ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Ιανουαρίου 2024

ΠΑΠΙΚΗ ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ: ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Ἔχουμε ἀναφερθεῖ καὶ ἄλλοτε στὴν ἀλλοτριωμένη «Συνοδικότητα» τοῦ Παπισμοῦ, ἡ ὁποία οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὴν γνήσια Συνοδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, μὲ τὸ εὐλογημένο Συνοδικὸ Σύστημα καὶ Πολίτευμά της.

Καὶ τονίσαμε ὅτι τὸ πολίτευμα τοῦ Παπισμοῦ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ μιὰ ἀπομίμηση τοῦ στυγνοῦ καὶ ἀπάνθρωπου φεουδαρχικοῦ καθεστῶτος, ποὺ ἐπεκράτησε στὴν φραγκοκρατούμενη Εὐρώπη. Ἀφ' ὅτου οἱ αἱρετικοὶ Φράγκοι κατέλαβαν τὸν παλαίφατο πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Δύσεως, ἐπέβαλαν μὲ φωτιὰ καὶ τσεκούρι τὶς αἱρετικές τους δοξασίες, μὲ κυριότερες τὶς πλάνες τοῦ παπικοῦ «πρωτείου» καὶ τοῦ παπικοῦ «ἀλαθήτου», ποὺ ἐπέφεραν καίριο πλῆγμα στὸν Συνοδικὸ Θεσμὸ διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία περιγράφει μὲ τὰ πλέον μελανὰ χρώματα τὸ φρικῶδες ἐκκλησιαστικὸ καθεστὼς στὴν φραγκοκρατούμενη Εὐρώπη. Ὁ αὐτοκράτορας τῶν Φράγκων, ὅταν ἐγκαταστάθηκε στὴ Ρώμη καὶ κατέλαβε τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Δύσεως, προσέλαβε καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία τοῦ «Πάπα» καὶ ἀναγορεύτηκε ὡς ὁ ὑπέρτατος παγκόσμιος μονάρχης καὶ ταυτόχρονα «ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ». Πιὸ κάτω ἀπὸ τὸν «Πάπα», ποὺ βρισκόταν στὴν κορυφὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας, ὑπῆρχαν οἱ καρδινάλιοι, οἱ πρίγκιπες τῆς «ἐκκλησίας», (μέλη τῆς σημερινῆς ρωμαϊκῆς Κουρίας), ποὺ προέρχονταν ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν «εὐγενῶν» καὶ ἀποκτοῦσαν ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα μὲ βία, ἀπάτη καὶ χρηματισμό, ζῶντας ἄσωτη ζωή, ἀνάλογη μὲ ἐκείνη τῶν ὑπολοίπων «εὐγενῶν». Μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρχαν οἱ λοιποὶ «ἐπίσκοποι», ποὺ προέρχονταν καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν εὐγενῶν καὶ ἦταν γαιοκτήμονες. Κάτω ἀπὸ αὐτοὺς οἱ πιστοὶ τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν ὡς δουλοπάροικοι, χωρὶς ἐλευθερία λόγου, χωρὶς ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἀλλὰ μόνο μὲ ὑποχρεώσεις. Αὐτὴ περίπου ἦταν ἡ διοικητικὴ διάρθρωση τοῦ Παπισμοῦ: Ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἐφιαλτικοῦ φραγκικοῦ Φεουδαρχισμοῦ, στὴν ὁποία δὲν ὑπάρχει ἴχνος Συνοδικότητος.

Τὸ «Πρωτεῖο τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης», ἀποτελεῖ μέχρι σήμερα τὸ βασικότερο δόγμα πίστεως στὸν Παπισμό, τὸ ὁποῖο μαζὶ μὲ τὸ «ἀλάθητο», καταλύει κάθε ἴχνος Συνοδικότητος, διότι τοποθετεῖ τὸν «Πάπα» ὑπεράνω ὅλων τῶν Συνόδων, ἀκόμα καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν, ὑποβιβάζοντας τὶς Συνόδους σὲ ἁπλὰ συμβουλευτικὰ ὄργανά του. Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὴ ἡ δήλωση τοῦ Ντὸν Μπόσκο, ποὺ τιμᾶται ἀπὸ τὸν Παπισμὸ ὡς ἅγιος, ὁ ὁποῖος εἶπε: «Ὁ Χριστὸς ὕψωσε τὸν πάπα ὑπεράνω τῶν προφητῶν, τοῦ Προδρόμου Ἰωάννου, τῶν Ἀγγέλων. Ὁ Ἰησοῦς ἀνέβασε τὸν πάπα στὸ ὕψος τοῦ Θεοῦ... Ὁ ἴδιος ὁ Πίος Θ΄ ἐθεωρεῖτο κάτοχος θαυματουργικῆς δυνάμεως»[1].

Ἀντίθετα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, Συνοδικότητα σημαίνει τὴν ἰσότιμη συμμετοχὴ ὅλων τῶν Ἐπισκόπων στὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀπὸ κοινοῦ λήψη ἀποφάσεων, στὶς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Ἅγιες Συνόδους, ὅπου ἡ ψῆφος τοῦ κάθε Ἐπισκόπου, ἢ ἐκπροσώπου του, ἔχει τὴν ἴδια ἀξία μὲ τὶς ψήφους τῶν ἄλλων συμμετεχόντων. Σημαίνει ἀκόμη ὅτι κανένα ἐκκλησιαστικὸ πρόσωπο, οὔτε κἂν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἀλάθητη αὐθεντία καὶ νὰ τεθεῖ ὑπεράνω τῶν ἁγίων Συνόδων. Ἡ ψῆφος ὅλων τῶν Ἐπισκόπων ἔχει τὴν ἴδια ἰσχὺ μὲ αὐτὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος ἁπλὰ προεδρεύει τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τελικὸς κριτής, ἀκόμη καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ γρηγοροῦσα ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τοῦ κάθε πιστοῦ καὶ φωτισμένου μέλους τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο μυστικὰ «πληροφορεῖται», διὰ τῆς Χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, γιὰ τὴν γνησιότητα, ἢ μὴ τῆς κάθε Συνόδου.

Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ξεκίνησε ἀπὸ τὸ 1980 καὶ ἐντεῦθεν Θεολογικὸ Διάλογο μὲ τοὺς παπικούς, ὁ ὁποῖος συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ ὁπωσδήποτε ἔπρεπε νὰ συζητηθοῦν, ἦταν καὶ τὸ θέμα τῆς Συνοδικότητος καὶ τῆς σχέσεώς του μὲ τὸ παπικὸ «πρωτεῖο». Τὸ θέμα αὐτὸ ξεκίνησε νὰ συζητεῖται τὸ 2007, (ὁπότε καὶ συντάχθηκε τὸ «κείμενο τῆς Ραβέννας»), καὶ συνεχίζεται νὰ συζητεῖται μέχρι σήμερα ἐπὶ 17 χρόνια, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχει βρεθεῖ μιὰ ἀμοιβαία ἀποδεκτὴ λύση. Σ’ ὅλο αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα ἔγιναν καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς ἐργώδεις προσπάθειες, νὰ ἐναρμονιστεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Συνοδικότητα μὲ τὸ παπικὸ «πρωτεῖο» χωρὶς ὅμως ἀποτέλεσμα. Βεβαίως, θέμα ἐναρμονίσεως γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους δὲν ὑφίσταται, διότι πὼς μπορεῖς νὰ ἐναρμονίσεις δύο μεγέθη, (Συνοδικότητα καὶ Πρωτεῖο), καθ’ ὃν χρόνον το ἕνα ἀναιρεῖ τὸ ἄλλο, βρίσκεται ἀκριβῶς στὸν ἀντίποδα τοῦ ἄλλου;

Ὡστόσο, ἂν γιὰ μᾶς δὲν ὑφίσταται θέμα ἐναρμονίσεως, ὑφίσταται ὅμως γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές, ποὺ προωθοῦν τὴν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» πάσῃ θυσίᾳ καὶ πιστεύουν ἀκράδαντα ὅτι ἡ ἐν λόγῳ ἐναρμόνιση μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές. Μετὰ τὴ «Σύνοδο» τῆς Κρήτης τὸ 2016, ὁπότε οἱ σχέσεις μας μὲ τὸ Βατικανὸ ἔγιναν ἀκόμη πιὸ θερμές, (καθ’ ὅσον ἀναγνωρίσαμε σ’ αὐτοὺς πλήρη ἐκκλησιαστικότητα), ὑπάρχει ἀκόμη μεγαλύτερη αἰσιοδοξία γιὰ τὴν ἐξεύρεση λύσεως ἀμοιβαίως ἀποδεκτῆς. Πιὸ συγκεκριμένα τόσον οἱ παπικοὶ ὅσο καὶ οἱ ἐκ τῶν «Ὀρθοδόξων» οἰκουμενιστὲς συγκλίνουν στὴν ἄποψη, ὅτι ἡ μὲν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θὰ πρέπει νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἀνάγκη ἀποδοχῆς ἑνὸς πρωτείου, ποὺ δὲν θὰ εἶναι ἁπλῶς πρωτεῖο τιμῆς, ἀλλὰ πρωτεῖο ἐξουσίας, οἱ δὲ παπικοὶ θὰ πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀνάγκη ἐνίσχυσης τῆς Συνοδικότητας. Οἱ παπικοὶ δὲν ἔχουν καμιὰ ἀντίρρηση νὰ ἐνισχυθεῖ ἡ Συνοδικότητα, ὄχι ὅμως μέχρι τοῦ σημείου νὰ καταργηθεῖ τὸ παπικὸ «Πρωτεῖο».

Καὶ ἐνῷ σὲ ἐπίπεδο Θεολογικῶν Διαλόγων κάπως ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, σὲ λαϊκὸ ἐπίπεδο τὸ παμπόνηρο Βατικανὸ πασχίζει νὰ φορέσει τὸ προσωπεῖο τῆς Συνοδικότητος καὶ νὰ πείσει τὰ μέλη τῆς «Ἐκκλησίας» του, ὅτι ἔχει ἀνανεωθεῖ σημαντικὰ ἀπὸ πλευρᾶς Συνοδικότητος. Ὅτι τώρα πιὰ ἡ Συνοδικότητα εἶναι «ἀνοικτὴ» ὄχι μόνο στὸν παπικὸ «κλῆρο», ἀλλὰ καὶ στὸ λαό. Αὐτὸ τὸ μήνυμα ἀγωνίζεται νὰ περάσει, ὁδηγῶντας «κληρικοὺς» καὶ λαϊκοὺς σὲ κάποιες συνελεύσεις, ποὺ βαφτίστηκαν «σύνοδοι». Σ’ αὐτὲς θὰ μποροῦν νὰ ἐκφράζουν σκέψεις, προτάσεις καὶ προβληματισμούς, ποὺ θὰ στέλνονται στὴ συνέχεια στὸν «Πάπα», γιὰ νὰ λάβει αὐτός, καὶ μόνον αὐτός, τὶς ὅποιες ἀποφάσεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ «Συνοδικότητα» ποὺ ἐφεῦρε τὸ Βατικανὸ μὲ «Συνόδους ὑψηλοῦ ἐπιπέδου»!

Μιὰ τέτοια «Σύνοδος» ἔγινε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2023 καὶ τὸ Βατικανὸ φρόντισε νὰ τὴ διαφημίσει τεχνηέντως ὡς «κάτι τὸ πολὺ σημαντικό», μὲ παπικὴ ἐπιστολὴ πρὸς ὅλη τὴν «καθολικὴ ἐκκλησία»! Σύμφωνα μὲ δημοσίευμα τῆς ἱστοσελίδας τῆς ἐν Ἑλλάδι «καθολικῆς ἐκκλησίας»: «Ἡ Ὁλομέλεια τῆς Συνόδου γιὰ τὴ Συνοδικότητα, μὲ ἐπιστολή της ποὺ δημοσιεύθηκε κατὰ τὶς τελευταῖες ἡμέρες τῶν ἐργασιῶν της, ἀπευθύνεται στὰ μέλη τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καλῶντας τα νὰ ἀναλάβουν ἐνεργὸ ρόλο στή ‘διάκριση καὶ τὴ λήψη ἀποφάσεων’ τῆς Ἐκκλησίας»[2]. Αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν νεφελώδη «ἐνεργὸ ρόλο» τῶν παπικῶν πιστῶν, «βαπτίζει» ὡς «Συνοδικότητα» ἡ ἐπιστολή, ἀφήνοντας τὸ παπικὸ «πρωτεῖο» ἀνέπαφο, μᾶλλον ἐνισχυμένο ἀπὸ αὐτὴ τὴν καρικατούρα τῆς «Συνοδικότητας»!

Ἐπίσης ἡ ἐπιστολὴ τῆς «Ὁλομέλειας» δὲν παραλείπει νὰ παραθέσει καὶ ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Πάπα Φραγκίσκου τὸ 2021 κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς συνοδικῆς διαδικασίας: «Ἡ κοινωνία καὶ ἡ ἀποστολὴ διατρέχουν τὸν κίνδυνο νὰ παραμείνουν ἀφηρημένες ἔννοιες, ἂν δὲν καλλιεργήσουμε μιὰ ἐκκλησιαστικὴ πρακτικὴ ποὺ νὰ ἐκφράζει τὴ συγκεκριμενοποίηση τῆς συνοδικότητας....ενθαρρύνοντας τὴν πραγματικὴ συμμετοχὴ τοῦ καθενὸς καὶ ὅλων». Κατὰ τὸν «πάπα» ἡ Συνοδικότητα μέσα στοὺς κόλπους τῆς «Ἐκκλησίας» του πρέπει νὰ γίνει ἀκόμη πιὸ συγκεκριμένη, μέχρι σημείου ὥστε νὰ ἐκφράζεται μὲ «πραγματικὴ συμμετοχὴ τοῦ καθενὸς καὶ ὅλων». Ἑπομένως ὅλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, τόσον αὐτοὶ ποὺ εἶναι ἔμπειροι γνῶστες τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, ὅσο καὶ ἁπλοὶ λαϊκοί, ποὺ εἶναι ἄμοιροι θεολογικῆς παιδείας καὶ ἄσχετοι ἀπὸ ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία, καλοῦνται νὰ παίξουν «ἐνεργὸ ρόλο» καὶ νὰ συμμετέχουν στὶς συνοδικὲς διαδικασίες.

Ἐδῶ προφανῶς θεληματικὰ ἀγνοεῖ ὁ ποντίφικας, ὅτι ὅλες οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Σύνοδοι τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας συνεκροτοῦντο πρωτίστως καὶ κυρίως ἀπὸ Ἐπισκόπους καὶ κατὰ δεύτερο λόγο ἀπὸ ἄλλους κληρικούς, μὲ ἱκανὴ ὅμως θεολογικὴ παιδεία, ἐμπειρία καὶ γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν πρῶτο τυχόντα λαϊκό, ποὺ θὰ θελήσει νὰ παίξει «ἐνεργὸ ρόλο» στὶς συνοδικὲς διαδικασίες. Αὐτὸ εἶναι ἕνα τὸ κρατούμενο. Τὸ δὲ δεύτερο εἶναι, ὅτι ὁ ποντίφικας, ἐνῷ μιλάει γιὰ «συγκεκριμενοποίηση τῆς συνοδικότητας», ἐν τούτοις, (ἀντιφάσκοντας μὲ τὸν ἑαυτό του), δὲν μᾶς «συγκεκριμενοποιεῖ» καὶ δὲν μᾶς ἐξηγεῖ, μέχρι ποὺ θὰ φθάνει ὁ «ἐνεργὸς ρόλος» τόσο τῶν κληρικῶν, ὅσο καὶ τῶν λαϊκῶν, ποὺ θὰ λάβουν μέρος στὶς ἐν λόγῳ «Συνόδους». Σίγουρα ὅμως ὄχι μέχρι τοῦ σημείου νὰ καταργεῖ τὸ δαιμονικὸ «πρωτεῖο» του. Δὲν μᾶς ἐξηγεῖ ἐπίσης, πὼς μπορεῖ νὰ νοηθεῖ «ἐνεργὸς ρόλος» συνοδικοῦ μέλους χωρὶς δικαίωμα ψήφου, ἡ ὁποία ψῆφος θὰ εἶναι τόσο ἰσχυρή, ὥστε νὰ ἀγνοεῖ τὸ παπικὸ «Πρωτεῖο». Εἶναι προφανὴς ἐν προκειμένῳ ἡ ὑποκρισία τοῦ «Πάπα», ὁ ὁποῖος ἀντὶ νὰ ἐπιστρέψει στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, στὸν ἀρχέγονο καὶ διαχρονικὸ Συνοδικὸ Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, μηχανεύεται δόλιους τρόπους, γιὰ νὰ παρακάμψει τὸ σκόπελο τῆς ἐκκλησιαστικῆς Συνοδικότητας, προβάλλοντας μιὰ ψεύτικη «Συνοδικότητα»!

Παρακάτω ἡ ἐπιστολὴ τῆς «Ὁλομέλειας», ἐγκωμιάζοντας τὴν παπικῆς ἐμπνεύσεως «Συνοδικότητα», γράφει: «Δὲν πρόκειται γιὰ ἰδεολόγημα, ἀλλὰ γιὰ μιὰ ἐμπειρία ποὺ ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀποστολικὴ παράδοση»! Μ’ ἄλλα λόγια ταυτίζει τὴ γνήσια Συνοδικότητα τῆς Ἀποστολικῆς καὶ Κανονικῆς Παράδοσης μὲ τὴν παπικοῦ τύπου «Συνοδικότητα», ποὺ ὅπως φάνηκε ἀκροθιγῶς προηγουμένως, ἀποτελεῖ μιὰ καρικατούρα Συνοδικότητος, ἡ ὁποία ἀκυρώνει τὴν εἴκοσι αἰώνων γνήσια Συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν δέκα αἰώνων συνοδικὴ παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Δυτικῆς Ἐκκλησίας, μέχρι τὴν ὑποδούλωσή της στοὺς Φράγκους.

Στὴν ἐπιστολὴ ἐπίσης ἀναφέρεται: «Ἐλπίζουμε ὅτι οἱ μῆνες ποὺ θὰ ὁδηγήσουν στὴ δεύτερη σύνοδο τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2024 θὰ ἐπιτρέψουν σὲ ὅλους νὰ συμμετάσχουν συγκεκριμένα στὸν δυναμισμὸ τῆς ἱεραποστολικῆς κοινωνίας ποὺ ὑποδηλώνει ἡ λέξη "σύνοδος"»[3]. Ἐδῶ δὲν μᾶς ἐξηγεῖ ἡ ἐπιστολή, μὲ ποιό τρόπο ἡ λέξη «Σύνοδος» ὑποδηλώνει τὸν «δυναμισμὸ τῆς ἱεραποστολικῆς κοινωνίας». Μιὰ «Σύνοδος» ποὺ δὲν συγκροτεῖται μὲ τὴ δυνατότητα ὅλων τῶν συνοδικῶν μελῶν νὰ ἔχουν ἰσότιμη ψῆφο, ἡ ὁποία θὰ ἀγνοεῖ τὸ παπικὸ «Πρωτεῖο», δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὴ Σύνοδος καὶ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν μπορεῖ νὰ ὑποδηλώνει τὸν «δυναμισμὸ τῆς ἱεραποστολικῆς κοινωνίας». Ἀντίθετα μάλιστα, τότε ἀκριβῶς χάνει τὸν «δυναμισμό της». Προφανῶς ἐδῶ οἱ πομπώδεις φράσεις, ὅπως «δυναμισμὸς τῆς ἱεραποστολικῆς κοινωνίας» εἶναι λέξεις κενές, χωρὶς οὐσιαστικὸ περιεχόμενο, χωρὶς νὰ ὁρίζουν στὸ ἐλάχιστο τὴν γνήσια ἐκκλησιαστικὴ Συνοδικότητα.

Ἡ ἐν Ἑλλάδι παπικὴ «ἐκκλησία» συνεδρίασε, μετὰ τὴν λήψη τῆς παπικῆς ἐπιστολῆς, συσκέφτηκε γιὰ τὸ μεῖζον αὐτὸ θέμα καὶ ἐξέδωσε ἐπιστολὴ πρὸς τὸν παπικὸ «κλῆρο» καὶ λαό, ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ δημοσιεύτηκε στὴν ἱστοσελίδα τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας»[4]. Μεταξὺ τῶν ἄλλων τόνισε: «...συγκεντρωθήκαμε ἀνὰ ἐνορίες, ἢ Ἐπισκοπὲς καὶ ἀκούσαμε ὅτι ἕνα σημαντικὸ γνώρισμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ "συνοδικότητα", ποὺ σημαίνει: βαδίζουμε μαζὶ στὴν ἴδια ὁδό, μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ σπίτι τοῦ Οὐράνιου Πατέρα. Καὶ τότε μας δόθηκε ἡ δυνατότητα νὰ ποῦμε τὴν ἄποψή μας, ἢ τὶς ἀνάγκες καὶ ἐπιθυμίες μας, γιὰ νὰ μάθουμε νὰ βαδίζουμε μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους, ὡς "Ἐκκλησία συνοδική"»[5]. Ἡ ἀντίληψη ὅτι Συνοδικότητα σημαίνει «βαδίζουμε μαζὶ στὴν ἴδια ὁδό, μαζὶ μὲ τὸν Χριστό, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ σπίτι τοῦ Οὐράνιου Πατέρα» οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὸ Συνοδικὸ Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, διότι οὐδεὶς Πατέρας καὶ οὐδεμία γνήσια Σύνοδος τὴν ὅρισε ὡς τέτοια! «Ἡ δυνατότητα νὰ ποῦμε τὴν ἄποψή μας, ἢ τὶς ἀνάγκες καὶ ἐπιθυμίες μας, γιὰ νὰ μάθουμε νὰ βαδίζουμε μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους» δὲν εἶναι Συνοδικότητα, ἀλλὰ ὁ αὐτονόητος τρόπος χριστιανικῆς ζωῆς καὶ τίποτε περισσότερο. Ἐν προκειμένῳ θὰ συμβουλεύαμε, μὲ ἀγάπη τὴν «Ἱεραρχία» τῆς ἐν Ἑλλάδι «παπικῆς ἐκκλησίας» νὰ διαβάσει καλύτερα τὴν δισχιλιόχρονη Κανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ μάθει, ποιά εἶναι ἡ γνήσια Συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι αὐτὴ ποὺ τῆς «σέρβιρει» τὸ Βατικανό.

Κλείνουμε μὲ τὴν παρατήρηση, ὅτι αὐτὴ ἡ κάλπικη Συνοδικότητα εἶναι μιὰ ἀκόμα καλοστημένη παγίδα, γιὰ νὰ παγιδευτεῖ ἡ Ὀρθοδοξία μας. Καὶ τὸ ἀνησυχητικὸ εἶναι ὅτι τὴν παγίδα αὐτὴ ἀδυνατοῦν νὰ διακρίνουν οἱ θερμοὶ θιασῶτες τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν», οἱ ὁποῖοι ἀντιμετωπίζουν μὲ ἐνθουσιασμὸ τὴν νέα παπικὴ δολιότητα, ὅτι δῆθεν ὁ Παπισμὸς «ἄλλαξε» καὶ τὸ χειρότερο, πασχίζουν μαζὶ μὲ τοὺς συνομιλητές τους νὰ ἐναρμονίσουν τὴν γνήσια Συνοδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ «Πρωτεῖο» τοῦ «Πάπα»!

 

 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

 

 

---

[1] https://www.oodegr.com/oode/biblia/papas1/kef2.htm

[2]https://cen.gr

[3] Όπου ανωτέρω

[4]https://cen.gr

[5] Όπου ανωτέρω