Ἠλεκτρονικὴ Σκλαβιὰ μὲ Προσωπικὸ Ἀριθμό:

 

                Ἠλεκτρονικὴ Σκλαβιὰ μὲ Προσωπικὸ Ἀριθμό:

                     Ὄχι στὸν Ψηφιακὸ Μεγάλο Ἀδελφό!

Κίνδυνος γιὰ τὴν Ἐλευθερία καὶ τὴν Ἰδιωτικότητα

Ἡ κυβέρνηση προχωρᾶ, μὲ γοργοὺς ρυθμούς, στὴν καθιέρωση τοῦ λεγόμενου «Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ» καὶ τῶν νέων, ψηφιακῶν δελτίων ταυτότητας. Παρουσιάζονται ὡς "τεχνολογικὸς ἐκσυγχρονισμὸς" καὶ "ἐργαλεῖο διευκόλυνσης" τῶν πολιτῶν, ὅμως πίσω ἀπὸ τὴν ἑλκυστικὴ ρητορικὴ ἀποκρύπτεται ἡ δημιουργία μιᾶς ὑποδομῆς ἐλέγχου ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἐλευθερία, τὴν ἰδιωτικότητα καὶ τὴν ἴδια τήν ὑπόσταση τοῦ ἐλεύθερου ἀνθρώπου.

Ὁ Προσωπικὸς Ἀριθμὸς ὡς ὄχημα ἐπιτήρησης

Ἡ θεσμοθέτηση ἑνὸς ἑνιαίου, ἀμετάβλητου ἀριθμοῦ ποὺ ἐνσωματώνεται σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς τοῦ πολίτη (ταυτότητα, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, ἀσφαλιστικά, τραπεζικά, ὑγεία, ἐπικοινωνίες) δὲν ἀποτελεῖ καινοτομία ἀλλὰ ἕνα ἐπικίνδυνο ἐργαλεῖο ἑνοποίησης καὶ διασύνδεσης ὅλων τῶν προσωπικῶν δεδομένων σὲ μιὰ παντοδύναμη κρατικὴ ἢ ὑπερκρατικὴ βάση δεδομένων. Ὅπως ἔχει ἐπισημάνει ὁ πρώην Ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου, Γεώργιος Ἀποστολάκης, αὐτὸς ὁ ἀριθμὸς μπορεῖ... νὰ ἀποτελέσει τὸ μέσο γιὰ τὴν πλήρη ψηφιακὴ παρακολούθηση, ἀφοῦ ὁ πολίτης πλέον θὰ ἀναγνωρίζεται μὲ ἕνα καὶ μόνο «ψηφιακὸ κλειδί», προσβάσιμο ἀπὸ τὸ κράτος, ἀλλὰ καὶ - δυνητικὰ - ἀπὸ ὁποιονδήποτε τρίτο μὲ ἢ χωρὶς συναίνεση.

Ἡ ἑνοποίηση τῶν μητρώων: Ἠλεκτρονικὴ παγίδα

Πίσω ἀπὸ τὴν πρόφαση τῆς "διόρθωσης ἀνορθογραφιῶν" στὰ κρατικὰ μητρώα, ὅπως λέει ὁ Ὑπουργὸς Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης Δημήτρης Παπαστεργίου, κρύβεται ἡ πρόθεση ἀπόλυτης συνένωσης καὶ εὐθυγράμμισης κάθε στοιχείου ποὺ ἀφορᾶ τὸν πολίτη. Ἡ ἀθώα αὐτὴ πρόθεση καταλήγει σὲ ἕνα νέο, ἐπικίνδυνο δόγμα: "ἂν δὲν εἶσαι πλήρως ψηφιακὰ καταγεγραμμένος, δὲν ὑπάρχεις".
Αὐτὸ δὲν εἶναι κράτος δικαίου - εἶναι κράτος ψηφιακῆς ὁμηρίας. Ὅπως ἔχει τονίσει καὶ ὁ Δρ. Ἠλεκτρονικῆς καὶ Τηλεπικοινωνιῶν τοῦ Πανεπιστημίου Manchester Δημήτρης Χιωτακάκος, ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ θέτει εὐθέως σὲ κίνδυνο θεμελιώδη δικαιώματα, ἀπὸ τὸ δικαίωμα στὴν ἰδιωτικὴ ζωὴ (ἄρθρο 9 Σύντ.) μέχρι τὴν ἐλευθερία συνείδησης καὶ ἔκφρασης, ἀφοῦ ἡ συνεχὴς ἠλεκτρονικὴ ἰχνηλάτηση ἀποτρέπει τὸν πολίτη ἀπὸ ἐλεύθερες πράξεις ὑπὸ τὸν φόβο τῆς καταγραφῆς. 

 

Ἀπειλὴ γιὰ τὸ ἀνεξάρτητο πρόσωπο

Ὁ Προσωπικὸς Ἀριθμός, ἐνσωματωμένος στὴ νέα ταυτότητα, ἀποδίδεται "γιὰ ὅλη τὴ ζωή". Πρόκειται γιὰ ταύτιση τοῦ πολίτη μὲ ἕναν ἀριθμὸ - γιὰ «ἀρίθμηση» ἀνθρώπων, ὄχι ἐξυπηρέτηση. Ἐδῶ δὲν ἔχουμε ἕνα ἐργαλεῖο. Ἔχουμε ἕνα καθεστὼς ταυτοποίησης προσώπου ἀπὸ τὴ γέννηση μέχρι τὸν θάνατο, χωρὶς περιθώριο διαφυγῆς, χωρὶς ἐπιλογή, χωρὶς συναίνεση.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὅλο καὶ περισσότεροι πολῖτες ἐκφράζουν φόβους γιὰ ἕνα μελλοντικὸ σενάριο κοινωνικῆς πίστωσης, τύπου Κίνας. Μιὰ βαθμολογία "συμμόρφωσης" μὲ τὸ κράτος, ποὺ μπορεῖ νὰ συνδέεται μὲ πρόσβαση σὲ ὑπηρεσίες, ἐπιδόματα, μετακίνηση, ἐργασία. Πόσο μακριὰ εἴμαστε ἀπὸ αὐτό; Πόσο πιὸ εὔκολο θὰ γίνει ἂν ὅλα συνδέονται σὲ ἕναν ἀριθμό; 

 

Εὐρωπαϊκὴ «ὁδηγία» ἢ ἑλληνικὴ ὑποτέλεια;

Πολλὲς κυβερνητικὲς δηλώσεις προβάλλουν τὴν ἐφαρμογὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς Ὁδηγίας (ΕΕ) 2019/1157 ὡς δικαιολογία γιὰ τὴν κατάργηση τῶν παλιῶν ταυτοτήτων καὶ τὴν ἐπιβολὴ τῶν νέων. Ὅμως ἡ Ὁδηγία δὲν ἐπιβάλει ἑνοποίηση ὅλων τῶν δεδομένων σὲ ἑνιαῖο ἀριθμό. Οὔτε ἐπιτάσσει τὴ διασύνδεση μὲ ἀσφαλιστικὰ καὶ φορολογικὰ μητρώα. Πρόκειται γιὰ πολιτικὴ ἐπιλογή, ὄχι γιὰ νομοτεχνικὴ ἀναγκαιότητα. 

 

Ἡ Ψευδαίσθηση τῆς Ἀσφάλειας

Ἕνα ἐπιχείρημα ὑπὲρ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ εἶναι ἡ "προστασία ἀπὸ ἀπάτες". Στὴν πραγματικότητα, ἡ ἑνοποίηση τῶν δεδομένων σὲ ἕναν μοναδικὸ ἀριθμὸ δημιουργεῖ ἕνα κεντρικὸ σημεῖο τρωτότητας. Ἂν αὐτὸ παραβιαστεῖ - καὶ ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι κανένα σύστημα δὲν εἶναι ἄτρωτο - τότε ἡ ζημιὰ εἶναι καθολικὴ καὶ μὴ ἀναστρέψιμη. 

 

 Τεχνικός ὁλοκληρωτισμός

Δὲν πρόκειται γιὰ ἁπλή «τεχνικὴ διευκόλυνση», ἀλλὰ γιὰ ἕνα ἐργαλεῖο διαρκοῦς παρακολούθησης καὶ ἐλέγχου. Ἡ λογικὴ τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ ἀριθμοῦ ποὺ ἐνσωματώνει ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ὕπαρξης τοῦ πολίτη -φορολογικές, ἀσφαλιστικές, προσωπικές, ὑγειονομικὲς- δὲν εἶναι ἁπλῶς λειτουργικὴ· εἶναι ὁλοκληρωτική.
Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπισήμανε καὶ ὁ νομικὸς Νικοδῆμος Καλλίντερης, μὲ λόγο βαθιὰ στοχαστικὸ ἀλλὰ καὶ αἰχμηρό:
«Ὁ Προσωπικὸς Ἀριθμὸς δὲν εἶναι πρόοδος· εἶναι φίμωση τοῦ προσώπου. Εἶναι τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἐλευθερίας τῆς βούλησης μέσα ἀπὸ τὴ μετατροπὴ τοῦ ἀνθρώπου σὲ ψηφιακὸ ἴχνος. Ὁ πολίτης παύει νὰ εἶναι πρόσωπο μὲ ἀξία καὶ καθίσταται καταγεγραμμένος ἀριθμὸς σὲ μηχανὴ ἀναζήτησης τοῦ Κράτους. Πρόκειται γιὰ ἠλεκτρονικὴ σκλαβιά, θεσμικὰ καμουφλαρισμένη ὡς ‘ἐξυπηρέτηση’. Ὅποιος ἀντιστέκεται δὲν εἶναι ἀναχρονιστὴς· εἶναι ὁ τελευταῖος ὑπερασπιστὴς τοῦ ἀνθρώπου πρὶν τὴν πλήρη ἐξαφάνισή του ἀπὸ τὸ φυσικὸ καὶ πνευματικὸ πεδίο.»
Τὰ λόγια τοῦ κ. Νικοδήμου Καλλίντερη συνοψίζουν τὸν πυρῆνα τῆς ἀντίρρησης: ἡ τεχνολογία, ὅταν ἀποδεσμεύεται ἀπὸ ἠθικοὺς φραγμοὺς καὶ ἐλευθεριακὲς ἐγγυήσεις, δὲν εἶναι πρόοδος - εἶναι ἀπειλή. Μὲ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ ὡς κεντρικοῦ στοιχείου τῆς ταυτότητας, τὸ κράτος διαμορφώνει ἕναν κόσμο ὅπου ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου μετρᾶ μόνο ὅταν καταγράφεται καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ μηχανές.

 

Τὸ Κάλεσμα τῆς Ἐλευθερίας

Ἡ ἀπάντηση τῶν πολιτῶν δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι παθητική. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἐπιτήρησης ὡς προόδου. Ὀφείλουμε νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν ἐλευθερία ποὺ κληρονομήσαμε, ὄχι νὰ τὴν παραδώσουμε «πρὸς διευκόλυνση». Ὁ πολίτης πρέπει νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα ἐπιλογῆς, νὰ ἀρνηθεῖ τὴν καθολικὴ ψηφιακὴ ταυτοποίηση. Πρέπει νὰ ἀντισταθεῖ στὴν ἐθελούσια σκλαβιὰ μὲ ὅρους τεχνολογίας.

 

Συμπέρασμα

Ὁ Προσωπικὸς Ἀριθμὸς καὶ ἡ νέα ταυτότητα δὲν εἶναι ἁπλῶς τεχνολογικὰ ἐργαλεῖα. Εἶναι τὰ δομικὰ ὑλικὰ ἑνὸς νέου μοντέλου πολίτη - ὄχι ἐλεύθερου καὶ αὐτόνομου, ἀλλὰ ἀπόλυτα διαχειρίσιμου, ἀριθμημένου, διαφανῆ καὶ ἐλεγχόμενου. Εἶναι ὥρα νὰ ἀντισταθοῦμε! Γιὰ τὴν ἐλευθερία, γιὰ τὰ παιδιά μας, γιὰ τὴν ἀνθρωπιά...!

 

 

Οἱ παπικοί καί οἱ λατινόφρονες εἶναι ἐχθροί τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ μας. Τό εἶπε ἡ ἴδια ἡ Παναγία.

Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τοῦ ’’ΧΑΙΡΟΒΟ’’

Βρισκόμαστε στά 1274. Αὐτοκράτορας στήν Πόλη εἶναι ὁ Μιχαήλ Παλαιολόγος καί πατριάρχης ὁ ἀμείλικτος διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγιορειτῶν πατέρων, ὁ λατινόφρων Ἰωάννης Βέκκος. Μόλις ἔχει ὑπογραφεῖ στήν Λυών ἡ ψευδοένωση Ὀρθοδόξων και παπικῶν, και ἀπεσταλμένοι τοῦ πάπα μαζί με ’’δικούς μας’’ ἑνωτικούς καταφθάνουν στο Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ἐπιβάλλουν την ἐφαρμογή τῆς προδοτικῆς συμφωνίας.

Σέ ἔνα κελλί, πού βρίσκεται σέ ἀπόσταση ἀπό την Ἱερά Μονή Ζωγράφου, ἀσκήτευε τότε ἕνας γέροντας πολύ μεγάλης ἀρετῆς.

Κάποια ἡμέρα και ἐνῷ βίωνε ὑψηλές πνευματικές καταστάσεις λέγοντας μέ λαχτάρα τό ’’Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε’’, ἄκουσε τήν Παναγία ἀπό την ἱερή Της εἰκόνα νά τοῦ λέει: ’’Χαῖρε και σύ, Γέρων τοῦ Θεοῦ. Μή φοβοῦ, ἀλλά ἀπελθών ταχέως εἰς την Μονήν, ἀνάγγειλον τοῖς ἀδελφοῖς και τῷ Καθηγουμένῳ, ὅτι οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε και τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις οὖν ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ κρυβήτω, ἕως παρελθεῖν τον πειρασμόν. Οἱ δέ στεφάνων μαρτυρικῶν ἐφιέμενοι, παραμενέτωσαν ἐν τῇ Μονῇ. Ἄπελθε οὖν ταχέως...’’.

 

Ὁ γέροντας ἀμέσως ξεκίνησε γιά τό μοναστήρι, την ἱερά Μονή Ζωγράφου, γιά νά ἐνημερώσει τούς πατέρες καί νά τούς μεταφέρει τίς ὁδηγίες τῆς Παναγίας.

Οἱ πατέρες ἔπραξαν, ὅπως άκριβῶς ὥρισε ἡ Παναγία. Οἱ ἀσθενέστεροι κρύφθηκαν μέσα στό δάσος. Οἱ πιό δυνατοί, ὁ ἡγούμενος και ἄλλοι 25 μοναχοί, παίρνοντας μαζί τους τήν θαυματουργό εἰκόνα τῆς Παναγίας κλείστηκαν στόν πύργο τῆς Μονῆς, περιμένοντας τούς ἐχθρούς Της.

Πράγματι, σέ λίγο κατέφθασαν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ ἑνωτικοῦ αὐτοκράτορα και τοῦ λατινόφρονα πατριάρχη Βέκκου, συνοδευόμενοι και ἀπό ὁμάδα ἀπεσταλμένων τοῦ πάπα.

Οἱ 26 ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως πατέρες ἀρνήθηκαν ἐξ ἀρχῆς νά συλλειτουργήσουν μέ τούς παπικούς καί τούς λατινόφρονες ’’δικούς μας’’. Ἐπέκριναν ἐντονώτατα τίς ἑνωτικές ἀπόπειρες καί κατεδίκασαν εὐθέως τίς πλάνες τῶν παπικῶν.

Σέ λίγο, ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ ὁ πύργος τῆς Μονῆς παραδόθηκε στήν πυρά.  Οἱ πατέρες ὅλοι ἔγιναν στάχτη. Ἀπό τόν πύργο τόν κατακαμμένο σώθηκε μονάχα ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού φυλάσσεται στήν ἱερά Μονή Ζωγράφου.

Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ αὐτούς τούς Ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κάθε χρόνο στίς 10 Ὀκτωβρίου, την ἡμέρα δηλαδή τοῦ μαρτυρίου τους.

---------------------------------

Ἐπιμέλεια κειμένου Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός

 

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Τὸ σωστὸ εἶναι οἱ Καθολικοί νὰ βαπτίζονται, ὄχι νὰ «ἀναβαπτίζονται», οὔτε νὰ τοὺς χρίουν διὰ χρίσματος, εἶναι λανθασμένη αὐτὴ ἡ πρακτική!

 

 

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου ποὺ ἔγινε στὶς 10/3/2006 στὸ πλαίσιο τῆς ἑρμηνείας τῆς θεολογίας τῆς εἰκόνας τῆς Πεντηκοστῆς.
...Εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ ἡ Ἐκκλησία, γιατί στηρίζεται στὴ συνέχεια τῶν Ἀποστόλων, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι ὁ Χριστὸς παρέδωσε στοὺς Ἀποστόλους αὐτὲς τὶς ἀλήθειες ποὺ εἶπα. Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια ποὺ παρέδωσε, εἶναι καὶ ἔκφραση (συμβολίζει) τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς. «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον», εἶπε ὁ Χριστὸς στοὺς Μαθητές του τὴν πρώτη μέρα τῆς Ἀναστάσεως. «Ἂν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἂν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται». Τοὺς παραδίδει ἐδῶ τὴν ἔννοια τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας καὶ παραδίδει τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡς λειτουργικὸ γεγονὸς... ἱεροσύνης, τὸ ὁποῖο μεταδίδεται ἀπὸ ἱεροσύνη σὲ ἱεροσύνη. Ἂν ψάξετε καὶ πεῖτε ποιός χειροτόνησε τὸν πατέρα Κωνσταντῖνο; Ἕνας Ἐπίσκοπος. Ποιός χειροτόνησε τὸν Ἐπίσκοπο; Τὸν χειροτόνησε ἕνας ἄλλος Ἐπίσκοπος. Ποιός ἄλλος Ἐπίσκοπος; Ἂν βρεῖτε αὐτὴν τὴν ἁλυσίδα ἱστορικά –καὶ μπορεῖτε νὰ τὴ βρεῖτε, γιατί ὑπάρχουν δίπτυχα καὶ ὑπάρχουν ἀναφορὲς τῆς συνέχειας τῶν Ἐπισκόπων– θὰ καταλήξει στὸ Χριστό. Ὅταν δὲν καταλήγει στὸν Χριστό, δὲν ὑπάρχει ἀποστολικὴ διαδοχή, ἄρα δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία. Βλέπετε; Στὴν προτεσταντικὴ κατ’ ἐπίφασιν «ἐκκλησία» δὲν ὑπάρχει ἀποστολικὴ διαδοχή. Ὁ Λούθηρος, ὡς μοναχός, κατάργησε τὴν ἱεροσύνη καὶ εἶπε ὅτι μπορεῖ νὰ κάνει ὁ καθένας ὅ,τι θέλει, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀποστολικὴ διαδοχή. Στὴ λεγόμενη Βατικάνεια «ἐκκλησία», ὅπου ἐξ ἀπόψεως συνεχείας αὐτῆς τῆς ἁλυσίδας, ὑπάρχει διαδοχή. Ὑπάρχει ὅμως ἄλλη διαστρέβλωση. Τὸ θέμα δὲν εἶναι ὅτι σοῦ παραδίδω αὐτὸ τὸ φροῦτο καὶ τὸ πᾶς - μεταφέρεις ἐκεῖ. Τὸ θέμα εἶναι ἂν τὸ παραδίδεις σωστά. Ἐγώ σοῦ παραδίδω. Θὰ συνεχιστεῖ ὅμως ἡ παράδοση αὐτοῦ τοῦ φρούτου, αὐτοῦ τοῦ δώρου, αὐτῆς τῆς δωρεᾶς, αὐτοῦ τοῦ χαρίσματος; Ἂν ἐσεῖς πάρετε –ὁ διάδοχος, γιὰ παράδειγμα, ἀπὸ μένα– πάρει αὐτὸ τὸ φροῦτο καὶ τὸ παραδώσει στὸν ἄλλο, ἀλλὰ ἐκεῖνος τὸ κάνει χυμό, τὸ κάνει πορτοκαλάδα, δὲν θὰ παραλάβετε τὸ πορτοκάλι. Διαδοχὴ ὑπάρχει, ἀλλὰ μυστήριο δὲν ὑπάρχει· δὲν ἔχει παραδώσει τίποτα. Καταλάβετε, ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει τέτοια διαδοχή. Γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε τὰ λεγόμενα μυστήρια τῆς Βατικάνειας «ἐκκλησίας». Γιατί ὑπάρχει ἡ διαδοχή, ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ ἡ διαδοχή. Πρέπει κι αὐτὸ ποὺ παραδίδεις νὰ τὸ παραδίδεις ἀμόλυντο καὶ μὴ ἀλλοτριωμένο ἐξ ἀπόψεως αἱρέσεων. Αὐτὰ εἶναι πολὺ σπουδαῖα γεγονότα. Μερικοὶ λένε: Ὑπάρχει ἀποστολικὴ διαδοχή, ἄρα ἕνας βαπτισμένος τῆς λεγομένης Ρωμαιοκαθολικῆς «ἐκκλησίας» εἶναι βαπτισμένος. Ποιός τὸ εἶπε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα; Λείπουν δύο πράγματα: Λείπει τὸ μυστήριο μεταδιδόμενο ἐν ἀληθείᾳ καί, δεύτερον, λείπει τὸ ἴδιο τὸ βάπτισμα. Παράδειγμα σᾶς λέω: γιατί δὲν βαπτίζονται, ὅπως λέει ἡ παράδοσή μας, διὰ τριπλῆς καταδύσεως, ἀλλὰ βαπτίζονται διὰ ραντισμοῦ. Δὲν ὑπάρχει τέτοιο βάπτισμα ὅμως. Βλέπετε, ἔχουν ἀλλοτριωθεῖ τὰ πράγματα. Οὔτε λοιπὸν ἀρκεῖ ἡ διαδοχὴ γιὰ νὰ καταξιωθεῖ ὁποιαδήποτε ἱεροσύνη. Γι' αὐτὸ τὸ σωστὸ εἶναι οἱ Καθολικοί/Ρωμαιοκαθολικοὶ τῆς Βατικάνειας «ἐκκλησίας» νὰ βαπτίζονται, ὄχι νὰ «ἀναβαπτίζονται». Γιατί γιὰ ἐμᾶς δὲν εἶναι βαπτισμένοι. Νὰ βαπτίζονται. Γιὰ λόγους οἰκονομίας ἐπικράτησε, καὶ ἐπικρατεῖ σὲ ἀρκετὲς τοπικὲς Ἐκκλησίες, νὰ τοὺς χρίουν διὰ χρίσματος. Εἶναι λανθασμένη αὐτὴ ἡ πρακτική. Δὲν μπορεῖ νὰ χρίονται· πρέπει νὰ βαπτιστοῦν. Τώρα, ὅ,τι ἔγινε ἔγινε, τὰ ὑπόλοιπα τὰ ξέρει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ πρέπει ὅλοι αὐτοὶ νὰ βαπτίζονται. Εἶναι λανθασμένες ἔννοιες. Ἐδῶ κατέληξαν καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ χρίουν καὶ τοὺς Προτεστάντες, ὅπου εἶναι δεδηλωμένο ὅτι ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει οὔτε κἂν ἀποστολικὴ διαδοχὴ ὑπὸ τὴν τυπικὴ ἔννοια. Νὰ λοιπόν, αὐτὲς εἶναι οἱ ἔννοιες τῆς Ἐκκλησίας. 

 

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26 Μαΐου 2025 

ΤΟ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

      Η ανθρωπότητα  βιώνει στις μέρες μας μια από τις χειρότερες πνευματικές συγχύσεις της στην ιστορία της. Και ενώ θα περίμενε ο κάθε νοήμων ο σύγχρονος κόσμος να βαίνει στην πρόοδο, την ειρήνη και την ευημερία, χάρις στην δισχιλιόχρονη επίδραση του χριστιανικού μηνύματος, το οποίο είναι, όχι απλά η τελειότερη πνευματική καταξίωση του ανθρώπου, αλλά και η βάση του παγκόσμιου πολιτισμού και ο οποίος είναι απόλυτα διαποτισμένος από τις αρχές της χριστιανικής διδασκαλίας και του Ευαγγελίου. Πάνω απ’ όλα απελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από τον σκοτασμό των ψεύτικων θρησκευτικών σχημάτων του προχριστιανικού παρελθόντος, τα οποία ήταν φρικώδεις ανθρώπινες συλλήψεις και δημιουργίες δαιμονικής εμπνεύσεως. Ο αποκομμένος από την κοινωνία του Θεού άνθρωπος, πνευματικά αποπροσανατολισμένος, δημιουργούσε  θρησκείες ατελέστατες, με στόχο να αποκαταστήσει την χαμένη κοινωνία με Αυτόν. Μη έχοντας τη δυνατότητα να συλλάβει την έννοια του αληθινού Θεού, επινοούσε «θεούς», όχι απλά ειδωλικούς και ψεύτικους, αλλά και ανήθικους και απάνθρωπους, πλάσματα της σκοτισμένης φαντασίας του, «κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική του.

      Ο Θεός της αγάπης και των οικτιρμών, έστειλε στον κόσμο τον Υιό Του να απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος από την αιχμαλωσία του Σατανά, τη δουλεία της αμαρτίας, την φθορά και το θάνατο. Ήρθε να είναι ο Ίδιος το «φως του κόσμου» (Ιωάν.8,12), θέτοντας στο περιθώριο τα προχριστιανικά σκοτάδια.  Παρά ταύτα η πλειονότητα των ανθρώπων δεν Τον δέχτηκαν. Οι πιστοί Του στην ιστορική πορεία της επί γης Εκκλησίας Του, ήταν το «μικρό ποίμνιο».

    Στις δύστηνες ημέρες μας η κατάσταση είναι τραγική. Η πίστη στον αληθινό Θεό έχει περιθωριοποιηθεί και τη θέση της πήρε το νοσηρό πνευματικό – θρησκευτικό παγκόσμιο κίνημα της λεγομένης «Νέας Εποχής του Υδροχόου», το οποίο δεν έχει απλά διαφορετικές αρχές με αυτά της χριστιανικής πίστης, αλλά έχει και σφοδρό αντιχριστιανικό χαρακτήρα, αμφισβητώντας την υγιή «θρησκευτικότητα» του Χριστιανισμού. Προβάλλει μια διαφορετική θρησκευτικότητα, η οποία έχει ως υπόβαθρο τον αποκρυφισμό και στοχεύει στην επίτευξη και επικράτηση ενός παγκόσμιου θρησκευτικού συγκρητισμού, με την ανάμειξη όλων των θρησκευτικών πίστεων του παρελθόντος και του παρόντος, την δημιουργία μιας παν-θρησκείας, της παγκόσμιας θρησκείας των εσχάτων, η οποία θα εκφράσει την πλέον έσχατη διαβολική πλάνη της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους!         

      Αυτός ο σύγχρονος θρησκευτικός συγκρητισμός αποκαλείται Οικουμενισμός. Δεν είναι βεβαίως τυχαία και η ονομασία του, καθότι στοχεύει στην θρησκευτική ενοποίηση της οικουμένης. Ο Οικουμενισμός είναι «πνευματικό τέκνο» της «Νέας Εποχής», η οποία αποτελεί μια φρικτή και ανατρεπτική κατάσταση στην σύγχρονη πνευματικά αποπροσανατολισμένη και διατελούσα σε πρωτοφανή σύγχυση κοινωνία. Επινοήθηκε από σκοτεινά κέντρα των αφανών ηγητόρων της και προωθείται για την επικράτηση μιας «νέας πνευματικής και θρησκευτικής κατάστασης στην ανθρωπότητα», ως δήθεν «νέο φως» και να αποδιώξει τα δήθεν «σκοτεινά» κατάλοιπα του παρελθόντος, να φέρει την «ειρήνη» και την «συμφιλίωση» στην ανθρωπότητα, θέτοντας τέρμα στις θρησκευτικές διαμάχες και έριδες! Διαδίδει την οικτρή σατανική πλάνη ότι «όλες οι θρησκείες» και γενικά οι θρησκευτικές πίστεις «είναι καλές» και «διαφορετικοί δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο Θεό», οι οποίες όμως από μόνες τους «είναι ατελείς» για να εκφράσουν την «πλήρη αλήθεια», η οποία βρίσκεται στην σύγκλησή τους και εν τέλει στην συνένωσή τους!

      Βασική αρχή του Οικουμενισμού είναι ο θρησκευτικός πλουραλισμός.        Σύμφωνα με αυτή την αρχή, όλες οι θρησκείες και όλες οι πίστεις είναι «αξίες» και αποτελούν επιμέρους εκφάνσεις του θρησκευτικού φαινομένου και διαφορετικοί λυτρωτικοί δρόμοι, ισότιμοι και ασφαλείς ατραποί σωτηρίας, του ενός Θεού, ο οποίος ονομάζεται με διαφορετικά ονόματα και λατρεύεται με διαφορετικό τρόπο!  Επομένως μπορεί κανείς να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει, αρκεί να μην είναι μην θεωρεί αποκλειστικά αληθινή τη δική του θρησκεία. Δεν υπάρχει στην «Νέα Εποχή» η έννοια της θρησκευτικής αποκλειστικότητας. Κάθε  αντίληψη που δεν κατανοεί ισοπεδωτικά και εξισωτικά όλες τις πίστεις και τις θρησκείες θεωρείται φανατισμός και μισαλλοδοξία. Αντίθετα οι θιασώτες του θρησκευτικού συγκρητισμού και της θρησκευτικής σχετικότητας, θεωρούνται «ανοιχτά μυαλά», «φωτισμένοι», «ανεκτικοί», «προοδευτικοί», κλπ.

       Θα μπορούσαμε να πούμε, τηρουμένων των αναλογιών, ότι το κίνημα της «Νέας Εποχής» εμφανίστηκε και λειτουργεί όπως ο «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός», πριν τριακόσια χρόνια, καθότι διατείνεται ότι είναι το «νέο φως», που «ήρθε να φέρει στον κόσμο», να τον «απαλλάξει από τον σκοταδισμό του παρελθόντος», από την «κακοδαιμονία, για την οποία ευθύνεται η πρότερη θρησκευτικότητα» και κύρια ο «σκοταδιστικός Χριστιανισμός»! Και το κυριότερο: να «καταδείξει στον άνθρωπο την θεϊκή του φύση», να τον αποκολλήσει από την «δυναστεία της θεότητας» και να συνειδητοποιήσει ότι «ο Θεός είναι ο εαυτός του και δεν υπάρχει άλλος Θεός από τον ίδιο»! Όντως δαιμονικά διδάγματα!     

       Ο π. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Επικ. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, συνεργάτης της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου, επισήμανε τα εξής σε σχετική αποκαλυπτική εργασία του, για την «Νέα Εποχή» και την νέα θρησκευτικότητα, που λανσάρει στον σύγχρονο κόσμο: «Σε πολλούς και ποικίλους χώρους γίνεται λόγος για την ανεκτικότητα, την συμφιλίωση, την συνεργασία και την προσφορά στην  πρόοδο του ανθρώπου από την ποικιλόμορφη συνεργασία των διαφόρων θρησκειών. Η προβληματική αυτή υιοθετήθηκε από τους θιασώτες της λεγόμενης “Νέας Εποχής” ή Εποχής του Υδροχόου. Πρόκειται περί ενός παγκόσμιου φαινομένου, άκρως αντιχριστιανικού ως προς το χαρακτήρα, αποκρυφιστικού ως προς την προέλευση και πολυσυνθέτου ως προς τη διάρθρωση. Η “Νέα Εποχή” διαφημίζει την εποχή τη δική της ακριβώς ως εποχή αρμονικής συμβίωσης των θρησκειών αφ’ ενός και υπέρβασης των προβλημάτων αφ’ ετέρου και στο θρησκευτικό πεδίο, που δημιούργησε η εποχή του Ιχθύος καθώς κυριαρχούσε ο Χριστιανισμός. Όλες οι θρησκείες αλλά και αυτά τα παραθρησκευτικά μορφώματα, σύμφωνα με τη νεοεποχίτικη αντίληψη, είναι ισότιμοι τρόποι προσέγγισης και δρόμοι εναλλακτικής πρόσβασης προς το Θεό, που βεβαίως δεν είναι ο Τριαδικός Θεός της εν Χριστώ Ιησού θείας Αποκαλύψεως. Για τη “Νέα Εποχή” κάθε αντίληψη περί μοναδικότητας του Ιερού Ευαγγελίου, κάθε θέση που δεν αποδέχεται ως ισόκυρες όλες τις θρησκευτικές δοξασίες, θεωρείται φανατισμός, μισαλλοδοξία, παρωχημένη και διχαστική προσέγγιση»[1].

        Είναι αποδεδειγμένο πως αυτές οι απόψεις απηχούν αποκρυφιστικούς κύκλους, όπως είναι ο Τεκτονισμός και η Θεοσοφία, οι οποίοι θεωρούνται και οι «δεξαμενές» από τις οποίες «τροφοδοτείται» τόσον η «Νέα Εποχή», όσο και ο Οικουμενισμός. Είναι επίσης γνωστό πως οι καταβολές του θρησκευτικού συγκρητισμού βρίσκονται στο βασικό δόγμα της Θεοσοφίας, ότι «δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη από την αλήθεια. Όλες οι θρησκείες, μαζί και ο Χριστιανισμός, έχουν μέρος μόνον της αλήθειας, οπότε όλες θα πρέπει να συνεισφέρουν το μερίδιό τους, ώστε η κάθε μια να εμπλουτίσει τις άλλες και να εμπλουτιστεί από τις άλλες. Ο αληθινός ερευνητής της αλήθειας οφείλει να χάσει τελείως από τα μάτια του όλες τις δογματικές πίστεις και όλες τις θρησκείες. Συμφιλιώνει όλες τις θρησκείες, αποφλοιώνει την κάθε μια τους από τα εξωτερικά ανθρώπινα ενδύματα και αποκαλύπτει ότι η ρίζα της κάθε μιας ταυτίζεται με τη ρίζα κάθε άλλης μεγάλης θρησκείας…». Περαιτέρω και σαν συνέπεια των προηγουμένων η ιδρύτρια της Θεοσοφίας Έλενα Μπλαβάτσκυ «προτείνει τη συναδέλφωση όλων των λαών, πέρα από διαφορές θρησκείας, χρώματος και φυλής και προβλέπει λαμπρό το μέλλον της Θεοσοφίας. Έτσι θέτει τις βάσεις για την ανοικοδόμηση της πανθρησκείας και τη διάβρωση του χριστιανικού κόσμου»[2].

        Ο Καθηγητής π. Βασίλειος Γεωργόπουλος στην προειρημένη εργασία του, παραθέτει και άλλες αποδείξεις για το ότι η Θεοσοφία είναι η «μήτρα» του θρησκευτικού συγκρητισμού, τον οποίο καλλιεργεί και διαδίδει. Έλληνες εκπρόσωποι του ευρύτερου αυτού χώρου αποκαλύπτουν πως, «κατά την εποχή αυτή της σύγκλισης των πάντων επί Γης, το ζητούμενο από τους ανθρώπους του πνεύματος είναι η απόρριψη κάθε ετικέτας και κάθε θεώρησης μιας θρησκείας ή πνευματικής αγωγής ως μοναδικής ή έστω ανώτερης».[3] Η Θεοσοφία: «Ευρίσκει ότι εις την βάσιν των, την ουσίαν των, όλαι αι θρησκείαι κρύπτουσι την αυτήν αλήθειαν, παρουσιαζομένην υπό διαφόρους μορφάς, αναλόγως της εποχής και του λαού προς ον αποτείνονται»[4]. Στα ίδια πλαίσια κινείται και ο Γάλλος Θεοσοφιστής Th. Pascal όταν ομιλεί για την «απόδειξιν της πνευματικής ενότητος πασών των θρησκειών»[5]. Την ίδια θέση εκπροσωπεί και ένα ελληνικό νεοεποχίτικο έντυπο «Η Αλήθεια, αν και ίδια πάντα δόθηκε με διαφορετικό μανδύα, κάθε φορά από άλλη όψη, ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο»[6]. 

      Κατά συνέπεια οι ρίζες και οι καταβολές του Οικουμενισμού είναι αποκρυφιστικές, διότι, όπως είναι γνωστό η Θεοσοφία «νεκρανάστησε» όλα τα θρησκευτικά σχήματα του παρελθόντος, τα οποία είχαν ως βάση τον αποκρυφισμό και λειτουργούσαν βάσει αυτού. 

      O Οικουμενισμός είναι το τρίτο σκέλος της Παγκοσμιοποίησης, για την πνευματική και θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητας. Η απαρχή του ανάγεται στον περασμένο αιώνα και συμπίπτει απόλυτα με τις ενοποιητικές πολιτικές και οικονομικές τάσεις του κόσμου (Κοινωνία των Εθνών, Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, κλπ). Είναι γνωστές οι τιτάνιες προσπάθειες για διοργάνωση παγκόσμιων συνεδρίων των θρησκειών και δημιουργία παγκόσμιων φόρων θρησκειών, κλπ.

Το 1893 ιδρύθηκε το «Κοινοβούλιο Θρησκειών του Κόσμου» στο Σικάγο, εκπροσωπώντας 40 και πλέον θρησκείες και διακηρύσσοντας  ότι «αυτή θα ήταν η πρώτη μιας σειράς διεθνών συγκρητιστικών συγκεντρώσεων που θα συντελούσαν στην κατανόηση, στην ειρήνη και στην πρόοδο».

Επίσης το 1948 ιδρύθηκε το  «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» (WorldCouncilofChurches), στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, «υπό την μορφή μίας διαχριστιανικής Ομοσπονδίας (με συμμετοχή και ορθοδόξων), αποτέλεσε το πρωταρχικό βήμα για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας. Η αρχή ουσιαστικά είχε γίνει με τη λεγόμενη “Πατριαρχική Εγκύκλιο’’ του 1920, όπου ο τότε Πατριάρχης Κων/πόλεως πρότεινε την ίδρυση μίας “Κοινωνίας Εκκλησιών’’, κατά το πρότυπο της τότε “Κοινωνίας των Εθνών’’ (πρόδρομος του σημερινού Ο.Η.Ε.)»[7]. 

    Το πνεύμα της συγκρητιστικής πανθρησκείας εκφράζει επακριβώς η ομιλία του Ινδού γκουρού Βιβεκανάντα στο πρώτο «Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου» του οποίου η πρώτη οργάνωση έγινε στο Σικάγο το 1893.

Θεωρούνται από τους ειδικούς ως οι προγραμματικές δηλώσεις για την θεμελίωση του κατοπινού θρησκευτικού συγκρητισμού και του Οικουμενισμού. Μεταξύ των άλλων είχε δηλώσει: [8]«Αν κάποιος από το ακροατήριο ελπίζει ότι αυτή η ενότης θα έρθει με τον θρίαμβο μιας οποιασδήποτε θρησκείας και τον αφανισμό των άλλων, σ’ αυτόν δεν έχω παρά να πω: Αδελφέ μου, οι ελπίδες σου θα διαψευστούν. Μήπως επιθυμώ οι Χριστιανοί να γίνουν Ινδουιστές; Προς Θεού. Μήπως επιθυμώ οι Ινδουιστές ή οι Βουδιστές να γίνουν Χριστιανοί; Προς Θεού. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν Ινδουιστές, ούτε Βουδιστές. Ούτε και αυτοί να γίνουν Χριστιανοί. Αλλά τι; Κάθε θρησκεία θα πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της προκειμένου να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους δικούς της νόμους»[9]!

     Από ορθοδόξου απόψεως, ο Οικουμενισμός είναι μια φρικτή δαιμονική σύλληψη και κατάσταση, έχοντας αποκλειστικό στόχο και σκοπό την υποβίβαση του Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστού στην κατηγορία των διαφόρων ιδρυτών θρησκειών και μυστών, την εξομοίωση της Εκκλησίας με τις αιρέσεις και τις θρησκείες του κόσμου και την απομείωση της μόνης σώζουσας Ορθοδόξου Πίστεως, ορίζοντάς την ως μια από τις πολλές παραδόσεις του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου, οι οποίες, σε καμιά περίπτωση δεν χαρακτηρίζονται κακόδοξες, αλλά «ιδιαίτερες παραδόσεις»!

Αποκαλυπτική αυτού του τραγικού στόχου υπήρξε εγκύκλιος του Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Σεραφείμ, ο οποίος είχε τονίσει τα εξής: «Ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών, επειδή εξισώνει όλες τις θρησκείες και τις πίστεις. ….Αν σύμφωνα με τους οικουμενιστές, όλες οι ομολογίες και οι θρησκείες είναι το ίδιο, αν όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε, αν οι αιρέσεις και οι θρησκείες είναι διαφορετικοί, αλλά αποδεκτοί τρόποι προσεγγίσεως του ίδιου Θεού, τότε γιατί πέθαναν οι άγιοι και οι μάρτυρες μας και γιατί ο Θεός χαρίτωσε τα λείψανά τους;»[10]!

Εξίσου αποκαλυπτική είναι αναφορά στον Οικουμενισμό του μακαριστού λόγιου αγιορείτη μοναχού Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου: «Εἶναι ἕνα δυσθεώρητο ψεῦδος, ἀλλ᾿ ὡραῖο ψεῦδος, ὅπου θέτει εἰς δοκιµασίαν τάς συνειδήσεις, τάς πεποιθήσεις, τήν πίστιν. Εἶναι ἕνα γοητευτικόν µηδέν… Ἡ διάρθρωσή του εἶναι δαιµονική. Ὑποστηρίζει ὅτι οὐδαµοῦ ὑπάρχει ἀλήθεια. Ὑπόσχεται ὅτι µέ τήν µωσαϊκήν του σύνθεσιν θά δώσῃ λύσιν εἰς ὅλα τά προβλήµατα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό µέσον µιᾶς νέας θεωρήσεως τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθεος µέσα εἰς τήν πολυθεΐαν του. Εἶναι ἀσεβής ἐν τῇ ἀποδοχῇ του ὑπό τήν στέγην του, ὅλων τῶν ἀσεβῶν. Παντοῦ βλέπει κλάσµατα ἀληθείας κλάσµατα ἑνός τεθραυσµένου καθρέπτου, τά ὁποῖα φιλοδοξεῖ νά ἑνώσῃ. Δέν παραδέχεται προσωπικόν Θεόν. Ἀρνεῖται νά δεχθῇ αὐθεντικά, θεόπνευστα δόγµατα. Δέν πιστεύει εἰς ἀποκεκαλυµµένην ἀλήθειαν. Δέν ὑπάρχει µία ἀλήθεια, ἀλλά πολλαί, µερικαί, ἀτελεῖς”. Δέν στενοχωρεῖ κανένα, γι᾿ αὐτόν δέν ὑπάρχουν πατρίδες, δέν ὑπάρχουν θρησκεῖες. Ὑπάρχει µόνο ἕνας ἀόριστος θεός. Στοχεύει στήν πανθρησκεία, δηλαδή οἱ λαοί ἄς ἔχουν τούς θεούς τους, ἄς εἶναι καί εἰδωλολάτρες, ἀρκεῖ νά µή ὑπάρχουν φανατισµοί, γιά νά ἐπικρατήσει στόν κόσµο ἡ εἰρήνη καί οἱ µεγάλοι ἔνοχοι γιά τή δυστυχία τοῦ κόσµου νά ἔχουν ἐλεύθερο πεδίο καί ἀδιατάρακτη δραστηριότητα, γιά νά ἐκµεταλλεύονται τούς λαούς καί νά τούς ἔχουν ὑπό καταπίεση καί πλήρη ἐξάρτηση. Μπροστά σ᾿ αὐτόν τόν µεγάλο κίνδυνο τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουµενισµοῦ χρειάζεται ἐγρήγορση καί γενναῖο φρόνηµα. Χρειάζεται δηµόσια κατακραυγή καί δυναµική ἀντίσταση»!

     Παρά ταύτα δεν είναι λίγοι εκείνοι οι ορθόδοξοι, με προεξάρχοντα υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία έχουν ασπασθεί τις αρχές του Οικουμενισμού, βλέποντάς τες ως δήθεν «αίτημα των καιρών» και το χειρότερο: «συμβατές με την ορθόδοξη πίστη»! Κάποιοι επίσης στρεβλώνουν την οικουμενική – καθολική διάσταση της Εκκλησίας, ταυτίζοντάς Την με τις αρχές και τις επιδιώξεις του Οικουμενισμού! Άλλοι την θέλουν «στρατευμένη» στον περιρρέοντα θρησκευτικό συγκρητισμό, ισχυριζόμενοι ότι έτσι «εξέρχεται από την εσωστρέφειά της» και «δίνει τη μαρτυρία της στον σύγχρονο κόσμο»! Μάλιστα ακούμε συχνά από επίσημα χείλη υψηλά ιστάμενων εκκλησιαστικών προσώπων ότι δήθεν «ο οικουμενισμός ήταν στο επίκεντρο της ποιμαντικής διακονίας της Εκκλησίας από τους πρώτους αποστολικούς χρόνους»! Ότι «αν η Ορθοδοξία δεν πραγματοποιεί συνεχώς διαλόγους είναι δείγμα ανεπίτρεπτου φόβου» και «θα αποτύχει στην αποστολή της και θα πάψει να είναι η καθολική και οικουμενική Εκκλησία». Αντίθετα, θα γίνει εσωστρεφής και κλειστή στον εαυτό της, ένα «γκέτο» στο «περιθώριο της ιστορίας» και «θα μείνει αμέτοχη στις σύγχρονες ραγδαίες παγκόσμιες εξελίξεις»!   

       Αυτό το «πνεύμα» δυστυχώς επικράτησε και πέρασε στα κείμενα της «Συνόδου» της Κρήτης (2016), όπως στο ακόλουθο: «Αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι καλούνται να συμβάλλουν εις την διαθρησκειακήν συνεννόησιν και συνεργασίαν, δι’ αυτής δε εις την απάλειψιν του φανατισμού από πάσης πλευράς και τοιουτοτρόπως εις την συμφιλίωσιν των λαών και επικράτησιν της ελευθερίας και της ειρήνης εις τον κόσμον προς εξυπηρέτησιν του ανθρώπου, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος»[11]! Με άλλα λόγια, το Συνοδικό Κείμενο, αγνοώντας και διαγράφοντας τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;», (Β΄ Κορ.6,14), θεωρεί αναγκαία τη συνεργασία του φωτός της Ορθοδοξίας με το σκότος των άλλων θρησκειών, για την «επικράτησιν της ελευθερίας και της ειρήνης εις τον κόσμον», δηλαδή για τη επικράτηση μιας κοσμικού τύπου ελευθερίας και ειρήνης και καλεί τους πάντες να εργαστούν προς την κατεύθυνση αυτή.

     Αλλά δυστυχώς  ύστερα από έναν αιώνα «τολμηρών ανοιγμάτων» της Εκκλησίας μας στους αιρετικούς και αλλοθρήσκους, οι ως άνω στόχοι όχι μόνον δεν ευοδώθηκαν, αλλά μάλλον το αντίθετο συνέβη. Οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι παραμένουν απαθείς στις «μαρτυρίες» των συμμετεχόντων ορθοδόξων στα διαχριστιανικά και διαθρησκειακά φόρα και το χειρότερο: διοχετεύουν στον ορθόδοξο χώρο τις πλάνες τους, ώστε να παρατηρείται σοβαρή αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος, πολύ ανησυχητική άμβλυνση του ορθοδόξου αισθητηρίου του ορθοδόξου λαού μας, ο οποίος, εναποθέτοντας την πνευματική του καθοδήγηση στους εκκλησιαστικούς του ταγούς, πλείστοι εξ αυτών τον κεντρίζουν με τον θρησκευτικό συγκρητισμό, τον αποξενώνουν από την πίστη στην μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας και της Εκκλησίας Του, ως το μοναδικό πνευματικό θεραπευτήριο και την μοναδική θύρα της σωτηρίας των ανθρώπων.

      Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας, εκφράζουμε την ανησυχία μας για τα όσα άτοπα και ανησυχητικά συμβαίνουν στο χώρο του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητισμού. Ο Οικουμενισμός είναι, όπως αποφάνθηκαν θεόφρονες και θεοφώτιστοι σύγχρονοι άγιοι και ομολογητές της Εκκλησίας μας, ο πρόδρομος του ταχέως ερχομένου Αντιχρίστου. Είναι η τρομερότερη και χείριστη αίρεση όλων των εποχών, η παναίρεση, κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, διότι, εκτός από το ότι είναι η συνένωση όλων των πλανών και αιρέσεων που εμφανίστηκαν στην δισχιλιόχρονη ιστορική πορεία της Εκκλησίας μας, συνενώνει και τις ποικίλες θρησκευτικές πίστεις από καταβολής κόσμου, ακόμα και τις πιο ακραίες και εξωφρενικές! Η δαιμονική του αρχή είναι, να μην δέχεται τίποτε ως μοναδική «αλήθεια» και να μην απορρίπτει τίποτε! Τα πάντα χωρούν και αποκτούν «αξία» μέσα στον οικουμενιστικό κυκεώνα! Ακόμα, βασική αρχή του είναι: «πίστευε ό, τι θέλεις, μόνο μην πιστεύεις στην μοναδικότητα της πίστης σου»! Βεβαίως ο απώτερος στόχος του είναι  η σταδιακή πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητας, και η πραγματοποίηση και εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας θρησκείας, διά  της ομογενοποιήσεως και ισοπεδώσεως όλων των θρησκειών, την αλλοτρίωση του Χριστιανισμού και την εξαφάνιση της Εκκλησίας.

      Καλούμε λοιπόν τους πιστούς της μητροπολιτικής μας περιφέρειας και τους αναγνώστες μας, να μείνουν μακριά από αυτά τα ολέθρια διδάγματα, τα οποία έχουν σατανική προέλευση, την οποία μας επιβεβαίωσε  και ο νεοφανής Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, με μια συγκλονιστική πνευματική εμπειρία του:  «Πῆγα στό κελλί μου καί προσευχήθηκα καί ρώτησα τόν Χριστό νά μέ πληροφορήσει τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Πῆρα τήν ἀπάντησή του, ἡ ὁποία εἶναι, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα. Μετά τήν προσευχή γέμισε τό κελλί μου ἀπό ἀφόρητη δυσωδία, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερνε ἀσφυξία στήν ψυχή, δέν μποροῦσα νά ἀναπνεύσω πνευματικά»[12]!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

---

[1] Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2051, 26 Δεκεμβρίου 2014

[2] https://averoph.wordpress.com/2017/06/22/%CE%B1%CF%81%CF%87-%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/

[3] Περ. ΖΕΝΟΦΙ, τεύχ. 2, (1991), σ. 52).

[4](Π. Π. Χατζηπέτρος, Θεοσοφία, Μ.Ε.Ε., τόμ 12 (1930), σ. 530)

[5] (Βλ. Th. Pascal, Α.Β.Γ. της Θεοσοφίας, 1925, σ. 19).

[6] (Βλ. Περ. ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, τ. 13, 2004).

[7]https://www.vimaorthodoxias.gr/eipan/o-thriskeytikos-oikoymenismos-diavronei-tis-thriskeies-kai-proothei-ti-dimioyrgia-mias-pagkosmias-thriskeias/#goog_rewarded

[8]https://averoph.wordpress.com/2017/06/22/%CE%B1%CF%81%CF%87-%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/ 

[9] https://averoph.wordpress.com/2017/06/22/%CE%B1%CF%81%CF%87-%CF%83%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/

[10] https://orthodoxostypos.gr/%E1%BC%A1-%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%AF-%E1%BC%80%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%81%CF%85%CF%86%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%E1%BD%91%CF%86%CE%AE-%CF%84%CE%BF/

[11] (Βλ. Συνοδικό Κείμενο με τίτλο: «Η αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω», κεφ. Α΄ §5)

[12] https://enromiosini.gr/arthrografia/25ag-efraim-katoynakiotis/