ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΩΡΩΠΟΥ

 

ΑΝΘΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ

        ΤΕΥΧΟΣ 2                                                ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ  2023

 

Ἐπιμέλεια   π.Δ.Μ.

 

 

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ὁσιομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Πρῶτος ὁ Βατοπαιδινός (†1280)

ΜΝΗΜΗ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΡΕΩΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ, ΟΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ ΑΖΥΜΙΤΩΝ ΞΙΦΕΙ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΕΣ, ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΝΔΟΞΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΑΓΧΟΝΗ ΑΠΑΙΩΡΗΘΕΙΣ

Ἡ Καθολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στὶς 5 Δεκεμβρίου, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ἑορτάζει καὶ τὴν μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων ὁσιομαρτύρων Καρεωτῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τῶν ὑπὸ τῶν λατινοφρόνων ἀζυμιτὼν ξίφει τελειωθέντων καὶ τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἀγχόνη ἀπαιωρηθέντος. Σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ Συναξαριστή[1] : «τὴ αὐτὴ ἡμέρα οἱ ἅγιοι ὁσιομάρτυρες οἱ ἐν τοῖς κελλίοις τοῦ Ἄθω κατοικοῦντες, οἱ τους Λατινόφρονας ἐλέγξαντες, τὸν βασιλέα, φημί, Μιχαήλ, καὶ τὸν Πατριάρχην Βέκκον, ὁ μὲν πρῶτος ἀπηγχονίσθη, οἱ δὲ λοιποὶ ξίφει ἐτελειώθησαν». Οἱ στίχοι τοῦ Συναξαρίου ἀναφέρουν : «Τὴ τῶν ὁσίων πληθύι γνώμη μία, ὑπὲρ πατρώων δογμάτων τεθνηκέναι».

Ἂς δώσουμε, ὅμως, τὸν λόγο στὸν πανοσιολογιώτατο ἀρχιμανδρίτη κυρὸ Γερβάσιο Ραπτόπουλο, νὰ μᾶς ἀφηγηθεῖ τα περὶ τῶν ὁσιομαρτύρων[2].

«Κατὰ τέλη τοῦ 13ου αἰῶνος τὸ Βατικανὸ στὸν αἱματηρὸ πόλεμο ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅταν δόθηκε ἡ ἀφορμή, ἔβαλε στόχο καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος, τὸ Κάστρο αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὄχι ὁ ἴδιος ὁ Πάπας προσωπικά, βέβαια. Ἄλλα μὲ τὸ λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η' τὸν Παλαιολόγο καὶ τὸν λατινόφρονα ἐπίσης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸν Ἰωάννη Βέκκο. Φρονοῦντες καὶ οἱ δύο ὅτι ὁ Πάπας θὰ ἀσκοῦσε τὴν ἐπιρροή του στὴ Δύση καὶ θὰ ἐρχόταν στρατὸς στὴν ἀπειλούμενη πόλη τοῦ Κωνσταντίνου, σκέφθηκαν νὰ ὑπογράψουν ἔνω¬ση μὲ τὴν λεγομένη ἐκκλησία τοῦ Πάπα.

Πῶς ὅμως νὰ πείσουν τὸν Ὀρθόδοξο λαὸ γιὰ τὴν προδοσία αὐτή; Μὲ τὴν πειθώ; Στάθηκε ἀδύνατον νὰ τὸ ἐπιτύχουν. Ἔτσι χρησιμοποίησαν τὴ βία. Τὴ βία παντοῦ. Ἰδιαίτερα ὅμως στὸ «Κάστρο τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸν Ἄθωνα. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ συνάντησαν ἄρνηση. Ἁγιορεῖτες Πατέρες προτίμησαν τὸν θάνατο παρά. τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας καί, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, τὴν ὑποταγή τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στὸν αἰρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης. Αὐτὸ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ζωγράφου. Αὐτὸ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου. Αὐτὸ τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ στὶς Καρυές.

Ἀπόσπασμα Λατίνων καὶ λατινοφρόνων στρατιωτών, ἐκπροσώπων τοῦ Αὐτοκράτορα, διέταξε τὴ σύναξη στὶς Καρυὲς τῶν Μοναχῶν, ποῦ δι¬έμεναν στὰ γύρω ἀπὸ τὶς Καρυὲς κελλιά. Σκὸ¬πός τῆς συνάξεως ἦταν νὰ πεισθοῦν οἱ Ἁγιορεὶτες Μοναχοί, μὲ ἐπί κεφαλῆς τὸν Πρῶτο, νὰ συγκατατεθοῦν στὴν ἕνωση μὲ τὴν λεγομένη ἐκκλησία τοῦ Πάπα. Νὰ λατινοφρονήσουν καὶ νὰ δέ-χθοῦν τὰ λατινικὰ δόγματα.

Στὴν πρόταση ὅμως αὐτὴ τῆς προδοσίας ἀντὲ¬δρασαν ὅλοι. Καὶ ὁ Πρῶτος καὶ οἱ Μοναχοί. Μὲ ἕνα λόγο καὶ μὲ μιὰ ἀπόφαση, ἀποκρίθηκαν ὅτι εἶναι πρόθυμοι καὶ νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὴν ὀρ¬θόδοξη πίστη, τὴ μόνη καὶ ἀληθινὴ πίστη. Μὰταια οἱ λατινόφρονες τοῦ αὐτοκράτορα ἀπειλούσαν τοὺς Μοναχοὺς μὲ κολαστήρια καὶ μὲ αὐτὸν τὸν θάνατο καὶ τὸν Πρῶτο μὲ ἀγχόνη.

Μὲ παρρησία καὶ μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ μαρτυρίου, ὁμιλοῦσαν κατὰ τῆς ἑνώσεως μὲ τὸν ἀντὶχριστο Πάπα. Δὲν μποροῦν, ἔλεγαν, νὰ συμβιβασθούν τὰ ἀσυμβίβαστα πράγματα. Μπορεῖ νὰ συμβιβασθεῖ Χριστὸς καὶ Βελιάρ, Χριστὸς καὶ Διάβολος; «Τὶς συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ»[3]; Καμμιὰ κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μεταξὺ τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως. Ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ προῆλθε ὁ φωτισμός. Καὶ ἀπὸ τὴ Δύση προῆλθε τὸ σκότος.

Ὁ διάλογος κρίθηκε μάταιος ἀπὸ μέρους τῶν λατινοφρόνων. Οἱ Ἁγιορεῖτες Μοναχοὶ κι ἐδῶ στὶς Καρυὲς ἀποδείχθηκαν ἀμετάπειστοι. Βρὰχοι ἀκλόνητοι. Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἐχθροί της Ὀρθο¬δοξίας ἄρχισαν τὰ βασανιστήρια. Ἀλλὰ ὅσο βὰ¬σανίζονταν οἱ Μοναχοί, τόσο καὶ πιὸ πολύ, μὲ ὅλη τους τὴ δύναμη, ὁμολογοῦσαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη. Γι' αὐτὸ καὶ διατάχθηκε ὃ θάνατος. Θάνατος σκληρός. Ἡ ἀγχόνη καὶ ἡ σφαγή. Ἡ ἀγχόνη γιὰ τὸν Πρῶτο τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἡ σφαγὴ γιὰ τοὺς Μοναχούς. Κοκκίνισε τὸ ἱερὸ χῶμα τῶν Καρυῶν. Ἀλλὰ τὸ αἷμα αὐτὸ ἀνέβηκε στὸν οὐρανό, μπροστὰ στὸ Θεό, μαζὶ μὲ τὶς ψυχὲς τῶν ὁσιομαρτύρων πατέρων, σὰν θὺ¬μίαμα εὐωδιαστό. Ἦταν ἡ τελευταία λατρεία τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ποὺ τὴν τέλεσαν στὰ ἅγια χώματα τοῦ Ἁγίου Ὅρους μὲ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς τους. Ἀφοῦ προσέφεραν στὸ Θεὸ τὰ πάντα, τελευταῖα προσέφεραν καὶ τὸ αἷμα τους.

Ἀλλά, ἂς δώσουμε τὸν λόγο καὶ στὸν λόγιο Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους, πανοσιολογιώτατο ἀρχιμανδρίτη, Γὲροντα Γεώργιο Καψάνη, γιὰ νὰ περιγράψει μὲ τὴ δική του γραφίδα τὴ θυσία αὐτὴ τῶν Ἁγιορειτών Προμάχων τῆς Ὀρθοδοξίας[4].

«...Μεγάλος πόλεμος ἐγείρεται καὶ πάλι κατὰ τῶν ὀρθοδόξων καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Πὸλ¬λοί ἐνδίδουν, γίνονται λατινόφρονες. Οἱ ἐναπο¬μείναντες ὀρθόδοξοι ἔχουν νὰ παλαίσουν πρὸς λατίνους καὶ λατινόφρονες. Στοὺς λατινόφρονες ἀνῆκαν Αὐτοκράτορες, Πατριάρχαι, Ἀρχιερείς, πολιτικοὶ ἡγέται, μὲ ἐξουσία καὶ δύναμι κοσμική. Ἀνθίστανται οἱ πιστοὶ ὀρθόδοξοι παντού καὶ ἐδῶ στὸ Ἅγιον Ὅρος.

Ἔρχεται μάλιστα ἐποχὴ ποὺ οἱ Λατινόφρονες ἐκβιάζουν τοὺς Ἁγιορείτας πατέρας νὰ προσκυνήσουν τὸν πάπα. Οἱ πλεῖστοι ὅμως προτιμοῦν τὸν θάνατο ποῦ εἶναι ζωὴ καὶ ὄχι τὴ ζωὴ ποῦ εἶναι θάνατος.

Τελειώνονται μαρτυρικὰ πολλοὶ Ἁγιορεῖτες στὶς ἱερὲς Μονὲς Ἰβήρων, Βατοπεδίου, Ζωγράφου. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ στὶς Καρυές, κατὰ τὸν ἱερὸ Νικόδημο, «εὑρίσκομεν καὶ ὁσιομάρτυρας, τὸν Πρῶτον τοῦ Ἁγίου Ὅρους, καὶ τοὺς κατοικοῦντας εἰς τὰ κελλία, οἵτινες, ἐπειδὴ ἤλεγξαν τοὺς λατινόφρονας, Μιχαὴλ τὸν Βασιλέα καὶ Βέκκον τὸν Πατριάρχην, ὁ μὲν πρῶτος ἐκρεμάσθη, οἱ δὲ ἄλλοι ξίφει τὴν κεφαλὴν ἀπετμήθησαν.»

Ἐδῶ τελειοῦται μαρτυρικῶς ὁ ὁμολογητὴς Πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἱερομάρτυς Κοσμᾶς, τοῦ ὁποίου τὸ σεβάσμιο, εὐωδιάζον καὶ χαριτόβρυτο μαρτυρικὸ λείψανο ἀνεκαλύφθη, μερίμνη τῆς Σεβαστῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, στὸν Νάρθηκα τοῦ πανσέπτου αὐτοῦ Ναοῦ[5].

Ἐδέχθη τὸν μαρτυρικὸ θάνατο ὁ μακάριος ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Τὸ μαρτύριο εἶναι ὅ, τι ὑψηλότερο ἔχει νὰ προσφέρη ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὸν Θεό.

Μακάριε καὶ Σεπτὲ Πρῶτε τοῦ Ἁγίου Ὅρους, Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Κοσμᾶ, πρὼτος στὸ ἱερὸ διακόνημα τοῦ Πρώτου τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, πρῶτος καὶ στὸ μαρτύριο καὶ τὴν ὁμολογία τὸ Χριστοῦ.

Πρῶτος στὴν ἕδρα τοῦ Πρωτάτου, πρῶτος καὶ στὴν ἀγχόνη καὶ τὸν θάνατο καὶ τὸν τάφο.

Τὸ πολύαθλο καὶ μαρτυρικό του σῶμα ὤς πολύτιμο θησαυρὸ ἔκρυψε καὶ ἐφύλαξε ἡ Ἱερὰ αὐτὴ γῆ.

Τώρα, μὲ θεία νεῦσι, ὡς ἀστὴρ ἑωθινὸς ἀνατέλλεις πάλι στὸ Ἀγιώνυμο αὐτὸ Ὅρος καὶ στὴν ἀπανταχοῦ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ φώτισης καὶ ὁδήγησης τὶς ψυχές μας στὴν ἀκλινῆ ὁμολογία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Σφραγίζονται σήμερα τὰ στόματα ὅσων ἠθέλησαν νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν ὁμολογία τῶν Ἁγιορειτῶν καὶ τὴν μαρτυρική τους τελείωσι ἀπὸ τοὺς λατινόφρονες.

Χάρις στὴν ἰδική του θυσία ἠμπορεῖ ἢ Ὀρθὸδοξος Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος νὰ λέγουν πρὸς τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο «ἔρχου καὶ ἴδε»[6], τὸν ἀληθινὸ Χριστό, τὸ πλήρωμα τῆς Ἀληθεῖας Τοῦ καὶ τῆς Χάριτος Τοῦ, τὸν ὅλο Χριστό, τὴν Κεφαλὴ καὶ τὸ Σῶμα Τοῦ. Ἡ φωνὴ σοῦ ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν ἀκούγεται σήμερα.

Ἀπὸ τὸν τάφο σου ἕνας μυστικὸς ποταμὸς ἀναβλύζει, τοῦ ὁποίου τὰ ὁρμήματα εὐφραίνουν τὴν Πόλι τοῦ Θεου, τὴν Ἁγία ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθόδοξον Καθολικὴ Ἐκκλησία.

Εὐλογημένη ἡ ἄσκησίς σου.

Εὐλογημένη ἡ ὁμολογία σου.

Εὐλογημένος ὁ μαρτυρικός σου θάνατος.

Εὐλογημένη ἡ ἐπὶ 700 χρόνια σπορά σου στὴν Ἁγιορείτικη γῆ.

Εὐλογημένη καὶ ἡ φανέρωσίς Σοῦ στοὺς δὺ¬σκολους γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὴν Ἐκκλησία καί¬ρούς μας.

Τὸ Ἅγιον Ὅρος στὸ πρόσωπο σοῦ καὶ στὰ πρόσωπα τῶν ἄλλων ἁγίων Ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων τῶν ἐλεγξάντων τους λατινόφρονες δὲν συνεβιβάσθη οὔτε συμβιβάζεται.

Ἡ ἀγχόνη σου ἐπιβάλλει καὶ σὲ μᾶς νὰ ἀνανεώσουμε σήμερα τὴν ὁμολογία τὴν ἰδική σου καὶ τῶν λοιπῶν ὁσιομαρτύρων, ὄντες διάδοχοί σας καὶ συνεχισταὶ τῆς Παραδόσεως σας.

Ὁμολογοῦμε λοιπόν, ὅπως ἔγραψαν οἱ Ἁγιορεῖται πρὸς τὸν λατινόφρονα Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η' τὸν Παλαιολόγο, λήγοντος τοῦ 13ου αἰῶνος, ὅτι «Πᾶσα ἡ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν Ποίμνη ἐν σῶμᾳ ἐστίν, ὑπὸ μιᾶς κεφαλῆς διοικούμενον, ὀς ἐστι Χριστὸς Ἰησοῦς».

Ὁμολογοῦμε ἐπίσης ὅτι οἱ Λατίνου μὴ ἀφήσαντες «ἀπαράτρεπτα» καὶ «ἀμώμητα» τὰ κυριώτερα τῆς Πίστεως, «ἀποκόπτονται τοῦ πανταχόθεν ἴσου τε καλοῦ ὠραιομόρφου σώματος τοῦ Χριστοῦ».

Ἡ Μία, λοιπόν, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, εἶναι ἡ καθ'ημάς Ὀρθοδοξία, διότι μόνη αὕτη διατηρεῖ ἀναλλοίωτη τὴν πίστι τῶν Ἀποστόλων...».

Ἀδελφοί,

Πάνω ἀπ'όλα, καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή μας, προέχει ἡ ὀρθόδοξη πίστη, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Πρῶτα ἡ πίστη καὶ ὕστερα ἡ ζωή. Ὕστερα ὅλα τὰ ἄλλα, ποὺ μᾶς εἶναι βασικά, ἀπαραίτητα, στὴ ζωή μας. Ὅ Χριστὸς ὑπογράμμισε ἰδιαίτερα τοῦτο. Εἶπε : «Πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἄρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς»[7]; Θὰ ἔλθει ὁ Κύριος καὶ πάλι. Θὰ ἔλθει εἴτε μὲ τὸν θάνατο γιὰ τὸν καθένα μας εἴτε κατὰ τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου εἴτε μὲ θλίψεις καὶ συμφορές. Θὰ βρεῖ στὸν καθένα μας τότε τὴν πίστη τὴν ὀρθόδοξη; Τὴ ζωντανὴ πίστη; Τὴν ἀκλόνητη καὶ σταθερὴ πίστη; Γιατί, ἂς μὴ ξεχνοῦμε ὅτι, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, «ἐγερθήσονται ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς»[8]

Ἑλληνες ὀρθόδοξοι χριστιανοί,

Μείνετε σταθεροί, βράχοι ἀκλόνητοι στὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὰ μάτια σας! Τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας»!

 

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θέσ/κὴ 2003, σ. 248.

[2] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ, Παπισμὸς καὶ πρόμαχοι Ὀρθοδοξίας, σσ. 281-288.

[3] Β' Κόρ. 6, 15.

[4] Λόγος ποὺ ἐκφωνήθηκε τὸ 1982 στὸν πάνσεπτο Ναὸ τοῦ Πρωτάτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τὴν Κὺ¬ριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ τὸν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους Ἀρχιμ. Γεώργιο, κατ' ἐντολὴν τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ νὲ¬οφανούς Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ, Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ποὺ ἀπαγχονίσθηκε ἀπὸ τοὺς λατινόφρονας.

[5] Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδ. Ι. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὅρος 2003, σ. 245. «Ἀφοῦ ὁ Μιχαὴλ ἀνεχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ (τὴ μονὴ Ζωγράφου), ἔφθασε στὴν κελλιώτικη Λαύρα τῶν Καρεῶν, στὴν ὁποία εἶναι ἐγκατεστημένη καὶ ἡ ἕδρα τοῦ Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ὁ δὲ πρῶτος καὶ οἱ συνασκηταί του ἐναντιώθηκαν στὸν βασιλέα μὲ γενναιότητα, ἐλέγ¬χοντάς τον, ὅπως καὶ οἱ προηγούμενοι Πατέρες. Ὁ βασιλεὺς τότε ὠργίσθηκε καὶ διέταξε νὰ τοὺς σφάξουν ὅλους μὲ τὰ ξίφη καὶ ἔτσι ἐτελειώθησαν οἱ ἅγιοι Ὁμολογηταί. Στὴν συνέχεια ὁ Μιχαὴλ κατέκαυσε τὴν ἐκκλησία τους καὶ λεηλάτησε τὰ κελλιὰ τῶν μοναχῶν». (Μ. ΓΕΔΕΩΝ, Ὁ Ἄθως, σσ. 142-143). «Εἰς τὸν ναὸν τοῦ Πρωτάτου σώζονται δύο κενοτάφια, καὶ ἕτερον εἰς τὴν μονὴν τοῦ Ζωγράφου ἀποδιδόμενα εἰς τοὺς τότε ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας σφαγιασθέντας» (Κ. ΒΛΑΧΟΣ, Ἡ χερσόνησος τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἄθω, σ. 54). Μερικοὶ ἰσχυρίζονταν ὅτι ἡ ἱστορία αὐτὴ δὲν ἦταν ἀληθινή. Ὅμως οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες, ποὺ ἐπὶ επτακόσια ἔτη ἄναβαν ἀκοίμητο κανδήλι στὸν τάφο – καὶ ὄχι κενοτάφιο – τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ εἶχαν ἀπόλυτο δίκαιο. Τὸ ἔτος 1982 βρέθηκε μὲ τὴν πρωτοβουλία τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὅρους «τὸ σεβάσμιο, εὐωδιάζον καὶ χαριτόβρυτο μαρτυρικὸ λείψανο» (ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ὀρθοδοξία καὶ Οὑμανισμός – Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, σ. 52) τοῦ Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ (+1282), ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ Πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὅρους κατὰ τὴν ἐπι¬δρομή τῶν Λατινοφρόνων (Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυς Κοσμᾶς, σ. 14).

[6] Ἰω. 1, 47.

[7] Λκ. 18, 8.

[8] Μτθ. 24, 24.

Πηγή: Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

ΠΑΤΕΡΙΚΑ

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας

Τίποτε δὲν εἶναι μεγαλύτερο ἀπ' τὴν καθαρὴ καρδιά, γιατί μιὰ τέτοια καρδιὰ γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτε. Λέει ὁ Θεὸς γι' αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθαρὴ καρδιά:

«Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταὶ μοὶ λαὸς» (Β' Κόρ. 6,16).

Ποιοὶ λοιπὸν εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπ' αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους; Καὶ ἀπὸ ποιό ἀγαθὸ μπορεῖ νὰ μείνουν στερημένοι; Δὲν βρίσκονται ὅλα τ' ἀγαθὰ καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς μακάριες ψυχές τους;

Τί περισσότερο χρειάζονται; Τίποτε, στ' ἀλήθεια, τίποτε! Γιατί ἔχουν στὴν καρδιά τους τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό: τὸν ἴδιο τὸ Θεό!

Πόσο πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦν τὴν εὐτυχία μακριὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, στὶς ξένες χῶρες καὶ τὰ ταξίδια, στὸν πλοῦτο καὶ στὴ δόξα, στὶς μεγάλες περιουσίες καὶ στὶς ἀπολαύσεις, στὶς ἡδονὲς καὶ σ' ὅλες τὶς χλιδὲς καὶ ματαιότητες ποὺ κατάληξή τους ἔχουν τὴν πίκρα! Ἡ ἀνέγερση τοῦ πύργου τῆς εὐτυχίας ἔξω ἀπὸ τὴν καρδιά μας, μοιάζει μὲ οἰκοδομὴ ποὺ χτίζεται σὲ ἔδαφος ποὺ σαλεύεται ἀπὸ συνεχεῖς σεισμούς. Σύντομα ἕνα τέτοιο οἰκοδόμημα θὰ σωριαστεῖ στὴ γῆ...

Ἀδελφοί μου! Ἡ εὐτυχία βρίσκεται μέσα στὸν ἴδιο σᾶς τὸν ἑαυτό, καὶ μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατάλαβε αὐτό. Ἐξετᾶστε τὴν καρδιά σας καὶ δεῖτε τὴν πνευματική της κατάσταση. Μήπως ἔχασε τὴν παρρησία της πρὸς τὸ Θεό; Μήπως ἡ συνείδηση διαμαρτύρεται γιὰ παράβαση τῶν ἐντολῶν Του; Μήπως σᾶς κατηγορεῖ γιὰ ἀδικίες, γιὰ ψέματα, γιὰ παραμέληση τῶν καθηκόντων πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον;

Ἐρευνῆστε μήπως κακίες καὶ πάθη γέμισαν τὴν καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αὐτὴ σὲ δρόμους στραβοὺς καὶ δύσβατους...

Δυστυχῶς, ἐκεῖνος ποὺ παραμέλησε τὴν καρδιά του, στερήθηκε ὅλα τ' ἀγαθὰ καὶ ἔπεσε σὲ πλῆθος κακῶν. Ἔδιωξε τὴ χαρὰ καὶ γέμισε μὲ πίκρα, θλίψη καὶ στενοχώρια. Ἔδιωξε τὴν εἰρήνη καὶ ἀπόκτησε ἄγχος, ταραχὴ καὶ τρόμο. Ἔδιωξε τὴν ἀγάπη καὶ δέχθηκε τὸ μῖσος. Ἔδιωξε, τέλος, ὅλα τὰ χαρίσματα καὶ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ δέχθηκε μὲ τὸ βάπτισμα, καὶ οἰκειώθηκε ὅλες τὶς κακίες ἐκεῖνες, ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο ἐλεεινὸ καὶ τρισάθλιο.

Ἀδελφοί μου! Ὁ Πολυέλεος Θεὸς θέλει τὴν εὐτυχία ὅλων μας καὶ σ' αὐτὴ καὶ στὴν ἄλλη ζωή. Γι' αὐτὸ ἵδρυσε καὶ τὴν ἁγία Τοῦ Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ μᾶς καθαρίζει αὐτὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ μᾶς ἁγιάζει, νὰ μᾶς συμφιλιώνει μαζὶ Τοῦ, νὰ μᾶς χαρίζει τὶς εὐλογίες τοῦ οὐρανοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ. Ἂς τρέξουμε γρήγορα ὅσοι ἔχουμε βαρειὰ τὴ συνείδηση. Ἂς τρέξουμε, καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νὰ σηκώσει τὸ βαρὺ φορτίο μας, νὰ μᾶς χαρίσει τὴν παρρησία πρὸς τὸ Θεό, νὰ γεμίσει τὴν καρδιά μας μὲ εὐτυχία καὶ μακαριότητα...

ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΓΟΝΕΩΝ

«Μαθαίνω στὰ παιδιά μου νὰ σέβονται καί

νὰ προστατεύουν τὸ σῶμα τους»

Τὸ σῶμα μου, τὸ δικό μου σπίτι, ὁ ναὸς τοῦ θεοῦ.

Τὸ σῶμα μας εἶναι οἱ ἀμέτρητες λέξεις ποὺ μιλᾶνε γιὰ τὰ μέλη, τὰ ὄργανα, τὸ πρόσωπο, γιὰ τὰ συναισθήματα. Εἶναι τὸ δικό μας σπίτι, ὁ ναὸς ποὺ θὰ μεγαλώσει ἡ ψυχή μας.

Τὰ παιδιὰ γεννιοῦνται μὲ μιὰ φυσικὴ περιέργεια. Θέλουν ὅλη τὴν ὥρα νὰ μαθαίνουν, ν' ἀνακαλύπτουν, νὰ ἐξερευνοῦν ὅ,τι εἶναι γύρω τους. Οἱ γονεῖς ἀπαντοῦν σὲ πολλὰ «πῶς» καὶ «γιατί», μαθαίνουν στὰ παιδιά τους νὰ φροντίζουν τὸ σῶμα τους, τὴν ὑγεία του καὶ τὴν ἐξέλιξή του. Καλὸ εἶναι νὰ ἐξηγοῦμε μὲ ἁπλὰ λόγια ἀνάλογα μὲ τὴν ἡλικία τους, ποιὲς εἶναι οἱ βασικὲς λειτουργίες τοῦ σώματος ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ τὸ φροντίζουμε. Ἐπειδὴ μιλᾶμε γιὰ καθημερινὴ ἐπαφὴ καὶ γιὰ συνήθειες, εἶναι σπουδαῖο νὰ γνωρίζουμε τὰ «ναὶ» καὶ τὰ «ὄχι» ποὺ ἀφοροῦν τὸ σῶμα μᾶς π.χ. ὁ ὕπνος εἶναι ἀπαραίτητος, οἱ δραστηριότητες τῆς ἄσκησης ἀναγκαῖες καὶ ὠφέλιμες. Ἡ προστασία τῶν εὐαίσθητων περιοχῶν θέλει γνώση καὶ προσεκτικοὺς χειρισμούς.

Τὰ συναισθήματά μας εἶναι ἕνα ἄλλο κομμάτι τοῦ σώματός μας ποὺ δὲν εἶναι ὁρατὸ ἀλλὰ εἶναι σημαντικὸ καὶ χρειάζεται τὴν προσοχή μας. Μποροῦμε νὰ νιώσουμε πῶς ἐκφράζονται στὸ πρόσωπό μας ἀλλὰ καὶ πῶς ἐπηρεάζουν τὸ σῶμα μας. Διαφορετικὰ νιώθει τὸ σῶμα τὴ χαρά, τὴ λύπη, τὸ θυμό. Εἶναι διαφορετικὴ ἡ φωνὴ μᾶς ὅταν εἴμαστε σὲ εὐχάριστη διάθεση ἢ ὅταν πονᾶμε. Εἶναι ὄμορφο νὰ ἀγκαλιάζουμε ὅλα μας τὰ συναισθήματα γιατί τὸ καθένα παίζει σημαντικὸ ρόλο, μᾶς καθοδηγεῖ καὶ μᾶς ἐπηρεάζει. Τὰ παιδιά μας πρέπει νὰ ἀναγνωρίζουν αὐτὸ ποὺ νιώθουν, νὰ μάθουν νὰ τὸ ἐλέγχουν, νὰ εἶναι προσεκτικὰ μὲ τὴ διάθεση τους. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, εἶναι καλὸ νὰ γνωρίζουμε ὅλοι μας ὅτι ἡ ὑπερβολικὴ φροντίδα τῆς σωματικῆς ὑγείας ὁδηγεῖ σὲ ἀδιέξοδα μικροὺς καὶ μεγάλους.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μας λέγει: « ΥΜΕΙΣ ΝΑΟΣ ΘΕΟΥ ΕΣΤΕ ΖΩΝΤΟΣ»

Χρειάζεται νὰ σεβόμαστε τὸ σῶμα ὅπου κατοικεῖ ὁ Θεός, ἂν δὲν προσέξουμε αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἡ ἁμαρτία θὰ μεταβάλλει τὸ ναὸ σὲ ἐρείπιο. Τὸ ἀνάπηρο σῶμα εἶναι ὁ ραγισμένος ναὸς τοῦ θεοῦ καὶ ὀφείλουμε μὲ ἀπεριόριστο σεβασμὸ νὰ τὸ ὑπηρετοῦμε. Τὸ γερασμένο σῶμα ὅπου πάσχει ἀπὸ παθήσεις καὶ ἀσθένειες χρειάζεται διακονία μὲ διάκριση ἀπὸ ἐμᾶς.

Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη τιμὴ νὰ διακονεῖ κάποιος τὸν ναὸ τοῦ θεοῦ, νὰ τὸν φροντίζει, νὰ τὸν καθαρίζει, νὰ τὸν ἐπισκευάζει, νὰ τὸν παραδίδει στὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας φροντισμένο. Αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ γίνεται καὶ μὲ τὸ σῶμα μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μας προτρέπει νὰ διατηροῦμε τὸ σῶμα ἐλεύθερο ἀπὸ πάθη καὶ ἀδυναμίες. Ἡ διαπαιδαγώγηση τοῦ σώματος μᾶς στὴν ἐποχή μας, ὅπου ἡ πληθώρα τῶν πληροφοριῶν κυριαρχεῖ ἀπαιτεῖ ἔγκαιρη καὶ ἔγκυρη ἐνημέρωση.

Στὴ σεξουαλικὴ ἀνάπτυξη καθοριστικὸς εἶναι ὁ ρόλος τῶν γονέων. Οἱ γονεῖς εἶναι πρόσωπα ἀναφορᾶς, πρόσωπα ταύτισης, μεταφέρουν στάση ζωῆς, ἀξίες καὶ ἀπαντοῦν ἄμεσα σὲ ἐρωτήσεις καὶ συμπεριφορές.

Τὰ παιδιὰ μαθαίνουν μέσα στὸ σπίτι τους τὴν ταυτότητα τους, γίνονται παρατηρητὲς καὶ ἀποδέκτες μηνυμάτων γιὰ τὶς σχέσεις τῶν φύλων, τὶς συμπεριφορὲς καὶ τὰ συναισθήματα. Οἱ πρῶτες τοὺς ἀνησυχίες θέλουν πολὺ σεβασμὸ ἀπὸ πλευρᾶς μας. Παρατηροῦμε χωρὶς νὰ βλέπουμε, ἐπεμβαίνουμε μὲ καθαρὸ πρόσωπο, μὲ σεβασμό, μὲ ἁπαλὸ τρόπο παρέμβασης. Ἂν δὲν τὸ προσέξουμε αὐτὸ τὰ παιδιά μας δὲν θὰ μᾶς ἐμπιστευτοῦν.

Καθετὶ ποὺ συμβαίνει στὴ φύση εἶναι ὄμορφο καὶ εὐχάριστο. Ὁ τρόπος ποὺ οἱ γονεῖς συμπεριφέρονται στὴ μεταξύ τους σχέση, διδάσκει ἀθόρυβα τὰ παιδιά. Δὲ χρειάζονται πολλὰ λόγια, ἁπλὰ μὲ ἔγνοια καὶ φροντίδα. Ὅταν θέλω νὰ βοηθήσω οὐσιαστικά, παίρνω τὸν καθένα μόνο του γιὰ νὰ νιώσει μοναδικός, τὸν πλησιάζω ἔμπιστα καὶ μοιράζομαι τὶς σκέψεις μου.

Ἂς μὴν ἀφήσουμε τὸ διαδίκτυο καὶ τοὺς φίλους νὰ δώσουν ἀπαντήσεις καὶ πληροφορίες γιὰ τὶς σχέσεις τοῦ σώματος. Αὐτὲς θὰ εἶναι σκληρὲς καὶ ἀπρόσωπες. Οἱ εἰκόνες μπαίνουν στὴ σκέψη καὶ ταλαιπωροῦν τοὺς νέους.

Ἡ ἀγάπη τῶν συζύγων ὅταν εἶναι ἀληθινὴ καὶ δυνατὴ διδάσκει τὰ παιδιά μας. Τὸ ἁπαλὸ ἄγγιγμα μεταξύ τους, ἡ ἔγνοια μᾶς καὶ ὁ σεβασμὸς γιὰ τὸ σῶμα τοῦ ἄλλου, δίνει τὶς πιὸ δυνατὲς εἰκόνες.

Ὁ τρόπος ποὺ ἡ μητέρα ἀλλάζει τὸ μωράκι της, τὸ πόσο προσεκτικὰ οἱ γονεῖς ἀγγίζουν τὸ σῶμα τους στὸ ντύσιμο, στὸ μπάνιο, στὴ φροντίδα, δημιουργοῦν τὴν ἐξέλιξη τοῦ νέου ἢ τῆς νέας. Αὐτὰ τὰ ἀγγίγματα, αὐτὲς οἱ εἰκόνες μπαίνουν μέσα στὴ ψυχή μας καὶ μαθαίνουν τὸν σεβασμὸ στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι δὲν θὰ ἀφήσω τὸ σῶμα μου ἐκτεθειμένο ἀργότερα σὲ ὅποιον θελήσει νὰ παρέμβει σὲ αὐτό.

Ἡ παρόρμηση τῆς ἐπαφῆς στὴν ἐφηβεία ἀντλεῖ τὶς δυνάμεις της στὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὅσο καλύτερα γνωρίζει ὁ νέος τὶς δυνάμεις του καὶ τὶς δυνατότητες του, τόσο καλύτερα μπορεῖ νὰ καθοδηγήσει τὴν ὁρμὴ τοῦ σώματος. Ἂν ἡ ἀνασφάλεια καὶ ἡ ἐνοχὴ τὸν κυριεύουν καταρρέει στὶς ἐπιθυμίες του.

Ἡ παρόρμηση τῆς ἐπαφῆς στὴν ἐφηβεία ἀντλεῖ τὶς δυνάμεις της στὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὅσο καλύτερα γνωρίζει ὁ νέος τὶς δυνάμεις του καὶ τὶς δυνατότητες του, τόσο καλύτερα μπορεῖ νὰ καθοδηγήσει τὴν ὁρμὴ τοῦ σώματος. Ἂν ἡ ἀνασφάλεια καὶ ἡ ἐνοχὴ τὸν κυριεύουν καταρρέει στὶς ἐπιθυμίες του.

Εἶναι καλὸ νὰ τοὺς ἐμπιστευόμαστε, νὰ βλέπουμε τὰ βήματα τους ἀπὸ μακριά. Ὅταν οἱ νέοι ἀναλαμβάνουν τὴν εὐθύνη τῆς συμπεριφορᾶς τους, γίνονται ὑπεύθυνοι καὶ δυνατοί. Τὸ λάθος τους γίνεται εὐκαιρία γιὰ πρόοδο. Ἄλλωστε ἡ συνέπεια τῆς κάθε πράξης μας μεγαλώνει ὅλους μας.

Ἡ ἐγκράτεια ποὺ διδάσκουν οἱ πατέρες μας δὲν εἶναι ἀφύσικος τρόπος ζωῆς, εἶναι προστασία καὶ ἐπένδυση στὴ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα. Εἶναι σπουδαῖο νὰ περιορίζουμε τὰ πάθη καὶ τὶς ἀπολαύσεις ἀπὸ τὶς μικρὲς ἡλικίες της ζωή μας.

Ὁ περιορισμὸς τῶν ἀναγκῶν τοῦ σώματος εἶναι δρόμος ταπείνωσης, δηλαδὴ πνευματικὴ πρόοδος. Ἡ νηστεία τῆς τροφῆς, τοῦ λόγου, τῆς εἰκόνας, πλάθει δοκιμασμένο χαρακτῆρα καὶ ὑψώνει τὴ ψυχὴ ὅλων μας.

Αὐτὲς οἱ ἐπιλογὲς φαίνονται στὸ πρόσωπό μας. Ἡ χαρὰ ποὺ ζεῖ ἡ ψυχὴ ἐνδύει τὶς κινήσεις μας πρὸς τοὺς ἄλλους (σύζυγο, παιδιά, συνανθρώπους μας).

Ὅλο αὐτὸ ἂς γίνει εἰκόνα γιὰ τὰ παιδιά μας.

Ἂς βλέπουν τὸ δικό μας σῶμα προσεγμένο καὶ φροντισμένο, ἂς κλείσουν τὶς εἰκόνες στὴ ψυχή τους καὶ ἂς βαδίσουν μὲ αὐτές. Ἀργότερα θὰ ἀπαιτήσουν ἀπὸ τὸν σύζυγο ἢ τὴ σύζυγο αὐτὸ ποὺ ἔμαθαν, αὐτὸ ποὺ εἶδαν στὴν οἰκογένειά τους.

Ὁ ἀγῶνας μας ἤρεμα καὶ ἁπαλὰ θὰ κυριεύσει τὴ διαδρομὴ τῆς ζωῆς τους.

Ἂς μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός, ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας μας, νὰ δώσουμε φωτεινὸ παράδειγμα στ' ἀγαπημένα μας παιδιά.

Μαρία Μπουρλή

Ἐκπαιδευτικός

 

ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τόσο ἀληθινὴ γνώση ὅση βεβαιώνει ἡ πραότητα ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη ποῦ ἔχει .

¨Ὀσιος Μάρκος ὁ ἀσκητής.

 

Παρασκευής  Σούραλη

 

ΨΑΛΜΟΙ

Ψαλμός 1ος

«Ὁ δρόμος τῶν δικαίων καὶ ὁ δρόμος τῶν ἀσεβῶν»

Οἱ ψαλμοὶ εἶναι θεόπνευστοι, ἀθάνατοι, ἡ ἀξία τους ἀνεκτίμητη. Τὸ κείμενό τους χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴ χαρὰ καὶ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ ποιητικοῦ λόγου.

Στ.1.2 Μακάριος ἀνὴρ ὃς οὔκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὔκ ἔστι καὶ ἐπὶ καθέδρα λοιμῶν οὔκ ἐκάθισεν.

Στὸν πρῶτο ψαλμὸ ὁ ψαλμωδὸς μακαρίζει τὸν εὐσεβῆ ἄνθρωπο ποὺ δὲν ἐπορεύθη πρὸς τὸ κακό , τὸ ἄσχημο , τὸ βρώμικο καὶ μελετάει τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, τηρεῖ τὶς ἐντολές του καὶ τὶς ἐφαρμόζει στὴ ζωή του. Θεωρεῖ τὸν εὐσεβῆ καλότυχο ἄνθρωπο μὲ δύναμη, μὲ θέληση, μὲ ἡρωικὸ φρόνημα.

Ὁ ψαλμωδὸς παρουσιάζει τὸν εὐσεβῆ μὲ δένδρο ποῦ εἶναι φυτευμένο κοντὰ σὲ ἄφθονα νερὰ καταπράσινο καὶ καρποφόρο .

Πράγματι ὁ χριστιανὸς μὲ τὸν ἀγῶνα τοῦ , μὲ τὴν προσευχή του ,μὲ τὴν μελέτη τοῦ , μὲ τὴν ἐκκλησία του καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ , ξεχωρίζει γιὰ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος . Ἐχει ἀγάπη ,συγχωρεῖ , εἶναι γεμᾶτος καλοσύνη ,εἶναι σπλαγχνικός , εἰρηνικός , πρᾶος ἔχει ἐγκράτεια στὴ γλῶσσα του καὶ στὸ σῶμα του . Ἡ Χάρη ποῦ ἀποκτᾶ δίνει καρποὺς ποὺ ἀγγίζουν τὴν οἰκογένειά του , τὴ δουλειά του τὴν κοινωνία ποὺ ζεί .

Στὴ συνέχεια μᾶς μιλάει καὶ γιὰ τὸν ἀσεβῆ.  Παρομοιάζεται ὁ ἀσεβὴς μὲ χνούδι , μὲ ἕνα μικρὸ ἄχυρο , ποὺ τὸ παίρνει ὁ ἀέρας καὶ χάνεται .

Γινώσκει Κύριος ὁδὸν δικαίων καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται .

 Ὁ ψαλμωδὸς κλείνει μὲ μία διαβεβαίωση, ὅτι ὁ Κύριος γνωρίζει τοὺς ἀγῶνες μας, τὴν ὑπομονή μας, τὴν πίστη μας, τὴν ἐμπιστοσύνη μας, παρακολουθεῖ ἀπὸ ἐδῶ μὲ στοργικὸ καὶ βλέμμα τὴν πορεία μας , τὶς ἀνάγκες μας. Αὐτὴ ἡ διαβεβαίωση δίνει θάρρος καὶ ἐλπίδα σὲ ὅλους μας .

Ἀληθινὴ εὐτυχία εἶναι νὰ ἔχεις τὸ Θεὸ μέσα σου καὶ μοναδικὴ δυστυχία νὰ βρίσκεσαι μακριά του.

Νά μας ἀξιώσει ὁ Θεὸς νὰ πορευθοῦμε τὸ δρόμο τῶν δικαίων. Ἂς ξεκινήσουμε νὰ διαβάζουμε ἕνα ψαλμὸ τὴ μέρα μὲ δοξασία.

Ἀμήν.   

 Α. Κ. 

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ 

Η  ΥΠΕΡΑΓΙΑ  ΘΕΟΤΟΚΟΣ

ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Γενικά στίς αἱρέσεις κυριαρχεῖ ἡ τάση ὑποτίμησης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Στήν  πλειοψηφία τῶν χριστιανικῶν αἱρέσεων, ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου δέν κατέχει κάποια ἰδιαίτερη θέση στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἀποτελεῖ ἕνα ἁπλό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἴσως τό πιό ξεχωριστό, ἀλλά ἕνα μέλος, πού δέν διαφέρει πολύ ἀπό τά ὑπόλοιπα. Θεωρεῖται «ἁγία», μέ τήν ἴδια ἔννοια, μέ τήν ὁποία θεωροῦνται ἅγιοι ὅλοι οἱ πιστοί (ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Προτεσταντισμός ἀπορρίπτει τήν εἰδική ἔννοια τῆς ἁγιότητας, τήν τιμή τῶν Ἁγίων, τή μεσιτεία τους κ.λ.π.). Ἡ παρθενία τῆς Θεοτόκου συνήθως ἀπορρίπτεται (ὅπως καί τό ἀειπάρθενο), καί ἀντ’ αὐτῆς προβάλλεται ἡ πλάνη ὅτι ἡ Παναγία εἶχε καί ἄλλα παιδιά πλήν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιά τήν κατοχύρωση τέτοιων ἰσχυρισμῶν ἐπιστρατεύεται ἡ γνωστή μέθοδος τῶν αἱρέσεων: ἡ παρερμηνεία τῆς Ἁγ. Γραφῆς.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά παρατηρεῖται τό φαινόμενο τῆς ὑπερτίμησης τοῦ προσώπου τῆς Θεοτόκου στόν χῶρο τοῦ Παπισμοῦ, η λεγομένη «Μαριολατρία Ἡ Θεοτόκος ἐδῶ θεοποιεῖται, ἐξομοιώνεται σχεδόν μέ τόν Τριαδικό Θεό καί ἡ τιμή της μεταβάλλεται σέ πραγματική λατρεία.

Ἡ Θεοτόκος στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση

Ἡ κορυφαία θέση τῆς Θεοτόκου στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση (ὑπεράνω τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἀγγέλων), εἶναι γνωστή καί αὐτονόητη. Ἡ Παναγία εἶναι τό πιό ἀγαπητό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Ναοί, ἑορτές, ἱερές Ἀκολουθίες, τελετές, Παρακλήσεις, προσκυνήματα, θαυματουργές Εἰκόνες, θαύματα καί σημεῖα ὑπερφυσικά, πλήθη προσκυνητῶν, ἐκδηλώσεις τιμῆς καί ἀγάπης, τάματα καί ἀφιερώματα εἶναι συνηθισμένα φαινόμενα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων.

Η ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπανειλημμένα τονίζει ὅτι κανένας ὕμνος, καμιά ἐκδήλωση τιμῆς, δέν ἐκφράζει τήν δόξα τῆς Θεοτόκου, οὔτε ἀποδίδει τίς εὐχαριστίες πού ὀφείλουμε γιά τίς πλούσιες εὐεργεσίες της.

Οἱ ἐκδηλώσεις αὐτές δέν εἶναι αὐθαίρετες. Ἔχουν τή ρίζα τους στήν Ἁγ. Γραφή καί μάλιστα στήν προφητεία τῆς ἴδιας τῆς Θεοτόκου, ὅτι θά τήν τιμοῦν οἱ γενιές τῶν ἀνθρώπων: «ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λουκ. α', 48). Ἡ Θεοτόκος ἦταν τό πρόσωπο πού ἀνέμενε ἐπί αἰῶνες ὁ Θεός γιά νά σαρκωθεῖ. Δέν εἶναι μόνο πάνω ἀπ’ ὅλους, ὅσους γεννήθηκαν στή γῆ καί ἀπ’ ὅσους θά γεννηθοῦν μέχρι τό τέλος τοῦ κόσμου, ἀλλά καί πάνω ἀπό τά ἀγγελικά τάγματα. «Τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ» τήν ἀποκαλοῦμε στή λατρεία μας, ἐνῶ κάποιοι Πατέρες λένε ὅτι ἡ Θεοτόκος «κατέχει τά δευτερεῖα τῆς Ἁγ. Τριάδος» καί ὅτι εἶναι «μετά Θεόν, θεός». Τό πρόσωπό της προτυπώνεται στήν Παλαιά Διαθήκη μέ εἰκόνες καί σύμβολα ὅπως ἡ «Ράβδος Ἀαρών» ἡ βλαστήσασα (Ἀρ. ιζ', 16-23), ἡ καταφλεγομένη καί μή καιομένη «Βάτος» πού εἶδε ὁ Μωϋσῆς (Ἐξ. γ', 2-3), ἡ «Στάμνος» πού φυλασσόταν τό μάννα (Ἑβρ. θ', 4), τό «Ἀλατόμητον ὄρος» ἀπό τό ὁποῖο προῆλθε λῖθος (Δαν. β', 34), ἡ «Πύλη ἡ κελεισμένη» (Ἰεζ. μδ', 1-2) ἀπό τήν ὁποία θά εἰσέλθη «Κύριος ὁ Θεός», ἡ «Κλῖμαξ» τοῦ Ἰακώβ (Γεν. κη',12) πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό κ.ἄ.

 Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση ὁμόφωνα δέχεται ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ «Βασίλισσα», πού εἶδε ὁ προφήτης Δαβίδ (Ψαλμ. μδ', 10) νά παρίσταται «ἐκ δεξιῶν» τοῦ Βασιλέως τῆς Δόξης, «ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη πεποικιλμένη». Ἀπό τή θέση αὐτή πρεσβεύει γιά τή σωτηρία μας. Ὅπως κάθε βασιλιάς ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματα τῆς μητέρας του, ἔτσι καί ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης δέχεται καί ἐκπληρώνει τά αἰτήματα τῆς Θεομήτορος. 

Ἡ Θεοτόκος ἔχει «μητρική παρησία», δηλαδή ὅ,τι ζητᾶ γίνεται. Οἱ πρεσβεῖες της διαφέρουν ἀπ’ αὐτές τῶν Ἁγίων καί εἶναι σωστικές, γι’ αὐτό λέμε «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς» (δέν σώζει, βέβαια, ἡ Θεοτόκος ἀφ’ ἑαυτῆς, ἀπό μόνη της, ἀλλά διά τοῦ Υἱοῦ της, διά τοῦ Χριστοῦ).

Ποῦ ὀφείλεται, ὅμως, ἡ κορυφαία αὐτή θέση τῆς Παναγίας; Δέν ὀφείλεται μόνο στήν προσωπική της ἁγιότητα, ἀλλά καί στόν ρόλο πού διαδραμάτησε στή σωτηρία τοῦ κόσμου. Στόν Εὐαγγελισμό ἔδειξε τήν ἐλεύθερη συγκατάθεσή της στήν Σάρκωση τοῦ Λόγου καί ἔγινε ἡ Κλίμακα, ἀπό τήν ὁποία κατέβηκε ὁ Θεός.

Μέ τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀνεδείχθη ὄντως Θεοτόκος, ἀφοῦ ὁ Υἱός της δέν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, ἀλλά καί Θεός. Μέ τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ὑπέστη δεύτερη (ἀνθρώπινη) Γέννηση στή γῆ, διαφορετική ἀπό τήν πρώτη καί αἰώνια Γέννησή Του ἀπό τόν Πατέρα. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι τό Δευτέρο πρόσωπο τῆς Ἁγ. Τριάδος ἄρχισε νά ὑπάρχει ὅταν Σαρκώθηκε ἀπό τήν Θεοτόκο, ἀλλά σημαίνει ὅτι ὁ Θεός Λόγος, λόγῳ τῆς στενῆς («ὑποστατικῆς») ἕνωσής Του μέ τήν ἀνθρώπινη φύση Του, οἰκειοποιεῖται  ἰδιότητες τῆς ἀνθρώπινης φύσης Του, ὅπως ἡ Γέννηση. Μέ ἄλλα λόγια τό τί εἶναι ἡ Θεοτόκος καί ποιά εἶναι ἡ θέση της ἐξαρτᾶται ἀπό τό τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ Χριστός. Τό ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία εἶναι ὄντως Θεοτόκος καί ὄντως Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἐξαρτᾶται ἀπό τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ἑνώθηκαν ἡ θεία καί ἡ ἀνθρώπινη φύση στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τό ὅτι ἡ Παναγία ἀνεδείχθη Θεοτόκος εἶναι μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο φαινόμενο, πού δέν συναντᾶται σέ καμία ἄλλη περίπτωση, καί μέσα στόν ὅρο «Θεοτόκος» κρύπτεται ὁλόκληρο τό μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας.

Ἀλλά καί ἡ ἀνθρώπινη Γέννηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἐντελῶς φυσική, δέν εἶναι ἀπόλυτα σύμφωνη μέ τούς φυσικούς νόμους: Οἱ ἄνθρωποι γεννιοῦνται ἀπό τόν πατέρα καί τή μητέρα τους· ὁ Χριστός, ὅμως, γεννήθηκε «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου». Ἡ ΓέννησήΤου ἀπό τήν Παρθένο εἶχε προφητευθεῖ ἀπό τόν Ἡσαΐα (ζ',14) πολλούς αἰῶνες πρίν. Ἡ παρθενία τῆς Θεοτόκου (ἤ μᾶλλον τό ἀειπάρθενο) ἀποτελεῖ θεμελειῶδες δόγμα τῆς πίστης μας. Ἡ Θεοτόκος ἦταν Παρθένος πρό τοῦ τόκου της καί παρέμεινε Παρθένος μετά τόν τόκο της. Κλασική εἶναι ἡ διατύπωση τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου, κατά τήν ὁποία ἡ Θεοτόκος «Παρθένος συνέλαβε, Παρθένος ἔτεκε, καί μετά τόν τόκο Παρθένος ἔμεινε» (De Symbol, 3,5). Στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου νικήθηκαν οἱ νόμοι τῆς πεπτωκυίας φύσης μας καί ἄρχισε νά ἐνεργεῖ στόν κόσμο ἡ λυτρωτική Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ἀπόπειρες ὑποτίμησης τῆς Θεοτόκου

Ἡ ὑποτίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου δέν εἶναι φαινόμενο μόνο τῶν τελευταίων αἰώνων. Τόν 5ο μ.Χ. αἰ. ὁ αἱρετικός Πατριάρχης Κων/πόλεως Νεστόριος (428 - 431 μ.Χ.), ἀρνήθηκε τή χρήση τοῦ ὅρου «Θεοτόκος», καί ἀποκαλοῦσε τήν Παναγία «Χριστοτόκο» ἤ «ἀνθρωποτόκο»! Ὁ Νεστόριος πίστευε ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία γέννησε ἕναν ἁπλό ἄνθρωπο, στόν ὁποῖο ἦλθε καί κατοίκησε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Κατά τή διδασκαλία του, ἡ θεία καί ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ δέν ἑνώθηκαν πραγματικά, ἀλλά συνδέθηκαν μέ μιά ἐξωτερική καί ἐπιφανειακή «ἕνωση» ἤ «συνάφεια». Ἡ αἵρεση αὐτή, πού ἔχει τεράστιες συνέπειες γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί ὑποτιμᾶ βάναυσα τό πρόσωπο τῆς Παναγίας, καταδικάστηκε ἀπό τήν Γ' Οἰκουμενική Σύνοδο (431 μ.Χ.). Ὑπερασπιστής τῆς πίστεως καί τοῦ ὅρου «Θεοτόκος» ἀνεδείχθη τότε ὁ ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας (370 - 444 μ.Χ.), ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Τόν ὅρο «Θεοτόκος» χρησιμοποιοῦσαν ἤδη οἱ προηγούμενοι Πατέρες.

Ἡ ὑποτίμηση τῆς Θεοτόκου κορυφώνεται στίς σύγχρονες προτεσταντικές αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες  ἀρνοῦνται τήν εἰδική ἔννοια τῆς ἁγιότητας, δηλαδή τήν τιμή τῶν Ἁγίων, τά θαύματα, τή μεσιτεία, τίς πρεσβεῖες τους κ.τ.λ. Ἅγιοι θεωροῦνται γενικά ὅλοι οἱ Χριστιανοί. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι ἁγία, ὅσο «ἅγιος» εἶναι καί κάποιος πού ἀνήκει σ’ αὐτές τίς αἱρέσεις! Ἡ Θεοτόκος δέν μεσιτεύει γιά τή σωτηρία μας, δέν προσεύχεται γιά μᾶς, δέν κάνει θαύματα, ἄρα δέν τῆς ὀφείλουμε κάποια ἰδιαίτερη τιμή! Ἡ ἀντίληψη αὐτή ἔχει περάσει καί σέ σύγχρονες αἱρέσεις, ὅπως οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καί οἱ Πεντηκοστιανοί.  Φυσικά, κανένας λόγος δέ γίνεται γιά θαύματα τῆς Παναγίας, γιά θαυματουργές Εἰκόνες κ.λ.π. Οἱ σχετικές μαρτυρίες τῆς Ἁγ. Γραφῆς, ὅπως «ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί» (Λουκ. α', 48), «μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας» (Λουκ. ια',27), «χαῖρε κεχαριτωμένη» (Λουκ. α', 28), «εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί» (Λουκ. α', 28,41), «πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη» (Ἰακ. ε',16) κ.ἄ., ἡ ἔκφραση «Μήτηρ τοῦ Κυρίου μου» (Λουκ. α', 43), καθώς καί οἱ προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔντεχνα παραμερίζονται.

Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καί ἄλλες αἱρέσεις ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Θεοτόκος δέν εἶναι Παρθένος καί ὅτι εἶχε ἀποκτήσει καί ἄλλα παιδιά ἐκτός τοῦ Ἰησοῦ. Τίς πλάνες αὐτές ἐπιχειροῦν νά τίς θεμελιώσουν στόν ὅρο «πρωτότοκος», πού χρησιμοποιεῖ ἡ Ἁγ. Γραφή γιά τόν Ἰησοῦ (Ματθ. α', 25) καί στίς ἐκφράσεις γιά τούς «ἀδελφούς τοῦ Κυρίου» (Ματθ. ιβ', 46-50, Μάρκ. γ', 31-35, Λουκ. η', 19-21 κ.ἄ.). Ὅμως, ὁ ὅρος «πρωτότοκος» στήν Ἁγ. Γραφή δέν ἔχει τήν ἴδια ἀκριβῶς ἔννοια μέ τή σημερινή. Δέ σημαίνει τόν πρῶτο ἀπό μιά σειρά ἀδελφῶν, ἀλλά αὐτόν πού γεννήθηκε πρῶτος, ἄσχετα ἄν ἀκολουθοῦν ἄλλοι ἀδελφοί ἤ ὄχι (Ἔξ. ιγ', 2,12-13, λδ', 19 ἑξ.). Τόν «πρωτότοκο» αὐτόν τόν θεωροῦσαν ἅγιο καί εὐλογημένο, χωρίς νά περιμένουν ἄν θά ἀκολουθήσει ἄλλη γέννηση. Μ’ αὐτή τήν ἔννοια ὁ Χριστός εἶναι ὁ «πρωτότοκος» υἱός τῆς Μαρίας (Ματθ. α', 25), ἀλλά καί ὁ «πρωτότοκος» Υἱός τοῦ Θεοῦ (Κολ. α', 15, Ἑβρ. α', 6), χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι ὁ Θεός ἔχει καί «δευτερότοκον» υἱό, ἀφοῦ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι μέν «πρωτότοκος», ἀλλά καί «μονογενής» (Ἰω. α', 14,18, γ', 16,18, Α' Ἰω. δ', 9), καί οἱ δυό ἔννοιες δέν ἀλληλοαποκλείονται. Ἄλλωστε, ἄν ἡ Θεοτόκος εἶχε καί ἄλλα παιδιά, ὁ Κύριος ἀπό τόν Σταυρό δέν θά τήν ἀνέθετε στόν Μαθητή Του Ἰωάννη γιά νά τήν φροντίζει σάν μητέρα του (Ἰω, ιθ', 26-27). Οἱ παραπάνω αἱρετικοί παρεμηνεύουν καί τήν ἔκφραση «ἕως οὗ» στό χωρίο Ματθ. α', 25: «καί οὐκ ἐγίνωσκεν (ὁ Ἰωσήφ) αὐτήν (τήν Θεοτόκο) ἕως οὗ ἔτεκε τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον». Ὅμως, ἡ ὑπόθεση ὅτι ἡ Θεότόκος καί ὁ Ἰωσήφ εἶχαν σχέσεις μετά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μόνο νοσηρῆς φαντασίας ἑρμηνεία μπορεῖ νά θεωρηθεῖ.

Παρόμοια ἰσχύουν καί γιά τήν ἔκφραση «ἀδελφοί τοῦ Κυρίου». Στήν Ἁγ. Γραφή ὁ ὅρος «ἀδελφός» ἔχει πολλαπλή σημασία. Κατά τό Λεξικό Βιβλικῆς Θεολογίας (ἔκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθήνα 1980, στ. 33) σημαίνει «τούς ἀνθρώπους πού γεννήθηκαν ἀπό τήν ἴδια μητέρα», ἀλλά καί «τά μέλη τῆς ἴδιας οἰκογένειας (Γεν 13,8· Λευ 10,4· βλ Μκ 6,3), τῆς ἴδιας φυλῆς (2 Βασ 19,13), τοῦ ἴδιου λαοῦ (Δτ 25,3· 15,2 εξ)». Ἡ  ἔκφραση «ἀδελφοί τοῦ Κυρίου» στήν Καινή Διαθήκη πιθανόν νά σημαίνει στενούς συγγενεῖς (π.χ. ἐξαδέλφια) ἤ νά σημαίνει τέκνα τοῦ Ἰωσήφ ἀπό προηγούμενο γάμο. Καί οἱ δύο ἐκδοχές εἶναι πολύ πιθανές καί εὔλογες, Πάντως, δέν ὑπάρχει καμία ἀπολύτως νύξη ὅτι πρόκειται γιά τέκνα τῆς Παναγίας. Ἀντίθετα, μαρτυρεῖται σαφῶς ἡ παρθενία τῆς Θεοτόκου (Ἡσ. ζ', 14, Ἰεζ. μδ', 1-2, Ματθ. α', 18,23,25, Λουκ. α', 35).

Ἡ λατινική Μαριολατρία

Στόν χῶρο τοῦ Παπισμοῦ συναντᾶμε τό ἄλλο ἄκρο στήν τιμή τῆς Θεοτόκου, δηλαδή τήν θεοποίηση ἤ τήν τιμή πού μεταβάλλεται σέ λατρεία. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἐποχή τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787 μ.Χ.) ἔχει θέσει σαφεῖς προϋποθέσεις καί ὅρια στήν τιμή τοῦ Θεοῦ, τῶν Ἁγίων, τῶν ἱερῶν Εἰκόνων κ.λ.π. ῎Ετσι, πραγματική λατρεία ἀποδίδεται μόνο στόν Τριαδικό Θεό, στόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Στούς Ἁγίους ἀποδίδεται τιμή, ὄχι λατρεία. Στόν Θεό ἀπονέμεται λατρευτική προσκύνηση. Στούς Ἁγίους ἀπονέμεται τιμητική προσκύνηση. Τόν Θεό τόν λατρεύουμε, γι’ αὐτό πού εἶναι ὁ Ἴδιος. Τούς Ἁγίους καί τήν Θεοτόκο τούς τιμᾶμε ἐξ αἰτίας τοῦ Θεοῦ. Τούς μέν Ἁγίους ἐπειδή εἶναι (ἔγιναν) «φίλοι τοῦ Χριστοῦ», τήν δέ Θεοτόκο ἐπειδή εἶναι (ἔγινε) «Μήτηρ τοῦ Θεοῦ». Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ τιμή πρός τούς Ἁγίους ἔχει τελικό ἀποδέκτη τόν ἴδιο τόν Θεό. Ἡ λατρεία ἀποδίδεται μόνο στήν ἄκτιστη φύση. Στήν κτιστή φύση μπορεῖ νά ἀποδίδεται μόνο τιμή. Ἡ ἀπόδοση λατρείας στήν κτιστή φύση ἀποτελεῖ εἰδωλολατρία. Ἄκτιστη φύση εἶναι μόνο ὁ Τριαδικός Θεός. Ὅλα τά ἄλλα, τά ἐκτός τοῦ Θεοῦ (Ἄγγελοι, ἄνθρωποι, Ἅγιοι, ἀκόμη καί ἡ Θεοτόκος), ἀποτελοῦν κτιστές φύσεις. Ἡ Θεοτόκος καί οἱ Ἅγιοι μετέχουν στήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔχουν θεωθεῖ «κατά Χάριν». Αὐτό, ὅμως, δέν σημαίνει ὅτι ἡ φύση τους μετεβλήθη ἀπό κτιστή σέ ἄκτιστη.

Μ’ αὐτές τίς προϋποθέσεις μποροῦμε εὔκολα νά διακρίνουμε τίς ὑπερβολές τοῦ Παπισμοῦ στήν τιμή τῆς Θεοτόκου. Στίς 8/12/1854  ὁ Πάπας Πῖος ὁ Θ' σέ Βούλλα του μέ τίτλο «Ineffabilis Deus» ἀνεκήρυξε τό λεγόμενο δόγμα τῆς «Ἀσπίλου Συλλήψεως», κατά τό ὁποῖο «ἡ Παρθένος Μαρία ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς τῆς συλλήψεώς της διετηρήθη καθαρά παντός ἐκ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ρύπου». Ἡ νέα αὐτή διδασκαλία, ὅπως εἶναι φυσικό, οὔτε στήν Ἁγ. Γραφή βασίζεται οὔτε στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Βασίζεται μόνο στό ἀλάθητο τοῦ Πάπα (θεωρεῖται ἀλήθεια μόνο καί μόνο ἐπειδή τό διεκήρυξε ὁ Πάπας), ὅπως συμβαίνει καί μέ ὅλα τά παπικά δόγματα. Ἡ Πατερική Παράδοση, ἀντίθετα, δέχεται ὅτι ἀπαλλαγμένος ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα ἦταν μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος γεννήθηκε «ὑπερφυῶς», «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου» καί «ὑπό μητρός Παρθένου». Κατά τούς Πατέρες, ἡ Θεοτόκος γεννήθηκε μέ τόν ρύπο τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί ἀπαλλάχθηκε ἀπ’ αὐτόν κατά τόν Εὐαγγελισμό της.

Σέ κορυφαίους παπικούς θεολόγους συναντᾶμε τίς διδασκαλίες ὅτι ἡ Θεοτόκος εἶναι «Μεσίτρια παρά τῷ Πατρί» (Mediatrix, πρόκειται γιά αὐτόνομη μεσιτεία τῆς Θεοτόκου πρός τόν Πατέρα καί ὄχι πρός τόν Υἱό της), «Συλλυτρώτρια» (Corredemptrix, ρόλος ἀνάλογος μέ αὐτόν τοῦ Χριστοῦ) καί «Μήτηρ τῆς Ἐκκλησίας» (Mater Ecclesiae, ἔκφραση ἄγνωστη στήν Πατερική Παράδοση). Οἱ διδασκαλίες αὐτές ἐνδέχεται νά ἀναδειχθοῦν σέ ἐπίσημα δόγματα καί ἐκφράζουν μιά ἔντονη τάση θεοποίησης τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου. Τήν τάση αὐτή εἶχε διαβλέψει ὁ κατ’ ἐξοχήν ὑπερασπιτής τῆς Θεοτόκου ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας (370 - 444), ὁ ὁποῖος χαρακτηριστικά ἔγραφε: «τεθεοποιήκαμεν δέ οὐδένα τῶν τελούντων ἐν κτίσμασι ... ἴσμεν δέ ἄνθρωπον οὖσαν καθ’ ἡμᾶς τήν μακαρίαν Παρθένον» (Κατά Νεστορίου, Ι, 10, MPG, 76, 57Β).

Συμπεράσματα

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾶ τήν Ὑπεραγία Μητέρα τοῦ Κυρίου. Τήν τιμᾶ πάρα πολύ, κάθε μέρα, σέ κάθε στιγμή, συνεχῶς καί ἀδιαλείπτως. «Τιμᾶν καί μεγαλύνειν ἐμάθομεν πρῶτον μέν καί κυρίως καί ἀληθῶς τήν τοῦ Θεοῦ Γεννήτριαν» (Δ' Πρᾶξις τῆς Ζ' Οἰκ. Συνόδου). Τήν τιμᾶ μέ ὕμνους, μέ προσευχές, μέ δεήσεις. Τήν τιμᾶ μέ τή συναίσθηση ὅτι καμιά ἐκδήλωση δέν μπορεῖ νά ἐκφράσει τά «ὑπέρ ἔννοιαν καί ὑπερένδοξα τῆς Θεοτόκου μυστήρια». Ὅμως, ἡ τιμή αὐτή δέν ἐκτρέπεται στίς αἱρετικές ὑπερβολές τῆς Παπικῆς πλάνης καί, φυσικά, δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ὑποτίμηση τῆς Θεοτόκου στό πλῆθος τῶν Προτεσταντικῶν αἱρέσεων.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ζεῖ κυριολεκτικά μέσα στήν ἐμπειρία τῶν ἐνεργειῶν, τῶν θαυμάτων, τῶν εὐεργεσιῶν τῆς Θεοτόκου. Ἡ ἐμπειρία αὐτή εἶναι ζωντανή, καθημερινή, ἔντονη. Ἡ δέ τιμή τῆς Θεοτόκου δέν ἀποτελεῖ τυπική ὑποχρέωση τοῦ Ὀρθόδοξου πιστοῦ, ἀλλά ἔκρηξη χαρᾶς, εὐγνωμοσύνης καί εὐχαριστίας πρός τό πρόσωπό της.

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ , Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καὶ Κυνουρίας , Τεῦχος 57, 2008).

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

 

ΑΝΘΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ

ΤΕΥΧΟΣ 1                        ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2023

 

Ἐπιμέλεια   π.Δ.Μ. 

 

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΟΤΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΜΑΣ

 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἔργα τέχνης ποὺ θαυμάζουν οἱ αἰῶνες, ὅπως εἶνε π.χ. ὁ Παρθενὼν στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν. Ὅ­σον ἀφορᾷ ὅμως στὴ θρησκεία τῶν πατέρων μας, στὴν πίστι μας, ἔργο τέχνης ἄφθαστο εἶ­νε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Εἶνε ἀνώτερος ἀπὸ τὸ καλλιτέχνημα τοῦ Παρθενῶνος. Διότι ἐκεῖ­νος μέν, παρ’ ὅλες τὶς προσπάθειες τῶν εἰδι­κῶν, ὑφίσταται φθορά, ἐνῷ ὁ Ἀκάθιστος ὕ­μνος, ὡς πνευματικὸ δημιούργημα, παραμένει ἀθάνατος. Ψάλλεται ἀπόψε καὶ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὸ Βελιγράδι, καὶ στὴ Σόφια, καὶ στὸ Βουκουρέστι, καὶ στὸ Στάλινγκραντ, καὶ στὴ Μόσχα, ὁπουδήποτε ὑπάρχουν Χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Καὶ ἐφ’ ὅσον θὰ ὑπάρχῃ ἥλιος καὶ θ’ ἀνατέλλουν τ’ ἀστέρια καὶ θὰ θάλλουν τὰ δέντρα καὶ θὰ ῥέουν οἱ ποταμοί, ὁ ὕμνος αὐτὸς δὲν θὰ παύσῃ νὰ συγκινῇ τὶς ψυχὲς τῶν ὀρθοδόξων. Ἀριστούργημα εἶνε, Παρθενὼν τοῦ πνεύματος.
Διαιρεῖται σὲ τέσσερις στάσεις, περιέχει εἰ­κοσιτέσσερις οἴκους ἢ στροφές, καὶ ἔχει ἑ­κατὸν σαραντατέσσερα «χαῖρε». Σήμερα θὰ ποῦμε λίγες λέξεις ἐπάνω στὸ ἱστορικὸ τοῦ ὕ­μνου αὐτοῦ. Διότι καὶ ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει.
Σᾶς καλῶ λοιπὸν νὰ κάνουμε ἕνα ταξίδι. Τί ταξίδι; Ποῦ νὰ πᾶμε; στὴ Νέα Ὑόρκη, στὴν Αὐ­στραλία, στοὺς Ἐσκιμώους; Καὶ πῶς νὰ ταξιδέ­ψουμε; μὲ πλοῖο, μὲ ἀεροπλάνο, μὲ πύραυ­λο, μὲ διαστημόπλοιο; Δύσκολα ταξίδια αὐτά. Ὑπάρχει ἕνα ἄλλο μέσο ἀκόμη ταχύτερο, ἰλιγ­γιῶδες· κανένα ἄλλο δὲν τρέχει τόσο γρήγορα. Ποιό εἶν’ αὐτό; Ἡ σκέψις τοῦ ἀνθρώ­που. Θαυμαστὸ δημιούργημα. Βρίσκεσαι ἐδῶ, καὶ αὐτοστιγμεὶ φθάνεις στὰ ἄκρα τῆς γῆς καὶ στὰ βάθη τοῦ χρόνου. Ἕτοιμοι λοιπόν;

* * *

Γυρίζουμε πίσω, διασχίζουμε αἰῶνες, καὶ φθάνουμε στὸ ἔτος 626. Ποῦ, σὲ ποιό μέρος; Σὲ μιὰ πόλι ποὺ μᾶς προκαλεῖ δάκρυα. Ὅσοι ἔχουμε μέσα μας ἔνστικτο πατρίδος καὶ ἐν­δι­αφερόμεθα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, τὸ ὄνομα τῆς πόλεως αὐτῆς μᾶς συγκινεῖ βαθύτατα‧ εἶνε ἡ Κωνσταντινούπολις. Εὑρισκόμεθα λοιπὸν ἐκεῖ νοερῶς. Τί μεγαλεῖο! δρόμοι, πλατεῖες, ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας…, ὅλα ὡ­ραῖα. Ἀλλὰ τὸ ὡραιότερο εἶνε οἱ ἄνθρωποι. Πι­στοὶ Χριστιανοί, ὀρθόδοξοι ἀφωσιωμένοι στὸ δόγμα τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Οὔτε ἕ­νας ἄπιστος, οὔτε ἕνας Τοῦρκος, οὔτε ἕνας Ἑβραῖος. Εὐλογημένη ἐποχή.
Οἱ Χριστιανοὶ ὅμως τοῦ 626 στὴν Πόλι εἶ­χαν κάποια ἀγωνία. Ποιά ἀγωνία; Τὸ Βυζάντιο βρισκόταν σὲ ἐμπόλεμο κατάστασι. Βάρβαρος λαός, οἱ Πέρσες, ὑπὸ τὸν Χοσρόη τὸν βασιλέα τους, ἔκαναν ἐπιδρομή. Ἔφτασαν μέχρι τὰ Ἰεροσόλυμα, βεβήλωσαν τοὺς ἁγίους Τό­πους, καὶ ἅρπαξαν τὸν Τίμιο Σταυρό. Τότε ὁ αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος συνήγειρε τὸ στρα­τό του, προσευχήθηκε στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, καὶ ξεκίνησε. Πέρασε σὰν ἀετὸς τὸν Ἑλ­λήσπον­το, τὸ Σκαμάνδριο πεδίο, τὸ Σαγγάριο ποταμό, τὴν Ἄγκυρα, καὶ εἰσώρμησε στὴ χώρα τῶν Περσῶν. Συγκρούσθηκε μαζί τους, τοὺς νίκησε μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ, καὶ πῆρε τὸν Τίμιο Σταυρό.
Ἀλλ’ ἐνῷ ὁ Ἡράκλειος, ἀκολουθῶν τὰ ἴχνη τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου βρισκόταν νικη­τὴς καὶ θριαμβευτὴς στὰ βάθη τῆς Ἀσίας, ὅ­που κατετρόπωσε τὸν Χοσρόη, ἡ Κωνσταντινούπολι κινδύνευσε ἀπὸ τὸ Βορρᾶ, ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους, βάρβαρο λαό. Βρῆκαν τὴν εὐκαιρία, κατέβηκαν καὶ πολιόρκησαν τὴν Κωνσταντινούπολι ἀπὸ ξηρᾶς καὶ θαλάσσης. Ἡ φρουρὰ ἦταν πολὺ μικρή, λίγοι στρατιῶτες. Εἶχαν ὅμως ψυχή, ἔκλειναν στὰ στήθη τους τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πίστι καὶ τὴν πατρίδα, καὶ βρέθηκαν κάτω ἀπὸ καλὴ ἡγεσία. Πρωθυπουργὸς ἦταν ὁ πατρίκιος Βῶνος καὶ πατρι­άρχης ὁ Σέργιος.
Ὁ χαγᾶνος (δηλαδὴ ἀρχηγός) τῶν Ἀβάρων ἦταν βέβαιος ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ ὅτι ἡ Πόλις θὰ πέσῃ στὰ χέρια του. Οἱ Βυζαντινοὶ περιῆλθαν σὲ μεγάλη ἀγωνία καὶ ἔστειλαν πρεσβεία γιὰ νὰ βρεθῇ κάποιος συμβιβασμός. Τοὺς δέχθηκε ἀγέρωχος καὶ ἀπέρριψε μὲ ἰταμότη­τα τὶς προτάσεις τους λέγοντας· Ἐντὸς εἰκοσιτεσσάρων ὡρῶν θὰ παραδοθῆτε ὅλοι· ὅ,τι ἔχετε θὰ τὸ ἀφήσετε μέσα στὴν πόλι, γυμνοὶ θὰ βγῆ­τε, τίποτε δὲ θὰ πάρετε μαζί σας! Τέτοιον ὅρο οἱ πρόγονοί μας δὲν μποροῦ­σαν νὰ δεχθοῦν, καὶ τότε ἐκεῖνος τοὺς ἀπείλησε· Δὲ γλυτώνετε μὲ τίποτα· μόνο ἂν γίνετε ψάρια καὶ κολυμπήσετε ἢ πουλιὰ καὶ πετάξετε, θὰ διασωθῆτε. Ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν ἀπελπισμένοι. Δὲν ἀπογοητεύθηκαν ὅμως. Συνέχισαν νὰ ἀγωνίζωνται. Καὶ ἐνῷ οἱ στρατιῶτες φρουροῦσαν στὶς ἐπάλξεις, ὁ λαός, οἱ γέροντες καὶ τὰ γυναικόπαιδα, συγκεντρώθηκαν στοὺς ναοὺς καὶ παρακαλοῦσαν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς σώ­σῃ βάζοντας μεσίτη τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε! Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς, τὸ λέει ἡ ἱστορία. Ἐνῷ γινόταν ὁλονυχτία, τὶς πρωινὲς ὧρες φύσηξε ἄνεμος σφοδρός. Ἡ θάλασσα τοῦ Βοσπόρου ταράχθη, ἀγρίεψε, σήκωσε κύματα πελώρια, καὶ μέσα σὲ λίγη ὥρα τὰ ἀμέτρητα πλοιάρια τῶν ἐπιδρομέων συνετρίβησαν. Τὸ πρωὶ μόνο σανίδια ἐπέπλεαν. Ἔντρομοι οἱ Ἄβαροι ἔλυσαν τὴν πολιορκία κ’ ἔφυγαν. Ἔτσι ἡ Πόλις σώθηκε. Καὶ τότε ὅλοι μαζί, μιὰ ψυχὴ – ἕνας λαός, μαζεύτηκαν πάλι στὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, ἔ­μειναν ἐκεῖ ὅλη τὴ νύχτα, καὶ ὄρθιοι ἔ­ψαλαν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρα­τηγῷ τὰ νικητήρια…» καὶ τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Αὐτὸ εἶνε τὸ ἱστορικὸ τοῦ ὕμνου αὐτοῦ.

* * *

―Αὐτά, θὰ πῇ κάποιος, ἦταν «τῷ και­ρῷ ἐ­κείνῳ». Τώρα ὁ κόσμος ἄλλαξε. Νέες ἰδέες, νέα συστήματα ἐπικρατοῦν. Ἀφῆστε τα αὐτά. Μὲ ἱστορίες τοῦ καιροῦ ἐκείνου δὲ ζοῦμε…
Τί εἶπες, «τῷ και­ρῷ ἐ­κείνῳ»; Λοιπὸν ὁ­ρί­στε· ἂς κάνουμε ἕνα ἄλλο ταξίδι, πιὸ κον­τι­νό. Φεύγουμε ἀπὸ τὸ 626 καὶ τὴν Πόλι, καὶ φτά­νουμε – ποῦ; Στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἔτος 1821. Βλέπουμε νὰ ζωντανεύῃ μπροστά μας διὰ τῆς φαντασίας ἕνας ἀπὸ τοὺς ἥρωας τῆς Ἐπαναστάσεως· ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Γέρος τοῦ Μοριά. Κάτι λέει. Τὸν ἀκούω, σεῖς δὲν τὸν ἀκοῦτε; Μόνο κουφοὶ δὲν ἀκοῦνε. Ἄλ­λος χαγᾶνος καὶ ἄλλος Χοσρόης εἶχαν παρουσιαστῆ τότε, στίφη καὶ τάγματα Αἰγυπτίων καὶ Ἀράβων ποὺ ἐρήμωναν τὴ γῆ τῆς Πελοποννήσου. Φόβος καὶ τρόμος εἶχε πέσει στοὺς Ἕλληνες, καὶ ὁ Κολοκοτρώνης ἔμεινε μόνος. Καὶ τί ἔκανε· μπῆκε ξυπόλητος σ᾽ ἕνα ξωκκλήσι τῆς Παναγιᾶς· γονάτισε, προσ­ευ­χή­θηκε κ’ ἔτρεχαν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια του. Ὅταν βγῆκε, ἦταν ἄλλος ἄνθρωπος! Καὶ εἶπε λόγια, ποὺ δὲν ὑπάρχει πλάστιγγα νὰ τὰ ζυγίσουμε. ―Τί λές, καπετάνιε; τὸν ρώτησαν· οἱ ἀγαρηνοὶ μᾶς ρήμαξαν, ὑπάρχει ἐλπίδα; Τί ἀπήντησε· ―Ἡ Παναγία ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος, καὶ δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή της! Λόγια ἀθάνατα.
Ὁρίστε λοιπόν· δὲν θέλεις τὸ 626; σοῦ λέω τὸ 1821. Δὲν θέλεις τὸ 1821; προχωρῶ κ’ ἔρ­χο­­μαι ἀκόμη πιὸ κοντά, γιὰ νὰ δῇς ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). Αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ τώ­ρα τὸ ἐνθυμοῦνται οἱ μεγαλύτεροι, ποὺ ζοῦν ἴσως ἀκόμη. Εἶνε τὸ νεώτερο θαῦμα τοῦ 1940-41. Πᾶμε μὲ τὴ φαντασία στὸ μέτωπο τῆς Ἀλ­βανίας. Ἐκεῖ ἕνας νέος χαγᾶνος καὶ νέος Χοσ­ρόης, ὑπερήφανος κ’ ἐγωιστής, ὁ Μουσσολίνι, ἀπειλοῦσε τότε τὴν Ἑλλάδα. Ἑλ­λάς, θὰ πα­ραδοθῇς! εἶπε. Καὶ ἡ Ἑλλὰς παραδόθηκε; Τὰ παιδιά της μὲ θάρρος καὶ αὐταπάρνησι εἶ­παν τὸ ἱστορικὸ «ὄχι». Καὶ νίκησαν! Ἐπάνω στὶς κορυφές, στὰ ψηλὰ βουνά, τοὺς ἄκουγες κλαίοντας νὰ δοξάζουν τὸ Θεὸ καὶ νὰ ψάλλουν «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».
Δὲν θέλεις λοιπὸν τὸ 626; πάρε τὸ 1821. Δὲν θέλεις τὸ 1821; πάρε τὸ 1940.

Νά λοιπόν· τὸ 626 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατη­γῷ…»‧ τὸ 1821 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…»‧ τὸ 1940 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…»‧  Ὁλοζώντανη εἶνε ἡ θρησκεία μας. Δὲν εἶνε μῦ­θος, δὲν εἶνε παραμύθι· εἶνε μιὰ πραγματικότητα. Αὐτὴ ἡ θρησκεία, αὐτὴ ἡ πίστι, μᾶς σῴζει μέχρι σήμερα. Καὶ θὰ μᾶς σώζῃ πάντα, ἀδελφοί μου. Καὶ εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀπίστων καὶ ὅλων τῶν ἐχθρῶν τῆς πατρί­δος ἡ Ἑλλὰς θὰ ψάλλῃ‧ «Τῇ ὑπερμά­χῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

 

Ἕνα θαῦμα πού ἔζησαν οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου τάγματος στὴν κορυφογραμμὴ Ροντένη

 

 

Ἀπὸ τὶς 22 Ἰανουαρίου καὶ κάθε βράδυ στὶς ἐννέα καὶ εἴκοσι ἀκριβῶς, τὸ βαρὺ πυροβολικὸ τῶν ἀντιπάλων ἄρχιζε βολὴ ἐναντίον τοῦ τάγματος. Ὁ ἐκνευρισμὸς καὶ οἱ ἀπώλειες ἦταν πολλές. Οἱ τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς δὲν μποροῦσαν νὰ ἐντοπίσουν τὰ ἐχθρικὰ πυροβόλα, προφανῶς γιατί κάθε βράδυ οἱ ἀντίπαλοι τὰ μετακινοῦσαν. Ἡ κατάσταση ἦταν πιεστική. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκουστήκανε πάλι τὰ ἐχθρικὰ κανόνια.

«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σῶσε μας», φώναξε ἐντελῶς αὐθόρμητα ὁ ταγματάρχης Πετράκης. Ἀμέσως στὸ βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο καὶ σιγὰ-σιγὰ δημιουργήθηκε κάτι σὰν φωτοστέφανο καὶ ἐμφανίστηκε ἡ μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ γέρνει πρὸς τὴ γῆ καὶ....

στάθηκε σὲ ἕνα φαράγγι. Ὅλοι στὸ τάγμα μόλις εἶδαν τὸ θαῦμα, ρίγησαν.

«Θαῦμα!», φώναξαν καὶ ἔκαναν τὸν σταυρό τους. Ἀμέσως στάλθηκε μήνυμα στὴν ἑλληνικὴ πυροβολαρχία, τὰ ἑλληνικὰ κανόνια βρόντηξαν καὶ λίγο μετὰ τὰ ἀντίπαλα σίγησαν. Οἱ ὀβίδες τῶν Ἑλλήνων εἶχαν πετύχει τὸν ἀπόλυτο στόχο.

 «Ἡ πίστη κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι βοηθάει τὸν δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Καὶ ἡ εἰκόνα τῆς προστάτιδας τοῦ φέρνει ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία. … οἱ Ἀρτινοὶ στὸ μέτωπο μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς δὲν φοβόνταν οὔτε ὅλμους, οὔτε τὶς ἐχθρικὲς σφαῖρες…».

 Ὁ ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στὸ καπάκι ἑνὸς κιβωτίου ρέγγας τὴν Παναγία τῆς Νίκης, ἡ ὁποία ἀπέκτησε τὴ φήμη ὅτι εἶναι θαυματουργή.

«Σὲ ἔξαλλη θρησκευτικὴ ἔκσταση ἀπαιτοῦσαν (ενν. οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες ἀπὸ τὴν Ἄρτα) ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα νὰ μείνει ἕνα βράδυ τουλάχιστον στὴν κατασκήνωσή τους. Ἄκουγες φωνὲς ἀπὸ παντοῦ. Ὅλοι οἱ στρατιῶτες φώναζαν: «Ἡ Παρθένα, ἡ Παρθένα. Νὰ τὴν ἀφήσετε μία βραδιά». Ἐκείνη τὴν ὥρα βάρεσε συναγερμός […] πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα μὲ τὶς διαταγὲς ποὺ εἴχαμε. Κανένας Ἀρτινὸς δὲν ἔκανε τὸ ἴδιο. «Βρὲ συνάδελφε», μοῦ εἶπε ἕνας, «βαστᾶς τὴν Παρθένα καὶ φοβᾶσαι;».

 

Χαρακτηριστικὸ εἶναι, ἐπίσης, τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ταυτότητες τῶν στρατιωτῶν ἔφεραν, δίπλα ἀκριβῶς ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τους, μία εἰκόνα τῆς Παναγίας. Καὶ λίγο πρὶν ἀπo τὴν ἐπίθεση ἔκαναν τὸν σταυρό τους, ἀναφωνοῦσαν τρεῖς φορὲς «Παναγία μου!» καὶ ὕστερα ξεκινοῦσαν.

 

Μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ἀναγνωρίστηκε ἡ σπουδαιότητα τῶν θαυματουργῶν ἐπεμβάσεων τῆς Παναγίας. 

 

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἡ γιορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης, ποὺ εἶχε καθιερωθεῖ ἀπὸ τὸ 626, ὅταν μὲ τὴ θαυματουργή της ἐπέμβαση ἔσωσε τὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους, νὰ γιορτάζεται πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας τὴν 1η Ὀκτωβρίου, μεταφέρθηκε ἀπὸ τὸ 1952 στὶς 28 Ὀκτωβρίου γιὰ νὰ θυμοῦνται ὅλοι τὴ θαυματουργὴ βοήθειά της στὴ δυσκολοτερη, ἴσως, περίοδο τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους.

 

 

 

 

 

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΗΣ

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου : (ἐκφωνήθηκε στὶς 26-10-2001)

Ἀγαπητοί, χαίρει ὁ οὐρανός, χαίρει καὶ ἡ γῆ, ὅταν ἑορτάζεται ἡ μνήμη ἑνὸς Ἁγίου. Χαίρει ὁ οὐρανός, διότι ἐκέρδισε ἀπὸ τὴν γῆν ἕναν ἅγιον· χαίρει καὶ ἡ γῆ, διότι ἔδωσε στὸν οὐρανὸν ἕνα παιδί της. Καὶ οἱ ἅγιοι ἄγγελοι χαίρουν καὶ αὐτοί, γιατί κάνουν συνόμιλόν τους ἕναν ἄνθρωπον. Καὶ οἱ ἄνθρωποι χαίρουν, γιατί ἀνοίγεται ἡ δυνατότητα τοῦ οὐρανίου ἁγιασμοῦ των. Κι ὁ ἅγιος Δημήτριος, ἐστάθη ἕνας μέγας μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ τὸ μαρτύριό του ἐδόξασε τὸν Κύριον· καὶ ἔδωσε τὸ καλὸ παράδειγμα πίστεως καὶ ἀγάπης στὸν Χριστὸν σὲ μυριάδες πιστοὺς μέσα εἰς τὴν ἱστορία.

Ὁ μέγας τοῦ Χριστοῦ μάρτυς Δημήτριος ἦτο Θεσσαλονικεύς. Καὶ εἶχε τὸ ὕπατον ἀξίωμα τοῦ διοικητοῦ τῆς πόλεως, ὅταν τὸ 303 μ.Χ. ἐδόθη ἡ ἀφορμὴ μὲ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Μαξιμιανοῦ στὴν πόλη. Δὲν πῆγε νὰ τὸν ὑποδεχθεῖ. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀφορμή. Ἦταν ἐποχὴ διωγμῶν τῶν Χριστιανῶν καὶ ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔδωσε πλήρως τὸ μέτρον τῆς πίστεώς του εἰς τὸν Χριστόν. Γι΄αυτό καὶ συνελήφθη καὶ ἐθανατώθη μαρτυρικά. Ἦταν νέος, εὐσταλής, ἄλκιμος, δηλαδὴ γενναῖος καὶ ἀθλητικός. Ἦτο στρατιωτικὸς διοικητὴς· γι΄αυτό διέθετε τὰ γνωρίσματα τοῦ στρατιωτικοῦ καὶ ἀθλητικοῦ βίου. Καὶ πολὺ προσφυῶς ἡ Ἐκκλησία μας τοῦ ἀφιέρωσε τὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ τοῦ Παύλου πρὸς τὸν Τιμόθεον ποὺ ἀκούσαμε προηγουμένως, καὶ ποὺ ἀναφέρεται, μεταφορικῶς βέβαια, εἰς τὴν στρατιωτικὴ καὶ ἀθλητικὴ ζωὴ ποὺ ἐχρειάζετο ὁ Τιμόθεος. Ἀλλὰ καὶ κάθε τιμό-θεος μέσα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἂς δοῦμε ὅμως τί ἐννοεῖ ὁ Παῦλος μὲ τοὺς στίχους . «Σὺ ὁὖν, τέκνον μου, κακοπάθησον ὡς κὰλὸς στρατιώτης ᾿Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τὸῦ βίου πραγματείαις, ἵνὰ τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ». Ἐδῶ ὁ Παῦλος θέλει νὰ τονίσει ὅτι ὅποιος ἐνταχθεῖ στὴν διακονία τοῦ Χριστοῦ, γίνεται «στρατιώτης παρεμβολῆς Κυρίου». «Παρεμβολὴ» θὰ πεῖ στρατόπεδον. Καὶ ἡ «παρεμβολὴ Κυρίου» ἐκφράζει τὴν ὕπαρξη ἐχθρικοῦ στρατοπέδου. Εἶναι τὸ στρατόπεδο τοῦ κόσμου καὶ τοῦ διαβόλου· μὲ τὸ ὁποῖο τὸ στρατόπεδον τοῦ Χριστοῦ βρίσκεται σὲ διαρκῆ, χωρὶς σταματημὸ καὶ ἀνακωχή, πόλεμο. Στρατιώτης Χριστοῦ σημαίνει ὅτι βρίσκεσαι κάτω ἀπὸ τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ· κάτω ἀπὸ τὶς διαταγὲς καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ ἀνταποκριθεῖς, δὲν ἐμπλέκεσαι σὲ βιοτικὲς μέριμνες καὶ προσκολλήσεις φίλων καὶ συγγενῶν, ποὺ μποροῦν νὰ σοῦ ἀνακόψουν τὴν ἀφοσίωσή σου εἰς τὸν Χριστόν.

Στρατιώτης Χριστοῦ σημαίνει ἀκόμη ὅτι προϋπόθεσις βασικὴ εἶναι ἡ κακοπάθεια. Θὰ τὸ ξαναπῶ: ἡ κακοπάθεια. Ἡ ἰσοβία κακοπάθεια. Ἡ ἀπουσία ἀνέσεως ἕνεκα διαρκῶν πειρασμῶν καὶ διωγμῶν. Ὅταν δαίμονες καὶ ἄνθρωποι διώκουν· ὅταν τὰ πάθη ἐπιστρατεύονται γιὰ νὰ καταβάλουν τὸν ἀγωνιστή. Σύμβολό του ἔχει ὁ πιστός, πιστὸς στρατιώτης τὸν σταυρόν. Καὶ ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ ἐπιτομὴ τῆς κακοπαθείας. Ὁ χριστιανὸς χωρὶς κακοπάθειαν ζεῖ ἕναν νόθον Χριστιανισμόν. Μᾶλλον διάκειται ἐχθρικὰ πρὸς τὸν σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ. Διότι γράφει, φερειπείν, στοὺς Φιλιππησίους ὁ Παῦλος ὅτι - ἀναφέρεται σὲ κάποιους Χριστιανοὺς οἱ ὁποῖοι ἦσαν καλοπερασάκηδες καὶ ἐλυπεῖτο πολὺ ὁ Παῦλος καὶ τοὺς ἀποκαλεῖ «ἐχθροὺς τὸῦ σταυροῦ τὸῦ Χριστοῦ». Γιατί ὁ σταυρός, εἴπαμε, εἶναι ἡ ἐπιτομὴ τῆς κακοπαθείας. Στὸν Σταυρὸ δὲν σταυρώθηκε ὁ Χριστός; Δὲν πῆγε νὰ ἀναπαυθεῖ ἐπάνω εἰς τὸν σταυρόν, ἀλλὰ πῆγε νὰ μαρτυρήσει.

Ἀκόμη ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ στρατιώτου περιέχει τὴν ἑτοιμότητα τοῦ μαρτυρίου. Ἡ ἑτοιμότητα τοῦ μαρτυρίου εἶναι τὸ κριτήριον τοῦ βάθους τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ πιστοῦ εἰς τὸν Χριστόν. «Ἐὰν δὲ τις καὶ ἀθλῇ, ὁὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νόμίμως ἀθλήσῃ». Ἐδῶ ζητᾶ νόμιμον ἄθλησιν ὁ Παῦλος. «Ναί, θὰ ἀθλήσεις, ἀλλὰ νόμιμα». Ἡ ἄθλησις εἶναι διηνεκὴς ἄσκησις. Διατήρησις τῶν μελῶν τῆς ψυχῆς, νοῦ, συναισθήματος καὶ βουλήσεως, σὲ κατάσταση εὐλυγισίας καὶ ἑτοιμότητος. Ἡ ἄθλησις ὀφείλει νὰ εὑρίσκεται σὲ νομιμότητα, ὅπως εἴπαμε. «Ἐἂν μὴ πάντα τὸν τῆς ἀθλήσεως νόμον φυλάττῃ», λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, «καὶ τόν ἐπὶ σιτίων καὶ τόν ἐπὶ σωφροσύνης καὶ σεμνότητος καὶ τῶν ἐν παλαὶστρᾳ» δηλαδὴ «θὰ εἶσαι ἐντάξει ἀπέναντι σὲ ὅλα, δηλαδὴ δὲν ἁπλῶς ποὺ θὰ ἀθλεῖσαι, ἀλλὰ θὰ εἶσαι καὶ ὁ σώφρων, ὁ ἁγνός, ὁ καθαρός, ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ ἄθλησίς σου θὰ εἶναι νόμιμος. Ὁ νόμος τῆς διαίτης, τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς σεμνότητος εἶναι προϋποθέσεις, ὅπως καὶ οἱ κανονισμοὶ τοῦ κάθε ἀθλήματος. Ἐὰν δὲν τηρήσεις τοὺς κανόνες τοῦ κάθε ἀθλήματος, δὲν μπορεῖς νὰ στεφανωθεῖς». Ἂν φερειπεὶν ὑπάρχουν πέντε, στὴ σειρά, δρομεῖς, πότε θὰ ξεκινήσουν; Ὅταν δοθεῖ τὸ σύνθημα. Ἐὰν κάποιος ξεκινήσει πιὸ μπροστά, γι' αὐτὸν τὸ ἄθλημα εἶναι ἄκυρον.

Καταλαβαίνετε λοιπὸν ὅτι πρέπει νὰ ἔχομεν μία νομιμότητα εἰς τὴν ἄθλησιν. Καὶ στὸν χῶρον τῆς πίστεως, οἱ νόμοι τῆς πνευματικῆς ἀθλήσεως εἶναι δύο. Ὁ πρῶτος νόμος: ἡ μὴ αὐτόνομος ἄθλησις, ἀλλὰ ἡ ἐξάρτησις ἐκ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι γιατί σοῦ ἀρέσει νὰ παρουσιάζεις μίαν ἄθλησιν ἀπὸ ἕνα καπρίτσιο, ἀπὸ μία ἰδιοτροπία, δηλαδὴ νὰ εἶσαι ξέχωρος ἀπὸ τὸν Θεό. Ὄχι! «Μ' ἀρέσει ἐμένα ἔτσι νὰ εἶμαι!». Αὐτὸ δὲν εἶναι νόμιμον. Καὶ τὸ δεύτερον: ἡ ἀκριβὴς εὐαγγελικὴ τήρησις τῶν ὅρων τῆς ἀθλήσεως. Ὅ,τι λέγει τὸ Εὐαγγέλιον, στὸν τρόπον καὶ εἰς τὴν ἔκφρασιν. Καὶ νὰ εἶσαι ὁ ἄνθρωπος ὁ διακριτικός. Τότε εἶναι νόμιμη ἡ ἄθλησή σου. Καὶ τότε γίνεται καὶ ἀποδεκτὴ αὐτὴ ἡ ἄθλησις.

Ἔχει ὅμως ὁ Παῦλος καὶ μία τρίτη εἰκόνα ποὺ τὴν προβάλλει εἰς τὸν Τιμόθεον καὶ τοῦ λέγει: «Τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δὲῖ πρῶτον τῶν κὰρπῶν μεταλαμβάνειν». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὅπως ὁ γεωργὸς πρῶτος μετέχει τῶν καρπῶν τοῦ κόπου του: «Ἔβαλες σταφύλια; Ἔβαλες ἀμπέλι; Πρῶτος θὰ φᾶς, βέβαια, σταφύλια» κ.ο.κ. Ἔτσι καὶ ὁ στρατιώτης καθηγητὴς τοῦ Χριστοῦ πρῶτος θὰ μετέχει τῶν πνευματικῶν τοῦ καρπῶν. Καὶ οἱ καρποὶ εἶναι τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς θὰ δοκιμάσει αὐτὰ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν νὰ κρυφτοῦν.

Ἀγαπητοί. Ἡ μνήμη τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου μᾶς ἔφερε στὰ εὐαγγελικὰ χνάρια πρακτικῆς ἑρμηνείας τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων εἶναι ἡ ἑρμηνεία ἡ ὀρθὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐξάλλου αὐτὴ εἶναι ἕνα εἰκονογραφημένον εὐαγγέλιον. Καὶ ὅπως λέει ὁ Παῦλος: Εἶναι «ἐπιστολὴ γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη». Οἱ ἄνθρωποι αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν βλέπουν, τὴ γνωρίζουν καὶ τὴ διαβάζουν. Δηλαδὴ αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ βίος τοῦ πιστοῦ, τοῦ Ἁγίου, εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο πραγματικὰ δίνει ὅλο τὸ μέτρον τῆς πίστεως καὶ ἀγάπης τοῦ Ἁγίου. Ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων λοιπὸν εἶναι ἡ ἑρμηνεία ἡ ὀρθὴ τοῦ Εὐαγγελίου.

Ναί. Πῶς ἐκεῖνοι ἔζησαν; Ἔτσι κι ἐμεῖς. Χωρὶς περικοπὲς· καὶ περιτομὲς· καὶ ἐπιλογές: «Αὐτὸ μ' ἀρέσει ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιον, ἐκεῖνο δὲν μ' ἀρέσει. Αὐτὸ τὸ κάνω, ἐκεῖνο δὲν τὸ κάνω, γιατί δὲν μ' ἀρέσει». Ὄχι, χωρὶς περικοπὲς καὶ χωρὶς περιτομές. Ὅπως ὁ Κύριος ἐδίδαξε τὸ Εὐαγγέλιον, καὶ ἔζησε. Ὁ μεγάλος πειρασμὸς τῶν ἐσχάτων, ὅταν θὰ φτάνουμε στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας, ἀγαπητοί, εἶναι τόσο τὸ περιτετμημένον Εὐαγγέλιον, ὅσο καὶ τὸ ἀκρωτηριασμένο πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ἔτσι μ' ἀρέσει ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι. Ὄχι ὅπως εἶναι. Ἐμένα ἔτσι μ' ἀρέσει. Τὸ εὐαγγέλιο μοῦ κάνει ἐντύπωση μόνο ὅπου ἔχω τὶς προτιμήσεις μου». Πόσες φορὲς ἀκοῦτε ἀνθρώπους ἄσχετους στὴν πίστη νὰ σοῦ λένε: «Ε, ὁ Χριστὸς λέει ἀγάπη». Πῶς τώρα τὴν ἐννοοῦν τὴν ἀγάπη αὐτή, ἄλλο πρᾶγμα...Να σᾶς πῶ πῶς τὴν ἐννοοῦν. Καὶ ἡ πορνεία λέγεται «ἀγάπη». Καὶ ὅλα τα τραγούδια, 99,9%, ποὺ ἀκούγονται, τὰ «κοσμικὰ» λεγόμενα «τραγούδια», εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ ἀγάπη! Ἀλλὰ τί ἀγάπη ὅμως; Πορνικὴ ἀγάπη!

Ἂς προσέξομε λοιπόν. Οἱ ἅγιοι μᾶς ἔδειξαν τὸν σωστὸ δρόμο. Γι΄αυτό τοὺς ἔχουμε ἀνάγκη. Ὁ ἅγιος Δημήτριος ποὺ σήμερα τιμοῦμε τὴ μνήμη του, εἶναι ὁ ἀσάλευτος ὁδοδείκτης πνευματικῆς πίστεως καὶ ζωῆς σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

 

ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΓΟΝΕΩΝ

ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΜΑΣ

ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Λόγος εἶναι ἡ προφορικὴ ἔκφραση τῶν σκέψεων ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον καὶ τοὺς συνανθρώπους μας. Ἡ δύναμη τοῦ λόγου σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς μας εἶναι πολὺ σημαντική.

Πῶς ὅμως ὁ λόγος τῶν γονέων καθορίζει καὶ διαγράφει τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν;

Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, ἰδίως σήμερα, φαίνεται ἀπὸ τὸν λόγο του καὶ τὶς ἐνέργειες του. Τὰ λόγια μας ἐκφράζουν τὸ εἶναι μας, τὰ συμπλέγματα καὶ τὶς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς μας. Ἔχει μεγάλη σημασία ὅ,τι θὰ πῶ καὶ πῶς θὰ τὸ πῶ. Ἡ ὑποκρισία, ἡ ἀδιαφορία, ἡ σκληρότητα, ἡ εἰρωνεία φαίνονται. Ἀντίθετα ὁ λόγος μὲ καθαρότητα καὶ πραότητα, σύνεση καὶ ἀγάπη ξεχωρίζουν καὶ βρίσκουν ἀνταπόκριση. Οἱ ψυχὲς δεχόνται αὐτὸ τὸν λόγο καὶ τρέφονται.

Ὁ λόγος ἔχει δύναμη, ὁ λόγος ἔχει ἐνέργεια, ὁ λόγος ἂν εἶναι καθαρὸς καὶ ἁγνὸς κατεβάζει τὸν θεὸ στὴ γῆ» μας λέει ὁ γέροντας Αἰμιλιανὸς ὁ Σιμονωπετρίτης.

Ἡ φύση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τέτοια ὥστε καταστρέφεται ἢ σώζεται ἀπὸ τὸν λόγο» τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος».

Ὁ αἰσχρὸς λόγος ὁδηγεῖ σὲ πονηρὴ σκέψη ἐνῶ ὁ σεμνὸς σὲ σωφροσύνη καὶ σύνεση.

Ἡ πρώτη ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ λόγος. Ἡ χροιὰ τῆς φωνῆς ξεσηκώνει ἢ ἠρεμεῖ τὸ ἔμβρυο. Τὸ μεγαλώνει συναισθηματικὰ καὶ τοῦ μαθαίνει τὸ περιβάλλον του.

Εἶναι εὔκολο μὲ τὸν φόβο καὶ τὴ δυνατὴ φωνὴ νὰ ἀκινητοποιήσω τὴν προσοχὴ τῶν παιδιῶν. Πρέπει ὅμως νὰ γνωρίζω ὅτι ἔτσι μεγαλώνω ἕνα ἀνίσχυρο παιδὶ χωρὶς αὐτοπεποίθηση. Ἕνα παιδὶ ποὺ εὔκολα σταματᾶ νὰ ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του. Ἕνα παιδὶ ποὺ πολὺ γρήγορα θὰ καταρρεύσει στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, θὰ λυγίσει σὲ ἀποφάσεις καὶ ἀναζητήσεις. Ὅταν ὅμως δένω τὰ παιδιά μου, μὲ σεβασμο καὶ πραότητα ἀρχίζω νὰ χτίζω ἕνα ἰσχυρὸ καὶ δυναμικὸ ἄνθρωπο ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του νὰ μάχεται, νὰ γνωρίζει τὰ προτερήματα ἀλλὰ καὶ τὰ ἐλαττώματά του, νὰ παλεύει στὶς δυσκολίες, νὰ γίνεται ἰσχυρὸ παιδί, δυναμικὸς ἐνήλικας.

Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸ πρόσωπό τους εἶναι βασικὸς ἄξονας, εἶναι στάση ζωῆς, εἶναι σκέψεις, εἶναι συναισθήματα, εἶναι λέξεις: σὲ εὐχαριστῶ, σὲ παρακαλῶ, συγγνώμη.Είναι ἀληθινὴ συμπεριφορά.

Ὁ λόγος ὅμως στὴν ἀγωγὴ ἀλλὰ καὶ στὴ ζωή μας γενικότερα δὲν εἶναι μόνο ἡ λεκτικὴ ἐπικοινωνία. Λόγος εἶναι ἡ ἀγκαλιά μας, τὸ ἁπαλὸ χάδι μας, τὸ χαμόγελο μας. Λόγος εἶναι τὸ βλέμμα μας, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀπορροφήσει τὴν ὀργή, τὸν θυμό, τὴν ἀγανάκτηση του. Λόγος εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἤρεμη ἀποδοχὴ τῆς συμπεριφορᾶς τους, τὸ προσωπικό μας παράδειγμα. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἀγωγὴ χρειάζεται πολὺ παράδειγμα, πολλὴ προσευχή, πολλὴ προσοχή.

Ἀλήθεια πῶς μπορῶ νὰ τὰ καταφέρω ὅλα αὐτά; Ἂν δυσκολεύεστε μὲ τὰ παιδιά σας, νὰ βρεῖτε χῶρο καὶ τὸ τρόπο ἐπικοινωνίας, ἀναδεῖξτε τὸ καλὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα τους, δέστε τὶς ἱκανότητές τους. Δὲ χρειάζεται νὰ τὰ ἐπαινεῖτε συχνά. Νὰ εἶστε προσεκτικοὶ μὲ τὶς παρατηρήσεις. Φροντίστε νὰ μὴ γίνονται ἄσκοπα καὶ πνίγουν τὶς διαδρομές τους. Ἂν μπορεῖτε νὰ τὰ ἐμπιστευτεῖτε. Ἔτσι πολὺ γρήγορα θ' ἀνθίσουν οἱ δυνάμεις τους. Αὐτὲς ποὺ ἔχει ὁ καθένας μας, αὐτὲς ποὺ μᾶς κάνουν ὅλους ξεχωριστοὺς καὶ μοναδικούς. Οἱ λέξεις προτροπῆς νὰ ἔχουν μέσα τους ἀγάπη, χαρά, ἐλπίδα. Μπορεῖς τὸ ξέρω...Είμαι σίγουρη ὅτι θὰ τὰ καταφέρεις...Σε εὐχαριστῶ ποὺ προσπάθησες...Η δυσκολία θὰ γίνει δύναμη θὰ δεῖς...

Ἡ ἀγωγὴ θέλει προσπάθεια, καθημερινὸ ἀγῶνα. Ἀπὸ ποῦ ὅμως θὰ ἀντλήσουμε δυνάμεις ὅταν ἡ καθημερινότητα μὲ τ' ἀδιέξοδα τῆς μᾶς πνίγει;

Ἡ ἐκκλησία μας πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες ὕψωσε τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ στὸ ναὸ καὶ στὴ ζωή μας. Ὕψωσε μιὰ θυσία μέχρι θανάτου γιὰ τὸν ἄνθρωπο δίπλα μας. Ὁ δικός μας κόπος εἶναι πάντα μικρότερος ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔγινε πάνω στὸν Σταυρό. Ἂς ὑψώσουμε τὰ μάτια μας σὲ αὐτό, ἂς πάρουμε δύναμη ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς ἐκκλησίας μας καὶ ἡ προσπάθεια μᾶς θὰ δώσει καρπούς, μὲ διαφορετικοὺς χρόνους γιὰ τὸν καθένα μας.

Εὔχομαι ὁλόψυχα ἀγαπητοὶ γονεῖς, νὰ μᾶς ἀξιώσει

ἡ Παναγία μας μὲ θεάρεστο δρόμο ἀγωγῆς.

 

Μαρία Μπουρλή

Εκπαιδευτικός 

 

ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

 

 

Μιὰ δασκάλα ἔχει ἀποφασίσει νὰ παίξουν ἕνα παιχνίδι στὴν τάξη της.

Λέει λοιπὸν στὰ παιδιά, νὰ φέρει τὸ κὰθ' ἕνα, μιὰ πλαστικὴ σακούλα, ποὺ θὰ περιέχει μέσα μερικὲς πατάτες. Σὲ κάθε πατάτα θὰ δώσει ἕνα ὄνομα ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ μισεῖ.Έτσι, ὁ ἀριθμὸς τῶν πατατῶν ποὺ κάθε παιδὶ θὰ βάλει στὴ σακούλα του θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἀνθρώπων ποὺ μισεῖ.

Τὴν ἄλλη μέρα κάθε παιδί, ἔφερε ἀπὸ μιὰ σακούλα μὲ πατάτες, μὲ τὸ ὄνομα τῶν ἀνθρώπων ποὺ μισοῦσαν, γραμμένο σὲ κάθε πατάτα. Κάποια παιδιὰ εἶχαν δύο πατάτες μέσα στὴ σακούλα, ἄλλα τρεῖς, ἄλλα πέντε καὶ ἄλλα περισσότερες. Ἡ δασκάλα λέει μετὰ στὰ παιδιά, νὰ κουβαλοῦν μαζί τους τὴν πλαστικὴ σακούλα μὲ τὶς πατάτες, ὅπου καὶ ἂν πηγαίνουν (ἀκόμη καὶ στὴν τουαλέτα), γιὰ μερικὲς μέρες........

Ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὲς μέρες, τὰ παιδιὰ ἄρχισαν νὰ διαμαρτύρονται, λόγῳ τῆς δυσάρεστης ὀσμῆς ποὺ ἄφηναν οἱ πατάτες οἱ ὁποῖες ἄρχισαν νὰ σαπίζουν. Ἄλλωστε, αὐτοὶ ποὺ εἶχαν περισσότερες πατάτες στὴ σακούλα, ἔπρεπε νὰ ἀντέξουν καὶ τὸ μεγαλύτερο βάρος τους. Κάποιες μέρες ἀργότερα, τὸ παιχνίδι τελείωσε καὶ τὰ παιδιὰ ἀνακουφίστηκαν καὶ ἀπὸ τὴν ἀπαλλαγή τους ἀπὸ τὸ βάρος ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ δυσοσμία τῶν χαλασμένων πατατῶν.

Ἡ δασκάλα ρώτησε τὰ παιδιά: «Πῶς αἰσθανθήκατε κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ παιχνιδιοῦ;. Τὰ παιδιά, ἄρχισαν ὁμαδικὰ νὰ διαμαρτύρονται γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔπρεπε νὰ κουβαλοῦν παντοῦ μιὰ τσάντα μὲ πατάτες καὶ μάλιστα χαλασμένες μὲ ἄσχημη μυρωδιά, ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετά.

Στὴ συνέχεια, ἡ δασκάλα τους ἀποκάλυψε τὸ κρυμμένο νόημα πίσω ἀπὸ τὸ παιχνίδι . «Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ κατάσταση ὅταν ἔχετε μῖσος γιὰ κάποιον μέσα στὴν καρδιά σας. Ἡ δυσωδία ἀπὸ τὸ μῖσος θὰ φωλιάσει στὴν ψυχή σας καὶ θὰ τὸ μεταφέρετε μαζί σας ὅπου κι ἂν πᾶτε συνεχῶς. Ἂν δὲν μπορεῖτε νὰ ἀνεχθεῖτε τὴ μυρωδιὰ τῶν σάπιων πατατῶν γιὰ μερικὲς μόνο μέρες, μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε πὼς θὰ εἶναι νὰ ἔχετε τὴ δυσωδία τοῦ μίσους στὴν ψυχή σας γιὰ μιὰ ζωή;

Ἠθικὸ Δίδαγμα: Προσπαθῆστε νὰ ἀποβάλλετε τὸ μῖσος ποὺ ἔχετε γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ συγχωρέστε τους, ὥστε νὰ μὴν ἔχετε τὸ βάρος στὴν καρδιά σας γιὰ μιὰ ζωή.

Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν εἶναι ν' ἀγαπᾶς ἕνα τέλειο, σημαντικὸ καὶ δυνατὸ ἄτομο, ἀλλὰ νὰ ἀγαπᾶς ἕνα ἀσήμαντο καὶ μὲ ἐλαττώματα πρόσωπο, δυνατά!!

 

ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Ὅταν οἱ σύζυγοι διαφωνοῦν μεταξύ τους ἐγωιστικὰ καὶ ἀπορρίπτουν τὴν ἀγάπη, δὲ γίνεται τίποτα σωστὸ στὸ σπίτι, ἔστω κι ἂν ὅλα τὰ ἄλλα πράγματα ἔρχονται εὐνοϊκά. Ἐνῷ ὅταν ἔχουν ὁμόνοια καὶ εἰρήνη, δὲ συμβαίνει τίποτα δυσάρεστο, ἔστω κι ἂν προκαλοῦνται καθημερινὰ ἄπειρες τρικυμίες. 

 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

 

 

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

 ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 Ἀόρατη ἢ Ὁρατὴ μὲ συγκεκριμένα μέλη καὶ ἱεραρχικὴ δομή;

+ π. Δανιήλ Γούβαλη

  Ἂς δοῦμε τώρα ἕνα πολὺ σημαντικὸ θέμα. Πρόκειται γιὰ τὸ θέμα, «Ἐκκλησία». Καὶ ἐδῶ διαφωνοῦμε. Οἱ Πρό-τεστάντες ὁμιλοῦν γιὰ ἀόρατη Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἔχει ὡς μέλη της ὅσους ζοῦν χριστιανικὰ καὶ εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό («ἑνωμένοι», ὅπως τὸ ἐννοοῦν αὐτοί). Τὸν ἀριθμό τους τὸν γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. Δὲν ἀναγνωρίζουν ὅρια στὴν στρατευόμενη Ἐκκλησία οὔτε θέλουν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ὁρατὴ φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν δέχονται σὰν μία ἀόρατη , ἰδεαλιστική, ποθητὴ ἐπανασυνεύρεση ὅλων.

Ἀλλά το ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἕνα ὁρατὸ καθίδρυμα φαίνεται ὁλοκάθαρα στὶς σελίδες τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, β' 47: "Ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σωζόμενους καθ' ἡμέραν τὴ ἐκκλησία". Προηγουμέ-νὼς λέγει ὅτι μετὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου βαπτίσθηκαν καὶ προστέθηκαν 3.000 ἄνθρωποι. Ἐδῶ λέγει ὅτι κάθε ἡμέρα μὲ τὴν εὐλογία καὶ τὴν δύναμη τοῦ Κυρίου πίστευαν ἄνθρωποι, ἔβρισκαν τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας καὶ προσθέτονταν στὴν Ἐκκλησία, σ' ἕνα ὁρατὸ ὀργανισμὸ ποὺ εἶχε συγκεκριμένα μέλη, τὰ ὁποῖα μποροῦσαν νὰ μετρηθούν, σ' ἕνα σῶμα μὲ ἱεραρχικὴ δομή. Ἐπί κεφαλῆς ἦταν οἱ Ἀπόστολοι καὶ στὴν συνέχεια οἱ ἴδιοι πλαισιωμένοι ἀπὸ τοὺς πρεσβυτέρους καὶ διακόνους.

Πράξ. ε' 11: «Καὶ ἐγένετο φόβος μέγας ἔφ' ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν». Ὁ Ἀνανίας καὶ ἡ Σάπφειρα συμπεριφέρθηκαν ἅσχημα, χρησιμοποίησαν ψευδολογία καὶ τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Ἡ εἴδηση τῆς τιμωρίας των σκόρπισε φόβο σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ στὰ συγκεκριμένα ὁρατὰ μέλη ποὺ ἀνῆκαν σ' ἕνα ὁρατὸ ὀργανισμὸ μὲ ἐπί κεφαλῆς τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους.

Στὶς ἐπιστολὲς τῶν Ἀποστόλων γίνεται λόγος γιὰ συγκεκριμένες ὁμάδες ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν ἐπὶ κεφαλῆς ἕνα πρεσβύτερο χειροτονημένο ἀπὸ Ἀπόστολο. Γίνεται λόγος γιὰ ποίμνιο καὶ ποιμένες. Καὶ οἱ ποιμένες εἶναι ὁρατοὶ καὶ τὸ ποίμνιο ὁρατό.

Στὴν Κόρινθο κάποιος εὔπορος Χριστιανός, ὀνόματι Γάϊος, φιλοξενοῦσε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ἀλλὰ καὶ κάθε Χριστιανὸ ποὺ διερχόταν ἀπὸ τὴν Κόρινθο, καὶ ὁ ὁποῖος μπορεῖ λ.χ. νὰ ἦταν μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀθηνῶν ἢ τῆς Κρήτης ἢ τῆς Κύπρου. Ρώμ. ἰστ' 23: «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Γάϊος ὁ ξένος μου καὶ τῆς ἐκκλησίας ὅλης». Οἱ φιλοξενούμενοι ἀπὸ τὸν Γάϊον ἦταν συγκεκριμένα πρόσωπα, γνωστά, ὁρατά.

Βέβαια ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἀγνοεῖ καὶ τὸ ἀόρατο στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀρχηγός της Ἰησοῦς Χριστὸς βρίσκεται στοὺς οὐρανούς. Οἱ ἅγιοι, οἱ ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων Χριστιανῶν βρίσκονται στοὺς οὐρανούς. Δὲν τοὺς βλέπουμε μὲ τοὺς αἰσθητοὺς ὀφθαλμούς. Ἡ Θεία Χάρη ποὺ κυκλοφορεί μέσα στὰ Μυστήρια καὶ σὲ ὅλη τὴν ζωή της Ἐκκλησίας εἶναι ἀόρατη.

Μὲ τοὺς Προτεστάντες διαφωνοῦμε καὶ στὸ ἑξῆς σημείο. Γι' αὐτοὺς μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μόνο οἱ καλοὶ καὶ ἐνάρετοι καὶ αὐτοὶ ποὺ προχωροῦν στὴν τελειότητα. Ἐμεῖς δεχόμαστε ὅτι μέσα στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν καὶ ἅγιοι καὶ ἁμαρτωλοί.

Μάτθ. ἰγ' 47: «Πάλι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὁμοιάζει μὲ δίχτυ ποὺ ρίχθηκε στὴν θάλασσα καὶ περιέκλεισε κάθε εἴδους ψάρια». Πρόκειται γιὰ τὴν παραβολὴ τῆς σαγήνης. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία, μοιάζει μὲ σά-γήνη ποὺ ἔπιασε καλὰ καὶ ἄσχημα ψάρια.

Στὸν ἑπόμενο στίχο, ἰγ' 48 ὁμιλεῖ γιὰ διαχωρισμό. Ἀνέ-βασαν τὸ δίχτυ στὴν ἀκρογιαλιά, ξεχώρισαν τὰ κατάλληλα ἀπὸ τὰ ἀκατάλληλα, «συνέλεξαν τὰ καλὰ εἰς ἀγγεῖα, τὰ δὲ σαπρὰ ἔξω ἔβαλον».

Ἀλλοῦ χρησιμοποιεῖται ἡ εἰκόνα τοῦ σίτου καὶ τῶν ζιζα-νίων.

Στὴν Α' πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή, στὸ ἑνδέκατο κεφά-λαιο, γίνεται σαφὴς λόγος γιὰ ἐκλεκτὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κοινωνοῦσαν ἀξίως καὶ γιὰ ἄλλα ποὺ πλησίαζαν ἀναξίως στὴν Τράπεζα τοῦ Κυρίου κι ἔτρωγαν κι ἔπιναν τὴν καταδίκη τοὺς (Ἂ Κόρ. ἰ' 29).

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ὡρισμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ξεπεσμένα, μπορεῖ νὰ συνέλθουν, νὰ ξυπνήσουν, νὰ μετα-νοήσουν καὶ νὰ γίνουν ἐκλεκτά. Ρώμ. ἰγ' 11-12: «Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι... Ἀποθώμεθα τὰ ἔργα του σκὸτους κλπ». Ἂν ἴσχυαν αὐτὰ ποὺ λέγουν οἱ Προτεστάντες, ἂν ὅλοι μέσα στὴν Ἐκκλησία ἦταν ἐνάρετοι, ὁ Ἀπόστολος δὲν θὰ μιλοῦσε ἔτσι.

 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ π.ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ

“ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ”

 

 

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΩΡΩΠΟΥ

ΝΕ