ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ὁσιομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Πρῶτος ὁ Βατοπαιδινός (†1280)

ΜΝΗΜΗ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

 

 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΡΕΩΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ, ΟΙ ΥΠΟ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΩΝ ΑΖΥΜΙΤΩΝ ΞΙΦΕΙ ΤΕΛΕΙΩΘΕΝΤΕΣ, ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΝΔΟΞΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΑΓΧΟΝΗ ΑΠΑΙΩΡΗΘΕΙΣ

Ἡ Καθολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στὶς 5 Δεκεμβρίου, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ἑορτάζει καὶ τὴν μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων ὁσιομαρτύρων Καρεωτῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τῶν ὑπὸ τῶν λατινοφρόνων ἀζυμιτὼν ξίφει τελειωθέντων καὶ τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἀγχόνη ἀπαιωρηθέντος. Σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ Συναξαριστή[1] : «τὴ αὐτὴ ἡμέρα οἱ ἅγιοι ὁσιομάρτυρες οἱ ἐν τοῖς κελλίοις τοῦ Ἄθω κατοικοῦντες, οἱ τους Λατινόφρονας ἐλέγξαντες, τὸν βασιλέα, φημί, Μιχαήλ, καὶ τὸν Πατριάρχην Βέκκον, ὁ μὲν πρῶτος ἀπηγχονίσθη, οἱ δὲ λοιποὶ ξίφει ἐτελειώθησαν». Οἱ στίχοι τοῦ Συναξαρίου ἀναφέρουν : «Τὴ τῶν ὁσίων πληθύι γνώμη μία, ὑπὲρ πατρώων δογμάτων τεθνηκέναι».

Ἂς δώσουμε, ὅμως, τὸν λόγο στὸν πανοσιολογιώτατο ἀρχιμανδρίτη κυρὸ Γερβάσιο Ραπτόπουλο, νὰ μᾶς ἀφηγηθεῖ τα περὶ τῶν ὁσιομαρτύρων[2].

«Κατὰ τέλη τοῦ 13ου αἰῶνος τὸ Βατικανὸ στὸν αἱματηρὸ πόλεμο ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅταν δόθηκε ἡ ἀφορμή, ἔβαλε στόχο καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος, τὸ Κάστρο αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὄχι ὁ ἴδιος ὁ Πάπας προσωπικά, βέβαια. Ἄλλα μὲ τὸ λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η' τὸν Παλαιολόγο καὶ τὸν λατινόφρονα ἐπίσης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸν Ἰωάννη Βέκκο. Φρονοῦντες καὶ οἱ δύο ὅτι ὁ Πάπας θὰ ἀσκοῦσε τὴν ἐπιρροή του στὴ Δύση καὶ θὰ ἐρχόταν στρατὸς στὴν ἀπειλούμενη πόλη τοῦ Κωνσταντίνου, σκέφθηκαν νὰ ὑπογράψουν ἔνω¬ση μὲ τὴν λεγομένη ἐκκλησία τοῦ Πάπα.

Πῶς ὅμως νὰ πείσουν τὸν Ὀρθόδοξο λαὸ γιὰ τὴν προδοσία αὐτή; Μὲ τὴν πειθώ; Στάθηκε ἀδύνατον νὰ τὸ ἐπιτύχουν. Ἔτσι χρησιμοποίησαν τὴ βία. Τὴ βία παντοῦ. Ἰδιαίτερα ὅμως στὸ «Κάστρο τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸν Ἄθωνα. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ συνάντησαν ἄρνηση. Ἁγιορεῖτες Πατέρες προτίμησαν τὸν θάνατο παρά. τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας καί, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, τὴν ὑποταγή τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στὸν αἰρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης. Αὐτὸ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ζωγράφου. Αὐτὸ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Βατοπαιδίου. Αὐτὸ τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ στὶς Καρυές.

Ἀπόσπασμα Λατίνων καὶ λατινοφρόνων στρατιωτών, ἐκπροσώπων τοῦ Αὐτοκράτορα, διέταξε τὴ σύναξη στὶς Καρυὲς τῶν Μοναχῶν, ποῦ δι¬έμεναν στὰ γύρω ἀπὸ τὶς Καρυὲς κελλιά. Σκὸ¬πός τῆς συνάξεως ἦταν νὰ πεισθοῦν οἱ Ἁγιορεὶτες Μοναχοί, μὲ ἐπί κεφαλῆς τὸν Πρῶτο, νὰ συγκατατεθοῦν στὴν ἕνωση μὲ τὴν λεγομένη ἐκκλησία τοῦ Πάπα. Νὰ λατινοφρονήσουν καὶ νὰ δέ-χθοῦν τὰ λατινικὰ δόγματα.

Στὴν πρόταση ὅμως αὐτὴ τῆς προδοσίας ἀντὲ¬δρασαν ὅλοι. Καὶ ὁ Πρῶτος καὶ οἱ Μοναχοί. Μὲ ἕνα λόγο καὶ μὲ μιὰ ἀπόφαση, ἀποκρίθηκαν ὅτι εἶναι πρόθυμοι καὶ νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὴν ὀρ¬θόδοξη πίστη, τὴ μόνη καὶ ἀληθινὴ πίστη. Μὰταια οἱ λατινόφρονες τοῦ αὐτοκράτορα ἀπειλούσαν τοὺς Μοναχοὺς μὲ κολαστήρια καὶ μὲ αὐτὸν τὸν θάνατο καὶ τὸν Πρῶτο μὲ ἀγχόνη.

Μὲ παρρησία καὶ μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ μαρτυρίου, ὁμιλοῦσαν κατὰ τῆς ἑνώσεως μὲ τὸν ἀντὶχριστο Πάπα. Δὲν μποροῦν, ἔλεγαν, νὰ συμβιβασθούν τὰ ἀσυμβίβαστα πράγματα. Μπορεῖ νὰ συμβιβασθεῖ Χριστὸς καὶ Βελιάρ, Χριστὸς καὶ Διάβολος; «Τὶς συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ»[3]; Καμμιὰ κοινωνία δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μεταξὺ τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως. Ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ προῆλθε ὁ φωτισμός. Καὶ ἀπὸ τὴ Δύση προῆλθε τὸ σκότος.

Ὁ διάλογος κρίθηκε μάταιος ἀπὸ μέρους τῶν λατινοφρόνων. Οἱ Ἁγιορεῖτες Μοναχοὶ κι ἐδῶ στὶς Καρυὲς ἀποδείχθηκαν ἀμετάπειστοι. Βρὰχοι ἀκλόνητοι. Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἐχθροί της Ὀρθο¬δοξίας ἄρχισαν τὰ βασανιστήρια. Ἀλλὰ ὅσο βὰ¬σανίζονταν οἱ Μοναχοί, τόσο καὶ πιὸ πολύ, μὲ ὅλη τους τὴ δύναμη, ὁμολογοῦσαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη. Γι' αὐτὸ καὶ διατάχθηκε ὃ θάνατος. Θάνατος σκληρός. Ἡ ἀγχόνη καὶ ἡ σφαγή. Ἡ ἀγχόνη γιὰ τὸν Πρῶτο τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἡ σφαγὴ γιὰ τοὺς Μοναχούς. Κοκκίνισε τὸ ἱερὸ χῶμα τῶν Καρυῶν. Ἀλλὰ τὸ αἷμα αὐτὸ ἀνέβηκε στὸν οὐρανό, μπροστὰ στὸ Θεό, μαζὶ μὲ τὶς ψυχὲς τῶν ὁσιομαρτύρων πατέρων, σὰν θὺ¬μίαμα εὐωδιαστό. Ἦταν ἡ τελευταία λατρεία τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ποὺ τὴν τέλεσαν στὰ ἅγια χώματα τοῦ Ἁγίου Ὅρους μὲ τὸ αἷμα τῆς καρδιᾶς τους. Ἀφοῦ προσέφεραν στὸ Θεὸ τὰ πάντα, τελευταῖα προσέφεραν καὶ τὸ αἷμα τους.

Ἀλλά, ἂς δώσουμε τὸν λόγο καὶ στὸν λόγιο Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους, πανοσιολογιώτατο ἀρχιμανδρίτη, Γὲροντα Γεώργιο Καψάνη, γιὰ νὰ περιγράψει μὲ τὴ δική του γραφίδα τὴ θυσία αὐτὴ τῶν Ἁγιορειτών Προμάχων τῆς Ὀρθοδοξίας[4].

«...Μεγάλος πόλεμος ἐγείρεται καὶ πάλι κατὰ τῶν ὀρθοδόξων καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Πὸλ¬λοί ἐνδίδουν, γίνονται λατινόφρονες. Οἱ ἐναπο¬μείναντες ὀρθόδοξοι ἔχουν νὰ παλαίσουν πρὸς λατίνους καὶ λατινόφρονες. Στοὺς λατινόφρονες ἀνῆκαν Αὐτοκράτορες, Πατριάρχαι, Ἀρχιερείς, πολιτικοὶ ἡγέται, μὲ ἐξουσία καὶ δύναμι κοσμική. Ἀνθίστανται οἱ πιστοὶ ὀρθόδοξοι παντού καὶ ἐδῶ στὸ Ἅγιον Ὅρος.

Ἔρχεται μάλιστα ἐποχὴ ποὺ οἱ Λατινόφρονες ἐκβιάζουν τοὺς Ἁγιορείτας πατέρας νὰ προσκυνήσουν τὸν πάπα. Οἱ πλεῖστοι ὅμως προτιμοῦν τὸν θάνατο ποῦ εἶναι ζωὴ καὶ ὄχι τὴ ζωὴ ποῦ εἶναι θάνατος.

Τελειώνονται μαρτυρικὰ πολλοὶ Ἁγιορεῖτες στὶς ἱερὲς Μονὲς Ἰβήρων, Βατοπεδίου, Ζωγράφου. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ στὶς Καρυές, κατὰ τὸν ἱερὸ Νικόδημο, «εὑρίσκομεν καὶ ὁσιομάρτυρας, τὸν Πρῶτον τοῦ Ἁγίου Ὅρους, καὶ τοὺς κατοικοῦντας εἰς τὰ κελλία, οἵτινες, ἐπειδὴ ἤλεγξαν τοὺς λατινόφρονας, Μιχαὴλ τὸν Βασιλέα καὶ Βέκκον τὸν Πατριάρχην, ὁ μὲν πρῶτος ἐκρεμάσθη, οἱ δὲ ἄλλοι ξίφει τὴν κεφαλὴν ἀπετμήθησαν.»

Ἐδῶ τελειοῦται μαρτυρικῶς ὁ ὁμολογητὴς Πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἱερομάρτυς Κοσμᾶς, τοῦ ὁποίου τὸ σεβάσμιο, εὐωδιάζον καὶ χαριτόβρυτο μαρτυρικὸ λείψανο ἀνεκαλύφθη, μερίμνη τῆς Σεβαστῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, στὸν Νάρθηκα τοῦ πανσέπτου αὐτοῦ Ναοῦ[5].

Ἐδέχθη τὸν μαρτυρικὸ θάνατο ὁ μακάριος ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό. Τὸ μαρτύριο εἶναι ὅ, τι ὑψηλότερο ἔχει νὰ προσφέρη ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὸν Θεό.

Μακάριε καὶ Σεπτὲ Πρῶτε τοῦ Ἁγίου Ὅρους, Ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Κοσμᾶ, πρὼτος στὸ ἱερὸ διακόνημα τοῦ Πρώτου τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, πρῶτος καὶ στὸ μαρτύριο καὶ τὴν ὁμολογία τὸ Χριστοῦ.

Πρῶτος στὴν ἕδρα τοῦ Πρωτάτου, πρῶτος καὶ στὴν ἀγχόνη καὶ τὸν θάνατο καὶ τὸν τάφο.

Τὸ πολύαθλο καὶ μαρτυρικό του σῶμα ὤς πολύτιμο θησαυρὸ ἔκρυψε καὶ ἐφύλαξε ἡ Ἱερὰ αὐτὴ γῆ.

Τώρα, μὲ θεία νεῦσι, ὡς ἀστὴρ ἑωθινὸς ἀνατέλλεις πάλι στὸ Ἀγιώνυμο αὐτὸ Ὅρος καὶ στὴν ἀπανταχοῦ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ φώτισης καὶ ὁδήγησης τὶς ψυχές μας στὴν ἀκλινῆ ὁμολογία τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Σφραγίζονται σήμερα τὰ στόματα ὅσων ἠθέλησαν νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν ὁμολογία τῶν Ἁγιορειτῶν καὶ τὴν μαρτυρική τους τελείωσι ἀπὸ τοὺς λατινόφρονες.

Χάρις στὴν ἰδική του θυσία ἠμπορεῖ ἢ Ὀρθὸδοξος Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος νὰ λέγουν πρὸς τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο «ἔρχου καὶ ἴδε»[6], τὸν ἀληθινὸ Χριστό, τὸ πλήρωμα τῆς Ἀληθεῖας Τοῦ καὶ τῆς Χάριτος Τοῦ, τὸν ὅλο Χριστό, τὴν Κεφαλὴ καὶ τὸ Σῶμα Τοῦ. Ἡ φωνὴ σοῦ ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν ἀκούγεται σήμερα.

Ἀπὸ τὸν τάφο σου ἕνας μυστικὸς ποταμὸς ἀναβλύζει, τοῦ ὁποίου τὰ ὁρμήματα εὐφραίνουν τὴν Πόλι τοῦ Θεου, τὴν Ἁγία ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ὀρθόδοξον Καθολικὴ Ἐκκλησία.

Εὐλογημένη ἡ ἄσκησίς σου.

Εὐλογημένη ἡ ὁμολογία σου.

Εὐλογημένος ὁ μαρτυρικός σου θάνατος.

Εὐλογημένη ἡ ἐπὶ 700 χρόνια σπορά σου στὴν Ἁγιορείτικη γῆ.

Εὐλογημένη καὶ ἡ φανέρωσίς Σοῦ στοὺς δὺ¬σκολους γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὴν Ἐκκλησία καί¬ρούς μας.

Τὸ Ἅγιον Ὅρος στὸ πρόσωπο σοῦ καὶ στὰ πρόσωπα τῶν ἄλλων ἁγίων Ἁγιορειτῶν ὁσιομαρτύρων τῶν ἐλεγξάντων τους λατινόφρονες δὲν συνεβιβάσθη οὔτε συμβιβάζεται.

Ἡ ἀγχόνη σου ἐπιβάλλει καὶ σὲ μᾶς νὰ ἀνανεώσουμε σήμερα τὴν ὁμολογία τὴν ἰδική σου καὶ τῶν λοιπῶν ὁσιομαρτύρων, ὄντες διάδοχοί σας καὶ συνεχισταὶ τῆς Παραδόσεως σας.

Ὁμολογοῦμε λοιπόν, ὅπως ἔγραψαν οἱ Ἁγιορεῖται πρὸς τὸν λατινόφρονα Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η' τὸν Παλαιολόγο, λήγοντος τοῦ 13ου αἰῶνος, ὅτι «Πᾶσα ἡ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν Ποίμνη ἐν σῶμᾳ ἐστίν, ὑπὸ μιᾶς κεφαλῆς διοικούμενον, ὀς ἐστι Χριστὸς Ἰησοῦς».

Ὁμολογοῦμε ἐπίσης ὅτι οἱ Λατίνου μὴ ἀφήσαντες «ἀπαράτρεπτα» καὶ «ἀμώμητα» τὰ κυριώτερα τῆς Πίστεως, «ἀποκόπτονται τοῦ πανταχόθεν ἴσου τε καλοῦ ὠραιομόρφου σώματος τοῦ Χριστοῦ».

Ἡ Μία, λοιπόν, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, εἶναι ἡ καθ'ημάς Ὀρθοδοξία, διότι μόνη αὕτη διατηρεῖ ἀναλλοίωτη τὴν πίστι τῶν Ἀποστόλων...».

Ἀδελφοί,

Πάνω ἀπ'όλα, καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή μας, προέχει ἡ ὀρθόδοξη πίστη, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Πρῶτα ἡ πίστη καὶ ὕστερα ἡ ζωή. Ὕστερα ὅλα τὰ ἄλλα, ποὺ μᾶς εἶναι βασικά, ἀπαραίτητα, στὴ ζωή μας. Ὅ Χριστὸς ὑπογράμμισε ἰδιαίτερα τοῦτο. Εἶπε : «Πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἄρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς»[7]; Θὰ ἔλθει ὁ Κύριος καὶ πάλι. Θὰ ἔλθει εἴτε μὲ τὸν θάνατο γιὰ τὸν καθένα μας εἴτε κατὰ τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου εἴτε μὲ θλίψεις καὶ συμφορές. Θὰ βρεῖ στὸν καθένα μας τότε τὴν πίστη τὴν ὀρθόδοξη; Τὴ ζωντανὴ πίστη; Τὴν ἀκλόνητη καὶ σταθερὴ πίστη; Γιατί, ἂς μὴ ξεχνοῦμε ὅτι, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, «ἐγερθήσονται ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς»[8]

Ἑλληνες ὀρθόδοξοι χριστιανοί,

Μείνετε σταθεροί, βράχοι ἀκλόνητοι στὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὰ μάτια σας! Τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας»!

 

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θέσ/κὴ 2003, σ. 248.

[2] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ, Παπισμὸς καὶ πρόμαχοι Ὀρθοδοξίας, σσ. 281-288.

[3] Β' Κόρ. 6, 15.

[4] Λόγος ποὺ ἐκφωνήθηκε τὸ 1982 στὸν πάνσεπτο Ναὸ τοῦ Πρωτάτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τὴν Κὺ¬ριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ τὸν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους Ἀρχιμ. Γεώργιο, κατ' ἐντολὴν τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ νὲ¬οφανούς Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ, Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ποὺ ἀπαγχονίσθηκε ἀπὸ τοὺς λατινόφρονας.

[5] Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδ. Ι. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὅρος 2003, σ. 245. «Ἀφοῦ ὁ Μιχαὴλ ἀνεχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ (τὴ μονὴ Ζωγράφου), ἔφθασε στὴν κελλιώτικη Λαύρα τῶν Καρεῶν, στὴν ὁποία εἶναι ἐγκατεστημένη καὶ ἡ ἕδρα τοῦ Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ὁ δὲ πρῶτος καὶ οἱ συνασκηταί του ἐναντιώθηκαν στὸν βασιλέα μὲ γενναιότητα, ἐλέγ¬χοντάς τον, ὅπως καὶ οἱ προηγούμενοι Πατέρες. Ὁ βασιλεὺς τότε ὠργίσθηκε καὶ διέταξε νὰ τοὺς σφάξουν ὅλους μὲ τὰ ξίφη καὶ ἔτσι ἐτελειώθησαν οἱ ἅγιοι Ὁμολογηταί. Στὴν συνέχεια ὁ Μιχαὴλ κατέκαυσε τὴν ἐκκλησία τους καὶ λεηλάτησε τὰ κελλιὰ τῶν μοναχῶν». (Μ. ΓΕΔΕΩΝ, Ὁ Ἄθως, σσ. 142-143). «Εἰς τὸν ναὸν τοῦ Πρωτάτου σώζονται δύο κενοτάφια, καὶ ἕτερον εἰς τὴν μονὴν τοῦ Ζωγράφου ἀποδιδόμενα εἰς τοὺς τότε ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας σφαγιασθέντας» (Κ. ΒΛΑΧΟΣ, Ἡ χερσόνησος τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἄθω, σ. 54). Μερικοὶ ἰσχυρίζονταν ὅτι ἡ ἱστορία αὐτὴ δὲν ἦταν ἀληθινή. Ὅμως οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες, ποὺ ἐπὶ επτακόσια ἔτη ἄναβαν ἀκοίμητο κανδήλι στὸν τάφο – καὶ ὄχι κενοτάφιο – τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ εἶχαν ἀπόλυτο δίκαιο. Τὸ ἔτος 1982 βρέθηκε μὲ τὴν πρωτοβουλία τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὅρους «τὸ σεβάσμιο, εὐωδιάζον καὶ χαριτόβρυτο μαρτυρικὸ λείψανο» (ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ὀρθοδοξία καὶ Οὑμανισμός – Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, σ. 52) τοῦ Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ (+1282), ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ Πρῶτος τοῦ Ἁγίου Ὅρους κατὰ τὴν ἐπι¬δρομή τῶν Λατινοφρόνων (Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Ὁ ἅγιος Ἱερομάρτυς Κοσμᾶς, σ. 14).

[6] Ἰω. 1, 47.

[7] Λκ. 18, 8.

[8] Μτθ. 24, 24.

 

Πηγή: Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου