ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΩΡΩΠΟΥ

 

ΑΝΘΗ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ

            ΤΕΥΧΟΣ 5                                         ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ    2024

 

Ἐπιμέλεια   π.Δ.Μ.

 

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΑΜΨΑΚΟΥ

 προστάτις τῶν καρκινοπαθῶν

(7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

Ὁ Ὅσιος Παρθένιος καταγόταν ἀπὸ κάποια κωμόπολη τῆς Βιθυνίας καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 – 337 μ.Χ.). Ἦταν υἱὸς τοῦ διακόνου τῆς Ἐκκλησίας Μελιτοπόλεως Χριστοφόρου, ἀπὸ τὸν ὁποῖο διδάχθηκε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη.

Ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία προέκοπτε στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν εὐσέβεια. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος ἁλίευσε τοὺς Ἀποστόλους, ποὺ ἦταν ψαράδες, τὸν ἔκανε νὰ ἀγαπήσει τὴν ἁλιεία. Καὶ ὅταν ἔριχνε τὰ δίχτυα στὴν Ἀπολλωνιάδα λίμνη ἢ τὰ ἀνέσυρε γεμάτα ψάρια, αἰσθανόταν ὅτι ἐργαζόταν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πλοιάρια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἢ τοῦ Ἰωάννου.

Τὰ χρήματα ποὺ εἰσέπραττε ἀπὸ τὴν πώληση τῶν ψαριῶν δὲν τὰ κρατοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ τὰ μοίραζε στοῦ πτωχοὺς ἀπὸ ἀγάπη πρὸς αὐτούς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν τὸν εὐχαριστοῦσαν ἐκεῖνος ἔλεγε: «Διατὶ μὲ εὐχαριστεῖτε; Δὲν ἔχω καμία τέτοια ἀξίωση. Μήπως εἴμαστε ξένοι; Ἐμεῖς εἴμαστε ἀδελφοί. Τί δὲ ἁπλούστερο καὶ φυσικότερο ἀπὸ τὸ νὰ βοηθᾶ ἀδελφὸς τοὺς ἀδελφούς;».

Γιὰ τὴν ἐνάρετη αὐτοῦ παρουσία ὁ Ἐπίσκοπος Μελιτοπόλεως Φίλιππος (ἡ Φιλητός) τὸν χειροτόνησε Πρεσβύτερο. Ἀργότερα ὁ Ἐπίσκοπος Κυζίκου Ἀχίλλιος (ἢ Ἀσχόλιος) τὸν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο Λαμψάκου.

Ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ εὐσέβεια ποὺ ἔκρυβε στὴν ψυχή του ἦταν τόσο πολὺ μεγάλη, ὥστε ὁ Θεὸς τὸν προίκισε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐκδιώκει τοὺς δαίμονες ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ θεραπεύει κάθε εἴδους ἀσθένεια. Γι’ αὐτὸ προσφεύγουν σὲ αὐτὸν ἰδιαίτερα οἱ πάσχοντες ἀπὸ τὴν ἐπάρατη νόσο τοῦ καρκίνου. Ὁ Ἅγιος ἦταν ὁ πρᾶος, ὁ ὑπομονετικός, ὁ φιλόξενος, ὁ μακρόθυμος, ὁ ἄγγελος τῆς ὁμόνοιας, ὁ ἐνθαρρύνων τοὺς μετανοοῦντες, ὁ πρόθυμος γιὰ τὸ ποίμνιό του.
Ὁ Ὅσιος Παρθένιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Τμῆμα τῆς τιμίας κάρας αὐτοῦ φυλάσσεται στὴν ἱερὰ μονὴ Μακρυμάλλη, τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκίδος.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τῷ μύρῳ τοῦ Πνεύματος, ποιμὴν Λαμψάκου ὀφθείς, τὴν θείαν ἐνέργειαν, παρὰ Θεοῦ δαψιλῶς, θαυμάτων ἐπλούτησας, δαίμονας ἀπελαύνειν, ἀσθενοῦντας ἰᾶσθαι, νόσους ἀποδιώκειν, καὶ πληροῦν τὰς αἰτήσεις, Παρθένιε Ἱεράρχα, τῶν προσιόντων σοι.

 

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τῶν θαυμάτων εἴληφας, τὴν θείαν χάριν θεόφρον, ἱερὲ Παρθένιε, θαυματουργὲ θεοφόρε, ἅπαντα, πιστῶν τὰ πάθη ἀποκαθαίρων, πνεύματα τῆς πονηρίας Πάτερ ἐλαύνων· διὰ τοῦτό σε ὑμνοῦμεν, ὡς μέγαν μύστην Θεοῦ τῆς χάριτος.

 

Μεγαλυνάριον.
Τὴν πηγὴν τῆς χάριτος ἐκπιών, πέλαγος θαυμάτων ἀναβλύζεις ὑπερφυῶν, καὶ καταπιαίνεις, Χριστοῦ τὴν Ἐκκλησίαν, ῥοαῖς ταῖς ζωηρρύτοις, Πάτερ Παρθένιε.

 

Η τιμία κάρα του αγίου Παρθενίου, επισκόπου Λαμψάκου

  

EYXH ΔΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ

(Ἐγκεκριμένη ἀπὸ τὴν Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος)

[Αρ. Πρώτ. 1465/25-6-1984]

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐπιτιμῶν τοῖς πνεύμασι τῆς ἀσθενείας καὶ τὴν ὑγείαν τοῖς ἐπικαλουμένοις Σὲ ἐκ πόθου καρδίας καὶ τὴ πρὸς Σὲ πίστει ἐπιδαψιλεύων, ἐπάκουσον ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, παρ΄οις, σὺν ταὶς ἄλλαις, καὶ ἠτὴς τοῦ καρκίνου μάστιγος δεινὴ ἀπειλὴ ἀφαρπάζουσα ἐκ μέσου ἡμῶν, μετὰ ἐπώδυνον νόσον καὶ ἐν βραχεῖ χρόνῳ, πατέρας, ἀδελφοὺς καὶ τέκνα ἡμῶν, βαθεῖαν δὲ θλῖψιν καὶ ὀδύνην, ἐκ τοῦ θανάτου αὐτῶν, ὀν ἐκ φεῦξαι οὐ δύνανται, προκαλοῦσαν πᾶσι.

Τῷ φωτιστικῷ καὶ ἁγιαστικῷ σου Πνεύματι, Κύριε, ὁδήγησον τοὺς ἐν ἰατρικῇ ἐπιστήμῃ ἐρευνῶντας εἰς τὴν τοῦ κακοῦ του ἐξολόθρευσιν, τὸ φάρμακον καὶ τὸν τῆς Θεραπείας τρόπον ἀποκαλύπτων, δύναμιν παράσχου τοῖς πάσχουσι καὶ ὑπομονὴν καὶ ἀναψυχὴν ἐν τοῖς πόνοις, πᾶσι δὲ τὴν θεραπείαν ψυχὴ καὶ σώματι ἐπιβράβευσον, πρεσβείαις τῆς ‘Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης Ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, ἮΙς τὸ ὕδωρ ἐν τῇ βασιλίδι τῶν πόλεων ἐπιχυθὲν ἀσθενούση ἐκ καρκίνου, τὸ πάθος ἔπαυσε, τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Παρθενίου, ἐπισκόπου Λαμψάκου, τῶν ἁγίων ἐνδόξων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων, τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καὶ Ἰαματικοῦ Παντελεήμονος καὶ πάντων Σοῦ τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.

 

 

 

 

ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ KAI

8^Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 879-880μ.Χ)

1.  Απόσπασμα Διάλεξης στὰ πλαίσια τοῦ προγράμματος τῶν μεταπτυχιακῶν σπουδῶν τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. Θεσσαλονίκη, 28 Μαρτίου 2000.

2.  Μεθόδιου Γ. Φούγια (Μητροπολίτου Πισιδίας), Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι, β´ ἔκδοσις, ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθήνα 1994.

 

 

H 8η Οἰκουμενική, ἡ Φωτιανή, ἡ ἐν Ἁγίᾳ Σοφίᾳ Σύνοδος, συνέρχεται σὲ μιὰ περίοδο ἔντονης ἐκκλησιαστικῆς ἀναταραχῆς.

Ἀπὸ τὴ μιὰ οἱ προβληματικὲς σχέσεις Ἀνατολῆς καὶ Δύσης, οἱ ὁποῖες ἐπισφραγίζονται μὲ Σχίσμα, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ ἐνδοεκκλησιαστικὲς διαμάχες στὸ κλίμα τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινούπολης χαρακτηρίζουν τὴν περίοδο αὐτή.

Πρόσωπα σημαντικά, τὰ ὁποῖα διαδραμάτισαν πρωταγωνιστι- κὸ ρόλο τὴν ἐποχὴ ἐκείνη εἶναι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος, ὁ προκάτοχός του Ἰγνάτιος, οἱ Πάπες Νικόλαος ὁ Α´, Ἀνδριανὸς ὁ Β´ καὶ Ἰωάννης ὁ Η´, καθὼς καὶ οἱ Αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου Μιχαὴλ καὶ Βασίλειος ὁ Α´.

Ὅμως τὸν κύριο καὶ καθοριστικὸ ρόλο κατέχει ὁ Μέγας καὶ Ἱερὸς Φώτιος, ὁ ὁποῖος ὅπως παρατηρεῖ ὁ Μεθόδιος Φούγιας, εἶχε τρεῖς μεγάλους ἐχθροὺς «τὸν ἑαυτό του ποὺ

προκαλοῦσε τὸν φθόνο, τὸν πάπα ποὺ ζήλευε τὴν ἀκμὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τοὺς ἀντιπάλους του Ἰγνατιανούς, στοὺς ὁποίους προστέθηκε καὶ ὁ Αὐτοκράτορας»2.

Ἐπίσης, θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρουμε τὶς ἐπίμονες προσπάθειες ἐπιβολῆς τῶν παπικῶν ἀξιώσεων, δηλαδὴ τοῦ πρωτείου ἐξουσίας καὶ τοῦ ἔκκλητου.

 

 

ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

Α. Πρῶτο θέμα ἀποτελεῖ ἡ ἀποκατάσταση τοῦ Φωτίου στὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἦταν καὶ ὁ βασικὸς λόγος σύγκλησης τῆς Συνόδου αὐτῆς.

Ἡ καθολικὴ ἀποδοχὴ τοῦ Φωτίου ὡς Πατριάρχη καὶ ἡ ἀκύρωση τῶν ἀντιφωτιανῶν συνόδων γεφύρωσαν τὶς σχέσεις τῶν ἀνατολικῶν θρόνων μὲ τὴν Ἐκκλησία Ρώμης.

Ἰδιαίτερης σημασίας εἶναι ἡ στάση τῶν Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς, οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ὁποίων δήλωναν σὲ κάθε εὐκαιρία ὅτι οὐδέποτε διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὸν Φώτιο, οὐδέποτε ἀποσχίσθηκαν καὶ ὅτι πάντοτε ἀναγνώριζαν τὸν Φώτιο ὡς Πατριάρχη καὶ Ἀρχιερέα³. Καὶ αὐτό, γιατὶ στὴν ἀντιφωτιανὴ σύνοδο τοῦ 869-870, ἡ ὁποία καταδίκασε τὸν Φώτιο, διαπράχθηκαν, ὅπως λέγουν, ἄνομες μηχανουργίες καὶ δολοπλοκίες, μὲ τοὺς ἀντιπροσώπους τῶν ἀνατολικῶν θρόνων νὰ λειτουργοῦν καθ᾿ ὑπέρβασιν τῶν ἐντολῶν τους⁴.

Στὸν ἀντίποδα βρίσκεται ὁ Πάπας καὶ οἱ ἀντιπρόσωποί του, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ ἀναγνωρίζουν τὸν Φώτιο, στρουθοκαμηλίζουν, θὰ λέγαμε, καὶ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους νὰ βρεθοῦν καὶ αὐτοὶ σὲ κοινωνία μὲ τὸν Φώτιο.

Ὅπως μπορεῖ νὰ παρατηρήσει κανείς, ἡ ἀναγνώριση τοῦ Φωτίου ἀπὸ τὸν Πάπα Ἰωάννη τὸν Η´ ἦταν καὶ ἀποτέλεσμα: 1. τῶν αὐτοκρατορικῶν πιέσεων, 2. τῆς παπικῆς ἐπιθυμίας γιὰ διακήρυξη τοῦ πρωτείου ἐξουσίας του, ἀλλὰ καὶ τὴς προσδοκίας του, ὅπως τοῦ ἀποδοθεῖ ἡ Βουλγαρία ὡς ἀντάλλαγμα καὶ 3. τῆς ἀσφυκτικῆς πίεσης καὶ ἀνασφάλειας ποὺ ἔνιωθε ἡ δυτικὴ Ἐκκλησία, καθὼς οἱ Σαρακηνοὶ εἶχαν εἰσβάλλει στὴν Ἰταλία⁵.

Ἡ στάση τοῦ Πάπα στὸ θέμα αὐτὸ εἶναι τὸ λιγότερο ἀνέντιμη, καθὼς μὲ τὴν ἐπιστολή του πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα, ἀποποιεῖται τὶς εὐθύνες τῶν προκατόχων του καὶ ἀποκηρύσσει τὰ ὅσα ἔγιναν ἐναντίον τοῦ Φωτίου, λέγοντας μάλιστα ψευδῶς, ὅτι οἱ πάπες Νικόλαος Α´ καὶ Ἀνδριανὸς ὁ Β´ δὲν ἀποδέχθηκαν τὶς κατὰ τοῦ Φωτίου πράξεις καὶ ὅτι πάντοτε τὸν ὑποστήριζαν⁶. Στὴν ἀντίστοιχη πρὸς τὸ Φώτιο ἐπιστολή του ἀποκηρύσσει τὶς ἀντιφωτιανὲς συνόδους, λέγοντας μάλιστα ψευδῶς, ὅτι ὁ Πάπας Ἀνδριανὸς δὲν ὑπέγραψε τὰ πρακτικά⁷. Στὸ δὲ κομμονιτώριό του ζητᾶ ἀπὸ τοὺς ἀντιπροσώπους του νὰ ἀποκηρύξουν τὶς ἀντιφωτιανὲς συνόδους, ἐνώπιον τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου⁸. Πραγματικά, ἀποκηρύσσονται οἱ ἀντιφωτιανὲς σύνοδοι τόσο ἀπὸ τοὺς παπικοὺς ἀντι- προσώπους ὅσο καὶ ἀπ᾿ ὅλη τὴν Σύνοδο⁹.

 

Β. Ἄλλη σπουδαία ἀπόφαση τῆς Συνόδου εἶναι ἡ ἀναγνώριση καὶ ἀνακήρυξη τῆς εἰκονόφιλης Συνόδου τῆς Νικαίας τοῦ 787 σὲ Οἰκουμενική, ὕστερα ἀπὸ σχετικὴ πρόταση τοῦ Φωτίου¹⁰. Ἡ Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος συναριθμήθηκε στὶς ὑπόλοιπες, μὲ τὴν ἀπειλὴ μάλιστα ἀναθέματος σὲ ὅσους δὲν τὴν ἀποδέχονται.

 

Γ. Τρίτη σημαντικὴ ἀπόφαση, ἡ ἐπικύρωση τοῦ

 

Συμβόλου τῆς Πίστεως τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων

 

Νίκαιας-Κωνσταντινουπόλεως.

 

Ἡ ἐπικύρωση πραγματοποιήθηκε, ὅπως εἴπαμε,

 

 ὕστερα ἀπὸ πρόταση τοῦ Αὐτοκράτορα¹¹, ὁ ὁποῖος

 

 διέβλεψε τὴν ἀνάγκη διατύπωσης Δογματικοῦ

 

 Ὅρου, καθὼς ἡ Σύνοδος εἶχε συγκληθεῖ ὡς

 

 Οἰκουμενική¹².

 

Μὲ τὴν προσθήκη τῆς δήλωσης στὸν Ὅρο τῆς Συνόδου, ὅτι ἀπαγορεύεται κάθε προσθαφαίρεση καὶ ἀλλοίωση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, στὴν οὐσία, φωτογραφίζεται ἡ αἱρετικὴ προσθήκη τοῦ Filioque, ἡ ὁποία βρίσκονταν ἤδη σὲ χρήση ἀπὸ τοὺς Δυτικούς.

Τὸ περίεργο εἶναι, ὅτι καὶ οἱ παπικοὶ συνυπέγραψαν τὸν ὅρο. Εἴτε διότι δὲν ἀντελήφθησαν τὴν ἐνέργεια αὐτή¹³, εἴτε διότι, ἂν καὶ ὑπῆρχε ἡ διδασκαλία καὶ προσθήκη τοῦ Filioque ἤδη ἀπὸ τὴν σύνοδο τοῦ Τoledo τὸ 400 μ.Χ. καὶ γενικότερα ἀπὸ τὸν Ε´ καὶ  ΣΤ´ αἰώνα, ὡστόσο ἐπισήμως ἡ προσθήκη αὐτὴ δὲν εἶχε ὑιοθετηθεῖ ἀπὸ τὸ θρόνο τῆς Ρώμης¹⁴. Ἄλλωστε ἡ ἀπαγόρευση προσθήκης στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὑπῆρχε ἤδη στὸν Ζ´ κανόνα τῆς Γ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Ἔφεσος 431).

 

Δ. Τέταρτη σημαντικὴ ἀπόφαση τῆς Συνόδου ἀποτελεῖ ὁ Α´ Κανόνας¹⁵, ὁ ὁποῖος ὁρίζει ὁ Κωνσταντινουπόλεως νὰ ἔχει ὡς καταδικασμένους αὐτούς, τοὺς ὁποίους καταδίκασε ὁ Ρώμης καὶ τὸ ἀντίστροφο.

Ὁ Κανόνας αὐτός, ὁ ὁποῖος θεσπίσθηκε ἔπειτα ἀπὸ πρόταση τῶν Λατίνων ἐκπροσώπων¹⁶, ὁρίζει ὡς τελεσίδικες τὶς ἀποφάσεις ποὺ λαμβάνονται γενικὰ στοὺς θρόνους καὶ δὲ δίνει δικαίωμα προσβολῆς των σὲ κάποιο ἄλλο, ἢ ἀπὸ κάποιο ἄλλο Πατριαρχεῖο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, καταργεῖται τὸ παπικὸ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο καὶ ἔκκλητο, καθὼς ἀποτρέπεται κάθε ἀνάμειξη καὶ εἰσπήδηση στὰ ἐσωτερικὰ ἄλλης ἐκκλησίας.

Ὁ Κανόνας αὐτὸς ὁρίζει μόνο πρεσβεῖο τιμῆς στὸν θρόνο τῆς Ρώμης καὶ ὄχι πρωτεῖο ἐξουσίας.

 

Ε. Τέλος, λύθηκε τὸ ζήτημα τῆς ἀθρόον χειροτονίας.

Παραμερίστηκαν οἱ ἐνστάσεις τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἑξῆς διατύπωση: «Ἕκαστος θρόνος ἔσχεν ἀρχαία τινὰ παραδεδομένα ἔθη. Καὶ οὐ χρὴ περὶ τούτων πρὸς ἀλλήλους διαφιλονικεῖν καὶ ἐρίζειν, φυλάττει δὲ καὶ ἡ Κωνσταντινουπολιτῶν ἐκκλησία, ἴδια τινὰ ἔθη ἄνωθεν παραλαβοῦσα· ὡσαύτως καὶ οἱ τῆς ἀνατολῆς θρόνοι»¹⁷.

Αὐτονόητο εἶναι ὅτι ὀφείλουμε νὰ βάλουμε ἕναν περιορισμὸ στὴ λέξη «ἔθη». Ὁ περιορισμὸς αὐτὸς πρέπει νὰ ἔχει ὡς κριτήριο τὴν ὀρθὴ Πίστη καὶ τὴν σωτηρία. Συνεπῶς, ὡς ἔθος δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ γιὰ παράδειγμα τὸ Filique, ἀλλὰ παραδόσεις ὅπως, ἡ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση τῶν κληρικῶν, ἡ ἀρχιτεκτονικὴ τῶν ναῶν καὶ γενικῶς ὅ,τι δὲν ἀντιβαίνει τὴν Πίστη καὶ δογματικὴ διδασκαλία τῆς ἐκκλησίας.

 

 

        8^Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 879-880μ.Χ

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

Ἡ Σύνοδος τοῦ 879-880, εἶναι ὅπως σημειώσαμε, ἡ τελευταία Γενικὴ Σύνοδος τῆς ἑνωμένης ἀρχαίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Μπορεῖ ὅμως νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς 8η Οἰκουμενική;

Γιὰ νὰ συμβεῖ αὐτό, πρέπει νὰ ἐκπληρώνει κάποιους ὅρους¹⁸, ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικούς.

Κατ᾿ ἀρχὴν συγκεντρώνει ὅλους τοὺς

ἐξωτερiκούς:

1.  Ἡ Σύνοδος συγκλήθηκε ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα,

2.  Συμμετεῖχαν ὅλες οἱ τοπικὲς ἐκκλησίες, καὶ

3.  Οἱ ἀποφάσεις της ἔγιναν καθολικὰ ἀποδεκτές.

Ἀπὸ τοὺς ἐσωτερικούς, πληροῖ τοὺς ἑξῆς:

1.  Οἱ ἀποφάσεις, οἱ Κανόνες καὶ ὁ Ὅρος Της δὲν ἀντιβαίνουν τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὶς προγενέστερες Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

2.   Ὅπως διακρίνεται στὰ Πρακτικά, εἶναι διάχυτη ἡ πεποίθηση τῶν πατέρων τῆς Συνόδου ὅτι συμμετέχουν σὲ μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο¹⁹. Ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν τέταρτη πράξη καὶ ἑξῆς, ἡ Σύνοδος αὐτοαποκαλεῖται Οἰκουμενική, καὶ ὀνομάζεται ὡς τέτοια καὶ ἀπὸ τοὺς παπικοὺς ἐκπροσώπους καὶ ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα.

3.  Τὰ θέματα ποὺ τὴν ἀπασχόλησαν ἦταν καθολικῆς φύσεως καὶ

4.  Διατύπωσε Δογματικὸ Ὅρο.

 

Εἶναι σημαντικὸ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὴν ἑπόμενη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Ἄρα ἐξ αὐτοῦ τοῦ γεγονότος ἡ Σύνοδος τῆς Ἁγίας Σοφίας ἀναγνωρίζεται ἔμμεσα ὡς Οἰκουμενική.

Ὡστόσο μέχρι τώρα δὲν ἔχει ἀναγνωριστεῖ ὡς Οἰκουμενικὴ ἀπὸ κάποια ἄλλη Γενικὴ Σύνοδο.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, στὸ Πηδάλιο, δὲν τὴν συναριθμεῖ στὶς ὑπόλοιπες Οἰκουμενικές, γιατὶ καθὼς λέγει δὲν «ἐξεδόθη ἐν αὐτῇ καινὸς ὅρος περὶ δόγματος»²⁰, ὅπως συμβαίνει μὲ τὶς Οἰκουμενικές.

Πράγματι, ὁ Δογματικὸς Ὅρος τῆς Συνόδου, δὲν διατυπώνει κάτι καινούργιο, ὅμως αὐτὸ ἔγινε, διότι δὲν ὑπῆρχαν οἱ ἀνάλογες ἐξωτερικὲς προκλήσεις.

Κατὰ πόσον ὅμως, εἶναι ἀπαραίτητος καινούργιος Δογματικὸς Ὅρος γιὰ τὴν ἀναγνώριση μιᾶς Συνόδου σὲ Οἰκουμενική;

Τὸ πρόσκομμα αὐτὸ τὸ προσπερνοῦν καὶ ἀναγνωρίζουν τὴν Σύνοδο τοῦ 879-880 ὡς Οἰκουμενική, ἐκφράζοντας τὴν κοινὴ συνείδηση, πολλοὶ μεγάλοι καὶ σπουδαῖοι Πατέρες, ὅπως οἱ: Θεόδωρος Βαλσαμών, Νεῖλος Θεσσαλονίκης, Νεῖλος Ρόδου, Συμεὼν Θεσσαλονίκης, Μᾶρκος Ἐφέσου, Γεννάδιος Σχολάριος, Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, Κων/νος Οἰκονόμος²¹, ὁ Νεκτάριος Πενταπόλεως²² καὶ πολλοὶ ἄλλοι.

Ἐπίσης, ἡ Σύνοδος τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ οἱ τρεῖς Κανόνες Της κατέχουν ἰδιαίτερο κῦρος στὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι οἱ Κανόνες Της ἔχουν ἐνταχθεῖ σ᾿ ὅλες τὶς μεταγενέστερες Κανονικὲς Συλλογές.

Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία, ἂν καὶ συνυπέγραψε καὶ ἀποδέχτηκε τὴν Σύνοδο, ὡστόσο γιὰ εὐνόητους λόγους τὴν παραγκώνισε τὸν 12ο αἰῶνα καὶ ἀναγνώρισε ὡς 8η Οἰκουμενικὴ τὴν Ἰγνατιανὴ σύνοδο τοῦ 869²³, ἡ ὁποία, ὅπως εἴδαμε, εἶχε ἀποκηρυχθεῖ καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Λατίνους στὴν Σύνοδο τοῦ 879-880.

Τὴν ἀποκατάσταση τῆς Φωτιανῆς Συνόδου τοῦ 880 στὴν συνείδηση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας ἀνέλαβε ὁ Τσέχος Ρωμαιοκαθολικὸς Ἱστορικὸς Drovnik, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἀναρωτιέται τὸ ἑξῆς:

«Ἐὰν ἡ Η´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (ἡ Ἰγνατιανὴ δηλαδὴ) ἀκυρώθηκε ἀπὸ τὸν Πάπα Ἰωάννη Η´, πῶς αὐτὴ ἡ παπικὴ ἀπόφαση δύναται νὰ εἶναι ἀπειθὴς καὶ γιατί αὐτὴ ἡ σύνοδος ἔχει θέση στὴ Δυτικὴ Ἐκκλησία, μεταξὺ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων;»²⁴.

Ἡ συμβολὴ τοῦ Drovnik, ἴσως ἀποτελεῖ τὴν μόνη ὄαση στὴ Δύση μέσα στὴν δυσφημιστικὴ ἐκστρατεία κατὰ τοῦ Φωτίου²⁵, ἡ ὁποία ἔφτασε στὸ σημεῖο τῆς παραποίησης τῶν πηγῶν ἀπὸ τοὺς Ἰησουΐτες²⁶. Τὰ τελευταία χρόνια παρατηρεῖται μιὰ σταδιακὴ  μεταστροφὴ στὴν Δύση καὶ μιὰ διάθεση ἐπαναξιολόγησης τῶν πραγμάτων.

Εἶναι σαφές, ὅτι μιὰ ἐνδεχόμενη ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν δὲν μπορεῖ νὰ πραγματωθεῖ δίχως τὴν ἀναγνώριση τῆς 8ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 879-880 ἀπὸ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία.

 

 

3.     Βλέπε μεταξὺ ἄλλων, Π.Σ., σ. 268, 37. 272, 51. 286, 35. 288, 40. 296, 61. 305,

89. 313, 102. 338, 34. 339, 37. 356, 24.

4.     Βλέπε, Π.Σ. 312, 98. 314, 103. 320, 119. 350, 67. 351, 11. 354, 18. Ἐπίσης,

Διον. Α. Ζακυνθηνοῦ, Βυζαντινὴ Ἱστορία, ἐν Ἀθήναις 1977, σ. 259 καὶ ἑξῆς.

5.     Κωνσταντίνου Σιαμάκη, ὅπ.π., σ. 48. Βασ. Στεφανίδη, ὅπ.π., σ. 361. Μεθό- διου Φούγια, Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι, ὅπ.π., σ. 125.

6.     Π.Σ., σ. 281, 21.

7.     Π.Σ., σ. 292, 50-51.

8.     Π.Σ., σ. 345, 58.

9.     Π.Σ., σ. 361, 45-48.

10.  Π.Σ., σ. 363, 3-4.

11.  Π.Σ., σ. 377, 4-5.

12.   Βασ. Στεφανίδη, ὅπ.π., σ. 364. Μεθόδιου Φούγια, Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι, ὅπ.π., σ. 165.

13.  Βλασίου Ἰω. Φειδᾶ, ὅπ.π., σ. 133.

14.  Ἴδιο.

15.  Π.Σ., σ. 366, 16.

16.  Π.Σ., σ. 366, 14.

17.  Π.Σ., σ. 360, 41.

18.  Βλέπε Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον, ἐκδοτικὸς οἶκος «Ἀστήρ», Ἀλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 1970, σ. 118, σημείωση 1. Ἁγίου Νεκταρίου, Μελέτη Ἱστορικὴ περὶ τῶν αἰτιῶν τοῦ Σχίσματος, ὅπ.π., σ. 104-107. Παναγιώτη Ἰ. Μπού- μη, Κανονικὸν Δίκαιον, Ἀθήνα 1991, σ. 200-201.

19.  Βλέπε, Π.Σ., σ. 358, 33. 367, 20. 373, 40. 374, 47-48. 375, 49. 377, 4, καθὼς

καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα.

20.  Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον, ὅπ.π., σ. 361.

21.  Ἰωάννου Καρμίρη, ὅπ.π., σ. 219.

22.  Ἁγίου Νεκταρίου, ὅπ.π., σ. 273 καὶ ἑξῆς.

23.  Johan Μeijer, ὅπ.π., σ. 70-71.

24.  Ἐν Μεθοδίου Φούγια, Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι, ὅπ.π., σ. 122.

25.   Βασ. Στεφανίδη, ὅπ.π., σ. 365. Σπ. Μπιλάλη, ὅπ.π., σ. 218-219. Παν. Κ. Χρήστου, «Ἡ μνήμη τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου», ἐν Κληρονομίᾳ, τόμ. 23, Θεσσαλονίκη, Ἰούνιος-Δεκέμβριος 1991, σ. 148-149.

26.  Κωνσταντίνου Σιαμάκη, ὅπ.π., σ. 91, 104-110. Βλέπε καὶ Παν. Κ. Χρήστου, ὅπ.π., σ. 137-141.  

 

 

ΠΑΤΕΡΙΚΑ

 

(Ἁγ. Δημήτριος τοῦ Ροστώφ)

Ἱκέτευε ἀκατάπαυστα τὸν Κύριο νὰ σ' ἀξίωση ν' ἀνταποκριθῇς στὸ θεῖο κάλεσμά Τοῦ: «Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τὸν ζυγὸν μοῦ ἐφ' ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι πρᾶος εἰμὶ καὶ ταπεινὸς τὴ καρδία, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Μάτθ. 11. 28-29). Πουθενὰ δὲν θὰ βρῇς τόση ἀνάπαυσι, ὅση μέσα στὴν ταπείνωσι. Πουθενὰ δὲν θὰ βρῇς τόση ταραχή, ὅση μέσα στὴν ὑπερηφάνεια. Ταπεινώσου μπροστὰ σὲ ὅλους καὶ θὰ ὑψωθῇς ἀπὸ τὸν Κύριο. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὑψωθῇς ἀπὸ Ἐκεῖνον μεῖνε πάλι ταπεινός, γιὰ νὰ μὴ χάσης τὴ χάρι Τοῦ, «Ταπεινώθητε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ ὑψώσει ὑμᾶς» (Ἰακ. 4. 10). Ὁ Θεὸς σὲ τράβηξε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία καὶ σ' ἔφερε στὸ φῶς τῆς ζωῆς. Ἡ ὕπαρξις δὲν εἶναι κατόρθωμα δικό σου. Οὔτε γνωρίζεις ποὺ θὰ βρεθῇς μετὰ τὴν πρόσκαιρη παραμονὴ σοῦ σ' αὐτὴ τὴ γῆ. Ταπεινώσου, λοιπόν. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν προφήτη λέγε πάντοτε: «Κύριε, οὐχ ὑψώθη ἡ καρδία μου, οὐδὲ ἐμετεωρίσθησαν οἱ ὀφθαλμοί μου, οὐδὲ ἐπορεύθην ἐν μεγάλοις, οὐδὲ ἐν θαυμασίοις ὑπὲρ ἐμὲ» (Ψάλμ. 130. 1). Καὶ ἀκόμα: «Ἐγὼ δὲ εἰμι σκώληξ καὶ οὐκ ἄνθρωπος, ὄνειδος ἀνθρώπων καὶ ἐξουθένημα λαοῦ» (Ψάλμ. 21, 7). Χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ τίποτε δὲν μπορεῖς νὰ κάνης. Καὶ ὅλα ὅσα ἔχεις στὸν Θεὸ ἀνήκουν καὶ ἀπὸ Ἐκεῖνον τὰ πῆρες δωρεάν. Λοιπόν; «Τί ἔχεις o οὐκ ἔλαβες; εἰ δὲ καὶ ἔλαβες, τί καυχᾶσαι ὡς μὴ λαβῶν;» (Α' Κόρ. 4. 7). Χωρὶς τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ δὲν εἶσαι τίποτα περισσότερο ἀπὸ ἕνα ξερὸ καλάμι, ἕνα ἄκαρπο δέντρο, ἕνα ἄχρηστο κουρελόπανο, σκεῦος ἁμαρτίας, δοχεῖο παθῶν. Ὅλα τὰ καλὰ ποὺ ἔχεις μέσα σου εἶναι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Δικό σου εἶναι μόνο τὰ πάθη καὶ οἱ ἁμαρτίες. Ἡ μετάνοια, ἡ συντριβὴ καὶ τὸ πένθος γιὰ τὶς ἁμαρτίες εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς ταπεινώσεως. Καὶ ὅταν βάλης ἀρχὴ στὴν ταπείνωσι, τὴ γνήσια καὶ εἰλικρινῆ, τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ θὰ αἰσθανθῇς θὰ εἶναι τὸ μῖσος πρὸς κάθε ἔπαινο καὶ κάθε ἀνθρώπινη δόξα. Ἔπειτα θὰ ἐξορισθοῦν σταδιακὰ ἀπὸ μέσα σου ὁ θυμός, ἡ ὀργή, ἡ μνησικακία, ὁ φθόνος καὶ ὅλα τὰ κακά. Ὕστερα θ' ἀρχίσης νὰ θεωρῇς τὸν ἑαυτό σου ὡς τὸν ἀμαρτωλότερο ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ἄξιο τῆς κολάσεως. Αὐτὴ ἡ συνείδησις ὅμως θ' αὐξάνη καὶ θὰ τρέφη τὴν ταπείνωσι, κι ἔτσι ὅλο καὶ περισσότερο θὰ προχωρῆς πρὸς τὴν κατάκτησι τῆς κορυφῆς αὐτῆς τῆς θείας ἀρετῆς. Ὅποιος γνώρισε πραγματικὰ τὸν ἑαυτό του ἔκανε τὴν ἀρχὴ γιὰ τὴν ἀπόκτησι τῆς ταπεινώσεως, γιατί εἶδε τὸ μέγεθος τῆς ἀδυναμίας του ἀλλὰ καὶ τὸν βόρβορο ποὺ κρύβει μέσα της ἡ ψυχή του.

Ἀπελπισμένος τότε ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, στράφηκε «συντετριμμένος καὶ τεταπεινωμένος» πρὸς τὸν Θεὸ ζητῶντας ἀκατάπαυστα τὸ ἔλεὸς Τοῦ. Νὰ λοιπὸν μὲ ποιόν τρόπο, λένε οἱ Πατέρες, θὰ διαπιστώσης ἂν ἄρχισες ν' ἀποκτᾶς τὴ μακαρία ταπείνωσι: ἂν κυριευθῇς ἀπὸ μόνιμο καὶ φλογερὸ ἔρωτα τῆς προσευχῆς.

Τί εἶναι λοιπὸν ταπείνωσις; Εἶναι, ὅπως εἶπε κάποιος ἅγιος, ἡ γνῶσις τοῦ ἑαυτοῦ σου καὶ τῆς μηδαμινότητός σου. Καὶ ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωσι εἶναι οἱ σωματικοὶ κόποι, ποὺ γίνονται μὲ ἐπίγνωσι τοῦ σκοποῦ τους, τὸ νὰ θεωρῇς εἰλικρινὰ τὸν ἑαυτό σου χειρότερο ἀπ' ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καί, περισσότερο ἀκόμη,κάτω ἀπ' ὅλη τὴν κτίσι, καθὼς καὶ ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή. Αὐτὸς ὁ δρόμος φέρνει στὴν ταπείνωσι. Ἡ φύσις τῆς ταπεινώσεως ὅμως εἶναι θεϊκὴ καὶ ἀκατάληπτη. Γι' αὐτὸ καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σὲ διδάξη μὲ λόγια το πὼς δημιουργεῖται καὶ ἀναπτύσσεται στὴν ψυχή, ἂν δὲν τὸ διδαχθῇς νοερὰ ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ ἀπὸ τὴν πεῖρα τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος σου. Γιατί οἱ σωματικοὶ κόποι ὁδηγοῦν στὴν ταπείνωσι; Διότι οἱ κόποι ταπεινώνουν τὸ σῶμα. Καὶ ὅταν ταπεινώνεται μὲ ἐπίγνωσι τὸ σῶμα, ταπεινώνεται καὶ ἡ ψυχή. Γιατί τὸ νὰ θεωρῇ κανεὶς τὸν ἑαυτό του κάτω ἀπ' ὅλη τὴν κτίσι ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωσι; Διότι ὅταν τοποθετηθῇς ἐσωτερικὰ ἔτσι, εἶναι ἀδύνατο νὰ θεωρήσης τὸν ἑαυτό σου καλύτερο ἀπὸ τὸν ἀδελφό σου ἢ νὰ ὑπερηφανευθῇς γιὰ κάτι ἢ νὰ κατακρίνης ἢ νὰ ἐξουθενώσης κάποιον. Καὶ γιατί ἡ ἀδιάλειπτη προσευχὴ ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωσι; Διότι, ἂν κοιτάξης στὰ βάθη τῆς ψυχῆς σου, θὰ δῇς ὅτι κανένα καλὸ δὲν ἔχεις καὶ ὅτι τίποτε δὲν μπορεῖς νὰ κατορθώσης χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. Καὶ τότε δὲν θὰ κουραστῇς νὰ Τὸν ἰκετεύης νὰ σ' ἐλεήση καὶ νὰ σὲ σώση. Κι ἂν κατορθώσης κάτι, γνωρίζεις καλὰ ὅτι στὴ δύναμι τοῦ Θεοῦ τὸ ὀφείλεις καὶ ὄχι στὴ δική σου δύναμι. Καὶ ταπεινώνεσαι βαθιά, τρέμοντας μήπως χάσης τὴ βοήθεια καὶ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. Κι ἔτσι μὲ ταπείνωσι προσεύχεσαι καὶ μὲ τὴν προσευχὴ ταπεινώνεσαι καὶ προοδεύεις πνευματικά. Τέτοια ταπείνωσι εἶχαν οἱ ἅγιοι. Αὐτὴ ἡ ταπείνωσις, μᾶς διδάσκει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος, εἶναι ἡ τέλεια ταπείνωσις καὶ ἀναπτύσσεται στὴν ψυχὴ σὰν φυσικὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀκριβοῦς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου.

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο "Πνευματικὸ Ἀλφάβητο" τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ροστώφ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, 1996)

 

 

  

ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΓΟΝΕΩΝ

(ἀπόσπασμα ὁμιλίας της κ. Μαρίας Μπουρλή , ἐκπαιδευτικοῦ .

Οἱ ὁμιλίες πραγματοποιοῦνται τό πρῶτο Σάββατο κάθε μῆνα στὸ πνευματικὸ κέντρο τῆς ἐνορίας μας , 5.00 μ.μ  ).

 

Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΖΩΗ

ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

Ὅταν λέμε διαφορετικότητα ἐννοοῦμε τὴ μοναδικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τὴν ἀναγνώριση τῶν προσωπικῶν χαρακτηριστικῶν του. Ὅλοι εἴμαστε διαφορετικοὶ ἀλλὰ καὶ μοναδικοί.

Ἡ φύση διδάσκει μὲ σοφία τὴν ὀμορφιὰ τῆς διαφορετικότητας, οἱ ἐποχές, οἱ ἡμέρες, τὰ ζῶα, τὰ φυτά, οἱ ἄνθρωποι, ὅλα γύρω μας εἶναι διαφορετικὰ καὶ μοναδικά. Ἡ ἁπλότητα, ἡ τόλμη, ἡ δύναμη, ἡ σεμνότητα, οἱ ἀντιθέσεις πλαισιώνονται δημιουργῶντας ἁρμονία καὶ ὀμορφιά. Αὐτὸ βλέπουμε στὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν καὶ θαυμάζουμε τὴ Σοφία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι σπουδαῖο γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ ὑπηρετοῦμε μὲ σύνεση καὶ σεβασμὸ τὴ διαφορετικότητα στὸ σχολικὸ πλαίσιο. Στὶς μέρες μας, ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ ζητήματα ποὺ ἔχει νὰ διαχειριστεῖ τὸ σύγχρονο σχολεῖο εἶναι ἡ διαφορετικότητα ποὺ δημιουργοῦν οἱ μαθησιακὲς δυσκολίες.

Μαθησιακὴ δυσκολία ὀνομάζεται ὁποιαδήποτε δυσκολία ἀντιμετωπίζει τὸ παιδὶ στὴν κατανόηση ἢ τὴ χρήση τῆς γλώσσας, στὴν πραγματοποίηση μαθηματικῶν ὑπολογισμῶν, στὴ διατήρηση τῆς συγκέντρωσης καὶ στὸ συντονισμὸ κινήσεων τοῦ σώματός του.

Οἱ μαθησιακὲς δυσκολίες εἶναι ἀποτέλεσμα νευρολογικῶν διαφοροποιήσεων στὴ δομὴ καὶ τὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου. Οἱ διαφοροποιήσεις αὐτὲς εἶναι συχνὰ κληρονομικὲς καὶ ἐπηρεάζουν τὴν ἱκανότητα τοῦ παιδιοῦ νὰ λαμβάνει, νὰ ἀποθηκεύει, νὰ ἐπεξεργάζεται, νὰ ἀνακαλεῖ ἢ νὰ ἐπικοινωνεῖ πληροφορίες.

Στὴν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων οἱ μάθησιακές δυσκολίες ἀναγνωρίζονται ἐπίσημα ὅταν τὸ παιδὶ ξεκινᾶ νὰ πηγαίνει στὸ σχολεῖο.

Σύμφωνα μὲ τὸ Ἀμερικανικὸ Ἰνστιτοῦτο Ὑγείας τὰ συνηθέστερα σημάδια τῶν μαθησιακῶν δυσκολιῶν εἶναι τὰ ἑξῆς:

•     Δυσκολία ἑστίασης τῆς προσοχῆς καὶ τῆς συγκέντρωσης

•     Δυσκολία τήρησης ὁδηγιῶν

•     Κακὸς συντονισμὸς κίνησης

•     Δυσκολία ὀργάνωσης

•     Παρορμητικὴ συμπεριφορά

•     Δυσκολία ἔκφρασης

•     Ἀνωριμότητα στὴν ὁμιλία

•     Δυσκολία διαχείρισης ἐννοιῶν ποὺ ἀφοροῦν τὸ χρόνο

•     Ἐλλιπὴς ἀντίληψη μέσῳ τῆς ἀκοῆς

•     Δυσκολία διαχείρισης νέων καταστάσεων

•     Δυσκολία κατανόησης λέξεων καὶ ἐννοιῶν

•     Δυσκολία στὴν ἀνάγνωση ἢ στὴ γραφή

•     Δυσκολία στὰ μαθηματικά

•     Δυσκολία ἀπομνημόνευσης

Ὁ γονιὸς δὲν μπορεῖ νὰ κάνει διάγνωση μπορεῖ νὰ συγκεντρώσει ἐνδείξεις, ἀνησυχίες, παρατηρήσεις. Τὰ σημεῖα δηλαδὴ ὅπου δυσκολεύεται τὸ παιδί του. Ἡ διάγνωση γίνεται ἀπὸ ὁμάδα εἰδικῶν ἐκπαιδευτικῶν, λογοθεραπευτῶν, ψυχολόγων, παιδοψυχιάτρων, ἀναπτυξιολόγων, κοινωνικῶν λειτουργῶν.

Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ στὸ νηπιαγωγεῖο ἄλλα καὶ στὶς πρῶτες τάξεις τοῦ δημοτικοῦ μποροῦν νὰ βοηθήσουν ὥστε νὰ ἀντιμετωπιστοῦν μὲ ἔγκαιρη καὶ ἔγκυρη διεπιστημονικὴ ἀξιολόγηση οἱ δυσκολίες.

Ἡ οἰκογένεια χρειάζεται νὰ καθοδηγηθεῖ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς ἰδιαιτερότητες τοῦ παιδιοῦ. Μὲ τὴ βοήθεια τῶν εἰδικῶν ὁ δρόμος τῆς σχολικῆς κοινότητας γίνεται κατανοητός.

Κάθε περίπτωση εἶναι διαφορετικὴ καὶ χρειάζεται λεπτοὺς χειρισμοὺς ἀπὸ γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικούς.

Ἡ σχολικὴ κοινότητα ἔχει χρέος νὰ σκεπάζει τὴ διαφορετικότητα τοῦ παιδιοῦ μὲ διάκριση καὶ ἐχεμύθεια. Ὁ δρόμος τῆς εἰδικῆς ἀγωγῆς ἔχει πολλὴ δουλειὰ καὶ πολὺ κόπο.

Ἡ ἀποδοχὴ τῆς διαφορετικότητας δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ ἐγχείρημα τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἐφαρμοστεῖ εὔκολα τόσο στὸ χῶρο τοῦ σχολείου ὅσο καὶ στὸ χῶρο τῆς οἰκογένειας.

Στόχος μας εἶναι νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν οἱ μαθητές, οἱ ἐκπαιδευτικοὶ καὶ οἱ γονεῖς. Νὰ δοῦμε ὅλοι μὲ σεβασμὸ καὶ κατανόηση τὸ συνάνθρωπό μας. Ν’ ἀντιληφθοῦμε τὸν πραγματικὸ πλοῦτο ποὺ χαρίζει ὁ ἄλλος ἄνθρωπος δίπλα μας. Τὶς εὐκαιρίες ποὺ μᾶς δίνει τὸ ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ τοῦ καθενὸς γιὰ νὰ σκύψουμε στὸν δικό μας ἑαυτό.

Εὐκαιρίες γιὰ νὰ δουλέψουμε καὶ ἐμεῖς τὸ σεβασμό, τὴν εὐγένεια, τὴν ἀνοχή, τὴν ὑπομονὴ μὲ τὸ δύσκολο. Τὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν μας εἶναι ἀφετηρία πνευματικῆς ἐκκίνησης. Ἂς τὰ ὑπηρετήσουμε μὲ σύνεση καὶ ὑπευθυνότητα.

Ὅλοι ἔχουν νὰ προσφέρουν κάτι ὅσο τραυματισμένοι κι ἂν εἶναι. Τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι εὐκαιρία γιὰ δημιουργία στὸν κόσμο τοῦτο.

Τὸ κάθε ἕνα παιδὶ ὅσο ξεχωριστὸ κι ἂν εἶναι, εἶναι δῶρο ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ ὅλους μας.

Ἂς μᾶς ἀξιώσει νὰ ὑπηρετήσουμε τὴ διαφορετικότητα τοῦ παιδιοῦ μας ὅπως Ἐκεῖνος θέλει: μὲ ἀγάπη καὶ ταπείνωση.

Μαρία Χρυσάλλη-Μπουρλή

Εἰδικὸς Παιδαγωγός.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Ἐὰν κάποιος ἐπιθυμεῖ νὰ διαπιστώσει τὴν πραγματικὴ φιλαδελφία καὶ ἀγάπη πού ἔχει, ἅς τὸ βεβαιωθεῖ μὲ τὸ ἕξης: Νὰ παρατηρήσει, έὰν πενθεῖ γιὰ τὰ σφάλματα τοῦ ἀδελφοῦ του καὶ ἐάν ἀγάλλεται γιὰ τὴν πρόοδο καὶ τὰ χαρίσματὰ του.

 

Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος

 

 

ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ ΤΕΡΠΝΟΝ  

ΣΤΑ ΣΚΗΝΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ψαλμός 83ος

Τὸν 83ο ψαλμὸ τὸν ἔγραψε κάποιος προσκυνητὴς Κορεΐτης, ἀπόγονος τοῦ Κορέ. Ὅταν φτάνει σὰν προσκυνητὴς στὰ Ἱεροσόλυμα στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος, ξεχειλίζει ἡ καρδιά του ἀπὸ χαρά, εὐφροσύνη καὶ ἀναφωνεῖ αὐτὰ τὰ λόγια.

Στίχος 2ος : «Ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά Σοῦ Κύριε τῶν δυνάμεων»

Ἔκφραση ἀγάπης γιὰ τὰ σκηνώματα τοῦ Θεοῦ.

Στίχος 3ος : «Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχὴ μοῦ εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου ἡ καρδιά μου καὶ ἡ σάρξ μου ἀγαλλιάσαντο ἐπὶ Θεὸν ζῶντα»

Ἡ ἔκφραση «ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου», τονίζει πολὺ παραστατικὰ τὴ σφοδρή του ἐπιθυμία νὰ εἶναι καὶ νὰ μένει στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ, ἡ ψυχὴ ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα λιώνουν ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία, γιατί σ΄ αὐτὸ τὸ ναὸ κατοικεῖ ὁ Θεός, ζωντανός, ἀληθινός, ἀθάνατος.

Στίχος 4ος: «Καὶ γὰρ στρουθίον εὗρεν ἑαυτῷ οἰκίαν καὶ τρυγῶν νοσσιὰν ἑαυτὴ οὐ θήσει τὰ νοσσία ἑαυτῆς τὰ θυσιαστήρια σου, Κύριε τῶν δυνάμεων, ὁ βασιλεύς μου καὶ ὁ Θεός μου»

Συνεχίζει ὁ ποιητὴς καὶ μᾶς λέει, ὄχι μόνο οἱ ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ τὰ δειλὰ καὶ τὰ ἀδύναμα πουλάκια βρίσκουν ἀσφαλὲς καταφύγιο στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ.

Στίχος 5ος : «Μακάριοι οἱ κατοικοῦντες ἐν τῷ οἴκῳ σου, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων αἰνέσουσί σέ»

Ὁ ποιητὴς μακαρίζει ὄχι μόνον τὰ πουλιὰ ἀλλὰ καλοτυχίζει ὅλους ὅσοι μένουν στὸν ναὸ καὶ διακονοῦν τὸν ναό, ἱερεῖς, διακόνους, νεωκόρους.

Στίχος 6ος -7ος : «Μακάριος ἀνὴρ ὦ ἐστὶν ἡ ἀντιλῆψις αὐτοῦ παρὰ σοὶ ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ διέθετο εἰς τὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος εἰς τὸν τόπον ὀν ἔθετο καὶ γὰρ εὐλογίας δώσει ὁ νομοθετῶν»

Ὁ ποιητὴς μακαρίζει καὶ τοὺς προσκυνητές. Καλοτυχίζει τοὺς ἱερεῖς, τοὺς διακόνους ἀλλὰ καὶ τοὺς προσκυνητάς. Γιατί οἱ προσκυνητὲς ἔρχονται συχνὰ ἀπὸ πολὺ μακριὰ μὲ κοπιαστικὲς ὁδοιπορίες. Σήμερα παίρνεις ἕνα ἀεροπλάνο καὶ πᾶς, τότε τὰ πράγματα ἦταν δύσκολα, ὅλους αὐτοὺς τοὺς κινδύνους τους ἀψηφοῦν καὶ γεμίζουν εὐλογία.

Στίχος 8ος, 9ος , 10ος : «Καὶ ἐφόσον ἀποφασίζουν νὰ ξεκινήσουν θὰ τοὺς δώσει δύναμη καὶ θὰ φτάσουν στὸ ναὸ καὶ θὰ αἰσθανθοῦν τὸν Θεό»

Μέσα στὸν ἐνθουσιασμό του ὁ προσκυνητὴς σηκώνει τὰ χέρια του καὶ προσεύχεται καὶ ποιά εἶναι ἡ προσευχή του; Προσεύχεται γιὰ τὸ ἔθνος του, ποὺ βρίσκεται σὲ τραγικὴ κατάσταση, προσεύχεται γιὰ τὸν ἀνώτατο ἄρχοντα ποὺ εἶναι ὁ βασιλιᾶς. Θεέ μου ρίξε τὸ βλέμμα σοῦ ἐπάνω του.

Γρήγορα ὁ ποιητὴς ἐπανέρχεται στοὺς στίχους 11 καὶ 12 στὶς ἀρχικές του θέσεις καὶ σκέψεις.

Στίχοι 11,12: «Ὅτι κρείσσων ἡμέρα μία ἐν ταῖς αὐλαῖς σοῦ ὑπὲρ χιλιάδας ἐξελεξάμην παραρρίπτεισθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἢ οἰκεῖν μὲ ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν»

Ὁ ἐνθουσιασμὸς τοῦ ποιητῆ φθάνει στὸ κατακόρυφο. Μᾶς λέει ὅτι προτιμάει νὰ περάσει μιὰ μέρα στὸ ναό, παρὰ χιλιάδες μέρες σὲ κοσμικοὺς τόπους. Προτιμάει νὰ μείνει σὲ μιὰ γωνίτσα τοῦ ναοῦ παραπεταμένος καὶ περιφρονημένος, παρὰ νὰ ζεῖ καὶ νὰ συναναστρέφεται μὲ ἁμαρτωλούς, μέσα σὲ μέγαρα καὶ παλάτια.

Προτιμῶ νὰ εἶμαι νεωκόρος εἰς τὸν ναὸ τοῦ Κυρίου, διότι ἐδῶ ὑπάρχει ἔλεος καὶ ἀλήθεια, ἐξηγεῖ ὁ ποιητής. Ὑπάρχουν πλούσια πνευματικὰ δῶρα, τὸ ἔλεος, ἡ ἀλήθεια, ἡ χάρις, ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀγαθὰ ποὺ ὁ κόσμος δὲν μπορεῖ νὰ δώσει καὶ κλείνει μὲ ἕνα ἐπιφώνημα:

Στίχος 13ος : «Μακάριος ἄνθρωπος ὁ ἐλπίζων ἐπὶ σέ»

Εὐτυχὴς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν ἐλπίδα τοῦ σὲ σένα Θεὲ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς.

Διαβάζοντας τὸν 83ο ψαλμό, σὲ ποιά λόγια τοῦ ψαλμοῦ νὰ μείνουμε καὶ σὲ τί νὰ μοιάσουμε στὸν ποιητή; Παρατηροῦμε ὅτι εἶναι ἀξιοζήλευτος ὁ πόθος ποὺ νιώθεις ὅταν βρίσκεσαι στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ. Στὸν ψαλμὸ καλοτυχίζονται ὅσοι μένουν στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὅσοι ταξιδεύουν μέσα ἀπὸ δυσκολίες γιὰ νὰ φτάσουν ἐκεῖ. Ἔχει ἀξιολογήσει ὁ ποιητὴς τὰ πράγματα, τί εἶναι πρῶτο καὶ τί εἶναι δεύτερο. Ἐμεῖς ἔχουμε καταλάβει τὴν ἱερότητα τοῦ ναοῦ καὶ τί γίνεται μέσα σὲ αὐτόν; Ὑπάρχει σὲ μᾶς ὁ ἴδιος πόθος, ἡ ἴδια λαχτάρα γιὰ τὶς ἐκκλησίες μας; Μέσα στὴν ἐκκλησία ξεκουράζεται ὁ ἄνθρωπος, ἀνανεώνεται. Δὲν ἐκφράζονται μὲ λόγια τὸ τί νιώθεις. Εἶναι βίωμα. Μέσα στὴν ἐκκλησία γεμίζουν οἱ μπαταρίες μας ὅπως τὸ αὐτοκίνητο κάπου κάπου ὅταν κάνει μεγάλο ταξίδι σταματάει καὶ γεμίζει μὲ βενζίνη γιὰ νὰ συνεχίσει. Ὅσο πιὸ συνειδητὰ πλησιάζει ὁ χριστιανὸς τὸν Θεό, τόσο πιὸ πολὺ γίνεται ἄνθρωπος. Ὅσο βάζει στὸ μυαλό του γιὰ ποιό σκοπὸ ἦρθε στὴ γῆ, τόσο αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ Τὸν λατρεύει.

Κλείνουμε, μὲ τὰ λόγια τοῦ Ιερ. Χρυσοστόμου.

Ἂν θέλεις ἀληθινὰ νὰ λατρέψεις τὸν Θεὸ αὐτὸ μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις, ὄχι μόνο μὲ τὴ γλῶσσα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ μάτια, τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὰ αὐτιά.

Δηλαδὴ τὰ μάτια νὰ μὴ βλέπουν τὰ πονηρὰ καὶ τὰ ἁμαρτωλά, τὰ χέρια νὰ μὴν εἶναι ἁπλωμένα γιὰ νὰ ἁρπάξουν, ἀλλὰ γιὰ ἐλεημοσύνη. Τ’ αὐτιὰ νὰ εἶναι πρόθυμα νὰ ἀκοῦνε ὕμνους γιὰ τὸ Θεό. Τὰ πόδια νὰ τρέχουν στὴν ἐκκλησία καὶ στὸν ἀδερφό μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο ψαλτήρι καὶ ἡ κιθάρα καὶ στέλνεις ὕμνους στὸ Θεό.

Ἀμήν

Α.Κ.

 

 

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ

(Ἀπὸ τὰ μαθήματα τοῦ κατηχητικοῦ

τῆς ἐνορίας μας!)

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ

Σαράντα μέρες μετὰ τὰ Χριστούγεννα, στὶς 2 Φεβρουαρίου, ἡ ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴν Ὑπαπαντή. Τί σημαίνει ὅμως ἡ λέξη αὐτή; Ὑπαπαντὴ σημαίνει ὑποδοχή.

Σαράντα μέρες μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παναγία καὶ ὁ Ἰωσὴφ πῆγαν στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντα γιὰ νὰ Τὸν ἀφιερώσουν στὸ Θεό. Ὑπάκουσαν στὸ Μωσαϊκὸ νόμο ποὺ ὅριζε ὅτι κάθε πρωτότοκο βρέφος ποὺ ἦταν ἀγόρι, θὰ παρουσιαζόταν στὸ ναό, διότι ἦταν ἀφιερωμένο στὸν Θεό. Αὐτὸ γινόταν γιὰ νὰ θυμοῦνται ἡ Ἑβραῖοι τὴν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ, ὅταν εἶχαν διασωθεῖ θαυματουργικὰ τὰ πρωτότοκα παιδιά τους στὴν Αἴγυπτο. Μαζί, πρόσφεραν σὰν θυσία ἕνα ζευγάρι τρυγόνια ἢ δύο μικρὰ περιστέρια, ὅπως ὅριζε ὁ Νόμος.

Τὰ χρόνια ἐκεῖνα ζοῦσε στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ γέροντας Συμεῶν, ἄνθρωπος πιστὸς ποὺ περίμενε τὴ σωτηρία τοῦ λαοῦ του. Ἐπειδὴ ἦταν εὐλαβής, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα του εἶχε φανερώσει, ὅτι δὲν θὰ πέθαινε προτοῦ δεῖ καὶ πάρει στὴν ἀγκαλιά του τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ὅταν ἡ Παναγία καὶ ὁ προστάτης τῆς Ἰωσὴφ ἔφεραν στὸ ναὸ τὸν Ἰησοῦ γιὰ νὰ τηρήσουν τὰ ἔθιμα τοῦ Νόμου, ὁ γέροντας Συμεῶν Τὸν πῆρε στὴν ἀγκαλιά του, δόξασε τὸ Θεὸ καὶ εἶπε: «τώρα, Κύριε, μπορεῖς νὰ ἀφήσεις τὸ δοῦλο σου νὰ πεθάνει, γιατί τὰ μάτια μου εἶδαν τὸ Σωτῆρα, ποὺ ἑτοίμασες γιὰ ὅλους τοὺς λαούς, τὸ Φῶς ποὺ θὰ φωτίσει ὅλα τὰ ἔθνη...». Ἐπειδὴ ὑποδέχτηκε τὸν Κύριο μὲ εὐλάβεια καὶ λαχτάρα στὴν ἀγκαλιά του, ὀνομάστηκε Συμεῶν ὁ Θεοδόχος.

Ὁ ἅγιος Συμεῶν τους εὐλόγησε καὶ εἶπε προφητικὰ στὴν Παναγία: «Αὐτὸς θὰ γίνει αἰτία νὰ σωθοῦν πολλοὶ ἄνθρωποι, ἐφόσον πιστέψουν ὅτι εἶναι Θεὸς ἀληθινός. Πολλοὶ ὅμως, δὲν θὰ Τὸν πιστέψουν καὶ θὰ καταστραφοῦν... Ὅσο γιὰ σένα, ὁ πόνος ποὺ ἔχεις νὰ περάσεις γιὰ τὸ παιδί σου, σὰν δίκοπο μαχαίρι θὰ σοῦ τρυπήσει τὴν καρδιά». Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ προφήτευσε τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ μας πάνω στὸ Σταυρὸ καὶ τὸν πόνο ποὺ θὰ αἰσθανόταν ἡ Μητέρα Τοῦ ἡ Παναγία γιὰ τὸ παιδί της.  Τὴν ὥρα ποὺ ὁ Κύριός μας, ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος, ἦταν στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντα, ἔστω καὶ σὰν Βρέφος, κανεὶς ἄλλος δὲν τὸ πῆρε εἴδηση οὔτε μαζεύτηκε κόσμος πολύς. Γιατί ὁ Χριστὸς δὲν θέλει ἐντυπωσιασμοὺς τιμὲς καὶ δόξες. Ἔρχεται ἀθόρυβα καὶ ταπεινά. Ἐκεῖ ἦταν μόνο μιὰ πολὺ ἡλικιωμένη γυναῖκα, ποὺ τὴν ἔλεγαν Ἄννα. Εἶχε καὶ ἐκείνη δώσει ὅλη τὴν καρδιά της στὸν Θεὸ κι εἶχε ἀφιερώσει τὴ ζωή της σ' Αὐτόν. Εἶχε ζήσει ἑφτὰ χρόνια μὲ τὸν ἄνδρα της στὸ γάμο καὶ τώρα, 84 χρονῶν χήρα, δὲν ἔφευγε ἀπὸ τὸν Ναό, ἀλλὰ νύχτα καὶ μέρα λάτρευε τὸ Θεὸ μὲ νηστεῖες καὶ προσευχές. Αὐτὴ παρουσιάστηκε ἐκείνη τὴν ὥρα δοξολογῶντας τὸν Θεό, προφήτευε καὶ μιλοῦσε γιὰ τὸν Κύριο στὴν Ἱερουσαλήμ, σὲ ὅλους ὅσους περίμεναν τὴ λύτρωση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο!

 Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὁρίσει τὴ μέρα αὐτὴ ὡς γιορτὴ τῆς μητέρας καὶ στοὺς ναοὺς ψάλλουμε πρὸς τιμὴ τῆς Παναγίας τὸ παρακάτω τροπάριο: «Θεοτόκε, ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν χριστιανῶν, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τοὺς ἐλπίζοντας εἰς σέ». Αὐτὸ γίνεται γιὰ νὰ θυμίσει σὲ ὅλες τὶς μανοῦλες πὼς τὰ παιδιά τους εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ. Καὶ φέρνει μπροστά μας τὸ παράδειγμα τῆς πιὸ γλυκιᾶς Μανούλας τοῦ κόσμου, τῆς Παναγίας, ποὺ ὁ Χριστός μας τὴν χάρισε γιὰ νὰ εἶναι καὶ δική μας Μητέρα!

 Ἡ Παναγία δὲν ἀμέλησε καθόλου, ἀλλὰ ὁδήγησε ἀπὸ πολὺ νωρὶς τὸ Παιδί της στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι πρέπει νὰ κάνει καὶ κάθε μητέρα ποὺ ἀγαπᾶ ἀληθινὰ τὸ παιδί της ... νὰ τὸ ὁδηγήσει ἀπὸ πολὺ μικρὸ στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς Παναγίας, μᾶς προτρέπει νὰ βαπτίζουμε τὰ βρέφη μας σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴν γέννησή τους!

Ἂς κρατήσουμε ἕνα μήνυμα ἀπὸ τὴ γιορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς.

Ὁ ἅγιος Συμεῶν ὁ Θεοδόχος ὑποδέχτηκε μὲ λαχτάρα τὸν Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά του.

Ἂς Τὸν ὑποδεχτοῦμε καὶ ἐμεῖς στὴν καρδιά μας μὲ ταπείνωση, ἀφοῦ πρῶτα την καθαρίσουμε ἀπὸ τὶς κακίες καὶ τὰ λάθη μας!

Ἀμήν, Γένοιτο!

Μαρία Μπριντάκη

Κατηχήτρια .

 

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1.   ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: Ἁγιος Παρθένιος Ἐπίσκοπος Λαμψάκου . Μέγας Φώτιος , καὶ 8η Οἰκουμενικὴ Σύνοδος                         .        σελ. 3

2.   ΠΑΤΕΡΙΚΑ : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ , Ἁγίου Δημητρίου Ροστώφ.                                         σελ. 17

3.   ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΓΟΝΕΩΝ : Ἡ διαφορετικότητα στὴ σχολικὴ ζωή , μαθησιακὲς δυσκολίες .      σελ. 21

4.   ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ. σελ. 25

5.   ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ ΤΕΡΠΝΟΝ : Στὰ σκηνώματα τοῦ Θεοῦ ,Ψαλμὸς 83ος .                                                 σελ. 25

6.   ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΥΣ : Ἡ Ὑπαπαντή .σελ. 30

 

 

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ  ΩΡΩΠΟΥ