ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ

 

 

ΘΕΜΑ 3 : ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ Π.ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ @ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ- ΩΡΩΠΟΥ

               

ΔΙΑΛΟΓΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΙΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
Τ0Υ ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ –ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ 

ΘΕΜΑ 3ον:  «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ»

  

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

(1901- 1966 )

 

Ὀρθόδοξος: Ἀφοῦ ἐξητάσαμεν καί ἐθέσαμεν τό διπλοῦν θεμέλιον τῆς συζητήσεώς μας, Ἁγίαν Γραφήν καί Ἱεράν Παράδοσιν, ἄς ἔλθωμεν νά ἴδωμεν βάσει αὐτῶν τάς ἄλλας διαφοράς μας. Ἄς ἀρχίσωμεν ἀπό τά μυστήρια καί εἰδικῶς ἀπό τό μυστήριον τοῦ βαπτίσματος.

Εὐαγγελικός: Εἶμαι πρόθυμος.

Ὀρθόδοξος: Ὅταν λέγετε μυστήριον τί ἐννοιεῖτε κ. Εὑαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Ἡ λέξις μυστήριον παράγεται ἐκ τοῦ ῥήματος μυέω καί τοῦτο ἐκ τοῦ μύω, τό ὁποῖον σημαίνει κλείω τά μάτια. Ἄρα μυστήριον εἶναι τό πρᾶγμα ἐκεῖνο, εἰς τό ὁποῖον οἱ ὀφθαλμοί τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κλεισμένοι, δέν δύνανται δηλαδή νά ἴδωσι,νά ἐξηγήσωσι λογικῶς μυστηριώδεις τινάς ἐνεργείας, αἵτινες ἔχουσιν θείαν προέλευσιν.  Ἑπομένως μυστήριον εἶναι κάτι, τό ὁποῖον ὑπέρκειται τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας.

Ὀρθόδοξος: Αὕτη εἶναι ἡ εὐρεῖα ἔννοια τοῦ μυστηρίου. Ἡμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χρησιμοποιοῦμεν τήν λέξιν ταύτην, ἵνα ἐκφράσωμεν «τήν μετάδοσιν τῆς ἀοράτου θείας χάριτος δι’ ὁρατῶν σημείων». Ὀνομάζομεν δέ τήν δι’ ὁρατῶν σημείων μετάδοσιν τῆς ἀοράτου χάριτος μυστήριον, διότι ὁ τρόπος τῆς συνδέσεως ἀοράτου χάριτος καί ὁρατοῦ σημείου εἶναι μυστηριώδης, ἀκατάληπτος, μυστήριον.  Καί σᾶς ἐρωτῶ: ὑπάρχουν τοιαῦτα μυστήρια εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν; Ὑπάρχουν δηλαδή τρόποι, ὅπου ἡ ἀόρατος χάρις μεταδίδεται δι’ ὁρατῶν σημείων;

Εὐαγγελικός: Ἡμεῖς νομίζομεν, ὄτι μόνον διά τῆς Πίστεως ἔρχεται ἡ θεία χάρις.

Ὀρθόδοξος: Τό βάπτισμα πῶς τό θεωρεῖτε;

Εὐαγγελικός: Τό βάπτισμα εἶναι μία τελετή, ἕν σύμβολον.  Τοῦτο εἰκονίζει, συμβολίζει, δέν μεταδίδει ὅμως τήν θείαν χάριν.  Διά τοῦτο πρέπει νά γίνεται καί εἰς μεγάλην ἡλικίαν, ἵνα ἀποκτήσῃ ὁ
πιστός συνείδησιν περί αὐτοῦ.

Ὀρθόδοξος: Ἑπομένως, νομίζετε, ὅτι τό βάπτισμα εἶναι μόνον τελετή καί σύμβολον καί πρέπει νά γίνεται εἰς ὥριμον ἡλικίαν.

Ὀρθόδοξος: Κατά συνέπειαν αἱ διαφοραί μας εἶναι δύο εἰς τό βάπτισμα.  Πρῶτον: Ἀρνεῖσθε τοῦτο ὡς μυστήριον καί Δεύτερον ἀπορρίπτεται τόν νηπιοβαπτισμόν.

Εὐαγγελικός: Μάλιστα.

Ὀρθόδοξος: Θά ἔλθωμεν λοιπόν εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν Ἱερά Παράδοσιν τάς δύο ταύτας πηγάς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, περί τῶν ὁποίων ὡμιλήσαμε προηγουμένως, ἵνα ἐξετάσωμεν τάς δύο ταύτας διαφοράς μας.

Εὐαγγελικός: Ὡς Παράδοσιν δέχομαι, ὡς σᾶς ἐδήλωσα προηγουμένως τήν τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων, διότι νομίζω, ὅτι κατόπιν παρεισέφρησαν ξένα στοιχεῖα, ὅπως εἶναι Λειτουργίαι, Ράσα, Πατριάρχαι, Ἀρχιμανδρίται, ἐσπερινοί κ.λ.π. τά ὁποία δέν ὑπάρχουν εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν.

Ὀρθόδοξος: Ὁ Χριστός ὅμως δέν εἶπε ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του θά ὑπάρχῃ μέχρι τοῦ 4ου αἰῶνος ἀλλά «πάσας τάς ἡμέρας μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ἐπλανήθη  λοιπόν ὁ Κύριος διά 1000 καί πλέον ἕτη ἀπό τοῦ πέμπτου αἰῶνος μέχρι τοῦ 16ου πού ἀνεφάνητε σεῖς;

Εὐαγγελικός: Σωστό εἶναι αὐτό πού λέγεις.  Δέν εἶναι δυνατόν ὁ Κύριος νά ἐπλανήθη διά 1000 ἕτη.  Πῶς ὅμως μπορῶ νά δεχθῶ Ἀρχιμανδρίτας, Πρωτοσυγκέλλους, Πατριάρχας, ράσα, Λειτουργίας, Παρακλήσεις κ.λπ. τά ὁποῖα δέν ὑπάρχουν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ; Ἔχουν αὐτά Ἀποστολικήν διαδοχήν;

Ὀρθόδοξος: Ἡ ἐκκλησία τήν ὁποίαν ἵδρυσε ὁ Κύριος εἶναι θεία καί ἀνθρωπίνη.  Εἶναι θεία, διότι ὁ ἱδρυτής της εἶναι Θεός.  Εἶναι ἀνθρώπινη, διότι τό ὑλικόν της εἶναι ἄνθρωποι. Ὡς θεία ἡ ἐκκλησία ἔχει μέσα της κάτι τό ἀμετάβλητον ὡς ἀνθρώπινη ἔχει κάτι τό μεταβλητόν.  Ἀμετάβλητον εἶναι ἡ ψυχή της (τά δόγματα καί ἡ ἠθική). Ἰδοῦ ἡ καθαρά παράδοσις.  Μεταβλητόν εἶναι αἱ ἐξωτερικαί ἐκδηλώσεις λατρείας.  Ὅπως δηλαδή πᾶς ὀργανισμός ἔχει κάτι τό μόνιμον διά τοῦ ὁποίου συνδέεται μέ τό παρελθόν, τήν ἀρχαιότητα ὥστε δέν ἐξέρχεται τοῦ εἴδους εἰς τό ὁποῖον ἀνήκει, ἔχει καί κἄτι τό μεταβλητόν, διότι ἐξελίσσεται λαμβάνει νέας μορφάς ἐξωτερικάς καί οὕτω συνδέεται μέ τό ἑκάστοτε παρόν, τό μέλλον, οὕτω καί ἡ ἐκκλησία ὡς ζῶν ὀργανισμός ἔχει ἀρχαιότητα, παρελθόν, ἀλλά καί ἐξέλιξιν, μέλλον. Τό πρῶτον ἐσωτερικόν ὄν εἶναι ἀμετάβλητον δόγματα καί ἠθική, τό ἄλλο ἐξωτερικῶς μεταβλητόν ἡ ἐξωτερική λατρεία. Ἡ διπλῆ σύστασις ἀπό παρελθόν καί μέλλον ἤτοι ἀρχαιότητα καί ἐξέλιξιν, ἀμετάβλητον καί μεταβλητόν εἶναι ἴδιον παντός ὀργανισμοῦ.  Μόνον τά νεκρά σώματα αἱ μούμιαι ἔχουν παρελθόν μόνον ἤτοι μόνον ἀρχαιότητα καί καθόλου ἐξέλιξιν.

Εὐαγγελικός: Λογικόν εἶναι αὐτό.  Εἶναι ὅμως καί Γραφικόν; Στηρίζεται εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν;

Ὀρθόδοξος: Βεβαίως. Ἡ Ἁγ. Γραφή μᾶς λέγει διά τόν Κύριον ὄτι «προέκοπτε σοφία καί ἡλικίᾳ» ἤτοι ἐξλισσετο φυσιολογικῶς ὅπως πᾶς ἄνθρωπος.  Οὕτω ἡ ἀτρίχωτος παιδική του μορφή ἐγίνετο κατά τήν ἐφηβικήν ἡλικίαν τριχωτή, ἡ παιδική του φωνή μεταβάλλετο σιγά-σιγά εἴς ἀνδρικήν, ἡ μικρά παιδική του ἐνδυμασία ἐγίνετο μεγάλη ἀνδρική καί ἡ προτέρα προσωνυμία παῖς Ἰησοῦς ἐγίνετο βραδύτερον Κύριος Ἰησοῦς.  Παρ’ ὅλην τήν πολλαπλῆν τοιαύτην ἐξωτερικήν ἐξέλιξιν τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου οὐδεμία ἐσωτερική μεταβολή τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐγένετο.  Διατί δέν δύναται νά γίνῃ ἐξωτερικῶς τό ἴδιον καί εἰς τήν ἐκκλησίαν Του, ὥστε ἠ ἄλλοτε ἀτρίχωτος ὄψις τῆς κώμης τῶν ἱερέων νά γίνῃ κατόπιν τριχωτή μαλλιά- γένεια, ἡ μικρά ἄλλοτε ἐνδυμασία νά γίνεται τώρα μακρά, ράσα, ἡ ἁπλῆ ἄλλοτε προσωνυμία ἅγιος νά μεταβληθῇ εἰς Ἀρχιμανδρίτη, ἡ ἁπλῆ ἄλλοτε τελετουργική φωνή τοῦ Κυριακοῦ δείπνου νά γίνῃ τώρα λειτουργική μουσική; Πᾶς ὀργανισμός ἔχει τήν ἐξέλιξίν του.  Μόνον τά νεκρά σώματα ἐπαναλαμβάνω αἱ μούμιαι δέν ἔχουν.  Ἡ ἐκκλησία ἐξειλίθχη ἐξωτερικῶς, ἐσωτερικῶς ἔμεινε ἴδια.  Ἄν καί τόσον λογικῶς λοιπόν ὅσον καί Γραφικῶς εὐσταθοῦν τά παρησφρήσαντα ὅπως εἴπατε μή ἁγιογραφικά στοιχεῖα καί ἑπομένως ἐκκλησία ὑπάρχει καί μετά τόν 4ον αἰῶνα «πάσας τάς ἡμέρας», ἐγώ θά σοῦ κάμω τήν χάριν νά πάρω τούς 4 πρώτους αἰῶνας ὡς παράδοσιν διά τό θέμα τοῦ βαπτίσματος.

 

1ον Το Βάπτισμα ώς Μυστήριον 

Ὀρθόδοξος: Ὀνομάζομεν τό βάπτισμα μυστήριον, ὡς εἴπομεν, διότι διά τοῦ ὁρατοῦ ὕδατος μεταδίδεται κατά τρόπον μυστηριώδη ἡ Θεία Χάρις, ἀρνητικῶς μέν ὡς ἄφεσις ἁμαρτιῶν, θετικῶς δέ ὡς πλήρωσις διά τῆς Θείας Χάριτος. Ἐπομένως τό βάπτισμα καθ’ ἡμᾶς δέν εἶναι τύπος τις ἀλλά μέσον μεταδόσεως τῆς θείας χάριτος.  Σεῖς ὅμως νομίζετε, ὄτι εἶναι σύμβολον καί τύπος.  Κατά συνέπειαν σεῖς θεωρεῖτε τό βάπτισμα τύπον, ἡμεῖς δέ οἰ Ὀρθόδοξοι φορέα τῆς θείας χάριτος.  Δύνασθε νά κάμητε τήν διάκρισιν τύπου καί φορέως κ. Εὑαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Δεν δύναμαι νά σᾶς δώσω ἀπάντησιν.  Κάμετε σεῖς τήν διάκρισιν ταύτην καί ἐγώ θά κρίνω.

Ὀρθόδοξος: Τύπος ἤ σύμβολον εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο εἰσάγει εἴς τινα οὐσίαν καί πραγματικότητα. Ὅταν ὅμως ἔλθῃ ἡ πραγματικότητα αὕτη, ἡ οὐσία, ὁ τύπος καί το σύμβολον εἶναι περιττά.  Καί καλλίτερον: τύπος καί σύμβολον εἶναι ἡ σκιά ἑνός σώματος, οὐσία καί πραγματικότης εἶναι αὐτό τό σῶμα. Ἐπί παραδέιγματι.  Εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην ἔχομεν πολλά τοιαῦτα σύμβολα καί τύπους, ὅπως εἶναιὁ ὄφις ὁ χαλκοῦς, ἡ περιτομή, οἱ θυσίαι κ.λ.π.  Ταῦτα ἦσαν σκιαί, σύμβολα καί τύποι τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὅμως ἦλθε τό σῶμα, ὁ Χριστός, ἔπαυσαν αἱ σκιαί, οἱ τύποι οὗτοι.  Τοιοῦτοι εἶναι καί τό
βάπτισμα; Ποίαν γνώμην ἔχετε κ. Εὐαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Περιμένων τήν ἰδικήν σας γνώμην.

Ὀρθόδοξος: Ἐγώ δέχομαι, ὅτι τό βάπτισμα εἶναι φορεύς τῆς θείας χάριτος. Ἄς ἔλθωμεν, ἵνα ἀποδείξωμεν, ὅτι τό βάπτισμα δέν εἶναι τύπος ἀλλά φορεύς τῆς θείας χάριτος.  Καί πρῶτον ἄς ἴδωμεν τήν Ἁγίαν Γραφήν.  Εἰς τάς Πράξεις 2,38 μετά τόν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου κατά τήν Πεντηκοστήν, ὅταν οἱ ἀκροαταί του ἠρώτησαν τί πρέπει νά κάμωσι ὁ Πέτρος ἀπαντᾷ: «Βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπί τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν».  Οἱ ἐρωτήσαντες εἶχον πίστιν.  Ἡ ἄφεσις ὅμως τῶν ἁμαρτιῶν θά δοθῇ διά τοῦ βαπτίσματος. Ἑπομένως ἐνταῦθα ῥητῶς ὁμολογεῖται, ὅτι δεν ἦτο ἀρκετή ἡ πίστις διά τήν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν, ἔπρεπε καί νά βαπτισθῶσιν. Ἄρα τό βάπτισμα δέν εἶναι σύμβολον ἀλλά μέσον, φορεύς τῆς ἀφέσως τῶν ἁμαρτιῶν.  Δεν εἶναι ἔτσι κ. Εὐαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Ἔτσι φαίνεται.

Ὀρθόδοξος: Ἐπίσης εἰς τάς Πράξεις 8,36-38 ὅπου ἀναφέρεται, ὅτι ὁ εὐνοῦχος μετά την διδασκαλίαν βαπτίζεται ὑπό τοῦ Φιλίππου.  Δέν ἦτο ἀρκετή ἡ πίστις του, ἔπρεπε καί νά βαπτισθῇ. Ἐάν τό βάπτισμα ἦτο σύμβολον, ἦτο περιττόν μετά τήν πίστιν τοῦ εὐνούχου. Ἄρα τό βάπτισμα ἐνταῦθα εἶναι φορεύς τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί ὄχι τύπος καί σύμβολον.  Δεν εἶναι ἔτσι;

Εὐαγγελικός: Ἔτσι φαίνεται ἀλλά θά ἤθελα χωρία περισσότερον σαφῆ.

Ὀρθόδοξος: Ἀκούσατε αὐτά.  Εἰς τάς Πράξεις 19,1 -5 βλέπομεν, ὅτι οἱ βαπτισθέντες τό συμβολικόν τῆς μετανοίας βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου ἀναβαπτίζονται ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐρωτᾷ αὐτούς: «εἰς Πνεῦμα Ἅγιον ἐλάβετε πιστεύσαντες; οἱ δέ πρός αὐτόν εἶπον΄ οὐδ’ εἰ Πνεῦμα Ἅγιον ἐστίν ἠκούσαμεν».  Καί ὁ Παῦλος ἐρωτᾷ: «εἰς τί οὖν ἐβαπτίσθητε;». Ἐξ αὐτοῦ φαίνεται, ὅτι τό βάπτισμα ἔδιδε Πνεῦμα Ἅγιον, ἦτο φορεύς και οὐχί σύμβολον τῆς θείας χάριτος. Ἀκόμη δέ περισσότερον φαίνεται, ὅτι τό βάπτισμα εἶναι φορεύς ἀπαραίτητος ἐκ τῶν Πράξεων 10, 44 -48.  Ἐκεῖ ἀναφέρεται, ὅτι οἱ περί τόν Κορνήλλιον ἀκροαταί τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἐπίστευσαν εἰς τόν Χριστόν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἦλθεν εἰς αὐτούς.  Παρ’ ὅλον ὅμως πού ἦλθεν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς αὐτούς πρίν βαπτισθῶσι, δέν ἐθεωρήθη περιττόν τό βάπτισμα, ἀλλά ἔγινε καί τοῦτο.  Πόσον ἀπαραίτητον εἶναι τό βάπτισμα! Εἶναι πραγματικός φορεύς ἀναποσπάστως συνδεδεμένος μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα.  Δέν εἶναι ἔτσι κ. Εὐαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Ἀκούω.

Ὀρθόδοξος: Ἄς προχωρήσωμεν. Εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν 3,27 λέγει ὁ Παῦλος ῥητῶς: «ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε». Ἐάν τό βάπτισμα εἶναι εἰκών, τύπος εἰκονικός καί οὐχί πραγματικότης, πρέπει νά εἶναι εἰκονική καί οὐχί πραγματική καί ἡ ἔνδυσις τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ ὅμως εἶναι πραγματική ἡ ἔνδυσις τοῦ Χριστοῦ, τό βάπτισμα πρέπει νά εἶναι μέσον πραγματικόν τῆς ἐνδύσεως τοῦ Χριστοῦ, ἄρα εἶναι φορεύς καί ὄχι σύμβολον.  Εἰς τό Ρωμαίους 6,3 – 4 ὁ Ἀπόστολος γράφει: «ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν συνταφέντες οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος». Ἐνταῦθα τό «διά» εἶναι μέσον μιᾶς πραγματικότητος, δέν εἶναι εἰκών. Ὅπως δηλαδή ὁ Χριστός εἰσῆλθεν εἰς τόν τάφον καί ἐξῆλθεν ἐξ αὐτοῦ καινούργιος, ἔτσι καί ἡμεῖς εἰσερχόμεθα ἐξ αὐτοῦ ἀναγεννημένοι.  Τό βάπτισμα καί ἐδῶ εἶναι φορεύς ἀναγεννήσεως καί οὐχί σύμβολον.  Δέν εἶναι ἔτσι;

Εὐαγγελικός: Ἀκούω.

Ὀρθόδοξος:  Ἄς συνεχίσωμεν.  Εἰς τήν πρός Ἐφεσίους 5,26 ὁ Παῦλος λέγει: «ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς, ἵνα αὐτήν ἀγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος».  Τό λουτρόν τοῦ ὕδατος ἀσφαλῶς εἶναι τό βάπτισμα.  Τοῦτο εἶναι μέσον καθαρισμοῦ τῆς ἐκκλησίας. Ἄρα τό βάπτισμα εἶναι μέσον, φορεύς τῆς θεία χάριτος.  Εἰς τήν πρός Τϊτον ἐπιστολήν 3,5 ὁ Παῦλος λέγει: «Ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλιγγενεσίας καί ἀνακοινώσεως Ἁγίου Πνεύματος».  Λουτρόν παλιγγενεσίας εἶναι τό βάπτισμα.  Πῶς εἶναι δυνατόν νά ὀνομάζῃ ὁ Ἀπόστολος τό βάπτισμα λουτρόν παλιγγενεσίας, ἄν δεν ἦτο μέσον καί φορεύς ἀναγεννήσεως; Αὐτός δέ ὁ Κύριος ἐκτός τῆς ἐντολῆς, τήν ὁποίαν ἔδωκεν εἰς τούς μαθητάς του ἵνα βαπτίζωσιν «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,20) δέν εἶπε καί εἰς τον Νικόδημον ὅτι «ἑάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. 3,5); Ἑπομένως ὁμιλεῖ ἐνταῦθα περί δύο ἀπαραιτήτων πραγμάτων βαπτίσματος καί Ἁγίου Πνεύματος. Ποίαν γνώμην ἔχετε κ. Εὐαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Ὁμολογῶ, ὅτι καί το βάπτισμα εἶναι ἀπαραίτητο διά τήν σωτηρίαν ἐξ ὅσων ἐλέχθησαν.

Ὀρθόδοξος: Ἄν καί εἶναι περιττόν νά ἔλθωμεν εἰς τήν Παράδοσιν ἔστω τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων περί τοῦ θέματος τούτου, ἀφοῦ τόσον φαεινῶς ὁμιλῇ ἡ Καινή Διαθήκη, ἄς ἔλθωμεν ὅμως. Ἐπιθυμεῖτε νά ἀκούσετε;

Εὐαγγελικός: Εὐχαρίστως.

Ὀρθόδοξος:  Θά σοῦ ἀναφέρω κατά χρονολογικήν σειράν τους σειράν τούς πατέρας καί συγγραφεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό 150 μ.Χ. μέχρι τοῦ 400 μ.Χ. Θά ἴδητε τάς γνώμας των περί τοῦ βαπτίσματος, ἄν τοῦτο εἶναι φορεύς ὡς νομίζομεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς ἀφέσεως ἁμαρτιῶν ἤ σύμβολον, ὅπως λέγετε σεῖς.

Εὐαγγελικός: Θά ἀκούσω εὐχαρίστως.

Ὀρθοδοξος: Ὁ Εἰρηναῖος γεννηθεῖς τό 140 μ.Χ. ἀναφέρει ὡς θά ἴδωμεν κατωτέρω τό βάπτισμα ὡς μέσον ἀναγεννήσεως «renascuntur in Deum infants…».  Κατά Αἰρέσεων ΙΙ, 22.  Ὁ Τερτυλλιανός γεννηθείς τό 155 μ.Χ. θεωρεῖ τό βάπτισμα μέσον, ἀφέσως ἁμαρτιῶν «remissionem peccatorum» (Λόγος περί βαπτίσματος). Ὁ Ἱερός Κυπριανός γεννηθείς κατά τάς ἀρχάς τοῦ 200 μ.Χ. ποιεῖται λόγον περί βαπτίσματος καί εἰς την 64ην ἐπιστολήν του κεφ. 2 καί 4 θεωρεῖ τό βάπτισμα μέσον, φορέα ἀφέσως τῶν ἁμαρτιῶν «remissa peccatorum datur». Ὁ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός γεννηθείς τό 329 μ.Χ. διά τό βάπτισμα γράφει τό ἐξῆς: «Τό φώτισμα (βάπτισμα) ἐστί λαμπρότης ψυχῶν, σαρκός ἀπόθεσις, πνεύματος ἀκολούθησις, κατακλυσμός ἁμαρτίας, φωτός μετουσία, σκότους κατάλυσις, δεσμῶν ἔκλυσις, φώτισμα ἐστί τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν τό κάλλιστον καί μεγαλοπρεπέστατον». Ὁ Μέγας Βασίλειος εἰς λόγον του προτρεπτικόν εἰς τό βάπτισμα (Migne 21, 433) γράφει: «Βάπτισμα αἰχμαλώτοις λύτρον ὀφλημάτων ἄφεσις θάνατος ἁμαρτίας παλλιγγενεσία ψυχῆς, ἔνδυμα φωτεινόν, σφραγίς ἀχειροποίητος ὄχημα πρός οὐρανόν, βασιλείας πρόξενον, υἱοθεσίας χάρισμα».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόρης ὁ Νύσσης (335 μ.Χ.) γράφει: «Βάπτισμα ἐστι ἁμαρτιῶν κάθαρσις, ἄφεσις πλημμελημάτων, ἀνακαινισμοῦ καί ἀναγεννήσεως αἰτία» (Migne 46,580). Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος (345 μ.Χ.) γράφει: «κἄν πόρνος ᾖ κἄν εἰδωλολάτρης κἄν ἅπασαν τήν ἐν ἀνθρώποις πονηρίαν ἔχῃ τις ἐμπεσῶν  εἰς τήν τῶν ὑδάτων καλλυμβήρθαν, τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων καθαρώτερος ἄνεισι (ἀνέρχεται) ἀπό τῶν θείων ναμάτων΄ οὐ γάρ ἀποσμήχει (σπογγίζει) μόνον το σκεῦος ἀλλά ὁλόκληρον αὐτό ἀναχωνεύει πάλιν» (Bareille τομ. 3 σελ. 382-383).  Καί τώρα τί νομίζετε κ. Εὐαγγελικέ; Ἡ Παράδοσις τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων θεωρεῖ τό βάπτισμα σύμβολον, ὅπως νομίζετε σεῖς ἤ φορέα, μέσον ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, ὅπως νομίζομεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι; «ἀναχωνεύει τόν ἄνθρωπον, λέγει ὁ Χρυσόστομος!

Εὐαγγελικός: Δέν δύναμαι νά φέρω ἀντίρρησιν εἰς τήν Παράδοσιν ταύτην τῶν Πατέρων τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων, διότι εἶναι ῥητή καί κατηγορηματική περί τοῦ βαπτίσματος ὡς μέσου ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν.  Πού ὅμως στηρίζεται ὁ νηπιοβαπτισμός, τόν ὁποῖον κάμνετε σεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀφοῦ Ἁγία Γραφή καί Ἱερά Παράδοσις τῶν πρώτων αἰώνων εἶναι ἀντίθετα πρός αὐτόν;

 

2ον Νηπιοβαπτισμός

Ὀρθόδοξος: Ἄς ἔλθωμεν εἰς το δεύτερον θέμα περί νηπιοβαπτισμοῦ.  Εἰς ποῖον μέρος κ. Εὐαγγελικέ ἡ Ἁγία Γραφή ἀντίθεται πρός τόν νηπιοβαπτισμόν;

Εὐαγγελικός: Ὁ Κύριος δέν εἶπεν «ὁ πιστεύσας καί βαπιτσθείς σωθήσεται;».  Το νήπιον ἀφοῦ δέν δύναται νά πιστεύσῃ δέν δύναται καί νά βαπτισθῇ.

Ὀρθόδοξος: Ταῦτα λέγων ὁ Κύριος ἀπευθύνεται πρός τά νήπια ἤ προς τους ὡρίμους ἄνδρας;
Εὐαγγελικός: Προς ὅλους.

Ὀρθόδοξος: Ἐγώ νομίζω ὅτι τό «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθεῖς» ἀπευθύνεται πρός τούς ὡρίμους ἄνδρας, διότι αὐτοί εἶναι εἰς θέσιν νά πιστεύσωσι πρίν βαπτισθῶσι.

Εὐαγγελικός: Καί πῶς αὐτό θά μοῦ τό ἀποδείξετε, ἀφοῦ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ δέν ὑπάρχουσι παραδείγματα βαπτίσεως νηπίων;

Ὀρθόδοξος:  Βεβαίως ῥητήν ὁμολογίαν βαπτίσεως νηπίων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ δέν ἔχομεν. Ἡ ἔλλειψις ὅμως αὕτη δέν ὀφείλεται εἰς τήν ἄρνησιν τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, ἀλλά εἰς τό ὅτι «ἔστι καί ἄλλα πολλά, ἅ ἐποίησεν ὁ Ἰησούς, ἅ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ» Ἰωάν. 21,25 καί 20,30. Ἀλλά ὅπως πολλά ἔργα τοῦ Κυρίου δέν ἔχουν γραφῆ εἰς τήν Καινήν Διαθήκην, κατά παρόμοιον τρόπον δυνάμεθα νά παραδεχθῶμεν, ὅτι καί πολλά ἔργα τῶν Ἀποστόλων δέν ἐγράφησαν εἰς τά Πράξεις καί τάς Ἐπιστολάς. Ἕν ἐξ αὐτῶν εἶναι ἡ βάπτισις νηπίων.

Εὐαγγελικός: Πῶς ὅμως θά πεισθῶ, ὅτι ὁ νηπιοβαπτισμός εἶναι ἕν ἐξ αὐτῶν, τά ὁποῖα ἔγιναν ἀλλά δέν ἐγράφησαν;

Ὀρθόδοξος: Ἐκ σχετικῶν πράξεων καί ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ὡς καί τῶν Ἀποστόλων ἀφ’ ἑνός καί ἐκ τῆς Παραδόσεως τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων ἀφ’ ἑτέρου.

Εὐαγγελικός: Ἄς ἔλθωμεν πρῶτον εἰς την Ἁγίαν Γραφήν, ὅπου εἶναι ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι.  Τήν Ἱεράν Παράδοσιν ἄς  την ἀφίσωμεν νά τήν ἐξετάσωμεν ἰδιαιτέρως.

Ὀρθόδοξος: Συμφωνῶ.

Εὐαγγελικός: Ἀκούω νά μοῦ εἴπητε πράξεις λόγους τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἀποστόλων, αἱ ὁποῖαι ἀμέσως ἤ ἐμμέσως συνιστοῦν τόν νηπιοβαπτισμόν.

Ὀρθόδοξος: Τά βρέφη δύνανται νά λάβωσιν εὐλογίαν ὡς ἔδειξεν ὁ Κύριος διά τοῦ παραδείγματος Του. Ὁ Κύριος δηλαδή ἐδέχετο τά παιδιά ἐπετίθει ἐπ’ αὐτῶν τάς χεῖρας ὄχι βεβαίως παίζων ἀλλά εὐλογῶν αὐτά καί οὕτω μεταδιδούς τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐκ τούτου εἶναι φανερόν, ὅτι ὁ Κύριος ἐδήλωσεν, ὅτι ὀφείλομεν νά γινώμεθα μέτοχοι τῆς θείας χάριτος ἐκ παίδων.  Διατί λοιπόν ἡ Ἐκκλησία νά στερῇ αὐτά τῆς χάριτος τοῦ βαπτίσματος, δι’ οὗ ἐπέρχεται ἡ ἄφεσις τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματός των, ἀφοῦ εἶναι τόσον σαφής ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου πρός τά παιδία;
Εὐαγγελικός: Βεβαίως τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου μαρτυρεῖ τό δυνατόν, τό πιθανόν τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ὄχι ὅμως τό βέβαιον.  Διά τό βέβαιον πρέπει νά ἔχωμεν ῥητήν ἐντολήν του.

Ὀρθόδοξος: Ἔχομεν ῥητήν ἐντολήν.

Εὐαγγελικός: Ποία εἶναι αὕτη;

Ὀθρόδοξος: Ὁ Κύριος ἐδήλωσεν εἰς τον Νικόδημον ῥητῶς ὅτι: «ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλειαν τοῦ Θεοῦ» Ἰωάν. 3,5. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν θά βαπτισθῇ δέν ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας. Ἡ δήλωσις τοῦ Κυρίου εἶναι γενική.  Δεν ἀπευθύνεται μόνον εἰς τούς ὡρίμους ἀνθρώπους ἀλλά πρός ὅλους. Ἆρα καί πρός τά παιδιά, διότι καί αὐτά ἔχουν ἀνάγκην σωτηρίας. Τά βρέφη λοιπόν ὡς φέρονται τό προπατορικόν ἁμάρτημα, ἐάν δεν βαπσισθῶσιν, ἵνα ἀπαλλαγῶσιν ἐξ αὐτοῦ, δέν ἔχουσιν ἐλπίδα σωτηρίας. Ἰδού ἡ ρητή ἐντολή τοῦ Κυρίου.

Εὐαγγελικός: Εἴπατε, ὅτι καί οἱ Ἀπόστολοι ὁμιλοῦν περί τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ.

Ὀρθόδοξος: Ἔχομεν καί ἐκεῖθεν ὑπαινιγμούς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τήν Α΄Κορινθ. 1,16 λέγει: «ἐβάπτισα τόν Στεφανᾶ οἶκον καί εἰς τάς Πράξεις ἐπίσης 16, 33 ἀναφέρεται «ἐλάλησα αὐτῷ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ σύν πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ....ἐβαπτίσθη αὐτός καί οἱ αὐτοῦ ἅπαντες». Ὁλόκληροι οἶκοι ἐβαπτίσθησαν, δέν θά εἶχαν καί μικρά παιδία;

Εὐαγγελικός: Δεν ἀποκλείεται ἀλλά δέν εἶναι καί βέβαιον.

Ὀρθόδοξος: Μοῦ εἶναι ἀρκετόν ὅτι δεν ἀποκλείεις καί τοῦτο θεωρεῖς δηλ. πιθανόν.  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τήν Κολασσαεῖς ἐπιστολήν του 2, 11-12 λέγει ῥητῶς τοῦτο: «ἐν ᾧ περιετμήθηκε περιτομῇ ἀχειροποιήτῳ....συνταφέντες αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος». Ἑπομένως ἡ περιτομή ἐγίνετο εἰς μακράν ἡλικίαν ὀκτώ ἡμερῶν ἔτσι καί τό βάπτισμα δύνανται νά γίνεται εἰς μικράν ἡλικίαν.

Εὐαγγελικός: Βεβαίως δυνατόν εἶναι τοῦτο.  Εἶναι ὅμως καί λογικόν; Εἶναι λογικόν νά λαμβάνεται ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τοῦ βαπτίσματος ὑπό τῶν νηπίων ἀσυνειδήτως;

Ὀρθόδοξος: Νομίζω, ὅτι δέν εἶναι παράλογον καί ἰδού διατί: Ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀποπέμπει τήν θείαν χάριν, εἶναι ὄχι ἡ παθητική ὑποδοχή ἀλλά ἡ συνειδητή ἄρνησις, διότι ὁ Κύριος ἐδήλωσεν, ὅτι «ὁ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».  Τό παιδίον λοιπόν δέν ἔχει τοιαύτην συνειδητήν ἄρνησιν. Ἑπομένως δέν εἶναι ἀνάξιον τῆς θείας χάριτος.

Εὐαγγελικός: Λογικόν εἶναι αὐτό.

Ὀρθόδοξος: Εἶναι καί κάποιο ἄλλο ἀκόμη λογικώτερον.

Εὐαγγελικός: Ποῖον εἶναι αὐτό;

Ὀρθόδοξος: Τό προπατορικόν ἁμάρτημα εἰσῆλθεν εἰς τό νήπιον ἐν ἀγνοίᾳ του, ἀσυνειδήτως.  Δέν εἶναι λογικόν νά ἐξελθῇ ἀσυνειδήτως ἐν ἀγνοίᾳ του διά τοῦ βαπτίσματος;

Εὐαγγελικόν: Λογικόν εἶναι καί αὐτό.

Ὀρθόδοξος: Ἄς συγκεντρώσωμεν τώρα τά λογικά καί τάς πιθανότητας τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς. α) Ὁ Κύριος εὐλογεῖ τά παιδία ἄρα καί αὐτά πρέπει νά εἶναι μέτοχα τῆς θείας χάριτος. β) Ὁ Κύριος ῥητῶς καί γενικῶς δηλοῖ, ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν θα βαπτισθῇ δέν θά σωθῇ.  Τά μικρά παιδία κινδυνεύουσι νά ἀποθάνωσι καί ὡς μέτοχα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρττήματος νά στερηθῶσι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.  Διατί νά μή βαπτισθῶσι; 
γ) Τά παιδία παρά τήν θέλησίν των καί ἐν ἀγνοίᾳ των εἶναι μέτοχα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος.  Διατί καί ἐν ἀγνοίᾳ των νά μή ἐξέλθῃ διά τοῦ βαπτίσματος τό κακόν τοῦτο; 
δ) Ἡ συνειδητή ἄρνησις ἀποπέμπει τήν θείαν χάριν. Τά παιδία στερούμενα συνειδητῆς ἀρνήσεως διατί νά μη καθαρισθοῦν ψυχικῶς διά τοῦ βαπτίσματος; Μήπως καί σωματικῶς πολλάκις δέν καθαρίζονται ὑπό τῶν γονέων των παρά την θέλησίν των; 
ε) Ὁλόκληροι οἶκοι ἐβαπτίσθησαν, ἡ περιτομή εἶναι τύπος τοῦ βαπτίσματος. Διατί λοιπόν νά ἀπορρίψωμεν τόν νηπιοβαπτισμόν; 

Εὐαγγελικός: Λογικά, πιθανά εἶναι ὅλα αὐτά.  Θά ἤθελα ὅμως περισσοτέρας βεβαιότητας νά ἀποκτήσωμεν ἐπ’ αὐτοῦ. Πῶς θά ἀποκτηθῇ ἡ βεβαιότης;

Ὀρθόδοξος: Ἐγώ νομίζω ἐάν ἀνατρέξωμεν εἰς την Παράδοσιν τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων.

Εὐαγγελικός: Συμφωνῶ. Ἄς ἔλθωμεν εἰς τήν Παράδοσιν ταύτην. Ἀνοίγω τήν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπηστημίου Ἀθηνῶν κ. Στεφανίδη, ὁ ὁποῖος εἰς τόν Α΄. τόμον σελ. 95-96 γράφει τά ἐξῆς: «Ὁ Τερτυλλιανός προέτρεπε νά ἀναβάλλωσι τό βάπτισμα μέχρι τῆς ὥρας, κατά τήν ὁποίαν θά ἀπαφάσιζον νά ζήσωσιν ἔγγαμον ἤ ἄγαμον βίον.  Οἱ μέλλοντες νά γίνωσι κληρικοί ἀνέβαλλον τό βάπτισμα μέχρις τῆς χειροτονίας των, οἱ δέ λαϊκοί μέχρι σοβαροῦ κινδύνου τῆς ζωῆς των.  Περί το 300 μ.Χ. ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος ἦτο εἰς μεγάλην διάδοσιν». Αὑτά λέγει ὁ καθηγητής σας. Καί σέ ἐρωτῶ: Ὁ Τερτυλλιανός ἐγεννήθη τό 155 μ.Χ. ἑπομένως ἡ γνώμη του εἶναι γνώμη τῶν Πατέρων τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων.  Πλήν αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀβαπτίσθη εἰς μεγάλην ἡλικίαν περίπου 25 ἐτῶν (ἰδέ Πατρολογίαν Μπαλάνου). Πῶς λοιπόν ἔπειτα ἀπό ὅλα αὐτά ὁμιλεῖτε περί νηπιοβαπτισμοῦ κατά τους Πατέρες τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων;

Ὀρθόδοξος: Τό χωρίον τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου κ. Στεφανίδη δέν το ἀνεφέρετε ὁλόκληρον ἀλλά κολοβωμένον.  Θα σᾶς τό ἀναφέρω ἐγώ ὁλόκληρον ὅπως ἔχει. Ὁ ἐν λόγῳ καθηγητής λέγει: «Πρῶτος ὁ Τερτυλλιανός ἀναφέρει ἀνάδοχους καί παρατηρεῖ διατί ἡ ἀθῴα ἡλικία τρέχει εἰς τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν (ἐννοεῖται διά τοῦ βαπτίσματος). Ἐκ τούτων πληροφορούμεθα δύο τινά: 1ον ὅτι εἶχεν ἐπικρατήσει ἡ συνήθεια νά βαπτίζωνται εἰς μικράν ἡλικίαν (Πρβλ. Ἱππολύτου ἐκκλησιαστικήν Διάταξιν κεφ. 46 και 64, Κυπριανοῦ ἐπιστολή 64 κεφ. 2 και 4) καί 2ον ἤρχισεν ἄλλη συνήθεια νά ἀναβάλλεται τό βάπτισμα...» Μετά τοῦτο κ. Εὐαγγελικέ ἀκολουθεῖ ἐκεῖνο τό ὁποῖον σεῖς εἴπατε. Ἑπομένως ἀπό τό 150 μέχρι τό 300 μ.Χ. ὑπῆρχον δύο ρεύματα τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ καί ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος.

Εὐαγγελικός: Ποῖον ἐκ τῶν δύο ρευμάτων πρέπει νά θεωρηθῇ ὡς Παράδοσις κατά την γνώμην σας;

Ὀρθόδοξος: Προφανῶς ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἔχει Ἀποστολικήν μέν διαδοχήν καί συνέχειαν.  Καί Ἀποστολικήν μέν διαδοχήν ἔχει ὁ νηπιοβαπτισμός καί ὄχι ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος, διότι ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος ἐνεφανίσθη τό πρῶτον μετά τό 150 μ.Χ. ἐπί τοῦ Τερτυλλιανοῦ, ἐνῷ ὁ νηπιοβαπτισμός κατά τήν ὁμολογίαν τοῦ Ὠριγένους εἰς το ὑπόμνημά του εἰς τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν 5,9  χαρακτηρίζει τόν νηπιοβαπτισμόν ὡς Ἀποστολικήν Παράδοσιν. 
Ὁ Εἰρηναῖος 150 μ.Χ. ἀναφέρει ρητῶς «renascuntur in Deum infants parvulos juvenes seniors» (κατά αἱρέσεων 2,22) ἤτοι «ἀναγεννῶνται ἐν Θεῷ νήπια, μικρά παιδία, νέοι, γέροντες» τά νήπια πῶς ἀναγεννῶνται εἰμή διά τοῦ βαπτίσματος; 
Ὁ ἴδιος ὁ Τερτυλλιανός (150-220 μ.Χ.) μαρτυρεῖ ὑπάρχουσαν τήν κατάστασιν τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἔστω καί ἄν ἀποτρέπῃ ταύτην λέγων: «quid festinate innoces aetas ad remissionem reccatorum» ἤτοι διατί σπεύδει ἡ ἀθώᾳ ἡλικια εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν (διά τοῦ βαπτίσματος); 
Ὁ ἅγιος Κυπριανός 250 μ.Χ. ὑποστηρίζει πολύ τόν νηπιοβαπτισμόν λέγων: «ἄν ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι ἀξιοῦνται τῆς χάριτος τοῦ βαπτίσματος οἱ ὁποῖοι πρό τοῦ βαπτίσματος εἶχον περιπέσει εἰς μεγάλα ἐγκλήματα πόσῳ μᾶλλον πρέπει νά ἀξιῶνται τῆς χάριτος τοῦ βαπτίσματος τά παιδία, τά ὁποῖα οἰκειωθελῶς δέν ἡμάρτησαν, εἶναι δέ μόνον μέτοχα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ξένου πρός τήν θέλησίν των;» Ἐπιστολή 64η. 
Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἰς τον λόγον αὐτοῦ εἰς τό Ἅγιον βάπτισμα λέγει: «ἔστι σοι νήπιον; μη λαβέτω καιρόν ἡ κακία. Ἐκ βρέφους ἁγιασθήτω ἐξ ὀνύχων καθιερωθήτω τῷ πνεύματι». Ὁμοίως ὁμιλεῖ καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης εἰς λόγον του πρός τούς βραδύνοντας τό βάπτισμα. 
Ὁ δέ Ἱερος Χρυσόστομος γράφει: «ἔξεστι καί ἐν ἀώρῳ ἡλικίᾳ καί ἐν μέσῃ καί ἐν αὐτῷ τῷ γήρᾳ δέξασθαι τήν ἀχειροποίητον περιτομήν, τό βάπτισμα».  Bareille τομ. 7ος, 598. 
Ἐξ αὐτῶν βλέπομεν, ὅτι ἀπό τό 150 μ.Χ. μέχρι τοῦ 300 μ.Χ. παραλλήλως πρός τήν ἀνεφανεῖσαν τότε συνήθειαν τῆς ἀναβολῆς τοῦ βαπτίσματος ὑπῆρχε καί ὁ νηπιοβαπτισμός, ὁ ὁποῖος ἀπό τοῦ 300 καί ἔπειτα ἐπβλήθη ὁριστικῶς.  Καί σᾶς ἐρωτῶ κ.Εὐγγελικέ ποία εἶναι Παράδοσις σύμφωνος μέ τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου «ἐγώ εἰμί μεθ’ ὑμῶν πάσας τάς ἡμέρας» ὁ νηπιοβαπτισμός ὁ ὁποῖος ἔχει κατά τόν Ὠριγένη Ἀποστολικήν Παράδοσιν, ἐγίνετο ἀπό τό 150-300 ὑπό πολλῶν ἤ ὀλίγων, αὐτό εἶναι ἀδιάφορον, καί κατόπιν ἐπεβλήθη ὁριστικῶς καί συνεχίζεται μέχρι σήμερον ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων ἤ ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη σἄν κομήτης ἀπό τό 150 -300 καί ἡ ὁποία οὔτε Ἀποστολικήν διαδοχήν ἔχει, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ὠριγένης, οὔτε καί κατόπιν συνεχίσθη μέχρι τό 1500 ὅτε ἀνεφάνητε σεῖς; Ἐγώ νομίζω ὅτι παράδοσις πραγματική εἶναι ἡ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ.

Εὐαγγελικός: Καί αἱ ἀντιλογίαι καί ἀντιρήσεις κατά τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἀπό τό 150-300 δέν θά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν;

Ὀρθόδοξος: Ὡς σᾶς εἶπον αὕτη οὔτε ἀρχήν Ἀποστολικήν ἔχει οὔτε συνέχειαν. Ἄρα οὐδεμίαν ἀξίαν. Ἄλλως τε ἀμφιβάλλετε εἰς τόν νηπιοβαπτισμόν ἐπειδή ἀπό τό 150-300 ὑπῆρξαν ἀντιρρήσεις τινές ἄν καί παραλλήλως ὑπῆρχε καί ὁ νηπιοβαπτισμός; Ἄκουσον! Ὑπάρχουσι βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης ὅπως εἶναι ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἰακώβου, Δευτέρα ἐπιστολή τοῦ Πέτρου, δευτέρα καί Τρίτη ἐπιστολή τοῦ Ἰωάννου καί Ἀποκάλυψις (ἱστορ.Εὐσεβ. ΙΙΙ,25) πέντε βιβλία, διά τά ὁποῖα κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰώνας ὑπῆρχον ἀντιρρήσεις. Ὁ Ἱστορικός Εὐσέβιος ὀνομάζει αὐτά «ἀντιλεγόμενα». Ἐπεβλήθησαν ταῦτα μόλις τόν τέταρτον αἰῶνα.  Διατί τάς ἀντιρρήσεις ἐπί τῶν βιβλίων τούτων δέν λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν σας καί δέχεσθαι αὐτά ὡς γνήσια βιβλια ἐνῷ τάς ἀντιρρήσεις ἐπί τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἀπό τοῦ 150-300 λαμβάνετε ὑπ’ ὄψιν καί ἀρνεῖσθε τοῦτον; Διατί δύο μέτρα καί δύο σταθμά;

Εὐαγγελικός: .....Οὐδέν ἀπήντησε.
 
Ὀρθόδοξος: Συμπέρασμα: Τό βάπτισμα λοιπόν ὡς μυστήριον καί ὁ νηπιοβαπτισμός ὡς θεσμός μαρτυροῦνται ὑπό Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν πατέρων 4 πρώτων αἰώνων. 


 Τέλος 3ου Θέματος: «Το Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος»

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΩΡΩΠΟΥ

 

ΑΝΘΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ

           ΤΕΥΧΟΣ 4                                         ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ    2024

 

Ἐπιμέλεια   π.Δ.Μ.

 

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ: ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητοῦ

 

Ἡ ἁγιότητα εἶναι ὕψιστη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ πρὸς ἀνθρώπινα πρόσωπα, τὰ ὁποῖα εἶναι δεκτικὰ τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν Τοῦ. Ἀπαιτεῖται δὲ μεγάλος ἀγῶνας καὶ αὐταπάρνηση γιὰ νὰ καταστεῖ κάποιος ἅγιος, νὰ νικήσει τὸν ἑαυτό του, νὰ ξεπεράσει τὴ βιολογική του ὕπαρξη. Ἕνας τέτοιος ἁγιασμένος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ὑπερέβη τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν σωματική του κακοπάθεια, ὑπῆρξε ὁ νεοφανὴς ἅγιος Νικηφόρος ὁ Λεπρός. Ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα ἰώβειας ὑπομονῆς καὶ ἀβραμιαίας πίστης στὸ Θεό.

Γεννήθηκε τὸ ἔτος 1890 σὲ ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ τῶν Χανίων Κρήτης, τὸ Σηρικάρι ἀπὸ φτωχούς, ἀλλὰ εὐλαβὴς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι στάλαξαν ἀπὸ νήπιο ἀκόμη τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν σώζουσα πίστη στὸ Θεό. Τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Νικόλαος καὶ τὸ ἐπώνυμό του Τζανακάκης. Δυστυχῶς, ἐνῷ ἦταν ἀκόμη παιδί, ἔχασε τοὺς γονεῖς τους καὶ ἀπόμεινε νὰ ζεῖ μὲ τὸν ὑπέργηρο καὶ ἀνήμπορο παπποῦ του. Ἐκεῖνος μὴ μπορῶντας νὰ τὸν συντηρήσει, τὸν ἔστειλε, στὴν τρυφερὴ ἀκόμα ἡλικία τῶν 13 ἐτῶν, στὰ Χανιά, σὲ κάποιο κουρεῖο νὰ ἐργαστεῖ καὶ νὰ μάθει τὴν τέχνη τοῦ κουρέα.

Ὁ νεαρὸς Νικόλαος ἐπέδειξε ἦθος, τιμιότητα, εὐγένεια καὶ ὑπακοὴ στὸ ἀφεντικό του, ὁ ὁποῖος τὸν ἀγάπησε σὰν παιδί του. Ἐπίσης τὸν ἀγαποῦσαν ὅλοι στὴ χανιώτικη ἐκείνη γειτονιά, γιὰ τὴν εὐγενῆ καὶ κοινωνική του συμπεριφορά, τὴν ἐξυπνάδα του καὶ τὸν θαύμαζαν γιὰ τὴν ἀσυνήθιστη ὀμορφιά του.

Ἀλλὰ ἡ σωματική του ὀμορφιὰ δὲν κράτησε γιὰ πολύ, διότι κάποια στιγμὴ προσβλήθηκε ἀπὸ τὴ φοβερὴ καὶ ἀγιάτρευτη, γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, λοιμώδη νόσο τῆς λέπρας (νόσος Χάνσεν, ὅπως εἶναι γνωστή, στὴ ἰατρικὴ ὁρολογία), ἡ ὁποία ἦταν τότε σὲ ἔξαρση στὸ νησὶ τῆς Κρήτης. Ἂς σημειωθεῖ πὼς ἡ τρομερῆ αὐτὴ νόσος ἦταν μεταδοτικὴ καὶ προσέβαλε τὸ δέρμα καὶ τοὺς ἱστοὺς τοῦ σώματος, προκαλῶντας νέκρωση, σήψη καὶ παραμόρφωση τοῦ σώματος. Ταυτόχρονα προκαλοῦσε φοβερὸ αἴσθημα κνησμοῦ καὶ πόνων ἀπὸ τὶς βαθιὲς καὶ ἀφορμισμένες πληγές, οἱ ὁποῖες δὲν ἔκλειναν. Ἡ λέπρα θεωροῦνταν ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ὡς «κατάρα τοῦ Θεοῦ» καὶ οἱ λεπροὶ στιγματίζονταν ὡς «καταραμένοι ἄνθρωποι». Γιὰ νὰ μὴ μεταδώσουν τὴ νόσο καὶ στοὺς ἄλλους, εἴτε τοὺς ἔδιωχναν στὶς ἐρήμους, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἑβραῖοι ( ), εἴτε τοὺς ἀπομόνωναν σὲ εἰδικὲς ἐγκαταστάσεις, ὅπου περνοῦσαν ἀπομονωμένοι, τὸ ὑπόλοιπο τῆς τραγικῆς ζωῆς τους. Αὐτὰ βεβαίως ὡς τὸ 1947 ὅταν ὁ ἰατρὸς Χάνσεν ἀνακάλυψε τὸ φάρμακο κατὰ τῆς λέπρας, σώζοντας χιλιάδες ἀνθρώπους ἀπὸ αὐτὴ τὴν τρομερῆ ἀρρώστια, τὸ μαρτύριο καὶ τὸ θάνατο.

Ὁ Νικόλαος λοιπὸν ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἄτυχους ἀνθρώπους. Στὰ 16 χρόνια του προσβλήθηκε ἀπὸ τὴ λέπρα καὶ συνειδητοποίησε ὅτι θὰ περνοῦσε τὴν ὑπόλοιπη ζωή του μὲ φρικτὲς ταλαιπωρίες. Φυσικὸ ἦταν νὰ τὸν διώξει τὸ ἀφεντικό του ἀπὸ τὸ κουρεῖο, ὅταν κατάλαβε τὸ πρόβλημά του γιὰ νὰ μὴν μολυνθεῖ ὁ ἴδιος καὶ οἱ πελάτες του. Οἱ Κρητικοὶ εἶχαν δημιουργήσει κάποιες ἐγκαταστάσεις στὸ νησὶ Σπιναλόγκα, ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Ἡράκλειο, γιὰ νὰ ἀπομονώνουν ἐκεῖ τοὺς λεπροὺς καὶ νὰ τοὺς προσφέρουν στοιχειώδη βοήθεια. Ἀλλὰ οἱ συνθῆκες ἐκεῖ ἦταν τόσο τραγικές, ὥστε τὸ ὄνομα τοῦ νησιοῦ Σπιναλόγκα εἶχε ταυτιστεῖ μὲ τὴν φρίκη. Ὅποιος ὁδηγοῦνταν καὶ ἀπομονώνονταν ἐκεῖ δὲν ἔβγαινε ποτὲ ζωντανός. Ἄφηνε τὰ κόκαλά του στὸ φρικτὸ ἐκεῖνο τόπο!

Ἔτσι ὁ Νικόλαος, ὅταν ἄρχισε ἡ νόσος νὰ ἐκδηλώνεται, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸν βίαιο ἐγκλεισμό του στὴ Σπιναλόγκα, πῆρε κάποιο πλοῖο καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Κατέφυγε στὴν ἑλληνικὴ κοινότητα καὶ ζήτησε βοήθεια. Τοῦ ἔδωσαν ἐργασία σὲ κουρεῖο, νὰ ἀσκήσει τὴν τέχνη ποὺ ἤξερε. Προσπαθοῦσε νὰ κρύψει ὅσο μποροῦσε τὶς πληγές του νὰ μὴ γίνει ἀντιληπτὸς καὶ τὸν διώξουν. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν κράτησε πολύ. Τὰ φοβερὰ σημάδια τῆς νόσου ἔγιναν ἐμφανῆ καὶ γιὰ τοῦτο

ἡ ἑλληνικὴ κοινότητα τὸν ὁδήγησε στὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας, νὰ δώσει τὴ λύση ἐκεῖνος, νὰ βρεῖ τρόπο νὰ τὸν βοηθήσει.

Μὲ τὴ μεσολάβηση κάποιου ἀρχιερέα, τὸν ἔστειλαν στὴ Χίο, ὅπου λειτουργοῦσε ἕνα καλὰ ὀργανωμένο λωβοκομεῖο (λεπροκομεῖο). Ὁ Νικόλαος ἦταν τότε 24 ἐτῶν. Ἔφτασε στὸ νησὶ καὶ ὕστερα ἀπὸ θλίψεις, ταλαιπωρίες καὶ κακουχίες, τὸν βοήθησε ὁ Θεὸς νὰ γνωρίσει ἕναν σπουδαῖο πνευματικὸ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος θὰ ἄλλαζε τὴ ζωή του. Ἦταν ὁ ἅγιος Ἄνθιμος Βαγιάνος, (ἑορτάζει στὶς 15 Φεβρουαρίου), ὁ λειτουργὸς καὶ πνευματικός του ἱδρύματος. Ὁ Νικόλαος βρῆκε στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγίου κληρικοῦ τὸ στήριγμα, ποὺ εἶχε ἀνάγκη γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ βάσανα καὶ τοὺς πόνους του. Ἐκεῖνος τοῦ μίλησε γιὰ τὶς θλίψεις στὴ ζωή μας, οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν πάντοτε ἀρνητικὴ ἐπίδραση, ἀλλὰ καὶ θετική, διότι μᾶς θυμίζουν τὴ φθαρτότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ γίνονται συχνὰ αἰτία χαλύβδωσης τῆς πίστης μας. Ὁ Νικόλαος ἄκουγε μὲ θέρμη τὰ λόγια τοῦ Ἀνθίμου, τὰ ὁποῖα λειτουργοῦσαν στὴν ψυχή του σὰν βάλσαμο καὶ πνευματικὸ γιατρικό. Ἄρχισε λοιπὸν νὰ καλλιεργεῖ στὴν ψυχή του τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς, ἀσκοῦνταν νὰ ὑπομένει μὲ καρτερία τὸ πρόβλημά του καὶ νὰ δοξάζει τὸ Θεό, ὁ Ὁποῖος τοῦ ἔδωσε αὐτὴ τὴ δοκιμασία, ἐν τέλει, γιὰ τὸ καλό του.

Πέρασαν δύο χρόνια καὶ ὁ Νικόλαος αἰσθάνθηκε τὴν ἀνάγκη νὰ ἀσπασθεῖ τὸν μοναχισμό. Ἔτσι πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ γνωστοποιήσει τὴν ἐπιθυμία του στὸν πνευματικό του πατέρα. Ὁ Ἄνθιμος, ἀφοῦ ἐξέτασε ἂν πραγματικὰ ἤθελε νὰ ἀλλάξει τὴ ζωή του μὲ τὸ μοναχικὸ σχῆμα, δέχτηκε καὶ ἔκαμε τὸ δέοντα νὰ γίνει ἡ κουρά του, παίρνοντας τὸ ὄνομα Νικηφόρος. Ἀμέσως ἄρχισε τὸν πνευματικό του ἀγῶνα, μὲ προσευχή, νηστεία, ἀγρυπνία, ἄσκηση τῶν ἀρετῶν καὶ ἀποκοπὴ τῶν παθῶν. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὑγεία του ἐπιδεινώνονταν συνεχῶς, οἱ πληγὲς ἦταν πλέον ἐμφανεῖς στὸ σῶμα του καὶ οἱ πόνοι καὶ οἱ κνησμοὶ τὸν βασάνιζαν ἀνελέητα, προσεύχονταν τὶς νύχτες καὶ ἔκανε ἀμέτρητες μετάνοιες. Τηροῦσε μὲ ἀκρίβεια τὶς νηστεῖες, παρὰ τὸ ὅτι δὲν τὸ ἐπέτρεπε ἡ ὑγεία του. Παράλληλα ἐργαζόταν σκληρὰ στοὺς κήπους τοῦ ἱδρύματος καὶ εἶχε ἀναλάβει καθήκοντα ψάλτη στὸ ναΐδριο λεπροκομείου.

Μὲ τὸ παράδειγμά του, τὴν ὑπομονή του καὶ τοὺς γλυκεῖς καὶ παρηγορητικοὺς λόγους του ἔδινε κουράγιο στοὺς ἄλλους ἀσθενεῖς, τοὺς ὁποίους ὑπηρετοῦσε καὶ στήριζε ὅσο τοῦ ἐπέτρεπαν οἱ δυνάμεις του. Ἀλλὰ ἡ νόσος προχωροῦσε ραγδαία. Κάποια στιγμὴ προσβλήθηκαν καὶ τὰ μάτια του καὶ τυφλώθηκε. Ἡ νέα περιπέτεια δὲν τὸν κατέβαλε. Διακονοῦσε μὲ τὴν ἁφὴ καὶ ἔψαλλε ἀπὸ μνήμης! Ἡ μόνη δύναμη καὶ παρηγοριά, ποὺ τοῦ ἔμεινε ἦταν ἡ θερμή, ἡ ἀδιάλειπτη, ἡ νοερὰ προσευχή. Ὅλες τὶς ὧρες τῆς ἡμέρας κινοῦνταν τὰ παραμορφωμένα χείλη του, ψελλίζοντας τὴν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν μὲ τὸν ἁμαρτωλό»!

Τὸ 1957 ἔκλεισε τὸ λεπροκομεῖο τῆς Χίου καὶ ὁ ἅγιος Ἄνθιμος φρόντισε νὰ στείλει τὸν Νικηφόρο στὸν ἀντιλεπρικὸ σταθμὸ Ἁγίας Βαρβάρας στὸ Αἰγάλεω Ἀττικῆς. Τοῦ ἔδωσε δὲ καὶ συστατικὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν ἐκεῖ ὑπηρετοῦντα κληρικὸ π. Εὐμένιο, τονίζοντάς του νὰ προσέξει «τὸν θησαυρὸ ποὺ τοῦ ἔστειλε ἡ Παναγία, διότι εἶχε πολλὰ νὰ ὠφεληθεῖ ἀπὸ ἐκεῖνον». Ὁ θησαυρὸς ἦταν ὁ ἀσθενὴς μοναχὸς Νικηφόρος! Ὁ π. Εὐμένιος δέχτηκε μὲ καλοσύνη τὸν 67χρονο τότε μοναχὸ Νικηφόρο, τοῦ ὁποίου τὸ σῶμα εἶχε παραμορφωθεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὴ νόσο. Ἡ ὅρασή του εἶχε χαθεῖ ἐντελῶς καὶ τὸ πρόσωπό του εἶχε ἀλγεινὴ μορφή.

Γρήγορα διαπίστωσε ὁ π. Εὐμένιος ὅτι εἶχε νὰ κάμει μὲ ὄντως ἅγιο ἄνθρωπο. Προσπάθησε νὰ τὸν στηρίξει, ὅμως σύντομα διαπίστωσε πὼς ὄχι μόνο δὲν εἶχε ἀνάγκη τὴ δική του στήριξη, ἀλλὰ ἐκεῖνος εἶχε τὴ δική του! Τοῦ ζήτησε νὰ γίνει ὁ πνευματικός του πατέρας!

Σύντομα διαπιστώθηκε ἡ ἁγιότητά του λεπροῦ μοναχοῦ Νικηφόρου. Τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἐμφανῆ σ' αὐτὸν καὶ ἡ φήμη του ἔγινε γνωστὴ στὴν Ἀθήνα. Πληθώρα κόσμου ἔτρεχε στὸ ταπεινὸ κελὶ τοῦ ἱδρύματος νὰ τὸν γνωρίσει καί

νὰ πάρει τὴν εὐχή του. Παρὰ τὴν παραμόρφωση τοῦ προσώπου του, αὐτὸ ἔλαμπε ἀπὸ οὐράνια ἱλαρότητα καὶ εἶχε μιὰ παράδοξη ἠρεμία. Ἦταν πλέον κατάκοιτος καὶ τὰ ἄκρα τοῦ σώματός του ἦταν μόνιμα ἀγκυλωμένα καὶ παράλυτα. Οἱ πόνοι του ἀφόρητοι, οἱ κνησμοὶ ἀνυπόφοροι καὶ πυκνὸ σκοτάδι σκέπαζε τὰ βλέφαρά του. Ὅμως ὅλα αὐτὰ δὲν τὸν ἐμπόδιζαν νὰ ὑποδέχεται τοὺς ἐπισκέπτες του καὶ νὰ τοὺς δίνει συμβουλὲς καὶ κουράγιο στὰ δικά τους προβλήματα! Τοὺς συμβούλευε νὰ ὑπομένουν τὶς θλίψεις τῆς ζωῆς, διότι ἐν τέλει αὐτὲς λειτουργοῦν εὐεργετικὰ γιὰ τὴν πνευματική μας πρόοδο καὶ προκοπή! Δίδασκε μὲ τὸ προσωπικό του παράδειγμα τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ!

Στὶς 4 Ἰανουαρίου τοῦ 1964, σὲ ἡλικία 74 ἐτῶν, τὸν κάλεσε ὁ Θεὸς κοντὰ Τοῦ. Τὸν πῆρε στὰ ὑπερουράνια δώματά Τοῦ, γιὰ νὰ τὸν ἀναπαύσει στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Νὰ τὸν ἀνταμείψει γιὰ τὴν ὑπομονή του καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη του στὴ δικὴ Τοῦ πρόνοια. Κηδεύτηκε στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Ἀναργύρων καὶ ἐτάφη στὸ ἐκεῖ κοιμητήριο. Ὅταν ἔγινε ἐκταφῇ τοῦ σκηνώματός του τὰ χαριτόβρυτα ὀστᾶ του εὐωδίαζαν, σαφὲς δεῖγμα τῆς ἁγιότητάς του. Δὲν εἶναι λίγες οἱ μαρτυρίες γιὰ ἐπιτέλεση θαυμάτων. Ὁ πιστὸς λαὸς ἀποφάνθηκε ἐνωρὶς γιὰ τὴν ἁγιότητά του. Ἡ τυπικὴ ἁγιοκατάταξή του ἔγινε τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2012 καὶ ὁρίστηκε νὰ τιμᾶται ἡ μνήμη του τὴν 4η Ἰανουαρίου, ἡμέρα τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του.

Ὁ ἅγιος Νικηφόρος εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἄπειρα θαυμαστὰ παραδείγματα ὑπομονῆς, τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μας ἀνήγαγε σὲ ὕψιστη ἀρετή. Οἱ ἀσθένειες εἶναι τὸ ὀλέθριο ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας στὴν ἀνθρώπινη φύση, ἡ ὁποία μαρτυρεῖ τὴ φθαρτότητα καὶ προμηνύει τὸν θάνατο. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν μπορεῖ, μὲ τὴ δική μας θέληση καὶ προσπάθεια νὰ μεταμορφώσει τὴν ὁποιαδήποτε κακοπάθειά μας σὲ μέσον πνευματικῆς μας ὡριμάνσεως καὶ τελειώσεως. Αὐτὴ τὴν ἀρχὴ ἀκολούθησε ὁ πολύπαθος καὶ μακάριος ἐτοῦτος ἄνθρωπος!

Ἂς εἶναι γιὰ ὅλους μας παράδειγμα καὶ ἂς τὸν μιμούμαστε ὅσο μποροῦμε στὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ!

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΣΕ ΝΕΑΡΗ ΗΛΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ , ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟ ΑΝΘΙΜΟ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΛΕΠΡΩΝ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

 

 

 

ΑΓΙΟΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ

 

 

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΣΤΟ ΚΕΛΛΑΚΙ ΤΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΟΙΜΩΔΩΝ ΝΟΣΩΝ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΑΘΗΝΩΝ

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΕΙΟ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ , ΚΕΜΕΡΟΒΟ ΣΙΒΗΡΙΑΣ , ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ

 

Ἀπολυτίκιον Ὁσίου Νικηφόρου τοῦ λεπροῦ

Νικηφόρου Ὁσίου, τοῦ λεπροῦ τὰ παλαίσματα, καὶ τὴν ἐν ἀσκήσει ἀνδρείαν, κατεπλάγησαν Ἄγγελοι· ὡς ἄλλος γὰρ Ἰὼβ τὰ ἀλγεινά, ὑπέμεινε δοξάζων τὸν Θεόν, νῦν δὲ δόξῃ ἐστεφάνωται παρ’ Αὐτοῦ, θαυμάτων διακρίσεσιν. Χαίροις τῶν Μοναστῶν χειραγωγέ, χαίροις φωτὸς ὁ πρόβολος· χαίροις ὁ εὐωδίας χαρμονήν, προχέων ἐκ λειψάνων σου.

 

ΠΑΤΕΡΙΚΑ

 

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Πνευματικὸς ἀγῶνας

Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ ἅγιοι. Νὰ ἀναδειχθοῦμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἂς προσέξουμε μήπως, γιὰ χάρη τῆς παρούσας ζωῆς, στερηθοῦμε τὴ μέλλουσα. Μήπως, ἀπὸ τὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ μέριμνες, ἀμελήσουμε τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας.

Ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ ἡ προσευχὴ ἀπὸ μόνες τους δὲν φέρνουν τοὺς ἐπιθυμητοὺς καρπούς, γιατί αὐτὲς δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας· ἀποτελοῦν τὰ μέσα γιὰ νὰ πετύχουμε τὸ σκοπό.

Στολίστε τὶς λαμπάδες σας μὲ ἀρετές. Ἀγωνιστεῖτε ν' ἀποβάλετε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς. Καθαρίστε τὴν καρδιά σας ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ διατηρῆστε τὴν ἁγνή, γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος• γιὰ νὰ σᾶς πλημμυρίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὶς θεῖες Τοῦ δωρεές.

Παιδιά μου ἀγαπητά, ὅλη σας ἡ ἀσχολία καὶ ἡ φροντίδα σ' αὐτὰ νὰ εἶναι. Αὐτὰ ν' ἀποτελοῦν σκοπὸ καὶ πόθο ἀσταμάτητο. Γι' αὐτὰ ὅλη σας ἡ προσευχὴ πρὸς τὸ Θεό.

Νὰ ζητᾶτε καθημερινὰ τὸν Κύριο· ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας καὶ ὄχι ἔξω ἀπ' αὐτήν. Καὶ ὅταν Τὸν βρεῖτε, σταθεῖτε μὲ φόβο καὶ τρόμο ὅπως τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, γιατί ἡ καρδιά σας ἔγινε θρόνος τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλὰ γιὰ νὰ βρεῖτε τὸν Κύριο, ταπεινωθεῖτε μέχρι τὸ χῶμα, γιατί ὁ Κύριος βδελύσσεται τοὺς ὑπερήφανους, ἐνῶ ἀγαπάει καὶ ἐπισκέπτεται τοὺς ταπεινοὺς στὴν καρδιά. Γι' αὐτὸ καὶ λέει: "καὶ ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ' ἡ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον, καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου;" (Ἠσ. 66, 2).

Ἄγωνίζού τον ἀγῶνα τὸν καλὸ καὶ ὁ Θεὸς θὰ σὲ ἐνισχύει. Στὸν ἀγῶνα ἐντοπίζουμε τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἐλλείψεις καὶ τὰ ἐλαττώματά μας. Εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως. Ὅποιος δὲν ἀγωνίστηκε, δὲν γνώρισε τὸν ἑαυτό του.

Προσέχετε καὶ τὰ μικρὰ ἀκόμη παραπτώματα. Ἂν σᾶς συμβεῖ ἀπὸ ἀπροσεξία κάποια ἁμαρτία, μὴν ἀπελπίζεστε, ἀλλὰ σηκωθεῖτε γρήγορα, προσπέστε στὸ θεὸ ποὺ ἔχει τὴ δύναμη νὰ σᾶς ἀνορθώσει. Ἡ μεγάλη λύπη κρύβει μέσα της ὑπερηφάνεια.

Οἱ ὑπερβολικὲς λῦπες καὶ ἀπελπισίες εἶναι βλαβερὲς καὶ ἐπικίνδυνες, καὶ πολλὲς φορὲς παροξύνονται ἀπὸ τὸ διάβολο γιὰ ν' ἀνακόψουν τὴν πορεία του ἀγωνιστή.

Μέσα μας ἔχουμε ἀδυναμίες καὶ πάθη καὶ ἐλαττώμα¬τα βαθιὰ ριζωμένα: πολλὰ εἶναι καὶ κληρονομικά. Ὅλα αὐτὰ δὲν κόβονται μὲ μιὰ σπασμωδικὴ κίνηση οὔτε μὲ τὴν ἀδημονία καὶ τὴ βαρειὰ θλίψη, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή, μὲ καρτερία, μὲ φροντίδα καὶ προσοχή.

Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα εἶναι μακρύς. Εὔχεσθε στὸ Θεὸ νὰ σᾶς δυναμώνει. Νὰ ἀντιμετωπίζε¬τε μὲ ὑπομονὴ τὶς πτώσεις σας καὶ ἀφοῦ γρήγορα σή-κωθεῖτε, νὰ τρέχετε καὶ νὰ μὴ στέκεστε, σὰν τὰ παιδιά, στὸν τόπο ποὺ πέσατε, κλαίγοντας καὶ θρηνῶντας ἀ-παρηγόρητα.

Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό. Μὴν ἀπελπίζεστε ἂν πέφτετε συνέχεια σὲ παλιὲς ἁμαρτίες. Πολλὲς ἀπ' αὐτὲς εἶναι καὶ ἀπὸ τὴ φύση τους ἰσχυρὲς καὶ ἀπὸ τὴ συνήθεια. Μὲ τὴν πάρο-δὸ τοῦ χρόνου ὅμως καὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια νικοῦνται. Τίποτε νὰ μὴ σᾶς ἀπελπίζει.

 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

 

ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΓΟΝΕΩΝ

(ἀπόσπασμα ὁμιλίας της κ. Μαρίας Μπουρλή , ἐκπαιδευτικοῦ .

Οἱ ὁμιλίες πραγματοποιοῦνται τό πρῶτο Σάββατο κάθε μῆνα στὸ πνευματικὸ κέντρο τῆς ἐνορίας μας , 5.00 μ.μ  ).

 

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

ΕΝΑΣ ΠΥΛΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ

Ἡ ἐμπιστοσύνη εἶναι μία σταθερὴ πίστη στὴν ἀξιοπιστία, τὴν ἀλήθεια τὴν ἱκανότητα νὰ λειτουργοῦμε χωρὶς φόβο καὶ ἀμφιβολία. Eίναι τὸ συναίσθημα ποὺ συγκρατεῖ καὶ προάγει τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις. Eίναι τὸ κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν ἐπαφή μας μὲ τοὺς ἄλλους γύρω μας. Tην ἐμπιστοσύνη δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ἐπιβάλουμε,την κερδίζουμε μὲ δίκαιη παρέμβαση,με σεβασμό,με τὴν προσοχή μας καὶ τὴν ἐνθάρρυνσή μας.

Τὸ παιδὶ γιὰ νὰ δημιουργήσει μία ἰσορροπημένη ἄποψη γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸν κόσμο πρέπει πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ ἔχει μάθει νὰ ἐμπιστεύεται τοὺς γονεῖς του.

Ἡ οἰκογένεια εἶναι ἡ πρώτη δομημένη ἀρχὴ ποὺ θὰ διδάξει τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ παιδὶ καὶ ἡ πρώτη ποὺ θὰ καθορίσει τὴν ποιότητα τῶν μελλοντικῶν του σχέσεων. Ἡ ἐμπιστοσύνη διαμορφώνεται τὰ δύο πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνοδεύει τὸν ἄνθρωπο σὲ ὅλη του τὴν πορεία. Ἂν ἀποτύχει ἀποπροσανατολίζεται καὶ ὁδηγεῖται στὴν ἀνασφάλεια καὶ τὴ δυσπιστία.

Ὅταν μεγαλώνουμε τὰ παιδιά μας μὲ κριτικὴ καὶ ἀπόρριψη μὲ χαρακτηρισμοὺς καὶ ὕβρη τὰ διαλύουμε καὶ εὔκολα ἀναζητοῦν καταφύγιο στὸν ἐξωτερικὸ κόσμο σὲ ἄλλα πρόσωπα. Ἡ ἀνάγκη τῆς ἐμπιστοσύνης εἶναι ἰσχυρὴ καὶ οἱ νέοι τὴν ἀναζητοῦν σὲ παρέες, φίλους, σὲ ὁμάδες, ποὺ τοὺς κάνουν νὰ νιώθουν ὅτι ἀνήκουν κάπου ποὺ τοὺς ἐμπιστεύονται.

Στὶς μέρες μας εἶναι ἔντονη ἡ ἐρημιὰ καὶ ἡ μοναξιὰ ποὺ βιώνει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀκόμα καὶ ὁ χριστιανὸς μέσα στὴν ἔρημο τῆς σύγχρονης ἀνταγωνιστικῆς κοινωνίας. Αὐτὸ συμβαίνει γιατί ἔφυγε τὸ θεμέλιο τοῦ ποὺ εἶναι τὸ νὰ ἔχει: κοινωνία μὲ τὸ θεὸ ἐν πνεύματι ἁγίων.

Τὰ παιδιά μας πρέπει νὰ νιώθουν ἐμπιστοσύνη στοὺς γονεῖς ὥστε νὰ ξέρουν, πὼς ὅ,τι λέει ὁ γονιὸς αὐτὸ εἶναι καὶ τίποτα ἄλλο. Εἶναι σπουδαῖο νὰ μὴν τὰ χάνουμε στὶς δυσκολίες,η αἰσιοδοξία μας νὰ κυριεύει τὴν καθημερινότητά τους νὰ εἴμαστε ψύχραιμοι στὰ ἀπόοοπτα. Ὅταν ἡ χαρὰ καὶ ἠρεμία ὑπάρχουν στὸ πρόσωπό μας, ὅλα ἀντιμετωπίζονται μὲ ἐλπίδα καὶ ὑπομονή. Στὶς μέρες μας συχνὰ τὰ παιδιά μας ὀρφανεύουν ἀπὸ γονεῖς, δὲν μποροῦν νὰ ἀνοίξουν τὴν καρδιά τους σ΄ αὐτούς. Τ΄ ἀγαθὰ ἔρχονται πλούσια στὰ σπίτια ἀλλὰ ἡ μοναξιὰ τῆς ψυχῆς εἶναι μεγάλη. Νιώθουν ἔντονα τὴν ἀπουσία τους δὲν ἔχουν κανέναν νὰ ἐμπιστευτοῦν.

Ἂς τολμήσουμε ὅλοι μας, παραμερίζοντας τὶς ἀδυναμίες μας, μὲ ἀγάπη καὶ ταπείνωση νὰ μοιραστοῦμε τὶς ἀνησυχίες τους. Ἂς σκεφτόμαστε καθημερινὰ ὅτι ὁ Πανάγαθος Πατέρας μας εἶναι δίπλα μας. Ἡ ὀμπρέλα τῆς παρουσίας του ἀλλάζει τὰ ἀδιέξοδα.

Ἀνοῖξτε τὴν ἀγκαλιά σας στὰ παιδιά σας,αγγίξτε τὸ φόβο,τον πόνο τους,τ' ἀδιέξοδά τους. Ἡ ἀγκαλιά μας εἶναι μία ἔκφραση ἀγάπης χωρὶς ὅρους. Τὸ μήνυμά της δυνατὸ γιατί εἶναι μία πράξη μὲ τὸ σῶμα μας ὄχι μὲ τὰ λόγια μας. Τὸ παιδί μας νιώθει ὅτι τὸ ἐμπιστευόμαστε ὁλοκληρωτικὰ καὶ ἀποδεχόμαστε κάθε κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ τους. Ἔτσι μεγαλώνει μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ ἀνεκτικότητα. Αἰσθάνεται ὅτι ἀξίζει ὡς ἄνθρωπος παρὰ τὶς δυσκολίες ποὺ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζει. Ἂν ἔτσι μεγαλώνει ὡς ἐνήλικας θὰ διαθέτει ἐνσυναίσθηση, ἐπάρκεια,κατανόηση καὶ ἀποδοχὴ τῶν ἄλλων γύρω του. Θὰ ἔχει ἐσωτερικὲς δυνάμεις γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸν ἄδικο καὶ ἄγριο κόσμο γύρω του.

Ἡ ἐμπιστοσύνη εἶναι ἀγάπη. Εἶναι ἕνας δρόμος ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ μας. Πρέπει νὰ τὴν κερδίσουμε βῆμα-βῆμα γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ τὰ πείσουμε,να τὰ ξεκλειδώσουμε,να τὰ κάνουμε συνεργάσιμα,να μποροῦν νὰ σεβαστοῦν καὶ νὰ ἀγαπήσουν.

Ἂς δοῦμε ὅμως πῶς μποροῦμε νὰ χτίσουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μὲ λεπτοὺς χειρισμοὺς ἀπὸ τὴν πρώτη μας ἐπαφὴ μαζί τους.

        Τὸ χάδι μας, ἡ στοργή, τὸ ἐνδιαφέρον μας,η ἀπεριόριστη ἀγκαλιά μας εἶναι τὰ πρῶτα βασικὰ στοιχεῖα ποὺ δένουν τὸ παιδὶ μὲ τοὺς γονεῖς ἀπὸ τὴ γέννησή του.

        Τὸ βλέμμα μας καὶ τὸ χαμόγελό μας κάνουν τὰ παιδιά μας πολὺ νωρὶς νὰ νιώσουν γαλήνη καὶ ἀσφάλεια.

        Νὰ σεβόμαστε πάντα τὰ μικρὰ μυστικά τους. Οἱ μικρὲς ἐκμυστηρεύσεις νὰ γίνονται οὐσιαστικὴ σχέση μαζί τους. Δὲν προδίδουμε τὸ παραμικρό, ὅσο μικρὸ κι ἂν εἶναι δὲ γελᾶμε οὔτε τὸ θεωροῦμε ἀνάξιο.

        Διδάσκουμε μὲ τὸ παράδειγμά μας δείχνοντας τὴν ἐμπιστοσύνη μας στοὺς φίλους μας, στοὺς γονεῖς μας,στο σύζυγό μας.

        Ζητᾶμε συγνώμη ἁπλὰ μὲ εἰλικρίνεια τίμια καὶ δίκαια.

        Ἀκοῦμε τὸ λόγο τους προσεκτικά, εἴμαστε σταθεροί. Ἡ ὑπόσχεσή μας εἶναι δέσμευση.

        Παραδεχόμαστε τὰ λάθη μας μὲ θάρρος.

        Δὲν τὰ συγκρίνουμε ποτὲ μὲ ἄλλους βλέπουμε τὶς δυνατότητές τους καὶ μεγαλώνουμε τὸ καλὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα τους.

        Κάνουμε διάλογο ἤρεμο μὲ σεβασμό.

        Στεκόμαστε δίπλα τους στὰ λάθη τους, σὲ μία κρίση ὅσο ἁπλὸ ἢ μεγάλο εἶναι τὸ πρόβλημα δέστε το μὲ σοβαρότητα καὶ προσοχή.

        Διαθέσετε χρόνο κοντά τους μὲ φυσικὴ παρουσία. Ἂν εἶστε δίπλα τους κάπου ἐκεῖ κοντά τους νὰ σᾶς νιώθουν καὶ νὰ δυναμώνουν.

        Ἡ τιμωρία νὰ εἶναι γεμάτη ἐπιείκεια, νὰ γίνεται μὲ ἀγάπη καὶ μέτρο. Ἂν τὸ παιδὶ φοβᾶται χάνεται, κλείνεται, δὲν σᾶς ἐμπιστεύεται. Νὰ θυμᾶστε πάντα ὅτι εἶστε γονιὸς ὁδηγὸς καὶ ὄχι δικαστής.

        Μιλῆστε μὲ εἰλικρίνεια. Ἡ ἀλήθεια ἂν λέγεται εὐγενικὰ καὶ διακριτικὰ χωρὶς νὰ προσβάλει ἢ νὰ πληγώνει τοὺς ἄλλους γίνεται κρίκος δύναμης στὴ σχέση μας μαζί τους.

Ἀγαπητοὶ γονεῖς,ας μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεὸς ποὺ στέκει δίπλα μας νὰ παιδαγωγοῦμε μὲ προσοχή,με σύνεση,με προσευχή. Ἂς συμπληρώσει τὶς ἀδυναμίες μας. Ἡ ἐμπιστοσύνη ὁδηγεῖ σὲ ὑπομονή, φέρνει συγχώρεση στὰ μέλη τῆς οἰκογένειας, χαρίζει πίστη καὶ χτίζει ἔργα εἰρήνης.

Ὁ δρόμος τῆς ἀγωγῆς ἔχει κόπο,το ἀποτέλεσμα ὅμως δίνει χαρὰ σὲ ὅλους μας.

Μαρία Χρυσάλλη-Μπουρλή

Παιδαγωγός

ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Ὅσο προσεύχεσαι καὶ παρακαλεῖς τὸν Θεὸ γιὰ αὐτὸν ποὺ σὲ συκοφάντησε, τόσο γρηγορότερα ἀνοίγει ὁ Θεὸς τὰ μάτια ἐκείνων ποὺ σκανδαλίστηκαν.

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς

 

ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ ΤΕΡΠΝΟΝ  

Ψαλμὸς 22ος

«Ὁ καλὸς ποιμήν»

Ὁ 22ος ψαλμὸς χαρακτηρίστηκε ὡς ὁ γλυκύτερος καὶ ἀνακουφιστικότερος ὅλων τῶν ψαλμῶν. Τὰ νοήματα τοῦ ψαλμοῦ γεμίζουν τὴν ψυχὴ παρηγοριὰ καὶ ἐλπίδα.

Στ. 1: ΄΄Κύριος ποιμαίνει μὲ καὶ οὐδὲν μὲ ὑστερήσει.΄΄

Ὁ ψαλμωδὸς παρουσιάζει τὸν Θεὸ μὲ δύο λέξεις: Κύριος καὶ Ποιμήν. Στὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ ποιμένος μας διαβεβαιώνει ὅτι ἐγὼ εἰμὶ ὁ καλὸς ποιμήν.

Μᾶς εἶχε πεῖ ἄλλοτε ὁ Χριστός, ὅτι ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς, ἐγὼ ἡ ἀλήθεια, ἐγὼ ἡ ζωή, ἐγὼ ἡ ὁδός. Σήμερα μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ καλὸς ποιμένας. Ἔκφραση βαθιᾶς ταπείνωσης καὶ ἀγάπης ἐκ μέρους τοῦ θεοῦ. Ἐγὼ ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς καὶ γιγνώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γιγνώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν. Γνωρίζει τὸν καθένα προσωπικά, γνωρίζει τὶς ἀτέλειες, τῆς ἀδυναμίες, τοὺς ἀγῶνες μας, τὶς ἀρετές μας, τὶς θλίψεις, τὶς ταλαιπωρίες, τὶς ἀνάγκες, τὶς περιφρονήσεις, τὴ φτώχεια, τῆς στερήσεις τῆς οἰκογένειάς μας.

Αὐτὸς ὁ στοργικὸς καὶ καλὸς ποιμένας νοιάζεται γιὰ ἐμᾶς, φροντίζει ὥστε τίποτα νὰ μὴ μᾶς λείψει. Τὸ βεβαιώνει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ οὐδὲν μὲ ὑστερήσει καὶ τὸ ἐξειδικεύει.

Στ. 2: ΄΄Εἰς τόπων χλόης ἐκεῖ μὲ κατεσκήνωσεν ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψε με.΄΄

Ὁ βοσκὸς ὁδηγεῖ τὰ πρόβατά του σὲ χλοερὰ λιβάδια μὲ τρυφερὸ χορτάρι, ἄφθονη καὶ πλούσια τροφή, δροσερὸ νερὸ ἀπὸ πηγὲς κρυστάλλινες καὶ καθαρές. Ἔχω λέει ὁ Δαυὶδ πάντοτε ἄφθονα καὶ ἐκλεκτὰ ἀγαθὰ ποὺ τρέφουν τὸ σῶμα μου καὶ τὴν ψυχή μου. Ὅλα αὐτὰ ποὺ μοῦ προσφέρει ὁ καλὸς καὶ στοργικὸς ποιμένας μου δὲν τὰ ἀξίζω ἐγώ.

Στ. 4ος : ΄΄Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου οὐ φοβηθήσομαι κακὰ ὅτι σὺ μετ΄ ἐμοῦ εἶ .΄΄

Διατρανώνει ὁ Δαυὶδ τὴν πεποίθησή του, τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη στὴν παρουσία καὶ τὴν προστασία τοῦ ποιμένος.

Τὰ πρόβατα διατρέχουν πολλοὺς κινδύνους: Χαράδρες σκοτεινὲς καὶ ἀπότομες, θηρία, ἀρρώστιες, ἀλλὰ καὶ ληστές.

Ἐμεῖς εἴμαστε τὰ λογικὰ πρόβατα καὶ διατρέχουμε πολλοὺς κινδύνους, εἶναι κοντά μας, ὅμως, ἀγρυπνεῖ, δίνει μάχες γιὰ ἐμᾶς. Ὁ γνωστὸς φιλόσοφος Κὰντ γράφει: ΄΄Χιλιάδες βιβλία διάβασα κανένα δὲν μὲ παρηγόρησε περισσότερο ὅσο ὁ στίχος αὐτός΄΄.

Στ. 5ος : ΄΄Ἡτοίμασας ἐνώπιών μου τράπεζαν ἐξ΄εναντίας τῶν θλιβόντων μὲ ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου καὶ τὸ ποτήριον σοῦ μεθύσκον μὲ ὠσεὶ κράτιστον.΄΄

Τὰ σκηνικὰ ἀλλάζουν. Ἔχουμε τὴν εἰκόνα τοῦ φιλόξενου οἰκοδεσπότη ὁ ὁποῖος παραθέτει τράπεζα, χρίει μὲ μύρο τοὺς προσκεκλημένους καὶ προσφέρει ποτήρι γεμᾶτο μὲ ἀπολαυστικὸ κρασί. Ὁ Θεὸς ἑτοιμάζει πλούσιο τραπέζι πνευματικὸ καὶ μᾶς καλεῖ ὅλους νὰ καθίσουμε. Τὸ πλούσιο πνευματικὸ τραπέζι ποὺ ἑτοιμάζει ὁ Κύριος εἶναι μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Μᾶς καλεῖ ὅλους νὰ προσέλθουμε κάθε Κυριακὴ ἀλλὰ καὶ κάθε γιορτή. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος: ΄΄Τὸ σῶμα μου καὶ τὸ αἷμα μου ἀληθῶς βρῶσις καὶ πόσις ἐστί. Καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξει μὲ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου...΄΄

Ἡ σημασία τοῦ στίχου εἶναι ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ θεοῦ ἐπιμένει καὶ μηχανεύεται τρόπους γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ποικίλους τρόπους χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ μᾶς συλλάβει στὰ δίχτυα τοῦ ὁ Χριστός. Ἔχει ἑτοιμάσει θέση γιὰ μᾶς στὸ δικό του σπίτι, στὴ δική του βασιλεία. Ὄχι σὰν φιλοξενούμενοι καὶ προσωρινοὶ ἀλλὰ γιὰ ἀτέλειωτες μέρες, διότι νύχτες στὴν ἄλλη ζωὴ δὲν ὑπάρχουν. Ἐκεῖ ἡ ζωὴ θὰ κυλάει μέσα στὸ αἰώνιο φῶς, στὴν αἰώνια χαρά, στὴν αἰώνια ἀγάπη.

Τελειώνοντας τὸ κείμενο ἂς ἔρθουμε στὸν ἑαυτό μας. Εἴμαστε πρόβατα ἁμαρτωλά. Μπαίνει ὁ Χριστὸς ποιμένας ὁδηγὸς ἂς τὸν ἀκολουθήσουμε. Ἐκεῖνος θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ χαρὰ τῆς Βασιλείας Τοῦ γιὰ αὐτό: ἦλθε ζητῆσαι καὶ σῶσε τὸ ἀπολωλός. Μὴ δειλιάζετε ἐπειδὴ ἔχετε πολλὲς ἁμαρτίες. Ἐγὼ κανέναν δὲν ἀποστρέφομαι. Ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἔρθει σὲ μένα ποτὲ δὲν θὰ τὸν βγάλω ἔξω μὲ περιφρόνηση. Ἐγὼ θὰ σᾶς ξεκουράσω, ἐγὼ θὰ σᾶς ἀναπαύσω, λέει ὁ Κύριος μας.

Ὁ Παῦλος τὸ φωνάζει: Ὁ Χριστὸς ἦλθε ἁμαρτωλὸς σῶσαι ὤν πρῶτος εἰμὶ ἐγώ. Ἡ ἐκκλησία μας εἶναι ὁ μεγάλος βοσκότοπος τοῦ Θεοῦ, καθαρὴ τροφή, ἄφθονη, δροσερὸ νερό, εἶναι τόπος χλόης.

Ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ξεκινᾶμε ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα καὶ ἡ ἐκκλησία πάλι θὰ μᾶς κατευοδώσει στὴν αἰωνιότητα.

Ἀφοῦ ἔχουμε τόσο καλὸ καὶ σπουδαῖο ποιμένα ποὺ ὅλους μᾶς περιμένει, δὲ διώχνει καὶ δὲν ἀποστρέφεται κανέναν, ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε μὲ ἐμπιστοσύνη. Ἂς ἀφεθοῦμε στὴν ἀγάπη Τοῦ.

Ἀμήν.

Α.Κ.

 

  

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ

(Ἀπὸ τὰ μαθήματα τοῦ κατηχητικοῦ

τῆς ἐνορίας μας!)

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Ἑρμηνεία τῆς εἰκόνας τῶν Θεοφανείων 

Ὅπως πολὺ σοφὰ λέει καὶ ὁ λαός μας, μιὰ εἰκόνα χίλιες λέξεις. Μέσα στὸν ὀρθόδοξο χριστιανικὸ ναό, οἱ ἁγιογράφοι πέρασαν τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, τὴν ζωὴ τοῦ Κυρίου, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν, μὲ τὶς τοιχογραφίες καὶ τὶς φορητὲς εἰκόνες. Τί κάνουμε μόλις μποῦμε στὸ ναό; Πρῶτα τὸν σταυρό μας καὶ ἀμέσως μετὰ προσκυνᾶμε τὶς εἰκόνες. Τὴν ἡμέρα τῶν Φώτων, θὰ προσκυνήσουμε τὴν εἰκόνα ποὺ ἱστορεῖ τὴν Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ. Ἂς μελετήσουμε τὴν εἰκόνα αὐτὴ ἀπὸ κοντά!

Ὁ Κύριος ἁγιογραφεῖται στὸ κέντρο τῆς σύνθεσης, ἀνάμεσα σὲ πολὺ ψηλὰ βράχια, νὰ εἰσέρχεται στὸ νερό. Τὰ νερά, ποὺ δὲν εἶναι ἀκόμα ἁγιασμένα, μᾶς θυμίζουν τὸν κατακλυσμὸ τοῦ Νῶε ποὺ ὁδήγησαν σχεδὸν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὸ θάνατο. Ἡ παράσταση αὐτὴ προεικονίζει τὴν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἅδη.

Ὁ Χριστὸς στέκεται καταμεσῆς τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ, ζωσμένος πολὺ ἁπλά, μὲ λευκὸ ροῦχο. Αὐτὸ δηλώνει ὅτι παρ' ὅλο ποὺ εἶναι Θεὸς «φόρεσε» τὴν ταπεινὴ ἀνθρώπινη φύση. Μὲ τὸ δεξὶ ἢ καὶ μὲ τὰ δύο Τοῦ χέρια, εὐλογεῖ τὰ νερὰ καὶ τὰ ἑτοιμάζει νὰ γίνουν τὰ νερὰ τῆς βαπτίσεως, τὰ ὁποῖα ἁγιάζει μὲ τὴν δικὴ Τοῦ κατάδυση. Ὥστε ἡ κάθοδος τοῦ Ἰησοῦ στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη σημαίνει τὸν ἁγιασμὸ τοῦ ὑγροῦ στοιχείου ποὺ εἶναι ἡ βάση τῆς ζωῆς καὶ τὸν καθαρισμὸ ὁλόκληρης τῆς κτίσης ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἐπιπλέον φανερώνει στοὺς ἀνθρώπους τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος.

Γύρω ἀπ' τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου κολυμποῦν ψάρια ἐνῷ σὲ μερικὲς εἰκόνες ὁ Χριστὸς εἰκονίζεται νὰ πατᾶ σὲ μιὰ πλάκα κάτω ἀπ' τὴν ὁποία βρίσκονται καταπλακωμένα φίδια ποὺ προσπαθοῦν νὰ γλιτώσουν. Αὐτό μας θυμίζει τὸ 13ο στίχο τοῦ 73ου Ψαλμοῦ:

«σὺ ἐκραταίωσας ἐν τῇ δυνάμει σοῦ τὴν θάλασσαν σὺ συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος» Δηλαδή: Ἐσὺ Κύριε, μὲ τὴν ἀκατανίκητη δύναμή σου διέρρηξες τὴν θάλασσα καὶ κράτησες ἀκίνητα τὰ νερά της, γιὰ νὰ περάσει ὁ λαός σου. Ἐσὺ συνέτριψες τὰ κεφάλια τῶν δρακόντων, τῶν ἀρχηγῶν τοῦ αἰγυπτιακοῦ στρατοῦ, καὶ ἔπνιξες αὐτοὺς μαζὶ μὲ τὸν στρατό τους στὰ ὕδατα. Ἔτσι καὶ τώρα, μὲ τὸν ἁγιασμὸ τῶν νερῶν θὰ νικήσεις καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα.Το ἕνα πόδι τοῦ Χριστοῦ προβάλλει μπροστὰ γιὰ νὰ δείξει τὴν πρωτοβουλία καὶ τὴν ἐπιθυμία Τοῦ νὰ βαπτιστεῖ ἀπὸ τὸν Ἰωάννη καὶ νὰ ξεκινήσει τὴ δημόσια δράση Τοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Συχνά, στὸ κάτω μέρος τῆς εἰκόνας ξεχωρίζουν μιὰ γυναῖκα κι ἕνας γέροντας. Ἡ γυναῖκα συμβολίζει τὴν θάλασσα καὶ ὁ γέρος τὸν Ἰορδάνη ποταμό. Ὁ γέροντας κρατᾶ στὰ χέρια του μιὰ ὑδρία ἀπ' τὴν ὁποία τρέχει νερό. Ἡ σκηνὴ αὐτὴ βασίζεται στὸν 3ο στίχο τοῦ 113ου Ψαλμοῦ ποὺ λέει «ἡ θάλασσα εἶδε καὶ ἔφυγεν, ὁ Ἰὀρδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω». Δηλαδή: Ἡ Ἐρυθρὰ Θάλασσα εἶδε τὸν ἰσραηλιτικὸ λαὸ καὶ ὑποχώρησε. Ὁ Ἰορδάνης ποταμὸς ἀνέκοψε τὸ ρεῦμα του καὶ στράφηκε πρὸς τὰ πίσω. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος βλέπει τὴν στροφὴ τοῦ Ἰορδάνη πρὸς τὰ πίσω συμβολικά. Ὁ Ἰορδάνης πηγάζει ἀπὸ δυὸ πηγές. Ἀπὸ τὴν συνένωση τῶν δύο αὐτῶν ρευμάτων προκύπτει τὸ ποτάμι, ποὺ χύνεται στὴ Νεκρὰ θάλασσα. Ἔτσι ἀντίστοιχα, τὸ ἀνθρώπινο γένος ποὺ προῆλθε ἀπ' τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, μετὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα πορευόταν στὴν ἁμαρτία καὶ στὸν πνευματικὸ θάνατο ποὺ τὰ συμβολίζει ἡ Νεκρὰ Θάλασσα. Ἡ στροφὴ ποὺ κάνει ὁ ποταμὸς λοιπόν, σημαίνει τὴ στροφὴ τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸν Χριστό.

Στὸ πάνω μέρος τῆς εἰκόνας, ἀπὸ ἕνα ἡμικύκλιο ποὺ συμβολίζει τοὺς οὐρανούς, διακρίνεται τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ Πατέρα νὰ εὐλογεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ τὸν ἀναγνωρίζει ὡς ἀγαπητὸ Υἱὸ Τοῦ. Ταυτόχρονα ἀπὸ τὸν κύκλο, ἀναχωροῦν ἀκτῖνες φωτὸς ποὺ εἶναι χαρακτηριστικὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὴ μορφὴ λευκοῦ περιστεριοῦ ἐπικάθεται πάνω στὸν Κύριο. Ἔτσι, παρουσιάζονται καὶ τὰ Τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας στὴν εἰκόνα τῶν Θεοφανείων!

Στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τῆς εἰκόνας ἁγιογραφεῖται ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ποὺ ὑποκλίνεται στὸ Μεσσία μὲ τὸ βλέμμα στραμμένο στὸν οὐρανό. Μὲ τὸ δεξὶ χέρι ἀγγίζει τὸ κεφάλι τοῦ Ἰησοῦ ἐνῷ τὸ ἀριστερὸ εἶναι σὲ στάση ποὺ Τὸν δείχνει στοὺς ἀνθρώπους καθὼς ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Πατέρα .

Ἀριστερὰ ἀπὸ τὸν Πρόδρομο, μιὰ ἀξίνα σφηνωμένη σὲ ἕνα δέντρο, μᾶς θυμίζει τὰ λόγια τοῦ Βαπτιστῆ ποὺ εἶπε πὼς ὅποιο δένδρο δὲν θὰ κάνει καλοὺς καρπούς, θὰ κοπεῖ καὶ θὰ ριχτεῖ στὴ φωτιά. Ἔτσι θὰ ξεχωρίσει ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους, ἀπὸ τὸ ἂν ἔχουν τὸν καρπὸ τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης ἢ ὄχι.

Τέλος, στὴν δεξιὰ πλευρὰ τῆς σύνθεσης εἰκονίζονται οἱ ἄγγελοι σὲ στάση δέησης καὶ δοξολογίας, μὲ τὰ χέρια σκεπασμένα ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν Κύριο, δείχνοντας ὅτι εἶναι ἕτοιμοι νὰ Τὸν ὑπηρετήσουν.

Μαθαίνοντας αὐτά, ἂς μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος νὰ προσκυνοῦμε ἀπὸ ἐδῶ καὶ μπρὸς τὴν εἰκόνα τῶν Θεοφανείων, μὲ μεγαλύτερο σεβασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἁγία Τριάδα.

 Ἀμήν, Γένοιτο!

Μαρία Μπριντάκη – Κατηχήτρια .

 

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ

 

Πορίσματα ἡμερίδας μὲ θέμα: 

«Yoga; Εὐχαριστῶ δὲν θὰ πάρω!»

πού διοργανώθηκε ἀπὸ τὴν ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ἱ.Μ.Κηφισίας Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ μετὰ τοῦ ἀντιαιρετικοῦ  της Γραφείου
στὶς 14 Νοεμβρίου 2015 στὸ Δημοτικὸ Θέατρο Πεύκης.

1.  Ἡ Γιόγκα δέν εἶναι ἁπλή γυμναστική, ἤ μέθοδος χαλαρώσεως, δέν εἶναι ἐπιστήμη, δέν εἶναι ἡ φωτεινή πλευρά τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι τρόπος ἀποβολῆς τοῦ ἄγχους, δὲν εἶναι μέθοδος σωματικῆς εὐεξίας.

Ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα ὑπαρξιακὸ σύστημα, ποὺ βασίζεται στὴ φιλοσοφία τῆς Ἀνατολικῆς πνευματικότητας, συμπλέκεται  μὲ τὸν Δυτικὸ ἀποκρυφισμὸ, τήν μαγεία, τήν ἀστρολογία,  καὶ σήμερα μὲ τὸ σύνδρομο τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου. Ὁ διαλογισμός, εἶναι μία διαδικασία σταδιακῆς αὐτο-ύπνωσης μέσῳ τῆς φαντασίας. Θεμελιώνεται στόν ἀπόλυτο μονισμό καί στήν ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου.Ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀπό τήν χριστιανική προσευχή. Ἐκεῖνο πού σέ φέρνει στά κέντρα τῆς γιόγκα εἶναι ἡ ἀνάπτυξη της συνειδητότητάς σου, δηλ. ἡ προσπάθεια αὐτοεξελίξεως μέ ἀπώτερο στόχο τήν ἀπορρόφηση στήν ἀπρόσωπη «ἀνεκδήλωτη θεότητα». Πρόκειται γιά ἐκμηδένιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὁ διαλογιζόμενος ἐπιδιώκει ταύτιση μέ τόν θεό τῆς ἰνδουϊστικῆς πίστεως. Ὁ προσευχόμενος ἀποζητᾶ τήν ἐν Χριστῷ κοινωνία μέ τόν Θεό πού δέν εἶναι ἀπορρόφηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀλλά  ἀνύψωσή του στήν δόξα τοῦ Θεοῦ, χωρίς καμμία σύγχυση.  

Ἡ γιόγκα εἶναι ἐπίσης λατρευτικὴ πρακτικὴ - μὲ σκοπὸ τὴν ἕνωση τοῦ ἀσκούμενου μὲ τοὺς ἰνδικοὺς θεούς. Ἡ λέξη Yoga προέρχεται ἀπὸ τὴ λέξη "yug", ὅπου στὰ σανσκριτικὰ σημαίνει " ζεύξη - ἕνωση" τοῦ ἄτμαν - ψυχῆς μὲ τὴν θεϊκὴ ἄμορφη ὕπαρξη Βράχμαν. Ἑπομένως, ὁ κύριος σκοπὸς τῆς Γιόγκα εἶναι καθαρὰ θρησκευτικός, νὰ ὁδηγήσει τὸν γιόγκι στή λύτρωση ἀπό τήν σαμσάρα (διαδικασία μετενσαρκώσεων) πού εἶναι ἀπολύτως μή χριστιανική.

Ἡ γιόγκα δέν εἶναι τέχνη ζωῆς ἀλλά εἶναι τέχνη θανάτου. Ἀναπτύχθηκε, ὅπως ἀποκαλύπτουν γιόγκι ἀπό τήν Ἰνδία, ὡς μία τεχνική, γιά νά πεθαίνουν ἀνώδυνα οἱ ἡλικιωμένοι.

2. Γιά τήν γιόγκα ὁ Θεός δέν εἶναι πρόσωπο, ἀλλά εἶναι μία ἀπρόσωπη συμπαντική ὑπερσυνειδητότητα, εἶναι μία ἐνέργεια.

Ἡ ψυχή, τό ἄτμαν, θά πρέπει νά σβήσει ὅπως μία σταγόνα στόν ὠκεανό τοῦ Μπράχμαν, τῆς παγκόσμιας ὑπερσυνειδητότητας, αὐτῆς τῆς ἐνέργειας πού, μιλώντας τή γλῶσσα, ἄς ποῦμε, τήν Δυτική, θά τήν ὀνομάζαμε «θεό».

Στή Γιόγκα ταυτίζουν τὸν Χριστὸ μὲ τὸν Ράμα καὶ τὸν Κρίσνα ἢ μὲ τὴν «παγκόσμια συνειδητότητα», ποὺ σύμφωνα μὲ τὸν Ἰνδουϊσμὸ ὑπάρχει μέσα στὰ ζῶα καὶ τὰ φυτά. Ταυτίζουν τὸν διαλογισμὸ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη προσευχή, τὴ χορτοφαγικὴ διατροφὴ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη νηστεία, τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ στὴν Καινὴ Διαθήκη μὲ τὶς δοξασίες τῆς Γκιτᾶ κ.ἄ. βιβλίων, ὥστε νά προκαλοῦν σύγχυση μέχρι καί ἄρνηση τῆς μοναδικότητας τοῦ Θεανθρώπου καὶ Σωτήρα τοῦ κόσμου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἀκατανόητα. Ὁπότε ὁ ἀσκούμενος στὴ γιόγκα μένει ἀθωράκιστος ἔναντι τῆς δαιμονικῆς δράσεως.

3. Ὁ ἀσκούμενος μέ συνέπεια γιά μεγάλο διάστημα στή γιόγκα φθάνει σέ βαθμό νά μήν ἀντιλαμβάνεται χρῶμα,  ὀσμή, ἦχο, ἁφή, οὔτε τὸν ἑαυτό του, οὔτε κανέναν ἄλλο. Τὸ πνεῦμα του «ἐλευθερώνεται» -σύμφωνα μὲ τὴν ἔκφραση τῶν μυημένων - ἀπὸ τὴ μνήμη καὶ τὴ λήθη. Αὐτή ἡ ἀπώλεια συνειδήσεως θεωρεῖται ἐπίγνωση, φωτισμός!

Δημοσιεύματα ἀναφέρουν σοβαρὰ ὀρθοπεδικὰ καὶ ψυχιατρικὰ προβλήματα. Ὀρθοπεδικά, λόγῳ τῶν ἐντελῶς ἀφύσικων γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα στάσεων τῆς Γιόγκα. Ψυχιατρικά, ἐξαιτίας τῆς ἀσυναρτησίας τῶν ἐπικλήσεων διαλογισμοῦ,  κυρίως δὲ ἀπό τίς δαιμονικές ἐπιρροές. Στὴν Ψυχιατρική, μάλιστα, συναντᾶμε πλέον τὸν νέο ὅρο «σύνδρομο κουνταλίνι». Τὶς καταστροφικὲς ἐπιπτώσεις στὴν ψυχικὴ ὑγεία παραδέχονται ἀναγνωρισμένοι δάσκαλοι τῆς γιόγκα, ὁπότε θὰ ἦταν ἀφροσύνη ἐκ μέρους μας νὰ τὶς ἀγνοήσουμε.

Οἱ διάφορες τεχνικὲς τῆς Γιόγκα δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἐπιστήμη, ἀντίθετα ἔχουν τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς μαγείας(¨μάντρας¨, δηλ. μαγικές συλλαβές καί ¨σίντις¨, δηλ. παραφυσικές καταστάσεις καί ἀσυνήθιστα φαινόμενα, πού πραγματοποιοῦνται  σέ προχωρημένο στάδιο, ὅπως διόραση, τηλεπάθεια,  αἰώρηση,  ὑλοποιήσεις,  ἐξωσωματική προβολή κ.ἄ) τῆς ὁποίας οἱ ἐπιδράσεις ποικίλλουν.

4. Ἡ «Νέα Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου», ποὺ πολεμᾶ τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, τὴν Ὀρθοδοξία μας, κατακλύζει τὴν χώρα μας μὲ τὴν προβολὴ τῆς Γιόγκα γιὰ νὰ παραπλανήσει μὲ τὸ δαιμονικὸ δόγμα πὼς οἱ θρησκεῖες εἶναι διαφορετικοί δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο σκοπό.

Ἐμεῖς ὅμως ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δέν ξεχνᾶμε τοὺς λόγους τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη:  «Ἀγαπητοὶ, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον» (Α΄ Ιω 4, 1), «οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἥκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν ἵνα γινώσκωμεν τὸν ἀληθινόν· καί ἐσμεν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος. 21 Τεκνία, φυλάξατε ἑαυτοὺς ἀπὸ τῶν εἰδώλων· ἀμήν» (Α΄ Ιω 5, 20-21).

Εἶναι πεποίθηση τῶν Ἁγίων Γραφῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί συνόλου τῆς Ἐκκλησίας ὅτι οἱ θεοί τῶν ἄλλων θρησκειῶν εἶναι Δαίμονες.

Ὅπως λέει κι᾿ ὁ προφήτης Δαβίδ, πίσω ἀπό τούς θεούς τῶν ἐθνῶν κρύβονται δαιμόνια.

Στὸ Δευτερονόμιο διαβάζουμε «παρώξυνάν με ἐπ' ἀλλοτρίοις, ἐν βδελύγμασιν αὐτῶν ἐξεπίκρανάν με˙ ἔθυσαν δαιμονίοις καὶ οὐ Θεῷ» Δηλαδή: «Μὲ θύμωσαν καὶ μὲ πίκραναν (οἱ Ἑβραῖοι) μὲ τοὺς ξένους καὶ συχαμεροὺς θεούς τους. Στὰ  δ α ι μ ό ν ι α  θυσίασαν κι ὄχι στὸν Θεό».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀποτρέποντας τούς χριστιανούς νά συμμετέχουν στήν βρώση εἰδωλοθύτων θά μᾶς πεῖ « Οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι. οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων, οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων» (Α' Κορ. 10, 20-21).

Ὁ ὅσιος Παΐσιος λέει χαρακτηριστικά γιά τήν Γιόγκα: «ὅσοι ἀσχολοῦνται μ᾿ αὐτά, δίνουν δικαιώματα στόν διάβολο, δέχονται δαιμονικές ἐπιδράσεις καί καταστρέφονται»...

Ὁ γέρων Σωφρόνιος παρατηρεῖ: «Μετά τήν ἐκ νέου εἰς Χριστόν στροφήν μου, ἡ ¨ἀνατολική¨ ἐμπειρία μου, - ἐννοεῖ τήν ἄσκηση Γιόγκα καί διαλογισμοῦ - ...ἐφάνη εἰς τό πνεῦμα μου ὡς τό πλέον φοβερόν ἔγκλημα κατά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ».

Ἡ ἐνασχόληση ἑπομένως μὲ τὴν Γιόγκα εἶναι ἄρνηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

5.  Εἶναι ἀπαράδεκτο νά παραπλανῶνται ἀνύποπτοι ἄνθρωποι, καί κυρίως νέοι, στούς ὁποίους παρουσιάζεται ἡ Γιόγκα ὡς μία δῆθεν γυμναστική ἤ ὡς μία ἐπιστήμη. Τὸ νὰ ἀποσυνδέει κανεὶς τὴ Γιόγκα ὡς τεχνικὴ χαλαρώσεως ἀπὸ τὴν ἰνδουϊστικὴ πίστη, εἶναι σὰ νὰ πιστεύει ὅτι διαχωρίζεται τὸ μυϊκὸ ἀπὸ τὸ νευρικὸ σύστημα τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ καθένας βεβαίως εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἀσπασθεῖ τὸν Ἰνδουισμό, τὸν Βουδισμὸ καὶ τὶς ὅποιες θρησκευτικὲς πρακτικὲς θέλει, ἀλλὰ ἐν γνώσει του καὶ ὄχι πλανώμενος. Καὶ ὁπωσδήποτε γνωρίζοντας ὅτι ὅλοι οἱ δρόμοι δὲν ὁδηγοῦν στὸ Θεό.

Ἡ παρουσίαση τῆς Γιόγκα ὡς μορφῆς γυμναστικῆς καὶ ὡς ἐναλλακτικῆς θεραπείας καὶ ἡ ἀπόκρυψη τῆς θρησκευτικῆς σημασίας της, ἀποτελεῖ ἀπατηλὸ, μέσο μὲ τὸ ὁποῖο ἐπιχειρεῖται ἡ μεταβολὴ τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν χριστιανῶν καὶ στοιχειοθετεῖ τὸ ἀδίκημα τοῦ ἀθέμιτου προσηλυτισμοῦ, ὅπως αὐτὸ ὁρίζεται στὸ νόμο 1363/1938 καὶ στὸ ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος. Ἡ εἰσβολή της στὰ σχολεῖα, ὅπως συμβαίνει μέ τήν Yogakids International, εἶναι ἀντίθετη μὲ τὰ ἰσχύοντα κατὰ τὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα, ἀντιπαιδαγωγικὴ καί ἀκατάλληλη γιά παιδιά.

Ὡς ἐκ τούτου ἡ ποινικὴ Δικαιοσύνη μπορεῖ καί πρέπει νά κινηθεῖ ἐναντίον ὅσων χρησιμοποιοῦν τὴ μέθοδο τῆς Γιόγκα γιά νά μυήσουν μαθητές στὰ ἀποκρυφιστικὰ δόγματα τοῦ ἰνδουϊσμοῦ καὶ τοῦ βουδισμοῦ. Οἱ γονεῖς ἔχουν  κάθε λόγο γιά καταγγελίες κατά διευθυντῶν καί διευθύνσεων ἤ τουλάχιστον ἔχουν ἠθικό χρέος νά παρεμβαίνουν ἐνημερωτικά στούς συλλόγους γονέων.

6. Ἡ ἑλληνορθόδοξη κληρονομιά μας ἔχει ὡς κέντρο τὴν ἐν Χριστῷ ἐμπειρία, τὴν ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στὸ μυστικὸ σῶμα τοῦ Κυρίου μας, διὰ τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι συγκροτεῖται καὶ ὁλοκληρώνεται ἡ προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτά μᾶς δίδαξαν οἱ ἅγιοί μας.

Ἡ Ἐκκλησία δέν ὑποχρεώνει κανέναν νά ἀκολουθήσει τόν δικό της δρόμο, ἀλλά ἔχει χρέος νά ἐνημερώνει, νά ποιμαίνει, νά προειδοποιεῖ, νά ἐπισημαίνει, νά προστατεύει, νά ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.  Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός θέλει πάντας ἀνθρώπους  σωθῆναι. ( Α΄Τιμ. β΄,4).

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκ­κλη­σίας τῆς Ἑλλάδος ἐπισημαίνει ξεκάθαρα στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα ὅτι: «ἡ "Γιόγκα" ἀποτελεῖ θεμελιῶδες κεφάλαιο τῆς θρησκείας τοῦ Ἰνδουισμοῦ, ἔχει ποικιλομορφία σχολῶν, κλάδων, ἐφαρμογῶν καὶ τάσεων καὶ δὲν ἀποτελεῖ "εἶδος γυ­μνα­στι­κῆς».  Ὡς ἐκ τούτου ἡ "Γιόγκα" τυγχάνει ἀπολύτως ἀσυμ­βί­βα­στη μὲ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη μας καὶ δὲν ἔχει καμία θέση στὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν».

7. Ὕστατο πόρισμά μας: Ἔστω καί ἄν ὁ Ἕλληνας πολίτης δέν ἔχει ἀπολύτως ὀρθόδοξη συνείδηση, συνιστοῦμε νά μήν μπλέξει στά δίχτυα τῆς Γιόγκα γιατί δέν ξέρει ποῦ θά τόν ὁδηγήσει.

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1.     ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ : ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΛΕΠΡΟΣ . ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ . Σελ. 3

2.      ΠΑΤΕΡΙΚΑ : ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ : Πνευματικός Αγώνας . Σελ 15

3.      ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΓΟΝΕΩΝ : « Ἡ δύναμη τῆς ἐμπιστοσύνης στὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν . Ἐνας πυλῶνας γιὰ τὴν αὐτοεκτίμηση καὶ τὴν ἀνάπτυξή τους». Σελ.18

4.     ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ . Σελ. 22

5.      ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ ΤΕΡΠΝΟΝ : Ψαλμός 22^ος « Ὁ καλὸς ποιμήν». Σελ.23

6.      ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ : Τὰ Ἅγια Θεοφάνεια . Ἑρμηνεία τῆς εἰκόνας .  Σελ. 27

7.      ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ : Πορίσματα ἡμερίδας μὲ θέμα:  «Yoga; Εὐχαριστῶ δὲν θὰ πάρω!» . Σελ 31

 

 

  

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ  ΩΡΩΠΟΥ