Ὁ Π.Ο.Υ. ἐν μέσῳ πολλῶν ἀντιδράσεων ἀπέτυχε νά υἱοθετήσει τή «Συνθήκη γιά τίς πανδημίες»

 

Γράφει ὁ Νικόδημος Καλλιντέρης

 

Σημαντική εἴδηση πού στήν Ἑλλάδα πέρασε στά ψιλά... Κοινῶς, «θάφτηκε»!

Παρά τά δύο χρόνια κατά τά ὁποῖα διεξάγονταν διαπραγματεύσεις, τελικά τά 194 κράτη-μέλη τοῦ Παγκόσμιου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας (Π.Ο.Υ.) δέν κατόρθωσαν νά συμφωνήσουν στήν υἱοθέτηση τῆς «Συνθήκης γιά τίς Πανδημίες» (Pandemic Treaty).

Ἡ ἐν λόγῳ Συνθήκη, ἰδίως στήν ἀρχική της μορφή, δημιουργοῦσε ἕνα ἄκρως συγκεντρωτικό μοντέλο διαχείρισης τῶν ὑγειονομικῶν κρίσεων πού περιελάμβανε μεταξύ ἄλλων δεσμευτικές γιά τά κράτη-μέλη ἀποφάσεις γιά τήν ἐπιβολή ἐγκλεισμῶν (lockdowns), ὑποχρεωτικῶν ἐμβολιασμῶν, κλείσιμου ἐθνικῶν συνόρων, πιστοποιητικῶν ἐμβολιασμῶν καί ὑγείας καί ἄλλων περιοριστικῶν μέτρων. Ὁ Π.Ο.Υ. καί οἱ μή δημοκρατικά νομιμοποιημένοι ἀλλά δοτοί ἀξιωματοῦχοι του, διά τῆς Συνθήκης θά ἀποκτοῦσαν μιά ἄνευ προηγουμένου ἰσχύ στή χάραξη μιᾶς παγκόσμιας πολιτικῆς ὑγείας σέ ἔκτακτες περιστάσεις!

Σέ πολλές χῶρες ὑπῆρξαν ἀπό τήν πρώτη στιγμή σθεναρές ἀντιδράσεις ἀπό πολιτικούς, κόμματα καί τήν κοινωνία τῶν πολιτῶν μέ ἀποτέλεσμα στίς τελικές διαπραγματεύσεις νά παρουσιαστεῖ ἕνα ἐν μέρει διαφορετικό ἀπό τό ἀρχικό κείμενο, τό ὁποῖο καί πάλι ὅμως δέχτηκε τά πυρά πολλῶν εἰδικῶν γιά τήν ὑφαρπαγή ἐξουσίας ἀπό τά ἐθνικά κράτη καί τή συγκέντρωσή της στούς γραφειοκράτες τοῦ Π.Ο.Υ.

Ὁ Π.Ο.Υ. ἐπρόκειτο νά υἱοθετήσει τή Συμφωνία στήν ἐτήσια συνέλευσή του πού λαμβάνει χώρα αὐτές τίς ἡμέρες στή Γενεύη τῆς Ἑλβετίας. Ὁ ἐμφανῶς ἀπογοητευμένος μέ τήν ἐξέλιξη Γενικός Διευθυντής τοῦ Π.Ο.Υ. Tedros Adhanom Ghebreyesus δήλωσε ὅτι «αὐτό δέν εἶναι ἀποτυχία. Θά προσπαθήσουμε τά πάντα - πιστεύοντας ὅτι ὅλα εἶναι δυνατά - καί θά τό κάνουμε αὐτό γιατί ὁ κόσμος χρειάζεται ἀκόμα μιά Συνθήκη γιά τίς πανδημίες».

Ἀπό τούς πολιτικούς πού ἔδωσαν μάχη γιά τήν ἀνάδειξη τῶν κινδύνων γιά τά δικαιώματα τῶν πολιτῶν καί τούς δημοκρατικούς θεσμούς ἀπό τίς προβλέψεις τῆς Συνθήκης ξεχώρισε ὁ Ὁλλανδός Εὐρωβουλευτής Rob Roos, ὁ ὁποῖος μέ τίς συνεχεῖς παρεμβάσεις του τούς τελευταίους μῆνες ἐξήγησε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἡ Συνθήκη θά μεταβίβαζε τεράστια πολιτική ἰσχύ στήν Κίνα καί στούς λομπίστες τῶν φαρμακοβιομηχανιῶν τήν ὥρα πού ὁ ἁπλός πολίτης θά ἔστεκε ἀδύναμος ἀπέναντι στούς μή ἐκλεγμένους γραφειοκράτες τοῦ Π.Ο.Υ. Ἐπίσης, ἐντόπισε τούς κινδύνους μιᾶς ἑνιαίας καί παγκόσμιας πολιτικῆς ὑγείας γιά τήν ἀντιμετώπιση μιᾶς ἐνδεχόμενης πανδημίας λέγοντας ὅτι «κατά τή διάρκεια μιᾶς πανδημίας, ἡ καλύτερη προσέγγιση δέν θά εἶναι ἡ ἴδια παντοῦ. Κάποιος σκέφτεται τίς διαφορές στόν πολιτισμό ἀλλά καί τήν πυκνότητα τοῦ πληθυσμοῦ ἤ πῶς ἐπιτυγχάνεται ἡ κατάλληλη ἰσορροπία μεταξύ τοῦ κινδύνου καί τῆς ἐλευθερίας σέ κάθε πολιτισμό».

Εἶναι πάντως ἀπογοητευτικό πού παρά τό πάθημα τῆς πρόσφατης ὑγειονομικῆς κρίσης τοῦ κορωνοϊοῦ μέ τά αὐταρχικά μέτρα καί τίς ἀντιεπιστημονικές ὑποχρεωτικότητες, δέν βγάλαμε τά ὀρθά συμπεράσματα. Καί κάπως ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ σιωπή νεκροταφείου στή χώρα μας γιά τό τόσο σοβαρό θέμα τόσο σέ θεσμικό τοὐλάχιστον ἐπίπεδο...

 

Νικόδημος Καλλιντέρης

 

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Αφορμή γιά τό παρόν ἐκδοτικό σημείωμα ἔδωσαν οἱ πρόσφατες δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, πού ἔγιναν τήν Κυριακή 31 Μαρτίου 2024, ἡμέρα ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπό τούς παπικούς καί προτεστάντες.

Ὁ Πατριάρχης στόν «ἐγκάρδιο χαιρετισμό ἀγάπης», ὅπως τόν χαρακτήρισε, εἶπε ὅτι εἶναι σκάνδαλον ὁ χωριστός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα ἀπό τούς Χριστιανούς καί ὅτι εἶναι εὐκαιρία ἡ συγκυρία τῆς συμπτώσεως τῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα σέ Ἀνατολή καί Δύση κατά τό ἔτος 2025 νά ἀποτελέσει ἀπαρχή καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς.

Αὐτό πού γιά τό κοσμικό πνεῦμα – καί πάντοτε τά κίνητρα καί κριτήρια παρομοίων κινήσεων διαχριστιανικῶν καί διαθρησκειακῶν προσεγγίσεων εἶναι κοσμικά– αὐτό λοιπόν πού γιά τά κοσμικά κριτήρια φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως μιά ἰδέα ὄχι κακή, ἄν τό μελετήσουμε καλύτερα μέ κριτήρια Ὀρθόδοξα και πατερικά, δέν εἶναι δύσκολο νά δοῦμε πόσον ἕωλο, ἀστήρικτο −καί ἐν τέλει− ἀπαράδεκτο καί ἀντορθόδοξον εἶναι.

Ὅπως, πολύ σωστά, παρατηρεῖ ἡ Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» σέ ὁμολογιακό κείμενο, πού ἐξέδωσε ἐπ᾽ αὐτοῦ, μέ τίτλο «Πρὸς Θεοῦ! Ὄχι ἄλλο σχίσμα!»(16.04.2024), σκάνδαλο δέν ἀποτελεῖ ὁ χωριστός ἑορτασμός ἀλλ᾽ ἡ ἀποστασία τῆς δυτικῆς Χριστιανοσύνης ἀπό τήν πίστη, πού διακρατεῖ ἀκαινοτόμητον ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὁ χωριστός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα, ὄχι μόνον δέν ἀποτελεῖ σκάνδαλον, ἀντιθέτως ἀποτελεῖ εὐλογία καί ἀπόδειξη ὅτι παραμένουμε στό ἀσφαλές ἔδαφος, ἐντός τοῦ ὁποίου οἱ Ἅγιες Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν νά κινούμεθα.

 Δηλαδή, ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου, τά πράγματα εἶναι ἀκριβῶς στήν ἀντίθετη κατεύθυνση ἀπ᾽ αὐτήν πού τά θέλει ἐν προκειμένῳ τό κοσμικό –οἰκουμενιστικό– συγκρητιστικό πνεῦμα.

Εἶναι μάλιστα ἀκραία ἀσέβεια νά λέγει κάποιος ὅτι θά τιμήσει τήν Α´ Οἰκουμενική Σύνοδο, καταργώντας συγχρόνως τήν δική της ἀπόφαση γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα κατά τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν πρώτη πανσέληνο ἀπό τήν ἐαρινή ἰσημερία. Αὐτή ἡ ἀπόφαση τηρεῖται ἀπαρεγκλίτως ἐδῶ καί 1.700 χρόνια.

Αὐτή ἡ στόχευση τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ ἔχει προϊστορία στό πλαίσιο τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως καί εὔκολα καταλαβαίνει ὁ καθένας, μέ βάση ὅσα λέγονται καί πράττονται, ὅτι θά εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά τό λεγόμενον Κοινόν Ποτήριον, δηλαδή τήν πλήρη ἕνωση καί κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, χωρίς ὅμως αὐτοί νά μετανοήσουν καί νά ἀποκηρύξουν τίς πλάνες των. Εἶναι ἐκπληκτικό καί συνάμα βαθύτατα λυπηρό τό γεγονός ὅτι τόν κοινό ἑορτασμό, προστάδιο τῆς πλήρους ἑνώσεως, ἐπιδιώκουν νά τόν κάνουν καί μέ τρόπο τελείως ἀνορθόδοξο.

Τό πολίτευμα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι συνοδικό. Ἡ συνοδικότης ὅμως κατά τήν πορεία ἐπιδιώξεως τοῦ συνεορτασμοῦ περιφρονεῖται πλήρως. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀντί νά συσκέπτεται συνοδικῶς μέ τούς λοιπούς 14 Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί αὐτοί μέ τίς συνόδους των, συναντᾶται καί διαβουλεύεται ἐπ᾽ αὐτοῦ μέ τόν πάπα, μέ καρδιναλίους καί μέ ἀρχηγούς κρατῶν!

 Ἐάν ὑπῆρχε σεβασμός τῆς συνοδικότητος ἐν τῇ πράξει, θά μποροῦσε νά ξεπερασθεῖ καί ἡ διαίρεση ἐντός τοῦ σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτό εἶναι τό πραγματικό σκάνδαλο καί ὄχι ἡ διαφορετική ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα σέ Ἀνατολή καί Δύση. Τό πραγματικό σκάνδαλον εἶναι το σχίσμα, πού προέκυψε ἐπί τῶν ἡμερῶν μας, ἐξ ἀφορμῆς τῆς δημιουργίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τῆς «Ἐκκλησίας» τῶν καθηρημένων, ἀχειροτονήτων καί αὐτοχειροτονημένων στήν Οὐκρανία ὑπό τόν Ἐπιφάνιον Ντουμένκο.

Ὅπως ἐπίσης σκάνδαλο καί χαίνουσα πληγή εἶναι τό Παλαιοημερολογητικό σχίσμα. Θά ἦταν εὐχῆς ἔργον ἐπί τῆς ἀντικανονικῆς αὐτῆς πρωτοβουλίας τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου νά δοῦμε τοποθετήσεις Συνόδων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπιμέρους Μητροπολιτῶν, Θεολόγων, Ἱερῶν Μονῶν, Χριστιανικῶν Ἀδελφοτήτων καί Συλλόγων. Μέχρι στιγμῆς τό μόνο πού ὑπέπεσε στήν ἀντίληψή μας εἶναι ἡ χαροποιός Πασχάλιος Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κυθήρων και Αντικυθήρων κ.  Σεραφείμ καί ἡ ἐπίσης χαροποιός Ἀνακοίνωση τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», τήν ὁποίαν ἀναφέραμε στήν ἀρχή.

 Ἐλπίζουμε καί εὐχόμεθα ὅτι ὁ πιστός κλῆρος καί λαός θά ἀπορρίψουν κάθε ἀντικανονική πρωτοβουλία καί ἐξαγγελία γιά κοινούς ἑορτασμούς, πού μόνον προβλήματα καί ἐν τέλει σχίσματα θά δημιουργήσουν, πρᾶγμα πού τελείως ἀπευχόμεθα. Μᾶς φθάνουν ὅσα προβλήματα ἔχουμε ὡς λαός καί ὡς Ἔθνος.

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»  ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2024 • ΤΕΥΧΟΣ 155

 

 

Γιατί έπεσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία;

(+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

 

Γιατί ἔπεσε ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία;

 (†Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμ. 126,1)

«Μνήσθητι, Κύριε, ὅ,τι ἐγενήθη ἡμῖν· ἐπίβλεψον καὶ ἰδὲ τὸν ὀνειδισμὸν ἡμῶν.Κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις, οἱ οἶκοι ἡμῶν ξένοις. Ὀρφανοὶ ἐγενήθημεν… Ἐδιώχθημεν, ἐκοπιάσαμεν, οὐκ ἀνεπαύθημεν… Οἱ πατέρες ἡμῶν ἥμαρτον, οὐχ ὑπάρχουσιν· ἡμεῖς τὰ ἀνομήματα αὐτῶν ὑπέσχομεν… Ἔπεσεν ὁ στέφανος ἡμῶν τῆς κεφαλῆς· οὐαὶ δὴ ἡμῖν, ὅτι ἡμάρτομεν» (Θρ. Ἰερ. 5,1-2,5,7,16)

Τίποτε, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο στὸν κόσμο. Οὔτε μιὰ σταγόνα νεροῦ οὔτε ἕναφύλλο ἀπὸ τὰ δέντρα δὲν πέφτει χωρὶς κάποια αἰτία. Κάθε πρᾶγμα ἢ γεγονὸς ἔχει τὴν αἰτία του. Ὁ νόμος τῆς αἰτιότητος εἶνε παγκόσμιος.

Ἡ αἰτία ἐπιφέρει ἀποτέλεσμα , καὶ τὸ ἀποτέλεσμα προϋποθέτει αἰτία, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα γίνεται αἰτία ἑνὸς νέου ἀποτελέσματος. Δημιουργεῖται ἔτσι μία μακρὰ ἁλυσίδα ἀπὸ αἰτίες καὶ ἀποτελέσματα, ποὺ ἐλάχιστοι μόνο κρίκοι της εἶνε ὁρατοί· οἱ ὑπόλοιποι κρύβονται ὅπως οἱ κρίκοι μιᾶς ἁλυσίδας ποὺ ῥίχνεται στὰ βαθειὰ τῆς θαλάσσης.Οἱ ἄνθρωποι ἐρευνοῦν γιὰ νὰ βροῦν τὰ βαθύτερα αἴτια. Ἀξιέπαινη ἡ ἔρευνα τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλ᾿ ὄχι σπάνια ἡ ἔρευνα γιὰ νὰ βρεθῇ ἡ αἰτία ἀποτυγχάνει· ὁ νοῦς τῶν ἐπιστημόνων πλανᾶται, λοξοδρομεῖ, πέφτει σὲ λαβύρινθο ἀμφιβολιῶν καὶ βγάζει σφαλερὰ συμπεράσματα, ποὺ δὲν δίνουν τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικῆς αἰτίας τῶν γεγονότων. Πόσοι π.χ. ἀσθενεῖς δὲν πεθαίνουν κάθε χρόνο ἀπὸ κακὴ διάγνωσι; ἡ βαθύτερη αἰτία τῆς ἀσθενείας τους, παρ᾿ ὅλη τὴν ἔρευνα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, δὲν ἀνακαλύφθηκε· ὡς αἰτία θεωρήθηκε κάτι ἄλλο, ἄσχετο μὲ τὴν ἀσθένειά τους. Μία κακὴ ἑρμηνεία γεγονότων γίνεται πηγὴ συμφορῶν.

Ἔτσι λοιπὸν καὶ προκειμένου γιὰ τὴν αἰτία ποὺ προκάλεσε τὴν πτῶσι τοῦ Βυζαντίου. Ἀπὸ ὅσα μαρτυροῦν αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι βγαίνει τὸ συμπέρασμα, ὅτι «ἡ ἀπερίγραπτη ἐκείνη συμφορὰ δὲν ἐπῆλθε μόνη της· ἦταν ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικῆς ἐξαχρειώσεως τοῦ ἔθνους, ὅτι κυρία αἰτία δὲν ἦταν τόσο ἡ δύναμι τοῦ κατακτητοῦ ὅσο οἱ ἁμαρτίες ποὺ πλημμύρισαν τὸν πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ ἰδιωτικὸ βίο» (Νικηφόρος Καλογερᾶς μτφρ.) .

Πράγματι ἡ Πόλις καὶ μαζί της ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἔπεσε γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν κατοίκων της .Μπορεῖ ὁ μαθητὴς τῆς σχολῆς τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ (σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία μόνο ὁ οἰκονομικὸς παράγων εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ῥυθμίζει τὴν ἐξέλιξι τῶν κοινωνιῶν), νὰ μᾶς εἰρωνευθῇ γιὰ τὴν ἀφελῆ, κατ᾿ αὐτόν, ἑρμηνεία ποὺ δίνουμε. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀποκλείει ἀπὸ τὴν ἱστορία τὴν ὕπαρξι ἠθικοῦ καὶ πνευματικοῦ παράγοντος καὶ ἀποδίδει τὰ πάντα στὴ συστολὴ ἢ διαστολὴ τοῦ στομάχου καὶ Θεὸ ἔχει τὴν ὕλη, αὐτὸς μυωπάζει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δῇ τὰ ἀπώτερα αἴτια καὶ τοὺς παράγοντες ἐκείνους ποὺ ἡ ἐπίδρασί τους στὴν ἐξέλιξι τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν εἶνε τεραστία. Πίσω ἀπὸ τὴν ὕλη κρύβεται τὸ πνεῦμα. Πίσω ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς νόμους ὑπάρχουν οἱ ἠθικοὶ νόμοι, ποὺ ἡ μὲν αὐστηρὴ τήρησί τους ἐπιφέρει τὴν κοινωνικὴ ἀκμὴ καὶ πρόοδο, ἐνῷ ἡ ἀσύστολη παράβασί τους ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὸ λαὸ ἐπιφέρει τὴν ἐξασθένησι, τὸν ἐκφυλισμὸ καὶ τὸν ὁλοκληρωτικὸ ὄλεθρο τῶν ἐθνῶν.

Ἕνα μικρὸ ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του ζοῦν μὲ φόβο Θεοῦ κ᾽ εἶνε πρόθυμοι νὰ ἀκοῦνε καὶ γρήγοροι καὶ δραστήριοι στὸ νὰ ἐφαρμόζουν τοὺς ἠθικοὺς νόμους του, εἶνε ἀδύνατον νὰ νικηθῇ, ἔστω καὶ ἂν ὁ ἐχθρὸς ποὺ τοῦ ἐπιτίθεται διαθέτῃ δεκαπλάσιες καὶ εἰκοσαπλάσιες δυνάμεις· διότι ἕνας πιστὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ θὰ καταδιώξῃ χίλιους ἀπίστους καὶ ἀσεβεῖς (Δευτ. 32,30. Ἰησ. Ναυῆ 23,10).

Ἔχει μαζί του σύμμαχο τὸν Κύριο! Ποιός ἄλλος μεγαλύτερος σύμμαχος ὑπάρχει ἀπὸ αὐτόν; Ἀντιθέτως ἕνα μεγάλο ἔθνος, ποὺ οἱ πολῖτες του εἶνε καθημερινοὶ παραβάτες τῶν ἠθικῶν νόμων καὶ φρικτοὶ ὑβρισταὶ τῆς θείας μεγαλωσύνης τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ζοῦν μιὰ ζωὴ ἁρπαγῆς καὶ ἀκολασίας, τὸ ἔθνος αὐτὸ θὰ καταρρεύσῃ. Τίποτε δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τοῦ προσφέρῃ ὁ πιὸ ἰσχυρὸς ἐξοπλισμός, οἱ πλωτοὶ κολοσσοὶ στὴ θάλασσα, τὰ ὑπερφρούρια στὸν ἀέρα, τὰ τεχνητὰ τείχη στὴν ξηρά. Γιὰ ᾽κεῖνον ποὺ φοβᾶται τὸ Θεὸ ὁ ἱστὸς τῆς ἀράχνης γίνεται φρούριο ἀπόρθητο, ἐνῶ γιὰ τὸν ἀσεβῆ, τὸν ἀναιδῆ περιφρονητὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, θὰ ἔρθῃ στιγμὴ ποὺ καὶ τὰ χαλύβδινα τείχη ποὺ τὸν προστατεύουν θὰ γίνουν πιὸ ἀδύναμα κι ἀπὸ ἱστὸ ἀράχνης, ξερὴ καλαμιὰ ποὺ καίγεται μ᾽ ἕνα σπίρτο. Τίποτε δὲν πρόκειται νὰ σώσῃ τὸν ὑπερήφανο ἀσεβῆ, τὸν ἀμετανόητο λαό. Ὅπως λέει ὁ Κύριος μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτου Ὀβδιού, «Ἐὰν μετεωρισθῇς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῇς νοσσιάν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε», δηλαδή· Ἂν ὑψωθῇς σὰν ἀετὸς κι ἂν στήσῃς τὴ φωλιά σου ἀνάμεσα στὰ ἄστρα, ἀπὸ ᾽κεῖ θὰ σὲ κατεβάσω (Ὀβδ. 4).

Ὁ Θεὸς δὲν στέκεται σὰν ἕνας ἀπαθὴς θεατὴς τῆς ἱστορίας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Εἶνε ὁ δίκαιος Κριτής . Φαίνονται τὰ ἴχνη του διὰ μέσου τῶν σελίδων τῆς παγκοσμίου ἱστορίας. Διαβαίνει ἀμείβοντας τὴν ἀρετή, τιμωρώντας τὴν κακία, καὶ ἀπ᾽ τὸ πικρὸ ἡ ἄπειρη Σοφία του ξέρει νὰ βγάζῃ τὸ γλυκύ· ἀπ᾽ τὴν κοπριὰ τὰ εὐωδιαστὰ ἄνθη τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καὶ ἱερᾶς κατανύξεως, κι ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ 1453 νὰ βγάζῃ τὸ ἡρωικὸ 1821.

Κάθε χρόνο, ἀγαπητοί μου, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο τοῦ θλιβεροῦ γεγονότος τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἂς μελετοῦμε σοβαρὰ τὴν ἱστορία καί, βλέποντας ὅτι ἡ κυρία αἰτία τῆς συμφορᾶς ἐκείνης ἦταν ἡ ἁμαρτία ποὺ ἐπλεόνασε, ἂς ἀντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα . Τὰ παθήματα τῶν προγόνων ἂς γίνουν μαθήματα γιὰ μᾶς. Τὸ ἕνα, ποὺ πρέπει νὰ ἑλκύσῃ ἀμέριστη τὴν προσοχὴ κλήρου καὶ λαοῦ, εἶνε τοῦτο· ὅλοι ἐμεῖς ποὺ κατοικοῦμε τὴ μαρτυρικὴ αὐτὴ γωνιὰ τοῦ κόσμου, «ποὺ φτάσαμε στὰ τέλη τῶν αἰώνων» (Α΄ Κορ. 10,11) , ἂν ἀγαποῦμε τὸν Κύριο, ἂς τηροῦμε τὶς ἐντολές του, ἂς «ἀποστυγῶμεν τὸ πονηρόν» ἂς ἀπεχθανώμαστε δηλαδὴ τὸ κακό (῾Ρωμ. 12,9) ὁπουδήποτε κι ἂν τὸ συναντήσουμε· συγκεκριμένα δηλαδή, νὰ μισοῦμε δυνατὰ τὴ θεομπαιξία, τὴ σιμωνία, τὴ βλασφημία, τοὺς ὅρκους, τὴ φιλοδοξία, τὴν ἁρπαγή, τὴν ἀκολασία, τὴν κακὴ ἐπιθυμία, τὴ φιλαργυρία, «τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία» (Κολ. 3,5). Αὐτὰ τὰ πάθη ἔγιναν οἱ νεκροθάφτες τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Αὐτὰ στάθηκαν οἱ ἰσχυρότεροι σύμμαχοι τοῦ κατακτητοῦ. Χωρὶς τὴ δική τους βοήθεια ποτέ ὁ Μωάμεθ ὁ Β΄ δὲν θὰ ἔμπαινε στὴν Πόλι, ἡ σημαία τοῦ σταυροῦ θὰ κυμάτιζε στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας, καὶ διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ ἐξέλιξι τῶν γεγονότων.

Ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα σᾶς προσφωνῶ κατὰ τὴ θλιβερὴ αὐτὴ ἐπέτειο. Ἂς βάλουμε τὸ χέρι στὴν καρδιὰ κι ἂς ρωτήσουμε καθένας τὸν ἑαυτό του κι ὁ ἕνας τὸν ἄλλο· Ζῇ μέσα μας ἡ ὀρθὴ πίστι, ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη στὸν Κύριο καὶ τὸν πλησίον;

Ἂν εἶνε μαζί μας ὁ Κύριος, τότε ἡ πατρίδα μας θὰ εἶνε ἀπόρθητο φρούριο. Ἂν ὅμως πλήθυνε ἡ ἀνομία, πάγωσε ἡ ἁγνὴ ἀγάπη, νεκρώθηκε ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, ὑψώθηκαν ἀνάμεσά μας ξένοι βωμοί, νέα εἴδωλα τοῦ ψευτοπολιτισμοῦ, τότε νέα συμφορά, μεγαλύτερη σὲ βάθος καὶ ἔκτασι ἀπὸ τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, θὰ πέσῃ στὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας. Ὁ «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» , δὲν ἐμπαίζεται (Γαλ. 6,7) . Εἶνε «πῦρ καταναλίσκον» , φωτιὰ ποὺ κατατρώει (Δευτ. 4,24· 9,3. Ἑβρ. 12,29). Κανένας ἔξυπνος οἰκονομικὸς συνδυασμός, καμμιά συμμαχία μὲ ξένα κράτη δὲ θὰ μᾶς σώσῃ, ἂν ἀπιστοῦμε καὶ νεοειδωλολατροῦμε καὶ βλασφημοῦμε καπηλικῶς τὰ θεῖα. Ἱστὸ ἀράχνης ὑφαίνουμε, ἕνα λεπτὸ καλάμι θὰ μᾶς διαλύσῃ.

Ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Ἀπὸ μᾶς, ὅσο ὑπάρχει ἀκόμη καιρός, ἐξαρτᾶται ἡ ἀποτροπὴ μιᾶς νέας συμφορᾶς. Ἐμπρός μας σήμερα 

βρίσκονται «ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος»(βλ. Δευτ.30,19. Σ. Σειρ. 15,17) · ἡ ζωὴ μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, ὁ θάνατος μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό. Ἂς ἐκλέξουμε τὴ Ζωὴ τὴν ἀθάνατη.Ἂς γευθοῦμε τὴν ἀθάνατη Ζωή, τὸ Χριστό ,κοινωνώντας μαζί του μὲ λόγια, μὲ ἔργα καὶ μὲ τὰ μυστήρια. Ὁ Χριστὸς νὰ πηγαίνῃ μπροστὰ καὶ νὰ ὁδηγῇ. Ὁ Χριστὸς ἂς βασιλεύσῃ μέσα στὴν καρδιά μας. Αὐτὸς ἂς ῥυθμίζῃ τὴν ἀτομική, τὴν οἰκογενειακὴ καὶ τὴν ἐθνική μας ζωή. Αὐτὸς καὶ μόνο νὰ εἶνε ὁ Θεός μας· τὸ ὄνομά του ἔχουμε ἐπικαλεσθῆ· ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸν δὲν ξέρουμε ἄλλον. Ἂν προσπέσουμε ἐμπρός του μὲ μετάνοια νινευϊτικὴ ζητώντας τὸ ἄπειρο ἔλεός του, τότε ὑπάρχει ἐλπίδα, ἐλπίδα ὄχι ἀπατηλή, ὅτι ἡ πατρίδα μας ἀπ᾽ τὸ σκοτάδι θὰ βγῇ σὲ νέο φῶς, θὰ δῇ καλύτερες ἡμέρες, καὶ σὰν ὀρθρινὸ ἀστέρι θὰ λάμπῃ πάλι ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως!

 

Ἀποσπάσματα ἄρθρου του +Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου στὸ περιοδικὸ «Κιβωτός» (ἔτος Β΄, τεῦχ. 17-18/Μάϊος-Ἰούνιος 1953)

 

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27η Μαΐου 2024

ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ «ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ» ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

(Σχόλιο στην πρόσφατη «χειροτονία» διακόνισσας)

 

Ὅπως ἔχουμε καί ἄλλοτε τονίσει, ἡ καθιέρωση ἀπό ὁρισμένες προτεσταντικές κοινότητες, ὅπως αὐτῆς τῶν Ἀγγλικανών, τῆς «χειροτονίας» τῶν γυναικῶν σ’ ὅλους τούς βαθμούς τῆς Ἱερωσύνης, μέχρι καί τοῦ Ἐπισκόπου, ὀφείλεται στήν ἐπικράτηση καινοφανῶν θεολογικῶν ἀντιλήψεων στούς κόλπους τοῦ Προτεσταντισμοῦ σχετικά μέ τό θέμα αὐτό, πού εἶναι σαφῶς ξένες πρός τό περιεχόμενο τῆς ἀντιστοίχου διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἔχουν δέ τήν ἀφετηρία τους, κατά κύριον λόγον, στήν ἀπόρριψη ὑπό τῶν Προτεσταντῶν σύνολης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς καί Πατερικῆς μας Παραδόσεως.

Μετά τή «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, στίς συνοδικές ἀποφάσεις τῆς ὁποίας, ὡς γνωστόν, τό ἔργο καί ἡ «θεολογική» παραγωγή τοῦ Π.Σ.Ε. καταφάσκεται καί ἐπαινεῖται, (ἀντί ἀπορρίψεως), ἀναζωπυρώθηκε καί πάλι τό ἐν λόγῳ θέμα ἀπό γνωστούς κύκλους, στήν προσπάθειά τους νά φέρουν σέ ἀκόμη μεγαλύτερη προσέγγιση τήν Ὀρθοδοξία μέ τόν Προτεσταντισμό μέσα στά πλαίσια τοῦ οἰκουμενιστικοῦ γίγνεσθαι.

Πρίν μερικά χρόνια, καί συγκεκριμένα τό 2020, πραγματοποιήθηκε στή Θεσσαλονίκη Διεθνές Συμπόσιο μέ τίτλο: «Διακόνισσες: Παρελθόν – Παρόν – Μέλλον». Σύμφωνα μέ σχετική ἀνοικτή ἐπιστολή τῆς διοργανωτικῆς ἐπιτροπῆς πρός τίς Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες: «Τό συμπόσιο ἐξέτασε ἀπό ἐπιστημονική καί ἐκκλησιαστική προοπτική τόν θεσμό τῶν διακονισσών τῆς Ἐκκλησίας, τόσο κατά τούς πρώτους ὅσο καί κατά τούς ἑπόμενους αἰῶνες, καθώς καί τίς σύγχρονες ἀντιδράσεις καί ἐπιφυλάξεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἄλλων χριστιανικῶν παραδόσεων». Ἀκολουθοῦν στήν ἐπιστολή οἱ λόγοι, οἱ ὁποῖοι καθιστοῦν τήν ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ των διακονισσών ὡς «ἐπείγουσα ἀνάγκη».

Φαίνεται ὅτι οἱ εἰσηγήσεις καί τά πορίσματα τοῦ Συμποσίου ἐκείνου τῆς Θεσσαλονίκης ἄρχισαν νά ὑλοποιοῦνται καί νά ἐφαρμόζονται στήν πράξη μόλις τό 2024 μέ πρωτοπόρο τήν Ι. Μητρόπολη Ζιμπάμπουε τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Ὅπως πληροφορηθήκαμε ἀπό τό διαδίκτυο, ὁ Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ προχώρησε πρόσφατα στή «χειροτονία» διακόνισσας, ἐπικαλούμενος πρακτικές ἀνάγκες, προκειμένου νά διευκολυνθεῖ, τό ἱεραποστολικό ἔργο τῆς Μητροπόλεως: «Ἡ ἱεραποστολή στήν Ἀφρική ἔχει ἀνάγκη τίς διακόνισσες, κυρίως γιά τό ποιμαντικό ἔργο καί γιά τίς βαπτίσεις τῶν ἐνηλίκων γυναικῶν, καθώς καί σέ ἰδιαίτερες περιπτώσεις...».[1]

 Ὡστόσο ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Ἀντινόης κ. Παντελεήμων, βαθύς γνώστης τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου τῆς Ἀφρικῆς, σέ ἐπιστολή του πρός τόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Θεόδωρο τόν Β΄, (17.5.2024): «Στήν Ἱερά Μητρόπολη Ζιμπάμπουε δέν ὑπάρχει τόση μεγάλη προσέλευση τῶν νεοφωτίστων, ὥστε νά ἀπαιτεῖ τήν κατάσταση χειροτονίας Διακόνισσας. Ἐξ’ ἄλλου, ὅπως Ὑμεῖς ὁ ἴδιος γνωρίζετε, καί μέ ὅλο τόν σεβασμό, ὁ Σεβασμιώτατος Ἀδελφός κ. Σεραφείμ, ἀπουσιάζει τον περισσότερο καιρό ἀπό τήν ἕδρα του. Ποῦ, λοιπόν ἡ ἀνάγκη χειροτονίας Διακόνισσας;;;».

Οἱ βαθύτεροι λόγοι, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλοι ἀπό τήν προώθηση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος, τό ὁποῖο ὡς γνωστόν ἀπαιτεῖ τήν προσέγγιση καί τόν συγκερασμό ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν καί ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Σύμφωνα μέ τήν εἴδηση: «Ἡ Angelic Molen ἀπό τό Χαράρε τῆς Ζιμπάμπουε χειροτονήθηκε διακόνισσα στό Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς ἀπό τόν μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ....Η διακόνισσα Ἀγγελική....έχει ἐργαστεῖ γιά τήν ὀρθόδοξη νεολαία τῆς Ζιμπάμπουε, οἰκοδομῶντας ἕνα θεμέλιο ποιμαντικῆς φροντίδας στήν κοινότητά της, ὅπως ἀναφέρει ἡ τοπική ἐκκλησία. Ἡ ἴδια ἔχει ὀργανώσει ἐκκλησιαστικό σχολεῖο, ὁμάδες γιά μητέρες καί συναντήσεις νέων. Αὐτή τήν περίοδο σπουδάζει στό πανεπιστήμιο Γεωγραφία καί Περιβαλλοντικές Σπουδές»[2].

Εἶναι σημαντικό τό ὅτι ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Ζιμπάπουε κ. Σεραφείμ ἐνήργησε κατόπιν συνοδικῆς ἀποφάσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Στίς ἐργασίες τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου ὁ Σέβ. κ. Σεραφείμ παρουσίασε σχετικό ὑπόμνημα καί κατόπιν «ἀκολούθησε γόνιμη συζήτηση πού ὁλοκληρώθηκε μέ ὁμόφωνη Συνοδική ἀπόφαση μετά ἀπό πρόταση τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Προκαθημένου γιά τήν Ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ τῶν Διακονισσών»[3].

Σέ σχετική ἀνακοίνωσή του τό Πατριαρχεῖο διευκρινίζει ὅτι «οἱ διακόνισσες δέν κατεστάθησαν ποτέ στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὡς γυναῖκες- λειτουργοί τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, ἀλλά ὡς ἀφιερωμένες γυναῖκες-βοηθοί τοῦ ἐν γένει ποιμαντικοῦ, λειτουργικοῦ καί ἁγιαστικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, ἀπευθυνομένων μόνον σέ γυναῖκες, ὅπου οἱ τοπικές συνθῆκες καί τά ἤθη τίς ἀπέκλειαν ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ζωή»[4].

Παρά ταῦτα ὅμως τό φωτογραφικό ὑλικό παρουσιάζει τήν ἐν λόγῳ «διακόνισσα» νά εἶναι ἐνδεδυμένη τά ἄμφια τοῦ διακόνου, νά εἰσέρχεται διά τῆς Ὡραίας Πύλης στό Ἱερό Βῆμα καί νά παραστέκεται, ὅπως οἱ διάκονοι, στήν Ἁγία Τράπεζα. Ἐπίσης εἰκονίζεται νά κρατᾶ τό ἅγιο Ποτήριο καί νά κοινωνεῖ τούς πιστούς!

Στό Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο πού πραγματοποιήθηκε στή Ρόδο τό 1988,[5] ἕνας ἐκ τῶν εἰσηγητῶν, ὁ μακαριστός καθηγητής Εὐάγγελος Θεόδωρου ἀνέπτυξε τό θέμα μέ τίτλο: «Ὁ θεσμός των διακονισσών εἰς τήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἡ δυνατότης ἀναβιώσεως αὐτοῦ».

 Στήν ἐν λόγῳ εἰσήγηση, μεταξύ ἄλλων, παραθέτει ἀρχαῖο κώδικα πού περιλαμβάνει τυπικό «ἐπί χειροτονία διακονίσσης». Σ’ αὐτό ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «...Κατά δέ τόν τῆς μεταλήψεως τῶν θείων μυστηρίων καιρόν κοινωνεῖ μέν, [ἡ διακόνισσα], τοῦ θείου σώματος καί αἵματος μετά τούς διακόνους, λαμβάνουσα δέ τό ποτήριον ἐκ τῶν τοῦ ἀρχιερέως χειρῶν οὐδενί μεταδίδωσιν, ἀλλ’ εὐθύς ἐπιτίθησι αὐτῷ τή ἁγία τραπέζη».[6]

Σέ ἄλλο σχετικό κώδικα ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «...[ὁ ἀρχιερεύς ἐπεύχεται τή διακονίσση κατά τήν ὥρα τῆς χειροτονίας της]...και τοῖς ἁγίοις οὕτω ναοῖς προσκαρτερείν οὐ μήν καί τοῖς ἀχράντοις μυστηρίοις ὑπηρετεῖν ἐπιτρέπει, ἤ ριπίδιον ἐγχειρίζεσθαι, ὡς ἐπί τοῦ διακόνου...».[7]

Ἀπό τίς παραπάνω ἀρχαῖες μαρτυρίες γίνεται ξεκάθαρο, ὅτι ἡ διακόνισσα οὔτε νά κοινωνεῖ εἶχε τήν ἐξουσία, οὔτε νά ἐπιτελεῖ χρέη διακόνου.

Μέ τό θέμα τοῦ ἀρχαίου θεσμοῦ των διακονισσών ἔχει ἀσχοληθεῖ τό Γραφεῖο μας μέ σχετικό δημοσίευμα μέ τίτλο:

«Ὁ θεσμός των διακονισσών στήν ὀρθόδοξη παράδοση καί στούς κόλπους της παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ», (19.3.2020).

Στό δημοσίευμα αὐτό μεταξύ ἄλλων ἀναφέραμε ὅτι στήν ἀρχαία Ἐκκλησία ὑπῆρχε ὄντως καί λειτουργοῦσε ὁ θεσμός των διακονισσών. Ὁ 48ος Ἱερός Κανών τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζει ὅτι ἡ σύζυγος τοῦ ἐπισκόπου «εἰ καί ἀξία φανείη, πρός τό τῆς διακονίας ἀναβιβαζέσθω ἀξίωμα». Ὁ 15ος Ἱερός Κανών τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐπίσης ὁρίζει «διάκονον μή χειροτονεῖσθαι γυναῖκα πρό ἐτῶν τεσσαράκοντα καί ταύτην μετά ἀκριβούς δοκιμασίας». Oι «Ἀποστολικές Διαταγές» ἀφ’ ἑνός μνημονεύουν τόν θεσμό των διακονισσών καί ἀφ’ ἑτέρου τόν συνδέουν μέ τήν ἄσκηση τοῦ ὅλου πνευματικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας: «...καί γάρ εἰς πολλάς χρείας γυναικός χρήζομεν διακόνου. Καί πρῶτον μέν ἐν τῷ φωτίζεσθαι γυναίκας, ὁ διάκονος χρίσει μέν μόνον τό μέτωπον αὐτῶν τῷ ἁγίῳ ἐλαίῳ καί μετά τοῦτον δέ ἡ διάκονος ἀλείψει αὐτάς. Οὐ γάρ ἀνάγκη τάς γυναίκας ὑπό ἀνδρῶν κατοπτεύεσθαι».[8] Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου, συνοψίζοντας τήν περί τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσών ἐκκλησιαστική συνείδηση, παρατηρεῖ ὅτι ὁ θεσμός ἦταν ἀναγκαῖος ἕνεκα τῆς «σεμνότητος τοῦ γυναικείου γένους, ἤ δι’ ὥραν λουτροῦ, ἤ ἐπισκέψεως πάθους, ἤ πόνου καί ὅτε γυμνωθείη σῶμα γυναίου, ἵνα μή ὑπό ἀνδρῶν ἱερουργούντων θεαθείη».[9] Ὁ Θεόδωρος Βαλσαμών μᾶς πληροφορεῖ ὅτι αἱ πρός χειροτονίαν διακόνισσες ἐξελέγοντο ἀπό τίς τάξεις τῶν μοναζουσῶν, ἦταν ἐκλεκτές μοναχές, ἤ μεγαλόσχημες, ἤ καί ἠγουμένες γυναικείων μοναστηριῶν.[10]

Κλασικό παράδειγμα ἡ ἁγία Ὀλυμπιάδα ἡ διακόνισσα, ἡ ὁποία ἀναδείχθηκε ἡγουμένη σέ γυναικεῖο μοναστήρι, πού ἵδρυσε πλησίον τοῦ Iερού Ναοῦ τῆς ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως.... Ἄλλοι τομεῖς δράσεως καί διακονίας ἦταν ἡ μεταφορά καί μετάδοσις κατ’ οἶκον τῆς Θείας Κοινωνίας σέ ἀσθενεῖς γυναῖκες, τό «σαβάνωμα» τῶν κεκοιμημένων χριστιανῶν γυναικῶν, ἡ προσφορά τους στά ἔργα τῆς ἀγάπης τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἱεραποστολῆς, στήν κατήχηση τῶν ἐθνικῶν γυναικῶν καί γενικότερα στό διδακτικό καί κατηχητικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, πάντοτε σέ συνεργασία μετά τοῦ Ἐπισκόπου. Ὑπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα γυναικῶν πού προσέφεραν ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες στούς παρά πάνω τομεῖς δράσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφερόμενες τόσο στήν Καινή Διαθήκη, ὅσο καί στήν Ἐκκλησιαστική μας παράδοση. Οἱ «Ἀποστολικές διαταγές» μας διασώζουν ἀκόμη σειρά τυπικῶν χειροτονίας τῶν διαφόρων τάξεων τοῦ κλήρου, μεταξύ δέ αὐτῶν συμπεριλαμβάνουν καί «τυπικόν χειροτονίας διακονισσών», τό ὁποῖο διέφερε σέ ἐλάχιστα σημεῖα πρός τό «τυπικό χειροτονίας διακόνου».

Ἐκτός ἀπό τίς εὔστοχες παρατηρήσεις τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου Ἀντινόης πού ἀναφέραμε πιό πάνω, στήν ἐν λόγῳ «χειροτονία» ἀντέδρασε καί ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Ἰκονίου κ. Θεόληπτος, ὁ ὁποῖος τόνισε πώς «Ἡ χειροτονία της διακόνισσας στήν Ι.Μ. Ζιμπάμπουε εἶναι ἐξευτελισμός...Με μεγάλη ἔκπληξη διάβασα στό διαδίκτυο ὅτι ἕνας Μητροπολίτης τοῦ δευτερόθρονου Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας χειροτόνησε μιά διακόνισσα στήν μακρινή Ζιμπάμπουε. Αὐθαίρετα μιά Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προχώρησε καί ἐπανέφερε ἕνα παλαιό θεσμό πού ἔχει ἀτονήσει ἀπό τόν 3ο αἰῶνα μ. Χ....»[11]. Καί καταλήγει: «Τό ἄλλο θέμα εἶναι ὁ τρόπος τῆς χειροτονίας των διακονισσών πού δέν ἔχει καμία μά καμία σχέση μέ αὐτό πού ἔγινε στή Ζιμπάμπουε....Αυτή ἡ χειροτονία πού ἔγινε εἶναι ὁ ἐξευτελισμός στόν ἀνώτατο βαθμό τῆς χειροτονίας τῶν Διακόνων ... Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου»[12]!

Στό σημεῖο αὐτό νά προσθέσουμε ὅτι τό ἱεραποστολικό κλιμάκιο τῆς Ι. Μητροπόλεως Ζιμπάμπουε εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά ἀνάλογα Ὀρθόδοξα κλιμάκια πού λειτουργοῦν στήν ἀφρικανική Ἤπειρο. Κανένα ὅμως ἀπό τά πάμπολλα αὐτά κλιμάκια δέν προχώρησε σέ «χειροτονία» διακονίσσης, ἁπλούστατα διότι δέν θεώρησε ἀναγκαία μιά τέτοια «χειροτονία». Μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι μόνο στό ἱεραποστολικό κλιμάκιο τῆς Ι. Μητροπόλεως Ζιμπάμπουε ὑπῆρξε τόσο ὀξύ καί ἐπεῖγον πρόβλημα, ὥστε νά εἶναι ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη «χειροτονίας» διακονίσσης;

Ὅταν πρίν ἀπό 20ετία εἶχε ἀνακινηθεῖ θέμα «χειροτονίας διακονισσών» στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος κυρός Χρυσόστομος, ὡς εἰσηγητής, εἶχε ἐπισημάνει ὅτι, «Οὐδέποτε εἰς τήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ἐπεκράτησεν ἡ ἀντίληψις διαφόρων κύκλων αἱρετικῶν (γνωστικῶν, μοντανιστών, μαρκιωνιτών) κατά τήν ὁποία αἱ γυναῖκες εἶναι δυνατόν νά ἀποκτήσουν ἱερουργικά, ἱερατικά καθήκοντα, ἀνάλογα μέ ἐκεῖνα τοῦ πρεσβυτέρου ἤ καί τοῦ ἐπισκόπου...Στη συζήτηση πού εἶχε γίνει τό 2004, ἡ Ἱεραρχία εἶχε καταλήξει ὅτι ὁ θεσμός τῶν διακονισσών οὐδέποτε καταργήθηκε καί πώς ἐπαφίεται στή ‘διακριτική εὐχέρεια τοῦ ἐπιχωρίου ἐπισκόπου ἡ καθοσίωση τῶν γεροντισσῶν τῶν ἱερῶν μονῶν τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ, γιά τίς ἀνάγκες τῆς ἱερᾶς μονῆς καί μόνο’»[13].

Πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι οἱ βαθύτεροι λόγοι αὐτῆς τῆς «χειροτονίας» εἶναι ἄλλοι, σίγουρα ὄχι ποιμαντικῆς φύσεως. Εἶναι συχνό τό φαινόμενο σήμερα νά συμπροσεύχονται ὑψηλά ἱστάμενα ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, μέ «ἱέρειες» καί «ἐπισκοπίνες», πού σημαίνει ἔμμεση ἀναγνώριση τῆς «ἱεροσύνης τῶν γυναικῶν»! Πρίν λίγο καιρό ὁ Σέβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρος ἀνακηρύχτηκε ἀντιπρόεδρος τοῦ «Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ τῶν ΗΠΑ», μέ πρόεδρο τήν «Ἐπισκοπίνα» Elizabeth Eaton, τῆς Λουθηρανικῆς Εὐαγγελικῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Ἀμερικῆς![14]

Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη διάσταση τοῦ ζητήματος τῆς «γυναικείας ἱεροσύνης», ἡ ὁποία ὑπαγορεύεται ἀπό ἰσχυρά διεθνῆ φεμινιστικά κέντρα. Ὁ θεολόγος καί συγγραφέας κ. Κ. Νούσης σημείωσε: «Ἡ κακή ὄψη τοῦ φεμινισμοῦ θέλει, ἀφοῦ εἰσῆλθε σχεδόν παντοῦ καί ἐπικράτησε ἐπιθετικῷ τῷ τρόπῳ, νά ἁλώσει καί τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ἡ προχθεσινή χειροτονία κινεῖ εὔλογα ὑποψίες οἰκουμενιστικοῦ χαρακτῆρος, ἔστω καί ἄν εἶναι ἀβάσιμες, καθ' ὅσον ἀνοίγει τόν δρόμο τῆς ἐξομοίωσής μας μέ τίς δυτικές χριστιανικές ὁμολογίες (βλ. Προτεσταντισμός καί Ἀγγλικανισμός)....»[15].

Κλείνοντας, ἐκφράζουμε τόν φόβο μας ὅτι ἡ ὄψιμη αὐτή ἀναβίωση τοῦ θεσμοῦ των διακονισσών ἔχει ὡς ἀπώτερο στόχο τήν προώθηση καί καθιέρωση τῆς γυναικείας Ἱερωσύνης καί στούς δύο ἑπόμενους βαθμούς, τοῦ Πρεσβυτέρου καί τοῦ Ἐπισκόπου, μέσα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Πιστεύουμε ὅτι τό θέμα τῆς ἀναβιώσεως τοῦ θεσμοῦ των διακονισσών δέν ἀποτελεῖ στήν παροῦσα χρονική συγκυρία πρώτη προτεραιότητα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ πρώτη προτεραιότητα σήμερα, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, εἶναι ἡ ἀκύρωση τῶν ἀποφάσεων τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης», ἡ Συνοδική ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί στή συνέχεια ἡ θεραπεία τοῦ γνωστοῦ ὑφισταμένου σχίσματος μέ ἀφορμή τό οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο.

Ἐν προκειμένῳ, παρακαλοῦμε ταπεινά τό δευτερόθρονο Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, νά ἀνακαλέσει τήν ἐν λόγῳ «χειροτονία», στήν ὁποία δυστυχῶς δέν τηρήθηκαν τά ἀρχαῖα τυπικά πού καθορίζουν τόν τρόπο τῆς «χειροτονίας» της διακονίσσης, ἀλλά καί τά καθήκοντα της.

Ἡ παροῦσα χρονική συγκυρία εἶναι τελείως ἀκατάλληλη γιά τέτοιου εἴδους ἐνέργειες, καθ’ ὅν χρόνον ἡ παγκόσμια Ὀρθοδοξία μετράει τίς πληγές τῆς ἀπό τήν προηγηθεῖσα «Σύνοδο» τῆς Κρήτης καί τό οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο. Ἄς μήν δημιουργοῦμε ἀφορμές γιά καινούργια σχίσματα καί διαιρέσεις.

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί Παραθρησκειών

                    

[1] https://orthodoxia.info/news/to-patriarcheio-alexandreias-tin/

[2] https://orthodoxia.info/news/zimpampoye-cheirotonithike-proti-gyn/

[3]https://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-alexandreias/63275-i-i-m-zimpampoue-gia-to-thema-tis-xeirotonias-diakonissas

[4] Ὅπου ἀνωτέρω

[5] Διορθόδοξο Θεολογικό Συνέδριο: «Ἡ θέσις τῆς γυναικός ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ καί τά περί τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν», Ρόδος, 30 Ὀκτωβρίου – 7 Νοεμβρίου 1988, Ἐκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1994.

[6] Ο.π. σελ. 330

[7] Ο.π. σελ. 330-331.

[8] Ἀποστολικαί Διαταγαί ΙΙΙ,16,2.

[9] Ἐπιφανίου, Κατά αἱρέσεων, 5,9 PG 42,744.

[10] Ἑρμηνεία εἰς τόν μή΄ Κανόνα τῆς ἐν Τρούλλῳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Migne, Ε.Π. 137,658.

[11] https://romioitispolis.gr/ikonioy-theoliptos-i-cheirotonia-tis-diakonissas-stin-i-m-zimpampoye-einai-exeytelismos/

[12] Ὅπου ἀνωτέρω

[13]https://www.orthodoxtimes.gr/ixeis-afixeis-apo-to-patriarcheio-alexandreias-gia-to-thema-tis-cheirotonias-diakonissas/

[14] https://www.ekirikas.com/o-archiepiskopos-elpidoforos-antipro/

[15]https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/63265-akyrotea-i-xeirotonia-tis-protis-orthodoksis-diakonissas  

 Όσιος Ευμένιος ο νέος ο Θεοφόρος (Σαριδάκης)

 

Ημερομηνία Εορτής:	23/05/2024
Τύπος εορτής:	Σταθερή. Εορτάζει   στις 23 Μαΐου εκάστου έτους.

Βιογραφία

Λεπρῶν καὶ νοσούντων λοιμικῶς ἀκέστωρ
πιστῶν, Εὐμένιε, ποδηγέτα, ὤφθης.

Ἡ Ἐθιά, ἡ πατρίδα τοῦ Ὁσίου Εὐμενίου, εἶναι ἕνα ὀρεινό χωριό στά νότια τοῦ νομοῦ Ἡρακλείου Κρήτης. Βρίσκεται σέ ὑψόμετρο 740μ. καί ἀπέχει ἀπό τό Ἡράκλειο 38 χλμ. Εἶναι πολύ ἄγονο μέρος, γι’ αὐτό καί οἱ κάτοικοί του μετοίκησαν σ’ ἕνα χαμηλότερο μέρος, στό χωριό Ροτάσι.

 Στήν Ἐθιά ὑπάρχουν δύο ἐκκλησίες: Ἡ κεντρική εἶναι ἀφιερωμένη στήν Παναγία μας καί φυλάσσει θαυματουργό εἰκόνα της. Ἐκεῖ ἡ Παναγία εἶχε ἐμφανισθεῖ σάν γυναῖκα ντυμένη στά μαῦρα κάποια ἡμέρα, πού ὁ Ὅσιος Εὐμένιος, μικρό παιδί τότε, ἄναβε τά κανδήλια τοῦ ναοῦ, καί τοῦ εἶπε: «Ἐσύ μιά μέρα θά γίνεις ἱερεύς». Ἐκεῖ, στόν αὔλιο χῶρο της, ἔμελλε νά εἶναι καί ὁ τάφος, ὅπου ἀναπαύεται τό σεπτό σκήνωμα τοῦ Ὁσίου Γέροντος μας. Ἡ ἄλλη εἶναι τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ. Ἐκεῖ κοντά ὑπάρχει καί ἁγίασμα.

 Ὑπάρχουν καί πολλά μικρά ἐκκλησάκια, γιά τήν ἀνακαίνιση τῶν ὁποίων ὁ Ὅσιος Εὐμένιος ἔστελνε χρήματα.

 Ὁ Ὅσιος Εὐμένιος ἦταν γόνος μιᾶς πολυμελοῦς καί πάμπτωχης οἰκογενείας. Γεννήθηκε τήν 1η Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 1931 μ.Χ.

 Οἱ γονεῖς του, Γεώργιος καί Σοφία Σαριδάκη, ἦταν ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καί ἐνάρετοι. Εἶχαν ὀκτώ παιδιά. Τό ὄγδοο καί τελευταῖο τους παιδί ἦταν ὁ Ὅσιος Εὐμένιος, πού στήν βάπτιση τοῦ πῆρε τό ὄνομα Κωνσταντῖνος. Τά ἀδέλφια του, κατά σειρά ἡλικίας, ἦταν: Ἑλένη, Μιχαήλ, Αἰκατερίνη, Βασίλειος, Ἀμαλία, Μαρία καί Εὐγενία.

 Ὁ μικρός Κωνσταντῖνος ὀρφάνεψε ἀπό πατέρα σέ ἡλικία μόλις δύο ἐτῶν, δηλαδή ἡ οἰκογένειά του ἔχασε τόν προστάτη της πολύ νωρίς. Ἦταν πού ἦταν φτωχή, χάνοντας καί τό στήριγμά της βρέθηκε σέ πολύ δύσκολη κατάσταση. Ἡ χήρα μάνα του μέ τί δυνατότητες νά θρέψη τόσα στόματα; Ξενοδούλευε γιά νά τά φέρει κάπως βόλτα. Μετά ἦρθε καί ἡ γερμανική κατοχή, ἡ ὁποία χειροτέρευσε κατά πολύ τά πράγματα. Σ’ αὐτό τό περιβάλλον καί μέ πολλές στερήσεις μεγάλωσε ὁ Ὅσιος. Παπούτσια φόρεσε στά δώδεκα τοῦ χρόνια. Παρ’ ὅλα αὐτά, δηλαδή τίς στερήσεις, τήν πεῖνα καί τήν ἀνέχεια, τό ἦθος καί τό φρόνημα τοῦ μικροῦ αὐτοῦ παιδιοῦ δέν ἀλλοιώθηκαν.

 Γιά παράδειγμα, ὁ Ἱερεύς τοῦ χωριοῦ τους ἤθελε νά τοῦ δίνει μιά μικρή βοήθεια, ἐπειδή πήγαινε καί τόν βοηθοῦσε στόν ναό. Ὁ μικρός Κωνσταντῖνος, ὅμως, τοῦ ἔλεγε: «Ὄχι, Παπα-Γιάννη, δέν παίρνουμε ποτέ χρήματα ἀπό τήν Ἐκκλησία». (Μαρτυρία Ἀριστέας Σαριδάκη).

 Ἤ, ὅταν τοῦ ἔδιναν μισή κουλούρα ψωμί γιά κάποια δουλειά πού ἔκανε, ποτέ δέν τήν ἔτρωγε μόνος του, ἀλλά τήν πήγαινε στό σπίτι του καί τήν ἔτρωγε μέ τ’ ἀδέλφια του, ὅλοι μαζί.

 

Χαρισματικό παιδί

 Ἡ Ἐκκλησία ἀγάλλεται καί καυχᾶται, διότι γέννησε καί ἀνέδειξε ἕνα τέτοιο λαμπρό ἀστέρι καί κόσμημα τῆς καί ἡ Κρήτη πρέπει νά σεμνύνεται γιά τό ἡγιασμένο τέκνο της. Ὁ Ὅσιος, ἀπό τήν νηπιακή του ἡλικία, ἔδειχνε ὅτι ἦταν σκεῦος ἐκλεκτόν τοῦ Κυρίου μας. Ἀπό τήν βρεφική του ἡλικία, ὅταν ἀκόμα δέν καταλάβαινε, προσπαθοῦσε νά εὐχαριστεῖ τόν Κύριό μας, ἀφοῦ δέν θήλαζε Τετάρτη καί Παρασκευή, ἀλλά κοιμόταν ὅλη τήν ἡμέρα, σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τῆς ἀδελφῆς του Εὐγενίας, ἡ ὁποία τό εἶχε ἀκούσει ἀπό τήν μητέρα τους νά τό ὁμολογεῖ.

 Οἶνον καί μεθύσματα οὐδέποτε γεύθηκε ὁ Ὅσιος Εὐμένιος, δηλαδή οἰνοπνευματώδη ποτά, μπύρα, κρασί καί ἀλκοολοῦχα ποτά δέν ἤπιε ποτέ στήν ζωή του. Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι, ὅταν λειτούργησε γιά πρώτη φορά μόνος του ὡς Ἱερεύς, ζαλίστηκε λίγο ἀπό τήν κατάλυση τῆς Θείας Κοινωνίας καί γι’ αὐτό, μετά, ἔβαζε λιγότερο νάμα καί περισσότερο ζέον.

 Ὁ Κωστάκης, ὅπως τόν ἔλεγαν, ἦταν ἕνα χαριτωμένο καί χαρισματικό παιδί, ἀκόμα καί γιά τά κοσμικά δεδομένα, ἐνῷ δέν εἶχε μάθει σχεδόν καθόλου γράμματα.

 Οἱ δυσκολίες, ἡ Κατοχή, κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας τά σχολεῖα ὑπολειτουργοῦσαν, δέν τοῦ ἐπέτρεψαν νά γευθεῖ τό ἀγαθόν τῆς μαθήσεως. Παρ’ ὅλα αὐτά μποροῦσε, ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε, νά κάνη πράξεις μαθηματικές, λογαριασμούς δύσκολους, ὅλα ἀπό μνήμης, γι’ αὐτό οἱ χωριανοί του, ὅταν ἤθελαν κάτι σχετικό, τόν φώναξαν: «Ἔλα, Κωστάκη, νά μᾶς πεῖς πόσο κάνει αὐτό κι αὐτό», ἡ κάτι πιό δύσκολο. Κι ὅταν τούς τά ἔκανε, μετά τόν γέμιζαν λουκούμια.

 Κάποια φορά, ὅταν ὁ Ὅσιος ἦταν μικρό παιδί ἀκόμη, πέθανε στό χωριό τους ἕνα κοριτσάκι ὀκτώ-ἐννέα ἐτῶν. Οἱ γονεῖς καί οἱ συγγενεῖς τοῦ κοριτσιοῦ ἔκλαιγαν ἀπαρηγόρητοι γιά τόν χαμό τοῦ παιδιοῦ τους. Ὁ Ὅσιος ἔλεγε σχετικά:

 «Κάποτε, εἶχε πεθάνει ἕνα κοριτσάκι καί περνοῦσε ἀπό μπροστά μας ἡ νεκρώσιμη πομπή. Πέρασαν μπροστά κι ἀπό τήν δική μας αὐλή. Ἔτσι ἔκαναν τότε. Ἔκαναν τήν βόλτα, γιά νά γίνει πιό ἐπίσημη ἡ κηδεία. Ἔκλαιγαν ὅλοι κι ἐγώ ἔβλεπα τά στολίδια, πολλά στολίδια, πού εἶχε τό φέρετρο. Κι αὐτοί ἔκλαιγαν. Κι ἐγώ ἔτρεχα κι ἔβλεπα τά στολίδια, πού εἶχε τό φέρετρο. Ἤμουν ἕξι-ἑπτά χρόνων τότε. Δέν εἶχα δεῖ καλύτερα καί ὡραιότερα στολίδια. Οἱ ἄλλοι ἔκλαιγαν κι ἐγώ χαιρόμουν, πού ἔβλεπα τά στολίδια. Ἔβλεπα τά στολίδια καί χαιρόμουν. Μοῦ ἄρεσαν. Δέν ἦταν στολισμένα ἀπό τούς ἀνθρώπους, ὅμως ἐγώ τά ἔβλεπα ἔτσι. Στολίδια.... στολίδια... ὄχι ὅτι τά ἔβαλαν οἱ ἄνθρωποι. Κι αὐτοί ἔκλαιγαν, πού ἔχασαν τό παιδί, κι ἐγώ ἔβλεπα τά στολίδια, πού εἶχε πάνω του, τά στολίδια τοῦ Θεοῦ, καί χαιρόμουν».

 Ὁ Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος θυμᾶται, σχετικά μέ τήν Χάρη, πού ἀπό νωρίς εἶχε δοθεῖ στόν Ὅσιο: «Ὁ πατήρ Εὐμένιος, ὅταν ἦταν μικρός, εἶχε δεῖ γιά πρώτη φορά τήν χάριν της ἀρχιεροσύνης. Τήν εἶχε δεῖ στό πρόσωπο ἑνός Ἀρχιεπισκόπου, πού εἶχε πάει στό χωριό του. "Ἔβλεπα", μοῦ εἶπε, "τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πάνω στό πρόσωπό του. Τό φῶς της ἀρχιεροσύνης, τήν χάρη της ἀρχιεροσύνης. Τήν ἔβλεπα καί πήγαινα συνεχῶς μπροστά του". Καί εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος: "Αὐτό τό παιδί τί βλέπει;". Ἐγώ δέν ἔλεγα τί ἔβλεπα, ἀλλά μοῦ ἄρεσε νά βλέπω την χάρι της ἀρχιεροσύνης».

 

Μοναχός Θεόκλητος διά φωτοφανείας

 Ὁ Ὅσιος Εὐμένιος ἦταν θεόκλητος στόν μοναχισμό. Ὁ ἴδιος μᾶς ἔλεγε: «Ἐγώ, δεκαεπτά χρόνων πῆγα στό μοναστήρι. Ἤμουν δεκαέξι χρόνια στό χωριό μου. Ἀγαποῦσα τόν Θεό, βέβαια, σκεπτόμουν πολλές φορές νά γίνω καλόγερος. Μιά μέρα μου λέει ὁ παπᾶς: "Ἔλα νά σέ κάνω νεωκόρο". Πῆγα κι ἐγώ. Ἄναβα τά καντήλια πρωί-βράδυ, διάβαζα κιόλας, ὅ,τι βιβλία ἔβλεπα τά διάβαζα. Ἀνήμερα τῆς Πρωτοχρονιᾶς τοῦ 1944, τό ἀπόγευμα, πῆγα, ἄναψα τά καντήλια στήν ἐκκλησία καί, μετά, πῆγα στό σπίτι μας. Ἦταν ἐκεῖ ἡ ἀδελφή μου ἡ Εὐγενία. Φάγαμε ξεροτήγανα, τηγανίτες καί μακαρόνες. Ἐκεῖ πού τρώγαμε, ἦρθε μιά λάμψη καί μέ τύφλωσε καί μπῆκε μέσα στά βάθη τῆς ψυχῆς μου. Κι ἀμέσως, τήν ἴδια στιγμή, φώναξα τῆς Εὐγενίας: "Εὐγενία, θά γίνω καλόγερος". Τήν ἴδια στιγμή. Ἐκείνη τήν στιγμή μέ φώτισε ὁ Θεός. Τήν εἶδα μέ τά μάτια μου ἐκείνη τήν λάμψη, πού μπῆκε μέσα μου. Μόλις εἶδα αὐτή τήν λάμψη, εἶπα κατ’ εὐθεῖαν: "Θά γίνω καλόγερος". Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν κλήση ἀπό τόν Θεό γιά νά κάνη κάτι καλό, ὁ Θεός ἐνεργεῖ καί τόν βοηθᾶ».

 Στό ἴδιο θέμα ἀναφέρεται καί ὁ Μιχαήλ Χατζηγεωργίου:

 «Τόλμησα, κάποτε, νά τόν ρωτήσω: "Γέροντα, εἶχες δίλημμα γιά τό ποιόν δρόμο θά ἀκολουθήσεις; Σκέφθηκες νά γνωρίσεις κάποια γυναῖκα, νά τήν ἐρωτευθεῖς, νά κάνεις οἰκογένεια"; Τότε μοῦ ἀποκάλυψε τήν ἀπόλυτη ἀπόφασή του νά ἀκολουθήσει τήν παρθενική ζωή, πού τήν σηματοδότησε ἕνα ἐξαιρετικό γεγονός.

 "Χειμῶνας τοῦ 1944, Κωστῆς τότε, δεκατριῶν ἐτῶν", μοῦ εἶπε. "Ἤμουν στό πατρικό μου σπίτι. Ζεσταινόμαστε στό τζάκι. Τότε εἶδα μιά τεράστια φωτιά, πού μπῆκε μέσα μου. Καί ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή, γεμᾶτος χαρά, ἔλεγα: Ἐγώ θά γίνω μοναχός. Θά γίνω μοναχός". Καί μοῦ συμπλήρωσε: "Ἄν μέ πίεζαν ἀργότερα νά παντρευτῶ, θά πέθαινα, θά πέθαινα"!».

 Ἀπό τό 1944 μ.Χ. ἡ ψυχή τοῦ νεαροῦ Κωστῆ εἶχε ἕνα μόνο προσανατολισμό: τήν ἀφιέρωσή στόν Χριστό. Ἡ κλήση ὑπῆρχε. Ἡ κλήση μέ ἐμφατικό τρόπο συντελέστηκε καί ὁ μικρός Κωστῆς βιαζόταν νά ἐνηλικιωθεῖ, νά λάβει ζωή ἡ ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς του.

 

Μέ ζῆλο στόν μοναχικό ἀγῶνα

 Σέ ἡλικία δεκαεπτά ἐτῶν ὁ Κωνσταντῖνος ἀφήνει τά ἐγκόσμια καί ὁδεύει ἐκεῖ, πού τόν ὁδηγεῖ ἡ καρδιά του, ἡ ψυχή του καί ὅλο του τό εἶναι. Ἐκεῖ, πού τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐν εἴδει λαμπροῦ φωτός, τόν φωτίζει, στήν πλήρη ἀφιέρωσή του στόν Χριστό, στόν ἀγαπημένο τοῦ Ἰησοῦ, Τόν ὁποῖο ἀπό μικρός λατρεύει καί ὑπηρετεῖ, εἴτε στά ἐξωκλήσια τοῦ χωριοῦ του, εἴτε κατά μόνας.

 Τά βήματά του τόν ὁδηγοῦν στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Νικήτα, στά νότια τῆς Κρήτης, κάπως κοντά στό χωριό του, ἀφοῦ ἀπέχει μόνο δύο-δυόμισυ ὧρες μέ τά πόδια.

 Ὁ Κωνσταντῖνος ἔγινε δεκτός ἀπό τόν Ἡγούμενο π. Ἰερόθεο (Κωστομανωλάκη), στόν ὁποῖο ἔβαλε μετάνοια καί ἄρχισε ἡ δοκιμή του.

 Στήν Μονή τότε ὑπῆρχαν, ἐκτός τοῦ Ἡγουμένου, καί δύο ὑπερήλικες καί τυφλοί μοναχοί, τούς ὁποίους ὁ Κωνσταντῖνος φρόντιζε παντοιοτρόπως καί ποικιλοτρόπως, λόγῳ τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας του, ἀλλά, κυρίως καί πρωτίστως, λόγῳ τῆς ὑπέρμετρου ἀγάπης πού εἶχε.

 Ὡς νέος, δόκιμος μοναχός, ἔκανε σχεδόν ὅλα τά διακονήματα τῆς Μονῆς, ἦταν πρόθυμος καί φιλότιμος.

 Μετά τήν τριετῆ του δοκιμασία, τό 1951 μ.Χ., ἐκάρη μοναχός, μετονομασθεῖς Σωφρόνιος. Ὡς μοναχός, ὁ Σωφρόνιος ἔβαλε θεμέλιο τῆς μοναχικῆς του ζωῆς τήν ταπεινοφροσύνη, τήν ὑπακοή καί τήν ἐργατικότητα. Ἐπιδόθηκε σέ νέους ἀγῶνες. Τίς ἡμέρες κοπίαζε σωματικά καί τίς νύκτες παρέμενε ἄϋπνος καί προσευχόμενος. Αὐτό τό τυπικό τό κράτησε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του.

 Καθημερινά ὁ πατήρ Σωφρόνιος ἔδινε ἀγῶνα σέ ὅλα τά διακονήματα, σέ ὅλες τίς ἐργασίες, στό ν’ ἀνοίξουν καλύτερους δρόμους γιά νά διευκολυνθεῖ ἡ ἔλευση τῶν προσκυνητῶν, στούς κήπους, στό νά καλλιεργοῦν τά κτήματα, στό νά φέρνουν νερό ἀπό μακριά, γιατί δέν ἐπαρκοῦσε τό ὑπάρχον.

 Αὐτά ἔβλεπε ὁ διάβολος καί ἐμηχανεύετο τρόπους γιά νά ρίξει τόν ἀγωνιστή. Δέν ἀρκείτο μόνον στόν πόλεμο τῶν λογισμῶν, ἀφοῦ μόνον μέ αὐτούς δέν μποροῦσε νά ἀνακόψει τήν ἀγωνιστικότητα τοῦ πατρός Σωφρονίου. Γι’ αὐτό του παρουσιαζόταν, καί αἰσθητῶς καί ὀφθαλμοφανῶς, καί τοῦ μιλοῦσε. Κάποια μέρα, μάλιστα, καθώς ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος μᾶς ἔλεγε, ὁ διάβολος ἐμφανίσθηκε μπροστά του καί τοῦ εἶπε: «Ἐγώ εἶμαι ἄγγελος καί πέσε κάτω νά μέ προσκύνησης». Ὅταν, ὅμως, ἐκεῖνος τά ἔλεγε αὐτά, ὁ πατήρ Σωφρόνιος πρόσεξε ὅτι τοῦ ἔλειπε ἕνα δόντι καί τοῦ λέει γελῶντας καί κοροϊδευτικά: «Δέν εἶσαι ἄγγελος, δέν εἶσαι ἄγγελος, γιατί σοῦ λείπει ἕνα δόντι!». Τότε ὁ διάβολος γυρίζει ἐξαγριωμένος καί τοῦ δίνει ἕνα δυνατό χαστούκι καί ἀμέσως ἐξαφανίζεται ἀπό μπροστά του.

 Κάποια ἄλλη μέρα, ὁ πατήρ Σωφρόνιος κατέβηκε κοντά στήν θάλασσα, ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε, καί ἄκουσε μέσα ἀπό τήν θάλασσα τήν Παναγία μας νά τοῦ μιλάει καί νά τοῦ λέει, μέ τήν γλυκιά φωνή της: «Παιδί μου, μή φοβᾶσαι κι ἐγώ δέν θά σέ ἀφήσω νά χαθεῖς». Σέ ἐρώτηση, πώς κατάλαβε ὅτι ἦταν ἡ Παναγία μας, ἀπάντησε πολύ φυσικά: «Ἔ, τήν Παναγία μας δέν γνωρίζω;».

 Καί ἄλλοτε πάλι, ἔλεγε ὅτι ἡ Παναγία μας τόν ἀγκάλιασε. «Ἡ Παναγία μου ἔκανε μιά ἀγκαλιά», μᾶς ἔλεγε.

 

Εἶδε τήν Ἁγία Μαρίνα

 Ὁ Ὅσιος, ἐπεδίωκε νά μήν ξενυχτάει ποτέ ἔξω ἀπό τό μοναστήρι. Ὅταν, κάποια φορά, αὐτό στάθηκε ἀδύνατο καί ἀναγκάσθηκε νά παραμείνει στό πατρικό του σπίτι, εἶδε στό εἰκονοστάσι νά βγαίνει ἡ Ἁγία Μαρίνα ἀπό τήν εἰκόνα της, κρατῶντας τόν πειρασμό ἀπό τά κέρατα καί δείχνοντάς του τον, τοῦ εἶπε: «Αὐτός σας βάζει τούς λογισμούς, νά μήν τόν ἀκοῦτε καί νά νυστάζετε στίς Ἀκολουθίες».

 

Στρατιωτική θητεία

 Ὁ πατήρ Σωφρόνιος, ὅταν ἔφθασε τήν ἡλικία τῶν εἰκοσιτριών ἐτῶν, ἔπρεπε νά πάει στρατιώτης, διότι τότε οἱ μοναχοί δέν ἀπαλλάσσονταν τῶν στρατιωτικῶν τους ὑποχρεώσεων.

 Ἡ Μονή τόν ἑτοίμασε σχετικά, τόν κούρεψε, τοῦ ἔκοψε δηλαδή τά μαλλιά καί τά γένια, καί τοῦ τά φύλαξε, γιατί ἔτσι γινόταν τότε.

 Παρουσιάσθηκε στό Μεγάλο Πεῦκο, στίς 24 Ἰανουαρίου τοῦ 1954 μ.Χ. Ὑπηρέτησε στό Μηχανικό καί ἦταν βοηθός μαγείρου. Κατόπιν, πῆρε μετάθεση γιά τήν Θεσσαλονίκη.

 Στόν στρατό ὁ Γέροντας ἦταν ὑπόδειγμα ὑπακοῆς καί ἐργατικότατος, γι’ αὐτό τόν ἀγαποῦσαν ὅλοι, ἀπό τόν Διοικητή ἕως τόν πιό ἁπλό στρατιώτη. Ποτέ δέν θεώρησε ἀγγαρεία ὁποιαδήποτε ἐργασία του ἀνέθεταν, ἀλλά τήν ἔκανε μέ ἀγάπη, σωστά καί καλά. Ὁ ἀξιωματικός ὑπηρεσίας τόν σταματοῦσε πολλές φορές μέ τό ζόρι, γιά νά ξεκουρασθεῖ.

 Τό ἦθος καί ὁ ἀκέραιος χαρακτῆρας τοῦ πατρός Σωφρονίου ἔκανε ἀκόμη καί τά πειραχτήρια τοῦ στρατοῦ νά ἀργοῦν, παρ’ ὅλο πού ξέρανε ὅτι εἶναι καλόγερος.

 Τίς νηστεῖες τίς κρατοῦσε ὅλες: Πάσχα, Χριστούγεννα, 15 Αὐγούστου, Ἁγίων Ἀποστόλων καί, φυσικά, Δευτέρα, Τετάρτη καί Παρασκευή. Πῶς τά κατάφερνε; Ἕνας συνάδελφός του, μάγειρας, ἔλεγε σχετικά: «Μέχρι καί ἐλιές, ψωμί καί κρεμμύδι ἔτρωγε μόνον, ἀρκεῖ νά μή χαλοῦσε τίς διατεταγμένες νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας».

 Κάθε ἡμέρα, ὁ Διοικητής του ἐπέτρεπε νά ἀποσύρεται γιά λίγο νά προσεύχεται, πέραν τῆς γενικῆς Προσευχῆς, ἐπειδή γνώριζε ὅτι ἦταν καλόγερος. Τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες γιορτές του ἔδινε ἄδεια νά πηγαίνει στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου Θεσσαλονίκης, νά ἐκκλησιάζεται καί νά ψέλνει.

 Τό ἐπίδομα τῶν στρατιωτῶν, τότε, ἦταν 53 δραχμές τόν μῆνα. Φυσικά, τοῦ Ὁσίου αὐτό τό ἐλάχιστο ποσό ὄχι μόνο τοῦ ἔφθανε, ἀλλά μέ αὐτό ἔκανε ἐλεημοσύνες, «δάνειζε» τούς συναδέλφους του, ἔδινε σ’ ὅποιον τοῦ ζητοῦσε.

 Στόν στρατό ὁ πατήρ Σωφρόνιος ἀρρώστησε βαριά. Ἔκανε ὑψηλό πυρετό 40°-41°, πού δέν ἔπεφτε. Ἡ κατάσταση τοῦ ἦταν ἀπελπιστική. Τότε τοῦ ἔκαναν ἔφοδο χιλιάδες δαίμονες, γιά νά τόν τρομάξουν καί νά τόν τρομοκρατήσουν. Ὅμως, μόνο μέχρι γύρω-γύρω στό κρεββάτι μποροῦσαν νά φθάσουν. «Ἀγγίζανε τό κρεββάτι», ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος, «ἀλλά ἐπάνω δέν μποροῦσαν νά ἀνέβουν. Γύρω-γύρω μόνο».

 Οἱ γιατροί δέν μποροῦσαν νά βροῦν τήν αἰτία. Νοσηλεύθηκε στό 424 Στρατιωτικό Νοσοκομεῖο Θεσσαλονίκης γιά ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα. Ἡ κατάσταση του, ἀντί νά βελτιώνεται, χειροτέρευε. Τόν ἔφεραν στήν Ἀθήνα καί νοσηλεύθηκε σέ διάφορα νοσοκομεῖα. Τελικά, βρέθηκε ὅτι πάσχει ἀπό τήν νόσο του Χάνσεν, τήν γνωστή λέπρα, καί μεταφέρθηκε στόν Ἀντιλεπρικό Σταθμό Ἀθηνῶν.

 Ὁ πατήρ Εὐάγγελος Παπανικολάου, ὁ καί ἰατρός, θυμᾶται πού τοῦ ἔλεγε ὁ Ὅσιος μας:

 «Μέ παίρνουν φαντάρο καί μέ στέλνουν στήν Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ ἀρρώστησα κι ἄλλο. Μέ πᾶνε στόν στρατιωτικό γιατρό, μοῦ λέει: "Ἔχεις ἀφροδίσια". "Τί ἔχω;". "Ἀφροδίσια, τά κόλλησες ἀπό γυναῖκα". Γελῶ, Βαγγέλη μου, γελῶ. "Γιατρέ μου, ἄλλο πρᾶγμα ἔχω", τοῦ λέω. "Δέν ἔχω ἀφροδίσια". Ἀκοῦς, Βαγγέλη, ἀφροδίσια», καί γέλαγε, γέλαγε. «Καί τί ἔγινε, Γέροντα;», ρώτησα. «Εἶμαι στό λεωφορεῖο καί ἔλεγα: "Παναγία μου, Καλυβιανή, τί ἀρρώστια ἔχω ἐγώ;". Μέ πλησιάζει ἕνας ἄνθρωπος καί μοῦ λέει: "Πάτερ, νά σοῦ πῶ, εἶσαι ἄρρωστος ἀπό λέπρα, νά πᾶς στό νοσοκομεῖο, στήν Ἀθήνα. Εἶμαι κι ἐγώ ἄρρωστος ἀπ’ αὐτό. Νά πᾶς στό νοσοκομεῖο στήν Ἁγία Βαρβάρα"». Πῆγε ὁ Ὅσιος Εὐμένιος στό νοσοκομεῖο, τόν εἶδαν καί τοῦ ἄρχισαν τήν θεραπεία. Ἐκεῖ συνάντησε τόν Ὅσιο Νικηφόρο (βλέπε 4 Ἰανουαρίου), πού εὐωδιάζουν τά λείψανά του».

 

Καί ὁ Μόρφου Νεόφυτος μᾶς ἔλεγε:

 «Ὑπῆρχε τότε ἕνας νόμος, πού ἔλεγε ὅτι ἔπρεπε οἱ καλόγεροι, ὅταν ἦταν σέ νεανική ἡλικία, νά πᾶνε στρατιωτικό. Καί τόν ξύρισαν. Φανταστεῖτε τώρα, τόν κούρεψαν. Κι αὐτός πῆγε. Πῆγε στόν στρατό, στήν Θεσσαλονίκη, κι ἐκεῖ, γιά πρώτη φορά, φάνηκε τό πρόβλημα τῆς ἀσθένειας τοῦ Χάνσεν, τῆς λέπρας.

 «Καί ἤμουν», λέει, «ξαπλωμένος σ’ ἕνα κρεββάτι καί εἶχα πάρα πολύ πυρετό. Κι ἐκείνη τήν ὥρα μου εἶπαν: «Ἄκουσε, πάτερ Σωφρόνιε, εἶσαι ἄρρωστος, πολύ βαριά ἄρρωστος, καί δέν μπορεῖς πιά νά ἐπιστρέψεις στό μοναστήρι σου. Ἄν πᾶς, θά πρέπει νά πᾶς γιά λίγο καί μετά θά πρέπει νά σέ πᾶνε στό Νοσοκομεῖο».

 Ὅταν ἔμαθε ὅτι ἔπασχε ἀπό λέπρα, ἔλεγε: «Χάρηκα πάρα πολύ». «Χάρηκες;», τοῦ λέω. «Ναί, μέ γέμισε ἀπέραντη χαρά. Ὅσο πιό μεγάλη ἀσθένεια, τόσο πιό μεγάλος σταυρός, τόσο πιό μεγάλη Ἀνάσταση. Καί εἶπα: Πώ, πώ, πώ, μεγάλο δῶρο μου ἔδωσες, Θεέ μου. Σ’ εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, πού μοῦ ἔδωσες μεγάλο σταυρό. Θά ἔχω μαζί Σοῦ μεγαλύτερη συμμετοχή στά πάθη Σου, ἀλλά καί μεγαλύτερη συμμετοχή στήν Ἀνάσταση Σου". Ἄκου ὁ ἄνθρωπος! Καί ἦταν μόλις 20 χρόνων».

 

Ἀδιάλειπτος ἀγῶνας

 Στόν ἀντιλεπρικό Σταθμό Ἀθηνῶν, ὁ Ὅσιος νοσηλεύτηκε ἐπιτυχῶς καί θεραπεύτηκε τελείως. Ἡ ἀσθένεια δέν τοῦ ἄφησε καμία παραμόρφωση, οὔτε τό παραμικρό σημάδι.

 Μετά τήν θεραπεία του ἀπό αὐτή τή σοβαρή ἀσθένεια, παρέμεινε μέσα στόν Ἀντιλεπρικό Σταθμό, ἀπό ἀγάπη γιά τούς πάσχοντας ἀδελφούς του. Ἡ Διεύθυνση τοῦ Σταθμοῦ, ἐπειδή ἦταν μοναχός, τοῦ παρεχώρησε ἀτομικό κελλάκι, δίπλα στό ἐκκλησάκι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Στό κελλάκι αὐτό ὁ Ὅσιος πέρασε ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή του.

 Ἐκεῖ ξανάρχισε τούς πνευματικούς ἀγῶνες, πού εἶχε στερηθεῖ λόγῳ τοῦ στρατοῦ καί τῆς ἀσθενείας του.

 Καθημερινές ἀσχολίες τοῦ πατρός Σωφρονίου ἦταν ἡ φροντίδα γιά τήν εὐπρέπεια τοῦ Ναοῦ, στόν ὁποῖο ἀνέλαβε καί καθήκοντα ἱεροψάλτου, καί ἡ περιποίηση ἀσθενῶν, πού ἦταν παράλυτοι καί δέν εἶχαν κανένα νά τούς φροντίσει.

 Ἀκόμη, ἔφτιαχνε λιβάνι καί τό μοίραζε σέ μοναστήρια καί ναούς, καί γέμισε τούς θαλάμους μέ ἱερές εἰκόνες καί πνευματικά βιβλία.

 Τά καλοκαίρια πήγαινε γιά μῆνες στό Ἅγιο Ὅρος, στό ὁποῖο ἀναπαυόταν πολύ.

 Πήγαινε ἐπίσης στήν Κρήτη, στήν Μονή τῆς μετανοίας του καί στήν Ἱερά Μονή Καλυβιανής, ὅπου συνδέθηκε μέ τόν ἱδρυτή τῆς Μητροπολίτη Τιμόθεο, μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης.

 Ὅταν ἔκλεισε τό Λωβοκομεῖο τῆς Χίου, τοῦ ἔστειλε ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος (βλέπε 15 Φεβρουαρίου) τόν Ὀσιότατο μοναχό Νικηφόρο, τυφλό καί παράλυτο. Ὁ πατήρ Σωφρόνιος τόν ὑπηρέτησε μέ ὅλη του τήν ψυχή καί καρδιά καί τόν εἶχε πνευματικό πατέρα καί ὁδηγό.

 Ὁ ἀντίδικος, ὅμως, διάβολος φθόνησε τήν καλή πολιτεία τοῦ ἀγωνιστοῦ Σωφρονίου καί τόν πολέμησε μέ σφοδρότητα καί τόν ταλαιπώρησε πολύ. Τόν ἀπάλλαξε διά παντός ἀπ’ αὐτόν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου.

 Τό 1975 μ.Χ., σέ ἡλικία σαραντατεσσάρων ἐτῶν, ὁ μοναχός Σωφρόνιος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καί πῆρε τό ὄνομα Εὐμένιος. Ὁ Ὅσιος Εὐμένιος συνέχισε τή ζωή του στό Λοιμωδῶν ὡς Ἱερέας, διακρίθηκε δέ καί ὡς ἄριστος πνευματικός.

 Μετά τήν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος στήν Ρωσία, πῆγε Προσκυνηματικό ταξίδι στή Μόσχα, στήν Πετρούπολη καί στό Κίεβο.

 Μέ τήν ἐπιστροφή ἀπό ἐκεῖ, ἄρχισαν τά ἄλλα μεγάλα προβλήματα ὑγείας: σάκχαρο, ἀνεπάρκεια νεφρῶν, προβλήματα ὁράσεως καί τά πόδια του, πού ἔλεγαν οἱ γιατροί νά τοῦ τά κόψουν. Ἔμπαινε καί ἔβγαινε συνεχῶς σέ νοσοκομεῖα.

 Παρ’ ὅλα αὐτά, ὅμως, ἔκανε ἀκόμη μερικά ταξίδια καί συνέχιζε τά ἱερατικά του καθήκοντα εἰς τό ἀκέραιον: Ἱερές Ἀκολουθίες καί ἀτελείωτες ἐπισκέψεις σέ σπίτια πνευματικῶν του παιδιῶν γιά ἁγιασμούς, εὐχέλαια καί ἐξορκισμούς.

 Αὐτό κράτησε πάνω ἀπό ὀκτώ-δέκα χρόνια, ὁπότε μπῆκε γιά τελευταία φορά στό νοσοκομεῖο Εὐαγγελισμός, ὅπου, στίς 23 Μαΐου 1999 μ.Χ., ἀπεδήμησε εἰς Κύριον σέ ἡλικία ἐξηνταοκτώ ἐτῶν.

 Ἀκολουθοῦν κάποιες μαρτυρίες ἀπό τίς τελευταῖες ἐκεῖνες ὧρες.

 

Στήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τους....

 Τόν Ὅσιος Εὐμένιο, κάλεσε ὁ Κύριός μας κοντά του στίς 23 Μαΐου τοῦ ἔτους 1999 μ.Χ., ἡμέρα Κυριακή, στήν μνήμη τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γύρω στίς τέσσερεις τό ἀπόγευμα, ἐνῷ βρισκόταν στό θεραπευτήριο Εὐαγγελισμός.

 Ἄς σημειωθεῖ, ὅτι ὁ Πατήρ Εὐμένιος ἀνῆκε στήν Μητρόπολη Νικαίας καί εἶναι ἄξιον θαυμασμοῦ τό ὅτι ἐφάνη ὡσάν νά ἦλθαν οἱ Ἅγιοι προστάτες τῆς μητροπολιτικῆς του περιφέρειας νά παραλάβουν τό ἐκλεκτό καί ὑπερευλογημένο τέκνο τους, τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τους.

 Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία ἐψάλη εἰς τόν Ἱερό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τόν ὁποῖο διακόνησε ἡ ἁγιότητά του μέ περίσσια αὐταπάρνηση.

 Ὁ ἐνταφιασμός του ἔγινε τήν ἑπομένη ἡμέρα στήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα, τό χωριό Ἐθιά, τοῦ νομοῦ Ἡρακλείου.

 

Ἀποχαιρετισμός

 «Δέν μπορῶ νά περιγράψω τήν θλίψη, πού εἶχε στό πρόσωπό του, ὅταν γιά τελευταία φορά κλείδωνε τήν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τῶν γλυκύτατων καί ἀγαπημένων του Ἁγίων, ὅπως συνήθιζε νά λέει, καί ἀποχαιρετοῦσε τό ἅγιο κελλί του. Καί τίς τελευταῖες εὐχές γιά τό Ἵδρυμα: «Τήν εὐχή μου νά ἔχετε ὅλοι, τήν εὐχή μου νά ἔχετε ὅλοι», ἐπαναλάμβανε, ἐνῷ τόν ἔπνιγε ἕνα βουβό κλάμα, καθώς περνούσαμε γιά τελευταία φορά τούς δρόμους τῆς ἀγαπημένης του Ἀθήνας.

 Εὐλογοῦσε συνέχεια καί ἔλεγε: "Ὡραῖα πού εἶναι ἡ Ἀθήνα! Ὡραία Ἀθήνα, εὐλογημένη Ἀθήνα! Τίποτε ἄλλο δέν ὑπάρχει πιό ὡραῖο ἀπό τήν Ἀθήνα". Εὐλογοῦσε τούς δρόμους, τήν Ὁμόνοια, τήν Ἀγορά, τήν Μητρόπολη, τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τούς πάντες καί τά πάντα.

 Ἀνεξίτηλα ἔχουν μείνει στήν μνήμη μου τά λόγια, πού εἶπε τήν Πέμπτη 29 Ἀπριλίου τοῦ 1999 μ.Χ., τά μεσάνυκτα: "Σήμερα ἤθελαν πάλι νά μοῦ κάνουν αἱμοκάθαρση δύο ὧρες. Μέ τρύπησαν ἑπτά-ὀκτώ φορές. Μέ τρύπαγαν αὐτές, μέ τρύπαγαν σάν τόν Δεσπότη Χριστό. Μαρτύρησα, μαρτύρησα σάν τόν Δεσπότη Χριστό. Γιατί τό κάνουν αὐτές αὐτό"; "Γέροντα", τοῦ ἀπαντῶ, "δέν θά ἤξεραν οἱ νοσοκόμες". "Θέλετε νά ἀλλάξουμε γιατρούς καί νοσοκομεῖο", τοῦ πρότεινα. "Μπά, δέν χρειάζεται", μοῦ ἀπαντάει. "Μοῦ ἀρέσει πολύ ὁ Εὐαγγελισμός....".».

 

Ὁ τελευταῖος Ἑσπερινός

 «Γιά τελευταία φορά ὁ Γέροντας εἰσήχθη στόν Εὐαγγελισμό στίς 17 Δεκεμβρίου τοῦ 1997 μ.Χ. (ἑορτή τοῦ Ἁγίου Διονυσίου).

 1η Μαΐου τοῦ 1999 μ.Χ. Δέν αἰσθάνεται καθόλου καλά.

 2α Μαΐου. Τόν θυμᾶμαι τό βράδυ ἐκεῖνο τῆς Κυριακῆς, μέ τό ραδιοφωνάκι στά χέρια, νά παρακολουθεῖ τόν Ἑσπερινό τοῦ Ἁγίου Πέτρου, πολιούχου Ἄργους. Ἦταν ὁ τελευταῖος Ἑσπερινός, πού ἄκουγε.

 3η Μαΐου, 4η Μαΐου, ὁ Γέροντας χειροτέρευε. Ἀπό τούς γιατρούς καμία βοήθεια. Ἔλεγε συνέχεια: "Ἐλᾶτε, πεθαίνω, πεθαίνω, πεθαίνω....".

 5η Μαΐου ἕως 23η Μαΐου, πονοῦσε φοβερά ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες.

 Στίς 23 Μαΐου τοῦ 1999 μ.Χ., τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων, στίς 4:10 μ.μ., ἐκοιμήθη».

 Μετά τήν κοίμησή του ἐπιτελεῖ πολλά καί μεγάλα θαύματα, ὅπως τό ὁμολογοῦν ἄνθρωποι πού εὐεργετήθηκαν. Ὁ βίος του ὑπῆρξε ἀρετή καί ἡ ἀρετή βίος.

 

Ἡ ἁγιοκατάταξη

 Ἡ διαδικασία γιά τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός Εὐμενίου τοῦ νέου (Σαριδάκη), ξεκίνησε τόν Ἰούνιο τοῦ 2021 μ.Χ., ὅταν ἡ Ι. Ἐπαρχιακή Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης ἀποδέχθηκε τό αἴτημα τοῦ Μητροπολίτη Γορτύνης καί Ἀρκαδίας Μακαρίου, γιά τήν ἐγγραφή στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Εὐμενίου Σαριδάκη, μέ καταγωγή ἀπό τήν Ἐθιά καί τό προώθησε στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά τίς περαιτέρω Ἐκκλησιαστικές ἐνέργειες. Στίς 14 Ἀπριλίου 2022 μ.Χ. τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἔκανε δεκτό τό αἴτημα:

 «Συνῆλθε σήμερον, 14ην τ.μ. Ἀπριλίου 2022, ἡ ἁγία καί ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν τοῦ μηνός Ἀπριλίου, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, καθ᾿ ἥν:

 α) εἰσηγήσει τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς, προέβη ὁμοφώνως εἰς τήν ἀναγραφήν εἰς τό ἁγιολόγιον τῆς κατ᾿ Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Εὐμενίου τοῦ νέου (Σαριδάκη),

 β) ἐθεωρήθησαν ἅπαντα τά ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένα θέματα, ἐφ᾿ ὧν καί ἐλήφθησαν αἱ πρόσήκουσαι ἀποφάσεις.

 Ἐν τέλει, ἐπί ταῖς ἐγγιζούσαις ἁγίαις ἡμέραις τῶν Παθῶν καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀντηλλάγησαν μεταξύ τῆς Α. Θ. Παναγιότητος καί τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου, ἐκ μέρους τῶν μελῶν τοῦ ἱεροῦ Σώματος, αἱ προσήκουσαι τῇ περιστάσει εὐχαί.

 

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

τῆς ἁγίας καί Ἱερᾶς Σύνόδου».

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Παρακλήτορα θεῖον τῶν ἐν τοῖς κλύδωσι, τὸν ἀρωγὸν ἐν ἀνάγκαις καὶ ποδηγὸν ἀπλανῆ πρὸς εὐσέβειαν λαοῦ ἐγκωμιάσωμεν ὕμνοις, Εὐμένιον, παθῶν ὡς ὁμόζηλον Ἰώβ, πνευμάτων κακῶν διώκτην καὶ εὐμενέστατον πρέσβυν ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν εὔσπλαγχνον.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Τὸν ἀνεξίκακον, ἡσύχιον, ἐχέφρονα, ἁπλοῦν τε πρᾶον, ταπεινὸν καὶ εὐσυμπάθητον, εὐλαβῆ ἱερομόναχον μελιῤῥύτοις ἀνυμνήσωμεν ᾠδαῖς, ὡς ἀπλανέστατον κατευθύντορα πιστῶν πρὸς βίον κρείττονα, πόθῳ κράζοντες· Χαίροις, μάκαρ Εὐμένιε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις, ὁ ἐκλάμψας ἀρτιφανῶς ἀρωγῇ πρὸς πέλας, ἐν τοῖς πόνοις ὑπομονῇ, ἄκρᾳ ταπεινώσει καὶ ἀρετῇ, ἐχέφρον Εὐμένιε, πατέρων νέων ὑπόδειγμα.

Ὁ Οἶκος
Ἄνθρωπος οὐρανόφρων καὶ ἰσάγγελος ὤφθης, Εὐμένιε, ἀρτίως ἐν κόσμῳ, Λοιμωδῶν Νόσων στῦλε λαμπρὲ τοῦ Νοσοκομείου καὶ πιστῶν ἄριστε ἰθύντορ πρὸς τελείωσιν· διὸ σοὶ ἐκβοῶμεν ταῦτα·

Χαῖρε, τῆς Κρήτης ὁ θεῖος γόνος·
χαῖρε, ἀγάπης ἀστράπτων λύχνος.

Χαῖρε, Νικηφόρου ἀγώνων ὁμόζηλε·
χαῖρε, φιλαρέτου βιώσεως πρόμαχε.

Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον θεοσδότων δωρεῶν·
χαῖρε, ῥόδον εὐωδέστατον συμπαθείας τῶν λεπρῶν.

Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὸν λαὸν ὁ εὐφράνας·
χαῖρε, τῶν χριστωνύμων τὴν πληθὺν ὁ στηρίξας.

Χαῖρε, ἠθῶν ἀμέμπτων κειμήλιον·
χαῖρε, σεπτὸν τῆς χάριτος ἔσοπτρον.

Χαῖρε, πιστῶν ἀπλανὴς ποδηγέτης·
χαῖρε, ἡμῶν πρὸς τὸν Κτίστην μεσίτης·

Χαίροις, μάκαρ Εὐμένιε.