Ὁ Π.Ο.Υ. ἐν μέσῳ πολλῶν ἀντιδράσεων ἀπέτυχε νά υἱοθετήσει τή «Συνθήκη γιά τίς πανδημίες»

 

Γράφει ὁ Νικόδημος Καλλιντέρης

 

Σημαντική εἴδηση πού στήν Ἑλλάδα πέρασε στά ψιλά... Κοινῶς, «θάφτηκε»!

Παρά τά δύο χρόνια κατά τά ὁποῖα διεξάγονταν διαπραγματεύσεις, τελικά τά 194 κράτη-μέλη τοῦ Παγκόσμιου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας (Π.Ο.Υ.) δέν κατόρθωσαν νά συμφωνήσουν στήν υἱοθέτηση τῆς «Συνθήκης γιά τίς Πανδημίες» (Pandemic Treaty).

Ἡ ἐν λόγῳ Συνθήκη, ἰδίως στήν ἀρχική της μορφή, δημιουργοῦσε ἕνα ἄκρως συγκεντρωτικό μοντέλο διαχείρισης τῶν ὑγειονομικῶν κρίσεων πού περιελάμβανε μεταξύ ἄλλων δεσμευτικές γιά τά κράτη-μέλη ἀποφάσεις γιά τήν ἐπιβολή ἐγκλεισμῶν (lockdowns), ὑποχρεωτικῶν ἐμβολιασμῶν, κλείσιμου ἐθνικῶν συνόρων, πιστοποιητικῶν ἐμβολιασμῶν καί ὑγείας καί ἄλλων περιοριστικῶν μέτρων. Ὁ Π.Ο.Υ. καί οἱ μή δημοκρατικά νομιμοποιημένοι ἀλλά δοτοί ἀξιωματοῦχοι του, διά τῆς Συνθήκης θά ἀποκτοῦσαν μιά ἄνευ προηγουμένου ἰσχύ στή χάραξη μιᾶς παγκόσμιας πολιτικῆς ὑγείας σέ ἔκτακτες περιστάσεις!

Σέ πολλές χῶρες ὑπῆρξαν ἀπό τήν πρώτη στιγμή σθεναρές ἀντιδράσεις ἀπό πολιτικούς, κόμματα καί τήν κοινωνία τῶν πολιτῶν μέ ἀποτέλεσμα στίς τελικές διαπραγματεύσεις νά παρουσιαστεῖ ἕνα ἐν μέρει διαφορετικό ἀπό τό ἀρχικό κείμενο, τό ὁποῖο καί πάλι ὅμως δέχτηκε τά πυρά πολλῶν εἰδικῶν γιά τήν ὑφαρπαγή ἐξουσίας ἀπό τά ἐθνικά κράτη καί τή συγκέντρωσή της στούς γραφειοκράτες τοῦ Π.Ο.Υ.

Ὁ Π.Ο.Υ. ἐπρόκειτο νά υἱοθετήσει τή Συμφωνία στήν ἐτήσια συνέλευσή του πού λαμβάνει χώρα αὐτές τίς ἡμέρες στή Γενεύη τῆς Ἑλβετίας. Ὁ ἐμφανῶς ἀπογοητευμένος μέ τήν ἐξέλιξη Γενικός Διευθυντής τοῦ Π.Ο.Υ. Tedros Adhanom Ghebreyesus δήλωσε ὅτι «αὐτό δέν εἶναι ἀποτυχία. Θά προσπαθήσουμε τά πάντα - πιστεύοντας ὅτι ὅλα εἶναι δυνατά - καί θά τό κάνουμε αὐτό γιατί ὁ κόσμος χρειάζεται ἀκόμα μιά Συνθήκη γιά τίς πανδημίες».

Ἀπό τούς πολιτικούς πού ἔδωσαν μάχη γιά τήν ἀνάδειξη τῶν κινδύνων γιά τά δικαιώματα τῶν πολιτῶν καί τούς δημοκρατικούς θεσμούς ἀπό τίς προβλέψεις τῆς Συνθήκης ξεχώρισε ὁ Ὁλλανδός Εὐρωβουλευτής Rob Roos, ὁ ὁποῖος μέ τίς συνεχεῖς παρεμβάσεις του τούς τελευταίους μῆνες ἐξήγησε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἡ Συνθήκη θά μεταβίβαζε τεράστια πολιτική ἰσχύ στήν Κίνα καί στούς λομπίστες τῶν φαρμακοβιομηχανιῶν τήν ὥρα πού ὁ ἁπλός πολίτης θά ἔστεκε ἀδύναμος ἀπέναντι στούς μή ἐκλεγμένους γραφειοκράτες τοῦ Π.Ο.Υ. Ἐπίσης, ἐντόπισε τούς κινδύνους μιᾶς ἑνιαίας καί παγκόσμιας πολιτικῆς ὑγείας γιά τήν ἀντιμετώπιση μιᾶς ἐνδεχόμενης πανδημίας λέγοντας ὅτι «κατά τή διάρκεια μιᾶς πανδημίας, ἡ καλύτερη προσέγγιση δέν θά εἶναι ἡ ἴδια παντοῦ. Κάποιος σκέφτεται τίς διαφορές στόν πολιτισμό ἀλλά καί τήν πυκνότητα τοῦ πληθυσμοῦ ἤ πῶς ἐπιτυγχάνεται ἡ κατάλληλη ἰσορροπία μεταξύ τοῦ κινδύνου καί τῆς ἐλευθερίας σέ κάθε πολιτισμό».

Εἶναι πάντως ἀπογοητευτικό πού παρά τό πάθημα τῆς πρόσφατης ὑγειονομικῆς κρίσης τοῦ κορωνοϊοῦ μέ τά αὐταρχικά μέτρα καί τίς ἀντιεπιστημονικές ὑποχρεωτικότητες, δέν βγάλαμε τά ὀρθά συμπεράσματα. Καί κάπως ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ σιωπή νεκροταφείου στή χώρα μας γιά τό τόσο σοβαρό θέμα τόσο σέ θεσμικό τοὐλάχιστον ἐπίπεδο...

 

Νικόδημος Καλλιντέρης

 

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Αφορμή γιά τό παρόν ἐκδοτικό σημείωμα ἔδωσαν οἱ πρόσφατες δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, πού ἔγιναν τήν Κυριακή 31 Μαρτίου 2024, ἡμέρα ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπό τούς παπικούς καί προτεστάντες.

Ὁ Πατριάρχης στόν «ἐγκάρδιο χαιρετισμό ἀγάπης», ὅπως τόν χαρακτήρισε, εἶπε ὅτι εἶναι σκάνδαλον ὁ χωριστός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα ἀπό τούς Χριστιανούς καί ὅτι εἶναι εὐκαιρία ἡ συγκυρία τῆς συμπτώσεως τῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα σέ Ἀνατολή καί Δύση κατά τό ἔτος 2025 νά ἀποτελέσει ἀπαρχή καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς.

Αὐτό πού γιά τό κοσμικό πνεῦμα – καί πάντοτε τά κίνητρα καί κριτήρια παρομοίων κινήσεων διαχριστιανικῶν καί διαθρησκειακῶν προσεγγίσεων εἶναι κοσμικά– αὐτό λοιπόν πού γιά τά κοσμικά κριτήρια φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως μιά ἰδέα ὄχι κακή, ἄν τό μελετήσουμε καλύτερα μέ κριτήρια Ὀρθόδοξα και πατερικά, δέν εἶναι δύσκολο νά δοῦμε πόσον ἕωλο, ἀστήρικτο −καί ἐν τέλει− ἀπαράδεκτο καί ἀντορθόδοξον εἶναι.

Ὅπως, πολύ σωστά, παρατηρεῖ ἡ Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» σέ ὁμολογιακό κείμενο, πού ἐξέδωσε ἐπ᾽ αὐτοῦ, μέ τίτλο «Πρὸς Θεοῦ! Ὄχι ἄλλο σχίσμα!»(16.04.2024), σκάνδαλο δέν ἀποτελεῖ ὁ χωριστός ἑορτασμός ἀλλ᾽ ἡ ἀποστασία τῆς δυτικῆς Χριστιανοσύνης ἀπό τήν πίστη, πού διακρατεῖ ἀκαινοτόμητον ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὁ χωριστός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα, ὄχι μόνον δέν ἀποτελεῖ σκάνδαλον, ἀντιθέτως ἀποτελεῖ εὐλογία καί ἀπόδειξη ὅτι παραμένουμε στό ἀσφαλές ἔδαφος, ἐντός τοῦ ὁποίου οἱ Ἅγιες Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν νά κινούμεθα.

 Δηλαδή, ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου, τά πράγματα εἶναι ἀκριβῶς στήν ἀντίθετη κατεύθυνση ἀπ᾽ αὐτήν πού τά θέλει ἐν προκειμένῳ τό κοσμικό –οἰκουμενιστικό– συγκρητιστικό πνεῦμα.

Εἶναι μάλιστα ἀκραία ἀσέβεια νά λέγει κάποιος ὅτι θά τιμήσει τήν Α´ Οἰκουμενική Σύνοδο, καταργώντας συγχρόνως τήν δική της ἀπόφαση γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα κατά τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν πρώτη πανσέληνο ἀπό τήν ἐαρινή ἰσημερία. Αὐτή ἡ ἀπόφαση τηρεῖται ἀπαρεγκλίτως ἐδῶ καί 1.700 χρόνια.

Αὐτή ἡ στόχευση τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ ἔχει προϊστορία στό πλαίσιο τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως καί εὔκολα καταλαβαίνει ὁ καθένας, μέ βάση ὅσα λέγονται καί πράττονται, ὅτι θά εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά τό λεγόμενον Κοινόν Ποτήριον, δηλαδή τήν πλήρη ἕνωση καί κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, χωρίς ὅμως αὐτοί νά μετανοήσουν καί νά ἀποκηρύξουν τίς πλάνες των. Εἶναι ἐκπληκτικό καί συνάμα βαθύτατα λυπηρό τό γεγονός ὅτι τόν κοινό ἑορτασμό, προστάδιο τῆς πλήρους ἑνώσεως, ἐπιδιώκουν νά τόν κάνουν καί μέ τρόπο τελείως ἀνορθόδοξο.

Τό πολίτευμα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι συνοδικό. Ἡ συνοδικότης ὅμως κατά τήν πορεία ἐπιδιώξεως τοῦ συνεορτασμοῦ περιφρονεῖται πλήρως. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀντί νά συσκέπτεται συνοδικῶς μέ τούς λοιπούς 14 Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί αὐτοί μέ τίς συνόδους των, συναντᾶται καί διαβουλεύεται ἐπ᾽ αὐτοῦ μέ τόν πάπα, μέ καρδιναλίους καί μέ ἀρχηγούς κρατῶν!

 Ἐάν ὑπῆρχε σεβασμός τῆς συνοδικότητος ἐν τῇ πράξει, θά μποροῦσε νά ξεπερασθεῖ καί ἡ διαίρεση ἐντός τοῦ σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτό εἶναι τό πραγματικό σκάνδαλο καί ὄχι ἡ διαφορετική ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα σέ Ἀνατολή καί Δύση. Τό πραγματικό σκάνδαλον εἶναι το σχίσμα, πού προέκυψε ἐπί τῶν ἡμερῶν μας, ἐξ ἀφορμῆς τῆς δημιουργίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τῆς «Ἐκκλησίας» τῶν καθηρημένων, ἀχειροτονήτων καί αὐτοχειροτονημένων στήν Οὐκρανία ὑπό τόν Ἐπιφάνιον Ντουμένκο.

Ὅπως ἐπίσης σκάνδαλο καί χαίνουσα πληγή εἶναι τό Παλαιοημερολογητικό σχίσμα. Θά ἦταν εὐχῆς ἔργον ἐπί τῆς ἀντικανονικῆς αὐτῆς πρωτοβουλίας τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά δοῦμε τοποθετήσεις Συνόδων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπιμέρους Μητροπολιτῶν, Θεολόγων, Ἱερῶν Μονῶν, Χριστιανικῶν Ἀδελφοτήτων καί Συλλόγων. Μέχρι στιγμῆς τό μόνο πού ὑπέπεσε στήν ἀντίληψή μας εἶναι ἡ χαροποιός Πασχάλιος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κυθήρων και Αντικυθήρων κ.  Σεραφείμ καί ἡ ἐπίσης χαροποιός Ἀνακοίνωση τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», τήν ὁποίαν ἀναφέραμε στήν ἀρχή.

 Ἐλπίζουμε καί εὐχόμεθα ὅτι ὁ πιστός κλῆρος καί λαός θά ἀπορρίψουν κάθε ἀντικανονική πρωτοβουλία καί ἐξαγγελία γιά κοινούς ἑορτασμούς, πού μόνον προβλήματα καί ἐν τέλει σχίσματα θά δημιουργήσουν, πρᾶγμα πού τελείως ἀπευχόμεθα. Μᾶς φθάνουν ὅσα προβλήματα ἔχουμε ὡς λαός καί ὡς Ἔθνος.

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»  ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2024 • ΤΕΥΧΟΣ 155

 

 

Γιατί έπεσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία;

(+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

 

Γιατί ἔπεσε ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία;

 (†Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμ. 126,1)

«Μνήσθητι, Κύριε, ὅ,τι ἐγενήθη ἡμῖν· ἐπίβλεψον καὶ ἰδὲ τὸν ὀνειδισμὸν ἡμῶν.Κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις, οἱ οἶκοι ἡμῶν ξένοις. Ὀρφανοὶ ἐγενήθημεν… Ἐδιώχθημεν, ἐκοπιάσαμεν, οὐκ ἀνεπαύθημεν… Οἱ πατέρες ἡμῶν ἥμαρτον, οὐχ ὑπάρχουσιν· ἡμεῖς τὰ ἀνομήματα αὐτῶν ὑπέσχομεν… Ἔπεσεν ὁ στέφανος ἡμῶν τῆς κεφαλῆς· οὐαὶ δὴ ἡμῖν, ὅτι ἡμάρτομεν» (Θρ. Ἰερ. 5,1-2,5,7,16)

Τίποτε, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο στὸν κόσμο. Οὔτε μιὰ σταγόνα νεροῦ οὔτε ἕναφύλλο ἀπὸ τὰ δέντρα δὲν πέφτει χωρὶς κάποια αἰτία. Κάθε πρᾶγμα ἢ γεγονὸς ἔχει τὴν αἰτία του. Ὁ νόμος τῆς αἰτιότητος εἶνε παγκόσμιος.

Ἡ αἰτία ἐπιφέρει ἀποτέλεσμα , καὶ τὸ ἀποτέλεσμα προϋποθέτει αἰτία, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα γίνεται αἰτία ἑνὸς νέου ἀποτελέσματος. Δημιουργεῖται ἔτσι μία μακρὰ ἁλυσίδα ἀπὸ αἰτίες καὶ ἀποτελέσματα, ποὺ ἐλάχιστοι μόνο κρίκοι της εἶνε ὁρατοί· οἱ ὑπόλοιποι κρύβονται ὅπως οἱ κρίκοι μιᾶς ἁλυσίδας ποὺ ῥίχνεται στὰ βαθειὰ τῆς θαλάσσης.Οἱ ἄνθρωποι ἐρευνοῦν γιὰ νὰ βροῦν τὰ βαθύτερα αἴτια. Ἀξιέπαινη ἡ ἔρευνα τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλ᾿ ὄχι σπάνια ἡ ἔρευνα γιὰ νὰ βρεθῇ ἡ αἰτία ἀποτυγχάνει· ὁ νοῦς τῶν ἐπιστημόνων πλανᾶται, λοξοδρομεῖ, πέφτει σὲ λαβύρινθο ἀμφιβολιῶν καὶ βγάζει σφαλερὰ συμπεράσματα, ποὺ δὲν δίνουν τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικῆς αἰτίας τῶν γεγονότων. Πόσοι π.χ. ἀσθενεῖς δὲν πεθαίνουν κάθε χρόνο ἀπὸ κακὴ διάγνωσι; ἡ βαθύτερη αἰτία τῆς ἀσθενείας τους, παρ᾿ ὅλη τὴν ἔρευνα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, δὲν ἀνακαλύφθηκε· ὡς αἰτία θεωρήθηκε κάτι ἄλλο, ἄσχετο μὲ τὴν ἀσθένειά τους. Μία κακὴ ἑρμηνεία γεγονότων γίνεται πηγὴ συμφορῶν.

Ἔτσι λοιπὸν καὶ προκειμένου γιὰ τὴν αἰτία ποὺ προκάλεσε τὴν πτῶσι τοῦ Βυζαντίου. Ἀπὸ ὅσα μαρτυροῦν αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι βγαίνει τὸ συμπέρασμα, ὅτι «ἡ ἀπερίγραπτη ἐκείνη συμφορὰ δὲν ἐπῆλθε μόνη της· ἦταν ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικῆς ἐξαχρειώσεως τοῦ ἔθνους, ὅτι κυρία αἰτία δὲν ἦταν τόσο ἡ δύναμι τοῦ κατακτητοῦ ὅσο οἱ ἁμαρτίες ποὺ πλημμύρισαν τὸν πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ ἰδιωτικὸ βίο» (Νικηφόρος Καλογερᾶς μτφρ.) .

Πράγματι ἡ Πόλις καὶ μαζί της ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἔπεσε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν κατοίκων της .Μπορεῖ ὁ μαθητὴς τῆς σχολῆς τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ (σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία μόνο ὁ οἰκονομικὸς παράγων εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ῥυθμίζει τὴν ἐξέλιξι τῶν κοινωνιῶν), νὰ μᾶς εἰρωνευθῇ γιὰ τὴν ἀφελῆ, κατ᾿ αὐτόν, ἑρμηνεία ποὺ δίνουμε. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀποκλείει ἀπὸ τὴν ἱστορία τὴν ὕπαρξι ἠθικοῦ καὶ πνευματικοῦ παράγοντος καὶ ἀποδίδει τὰ πάντα στὴ συστολὴ ἢ διαστολὴ τοῦ στομάχου καὶ Θεὸ ἔχει τὴν ὕλη, αὐτὸς μυωπάζει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δῇ τὰ ἀπώτερα αἴτια καὶ τοὺς παράγοντες ἐκείνους ποὺ ἡ ἐπίδρασί τους στὴν ἐξέλιξι τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν εἶνε τεραστία. Πίσω ἀπὸ τὴν ὕλη κρύβεται τὸ πνεῦμα. Πίσω ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς νόμους ὑπάρχουν οἱ ἠθικοὶ νόμοι, ποὺ ἡ μὲν αὐστηρὴ τήρησί τους ἐπιφέρει τὴν κοινωνικὴ ἀκμὴ καὶ πρόοδο, ἐνῷ ἡ ἀσύστολη παράβασί τους ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸ λαὸ ἐπιφέρει τὴν ἐξασθένησι, τὸν ἐκφυλισμὸ καὶ τὸν ὁλοκληρωτικὸ ὄλεθρο τῶν ἐθνῶν.

Ἕνα μικρὸ ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του ζοῦν μὲ φόβο Θεοῦ κ᾽ εἶνε πρόθυμοι νὰ ἀκοῦνε καὶ γρήγοροι καὶ δραστήριοι στὸ νὰ ἐφαρμόζουν τοὺς ἠθικοὺς νόμους του, εἶνε ἀδύνατον νὰ νικηθῇ, ἔστω καὶ ἂν ὁ ἐχθρὸς ποὺ τοῦ ἐπιτίθεται διαθέτῃ δεκαπλάσιες καὶ εἰκοσαπλάσιες δυνάμεις· διότι ἕνας πιστὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ θὰ καταδιώξῃ χίλιους ἀπίστους καὶ ἀσεβεῖς (Δευτ. 32,30. Ἰησ. Ναυῆ 23,10).

Ἔχει μαζί του σύμμαχο τὸν Κύριο! Ποιός ἄλλος μεγαλύτερος σύμμαχος ὑπάρχει ἀπὸ αὐτόν; Ἀντιθέτως ἕνα μεγάλο ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του εἶνε καθημερινοὶ παραβάτες τῶν ἠθικῶν νόμων καὶ φρικτοὶ ὑβρισταὶ τῆς θείας μεγαλωσύνης τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ζοῦν μιὰ ζωὴ ἁρπαγῆς καὶ ἀκολασίας, τὸ ἔθνος αὐτὸ θὰ καταρρεύσῃ. Τίποτε δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τοῦ προσφέρῃ ὁ πιὸ ἰσχυρὸς ἐξοπλισμός, οἱ πλωτοὶ κολοσσοὶ στὴ θάλασσα, τὰ ὑπερφρούρια στὸν ἀέρα, τὰ τεχνητὰ τείχη στὴν ξηρά. Γιὰ ᾽κεῖνον ποὺ φοβᾶται τὸ Θεὸ ὁ ἱστὸς τῆς ἀράχνης γίνεται φρούριο ἀπόρθητο, ἐνῶ γιὰ τὸν ἀσεβῆ, τὸν ἀναιδῆ περιφρονητὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, θὰ ἔρθῃ στιγμὴ ποὺ καὶ τὰ χαλύβδινα τείχη ποὺ τὸν προστατεύουν θὰ γίνουν πιὸ ἀδύναμα κι ἀπὸ ἱστὸ ἀράχνης, ξερὴ καλαμιὰ ποὺ καίγεται μ᾽ ἕνα σπίρτο. Τίποτε δὲν πρόκειται νὰ σώσῃ τὸν ὑπερήφανο ἀσεβῆ, τὸν ἀμετανόητο λαό. Ὅπως λέει ὁ Κύριος μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτου Ὀβδιού, «Ἐὰν μετεωρισθῇς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῇς νοσσιάν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε», δηλαδή· Ἂν ὑψωθῇς σὰν ἀετὸς κι ἂν στήσῃς τὴ φωλιά σου ἀνάμεσα στὰ ἄστρα, ἀπὸ ᾽κεῖ θὰ σὲ κατεβάσω (Ὀβδ. 4).

Ὁ Θεὸς δὲν στέκεται σὰν ἕνας ἀπαθὴς θεατὴς τῆς ἱστορίας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Εἶνε ὁ δίκαιος Κριτής . Φαίνονται τὰ ἴχνη του διὰ μέσου τῶν σελίδων τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Διαβαίνει ἀμείβοντας τὴν ἀρετή, τιμωρώντας τὴν κακία, καὶ ἀπ᾽ τὸ πικρὸ ἡ ἄπειρη Σοφία του ξέρει νὰ βγάζῃ τὸ γλυκύ· ἀπ᾽ τὴν κοπριὰ τὰ εὐωδιαστὰ ἄνθη τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καὶ ἱερᾶς κατανύξεως, κι ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ 1453 νὰ βγάζῃ τὸ ἡρωικὸ 1821.

Κάθε χρόνο, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο τοῦ θλιβεροῦ γεγονότος τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἂς μελετοῦμε σοβαρὰ τὴν ἱστορία καί, βλέποντας ὅτι ἡ κυρία αἰτία τῆς συμφορᾶς ἐκείνης ἦταν ἡ ἁμαρτία ποὺ ἐπλεόνασε, ἂς ἀντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα . Τὰ παθήματα τῶν προγόνων ἂς γίνουν μαθήματα γιὰ μᾶς. Τὸ ἕνα, ποὺ πρέπει νὰ ἑλκύσῃ ἀμέριστη τὴν προσοχὴ κλήρου καὶ λαοῦ, εἶνε τοῦτο· ὅλοι ἐμεῖς ποὺ κατοικοῦμε τὴ μαρτυρικὴ αὐτὴ γωνιὰ τοῦ κόσμου, «ποὺ φτάσαμε στὰ τέλη τῶν αἰώνων» (Α΄ Κορ. 10,11) , ἂν ἀγαποῦμε τὸν Κύριο, ἂς τηροῦμε τὶς ἐντολές του, ἂς «ἀποστυγῶμεν τὸ πονηρόν» ἂς ἀπεχθανώμαστε δηλαδὴ τὸ κακό (῾Ρωμ. 12,9) ὁπουδήποτε κι ἂν τὸ συναντήσουμε· συγκεκριμένα δηλαδή, νὰ μισοῦμε δυνατὰ τὴ θεομπαιξία, τὴ σιμωνία, τὴ βλασφημία, τοὺς ὅρκους, τὴ φιλοδοξία, τὴν ἁρπαγή, τὴν ἀκολασία, τὴν κακὴ ἐπιθυμία, τὴ φιλαργυρία, «τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία» (Κολ. 3,5). Αὐτὰ τὰ πάθη ἔγιναν οἱ νεκροθάφτες τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Αὐτὰ στάθηκαν οἱ ἰσχυρότεροι σύμμαχοι τοῦ κατακτητοῦ. Χωρὶς τὴ δική τους βοήθεια ποτέ ὁ Μωάμεθ ὁ Β΄ δὲν θὰ ἔμπαινε στὴν Πόλι, ἡ σημαία τοῦ σταυροῦ θὰ κυμάτιζε στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας, καὶ διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ ἐξέλιξι τῶν γεγονότων.

Ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα σᾶς προσφωνῶ κατὰ τὴ θλιβερὴ αὐτὴ ἐπέτειο. Ἂς βάλουμε τὸ χέρι στὴν καρδιὰ κι ἂς ρωτήσουμε καθένας τὸν ἑαυτό του κι ὁ ἕνας τὸν ἄλλο· Ζῇ μέσα μας ἡ ὀρθὴ πίστι, ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη στὸν Κύριο καὶ τὸν πλησίον;

Ἂν εἶνε μαζί μας ὁ Κύριος, τότε ἡ πατρίδα μας θὰ εἶνε ἀπόρθητο φρούριο. Ἂν ὅμως πλήθυνε ἡ ἀνομία, πάγωσε ἡ ἁγνὴ ἀγάπη, νεκρώθηκε ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, ὑψώθηκαν ἀνάμεσά μας ξένοι βωμοί, νέα εἴδωλα τοῦ ψευτοπολιτισμοῦ, τότε νέα συμφορά, μεγαλύτερη σὲ βάθος καὶ ἔκτασι ἀπὸ τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, θὰ πέσῃ στὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας. Ὁ «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» , δὲν ἐμπαίζεται (Γαλ. 6,7) . Εἶνε «πῦρ καταναλίσκον» , φωτιὰ ποὺ κατατρώει (Δευτ. 4,24· 9,3. Ἑβρ. 12,29). Κανένας ἔξυπνος οἰκονομικὸς συνδυασμός, καμμιά συμμαχία μὲ ξένα κράτη δὲ θὰ μᾶς σώσῃ, ἂν ἀπιστοῦμε καὶ νεοειδωλολατροῦμε καὶ βλασφημοῦμε καπηλικῶς τὰ θεῖα. Ἱστὸ ἀράχνης ὑφαίνουμε, ἕνα λεπτὸ καλάμι θὰ μᾶς διαλύσῃ.

Ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Ἀπὸ μᾶς, ὅσο ὑπάρχει ἀκόμη καιρός, ἐξαρτᾶται ἡ ἀποτροπὴ μιᾶς νέας συμφορᾶς. Ἐμπρός μας σήμερα 

βρίσκονται «ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος»(βλ. Δευτ.30,19. Σ. Σειρ. 15,17) · ἡ ζωὴ μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, ὁ θάνατος μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό. Ἂς ἐκλέξουμε τὴ Ζωὴ τὴν ἀθάνατη.Ἂς γευθοῦμε τὴν ἀθάνατη Ζωή, τὸ Χριστό ,κοινωνώντας μαζί του μὲ λόγια, μὲ ἔργα καὶ μὲ τὰ μυστήρια. Ὁ Χριστὸς νὰ πηγαίνῃ μπροστὰ καὶ νὰ ὁδηγῇ. Ὁ Χριστὸς ἂς βασιλεύσῃ μέσα στὴν καρδιά μας. Αὐτὸς ἂς ῥυθμίζῃ τὴν ἀτομική, τὴν οἰκογενειακὴ καὶ τὴν ἐθνική μας ζωή. Αὐτὸς καὶ μόνο νὰ εἶνε ὁ Θεός μας· τὸ ὄνομά του ἔχουμε ἐπικαλεσθῆ· ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸν δὲν ξέρουμε ἄλλον. Ἂν προσπέσουμε ἐμπρός του μὲ μετάνοια νινευϊτικὴ ζητώντας τὸ ἄπειρο ἔλεός του, τότε ὑπάρχει ἐλπίδα, ἐλπίδα ὄχι ἀπατηλή, ὅτι ἡ πατρίδα μας ἀπ᾽ τὸ σκοτάδι θὰ βγῇ σὲ νέο φῶς, θὰ δῇ καλύτερες ἡμέρες, καὶ σὰν ὀρθρινὸ ἀστέρι θὰ λάμπῃ πάλι ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως!

 

Ἀποσπάσματα ἄρθρου του +Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου στὸ περιοδικὸ «Κιβωτός» (ἔτος Β΄, τεῦχ. 17-18/Μάϊος-Ἰούνιος 1953)