Μια διδακτική ιστορία που αξίζει να πείτε στα παιδιά σας

 

 

Μια δασκάλα έχει αποφασίσει να παίξουν ένα παιχνίδι στην τάξη της.
Λέει λοιπόν στα παιδιά, να φέρει το κάθ’ ένα, μια πλαστική σακούλα, που θα περιέχει μέσα μερικές πατάτες. Σε κάθε πατάτα θα δώσει ένα όνομα από τα πρόσωπα που μισεί.Έτσι, ο αριθμός των πατατών που κάθε παιδί θα βάλει στη σακούλα του θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των ανθρώπων που μισεί.

Την άλλη μέρα κάθε παιδί, έφερε από μια σακούλα με πατάτες, με το όνομα των ανθρώπων που μισούσαν, γραμμένο σε κάθε πατάτα. Κάποια παιδιά είχαν δύο πατάτες μέσα στη σακούλα, άλλα τρεις, άλλα πέντε και άλλα περισσότερες. Η δασκάλα λέει μετά στα παιδιά, να κουβαλούν μαζί τους την πλαστική σακούλα με τις πατάτες, όπου και αν πηγαίνουν (ακόμη και στην τουαλέτα), για μερικές μέρες........
Ύστερα από αρκετές μέρες, τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται, λόγω της δυσάρεστης οσμής που άφηναν οι πατάτες οι οποίες άρχισαν να σαπίζουν. Άλλωστε, αυτοί που είχαν περισσότερες πατάτες στη σακούλα, έπρεπε να αντέξουν και το μεγαλύτερο βάρος τους. Κάποιες μέρες αργότερα, το παιχνίδι τελείωσε και τα παιδιά ανακουφίστηκαν και από την απαλλαγή τους από το βάρος αλλά και από τη δυσοσμία των χαλασμένων πατατών.

Η δασκάλα ρώτησε τα παιδιά: «Πώς αισθανθήκατε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού;. Τα παιδιά, άρχισαν ομαδικά να διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι έπρεπε να κουβαλούν παντού μια τσάντα με πατάτες και μάλιστα χαλασμένες με άσχημη μυρωδιά, από κάποια στιγμή και μετά.
Στη συνέχεια, η δασκάλα τους αποκάλυψε το κρυμμένο νόημα πίσω από το παιχνίδι . «Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση όταν έχετε μίσος για κάποιον μέσα στην καρδιά σας. Η δυσωδία από το μίσος θα φωλιάσει στην ψυχή σας και θα το μεταφέρετε μαζί σας όπου κι αν πάτε συνεχώς. Αν δεν μπορείτε να ανεχθείτε τη μυρωδιά των σάπιων πατατών για μερικές μόνο μέρες, μπορείτε να φανταστείτε πως θα είναι να έχετε τη δυσωδία του μίσους στην ψυχή σας για μια ζωή;

 

Ηθικό Δίδαγμα: Προσπαθήστε να αποβάλλετε το μίσος που έχετε για τους άλλους και συγχωρέστε τους, ώστε να μην έχετε το βάρος στην καρδιά σας για μια ζωή.
Η αληθινή αγάπη δεν είναι ν’ αγαπάς ένα τέλειο, σημαντικό και δυνατό άτομο, αλλά να αγαπάς ένα ασήμαντο και με ελαττώματα πρόσωπο, δυνατά!!

 

Η «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΚΑΙ Ο ΔΙΠΛΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
(ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ)

 

                                       

 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Ἡ Ἐποχή μας σφραγίζεται καθοριστικὰ ἀπὸ μιὰ νέα ἱστορικὴ συγκυρία, τὴ Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων καὶ τὴν ἀνάδυση στὸ παγκόσμιο προσκήνιο μίας νέας παγκόσμιας Μονοκρατορίας τῆς Pax Americana, πού μεταφέρει τὸν κόσμο, ἀναδρομικά, στὴν ἑνότητα τῆς Pax Romana καὶ σ᾽ ὅ,τι αὐτὴ μπορεῖ νὰ σημαίνει γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο. Ἡ ἀνθρωπότητα ἐντάχθηκε σ’ ἕνα παγκόσμιο σύστημα πολιτικῆς καὶ ἀξιῶν, πού ἐλέγχει καὶ διαμορφώνει καθολικά, μέσῳ τῆς ἑνιαιοποιημένης παιδείας καὶ τῶν κατευθυνόμενων Μ.Μ.Ε., τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία, ὡς πλανητικὸ ἄνθρωπο καὶ πλανητικὴ-ὁλιστική κοινωνία. Τὸ Internet-Διαδίκτυο ἰδιαίτερα, ἑνοποιεῖ τὸν κόσμο μας, τεκμηριώνοντας αὐτό, πού ἐμπεριέχει ὁ ὅρος παγκοσμιοποίηση (Globalization). Καὶ εἶναι θεμιτὸ νὰ ἐπικαλούμεθα τὸν ἐλπιδοφόρο λόγο τοῦ Χριστοῦ μας «γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμὴν » (Ἰω. 10,18), τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι: ὑπὸ ποῖον ποιμένα;

Ἡ Νέα Τάξη συνδέεται ἀποκρυφιστικά, μὲ τὴ Νέα Ἐποχὴ (New Age), τὴν ὑδροχοϊκὴ περίοδο τῆς ἱστορίας, πού διαδέχθηκε, ὅπως λέγουν, τὴν ἐποχὴ τοῦ «Ἰχθύος», δηλαδὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἱστορικῆς περιόδου, πού σφραγίζεται ἀπὸ τὴν μορφή Του. Καὶ ὀφείλω νὰ ζητήσω συγγνώμη, πού ἐπικαλοῦμαι καὶ τὴν ὀπτική τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, δικαιώνομαι πάντως, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι τῶν πολιτικῶν Ἡγετῶν καθοδηγοῦνται ἀπὸ ἀστρολόγους.

 

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἐπιτρέπεται ἕνας ἱστορικὸς παραλληλισμός:

Στὶς 11.5.330 μ.Χ ἀναδύθηκε ἕνα νέο ἱστορικὸ μέγεθος, ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, πού ὑποστασιωνόταν μὲ τὸ τρίπτυχο: ἐκχριστιανισμένος ρωμαϊκὸς κρατικὸς φορέας - ἑλληνικὸς πολιτισμὸς/παιδεία καὶ χριστιανικὴ ὀρθοδοξία, ἡ ψυχὴ καὶ ζωοποιός δύναμη τοῦ νέου αὐτοῦ παγκόσμιου μορφώματος.

Ἡ σημερινὴ Νέα Ἐποχή, ὡς παγκόσμια αὐτοκρατορία, ἀνατρέπει καὶ ὑποκαθιστᾶ τὸ παλαιὸ μὲ τὸ δικό της τρίπτυχο: παγκόσμια πολιτικὴ ἐξουσία τῶν Η.Π.Α., παγκόσμιος πολιτισμός, μέ τήν ἐπιβολή καί ἐπικράτηση τοῦ δυτικοῦ-φράγκικου πολιτισμοῦ, καὶ παγκόσμια θρησκεία, ὡς Πανθρησκεία, γιὰ τὴν διαμόρφωση ὁλιστικῆς συνειδήσεως πάνω στὴν πανθεϊστικὴ βάση: Ὅλοι ἕνα-ὅλοι Θεός! Μέσα στὴν πολυωνυμία τοῦ (ἀναμενόμενου;) Ὑδροχοϊκοῦ Μεσσία ἀθετεῖται ἡ μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου στὴ δυνατότητα σωτηρίας ὡς θεώσεως (πρβλ. Πράξ. 4,12: «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία»), διότι ὁ ΜΟΝΟΣ σωτήρας εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ ἰδεολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς συνιστᾶ ἔτσι, πρόκληση οὐσιαστικὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία.

 

Ὄχι θεολόγος, ἄλλα διεθνολόγος, ὁ καθηγητὴς Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, περιέγραψε τὴ νέα αὐτὴ πραγματικότητα ὡς «κυριαρχία ἑνὸς ἀνάρχου διεθνοῦς συστήματος, μὲ κύρια χαρακτηριστικὰ τὴν ἀστάθεια, ρευστότητα, τὴν ἀνασφάλεια, τὸν πόλεμο ὅλων ἐναντίον ὅλων, ἀλλά καὶ τὴν ἀνικανότητα τοῦ διεθνοῦς Ὀργανισμοῦ νὰ ἀποτρέψει συγκρούσεις καὶ πολέμους, πολὺ δὲ περισσότερο νὰ ἐπιβάλει τὴν τάξη» (στὸν τόμο ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, Ἅγιον Ὄρος 1996, σ. 248). Κατὰ τὸν ἴδιο, «ἡ ἀνθρωπότητα ἤδη βιώνει τὴν τραγωδία τῆς μετάβασης σ’ ἕνα ἐξαιρετικὰ ἀβέβαιο μέλλον». Ἡ τραγωδία αὐτὴ ἀποκαλύφθηκε σήμερα μὲ τὴν ἐπιβαλλόμενη ἀπό τούς ἰσχυροὺς τῆς γῆς παγκόσμια οἰκονομική κατάρρευση.

 

Ἡ μετακαρλομάγνεια Εὐρώπη ἀπώλεσε πᾶσαν σχέσιν μέ τόν Χριστιανισμόν

2. Στὸ πλαίσιο διαμορφώσεως τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐντάσσεται καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἑνοποίηση ἢ Ὁλοκλήρωση, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση.Οἱ ἐπιφανειακὲς -καὶ κυρίως φαινομενικὲς- συγκρούσεις (π.χ. Η.Π.Α. καὶ Ε.Ε) δὲν σημαίνουν καὶ οὐσιαστικὲς διαφοροποιήσεις, ἀλλά ἐκφράζουν ἀντιθέσεις συμφερόντων καὶ ἱστορικοῦ ρόλου.

Πρέπει δὲ νὰ δηλωθεῖ, ὅτι ὡς Ὀρθόδοξος Ἕλληνας, ζυμωμένος μὲ τὴν οἰκουμενικὴ ὀρθόδοξη οἰκουμενικότητα, ἔβλεπα ὡς ὑπέροχο ἐπίτευγμα καὶ ἀδήριτη ἀνάγκη τὴν εὐρωπαϊκὴ ἑνότητα, ὡς Εὐρώπη ὅμως τῶν Λαῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν τους. Κείμενα ὅμως καὶ πράξεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἀπεκάλυψαν ὅτι ἀπώτερος στόχος εἶναι ἡ ἑνιαία πολιτισμική, ἱστορικὴ καὶ κρατικὴ συνείδηση γιὰ τὴ δημιουργία, τελικά, τοῦ ἑνιαίου εὐρωπαίου ἀνθρώπου, μέσῳ τῆς παιδείας.

Εἶναι δὲ ἤδη ἐμφανής, καὶ λόγῳ τῆς ἀδρανοποίησης τῶν δικῶν μας ἐσωτερικῶν ἀντιστάσεων, ἡ μονοδρομικὴ «μετακένωση» ἀπὸ τὶς χῶρες, πού συνιστοῦν τὸ Εὐρωπαϊκὸ «Διευθυντήριο», μὲ ἐξ ἴσου ἐμφανῆ τὴν προϊοῦσα ἀπορρόφηση (=ὑποδούλωση) τῶν μικρότερων λαῶν ἀπὸ τὴ μετακαρλομάγνεια Εὐρώπη, πού ἔχασε τελικὰ κάθε σχέση ὄχι μόνο μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλά καὶ μὲ τὸν Χριστιανισμό.

Ἡ πολιτικὴ δὲ σύγκλιση τῆς Γαλλίας μὲ τὴ Γερμανία καὶ οἱ ἐπιπτώσεις της στὶς πολιτιστικὲς καὶ οἰκονομικὲς σχέσεις τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐθνοτήτων, δείχνουν τὴν ἐπιστροφὴ στὴν Καρλομάγνεια ἑνότητα τοῦ φραγκικοῦ μετώπου ἔναντι (καὶ ἐναντίον...) τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς, πού, κατὰ τὴν ὁμολογία πολιτισμολόγων, ὅπως ὁ Τoynbee ἢ ὁ Huntington, ἐνσαρκώνει πολιτισμικὴ παράδοση ἐντελῶς ἀσύμπτωτη μὲ ἐκείνη τῆς μετακαρλομάγνειας Εὐρώπης.

Ὁ Huntington, ὡς γνωστόν, ὑποστήριξε στὸ πολύκροτο βιβλίο του «The clash of civilizations», ὡς ἀδήριτη τὴ σύγκρουση τῶν πολιτισμῶν, ἀντιπαρατάσσοντας τὸν φραγκοτευτονικὸ πολιτισμὸ (Τεύτονες=Deutsche) στὸ Ἰσλὰμ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία! Ὁ δικός μας ὀρθόδοξος πολιτισμὸς βρίσκεται στοὺς ἀντίποδες τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτισμικῆς παράδοσης. Ἡ ἔνταξή μας στὴν Ε.Ε. εἶναι κυρίως πρόβλημα πολιτισμικὸ καὶ πνευματικὸ καὶ μετὰ πολιτικὸ-οἰκονομικό.

Στὴν εὐρωπαϊκὴ μετανεωτερικότητα κρίνεται ἡ ἐθνικὴ συνέχειά μας, μὲ τὴν ἀναφόρτιση τῆς συλλογικῆς μας συνειδήσεως καὶ τὴν ἀλλοίωση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, πού ἔχει διαμορφωθεῖ στὸ φῶς τῆς ὀρθόδοξης Πίστεώς μας. Ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς παράγει, αἰῶνες τώρα, ἄλλο τύπο ἀνθρώπου καὶ κοινωνίας, ἐξορίζοντας τὸ ὑπερβατικὸ ἀπὸ τὴν ἐνδοκοσμικὴ πραγματικότητα καὶ δίνοντας προτεραιότητα στὸ ἄτομο-ἐξάρτημα τῆς πολιτειακῆς μηχανῆς.

Ὁ σέρβος ὅσιος π. Ἰουστῖνος (Πόποβιτς) εἶπε χαρακτηριστικά ὅτι τὸ ἐπίτευγμα τῆς Εὐρώπης εἶναι ὁ ἄνθρωπος «ρομπότ», διότι ἡ Εὐρώπη, χάνοντας τὸν Θεό, ἔχασε καὶ τὸν ἄνθρωπο! Ὁ ὀρθόδοξος πολιτισμὸς συνεχίζει -ἀκόμη καὶ σήμερα- τὴν ἁγιοπατερική θεοκεντρικότητα, ἐπιμένοντας στὸ πρόσωποφορέα τῆς ἐλευθερίας καὶ αὐτοθυσίας.

 

Ἡ παγκόσμιος Μονοκρατία

3. Μὲ τὴν ἔνταξή μας στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη καὶ συνακόλουθα μὲ τὴν συμπόρευσή μας μὲ τὴ Νέα Τάξη πραγμάτων -τὸ εὐρύτερο πλαίσιο τῆς συλλογικῆς μας ὑπάρξεως, ζοῦμε τὸν μεγαλύτερο καὶ σημαντικότερο ἀπ’ ὅλους τούς ἱστορικοὺς ἀναπροσανατολισμούς μας, ἀφοῦ δὲν πρόκειται γιὰ μία συμμαχία παλαιοῦ τύπου (ὁ Ὀρθόδοξος πάντα ἐπιλέγει αὐτὸς τὶς συμμαχίες του καὶ μένει πιστὸς σ’ αὐτές).

Δὲν εἶναι, λοιπόν, κάτι ἐξωτερικὸ καὶ προσωρινό, ἀλλά κάτι ἐσωτερικὸ καὶ οὐσιαστικότατο, μετουσιώνεται ὁλόκληρη ἡ ζωή μας μεθιστάμεθα ζοῦμε μιὰν ἔκσταση, ἂν θέλετε-σὲ μιὰν ἄλλη ἱστορικὴ σάρκα-πραγματικότητα, μὲ προεκτάσεις τεράστιας σημασίας γιὰ τὴν ταυτότητά μας καὶ τὴν περαιτέρω θέση μας στὴν Ἱστορία.

Κατά τόν μακαρίτη Μάνο Χατζηδάκη «εἰσήλθαμε ἑκούσια σέ μία νέα τουρκοκρατία». Τὰ «ἔθνη» τῆς ἐποχῆς μας εἰσέρχονται σὲ μία παγκόσμια Μονοκρατορία, ἐντασσόμενα -ἀναγκαστικὰ- σ’ ἕνα κατασκευασμένο παγκόσμιο πολιτικὸ σχῆμα, μὲ τὴν ἐπιβολὴ σ᾽ ὅλα τὰ ἐπίπεδα καὶ ὅλους τοὺς χώρους τῆς Ὑπερδύναμης.

Ἡ κατασκευασμένη αὐτὴ «ἀλλαγὴ» ἐκφράζεται, πράγματι, ἀριστουργηματικά, καὶ προφητικὰ συγχρόνως, στὸ γνωστὸ βιβλίο τοῦ George Orwell, «1984» ἢ στὸ συγκλονιστικὸ ἄρθρο τοῦ Ben Gourion, στὸ περιοδικὸ «Look» τῶν Η.Π.Α. (16.1.1962), ὅπου ἀναπτύσσονται οἱ «προφητικὲς» προβλέψεις του γιὰ τὸν κόσμο τοῦ τέλους τοῦ 20οῦ αἰώνα:
«Ἡ εἰκόνα τοῦ κόσμου τὸ 1987, ὅπως τὴ φαντάζομαι. Ὁ ψυχρὸς πόλεμος θὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν. Ἡ ἐσωτερικὴ πίεση (...) θὰ ὁδηγήσει σὲ μιὰ σταδιακὴ δημοκρατικοποίηση στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση (...). Δυτικὴ καὶ Ἀνατολικὴ Εὐρώπη θὰ γίνουν Ὁμοσπονδία ἀπὸ αὐτόνομα κράτη μὲ σοσιαλιστικὸ σύστημα (...). Μὲ ἐξαίρεση τὴ Σ.Ε., μιὰ ὁμοσπονδιακὴ χώρα, ὅλες οἱ ἄλλες ἤπειροι θὰ ἑνωθοῦν σὲ μιὰ παγκόσμια συμμαχία, στὴ διάθεση τῆς ὁποίας θὰ βρίσκεται μιὰ διεθνὴς ἀστυνομικὴ δύναμη».

Ὅταν εἶδα τοὺς κυανόκρανους τοῦ Ο.Η.Ε., τότε κατάλαβα ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀστυνομία! Δὲν ὑπάρχει στρατὸς πιά. Ὑπάρχει μιὰ διεθνὴς ἀστυνομία, γιὰ νὰ ἐπιβάλλει τὴν τάξη, ἐκεῖ πού ἀπειλεῖται ἢ γίνεται προσπάθεια νὰ ἀπειληθεῖ ἡ ἐπιβαλλόμενη νέα παγκόσμια Τάξη.

Ἡ «προφητεία» ὅμως ἔχει καὶ συνέχεια:

«Ὅλοι οἱ στρατοὶ θά καταργηθοῦν καὶ δὲν θὰ ξαναγίνουν πόλεμοι. Στὴν Ἱερουσαλὴμ τὰ ἑνωμένα Ἔθνη θὰ οἰκοδομήσουν τὸ βωμὸ τῶν Προφητῶν στὴν ὑπηρεσία ὅλων τῶν ὁμοσπονδοποιημένων ἑνωμένων ἠπείρων. Ἐκεῖ στὴν Ἱερουσαλὴμ θὰ εἶναι ἡ ἕδρα τῆς ἀνώτατης ἀρχῆς τῆς ἀνθρωπότητας καὶ θὰ λύει ὅλες τὶς διαφορὲς ἀνάμεσα στὶς ἑνωμένες ὁμοσπονδίες-ἠπείρους, ὅπως ἔχει προφητέψει ὁ Ἠσαΐας»...

 

Οἱ κινήσεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἰς τρία… ἐπίπεδα

4. Ἡ Νέα Ἐποχὴ κινεῖται σὲ τρία ἐπίπεδα: Τὸ πολιτικό, πού σημαίνει κατίσχυση μιᾶς Ὑπερδύναμης μὲ μονοκρατορικὸ παγκόσμιο ρόλο· τὸ πολιτιστικό, μὲ τὴν ἐπικράτηση ἑνὸς ραφιναρισμένου καὶ ἀνανεωμένου δυτικοῦ (φραγκογερμανικοῦ) πολιτισμοῦ. Τὸ τρίτο ἐπίπεδο εἶναι τὸ θρησκευτικό. Οἱ διαθρησκειακὲς συμπροσευχές, (δηλαδὴ ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Πάπα - στὸν δυτικὸ Τύπο ἔχει χαρακτηρισθεῖ «πλανητάρχης Νο 2»- καὶ μὲ τὴ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Ἡγετῶν) δείχνουν, ὅτι τέθηκε ἤδη σὲ λειτουργία ὁ σχετικὸς μηχανισμὸς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς παγκόσμιας θρησκείας μὲ νόημα σαφῶς πανθεϊστικό. Αὐτὸ δείχνει ἡ προβολὴ τῆς φύσεως ὡς «Οἰκολογία» στὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις. Αὐτὰ ἀπαιτοῦν, φυσικά, ἀναίρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ μάλιστα στὴν πατερικὴ αὐθεντικότητά του (Ὀρθοδοξία).

Στὸ πλαίσιο καὶ τὶς στοχοθεσίες τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Παγκοσμιοποίησης ἔχουν ἐνταχθεῖ καὶ οἱ Διαχριστιανικοί καὶ Διαθρησκειακοί Διάλογοι. Διακονοῦν καὶ αὐτοὶ πολιτικὲς σκοπιμότητες, κατὰ τὰ συμφέροντα τῆς Νέας Ἐποχῆς, καὶ ὄχι τὴν ἐν Χριστῷ Ἀλήθεια, τὴν «ἐν ἀληθείᾳ» ἑνότητα. Ἡ πολυπροβαλλόμενη ἕνωση γίνεται μέσο, δὲν εἶναι ὁ σκοπός. Διότι, ἂν ἦταν ἐν Χριστῷ αὐτὸς ὁ στόχος μας, θὰ ἔπρεπε νὰ κινεῖται στὸ πλαίσιο τῆς ἀποστολικῆς καὶ ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως.

Ὅμως μὲ τὴ λεγομένη «μεταπατερικὴ θεολογία», τὴ «βαπτισματικὴ θεολογία, τὴ θεωρία τῶν Κλάδων», ὅλα ἐφευρήματα τοῦ ἀποχριστιανοποιημένου Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ γιὰ τὴν διευκόλυνση τῶν στόχων τῆς Παγκόσμιας Δύναμης, πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τὰ πάντα, οἱ Διάλογοι σύρουν τὴν ἀποδυναμωμένη Ὀρθόδοξη Ἡγεσία σὲ μειοδοσίες ἔναντι τῆς ἀποστολικῆς καὶ ἁγιοπατερικῆς Ὀρθοδοξίας.

Στὴ θέση της ἔχει τεθεῖ ἡ δικὴ μας ἐλλειμματικὴ ψευδο-ὀρθοδοξία, πού θεραπεύει ἐφήμερες καὶ συμφεροντολογικὲς σκοπιμότητες, πού προδίδουν σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὴν ἀφέλεια καὶ θεολογικὴ ἀνεπάρκειά μας. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἡ προσδοκία πολιτικοῦ καὶ ἐθνικοῦ ὀφέλους ἀπὸ τὴν στήριξη τῶν ἐλπίδων μας στὸν Πάπα. Λησμονοῦμε ὅμως, ὅτι ὁ Πάπας εἶναι βασιλεὺς καὶ ἀρχηγὸς κράτους, ταυτισμένος μὲ τὶς κρατικὲς ἐξουσίες τῆς Νέας Ἐποχῆς, σὲ μόνιμη συμμαχία καὶ συνεργασία μαζί τους, καὶ ὅτι πέρα ἀπὸ παραπλανητικὰ εὐχολόγια, γιὰ νὰ ρίγνει «στάχτη στὰ μάτια» καὶ νὰ μᾶς ἐξαπατᾶ, καὶ νὰ ἤθελε ἀκόμη, δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει τίποτε ἀπὸ ὅσα ζητοῦμε.

Ἄρα ἡ ἐπιμονὴ νὰ προσφεύγουμε στὸ Βατικανὸ καὶ στὸν Πάπα, ζητώντας συμπαράσταση καὶ βοήθεια, εἶναι μάταιη καὶ προδίδει τουλάχιστον τὴν ἀφελότητά μας, ἂν ὄχι ἴσως καὶ τὴ συστράτευση στὴν ἐξυπηρέτηση ἀλλοτρίων καὶ ἀντορθοδόξων συμφερόντων.

 

Ἡ Πανθρησκεία ἄλλη μορφή Πανθεϊσμοῦ

Ἡ «Πανθρησκεία» μὲ ἐνδιαφέρει ἐδῶ περισσότερο, ὡς Θεολόγο. Διότι πρόκειται γιὰ μία ἄλλη μορφὴ πανθεϊσμοῦ, πού στοχεύει στὴν ἰσοπέδωση ὅλων τῶν θρησκευμάτων, μαζὶ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Αὐτὸ συντελεῖται, βέβαια, μὲ τὴν «τεκτονικὴ» μέθοδο τῆς σύγκρασης τῶν πάντων καὶ συγκρητιστικῆς ἀναχώνευσής τους καὶ οὐσιαστικὰ διάλυσης ὅλων. Ἡ ἔνταξη τῆς Χώρας μας στὴν Ε.Ε. συνδέθηκε ἀπ᾽ ἀρχῆς μὲ χιλιαστικά ὁράματα καθολικῆς εὐημερίας, πού ἀκόμη προπαγανδίζονται γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη διακίνηση τῶν συνθημάτων καὶ τὴ χειραγώγηση τῆς κοινῆς γνώμης κατὰ τὶς διαθέσεις τῆς (πραγματικῆς) Ἡγεσίας.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ δηλωθεῖ, ὅτι ἡ ἔνταξη τῶν Ὀρθοδόξων Κρατῶν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση συνδυάζεται ἀπ᾽ ἀρχῆς μέ την ἀποδοχὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς νομοθεσίας, πού ἐπιβάλλει ἕνα νέο ἦθος, ἐπιφέροντας τὴν διάλυση τοῦ παραδοσιακοῦ ἱστοῦ τῆς κοινωνίας. Διότι ἡ ἀμοραλιστική παράλυση τῆς κοινωνίας δημιουργεῖ «ρομπότ», ὑπηκόους δουλοπρεπεῖς καὶ εὔχρηστους ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἐξουσία. Ἔτσι μᾶς ἐπέβαλαν τὸ αὐτόματο διαζύγιο, τὴν ἐλευθερία καὶ νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων, τὴν νομιμοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς «παιδοφιλίας» κ.λπ., γιὰ νὰ ἀνήκουμε στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη.

 

 

Γίναμε νομαρχία ἑνός ἐκτενοῦς κράτους

Ἐπιτρέψτε μου δὲ νὰ καταθέσω μιὰ ἐμπειρία μου στὴν Γερμανία, ὅπου σπούδαζα (1969-1975). Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιστροφή μου στὴν Ἑλλάδα, ἐπισκέφθηκα τὸν ἀείμνηστο καθηγητή μου Wilhelm Schneemelcher, διακεκριμένο ἐπιστήμονα, μὲ σημαντικὴ ἀνάμειξη καὶ στὸν πολιτικὸ βίο τῆς χώρας του, στὴν παράταξη τοῦ Σοσιαλιστικοῦ Κόμματος (SPD). Τότε μοῦ εἶπε: Γιὰ νὰ μπεῖτε στὴν Εὐρώπη, πρέπει νὰ μεταρρυθμίσετε τὸ Δίκαιό σας, προσαρμόζοντάς το πρὸς τὸ κοινοτικὸ (εὐρωπαϊκό). Δὲν μποροῦσα νὰ τὸ πιστεύσω, σήμερα ὅμως ἐκτιμῶ τὴν εἰλικρίνειά του, πού ἄφρονες και δουλοπρεπεῖς πολιτικοί μᾶς ἐπέβαλαν καί τήν οἰκονομική δουλεία. Ἡ ἑνοποίησηκαὶ ἑνιαιοποίηση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ χώρου εἶναι ὁ στόχος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ὀνείρου, κάτι πού μένει σταθερὸ καὶ ἀμετάθετο ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1950 ὥς σήμερα.

Οἱ ὁραματισμοὶ τῶν πρωτοπόρων Εὐρωπαίων τῆς ἐποχῆς μας ἀπέβλεπαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ στὴν «Εὐρώπη χωρὶς σύνορα», ἀλλά καὶ στὴν Εὐρώπη «τῶν νέων ὁριζόντων», ὡς ἕνωση ὑπερεθνικὴ (ὑπερκράτος), πού ἀπαιτεῖ πολίτες μὲ κοινὴ συνείδηση καὶ ἑνιαῖο τύπο ἀνθρώπου, τοῦΕὐρωπαίου ἀνθρώπου. Καὶ αὐτὸ εἶναι δυνατὸ νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὴ δημιουργία τῶν ἀναγκαίων συνθηκῶν μέσῳ τῆς παιδείας, τῶν μέσων ἐνημέρωσης καὶ τῆς εἰδικῆς ὀργάνωσης τῆς κοινωνίας. Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἀδύνατο χωρὶς τὴν ἰσοπέδωση τῶν ἰδιαιτεροτήτων τῶν ἐπὶ μέρους Ἐθνῶν, ὅταν μάλιστα διαφοροποιοῦνται ριζικὰ ἀπὸ αὐτό, πού ἐκφράζει ἀπὸ αἰῶνες γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ὁ ὅρος «Εὐρώπη» ἢ «Δύση».

 

Συνεχῶς διακηρύσσεται, ἐξ ἄλλου, ὅτι ἡ ἕνωση καὶ ἑνιαιοποίηση τῆς Εὐρώπης πραγματοποιεῖται μὲ τὴν ἑνιαία νομοθεσία (Κοινοτικὸ Δίκαιο), πού ὑπέρκειται τῶν ἐθνικῶν νομοθεσιῶν. Ἡ ἰδιότητα τοῦ «Μέλους τῆς Ε.Ε.» σημαίνει αὐτόματα ἀπώλεια κάθε νοήματος γιὰ ἐθνικὴ κυριαρχία ἢ αὐτονομία. Στὸ Ὑπερκράτος Ε.Ε., ἤδη μὲ τὴ συνθήκη τῆς Ρώμης (1957), παραχωρεῖται κάθε ἐθνικὸ δικαίωμα. Ὁλόκληρος ὁ ἐθνικὸς μας βίος προσδιορίζεται ἀπὸ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κέντρο λὴψεων ἀποφάσεων.

 
Γίναμε ἐπαρχία (σήμερα Νομαρχία) ἑνὸς ἐκτενοῦς Κράτους. Ἡ προσαρμογὴ συνόλης τῆς ζωῆς μας στὶς κεντρικές ἀποφάσεις εἶναι αὐτονόητη (πρβλ. παιδεία, ἐξωτερικὴ πολιτική, οἰκονομία, διεθνεῖς σχέσεις, κ.λπ.).
Πολλὲς ἀπὸ τὶς ἀλλαγὲς στὸν ἐθνικό μας βίο πείθουν ἀναντίρρητα ὅτι ὡς (Κράτος) Μέλος τῆς Ε.Ε. εἴμεθα «ὑποχρεωμένοι» νὰ δεχθοῦμε τὶς ἀποφάσεις τοῦ, ὅπως εὔστοχα ἐλέχθη, «Διευθυντηρίου», πόσον δὲ μᾶλλον, ὅταν ἡ Ἡγεσία μας (Κυβέρνηση καὶ Ἀντιπολίτευση στὸ μεγαλύτερό τους μέρος) εἶναι ἀπόλυτα ταυτισμένη μὲ τὴ «Δύση» («φιλενωτικὴ» παράταξη).
Αὐτὸ ἀποδείχθηκε περίτρανα σήμερα μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση, καρπὸ τῆς πλήρους ὑποδούλωσής μας στὴν παγκόσμια οἰκονομικὴ ὀλιγαρχία!

 

Πρόκλησις εἰς τήν ἀφυπνιζομένην Ὀρθόδοξον συνείδησιν

5. Ποιά, λοιπόν, μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ σχέση τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τὸν σύγχρονο κόσμο; Κατ᾽ ἀρχὰς εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνει κατανοητό, ὅτι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἡ εὐρωπαϊκὴ ἑνοποίηση ἢ ἡ προσχώρηση στὴ Νέα Τάξη καὶ τὴ Νέα Ἐποχή, ἀλλά ἡ δική μας παρουσία σ᾽ αὐτὰ τὰ νέα μεγέθη, πού συνδέεται μὲ τὸ πῶς νοηματοδοτοῦμε τὴν παράδοσή μας καὶ τὴν σχέση μας μαζί της, ἀλλά καὶ μὲ τὴ θέση τῆς ἁγιοπατερικῆς πολιτισμικῆς παράδοσης στὶς προτεραιότητες τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου.

Γι’ αὐτό, ἀκριβῶς, ἡ Εὐρώπη λειτουργεῖ ὡς πρόκληση στὴν ἀφυπνιζόμενη ὀρθόδοξη συνείδηση. Πρόκληση ὅμως ὄχι μόνο ἀρνητική, ἀλλά καὶ θετική, βοηθώντας δηλαδή, ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους νὰ ἐπαναπροσδιορίσουν τὴν ταυτότητά τους ἐν ἀναφορᾷ πρὸς τὸν ὑπόλοιπο κόσμο.

Ἐπαναπροσδιορισμὸς τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητάς μας, σημαίνει ἐπανεύρεση τῆς ταυτότητάς μας ὡς «καινῆς κτίσεως» μέσα στὴ συγκεκριμένη κοινωνία, στὴν ὁποία κινεῖται ἡ ὕπαρξή μας. Τὸ μέτρο στὴν περίπτωση αὐτὴ τὸ δίνει ἡ «Πρὸς Διόγνητον Ἐπιστολὴ» (β’ αἰ.), «ὁ ἀδάμας τῆς Ἀπολογητικῆς γραμματείας». Ὅπως λέγει τὸ κείμενο: «Οἱ Χριστιανοὶ παρουσιάζουν μιὰ παραδοξότητα στὸν τρόπο ζωῆς τους. Πατρίδας οἰκοῦσιν ἰδίας (ὁ καθένας ζεῖ στὴν πατρίδα του), «ἀλλ’ ὡς πάροικοι» (σὰν νὰ ᾽ναι προσωρινοί, μετανάστες)! «Μετέχουσι πάντες ὡς πολῖται καὶ πάνθ’ ὑπομένουσιν ὡς ξένοι» (εἶναι πολίτες μιᾶς χώρας, ἀλλ᾽ ἔχουν συνείδηση ὅτι εἶναι ξένοι, περαστικοί). «Πᾶσα ξένη πατρὶ ἐστιν αὐτῶν καὶ πᾶσα πατρὶς ξένη (...). Ἐν σαρκὶ τυγχάνουσιν, ἀλλ᾽ οὐ κατὰ σάρκα ζῶσιν».

Αὐτὴ εἶναι, λοιπόν, ἡ νέα πραγματικότητα, πού εἰσήγαγε ὁ Χριστιανισμός. Ἂν δὲν ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ ἔτσι ἡ Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς δυνάμεις τοῦ κόσμου καὶ τὶς μεθοδεύσεις τους. Ἀλλ’ αὐτὸ ἀπαιτεῖ τὴν ἀναβάπτισή μας στὴν ὀρθόδοξη παράδοσή μας, ἀλλά καὶ τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, ὄχι ὑπὸ τὴν μορφὴ ἑνὸς «διορθοδόξου τόξου», πού σημαίνει «συσχηματισμὸ μὲ τὸν κόσμο» (Ρωμ. 12,1), ἀλλά μὲ τὴν μετοχὴ στὴν ἄκτιστη θεία Χάρη μὲ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

6. Ὁ συνειδητὰ Ὀρθόδοξος ζεῖ καί κινεῖται στήν «Νέα Ἐποχή» και τήν Ε.Ε μέ συγκεκριμένες βεβαιότητες, ποὺ ἀποβαίνουν καθοριστικὲς γιὰ τὴν περαιτέρω παρουσία καὶ στάση του μέσα σ᾽ αὐτὴν καὶ γενικὰ στὴ νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Ἔχει σαφῆ συνείδηση τῆς διαμετρικῆς διαφορᾶς ὀρθοδόξου καὶ δυτικοευρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Ὅλες οἱ ἐκφάνσεις τοῦ ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ ἀποτυπώνουν τὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ ἀνθρώπου σὲ θεὸ «κατὰ χάριν». Ἀνθρωπολογικὸ πρότυπο τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι ὁ «καλὸς κἀγαθός» ἄνθρωπος, ἀλλ᾽ ὁ Θεάνθρωπος. Οἱ ὀρθόδοξοι Λαοὶ στὴν πλατιὰ διαστρωμάτωσή μας εἴμαστε ζυμωμένοι μέσα σ’ αὐτὴ τὴν πολιτισμικὴ παράδοση, καὶ παρὰ τὶς ἀναμφισβήτητες ἀλλοιωτικὲς ἐπιρροές, πού ἔχουμε δεχθεῖ στὴν ἱστορική μας πορεία, διακρατοῦμε στὴν συνείδησή μας τὰ ζώπυρα αὐτῆς τῆς παραδόσεως.

Ἡ μετακαρλομάγνεια Δύση ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν πατερικότητα, ἀνέπτυξε ἕνα πολιτισμό, πού ἔχασε κυριολεκτικὰ τὴν αὐθεντικὴ ἔννοια τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας. Ἐνῶ δὲ παρήγαγε μιὰ ἐκθαμβωτικὴ ἐπιστημονικὴ πρόοδο, ἀποδεικνύεται ἐντελῶς ἀνίσχυρη νὰ διαπλάσει ἀνθρώπους, πού νὰ μποροῦν νὰ χρησιμοποιοῦν τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι τὴν καταστροφικὴ ἐκμετάλλευσή του. Καὶ μόνο οἱ δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ὡς δημιουργήματα τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ «πολιτισμοῦ» της, δείχνουν ποῦ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ὁ «χωρὶς Θεό», ρομποτοποιημένος, εὐρωπαῖος (δυτικὸς) ἄνθρωπος.

  

7. Ὑπάρχει ὅμως καὶ μιὰ ἄλλη προοπτική. Ἡ Ε.Ε. καὶ ἡ δυτικὴ κοινωνία παρουσιάζονται γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὡς ἀγρὸς ἱεραποστολικός, χῶρος μαρτυρίας τοῦ λόγου καὶ τοῦ τρόπου (στάσης ζωῆς), πού συνιστᾶ τὴν οὐσία τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης. Αὐτὴ μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ δική μας προσφορὰ στὸν παραπαίοντα σημερινὸ κόσμο,ἀλλά αὐτό προϋποθέτει Ὀρθοδόξους…

Ἡ παρουσία τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ σύγχρονο κόσμο ὀφείλει νὰ εἶναι πρωταρχικὰ πνευματικὴ καὶ λειτουργική. Ἡ Θεία Λειτουργία, μὲ ὅλη τὴ λατρεία μας, εἶναι ὁ σημαντικότερος θησαυρός μας, διότι περικλείει καὶ διασώζει δυναμικὰ τὸ φρόνημα καὶ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων μας, τὴν πίστη καὶ τὸν θεονόμο τρόπο ὕπαρξής μας. Μιλώντας, βέβαια, γιὰ λειτουργικὴ θεολογία, ἀγγίζουμε τὴν πραγματικότητα τῆς Ἐνορίας, ὑπὸ τὴ διπλὴ μορφή της, τὴ μοναστικὴ καὶ τὴν κοσμική.

Ἡ διακράτηση τῆς ζωτικότητας τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος ἐξασφαλίζεται διαχρονικὰ στὸ Μοναστήρι καὶ τὴν τροφοδοτούμενη ἀπὸ αὐτὸ πνευματικὰ Ἐνορία. Χωρὶς τὴν ὑπαρκτικὴ σχέση πιστοῦ καὶ Ἐνορίας δὲν μπορεῖ νὰ γίνει σοβαρὸς λόγος γιὰ ὀρθόδοξη μαρτυρία.

Ἡ ζωὴ τῆς Ἐνορίας , ὡς ἐνεργοποίηση τῶν ἁγιοπνευματικῶν χαρισμάτων τῶν μελῶν της, ἀσκεῖ τὴν ἰσχυρότερη δυναμικὴ καὶ ἐνεργεῖ τὴν ἀποτελεσματικότερη ἱεραποστολή. Μέσῳ τῆς ἐνοριακῆς-κοινοτικῆς ζωῆς παρουσιάζεται ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως εἶναι: ὡς ζωὴ καὶ πνευματικὴ ὁδός, πού δίνει θεοκεντρικὸ νόημα στὴ ζωὴ καὶ ἀποκαλύπτει τὸν ἀληθινὸ προορισμό της.

Ἡ ἀνασυσπείρωση τῶν Ὀρθοδόξων στὴ ζωὴ τῆς κοινότητας-ἐνορίας εἶναι ἡ μονὴ ἐλπίδα γιά τὴν συνεχῆ καί ἱστορικὴ ἐπιβίωσή μας.

 

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο ἡ ὀρθόδοξη (ἐκκλησιαστική) Ἡγεσία δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ λάβει πολιτικό χαρακτήρα, ὡς ἕνα Βατικανὸ τῆς Ἀνατολῆς. Κέντρο τῆς ἑνότητας τῶν Ὀρθοδόξων μένει ἀμετακίνητα ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι κάποιος -ἐκκλησιαστικὸς ἔστω- ἀξιωματοῦχος. Ἡ προσφυγὴ στοὺς πολιτικοὺς μηχανισμοὺς τοῦ κόσμου τούτου, κάτι πού γίνεται μὲ τὸν ἐγκλωβισμὸ στὸν Οἰκουμενισμό, εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὄχι ἐνδυνάμωση, ἀλλά ἀποδυνάμωση. Ἡ Ὀρθοδοξία λειτουργεῖ ἑνωτικὰ καὶ καταλλακτικὰ ὡς πνευματικὴ δύναμη, προσευχομένη καὶ ἀγωνιζομένη «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας».

 

  

ΠΗΓΗ: Ὀρθόδοξος Τύπος, 8/11/2013

 

 

Ὁ «χριστός» τῆς Νέας Ἐποχῆς

Ἡ Νέα Ἐποχή εἶναι ἕνα μεγάλο κίνημα στό ὁποῖο ἐντάσσονται ἑκατοντάδες ὀργανώσεις καί πρόσωπα σέ ὅλο τόν κόσμο. Ἔχοντας τίς ρίζες του στήν Ἀστρολογία, δέχεται ὅτι κάθε 2.000 χρόνια περίπου ὁ ἥλιος μας καί ὅλοι οἱ πλανῆτες πού τόν περιβάλλουν διέρχεται ἕνα ἀπό τά ζώδια ἑνός μεγάλου ζωδιακοῦ κύκλου. Τό διάστημα αὐτό ὀνομάζεται «Ἐποχή» καί χαρακτηρίζεται ἀπό τήν κυριαρχία μιᾶς μεγάλης προσωπικότητος, ἑνός Μεσσία. Μέχρι τώρα, ἰσχυρίζονται οἰ ὀπαδοί τοῦ κινήματος, ζούσαμε στήν ἐποχή τοῦ Ἰχθύος, ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ προσωπικότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐποχή αὐτή περιγράφεται ὡς ἐποχή τῆς καταπίεσης, τῶν ἐντολῶν, τῶν πολέμων καί γενικά τοῦ κακοῦ. Τώρα ὅμως μπαίνουμε, ὑποτίθεται, σέ μιά ἄλλη ἐποχή, στήν ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου, μιά ἐποχή φωτεινή, ὅπου θά κυριαρχήσει μιά νέα προσωπικότητα, ἕνας νέος Μεσσίας ἤ Ἀβατάρ, πού θά λύσει ὅλα τά προβλήματα.

«Ἡ νέα ἀνθρωπότητα», ἰσχυρίζεται κορυφαία ἐκπρόσωπος τοῦ κινήματος τῆς Νέας Ἐποχῆς, «θά ἀναδυθεῖ μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ "Χριστοῦ". Ἀπό τό 1945 ὁ "Χριστός" ἀνέλαβε τά καθήκοντα τοῦ Διδασκάλου τοῦ Ὑδροχόου καί οἱ "δυνάμεις ἀποκαταστάσεως" ἄρχισαν τό ἔργο τους ... Ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ τοῦ Ὑδροχόου ἀποτελεῖ ... ἕνα "πνευματικό γεγονός", πού θά φέρει "μεγάλες ἀλλαγές ἤ ἀποκαταστάσεις" καί θά ἐγκαινιάσει "ἕνα καινούργιο πολιτισμό" ... Παρ' ὅλο πού ἡ ἐμφάνιση τοῦ "Χριστοῦ" δέν ἔχει ἀκόμη γίνει γνωστή, ἡ "βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει ἤδη"». Πότε θά γίνει ἡ ἐμφάνιση τοῦ νέου «χριστοῦ»; «Κάθε φορά πού οἱ καιροί ὡριμάζουν καί ἡ ἐπίκληση τῶν μαζῶν γίνεται διαπεραστική, ἔρχεται ἕνας "Ἀβατάρ - Χριστός" ... Τό ὅτι δέν ἔχει ἀκόμη ἐμφανισθεῖ ὁ νέος χριστός, τοῦτο ὀφείλεται ... στά ἐμπόδια πού παρενέβαλε ἡ Ἐκκλησία» (Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ἀποκρυφιστικές ὁμάδες, Ἀθήνα 1996, σ. 152).

Ἤδη γίνεται φανερό ὅτι ἡ Νέα Ἐποχή πρεσβεύει τήν πλήρη ἄρνηση τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς σχετικῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας. Πρεσβεύει τήν ἀντικατάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ ἕναν ἄλλο Μεσσία. Ἡ Νέα Ἐποχή κάνει, βέβαια, λόγο περί «χριστοῦ», ἀλλά ὁ «χριστός» αὐτός δέν εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός τῆς χριστιανικῆς πίστεως, εἶναι ἕνας ἄλλος «χριστός». Ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἄλλος «χριστός», ὁ νέος Μεσσίας, πού ἀναμένει ἡ Νέα Ἐποχή; Κάθε ὁμάδα πού ἐντάσσεται σ' αὐτό τό κίνημα ἀναμένει συνήθως τόν Μεσσία μέ τόν δικό της τρόπο, ἤ θεωρεῖ τόν δικό της Μεσσία ὡς Μεσσία τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ἀποδέχονται οἱ ὁμάδες καί οἱ ὀργανώσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς τήν ἱστορική ὕπαρξη τοῦ Ἱησοῦ Χριστοῦ, καί μέ ποιό τρόπο; Γιά νά ἀπαντήσουμε σ' αὐτό τό ἐρώτημα, πρέπει νά ἔχουμε ὑπ' ὄψιν ὅτι γιά τήν Νέα Ἐποχή ὁ «χριστός» εἶναι πάνω ἀπ' ὅλα μιά «κατάσταση» μέσα στόν ἄνθρωπο καί ὄχι ἕνα πρόσωπο. Ἡ κατάσταση αὐτή ὀνομάζεται «χριστική κατάσταση» ἤ «κατάσταση τοῦ χριστοῦ» ἤ ἀκόμη μπορεῖ νά ὀνομάζεται «κατάσταση τοῦ Βούδα» κ.ἄ. Κατά τήν Νέα ἐποχή, ἡ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι θεϊκή. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἀνακαλύψει καί νά λατρεύσει τόν «θεό» πού βρίσκεται μέσα του, δηλ. νά λατρεύσει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του. Πρόκειται γιά μηχανισμό αὐτολατρείας καί αὐτοθεοποίησης τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ ὁμάδες τῆς Νέας ἑποχῆς διατυπώνουν διάφορα συστήματα αὐτοσωτηρίας καί αὐτοεξέλιξης, σύμφωνα μέ τά ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά καλλιεργήσει καί νά ἀναπτύξει τίς «θεϊκές» δυνάμεις, πού δῆθεν βρίσκονται μέσα του, προκειμένου νά ἀνέλθει σέ ἀνώτερα ἐπίπεδα ὕπαρξης. Ἀνερχόμενος αὐτά τά ἐπίπεδα, καθίσταται κατά κάποιον τρόπο «ὑπεράνθρωπος», γίνεται «μύστης» καί γνωρίζει τά μυστικά τῆς ζωῆς, πού παραμένουν ἀπόκρυφα γιά τούς ἀμυήτους. Ἕνας μεγάλος μύστης ἦταν καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, καθώς καί ὅλοι οἱ ἀρχηγοί τῶν γνωστῶν θρησκειῶν.

Ἔτσι, τό ἄν ὑπῆρξε ἱστορικά ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί τί ἀκριβῶς ἦταν αὐτός φαίνεται νά ἔχει ἐντελῶς δευτερεύουσα σημασία. Θά μποροῦσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί νά μήν εἶχε ὑπάρχει ποτέ ὡς ἱστορικό πρόσωπο. Ἄν ὑπῆρξε, αὐτό πού ἔχει σημασία δέν εἶναι τό ἴδιο τό πρόσωπό του, ἀλλά ἡ κατάσταση στήν ὁποία βρισκόταν. Ἄν πάλι δέν ὑπῆρξε ὡς ἱστορικό πρόσωπο, ὑπῆρξε ὡς «προσωποποιημένη ἰδέα» ἤ ὑπάρχει ὡς κατάσταση («χριστική κατάσταση»), τήν ὁποία ἐντοπίζουν σέ διάφορα ἄλλα πρόσωπα, στόν Βούδα στόν Κρίσνα, ἀλλά καί σέ νεότερους αἱρεσιάρχες - «μεσσίες», ὅπως στόν Σάμαελ Ἄουν Βεόρ, στόν Σάϊ Μπάμπα, στόν Διονύσιο Δώριζα κ.ἄ.

Τό χειρότερο εἶναι ὅτι ἡ κατάσταση αὐτή τοῦ Χριστοῦ θεωρεῖται προσβάσιμη  καί ὑπερβάσιμη γιά τόν καθένα. Ὁποιοσδήποτε μπορεῖ ὄχι μόνο νά τήν φθάσει, ἀλλά καί νά τήν ξεπεράσει! Ὁποιοσδήποτε δηλ. μπορεῖ νά γίνει ἀνώτερος ἀπό τόν Χριστό! Γιατί ὁ Χριστός, τελικά, εἶναι μιά κατάσταση πού βρίσκεται μέσα μας καί λατρεύοντας τόν Χριστό ὁ ἄνθρωπος τῆς Νέας Ἐποχῆς, λατρεύει, ὅπως προαναφέραμε, τόν ἑαυτό του. Ἔτσι π.χ. ἑλληνική ὀργάνωση τοῦ κινήματος συνιστᾶ νά ἀπευθυνόμεθα στόν ἑαυτό μας μέ τά ἑξῆς λόγια: «Ὑπέροχε Ἕνα, Σύμβουλέ μου, Πρίγκιπα τῆς Εἰρήνης μου, Χριστέ Ἑαυτέ μου... Σκέψου ὅλη τήν ἡμέρα ὅτι εἶσαι ὁ Χριστός τοῦ Θεοῦ καί ζῆσε μέ αὐτή τή σκέψη. Μετά σκέψου πώς αἰσθάνεται ὁ Χριστός. Πώς μιλᾶ ὁ Χριστός, πώς εὐλογεῖ ὁ Χριστός, καί τέλος, θυμήσου ὅτι εἶσαι ὁ Χριστός τοῦ Θεοῦ» 

(Χρ. Τσιάκκα, Ἡ «Νέα Ἐποχή», Λεμεσός 1998, σ. 26). 

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ @ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΩΡΩΠΟΥ

          

ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ» 

Επιμέλεια  π.Δ.Μ.

 

Ἡ Ἑλληνικὴ Ἱεραποστολικὴ Ἕνωση (Ε.Ι.Ε)

καὶ οἱ δραστηριότητές της

(Γράφει ὁ πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Ἀθανασίου)

 

Προκειμένου νά δώσουμε κατηχητικές πληροφορίες στό Ὀρθόδοξο Χριστεπώνυμο πλήρωμα δημοσιεύουμε τό παρακάτω ἄρθρο στό ὁποῖο ἀναπτύσσονται μέ σύντομο τρόπο τά ἑξῆς θέματα:

 Τί εἶναι ἡ Ε.Ι.Ε -Ἡ ἱστορία τῆς Ε.Ι.Ε καί ἡ διδασκαλία της.

 Ἱστορία τῆς Ε.Ι.Ε καί ἡ διδασκαλία της

Ἡ ὀργάνωση ἱδρύθηκε τό 1981 ἀπό τόν Κώστα Μακρή, ὁ ὁποῖος τό 1954 σέ ἱεραποστολικό σχολεῖο στόν Καναδᾶ ἐντάχθηκε στήν προτεσταντική κίνηση τοῦ Σπύρου Ζωδιάτη. Τό 1963 πῆγε στή Δυτική Νέα Γουϊνέα σάν ἱεραπόστολος καί τό 1981 ἐπέστρεψε στήν Ἑλλάδα, ὅπου ἵδρυσε τήν ΕΙΕ. Σήμερα ὑπεύθυνος τῆς ὀργάνωσης εἶναι ὁ γιός τοῦ Ἰωνάθαν Μακρής.

Ἡ ὀργάνωση εἶναι προτεσταντικός ἱεραποστολικός σύλλογος. Ἔργο του θεωρεῖ νά διανέμει τήν Καινή Διαθήκη. Ἀκολουθοῦν τήν κοινή προτεσταντική ἀντίληψη, πώς ἡ ἀλήθεια βρίσκεται μόνο στήν Ἁγία Γραφῇ καί δέν τιμοῦν τήν Παναγία, τούς Ἁγίους, τίς εἰκόνες, ἀρνοῦνται τά Ἱερά Μυστήρια καί ἀπορρίπτουν τήν Ἱερά Παράδοση.

Ἡ ὀργάνωση ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι «διαδογματική» καί «ὑπερδογματική» καί ἀνοικτή πρός ὅλες τίς προτεσταντικές παραφυάδες, στίς ὁποῖες δέν ἀσκεῖ προσηλυτισμό. Ἀντιθέτως θεωρεῖ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι χρήζουν ἄμεσης «βοήθειας» γι΄αυτό καί γράφουν στά ἔντυπά τους ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μιά χώρα, ὅπου ἐπικρατεῖ «πνευματικό σκοτάδι καί ἀπιστία».

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ: Τά ἐρωτήματα πού προκύπτουν εἶναι τί κρύβεται πίσω ἀπό αὐτή τήν κίνηση καί ποιός ὁ λόγος αὐτῆς τῆς ἐξόρμησης. Οἱ ἴδιοι ἰσχυρίζονται ὅτι θέλουν ἁπλῶς νά μοιράσουν τήν Καινή Διαθήκη. Χρησιμοποιοῦν ὅμως μέ δολιότητα τήν Καινή Διαθήκη γιά προσηλυτιστικούς σκοπούς.

Οἱ μισιονάριοι νεοπροτεστάντες τῆς Ε.Ι.Ε βλέπουν τόν Ὀρθόδοξο Ἕλληνα ὡς εἰδωλολάτρη. Γράφουν «...βασικός μας στόχος εἶναι νά διαδώσουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ».... «Ἐπισκεπτόμαστε κάθε σπίτι ξεχωριστά καί ἀφήνουμε μιά Καινή Διαθήκη καθώς καί ἐνημερωτικά φυλλάδια» ... Μάλιστα γιά νά παραπλανήσουν, δηλώνουν «δέν εἴμαστε οὔτε ἀπατεῶνες, οὔτε αἱρετικοί καί δέν ἔχουμε καμία σχέση μέ τούς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ».

Ἡ Ἁγία Γραφῇ ὅμως (Παλαιά καί Καινή Διαθήκη) δέν εἶναι αὐθύπαρκτο βιβλίο, εἶναι λόγος περί τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἡ Καινή Διαθήκη ἔχει 27 βιβλία καί ἀποφασίστηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία (τούς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δηλαδή πού ἡ ὀργάνωση δέν δέχεται) μέ Οἰκουμενικές Συνόδους, ποιά βιβλία θά ἀποτελοῦσαν τόν Κανόνα. Ἡ Ἁγία Γραφῇ εἶναι περιουσία τῆς Ἐκκλησίας. Χωρίς τήν Ἐκκλησία δέν στέκεται ἡ Ἁγία Γραφῇ. Οἱ προτεστάντες ὅμως ἀρνοῦνται τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πού διαφύλαξε τό κείμενο. Διαχειρίζονται καί μοιράζουν μιά ξένη περιουσία. Ἡ Ἁγία Γραφῇ χρειάζεται ὀρθή ἑρμηνεία καί χωρίς αὐτή παύει νά εἶναι Ἁγία Γραφῇ. Ἡ Ἁγία Γραφῇ εἶναι χάρτης. Ἄν τόν ἔχει κανείς στό χέρι καί δέν ξέρει νά τόν διαβάσει εἶναι ἄχρηστος. Εἶναι πολύ σημαντική ἡ ὀρθή ἑρμηνεία καί γνώση, γιά νά τήν ἀξιοποιήσει κάποιος.

Ἡ Καινή Διαθήκη, τήν ὁποία μοιράζουν, περιλαμβάνει τό κείμενο μόνο σέ μετάφραση στή Δημοτική καί ἀποτελεῖ ἔκδοση τῆς «Ἑλληνικῆς Βιβλικῆς Ἐταιρίας». Περιλαμβάνει συγχαρητήριες ἐπιστολές πρός τούς μεταφραστές κ. κ. Γεώργιο Γαλίτη, Ἰωάννη Καραβιδόπουλο, Ἰωάννη Γαλάνη καί Πέτρο Βασιλειάδη, Καθηγητές τῆς Βιβλικῆς Θεολογίας τῶν Πανεπιστημίων Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης, ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη καί τούς Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων, καθώς καί τήν ἐγκριτική ἐπιστολή γιά τήν καταλληλότητα τῆς μετάφρασης τῆς Ι. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 2/6/1988.

 

Στό πρόσθετο δικό τους ἐξώφυλλο γράφουν «ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ».

Ὅπως τονίζει σέ σχετική ἀνακοίνωσή της τό 2015 ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος "ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη δέν εἶναι χθεσινό κατασκεύασμα, δέν ἀποτελεῖ ἰδεολόγημα μιᾶς κινήσεως, ἀλλά εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀποστολική παρακαταθήκη (Γάλ. α΄ 11-12. Α' Κόρ. ἰε΄1-3). Γι' αὐτή τήν πίστη ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει μέ ἔμφαση στούς Γαλάτες: «Ἐάν ἀκόμα καί ὁ ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό κηρύξει σέ σᾶς ἄλλο εὐαγγέλιο διαφορετικό ἀπό ἐκεῖνο πού σᾶς κηρύξαμε, ἄς εἶναι ἀνάθεμα» (Γάλ. α΄ 8-9)". Δηλαδή ὁ ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς προτρέπει νά μήν ἀκοῦμε κανέναν πού δέν ἔχει σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη.

Διδασκαλία

Ἡ κίνηση ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι «διαδογματική» καί «ὑπερδογματική». «Ταυτιζόμαστε καί μέ τό καθολικό καί μέ τό ὀρθόδοξο καί μέ τό διαμαρτυρόμενο δόγμα». «Σάν εὐαγγελιστές δέν ἀσπαζόμαστε κανένα δόγμα, εἴμαστε ὑπερδογματικοί καί ἐκεῖνο πού κάνουμε εἶναι νά ἀκολουθοῦμε τούς λόγους τοῦ εὐαγγελίου» (Κ. Μακρής, Ἐλεύθερος Τύπος 23.5.1984).

Οἱ διαφορές μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία χαρακτηρίζονται θέματα «τυπολατρείας», ὄχι οὐσίας. «Ἐμεῖς γιά παράδειγμα δέν προσκυνᾶμε τίς εἰκόνες οὔτε οἱ ἱερεῖς μας φορᾶνε ἄμφια», ἰσχυρίζεται ὁ Μακρής (Ἐλεύθερος Τύπος 23.5.1984), ἀφήνοντας νά ἐννοηθεῖ ὅτι ἡ κίνηση ἀναγνωρίζει ἱερεῖς.

Ἡ διδαχή τῆς ΕΙΕ κινεῖται στά πλαίσια τοῦ «Εὐαγγελικοῦ Συνδέσμου». Ὑποστηρίζει ὅτι δέχεται τήν θεοπνευστία καί αὐθεντικότητα τῆς ἁγίας Γραφῆς, τό «Σύμβολο τῆς Πίστεως καί τίς ἀποφάσεις τῶν πρώτων ἀποστολικῶν χρόνων» (Τί εἶναι ἡ ΕΙΕ). Ὅμως οὐσιαστικά ἀπορρίπτει τήν Ἐκκλησία σάν ὁρατή πραγματικότητα καί ὑπογραμμίζει ὅτι δέν σώζει καμία ἐκκλησία: «οἱ ἄνθρωποι, πού τούς σώζει ὁ Χριστός ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία Τοῦ» (Δρ 64/87,1).

Ἡ σωτηριολογία της κίνησης συνοψίζεται στά ἀκόλουθα «ἕξι βήματα»: Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἁμαρτωλός, χωρισμένος ἀπό τόν Θεό ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας του. Ὁ μισθός της εἶναι θάνατος καί κανείς δέν μπορεῖ νά σώσει τόν ἑαυτό του. Ὅμως ὁ Χριστός ἐπλήρωσε τίς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου κι ἄν πιστεύσει σ' αὐτόν θά σωθεῖ. Αὐτή ἡ διαδικασία τῆς «σωτηρίας» περιλαμβάνεται στή σύντομη προσευχή: Κύριε Ἰησοῦ, ξέρω ὅτι εἶμαι ἁμαρτωλός. Δέχομαι ἐσένα τώρα σάν προσωπικό μου Σωτῆρα. Ἔλα στήν καρδιά μου τώρα... Ἀμήν» (Δρ 57/1986,7).

«Νά τώρα, πῶς μπορεῖς νά δεχθεῖς τόν Χριστό! Μέ τήν πίστη μπορεῖς νά δεχθεῖς τόν Χριστό, ἐκφράζοντας τήν μάλιστα μέ προσευχή... Κύριε Ἰησοῦ, ἀναγνωρίζω πώς... εἶμαι ἁμαρτωλός. Τώρα ἀνοίγω τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μου καί Σέ δέχομαι Σωτῆρα καί Κύριο ... Κάμε τήν ἀμέσως τώρα. Ὁ Χριστός θάρθει στή ζωή σου, ἀφοῦ ἔτσι ὑποσχέθηκε» (Δρ 30/84. 59/1986. 12,65/1987, 6-7).

Ἀκριβῶς τη στιγμή αὐτή ἔρχεται ἡ σωτηρία! «Τήν ὥρα αὐτή ὁ Χριστός ἔρχεται στή ζωή σου ὡς Σωτῆρας καί Κύριος καί ὁ Θεός γίνεται Πατέρας σου. Γίνεσαι καινούριο δημιούργημα πνευματικό καί ὅλες οἱ ἁμαρτίες τοῦ παρελθόντος σου συγχωροῦνται. Πές καί στούς ἄλλους τί ἔχει κάνει ὁ Χριστός στή ζωή σου, καί πές πώς τώρα εἶσαι πραγματικά χριστιανός. Μετά τά λόγια τῆς προσευχῆς μήν ξεχάσεις νά εὐχαριστήσεις τό Θεό γι' αὐτό πού ἔκανε γιά σένα!» (Δρ 56/1986, σ. 4).

Αὐτή ἡ «σωτηρία» συντελεῖται πρίν ἀπό τό βάπτισμα μέ νερό. Γι' αὐτό καί ἡ ΕΙΕ προτρέπει: «Τώρα πού ἔχεις σωθεῖ καί ἔχεις γίνει παιδί τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχουν μερικά πράγματα πού πρέπει νά κάνεις: 1. Πρέπει νά βαπτισθεῖς. Τό βάπτισμα εἶναι ἕνα ὁρατό σημάδι μιᾶς ἐσωτερικῆς ἀλλαγῆς (της καινούριας καρδιᾶς). Εἶναι μιά δημόσια ὁμολογία, ὅτι ὁ Θεός σέ ἔχει σώσει» (Δρ 56/86, σ. 5). Αὐτό σημαίνει πώς ἡ ΕΙΕ ἀρνεῖται τό βάπτισμα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Δέν εἶναι γνωστό ἄν ἡ ὁμάδα ἀναβαπτίζει ἡ ἴδια τούς προσηλύτους ἤ τούς παραπέμπει γι' αὐτό τό σκοπό στήν «μητέρα Ἐκκλησία», π.χ. στήν «Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἐνδιαφέρον νά παρατηρηθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ ποιμένας τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς Γ. Πατσαούρας, μέ βάση τό καταστατικό τῆς ΕΙΕ (ἄρθρο 9) εἶναι μέλος τῆς «Ἐκτελεστικῆς ἐπιτροπῆς». Ὁ νεαρός Κώστας Κοτόπουλος, πού προσηλυτίσθηκε ἀπό τήν ὀργάνωση «Νεολαία μέ Ἀποστολή» καί κατηχήθηκε ἀπό τόν Κ. Μακρή ἐντάχθηκε στήν κοινότητα τοῦ Γ. Πατσαούρα. Ἡ μητέρα τοῦ νεαροῦ σέ ἐπιστολή τῆς (2.6.1986), ἀναφέρει ὅτι ὁ γιός της ἀναβαπτίσθηκε (βλ. καί ἐπιστολή τῆς ἴδιας στήν «Αὐριανή», 22.4.84).

Ἡ κίνηση ἰσχυρίζεται πώς ὁ «ἀναγεννημένος» ἔχει πλέον βεβαιότητα σωτηρίας: «Οἱ ἁμαρτίες σου συγχωρέθηκαν... ἔγινες παιδί τοῦ Θεοῦ... ἔχεις αἰώνια ζωή... ἡ Ἁγία Τριάδα... κατοικεῖ μέσα σου» (Δρ 57/86, σ. 7). Ὅπως καί ἡ «Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» ἔτσι καί ἡ ΕΙΕ κηρύττει μετά τήν «ἀναγέννηση» μιά «πρόσθετη χάρη», τήν «πλήρωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Δρ 57/86, σ. 7). Ἡ κίνηση προτρέπει τούς νέους ὀπαδούς της νά παρακολουθοῦν τίς συνάξεις «τῆς ἐκκλησίας ὅπου σέ τοποθέτησε ὁ Θεός» καί νά ὑπηρετοῦν τούς σκοπούς της μέ τό χρόνο τους καί τά ὑλικά τους ἀγαθά. «Πρέπει νά δίνεις ἀπό τό χρόνο σου καί ἀπό τ' ἀγαθά πού σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός γιά τούς σκοπούς τοῦ ἔργου Τοῦ. Ὁ Θεός ἀγαπάει τό χαρούμενο δότη. Ὁ Ἰησοῦς εἶπε ὅτι καλύτερο εἶναι νά δίνεις παρά νά παίρνεις» (πηγή.Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ-Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας-ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ.

Ἄλλα παραπλανητικά σημεῖα

Τό Σύμβολο τῆς πίστεως

Βέβαια, ἐδῶ συμβαίνει  τό ἑξῆς παράδοξο. Δέχονται λένε «τό Σύμβολο τῆς Πίστεως ὅπως ἀποδόθηκε στίς δύο πρῶτες Οἰκουμενικές Συνόδους (τῆς Νικαίας, 325 μ.Χ., καί τῆς Κωνσταντινούπολης, 381 μ.Χ.) καί ἐγκρίθηκε ἀπό τήν τέταρτη Οἰκουμενική Σύνοδο (τῆς Χαλκηδόνας, 451 μ.Χ.). Τό Σύμβολο τῆς Πίστεως (ἤ τό «Πιστεύω») ἀποτελεῖ τή δογματική σύνοψη τῆς ἀλήθειας τοῦ εὐαγγελίου ὅσον ἀφορᾷ τήν ὀρθόδοξη πίστη στόν Τριαδικό Θεό (Πατέρας, Υἱός, Ἅγιο Πνεῦμα), τήν ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ, καί τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο.».

Ἀφήνοντας τήν ἀναφορά τῆς ὀργάνωσης στήν «δογματική σύνοψη τῆς ἀλήθειας τοῦ εὐαγγελίου ὅσον ἀφορᾷ τήν ὀρθόδοξη πίστη», πού ὅλο καί κάποιον μπορεῖ νά μπερδέψει, εἶναι ἀπορίας ἄξιον, πῶς ἀπό τή μιά δέχεται ἡ ὀργάνωση τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας καί τίς Οἰκουμενικές Συνόδους τῆς Μίας Ἐκκλησίας πού εἶχε καί ἔχει τήν Παράδοσή Τῆς, τούς Ἁγίους Τῆς (πολλοί συμμετεῖχαν σέ Αὐτές καί ἔκαναν θαύματα), τίς εἰκόνες Τῆς, τά Ἱερά μυστήριά Τῆς καί ἀπό τήν ἄλλη δέν ἀναγνωρίζει τίποτε ἀπό αὐτά.

Ἐπίλογος

Οἱ προτεσταντικές καί ἰδιαίτερα οἱ νεοπροτεσταντικές ὀργανώσεις μπορεῖ νά λένε ὡραῖα λόγια, ἀλλά τί ἀντιπροσωπεύουν αὐτά; Εἶναι μόνο ἕνα μικρό κομμάτι τῆς ἀλήθειας, τό ὁποῖο δέν παρέλαβαν ὡς ζῶσα Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά κάνοντας ἕνα φοβερό ἅλμα ἀπό τό σήμερα στήν ἐποχῇ τῶν Ἀποστόλων, δύο χιλιάδες χρόνια πρίν. Τόν δέ λόγο τους δέν ἀντλοῦν ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἀπό τό βιβλίο. Μάλιστα, ὅ,τι ἀντλοῦν ἀπό τή Γραφῇ δέν εἶναι τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας, ὁλοκληρωμένη ἡ διδασκαλία, ἀλλά μόνο ἕνα μέρος της. Γι' αὐτό ὀνομάζονται καί αἱρετικοί∙ γιατί ἀπό τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας, πού ἔχει ἀφήσει τούς ἀγλαούς καρπούς τοῦ πάνω στή δισχιλιετῆ παράδοση διαλέγουν (αἱροῦσιν) μόνο ἕνα μέρος, ἕνα κομμάτι, ὅποιο νομίζουν αὐτοί ὅτι εἶναι καλό. Κανείς δέν τούς ἔχρισε κήρυκες καί διδασκάλους∙ μόνοι τους καπηλεύονται αὐτή τήν ἰδιότητα.

«Στήκετε, καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις» (Β΄ Θέσσ. 2,15) κατά τόν Θεῖο Παῦλο. Προσέξατε, «μή τίς ὑμᾶς ἐξαπατήση κατά μηδένα τρόπον» (Β΄ Θέσσ. 2,3). «Ἐπιμένετε τή πίστει τεθεμελιωμένοι καί ἑδραῖοι καί μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ εὐαγγελίου οὐ ἠκούσατε, τοῦ κηρυχθέντος ἐν πάσῃ τή κτίσει τη ὑπό τόν οὐρανόν (Κόλ. 1, 21-23). «Ὡς οὔν παρελάβετε τόν Χριστόν Ἰησοῦν τόν Κύριον, ἐν αὐτῶ περιπατεῖτε, ἐρριζωμένοι καί ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῶ καί βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει καθώς ἐδιδάχθητε, περισσεύοντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ. Βλέπετε μή τίς ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγών διά τῆς φιλοσοφίας καί κενῆς ἀπάτης, κατά τήν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατά τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί οὐ κατά Χριστόν» (Κόλ. 2, 6-8).

Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη καί Λατρεία δέν εἶναι κατασκεύασμα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα∙ δέν εἶναι ἰδεολογικό κατασκεύασμα∙ εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀποστολική Παρακαταθήκη πού ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος μας καλεῖ νά κρατήσουμε ἀλώβητη: «ἀλλά καί ἐάν ἡμεῖς ἡ ἄγγελος ἐξ ουρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὁ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». (Γάλ. 1, 7 -8)

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

ΟΜΑΔΕΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

Χριστιανικές αἱρέσεις καί παραχριστιανικές ὁμάδες

Κατάλογος πού καταρτίστηκε ἀπό τήν Ε΄ Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας (Ναύπακτος, 13-18.5.1993) καί ἐγκρίθηκε ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο

1.   Ἀδελφότητα Παιδικοῦ εὐαγγελισμοῦ

2.   ΑΜG – Προωθώντας τίς Διακονίες τοῦ Εὐαγγελίου

3.   Ἀνώνυμοι Χριστιανοί

4.   Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς

5.   Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ

6.   Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ

7.   Ἀποστολική Χριστιανική Ἐκκλησία

8.   Ἀρχέγονη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

9.   Βιβλική Ἑταιρεία Λόγος Ζωντανός

10.                     Βιβλικό Μήνυμα

11.                     Βιβλικός Κύκλος

12.                     Βιβλικός Σύνδεσμος

13.                     Γυναικεία Ἀδελφότητα AGLOW

14.                     Διακονίες τοῦ Εὐαγγελίου ὁ Φᾶρος

15.                     Διεθνές Ἱεραποστολικό Κέντρο

16.                     Διεθνής Ἀδελφότης Ἐπαγγελματιῶν τοῦ Πλήρους Εὐαγγελίου

17.                     Διεθνής Ἐκκλησία τοῦ Τετραγωνικοῦ Εὐαγγελίου

18.                     Εἰκονογραφημένη Διεθνής Φιλολογία

19.                     Ἐκκλησία Εὐαγγελιστῶν

20.                     Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ / Anderson

21.                     Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ / Κλήβελαντ

22.                     Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τῆς Πεντηκοστῆς

23.                     Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τῆς Προφητείας

24.                     Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τοῦ Πλήρους Εὐαγγελίου

25.                     Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τῶν Ἁγίων τῶν Τελευταίων Ἡμερών (Μορμόνοι)

26.                     Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ

27.                     Ἐκκλησία τῶν Ἀδελφῶν

28.                     Ἐκκλησία τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς Ἑβδόμης Ἡμέρας

29.                     Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς

30.                     Ἐλευθέρα Εὐαγγελική Ἐκκλησία (ΕΕΕ)

31.                     Ἑλληνική Ἐκκλησία Ἀποστολικῆς Πίστεως

32.                     Ἑλληνική Ἱεραποστολική Ἕνωση (ΕΙΕ)

33.                     Ἑλληνική Κίνηση Πνευματικῆς Ἀναγέννησης (ΕΚΠΑ)

34.                     Ἑλληνικό Κέντρο τῆς Βίβλου (ΕΚΒ)

35.                     Ἐπιχείρηση Κινητοποίηση (ΟΜ)

36.                     Ἐρευνᾶτε τάς Γραφάς – Ἱεραποστολή

37.                     Ἑταιρεία Βιβλικῶν Σπουδῶν

38.                     Ζωντανή Μαρτυρία

39.                     Ἡ Ἀποκαταλλαγή τῶν Πάντων

40.                     Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ

41.                     Ἡ Κίνηση Μαραναθᾶ (ΜCΜ)

42.                     Ἡ Κίνηση Φιλαδελφείας

43.                     Ἡ Μάχαιρα τοῦ Πνεύματος

44.                     Ἰνστιτοῦτο Ἐμμαούς

45.                     Κίνηση γιά τή Χριστιανική διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιοῦ

46.                     Κίνηση Unity

47.                     Κοινωνία Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ

48.                     Λόγοι Ζωῆς

49.                     Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ

50.                     Μελετητές τῆς Βίβλου

51.                     Νεοαποστολική Ἐκκλησία

52.                     Νεολαία μέ Ἀποστολή

53.                     Ὁμάδα Ἐργασίας Χριστιανῶν Ἐκδοτῶν (ΑCP)

54.                     Ὀρθόδοξη Πίστη

55.                     Ὁ Χριστός γιά τά Ἔθνη

56.                     Παγκόσμια Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ

57.                     Πανελλήνια Ἀδελφότητα Χριστιανική Ἀναμόρφωση (ΠΑΧΑ)

58.                     Πανελλήνια Ἱεραποστολή Συμπαράστασης (ΠΙΣ)

59.                     Πανεπιστημιακός Βιβλικός Σύνδεσμος

60.                     Πνευματικό Κέντρο Ἐπιστημόνων καί Φοιτητῶν

61.                     Reinhard Bonnke

62.                     Σύναξη τοῦ Θεοῦ (Assemblies of God)

63.                     Σταυροφορία Παγκοσμίου Λογοτεχνίας

64.                     Σταυροφορία Χριστιανικῆς Λογοτεχνίας (CLC)

65.                     Σταυροφορία Χριστιανικοῦ Ἐντύπου (ΣΧΕ)

66.                     Τά Καλά Νέα

67.                     Τό Εὐαγγέλιο σέ κάθε Σπίτι

68.                     Χριστάδελφοι

69.                     Χριστιανική Ἀλήθεια

70.                     Χριστιανική Ἐπιστήμη

71.                     Χριστιανική Κίνηση Ἀγάπης (ΧΚΑ)

72.                     Χριστιανική Παραγωγή Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης (CMP)

73.                     Χριστιανικό Κέντρο Σταυροδρόμι

74.                     Χριστιανοί

 

 

(Ἀπό τά ἐπίσημα κείμενα τῆς Συνδιασκέψεως)

 

Σημείωση: Στούς τίτλους αὐτούς πρέπει νά προστεθοῦν καί τίτλοι νεωτέρων ὁμάδων. Στόν ὡς ἄνω κατάλογο κατατάσσονται καί παραχριστιανικές ὁμάδες, μέ μή χριστιανικό χαρακτήρα.

Γιά περισσότερες πληροφορίες, βλ. βιβλίο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου «Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων καί παραχριστιανικών ὁμάδων», Ἀθήνα 1994 καί «Οἱ “Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ” δέν εἶναι χριστιανοί καί δέν ἀποτελοῦν “γνωστήν θρησκείαν” καί περί προσηλυτισμοῦ», ἔκδοση τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων, Ἀθῆναι 1999.

 

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ  ΩΡΩΠΟΥ