ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ[:Ιω. 9, 1-38]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»

[ἐκφωνήθηκε στήν Ἱερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης

στίς 4-6-2000]

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἀγαπητοί μου, εἶπε κάποτε: «Πλὴν ὁ ὑἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;». Ἀλλά ποιά πίστη ὁ Κύριος θά ζητοῦσε νά βρει ὅταν κατά τή Δευτέρα Τοῦ Παρουσία θά ἐπανήρχετο εἰς τήν Γῆν;

Εἶναι ἕνα χωρίο, τό ὁποῖο πάρα πολύ μέ ἔχει, προσωπικά, ἐντυπωσιάσει· πού ἔμμεσα δίδεται ἡ πληροφορία ὅτι δέν θά ὑπάρχει ἡ πίστις ἐπί τῆς Γῆς. Δηλαδή συγκεκριμένα, θά εἶναι σπάνια ἡ πίστις ἐπί τῆς Γῆς. Καί ποία πίστις; Στό Θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Δηλαδή προϊόντος τοῦ χρόνου, οἱ ἄνθρωποι θά παύσουν νά πιστεύουν εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον. Καί τοῦτο γιατί ὅλοι μιλοῦν περί πίστεως, ἀλλά σέ πολλούς χριστιανούς μας, διαφοροποιεῖται ἡ πίστις. Προσέξτε, διαφοροποιεῖται ἡ πίστις. Ὑπάρχει μία πίστις ὑποκειμενική, μέ πλεῖστες ὅσες παραλλαγές.

Ἔτσι συνέβη καί τότε πού ὁ Κύριος ἔκανε τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ. Ὁ κάθε ἕνας ἔλεγε ὅ,τι ἤθελε. Ἄλλοι ἐπρόβαλλαν ὅτι ἄν τό θαῦμα ἦταν πραγματικό. Ἄλλοι δέχονταν μέν τό θαῦμα, ἀλλά δέν τό ὁμολογοῦσαν, ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ δέν τό ὁμολογοῦσαν - μας τό λέγει σαφῶς ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, διότι ἐφοβοῦντο νά μή γίνουν ἀποσυνάγωγοι, ἐπειδή οἱ ἄρχοντες εἶχαν πεῖ ὅτι ὅποιος ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας, αὐτός θά γίνεται ἀποσυνάγωγος.

Οἱ ἄρχοντες θέτουν πολλά ἐρωτηματικά, ἄν ὄντως ἦταν θαῦμα. Γι΄αυτό, ὅταν κάλεσαν ἤ ὁδήγησαν τόν πρώην τυφλόν καί τόν ἐρωτοῦν πῶς ἔγινε αὐτό ὅλο, ἐκεῖνος διηγήθηκε το πῶς ἔγινε. Καί πάλι τόν ξαναρωτοῦν: «Καί πῶς ἔγινε;». Καί πάλι: «Καί πῶς ἔγινε;». «Καλά», λέγει, «γιά σταθεῖτε. Δέν σᾶς εἶπα; Γιατί ρωτᾶτε καί ξαναρωτᾶτε ξανά; Μήπως κι ἐσεῖς θέλετε νά γίνετε μαθηταί Του;». Ἐκεῖνοι θύμωσαν ἐναντίον τοῦ πρώην τυφλοῦ καί τόν ἔβγαλαν ἔξω. «Ἐσύ», λέει, «εἶσαι ὅλος ἐν ἁμαρτίαις καί θά μᾶς πεῖς ἐμᾶς ὅτι θέλομε νά γίνομε μαθηταί Ἐκείνου;». Δέν λένε τό ὄνομά Του... «Ἐκείνου». Δέν λένε τό ὄνομά Του... Καί σημειώσατε ὅτι ὑπῆρχε ἡ ἀντίληψις ὅτι ἕνας πού γεννιέται μέ ἕνα σημάδι, ἕνα παιδί ἤ ὁ ἴδιος, λέει, ἁμάρτησε(Μα πότε; Στά σπλάχνα τῆς μάνας του ἁμάρτησε; Πότε;) ἤ ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς του. Ἀφοῦ λοιπόν εἶχε τύφλωσιν ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἄρα λοιπόν θά πρέπει οἱ γονεῖς του νά εἶχαν ἁμαρτήσει. Κ.λπ. κ.λπ.

Ὁ μόνος πού ἀπεδέχθη τό θαῦμα ἦταν, ἀγαπητοί μου, ὁ ἴδιος ὁ τυφλός. Κι ὅταν λίγο ἀργότερα, βρῆκε ὁ Κύριος ἔξω τόν πρώην τυφλόν, ἀφοῦ ἔμαθε ὅτι τόν εἴχανε βγάλει ἔξω κ.λπ. κ.λπ. τοῦ εἶπε: «Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν ὑἱὸν τοῦ Θεοῦ;». Καί λέγει ὁ τυφλός, ὁ πρώην τυφλός: «Τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;(Κύριε, ποιός εἶναι γιά νά πιστέψω σέ αὐτόν;). Καί ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ: «Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν»(Και τόν ἔχεις δεῖ καί Ἐκεῖνος πού ὁμιλεῖ τώρα μαζί σου εἶναι ὁ Αὐτός. Πού σοῦ εἶπα, ἄν πιστεύεις εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ). Καί τότε ὁ τυφλός ἀπαντᾶ: «Πιστεύω, Κύριε». «Καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ».

Ἕνας χαριτωμένος σύντομος διάλογος, κατά πόσο θά μποροῦσε κανείς νά πιστεύσει. Μάλιστα, ἐπιτρέψατέ μου μία παρένθεση. Βέβαια δέν ἄνοιξε ὅλα τά μάτια τῶν τυφλῶν τῆς Παλαιστίνης. Οὔτε ἐφεξῆς ἀνοίγουν τά μάτια τῶν τυφλῶν μέσα στήν Ἱστορία ἀπό Χριστιανούς· Ἱεραποστόλους, ἱερεῖς κλπ. Ἀλλά γιατί ἄνοιγε τά μάτια τῶν τυφλῶν ὁ Κύριος; Γιά νά δοῦν στό πρόσωπο τόν Μεσσία. Εἶναι συγκινητικό αὐτό. Τόν Ὁποῖον, ἐάν σωθοῦν, θά βλέπουν εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Εἶναι μέσα στή Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἕνα μικρό προοίμιον ὅτι θά βλέπομε τό πρόσωπον Αὐτοῦ, ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν πρώτη του ἐπιστολή: «Ὃτί ὀψόμεθα Αὐτόν καθώς ἐστίν». Προσέξτε. «Καθώς ἐστίν». Ὅπως εἶναι.

Εἴδαμε ποικίλες θέσεις πίστεως ἤ ἀπιστίας ἔναντι τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή μία διαφοροποίηση τῆς πίστεως ἤ πολλές διαφοροποιήσεις, ὅπως σᾶς εἶπα ἀπό τήν ἀρχή, τῆς πίστεως. Ὅ,τι ἀκριβῶς εἶπε καί ὁ Κύριος γιά τό Θεανθρώπινο πρόσωπό Του στά ἔσχατα. «Ἄραγε», λέει, «θά βρω τήν πίστιν ἐπί τῆς Γῆς;».

Βέβαια, πίστις καί πιστεύω εἶναι μία εὔκολη λέξις νά τή λέμε. Ἀλλά ἡ ἀληθινή πίστις ἔχει καί προϋποθέσεις ἔχει καί συνέπειες. Προϋποθέσεις μιᾶς ὑγιοῦς πίστεως εἶναι ἡ ταπείνωσις, ἀγαπητοί μου· ὥστε νά ἀποδεχθεῖς ὅ,τι σοῦ ἀποκαλύπτεται. Χωρίς προσθαφαιρέσεις καί συμπεράσματα κατά τό δοκοῦν, ὅπως τό νομίζεις. Σήμερα οἱ Χριστιανοί μας ἔχουν τίς ἐπιλογές τους. Κοιτᾶξτε: Τίς ἐπιλογές τους, πάνω στό θέμα τῆς πίστεως. Σοῦ λέει ὁ ἕνας: «Πιστεύω κατά τόν τρόπο μου». Πόσες φορές τό ἔχομε ἀκούσει αὐτό. «Πιστεύω κατά τόν τρόπο μου»... Ἀδελφέ μου, ὑπάρχει πίστις ὑποκειμενική κατά τόν τρόπο σου; Μία εἶναι ἡ πίστις καί δέν διαφοροποιεῖται. Ἀπόδειξις ἐδῶ ὅτι ἀπουσιάζει ἡ ταπείνωσις. Δέν θέλει νά ἀποδεχθεῖ τήν ἐξ ἀντικειμένου κηρυσσομένη καί λεγομένη πίστη. Ὄχι. Τήν ἀπορρίπτει αὐτή. Θέλει νά πιστεύει, ὅπως ἐκεῖνος κρίνει. Ἄλλα πράγματα θά δεχθεῖ, ἄλλα πράγματα δέν θά δεχθεῖ. Βλέπετε λοιπόν ὅτι ἔχομε ἐδῶ μία ὑπερηφάνειαν; Δηλαδή μία ἀπουσία τῆς ταπεινοφροσύνης;

Εἶναι ἀκόμη καί ἡ ἀγαθή προαίρεση. Τί προαιρέσεως ἄνθρωπος εἶσαι. Εἶναι ἡ ἀδολότης, ὅπως τήν διετύπωσε ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, ὅταν εἶδε τόν Ναθαναήλ. «Νά», λέει, «ἕνας ἀληθινός Ἰσραηλίτης». Ὁ εὐθύς ἄνθρωπος. Ξέρετε παρά ταῦτα, πόσοι λένε ὅτι ἔχουν εὐθύτητα, καί ὅμως δέν ἔχουν εὐθύτητα; Ἀπατοῦν καί τόν ἑαυτό τους καί τούς ἄλλους. Καλύτερα... τόν ἑαυτό τους ἀπατοῦν, διότι οἱ ἄλλοι, μία, δυό, τρεῖς φορές, θά ἀντιληφθοῦν ὅτι δέν ἔχουν εὐθύτητα οἱ ἄνθρωποι αὐτοί.

Ἔχουμε καί τίς συνέπειες... Ἄν ἡ πίστις πού διατίθεται εἶναι ὀρθή, αὐτή καί θά δικαιωθεῖ, αὐτή καί θά ἐπαινεθεῖ. Ἄν ἡ πίστις δέν εἶναι ὅπως τή θέλει ὁ Θεός, διότι ὁ καθένας ἔχει τόν τρόπο του νά πιστεύει, τότε καμία δικαίωσις δέν θά ὑπάρξει.

Μία πίστις, ἀλήθεια, κατά τό δοκοῦν, πέστε μου, σᾶς παρακαλῶ, θά ἐθαυματούργει; Ποτέ. Ποτέ! Οἱ Ἑβραῖοι πίστευαν τόν Μεσσίαν· ὅτι κάποτε θά ἔρθει ὁ Μεσσίας. Ἀλλά τό πρόσωπό Του τό φόρτωσαν μέ πολλές ὑποθέσεις, ὥστε ὅταν ἦρθε ὁ Χριστός δέν τόν ἀνεγνώρισαν καί δέν Τόν ἀπεδέχθησαν· παρ' ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Παλαιά Διαθήκη, μᾶς δίνει χαρακτηριστικά τοῦ Μεσσίου πάμπολλα, πλῆθος. Ἀλλά ἐδῶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μελετοῦσαν, μελετοῦσαν τούς προφῆτες κ.τ.λ., τελικά δέν ἀνεγνώρισαν τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Λέγει.. εἶπαν οἱ τότε, οἱ σύγχρονοι μέ τόν τυφλόν, πρώην τυφλόν, οἱ ἄρχοντες, Φαρισαῖοι, Γραμματεῖς, ἱερεῖς, οἱ ἀρχιερεῖς, ἦσαν ἀρκετοί ἀρχιερεῖς, διότι τούς ἀνέβαζαν καί τούς κατέβαζαν, ἁπλῶς ἀπαντῶ σέ μία τυχόν ἀπορία σας, τούς ἀνέβαζαν καί τούς κατέβαζαν οἱ Ρωμαῖοι. Ἀρκεῖ νά σᾶς ἔλεγα ὅτι ἦταν ἰσόβιος ὁ ἀρχιερεύς καί ἦταν μόνο ἕνας. Ἀλλά ὅπως συνέφερε εἰς τούς Ρωμαίους, πού ἦταν βέβαια στρατός κατοχῆς, ἀνέβαζαν καί κατέβαζαν τούς ἀρχιερεῖς. Τί ἀπήντησαν τώρα μέ τήν ὑπόθεση αὐτοῦ τοῦ πρώην τυφλοῦ; «Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν». «Γνωρίζομε», λέγει, «ὅτι ὁ Θεός μίλησε εἰς τόν Μωυσέα. Αὐτός; Ὁ Ἰησοῦς; Δέν ξέρομε τήν προέλευσή Του». Καί ὅμως ἄν μελετοῦσαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, θά γνώριζαν πολλά.

Ἔτσι, λοιδοροῦν τόν πρώην τυφλόν πού ὑπερασπιζόταν τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Λέει: «Δέν ξέρω τί λέτε ἐσεῖς, ἀλλά μόνο τοῦτο σᾶς λέγω: ὅτι ὁ Θεός ἁμαρτωλούς ἀνθρώπους δέν ἀκούει». Καί τοῦ λέγουν ἐκεῖνο πού σᾶς εἶπα: «Ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς;». Καί ὅπως σᾶς εἶπα, τόν πέταξαν ἔξω. Μία περιπέτεια δηλαδή... Ἐνῷ ὁ Κύριος βεβαιώνει, ἐπάνω στό ἴδιο τό ἀντικείμενον ὅτι ἡ τύφλωση τοῦ ἀνθρώπου -γιατί ἐρωτήθηκε ἀπό τούς μαθητάς Του- ἡ τύφλωσις αὐτοῦ τοῦ συγκεκριμένου ἀνθρώπου δέν ἦταν ἀποτέλεσμα τυχόν ἁμαρτιῶν. «Οὔτε οἱ γονεῖς του», λέει, «ἁμάρτησαν, οὔτε αὐτός ἁμάρτησε». Πότε θά προλάβαινε νά ἁμαρτήσει, ἀφοῦ γεννήθηκε τυφλός. «Καί συνεπῶς αὐτό ἔγινε», λέει ὁ Κύριος, «ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ».

Πάνω σέ αὐτό τό ἡμιστίχιον θά εἴχαμε νά ποῦμε πάρα πολλά. Δυστυχῶς δέν ἔχομε χρόνο. Ὅτι δηλαδή προετοιμάστηκε μία κατάστασις, γιά νά γίνει τό θαῦμα, ὅταν θά ἤρχετο ὁ Θεός Λόγος ἐπάνω εἰς τήν Γῆν. Θά σᾶς ἔλεγα, ἔτσι δειγματοληπτικά, ὁ λόφος τῆς Σιών ἔγινε ἐκ τῶν προτέρων διά νά ἱκανοποιηθεῖ τό ἔργον τοῦ Μεσσίου. Κλπ, κλπ. κλπ. Πλῆθος, πλῆθος, πλῆθος... Ἡ ἐκλογή δέ αὐτοῦ τοῦ τόπου, τῆς Παλαιστίνης, πού ὁδηγήθηκε ὁ Ἀβραάμ ἔγινε ἀπό τόν Θεόν, Θεόν Λόγον, ἀπό τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τοῦ λέει: «Πήγαινε ἀπό δῶ, πήγαινε ἀπό κεῖ...». Καί τοῦ λέει: «Ἐδῶ θά μείνεις». Ἐδῶ. Αὐτή εἶναι ἡ γῆ τῆς Ἐπαγγελίας κ.λπ. κ.λπ. Ὅπως δηλαδή θά ἤθελε νά ἐμφανιστεῖ ὁ Θεός Λόγος μέσα εἰς τήν Ἱστορίαν. Δέν λέγω περισσότερα.

Καί τίθεται τό ἐρώτημα: Καλᾶ οἱ Γραμματεῖς καί οἱ ἄλλοι, δέν ἐγνώριζαν γράμματα; Πῶς διάβαζαν τούς προφήτας; Πῶς διάβαζαν τόν Ἠσαΐα; Κι ὅταν διάβαζαν τούς προφήτας, πῶς τούς καταλάβαιναν; Καί πῶς τούς ἑρμήνευαν; Ἐδῶ βλέπει κανένας ὅτι εἶχαν βάλει ἕνα τυφλοπάνι στά μάτια τους οἱ ἑρμηνευταί. Γιατί; Διότι ἤθελαν νά ἑρμηνεύουν βάσει τῶν προσωπικῶν τους ἐπιθυμιῶν. Περίεργο... Καί δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού ἑρμηνεύουν βάσει τῶν προσωπικῶν τους ἐπιθυμιῶν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ποιά ἦταν τά στοιχεῖα ἐκεῖνα πού τούς ἔκαναν νά ἑρμηνεύουν ἔτσι; Ἦταν, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἐθνικές βλέψεις καί οἰκονομικές καταστάσεις. Τό ἀκούσατε; Ἐθνικές βλέψεις καί οἰκονομικές καταστάσεις. Ἔτσι λοιπόν ἀπέδωσαν καί φόρτωσαν εἰς τόν Μεσσία ὅτι θά ἦταν ἕνα πρόσωπον πού θά τούς ἀπελευθέρωνε ἀπό ἐκεῖνον τόν φοβερόν ζυγόν τῶν Ρωμαίων - προηγήθηκαν οἱ Ἕλληνες, προηγήθηκαν κι ἄλλοι ἀκόμη, οἱ Βαβυλώνιοι κ.λπ., οἱ Ἀσσύριοι· ἦταν κάπου 600 καί πλέον χρόνια κάτω ἀπό κατοχή. Γιά νά ἀποκτήσουν τήν ἐλευθερία τους.

Τώρα, μεσοῦντος τοῦ 20οῦ αἰῶνος μετά Χριστόν, 2.500 χρόνια κάτω ἀπό κατοχή, ἔτσι λοιπόν διαστρεβλώθηκε μέσα τους ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ Μεσσίας εἶναι ἕνα ἐθνικόν πρόσωπον. Καί ἀκόμη, ὅταν θά ἤρχετο, θά ἔτρωγαν οἱ Ἑβραῖοι μέ χρυσᾶ κουτάλια. Μέχρι σήμερα τό ξέρομε ὅτι οἱ Ἑβραῖοι πάντοτε ἐπιθυμοῦν τήν εὐημερία, σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς Γῆς. Ἔχουν γίνει τραπεζῖται, τά ξέρετε αὐτά. Ναί. Εἶναι μέσα στό αἷμα τους ἡ ἐθνική ἀπελευθέρωσις, ἡ ὁποία ἔγινε, ἀλλά εἶναι... χμ... εἶναι... μαλώνουν μέ τούς Παλαιστινίους... δέν κάνω πολιτική, ἁπλῶς σκιαγραφῶ τήν κατάσταση τή σημερινή. Καί παντοῦ πάντα θέλουν νά ἔχουν χρήματα. Νά πλουτίσουν, νά πλουτίσουν... Σάν νά τούς ἔλειψε νά φᾶνε καί θέλουν νά φᾶνε. Καί ὄχι μόνο νά φᾶνε, νά εὐημεροῦν, ἀλλά καί μέ χρυσᾶ κουτάλια νά εὐημεροῦν.

Ἔτσι καί οἱ Χριστιανοί μας, ἀγαπητοί μου. Ναί. Καί οἱ Χριστιανοί μας πλανῶνται μέ ψευδοπίστεις, διάφορες πίστεις. Καί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά πλανῶνται ἐπειδή προτάσσουν τά πάθη τους καί τίς ἐπιθυμίες τους.

Ἡ πίστις, ἀγαπητοί μου, εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Ὁ Κύριος εἶπε: «Ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν». Πεῖτε στό βουνό αὐτό νά πάει πιό πέρα, καί θά πάει πιό πέρα. Μέ αὐτήν τήν εἰκόνα θέλει ὁ Κύριος νά δείξει ποιά εἶναι ἡ δύναμις τῆς πίστεως. Ἔτσι, θά λέγαμε, εἶναι δυνατά πάντοτε εἰς τόν πιστεύοντα. Οἱ μαθηταί βέβαια διέθεταν πίστιν ὅταν ἀκολούθησαν τόν Κύριον. Ἐν τούτοις παρακαλοῦν τόν Κύριον νά τούς προστεθεῖ πίστις. «Πρόσθες ἡμῖν, Κύριε, πίστιν». Δηλαδή σέ αὐτή πού ὑπῆρχε νά προστεθεῖ κι ἄλλη, κι ἄλλη πίστις. Ἡ πίστις εἶναι δῶρον στίς καλοπροαίρετες καρδιές. Εἶναι ἄκτιστος ἐνέργεια πού προσγειοῦται στίς ἀγαθές καρδιές. Ἄκτιστος ἐνέργεια. Ἔρχεται ἀπό τόν Θεόν.

Πρέπει νά ποῦμε ὅτι οἱ σύγχρονοι Χριστιανοί μᾶς ὀρθολογίζουν. «Ὀρθολογίζω» θά πεῖ «προσπαθῶ νά καταλάβω κάτι μέ τό μυαλό μου. Κι ἐπειδή βέβαια τό μυαλό μου δέν τά χωράει ὅλα, ὅ,τι δέν καταλάβω, τό ἀπορρίπτω». Μά δέν εἶναι ὅ,τι δέν καταλαβαίνω νά τό ἀπορρίψω. Αὐτήν τήν στιγμήν φερειπείν, σέ αὐτόν τόν χῶρον ἐδῶ, ἔχομεν ὁμιλίες μουσικές... Τίς ἀκοῦτε, τίς βλέπετε; Ἀποκαλύπτονται μέ ἕναν δέκτην ραδιοφώνου. Σημαίνει ἐπειδή τώρα τίποτε δέν ἀκοῦμε, ὅτι δέν ὑπάρχουν αὐτές ὅλες οἱ φωνές;

Βέβαια ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἔδειξε καί καταέδειξε ὅτι ὁ Ὀρθολογισμός δέν εἶναι παρά μία ἀρρώστια, ἀρρώστια τοῦ νοῦ. Ἐρωτήσατε, πόσοι Χριστιανοί μας πιστεύουν στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἐρωτήσατε, πόσοι πιστεύουν στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅτι θά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί... Ἐρωτήσατε περί τῆς Δευτέρας παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί περί τῆς τελικῆς κρίσεως ἐάν πιστεύουν... Ἐρωτήσατε περί αἰωνίου κολάσεως καί αἰωνίου ζωῆς... Καί τότε θά δεῖτε τί ἀπάντηση θά πάρετε σέ ὅλες αὐτές τίς ἐρωτήσεις. Γιά νά δεῖτε ὅτι πόσο χωλαίνει ἡ πίστις, διαφοροποιεῖται ἡ πίστις εἰς τούς Χριστιανούς μας. «Ἄ, στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πιστεύω ἀλλά δέν πιστεύω, βάζω ἐρωτηματικό στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν». Ἔτσι ἔκαναν καί οἱ πρόγονοί μας οἱ Κορίνθιοι. Καί τούς γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐάν», λέγει, «οἱ νεκροί δέν ἀναστηθοῦν, τότε οὔτε ὁ Χριστός ἀνεστήθη». Γιατί εἶναι τό ἕνα συνέπεια τοῦ ἄλλου. Καί συνεπῶς εἴμεθα εἰς τόν ἴδιον παρονομαστήν, στίς ἁμαρτίες μας, καί δέν ἔχομε σωτηρία.

Λέγει ὁ μακαριστός Πόποβιτς ὅτι ἄν θέλεις νά δεῖς κατά πόσο ἡ πίστις σου εἶναι ὀρθή καί ὑγιής, νά τήν ἀντιπαραβάλεις, νά τή συγκρίνεις μέ τά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Κι ἐγώ πολλές φορές ἔχω πεῖ ὅταν ὁ ἄλλος μοῦ λέει: «Δέν πιστεύω στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, δέν χωράει τό μυαλό», ὀρθολογισμός! Ἐδῶ ὁ Θεός μας ἔκανε ἐκ τοῦ μηδενός καί δέν θά μᾶς κάνει ἐκ τοῦ εἶναι, ἐκ τοῦ ὄντος; «Τί λές, ἄνθρωπέ μου; Ὕστερα... τό Πιστεύω τό ξέρετε;». «Πῶς!». Τόν βάζω νά τό πεῖ: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν...». Καταλαβαίνεις τί λές ἐδῶ; Ὁμολογεῖς ὅτι περιμένεις ἀνάσταση νεκρῶν κι ἐσύ λές ὅτι δέν πιστεύεις;

Ἔχομε σήμερα οἱ Χριστιανοί μας, ἀγαπητοί μου, τύφλωση φοβερή! Σήμερα Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ, γι΄αυτό ἔχομε τό θέμα τοῦτο. Τύφλωση φοβερή! Ὁ Κύριος εἶπε: «Εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε;». «Σᾶς εἶπα ἐπίγεια πράγματα καί δέν πιστεύετε. Ποῦ νά σᾶς πῶ καί οὐράνια πράγματα. Θά πιστεύατε;». Σίγουρα ὄχι. Καί «ἐπίγεια» τί εἶναι; Ὅταν τό κάπνισμα βλάπτει, δέν εἶναι ἀνάγκη νά μᾶς τό πεῖ ὁ Χριστός αὐτό. Τό βλέπομε δέ μπροστά μας σέ μεγάλες ἀφίσες πού διαφημίζουν τό τσιγάρο καί ἀπό κάτω γράφει ὅτι: «Τό κάπνισμα βλάπτει σοβαρά». Πέστε μου, ποιός σταμάτησε νά καπνίζει ἤ ποιός δέν θέλησε νά προχωρήσει νά καπνίζει, ἰδίως τά παιδιά, νέα παιδιά, ἐπειδή ὑπάρχει αὐτή ἡ ἐπιγραφή, ἤ ἐμποδίστηκαν. Πουθενά τίποτα. Δέν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι σέ πράγματα πού φαίνονται. «Τό AIDS», σοῦ λέει... «θά αὐξάνει ὁ ἀριθμός τῶν θυμάτων τοῦ AIDS». Κι ὅμως δέν πιστεύουν. Πολλές φορές ἅμα ἀκούει κανείς ἀπό ἐκπομπές κτλ. προσπάθειες νά γίνονται κατά τῶν ναρκωτικῶν, προπαντός ἐναντίον τῶν ναρκωτικῶν, τοῦ τσιγάρου κ.τ.λ., μά, δέν καταλαβαίνετε ἄνθρωποι ὅτι θά ἀρρωστήσετε; Δέν τό πιστεύουν... Λένε πολλά πράγματα. Λένε ὅτι εἶναι θέμα ἐνημερώσεως. Δέν εἶναι θέμα ἐνημερώσεως μόνον. Εἶναι καί θέμα πίστεως. Ἐπί ἐπιγείων πραγμάτων. Θά ἐνημερωθεῖς ἀλλά καί θά πιστέψεις ὅτι ὄντως βλάπτει φερειπείν τό ναρκωτικό. Γιατί τό παίρνεις; Σταμάτησαν τά ναρκωτικά παρά τήν τόση μεγάλη ἐνημέρωση πού ὑπάρχει; Ὄχι! Γιατί λείπει αὐτό τό στοιχεῖο τῆς πίστεως. Τῆς πίστεως ὄχι στόν Θεό, ἀλλά τῆς πίστεως ὅτι τά πράγματα εἶναι ἔτσι. Καί ὅτι βλάπτουν.

Τί νά ποῦμε γιά τήν ἀνάγκη τῆς πίστεως γιά τά ἔσχατα; Πολλοί θεωροῦν τήν πορεία τῆς Ἱστορίας κυκλική. Ξαναγυρίζομε στό ἴδιο σημεῖο. Δέν εἶναι αὐτό. Εἶναι εὐθύγραμμη ἡ Ἱστορία. Προσέξατέ το. Ξεκίνησε ὁ κόσμος καί θά τελειώσει ὁ κόσμος. Τοὐλάχιστον εἰς τήν μορφήν εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκεται. Πολλοί πιστεύουν σέ ἕναν κόσμο καλύτερο, τή στιγμή πού ὁ κόσμος πηγαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο. Ἡ παρακμή δέ πού δέρνει τόν κόσμον αὐτή τή στιγμή παγκοσμίως, ἡ παρακμή, δέν ἔχει τό προηγούμενό της. Ποιοί τά βλέπουν ὅλα αὐτά; Ἐκεῖνοι πού ἔχουνε μάτια, τά βλέπουν. Ὅλα ξηλώνουν, ὅλα ξεφτίζουν, ὅλα βυθίζονται εἰς τήν λάσπην. Τά πάντα! Ὅταν ἑτοιμάζονται στήν παραδοχή ὁμοφυλοφιλικῶν γάμων, τί θά λέγατε; Μπῆκα σέ ἕναν πειρασμό. Χθές το σκέφτηκα αὐτό. Τό ἔλεγα σέ κάποιους πού ἦσαν ἐδῶ. Τό ἀπόγευμα, εἴχαμε μιά ὁμιλία. Ἄραγε ... καλά, νά μήν μπεῖ τό θρήσκευμα, ξέρω γώ, νά μήν μπεῖ... ξέρω γώ. Νά μήν μπεῖ ὅμως ἄν εἶσαι παντρεμένος ἤ ὄχι, νά μήν μπεῖ ἡ σύζυγος ἤ ὁ σύζυγος, δέν τό καταλαβαίνω. Ἐσεῖς τό καταλαβαίνετε; Κάποια στιγμή σκέφτηκα καί λέω, ὑποθέτω: Τί σύζυγο θά βάλει ὁ ἄνδρας ὅταν τά ἔχει, παντρεύεται, μέ ἕναν ὁμοφυλόφιλο; Ἀφοῦ παίρνουν καί διαμερίσματα στήν Ἀγγλία, δέν ξέρω ποῦ. Ναί. Ὅπως παίρνουν διαμερίσματα σέ μία πολυκατοικία τοῦ Δήμου. Ποῦ νά μπεῖ λοιπόν ἡ σύζυγος, ὅταν αὐτός εἶναι παντρεμένος μέ ἕναν ἄλλον ἄνδρα; Ναί. Ἄν θέλετε, δεχθεῖτε το. Κι ὅμως ὅλα εἶναι γραμμένα καί διαβάζονται μόνο ἀπό ἐκείνους πού μποροῦν νά βλέπουν.

Λέγει ὁ Δανιήλ: «Καί λόγους πρός τόν Ὕψιστον λαλήσει καί τούς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει (ὁ Ἀντίχριστος) καί ὑπονοήσει (θά σχεδιάσει) τοῦ ἀλλοιῶσαι καιρούς καί νόμον καὶ δοθήσεται ἐν χείρὶ αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ». Σέ ἕνα ἡμιστίχιο θά μείνω. Ὅτι σχεδιάζει νά ἀλλοιώσει «καιρούς καί νόμον». Ξέρετε τί θά πεῖ «καιρούς καί νόμον;». Ὁ «νόμος» εἶναι ἡ ἀλλοίωσις τοῦ νόμου· πού τόν ἔχομε τόν νόμο γραμμένο καί στή συνείδησή μας. Ξέρετε τί εἶναι οἱ «καιροί»; Εἶναι ἡ φύσις. Ὁ γάμος εἶναι φυσικόν πρᾶγμα. Ὅταν ὅμως ἐσύ ἀλλοιώνεις κάτι πού εἶναι φυσικόν πρᾶγμα καί παντρεύεσαι ἕναν ὁμοφυλόφιλο, νά ΄τό... Εἶναι γραμμένα αὐτά. Ποιός τά διαβάζει; Καί ποιός μπορεῖ νά προλάβει τό κακό πού ἔρχεται καλπάζον;

Πολλά πράγματα γίνονται λοιπόν στήν ἐποχή μας, πού προμηνύουν τό τέλος τῆς Ἱστορίας. Καί ὅμως ἐπικρατεῖ τύφλωση, πού τίποτα δέν ἀντιλαμβάνονται οἱ ἄνθρωποι.

Ἀγαπητοί, τονίζει ὁ Θεός διά τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ: «Τάδε λέγει Κύριος·πέρας ἥκει (ἦρθε τό τέλος), τὸ πέρας ἥκει ἐπὶ τὰς τέσσαρας πτέρυγας τῆς γῆς. ἥκει τὸ πέρας ἐπὶ σὲ τὸν κατοικοῦντα τὴν γῆν». Ἦρθε τό τέλος. Κι αὐτός ἀκόμη ὁ λαός τοῦ Θεοῦ θέλει νά πάσχει ἀπό βαριά τύφλωση. Ποιός εἶναι ὁ λαός τοῦ Θεοῦ; Οἱ Χριστιανοί. Γιά νά ἀκουστεῖ καί πάλι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ: «Ὃτί λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι -πού εἶναι στήν Ἀποκάλυψη γραμμένο- καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, -καὶ οὐκ οἶδας (δέν γνωρίζεις) ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτώχὸς καὶ τύφλὸς καὶ γυμνός,- Συμβουλεύω σοί (σέ συμβουλεύω) ἀγοράσαι παρ᾿ ἐμοῦ κολλύριον (φάρμακο τῶν ματιῶν νά ἀγοράσεις ἀπό μένα) καὶ ἵνα ἐγχρίσῃ τόὺς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπῃς». Καί ποιό εἶναι τό κολλύριο πού θά ἀνοίξει τά μάτια μας καί πού πρέπει νά ἀγοράσουμε ἀπό τόν Χριστόν; Εἶναι, ἀγαπητοί μου, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Γιά τό ὁποῖο λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐστί τό ποιοῦν ἑτέρους ὀφθαλμούς». Αὐτό θά σοῦ δώσει ἄλλα μάτια νά βλέπεις τήν πραγματικότητα. Καί τότε θά δοῦμε σέ τί διάλυση βρίσκεται, ἀγαπητοί, ὁ σημερινός κόσμος...

Ἐπιτρέψατέ μου νά χρησιμοποιήσω τή γλῶσσα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ πού ὁμολογεῖ: «Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μήδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ(εν ἐννοία ἠθική)· ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πάτρὸς ἐν αὐτῷ· ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σάρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν –τηλεόρασις- καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου». Τρία αὐτοκίνητα στή διάθεσή μας ἡ κάθε οἰκογένεια... «Παιδία», λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν». Ἀμήν.

 

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

 

 

Σημεῖα τῶν καιρῶν ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΣΟΔΟΜΩΝ;

Τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

(Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ ἐγράφη ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο ἐπίσκοπο Φλωρίνης Αὐγου­στῖνο τὸ 1982, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ψηφισθῇ τὸ συναινετικὸ διαζύγιο, νὰ ἐπανέλθῃ τὸ αὐτόματο διαζύγιο κ.ἄ.. Ἀναδημοσιεύεται σὲ ἐλαφρὰ ἁπλοποιημένη γλῶσσα, γιατὶ ἔχει πάλι ἐπικαιρότητα).

«Ἔστω ἡμῶν ἡ ἰσχὺς νόμος τῆς δικαιοσύνης» (Σ. Σολ. 2,11)

Ἡ πολυνομία καταντᾶ ἀνομία

Νόμοι, ἀγαπητοί μας, ἀνα­γνῶσται, νόμοι ἐπὶ νόμων. Ὀργανισμὸς νομοθετικῆς παραγωγῆς. Ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, σὰν ἄλλος φοῦρνος τοῦ Ναστραδὶν Χότζα, ἐπὶ αἰῶνα καὶ πλέον παράγει συνεχῶς νόμους. Μὲ τοὺς νόμους αὐτοὺς οἱ γεννήτορές των καυχῶνται, ὅτι θὰ διορθώσουν τὰ κακῶς κείμενα στὴν κοινωνία. Ἀλλ᾽ αὐτά, ἀντὶ νὰ διορθωθοῦν, χειροτερεύουν. Ἡ κατάστασι μοιάζει μὲ κουβάρι, ποὺ ματαίως προσπαθοῦν νὰ ξεμπλέξουν ἀδέξια χέρια μικροῦ παιδιοῦ. Νομοθετικὸ χάος! Θέσεις καὶ ἀντιθέσεις, καταφάσεις καὶ ἀντιφάσεις, ναὶ καὶ ὄχι, ἰδοὺ τί παρατηρεῖται ἀπὸ εἰδήμονες στὴν κειμένη κρατικὴ νομοθεσία. Πληθώρα νόμων. Λέγεται ὅτι τὸ σύνολο τῶν νόμων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐκδοθῆ ἀπὸ τὶς διάφρες κυβερνήσεις ποὺ ἐκυβέρνησαν τὸ ταλαίπωρο τοῦτο ἔθνος, ὑπολογίζεται σὲ τριάντα χιλιάδες (30.000) καὶ ἄνω. Φρίκη! Καὶ ἐνῷ μὲ στόμφο διακηρύττεται ὅτι ἄγνοια νόμου δὲν ἐπιτρέπεται, ἐν τούτοις εἶνε γεγονός, ὅτι οὔτε αὐτοὶ οἱ διαπρεπέστεροι τῶν δικηγόρων καὶ δικαστῶν γνωρίζουν ὅλους τοὺς νόμους. Ἔτσι ἡ πολυνομία καταντᾷ ἀνομία. Ὑπάρχουν πολλοὶ νόμοι ποὺ ἡ προέλευσί τους εἶναι σκοτεινή. Ψηφίστηκαν ἐσπευσμένα καὶ ἐν καιρῷ νυκτὸς ἀπὸ νυσταλέους βουλευτὰς πρὸς ἐξυπηρέτησιν ἀνόμων συμφερόντων ὡρισμένων ἀτόμων ἢ καὶ ἑνὸς μόνο ἀτόμου. Ἤ μήπως δὲν λέγεται ὅτι ὁ ἐπὶ τῆς προηγουμένης κυβερνήσεως ψηφισθεὶς νόμος περὶ αὐτομάτου διαζυγίου τεχνουργήθηκε πρὸς ἐξυπηρέτησιν ἰσχυρῶν ἢ κάποιου ἰσχυροῦ προσώπου; Δυστυχῶς βρισκόμαστε ἐμπρὸς σὲ ἐκφυλισμὸ τῆς κρατικῆς νομοθεσίας. Μόνο οἱ φωτογραφίες τους λείπουν.

Συνείδησις, ὁ ἄγραφος νόμος

Καὶ ἤδη ἐπίκειται ἡ ψήφισις νέου νόμου περὶ συναινετικοῦ διαζυγίου, ἐπαναφορᾶς τοῦ αὐτομάτου καὶ κάποιων ἄλλων παρομοίων θεμάτων. Ἐξ ἀφορμῆς τῆς ψηφίσεως τοῦ νόμου αὐτοῦ θὰ διατυπώσουμε ὡρισμένες κρίσεις, τὶς ὁποῖες καὶ ἄλλοτε ἔχουμε ἀναφέρει, ὅσον ἀφορᾶ τὸ κῦρος καὶ τὴν ἀξία τῆς κρατικῆς νομοθεσίας γενικά.

Ἐρωτοῦμε λοιπόν: Εἶνε ἀπεριόριστη ἡ ἐξουσία τοῦ κράτους στὸ νὰ νομοθετῇ; Δὲν ὑπάρχει κάποιο ἀνώτερο κριτήριο ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ὁποίου ἕνας κρατικὸς νόμος νὰ κρίνεται ὡς ἀκατάλληλος καὶ ἀσύμφορος; Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ θὰ ἀπαντήσουμε συντόμως.

Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς νόμους, ποὺ ψηφίζει ἑκάστοτε ὁποιοδήποτε κράτος καὶ δημοσιεύει στὴν ἐφημερίδα τῆς κυβερνήσεως καὶ καλοῦνται οἱ πολίτες νὰ ἐφαρμόσουν μὲ ἀπειλὴ κυρώσεων σὲ περίπτωσι μὴ συμμορφώσεώς των πρὸς αὐτούς, ὑπάρχει καὶ ἕνας ἄλλος νόμος ὑπέρτερος ὅλων τῶν κρατικῶν νόμων. Ὁ νόμος αὐτὸς δὲν εἶνε γραμμένος σὲ χαρτὶ ἢ σὲ μαρμάρινες στῆλες, ὅπως ἐγράφοντο οἱ ἀρχαῖοι νόμοι, ἀλλὰ εἶνε ἄγραφος. Αὐτὸς εἶνε ὁ ἔμφυτος ἠθικὸς νόμος, ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, ποὺ προκαλεῖ τὸν θαυμασμὸ κάθε ἀνθρώπου ποὺ ἐξετάζει ἐμβριθῶς τὴν ἀνθρώπινη φύσι. Καὶ καθὼς εἶπε ἕνας ἀπὸ τοὺς νεώτερους φιλοσόφους, δύο πράγματα γεμίζουν τὴν ψυχή μου μὲ θαυμασμό· τὸ ἕνα εἶνε ὁ ἔναστρος οὐρανὸς καὶ τὸ ἄλλο ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως. Ὁ ἄγραφος ἠθικὸς νόμος εἶνε φυτευμένος μέσα στὸ στῆθος κάθε ἀνθρώπου, ποὺ ἔζησε καὶ θὰ ζήσῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Νόμος ἀνεκρίζωτος. Κάνεις τὸ καλό; Ἐσωτερικὲς ἐπευφημίες ἀκούγονται. Μυριάδες εὖγε! Κάνεις τὸ κακό; Φοβερὰ «κατηγορῶ» ἀκούγονται, ποὺ εἶνε φοβερώτερα καὶ ἀπὸ τὰ κατηγορητήρια τῆς εἰσαγγελικῆς ἕδρας. Καὶ ἡ φωνὴ αὐτὴ τῆς ἀποδοκιμασίας σὲ ὡρισμένες περιπτώσεις εἶνε τόσο ἔντονη, ὥστε καὶ ἐγκληματίες ἔσπευσαν νὰ καταγγείλουν τοὺς ἑαυτούς των γιὰ ἐγκλήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν ὑπῆρξε κανένας μάρτυρας.

Ὁ γραπτὸς νόμος τοῦ Εὐαγγελίου

Ἄγραφος ἠθικὸς νόμος! Καὶ ἂν ὁ νόμος αὐτὸς παρέμενε ἀδιάφθορος καὶ λειτουργοῦσε, ὅπως ὥρισε ὁ Δημιουργός, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀσφαλῶς ἀνάγκη εἰδικῶν γραπτῶν νόμων, ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν ἠθικὴ καὶ τὸ δίκαιο. Ἀλλὰ λόγῳ διαφθορᾶς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἡ συνείδησι, τὸ ἐσωτερικὸ αὐτὸ ῥαντὰρ τοῦ ψυχικοῦ μας κόσμου, ἔπαθε βλάβη. Ἡ κεραία της δὲν λειτουργεῖ ὅπως πρίν. Συγκεχυμένη ἡ φωνή. Σοφὸς καθηγητὴς τῆς Θεολογίας καὶ φιλοσοφίας, ὁ ἀείμνηστος Χρ. Ἀνδροῦτσος, παρατηροῦσε· Ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, ἔλεγε, μοιάζει μὲ φωνὴ πετεινοῦ. Αὐτὴ ὅταν ὑπάρχῃ νηνεμία ἀκούγεται καθαρά. Ἀλλὰ σὲ καιρὸ θυέλλης δὲν ἀκούγεται καθόλου. Χίλιοι πετεινοὶ νὰ φωνάζουν, δὲν ἀκούγονται. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως. Σὲ στιγμὲς ψυχικῆς ἠρεμίας αὐτὴ ἀκούγεται δυνατά, ἀλλὰ σὲ καιρὸ θυέλλης τῶν παθῶν καταπνίγεται κ᾽ ἐξαφανίζεται.

Πρὸς ἐνίσχυσιν δὲ τοῦ ἀγράφου ἠθικοῦ νόμου ἦλθε ὁ γραπτὸς ἠθικὸς νόμος. Αὐτὸς στὴν μὲν προχριστιανικὴ ἐποχὴ ἐκφράστηκε καὶ διατυπώθηκε, ἀτελέστερα βέβαια, ἀπὸ τὸ Μωυσῆ καὶ τοὺς προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀλλὰ τὴν τέλεια ἔκφρασι καὶ διατύπωσί του βρῆκε αὐτὸς στὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ εἰδικώτερα στὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία. Ἡ διδασκαλία αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δικαίως χαρακτηρίσθηκε ὡς ὁ τέλειος ἠθικὸς νόμος. Μιλώντας δὲ γι᾽ αὐτὴν ἕνας νεώτερος ποιητὴς καὶ φιλόσοφος εἶπε· Ἂς προάγωνται ὅσο θέλουν οἱ τέχνες καὶ οἱ ἐπιστῆμες· ποτέ δὲν θὰ ξεπεράσουν τὸ ἀπαστράπτον ὕψος τῆς Εὐαγγελικῆς νομοθεσίας.

Τὸ κτηνῶδες «ἐγώ» ζητεῖ ἐπιβράβευσιν

Ὁ ἄγραφος λοιπὸν ἠθικὸς νόμος καὶ παραπάνω ἀπὸ αὐτὸν ὁ γραπτὸς Εὐαγγελικὸς νόμος, ἰδοὺ τὰ ὑπέρτατα κριτήρια, ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ὁποίων πρέπει νὰ ἐξετάζεται κάθε ἀνθρώπινος νόμος. Ἰδοὺ οἱ φραγμοί, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πρέπει ν᾽ ἀναχαιτίζεται ὁ χείμαρρος τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν.

Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ δύναμις πρὸς διαφθορὰν καὶ καταστροφήν, ποὺ ὑπάρχει μέσα στὸν καθένα καὶ ἡ ὁποία σὰν θηρίο καὶ σὰν κτῆνος φωλιάζει μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὁρμᾷ πρὸς τὰ ἔξω γιὰ νὰ κατακτήσῃ ἐξουσία, οὔτε ἀγράφους οὔτε γραπτοὺς νόμους, οὔτε ἀνθρώπινο οὔτε θεῖο δίκαιο, οὔτε συμβουλές καὶ παραινέσεις, οὔτε ἐλέγχους προφητῶν καὶ σοφῶν συμβούλων λαμβάνει ὑπ᾽ ὄψιν. Τυφλό, ἐγωιστικὸ καὶ ἀπαίσιο τὸ «ἐγώ», σὰν ἄλλος Λουδοβῖκος ΙΔ´ λέει· «Τὸ κράτος εἶμαι ἐγώ». Ναὶ τὸ «ἐγώ», τὸ κτηνῶδες τὸ ἄνομο καὶ ἀσεβές, μὲ ποικίλους τρόπους ἐκδηλώνεται καὶ κυριαρχεῖ στὶς διάφορες περιόδους διακυβερνήσεως τῶν λαῶν. Σκληρότερο μὲν ἐπὶ τῶν δικτατορικῶν καθεστώτων, πανουργότερο δέ, μὲ τέχνη καὶ μεθόδους Μακιαβέλλι, ἐπὶ τῶν λεγομένων φιλελευθέρων καὶ κοινοβουλευτικῶν καθεστώτων.

Πρόοδος κοινωνική, ἀπελευθέρωσις ἀπὸ προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες αἰώνων, ἰσότης μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός καὶ ὅ,τι ἄλλο προβάλλεται πρὸς δημιουργίαν ἐντυπώσεων, νά τί κοάζουν σὰν ἄλλοι βάτραχοι οἱ λεγόμενοι κουλτουριάρηδες, καθὼς πλησιάζει ἡ ψήφισι τοῦ νομοσχεδίου «περί ἀναμορφώσεως» τοῦ Οἰκογενειακοῦ δικαίου. Ἰδίως φωνάζουν κάποιες γυναῖκες, ἄπιστα καὶ διαφθαρμένα ὄντα, ποὺ ἐμπαίζουν Θεὸ καὶ ἱερά Μυστήρια. Ἀλλὰ σημειῶστε το καλά· αὐτὲς πρῶτες θὰ πληρώσουν ἀκριβὰ τὶς συνέπειες αὐτῶν τῶν ἐκφυλιστικῶν νόμων.

Ἀπὸ ἕνα νόμο, ποὺ φαίνεται ὅτι ἀπελευθερώνει τὴ γυναῖκα, νικητής καὶ θριαμβευτὴς θὰ βγῇ τελικὰ τὸ ἀνδρικὸ κτῆνος, τὸ ὁποῖο μὲ μιὰ κλωτσιὰ θὰ στέλνῃ τὴ γυναῖκα στὸ σπίτι τοῦ πατέρα της, γιὰ νὰ δημιουργῇ νέες σχέσεις καὶ νέα θύματα. Συναινετικὸ καὶ αὐτόματο διαζύγιο στὴν πρᾶξι εἶνε τὸ ρεπούδιο τῆς ἀρχαίας ῥωμαϊκῆς παρακμῆς, ποὺ τόσο ἤλεγξε ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς τῆς Νομικῆς Σχολῆς Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης.

Πρὸς ἀνίερον καὶ ἀναιδῆ νομοθεσίαν;

Νόμος περὶ συναινετικοῦ διαζυγίου καὶ ὅποιος ἄλλος παρόμοιος, στὴν οὐσία εἶνε μοιχεία, ποὺ βραβεύεται ἐπισήμως στὴν αἴθουσα τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων! Τῆς Βουλῆς, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ βουλεύεται κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ ἐσταυρωμένου Λυτρωτοῦ καὶ μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος, τὸ ὁποῖο ἀναγνωρίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς σπουδαῖο παράγοντα τῆς θρησκευτικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων.

Ἀλλά, ὅταν ψηφισθῇ ὁ νόμος αὐτός, ποιός ἐγγυᾶται ὅτι δὲν θὰ βαδίσουμε πρὸς τὸ χειρότερο; Σήμερα ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελικοῦ νόμου, αὔριο καὶ μεθαύριο ἐναντίον καὶ τοῦ ἀγράφου, τοῦ φυσικοῦ νόμου, ὁ ὁποῖος ἀπεχθάνεται τὶς παρὰ φύσιν σχέσεις ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν. Μήπως αὐτὸ δὲν συνέβη στὴν Ἀγγλία, ἡ ὁποία ἄλλοτε ἐκαυχᾶτο γιὰ τὴν αὐστηρότητα τῶν ἠθῶν της; Ἐκεῖ στὴ Βουλὴ τῶν Λόρδων ψηφίσθηκε πρὸ ἐτῶν νόμος ὑπὲρ τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὁ ὁποῖος προκάλεσε τὴν ἀγανάκτησι τοῦ ἐθνικοῦ ἥρωος τῆς Ἀγγλίας, τοῦ χριστιανοῦ Μοντγκόμερυ, τοῦ νικητοῦ τοῦ Ἐλ Ἀλαμέιν. Αὐτὸς γεμᾶτος ἀηδία γιὰ τὸ κατάντημα τῆς πατρίδος του, ἐπέστρεψε τὰ παράσημά του καὶ εἶπε· Ὕστερα ἀπὸ τὸ νόμο αὐτὸν ντρέπομαι ποὺ εἶμαι Ἄγγλος. Ἐκεῖ λοιπόν, κύριοι βουλευταὶ τῆς Ἑλλάδος, συμπολιτεύσεως καὶ ἀντιπολιτεύσεως, ἐκεῖ θέλετε νὰ καταντήσουμε; Μὴ γένοιτο!

Ἐρωτήσατε τὸν λαόν;

Ἀλλ’ ἀκοῦμε μερικούς νὰ διαμαρτύρωνται γιὰ ὅσα γράφουμε καὶ κηρύττουμε, καὶ μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ τέως ὑπουργοῦ κ. Ἀλεξανδρῆ νὰ λένε μὲ ἰταμότητα· Κύριοι παπάδες καὶ δεσποτάδες! ἐμεῖς εἴμαστε ἐξουσία νομοθετική, ποὺ προερχόμαστε ἀπὸ ἐλεύθερες ἐκλογές, καὶ τὴ νομοθετική μας ἐξουσία δὲν τὴν διαπραγματευόμεθα μὲ κανένα. Ὅ,τι θέλουμε κάνουμε. Πάει πλέον ἡ ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας!…

Μιλᾶτε, λοιπόν, μὲ γλῶσσα Λουδοβίκου ΙΔ´; Ἀλλὰ λέτε, ὅτι εἶστε κοινοβουλευτικοὶ ἄνδρες καὶ ἀντλεῖτε τὴ δύναμί σας ἀπ᾽ εὐθείας ἀπὸ τὸ λαό; Τολμῆστε τότε νὰ διενεργήσετε δημοψήφισμα ἐπὶ τοῦ φλέγοντος κοινωνικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ θέματος ποὺ ἀνακινεῖτε, καὶ θὰ διαπιστώσετε ὅτι τὸ 95% καὶ πλέον τοῦ λαοῦ θὰ σᾶς καταψηφίσῃ, ὅπως ἀπέδειξε ἡ 5μηνος ἐφαρμογὴ τοῦ πολιτικοῦ «γάμου». Καὶ λοιπὸν θὰ ψηφίσετε νόμο, τὸν ὁποῖο ἐπρότειναν λίγα πρόσωπα, μεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγεται καὶ κάποια κυρία, ἡ ὁποία καπηλικῶς ἐξύβρισε τὰ ἱερὰ Μυστήρια, καὶ κάποιος ἄλλος κύριος (καθηγητής) ποὺ μισεῖ τὴν Ὀρθοδοξία;

Δηλώνομεν· Θ᾽ ἀντισταθῶμεν!

Ἀλλὰ κύριοι κοινοβουλευτικοὶ ἄνδρες! Εἶστε ἀδίστακτοι καὶ ἐπιμένετε νὰ ψηφίσετε τὸ νομοσχέδιο αὐτό; Ἐλεύθεροι εἶστε. Ψηφίστε το γιὰ τοὺς ἑαυτούς σας, γιὰ τὶς γυναῖκες σας καὶ γιὰ τὶς κόρες σας. Ψηφίστε το γιὰ ὅσους ἐτέλεσαν καὶ τελοῦν πολιτικὸ «γάμο». Δὲν σᾶς ἐπιτρέπεται ὅμως νὰ τὸ ψηφίσετε αὐτὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ ἐκείνους ποὺ τέλεσαν καὶ τελοῦν θρησκευτικὸ γάμο. Διότι ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς αὐτόνομη καὶ αὐτοδιοίκητη κοινωνία, κυβερνᾶται μὲ νόμους ποὺ θέσπισε ὁ αἰώνιος νομοθέτης της, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· μὲ νόμους ποὺ ἐκήρυξαν καὶ ἑρμήνευσαν σὲ Τοπικὲς καὶ Οἰκουμενικὲς Συνόδους μεγάλοι πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ δική σας, ἡ κρατικὴ νομοθεσία, εἶνε ἐλεύθερη νὰ ἐκφυλισθῇ καὶ νὰ γίνῃ νομοθεσία Σοδόμων καὶ Γομόρρας· ἀλλὰ ἡ νομοθεσία τῆς Ἐκκλησίας θὰ παραμείνῃ ὡς κορυφή, ὅπου θὰ λάμπῃ τὸ αἰώνιο φῶς τοῦ Χριστοῦ. Κάμπος, τέλμα, δὲν θὰ γίνῃ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Δηλώνουμε δὲ ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ ὅτι, ἐὰν ψηφισθῇ τὸ ἀνώτερω νομοσχέδιο ὅπως εἶνε, χωρὶς νὰ ληφθῇ κἂν ὑπ᾽ ὄψιν ἡ γνώμη τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἐὰν οἱ θρησκευτικοὶ γάμοι ἀρχίσουν νὰ διαλύωνται, ὅπως καὶ οἱ πολιτικοί, ἐμεῖς προσωπικά, ὅπως ἐπράξαμε καὶ στὴν περίπτωσι τοῦ αὐτομάτου, δὲν θὰ ὑπογράψουμεν τέτοια (συναινετικὰ) διαζύγια. Καὶ ὄχι μόνο ἐμεῖς, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κάποια ἐπίγνωσι τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς τους στὸν κόσμο. Πόθος μας, ὁραματισμός μας, εἶνε μία ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία, μακριὰ ἀπὸ κάθε κοσμικὴ ἐπέμβασι στὴν ἱερὴ ἀποστολή της.

Ἡ γραμμή τῶν Πατέρων

Τέλος δημοσιεύουμε σὲ μετάφρασι περικοπὲς ἀπὸ ὁμιλίες δύο μεγάλων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Στὴν πρώτη περικοπὴ ὁ ἱ. Χρυσόστομος σαφῶς διακρίνει μεταξὺ κρατικῆς καὶ εὐαγγελικῆς νομοθεσίας, στὴν δεύτερη ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀπευθύνεται μὲ χαρακτηριστικὴ παρρησία πρὸς ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ ἐπιβάλλῃ τὸ ἀντιχριστιανικὸ του θέλημα στὴν Ἐκκλησία.

Ἰδοὺ οἱ περικοπές:

Α´

«Θὰ σᾶς πῶ τὶς κρίσεις ὄχι μόνο τοῦ ὄχλου ἀλλὰ καὶ τὶς κρίσεις αὐτῶν ποὺ θεωροῦνται ὅτι εἶνε σοφώτατοι, αὐτῶν ποὺ χειρίζονται τὴ νομοθετικὴ ἐξουσία. Διότι γιὰ τοὺς πολλοὺς ποιός θεωρεῖται περισσότερο σοφὸς ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ κρίθηκε ἄξιος νὰ νομοθετῇ σὲ πόλεις καὶ στοὺς λαούς; Ἀλλ᾽ ὅμως στοὺς σοφοὺς αὐτοὺς τὸ νὰ πορνεύῃ κανεὶς δὲν φαίνεται καθόλου κακὸ οὔτε ἄξιο τιμωρίας· κανένας τοὐλάχιστον νόμος τῆς πολιτείας δὲν τὸ τιμωρεῖ, οὔτε ἔσυρε σὲ δικαστήριο ἐξ αἰτίας του, ἀλλὰ καὶ ἂν κανεὶς ὡδηγοῦσε γι᾽ αὐτὰ καὶ σὲ δικαστήριο, οἱ πολλοὶ περιγελοῦν καὶ ὁ δικαστὴς δὲν θὰ τὸ ἀνεχθῇ. Τὸ νὰ παίζῃ πάλι κανεὶς ζάρια δὲν τιμωρεῖται ἀπὸ αὐτούς, καὶ κανένα ἐκεῖνοι δὲν τιμώρησαν ποτὲ γι᾽ αὐτά. Τὸ νὰ μεθᾷ κάνεις καὶ νά ᾽νε γαστρίμαργος γιὰ πολλοὺς ὄχι μόνο δὲν εἶνε ἀξιόμεμπτο, ἀλλὰ καὶ θεωρεῖται ὅτι εἶνε ὀρθὴ πρᾶξι…  Ἡ βλασφημία πάλι δὲν θεωρεῖται καθόλου φοβερὸ γιὰ τοὺς νομοθέτες· κανένας τοὐλάχιστον ποὺ βλασφήμησε τὸ Θεὸ δὲν ὡδηγήθηκε στὸ δικαστήριο καὶ δὲν τιμωρήθηκε. Ἀλλὰ ἐὰν μὲν κλέψῃ κανεὶς τὸ ῥοῦχο ἢ ἀφαιρέσῃ πορτοφόλι, τὸν τιμωροῦν καὶ τὰ πλευρά του ἀνοίγουν (μὲ μαστίγωσι) καὶ σὲ θάνατο τὸν παραδίδουν πολλὲς φορές· ὅταν ὅμως βλασφημῇ τὸ Θεό, δὲν ἐνοχοποιεῖται ἀπὸ τοὺς κρατικοὺς νομοθέτες. Καὶ ἂν κάποιος ποὺ ἔχει μία γυναῖκα δούλη τὴν ἀτιμάσῃ, θεωρεῖται μηδαμινὸ ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους κατὰ τοὺς νόμους τῆς πολιτείας»

(Ἰωάννης Χρυσόστομος· Migne 61,102)

B´

«Δὲν εἶνε ἔργο τῶν βασιλέων νὰ νομοθετοῦν στὴν Ἐκκλησία… Τῶν βασιλέων φροντίδα εἶνε ἡ εὐημερία τῆς χώρας· ἡ δὲ γαλήνη τῆς Ἐκκλησίας εἶνε φροντίδα τῶν ποιμένων καὶ διδασκάλων. Λῃστρικὴ ἔφοδος εἶνε αὐτὴ ἡ ἐπέμβασι στὴν Ἐκκλησία, ἀδελφοί. Ὁ Σαοὺλ ἔσχισε τὸ ἔνδυμα τοῦ Σαμουήλ, καὶ τί ἔπαθε; Ἔσχισε ὁ Θεὸς τὴν βασιλεία του καὶ τὴν ἔδωσε στὸν πραότατο Δαυΐδ (βλ. Α´ Βασ. 15,27). Ἡ Ἰεζάβελ κατεδίωξε τὸν Ἠλία (βλ. Γ´ Βασ. 19,2) καὶ κατέγλειψαν οἱ χοῖροι καὶ οἱ κύνες τὸ αἷμα της, καὶ οἱ πόρνες λούστηκαν μ᾽ αὐτὸ (βλ. Δ´ Βασ. 9,36). Ὁ Ἡρῴδης σκότωσε τόν Ἰωάννη καὶ ξεψύχησε, ἀφοῦ τὸν ἔφαγαν τὰ σκουλήκια (βλ. Πράξ. 12,23). Καὶ τώρα ὁ μακάριος Γερμανός, ποὺ ἡ ζωὴ καὶ ἡ διδασκαλία του ἄστραφτε, ῥαπίστηκε καὶ ἐξωρίστηκε, καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐπίσκοποι καὶ πατέρες ποὺ δὲν γνωρίζουμε τὰ ὀνόματά τους. Αὐτὸ δὲν εἶνε λῃστρικό; Ὁ Κύριος, ὅταν τὸν πλησίασαν μὲ πειρακτικὴ διάθεσι οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι, γιὰ νὰ τὸν παγιδεύσουν μὲ κάποιο λόγο καὶ τὸν ῥώτησαν «Ἐπιτρέπεται νὰ δίνουμε κῆνσο στὸν Καίσαρα;», τοὺς ἀποκρίθηκε· «Φέρτε μου ἕνα νόμισμα». Κι ἀφοῦ αὐτοὶ τοῦ ἔφεραν εἶπε· «Τὴν εἰκόνα τίνος ἔχει;». Ὅταν αὐτοὶ τοῦ εἶπαν «Τοῦ Καίσαρος», λέει· «Ἀποδῶστε τὰ τοῦ Καίσαρος στὸν Καίσαρα καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ στὸν Θεό» (Ματθ. 22,17-21). Ὑποτασσόμεθα σ᾽ ἐσένα, βασιλιά, ὡς πρὸς τὰ βιοτικὰ πράγματα, φόρους δηλαδή, δασμούς, δοσοληψίες, γιὰ ὅσα οἱ ὑποθέσεις μας σοῦ ἔχουν ἀνατεθῆ· γιὰ τὴν διοίκησι ὅμως τῆς Ἐκκλησίας ἔχουμε τοὺς ποιμένες, ποὺ μᾶς δίδαξαν τὸν θεῖο λόγο καὶ καθώρισαν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμούς. Δὲν μετακινοῦμε τὰ αἰώνια σύνορα, ποὺ ἔθεσαν οἱ πατέρες μας, ἀλλὰ κρατοῦμε τὶς παραδόσεις, ὅπως τὶς παραλάβαμε. Γιατὶ ἂν ἀρχίσουμε, ἔστω λίγο – λίγο, νὰ γκρεμίζουμε τὴν οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας, σιγὰ – σιγὰ θὰ καταλυθῇ τὸ πᾶν».

(Ἰωάννης Δαμασκηνός· Migne 94,1296-1297)

[περιοδικὸ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»,φ. 421/ Νοέμβριος- Δεκέμβριος 1982·

περιελήφθη καὶ στὸ βιβλίο «Ὁ Ἔλεγχος», Ἀθῆναι 1983, σσ. 283-290)

 

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΗΣ ΜΠΑΣΙΑΣ: ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

         Τά Ἑπτάνησα εἶναι κοιτίδα πολλῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἕνας ἀπό αὐτούς ὑπῆρξε ὁ νεοφανής ἅγιος Παναγῆς Μπασιάς ἀπό τό Ληξούρι της Κεφαλονιάς. Ἔζησε στήν ἐποχή, ὅταν τά Ἑπτάνησα ἄλλαζαν συνεχῶς κατακτητές καί ἡ Ἐκκλησία μας στέναζε κάτω ἀπό τίς ἀφόρητες πιέσεις τῶν αἱρετικῶν παπικῶν, οἱ ὁποῖοι γιά ὁλόκληρες ἑκατονταετίες συνεργάζονταν στενά μέ τούς κατακτητές δυτικούς γιά τόν ἀφελληνισμό τῶν κατοίκων καί τήν ὑποταγή στόν αἰρεσιάρχη πάπα.

Γεννήθηκε στό Ληξούρι τό 1801. Γονεῖς ἦταν ὁ Μιχαήλ Τυπάλδος Μπασιάς καί ἡ Ρεγγίνα τό γένος Δελλαπόρτα, εὐσεβεῖς καί εὐκατάστατοι. Ἔλαβε σοβαρή γραμματική μόρφωση. Γνώριζε ἐπίσης τήν Ἰταλική, Γαλλική καί Λατινική γλῶσσα.

Ἀρχικά διορίστηκε γραμματοδιδάσκαλος καί ἐξάσκησε τό λειτούργημα τοῦ διδασκάλου, ἀλλά σύντομα ἐμπνεύστηκε ἀπό τά ριζοσπαστικά κηρύγματα τῶν Κοσμᾶ Φλαμιάτου καί Εὐσεβίου Πανά, μεγάλων ἐκκλησιαστικῶν ἀναστημάτων τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι ὑπεράσπιζαν τήν Ἑλλάδα καί τήν Ὀρθοδοξία καί συντάχτηκε μαζί τους. Οἱ ἄγγλοι (κυρίαρχοι τῆς Ἑπτανήσου) ὑποτιθέμενοι προστάτες, τυραννοῦσαν τό λαό καί ἐπιβουλεύονταν τό ὀρθόδοξο φρόνημά του. Ἄφησε λοιπόν τό δημόσιο σχολεῖο, τό ὁποῖο προπαγάνδιζε τήν ἀγγλική κυριαρχία, καί ἄρχισε νά παραδίδει μαθήματα κατ’ οἶκον.

Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν, μετά τόν θάνατον τοῦ πατέρα τοῦ, ἔχοντας ἔμφυτη κλίση γιά τόν μοναχισμό καί ἐπηρεαζόμενος ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ Πολιούχου μεγάλου Ἀσκητοῦ, Ἁγίου Γερασίμου καί τοῦ γείτονά τοῦ, ἐπίσης μεγάλου Ἀσκητοῦ, Ἁγίου Ἀνθίμου, ἐγκατέλειψε τά πάντα καί πῆγε στό νησάκι «Ξηροσκόπελο», στήν Κάτω Λειβαθώ, στή Μονή Βλαχερνών, τόπος ἐξορίας Κληρικῶν ἀπό τούς Ἄγγλους. Ἐκεῖ συνάντησε καί τόν ἐξόριστο περίφημο Ζακύνθιο Κληρικό Νικόλαο Καντούνη καί ἔλαβε τό μοναχικός σχῆμα καί μοναχικό ὄνομα Παΐσιος.

Δέν ἔμεινε ὅμως ἐκεῖ πολύ διάστημα, διότι ἀναγκάστηκε νά γυρίσει στό Ληξούρι νά προστατέψει τή χήρα μητέρα του καί τήν ἀπροστάτευτη ἀδελφή του. Ἄν καί ζοῦσε στόν κόσμο, ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἀποδείχτηκε ἕνας συνεχής ἀσκητικός ἀγῶνας καί μιά συνεπής βίωση τῶν μοναχικῶν ἰδεωδῶν καί ἀρχῶν. Στά 1836 χειροτονεῖται διάκονος καί Πρεσβύτερος ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας Παρθένιο Μακρή. Στό ἑξῆς ζοῦσε γιά τήν Ἐκκλησία, γιά τό Χριστό καί γιά τούς πιστούς ἀδελφούς του. Ἀρνήθηκε νά διοριστεῖ σέ ἐνορία καί ἐγκαταστάθηκε στή μικρή Μονή τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος. Γιά πενῆντα χρόνια λειτουργοῦσε καθημερινά, κήρυττε μέ φλόγα ψυχῆς. Ἔτρεχε στά σπίτια τῶν κατοίκων γιά νά τούς βοηθήσει ὑλικά καί πνευματικά. Τό πρόβλημα τοῦ καθενός γινόταν καί δικό του πρόβλημα. Πούλησε ὅλα του τα ὑπάρχοντα καί τά μοίρασε στούς φτωχούς. Ἀναδείχτηκε ἐπίσης ἐξαίρετος ἐξομολόγος. Πλήθη βασανισμένων ἀνθρώπων ἔτρεχαν γιά νά πάρουν παρηγοριά καί νά ἐλαφρώσουν τά βαριά φορτία τους ἀπό τόν αὐτόν ἐνάρετο κληρικό.

Μέ τήν προσωπική του κάθαρση καί ἁγιότητα, ἔλαβε ἀπό τό Θεό τό χάρισμα τῆς προφητείας καί προέλεγε τά μέλλοντα συμβαίνειν σέ πρόσωπα, οἰκογένειες καί γενικότερα τῆς κοινωνίας. Ἀξιώθηκε ἐπίσης νά ἐπιτελεῖ στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ θαύματα.

Ταυτόχρονα εἶχε ἀναπτύξει καί μιά ἀξιοθαύμαστη ἐθνική καί πατριωτική δράση. Στίς 21 Μαΐου 1864 γεύτηκε τή χαρά τῆς Ἑνώσεως τῆς Ἑπτανήσου μέ τήν Μητέρα Ἑλλάδα, γιά τήν ὁποίαν ἐργάστηκε καί ὁ ἴδιος μέ τόν ἰδικό του ἀντιστασιακό τρόπο, στό πλευρό τῶν ἡρώων ριζοσπαστῶν, διατηρῶντας καί καλλιεργῶντας τήν Ὀρθόδοξη παράδοση, σέ τόσο δύσκολες πολιτικές καί κοινωνικές περιόδους.

Τό 1867 μέ τούς φοβερούς σεισμούς τῆς Παλλικῆς γκρεμίστηκε τό σπίτι του καί ἔκτοτε φιλοξενήθηκε στό σπίτι τοῦ ἐξαδέλφου τοῦ Ἰωάννου Γερουλάνου, πατέρα τοῦ γνωστοῦ χειρουργοῦ καί ἀκαδημαϊκοῦ Μαρίνου Γερουλάνου.

Ἦταν ταπεινός. Δέν ἤθελε νά μιλοῦν γι’ αὐτόν καί γιά τοῦτο ἀποφάσισε νά ἀσκήσει τήν ἀρχαία καί μεγάλη ἀρετή της διά Χριστόν σαλότητας. Προσποιούταν τόν πνευματικά ἀνάπηρο, νά θεωροῦν οἱ ἄλλοι τά πνευματικά του χαρίσματα καί τίς ἀρετές του ὡς προϊόντα ἀνθρώπου χαμηλῆς νοημοσύνης. Παρ’ ὅλα αὐτά ἔχαιρε ἐκτίμησης ἀπό τό σύνολο τῶν κατοίκων, ἐκτός ἐλαχιστότατων περιπτώσεων. Ὡς καί ὁ γνωστός ληξουριώτης ἀντικληρικός λογοτέχνης Ἀνδρέας Λασκαράτος τόν συμπαθοῦσε καί τόν ἐκτιμοῦσε!

Ἀπό τίς κακουχίες, τί στερήσεις καί τόν ἀσκητικό του ἀγῶνα κλονίστηκε ἡ ὑγεία του ἔμεινε πέντε χρόνια κλινήρης. Τόν εἶχε ἐπισκεφθεῖ στό σπίτι του ὁ Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γερμανός Καλλιγάς, τοῦ ὁποίου προεῖπε τήν ἐκλογή του ὡς Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν! Κοιμήθηκε εἰρηνικά, σέ ἡλικία 88 ἐτῶν, τήν 7η Ἰουνίου 1888. Ἡ κηδεία του ἔγινε πάνδημη. Τόν ἀποχαιρέτισε ὅλος ὁ λαός της Κεφαλονιάς, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Ἀρχιεπίσκοπο Γερμανό Καλλιγά.

Ἡ φήμη του δέν ἔσβησε ποτέ ἀπό τίς μνῆμες τῶν εὐσεβῶν Κεφαλλήνιων. Ὥσπου ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία στά 1986 τόν κατέταξε στά ἁγιολόγιά της. Ἡ ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων του ὑπῆρξε μεγάλο γεγονός, τῶν ὁποίων ἡ εὐωδία ἐπιβεβαίωσε τήν ἁγιότητά του. Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 7 Ἰουνίου, ἡμέρα τῆς ὁσιακῆς κοίμησής του. Τά χαριτόβρυτα λείψανά του φυλάσσονται στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου.

Ἀπό ὅλες τίς ἀρετές του ξεχωρίζει ἡ ταπείνωσή του, ἡ ὁποία, ἐξυψώνει τόν ἄνθρωπο καί τόν τοποθετεῖ κάτω ἀπό τό θρόνο τοῦ Θεοῦ. Σέ ἀντίθεση μέ τήν ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία γκρεμίζει τόν ἄνθρωπο στά πιό βαθιά βάραθρα τῆς κολάσεως. Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ ἀγιάτρευτη ρίζα τοῦ κακοῦ στόν ἄνθρωπο, ἡ ὁποία τόν κρατᾶ μακριά ἀπό τήν ἁγιαστική χάρη τοῦ Θεοῦ καί πώς ἡ ταπείνωση εἶναι τό σωτήριο ἀντίδοτο τῆς καταστροφικῆς πορείας, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο ἡ ἐγωπάθεια. Εἶναι τό χειρότερο ἐμπόδιο γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή ἡ ἐγωιστική αὐτάρκεια, ὡς μιά λίαν νοσηρή κατάσταση ἐμποδίζει τή συναίσθηση τῆς ἀμαρτωλότητας καί τή διάθεση γιά μετάνοια. Ἐγωισμός καί μετάνοια εἶναι δυό ἔννοιες ἐντελῶς ἀντίθετες καί ἀσυμβίβαστες μεταξύ τους. Ἡ μία ἀναιρεῖ τήν ἄλλη. Οἱ πύλες τῆς ψυχῆς τοῦ ἐγωπαθοῦς ἀνθρώπου εἶναι ἑρμητικά κλειστές γιά τή θεία χάρη καί κατά συνέπεια εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία του, ὅσο ἐμμένει στήν ἐγωιστική τοῦ περιχάραξη. Ὁ ἅγιος Παναγῆς, ὑπῆρξε ἡ ἐνσάρκωση τῆς ταπεινοφροσύνης, ὁ ὁποῖος δίδασκε τήν ταπεινότητα περισσότερο μέ τή ζωή τοῦ παρά μέ τά λόγια του.

Τέτοιους κληρικούς, σάν καί τόν ἅγιο Παναγῆ Μπασιά, ἔχουμε ἀνάγκη αὐτές τίς δύσκολες καί ἀποκαλυπτικές ἡμέρες πού ζοῦμε.