Λίγα λόγια γιά τόν κίνδυνο τῆς γιόγκα καί τοῦ διαλογισμοῦ

 

Γραφεῖο κατά τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πάφου

Ἐν Πάφῳ τῇ 22ῃ Σεπτεμβρίου 2024

τῶν εἴκοσι ἐξ ὁμολογητῶν

ὁσιομαρτύρων Ζωγραφιτών

Γραφεῖο κατά τῶν αἱρέσεων

 

Ἡ λέξη «Γιόγκα» προέρχεται ἀπό τή σανσκριτική ρίζα «Yuj», πού σημαίνει «ἑνώνομαι» ἤ «ζυγώνω» ἤ «ἑνώνω». Σύμφωνα μέ τίς γραφές της Γιόγκα, ἡ πρακτική τῆς Γιόγκα ὁδηγεῖ στήν ἕνωση τῆς «ἀτομικῆς συνείδησης» μέ τή λεγόμενη «Παγκόσμια Συνείδηση».

Ὁ στόχος της γιόγκα εἶναι νά συνδέσεις τή θέλησή σου μέ «τό φίδι Κουνταλίνι» (ψευδής «θεϊκή» ἐνέργεια στό σῶμα) καί νά τήν ἀνυψώσεις σέ «Σίβα» (ἕναν δαίμονα) καί νά βιώσεις τόν «ἀληθινό» ἑαυτό σου (πού σημαίνει πνευματική ἐξαπάτηση). Ὅλα τά μονοπάτια της γιόγκα συνδέονται μεταξύ τους σάν κλαδιά δέντρου. Γιά τό λόγο αὐτό, ἡ γιόγκα προσπαθεῖ νά ἑνώσει τό μυαλό/σῶμα ἤ τόν ἑαυτό του μέ τόν Shiva (ἕναν δαίμονα). Ὁ ἀπώτερος στόχος τῆς γιόγκα εἶναι νά ἀφυπνίσει τήν «κουνταλίνι (δηλαδή σατανική) ἐνέργεια κουλουριασμένη στή βάση τῆς σπονδυλικῆς στήλης» στήν εἰκόνα ἑνός φιδιοῦ (Σατανᾶ).

Μέσῳ τῆς γιόγκα, σιγά-σιγά, «ἐκμεταλλεύεται τό shakti» (τό shakti εἶναι ἡ σατανική δύναμη) τήν ὁποία οἱ γιόγκι ἀναφέρουν ὡς «θεϊκή Μητέρα», ἡ ὁποία στήν πραγματικότητα εἶναι ἡ «σκοτεινή θεά» πού συνδέεται μέ ἄλλους σημαντικούς «ἰνδουιστές θεούς» (τούς δαίμονες). Αὐτή ἡ ἐνέργεια πού προέρχεται ἀπό τήν πρακτική της γιόγκα δέν εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Εἶναι ἀπάτη νά πιστεύεις ὅτι ἡ πρακτική μέ τή γιόγκα φέρνει εὐεξία. Αὐτό πού βιώνουν οἱ ἄνθρωποι σάν εὐεξία καί χαλάρωση εἶναι μιά «ἐσωτερική εἰρήνη» πού προέρχεται ἀπο μιά ἑωσφορική ἀλαζονεία ὑπεροχῆς ἔναντι τῶν ἄλλων ἀνθρώπων πού δέν κατέχουν αὐτά τά «ἱερά μυστικά» γιά βαθύτερη πνευματική ζωή.

Ἡ γιόγκα εἶναι συνδεδεμένη μέ τόν Ἰνδουισμό καί τόν Θιβετιανό Βουδισμό. Οἱ στάσεις της γιόγκα δέν εἶναι θρησκευτικά οὐδέτερες. Ὅλες οἱ «κλασικές ἀσάνες» ἔχουν πνευματική σημασία. Ἄλλωστε, πολλές εἶναι οἱ στάσεις της γιόγκα ὅπου ὁ ἀσκούμενος παίρνει ἐπακριβῶς τίς στάσεις ὅπως αὐτές ἀπεικονίζονται νά τίς παίρνουν ἰνδουιστικές θεότητες σέ εἰκονογραφίες πού ἀναπαριστοῦν αὐτές τίς θεότητες. Καί ὅπως ἀναφέρει ὁ προφητάναξ Δαυίδ "οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια" (ψαλμός ϞἜ, 5). Γιά παράδειγμα, αὐτός πού ὀνομάζεται «Χαιρετισμοί στόν Ἥλιο», —ἴσως ἡ πιό γνωστή σειρά «ἀσάνας», ἤ στάσεων, τῆς χάθα γιόγκα εἶναι κυριολεκτικά μιά ἰνδουιστική τελετουργία, εἰδωλολατρία. Συνίσταται σέ μιά ὁλόκληρη σειρά τελετουργικῶν λατρείας στόν ἥλιο ὡς «θεό», νά τόν εὐχαριστοῦμε γι’αυτή τήν πηγή ἐνέργειας. Ἡ γιόγκα παίρνει τόν ἥλιο ὡς «θεό», πέφτοντας σέ μιά ξεκάθαρη δαιμονική καί εἰδωλολατρική πρακτική. Τέλος, στή Γιόγκα, εἶναι ἡ «θεά Κάλι» (ἡ ὁποῖα εἶναι ἡ θεά τοῦ θανάτου), πού προσπαθεῖ νά ἑνώσει τους ἀσκούμενους τῆς γιόγκα μέσῳ τοῦ «shakti» (σατανική δύναμη), μέ τόν «Shiva» (ἕναν δαίμονα). Σημαίνει ὅτι εἶναι ἡ ἕνωση μέ δαίμονες μέσῳ τῆς ἐξαπάτησης μιᾶς φαινομενικῆς «ἀθώας» καί «προγονικῆς» δραστηριότητας τοῦ Ἰνδουισμοῦ.

Ἐπίσης, πολύ διαδεδομένος στήν δύση εἶναι ὁ Ταντρικός Βουδισμός ἤ ὁ Θιβετιανός Βουδισμός τοῦ ὁποίου πνευματικός ἡγέτης εἶναι ὁ Δαλάϊ Λάμα, μέ βοηθούς τοῦ πολλούς ἄλλους «δασκάλους» οἱ ὀποιοί μαθητεῦσαν σέ «μοναστήρια» καί «ἀσκηταριά» τοῦ Θιβέτ κοντά σέ ἐπιφανεῖς Θιβετιανούς Δασκάλους καί μάγους τοῦ Ταντρικοῦ Βουδισμοῦ καί ἄλλων δαιμονικῶν διδασκαλίων πού διδάσκουν «τά μυστικά τῆς φύσης» τοῦ νοῦ. Αὐτές οἱ διδασκαλίες διακατέχονται ἀπό πληθώρα «διδασκαλιῶν» καί πρακτικῶν πού σκοπό ἔχουν νά γίνει ὁ ἄνθρωπος ἕνα «φωτισμένο ὅν» ἀπελευθερωμένο ἀπό τήν «σαμσάρα», τίς μέριμνες καί ἔννοιες τοῦ κόσμου τούτου, ὄχι ὅμως σάν Χάρη καί δῶρο ἀπό τόν Τριαδικό Θεό ἀλλά σάν ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς «ἄσκησης» πού ἐμπεριέχει κυρίως τήν ἐμπλοκή τοῦ ἀνθρώπου σέ ὅλου τοῦ εἴδους τίς σαρκικές ἁμαρτίες καί ἄλλες δραστηριότητες πού σκοπό ἔχουν νά ἐρεθίσουν ὅλα τά πάθη τοῦ ἀνθρώπου ὅπως ὀργή, ζήλια, σαρκικές ἡδονές κ.τ.λ., ἔτσι ὥστε αὐτά τά πάθη ἀντί νά ἐνοχλοῦν τόν ἄνθρωπο καί νά ἐλέγχουν τήν συνείδησή του γιά νά τόν ὁδηγήσουν στήν μετάνοια, τόν ὁδηγοῦν στό νά χρησιμοποιεῖ ὅλα αὐτά τά πάθη σάν δῆθεν «καύσιμα» στό νά προχωρήσει στήν πνευματική του ζωή καί νά ἀποκτήσει «πνευματικές» ἐμπειρίες, ὅπως τήν ὅραση διαφόρων φωτών καί ἄλλων πνευμάτων.

Ἄς κρατηθοῦμε λοιπόν μακρυά ἀπό σατανικές πρακτικές (γιόγκα) πού ὕπουλα μᾶς παρασέρνουν μακρυά ἀπό τήν ἁγιοπνευματική διδασκαλία καί ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, καί μᾶς ρίχνουν στά δίκτυα τοῦ μισόκαλου διαβόλου. Ἄν πραγματικά θέλουμε νά ἔρθει ἡ κατά Θεόν Εἰρήνη στήν ψυχή μας, ὁ ἁγιασμός καί ὁ φωτισμός στή ζωή μας, ἄς ἀκολουθήσουμε τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας. Μᾶς χρειάζεται ἕνας καλός πνευματικός ἐξομολόγος, νά ἔχουμε μυστηριακή ζωή (νά μετέχουμε στό μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας) καί νά ἀκολουθοῦμε τήν ἄσκηση τῆς νηστείας, τῆς ἐγκράτειας ἀπό τά πάθη. Βοηθοῦν ἐπίσης οἱ μετάνοιες, ἡ νοερά προσευχή μέ τήν εὐχή τοῦ πνευματικοῦ μας, καί ἡ ἀνάγνωση τῆς Ἁγίας γραφῆς καί πατερικῶν βιβλίων. Μέ αὐτά πραγματικά ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τήν ἀπαλλαγή ἀπό δαιμονικές ἐνέργειες καί ἐπιτυγχάνει τόν ἁγιασμό, τόν κατά Χριστό φωτισμό τοῦ νοῦ καί εἰσέρχεται καί βιώνει ἀπό ἐδῶ, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στή ζωή του.

 

Μέ ἐν Χριστῷ ἀγάπῃ

ἐκ τοῦ Γραφείου κατά τῶν αἱρέσεων

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πάφου

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 30ῃ Σεπτεμβρίου 2024

 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

(Ἀντίκρουση ἰσχυρισμοῦ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι «ἀνύπαρκτος» ἤ «ἀκίνδυνος»)

 

Τό Γραφεῖο μας, στά 13 χρόνια τῆς λειτουργίας του, μεταξύ τῶν ἑκατοντάδων ἀνακοινώσεών του, συνέταξε καί δημοσίευσε μιά πληθώρα ἀνακοινώσεων καί γιά τό Οἰκουμενισμό, ἔχοντας τήν βεβαιότητα, μέσα ἀπό ἐνδελεχεῖς ἔρευνές μας καί πάνω ἀπ’ ὅλα τίς γνῶμες συγχρόνων ἁγίων, εὐλαβῶν γερόντων καί σύγχρονων ἐπιφανῶν ἐκκλησιαστικῶν προσωπικοτήτων, ὅτι εἶναι αἵρεση, παναίρεση καί μάλιστα τό πλέον δαιμονικό κακόδοξο σύστημα στήν δισχιλιόχρονη ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι δέν ἀπορρίπτει τίποτε καί δέν ἀπολυτοποιεῖ τίποτε! Ὅλα εἶναι σχετικά. Δέχεται κάθε θρησκευτική πίστη ὡς μέρος τῆς ἀλήθειας καί ἡ ἀλήθεια βρίσκεται στόν συγκερασμό. Ἡ οὐσία καί ἡ δομή του εἶναι ὁ συγκρητισμός.

Εἶναι γεγονός πώς ἐδῶ καί ἕναν σχεδόν αἰῶνα ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι παρών καί στήν Ἐκκλησία μας, ὡς τάσεις καί περιρρέουσες ἀπόψεις ἀπό συγκεκριμένα καί συχνά ἐπώνυμα καί ὑψηλά ἱστάμενα ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, χωρίς ὡστόσο νά προχωρήσουν σέ πλήρη ἀποδοχή καί θεσμοθέτησή τους. Τό γεγονός αὐτό, ὅπως εἶναι φυσικό καί ὑγιής ἀντίδραση μέσα στό ἐκκλησιαστικό σῶμα, ἔγειρε καί συνεχίζει νά ἐγείρει ἀντιδράσεις, «βαπτίζοντας» οἱ θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τούς ἀντιδρῶντες ὡς «ἀντιοικουμενιστές». Καί τό χειρότερο: ἐκτοξεύουν ἐναντίον τούς ἀπαράδεκτους χαρακτηρισμούς, ὅπως «συντηρητικούς», «σκοταδιστές», «ἀκραίους», «φανατικούς», «φονταμενταλιστές», κλπ! Χρησιμοποιοῦν δυστυχῶς τίς ἴδιες «ἐτικέτες» μέ τούς προωθητές τῆς σύγχρονης ἐφιαλτικῆς Woke ἀτζέντας, σέ ὅποιον διαφωνεῖ καί ἀντιτίθεται στίς ἰδέες καί τούς στόχους της.

Ἀφορμή γιά τήν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπό ἕνα βίντεο, πού «ἀνέβηκε» στήν «πλατφόρμα» τοῦ διαδικτύου YouTube, μέ τίτλο: «Ὁ Ἄντι-Οικουμενισμός: ὁ δούρειος ἵππος τῆς Ἐκκλησίας»[1].

Τό βίντεο ἀρχίζει ἐπισημαίνοντας τήν ἑξῆς παραδοξότητα: πώς τό πρόβλημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀρχίζει τήν στιγμή πού δέν ὑπῆρχε (καί δέν ὑπάρχει) ὁ Οἰκουμενισμός! Ἡ θεωρία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἦρθε στό προσκήνιο ὄχι ἀπό τούς δημιουργούς καί ὑπηρέτες της, ἄν ὑπῆρξαν αὐτοί, ἀλλά ἀπό τούς πολεμίους του! Ὅτι τό κίνημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει μιά παγκόσμια καινοτομία, εἶναι ἡ μοναδική περίπτωση κινήματος, πού ἐμφανίζεται πρῶτα τό ἀντικίνημά του καί μετά τό ἴδιο τό κίνημα! Ἀναρωτιόμαστε, πώς εἶναι δυνατόν νά συμβαίνει αὐτό; Μήπως ὑπονοεῖται ὅτι ἐν τέλει τόν Οἰκουμενισμό τόν δημιούργησαν οἱ ἀντι-οἰκουμενιστές;

Πότε καί ἀπό ποιούς δημιουργήθηκε ὁ Οἰκουμενισμός; Ἀπό τόν Τεκτονισμό καί τήν Θεοσοφία, τόν 19ο αἰῶνα! Σέ ἕνα πρόσφατο μνημειῶδες σύγγραμμα τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου[2], τό ὁποῖο εἰσφέρει ἀποδείξεις γιά τήν «Παγκόσμιο Θρησκεία τοῦ Μέλλοντος», «Τὴν πρώτη σχετικῶς ἰταμὴ δήλωση – κατὰ τὰ νεώτερα χρόνια – τὴν ἔκαναν οἱ μασόνοι. Πότε; Πρὶν ἀπὸ 121 χρόνια! Ἰδέστε την: "Ὁ Τεκτονισμὸς (...) προώρισταί ποτε νὰ ὑποδείξη τὴν βάσιν, ἐφ᾽ ἧς θὰ ἑδρασθῆ ἡ Παγκόσμιος θρησκεία τοῦ μέλλοντος..."[3]. Πῶς τὸ γνωρίζουμε; Τὸ γνωρίζουμε, διότι ΑΥΤΟ ἀναφέρουν οἱ ἴδιοι οἱ τέκτονες σὲ προηγούμενο τυπικό τους (τοῦ τριακοστοῦ τους βαθμοῦ), ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ σαφοῦς περιεχομένου του. Ἰδόὺ ἀκριβῶς ἡ σχετικὴ δήλωση: "Ἡ ἕκτη τάξις (τῶν τεκτονικῶν βαθμῶν 30 – 33) καθιερώθη διὰ τὴν ἵδρυσιν θρησκείας Παγκοσμίου"[4] Διὰ τοῦ ἄκρως λοίπὸν ἀπορρήτου αὐτοῦ Τυπικοῦ τοῦ 32ου μασονικοῦ βαθμοῦ μαθαίνουμε τὰ πάντα σχετικῶς πρὸς αὐτὸ τὸ θέμα. Ἡ πηγή, ἔτσι, ὁ μπούσουλας τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ χθὲς καὶ σήμερα εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ μασονικὸ ἐπισημότατο Τυπικό!»! «Ἀφοῦ λοίπὸν μὲ τὶς ὑπόγειες ἐνέργειες τοῦ ἀδιαφανοῦς Παρασκηνίου "περιπέσουν σὲ ἀνυποληψία" οἱ διάφορες θρησκεῖες τοῦ κόσμου, ἡ ἐν συνεχεῖᾳ κατάρριψή τους ἀπὸ τόὺς μασόνους "διευκολύνεται". Ἰδέστε το: "Ὁ τέκτων ὅτε μὲν εἶναι δημοτικός, ὅτε ἀριστοκρατικός, καὶ ἄλλοτε μὲν καταρρίπτει τόὺς βωμοὺς τῶν ναῶν, ἄλλοτε δὲ κατακρημνίζει τόὺς θρόνους τῶν βασιλέων"[5] »[6]!

Τό ἴδιο καί ἡ Θεοσοφία σχεδίαζε πρίν ἀπό ἕναν περίπου αἰῶνα: «...μίὰ νέα ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, βγαλμένη μέσα ἀπὸ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ τόὺς πνευματικοὺς ὁμίλους, θὰ τερματίση ἑνωμένη τὴν μεγάλη αἵρεση τῆς χωριστικότητος (τὴν ὕπαρξη ἀνεξαρτήτων θρησκειῶν)»[7]!

Γνωρίζουμε ἀκόμη καί τήν πρώτη συνέλευση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: «Κατὰ τὸ ἔτος 1893 ἔγινε στὸ Σικάγο τῆς Ἀμερικῆς ἡ πρώτη οἰκουμενιστική – διαθρησκειακὴ Συνάντηση στὸν κόσμο, ὑπό τόν διαβόητο ἰνδουιστή γκουροῦ Βιβεκανάντα. Σ᾽ αὐτὴν συμμετεῖχαν ἰνδουϊστές, θεοσοφιστές, προτεστάντες, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ ὁ ἡμέτερος ὀρθόδοξος ἀρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Διονύσιος Λάττας, μὲ δύο ἀκόμη πρεσβυτέρους ἢ διακόνους. Εἰς ἕνα αὐθεντικὸ τεκτονικὸ ἔντυπο τοῦ ἔτους 1894 διαβάζουμε τὰ ἑξῆς, ἐξόχως ἀποκαλυπτικὰ ἐπίσης, γιὰ τὴν ρίζα σχεδιασμοῦ τῆς παγκόσμιας θρησκείας τῶν τελευταίων 150 χρόνων: "Ὁ Τεκτονισμὸς (...) προώρισται αὐτὸς νὰ ὑποδείξη βραδύτερον τὴν βάσιν, ἐπὶ τῆς ὁποίας θὰ ἑδρασθῆ ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος, ἥτις θὰ περισυναγάγη τὴν Οἰκουμένην ἅπασαν εἰς μίαν ποίμνην ὑπὸ ἕνα ποιμένα"[8] ...»[9]. Στό συνέδριο αὐτό ὁ διαβόητος γκουροῦ Σ. Βιβεκανάντα δήλωσε: «Ἐμεῖς πιστεύουμε ὄχι μόνο στήν καθολική ἀνεξιθρησκία, ἀλλά καί δεχόμαστε ὅλες τίς θρησκεῖες ὡς ἀληθινές»[10].

Ποιοί, λοιπόν καί πότε ἔχτισαν τά θεμέλια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἡ θεωρία ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἦρθε στό προσκήνιο ἀπό τούς ἐπικριτές του, πόσο σωστή εἶναι;

Μέ τήν δημοσιοποίηση αὐτῶν τῶν δόλιων γιά τήν ἀνθρωπότητα στόχων, δέν θά ἔπρεπε νά ἀνησυχήσουν οἱ ἄνθρωποι καί ἰδιαίτερα οἱ συνειδητοποιημένοι πιστοί;

 

Πληροφοροῦμε τούς ἀναγνῶστες μας, πώς ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες ἀνησύχησαν, διότι στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνα, τό «πνεῦμα» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰσῆλθε καί στήν Ἐκκλησία, μέ τίς γνωστές δύο Ἐγκυκλίους τοῦ 1904 καί τοῦ 1920, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, γιά τό ξαφνικό «ἄνοιγμα» τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πρός τούς ἑτεροδόξους, ὡς «ἀναδενδράδες τοῦ Χριστιανισμοῦ» καί «ἑτέρους», ὄχι κατ’ ἀνάγκην αἱρετικούς. «Τήν ἑτερότητα δέ συγκροτοῦν ἀσφαλῶς οἱ "ἕτεροι", οἱ ἄλλοι, οἱ ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί εὐρύτερα, οἱ ἐκτός τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δηλαδή οἱ διάφορες "Ἐκκλησίες", οἱ διάφορες Ὁμολογίες καί τά παρακλάδια τους, οἱ ἄλλες θρησκεῖες, κυρίως οἱ μονοθεϊστικές, ἤτοι ὁ Ἰουδαϊσμός καί τό Ἰσλάμ, ἀλλά καί ὅλες οἱ λοιπές τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, τῆς Ἀφρικῆς κλπ.»[11]. Ὅπως εἶχε γράψει Ἀρχιερέας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου: «Ἔχουμε συνείδηση ὅτι, πέραν ἀπό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησία μας, ὑπάρχουν οἱ "ἀναδενδράδες" τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως ἔλεγε πρίν ἀπό 100 ἀκριβῶς χρόνια τό 1902 ἡ περίφημη ἐγκύκλιος "πρός τάς χριστιανικάς Ἐκκλησίας" τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὑπάρχουν οἱ ἕτεροι καί ἑταῖροι μας. Ὑπάρχουν οἱ "σύν ὑμῖν" Χριστιανικές Ὁλότητες, πού δέν μποροῦν νά ἀγνοηθοῦν, ὅπως ὑπάρχουν καί ὅλες οἱ ἄλλες θρησκεῖες, καί ὅλοι οἱ ἄλλοι πολιτισμοί καί μή-πολιτισμοί, οἱ ξένες ἰδεολογίες καί τά παράλληλα ρεύματα, πού αὐξάνουν σάν χιονοστιβάδες καί εἰσορμοῦν στούς χώρους μας, στούς χριστιανικούς χώρους»[12]!

Στό συγκεκριμένο βίντεο χαρακτηρίζονται, ὅσοι ἀντιτίθενται στόν Οἰκουμενισμό, ὡς ὀλετῆρες τῆς Ἐκκλησίας! Καί τό ἀκόμα χειρότερο, ὅτι εἶναι ζευγμένοι «στό ἅρμα τοῦ διαβόλου»! Ὅτι βλασφημοῦν τό Χριστό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα! Ὅτι εἶναι συνεργάτες καί μαθητές τοῦ διαβόλου, οἱ ὁποῖοι ξεπερνοῦν ἀκόμα καί τό δάσκαλό τους τό διάβολο!

 

Παραθέτουμε ὁρισμένες γνῶμες νεοφανῶν Ἁγίων, ὁσίων Γερόντων καί ἐγνωσμένου κύρους ἐκκλησιαστικῶν προσωπικοτήτων, σχετικά μέ τό τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός καί πόσο, μεγάλος κίνδυνος ἐλλοχεύει γιά τήν ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τῶν πιστῶν μας ἀπό τό συγκρητιστικό πνεῦμα καί πόσο ἀπαράδεκτα εἶναι τά ἀνοίγματα τῶν συγχρόνων ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν πρός τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς καί τούς ἀλλοθρήσκους. Ρωτᾶμε, ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἦταν ζευγμένοι στό ἅρμα τοῦ διαβόλου; Βλασφημοῦσαν τό Χριστό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα; Ὑπῆρξαν συνεργάτες καί μαθητές τοῦ διαβόλου; Ἄς δοῦμε γιά ποιούς μιλᾶμε καί ἄν εὐσταθοῦν οἱ ἀπαράδεκτοι χαρακτηρισμοί.

Ἀρχίζουμε μέ τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ἕναν ἀπό τούς μέγιστους θεολόγους καί ὁμολογητές τῆς Ἐκκλησίας μας τόν 20ο αἰῶνα. Ἔγραψε: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του βρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινό εὐαγγελικό ὄνομά των εἶναι παναίρεσις. Διατί; Διότι εἰς τό διάστημα τῆς ἱστορίας αἱ διάφοροι αἱρέσεις ἠρνοῦντο ἤ παρεμόρφωνον ἰδιώματά τινα τοῦ Θεανθρώπου καί Κυρίου Ἰησοῦ, αἱ δέ εὐρωπαϊκαι αὗται αἱρέσεις ἀπομακρύνουν ὁλόκληρον τόν Θεάνθρωπον καί εἰς τήν θέσιν του τοποθετοῦν τόν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον. Ἐδῶ δέν ὑπάρχει οὐσιαστική διαφορά μεταξύ τοῦ Παπισμοῦ, Προτεσταντισμοῦ καί ἄλλων αἱρέσεων ὤν τό ὄνομα λεγεών»[13]! «Ἄν εἴμεθα Ὀρθόδοξοι καί θέλωμεν νά παραμείνωμεν Ὀρθόδοξοι, τότε ὀφείλομεν καί ἡμεῖς νά τηρήσωμεν τήν στάσιν τοῦ Ἁγίου Σάββα, τοῦ Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Κροστάνδης καί τῶν λοιπῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν καί Μαρτύρων καί Νεομαρτύρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔναντι τῶν ρωμαιοκαθολικῶν καί τῶν προτεσταντῶν, ἐκ τῶν ὁποίων οὔτε οἱ μέν, οὔτε οἱ δέ, δέν πιστεύουν ὀρθοδόξως εἰς τά δύο βασικά δόγματα τοῦ Χριστιανισμοῦ : εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν»[14]. Δηλαδή νά εἴμαστε ἀνυποχώρητοι στά θέματα τῆς πίστεως.

Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, καταπολέμησε τόν Οἰκουμενισμό καί μιλοῦσε γιά τό μεγαλεῖο καί τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιά ἕνα διάστημα εἶχε διακόψει, μαζί μέ ὅλο σχεδόν τό ὑπόλοιπο Ἅγιον Ὅρος, τό μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα γιά τά ἐπικίνδυνα ἀνοίγματά του πρός τούς Ρωμαιοκαθολικούς. Ἀλλά τό ἔκανε μέ πόνο: «Κάνω προσευχή», εἶπε σέ κάποιον, «γιά νά κόβη ὁ Θεός μέρες ἀπό μένα καί νά τίς δίνη στόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, γιά νά ὁλοκληρώση τήν μετάνοιά του». «Ὁ διάβολος ἔχει τρία πλοκάμια. Γιά τούς φτωχούς τον κουμμουνισμό, γιά τούς πιστούς τόν οἰκουμενισμό καί γιά τούς πλουσίους την μασσωνία». «Οἰκουμενισμός, καί κοινή ἀγορά, ἕνα κράτος μεγάλο, μιά θρησκεία στά μέτρα τους. Αὐτά εἶναι σχέδια διαβόλων. Οἱ Σιωνιστές ἑτοιμάζουν κάποιον γιά Μεσσία. Εἶναι καί μερικοί πού ξεκινοῦν μέ καλή διάθεση. Ἀλλά, ὅταν μαζεύωνται τί μάγοι, τί πυρολάτρες, τί Προτεστάντες, ἕνα σωρό – ἄκρη δέν βρίσκεις -, γιά νά φέρουν τήν εἰρήνη στόν κόσμο, πῶς νά βοηθήσουν; Ὁ Θεός νά μέ συγχωρέση, αὐτά εἶναι κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου» Ἔλεγε πώς, «Γιά νά συμπροσευχηθοῦμε μέ κάποιον, πρέπει νά συμφωνοῦμε στήν πίστη». Διέκοπτε τίς σχέσεις του ἤ ἀπέφευγε νά δή κληρικούς πού συμμετεῖχαν σέ κοινές προσευχές μέ ἑτεροδόξους. Τά «μυστήρια» τῶν ἑτεροδόξων δέν τά ἀναγνώριζε. Ἔλεγε συχνά: «Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῷ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει»[15].

Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ θεωροῦσε τόν Οἰκουμενισμό ὡς «μία ἀπὸ τὶς πῖὸ ἐπικίνδυνες αἱρέσεις... (ὡς) ἡ προσπάθεια μερικῶν νὰ δημιουργήσουν μία "παγκόσμια καὶ ἀποστολικὴ ἐκκλησία" εἶναι μία πλανεμένη προσπάθεια. Τὸ ἴδιο πλανῶνται καὶ ἐκεῖνοι πόὺ προσπαθοῦν νὰ ζήσουν "κάποιο εἶδος ὑψηλοῦ μυστικισμοῦ, πόὺ ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τῆς ἐκκλησιαστικῆς... ἀντιλήψεως τῆς χριστιανικῆς θρησκείας"»[16].

Ὁ Ὅσιος Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, διάγοντας ἅγια βιωτή, εἶπε τά ἑξῆς γιά τήν ἐπιχειρούμενη «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἀπό τόν Ἀθηναγόρα καί «Πάπα» Παῦλο ΣΤ΄ «...Ἐάν δέν ἀποβάλλουν τήν ὑπερηφάνεια καί ὁ Πατριάρχης καί ὁ Πάπας καί ἐάν δέν ταπεινωθοῦν, μιμούμενοι τόν Κύριον, ὄχι μόνον δέν θά ἐπιτύχουν ἕναν ἀλλά θά αὐξήσουν τήν διαίρεσιν καί θά προξενήσουν μεγάλα σκάνδαλα, ταραχάς, συγχύσεις, μεγάλην βλάβην καί ζημίαν εἰς τά ἑαυτῶν ποίμνια». Γιά τόν ἔλεγχο ἔλεγε: «Εἰς περιστάσεις κατά τάς ὁποίας περιφρονεῖται καί ὑβρίζεται ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Πίστις ἡμῶν ἐπιτρέπεται ἔλεγχος ἀκόμη καί θυμός δίκαιος δικαιώτατος, ἀπαγορεύεται δέ ἡ σιωπή. Ἀλλά καί ὁ ἔλεγχος νά γίνεται μέ διάκρισιν καί σύνεσιν, ὄχι, μέ ταραχήν καί θυμόν ὑπερβολικόν, νά γίνεται μέ θυμόν θεϊκόν...»[17]. Γιά τόν Οἰκουμενισμό εἶπε: «...Ἡ ταπεινή μου γνώμη, ἀναφορικῶς μέ τό ἑνωτικόν πνεῦμα πρός τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τό ὁποῖον διακατέχει τό Ὄικουμ. Πατριαρχεῖον, εἶναι, ὅτι ὀφείλομεν ὡς ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί μάλιστα ὡς μοναχοί νά ἀκολουθήσωμεν ὄχι τήν γνώμην τήν ἰδικήν μας, ἀλλά τήν γνώμην τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, Προφητῶν, Ἀποστόλων, Διδασκάλων καί κηρύκων τῆς ἀληθοῦς πίστεως ἡμῶν»[18].

Ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ μέγιστος κανονολόγος, σέ ἐπιστολή τοῦ πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα στηλίτευσε τά ἀπαράδεκτα «ἀνοίγματά» του πρός τόν Παπισμό καί γενικότερα πρός ὅλους τούς αἱρετικούς, σημειώνοντας: «Ἀπό τινων ἐτῶν κατώδυνον τό Πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό συνειδητῷ πιστεῦον πλήρωμα, παρίσταται θεατής ἐπικινδύνων πρός τήν Πίστην ἀκροβασιῶν τοῦ Πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας Ἐπισκόπου»[19].

 

Ὁ Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης, σημείωσε, πώς «Δέν κατεχόμεθα ἀπό μισαλλοδοξίαν, ὡς θέλουν νά μᾶς χαρακτηρίζουν οἱ ἐπιπόλαιοι φιλενωτικοί, προμαχοῦμεν τῆς πίστεως τῶν Πατέρων μας καί κατά καθῆκον πνευματικόν φέρομεν εἰς γνῶσιν τοῦ χριστεπωνύμου Ὀρθοδόξου πληρώματος τά ἀνωτέρω, ἵνα προφυλάξωμεν αὐτό ἀπό τάς σατανικάς παγίδας του Οὐνιτισμοῦ»[20], δίνοντας ἀπάντηση στόν ἀφηγητή τοῦ βίντεο νεαρό κληρικό.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς), ὑπῆρξε σφοδρός πολέμιος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Σέ σύγγραμμά του σημείωσε: «Ὅλοι θέλομε νά δώσει ὁ Θεός ἑνότητα πίστεως στόν κόσμο. Μά ἐσεῖς τά μπερδεύετε τά πράγματα. Ἄλλο ἡ συμφιλίωσις τῶν ἀνθρώπων, καί ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν. Ὁ Χριστιανισμός ἐπιβάλλει ν’ ἀγαπᾶμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά τούς πάντες, ὅποια πίστη καί ἄν ἔχουν! Συγχρόνως ὅμως μᾶς διατάζει νά κρατᾶμε ἀλώβητη τήν πίστη μας καί τά δόγματά της. Σάν χριστιανοί πρέπει νά ἐλεεῖτε ὅλο τόν κόσμο, ὅλους τούς ἀνθρώπους! Ἀκόμη καί τήν ζωή σας νά δώσετε γι’ αὐτούς. Ἀλλά τίς ἀλήθειες τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχετε τό δικαίωμα νά τίς θίξετε. Γιατί δέν εἶναι δικές σας. Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἰδιοκτησία μας νά τήν κάνωμε ὅ, τί θέλομε»[21].

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, εἶπε: «...οἱ διαθέσεις τοῦ Πάπα ἀνέκαθεν ἦταν νά ὑποτάξει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θά ἔλθει ἡμέρα πού ὁ διάλογος θά ματαιωθεῖ· τίποτε δέν πρόκειται νά γίνει· ἄλλωστε οἱ οὐνῖτες, αὐτός ὁ δούρειος ἵππος, εἶναι φῶς φανάρι ὅτι τόν ἐνδιαφέρει νά ἀναγνωρίσουν οἱ Ὀρθόδοξοι κεφαλήν τόν Πάπα καί τίποτε περισσότερο»[22]. «Ἡ θρησκεία μας, ἡ Ὀρθοδοξία, δέν ἔχει σχέση μέ ἄλλες. Τώρα, ὅμως, κάποιοι πού δέν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἔχουν τή γνώμη ὅτι δέν πρέπει νά ὑπάρχουν πολλές θρησκεῖες καί διχάζουν τούς ἀνθρώπους. Τούς φέρνουν σέ ἔχθρα. Ὅλοι φροντίζουν, μικροί καί μεγάλοι, νά ὑπάρχει μιά θρησκεία καί τό προσπαθοῦν λέγοντας πώς ὅλες εἶναι ἴδιες, ἄρα ἄς ἔχουμε μόνο μία καί καλή»[23].

 

Ὁ Ὅσιος Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης τό 1974,στον ἐνθρονιστήριο λόγο του τόνισε: «Ἐκεῖνοι πού ὁμιλοῦν πληθωρικά περί ἀγάπης νοθεύουν τό περιεχόμενο τῆς γιά νά περιπτυχθοῦν ὅλους τούς αἱρετικούς ὅλων τῶν ἀποχρώσεων. Εἶναι τόσο ψεύτικη αὐτή ἡ ἀγάπη ὅσο καί τά ψεύτικα λουλούδια.... Παπικοί, Προτεστάνται, Χιλιασταί, Μασῶνοι, Ἑνωτικοί, Οἰκουμενισταί, καί κάθε ἄλλη «ρίζα πικρίας», ὅλοι αὐτοί «μίαν γνώμην ἔχουσι, καί τήν δύναμιν καί τήν ἐξουσίαν αὐτῶν τῷ Θηρίω διδόασιν. Οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων, καί οἱ μετ’ αὐτοῦ κλητοί καί ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἄποκ. 17, 13). Φρονοῦμεν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἔχει καμμία θέση ἀνάμεσα σ’ αὐτό τό συνονθύλευμα τῶν πλανῶν καί τῶν αἱρέσεων. Αὐτό τό δόλιο "οἰκουμενικό" κατασκεύασμα δέν ἀποσκοπεῖ στήν ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας, ἀλλά κατά τόν π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον "εἶναι ἕνα ἀνακάτεμα ἀφανισμοῦ τῆς Ἀλήθειας. Εἶναι μία προσπάθεια ὄχι νά βροῦν τήν ἀλήθεια οἱ πλανεμένοι, ἀλλά νά τήν χάσουν καί ἐκεῖνοι πού τήν ἔχουν, ἐκεῖνοι δηλαδή πού πιστεύουν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία"»[24].

Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος Μπόκα, ὁ θαυματουργός (1910-1989) ἀποφάνθηκε πώς «Ὁ Oἰκουμενισμός εἶνε ἡ αἵρεσι ὅλων τῶν αἱρέσεων! Ἡ πτῶσι τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τόὺς ἰδίους της τόὺς ὑπηρέτες, τὰ ὄργανα τῆς Δύσης. Τὰ ἀποτελέσματά του εἶνε τὰ σάπια συντρίμμια πόὺ πέφτουν, ἀκόμα κι ἂν εἶνε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ ἢ λαϊκοί... Ἂς ἐπιστρέψουμε στὴν ἁγία παράδοσι, στὰ δόγματακαὶ στόὺς κανόνες τῶν ἁγίων πατέρων, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Διαφορετικά, θὰ πᾶμε στὴν κόλασι, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν ἐπισκόπων μας! Θέὸς φυλάξοι!»[25].

 

Ὁ Ἅγιος Γαβριήλ ὁ διά Χριστός Σαλός εἶπε γιά τόν Οἰκουμενισμό: «Στήν ἀρχή θά εἶναι μία αἵρεση καί ἀργότερα θά γίνει μεγάλο μπέρδεμα. Μετά τήν ἐμφάνιση τοῦ Oικουμενισμού θά ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος»[26].

Ὁ μακαριστός Γέροντας π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ἔλεγε: «Νά ξέρετε παιδιά, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὅταν θά γίνει μιά ἰσοπέδωση θρησκευτική καί πολιτική, κυβερνητική, καί θά ὑπάρξει ἕνας μόνο πού θά κυβερνήσει τόν κόσμο, αὐτός ὁ ἕνας ... θά εἶναι ὁ Ἀντίχριστος»[27].

Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ Κατουνακιώτης, μετά ἀπό θερμή καί ὁλονύκτια προσευχή του ἀποκαλύφτηκε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, μέ μιά ἀνυπόφορη καί ἐμετική βρῶμα. Ὁ ὁ χαρισματικός καί ἅγιος Γέροντας ἀποφάνθηκε: «ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα»[28].

Ὁ μακαριστός Γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης (Καψάνης), ἕνας ἀπό τούς πλέον ἐμβριθεῖς μελετητές τῆς πατερικῆς θεολογίας, ἀλλά καί τοῦ συγχρόνου σκηνικοῦ τῶν αἱρέσεων καί τῶν πλανῶν, προειδοποίησε πώς, «H φίλτάτη Ὀρθοδοξία μας καί σήμερα κινδυνεύει. Προσπαθοῦν κάποιοι νά νοθεύσουν τό δυνατό της κράσί, νά ἀμβλύνουν τά δόγματα, τίς παραδόσεις της, τό ἦθος της, γιά νά μπόρῇ νά συνυπάρχῃ μέ τά ἄλλα "δόγματα". Τό ἔργο αὐτό ἔχει ἀναλάβει ὁ Οἰκουμενισμός. Καί δέν ἐννοοῦμε φυσικά ἕναν Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό, ποῦ μένοντας πιστός στήν Ὀρθοδοξία θά μποροῦσε νά διαλέγεται μέ τούς ἑτεροδόξους, γιά νά τούς βοηθήσῃ νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἐπάνοδός τους στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλήσία εἶναι ἐπάνοδος στό πατρικό τους σπίτι, ἀπό τό ὁποῖο οἱ πρόγονοί τους ἐμακρύνθησαν. Ἐννοοῦμε τόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό, τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό». Σέ ἄλλη περίπτωση σημείωσε: «Ὑπάρχει βέβαια ἕνας εὔκολος τρόπος νά κατασιγάσουν τήν συνείδησί τούς ὅσοι ὁδηγοῦν τήν Ἐκκλήσία στόν συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό. Νά χαρακτηρίζουν τούς ἐμμένοντας στήν πατροπαράδοτο εὐσέβεια σύλλήβδην ὡς φανατικούς φονταμενταλιστάς. Μέ αὐτήν τήν λογική θά ἐχαρακτηρίζοντο καί οἱ Ἅγιοί Πάτέρες οἱ σύντάξαντες τό ἀνωτέρω ἀνάθεμα, ὡς καί τά λοιπά πολλά ἀναθέματα κατά τῶν αἱρετικῶν, ἐπίσης ὡς φονταμενταλισταί, ἀκραῖοι καί φανατικοί»[29].

Ὁ Γέρων Σίμων Ἀρβανίτης, σέ σχετική ἐρώτηση, τί γνώμη ἔχει γιά τήν λεγόμενη οἰκουμενική κίνηση, ἀπάντησε μέ φράση τοῦ μακαριστοῦ πατρός Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Ὁ Οἰκουμενισμός, παιδί μου, εἶναι ἡ παναίρεση τῶν αἰώνων»![30]

Ὁ Γέρων Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, πρίν ἀπό μισό αἰῶνα ἀποκάλυψε τί εἶναι πραγματικά ὁ Οἰκουμενισμός καί ποιοί εἶναι οἱ δόλιοι στόχοι του: «Ὁ θρησκευτικός Οἰκουμενισμός τῆς σήμερον εἶναι Κίνηση, διά τήν ἕνωση τῶν αἱρετικῶν Ὁμολογιῶν τῆς Δύσεως μετά τῆς Ὀρθοδοξίας κατ’ ἀρχάς καί εἰς δεύτερο στάδιο διά τήν ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν εἰς ἕνα τερατῶδες κατασκεύασμα, εἰς μίαν Πανθρησκείαν. Τελικό ὅμως σκοπό ἔχει νά ἐξαφανίσει, μέσα σ’ αὐτό τό χωνευτήρι, τόν Χριστιανισμό καί ἰδίως τήν Ὀρθοδοξία, πού κατέχει τήν Ἀλήθεια. Σκοπεύει δέ εἰς τήν τελική φάση τοῦ σκοτεινοῦ του σχεδίου νά ἀντικαταστήσει τήν λατρεία τοῦ ἑνός Θεοῦ, μέ τήν λατρεία τοῦ Σατανᾶ!»[31]!

Ὁ Ἑλβετός π. Πιέρ Χαάμπ, πρώην παπικός, βουδιστής, ἰνδουιστής, πού μεταστράφηκε στήν Ὀρθοδοξία, μιλῶντας ἐκ πείρας, εἶπε: «Οἱ αἱρέσεις, πού προέρχονται ἀπό τόν χριστιανισμό, δηλαδή παπισμός καί διάφορα εἴδη προτεσταντισμοῦ, ἀποτελοῦν διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας, πού συνήθως μοιάζει μέ γελοιογραφία ἤ καμιά φορά μέ βλασφημία»[32].

Τελειώνουμε μέ τήν ἄποψη τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ γιά τόν Οἰκουμενισμό, μιᾶς μεγάλης θεολογικῆς καί πατερικῆς μορφῆς τῶν ἡμερῶν μας: «Οἱ διαθρησκειακὲς συμπροσευχές, (δηλαδὴ ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Πάπα - στὸν δυτικὸ Τύπο ἔχει χαρακτηρισθεῖ "πλανητάρχης Νο 2"- καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Ἡγετῶν). δείχνουν, ὅτι τέθηκε ἤδη σὲ λειτουργία ὁ σχετικὸς μηχανισμὸς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς παγκόσμιας θρησκείας μὲ νόημα σαφῶς πανθεϊστικό. Αὐτὸ δείχνει ἡ προβολὴ τῆς φύσεως ὡς "Οἰκολογία" στὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις. Αὐτὰ ἀπαιτοῦν, φυσικά, ἀναίρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ μάλιστα στὴν πατερικὴ αὐθεντικότητά του (Ὀρθοδοξία)... Στὸ πλαίσιο καὶ τὶς στοχοθεσίες τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Παγκοσμιοποίησης ἔχουν ἐνταχθεῖ καὶ οἱ Διαχριστιανικοί καὶ Διαθρησκειακοί Διάλογοι. Διακονοῦν καὶ αὐτοὶ πολιτικὲς σκοπιμότητες, κατὰ τὰ συμφέροντα τῆς Νέας Ἐποχῆς, καὶ ὄχι τὴν ἐν Χρίστῷ Ἀλήθεια, τὴν "ἐν ἀληθείᾳ" ἑνότητα. Ἡ πολυπροβαλλόμενη ἕνωση γίνεται μέσο, δὲν εἶναι ὁ σκοπός. Διότι, ἂν ἦταν ἐν Χρίστῷ αὐτὸς ὁ στόχος μας, θὰ ἔπρεπε νὰ κινεῖται στὸ πλαίσιο τῆς ἀποστολικῆς καὶ ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως». Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐφιαλτική πανθρησκεία, ὁ π. Γ. Μεταλληνός ἔγραψε: «Ἡ «Πανθρησκεία» μὲ ἐνδιαφέρει ἐδῶ περισσότερο, ὡς Θεολόγο. Διότι πρόκειται γιὰ μία ἄλλη μόρφὴ πανθεϊσμοῦ, ποῦ στοχεύει στὴν ἰσοπέδωση ὅλων τῶν θρησκευμάτων, μάζὶ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ. Αὐτὸ συντελεῖται, βέβαια, μὲ τὴν «τεκτονικὴ» μέθοδο τῆς σύγκρασης τῶν πάντων καὶ συγκρητιστικῆς ἀναχώνευσής τους καὶ οὐσιαστικὰ διάλυσης ὅλων. Ἡ ἔνταξη τῆς Χώρας μᾶς στὴν Ε.Ε. συνδέθηκε ἀπ᾽ ἀρχῆς μὲ χιλιαστικά ὁράματα καθολικῆς εὐημερίας, ποῦ ἀκόμη προπαγανδίζονται γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη διακίνηση τῶν συνθημάτων καὶ τὴ χειραγώγηση τῆς κοινῆς γνώμης κατὰ τὶς διαθέσεις τῆς (πραγματικῆς) Ἡγεσίας. Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ δηλωθεῖ, ὅτι ἡ ἔνταξη τῶν Ὀρθοδόξων Κρατῶν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση συνδυάζεται ἀπ᾽ ἀρχῆς μέ την ἀποδοχὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς νομοθεσίας, ποῦ ἐπιβάλλει ἕνα νέο ἦθος, ἐπιφέροντας τὴν διάλυση τοῦ παραδοσιακοῦ ἱστοῦ τῆς κοινωνίας. Διότι ἡ ἀμοραλιστική παράλυση τῆς κοινωνίας δημιουργεῖ «ρομπότ», ὑπηκόους δουλοπρεπεῖς καὶ εὔχρηστους ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἐξουσία»[33]!

 

Ὅλοι οἱ ὡς ἄνω ἀναφερόμενοι Ἅγιοι καί σημαίνουσες ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες εἶχαν λαθεμένη ἀντίληψη γιά τόν Οἰκουμενισμό; Ἦταν μεταξύ τῶν «δημιουργῶν», γιά τήν ἄγρα ὀπαδῶν; Ὑπῆρξαν ὄργανα τό διαβόλου καί ἔσερναν τό ἅρμα του; Ὑπῆρξαν ὅλοι αὐτοί, ὡς «πλανεμένοι ἀντι-οἰκουμενιστές», βλάσφημοι τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ὡς «βλάσφημοι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», πώς ἀναδείχτηκαν Ἅγιοι, ἀφοῦ σύμφωνα μέ τόν ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «πᾶσα ἁμαρτία καί βλασφημία ἀφεθήσεται τοίς ἀνθρώποις, ἡ δέ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὔκ ἀφεθήσεται τοίς ἀνθρώποις... οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι» (Μάτθ.12,31-32); Πώς ἡ Ἐκκλησία μας τούς κατάταξε στούς ἁγιολογικούς δέλτους της καί τούς τιμᾶ ὡς «γνησίους θεράποντας τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ», ὅπως ὁρίζει ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τούς Ἁγίους, ἀφοῦ ὑπῆρξαν ὡς «ὄργανα τοῦ ἀντιοικουμενισμοῦ», «ὁ δούρειος ἵππος» της;

 

Στό βίντεο ἀφήνεται νά ἐννοηθεῖ ἡ «ἀναγκαιότητα» τῆς «οἰκουμενικῆς κινήσεως», στούς σύγχρονους ταραγμένους καιρούς, ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα «χρειάζεται συνεργασία καί ἑνότητα». Ὅμως αὐτό δέν εἶναι ἁπλά μιά οὐτοπία, ἀλλά καί ἀντίκειται στό ἀληθινό πνεῦμα καί τό σωτηριολογικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ κοσμικές ἀναγκαιότητες ἔχουν δευτερεύουσα σημασία γι’ Αὐτή καί πρέπει νά ἀφήνονται στούς πολιτικούς γιά ἐπίλυση. Σέ ἕνα πολύ κατατοπιστικό βιβλίο, τοῦ Μοναχοῦ Ἀββακούμ ἁγιορείτου, ἀναφέρεται τό ἑξῆς σημαντικό, τό ὁποῖο δίνει ἀποστομωτική ἀπάντηση στό περιεχόμενο τοῦ βίντεο. Μεταξύ τῶν ἄλλων τονίζει, πώς «Στό Χριστιανισμό γιά σωτηρία μιλάει ὁ Ὀρθόδοξος, γιά σωτηρία μιλάει ὁ Ρωμαιοκαθολικό, γιά σωτηρία μιλάει ὁ Προτεστάντης. Μόνο πού δέν ὑπάρχουν πολλές, ἀλλά ἡ μία σωτηρία. Κατά τόν Προτεστάντη ἡ δική του ἀντίληψη περί σωτηρίας εἶναι ἡ σωστή, γι’ αὐτό καί γι’ αὐτό συνέλαβε τήν ἰδέα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (μέσῳ τοῦ Π.Σ.Ε.) γιά νά σωθοῦν οἱ ἄλλοι... Τό ἴδιο καί κατά τόν Ρωμαιοκαθολικισμό, ἡ δική του ἡ ἀντίληψη περί σωτηρίας εἶναι ἡ σωστή, γι’ αὐτό πασχίζει νά φέρει ὅλους κάτω ἀπό τόν δικῆς του ἐπινόησης (παπικῆς) Οἰκουμενισμό γιά νά σωθοῦν οἱ ἄλλοι... Οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπ’ αὐτοῦ ἀφήνουν τήν καμπάνα τῆς Ἐκκλησίας (ἰ. ναοῦ) νά μιλήσει, καλῶντας τούς πιστούς νά συναχθοῦν στό ὀντολογικό κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας καί σωτηρίας, τή θ. Εὐχαριστία»[34]. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας συντελεῖται ἀποκλειστικά στήν μετοχή τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου, στήν Θεία Εὐχαριστία, ὅπου ἑνώνεται ὀντολογικά ὁ πιστός μέ τό Χριστό καί μέ τά συν-κοινωνοῦντα ἀνθρώπινα πρόσωπα. Ἔτσι συντελεῖται οὐσιαστικά καί πραγματικά ἡ διαταραγμένη ἑνότητα καί ἄλλο τρόπο ἑνότητας δέν γνωρίζει ἡ Ἐκκλησία. Κατά συνέπεια οἱ «ἑνότητες» πού ἐπαγγέλλονται οἱ διάφορες διαχριστιανικές καί διαθρησκειακές προσπάθειες πόρρω ἀπέχουν ἀπό τήν πραγματική ἑνότητα πού ἐπαγγέλλεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπίσης, ἀληθινή κοινωνία - μετοχή στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ συντελεῖται, ὄχι στίς αἱρέσεις, ἀλλά στήν μία καί ἀδιαίρετη Ἐκκλησία Του, ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τήν Ὀρθόδοξη, ἡ ὁποία ἀποδεικνύει ὅτι παραμένει ἀπόλυτα προσηλωμένη στήν βιβλική, ἀποστολική καί ἁγιοπατερική Παράδοση, χωρίς καμιά αὐθαίρετη προσθαφαίρεση καί ἀλλοίωση στήν δισχιλιόχρονη ἱστορική της πορεία. Σωζόμαστε ἀπό τήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ μόνο στήν Ἐκκλησία Του, ἡ ὁποία καί πιστεύει καί διδάσκει αὐτή. Ἀντίθετα στίς αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες ἀρνοῦνται τήν ἄκτιστη Χάρη καί τή στεροῦνται, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει οὔτε πραγματική ἑνότητα, οὔτε σωτηρία. Ἀναφέρει καί πάλι ὁ μοναχός Ἀββακούμ: «Διά τοῦ Χριστοῦ καί ἐν τῷ Χριστῷ κατά τήν θ. Λατρεία στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη παροντοποιεῖται καί βιώνεται τό ὅλο Μυστήριο τῆς Σωτηρίας». Καί συνεχίζει: «Ἐάν δέν μετέχεται ὁ Θεός κατά χάριν, πῶς νά συντελεσθεῖ ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου; Καί, ἐάν ἡ χάρη δέν εἶναι ἄκτιστη, ἀλλά κτιστή (ἄπαγε τῆς βλασφημίας), ὅπως φρονοῦν οἱ ἑτερόδοξοι, πώς θά γίνει ἡ μέθεξη τοῦ Θεοῦ; Μέθεξη τοῦ Θεοῦ διά τοῦ κτιστοῦ δέ νοεῖται. Καί ἐδῶ εἶναι πού ἀνακύπτει τό θέμα περί τοῦ ποιό εἶναι τό σωτηριολογικό περιεχόμενο τῆς ἐκκλησιαστικότας στό Χριστιανισμό τῆς Δύσης. Ὅταν αὐτό τό σωτηριολογικό περιεχόμενο ἐπιβαρύνεται μέ τήν αἵρεση περί κτιστότητας τῆς θείας Χάρης καί μέ τήν αἵρεση τοῦ Filioque, τότε ἀνακύπτει πρόβλημα κατά πόσον πληροῦνται οἱ ὅροι τῆς σωτηρίας μέ τέτοιου εἴδους σωτηριολογία»[35]!

Οἱ θιασῶτες καί προωθητές τῆς «ἀνάγκης» τοῦ οἰκουμενιστικοῦ συγκρητισμοῦ (διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκευτικοῦ), προκειμένου νά ἐπιτύχουν τήν «ἑνότητα», ἐπικαλοῦνται τό γραφικό χωρίο «ἵνα πάντες ἐν ὠσι» (Ἰωάν.17,20), κακοποιῶντας το καί διαστρέφοντας τήν ἀληθινή του ἔννοια. Διευκρινίζει ἐπιτυχῶς ὁ μοναχός Ἀββακούμ: «Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι τό "ἵνα παντες ἐν ὠσι" δέν διατυπώνεται ἀοριστολογικώς, ἀλλά συγκεκριμένως διά τῆς φράσεως "ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἐν ὧσι", τήν ὁποία ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρός τόν Πατέρα Του. Τό "ἵνα πάντες ἐν ὠσι", δηλαδή νοεῖται ἐν τῇ Ἁγιοτριαδικῇ Θεότητι καί ἐκφράζει θέωση, ὅπως ἀκριβῶς δηλώνεται ἀπό τόν Κύριο. Πρέπει νά τονίζεται τοῦτο, διότι πολύ συνηθίζεται νά γίνεται λόγος περί τοῦ "ἵνα πάντες ἐν ὠσι" σέ διάφορα διομολογιακά – θεολογικά fora, ἀλλά συχνά ὑπό μιά δυτικοχριστιανικής ἀντίληψης νοηματοδότηση, ὡς μιᾶς ψυχολογικο-κοινωνικῆς καί ἠθικῆς, αὐτοτελοῦς καί ἀοριστολογικής "ἕνωσης – ἑνοποίησης" τῶν πάντων. Κατά τήν Ὀρθόδοξο πίστη τό "ἵνα πάντες ἐν ὠσι", νοεῖται ὀντολογικῶς ἐν τῷ Μυστηρίω τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ οἰκοδόμηση τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ (Ἰωάν.17,21). Εἶναι πράγματι συγκλονιστική αὐτή ἡ αὐθεντικοῦ σωτηριολογικοῦ περιεχομένου φράση τοῦ Κυρίου μας πρός τόν Πατέρα Του γιά μας: "ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἐν ὧσι". Μᾶς θέλει ὁ Κύριος νά βρεθοῦμε ἑνωμένοι μαζί Του, μέσα στή θεία ζωή, ἑνωμένοι κατά χάριν μέ τόν ἐν Τριάδι Θεό. Σέ τί μπορεῖ νά ἀμφιβάλλει κάποιος ἀφοῦ ἔτσι τό εἶπε ὁ Κύριος καί ἀφοῦ ἔτσι συντελεῖται τοῦτο ἀδιαλείπτως ἐν τῷ Μυστηρίω της μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας»;[36]

Κοντολογίς: Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἕνα ἀπό τά δολιότερα τεχνάσματα τοῦ διαβόλου, τῶν σύγχρονων ἐσχάτων καιρῶν, κατασκευασμένο ἀπό σκοτεινά διεθνῆ κέντρα, γιά τήν ὁλοκληρωτική ποδηγέτηση τῆς ἀνθρωπότητας. Ἔχει τριπλό χαρακτῆρα: πολιτικό, οἰκονομικό καί θρησκευτικό, γιά τήν ἑνοποίηση τῆς ἀνθρωπότητας. Διά τοῦ θρησκευτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιχειρεῖται ἡ θρησκευτική ἑνοποίηση τοῦ κόσμου, μέ τήν πανθρησκεία, ἡ ὁποία θά λειτουργήσει, σύμφωνα μέ τούς ἰθύνοντες καί τούς ὁραματιστές της, ὡς φρικτή χοάνη, στήν ὁποία θά ἐξαφανιστοῦν ὅλα τά θρησκευτικά σχήματα καί μαζί τους ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Ἄρα λοιπόν δέν εἶναι οὔτε ἰδεοληψία, οὔτε μέσον γιά ἄγρα ὀπαδῶν τῶν «ἀντιοικουμενιστῶν», ἀλλά ἕνα πολύ καλά ὀργανωμένο σύστημα ἀπό σκοτεινές καί ἀντίχριστες δυνάμεις (Θεοσοφία, Τεκτονισμός, Ἀποκρυφισμός, κλπ), γιά τήν πνευματική ὑποδούλωση τῆς ἀνθρωπότητας, στήν ἐφιαλτική ἀνελεύθερη κοινωνία, πού δημιουργοῦν. Φρονοῦμε λοιπόν πώς οἱ ὅποιες ἀνησυχίες μας καί ἡ ἐν γένει ἀντίθεσή μας πρός αὐτό τό δαιμονικό σύστημα, ὄχι ἁπλά δικαιολογεῖται, ἀλλά εἶναι ἐπιβεβλημένο!

Νομίζουμε ὅτι, μέ τά στοιχεῖα πού παραθέσαμε, ἀνασκευάσαμε ἀρκούντως τό ἐπίμαχο βίντεο. Ἀποδείχτηκε περίτρανα ὅτι σέ καμιά περίπτωση δέν προηγήθηκε ὁ «ἀντιοικουμενισμός» καί ἔπειτα ἐμφανίστηκε ὁ Οἰκουμενισμός. Ὅτι δέν προηγήθηκε ἡ πολεμική τοῦ προβλήματος καί κατόπιν ἐμφανίστηκε τό πρόβλημα, ὄχι ὡς πραγματικό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ αὐτό, «ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἕνα πρόβλημα τό ὁποῖο δέν ὑφίσταται κἄν». Καί τό σπουδαιότερο: μέ τήν παράθεση ἑνός μικροῦ δείγματος ἀναφορῶν σύγχρονων Ἁγίων καί ἐγνωσμένης ἁγιότητας, σωφροσύνης, πίστης στήν Ὀρθοδοξία καί διάκρισης Ὁσίων Γερόντων καί ἄλλων σημαινόντων ἐκκλησιαστικῶν προσωπικοτήτων, ἀποδείξαμε στούς ἀναγνῶστες μας, ὅσοι «κλονίστηκαν» ἀπό τό ἐπίμαχο βίντεο, πώς ἡ ἀντίθεσή τους μέ τόν Οἰκουμενισμό, ὄχι μόνο δέν ἦταν ἀποτέλεσμα «δαιμονικῆς πλάνης», ἀλλά ἀποτέλεσμα προσευχῆς καί βαθειᾶς πνευματικῆς ἐμπειρίας, ἀκόμα καί θεϊκῶν ἀποκαλύψεων. Ὅτι, ἡ καθομολογούμενη ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς ἁγιότητάς τους, δέν ἐπέτρεπε σέ καμιά περίπτωση νά γίνουν «ὄργανα» τοῦ διαβόλου, νά ζευτοῦν στό «ἅρμα τοῦ διαβόλου», ὅπως ἰσχυρίζεται. Καί τό ἀκόμα σπουδαιότερο, ὅτι δέν θά μποροῦσαν νά γίνουν «βλάσφημοι τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»! Καί, τέλος, παραθέσαμε τήν πραγματική ἔννοια τῆς ἑνότητας τοῦ κατακερματισμένου κόσμου στό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς Ἐκκλησίας Του, «ἐν τῷ Μυστηρίω τῆς Ἐκκλησίας», ἡ Ὁποῖα «σημαίνεται ἐν τοῖς μυστηρίοις», κατά τόν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα[37].

Ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι, ταπεινοί καί ἁμαρτωλοί πιστοί, ἑπόμενοι τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν σύγχρονων Ἁγίων καί ὁμολογητῶν, θεωροῦμε χρέος μας νά ὁμολογοῦμε τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς τό μοναδικό θεῖο καθίδρυμα, στό ὁποῖο συντελεῖται ἡ σωτηρία, ὅσων ἀνθρώπων θέλουν νά σωθοῦν καί στήν Ὁποῖα συντελεῖται ἡ πραγματική ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων. Ὁμολογοῦμε ὅτι ἐκτός Αὐτῆς δέν ὑπάρχει σωτηρία, διότι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνυπάρχει μόνο σέ Αὐτή, Ὁποῖα καί πρεσβεύει ὅτι αὐτή εἶναι ἄκτιστη καί ἄρα ἱκανή νά σώζει. Ὅτι, δέν ὑπάρχουν πολλές Ἐκκλησίες, ἐκτός ἀπό μία, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ Ὁποῖα εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τό Σῶμα Τοῦ κατά τόν ὑπέροχο ὁρισμό τοῦ οὐρανοβάμονος Παύλου (Ἐφ.1,22-23), καί πώς, ὅ, ὅτι αὐτοπροσδιορίζεται ὡς «ἐκκλησία», ἐκτός Αὐτῆς, εἶναι φρικῶδες ψεῦδος καί ἀπάτη. Ὅτι, ἡ σωτηρία στίς αἱρέσεις καί τίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου εἶναι ἀδύνατη.

Μποροῦν νά μᾶς «στολίζουν» μέ κάθε εἴδους μειωτικούς χαρακτηρισμούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι γιά μᾶς εἶναι βραβεῖα γιά τήν ὅποια ὁμολογία μας, ἀφοῦ σύμφωνα μέ τήν διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μοῦ τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μοῦ τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Μάτθ.10,32-33)!

 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί Παραθρησκειών

 

 

[1] https://youtube.com/watch?v=mwJ-bThwUm8&si=ckIWtTK EaO4Miy4

[2] Μοναχοῦ Ἀβέρκιου: Ἡ Μασονία ἀπό τίς αὐθεντικές πηγές, Ἀθήνα 2024

[3] Τέκτ. Περιοδικό, «Ἀθηνᾶ», ἔτους 1894, τεῦχος 2, σελ. 26 -27.

[4] «Ὕπατον Συμβούλιον τοῦ 33ου τῆς Ἑλλάδος, ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ τοῦ 32ου βαθμοῦ τοῦ ἀρχαίου καὶ ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου», Ἐν Ἀθήναις, 1975».

[5] Τέκτ. «Πυθαγόρας», 1882, τ.10, σελ. 291.

[6] Μοναχοῦ Ἀβέρκιου: Ἡ Μασονία ἀπό τίς αὐθεντικές πηγές, Ἀθήνα 2024, σελ. 254 ε.

[7] Τῆς θεοσοφίστριας Ἀλίκης Μπέϊλυ, «Τὸ Πεπρωμένο τῶν Ἐθνῶν», LUSIS PRESS LIMITED, Λονδῖνο – Γενεύη – Ν. Ὑόρκη – Κέϊπτάούν – Μόναχον – Ἀθῆναι, 1969, σελ. 16.

 

[8] Τέκτ. περιοδ. «Ἀθηνᾶ», 1894, τ. 3, σελ. 55 – 56. 10.

[9] Μόν. Ἀβέρκιου, μν. ἔρ.

[10] https://www.vedanta.gr/?page id=49&lang=el

[11]https://www.zoiforos.gr/index.php/nea/item/2535-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7

[12] Ὅπου ἀνωτέρω

[13] Ἐφ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, Ἄριθ. 145 – 6,1 – 15 Σεπτεμβρίου 1971

[14] https://www.impantokratoros.gr/oikoumenismos-ioystinospopovits.el.aspx

[15] http://www.impantokratoros.gr/33DC5EAF.el.aspx

[16] http://trelogiannis.blogspot.com/

[17] https://agiosiosif.gr/i-sygchroni-agii-ke-gerontes-tis-orthodoxias-gia-ton-ikoumenismo/

[18] http://www.impantokratoros.gr/D6BBA21A.el.aspx

[19] https://agiosiosif.gr/i-sygchroni-agii-ke-gerontes-tis-orthodoxias-gia-ton-ikoumenismo/

[20] «Ἑλληνικός Βορρᾶς», 6 Φεβρουαρίου 1964

[21] http://egolpio.wordpress.com/2009/07/21/agios nikolaos velimirovits/

[22] Γέροντος Πορφυρίου, Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, Μήλεσι 2003, σελ. 229, 290.

[23] https://amethystosbooks.blogspot.com/2018/09/2.html

[24] http://www.impantokratoros.gr/Orthodoxia-vatikano.el.aspx

 

[25] https://amethystosbooks.blogspot.com/2018/09/2.html

[26] Ὅπου ἀνωτέρω

[27] Ὅπου ἀνωτέρω

[28] Ὅπου ἀνωτέρω

[29] Ὅπου ἀνωτέρω

[30] Ὅπου ἀνωτέρω

[31] Δές τό βιβλίο του: «Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα»

[32] https://gr.pravoslavie.ru/130859.html

[33] Ὀρθόδοξος Τύπος, 8/11/2013

[34] Μόν. Ἀββακούμ ἁγιορείτου, Οἰκουμενισμός καί Ὀρθοδοξία, Ἀθήνα 2005, σελ. 137

[35] Ὅπου ἀνωτέρω

[36] Ὅπου ἀνωτέρω

[37] Ἑρμηνεία Εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν, κέφ.λη΄ Migne P.G.150,452C