Δευτέρα, Ιουνίου 23, 2025
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
“Ο παπισμός αποτελεί μεγάλην απειλήν δια την εν Χριστώ
ελευθερίαν του ανθρώπου”
†Aρχιμανδρίτου ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΨΑΝΗ,
Καθηγουμένου της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους
(Εκοιμήθη στις 8 Ιουνίου το 2014)
Ο
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, δηλαδή η κίνησις δια την ένωσιν των “εκκλησιών”, όπως διεξάγεται
σήμερον, φαίνεται ότι έχει ουμανιστικόν – ανθρωποκεντρικόν χαρακτήρα και όχι
θεολογικόν και πνευματικόν. Παραμερίζει την Πίστιν (δόγμα) και την Παράδοσιν
της Εκκλησίας και αποβλέπει περισσότερον εις πρακτικούς σκοπούς. Βλέπει την
Εκκλησίαν κυρίως ως ανθρώπινον ίδρυμα, το οποίον ηνωμένον θα δυνηθή να
αντιμετωπίση καλλίτερον τους εχθρούς του.
Δι’ αυτό δεν
λαμβάνονται σοβαρώς υπ’ όψιν αι βασικαί διαφοραί περί την πίστιν και το πνεύμα
των “εκκλησιών”, ούτε η ιστορία και η συνείδησις της Εκκλησίας. Εξ άλλου
“δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επιθυμία για ένωση, ένας εύκολος
ενθουσιασμός, που πιστεύει πως μπορεί με την συναισθηματική του θερμότητα να
ρευστοποιήση την πραγματικότητα και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία.
Δημιουργείται ακόμα μία διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νομίζει πως
μπορεί να συμφιλιώση με αμοιβαίες υποχωρήσεις ωρισμένες δογματικές θέσεις ή
γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες” (π. Δημήτριος
Στανιλοάε). Η εκκλησιολογία, η οποία υπόκειται ως βάσις εις τον οικουμενισμόν,
είναι επίσης λανθασμένη. Δεν αναγνωρίζει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν ως την Μίαν,
Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, αλλ’ ως τμήμα ή κλάδον της
Καθολικής Εκκλησίας. Δι’ αυτό και πολλοί Ορθόδοξοι βλέπουν εις τον
οικουμενισμόν μίαν εκκλησιολογικήν αίρεσιν χωρίς να σημαίνη ότι αναπαύονται και
εις τον ζωλωτισμόν, ο οποίος αποτελεί επίσης εκκλησιολογικήν παρέκκλησιν.
Οικουμενισμός και ζηλωτισμός δεν εκφράζουν την Ορθοδοξίαν. Αισθανόμεθα τον
οικουμενισμόν ως κάτι που απομακρύνει την ένωσιν και μάλιστα τόσον όσον
φαίνεται να την φέρη πλησίον μας. Αγαπώμεν τους ετεροδόξους χριστιανούς και δι’
αυτό θέλομεν μίαν πραγματικήν και αγίαν ένωσιν μαζί των. Δεν θέλομεν συνύπαρξιν
ή μίαν ανοχήν ή μίαν ποικιλίαν “πίστεων”, διότι αυτό δεν είναι η αγάπη του
Χριστού, ούτε ασφαλής και διαρκής ένωσις εις την Αγίαν Τριάδα. Θέλομεν να
πιστεύωμεν ό,τι κοινωνούμεν και να κοινωνούμεν ό,τι πιστεύωμεν, τον Θεάνθρωπον
Χριστόν, ολόκληρον εις ολόκληρον το Σώμα Του.
Μόνον ο όλος
Θεάνθρωπος ημπορεί να σώση και τον όλον άνθρωπον. Εν ονόματι αυτού του όλου
Θεανθρώπου Χριστού και του όλου Σώματός Του, της Ορθοδοξίας, δεν δυνάμεθα να
διαπραγματευθώμεν “επί ίσοις όροις” με τους “παραμορφωμένους Χριστούς” των
δυτικών, Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών. Ούτε θέλωμεν να προδώσωμεν τον
άνθρωπον, που αναμένει την σωτηρίαν του από τον όλον Θεάνθρωπον. Δι’ αυτό
ημπορούμεν να ομολογήσωμεν, ημπορούμεν και να αποθάνωμεν, αλλ’ όχι να
συμβιβασθώμεν. Ειδικώτερον όσον αφορά εις τον παπισμόν αισθανόμεθα, αυτό που
πάντοτε ησθάνοντο οι Ορθόδοξοι, ότι παραμορφώνει την Αγίαν Τριάδα, ότι
παραμερίζει τον Χριστόν, ότι δεν φανερώνει την Εκκλησίαν ως Εικόνα της Αγίας
Τριάδος, αλλ’ ως ανθρωπίνην μονοκρατορίαν, ότι δίδει εις το Άγιον Πνεύμα
διακοσμητικήν μόνον θέσιν. Έτσι ο άνθρωπος δεν βοηθείται και δεν σώζεται. Ο
παπισμός αποτελεί μεγάλην απειλήν δια την εν Χριστώ ελευθερίαν του ανθρώπου. Η
μελέτη αυτή αποτελεί μίαν διαμαρτυρίαν και μίαν ομολογίαν έναντι των Ορθοδόξων
εκείνων που λησμονούν τα ανωτέρω, βιάζονται να χαρακτηρίσουν τον πάπαν ως
“άγιον” και την ρωμαϊκήν εκκλησίαν ως “αγίαν” χωρίς να σκέπτωνται ότι με αυτόν
τον τρόπον αδικούν περισσότερον από όλους τους δυτικούς, διότι δεν τους βοηθούν
να αντιληφθούν την αυθεντίαν των. Δεν σκέπτωνται επίσης ότι με όσα λέγουν δεν
εκφράζουν την πίστιν και το φρόνημα των Εκκλησιών, των οποίων προΐστανται. Αλλά
και η δικαιολογία ότι όλα αυτά γίνονται “διπλωματικώς” αποτελεί ήδη μίαν
πνευματικήν πτώσιν εν σχέσει προς την απαίτησιν του Ευαγγελλίου να “αληθεύωμεν
εν αγάπη” (Εφ. δ’ 15) και συμβιβασμόν με το κοσμικόν πνεύμα. […] Εάν μάλιστα
ημείς ως Αγιορείται ομιλήσωμεν διαφορετικά απ’ ό,τι ομίλησε ο άγιος Γρηγόριος ο
Παλαμάς, οι μη συλλειτουργήσαντες με τους Λατινόφρονας και θανατωθέντες
Αγιορείται, ο όσιος Νικόδημος και οι λοιποί Πατέρες μας, οι εν ασκήσει και
αθλήσει διαλάμψαντες, τούτο θα είναι Θεού εγκατάλειψις. Και τα οστά μας θα
διασκορπισθούν με τα οστά των ανθρωπαρέσκων. (Ψαλμ. 52,6) Με αυτό το πνεύμα ας
ακούσουν και οι αδελφοί μας την ταπεινήν φωνήν μας.
“Ορθόδοξος
Παράδοσις και Παπισμός, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1979”
Η επικίνδυνη μόδα της «ευεξίας» που κρύβει πνευματικές παγίδες
Προειδοποίηση για τις Εκδηλώσεις Γιόγκα, Διαλογισμού και Εναλλακτικών Θεραπειών στη Βόρεια Εύβοια
Του Πρωτ. Στέφανου Στεφόπουλου
Τους τελευταίους μήνες, στη Βόρεια Εύβοια έχουν προγραμματιστεί πολλές εκδηλώσεις και retreats που υπό την προβιά της «ευεξίας», της «ηρεμίας του νου» και της «σωματικής υγείας» προβάλλουν πρακτικές όπως η γιόγκα, ο διαλογισμός, οι ενεργειακές θεραπείες και η ομοιοπαθητική.
Εκδηλώσεις όπως:
Wellness Retreat με Yoga, Breathwork & Sound Healing (Ροβιές, Ιούλιος-Αύγουστος 2025)
Yoga, Art & Mindfulness Retreat (Κάβος, 8-14 Σεπτεμβρίου 2025)
Wellness Oasis 3ήμερο Yoga Retreat (Νησί, 30 Μαΐου-1 Ιουνίου 2025)
Agia Anna Yoga & Spa Weekend (Αγία Άννα, Σεπτέμβριος 2025)
φαίνεται να έχουν κατακλύσει την περιοχή, υπόσχοντας αρμονία σώματος και πνεύματος. Ωστόσο, πίσω από αυτό το φαινομενικό καλό κρύβεται μια βαθύτερη πνευματική απάτη, που δεν πρέπει να αγνοηθεί.
Πνευματικοί και επιστημονικοί λόγοι για την ανησυχία
Στο νησί μας παρατηρείται τα τελευταία χρόνια έξαρση των λεγόμενων εναλλακτικών θεραπειών και διαλογιστικών πρακτικών, που υπόσχονται πνευματική και σωματική υγεία. Ωστόσο, μια προσεκτική εξέταση αυτών των φαινομένων από την πλευρά της Ορθόδοξης θεολογίας και της ιατρικής επιστήμης αποκαλύπτει σοβαρές επιφυλάξεις.
Η ομοιοπαθητική, για παράδειγμα, δεν αποτελεί απλώς μια εναλλακτική μορφή ιατρικής· ενσωματώνει ένα κοσμοείδωλο που βλέπει τον άνθρωπο ως φορέα «ενέργειας» και την ασθένεια ως διαταραχή ενεργειακής ισορροπίας. Η θεραπεία βασίζεται σε αραιώσεις ουσιών και «ενεργειακή μνήμη», έννοιες χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, και με φιλοσοφικό υπόβαθρο που προέρχεται από πνευματιστικά και θεοσοφικά ρεύματα, ξένα προς την Ορθοδοξία.
Παρόμοια προβληματική είναι και η τάση προς τις ενεργειακές θεραπείες, όπως το Reiki, που υποστηρίζουν την ύπαρξη παγκόσμιας ενέργειας την οποία ο άνθρωπος μπορεί να διοχετεύει ή να χειρίζεται. Αυτές οι πρακτικές βασίζονται σε αντιλήψεις ανατολικών θρησκειών και σε συστήματα που υποκαθιστούν τη θεία χάρη με απρόσωπες κοσμικές δυνάμεις. Αυτό αλλοιώνει τη χριστιανική ανθρωπολογία και μετατρέπει την υγεία σε τεχνική υπόθεση μαγείας, αντί για καρπό ζωής εν μετανοία.
Ο διαλογισμός, που συχνά προβάλλεται ως αντίστοιχος της προσευχής, είναι στην πραγματικότητα κάτι τελείως διαφορετικό. Στην Ορθόδοξη παράδοση, η προσευχή είναι μια προσωπική σχέση με τον Θεό, διάλογος του ανθρώπου με τον Δημιουργό, πράξη ταπείνωσης και εμπιστοσύνης. Αντίθετα, ο διαλογισμός επιδιώκει την ένωση με το απρόσωπο σύμπαν, την απορρόφηση του προσώπου, και τελικά την αυτοθέωση. Αυτή η πρακτική δεν έχει θέση στην Ορθόδοξη πνευματικότητα και εγκυμονεί πνευματικούς κινδύνους.
Εν γένει οι ενεργειακές θεραπείες και οι διαλογιστικές πρακτικές αποτελούν συστήματα με ιδεολογικό, φιλοσοφικό και μεταφυσικό υπόβαθρο που αντιστρατεύονται τόσο την επιστημονική προσέγγιση όσο και την ορθόδοξη χριστιανική κοσμοθεώρηση.
Το επικίνδυνο πρόσωπο της «ευεξίας»: μια σύγχρονη πνευματική απειλή
Το φαινόμενο της γιόγκα και του διαλογισμού ως «σωτήριας» μεθόδου υγείας και πνευματικής ισορροπίας βασίζεται σε διδασκαλίες που ουδεμία σχέση έχουν με τη χριστιανική πίστη και, ιδίως, την Ορθοδοξία. Η γιόγκα προέρχεται από τον ινδουισμό και έχει έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα, με πρακτικές που περιλαμβάνουν μάντρα, ενεργειακά κέντρα (τσάκρας), και στόχο την ένωση με τον απρόσωπο θεό. Ο διαλογισμός που προβάλλεται σε αυτές τις εκδηλώσεις συχνά προσεγγίζει τεχνικές βουδισμού ή νεοεποχίτικες θεωρίες, αποπροσωποποιώντας τον άνθρωπο και απομακρύνοντάς τον από τον ζωντανό Θεό.
Επιπλέον, η «ευεξία» που προωθούν αυτές οι πρακτικές συχνά συνδέεται με ενεργειακές θεραπείες όπως το Reiki, ο βιοσυντονισμός, και διάφορες μορφές ομοιοπαθητικής που δεν έχουν επιστημονική βάση και πολλές φορές κρύβουν πνευματικούς κινδύνους, παραπλανώντας ανθρώπους που αναζητούν υγεία και ψυχική γαλήνη.
Πνευματικοί κίνδυνοι και ψευδολατρεία
Οι μέθοδοι αυτές καλλιεργούν την ιδέα του «ανώτερου εαυτού» ή «ανώτερης συνείδησης», η οποία στην ουσία είναι μία πνευματική απάτη, που θέτει τον άνθρωπο ως θεό του εαυτού του και αρνείται την ανάγκη της μετάνοιας και της σχέσης με τον Χριστό. Αυτή η αυταπάτη οδηγεί σε πνευματική πτώση, αποξένωση από την Εκκλησία και τελικά σε σοβαρές συνέπειες για την ψυχική υγεία.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία καλεί σε επαγρύπνηση, καθώς αυτές οι πρακτικές αποτελούν μια σύγχρονη μορφή πλάνης και ειδωλολατρίας που δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή στους κόλπους της Εκκλησίας ή στην κοινωνία γενικότερα.
Η πραγματική ευεξία, σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, βρίσκεται στην ένωση με τον Θεό μέσα από την προσευχή, τη συμμετοχή στα μυστήρια, τη νηστεία και την αγάπη προς τον πλησίον. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός προσφέρει τη μοναδική σωτηρία και γνήσια ειρήνη, που καμία γιόγκα ή διαλογισμός δεν μπορούν να υποκαταστήσουν. Παράλληλα, η σύγχρονη ιατρική επιστήμη προσφέρει ασφαλείς και δοκιμασμένες μεθόδους θεραπείας που πρέπει να εμπιστευόμαστε, αποφεύγοντας αμφίβολες και ανεπαρκώς μελετημένες εναλλακτικές μεθόδους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)