ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

 

ΑΝΘΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ

ΤΕΥΧΟΣ 1                        ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2023

 

Ἐπιμέλεια   π.Δ.Μ. 

 

Ο ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΟΤΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΜΑΣ

 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἔργα τέχνης ποὺ θαυμάζουν οἱ αἰῶνες, ὅπως εἶνε π.χ. ὁ Παρθενὼν στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν. Ὅ­σον ἀφορᾷ ὅμως στὴ θρησκεία τῶν πατέρων μας, στὴν πίστι μας, ἔργο τέχνης ἄφθαστο εἶ­νε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Εἶνε ἀνώτερος ἀπὸ τὸ καλλιτέχνημα τοῦ Παρθενῶνος. Διότι ἐκεῖ­νος μέν, παρ’ ὅλες τὶς προσπάθειες τῶν εἰδι­κῶν, ὑφίσταται φθορά, ἐνῷ ὁ Ἀκάθιστος ὕ­μνος, ὡς πνευματικὸ δημιούργημα, παραμένει ἀθάνατος. Ψάλλεται ἀπόψε καὶ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὸ Βελιγράδι, καὶ στὴ Σόφια, καὶ στὸ Βουκουρέστι, καὶ στὸ Στάλινγκραντ, καὶ στὴ Μόσχα, ὁπουδήποτε ὑπάρχουν Χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Καὶ ἐφ’ ὅσον θὰ ὑπάρχῃ ἥλιος καὶ θ’ ἀνατέλλουν τ’ ἀστέρια καὶ θὰ θάλλουν τὰ δέντρα καὶ θὰ ῥέουν οἱ ποταμοί, ὁ ὕμνος αὐτὸς δὲν θὰ παύσῃ νὰ συγκινῇ τὶς ψυχὲς τῶν ὀρθοδόξων. Ἀριστούργημα εἶνε, Παρθενὼν τοῦ πνεύματος.
Διαιρεῖται σὲ τέσσερις στάσεις, περιέχει εἰ­κοσιτέσσερις οἴκους ἢ στροφές, καὶ ἔχει ἑ­κατὸν σαραντατέσσερα «χαῖρε». Σήμερα θὰ ποῦμε λίγες λέξεις ἐπάνω στὸ ἱστορικὸ τοῦ ὕ­μνου αὐτοῦ. Διότι καὶ ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει.
Σᾶς καλῶ λοιπὸν νὰ κάνουμε ἕνα ταξίδι. Τί ταξίδι; Ποῦ νὰ πᾶμε; στὴ Νέα Ὑόρκη, στὴν Αὐ­στραλία, στοὺς Ἐσκιμώους; Καὶ πῶς νὰ ταξιδέ­ψουμε; μὲ πλοῖο, μὲ ἀεροπλάνο, μὲ πύραυ­λο, μὲ διαστημόπλοιο; Δύσκολα ταξίδια αὐτά. Ὑπάρχει ἕνα ἄλλο μέσο ἀκόμη ταχύτερο, ἰλιγ­γιῶδες· κανένα ἄλλο δὲν τρέχει τόσο γρήγορα. Ποιό εἶν’ αὐτό; Ἡ σκέψις τοῦ ἀνθρώ­που. Θαυμαστὸ δημιούργημα. Βρίσκεσαι ἐδῶ, καὶ αὐτοστιγμεὶ φθάνεις στὰ ἄκρα τῆς γῆς καὶ στὰ βάθη τοῦ χρόνου. Ἕτοιμοι λοιπόν;

* * *

Γυρίζουμε πίσω, διασχίζουμε αἰῶνες, καὶ φθάνουμε στὸ ἔτος 626. Ποῦ, σὲ ποιό μέρος; Σὲ μιὰ πόλι ποὺ μᾶς προκαλεῖ δάκρυα. Ὅσοι ἔχουμε μέσα μας ἔνστικτο πατρίδος καὶ ἐν­δι­αφερόμεθα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, τὸ ὄνομα τῆς πόλεως αὐτῆς μᾶς συγκινεῖ βαθύτατα‧ εἶνε ἡ Κωνσταντινούπολις. Εὑρισκόμεθα λοιπὸν ἐκεῖ νοερῶς. Τί μεγαλεῖο! δρόμοι, πλατεῖες, ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας…, ὅλα ὡ­ραῖα. Ἀλλὰ τὸ ὡραιότερο εἶνε οἱ ἄνθρωποι. Πι­στοὶ Χριστιανοί, ὀρθόδοξοι ἀφωσιωμένοι στὸ δόγμα τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Οὔτε ἕ­νας ἄπιστος, οὔτε ἕνας Τοῦρκος, οὔτε ἕνας Ἑβραῖος. Εὐλογημένη ἐποχή.
Οἱ Χριστιανοὶ ὅμως τοῦ 626 στὴν Πόλι εἶ­χαν κάποια ἀγωνία. Ποιά ἀγωνία; Τὸ Βυζάντιο βρισκόταν σὲ ἐμπόλεμο κατάστασι. Βάρβαρος λαός, οἱ Πέρσες, ὑπὸ τὸν Χοσρόη τὸν βασιλέα τους, ἔκαναν ἐπιδρομή. Ἔφτασαν μέχρι τὰ Ἰεροσόλυμα, βεβήλωσαν τοὺς ἁγίους Τό­πους, καὶ ἅρπαξαν τὸν Τίμιο Σταυρό. Τότε ὁ αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος συνήγειρε τὸ στρα­τό του, προσευχήθηκε στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, καὶ ξεκίνησε. Πέρασε σὰν ἀετὸς τὸν Ἑλ­λήσπον­το, τὸ Σκαμάνδριο πεδίο, τὸ Σαγγάριο ποταμό, τὴν Ἄγκυρα, καὶ εἰσώρμησε στὴ χώρα τῶν Περσῶν. Συγκρούσθηκε μαζί τους, τοὺς νίκησε μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ, καὶ πῆρε τὸν Τίμιο Σταυρό.
Ἀλλ’ ἐνῷ ὁ Ἡράκλειος, ἀκολουθῶν τὰ ἴχνη τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου βρισκόταν νικη­τὴς καὶ θριαμβευτὴς στὰ βάθη τῆς Ἀσίας, ὅ­που κατετρόπωσε τὸν Χοσρόη, ἡ Κωνσταντινούπολι κινδύνευσε ἀπὸ τὸ Βορρᾶ, ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους, βάρβαρο λαό. Βρῆκαν τὴν εὐκαιρία, κατέβηκαν καὶ πολιόρκησαν τὴν Κωνσταντινούπολι ἀπὸ ξηρᾶς καὶ θαλάσσης. Ἡ φρουρὰ ἦταν πολὺ μικρή, λίγοι στρατιῶτες. Εἶχαν ὅμως ψυχή, ἔκλειναν στὰ στήθη τους τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πίστι καὶ τὴν πατρίδα, καὶ βρέθηκαν κάτω ἀπὸ καλὴ ἡγεσία. Πρωθυπουργὸς ἦταν ὁ πατρίκιος Βῶνος καὶ πατρι­άρχης ὁ Σέργιος.
Ὁ χαγᾶνος (δηλαδὴ ἀρχηγός) τῶν Ἀβάρων ἦταν βέβαιος ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ ὅτι ἡ Πόλις θὰ πέσῃ στὰ χέρια του. Οἱ Βυζαντινοὶ περιῆλθαν σὲ μεγάλη ἀγωνία καὶ ἔστειλαν πρεσβεία γιὰ νὰ βρεθῇ κάποιος συμβιβασμός. Τοὺς δέχθηκε ἀγέρωχος καὶ ἀπέρριψε μὲ ἰταμότη­τα τὶς προτάσεις τους λέγοντας· Ἐντὸς εἰκοσιτεσσάρων ὡρῶν θὰ παραδοθῆτε ὅλοι· ὅ,τι ἔχετε θὰ τὸ ἀφήσετε μέσα στὴν πόλι, γυμνοὶ θὰ βγῆ­τε, τίποτε δὲ θὰ πάρετε μαζί σας! Τέτοιον ὅρο οἱ πρόγονοί μας δὲν μποροῦ­σαν νὰ δεχθοῦν, καὶ τότε ἐκεῖνος τοὺς ἀπείλησε· Δὲ γλυτώνετε μὲ τίποτα· μόνο ἂν γίνετε ψάρια καὶ κολυμπήσετε ἢ πουλιὰ καὶ πετάξετε, θὰ διασωθῆτε. Ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν ἀπελπισμένοι. Δὲν ἀπογοητεύθηκαν ὅμως. Συνέχισαν νὰ ἀγωνίζωνται. Καὶ ἐνῷ οἱ στρατιῶτες φρουροῦσαν στὶς ἐπάλξεις, ὁ λαός, οἱ γέροντες καὶ τὰ γυναικόπαιδα, συγκεντρώθηκαν στοὺς ναοὺς καὶ παρακαλοῦσαν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς σώ­σῃ βάζοντας μεσίτη τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε! Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς, τὸ λέει ἡ ἱστορία. Ἐνῷ γινόταν ὁλονυχτία, τὶς πρωινὲς ὧρες φύσηξε ἄνεμος σφοδρός. Ἡ θάλασσα τοῦ Βοσπόρου ταράχθη, ἀγρίεψε, σήκωσε κύματα πελώρια, καὶ μέσα σὲ λίγη ὥρα τὰ ἀμέτρητα πλοιάρια τῶν ἐπιδρομέων συνετρίβησαν. Τὸ πρωὶ μόνο σανίδια ἐπέπλεαν. Ἔντρομοι οἱ Ἄβαροι ἔλυσαν τὴν πολιορκία κ’ ἔφυγαν. Ἔτσι ἡ Πόλις σώθηκε. Καὶ τότε ὅλοι μαζί, μιὰ ψυχὴ – ἕνας λαός, μαζεύτηκαν πάλι στὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, ἔ­μειναν ἐκεῖ ὅλη τὴ νύχτα, καὶ ὄρθιοι ἔ­ψαλαν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρα­τηγῷ τὰ νικητήρια…» καὶ τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Αὐτὸ εἶνε τὸ ἱστορικὸ τοῦ ὕμνου αὐτοῦ.

* * *

―Αὐτά, θὰ πῇ κάποιος, ἦταν «τῷ και­ρῷ ἐ­κείνῳ». Τώρα ὁ κόσμος ἄλλαξε. Νέες ἰδέες, νέα συστήματα ἐπικρατοῦν. Ἀφῆστε τα αὐτά. Μὲ ἱστορίες τοῦ καιροῦ ἐκείνου δὲ ζοῦμε…
Τί εἶπες, «τῷ και­ρῷ ἐ­κείνῳ»; Λοιπὸν ὁ­ρί­στε· ἂς κάνουμε ἕνα ἄλλο ταξίδι, πιὸ κον­τι­νό. Φεύγουμε ἀπὸ τὸ 626 καὶ τὴν Πόλι, καὶ φτά­νουμε – ποῦ; Στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἔτος 1821. Βλέπουμε νὰ ζωντανεύῃ μπροστά μας διὰ τῆς φαντασίας ἕνας ἀπὸ τοὺς ἥρωας τῆς Ἐπαναστάσεως· ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Γέρος τοῦ Μοριά. Κάτι λέει. Τὸν ἀκούω, σεῖς δὲν τὸν ἀκοῦτε; Μόνο κουφοὶ δὲν ἀκοῦνε. Ἄλ­λος χαγᾶνος καὶ ἄλλος Χοσρόης εἶχαν παρουσιαστῆ τότε, στίφη καὶ τάγματα Αἰγυπτίων καὶ Ἀράβων ποὺ ἐρήμωναν τὴ γῆ τῆς Πελοποννήσου. Φόβος καὶ τρόμος εἶχε πέσει στοὺς Ἕλληνες, καὶ ὁ Κολοκοτρώνης ἔμεινε μόνος. Καὶ τί ἔκανε· μπῆκε ξυπόλητος σ᾽ ἕνα ξωκκλήσι τῆς Παναγιᾶς· γονάτισε, προσ­ευ­χή­θηκε κ’ ἔτρεχαν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια του. Ὅταν βγῆκε, ἦταν ἄλλος ἄνθρωπος! Καὶ εἶπε λόγια, ποὺ δὲν ὑπάρχει πλάστιγγα νὰ τὰ ζυγίσουμε. ―Τί λές, καπετάνιε; τὸν ρώτησαν· οἱ ἀγαρηνοὶ μᾶς ρήμαξαν, ὑπάρχει ἐλπίδα; Τί ἀπήντησε· ―Ἡ Παναγία ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος, καὶ δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή της! Λόγια ἀθάνατα.
Ὁρίστε λοιπόν· δὲν θέλεις τὸ 626; σοῦ λέω τὸ 1821. Δὲν θέλεις τὸ 1821; προχωρῶ κ’ ἔρ­χο­­μαι ἀκόμη πιὸ κοντά, γιὰ νὰ δῇς ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). Αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ τώ­ρα τὸ ἐνθυμοῦνται οἱ μεγαλύτεροι, ποὺ ζοῦν ἴσως ἀκόμη. Εἶνε τὸ νεώτερο θαῦμα τοῦ 1940-41. Πᾶμε μὲ τὴ φαντασία στὸ μέτωπο τῆς Ἀλ­βανίας. Ἐκεῖ ἕνας νέος χαγᾶνος καὶ νέος Χοσ­ρόης, ὑπερήφανος κ’ ἐγωιστής, ὁ Μουσσολίνι, ἀπειλοῦσε τότε τὴν Ἑλλάδα. Ἑλ­λάς, θὰ πα­ραδοθῇς! εἶπε. Καὶ ἡ Ἑλλὰς παραδόθηκε; Τὰ παιδιά της μὲ θάρρος καὶ αὐταπάρνησι εἶ­παν τὸ ἱστορικὸ «ὄχι». Καὶ νίκησαν! Ἐπάνω στὶς κορυφές, στὰ ψηλὰ βουνά, τοὺς ἄκουγες κλαίοντας νὰ δοξάζουν τὸ Θεὸ καὶ νὰ ψάλλουν «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».
Δὲν θέλεις λοιπὸν τὸ 626; πάρε τὸ 1821. Δὲν θέλεις τὸ 1821; πάρε τὸ 1940.

Νά λοιπόν· τὸ 626 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατη­γῷ…»‧ τὸ 1821 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…»‧ τὸ 1940 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…»‧  Ὁλοζώντανη εἶνε ἡ θρησκεία μας. Δὲν εἶνε μῦ­θος, δὲν εἶνε παραμύθι· εἶνε μιὰ πραγματικότητα. Αὐτὴ ἡ θρησκεία, αὐτὴ ἡ πίστι, μᾶς σῴζει μέχρι σήμερα. Καὶ θὰ μᾶς σώζῃ πάντα, ἀδελφοί μου. Καὶ εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀπίστων καὶ ὅλων τῶν ἐχθρῶν τῆς πατρί­δος ἡ Ἑλλὰς θὰ ψάλλῃ‧ «Τῇ ὑπερμά­χῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 

 

Ἕνα θαῦμα πού ἔζησαν οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου τάγματος στὴν κορυφογραμμὴ Ροντένη

 

 

Ἀπὸ τὶς 22 Ἰανουαρίου καὶ κάθε βράδυ στὶς ἐννέα καὶ εἴκοσι ἀκριβῶς, τὸ βαρὺ πυροβολικὸ τῶν ἀντιπάλων ἄρχιζε βολὴ ἐναντίον τοῦ τάγματος. Ὁ ἐκνευρισμὸς καὶ οἱ ἀπώλειες ἦταν πολλές. Οἱ τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς δὲν μποροῦσαν νὰ ἐντοπίσουν τὰ ἐχθρικὰ πυροβόλα, προφανῶς γιατί κάθε βράδυ οἱ ἀντίπαλοι τὰ μετακινοῦσαν. Ἡ κατάσταση ἦταν πιεστική. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκουστήκανε πάλι τὰ ἐχθρικὰ κανόνια.

«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σῶσε μας», φώναξε ἐντελῶς αὐθόρμητα ὁ ταγματάρχης Πετράκης. Ἀμέσως στὸ βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο καὶ σιγὰ-σιγὰ δημιουργήθηκε κάτι σὰν φωτοστέφανο καὶ ἐμφανίστηκε ἡ μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ γέρνει πρὸς τὴ γῆ καὶ....

στάθηκε σὲ ἕνα φαράγγι. Ὅλοι στὸ τάγμα μόλις εἶδαν τὸ θαῦμα, ρίγησαν.

«Θαῦμα!», φώναξαν καὶ ἔκαναν τὸν σταυρό τους. Ἀμέσως στάλθηκε μήνυμα στὴν ἑλληνικὴ πυροβολαρχία, τὰ ἑλληνικὰ κανόνια βρόντηξαν καὶ λίγο μετὰ τὰ ἀντίπαλα σίγησαν. Οἱ ὀβίδες τῶν Ἑλλήνων εἶχαν πετύχει τὸν ἀπόλυτο στόχο.

 «Ἡ πίστη κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι βοηθάει τὸν δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Καὶ ἡ εἰκόνα τῆς προστάτιδας τοῦ φέρνει ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία. … οἱ Ἀρτινοὶ στὸ μέτωπο μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς δὲν φοβόνταν οὔτε ὅλμους, οὔτε τὶς ἐχθρικὲς σφαῖρες…».

 Ὁ ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στὸ καπάκι ἑνὸς κιβωτίου ρέγγας τὴν Παναγία τῆς Νίκης, ἡ ὁποία ἀπέκτησε τὴ φήμη ὅτι εἶναι θαυματουργή.

«Σὲ ἔξαλλη θρησκευτικὴ ἔκσταση ἀπαιτοῦσαν (ενν. οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες ἀπὸ τὴν Ἄρτα) ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα νὰ μείνει ἕνα βράδυ τουλάχιστον στὴν κατασκήνωσή τους. Ἄκουγες φωνὲς ἀπὸ παντοῦ. Ὅλοι οἱ στρατιῶτες φώναζαν: «Ἡ Παρθένα, ἡ Παρθένα. Νὰ τὴν ἀφήσετε μία βραδιά». Ἐκείνη τὴν ὥρα βάρεσε συναγερμός […] πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα μὲ τὶς διαταγὲς ποὺ εἴχαμε. Κανένας Ἀρτινὸς δὲν ἔκανε τὸ ἴδιο. «Βρὲ συνάδελφε», μοῦ εἶπε ἕνας, «βαστᾶς τὴν Παρθένα καὶ φοβᾶσαι;».

 

Χαρακτηριστικὸ εἶναι, ἐπίσης, τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ταυτότητες τῶν στρατιωτῶν ἔφεραν, δίπλα ἀκριβῶς ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τους, μία εἰκόνα τῆς Παναγίας. Καὶ λίγο πρὶν ἀπo τὴν ἐπίθεση ἔκαναν τὸν σταυρό τους, ἀναφωνοῦσαν τρεῖς φορὲς «Παναγία μου!» καὶ ὕστερα ξεκινοῦσαν.

 

Μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ἀναγνωρίστηκε ἡ σπουδαιότητα τῶν θαυματουργῶν ἐπεμβάσεων τῆς Παναγίας. 

 

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἡ γιορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης, ποὺ εἶχε καθιερωθεῖ ἀπὸ τὸ 626, ὅταν μὲ τὴ θαυματουργή της ἐπέμβαση ἔσωσε τὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους, νὰ γιορτάζεται πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας τὴν 1η Ὀκτωβρίου, μεταφέρθηκε ἀπὸ τὸ 1952 στὶς 28 Ὀκτωβρίου γιὰ νὰ θυμοῦνται ὅλοι τὴ θαυματουργὴ βοήθειά της στὴ δυσκολοτερη, ἴσως, περίοδο τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους.

 

 

 

 

 

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΗΣ

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου : (ἐκφωνήθηκε στὶς 26-10-2001)

Ἀγαπητοί, χαίρει ὁ οὐρανός, χαίρει καὶ ἡ γῆ, ὅταν ἑορτάζεται ἡ μνήμη ἑνὸς Ἁγίου. Χαίρει ὁ οὐρανός, διότι ἐκέρδισε ἀπὸ τὴν γῆν ἕναν ἅγιον· χαίρει καὶ ἡ γῆ, διότι ἔδωσε στὸν οὐρανὸν ἕνα παιδί της. Καὶ οἱ ἅγιοι ἄγγελοι χαίρουν καὶ αὐτοί, γιατί κάνουν συνόμιλόν τους ἕναν ἄνθρωπον. Καὶ οἱ ἄνθρωποι χαίρουν, γιατί ἀνοίγεται ἡ δυνατότητα τοῦ οὐρανίου ἁγιασμοῦ των. Κι ὁ ἅγιος Δημήτριος, ἐστάθη ἕνας μέγας μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ τὸ μαρτύριό του ἐδόξασε τὸν Κύριον· καὶ ἔδωσε τὸ καλὸ παράδειγμα πίστεως καὶ ἀγάπης στὸν Χριστὸν σὲ μυριάδες πιστοὺς μέσα εἰς τὴν ἱστορία.

Ὁ μέγας τοῦ Χριστοῦ μάρτυς Δημήτριος ἦτο Θεσσαλονικεύς. Καὶ εἶχε τὸ ὕπατον ἀξίωμα τοῦ διοικητοῦ τῆς πόλεως, ὅταν τὸ 303 μ.Χ. ἐδόθη ἡ ἀφορμὴ μὲ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Μαξιμιανοῦ στὴν πόλη. Δὲν πῆγε νὰ τὸν ὑποδεχθεῖ. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀφορμή. Ἦταν ἐποχὴ διωγμῶν τῶν Χριστιανῶν καὶ ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔδωσε πλήρως τὸ μέτρον τῆς πίστεώς του εἰς τὸν Χριστόν. Γι΄αυτό καὶ συνελήφθη καὶ ἐθανατώθη μαρτυρικά. Ἦταν νέος, εὐσταλής, ἄλκιμος, δηλαδὴ γενναῖος καὶ ἀθλητικός. Ἦτο στρατιωτικὸς διοικητὴς· γι΄αυτό διέθετε τὰ γνωρίσματα τοῦ στρατιωτικοῦ καὶ ἀθλητικοῦ βίου. Καὶ πολὺ προσφυῶς ἡ Ἐκκλησία μας τοῦ ἀφιέρωσε τὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ τοῦ Παύλου πρὸς τὸν Τιμόθεον ποὺ ἀκούσαμε προηγουμένως, καὶ ποὺ ἀναφέρεται, μεταφορικῶς βέβαια, εἰς τὴν στρατιωτικὴ καὶ ἀθλητικὴ ζωὴ ποὺ ἐχρειάζετο ὁ Τιμόθεος. Ἀλλὰ καὶ κάθε τιμό-θεος μέσα στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἂς δοῦμε ὅμως τί ἐννοεῖ ὁ Παῦλος μὲ τοὺς στίχους . «Σὺ ὁὖν, τέκνον μου, κακοπάθησον ὡς κὰλὸς στρατιώτης ᾿Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τὸῦ βίου πραγματείαις, ἵνὰ τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ». Ἐδῶ ὁ Παῦλος θέλει νὰ τονίσει ὅτι ὅποιος ἐνταχθεῖ στὴν διακονία τοῦ Χριστοῦ, γίνεται «στρατιώτης παρεμβολῆς Κυρίου». «Παρεμβολὴ» θὰ πεῖ στρατόπεδον. Καὶ ἡ «παρεμβολὴ Κυρίου» ἐκφράζει τὴν ὕπαρξη ἐχθρικοῦ στρατοπέδου. Εἶναι τὸ στρατόπεδο τοῦ κόσμου καὶ τοῦ διαβόλου· μὲ τὸ ὁποῖο τὸ στρατόπεδον τοῦ Χριστοῦ βρίσκεται σὲ διαρκῆ, χωρὶς σταματημὸ καὶ ἀνακωχή, πόλεμο. Στρατιώτης Χριστοῦ σημαίνει ὅτι βρίσκεσαι κάτω ἀπὸ τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ· κάτω ἀπὸ τὶς διαταγὲς καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ ἀνταποκριθεῖς, δὲν ἐμπλέκεσαι σὲ βιοτικὲς μέριμνες καὶ προσκολλήσεις φίλων καὶ συγγενῶν, ποὺ μποροῦν νὰ σοῦ ἀνακόψουν τὴν ἀφοσίωσή σου εἰς τὸν Χριστόν.

Στρατιώτης Χριστοῦ σημαίνει ἀκόμη ὅτι προϋπόθεσις βασικὴ εἶναι ἡ κακοπάθεια. Θὰ τὸ ξαναπῶ: ἡ κακοπάθεια. Ἡ ἰσοβία κακοπάθεια. Ἡ ἀπουσία ἀνέσεως ἕνεκα διαρκῶν πειρασμῶν καὶ διωγμῶν. Ὅταν δαίμονες καὶ ἄνθρωποι διώκουν· ὅταν τὰ πάθη ἐπιστρατεύονται γιὰ νὰ καταβάλουν τὸν ἀγωνιστή. Σύμβολό του ἔχει ὁ πιστός, πιστὸς στρατιώτης τὸν σταυρόν. Καὶ ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ ἐπιτομὴ τῆς κακοπαθείας. Ὁ χριστιανὸς χωρὶς κακοπάθειαν ζεῖ ἕναν νόθον Χριστιανισμόν. Μᾶλλον διάκειται ἐχθρικὰ πρὸς τὸν σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ. Διότι γράφει, φερειπείν, στοὺς Φιλιππησίους ὁ Παῦλος ὅτι - ἀναφέρεται σὲ κάποιους Χριστιανοὺς οἱ ὁποῖοι ἦσαν καλοπερασάκηδες καὶ ἐλυπεῖτο πολὺ ὁ Παῦλος καὶ τοὺς ἀποκαλεῖ «ἐχθροὺς τὸῦ σταυροῦ τὸῦ Χριστοῦ». Γιατί ὁ σταυρός, εἴπαμε, εἶναι ἡ ἐπιτομὴ τῆς κακοπαθείας. Στὸν Σταυρὸ δὲν σταυρώθηκε ὁ Χριστός; Δὲν πῆγε νὰ ἀναπαυθεῖ ἐπάνω εἰς τὸν σταυρόν, ἀλλὰ πῆγε νὰ μαρτυρήσει.

Ἀκόμη ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ στρατιώτου περιέχει τὴν ἑτοιμότητα τοῦ μαρτυρίου. Ἡ ἑτοιμότητα τοῦ μαρτυρίου εἶναι τὸ κριτήριον τοῦ βάθους τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ πιστοῦ εἰς τὸν Χριστόν. «Ἐὰν δὲ τις καὶ ἀθλῇ, ὁὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νόμίμως ἀθλήσῃ». Ἐδῶ ζητᾶ νόμιμον ἄθλησιν ὁ Παῦλος. «Ναί, θὰ ἀθλήσεις, ἀλλὰ νόμιμα». Ἡ ἄθλησις εἶναι διηνεκὴς ἄσκησις. Διατήρησις τῶν μελῶν τῆς ψυχῆς, νοῦ, συναισθήματος καὶ βουλήσεως, σὲ κατάσταση εὐλυγισίας καὶ ἑτοιμότητος. Ἡ ἄθλησις ὀφείλει νὰ εὑρίσκεται σὲ νομιμότητα, ὅπως εἴπαμε. «Ἐἂν μὴ πάντα τὸν τῆς ἀθλήσεως νόμον φυλάττῃ», λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, «καὶ τόν ἐπὶ σιτίων καὶ τόν ἐπὶ σωφροσύνης καὶ σεμνότητος καὶ τῶν ἐν παλαὶστρᾳ» δηλαδὴ «θὰ εἶσαι ἐντάξει ἀπέναντι σὲ ὅλα, δηλαδὴ δὲν ἁπλῶς ποὺ θὰ ἀθλεῖσαι, ἀλλὰ θὰ εἶσαι καὶ ὁ σώφρων, ὁ ἁγνός, ὁ καθαρός, ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ ἄθλησίς σου θὰ εἶναι νόμιμος. Ὁ νόμος τῆς διαίτης, τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς σεμνότητος εἶναι προϋποθέσεις, ὅπως καὶ οἱ κανονισμοὶ τοῦ κάθε ἀθλήματος. Ἐὰν δὲν τηρήσεις τοὺς κανόνες τοῦ κάθε ἀθλήματος, δὲν μπορεῖς νὰ στεφανωθεῖς». Ἂν φερειπεὶν ὑπάρχουν πέντε, στὴ σειρά, δρομεῖς, πότε θὰ ξεκινήσουν; Ὅταν δοθεῖ τὸ σύνθημα. Ἐὰν κάποιος ξεκινήσει πιὸ μπροστά, γι' αὐτὸν τὸ ἄθλημα εἶναι ἄκυρον.

Καταλαβαίνετε λοιπὸν ὅτι πρέπει νὰ ἔχομεν μία νομιμότητα εἰς τὴν ἄθλησιν. Καὶ στὸν χῶρον τῆς πίστεως, οἱ νόμοι τῆς πνευματικῆς ἀθλήσεως εἶναι δύο. Ὁ πρῶτος νόμος: ἡ μὴ αὐτόνομος ἄθλησις, ἀλλὰ ἡ ἐξάρτησις ἐκ τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι γιατί σοῦ ἀρέσει νὰ παρουσιάζεις μίαν ἄθλησιν ἀπὸ ἕνα καπρίτσιο, ἀπὸ μία ἰδιοτροπία, δηλαδὴ νὰ εἶσαι ξέχωρος ἀπὸ τὸν Θεό. Ὄχι! «Μ' ἀρέσει ἐμένα ἔτσι νὰ εἶμαι!». Αὐτὸ δὲν εἶναι νόμιμον. Καὶ τὸ δεύτερον: ἡ ἀκριβὴς εὐαγγελικὴ τήρησις τῶν ὅρων τῆς ἀθλήσεως. Ὅ,τι λέγει τὸ Εὐαγγέλιον, στὸν τρόπον καὶ εἰς τὴν ἔκφρασιν. Καὶ νὰ εἶσαι ὁ ἄνθρωπος ὁ διακριτικός. Τότε εἶναι νόμιμη ἡ ἄθλησή σου. Καὶ τότε γίνεται καὶ ἀποδεκτὴ αὐτὴ ἡ ἄθλησις.

Ἔχει ὅμως ὁ Παῦλος καὶ μία τρίτη εἰκόνα ποὺ τὴν προβάλλει εἰς τὸν Τιμόθεον καὶ τοῦ λέγει: «Τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δὲῖ πρῶτον τῶν κὰρπῶν μεταλαμβάνειν». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὅπως ὁ γεωργὸς πρῶτος μετέχει τῶν καρπῶν τοῦ κόπου του: «Ἔβαλες σταφύλια; Ἔβαλες ἀμπέλι; Πρῶτος θὰ φᾶς, βέβαια, σταφύλια» κ.ο.κ. Ἔτσι καὶ ὁ στρατιώτης καθηγητὴς τοῦ Χριστοῦ πρῶτος θὰ μετέχει τῶν πνευματικῶν τοῦ καρπῶν. Καὶ οἱ καρποὶ εἶναι τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς θὰ δοκιμάσει αὐτὰ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν νὰ κρυφτοῦν.

Ἀγαπητοί. Ἡ μνήμη τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου μᾶς ἔφερε στὰ εὐαγγελικὰ χνάρια πρακτικῆς ἑρμηνείας τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων εἶναι ἡ ἑρμηνεία ἡ ὀρθὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐξάλλου αὐτὴ εἶναι ἕνα εἰκονογραφημένον εὐαγγέλιον. Καὶ ὅπως λέει ὁ Παῦλος: Εἶναι «ἐπιστολὴ γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη». Οἱ ἄνθρωποι αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴν βλέπουν, τὴ γνωρίζουν καὶ τὴ διαβάζουν. Δηλαδὴ αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ βίος τοῦ πιστοῦ, τοῦ Ἁγίου, εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο πραγματικὰ δίνει ὅλο τὸ μέτρον τῆς πίστεως καὶ ἀγάπης τοῦ Ἁγίου. Ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων λοιπὸν εἶναι ἡ ἑρμηνεία ἡ ὀρθὴ τοῦ Εὐαγγελίου.

Ναί. Πῶς ἐκεῖνοι ἔζησαν; Ἔτσι κι ἐμεῖς. Χωρὶς περικοπὲς· καὶ περιτομὲς· καὶ ἐπιλογές: «Αὐτὸ μ' ἀρέσει ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιον, ἐκεῖνο δὲν μ' ἀρέσει. Αὐτὸ τὸ κάνω, ἐκεῖνο δὲν τὸ κάνω, γιατί δὲν μ' ἀρέσει». Ὄχι, χωρὶς περικοπὲς καὶ χωρὶς περιτομές. Ὅπως ὁ Κύριος ἐδίδαξε τὸ Εὐαγγέλιον, καὶ ἔζησε. Ὁ μεγάλος πειρασμὸς τῶν ἐσχάτων, ὅταν θὰ φτάνουμε στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας, ἀγαπητοί, εἶναι τόσο τὸ περιτετμημένον Εὐαγγέλιον, ὅσο καὶ τὸ ἀκρωτηριασμένο πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ἔτσι μ' ἀρέσει ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι. Ὄχι ὅπως εἶναι. Ἐμένα ἔτσι μ' ἀρέσει. Τὸ εὐαγγέλιο μοῦ κάνει ἐντύπωση μόνο ὅπου ἔχω τὶς προτιμήσεις μου». Πόσες φορὲς ἀκοῦτε ἀνθρώπους ἄσχετους στὴν πίστη νὰ σοῦ λένε: «Ε, ὁ Χριστὸς λέει ἀγάπη». Πῶς τώρα τὴν ἐννοοῦν τὴν ἀγάπη αὐτή, ἄλλο πρᾶγμα...Να σᾶς πῶ πῶς τὴν ἐννοοῦν. Καὶ ἡ πορνεία λέγεται «ἀγάπη». Καὶ ὅλα τα τραγούδια, 99,9%, ποὺ ἀκούγονται, τὰ «κοσμικὰ» λεγόμενα «τραγούδια», εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ ἀγάπη! Ἀλλὰ τί ἀγάπη ὅμως; Πορνικὴ ἀγάπη!

Ἂς προσέξομε λοιπόν. Οἱ ἅγιοι μᾶς ἔδειξαν τὸν σωστὸ δρόμο. Γι΄αυτό τοὺς ἔχουμε ἀνάγκη. Ὁ ἅγιος Δημήτριος ποὺ σήμερα τιμοῦμε τὴ μνήμη του, εἶναι ὁ ἀσάλευτος ὁδοδείκτης πνευματικῆς πίστεως καὶ ζωῆς σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

 

ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΓΟΝΕΩΝ

ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΜΑΣ

ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Λόγος εἶναι ἡ προφορικὴ ἔκφραση τῶν σκέψεων ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸ περιβάλλον καὶ τοὺς συνανθρώπους μας. Ἡ δύναμη τοῦ λόγου σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς μας εἶναι πολὺ σημαντική.

Πῶς ὅμως ὁ λόγος τῶν γονέων καθορίζει καὶ διαγράφει τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν;

Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, ἰδίως σήμερα, φαίνεται ἀπὸ τὸν λόγο του καὶ τὶς ἐνέργειες του. Τὰ λόγια μας ἐκφράζουν τὸ εἶναι μας, τὰ συμπλέγματα καὶ τὶς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς μας. Ἔχει μεγάλη σημασία ὅ,τι θὰ πῶ καὶ πῶς θὰ τὸ πῶ. Ἡ ὑποκρισία, ἡ ἀδιαφορία, ἡ σκληρότητα, ἡ εἰρωνεία φαίνονται. Ἀντίθετα ὁ λόγος μὲ καθαρότητα καὶ πραότητα, σύνεση καὶ ἀγάπη ξεχωρίζουν καὶ βρίσκουν ἀνταπόκριση. Οἱ ψυχὲς δεχόνται αὐτὸ τὸν λόγο καὶ τρέφονται.

Ὁ λόγος ἔχει δύναμη, ὁ λόγος ἔχει ἐνέργεια, ὁ λόγος ἂν εἶναι καθαρὸς καὶ ἁγνὸς κατεβάζει τὸν θεὸ στὴ γῆ» μας λέει ὁ γέροντας Αἰμιλιανὸς ὁ Σιμονωπετρίτης.

Ἡ φύση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τέτοια ὥστε καταστρέφεται ἢ σώζεται ἀπὸ τὸν λόγο» τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος».

Ὁ αἰσχρὸς λόγος ὁδηγεῖ σὲ πονηρὴ σκέψη ἐνῶ ὁ σεμνὸς σὲ σωφροσύνη καὶ σύνεση.

Ἡ πρώτη ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ λόγος. Ἡ χροιὰ τῆς φωνῆς ξεσηκώνει ἢ ἠρεμεῖ τὸ ἔμβρυο. Τὸ μεγαλώνει συναισθηματικὰ καὶ τοῦ μαθαίνει τὸ περιβάλλον του.

Εἶναι εὔκολο μὲ τὸν φόβο καὶ τὴ δυνατὴ φωνὴ νὰ ἀκινητοποιήσω τὴν προσοχὴ τῶν παιδιῶν. Πρέπει ὅμως νὰ γνωρίζω ὅτι ἔτσι μεγαλώνω ἕνα ἀνίσχυρο παιδὶ χωρὶς αὐτοπεποίθηση. Ἕνα παιδὶ ποὺ εὔκολα σταματᾶ νὰ ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του. Ἕνα παιδὶ ποὺ πολὺ γρήγορα θὰ καταρρεύσει στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, θὰ λυγίσει σὲ ἀποφάσεις καὶ ἀναζητήσεις. Ὅταν ὅμως δένω τὰ παιδιά μου, μὲ σεβασμο καὶ πραότητα ἀρχίζω νὰ χτίζω ἕνα ἰσχυρὸ καὶ δυναμικὸ ἄνθρωπο ποὺ μπορεῖ νὰ ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του νὰ μάχεται, νὰ γνωρίζει τὰ προτερήματα ἀλλὰ καὶ τὰ ἐλαττώματά του, νὰ παλεύει στὶς δυσκολίες, νὰ γίνεται ἰσχυρὸ παιδί, δυναμικὸς ἐνήλικας.

Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸ πρόσωπό τους εἶναι βασικὸς ἄξονας, εἶναι στάση ζωῆς, εἶναι σκέψεις, εἶναι συναισθήματα, εἶναι λέξεις: σὲ εὐχαριστῶ, σὲ παρακαλῶ, συγγνώμη.Είναι ἀληθινὴ συμπεριφορά.

Ὁ λόγος ὅμως στὴν ἀγωγὴ ἀλλὰ καὶ στὴ ζωή μας γενικότερα δὲν εἶναι μόνο ἡ λεκτικὴ ἐπικοινωνία. Λόγος εἶναι ἡ ἀγκαλιά μας, τὸ ἁπαλὸ χάδι μας, τὸ χαμόγελο μας. Λόγος εἶναι τὸ βλέμμα μας, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀπορροφήσει τὴν ὀργή, τὸν θυμό, τὴν ἀγανάκτηση του. Λόγος εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἤρεμη ἀποδοχὴ τῆς συμπεριφορᾶς τους, τὸ προσωπικό μας παράδειγμα. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἀγωγὴ χρειάζεται πολὺ παράδειγμα, πολλὴ προσευχή, πολλὴ προσοχή.

Ἀλήθεια πῶς μπορῶ νὰ τὰ καταφέρω ὅλα αὐτά; Ἂν δυσκολεύεστε μὲ τὰ παιδιά σας, νὰ βρεῖτε χῶρο καὶ τὸ τρόπο ἐπικοινωνίας, ἀναδεῖξτε τὸ καλὸ ποὺ ὑπάρχει μέσα τους, δέστε τὶς ἱκανότητές τους. Δὲ χρειάζεται νὰ τὰ ἐπαινεῖτε συχνά. Νὰ εἶστε προσεκτικοὶ μὲ τὶς παρατηρήσεις. Φροντίστε νὰ μὴ γίνονται ἄσκοπα καὶ πνίγουν τὶς διαδρομές τους. Ἂν μπορεῖτε νὰ τὰ ἐμπιστευτεῖτε. Ἔτσι πολὺ γρήγορα θ' ἀνθίσουν οἱ δυνάμεις τους. Αὐτὲς ποὺ ἔχει ὁ καθένας μας, αὐτὲς ποὺ μᾶς κάνουν ὅλους ξεχωριστοὺς καὶ μοναδικούς. Οἱ λέξεις προτροπῆς νὰ ἔχουν μέσα τους ἀγάπη, χαρά, ἐλπίδα. Μπορεῖς τὸ ξέρω...Είμαι σίγουρη ὅτι θὰ τὰ καταφέρεις...Σε εὐχαριστῶ ποὺ προσπάθησες...Η δυσκολία θὰ γίνει δύναμη θὰ δεῖς...

Ἡ ἀγωγὴ θέλει προσπάθεια, καθημερινὸ ἀγῶνα. Ἀπὸ ποῦ ὅμως θὰ ἀντλήσουμε δυνάμεις ὅταν ἡ καθημερινότητα μὲ τ' ἀδιέξοδα τῆς μᾶς πνίγει;

Ἡ ἐκκλησία μας πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες ὕψωσε τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ στὸ ναὸ καὶ στὴ ζωή μας. Ὕψωσε μιὰ θυσία μέχρι θανάτου γιὰ τὸν ἄνθρωπο δίπλα μας. Ὁ δικός μας κόπος εἶναι πάντα μικρότερος ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔγινε πάνω στὸν Σταυρό. Ἂς ὑψώσουμε τὰ μάτια μας σὲ αὐτό, ἂς πάρουμε δύναμη ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς ἐκκλησίας μας καὶ ἡ προσπάθεια μᾶς θὰ δώσει καρπούς, μὲ διαφορετικοὺς χρόνους γιὰ τὸν καθένα μας.

Εὔχομαι ὁλόψυχα ἀγαπητοὶ γονεῖς, νὰ μᾶς ἀξιώσει

ἡ Παναγία μας μὲ θεάρεστο δρόμο ἀγωγῆς.

 

Μαρία Μπουρλή

Εκπαιδευτικός 

 

ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

 

 

Μιὰ δασκάλα ἔχει ἀποφασίσει νὰ παίξουν ἕνα παιχνίδι στὴν τάξη της.

Λέει λοιπὸν στὰ παιδιά, νὰ φέρει τὸ κὰθ' ἕνα, μιὰ πλαστικὴ σακούλα, ποὺ θὰ περιέχει μέσα μερικὲς πατάτες. Σὲ κάθε πατάτα θὰ δώσει ἕνα ὄνομα ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ μισεῖ.Έτσι, ὁ ἀριθμὸς τῶν πατατῶν ποὺ κάθε παιδὶ θὰ βάλει στὴ σακούλα του θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἀνθρώπων ποὺ μισεῖ.

Τὴν ἄλλη μέρα κάθε παιδί, ἔφερε ἀπὸ μιὰ σακούλα μὲ πατάτες, μὲ τὸ ὄνομα τῶν ἀνθρώπων ποὺ μισοῦσαν, γραμμένο σὲ κάθε πατάτα. Κάποια παιδιὰ εἶχαν δύο πατάτες μέσα στὴ σακούλα, ἄλλα τρεῖς, ἄλλα πέντε καὶ ἄλλα περισσότερες. Ἡ δασκάλα λέει μετὰ στὰ παιδιά, νὰ κουβαλοῦν μαζί τους τὴν πλαστικὴ σακούλα μὲ τὶς πατάτες, ὅπου καὶ ἂν πηγαίνουν (ἀκόμη καὶ στὴν τουαλέτα), γιὰ μερικὲς μέρες........

Ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὲς μέρες, τὰ παιδιὰ ἄρχισαν νὰ διαμαρτύρονται, λόγῳ τῆς δυσάρεστης ὀσμῆς ποὺ ἄφηναν οἱ πατάτες οἱ ὁποῖες ἄρχισαν νὰ σαπίζουν. Ἄλλωστε, αὐτοὶ ποὺ εἶχαν περισσότερες πατάτες στὴ σακούλα, ἔπρεπε νὰ ἀντέξουν καὶ τὸ μεγαλύτερο βάρος τους. Κάποιες μέρες ἀργότερα, τὸ παιχνίδι τελείωσε καὶ τὰ παιδιὰ ἀνακουφίστηκαν καὶ ἀπὸ τὴν ἀπαλλαγή τους ἀπὸ τὸ βάρος ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ δυσοσμία τῶν χαλασμένων πατατῶν.

Ἡ δασκάλα ρώτησε τὰ παιδιά: «Πῶς αἰσθανθήκατε κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ παιχνιδιοῦ;. Τὰ παιδιά, ἄρχισαν ὁμαδικὰ νὰ διαμαρτύρονται γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἔπρεπε νὰ κουβαλοῦν παντοῦ μιὰ τσάντα μὲ πατάτες καὶ μάλιστα χαλασμένες μὲ ἄσχημη μυρωδιά, ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετά.

Στὴ συνέχεια, ἡ δασκάλα τους ἀποκάλυψε τὸ κρυμμένο νόημα πίσω ἀπὸ τὸ παιχνίδι . «Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ κατάσταση ὅταν ἔχετε μῖσος γιὰ κάποιον μέσα στὴν καρδιά σας. Ἡ δυσωδία ἀπὸ τὸ μῖσος θὰ φωλιάσει στὴν ψυχή σας καὶ θὰ τὸ μεταφέρετε μαζί σας ὅπου κι ἂν πᾶτε συνεχῶς. Ἂν δὲν μπορεῖτε νὰ ἀνεχθεῖτε τὴ μυρωδιὰ τῶν σάπιων πατατῶν γιὰ μερικὲς μόνο μέρες, μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε πὼς θὰ εἶναι νὰ ἔχετε τὴ δυσωδία τοῦ μίσους στὴν ψυχή σας γιὰ μιὰ ζωή;

Ἠθικὸ Δίδαγμα: Προσπαθῆστε νὰ ἀποβάλλετε τὸ μῖσος ποὺ ἔχετε γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ συγχωρέστε τους, ὥστε νὰ μὴν ἔχετε τὸ βάρος στὴν καρδιά σας γιὰ μιὰ ζωή.

Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν εἶναι ν' ἀγαπᾶς ἕνα τέλειο, σημαντικὸ καὶ δυνατὸ ἄτομο, ἀλλὰ νὰ ἀγαπᾶς ἕνα ἀσήμαντο καὶ μὲ ἐλαττώματα πρόσωπο, δυνατά!!

 

ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Ὅταν οἱ σύζυγοι διαφωνοῦν μεταξύ τους ἐγωιστικὰ καὶ ἀπορρίπτουν τὴν ἀγάπη, δὲ γίνεται τίποτα σωστὸ στὸ σπίτι, ἔστω κι ἂν ὅλα τὰ ἄλλα πράγματα ἔρχονται εὐνοϊκά. Ἐνῷ ὅταν ἔχουν ὁμόνοια καὶ εἰρήνη, δὲ συμβαίνει τίποτα δυσάρεστο, ἔστω κι ἂν προκαλοῦνται καθημερινὰ ἄπειρες τρικυμίες. 

 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

 

 

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

 ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 Ἀόρατη ἢ Ὁρατὴ μὲ συγκεκριμένα μέλη καὶ ἱεραρχικὴ δομή;

+ π. Δανιήλ Γούβαλη

  Ἂς δοῦμε τώρα ἕνα πολὺ σημαντικὸ θέμα. Πρόκειται γιὰ τὸ θέμα, «Ἐκκλησία». Καὶ ἐδῶ διαφωνοῦμε. Οἱ Πρό-τεστάντες ὁμιλοῦν γιὰ ἀόρατη Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἔχει ὡς μέλη της ὅσους ζοῦν χριστιανικὰ καὶ εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Χριστό («ἑνωμένοι», ὅπως τὸ ἐννοοῦν αὐτοί). Τὸν ἀριθμό τους τὸν γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. Δὲν ἀναγνωρίζουν ὅρια στὴν στρατευόμενη Ἐκκλησία οὔτε θέλουν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ὁρατὴ φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν δέχονται σὰν μία ἀόρατη , ἰδεαλιστική, ποθητὴ ἐπανασυνεύρεση ὅλων.

Ἀλλά το ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἕνα ὁρατὸ καθίδρυμα φαίνεται ὁλοκάθαρα στὶς σελίδες τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, β' 47: "Ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σωζόμενους καθ' ἡμέραν τὴ ἐκκλησία". Προηγουμέ-νὼς λέγει ὅτι μετὰ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου βαπτίσθηκαν καὶ προστέθηκαν 3.000 ἄνθρωποι. Ἐδῶ λέγει ὅτι κάθε ἡμέρα μὲ τὴν εὐλογία καὶ τὴν δύναμη τοῦ Κυρίου πίστευαν ἄνθρωποι, ἔβρισκαν τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας καὶ προσθέτονταν στὴν Ἐκκλησία, σ' ἕνα ὁρατὸ ὀργανισμὸ ποὺ εἶχε συγκεκριμένα μέλη, τὰ ὁποῖα μποροῦσαν νὰ μετρηθούν, σ' ἕνα σῶμα μὲ ἱεραρχικὴ δομή. Ἐπί κεφαλῆς ἦταν οἱ Ἀπόστολοι καὶ στὴν συνέχεια οἱ ἴδιοι πλαισιωμένοι ἀπὸ τοὺς πρεσβυτέρους καὶ διακόνους.

Πράξ. ε' 11: «Καὶ ἐγένετο φόβος μέγας ἔφ' ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν». Ὁ Ἀνανίας καὶ ἡ Σάπφειρα συμπεριφέρθηκαν ἅσχημα, χρησιμοποίησαν ψευδολογία καὶ τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Ἡ εἴδηση τῆς τιμωρίας των σκόρπισε φόβο σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ στὰ συγκεκριμένα ὁρατὰ μέλη ποὺ ἀνῆκαν σ' ἕνα ὁρατὸ ὀργανισμὸ μὲ ἐπί κεφαλῆς τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους.

Στὶς ἐπιστολὲς τῶν Ἀποστόλων γίνεται λόγος γιὰ συγκεκριμένες ὁμάδες ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν ἐπὶ κεφαλῆς ἕνα πρεσβύτερο χειροτονημένο ἀπὸ Ἀπόστολο. Γίνεται λόγος γιὰ ποίμνιο καὶ ποιμένες. Καὶ οἱ ποιμένες εἶναι ὁρατοὶ καὶ τὸ ποίμνιο ὁρατό.

Στὴν Κόρινθο κάποιος εὔπορος Χριστιανός, ὀνόματι Γάϊος, φιλοξενοῦσε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ἀλλὰ καὶ κάθε Χριστιανὸ ποὺ διερχόταν ἀπὸ τὴν Κόρινθο, καὶ ὁ ὁποῖος μπορεῖ λ.χ. νὰ ἦταν μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀθηνῶν ἢ τῆς Κρήτης ἢ τῆς Κύπρου. Ρώμ. ἰστ' 23: «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Γάϊος ὁ ξένος μου καὶ τῆς ἐκκλησίας ὅλης». Οἱ φιλοξενούμενοι ἀπὸ τὸν Γάϊον ἦταν συγκεκριμένα πρόσωπα, γνωστά, ὁρατά.

Βέβαια ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἀγνοεῖ καὶ τὸ ἀόρατο στοιχεῖο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀρχηγός της Ἰησοῦς Χριστὸς βρίσκεται στοὺς οὐρανούς. Οἱ ἅγιοι, οἱ ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων Χριστιανῶν βρίσκονται στοὺς οὐρανούς. Δὲν τοὺς βλέπουμε μὲ τοὺς αἰσθητοὺς ὀφθαλμούς. Ἡ Θεία Χάρη ποὺ κυκλοφορεί μέσα στὰ Μυστήρια καὶ σὲ ὅλη τὴν ζωή της Ἐκκλησίας εἶναι ἀόρατη.

Μὲ τοὺς Προτεστάντες διαφωνοῦμε καὶ στὸ ἑξῆς σημείο. Γι' αὐτοὺς μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μόνο οἱ καλοὶ καὶ ἐνάρετοι καὶ αὐτοὶ ποὺ προχωροῦν στὴν τελειότητα. Ἐμεῖς δεχόμαστε ὅτι μέσα στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν καὶ ἅγιοι καὶ ἁμαρτωλοί.

Μάτθ. ἰγ' 47: «Πάλι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὁμοιάζει μὲ δίχτυ ποὺ ρίχθηκε στὴν θάλασσα καὶ περιέκλεισε κάθε εἴδους ψάρια». Πρόκειται γιὰ τὴν παραβολὴ τῆς σαγήνης. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία, μοιάζει μὲ σά-γήνη ποὺ ἔπιασε καλὰ καὶ ἄσχημα ψάρια.

Στὸν ἑπόμενο στίχο, ἰγ' 48 ὁμιλεῖ γιὰ διαχωρισμό. Ἀνέ-βασαν τὸ δίχτυ στὴν ἀκρογιαλιά, ξεχώρισαν τὰ κατάλληλα ἀπὸ τὰ ἀκατάλληλα, «συνέλεξαν τὰ καλὰ εἰς ἀγγεῖα, τὰ δὲ σαπρὰ ἔξω ἔβαλον».

Ἀλλοῦ χρησιμοποιεῖται ἡ εἰκόνα τοῦ σίτου καὶ τῶν ζιζα-νίων.

Στὴν Α' πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή, στὸ ἑνδέκατο κεφά-λαιο, γίνεται σαφὴς λόγος γιὰ ἐκλεκτὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κοινωνοῦσαν ἀξίως καὶ γιὰ ἄλλα ποὺ πλησίαζαν ἀναξίως στὴν Τράπεζα τοῦ Κυρίου κι ἔτρωγαν κι ἔπιναν τὴν καταδίκη τοὺς (Ἂ Κόρ. ἰ' 29).

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ὡρισμένα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ξεπεσμένα, μπορεῖ νὰ συνέλθουν, νὰ ξυπνήσουν, νὰ μετα-νοήσουν καὶ νὰ γίνουν ἐκλεκτά. Ρώμ. ἰγ' 11-12: «Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι... Ἀποθώμεθα τὰ ἔργα του σκὸτους κλπ». Ἂν ἴσχυαν αὐτὰ ποὺ λέγουν οἱ Προτεστάντες, ἂν ὅλοι μέσα στὴν Ἐκκλησία ἦταν ἐνάρετοι, ὁ Ἀπόστολος δὲν θὰ μιλοῦσε ἔτσι.

 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ π.ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ

“ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ”

 

 

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΩΡΩΠΟΥ

ΝΕ