ΘΕΜΑ 3 : ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ Π.ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ @ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ

 ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ- ΩΡΩΠΟΥ

               

ΔΙΑΛΟΓΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΙΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
Τ0Υ ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ –ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ 

ΘΕΜΑ 3ον:  «ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ»

  

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

ΙΩΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

(1901- 1966 )

 

Ὀρθόδοξος: Ἀφοῦ ἐξητάσαμεν καί ἐθέσαμεν τό διπλοῦν θεμέλιον τῆς συζητήσεώς μας, Ἁγίαν Γραφήν καί Ἱεράν Παράδοσιν, ἄς ἔλθωμεν νά ἴδωμεν βάσει αὐτῶν τάς ἄλλας διαφοράς μας. Ἄς ἀρχίσωμεν ἀπό τά μυστήρια καί εἰδικῶς ἀπό τό μυστήριον τοῦ βαπτίσματος.

Εὐαγγελικός: Εἶμαι πρόθυμος.

Ὀρθόδοξος: Ὅταν λέγετε μυστήριον τί ἐννοιεῖτε κ. Εὑαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Ἡ λέξις μυστήριον παράγεται ἐκ τοῦ ῥήματος μυέω καί τοῦτο ἐκ τοῦ μύω, τό ὁποῖον σημαίνει κλείω τά μάτια. Ἄρα μυστήριον εἶναι τό πρᾶγμα ἐκεῖνο, εἰς τό ὁποῖον οἱ ὀφθαλμοί τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κλεισμένοι, δέν δύνανται δηλαδή νά ἴδωσι,νά ἐξηγήσωσι λογικῶς μυστηριώδεις τινάς ἐνεργείας, αἵτινες ἔχουσιν θείαν προέλευσιν.  Ἑπομένως μυστήριον εἶναι κάτι, τό ὁποῖον ὑπέρκειται τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας.

Ὀρθόδοξος: Αὕτη εἶναι ἡ εὐρεῖα ἔννοια τοῦ μυστηρίου. Ἡμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χρησιμοποιοῦμεν τήν λέξιν ταύτην, ἵνα ἐκφράσωμεν «τήν μετάδοσιν τῆς ἀοράτου θείας χάριτος δι’ ὁρατῶν σημείων». Ὀνομάζομεν δέ τήν δι’ ὁρατῶν σημείων μετάδοσιν τῆς ἀοράτου χάριτος μυστήριον, διότι ὁ τρόπος τῆς συνδέσεως ἀοράτου χάριτος καί ὁρατοῦ σημείου εἶναι μυστηριώδης, ἀκατάληπτος, μυστήριον.  Καί σᾶς ἐρωτῶ: ὑπάρχουν τοιαῦτα μυστήρια εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν; Ὑπάρχουν δηλαδή τρόποι, ὅπου ἡ ἀόρατος χάρις μεταδίδεται δι’ ὁρατῶν σημείων;

Εὐαγγελικός: Ἡμεῖς νομίζομεν, ὄτι μόνον διά τῆς Πίστεως ἔρχεται ἡ θεία χάρις.

Ὀρθόδοξος: Τό βάπτισμα πῶς τό θεωρεῖτε;

Εὐαγγελικός: Τό βάπτισμα εἶναι μία τελετή, ἕν σύμβολον.  Τοῦτο εἰκονίζει, συμβολίζει, δέν μεταδίδει ὅμως τήν θείαν χάριν.  Διά τοῦτο πρέπει νά γίνεται καί εἰς μεγάλην ἡλικίαν, ἵνα ἀποκτήσῃ ὁ
πιστός συνείδησιν περί αὐτοῦ.

Ὀρθόδοξος: Ἑπομένως, νομίζετε, ὅτι τό βάπτισμα εἶναι μόνον τελετή καί σύμβολον καί πρέπει νά γίνεται εἰς ὥριμον ἡλικίαν.

Ὀρθόδοξος: Κατά συνέπειαν αἱ διαφοραί μας εἶναι δύο εἰς τό βάπτισμα.  Πρῶτον: Ἀρνεῖσθε τοῦτο ὡς μυστήριον καί Δεύτερον ἀπορρίπτεται τόν νηπιοβαπτισμόν.

Εὐαγγελικός: Μάλιστα.

Ὀρθόδοξος: Θά ἔλθωμεν λοιπόν εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν Ἱερά Παράδοσιν τάς δύο ταύτας πηγάς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, περί τῶν ὁποίων ὡμιλήσαμε προηγουμένως, ἵνα ἐξετάσωμεν τάς δύο ταύτας διαφοράς μας.

Εὐαγγελικός: Ὡς Παράδοσιν δέχομαι, ὡς σᾶς ἐδήλωσα προηγουμένως τήν τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων, διότι νομίζω, ὅτι κατόπιν παρεισέφρησαν ξένα στοιχεῖα, ὅπως εἶναι Λειτουργίαι, Ράσα, Πατριάρχαι, Ἀρχιμανδρίται, ἐσπερινοί κ.λ.π. τά ὁποία δέν ὑπάρχουν εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν.

Ὀρθόδοξος: Ὁ Χριστός ὅμως δέν εἶπε ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του θά ὑπάρχῃ μέχρι τοῦ 4ου αἰῶνος ἀλλά «πάσας τάς ἡμέρας μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ἐπλανήθη  λοιπόν ὁ Κύριος διά 1000 καί πλέον ἕτη ἀπό τοῦ πέμπτου αἰῶνος μέχρι τοῦ 16ου πού ἀνεφάνητε σεῖς;

Εὐαγγελικός: Σωστό εἶναι αὐτό πού λέγεις.  Δέν εἶναι δυνατόν ὁ Κύριος νά ἐπλανήθη διά 1000 ἕτη.  Πῶς ὅμως μπορῶ νά δεχθῶ Ἀρχιμανδρίτας, Πρωτοσυγκέλλους, Πατριάρχας, ράσα, Λειτουργίας, Παρακλήσεις κ.λπ. τά ὁποῖα δέν ὑπάρχουν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ; Ἔχουν αὐτά Ἀποστολικήν διαδοχήν;

Ὀρθόδοξος: Ἡ ἐκκλησία τήν ὁποίαν ἵδρυσε ὁ Κύριος εἶναι θεία καί ἀνθρωπίνη.  Εἶναι θεία, διότι ὁ ἱδρυτής της εἶναι Θεός.  Εἶναι ἀνθρώπινη, διότι τό ὑλικόν της εἶναι ἄνθρωποι. Ὡς θεία ἡ ἐκκλησία ἔχει μέσα της κάτι τό ἀμετάβλητον ὡς ἀνθρώπινη ἔχει κάτι τό μεταβλητόν.  Ἀμετάβλητον εἶναι ἡ ψυχή της (τά δόγματα καί ἡ ἠθική). Ἰδοῦ ἡ καθαρά παράδοσις.  Μεταβλητόν εἶναι αἱ ἐξωτερικαί ἐκδηλώσεις λατρείας.  Ὅπως δηλαδή πᾶς ὀργανισμός ἔχει κάτι τό μόνιμον διά τοῦ ὁποίου συνδέεται μέ τό παρελθόν, τήν ἀρχαιότητα ὥστε δέν ἐξέρχεται τοῦ εἴδους εἰς τό ὁποῖον ἀνήκει, ἔχει καί κἄτι τό μεταβλητόν, διότι ἐξελίσσεται λαμβάνει νέας μορφάς ἐξωτερικάς καί οὕτω συνδέεται μέ τό ἑκάστοτε παρόν, τό μέλλον, οὕτω καί ἡ ἐκκλησία ὡς ζῶν ὀργανισμός ἔχει ἀρχαιότητα, παρελθόν, ἀλλά καί ἐξέλιξιν, μέλλον. Τό πρῶτον ἐσωτερικόν ὄν εἶναι ἀμετάβλητον δόγματα καί ἠθική, τό ἄλλο ἐξωτερικῶς μεταβλητόν ἡ ἐξωτερική λατρεία. Ἡ διπλῆ σύστασις ἀπό παρελθόν καί μέλλον ἤτοι ἀρχαιότητα καί ἐξέλιξιν, ἀμετάβλητον καί μεταβλητόν εἶναι ἴδιον παντός ὀργανισμοῦ.  Μόνον τά νεκρά σώματα αἱ μούμιαι ἔχουν παρελθόν μόνον ἤτοι μόνον ἀρχαιότητα καί καθόλου ἐξέλιξιν.

Εὐαγγελικός: Λογικόν εἶναι αὐτό.  Εἶναι ὅμως καί Γραφικόν; Στηρίζεται εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν;

Ὀρθόδοξος: Βεβαίως. Ἡ Ἁγ. Γραφή μᾶς λέγει διά τόν Κύριον ὄτι «προέκοπτε σοφία καί ἡλικίᾳ» ἤτοι ἐξλισσετο φυσιολογικῶς ὅπως πᾶς ἄνθρωπος.  Οὕτω ἡ ἀτρίχωτος παιδική του μορφή ἐγίνετο κατά τήν ἐφηβικήν ἡλικίαν τριχωτή, ἡ παιδική του φωνή μεταβάλλετο σιγά-σιγά εἴς ἀνδρικήν, ἡ μικρά παιδική του ἐνδυμασία ἐγίνετο μεγάλη ἀνδρική καί ἡ προτέρα προσωνυμία παῖς Ἰησοῦς ἐγίνετο βραδύτερον Κύριος Ἰησοῦς.  Παρ’ ὅλην τήν πολλαπλῆν τοιαύτην ἐξωτερικήν ἐξέλιξιν τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου οὐδεμία ἐσωτερική μεταβολή τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐγένετο.  Διατί δέν δύναται νά γίνῃ ἐξωτερικῶς τό ἴδιον καί εἰς τήν ἐκκλησίαν Του, ὥστε ἠ ἄλλοτε ἀτρίχωτος ὄψις τῆς κώμης τῶν ἱερέων νά γίνῃ κατόπιν τριχωτή μαλλιά- γένεια, ἡ μικρά ἄλλοτε ἐνδυμασία νά γίνεται τώρα μακρά, ράσα, ἡ ἁπλῆ ἄλλοτε προσωνυμία ἅγιος νά μεταβληθῇ εἰς Ἀρχιμανδρίτη, ἡ ἁπλῆ ἄλλοτε τελετουργική φωνή τοῦ Κυριακοῦ δείπνου νά γίνῃ τώρα λειτουργική μουσική; Πᾶς ὀργανισμός ἔχει τήν ἐξέλιξίν του.  Μόνον τά νεκρά σώματα ἐπαναλαμβάνω αἱ μούμιαι δέν ἔχουν.  Ἡ ἐκκλησία ἐξειλίθχη ἐξωτερικῶς, ἐσωτερικῶς ἔμεινε ἴδια.  Ἄν καί τόσον λογικῶς λοιπόν ὅσον καί Γραφικῶς εὐσταθοῦν τά παρησφρήσαντα ὅπως εἴπατε μή ἁγιογραφικά στοιχεῖα καί ἑπομένως ἐκκλησία ὑπάρχει καί μετά τόν 4ον αἰῶνα «πάσας τάς ἡμέρας», ἐγώ θά σοῦ κάμω τήν χάριν νά πάρω τούς 4 πρώτους αἰῶνας ὡς παράδοσιν διά τό θέμα τοῦ βαπτίσματος.

 

1ον Το Βάπτισμα ώς Μυστήριον 

Ὀρθόδοξος: Ὀνομάζομεν τό βάπτισμα μυστήριον, ὡς εἴπομεν, διότι διά τοῦ ὁρατοῦ ὕδατος μεταδίδεται κατά τρόπον μυστηριώδη ἡ Θεία Χάρις, ἀρνητικῶς μέν ὡς ἄφεσις ἁμαρτιῶν, θετικῶς δέ ὡς πλήρωσις διά τῆς Θείας Χάριτος. Ἐπομένως τό βάπτισμα καθ’ ἡμᾶς δέν εἶναι τύπος τις ἀλλά μέσον μεταδόσεως τῆς θείας χάριτος.  Σεῖς ὅμως νομίζετε, ὄτι εἶναι σύμβολον καί τύπος.  Κατά συνέπειαν σεῖς θεωρεῖτε τό βάπτισμα τύπον, ἡμεῖς δέ οἰ Ὀρθόδοξοι φορέα τῆς θείας χάριτος.  Δύνασθε νά κάμητε τήν διάκρισιν τύπου καί φορέως κ. Εὑαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Δεν δύναμαι νά σᾶς δώσω ἀπάντησιν.  Κάμετε σεῖς τήν διάκρισιν ταύτην καί ἐγώ θά κρίνω.

Ὀρθόδοξος: Τύπος ἤ σύμβολον εἶναι ἐκεῖνο, τό ὁποῖο εἰσάγει εἴς τινα οὐσίαν καί πραγματικότητα. Ὅταν ὅμως ἔλθῃ ἡ πραγματικότητα αὕτη, ἡ οὐσία, ὁ τύπος καί το σύμβολον εἶναι περιττά.  Καί καλλίτερον: τύπος καί σύμβολον εἶναι ἡ σκιά ἑνός σώματος, οὐσία καί πραγματικότης εἶναι αὐτό τό σῶμα. Ἐπί παραδέιγματι.  Εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην ἔχομεν πολλά τοιαῦτα σύμβολα καί τύπους, ὅπως εἶναιὁ ὄφις ὁ χαλκοῦς, ἡ περιτομή, οἱ θυσίαι κ.λ.π.  Ταῦτα ἦσαν σκιαί, σύμβολα καί τύποι τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὅμως ἦλθε τό σῶμα, ὁ Χριστός, ἔπαυσαν αἱ σκιαί, οἱ τύποι οὗτοι.  Τοιοῦτοι εἶναι καί τό
βάπτισμα; Ποίαν γνώμην ἔχετε κ. Εὐαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Περιμένων τήν ἰδικήν σας γνώμην.

Ὀρθόδοξος: Ἐγώ δέχομαι, ὅτι τό βάπτισμα εἶναι φορεύς τῆς θείας χάριτος. Ἄς ἔλθωμεν, ἵνα ἀποδείξωμεν, ὅτι τό βάπτισμα δέν εἶναι τύπος ἀλλά φορεύς τῆς θείας χάριτος.  Καί πρῶτον ἄς ἴδωμεν τήν Ἁγίαν Γραφήν.  Εἰς τάς Πράξεις 2,38 μετά τόν λόγον τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου κατά τήν Πεντηκοστήν, ὅταν οἱ ἀκροαταί του ἠρώτησαν τί πρέπει νά κάμωσι ὁ Πέτρος ἀπαντᾷ: «Βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπί τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν».  Οἱ ἐρωτήσαντες εἶχον πίστιν.  Ἡ ἄφεσις ὅμως τῶν ἁμαρτιῶν θά δοθῇ διά τοῦ βαπτίσματος. Ἑπομένως ἐνταῦθα ῥητῶς ὁμολογεῖται, ὅτι δεν ἦτο ἀρκετή ἡ πίστις διά τήν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν, ἔπρεπε καί νά βαπτισθῶσιν. Ἄρα τό βάπτισμα δέν εἶναι σύμβολον ἀλλά μέσον, φορεύς τῆς ἀφέσως τῶν ἁμαρτιῶν.  Δεν εἶναι ἔτσι κ. Εὐαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Ἔτσι φαίνεται.

Ὀρθόδοξος: Ἐπίσης εἰς τάς Πράξεις 8,36-38 ὅπου ἀναφέρεται, ὅτι ὁ εὐνοῦχος μετά την διδασκαλίαν βαπτίζεται ὑπό τοῦ Φιλίππου.  Δέν ἦτο ἀρκετή ἡ πίστις του, ἔπρεπε καί νά βαπτισθῇ. Ἐάν τό βάπτισμα ἦτο σύμβολον, ἦτο περιττόν μετά τήν πίστιν τοῦ εὐνούχου. Ἄρα τό βάπτισμα ἐνταῦθα εἶναι φορεύς τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί ὄχι τύπος καί σύμβολον.  Δεν εἶναι ἔτσι;

Εὐαγγελικός: Ἔτσι φαίνεται ἀλλά θά ἤθελα χωρία περισσότερον σαφῆ.

Ὀρθόδοξος: Ἀκούσατε αὐτά.  Εἰς τάς Πράξεις 19,1 -5 βλέπομεν, ὅτι οἱ βαπτισθέντες τό συμβολικόν τῆς μετανοίας βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου ἀναβαπτίζονται ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐρωτᾷ αὐτούς: «εἰς Πνεῦμα Ἅγιον ἐλάβετε πιστεύσαντες; οἱ δέ πρός αὐτόν εἶπον΄ οὐδ’ εἰ Πνεῦμα Ἅγιον ἐστίν ἠκούσαμεν».  Καί ὁ Παῦλος ἐρωτᾷ: «εἰς τί οὖν ἐβαπτίσθητε;». Ἐξ αὐτοῦ φαίνεται, ὅτι τό βάπτισμα ἔδιδε Πνεῦμα Ἅγιον, ἦτο φορεύς και οὐχί σύμβολον τῆς θείας χάριτος. Ἀκόμη δέ περισσότερον φαίνεται, ὅτι τό βάπτισμα εἶναι φορεύς ἀπαραίτητος ἐκ τῶν Πράξεων 10, 44 -48.  Ἐκεῖ ἀναφέρεται, ὅτι οἱ περί τόν Κορνήλλιον ἀκροαταί τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἐπίστευσαν εἰς τόν Χριστόν καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἦλθεν εἰς αὐτούς.  Παρ’ ὅλον ὅμως πού ἦλθεν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς αὐτούς πρίν βαπτισθῶσι, δέν ἐθεωρήθη περιττόν τό βάπτισμα, ἀλλά ἔγινε καί τοῦτο.  Πόσον ἀπαραίτητον εἶναι τό βάπτισμα! Εἶναι πραγματικός φορεύς ἀναποσπάστως συνδεδεμένος μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα.  Δέν εἶναι ἔτσι κ. Εὐαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Ἀκούω.

Ὀρθόδοξος: Ἄς προχωρήσωμεν. Εἰς τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν 3,27 λέγει ὁ Παῦλος ῥητῶς: «ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε». Ἐάν τό βάπτισμα εἶναι εἰκών, τύπος εἰκονικός καί οὐχί πραγματικότης, πρέπει νά εἶναι εἰκονική καί οὐχί πραγματική καί ἡ ἔνδυσις τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ ὅμως εἶναι πραγματική ἡ ἔνδυσις τοῦ Χριστοῦ, τό βάπτισμα πρέπει νά εἶναι μέσον πραγματικόν τῆς ἐνδύσεως τοῦ Χριστοῦ, ἄρα εἶναι φορεύς καί ὄχι σύμβολον.  Εἰς τό Ρωμαίους 6,3 – 4 ὁ Ἀπόστολος γράφει: «ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν συνταφέντες οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος». Ἐνταῦθα τό «διά» εἶναι μέσον μιᾶς πραγματικότητος, δέν εἶναι εἰκών. Ὅπως δηλαδή ὁ Χριστός εἰσῆλθεν εἰς τόν τάφον καί ἐξῆλθεν ἐξ αὐτοῦ καινούργιος, ἔτσι καί ἡμεῖς εἰσερχόμεθα ἐξ αὐτοῦ ἀναγεννημένοι.  Τό βάπτισμα καί ἐδῶ εἶναι φορεύς ἀναγεννήσεως καί οὐχί σύμβολον.  Δέν εἶναι ἔτσι;

Εὐαγγελικός: Ἀκούω.

Ὀρθόδοξος:  Ἄς συνεχίσωμεν.  Εἰς τήν πρός Ἐφεσίους 5,26 ὁ Παῦλος λέγει: «ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς, ἵνα αὐτήν ἀγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος».  Τό λουτρόν τοῦ ὕδατος ἀσφαλῶς εἶναι τό βάπτισμα.  Τοῦτο εἶναι μέσον καθαρισμοῦ τῆς ἐκκλησίας. Ἄρα τό βάπτισμα εἶναι μέσον, φορεύς τῆς θεία χάριτος.  Εἰς τήν πρός Τϊτον ἐπιστολήν 3,5 ὁ Παῦλος λέγει: «Ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλιγγενεσίας καί ἀνακοινώσεως Ἁγίου Πνεύματος».  Λουτρόν παλιγγενεσίας εἶναι τό βάπτισμα.  Πῶς εἶναι δυνατόν νά ὀνομάζῃ ὁ Ἀπόστολος τό βάπτισμα λουτρόν παλιγγενεσίας, ἄν δεν ἦτο μέσον καί φορεύς ἀναγεννήσεως; Αὐτός δέ ὁ Κύριος ἐκτός τῆς ἐντολῆς, τήν ὁποίαν ἔδωκεν εἰς τούς μαθητάς του ἵνα βαπτίζωσιν «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,20) δέν εἶπε καί εἰς τον Νικόδημον ὅτι «ἑάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. 3,5); Ἑπομένως ὁμιλεῖ ἐνταῦθα περί δύο ἀπαραιτήτων πραγμάτων βαπτίσματος καί Ἁγίου Πνεύματος. Ποίαν γνώμην ἔχετε κ. Εὐαγγελικέ;

Εὐαγγελικός: Ὁμολογῶ, ὅτι καί το βάπτισμα εἶναι ἀπαραίτητο διά τήν σωτηρίαν ἐξ ὅσων ἐλέχθησαν.

Ὀρθόδοξος: Ἄν καί εἶναι περιττόν νά ἔλθωμεν εἰς τήν Παράδοσιν ἔστω τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων περί τοῦ θέματος τούτου, ἀφοῦ τόσον φαεινῶς ὁμιλῇ ἡ Καινή Διαθήκη, ἄς ἔλθωμεν ὅμως. Ἐπιθυμεῖτε νά ἀκούσετε;

Εὐαγγελικός: Εὐχαρίστως.

Ὀρθόδοξος:  Θά σοῦ ἀναφέρω κατά χρονολογικήν σειράν τους σειράν τούς πατέρας καί συγγραφεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό 150 μ.Χ. μέχρι τοῦ 400 μ.Χ. Θά ἴδητε τάς γνώμας των περί τοῦ βαπτίσματος, ἄν τοῦτο εἶναι φορεύς ὡς νομίζομεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς ἀφέσεως ἁμαρτιῶν ἤ σύμβολον, ὅπως λέγετε σεῖς.

Εὐαγγελικός: Θά ἀκούσω εὐχαρίστως.

Ὀρθοδοξος: Ὁ Εἰρηναῖος γεννηθεῖς τό 140 μ.Χ. ἀναφέρει ὡς θά ἴδωμεν κατωτέρω τό βάπτισμα ὡς μέσον ἀναγεννήσεως «renascuntur in Deum infants…».  Κατά Αἰρέσεων ΙΙ, 22.  Ὁ Τερτυλλιανός γεννηθείς τό 155 μ.Χ. θεωρεῖ τό βάπτισμα μέσον, ἀφέσως ἁμαρτιῶν «remissionem peccatorum» (Λόγος περί βαπτίσματος). Ὁ Ἱερός Κυπριανός γεννηθείς κατά τάς ἀρχάς τοῦ 200 μ.Χ. ποιεῖται λόγον περί βαπτίσματος καί εἰς την 64ην ἐπιστολήν του κεφ. 2 καί 4 θεωρεῖ τό βάπτισμα μέσον, φορέα ἀφέσως τῶν ἁμαρτιῶν «remissa peccatorum datur». Ὁ Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός γεννηθείς τό 329 μ.Χ. διά τό βάπτισμα γράφει τό ἐξῆς: «Τό φώτισμα (βάπτισμα) ἐστί λαμπρότης ψυχῶν, σαρκός ἀπόθεσις, πνεύματος ἀκολούθησις, κατακλυσμός ἁμαρτίας, φωτός μετουσία, σκότους κατάλυσις, δεσμῶν ἔκλυσις, φώτισμα ἐστί τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν τό κάλλιστον καί μεγαλοπρεπέστατον». Ὁ Μέγας Βασίλειος εἰς λόγον του προτρεπτικόν εἰς τό βάπτισμα (Migne 21, 433) γράφει: «Βάπτισμα αἰχμαλώτοις λύτρον ὀφλημάτων ἄφεσις θάνατος ἁμαρτίας παλλιγγενεσία ψυχῆς, ἔνδυμα φωτεινόν, σφραγίς ἀχειροποίητος ὄχημα πρός οὐρανόν, βασιλείας πρόξενον, υἱοθεσίας χάρισμα».
Ὁ Ἅγιος Γρηγόρης ὁ Νύσσης (335 μ.Χ.) γράφει: «Βάπτισμα ἐστι ἁμαρτιῶν κάθαρσις, ἄφεσις πλημμελημάτων, ἀνακαινισμοῦ καί ἀναγεννήσεως αἰτία» (Migne 46,580). Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος (345 μ.Χ.) γράφει: «κἄν πόρνος ᾖ κἄν εἰδωλολάτρης κἄν ἅπασαν τήν ἐν ἀνθρώποις πονηρίαν ἔχῃ τις ἐμπεσῶν  εἰς τήν τῶν ὑδάτων καλλυμβήρθαν, τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων καθαρώτερος ἄνεισι (ἀνέρχεται) ἀπό τῶν θείων ναμάτων΄ οὐ γάρ ἀποσμήχει (σπογγίζει) μόνον το σκεῦος ἀλλά ὁλόκληρον αὐτό ἀναχωνεύει πάλιν» (Bareille τομ. 3 σελ. 382-383).  Καί τώρα τί νομίζετε κ. Εὐαγγελικέ; Ἡ Παράδοσις τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων θεωρεῖ τό βάπτισμα σύμβολον, ὅπως νομίζετε σεῖς ἤ φορέα, μέσον ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, ὅπως νομίζομεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι; «ἀναχωνεύει τόν ἄνθρωπον, λέγει ὁ Χρυσόστομος!

Εὐαγγελικός: Δέν δύναμαι νά φέρω ἀντίρρησιν εἰς τήν Παράδοσιν ταύτην τῶν Πατέρων τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων, διότι εἶναι ῥητή καί κατηγορηματική περί τοῦ βαπτίσματος ὡς μέσου ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν.  Πού ὅμως στηρίζεται ὁ νηπιοβαπτισμός, τόν ὁποῖον κάμνετε σεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀφοῦ Ἁγία Γραφή καί Ἱερά Παράδοσις τῶν πρώτων αἰώνων εἶναι ἀντίθετα πρός αὐτόν;

 

2ον Νηπιοβαπτισμός

Ὀρθόδοξος: Ἄς ἔλθωμεν εἰς το δεύτερον θέμα περί νηπιοβαπτισμοῦ.  Εἰς ποῖον μέρος κ. Εὐαγγελικέ ἡ Ἁγία Γραφή ἀντίθεται πρός τόν νηπιοβαπτισμόν;

Εὐαγγελικός: Ὁ Κύριος δέν εἶπεν «ὁ πιστεύσας καί βαπιτσθείς σωθήσεται;».  Το νήπιον ἀφοῦ δέν δύναται νά πιστεύσῃ δέν δύναται καί νά βαπτισθῇ.

Ὀρθόδοξος: Ταῦτα λέγων ὁ Κύριος ἀπευθύνεται πρός τά νήπια ἤ προς τους ὡρίμους ἄνδρας;
Εὐαγγελικός: Προς ὅλους.

Ὀρθόδοξος: Ἐγώ νομίζω ὅτι τό «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθεῖς» ἀπευθύνεται πρός τούς ὡρίμους ἄνδρας, διότι αὐτοί εἶναι εἰς θέσιν νά πιστεύσωσι πρίν βαπτισθῶσι.

Εὐαγγελικός: Καί πῶς αὐτό θά μοῦ τό ἀποδείξετε, ἀφοῦ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ δέν ὑπάρχουσι παραδείγματα βαπτίσεως νηπίων;

Ὀρθόδοξος:  Βεβαίως ῥητήν ὁμολογίαν βαπτίσεως νηπίων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ δέν ἔχομεν. Ἡ ἔλλειψις ὅμως αὕτη δέν ὀφείλεται εἰς τήν ἄρνησιν τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, ἀλλά εἰς τό ὅτι «ἔστι καί ἄλλα πολλά, ἅ ἐποίησεν ὁ Ἰησούς, ἅ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ» Ἰωάν. 21,25 καί 20,30. Ἀλλά ὅπως πολλά ἔργα τοῦ Κυρίου δέν ἔχουν γραφῆ εἰς τήν Καινήν Διαθήκην, κατά παρόμοιον τρόπον δυνάμεθα νά παραδεχθῶμεν, ὅτι καί πολλά ἔργα τῶν Ἀποστόλων δέν ἐγράφησαν εἰς τά Πράξεις καί τάς Ἐπιστολάς. Ἕν ἐξ αὐτῶν εἶναι ἡ βάπτισις νηπίων.

Εὐαγγελικός: Πῶς ὅμως θά πεισθῶ, ὅτι ὁ νηπιοβαπτισμός εἶναι ἕν ἐξ αὐτῶν, τά ὁποῖα ἔγιναν ἀλλά δέν ἐγράφησαν;

Ὀρθόδοξος: Ἐκ σχετικῶν πράξεων καί ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ὡς καί τῶν Ἀποστόλων ἀφ’ ἑνός καί ἐκ τῆς Παραδόσεως τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων ἀφ’ ἑτέρου.

Εὐαγγελικός: Ἄς ἔλθωμεν πρῶτον εἰς την Ἁγίαν Γραφήν, ὅπου εἶναι ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι.  Τήν Ἱεράν Παράδοσιν ἄς  την ἀφίσωμεν νά τήν ἐξετάσωμεν ἰδιαιτέρως.

Ὀρθόδοξος: Συμφωνῶ.

Εὐαγγελικός: Ἀκούω νά μοῦ εἴπητε πράξεις λόγους τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἀποστόλων, αἱ ὁποῖαι ἀμέσως ἤ ἐμμέσως συνιστοῦν τόν νηπιοβαπτισμόν.

Ὀρθόδοξος: Τά βρέφη δύνανται νά λάβωσιν εὐλογίαν ὡς ἔδειξεν ὁ Κύριος διά τοῦ παραδείγματος Του. Ὁ Κύριος δηλαδή ἐδέχετο τά παιδιά ἐπετίθει ἐπ’ αὐτῶν τάς χεῖρας ὄχι βεβαίως παίζων ἀλλά εὐλογῶν αὐτά καί οὕτω μεταδιδούς τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐκ τούτου εἶναι φανερόν, ὅτι ὁ Κύριος ἐδήλωσεν, ὅτι ὀφείλομεν νά γινώμεθα μέτοχοι τῆς θείας χάριτος ἐκ παίδων.  Διατί λοιπόν ἡ Ἐκκλησία νά στερῇ αὐτά τῆς χάριτος τοῦ βαπτίσματος, δι’ οὗ ἐπέρχεται ἡ ἄφεσις τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματός των, ἀφοῦ εἶναι τόσον σαφής ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου πρός τά παιδία;
Εὐαγγελικός: Βεβαίως τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου μαρτυρεῖ τό δυνατόν, τό πιθανόν τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ὄχι ὅμως τό βέβαιον.  Διά τό βέβαιον πρέπει νά ἔχωμεν ῥητήν ἐντολήν του.

Ὀρθόδοξος: Ἔχομεν ῥητήν ἐντολήν.

Εὐαγγελικός: Ποία εἶναι αὕτη;

Ὀθρόδοξος: Ὁ Κύριος ἐδήλωσεν εἰς τον Νικόδημον ῥητῶς ὅτι: «ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλειαν τοῦ Θεοῦ» Ἰωάν. 3,5. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν θά βαπτισθῇ δέν ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας. Ἡ δήλωσις τοῦ Κυρίου εἶναι γενική.  Δεν ἀπευθύνεται μόνον εἰς τούς ὡρίμους ἀνθρώπους ἀλλά πρός ὅλους. Ἆρα καί πρός τά παιδιά, διότι καί αὐτά ἔχουν ἀνάγκην σωτηρίας. Τά βρέφη λοιπόν ὡς φέρονται τό προπατορικόν ἁμάρτημα, ἐάν δεν βαπσισθῶσιν, ἵνα ἀπαλλαγῶσιν ἐξ αὐτοῦ, δέν ἔχουσιν ἐλπίδα σωτηρίας. Ἰδού ἡ ρητή ἐντολή τοῦ Κυρίου.

Εὐαγγελικός: Εἴπατε, ὅτι καί οἱ Ἀπόστολοι ὁμιλοῦν περί τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ.

Ὀρθόδοξος: Ἔχομεν καί ἐκεῖθεν ὑπαινιγμούς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τήν Α΄Κορινθ. 1,16 λέγει: «ἐβάπτισα τόν Στεφανᾶ οἶκον καί εἰς τάς Πράξεις ἐπίσης 16, 33 ἀναφέρεται «ἐλάλησα αὐτῷ τόν λόγον τοῦ Θεοῦ σύν πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ....ἐβαπτίσθη αὐτός καί οἱ αὐτοῦ ἅπαντες». Ὁλόκληροι οἶκοι ἐβαπτίσθησαν, δέν θά εἶχαν καί μικρά παιδία;

Εὐαγγελικός: Δεν ἀποκλείεται ἀλλά δέν εἶναι καί βέβαιον.

Ὀρθόδοξος: Μοῦ εἶναι ἀρκετόν ὅτι δεν ἀποκλείεις καί τοῦτο θεωρεῖς δηλ. πιθανόν.  Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τήν Κολασσαεῖς ἐπιστολήν του 2, 11-12 λέγει ῥητῶς τοῦτο: «ἐν ᾧ περιετμήθηκε περιτομῇ ἀχειροποιήτῳ....συνταφέντες αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος». Ἑπομένως ἡ περιτομή ἐγίνετο εἰς μακράν ἡλικίαν ὀκτώ ἡμερῶν ἔτσι καί τό βάπτισμα δύνανται νά γίνεται εἰς μικράν ἡλικίαν.

Εὐαγγελικός: Βεβαίως δυνατόν εἶναι τοῦτο.  Εἶναι ὅμως καί λογικόν; Εἶναι λογικόν νά λαμβάνεται ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τοῦ βαπτίσματος ὑπό τῶν νηπίων ἀσυνειδήτως;

Ὀρθόδοξος: Νομίζω, ὅτι δέν εἶναι παράλογον καί ἰδού διατί: Ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀποπέμπει τήν θείαν χάριν, εἶναι ὄχι ἡ παθητική ὑποδοχή ἀλλά ἡ συνειδητή ἄρνησις, διότι ὁ Κύριος ἐδήλωσεν, ὅτι «ὁ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».  Τό παιδίον λοιπόν δέν ἔχει τοιαύτην συνειδητήν ἄρνησιν. Ἑπομένως δέν εἶναι ἀνάξιον τῆς θείας χάριτος.

Εὐαγγελικός: Λογικόν εἶναι αὐτό.

Ὀρθόδοξος: Εἶναι καί κάποιο ἄλλο ἀκόμη λογικώτερον.

Εὐαγγελικός: Ποῖον εἶναι αὐτό;

Ὀρθόδοξος: Τό προπατορικόν ἁμάρτημα εἰσῆλθεν εἰς τό νήπιον ἐν ἀγνοίᾳ του, ἀσυνειδήτως.  Δέν εἶναι λογικόν νά ἐξελθῇ ἀσυνειδήτως ἐν ἀγνοίᾳ του διά τοῦ βαπτίσματος;

Εὐαγγελικόν: Λογικόν εἶναι καί αὐτό.

Ὀρθόδοξος: Ἄς συγκεντρώσωμεν τώρα τά λογικά καί τάς πιθανότητας τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς. α) Ὁ Κύριος εὐλογεῖ τά παιδία ἄρα καί αὐτά πρέπει νά εἶναι μέτοχα τῆς θείας χάριτος. β) Ὁ Κύριος ῥητῶς καί γενικῶς δηλοῖ, ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν θα βαπτισθῇ δέν θά σωθῇ.  Τά μικρά παιδία κινδυνεύουσι νά ἀποθάνωσι καί ὡς μέτοχα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρττήματος νά στερηθῶσι τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.  Διατί νά μή βαπτισθῶσι; 
γ) Τά παιδία παρά τήν θέλησίν των καί ἐν ἀγνοίᾳ των εἶναι μέτοχα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος.  Διατί καί ἐν ἀγνοίᾳ των νά μή ἐξέλθῃ διά τοῦ βαπτίσματος τό κακόν τοῦτο; 
δ) Ἡ συνειδητή ἄρνησις ἀποπέμπει τήν θείαν χάριν. Τά παιδία στερούμενα συνειδητῆς ἀρνήσεως διατί νά μη καθαρισθοῦν ψυχικῶς διά τοῦ βαπτίσματος; Μήπως καί σωματικῶς πολλάκις δέν καθαρίζονται ὑπό τῶν γονέων των παρά την θέλησίν των; 
ε) Ὁλόκληροι οἶκοι ἐβαπτίσθησαν, ἡ περιτομή εἶναι τύπος τοῦ βαπτίσματος. Διατί λοιπόν νά ἀπορρίψωμεν τόν νηπιοβαπτισμόν; 

Εὐαγγελικός: Λογικά, πιθανά εἶναι ὅλα αὐτά.  Θά ἤθελα ὅμως περισσοτέρας βεβαιότητας νά ἀποκτήσωμεν ἐπ’ αὐτοῦ. Πῶς θά ἀποκτηθῇ ἡ βεβαιότης;

Ὀρθόδοξος: Ἐγώ νομίζω ἐάν ἀνατρέξωμεν εἰς την Παράδοσιν τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων.

Εὐαγγελικός: Συμφωνῶ. Ἄς ἔλθωμεν εἰς τήν Παράδοσιν ταύτην. Ἀνοίγω τήν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπηστημίου Ἀθηνῶν κ. Στεφανίδη, ὁ ὁποῖος εἰς τόν Α΄. τόμον σελ. 95-96 γράφει τά ἐξῆς: «Ὁ Τερτυλλιανός προέτρεπε νά ἀναβάλλωσι τό βάπτισμα μέχρι τῆς ὥρας, κατά τήν ὁποίαν θά ἀπαφάσιζον νά ζήσωσιν ἔγγαμον ἤ ἄγαμον βίον.  Οἱ μέλλοντες νά γίνωσι κληρικοί ἀνέβαλλον τό βάπτισμα μέχρις τῆς χειροτονίας των, οἱ δέ λαϊκοί μέχρι σοβαροῦ κινδύνου τῆς ζωῆς των.  Περί το 300 μ.Χ. ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος ἦτο εἰς μεγάλην διάδοσιν». Αὑτά λέγει ὁ καθηγητής σας. Καί σέ ἐρωτῶ: Ὁ Τερτυλλιανός ἐγεννήθη τό 155 μ.Χ. ἑπομένως ἡ γνώμη του εἶναι γνώμη τῶν Πατέρων τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων.  Πλήν αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀβαπτίσθη εἰς μεγάλην ἡλικίαν περίπου 25 ἐτῶν (ἰδέ Πατρολογίαν Μπαλάνου). Πῶς λοιπόν ἔπειτα ἀπό ὅλα αὐτά ὁμιλεῖτε περί νηπιοβαπτισμοῦ κατά τους Πατέρες τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων;

Ὀρθόδοξος: Τό χωρίον τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Ἱστορίας τοῦ Πανεπιστημίου κ. Στεφανίδη δέν το ἀνεφέρετε ὁλόκληρον ἀλλά κολοβωμένον.  Θα σᾶς τό ἀναφέρω ἐγώ ὁλόκληρον ὅπως ἔχει. Ὁ ἐν λόγῳ καθηγητής λέγει: «Πρῶτος ὁ Τερτυλλιανός ἀναφέρει ἀνάδοχους καί παρατηρεῖ διατί ἡ ἀθῴα ἡλικία τρέχει εἰς τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν (ἐννοεῖται διά τοῦ βαπτίσματος). Ἐκ τούτων πληροφορούμεθα δύο τινά: 1ον ὅτι εἶχεν ἐπικρατήσει ἡ συνήθεια νά βαπτίζωνται εἰς μικράν ἡλικίαν (Πρβλ. Ἱππολύτου ἐκκλησιαστικήν Διάταξιν κεφ. 46 και 64, Κυπριανοῦ ἐπιστολή 64 κεφ. 2 και 4) καί 2ον ἤρχισεν ἄλλη συνήθεια νά ἀναβάλλεται τό βάπτισμα...» Μετά τοῦτο κ. Εὐαγγελικέ ἀκολουθεῖ ἐκεῖνο τό ὁποῖον σεῖς εἴπατε. Ἑπομένως ἀπό τό 150 μέχρι τό 300 μ.Χ. ὑπῆρχον δύο ρεύματα τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ καί ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος.

Εὐαγγελικός: Ποῖον ἐκ τῶν δύο ρευμάτων πρέπει νά θεωρηθῇ ὡς Παράδοσις κατά την γνώμην σας;

Ὀρθόδοξος: Προφανῶς ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἔχει Ἀποστολικήν μέν διαδοχήν καί συνέχειαν.  Καί Ἀποστολικήν μέν διαδοχήν ἔχει ὁ νηπιοβαπτισμός καί ὄχι ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος, διότι ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος ἐνεφανίσθη τό πρῶτον μετά τό 150 μ.Χ. ἐπί τοῦ Τερτυλλιανοῦ, ἐνῷ ὁ νηπιοβαπτισμός κατά τήν ὁμολογίαν τοῦ Ὠριγένους εἰς το ὑπόμνημά του εἰς τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολήν 5,9  χαρακτηρίζει τόν νηπιοβαπτισμόν ὡς Ἀποστολικήν Παράδοσιν. 
Ὁ Εἰρηναῖος 150 μ.Χ. ἀναφέρει ρητῶς «renascuntur in Deum infants parvulos juvenes seniors» (κατά αἱρέσεων 2,22) ἤτοι «ἀναγεννῶνται ἐν Θεῷ νήπια, μικρά παιδία, νέοι, γέροντες» τά νήπια πῶς ἀναγεννῶνται εἰμή διά τοῦ βαπτίσματος; 
Ὁ ἴδιος ὁ Τερτυλλιανός (150-220 μ.Χ.) μαρτυρεῖ ὑπάρχουσαν τήν κατάστασιν τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἔστω καί ἄν ἀποτρέπῃ ταύτην λέγων: «quid festinate innoces aetas ad remissionem reccatorum» ἤτοι διατί σπεύδει ἡ ἀθώᾳ ἡλικια εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν (διά τοῦ βαπτίσματος); 
Ὁ ἅγιος Κυπριανός 250 μ.Χ. ὑποστηρίζει πολύ τόν νηπιοβαπτισμόν λέγων: «ἄν ἡλικιωμένοι ἄνθρωποι ἀξιοῦνται τῆς χάριτος τοῦ βαπτίσματος οἱ ὁποῖοι πρό τοῦ βαπτίσματος εἶχον περιπέσει εἰς μεγάλα ἐγκλήματα πόσῳ μᾶλλον πρέπει νά ἀξιῶνται τῆς χάριτος τοῦ βαπτίσματος τά παιδία, τά ὁποῖα οἰκειωθελῶς δέν ἡμάρτησαν, εἶναι δέ μόνον μέτοχα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ξένου πρός τήν θέλησίν των;» Ἐπιστολή 64η. 
Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἰς τον λόγον αὐτοῦ εἰς τό Ἅγιον βάπτισμα λέγει: «ἔστι σοι νήπιον; μη λαβέτω καιρόν ἡ κακία. Ἐκ βρέφους ἁγιασθήτω ἐξ ὀνύχων καθιερωθήτω τῷ πνεύματι». Ὁμοίως ὁμιλεῖ καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης εἰς λόγον του πρός τούς βραδύνοντας τό βάπτισμα. 
Ὁ δέ Ἱερος Χρυσόστομος γράφει: «ἔξεστι καί ἐν ἀώρῳ ἡλικίᾳ καί ἐν μέσῃ καί ἐν αὐτῷ τῷ γήρᾳ δέξασθαι τήν ἀχειροποίητον περιτομήν, τό βάπτισμα».  Bareille τομ. 7ος, 598. 
Ἐξ αὐτῶν βλέπομεν, ὅτι ἀπό τό 150 μ.Χ. μέχρι τοῦ 300 μ.Χ. παραλλήλως πρός τήν ἀνεφανεῖσαν τότε συνήθειαν τῆς ἀναβολῆς τοῦ βαπτίσματος ὑπῆρχε καί ὁ νηπιοβαπτισμός, ὁ ὁποῖος ἀπό τοῦ 300 καί ἔπειτα ἐπβλήθη ὁριστικῶς.  Καί σᾶς ἐρωτῶ κ.Εὐγγελικέ ποία εἶναι Παράδοσις σύμφωνος μέ τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου «ἐγώ εἰμί μεθ’ ὑμῶν πάσας τάς ἡμέρας» ὁ νηπιοβαπτισμός ὁ ὁποῖος ἔχει κατά τόν Ὠριγένη Ἀποστολικήν Παράδοσιν, ἐγίνετο ἀπό τό 150-300 ὑπό πολλῶν ἤ ὀλίγων, αὐτό εἶναι ἀδιάφορον, καί κατόπιν ἐπεβλήθη ὁριστικῶς καί συνεχίζεται μέχρι σήμερον ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων ἤ ἡ ἀναβολή τοῦ βαπτίσματος, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη σἄν κομήτης ἀπό τό 150 -300 καί ἡ ὁποία οὔτε Ἀποστολικήν διαδοχήν ἔχει, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ὠριγένης, οὔτε καί κατόπιν συνεχίσθη μέχρι τό 1500 ὅτε ἀνεφάνητε σεῖς; Ἐγώ νομίζω ὅτι παράδοσις πραγματική εἶναι ἡ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ.

Εὐαγγελικός: Καί αἱ ἀντιλογίαι καί ἀντιρήσεις κατά τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἀπό τό 150-300 δέν θά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν;

Ὀρθόδοξος: Ὡς σᾶς εἶπον αὕτη οὔτε ἀρχήν Ἀποστολικήν ἔχει οὔτε συνέχειαν. Ἄρα οὐδεμίαν ἀξίαν. Ἄλλως τε ἀμφιβάλλετε εἰς τόν νηπιοβαπτισμόν ἐπειδή ἀπό τό 150-300 ὑπῆρξαν ἀντιρρήσεις τινές ἄν καί παραλλήλως ὑπῆρχε καί ὁ νηπιοβαπτισμός; Ἄκουσον! Ὑπάρχουσι βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης ὅπως εἶναι ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἰακώβου, Δευτέρα ἐπιστολή τοῦ Πέτρου, δευτέρα καί Τρίτη ἐπιστολή τοῦ Ἰωάννου καί Ἀποκάλυψις (ἱστορ.Εὐσεβ. ΙΙΙ,25) πέντε βιβλία, διά τά ὁποῖα κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰώνας ὑπῆρχον ἀντιρρήσεις. Ὁ Ἱστορικός Εὐσέβιος ὀνομάζει αὐτά «ἀντιλεγόμενα». Ἐπεβλήθησαν ταῦτα μόλις τόν τέταρτον αἰῶνα.  Διατί τάς ἀντιρρήσεις ἐπί τῶν βιβλίων τούτων δέν λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν σας καί δέχεσθαι αὐτά ὡς γνήσια βιβλια ἐνῷ τάς ἀντιρρήσεις ἐπί τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἀπό τοῦ 150-300 λαμβάνετε ὑπ’ ὄψιν καί ἀρνεῖσθε τοῦτον; Διατί δύο μέτρα καί δύο σταθμά;

Εὐαγγελικός: .....Οὐδέν ἀπήντησε.
 
Ὀρθόδοξος: Συμπέρασμα: Τό βάπτισμα λοιπόν ὡς μυστήριον καί ὁ νηπιοβαπτισμός ὡς θεσμός μαρτυροῦνται ὑπό Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν πατέρων 4 πρώτων αἰώνων. 


 Τέλος 3ου Θέματος: «Το Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος»