ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 27η Μαΐου 2024
ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ
ΤΗΣ «ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ» ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
(Σχόλιο
στην πρόσφατη «χειροτονία» διακόνισσας)
Ὅπως ἔχουμε καί ἄλλοτε
τονίσει, ἡ καθιέρωση ἀπό ὁρισμένες προτεσταντικές κοινότητες, ὅπως αὐτῆς τῶν Ἀγγλικανών,
τῆς «χειροτονίας» τῶν γυναικῶν σ’ ὅλους τούς βαθμούς τῆς Ἱερωσύνης, μέχρι καί
τοῦ Ἐπισκόπου, ὀφείλεται στήν ἐπικράτηση καινοφανῶν θεολογικῶν ἀντιλήψεων στούς
κόλπους τοῦ Προτεσταντισμοῦ σχετικά μέ τό θέμα αὐτό, πού εἶναι σαφῶς ξένες πρός
τό περιεχόμενο τῆς ἀντιστοίχου διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἔχουν
δέ τήν ἀφετηρία τους, κατά κύριον λόγον, στήν ἀπόρριψη ὑπό τῶν Προτεσταντῶν
σύνολης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καί Πατερικῆς μας Παραδόσεως.
Μετά τή «Σύνοδο» τῆς
Κρήτης, στίς συνοδικές ἀποφάσεις τῆς ὁποίας, ὡς γνωστόν, τό ἔργο καί ἡ
«θεολογική» παραγωγή τοῦ Π.Σ.Ε. καταφάσκεται καί ἐπαινεῖται, (ἀντί ἀπορρίψεως),
ἀναζωπυρώθηκε καί πάλι τό ἐν λόγῳ θέμα ἀπό γνωστούς κύκλους, στήν προσπάθειά
τους νά φέρουν σέ ἀκόμη μεγαλύτερη προσέγγιση τήν Ὀρθοδοξία μέ τόν
Προτεσταντισμό μέσα στά πλαίσια τοῦ οἰκουμενιστικοῦ γίγνεσθαι.
Πρίν μερικά
χρόνια, καί συγκεκριμένα τό 2020, πραγματοποιήθηκε στή Θεσσαλονίκη Διεθνές
Συμπόσιο μέ τίτλο: «Διακόνισσες: Παρελθόν – Παρόν – Μέλλον». Σύμφωνα μέ
σχετική ἀνοικτή ἐπιστολή τῆς διοργανωτικῆς ἐπιτροπῆς πρός τίς Τοπικές Ὀρθόδοξες
Ἐκκλησίες: «Τό συμπόσιο ἐξέτασε ἀπό ἐπιστημονική καί ἐκκλησιαστική προοπτική
τόν θεσμό τῶν διακονισσών τῆς Ἐκκλησίας, τόσο κατά τούς πρώτους ὅσο καί κατά
τούς ἑπόμενους αἰῶνες, καθώς καί τίς σύγχρονες ἀντιδράσεις καί ἐπιφυλάξεις τῶν Ὀρθοδόξων
Ἐκκλησιῶν καί ἄλλων χριστιανικῶν παραδόσεων». Ἀκολουθοῦν στήν ἐπιστολή οἱ
λόγοι, οἱ ὁποῖοι καθιστοῦν τήν ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ των διακονισσών ὡς «ἐπείγουσα
ἀνάγκη».
Φαίνεται ὅτι οἱ εἰσηγήσεις
καί τά πορίσματα τοῦ Συμποσίου ἐκείνου τῆς Θεσσαλονίκης ἄρχισαν νά ὑλοποιοῦνται
καί νά ἐφαρμόζονται στήν πράξη μόλις τό 2024 μέ πρωτοπόρο τήν Ι. Μητρόπολη
Ζιμπάμπουε τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπό τό
διαδίκτυο, ὁ Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ προχώρησε πρόσφατα στή
«χειροτονία» διακόνισσας, ἐπικαλούμενος πρακτικές ἀνάγκες, προκειμένου νά
διευκολυνθεῖ, τό ἱεραποστολικό ἔργο τῆς Μητροπόλεως: «Ἡ ἱεραποστολή στήν Ἀφρική
ἔχει ἀνάγκη τίς διακόνισσες, κυρίως γιά τό ποιμαντικό ἔργο καί γιά τίς
βαπτίσεις τῶν ἐνηλίκων γυναικῶν, καθώς καί σέ ἰδιαίτερες περιπτώσεις...».[1]
Ὡστόσο ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Ἀντινόης
κ. Παντελεήμων, βαθύς γνώστης τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου τῆς Ἀφρικῆς, σέ ἐπιστολή
του πρός τόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Θεόδωρο τόν Β΄,
(17.5.2024): «Στήν Ἱερά Μητρόπολη Ζιμπάμπουε δέν ὑπάρχει τόση μεγάλη προσέλευση
τῶν νεοφωτίστων, ὥστε νά ἀπαιτεῖ τήν κατάσταση χειροτονίας Διακόνισσας. Ἐξ’ ἄλλου,
ὅπως Ὑμεῖς ὁ ἴδιος γνωρίζετε, καί μέ ὅλο τόν σεβασμό, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀδελφός
κ. Σεραφείμ, ἀπουσιάζει τον περισσότερο καιρό ἀπό τήν ἕδρα του. Ποῦ, λοιπόν ἡ ἀνάγκη
χειροτονίας Διακόνισσας;;;».
Οἱ βαθύτεροι
λόγοι, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλοι ἀπό τήν προώθηση
τοῦ οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος, τό ὁποῖο ὡς γνωστόν ἀπαιτεῖ τήν προσέγγιση καί
τόν συγκερασμό ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί ὅλων τῶν θρησκειῶν.
Σύμφωνα μέ τήν εἴδηση:
«Ἡ Angelic Molen ἀπό τό Χαράρε τῆς Ζιμπάμπουε χειροτονήθηκε διακόνισσα στό Ἑλληνορθόδοξο
Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς ἀπό τόν μητροπολίτη Ζιμπάμπουε
Σεραφείμ....Η διακόνισσα Ἀγγελική....έχει ἐργαστεῖ γιά τήν ὀρθόδοξη νεολαία τῆς
Ζιμπάμπουε, οἰκοδομῶντας ἕνα θεμέλιο ποιμαντικῆς φροντίδας στήν κοινότητά της, ὅπως
ἀναφέρει ἡ τοπική ἐκκλησία. Ἡ ἴδια ἔχει ὀργανώσει ἐκκλησιαστικό σχολεῖο, ὁμάδες
γιά μητέρες καί συναντήσεις νέων. Αὐτή τήν περίοδο σπουδάζει στό πανεπιστήμιο
Γεωγραφία καί Περιβαλλοντικές Σπουδές»[2].
Εἶναι σημαντικό τό
ὅτι ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Ζιμπάπουε κ. Σεραφείμ ἐνήργησε κατόπιν συνοδικῆς ἀποφάσεως
τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Στίς ἐργασίες τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου ὁ Σέβ. κ.
Σεραφείμ παρουσίασε σχετικό ὑπόμνημα καί κατόπιν «ἀκολούθησε γόνιμη συζήτηση
πού ὁλοκληρώθηκε μέ ὁμόφωνη Συνοδική ἀπόφαση μετά ἀπό πρόταση τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ
Προκαθημένου γιά τήν Ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ τῶν Διακονισσών»[3].
Σέ σχετική ἀνακοίνωσή
του τό Πατριαρχεῖο διευκρινίζει ὅτι «οἱ διακόνισσες δέν κατεστάθησαν ποτέ
στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὡς γυναῖκες- λειτουργοί τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, ἀλλά ὡς
ἀφιερωμένες γυναῖκες-βοηθοί τοῦ ἐν γένει ποιμαντικοῦ, λειτουργικοῦ καί ἁγιαστικοῦ
ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ἀπευθυνομένων μόνον σέ γυναῖκες, ὅπου οἱ τοπικές συνθῆκες
καί τά ἤθη τίς ἀπέκλειαν ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ζωή»[4].
Παρά ταῦτα ὅμως τό
φωτογραφικό ὑλικό παρουσιάζει τήν ἐν λόγῳ «διακόνισσα» νά εἶναι ἐνδεδυμένη τά ἄμφια
τοῦ διακόνου, νά εἰσέρχεται διά τῆς Ὡραίας Πύλης στό Ἱερό Βῆμα καί νά
παραστέκεται, ὅπως οἱ διάκονοι, στήν Ἁγία Τράπεζα. Ἐπίσης εἰκονίζεται νά κρατᾶ
τό ἅγιο Ποτήριο καί νά κοινωνεῖ τούς πιστούς!
Στό
Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο πού πραγματοποιήθηκε στή Ρόδο τό 1988,[5] ἕνας ἐκ τῶν εἰσηγητῶν, ὁ μακαριστός καθηγητής Εὐάγγελος
Θεόδωρου ἀνέπτυξε τό θέμα μέ τίτλο: «Ὁ θεσμός των διακονισσών εἰς τήν ὀρθόδοξον
Ἐκκλησίαν καί ἡ δυνατότης ἀναβιώσεως αὐτοῦ».
Στήν ἐν λόγῳ εἰσήγηση, μεταξύ ἄλλων, παραθέτει
ἀρχαῖο κώδικα πού περιλαμβάνει τυπικό «ἐπί χειροτονία διακονίσσης».
Σ’ αὐτό ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «...Κατά δέ τόν τῆς μεταλήψεως τῶν θείων
μυστηρίων καιρόν κοινωνεῖ μέν, [ἡ διακόνισσα], τοῦ θείου σώματος καί αἵματος
μετά τούς διακόνους, λαμβάνουσα δέ τό ποτήριον ἐκ τῶν τοῦ ἀρχιερέως χειρῶν οὐδενί
μεταδίδωσιν, ἀλλ’ εὐθύς ἐπιτίθησι αὐτῷ τή ἁγία τραπέζη».[6]
Σέ ἄλλο σχετικό
κώδικα ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «...[ὁ ἀρχιερεύς ἐπεύχεται τή διακονίσση κατά
τήν ὥρα τῆς χειροτονίας της]...και τοῖς ἁγίοις οὕτω ναοῖς προσκαρτερείν οὐ μήν
καί τοῖς ἀχράντοις μυστηρίοις ὑπηρετεῖν ἐπιτρέπει, ἤ ριπίδιον ἐγχειρίζεσθαι, ὡς
ἐπί τοῦ διακόνου...».[7]
Ἀπό τίς
παραπάνω ἀρχαῖες μαρτυρίες γίνεται ξεκάθαρο, ὅτι ἡ διακόνισσα οὔτε νά κοινωνεῖ
εἶχε τήν ἐξουσία, οὔτε νά ἐπιτελεῖ χρέη διακόνου.
Μέ τό θέμα τοῦ ἀρχαίου
θεσμοῦ των διακονισσών ἔχει ἀσχοληθεῖ τό Γραφεῖο μας μέ σχετικό δημοσίευμα μέ
τίτλο:
«Ὁ θεσμός των
διακονισσών στήν ὀρθόδοξη παράδοση καί στούς κόλπους της παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ»,
(19.3.2020).
Στό δημοσίευμα αὐτό
μεταξύ ἄλλων ἀναφέραμε ὅτι στήν ἀρχαία Ἐκκλησία ὑπῆρχε ὄντως καί λειτουργοῦσε ὁ
θεσμός των διακονισσών. Ὁ 48ος Ἱερός Κανών τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς
Συνόδου ὁρίζει ὅτι ἡ σύζυγος τοῦ ἐπισκόπου «εἰ καί ἀξία φανείη, πρός τό τῆς
διακονίας ἀναβιβαζέσθω ἀξίωμα». Ὁ 15ος Ἱερός Κανών τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου ἐπίσης ὁρίζει «διάκονον μή χειροτονεῖσθαι γυναῖκα πρό ἐτῶν
τεσσαράκοντα καί ταύτην μετά ἀκριβούς δοκιμασίας». Oι «Ἀποστολικές Διαταγές»
ἀφ’ ἑνός μνημονεύουν τόν θεσμό των διακονισσών καί ἀφ’ ἑτέρου τόν συνδέουν μέ
τήν ἄσκηση τοῦ ὅλου πνευματικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας: «...καί γάρ εἰς πολλάς
χρείας γυναικός χρήζομεν διακόνου. Καί πρῶτον μέν ἐν τῷ φωτίζεσθαι γυναίκας, ὁ
διάκονος χρίσει μέν μόνον τό μέτωπον αὐτῶν τῷ ἁγίῳ ἐλαίῳ καί μετά τοῦτον δέ ἡ
διάκονος ἀλείψει αὐτάς. Οὐ γάρ ἀνάγκη τάς γυναίκας ὑπό ἀνδρῶν κατοπτεύεσθαι».[8]
Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου, συνοψίζοντας τήν περί τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσών ἐκκλησιαστική
συνείδηση, παρατηρεῖ ὅτι ὁ θεσμός ἦταν ἀναγκαῖος ἕνεκα τῆς «σεμνότητος τοῦ
γυναικείου γένους, ἤ δι’ ὥραν λουτροῦ, ἤ ἐπισκέψεως πάθους, ἤ πόνου καί ὅτε
γυμνωθείη σῶμα γυναίου, ἵνα μή ὑπό ἀνδρῶν ἱερουργούντων θεαθείη».[9] Ὁ
Θεόδωρος Βαλσαμών μᾶς πληροφορεῖ ὅτι αἱ πρός χειροτονίαν διακόνισσες ἐξελέγοντο
ἀπό τίς τάξεις τῶν μοναζουσῶν, ἦταν ἐκλεκτές μοναχές, ἤ μεγαλόσχημες, ἤ καί ἠγουμένες
γυναικείων μοναστηριῶν.[10]
Κλασικό παράδειγμα
ἡ ἁγία Ὀλυμπιάδα ἡ διακόνισσα, ἡ ὁποία ἀναδείχθηκε ἡγουμένη σέ γυναικεῖο
μοναστήρι, πού ἵδρυσε πλησίον τοῦ Iερού Ναοῦ τῆς ἁγίας Σοφίας
Κωνσταντινουπόλεως.... Ἄλλοι τομεῖς δράσεως καί διακονίας ἦταν ἡ μεταφορά
καί μετάδοσις κατ’ οἶκον τῆς Θείας Κοινωνίας σέ ἀσθενεῖς γυναῖκες, τό
«σαβάνωμα» τῶν κεκοιμημένων χριστιανῶν γυναικῶν, ἡ προσφορά τους στά ἔργα τῆς ἀγάπης
τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἱεραποστολῆς, στήν κατήχηση τῶν ἐθνικῶν γυναικῶν καί
γενικότερα στό διδακτικό καί κατηχητικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, πάντοτε σέ
συνεργασία μετά τοῦ Ἐπισκόπου. Ὑπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα γυναικῶν
πού προσέφεραν ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες στούς παρά πάνω τομεῖς δράσεως τῆς Ἐκκλησίας,
ἀναφερόμενες τόσο στήν Καινή Διαθήκη, ὅσο καί στήν Ἐκκλησιαστική μας παράδοση.
Οἱ «Ἀποστολικές διαταγές» μας διασώζουν ἀκόμη σειρά τυπικῶν χειροτονίας
τῶν διαφόρων τάξεων τοῦ κλήρου, μεταξύ δέ αὐτῶν συμπεριλαμβάνουν καί «τυπικόν
χειροτονίας διακονισσών», τό ὁποῖο διέφερε σέ ἐλάχιστα σημεῖα πρός τό
«τυπικό χειροτονίας διακόνου».
Ἐκτός ἀπό τίς εὔστοχες
παρατηρήσεις τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου Ἀντινόης πού ἀναφέραμε πιό πάνω, στήν ἐν λόγῳ
«χειροτονία» ἀντέδρασε καί ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Ἰκονίου κ. Θεόληπτος, ὁ ὁποῖος
τόνισε πώς «Ἡ χειροτονία της διακόνισσας στήν Ι.Μ. Ζιμπάμπουε εἶναι ἐξευτελισμός...Με
μεγάλη ἔκπληξη διάβασα στό διαδίκτυο ὅτι ἕνας Μητροπολίτης τοῦ δευτερόθρονου
Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας χειροτόνησε μιά διακόνισσα στήν μακρινή Ζιμπάμπουε. Αὐθαίρετα
μιά Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προχώρησε καί ἐπανέφερε ἕνα παλαιό θεσμό πού ἔχει ἀτονήσει
ἀπό τόν 3ο αἰῶνα μ. Χ....»[11]. Καί καταλήγει: «Τό ἄλλο θέμα εἶναι ὁ τρόπος τῆς
χειροτονίας των διακονισσών πού δέν ἔχει καμία μά καμία σχέση μέ αὐτό πού ἔγινε
στή Ζιμπάμπουε....Αυτή ἡ χειροτονία πού ἔγινε εἶναι ὁ ἐξευτελισμός στόν ἀνώτατο
βαθμό τῆς χειροτονίας τῶν Διακόνων ... Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου»[12]!
Στό σημεῖο αὐτό νά
προσθέσουμε ὅτι τό ἱεραποστολικό κλιμάκιο τῆς Ι. Μητροπόλεως Ζιμπάμπουε εἶναι ἕνα
ἀπό τά πολλά ἀνάλογα Ὀρθόδοξα κλιμάκια πού λειτουργοῦν στήν ἀφρικανική Ἤπειρο.
Κανένα ὅμως ἀπό τά πάμπολλα αὐτά κλιμάκια δέν προχώρησε σέ «χειροτονία»
διακονίσσης, ἁπλούστατα διότι δέν θεώρησε ἀναγκαία μιά τέτοια «χειροτονία».
Μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι μόνο στό ἱεραποστολικό κλιμάκιο τῆς Ι. Μητροπόλεως
Ζιμπάμπουε ὑπῆρξε τόσο ὀξύ καί ἐπεῖγον πρόβλημα, ὥστε νά εἶναι ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη
«χειροτονίας» διακονίσσης;
Ὅταν πρίν ἀπό
20ετία εἶχε ἀνακινηθεῖ θέμα «χειροτονίας διακονισσών» στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος,
ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος κυρός Χρυσόστομος, ὡς εἰσηγητής, εἶχε ἐπισημάνει
ὅτι, «Οὐδέποτε εἰς τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ἐπεκράτησεν ἡ ἀντίληψις
διαφόρων κύκλων αἱρετικῶν (γνωστικῶν, μοντανιστών, μαρκιωνιτών) κατά τήν ὁποία
αἱ γυναῖκες εἶναι δυνατόν νά ἀποκτήσουν ἱερουργικά, ἱερατικά καθήκοντα, ἀνάλογα
μέ ἐκεῖνα τοῦ πρεσβυτέρου ἤ καί τοῦ ἐπισκόπου...Στη συζήτηση πού εἶχε γίνει τό
2004, ἡ Ἱεραρχία εἶχε καταλήξει ὅτι ὁ θεσμός τῶν διακονισσών οὐδέποτε
καταργήθηκε καί πώς ἐπαφίεται στή ‘διακριτική εὐχέρεια τοῦ ἐπιχωρίου ἐπισκόπου ἡ
καθοσίωση τῶν γεροντισσῶν τῶν ἱερῶν μονῶν τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ, γιά τίς ἀνάγκες τῆς
ἱερᾶς μονῆς καί μόνο’»[13].
Πιστεύουμε ἀκράδαντα
ὅτι οἱ βαθύτεροι λόγοι αὐτῆς τῆς «χειροτονίας» εἶναι ἄλλοι, σίγουρα ὄχι ποιμαντικῆς
φύσεως. Εἶναι συχνό τό φαινόμενο σήμερα νά συμπροσεύχονται ὑψηλά ἱστάμενα ἐκκλησιαστικά
πρόσωπα, μέ «ἱέρειες» καί «ἐπισκοπίνες», πού σημαίνει ἔμμεση ἀναγνώριση τῆς «ἱεροσύνης
τῶν γυναικῶν»! Πρίν λίγο καιρό ὁ Σέβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρος ἀνακηρύχτηκε
ἀντιπρόεδρος τοῦ «Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ τῶν ΗΠΑ», μέ πρόεδρο
τήν «Ἐπισκοπίνα» Elizabeth Eaton, τῆς Λουθηρανικῆς Εὐαγγελικῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Ἀμερικῆς![14]
Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη
διάσταση τοῦ ζητήματος τῆς «γυναικείας ἱεροσύνης», ἡ ὁποία ὑπαγορεύεται ἀπό ἰσχυρά
διεθνῆ φεμινιστικά κέντρα. Ὁ θεολόγος καί συγγραφέας κ. Κ. Νούσης σημείωσε: «Ἡ
κακή ὄψη τοῦ φεμινισμοῦ θέλει, ἀφοῦ εἰσῆλθε σχεδόν παντοῦ καί ἐπικράτησε ἐπιθετικῷ
τῷ τρόπῳ, νά ἁλώσει καί τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ἡ προχθεσινή χειροτονία κινεῖ εὔλογα
ὑποψίες οἰκουμενιστικοῦ χαρακτῆρος, ἔστω καί ἄν εἶναι ἀβάσιμες, καθ' ὅσον ἀνοίγει
τόν δρόμο τῆς ἐξομοίωσής μας μέ τίς δυτικές χριστιανικές ὁμολογίες (βλ.
Προτεσταντισμός καί Ἀγγλικανισμός)....»[15].
Κλείνοντας, ἐκφράζουμε
τόν φόβο μας ὅτι ἡ ὄψιμη αὐτή ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ των διακονισσών ἔχει ὡς ἀπώτερο
στόχο τήν προώθηση καί καθιέρωση τῆς γυναικείας Ἱερωσύνης καί στούς δύο ἑπόμενους
βαθμούς, τοῦ Πρεσβυτέρου καί τοῦ Ἐπισκόπου, μέσα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Πιστεύουμε ὅτι τό
θέμα τῆς ἀναβιώσεως τοῦ θεσμοῦ των διακονισσών δέν ἀποτελεῖ στήν παροῦσα
χρονική συγκυρία πρώτη προτεραιότητα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ πρώτη
προτεραιότητα σήμερα, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, εἶναι ἡ ἀκύρωση τῶν ἀποφάσεων
τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης», ἡ Συνοδική ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
καί στή συνέχεια ἡ θεραπεία τοῦ γνωστοῦ ὑφισταμένου σχίσματος μέ ἀφορμή τό οὐκρανικό
Αὐτοκέφαλο.
Ἐν προκειμένῳ,
παρακαλοῦμε ταπεινά τό δευτερόθρονο Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, νά ἀνακαλέσει τήν
ἐν λόγῳ «χειροτονία», στήν ὁποία δυστυχῶς δέν τηρήθηκαν τά ἀρχαῖα τυπικά πού
καθορίζουν τόν τρόπο τῆς «χειροτονίας» της διακονίσσης, ἀλλά καί τά καθήκοντα
της.
Ἡ παροῦσα χρονική
συγκυρία εἶναι τελείως ἀκατάλληλη γιά τέτοιου εἴδους ἐνέργειες, καθ’ ὅν χρόνον ἡ
παγκόσμια Ὀρθοδοξία μετράει τίς πληγές τῆς ἀπό τήν προηγηθεῖσα «Σύνοδο» τῆς
Κρήτης καί τό οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο. Ἄς μήν δημιουργοῦμε ἀφορμές γιά καινούργια
σχίσματα καί διαιρέσεις.
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί
τῶν Αἱρέσεων καί Παραθρησκειών
[1] https://orthodoxia.info/news/to-patriarcheio-alexandreias-tin/
[2]
https://orthodoxia.info/news/zimpampoye-cheirotonithike-proti-gyn/
[3]https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-alexandreias/63275-i-i-m-zimpampoue-gia-to-thema-tis-xeirotonias-diakonissas
[4] Ὅπου ἀνωτέρω
[5] Διορθόδοξο
Θεολογικό Συνέδριο: «Ἡ θέσις τῆς γυναικός ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καί τά περί τῆς
χειροτονίας τῶν γυναικῶν», Ρόδος, 30 Ὀκτωβρίου – 7 Νοεμβρίου 1988, Ἐκδ.
«Τέρτιος», Κατερίνη 1994.
[6] Ο.π. σελ. 330
[7] Ο.π. σελ.
330-331.
[8] Ἀποστολικαί
Διαταγαί ΙΙΙ,16,2.
[9] Ἐπιφανίου,
Κατά αἱρέσεων, 5,9 PG 42,744.
[10] Ἑρμηνεία εἰς
τόν μή΄ Κανόνα τῆς ἐν Τρούλλῳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Migne, Ε.Π. 137,658.
[11]
https://romioitispolis.gr/ikonioy-theoliptos-i-cheirotonia-tis-diakonissas-stin-i-m-zimpampoye-einai-exeytelismos/
[12] Ὅπου ἀνωτέρω
[13]https://www.orthodoxtimes.gr/ixeis-afixeis-apo-to-patriarcheio-alexandreias-gia-to-thema-tis-cheirotonias-diakonissas/
[14]
https://www.ekirikas.com/o-archiepiskopos-elpidoforos-antipro/
[15]https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/63265-akyrotea-i-xeirotonia-tis-protis-orthodoksis-diakonissas
