Μακαριστού Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου

 

 

"Ὅσον περισσότερον μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος, κι ὅσον περισσότερον χύνει δάκρυα μετανοίας, τόσον περισσότερον ἡ καρδιά τοῦ Θεοῦ ἀλλοιώνεται"

                    

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Σήμερα ἡ γῆ μας ποτίζεται συνεχῶς ἀπό πολύ αἷμα, ἀπό τούς πολέμους καί τόσα ἄλλα πού συμβαίνουν. Ποτίζεται ὅμως καί μέ ἀθωότερο αἷμα ἀπό τό τοῦ Ἄβελ, καί τό αἷμα αὐτό εἶναι της βρεφοκτονίας. Εἶναι τό αἷμα τῶν ἀθώων βρεφῶν, τῶν ἀπροστάτευτων ὑπάρξεων, τό ὁποῖον χύνεται ἀπό τίς ἴδιες τίς μητέρες των.

Ὅλα τά ἰατρεῖα κι ὅλα τά μαιευτήρια ἔχουν γίνει σφαγεῖα τοῦ Ἡρώδου. Ἑκατομμύρια, ἑκατομμύρια βρέφη σ’ ὅλον τόν κόσμο ἔχουν πεταχθῇ στούς ντενεκέδες τῶν σκουπιδιῶν καί στούς ὑπονόμους. Μήτε τα γατάκια δέν πετοῦν ἔτσι. Ὅπως γνωρίζουμε αὐτός ὁ φονιᾶς, ὁ γιατρός, ὁ μαιευτήρ μέ τό νυστέρι του σκοτώνει τό βρέφος μέσα στήν μήτρα -ὅπως ἔχουμε δή σέ ταινία- καί μετά μέ τό ἐργαλεῖο του σπάζει, θραύει τό κεφαλάκι τοῦ παιδιοῦ καί τό βγάζει. Καί ἡ μητέρα δέν βλέπει τίποτε καί πολύ ἥσυχη ἀναχωρεῖ γιά τό σπίτι της....

...Βλέπετε πόσο τραγική εἶναι ἡ ἔκτρωσις, πόσο μεγάλο ἔγκλημα εἶναι! Θά πρέπει λοιπόν νά σταματήση. Οἱ ἀθῶες αὐτές ὑπάρξεις δέν πρέπει νά σκοτώνωνται τόσο τραγικά καί χωρίς ἔλεγχο συνειδήσεως, Ἔτσι μέ τόν ἁπλό λογισμό, ὅτι δέν μπορεῖς νά θρέψης ἄλλο παιδί. Κανονίζουμε δηλαδή ἐμεῖς, πῶς θά μᾶς φερθῇ ὁ Θεός; Κανονίζουμε ἐμεῖς, ἄν θά μπορέσουμε ἤ ὄχι νά φέρουμε εἰς πέρας ὅσα παιδιά μας δώση ὁ Θεός μέσα στήν οἰκογένεια; Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κανοναρχοῦμε τόν Θεό πῶς θά μᾶς φερθῇ;

Τό ἔγκλημα αὐτό παίρνει ὁλοένα καί μεγαλύτερες διαστάσεις, ἐπικίνδυνες καί πρέπει ἐπί τέλους νά συνειδητοποιήσουν οἱ γυναῖκες πόσο φοβερό εἶναι καί νά κάνουν ἕναν ἀγῶνα νά τό σταματήσουν ἤ νά ἐμποδίσουν ἄλλες γυναῖκες πού πρόκειται κατά διαβολική ἐνέργεια νά τό διαπράξουν. Γιατί συνήθως φθάνουν στό ἔγκλημα αὐτό εἴτε ἀπό ἄγνοια εἴτε ἀπό πίεσι εἴτε ἀπό πάλη ἐσωτερική. Κυρίως συμβάλλει ἡ συνεργεῖα τοῦ διαβόλου μέ αἰτίες καί ἀστήρικτες δικαιολογίες καί προφάσεις καί ἀδυναμίες, ὅπως π.χ. δέν φθάνουν τά οἰκονομικά, μέ πιέζει ὁ ἄντρας μου, μοῦ ἦλθε ἡ ἀσθένεια κλπ. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά εἶναι καί ἡ ἄγνοια καί ὅλα αὐτά τα ἐκμεταλλεύεται ὁ διάβολος καί κατορθώνει νά παρασύρη τίς μητέρες σ’ αὐτό τό τραγικό ἁμάρτημα.

Δέν ξέρω, ἄν γνωρίζετε ὅτι αὐτά τά παιδάκια, αὐτά τά ἔμβρυα, αὐτές οἱ ὑπάρξεις δέν καταλήγουν στήν ἀνυπαρξία μέ τήν ἔκτρωσι, ἀλλά τό κάθε ἔμβρυο εἶναι κι ἕνας τέλειος ἄνθρωπος, καί μάλιστα στήν ψυχή. Αὐτά τά παιδάκια ζοῦν στόν ἄλλο κόσμο, κι ὅπως καταλαβαίνετε τόσα ἑκατομμύρια παιδιά ἔχουν ἀποτελέσει ἕναν ὁλόκληρο στρατό στόν οὐρανό. Ὅλα αὐτά διαμαρτύρονται· τό ἀθῶο αἷμα τους βοᾶ πρός τόν Θεό ὅτι ἀδικοσκοτώθηκαν καί ὅτι δέν ἔλαβαν τό Ἅγιον Βάπτισμα, ὅτι δέν εἶναι Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι. Καί ἡ εὐθύνη σέ ποιούς πηγαίνει; Τά εὐκόλως ἐννοούμενα παραλείπονται· δίπλα στό αἷμα αὐτό πού χύνεται, στό «κομπιοῦτερ» τοῦ Θεοῦ, γράφεται «ἔγκλημα». Καί αὐτό τό αἷμα πῶς θά ξεπλυθῇ; Ὅταν λερώνεται κάποιος μέ τί καθαρίζεται; Μέ τό ὕδωρ, μέ τό νεράκι τό καθαρό. Κι ἐδῶ χρειάζεται ὕδωρ νά βγαίνη συνεχῶς ἀπό δύο βρῦσες, πού εἶναι τά δύο μάτια. Ἡ μετάνοια ἡ ἐσωτερική νά ἐξωτερικεύεται μέ μία ἀκένωτη πηγή δακρύων ἐφ’ ὅρου ζωῆς!

Βέβαια τό ἁμάρτημα συγχωρεῖται, ἀφ’ ἧς στιγμῆς κατατεθῇ στήν Ἱερά, στήν παντοδύναμη Ἐξομολόγησι, ὅπου δέν μένει τίποτε ἀσυγχώρητο. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α’ Ἴωαν. 4, 17). Εἶναι ὅμως καί δικαιοσύνη. Γι’ αὐτό οἱ γυναῖκες πού ἔχουν κάνει αὐτό τό ἁμάρτημα, ἄς μήν ἐπαναπαύωνται ὅτι ἐξομολογήθηκαν τίς ἐκτρώσεις, πού ἔχουν ἤδη κάνει. Θά πρέπει σέ ὅλη τους τήν ζωή νά χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλές ἀπ’ αὐτές νοιώθουν ἀνικανοποίητες καίτοι ἐξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ἀκόμη δέν μετενόησαν ἐσωτερικά, δέν ἔχυσαν τό ἀναλογοῦν δάκρυον, τό ὁποῖον θά ξεπλύνη τό αἷμα τῆς ἐκτρώσεως ἤ τῶν ἐκτρώσεων. Ἡ μετάνοια εἶναι πολύ μεγάλη, ἀπέραντη. Ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτό τό «ζῆν», τό ὅτι ζεῖ ὁ ἄνθρωπος καί μετά τό ἔγκλημα. Ζεῖ καί αὐτό σημαίνει ὅτι τόν περιμένει ὁ Θεός, κι ἀφοῦ τόν περιμένει δέν πρέπει νά χάση τήν εὐκαιρία, πρέπει νά τήν ἐκμεταλλευθῇ.

Καί ὁ κανόνας τοῦ πνευματικοῦ συγκριτικά μέ τό πολύ σοβαρό αὐτό ἁμάρτημα καί εἰδικό ἔγκλημα, χρήζει ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Ὁ κανόνας βοηθάει στήν θεραπεία τῆς ψυχῆς, ἀλλά, ὅπως εἴπαμε, θά πρέπει νά ἀνοίξουν καί οἱ βρῦσες τῶν δακρύων, πού θά ξεπλύνουν τά αἵματα τῆς ἐκτρώσεως, γιά νά μπορέση κατόπιν ὁ ἄνθρωπος νά αἰσθανθῇ κοινωνία μέ τόν Θεό. Δέν φθάνει, λοιπόν, μόνον ἡ ἐξομολόγησις. Αὐτό πού μετρᾶ, αὐτό πού θά ἀλλάξη, πού θά ἀλλοιώση τήν καρδιά τοῦ Θεοῦ, τήν πικραμένη καί φαρμακωμένη, πού θά τήν ἐπαναφέρη, ὅπως ἦταν πρίν ἀμαρτήση ὁ ἄνθρωπος, εἶναι οἱ δύο βρῦσες τῶν ματιῶν του, πού θά ρέουν δάκρυα μετανοίας. Θά πρέπει, πρίν φύγουμε ἀπ’ αὐτήν τήν ζωή, νά ἔχουμε ἀλλάξει τήν καρδιά τοῦ Θεοῦ.

Θά σᾶς ἀναφέρω ἕνα ἁπλό παράδειγμα: Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνα παιδί λύπησε τήν μητέρα του μέ μιά παρακοή, μιά ἀσέβεια. Ὅταν ἐπιστρέψη αὐτό τό παιδί, καί τῆς πῇ: «Συγγνώμη, μητέρα, γι’ αὐτό πού ἔκανα· δέν θά τό ξανακάνω», ἡ μητέρα θά ἀπαντήση: «Συγχωρεμένο νά εἶσαι καί μήν τό ξανακάνης». Τήν συγχώρεσι τήν πῆρε. Ἄν ὅμως πέση στήν ἀγκαλιά της κι ἀρχίση νά κλαίη, νά ὀδύρεται, νά τήν παρακαλῇ καί νά τήν ἰκετεύη νά τοῦ δώση ἀπό καρδιᾶς τήν συγγνώμη, τότε δέν θά μείνη ἡ ἐλάχιστη λύπη καί πικρία μέσα της γιά τό σφάλμα τοῦ παιδιοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ τόν ἄνθρωπο, πού μετανοεῖ καί ἐπιστρέφει στόν Θεό μετά ἀπό ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα...

Ὅσον περισσότερον μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος, κι ὅσον περισσότερον χύνει δάκρυα μετανοίας, τόσον περισσότερον ἡ καρδιά τοῦ Θεοῦ ἀλλοιώνεται. Εἰς βάθος γίνεται ἡ καταλλαγή τοῦ Θεοῦ μετά τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, καί ἰδιαίτερα στήν περίπτωσι αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἐκτρώσεως, ὅπου ἐπιβάλλεται ἡ ροή τῶν δακρύων νά μή σταματήση τό δάκρυ μέχρι τελευταίας ἀναπνοῆς....

Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς δεχόμεθα τούς πάντες σ’ αὐτό τό σωτήριο λουτρό, σ’ αὐτό τό λιμάνι πού λέγεται ἐξομολόγησις. Κι ἐκεῖ ἀράζει τό κάθε τσακισμένο καράβι ἀπό τίς φουρτοῦνες τοῦ ὠκεανοῦ. Εἴτε τό ἔχουν δείρει ἄνεμοι ἤ φουρτοῦνες ἤ ληστές, ὁ,τιδήποτε κι ἄν εἶναι αὐτό, ἔρχεται καί γωνιάζει σιγά – σιγά. Τοῦ ἔχουν φύγει τά κατάρτια, τά πανιά καί τό μόνο πού περισώζεται εἶναι τό σκάφος, ὁ σκελετός. Καί μπαίνει μέσα στά συνεργεῖα τά διορθωτικά, διορθώνονται ὅλα αὐτά τά πράγματα καί γίνεται πάλι καινούριο τό καράβι αὐτό.

Ἔτσι μία ἥμερα ἦλθε ἕνα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ἦλθε μία γυναῖκα στό μυστήριο -ἐγώ βέβαια τή λυπήθηκα τρομερά- καί μοῦ παρουσιάζει ἡ καημένη πενῆντα ἐκτρώσεις! Βάλε τώρα τό γεγονός αὐτό νά τίθεται στήν κρίσι τοῦ πνευματικοῦ· πενῆντα φόνοι παιδιῶν! Φυσικά ἐφ’ ὅσον ὁ Θεός τήν ἔχει στήν ζωή ἀκόμη, εἶναι ἐγγύησις τοῦ Θεοῦ ὅτι τήν ἀνέχεται καί τήν περιμένει, ὁπότε ποιός πνευματικός εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος θά τῆς φερθῇ κατ’ ἄλλον τρόπον; Τήν πῆρα βέβαια μέ πολλή στοργή, μέ πολλή ἀγάπη, προσπάθησα νά τήν βολέψω καί τῆς ἔδωσα ἐκεῖνο τό φάρμακο πού τῆς χρειαζότανε.

Σκεφθῆτε πόσα χρόνια περάσανε· τήν βασάνιζε τό ἁμάρτημα αὐτό καί δέν εἶχε τήν τόλμη νά τό πῇ! Καί γύρισε πίσω μέ τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Πόσο τρομερή εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἀλλά καί ἡ χαρά τῶν Ἀγγέλων! «Ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι μεγάλη χαρά γίνεται ἐν τῷ οὐρανῷ» (Λούκ. 15, 7). Δέν εἶναι μόνον τό ὅτι μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος καί κλαίει καί ὀδύρεται τήν κατάντια του καί ὁ Θεός τόν σώζει, ἀλλά καί ὅτι παραχρῆμα γίνεται καί στόν οὐρανό χαρά. Ὁλόκληρος ὁ οὐρανός πανηγυρίζει καί οἱ Ἄγγελοι ὑμνοῦν καί αἰνοῦν τόν Θεό γιά τήν σωτηρία μιᾶς ἀθανάτου ψυχῆς!

«Μακάριοι ὤν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καί ὤν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» (Ψάλμ. 31, 32) · δηλαδή εἶναι εὐτυχής ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νά συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες του. Τί εὐχαριστία νά ἀποδώση κανείς στόν Θεό! Σκέψου· ἐγώ νά ἔχω ζήσει χίλια χρόνια, νά ἔχω κάνει ὅλα τά ἐγκλήματα τοῦ μεγαλύτερου ἐγκληματία καί τελικά νά μέ φωτίση τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νά ἐπιστρέψω, γιά μιά στιγμή νά τά καταθέσω ὅλα καί μέσα σέ δύο λεπτά, σέ λίγη ὥρα νά βρεθῶ δίκαιος, νά βρεθῶ λουσμένος, νά βρεθῶ στούς οὐρανούς! Μά ἐκεῖνα τά χίλια χρόνια τί γίνονται; Πᾶνε ἐκεῖνα· μήν τά λογαριάζεις, δέν ὑπάρχουν τώρα, ἔχουν σβήσει, δέν ζητοῦνται αὐτά πλέον, βγῆκαν ἀπό τά κατάστιχα τῶν δαιμόνων ἀμέσως, πάραυτα! Εἶναι διαταγή τοῦ Θεοῦ! Μέ τό κάθε ἁμάρτημα πού καταθέτεις, πατάει τό κουμπάκι τοῦ «κομπιοῦτερ», τάκ, ἄφεσις! Τάκ, ἄφεσις! Ἄφεσις! Μέ ἄθροισμα ἀπό κάτω «μηδέν». Λευκό μητρῶο! Ὕστερα, εἶναι νά μήν προσκυνῇς αὐτόν τόν Θεό, νά μήν πέσης κάτω καί νά κλαῖς ἀπό ἀγάπη καί ἔρωτα καί πόθον Θεοῦ;...

Εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά μᾶς ἐπισκιάζη ὅλους καί νά μᾶς διατηρῇ ἐν Χριστῷ. Ἀμήν.

(Ἀπό τό βιβλίο Ἡ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, ἐκδ. Ἱεράς Μ. Φιλόθεου, Ἅγιον Ὅρος).