ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ

Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

ΑΠΟ ΣΥΝΟΔΟ ;

 

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

Ὡς ἀπάντηση δημοσιεύουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τήν  μελέτη τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου πού εἶχε ἐκπονήσει κατά τήν περίοδο τῶν  ἀνοιγμάτων πρός τόν Παπισμό τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Ὁ Μητροπολίτης ἀναφέρει μιά λίστα Ἱερῶν Συνόδων πού καταδίκασαν τόν Παπισμό καί τίς πλάνες του. Ἐπίσης καί ὀνόματα Ἁγίων πού θεωροῦσαν ξεκάθαρα τόν Παπισμό ὡς Αἵρεση .                          

...Εἶναι λοιπόν «κατεγνωσμέναι» παρά Συνόδων ἤ Πατέρων αἱ αἱρετικαί διδασκαλίαι τῆς Δύσεως;

•       η μεγάλη Σύνοδος τοῦ 879 ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἡ ὑπό πολλῶν θεωρουμένη ὡς Ὀγδόη Οἰκουμενική, δεχθεῖσα τό Σύμβολον ἄνευ τῆς προσθήκης τοῦ Φιλιόκβε, ἐδογμάτισε: «Πάντες οὕτῳ φρονοῦμεν, οὕτῳ πιστεύομεν. Τούς ἑτέρως παρά ταῦτα φρονοῦντας ἤ ἕτερον ὅρον ἀντί τούτου προβαλέσθαι τολμῶντας, τῷ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν. Εἶ τις παρά τοῦτο τό ἰερον Σύμβολον τολμήσειεν ἕτερον ἀναγράψασθαι ἤ προσθεῖναι ἤ ἀφελεῖν καί ὅρον ὀνομάσαι ἀποθρασυνθείη, κατάκριτος καί πάσης χριστιανικῆς ὁμολογίας ἀπόβλητος. Εἴ τις τοίνυν, εἰς τοῦτο ἀπονοίας ἐλάσας, τολμήσειεν ἕτερον ἐκθέσθαι Σύμβολον καί ὅρον ὀνομάσαι ἤ προσθήκην ἤ ἀφαίρεσιν ἐν τῷ παραδεδομένῳ ἡμῖν παρά τῆς ἁγίας καί οἰκουμενικῆς ἕν Νικαία τό πρῶτον μεγάλης Συνόδου ποιῆσαι, ἀνάθεμα ἔστω! » (αὐτόθι, σελ. 263-264).

Ἰδού, λοιπόν, βαρυτάτη, ἐπισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη καί σχεδόν Οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος καταδίκη τοῦ αἱρετικοῦ καί βλασφήμου Φιλιόκβε!

•       ότε ὁ Πάπας Ρώμης Σέργιος ὁ Δ΄εχρησιμοποίησε τό Σύμβολον μετά τῆς προσθήκης τοῦ Φιλιόκβε (1009), ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος.., μετ' ἄπόφασιν Συνόδου, διέγραψε τό ὄνομα τοῦ μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἔκτοτε δέ μέχρι σήμερον οὐδέν παπικόν ὄνομα ἐτέθη ἐν αὐτοῖς» (Βασ. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἐκδ. ἀ΄, σελ. 344).

Τά ὀνόματα τῶν Προκαθημένων Ἐκκλησιῶν δέν διαγράφονται βεβαίως δια «τοπικά ἔθιμα», ἀλλα δι αἱρέσεις!

•       τάς Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε καί ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος τοῦ 1054, ὁπότε ἐγένετο καί τό ὁριστικόν Σχίσμα, ἀποκαλέσασα εἰδικῶς τό «Φιλιόκβε», ὄχι «τοπικόν ἔθιμον», ἀλλά «βλάσφημον δόγμα» (αὐτόθι,σέλ.344).

•       τάς Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν καί αἱ μέ τόν Ἡσυχασμόν ἀσχοληθεῖσαι Σύνοδοι τοῦ 1341, τοῦ 1347 καί τοῦ 1351.

•       σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1440, Σύνοδος ἐν Ρωσίᾳ κατά τό 1441, Σύνοδος ἐν Ἱεροσολύμοις κατά τό 1443, Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1450, Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1484, κατεδίκασαν καί ἀπεκήρυξαν τήν ψευδοσύνοδον τῆς Φλωρεντίας, ἡ ὁποία εἶχε δεχθῆ τήν «ἕνωσιν»ἐπί ψευδοῦς καί ἀσυστάτου βάσεως, ἤτοι μή θεωρήσασα ὡς αἱρέσεις τάς καινοτομίας τῆς Δύσεως.

•       σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1722 καταδικάζει «τῆς Λατινικῆς κακοδοξίας καί κακοφροσύνης τά δόγματα» καί ἀποφαίνεται ὅτι οἱ Λατῖνοι δι αὔτῶν «ἐξαπατῶσι τούς ἁπλουστέρους, εὐγάνοντές τους ἀπό τά εὐσεβῆ Δόγματα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί σύροντές τους ἀθλίως εἰς τόν βυθόν τῆς ἀπωλείας».(αὐτόθι,το. Β΄,σελ. 823-824).

•       σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1727 ἀποκηρύσει τάς ἑτεροδιδασκαλίας τῶν Λατίνων, παλαιάς τε καί νέας καί χαρακτηρίζει ταύτας» λῆρον μακρόν καί Κολακείας ψυχοβλαβοῦς ἐφευρέματα καί ἠπατημένης διανοίας γεννήματα» (αὐτόθι, σέλ.867).

•       σύνοδος ἕν Κωσταντινουπόλει κατά τό 1838 καταδικάζει δριμύτατα τάς ἑτεροδιδασκαλίας τοῦ Παπισμοῦ, ὡς «βλασφημίας κατά τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας», ὡς «ἑωσφορικήν πλάνην», ὡς «ἀπομάκρυνσιν ἀπό τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀμώμου καί ἀδόλου Πίστεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» κ.λ.π.(αὐτόθι,σέλ.896,902).

•       σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1848 καταδικάζει τόν Παπισμόν ὡς αἵρεσιν! «Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἴς οἵδε Κύριος, ἐπί μέγα μέρος τῆς Οἰκουμένης αἱρέσεων, ἤν ποτε ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δέ τήν σήμερον καί ὁ Παπισμός», ὄν χαρακτηρίζει ὡς ἀνατρέποντα πάσας τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους δια τῶν πλανῶν τοῦ!(Αὐτόθι, σέλ.906).

•       σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1895 καταδικάζει τάς ἑτεροδιδασκαλίας τοῦ Παπισμοῦ, ὡς «φρονήματα ὑπερφιάλου ἀλαζονείας», ὡς «καινοτομίας ἀθέσμους καί ἀντιευαγγελικάς»,ὡς «οὐσιώδεις περί τήν Πίστιν διαφορᾶς ἀναγομένας εἰς τά θεοπαράδοτα τῆς Πίστεως Δόγματα, ὡς «ἀντιευαγγελικάς καί παναθέσμους», ὡς «σπουδαίας καί οὐσιώδεις περί τήν Πίστιν διαφορᾶς», τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Πατέρων καί τῆς παρερμηνείας της τε Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ὀρων τῶν Ἁγίων Συνόδων», καί ἐπάγεται: «Διό καί δικαίως ἀπεκηρύχθη καί ἀποκηρύσσεται, ἐφ ὅσον ἄν ἐμμένη ἐν τή πλάνη αὐτοῦ»(αὐτόθι, σέλ.933,935,936,938,942).

Ἐρωτῶμαι: ΄επρεπε ὁ Πατριάρχης νά ἠρώτα προηγουμένως ἐμέ ἄν ἐνέκρινον τά διάφορα διαβήματά του; Βεβαίως ὄχι! Ποῖος εἰμαι ἐγώ ὥστε νά μέ ἐρωτήση ὁ Πατριάρχης; Θά ἦτο τραγική δι ἔμέ τοιαύτη ἀξίωσις! Εἶχον ὅμως μίαν ἀξίωσιν. Νά ἐρωτήση τάς Συνόδους τοῦ 867, τοῦ 879, τοῦ 1009, τοῦ 1054, τοῦ 1341, τοῦ 1347, τοῦ 1351, τοῦ 1440, τοῦ 1441, τοῦ 1443, τοῦ 1450, τοῦ 1484, τοῦ 1722, τοῦ 1727, τοῦ 1838, τοῦ 1848, τοῦ 1895, νά ἐρωτήση τούς ἁγίους Πατέρας καί τούς σοφούς Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας, νά ἐρωτήση τόν ἅγιον Φώτιον, τόν ἱερόν Θεοφύλακτον, τόν ἅγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν, Συμεῶν τόν Θεσσαλονίκης, τόν ἅγιον Μάρκον Εὐγενικόν, τόν Εὐγένιον Βούλγαρην, τόν Νικηφόρον Θεοτόκην, τόν ἅγιον Νικόδημον, τόν ἅγιον Νεκτάριον καί λοιπούς καί λοιπούς καί λοιπούς, νά ἐρωτήση, πολλῷ μᾶλλον, τάς σεπτάς καί θεοκινήτους Οἰκουμενικάς Συνόδους, αἱ ὁποῖαι δια τῶν ἁγίων καί ἱερῶν Κανόνων των ἀπαγορεύουν, ἐπί ποινή καθαιρέσεως, πᾶσαν συμπροσευχήν μετά αἱρετικῶν, σχισματικῶν ἤ καί ἀκοινωνήτων καί ἄν ὅλοι αὐτοί ἐνέκρινον τά διαβήματά του, τάς δηλώσεις του, τάς συμπροσευχάς του, τούς ἐν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα!

Οὐδείς θά εἶχε δικαίωμα νά διαφωνήση, οὐδείς νά διαμαρτυρηθῆ, οὐδείς νά ἐμποδίση. Ὅταν ὅμως ὁ Παναγιώτατος ἐνεργή,ἐνεργῆ ἀντιθέτως πρός Συνόδους, πρός Πατέρας, πρός Κανόνας, ὡς ἐάν πάντες αὐτοί νά μή εἶχον ἀληθινήν ἀγάπην καί νά μή ἐνδιεφέροντο διακαῶς δια τήν πλήρωσιν τοῦ αἰτήματος τοῦ Κυρίου «ἰνα πάντες ἔν ὦσιν», ἀλλά νά ἦσαν πλήρεις μίσους καί ἀδιαφορίας, τότε καί ἡμεῖς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ἤ ὑποχρεούμεθα, ἑκόντες ἄκοντες;) νά ἐνεργήσωμεν ἀντιθέτως πρός τόν Παναγιώτατον!

 

Δι ἡμᾶς ὑπέρ πάντα Πατριάρχην κεῖνται οἱ ἅγιοι Πατέρες, αἱ σεπταί Σύνοδοι, οἱ ἱεροί Κανόνες.

Σύνοδος 879, ἐν Κωνσταντινουπόλει (χαρακτηρίζεται ὡς Ἠ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος) : αἱρετική πλάνη ἡ προσθήκη τοῦ filioque στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.

·Σύνοδος 1170, ἐν Κωνσταντινουπόλει : «βουλήν κατεβάλοντο, ἶνα,ἵνα τελείως ἀποκόψωσι τελείῳ χωρισμῷ τόν Πάπα καί πάντας τους σύν αὐτῷ ... οὔτε αὐτούς τελείῳ ἀναθεματισμῷ παρέδωσαν, καθώς καί τάς λοιπάς αἱρέσεις ... φήσαντες τό Ἀποστολικόν "αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπτε ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὧν αὐτοκατάκρητος"»1.

·  Σύνοδος 1450, ἐν Κωνσταντινουπόλει (τελευταίᾳ Σύνοδος στόν Ι. Ν.. Ἁγ.. Σοφίας) : καταδίκη τῆς ἑνωτικῆς Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας καί τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τῶν Λατίνων.2.

·  Σύνοδος 1722, ἐν Κωνσταντινουπόλει : «νά ἀποδιώχνετε τό ψεῦδος ... νά ἀπέχετε μακριά ἀπό τίς καινοτομίες καί τούς νεωτερισμούς τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖοι δέν ἄφησαν κανένα δόγμα καί μυστήριο καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας πού νά μήν τό φθείρουν καί τό νοθεύσουν»3.

·  Σύνοδος 1838 ἐν Κωνσταντινουπόλει : «νά προφυλάξωμεν τά γνήσια τέκνα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τάς βλασφημίας τοῦ Παπισμοῦ ... τά βάραθρα τῶν αἱρέσεων καί τούς ψυχοφθόρους κρημνούς τῆς παπικῆς πλάνης των ... ἶνα,ἵνα γνωρίσητε ὅσον τό διάφορον ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τῶν Κατόλικων, ἶνα,ἵνα μή ἀπατᾶσθε ἀπό τοῦ λοιποῦ ἀπό τά σοφίσματα καί καινοφωνίας τῶν ψυχοφθόρων τούτων αἱρετικῶν ... τῆς ματαιόφρονος καί σατανικῆς τούτων αἱρέσεως» 4.

·Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, 1848 : «ἀπό αὐτές τίς αἱρέσεις πού διαδόθηκαν σέ μεγάλο μέρος τῆς οἰκουμένης, γιά τούς λόγους πού γνωρίζει ὁ Κύριος, ἦταν κάποτε ὁ Ἀρειανισμός. Σήμερα εἶναι καί ὁ Παπισμός ... (τό filioque) εἶναι αἵρεση καί αὐτή πού τήν πιστεύουν αἱρετικοί ... γι' αὐτό καί ἡ μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἀκολουθῶντας τά ἴχνη τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀνατολικῶν καί δυτικῶν, κήρυξε καί παλαιά ἐπί τῶν Πατέρων μας, καί ἀποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικῶς ... ὅτι εἶναι αἵρεση καί οἱ ὀπαδοί του αἱρετικοί ... Ἐπίσης οἱ συνάξεις πού συγκροτοῦνται ἀπό αὐτούς εἶναι αἱρετικές καί κάθε κοινωνία πνευματική τῶν Ὀρθοδόξων τέκνων ... μέ αὐτούς εἶναι ἀντικανονική, ὅπως ὁρίζει ὁ ζ΄ κανόνας τῆς Γ΄ Οἰκ. Συνόδου» 5.

·Σύνοδος 1895, ἐν Κωνσταντινουπόλει : «ὑπάρχουν οὐσιώδεις διαφορές πού ἀφοροῦν στά θεοπαράδοτα δόγματα τῆς πίστεώς μας καί στό θεοσύστατο κανονικό πολίτευμα τῆς διοικήσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ... Ἡ Παπική Ἐκκλησία ...ὄχι μόνο ἀρνεῖται νά ἐπανέλθει στούς Κανόνες καί τούς ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά στό τέλος τοῦ 19ου αἰ. εὐρύνοντας τό ὑφιστάμενο χάσμα, ἐπισήμως ἀνακήρυξε καί ἀλάθητο ... Ἡ σημερινή Ρωμαϊκή εἶναι Ἐκκλησία τῶν καινοτομιῶν, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμμάτων τῶν Πατέρων, τῆς παρερμηνείας τῆς Γραφῆς καί τῶν ὅρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Γι' αὐτό εὐλόγως καί δικαίως ἀποκηρύχθηκε καί ἀποκηρύσσεται ἐφ' ὅσον μένει στήν πλάνη τῆς» 6.

Ὁ θεολόγος-καθηγητής Παν. Σημάτης (Αἴγιο)7  ἀναφέρεται ἐκτός τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί σέ πληθώρα  Τοπικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας  πού καταδικάζουν τίς αἱρετικές διδασκαλίες τοῦ Παπισμοῦ (1089, 1233, 1273, 1274, 1282, 1285, 1341, 1351, 1441, 1443, 1484, 1642, 1672, 1722, 1727, 1755, 1838, 1848, 1895).

1.  Ἀγκύρας Μακάριος, εἰς  Δημητρακοπούλου Ἀνδρ., Ἡ Ἱστορία τοῦ Σχίσματος, ἐκδ. Τῆνος, 1996, σ. 57.

2.  Δημητρακοπούλου Ἀνδρ., Ἡ Ἱστορία τοῦ Σχίσματος, ἐκδ. Τῆνος, 1996, σ. 194.

3.  Ἰω. Καρμίρη, ἐνθ. ἀνωτ. σ. 822-859.

4 . Ἰω. Καρμίρη, ἐνθ. ἀνωτ. σ. 900.

5 . Ἰω. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν Ἀθήναις 1952, σ. 905-925, μτφρ. Ὁ πειρασμός τῆς Ρώμης, ἔκδοση Ι.Μ.Κουτλουμουσίου σ. 85-115.

6.  Ἰω. Καρμίρη, ἐνθ. ἀνωτ. σ. 932-946.

7. Σημάτη Παν., Εἶναι αἵρεση ὁ Παπισμός; Τί λένε Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί Πατέρες, ὑπόμνημα-ἐρώτημα στήν ἐπί τῶν Νομοκανονικῶν Ἐπιτροπή τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Αἴγιο 2007, σ. 39.