ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ,ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ , ΩΡΩΠΟΥ, ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΙΕΡΟΣ  ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ-ΩΡΩΠΟΥ

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΜΗΝΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ  2024 2

2

ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΟΡΘΡΟΣ @ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: 7.15π.μ

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ : 6.00μ.μ

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ : 8 ΜΑΡΤΙΟΥ: ΠΡΟΨΑΛΛΕΤΑΙ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ : ΟΡΘΡΟΣ ,ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ : 7.15 π.μ.

ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ : 9 ΜΑΡΤΙΟΥ : ΟΡΘΡΟΣ ,ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ : 7.15 π.μ

 

ΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΩΣ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

ΘΑ ΤΕΛΟΥΝΤΑΙ :

ΟΡΘΡΟΣ : 7.15π.μ - ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ : 6.00μ.μ

  

ΑΡΧΗ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ

ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ : 18 ΜΑΡΤΙΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΑ , ΤΡΙΤΗ @ ΠΕΜΠΤΗ : 6.00π.μ

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ - ΟΡΘΡΟΣ – ΩΡΕΣ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

ΤΕΤΑΡΤΗ @ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  : 6.00π.μ

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟ - ΟΡΘΡΟΣ - ΩΡΕΣ - ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕ

ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 

ΑΠΟΓΕΥΜΑ : 

ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΩΣ ΠΕΜΠΤΗ : 6.00 μ.μ ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: 7.00μ.μ :ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ,

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

 

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ  ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΩΡΩΠΟΥ

               

 

 ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ γέροντα

Ξεφυλλίζοντας τὴν ἐπιστολὴ τοῦ ἀπόστολου Παύλου, τὴν πρὸς Φιλιππησίους, τὴν ἐπιστολὴ τῆς χαρᾶς ὅπως ὀνομάστηκε ἀπὸ τὶς συνεχεῖς προτροπὲς πρὸς τοὺς χριστιανούς των Φιλίππων νὰ χαίρουν, παρατηροῦμε ὅτι κάποια σημεῖα της προσφέρουν βοήθεια στὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα. Φίλλ. Α'1 ἤδη ὁ πρῶτος στίχος τοῦ πρώτου κεφαλαίου μας εἶναι χρήσιμος στὴν καταπολέμηση ὅλων ἐκείνων τῶν αἱρετικῶν, ποὺ ἀπορρίπτουν τὴν διάκριση κληρικῶν καὶ λαϊκῶν μέσα στὴν χριστιανικὴ ἐκκλησία.

Παῦλος καὶ Τιμόθεος, δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ, πᾶσι τοῖς ἁγίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τοῖς οὖσιν ἐν Φιλίπποις σὺν ἐπισκόποις καὶ διακόνοις.

Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι στοὺς Φιλίππους ὑπάρχουν οἱ ἅγιοι ἐν Χριστῷ δηλαδὴ οἱ Χριστιανοί, καὶ ὑπάρχουν καὶ οἱ ἐπί κεφαλῆς τῶν Χριστιανῶν, ἐπίσκοποι καὶ διάκονοι. Οἱ πρῶτοι εἶναι λαϊκοί, οἱ δεύτεροι κληρικοί.

Ἐδῶ μὲ τὴν λέξη ἐπίσκοποι δηλώνονται οἱ πρεσβύτεροι ὅπως ὁμόφωνα ἑρμηνεύεται ἀπὸ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν πρωτοχριστιανικὴ ἐκκλησία ἔχουμε περιπτώσεις ποὺ μὲ τὸν ὅρο ἐπίσκοπος δηλωνόταν ὄχι ὁ τρίτος βαθμός την ἱεροσύνης ἀλλὰ ὁ δεύτερος, αὐτὸ τὸ βλέπουμε καὶ στὴν πρὸς Τίτον ἐπιστολὴ στὸ πρῶτο κεφάλαιο ὅπου στὸ α' 5 ὁμιλεῖ γιὰ πρεσβύτερους καὶ στὸ α' 6 ὀνομάζει τοὺς πρεσβύτερους, ἐπισκόπους.

Θὰ ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα γιὰ νὰ κατανοηθοῦν καλύτερα τὰ προηγούμενα. Ὑποθέτουμε ὅτι ἔχουμε ἕναν ὀργανισμὸ ποὺ διοικοῦντες αὐτὸν ἔχουν τρεῖς βαθμούς, ὅσοι ἀνήκουν στὸν δεύτερο βαθμό, ὀνομάζονται διευθυντές, καὶ ὅσοι στὸν τρίτο, προϊστάμενοι. Γιὰ κάποια ὅμως χρονικὴ περίοδο συνέβη ὥστε οἱ τοῦ β' βαθμοῦ νὰ ἀποκαλοῦνται καὶ διευθυντὲς καὶ προϊστάμενοι.

Ἀργότερα ὅμως καταστάλαξε ὥστε μὲ τὴν λέξη προϊστάμενοι νὰ χαρακτηρίζονται αὐτοὶ ποὺ ἀνήκουν στὸν τρίτο καὶ ἀνώτερο βαθμό. Ἔτσι ἀκριβῶς, στὸ ξεκίνημα τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸν ὅρο ἐπίσκοπος, προσδιοριζόταν καὶ ὁ πρεσβύτερος, ἀργότερα ὅμως μονιμοποιήθηκε ὁ ὅρος γιὰ τὴν δήλωση τοῦ γ' βαθμοῦ.

Αὐτὸ φαίνεται ὁλοκάθαρα σὲ κείμενα τῶν ἀρχῶν τοῦ 2 μ.Χ αἰῶνος, ὅπως στὶς ἐπιστολὲς τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου ἐπίσκοπου Ἀντιόχειας.

Λοιπόν, στὴν ἐκκλησία των Φιλίππων, ὑπάρχουν οἱ λαϊκοὶ ποὺ χαρακτηρίζονται μὲ τὶς λέξεις πάντες οἱ ἅγιοι, ἀλλὰ καὶ οἱ κληρικοί, ποὺ δηλώνονται μὲ τὶς λέξεις ἐπίσκοποι καὶ διάκονοι . Φὶλλ β'22 σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸ χωρίο ὁ Παῦλος χαρακτηρίζεται πατέρας, καὶ ὁ Τιμόθεος υἱός, ὡς πατρὶ τέκνον, ὁ Τιμόθεος, σὺν ἐμοὶ ἐδούλευσεν εἰς τὸ εὐαγγέλιον, γιὰ ἐμᾶς τους Ὀρθοδόξους, μέσα στὴν ἐκκλησία ὑπάρχουν οἱ κληρικοί, ποὺ εἶναι καὶ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας, καὶ οἱ λαϊκοὶ ποὺ λογίζονται ὡς πνευματικὰ τέκνα. Σὲ πολλὲς αἱρετικὲς ὁμάδες ἀπορρίπτεται αὐτὴ ἡ θέσις.

Κάποτε συζητοῦσα μὲ ἕναν Εὐαγγελικό, αὐτὸς στὴν ἀρχὴ ἦταν Ὀρθόδοξος, κατόπιν ἔγινε Εὐαγγελικός, καὶ τώρα ἀνήκει στοὺς Πεντηκοστιανούς. Ὑποστήριζε ὅτι μέσα στὴν ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει διάκρισις κληρικῶν καὶ λαϊκῶν καὶ ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἀδελφοὶ ,παρέπεμπε καὶ σὲ σχετικὰ χωρία ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀπ. Παύλου ,ἐγώ του ἔλεγα σωστὸ εἶναι τὸ ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἀδελφοὶ ,αὐτὸ ὅμως δὲν ἀποκλείει ὅτι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς ἔχουν καὶ κάποιο ἰδιαίτερο ἀξίωμα μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Στὸ ἐδάφιο Πράξεις ιδ' 23 διαβάζουμε, χειροτονήσαντες δὲ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κατ᾿ ἐκκλησίαν, ἐνῶ ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ τῆς Λυκαονίας καὶ τῆς Πισιδίας ἦταν ἀδελφοί, ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ, ὡστόσο ὑπῆρχαν ἀνάμεσά τους κάποιοι λίγοι ποὺ χειροτονήθηκαν ἀπὸ τὸν Παῦλο καὶ τὸν Βαρνάβα πρεσβύτεροι , τὸ ἕνα δὲν ἀναιρεῖ τὸ ἄλλο καὶ ὁ ἀπ. Παῦλος ἔλεγε στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου, ὅτι, ὅλοι καὶ αὐτὸς καὶ ἐκεῖνοι, εἶναι μεταξύ τους ἀδελφοί.

Παράλληλα ὅμως τοὺς ἔλεγε ὅτι αὐτὸς ἦταν πνευματικὸς πατέρας καὶ αὐτοὶ πνευματικὰ τέκνα. Β' Κοριν δ14 δὲν τὰ γράφω αὐτὰ γιὰ νὰ σᾶς ντροπιάσω ἀλλὰ σὰν τέκνα μου ἀγαπητά,  σᾶς νουθετῶ , καὶ στὸν ἑπόμενο στίχο, καὶ ἐὰν ἀκόμη ἔχετε μυριάδες δασκάλους στὴν χριστιανική σας ζωὴ ἔχετε μόνο ἕνα πατέρα καὶ ὄχι πολλούς, διότι ἐγώ σας ἐγέννησα στὴν ἐν Χριστῷ ζωῇ διὰ τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὴ ἡ περικοπὴ Β' Κορινθ δ14-15, εἶναι πολὺ ἀντιπαθητικὴ στοὺς αἱρετικούς.

Φίλλ. β 22 πνευματικὸς πατέρας ὁ Παῦλος, πνευματικὸ τέκνο ὁ Τιμόθεος, παράβαλε καὶ Α' Πέτρ. ε13 ἐκεῖ παρουσιάζεται ὡς πατέρας ὁ ἀπ. Πέτρος καὶ ὡς τέκνο ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος, σᾶς στέλνει χαιρετίσματα ὁ Μάρκος ὁ υἱός μου.

Ἀλλὰ καὶ ὁ λαὸς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τοὺς προφῆτες του εἶχε σὰν πατέρες. Δὲν ἔλεγε ἀδελφὲ Ἠλία ἢ ἀδελφὲ Ἐλισσαῖε, ἀλλὰ πατέρα μου.

Στὸ βιβλίο Β' Βασιλέων ἢ κατὰ τοὺς Ἑβδομήκοντα, Δ' Βασιλειῶν, βλέπουμε νὰ ἀποκαλοῦνται οἱ 2 αὐτοὶ προφῆτες μὲ τὶς λέξεις, πάτερ, πάτερ. β' 12, ἰγ' 14.

Ἀκόμη καὶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Ἰωας, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Ἐλισσαῖο λέει: πάτερ, πάτερ, ἅρμα τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ἱππεὺς αὐτοῦ.

H ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει τὴν πατρότητα σὲ ἀπόλυτο βαθμό, καὶ ὑπ' αὐτὴν τὴν ἔννοια, δὲν λογίζεται κανένας ἄλλο πατέρας, ἀλλὰ οἱ πνευματικοὶ ἀρχηγοὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, εἴτε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, εἴτε στὴν Καινὴ Διαθήκη, εἶναι πατέρες μὲ τὴν σχετικὴ ἔννοια τῆς πατρότητος. Οἱ πατέρες μὲ τὴν σχετικὴ ἔννοια εἶναι ἀντιπρόσωποι καὶ ὄργανα τοῦ Πατρὸς μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια.

Ἂς μὴν εἶναι χοντροκομμένο τὸ μυαλό μας, ἂς μπορεῖ νὰ διακρίνει ἀνάμεσα σὲ αὐτὸν ποὺ ἔχει κάποια ἰδιότητα σὲ ἀπεριόριστο βαθμό, καὶ σὲ αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει σὲ περιορισμένο βαθμό. Ἂν αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ πὼς θὰ προχωρήσουμε στὰ βαθύτερα τῆς Ἁγίας Γραφῆς;

Φίλλ. β 6-11: ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ' εαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβῶν, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι ἔὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ διὸ καὶ ὁ Θεὸς ἄὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο ἄυτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνά ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ἰησοῦς Χριστὸς ἔις δόξαν Θεοῦ πατρός.

Αὐτὸς εἶναι ὁ περίφημος Χριστολογικος ὕμνος τῆς πρὸς Φιλιπισίους ἐπιστολῆς, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶναι γραμμένος σὲ ποιητικὸ στύλ.

Τὸν ἔγραψε ὁ ἀπόστολος εὑρισκόμενος σὲ ἰδιαίτερη πνευματικὴ ἔξαρση. Ἐδῶ κατ' ἀρχὴν γίνεται λόγος γιὰ τὴν προΰπαρξη τοῦ Χριστοῦ, στὴν φράση ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων, δηλώνεται ἡ Θεϊκὴ φύσις τοῦ προϋπάρξαντος Χριστοῦ.

Ἐδῶ οἱ λέξις μορφή, σημαίνει τρόπο ὑπάρξεως, ὑπάρχουσα κατάστασις, μορφὴ Θεοῦ ἴσον οὐσία Θεοῦ, Θεός.

Ὅπως ἀκριβῶς ποιό κάτω μορφὴ δούλου σημαίνει οὐσία δούλου, δηλαδὴ οὐσία ἀνθρώπου, ἄνθρωπος, μορφὴ Θεοῦ ἴσον πραγματικὸς Θεός, μορφὴ δούλου ἴσον πραγματικὸς ἄνθρωπος.

Ἡ φράσις ἐν μορφῇ Θεοῦ, καὶ εἶναι ἴσα Θεῶ, ἀφοροῦν τὴν Θεϊκὴ φύση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ τὸ μορφὴ δούλου, καὶ τὸ ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων, καὶ τὸ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος, ἀφοροῦν τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ φράσις ὁὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ στὸ χωρίο β'6, εἶναι καταπέλτης κατὰ τῶν αἱρετικῶν ποὺ ἀρνοῦνται τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστὸς δὲν θεώρησε ὅτι τὴν ἰσοθεΐα τὴν εἶχε ἁρπάξει, ὅτι ἦταν ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς, ἡ ἰσοθεΐα ἦταν κάτι τὸ φυσικὸ στὸν Χριστό.

Ἂν ἦταν κάτι ποὺ τὸ εἶχε ἁρπάξει, τότε θὰ φοβόταν μὴ τὸ χάσει, καὶ δὲν θὰ ἀποτολμοῦσε νὰ ἐνσαρκωθεῖ καὶ νὰ ταπεινωθεῖ ὅσο κανεὶς ἄλλος. Οὐχ ἀρπαγμον ἠγησατο το εἶναι ἴσα Θεω δὲν θεώρησε ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς τὴν ἰσότητά του μὲ τὸν Θεό. Δὲν θεώρησε τὴν ἰσοθεΐα σὰν κάτι ποὺ τὸ ἅρπαξε, οἱ Ἰεχωβίτες θὰ ἤθελαν νὰ διατυπωνόταν ἀλλιῶς ἡ φράσις: οὐχ ἀρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα ἀρχαγγέλοις. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν βλάσφημη ἄποψη, ὅτι ὁ Χριστός, ἦταν στὴν προΰπαρξη του ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ.

Μὲ τὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος ὁ Χριστός, δὲν ἔχασε αὐτὸ ποὺ εἶχε, ἀφοῦ ἡ θεϊκὴ φύσις δὲν ὑφίσταται φθορὰ ἢ ἀλλοίωση, ἀλλὰ προσέθεσε στὴν θεϊκή του φύση τὴν ἀνθρώπινη.

Αὐτὸ δηλώνεται μὲ τὴν φράση, ἑαυτὸν ἐκκένωσεν μορφὴν δούλου λαβῶν, ἐκκένωσε ἑαυτόν, ἄδειασε τὸν ἑαυτό του, ἐδῶ τὸ ἄδειασε, τὸ ἐκκένωσε, θέλει νὰ δείξει τὴν ἐνσάρκωση καὶ τὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ.

Ἐξωτερικὰ ὁ Χριστὸς φαινόταν σὰν ἕνας ἄσημος κι ταπεινὸς ἄνθρωπος, παρατηρεῖ ἐπιγραμματικὰ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, μένων ὁ ἢν ἔλαβε ὁ οὐκ ἤν, μένοντας ὅτι ἦταν, πῆρε καὶ ὅτι δὲν ἦταν, μένοντας δηλαδὴ Θεός, πῆρε καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση.

Ἔτσι ὁ Θεὸς γίνεται θεάνθρωπος.

Μετὰ τὴν κένωση ἀκολουθεῖ ἡ ἔνδοξη ὕψωσις ἀκολουθεῖ ἡ ὑπερύψωσις τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Αὐτὸ ἀφορᾶ τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψη ἐθεώθηκε καὶ ὡς τεθεωμένη ἐκάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός, ἔτσι ὁ Ἰησοῦς γίνεται Κύριος μὲ τὴν θεϊκὴ ἔννοια τῆς λέξεως.

 

Ὡς γνωστὸν οἱ συγγραφεῖς τῆς Καινῆς Διαθήκης σὲ παραθέματα ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀποδίδουν τὴν λέξης Γιαχβὲ μὲ τὴν λέξη Κύριος, παράβαλε Πράξεις β' 21-22, ἔτσι ὁ Ἰησοῦς γίνεται Κύριος μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια τῆς κυριότητος, προηγουμένως ἦταν Κύριος μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια ὡς πρὸς τὴν θεϊκή του φύση, τώρα ὅμως, γίνεται ὡς πρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση του. Γι' αὐτὸ ὁ Χριστὸς τὴν ὥρα ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἀναληφθεῖ ἐκφράστηκε μὲ τὰ λόγια ἐδόθη μοὶ πᾶσα ἐξουσία ἐν ὁὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς Μάτθ. κη'18.

Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀφοῦ ἤδη ὁ Χριστὸς ἀνῆλθε στὰ ἐπουράνια ὁ Πέτρος λέει πρὸς τοὺς Ἰουδαίους: ἀσφαλῶς οὖν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι καὶ Κύριον καὶ Χριστὸν ἂὐτὸν ὁ Θεὸς ἐποίησε, τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε Πράξ. β' 36.

Κύριον ἐποίησε πώς; Κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση του. Χριστὸν ἐποίησεν πώς; Κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση του, δηλαδὴ ὁλοκληρώθηκε ἡ θέωσις τῆς ἀνθρώπινης φύσεώς.

Ἡ χρῆσις τῆς ἀνθρώπινης φύσεως ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεως στὴν κοιλία τῆς Παρθένου Μαρίας ἔφτασε τώρα στὸ ὕψιστο σημεῖο ποὺ μποροῦσε νὰ φτάσει. Ἡ ἀνθρώπινη φύσις χρίεται ἀπὸ τὴν θεϊκὴ φύση ἡ ἀνθρώπινη φύση θεώνεται ἀπὸ τὴν θεϊκὴ φύση. Οἱ αἱρετικοὶ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ θὰ ἤθελαν ἀντὶ γιὰ τὴν φράση "Κύριον ἐποίησε" νὰ εἶχε τὴν διατύπωση "Ἀρχάγγελον ἐποίησε" ἂν συνέβαινε κάτι τέτοιο ἡ χαρά τους θὰ ἦταν ἀπροσμέτρητη ἀλλὰ ἡ Γραφὴ δὲν πάει μὲ τὰ νερά τους..

Ὡς γνωστὸν αὐτοὶ οἱ αἱρετικοὶ διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν ἀνάσταση του μετετράπη σὲ πνευματικὸ πλάσμα καὶ συγκεκριμένα στὸν ἀρχάγγελο Μιχαήλ. Στὸ ἐδάφιο Ρὼμ ι΄12 διαβάζουμε ὁ γὰρ ἂὐτὸς δηλαδὴ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, Κύριος πάντων, πλουτῶν ἔἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν˙ ἡ διατύπωσις Κύριος πάντων, παρουσιάζει ὡραῖα καὶ ἐπιγραμματικά την ὑπερύψωση τοῦ Χριστοῦ.

Γιὰ τοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ βεβαίως ἰσχύει ὅτι, ὁ ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ἔγινε Κύριος πάντων !!! Πλήρης διαστρέβλωσις τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως !

Σύμφωνα μὲ τὸ 45 κέφ. Ἠσαΐου ὅλοι θὰ γονατίσουν καὶ θὰ προσκυνήσουν τον Γιαχβὲ δηλαδὴ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ τοῦ Ἰσραήλ, σύμφωνα ὅμως μὲ τὴν προκειμένη περικοπὴ τῆς πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολῆς, ὅλοι θὰ γονατίσουν καὶ θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ θὰ γονατίσουν ἐπουράνια ἐπίγεια καὶ καταχθόνια, πᾶν γόνυ κάμψει ἐπουράνιων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων ὅλα τὰ λογικὰ πλάσματα ἄνθρωποι, ἄγγελοι, δίκαιοι, ἁμαρτωλοὶ εἴτε ἀπὸ εὐλάβεια καὶ λατρευτικὴ ἀγάπη εἴτε ἀπὸ φόβο καὶ τρόμο θὰ προσκυνήσουν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Ἔτσι ἡ δεσποτεία τοῦ Χριστοῦ προσλαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν λατρευτικὴ προσκύνηση, ἔχουμε καὶ τὴν ὁμολογία ὅτι ὁ παγκόσμιος κριτὴς δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλὰ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὅλα αὐτὰ συντελοῦν στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ὅπως ἡ κατάπτωσις τοῦ υἱοῦ ἀτιμάζει τον πάτερα, ἔτσι καὶ ἡ ἀνύψωσις τοῦ υἱοῦ δοξάζει τον πάτερα, ὁρᾷς πανταχοῦ παρατηρεῖ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ὅταν ὁ Υἱὸς δοξάζηται τὸν Πατέρα δοξαζόμενον.

Ὁ Θεὸς Πατὴρ εἶναι αἴτιος τῆς γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Υἱοῦ, ἔτσι ἡ κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύσις ἀνύψωσις τοῦ Χριστοῦ ἀποβαίνει δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός, καὶ ἡ ὁμολογία Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς συντελεῖ στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ἂς συνεχίσουμε τώρα στὸ Φίλλ. γ' 18-20, σᾶς τὸ εἶπα πολλὲς φορὲς καὶ τώρα τὸ ἐπαναλαμβάνω κλαίγοντας, ὅτι πολλοὶ ζοῦν καὶ συμπεριφέρονται σὰν ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, τὸ τέλος αὐτῶν εἶναι ἡ ἀπώλεια, Θεός τους εἶναι ἡ κοιλία τους καὶ καύχησις τοὺς εἶναι αὐτὸ ποὺ καταισχύνει, οἱ σκέψεις τους εἶναι προσκολλημένοι στὰ ἐπίγεια ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε τὸ πολίτευμα μας στὸν οὐρανό, ἀπὸ ὅπου περιμένουμε νὰ ἔρθει ὁ Σωτῆρας μας ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Στὴν ἐκκλησία τῶν Φιλίππων εἶχε εἰσορμήσει μιὰ ὁμάδα αἱρετικῶν, οἱ Ἰουδαΐζοντες Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἐδίδασκαν ἀντίθετα ἀπὸ ὅσα ὁ ἀπ. Παῦλος. Αὐτοὶ οἱ αἱρετικοὶ εἶχαν ὑλόφρονες δοξασίες καὶ δὲν ἀγαποῦσαν τὸν Σταυρὸ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Σταυροῦ, πάνω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ τοποθετοῦσαν κάποιες διατάξεις τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ, τὰ ἐπίγεια φρονῶντας, ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὴν πίστη καὶ ἐλπίδα τοῦ οὐρανοῦ.

Αὐτοὶ δὲν εἶχαν κατανοήσει ὅτι ὁ Χριστὸς μὲ τὴν θυσία του πάνω στὸν Σταυρό, ἄνοιξε τὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς προορίζει γιὰ οὐράνιο παράδεισο, ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον, γι' αὐτοὺς ὁ παράδεισος ἦταν ὑλικός, καλὰ φαγητὰ γιὰ νὰ εὐφραίνεται ἡ κοιλιὰ καὶ διάφορες σαρκικὲς ἀπολαύσεις. Ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὤν Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τὴν αἰσχύνη αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες.

Ὅλα αὐτὰ στηλιτεύουν καὶ τούς σημερινοὺς αἱρετικοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ, τὸν πολεμοῦν μὲ μανία, οἱ ὁποῖοι ὀνειρεύονται ἐπίγειο παράδεισο μὲ τὰ ποιό ἐκλεκτὰ φαγητά, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι σὲ αὐτὸν τὸν παράδεισο οἱ σαρκικὲς σχέσεις θὰ προσφέρουν μεγαλύτερη ἡδονὴ ἀπὸ ὅτι τώρα !!

Ὅποιος ξεφυλλίσει βιβλία τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, συχνὰ θὰ ἰδεῖ ὡραῖες πολύχρωμες εἰκόνες μὲ ὑπέροχες κουζίνες, ἐκλεκτὰ φροῦτα, ἐπανθοῦσες σάρκες....οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες! Φίλ. γ'19.

Ὁ ἀπόστολος κλαίει γιὰ τὸ κατάντημα τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, κλαίω γιὰ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, κλαίω γι' αὐτοὺς ποὺ ξέχασαν τὰ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ θεοποίησαν τὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις, κλαίω αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν Θεὸ τὴν κοιλιά τους.

Ἂς τὰ ἀκούσουν αὐτὰ ὅσοι ἀπὸ τοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ εἶναι καλοπροαίρετοι, ἡ Γραφὴ καλεῖ ὅλους σὲ οὐράνιο Παράδεισο, ὅλοι ἐλπίζουμε οὐράνιο Παράδεισο, ὄχι ἄλλοι οὐράνιο, καὶ ἄλλοι ἐπίγειο.

Μιὰ εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς κλήσεως σας, ἐκλήθητε ἐν μίᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν Ἐφεσ. δ'4 ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν ὁὐρανοῖς ὑπάρχει Φίλ. γ'20˙ ὅσοι λένε ὑμῶν τὸ πολίτευμα ἐπὶ Γῆς ὑπάρχει, διαστρεβλώνουν τὶς Ἅγιες Γραφὲς καὶ εἶναι ἀποδοκιμασμένοι ἀπὸ τὸν Θεό.

Μακριὰ ἀπὸ τοὺς διαστρευλωτές !

Φίλλ. γ' 21, ὁ ὁποῖος Χριστός, θὰ μεταμορφώσει τὸ ταπεινό μας σῶμα, καὶ θὰ τὸ κάνει ὅμοιο μὲ τὸ δικό του ἔνδοξο σῶμα, μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν ἔἰς τὸ γενέσθαι ἂὐτὸ σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης ἂὐτοῦ , ἐδῶ δηλώνεται ὅτι ἡ εἴσοδος στὸ μέλλοντα αἰῶνα σχετίζεται μὲ μετασχηματισμόν, τὸ σῶμα ποὺ ἔχει τὴν ἰδιότητα τῆς φθαρτότητος θὰ ἀλλάξει καὶ θὰ πάρει τὴν ἰδιότητα τῆς ἀφθαρσίας, θὰ γίνει ὅμοιο μὲ τὸ ἔνδοξο σῶμα τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ.

Αὐτὸ τὸ χωρίο πλήττει τοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι θὰ διατηρήσουν τὰ ὑλικὰ σώματα γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουν μὲ αὐτὰ ἕνα ὑλικὸ Παράδεισο μὲ νόστιμα φαγητά. Ὁ Παῦλος λέει ὅτι μᾶς ἀναμένει οὐράνιος παράδεισος μὲ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ γιὰ νὰ μποῦμε σὲ αὐτὸν χρειάζεται ἔνδοξο σῶμα σὰν τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ.

Ἐδῶ οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ πλήττονται καὶ ἀπὸ ἄλλη πλευρά, διότι ἀπορρίπτουν ὅτι ὁ ἀναστὰς Χριστὸς εἶχε σῶμα, γι' αὐτοὺς ὁ ἀναστὰς Χριστὸς εἶναι πνεῦμα, πνευματικὸ πλάσμα, ἀρχάγγελος, ἐδῶ ὅμως γίνεται λόγος γιὰ σῶμα, γιὰ σῶμα δόξης, ἡ φράσις νὰ γίνει τὸ δικό μας σῶμα ὅμοιο μὲ τὸ ἔνδοξο σῶμα τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει στὴν Ἁγία Γραφὴ ἂν οἱ δοξασίες των Ἰεχωβιτῶν ἦταν σωστές.

Στὴ συνέχεια ἀναφέρεται ὅτι ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἐπιτελέσει αὐτὸ τὸ μεγάλο ἔργο δηλαδὴ ὅλα τὰ φθαρτὰ ἀνθρώπινα σώματα κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως θὰ τὰ μεταμορφώσει σὲ ἄφθαρτα αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς κατὰ τὴν ἐνέργειαν τὸῦ δύνασθαι ἂὐτὸν καὶ ὑποτάξαι ἂὐτῷ τὰ πάντα ἐδῶ δηλώνεται ξεκάθαρα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι παντοδύναμος.

Αὐτὸ διάφοροι αἱρετικοὶ ὅπως οἱ μ. τοῦ Ἰεχωβᾶ δὲν τὸ παραδέχονται, ἀλλὰ ἐδῶ ὁ Παῦλος γράφει ὅτι ὁ Χριστὸς διαθέτει ἐνέργεια ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ ὑποτάξει σὲ αὐτὸν τὰ πάντα, κατὰ τὴν ἐνέργειαν τὸῦ δύνασθαι ἂὐτὸν καὶ ὑποτάξαι ἂὐτῷ τὰ πάντα Φὶλλ γ' 21

Ὁ Χριστὸς ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ κάνει, ὅλα τὰ ὑποτάσσει στὸ θέλημά του, καὶ ἔτσι διαθέτοντας αὐτὴ τὴν δύναμη μπορεῖ τὰ δισεκατομμύρια σώματα τῶν ζώντων ἀνθρώπων κατὰ τὴν ἐπιφανῆ ἡμέρα τῆς παρουσίας Τοῦ νὰ τὰ μεταμορφώσει ἀπὸ φθαρτὰ σὲ ἄφθαρτα, βέβαια καὶ τοὺς νεκροὺς ποὺ θὰ ἀναστήσει αὐτὴν τὴν ἡμέρα θὰ τοὺς δώσει ἀφθαρτοποιημενα σώματα.

Ὁ Χριστὸς ἀνέστησε τὸν ἑαυτό του βλέπε Ἰωαν. β' 19 λύσατε τὸν νάὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγὲρῶ ἂὐτόν καὶ ἔδωσε στὸ σῶμα του ἀφθαρσία καὶ δόξα.

Ὁ ἴδιος Χριστὸς σὰν παντοδύναμος Θεός, θὰ χαρίσει σὲ ὅλα τὰ σώματα τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τὴν δόξα τῆς ἀφθαρσίας καὶ τῆς ἀθανασίας, ὅτι ἀκριβῶς χάρισε καὶ στὸ δικό του σῶμα μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν... σύμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης ἂὐτοῦ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τονίζεται καὶ στὴν πρώτη πρὸς Κορίνθιους ἐπιστολὴ στὸ 15ο κεφάλαιο καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν ἔἰκόνα τὸῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν ἔἰκόνα τόῦ ἐπουρανίου καθὼς μετασχηματίσει τὸ σῶμα ὅλοι μας φορέσαμε τὸ φθαρτὸ σῶμα ποὺ κληρονομήσαμε ἀπὸ τὸν χοϊκόν, χοϊκὸς ἐννοεῖτε ὁ Ἀδάμ, ἀφοῦ ἡ λέξις Ἀδὰμ στὴν Ἑλληνικὴ ἐξηγεῖτε χοϊκός, χωματένιος.

Ἔτσι ὅλοι μας θὰ φορέσουμε ἄφθαρτο σῶμα, ὅμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ φόρεσε ὁ ἐπουράνιος. Ἐπουράνιος εἶναι ὄχι ὁ πρῶτος Ἀδὰμ ἀλλὰ ὁ ἔσχατος Ἀδὰμ ὁ Χριστός.

Ποιό πάνω στοὺς στίχους 42 καὶ 43 διαβάζουμε, τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν τὸ σῶμα μπαίνει στὴν Γῆ σὰν νὰ σπείρεται εἶναι φθαρτό, θὰ ἀναστηθεῖ ἄφθαρτο, θάβεται ἄτιμο ἄδοξο, θὰ ἀναστηθεῖ ἔνδοξο, θάβεται ἀνίσχυρο, θὰ ἀναστηθεῖ ἰσχυρό, στὸ κείμενο ὁ λόγος εἶναι ποιό ὡραῖος :ὁὕτω καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νὲκρῶν σπείρεται ἐν φθόρᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσὶᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δὸξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει·

Θαυμάσιες θὰ εἶναι οἱ ἰδιότητες τοῦ σώματος τῆς ἀναστάσεως, μὲ τέτοια σώματα θὰ ταιριάζει ἀγγελοπρεπὴς καὶ ἀγγελοειδὴς ζωὴ Μάτθ. κβ'30. Ὅταν θὰ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροὶ οὔτε παντρεύονται οὔτε παντρεύουν, ἀλλὰ ζοῦν ὅπως οἱ ἄγγελοι στὸν οὐρανό.

Αὐτὰ ὅλα τὰ ἀπορρίπτουν οἱ μ. τοῦ Ἰεχωβᾶ καὶ μιλοῦν γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ὄχι μόνο θὰ τρῶνε καὶ θὰ πίνουν ἀλλὰ καὶ θὰ παντρεύονται καὶ θὰ ἀποκτοῦν σωρεία ἀπόγονων. Κάποιος μάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ ἰσχυρίζονταν ὅτι θὰ ἀποκτήσει στὸν μελλοντικὸ ἐπίγειο παράδεισο ὄχι δισέγγονα καὶ τρισέγγονα ἀλλὰ δεκαπεντακισέγγονα !! Ἂν μάλιστα ἔτυχε νὰ ἀποκτήσει παιδὶ σὲ αὐτὴν τὴν ζωή, τότε θὰ ἀποκτοῦσε στὴν μέλλουσα ζωὴ δεκαεξακισέγγονα....

Δὲν ξέρω ἐὰν ὅλα αὐτὰ εἶναι ἢ γιὰ γέλια ἢ γιὰ κλάματα, πάντως ἕνα ξέρω, ὅτι εἶναι ἐντελῶς ἄσχετα μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἐὰν οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ μὲ κάποιες ταχυδακτυλουργίες στὰ ἐδάφια τὴν Γραφῆς καὶ μὲ κάποιες ἑρμηνευτικὲς ἀλχημεῖες μποροῦν καὶ πείθουν ὀπαδούς τους ὅτι αὐτὰ ὑποστηρίζονται ἀπὸ τὴν Γραφή, αὐτὸ δὲν μᾶς ἐντυπωσιάζει, ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ὅλων τῶν αἰώνων, σὲ ὅλες τους τὶς κακοδοξίες, ἔβρισκαν στηρίγματα στὴν Ἁγία Γραφή....

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ @ΚΑΙ  ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ- ΩΡΩΠΟΥ

               

ΟΙ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ

ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ

+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ γέροντα

Κάθε ἐποχὴ ἡ ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει καὶ καινούργιους αἱρετικούς.

Σὲ περασμένους αἰῶνες εἴχαμε τοὺς Γνωστικούς, τοὺς Ἀρειανούς, τοὺς Πνευματομάχους, τοὺς Μονοφυσίτες, τους Εἰκονομάχους, τοὺς Λουθηρανοὺς καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά, στὶς ἡμέρες μας ἔχουμε τοὺς Μ.τ. Ἰεχωβᾶ ἔχουμε καὶ τοὺς Πεντηκοστιανούς. Καὶ ὁ Θεὸς γνωρίζει ποιοί φρέσκοι θὰ ξεπροβάλουν κατὰ τὸν 21ο αἰῶνα καθὼς θὰ παλιώνουν καὶ θὰ ἐκφυλίζονται οἱ τωρινοί.

Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ πολλὲς φορὲς ἐπιτρέπει, κάποια πρόσωπα μὲ ἔντονα ἐνδιαφέροντα πνευματικά, νὰ μπλέξουν σὲ κάποια κίνηση αἱρετικὴ καὶ νὰ γνωρίσουν ἄμεσα ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὰ δόγματα καὶ τὰ βιώματα καὶ στὴ συνέχεια ὁ Θεός τους ἐπιστρέφει πάλι στὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία καὶ τοὺς βοηθεῖ ὥστε νὰ βοηθήσουν καὶ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι βρίσκονται ἤδη ἐγκλωβισμένοι μέσα στὴν πλάνη.

 

Καὶ σήμερα τὸ θέμα μας Πεντηκοστιανοὶ καὶ Παναγία θὰ τὸ κάνουμε μὲ τὸν νευρολόγο ψυχίατρο κύριο Παναγιώτη Λυσανδρόπουλο ὁ ὁποῖος βρίσκεται μαζί μας κι ὁ ὁποῖος ἔχει τὸν λόγο.

 

Ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς λίθους προσκόμματος στὸν ὁποῖο οἱ αἱρετικοὶ κάθε ἀποχρώσεως σκοντάφτουν καὶ πέφτουν, εἶναι ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παναγία μας. Ἀπὸ τὸν κανόνα αὐτὸν δὲν ξεφεύγουν βέβαια καὶ οἱ Πεντηκοστιανοί.

Ὁ τρόπος ποὺ ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει καὶ τιμᾶ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο εἶναι γι’ αὐτοὺς σκάνδαλο.

Ὁ λόγος εἶναι πάρα πολὺ ἁπλὸς˙ ἐκεῖνοι βγάζουν τὰ συμπεράσματά τους γιὰ τὴν Θεοτόκο μὲ πηγὴ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ μόνο τοὺς ὅπλο τὴν πεπερασμένη ἀνθρώπινη λογικὴ καὶ σοφία.

 Ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία ὁμιλεῖ καὶ μὲ τὴν Γραφὴ ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ εἶναι ἡ ἄνωθεν σοφία καὶ μὲ ὅπλο τὴν Παράδοση ὅπως αὐτὴ ἐκφράζεται ἀπὸ τοὺς Θεοφόρους Πατέρες.

Παράδοση καὶ φωτισμὸς ἀπὸ τὸ Ἅγιο πνεῦμα εἶναι τὰ δυὸ στοιχεῖα ποὺ ὁδηγοῦν τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ στὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ στὸ θέμα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ὅπως βέβαια καὶ σὲ κάθε ἄλλο θέμα.

Οἱ Πεντηκοστιανοὶ καὶ οἱ ὑπόλοιποι αἱρετικοί, ἀδυνατοῦν νὰ συλλάβουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς ἀειπάρθενου Μαρίας δηλαδὴ μὲ λίγα λόγια ἀδυνατοῦν νὰ ἐννοήσουν σὲ βάθος τὸ μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ ὁποῖο ἡ Παναγία εἶναι συνδεδεμένη.

Αδυνατούν βέβαια νὰ ἐννοήσουν καὶ τὸν τρόπο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας στὴν ὁποία ἡ Θεοτόκος κατέχει ἐξαιρετικὴ θέση.

 

Ὑποστηρίξαμε καὶ ἄλλη φορὰ ὅτι κάθε αἱρετικὴ διδασκαλία ἄμεσα ἡ ἔμμεσα, κρυφὰ ἢ φανερά, ἔχει ἕνα καὶ μόνο στόχο, τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἐνῷ ἐπιφανειακὰ τοὐλάχιστον μιλοῦν ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ.

 Ἔτσι καὶ ἡ ἐπίθεση ποὺ γίνεται στὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου καὶ ἡ προσπάθεια ὑποβιβασμοῦ της, οὐσιαστικὰ στρέφονται πρῶτον ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, γιατί διαστρέφουν καὶ παραποιοῦν τὴν ἐνσάρκωση του καὶ δεύτερον ἐναντίον τῆς ἐκκλησίας τὴν ὁποία ἀπογυμνώνουν καὶ τὴν καθιστοῦν ἕνα σῶμα κενὸ χωρὶς ζωή.

 

Ἂς δοῦμε ὅμως τὸ θέμα ἀναλυτικότερα, στὶς συνάξεις των Πεντηκοστιανὼν δὲν ἀναφέρεται ποτέ, οὔτε στὶς προσευχές, οὔτε στὰ κηρύγματα, οὔτε στὶς ἰδιαίτερες συζητήσεις τους.

Ἀναφέρετε μόνον ὅταν κατὰ τὴν πορεία ἑνὸς κηρύγματος συναντοῦν ἐδάφια τῆς Γραφῆς ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴν Θεοτόκο. Τότε βέβαια οἱ Πεντηκοστιανοὶ μὴ μπορῶντας νὰ κάνουν καὶ ἀλλιῶς λένε δύο κουβέντες γιὰ «τὴν ἀδελφή μας τὴν Μαρία» ὅπως ἀποκαλοῦν τὴν Παναγία.

Ἔτσι ἁπλὰ χωρὶς κανένα ἰδιαίτερο σεβασμό, καμία ἰδιαίτερη τιμή, προσπερνοῦν τὴν μητέρα τοῦ Χριστοῦ σὰν νὰ ἦταν ὁποιοσδήποτε ἀπὸ τὰ ἀλλα πρόσωπα της Βίβλου, ἀδιάφορα, χωρὶς νὰ συνειδητοποιοῦν τὴν ἀξία της καὶ τὴν κεφαλαιώδη σημασία ποὺ διαδραμάτισε στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

 Ἡ γυναῖκα ποὺ μακαρίζουν ὅλες οἱ γενεές, ἡ τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, ἡ Ἁγία μητέρα ὅλων τῶν Χριστιανῶν, εἶναι γιὰ τοὺς Πεντηκοστιανοὺς ἁπλὰ καὶ μόνον «ἡ ἀδελφή μας ἡ Μαρία».

Ὅπως πχ ὁ ἀδελφός μας ὁ Πέτρος, ὁ Παῦλος καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι.

Μάλιστα γιὰ τοὺς Πεντηκοστιανοὺς ἡ ἀξία τῆς Παναγίας εἶναι σαφῶς μικρότερη. Τονίζουν ὅτι οἱ Ἀπόστολοι καὶ στὴν συνεχεία οἱ μαθητές τους ἀγωνιστήκαν γιὰ τὴν μαθητεία τῶν ἐθνῶν, γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου, ἐνῷ ἡ Παναγία στερεῖται ἀποστολικοῦ ἔργου. Ἐπισημαίνουν μὲ ἔμφαση ὅτι ἡ Παναγία βρισκόταν στὸ ἀνώγειο τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς προσευχόμενη, λέγοντας στὶς συνάξεις τους τὸ ἀνατριχιαστικὸ ἐκεῖνο, «καὶ ἡ Μαρία περίμενε στὴν οὐρὰ γιὰ νὰ λάβει πνεῦμα Ἅγιο». Ἐπίσης λένε ὅτι μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παναγία ἔκανε μὲ τὸν Ἰωσὴφ καὶ ἄλλα πολλὰ παιδιά, ἀντικαθιστῶντας ἔτσι τὸ ἀειπάρθενος μὲ το πολύτεκνος.

Διδάσκουν ἐπίσης ὅτι ὁ Χριστὸς καθόλου καλὰ δὲν τὰ πήγαινε μὲ τὴν μητέρα του, ἀλλὰ τὴν κρατοῦσε σὲ ἀπόσταση καὶ τὴν ἔβαζε μάλιστα καὶ στὴν θέση της, ὅποτε ἐκείνη προσπαθοῦσε νὰ ἀσκήσει τὴν μητρικὴ ἐξουσία.

Θεωροῦν βλασφημία τὰ διδασκόμενα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία γῦρο ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν μετάσταση τῆς Θεοτόκου στὸν οὐρανό, καθὼς καὶ τὴν ἐξέχουσα θέση ποὺ κατέχει ἐκεῖ, κοντὰ στὸν υἱό της καὶ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Τέλος θεωροῦν δεισιδαιμονία τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ ἀποδίδουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ στὴν Παναγία, τὴν μεσιτεία ποὺ ζητοῦν ἀπὸ αὐτήν ,τὴν προσκύνηση τῶν εἰκόνων της καὶ μυθεύματα τὰ ἀναρίθμητα θαύματα της.

Σὲ πρόσφατη συζήτηση μὲ κάποιον ὑψηλὰ ἱστάμενο Πεντηκοστιανό, ὅταν ἡ κουβέντα ἦρθε στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας ἐκεῖνος μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ μὲ μεγάλη σιγουριὰ καὶ ἔπαρση δήλωσε ὅτι «ἡ ἀδελφή μας ἡ Μαρία εἶναι στὸν οὐρανὸ μεταξὺ τῶν ἄλλων Ἁγίων ἀλλὰ βέβαια δὲν μᾶς ἀκούει. Πὼς λοιπὸν νὰ μᾶς βοηθήσει;»

Ἐμεῖς πάντως ποὺ πιστεύουμε ὅτι ἡ Παναγία μας, μᾶς ἀκούει καὶ μεσιτεύει ὑπὲρ ἡμῶν, μὲ ὅλη μας τὴν καρδία τὴν παρακαλοῦμε νὰ τὸν βοηθήσει καὶ αὐτὸν γιατί εἶναι φίλος τῶν παιδικῶν μας χρόνων καὶ ὅλους τοὺς πλανημένους ἀδελφούς μας ποὺ τυφλώθηκαν ἀπὸ τὸν ἀντίδικο μας τὸν Διάβολο καὶ νὰ μεσιτεύσει στὸν Κύριό μας νὰ ἀφυπνιστοῦν καὶ νὰ δοῦν το φῶς τῆς ἀλήθειας.

Στὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας,   θὰ σταθοῦμε σὲ μερικὰ βασικὰ σημεῖα σὲ μιὰ προσπάθεια ἀνασκευῆς αὐτῶν ποὺ διδάσκουν οἱ Πεντηκοστιανοὶ ,προσπαθῶντας νὰ ἀποσπάσουν ἀνυποψίαστα καὶ ἀπληροφόρητα πρόβατα μακριὰ ἀπὸ τὴν ποίμνη τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Κατ' ἀρχὴν ἂς θυμηθοῦν οἱ Πεντηκοστιανοὶ πόσο συγκλονισμένοι μιλοῦν γιὰ τὶς ἐσωτερικές τους ἐμπειρίες, ἀκόμα καὶ ἐὰν ὅπως ἐμεῖς πιστεύουμε, δὲν πρόκειται γιὰ γνήσια Ἁγιοπνευματικά βιώματα, ἐκεῖνοι μιλοῦν μὲ πραγματικὴ ἔκσταση γιὰ τὸ πὼς γνώρισαν τὸν Κύριο, πὼς εἶδαν τὸν Κύριο, πὼς τοῦ μίλησε ἐκεῖνος ἢ οἱ ἄγγελοι του.

Ἔχοντας κατὰ νοῦ τὴν δύναμη αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας καὶ τὸ πῶς αὐτὴ ἄλλαξε τὴ ζωή τους, ἂς κάνουν τὴν ἑξῆς σειρὰ σκέψεων.

Η Παναγία ποὺ εἶδε ὄχι ἁπλῶς ἄγγελο, ἀλλὰ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ καὶ ὄχι ἁπλῶς τὸν εἶδε ἀλλὰ καὶ συνομίλησε μαζί του καὶ ὄχι ἁπλῶς συνομίλησε ἀλλὰ ἔμαθε ὅτι θὰ γεννήσει τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ μὲ σάρκα ἐκ της σαρκός της καὶ βεβαίως ἐπισκιασθεῖσα ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἔφερε στὰ σπλάχνα της τὸν ἀπερίγραπτο καὶ ἀπεριχώρητο Θεὸ καὶ τελικὰ ἔφερε στὸν κόσμο θαυματουργικῶς τὸν Βασιλέα τοῦ Σύμπαντος, τί φαντάζονται οἱ Πεντηκοστιανοί; Καμία ἐπίπτωση δὲν θὰ εἶχαν αὐτὰ τὰ γεγονότα στὴν «ἀδελφή τους τὴν Μαρία»;

Ἂν οἱ δικές τους οἱ ψευδοεμπειρίες τοὺς ἄλλαξαν τὴν ζωὴ ὅπως λένε, αὐτὸ τὸ ὑπέρτατο μεγαλεῖο ποὺ ἔζησε ἡ Θεοτόκος θὰ τὸ προσπερνοῦσε ἀδιάφορα καὶ θὰ συνέχιζε τὴν ζωὴ μὲ τὸν Ἰωσὴφ σὰν νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτα; Ἢ φαντάζονται οἱ Πεντηκοστιανοὶ ὅτι τέτοια γεγονότα ποὺ ἄφησαν ἔκπληκτους καὶ τοὺς οὐρανούς, θὰ μποροῦσαν νὰ συμβοῦν σὲ μιὰ ἁπλὴ γυναῖκα;

Οἱ προσαγορεύσεις Πανάγια καὶ Ὑπέρ-Αγία εἶναι μᾶλλον ἀδύναμες γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὴν ποιότητα καὶ τὸ ὕψος τῆς Ἁγιότητας τῆς Θεοτόκου.

 

π.Δ: Ἐδῶ νὰ κάνω καὶ κάποια παρατήρηση καὶ ἐγώ, ἂς σταθοῦμε σὲ ἕνα σημεῖο, ὅτι ὄχι ἄγγελος ἀλλὰ ἀρχιστράτηγος, ἀρχάγγελος ἐμφανίστηκε στὴν Παναγία καὶ τὴν ἐμφάνισή του ἡ Παναγία τὴν ἄντεξε, αὐτὸ εἶναι πάρα πολὺ σημαντικὸ γεγονός. Στὸν προφήτη Δανιὴλ στὸ 8ο κεφάλαιο ἀναφέρεται ὅτι ὁ προφήτης εἶδε ἕνα συγκλονιστικὸ ὅραμα, νὰ συγκρούετε ἕνας κριὸς μὲ ἕναν τράγο καὶ στὴν συνέχεια ἤθελε νὰ βρεθεῖ τρόπος νὰ ἑρμηνευθεῖ αὐτὸ τὸ ὅραμα καὶ ὁ Θεός του ἀποστέλλει τὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ, ἂν θέλετε διαβάσετε λίγο νὰ δοῦμε πὼς ἦταν ἡ ἐμφάνιση τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.

Καὶ ὅτε ἐγὼ ὁ Δανιὴλ εἶδον τὴν ὅρασιν καὶ ἐζήτουν τὴν ἔννοιαν, τότε ἰδού, ἐστάθη ἔμπροσθέν μου ὡς θέα ἀνθρώπου· καὶ ἤκουσα φωνὴν ἀνθρώπου ἐν μέσῳ τοῦ Οὐλαΐ, ἥτις ἔκραξε καὶ εἶπε, Γαβριήλ, κάμε τὸν ἄνθρωπον τοῦτον νὰ ἐννοήση τὴν ὅρασιν. Καὶ ἦλθε πλησίον ὅπου ἱστάμην· καὶ ὅτε ἦλθεν, ἐτρόμαξα καὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπόν μου· ὁ δὲ εἶπε πρὸς ἐμέ, ἐννόησον, υἱὲ ἀνθρώπου· διότι ἡ ὅρασις εἶναι διὰ τοὺς ἐσχάτους καιρούς. Καὶ ἐνῷ ἐλάλει πρὸς ἐμέ, ἐγὼ ἤμην βεβυθισμένος εἰς βαθὺν ὕπνον μὲ τὸ πρόσωπόν μου ἐπί την γῆν· πλὴν μὲ ἤγγισε καὶ μὲ ἔκαμε νὰ σταθῶ ὄρθιος. (Δανιὴλ 8:15-18)

 

Ἐδῶ βλέπουμε ἐμφανίζεται ὁ ἀρχάγγελος, ὁ ἀρχιστράτηγος Γαβριήλ, στὸν προφήτη, εἶναι ἕνας ἄνθρωπος μὲ μεγάλη πνευματικὴ δύναμη καὶ ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀντέξει τὴν παρουσία τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ καὶ πέφτει κάτω, λέει :καὶ ὅτε ἦλθε ἐτρόμαξα καὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον μου, ἦταν τόσο πολὺ τὸ πέσιμο καὶ τόσο σωματικὸ καὶ τὸ ψυχικό, ποὺ εἶχε σχεδὸν χάσει καὶ τὶς αἰσθήσεις του, νόμιζε ὅτι βρισκόταν σὲ κατάσταση ὕπνου.

Καὶ ἀναγκάζετε ὁ ἀρχάγγελος νά τον ἀκουμπήσει, λέει: πλὴν μὲ ἤγγισε καὶ μὲ ἔκανε νὰ σταθῶ ὄρθιος, ὅταν τὸν ἀκούμπησε ὁ ἀρχάγγελος δύναμις μετεδόθη στὸν πεσμένο προφήτη καὶ σηκώθηκε.

Ἐὰν τώρα σταθοῦμε μόνο στὸ περιστατικὸ τί συμπεράσματα βγάζουμε;

Ὅτι τὸ ὕψος τῆς ἁγιότητας τῆς Παναγίας ἦταν τόσο μεγάλο καὶ ἡ καθαρότητά της τόσο ὑψηλὴ ὥστε μπόρεσε νὰ ἀντέξει τὴν θέα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ἐνῷ ὁ προφήτης Δανιὴλ τὸν ὁποῖον ὁ ἄγγελος σὲ κάποιο ἄλλο χωρίο τὸν ὀνομάζει σφόδρα ἀγαπητό, ἑπομένως ἦταν καὶ αὐτὸς σὲ ὑψηλὰ ἐπίπεδα ἁγιότητας, δὲν μπόρεσε νὰ ἀντέξει τὴν θέα τοῦ ἀγγέλου.

-Μάλιστα βλέπουμε δηλαδὴ ἡ πνευματικὴ δύναμις τῆς Παναγίας εἶναι τέτοια ὥστε νὰ ἀντέχει καὶ τὴν παρουσία τοῦ Ἀρχαγγέλου καὶ νὰ μπορεῖ νὰ συνομιλεῖ σὰν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πλήρως ἔχει τὶς αἰσθήσεις, τὴν λογικὴ καὶ δὲν πέφτει κάτω ξερὴ θὰ λέγαμε ,νὰ χάνει τὶς αἰσθήσεις της , νὰ βρίσκεται σὲ ὕπνο, αὐτὸ δείχνει τὴν δύναμη ποὺ κρύβει μέσα της ἡ Παναγία ὥστε νὰ ἀντέχει παρουσίες καὶ ἀρχιστρατήγων οὐρανίων ὄντων.

 

Βεβαίως, θὰ ἤθελα ἐδῶ νὰ παρατηρήσω ἐπ’ εὐκαιρίᾳ ὅτι οἱ Πεντηκοστιανοὶ βλέπουν μὲ περισσὴ εὐκολία ἀγγέλους, ἀρχαγγέλους, τὸν Κύριο, τώρα μὲ ποιό ὕψος ἁγιότητος καὶ καθαρότητος ἀντέχουν αὐτὲς τὶς θέες ἕνας Θεὸς ξέρει...

Προφανῶς θὰ εἶναι ἀνώτεροι ἀπὸ τὸν προφήτη Δανιήλ...

Ἔτσι φαίνετε....

Γίνεται σαφὲς πάντως, ὅτι ὑποβιβάζοντας οἱ Πεντηκοστιανοὶ τὴν ἁγιότητα τῆς Θεοτόκου συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα ὑποβιβάζουν τὸ μεγαλεῖο καὶ τὸ μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Σωτῆρος. Ἕνα τέτοιο συνταρακτικὸ γεγονὸς μποροῦσε νὰ συμβεῖ σὲ ἕνα τυχαῖο ἄτομο καὶ στὴ συνέχεια ἂν μὴ εἶχε καμία ἐπίδραση στὴν ζωή του, ε τότε, δὲν ἦταν δὰ καὶ τόσο συνταρακτικὸ τὸ γεγονὸς αὐτό. Προσέξτε μὲ τὶ λεπτὸ ἔμμεσο καὶ ὕπουλο τρόπο τὸ πονηρὸ πνεῦμα ναρκοθετεῖ ἀπὸ τὴν ἔναρξή της, τὴν ἐπίγεια παρουσία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλὰ λένε ἁπλοϊκὰ τάχα οἱ Πεντηκοστιανοί, μὰ ὁ γάμος καὶ ἡ παιδοποιία δὲν εἶναι εὐλογημένα ἀπὸ τὸν Θεό;

Εἶναι τάχα κακὸ καὶ βέβηλο νὰ ἔκανε ἡ Μαρία καὶ ὁ Ἰωσὴφ πολλὰ παιδιά;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή, ὁ γάμος καὶ ἡ τεκνογονία γιὰ ἐμᾶς τοὺς σαρκικοὺς ἀνθρώπους εἶναι γεγονότα φυσικὰ καὶ εὐλογημένα, ἀλλὰ γιὰ πρόσωπα τοῦ ὕψους τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μὲ οὐράνια ἀποστολὴ καὶ δόξα, αὐτὰ τὰ φυσικὰ γιὰ ἐμᾶς εἶναι ἀφύσικα, ἡ ζωὴ τοῦ Κυρίου μας τὸ ἀποδεικνύει. Ἀλλὰ καὶ ἡ ζωὴ πολλῶν ἀποστόλων καὶ μαθητῶν τὸ ἐπιβεβαιώνει.

Τὰ σαρκικὰ γιὰ τοὺς σαρκικούς, γιὰ τοὺς πνευματικοὺς ἰσχύουν τὰ οὐράνια μέτρα.

Διαβάζουμε στὸ 20ο κεφάλαιο τοῦ κατὰ Λουκᾶ Εὐαγγελίου στίχος 34-35,  «...οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου νυμφεύουσι καὶ νυμφεύονται· οἱ δὲ καταξιωθέντες νὰ ἀπολαύσωσιν ἐκεῖνον τὸν αἰῶνα καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν οὔτε νυμφεύουσιν οὔτε νυμφεύονται·» ,  αὐτὰ εἶναι τὰ οὐράνια μέτρα βάση τῶν ὁποίων ἔζησε ἡ Θεοτόκος.

π.Δ: Ἐδῶ νὰ κάνω καὶ κάποια παρατήρηση, ἀναφέρεται στὴν Ἀποκάλυψη ὅτι στὸν οὐράνιο χῶρο γίνεται μιὰ μελωδία : καὶ ᾄδουσιν ᾠδὴν καινὴν ἐνώπιον τοῦ θρόνου καὶ ἐνώπιον τῶν τεσσάρων ζῴων καὶ τῶν πρεσβυτέρων· καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο μαθεῖν τὴν ᾠδὴν εἰ μὴ αἱ ἑκατὸν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, οἱ ἠγορασμένοι ἀπὸ τῆς γῆς. οὗτοί εἰσιν οἳ μετὰ γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν· παρθένοι γὰρ εἰσιν,  καὶ λέει στὴν συνέχεια ὅτι αὐτὴ τὴν ὠδὴ ἀπὸ τὴν Γῆ δὲν μποροῦσε κανεὶς νὰ τὴν ἐννοήσει καὶ νὰ τὴν αἰσθανθεῖ , μόνο λέει ὅσοι ζοῦσαν μὲ παρθενία. Αὐτὸ εἶναι στὸ ἰδ ’κεφάλαιο στοὺς στίχους 4 καὶ 5.

Μάλιστα. Τὰ χωρία τώρα ποὺ ἐπικαλοῦνται οἱ Πεντηκοστιανοὶ ὅπως τὸ Μάτθ. 1,25 ποὺ λέει ὅτι: καὶ δὲν ἐγνώριζεν αὐτήν, ἐως οὐ ἐγέννησε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καθὼς καὶ τὰ χωρία ποὺ ἀναφέρονται ὀνόματα ἀδελφῶν τοῦ Ἰησοῦ, ἔχουν ἑρμηνευθεῖ σωστὰ ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας.

Ἂς κάνουν τὸν κόπο οἱ ἀδελφοί μας οἱ Πεντηκοστιανοὶ νὰ πάρουν τὰ ἑρμηνευτικὰ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς τῶν Πατέρων τῆς ἐκκλησίας ὅπως πχ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου νὰ δοῦν σὲ ἔκταση πὼς ἑρμηνεύονται αὐτὰ τὰ χωρία . Κάθε δική μας προσπάθεια τῶν ἑρμηνειῶν αὐτῶν στὸ περιορισμένο χρόνο τῆς ἐκπομπῆς θὰ τὶς ἀδικοῦσε.

 

Ἡ ἀλήθεια πάντως εἶναι ὅτι ἡ Θεοτόκος καὶ Παναγία καὶ Ὑπεραγία καὶ Παναμώμητος καὶ Ἀειπάρθενος εἶναι. Τώρα γιὰ τὸ θέμα τῆς σύγκρισής της μὲ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς ἄλλους ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, νομίζω ὅτι λίγα χρειάζεται νὰ εἰπωθοῦν.

Ἡ ἐνεργὸς συνειδητὴ συμμετοχὴ στὸ μυστήριο τῆς ἔνσαρκου παρουσίας στὴν Γῆ, ἐκεῖνο τὸ θαυμαστό: ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου γενοιτὸ μοὶ κατὰ τὸ ρῆμα σου, εἶναι ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἐν συνεχείᾳ συμμετοχὴ στὴ διάδοση τοῦ χαρμόσυνου ἀγγέλματος τῆς πραγματοποίησης αὐτοῦ τοῦ γεγονότος.

Εἶναι σαφὲς δηλαδή, ὅτι τὸ γεγονὸς εἶναι σπουδαιότερο ἀπὸ τὴν ἀναγγελία του. Ἡ Παναγία μας εἶναι κύριος μέτοχος του γεγονότος, τὸ ἔργο της, τὴν ἐνσάρκωση δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνήγγειλαν οἱ Ἀπόστολοι.

Ὅσον ἀφορᾶ τὰ περὶ Πεντηκοστῆς καὶ τῆς παρουσίας τῆς Μαρίας στὸ ἀνώγειο ὅπου μαζὶ μὲ τοὺς Ἀποστόλους ἔλαβε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, ἂς σκεφτοῦν οἱ Πεντηκοστιανοὶ εἰς βάθος τὰ λεγόμενα τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ πρὸς τὴν Θεοτόκο 33 χρόνια περίπου πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς:

«Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» ἢ τὴν προφητεία διὰ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Μαρίας: «ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσι μὲ πᾶσαι αἱ γενεαί» , κατὰ τὴν ἐπίσκεψή της στὴν Ἐλισάβετ. Ἄραγε τί θὰ εἶχαν νὰ ἀπαντήσουν γιὰ τὶς σχέσεις τῆς Θεοτόκου μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δεκαετίες ὁλόκληρες πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς;

-π.Δ: Καὶ μόνο αὐτὸ πού, ἐσεῖς βέβαια ἔχετε προσωπικὴ ἄμεση ἐμπειρία, ποὺ ἀκούσατε ὅτι ἡ Παναγία περίμενε στὴν οὐρὰ γιὰ νὰ πάρει Ἅγιο Πνεῦμα, δείχνει ὅτι μέσα στὶς συνάξεις των Πεντηκοστιανὼν δὲν ἐπικρατεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀλλότρια πνεύματα.

Διότι ἡ Παναγία τὴν ὥρα ποὺ ἐνσαρκώθηκε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἦταν πλήρης Πνεύματος Ἁγίου καὶ μάλιστα θὰ λέγαμε οὐδέποτε ὑπῆρξε παρόμοια περίπτωση νὰ ὑπάρχει ἄνθρωπος στὴν Γῆ ἐπάνω νὰ εἶναι φορευς τῆς χάριτος Ἁγίου Πνεύματος σὲ τόσο μεγάλο βαθμὸ καὶ νὰ μπορεῖ νὰ τὸν ἀντέξει. 

Ἐπίσης γνωρίζουμε ὅτι τὰ ἅγια πρόσωπα δὲν εἶναι μόνο τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ποὺ ἔλαβαν Ἅγιο Πνεῦμα, ὅλοι οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶχαν λάβει Ἅγιο Πνεῦμα τὸ λαλήσαντα διὰ προφητῶν, διὰ Πνεύματος Ἁγίου ἐλάλησαν καὶ γνωρίζουμε ὅτι οἱ Ἀπόστολοι πρὶν τὴν Πεντηκοστὴ εἶχαν λάβει Ἅγιο Πνεῦμα νὰ θαυματουργοὺν καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα ἔλαβαν Ἅγιο πνεῦμα διὰ νὰ συγχωροῦν τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων. Δὲν ἦταν κάτι πρωτόγνωρο ἡ σχέσις τῆς Παναγίας μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐντελῶς κάτι τὸ ἄγνωστο καὶ περίμενε στὴν οὐρὰ γιὰ νὰ πάρει καὶ αὐτὴ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἐπισημαίνουμε ὅτι τὸ Πνεῦμα ποὺ «ἐφώτισε», ἐφώτισε ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, τοὺς Πεντηκοστιανοὺς νὰ ποῦν αὐτὴν τὴν βλάσφημη φράση ὅτι περίμενε στὴν οὐρὰ νὰ πάρει Ἅγιο Πνεῦμα δείχνει ὅτι πρόκειται περὶ πλάνης, πρόκειται περὶ αἱρέσεως.

Τώρα, γιὰ τὶς σχέσεις τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν μητέρα του ὅπως περιγράφονται στὴν Καινὴ Διαθήκη, ἡ ἀπόσταση ποὺ φαίνετε νὰ κρατᾶ ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι  ἔλλειψη τιμῆς καὶ ἀγάπης πρὸς τὴν μητέρα του ὅπως τὸ ἑρμηνεύουν οἱ Πεντηκοστιανοί, παρὰ ἕνας τονισμός, διδακτικὸς γιὰ ἐμᾶς, ὅτι πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ Γήινα ὅσο ἀγαπητὰ καὶ ἐὰν εἶναι, πρέπει νὰ ἔχουμε τὰ ἐπουράνια.

Τὸ περιστατικὸ τοῦ γάμου της Κανὰ εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ καὶ ἐνδεικτικὸ γιὰ τὸ ἂν εἰσακούεται ἡ Θεοτόκος ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἐδῶ στὸ Β’ κεφάλαιο τοῦ κατὰ Ἰωάννη Εὐαγγελίου ἀναφέρεται τὸ περιστατικὸ τοῦ γάμου της Κανὰ καὶ νομίζουν ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ ὅλοι οἱ Προτεστάντες καὶ οἱ Πεντηκοστιανοὶ καὶ οἱ μ.τ. Ἰεχωβᾶ ὅτι βρίσκουν ἕνα ἐπιχείρημα γιὰ νὰ ὑποτιμήσουν τὴν Παναγία, ἐνῷ ἀντιθέτως, ἐὰν τὸ ἐρευνήσουμε σὲ βάθος καὶ τὸ ἐξετάσουμε τὸ περιστατικὸ θὰ δοῦμε αὐτὸ εἶναι ὑπὲρ τῆς Παναγίας.

Δηλαδὴ τί συμβαίνει; Ὁ Χριστὸς κάποτε θὰ ἄρχιζε ἕνα συγκλονιστικὸ ἔργο, τις θαυματουργίες, ὁ πρὸ αὐτοῦ προφήτης ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος οὔτε ἕνα θαῦμα δὲν εἶχε κάνει, θὰ ἄρχιζε λοιπὸν τὶς θαυματουργίες γιὰ νὰ ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία του Ἠσαΐου: θὰ ἀναγνωρίσετε τὸ Θεό σας θὰ κατέβει στὴν Γῆ ὅταν κουφοὶ θὰ ἀκοῦνε τυφλοὶ θὰ βλέπουν βουβοὶ θὰ μιλοῦνε καὶ λοιπὰ καὶ εἶχε ὁ Χριστὸς ὑπόψη του σὲ κάποιο ἄλλο χρονικὸ σημεῖο νὰ ἀρχίσει τὴν ἔναρξη τῆς θαυματουργίας καὶ ὅμως παρεμβαίνει ἡ Παναγία καὶ τοῦ ἀλλάζει τὸ πρόγραμμα καὶ τὸν ἀναγκάζει νὰ ἀλλάξει καὶ νὰ ξεκινήσει τὶς θαυματουργίες ἀπὸ τὸν γάμο της Κανά !

Ποιός τολμοῦσε ἄλλος νὰ παρέμβει καὶ νὰ ἀλλάξει τὸ πρόγραμμα ἑνὸς Θεοῦ; αὐτὸ εἶναι ὑπὲρ τῆς Παναγίας δὲν εἶναι κατὰ τῆς Παναγίας ὅπως λὲνε οἱ αἱρετικοί.

Ἀσφαλῶς.... Γιὰ τὸν ἰσχυρισμὸ τέλος των Πεντηκοστιανὼν ὅτι ἡ μετάσταση ἐν σώματι στοὺς οὐρανοὺς τῆς Παναγίας δὲν εἶναι παρὰ ἕνας δανεισμὸς ἀπὸ ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια ποὺ κατὰ τὰ ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία ἀπορρίπτει, πρέπει νὰ τονίσουμε γιὰ τὸ τυπικὸ μὲν , ὅτι τὰ περὶ μεταστάσεως εἶναι διδασκαλία τῆς Ἐκκλησιαστικὴς παραδόσεως καὶ ὅτι αὐτὴ δὲν μειώνεται σὲ κῦρος μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιοι τὴν περιέλαβαν σὲ ἀπόκρυφο Εὐαγγέλιο.

Γιὰ τὴν οὐσία δέ, ὅτι τὸ σῶμα ποὺ ἐβάστασε τὸν Κύριο τῆς Δόξης καὶ νικητὴ τοῦ θανάτου, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ γνωρίσει τὴν φθορὰ καὶ ὅτι ὅπως μὲ ἔκτακτο καὶ θαυματουργικὸ τρόπο ἐγγενήθη ἀπὸ γονεῖς προχωρημένης ἡλικίας ἔτσι καὶ μὲ ἔκτακτο τρόπο ἀνῆλθε στοὺς οὐρανούς.

Ὅσο ἀναφορὰ στὸ ρόλο τῆς Παναγίας μας σὰν μεσίτριας πρὸς τὸν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν καὶ σὰν μεγάλης βοηθοῦ τῶν ἀνθρώπων πρέπει νὰ παρατηρήσουμε τὰ ἑξῆς:

Ἀσφαλῶς καὶ ὁ ἀπόλυτος μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς αὐτὸ δὲν χρειάζεται νὰ μᾶς τὸ ποῦν οἱ Πεντηκοστιανοί, ἐκεῖνοι μᾶλλον χρειάζεται νὰ ἐννοήσουν ὅτι ἡ μεσιτεία καὶ οἱ πρεσβεῖες τῆς Παναγίας ἀλλὰ καὶ τῶν Ἁγίων γίνονται ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς ἀπόλυτης μεσιτείας τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ παραχώρισιν Αὐτοῦ.

Ἀποτελεῖ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας Του, τοῦ σώματός Του, ὅπου μέσα σὲ αὐτὸ ἐκδηλώνεται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἀλληλοβοήθεια τῶν εὑρισκομένων στὸν οὐρανὸ ἀδελφῶν μας καὶ ἰδιαίτερα τῆς οὐράνιας μητέρα μας, τὴν Παναγίας, πρὸς τοὺς εὑρισκόμενους στὸν κόσμο μελῶν τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα συνδέει τὰ μέλη τῆς ἐκκλησίας μεταξύ τους καὶ διὰ αὐτοῦ οἱ ἐν τῷ οὐρανῷ ἅγιοι καὶ ἡ Παναγία, παρακολουθοῦν καὶ γνωρίζουν κάθε τί ποὺ συμβαίνει στὴν Γῆ, βοηθῶντας καὶ στηρίζοντας τοὺς ἐν τῇ Γῆ ζῶντες ποὺ μάχονται τὸν Διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του. 

π.Δ: Δὲν εἶναι ἀντιγραφικό το ὅτι κάποιος ποὺ βρίσκεται στὸν οὐρανὸ ἀντιλαμβάνεται τί γίνεται κάτω στὴν Γῆ καὶ ἀποροῦμε ποὺ διάφοροι αἱρετικοὶ λένε ὅτι διαβάζουν τὴν Ἁγία Γραφή.

 Ἐδῶ στὸ 6ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως ἀναφέρεται ὅτι οἱ ψυχὲς τῶν μαρτύρων ποὺ ἦταν κάτω ἀπὸ τὸ οὐράνιο θυσιαστήριο ἀντιλαμβάνονταν τί γινόταν κάτω στὴν Γῆ , μάλιστα λέει ἐδῶ κατὰ λέξιν καὶ ἔκραζον μετὰ φωνὴς μεγάλης λέγοντες ἕως πότε  Δέσποτα Ἅγιε καὶ ἀληθινὲ δὲν κρίνεις καὶ ἐκδικεὶς τὸ αἷμα ἡμῶν ἀπὸ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς Γῆς;

Δηλαδὴ αὐτοὶ ἐνῷ εἶναι στὸν οὐράνιο χῶρο τί ἀντιλαμβάνονται; Ὅτι κάτω στὴν Γῆ συνεχίζουν νὰ σφάζουν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νὰ ἔχουμε καὶ καινούργιους μάρτυρες. Πὼς αὐτοί το ἀντιλαμβάνονται; Τὸ ἀντιλαμβάνονται διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸ ὁποῖο κυκλοφορεῖ στὴν στρατευόμενη Ἐκκλησία κυκλοφορεῖ καὶ στὴν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία καὶ δὲν θὰ βάλουμε ἕνα τοῖχο νὰ κάνουμε φτωχή, νὰ συρρικνώσουμε, τὴν στρατευόμενη Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴν ἀπομονώσουμε ἀπὸ τὴν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία , αὐτὸ εἶναι σκέτη φτώχια, ἡ Ὀρθόδοξος ἐκκλησία ἔχει πλοῦτο, πλοῦτο ἀνεξάντλητο, ὁ ἀνεξιχνίαστος πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ οἱ Ἅγιοι ἀντιλαμβάνονται τί τούς ζητᾶμε καὶ πολὺ περισσότερο ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ ἀντιλαμβάνεται.

 

Τὰ ἀναρίθμητα θαύματα τῆς Παναγίας μας γιὰ τὰ ὁποῖα βοᾶ ἡ Χριστιανοσύνη καὶ εἰδικὰ ὁ Ἑλληνισμός, ποὺ ἔχει τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας στὸ στόμα του σὲ κάθε δύσκολη στιγμή, θὰ πρέπει σοβαρὰ νὰ προβληματίσουν τούς Πεντηκοστιανούς.

Ὁ Ἕλληνας τιμᾶ καὶ εὐλαβεῖται ἰδιαίτερα τὴν Παναγία ποὺ τὴν βλέπει βοηθὸ σὲ κάθε πρόβλημά του, ἀτομικό, κοινωνικό, καὶ ἐθνικό.

Καὶ αὐτὸ γίνεται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς καθόλου νὰ μειώνεται τὸ κῦρος Του, ὅπως λένε οἱ Πεντηκοστιανοί. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα συμβαίνει, ἡ Θεοτόκος εἶναι ἀναπόσπαστα συνδεδεμένη μὲ τὸν πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κάθε προσπάθεια ὑποβιβασμοῦ της εἶναι ταυτόχρονα προσπάθεια μείωσης καὶ τῆς δικῆς Του ἀξίας.

Δὲν μπορεῖς νὰ μιλᾶς μὲ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν ἐνσαρκωμένο Θεὸ καὶ ταυτόχρονα νὰ ὑποτιμᾶς τὴν μητέρα Του.

 Ὅποιος τὸ κάνει αὐτὸ εἶναι ἀσεβὴς καὶ βλάσφημος, μακρὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ συνεργὸς τοῦ πονηροῦ πνεύματος, εἴτε τὸ θέλει εἴτε ὄχι.

 

(Ἀγαπητοὶ ἀκροατὲς αὐτὰ εἴχαμε νὰ σᾶς ποῦμε γιὰ σήμερα, προσευχηθεῖτε ὥστε ὅσοι ἔχουν μπλέξει μὲ τὴν πλάνη των Πεντηκοστιανὼν νὰ ἔρθουν σὲ ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας. Σᾶς εὐχαριστοῦμε ποὺ ἤσασταν μαζί μας, σᾶς χαιρετοῦμε καὶ ὁ Θεὸς μαζί σας) .