"ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΕ' ΛΟΥΚΑ " ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ (26-01-2025)

 

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ 

ΚΑΙ 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ 

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινό ὄνομα γιά τούς ψευτοχριστιανισμούς, γιά τίς ψευτοεκκλησίες τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του βρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευτοχριστιανισμοί, ὅλες οἱ ψευτοεκκλησίες δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά αἵρεση δίπλα στήν ἄλλη.

Ὁ σύγχρονος «διάλογος τῆς ἀγάπης», ὁ ὁποῖος τελεῖται μέ τή μορφή γυμνοῦ συναισθηματισμοῦ, εἶναι στήν πραγματικότητα ὀλιγόπιστη ἄρνηση τοῦ σωτηριώδους ἁγιασμοῦ τοῦ Πνεύματος καί τῆς πίστεως τῆς Ἀληθείας (Β’ Θέσ. 2:13), δηλαδή τῆς μοναδικῆς σωτηριώδους «ἀγάπης τῆς ἀληθείας» (Β’ Θέσ. 2:10). Ἡ οὐσία τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἀλήθεια· ἡ ἀγάπη ζεῖ καί ὑπάρχει ἀληθεύουσα.

Ἄς μήν ἀπατόμαστε. Ὑπάρχει καί ὁ «διάλογος τοῦ ψεύδους», ὅταν οἱ διαλεγόμενοι συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα ψεύδονται ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Τέτοιος διάλογος εἶναι οἰκεῖος στόν «πατέρα τοῦ ψεύδους», τόν Διάβολο, «ὅτι ψεύστης ἐστι καί ὁ πατήρ αὐτοῦ» (Ἰω. 8:44). Οἰκεῖος εἶναι καί σέ ὅλους τούς ἑκουσίους ἤ ἀκουσίους συνεργάτες του, ὅταν αὐτοί θελήσουν νά πραγματοποιήσουν τό καλό τους μέσῳ τοῦ κακοῦ, νά φθάσουν στήν «ἀλήθεια» τους μέ τή βοήθεια τοῦ ψεύδους. Δέν ὑπάρχει «διάλογος τῆς ἀγάπης» χωρίς τόν διάλογο τῆς ἀληθείας. Διαφορετικά, ὁ τέτοιος διάλογος εἶναι ἀφύσικος καί ψευδής. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου ζητᾶ νά εἶναι «ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος» (Ρώμ. 12:9).

Μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία, στό μοναδικό αὐτό Παμμυστήριο τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νά γίνει λόγος περί τῶν Μυστηρίων. Διότι ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξη, ὡς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ πηγή καί τό κριτήριο τῶν Μυστηρίων καί ὄχι τό ἀντίθετο. Τά Μυστήρια δέν μποροῦν νά ἀναβιβάζονται ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας οὔτε νά θεωροῦνται ἔξω ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Γι’ αὐτό τόν λόγο, σύμφωνα πρός τό φρόνημα τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί σύμφωνα πρός ὁλόκληρη τήν ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν παραδέχεται τήν ὕπαρξη ἄλλων μυστηρίων ἔξω ἀπό αὐτήν, οὔτε θεωρεῖ αὐτά ὡς μυστήρια, ἕως ὅτου κανείς προσέλθει μέ τή μετάνοια ἀπό τήν αἱρετική «ἐκκλησία», δηλαδή ψευτοεκκλησία, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ὅσο ὅμως μένει κανείς ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, μή ἑνωμένος μέ αὐτήν μέ τή μετάνοια, μέχρι τότε εἶναι αὐτός γιά τήν Ἐκκλησία αἱρετικός καί ἀναπόφευκτα βρίσκεται ἐκτός τῆς σωτηριώδους Κοινωνίας. Διότι «ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ δικαιοσύνη μέ τήν ἀνομία, ἤ ποιά κοινωνία το φῶς μέ τό σκοτάδι;» (Β’ Κόρ. 6:14)

 

Ἀπό τό βιβλίο: Ἄρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 224 (ἀποσπάσματα, μέ γλωσσική ἁπλοποίηση) 

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ 

      

      Οἱ  φωτογραφίες εἶναι ἀπό τό ναό τῆς Κωνσταντινούπολης (Παναγία τοῦ Πέραν).  Στίς 18 Ἰανουαρίου 2025   Ὀρθόδοξοι κληρικοί ;;; , μαζί μέ παπικούς, προτεστάντισες ἱέρειες καί μέ άλλους  αιρετικούς   «συμπροσευχήθηκαν» , στό πλαίσιο μίας  καινοφανοῦς νεοεποχίτικης ἀκολουθίας. 

       Η πραγματικότητα ἦταν, εἶναι καί θά παραμείνει ξεκάθαρη: χριστιανική ἑνότητα ΔΕΝ νοεῖται καί ΔΕΝ μπορεῖ νά ὑπάρξει, παρά μόνο ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀληθείας καί διά τῆς ἐπιστροφῆς τῶν αἱρετικῶν σέ αὐτήν τήν ἀλήθεια (δηλαδή στήν Ὀρθοδοξία) . 

      Τό ἴδιο ἀπολύτως ξεκάθαρο παραμένει καί τό ὅτι, ὅπως ρητά ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες, ὅποιος συμπροσεύχεται μέ αἱρετικούς, πρέπει νά ἀφορίζεται (ἄν εἶναι λαϊκός) καί νά καθαιρεῖται (ἄν εἶναι κληρικός).

      Τήν παναίρεση του Οικουμενισμού  δέν θά μᾶς τήν βαφτίσουν οὔτε πνευματική πρόοδο, οὔτε «ἔργο ἀγάπης», οὔτε πορεία ὑλοποίησης τῆς γνωστῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐχῆς «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Πνευματικός βοῦρκος καί δαιμονικός κατήφορος εἶναι. 

Παναίρεση σύμφωνα μέ τόν ¨Αγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. 

Ακολουθεί τό βίντεο της συμπροσευχής .

 

Στο κατρακύλισμα που μας φοβίζει τι να κάνουμε;

 

Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

“Μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ὄχι μόνον νά ἀναφωνοῦμε, ἀλλά καί νά ζοῦμε τό, «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα»”…

---

– Γέροντα, εἶναι διαπίστωσις πολλῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ὅτι ὁ κόσμος συνεχῶς χειροτερεύει. Αὐτό τό ἀπότομο κατρακύλισμα κάπου μᾶς φοβίζει. Ἐμεῖς τί μποροῦμε νά κάνουμε;

– Νά παραμένουμε κοντά στόν Θεό. Ὅσο εἴμεθα κοντά Του, ἰσχύει τό: «Παρεμβαλεῖ ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβούμενων αὐτόν καί ρύσεται αὐτούς» (ψαλμ 33, 8).

Ὅταν ὁ βασιλιᾶς τῆς Συρίας εἶχε στείλει στρατό νά συλλάβουν τόν προφήτη Ἐλισσαῖο, ὁ προφήτης βρισκόταν μέ τόν ὑποτακτικό του. Μόλις ὁ ὑποτακτικός του εἶδε νά ἀνεβαίνουν οἱ στρατιῶτες γιά νά τούς συλλάβουν, τρομοκρατήθηκε, τόν ἔπιασε πανικός. Καί στράφηκε στόν Ἐλισσαῖο καί τοῦ λέγει: «Γιά κοίτα κύριε, τί γίνεται. Πόσοι ἔρχονται νά μᾶς συλλάβουν, πῶς θά γλιτώσουμε;». Ὁ προφήτης τοῦ ἀπάντησε νά μήν φοβᾶται, διότι «πλείους οἱ μεθ` ἡμῶν ὑπέρ τούς μετ’ αὐτῶν» (Δ΄ Βασ. 6, 16). Εἶναι πολύ περισσότεροι ἐκεῖνοι πού εἶναι μαζί μας, παρά οἱ ἐχθροί μας πού ἔρχονται νά μᾶς συλλάβουν. Καί προσευχήθηκε ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος στό Θεό καί εἶπε:

«Κύριε, ἄνοιξε τούς ὀφθαλμούς τοῦ παιδιοῦ γιά νά δεῖ πῶς Ἐσύ μέ ὑπερασπίζεις». Καί πράγματι ὁ Θεός ἄνοιξε τούς ὀφθαλμούς τοῦ ὑποτακτικοῦ καί εἶδε γύρω ἀπό τόν προφήτη νά εἶναι μιὰ στρατιά ὁλόκληρη ἀγγέλων, πού κρατοῦσαν πύρινα σπαθιά στά χέρια τους. Ἀμέσως ἡ ψυχή του γέμισε ἀπό ἱκανοποίηση, ἀπό ἀγαλλίαση, καί τοῦ ἔφυγε ὁ φόβος. Καί φυσικά δέν κατώρθωσαν νά συλλάβουν καί νά θανατώσουν τόν προφήτη Ἐλισσαῖο. Πύρινα τάγματα ἀγγέλων, στρατιές ἀγγέλων εἶχαν σταλῆ ἀπό τόν Θεό γιά νά ὑπερασπιστοῦν τόν προφήτη Του.

Αὐτά δέν ἐγίνοντο μόνο τότε. Γίνονται στή ζωή κάθε ἀνθρώπου, ὅταν εἴμεθα ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ἡ πίστις μας εἶναι στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Δέν ἦταν μόνο γιά ἐκείνη τήν ἐποχή. Οὔτε γιά τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά εἴμεθα σάν αὐτούς. Ὁ Θεός εἶναι ὁ ἴδιος «Χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰώνας». Ἡ ζωή μας, ἡ ὕπαρξίς μας στά χέρια Του. Μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ὄχι μόνον νά ἀναφωνοῦμε, ἀλλά καί νά ζοῦμε τό, «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα»

(“Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”, Ἐκδ. Ἱ. Ἡσυχαστήριον Κεχαριτωμένης)