Ο Μητροπολίτης Βοστώνης και συγκρητιστικές εκδηλώσεις μετά των Λατίνων

 

Άρθρο της Ευαγγελίας Ζουλάκη

Γοργοί ρυθμοί προς την ένωση

---

Ύστερα από πρόσκληση του παπικού επισκόπου Ρόμπερτ Τζ. ΜακΜάνους, ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης Βοστώνης Μεθόδιος συμμετείχε στις εκδηλώσεις της 75ης επετείου από την ίδρυση της παπικής Επισκοπής της πόλης Γούστερ της Μασαχουσέτης [1].

 

Στον χαιρετισμό του ο Μητροπολίτης Μεθόδιος, τίμησε τους προηγούμενους επισκόπους της επισκοπής Γούστερ από την έναρξή της το 1950 έως τον νυν επίσκοπο, εγκωμιάζοντας τις δράσεις τους.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης Μεθόδιος απευθυνόμενος στο παπικό «εκκλησίασμα» είπε: «δεν βλέπω ξένους, αλλά για να δανειστώ τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, «συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού». Πίνουμε από τις ίδιες πηγές της Αποστολικής πίστεως… και εργαζόμαστε για την ίδια Βασιλεία του Θεού».

Είναι αυτά λόγια Ορθόδοξου Μητροπολίτου προς αιρετικούς;

Στην συνέχεια αυτό-επιβεβαίωσε την οικουμενιστική του ταυτότητα υπενθυμίζοντας την μακροχρόνια φιλία του με τον αιρετικό παπικό επίσκοπο Μακ Μάνους. Η φιλία αυτή εκδηλωνόταν με κοινά προσκυνήματα, συμπροσευχές και από κοινού εορτασμούς ιερών πανηγύρεων – ιδιαίτερα της Κυριακής του Πάσχα και των εορτών των Αγίων Ανδρέου, Πέτρου και Παύλου.

Υπενθυμίζουμε πως το περσινό Πάσχα, μόλυνε για άλλη μια φορά την άγια αυτή μέρα, ανεβάζοντας τον παπικό «αρχιεπίσκοπο» Βοστώνης, Καρδινάλιο Σίαν Ο’Μάλι, στον άμβωνα για να διαβάσει το Ευαγγέλιο [2].

Στη συνέχεια του δημοσιεύματος διαβάζουμε: «Ο εορτασμός της επετείου της Ρωμαιοκαθολικής Επισκοπής έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς συνέπεσε με την 1700ή επέτειο από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. Ο Μητροπολίτης Μεθόδιος υπογράμμισε τον θεμελιώδη ρόλο του Συμβόλου της Πίστεως τόσο στην Ορθόδοξη όσο και στη Ρωμαιοκαθολική Παράδοση και απηύθυνε εκ νέου έκκληση για ενότητα – ιδιαιτέρως για τον εορτασμό του Πάσχα σε κοινή ημερομηνία».

Πως Ορθόδοξος Μητροπολίτης μιλάει για ενότητα με τους αιρετικούς Λατίνους, υπογραμμίζοντας τον θεμελιώδη ρόλο του Συμβόλου της Πίστεως την στιγμή που γνωρίζει πως η διαστρέβλωση του από τους παπικούς ήταν μία από τις κύριες αιτίες της απόσχισής τους;

Στη σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου διαβάζουμε τον αναθεματισμό της προσθήκης του filioque στο «Σύμβολο της Πίστεως» – Νοέμβριος 879:

«Ἡμεῖς τηροῦμεν τὴν θείαν διδασκαλίαν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων αὐτοῦ, ἔτι δὲ τὰ θεσπίσματα τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὁμολογοῦντες μὲν πάνθ’ ὅσα αὗται παρεδέξαντο, ἀποῤῥίπτοντες δὲ τὰ παρ’ αὐτῶν μὴ παραδεχθέντα. Διὸ ἀσπαζόμεθα τὸν ὅρον τῆς πίστεως, ὃν ἐλάβομεν πατροπαραδότως, μηδὲν ἀφαιροῦντες, μηδὲν προστιθέμενοι ἢ ὁπωσδήποτε παραλλάττοντες, ἵνα μὴ τοὺς Πατέρας ἡμῶν ἀρνηθῶμεν, καὶ ὕβριν μὲν ἀδικαιολόγητον αὐτοῖς προσάψωμεν, βλάβην δὲ προξενήσωμεν τοῖς ἀπογόνοις…

Οὕτως ἡμεῖς πιστεύομεν ἐν ᾗ πίστει συνεβαπτίσθημεν· δεχόμεθα δὲ ὡς πατέρας καὶ ἀδελφοὺς πάντας ὅσοι πιστεύουσι τὸν αὐτὸν ὅρον. Ἐάν τις νεωτεριστὴς ἄλλην ὁμολογίαν συντάξῃ παρὰ τὴν ἱερὰν ταύτην καὶ προτείνῃ αὐτὴν τοῖς πιστοῖς ἢ τοῖς κατηχουμένοις βαρβάροις, τοῦτον ἡμεῖς, κληρικὸν μὲν ὄντα καθαιρῶμεν, λαϊκὸν δὲ ἀναθεματίζομεν κατὰ τὰ θεσπίσματα τῆς Συνόδου ταύτης…»

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός έγραφε: «Ου μόνον εισίν οι Λατίνοι σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί. Και τούτο παρεσιώπησεν η Εκκλησία ημών, διά το, το γένος είναι εκείνων πολύ ισχυρότερον ημών. Ημείς δε ού δι’ άλλο τι εσχίσθημεν αυτών, ει μη ότι εισίν αιρετικοί. Διό ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς, ει μη εκβάλωσι την προσθήκην από του συμβόλου και ομολογήσωσιν το σύμβολον καθώς και ημείς» [3].

Καταληκτικά ο Μητροπολίτη Μεθόδιος επισήμανε πως τα λόγια του πάπα για πλήρη ορατή ενότητα όλων των χριστιανών«αντήχησαν το ίδιο πνεύμα του εορτασμού στο Γούστερ, επιβεβαιώνοντας το κοινό όραμα ενότητας και συνεργασίας μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Πριν χρόνια ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης έγραφε: «Συνέδρια θεολογικά, συναντήσεις ἱεραρχῶν καὶ εἰ τί ἄλλο, καθ’ ἠμὰς εἶναι προσχήματα τοῦ παπισμοῦ. Ἂς μὴν ἀπατώμεθα ὡς ἀνόητα ὀρνίθια πρὸ τῆς μεταμφιεσμένης ἀλώπεκος τῆς Ρώμης. Ἡ ἕνωσης, ἡ ψευδοένωσης, ἔχει ἀποφασισθη. Ἔχει ἀποφασισθῇ εἰς μυστικὰ διαβούλια Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, διαβούλια πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ θρησκευτικῆς φύσεως, ὤν ἐγκέφαλος ὁ πάπας. Τὸ δὲ σχέδιον πρὸς πραγματοποίησην τοῦ σκοποῦ ἐξελίσσεται κατα φάσεις καὶ στάδια, ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκπληκτος μιὰν πρωίαν θὰ ἀκούση, ὅτι ἡ ἕνωσης ἐπιτεύχθη! Προοίμιον δὲ αὐτῆς εἶναι αἱ κοιναὶ προσευχαὶ ὀρθοδόξων μετα δυτικῶν,τας ὁποίας κατὰ περίεργον τρόπον θέλουν τινὲς νὰ δικαιολογήσουν» [4].

Βλέπουμε πλέον πως τα μυστικά αυτά διαβούλια έγιναν φανερά. Τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο! Καιρός Ομολογίας!

• [1] https://www.ekirikas.com
• [2] https://katanixi.gr
• [3] Mansi 31A, 885DE.Bλ. και «Πρακτικά της αγίας και Οικουμενικής εν Φλωρεντία Συνόδου», εκδ.Gill, Pontificum Institutum Orientalium, Studiorum, Roma 1953, Vol. V, fasc. II, σελ. 400 (25-53).
• [4] ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, Αντιπαπικά, Έκδ. Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, Αθήναι 1988
• 
  
  
  

 

Ἐπιθανάτια Προσευχή τῆς ἁγίας Μακρίνας

 

               Ἐπιθανάτια Προσευχή τῆς ἁγίας Μακρίνας

 Ἡ ἁγία Μακρίνα

Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, Ἑρμηνευτική ἀπόδοσις: Ἀδελφότης Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου, Καρέα

«Ἐσύ, Κύριε, διέλυσας τό φόβο μας γιά τό θάνατο.
Ἐσύ ἔκανες ἀρχή τῆς ἀληθινῆς ζωῆς τό τέλος τῆς ἐπίγειας βιοτῆς μας.
Ἐσύ γιά λίγο ἀναπαύεις μέ ὕπνο τά σώματά μας, γιά νά τά ξυπνήσεις πάλι μέ τόν ἦχο τῆς ἔσχατης σάλπιγγας.
Ἐσύ δίνεις ὡς παρακαταθήκη στή δική σου γῆ, τή γῆ τοῦ σώματός μας, αὐτή πού ἔχεις πλάσει μέ τά ἴδια σου τά χέρια καί παίρνεις πάλι πίσω ὅ,τι μᾶς ἔχεις χαρίσει, μεταμορφώνοντας μέ τή Χάρη Σου τή θνητή καί ἄμορφη φύση μας, σέ ἄφθαρτη καί αἰώνια.
Ἐσύ μᾶς ἔσωσες ἀπό τήν κατάρα καί τήν ἁμαρτία, ἀφοῦ γιά χάρη μας, ἔγινες καί τά δύο.
Ἐσύ συνέτριψες τά κεφάλια τοῦ Δράκοντα, αὐτοῦ πού ἄνοιξε τό πελώριο στόμα του καί κατάπιε τόν ἄνθρωπο.
Ἐσύ μᾶς ἄνοιξες τό δρόμο γιά τήν ἀνάσταση, ἀφοῦ συνέτριψες τίς πύλες... τοῦ ἅδη καί ἔδεσες τόν κύριο τοῦ θανάτου.
Ἐσύ χάρισες, στά παιδιά Σου πού τά διακατέχει φόβος, τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, γιά νά συντρίβουμε ἔτσι τόν ἐχθρό καί νά νιώθουμε ἀσφάλεια γιά τή ζωή μας.
Ἐσύ, ὁ προαιώνιος Θεός, στά χέρια τοῦ Ὁποίου ἀφέθηκα ἀπό τότε πού βρισκόμουν ἀκόμα στήν κοιλιά τῆς μητέρας μου,
Ἐσένα πού ἀγάπησε ἡ ψυχή μου μέ ὅλη τή δύναμή της καί πού Σοῦ ἀφιέρωσα ἀπό τή νεότητα ὥς τώρα καί τήν ψυχή καί τό σῶμα μου,
Ἐσύ, στεῖλε τώρα δίπλα μου Ἄγγελο φωτεινό, γιά νά μέ χειραγωγήσει σέ τόπο ἀναψυχῆς, ὅπου ρέουν οἱ ποταμοί τῆς ἀνάπαυσης, στούς κόλπους τῶν ἁγίων Πατέρων μας.
Ἐσύ πού κομμάτιασες τή φλογίνη ρομφαία καί ξανάβαλες στόν Παράδεισο, τόν ἄνθρωπο -πού σταυρώθηκε μαζί Σου καί ἕλκυσε ἔτσι τούς οἰκτιρμούς Σου-
Ἐσύ, Κύριέ μου, παράλαβε καί ᾿μένα στή Βασιλεία Σου· καί ἐγώ σταυρώθηκα μέ Σένα καί καθήλωσα ὅ,τι σαρκικό ἀπό τήν ἀγάπη καί τό φόβο τῆς Κρίσης Σου.
Ἄς μή μέ χωρίσει ἀπό τούς ἐκλεκτούς Σου, Κύριέ μου, χάσμα φοβερό, ἄς μή σταθεῖ ὁ φθονερός Ἐχθρός ἐμπόδιο στήν πορεία μου κι ἡ ἁμαρτία μου, ἄς μήν μοῦ ἀποκλείσει τό δρόμο πρός Ἐσένα.
Ἄν ἔσφαλα σέ κάτι στή ζωή μου καί ἄν ἔχω, ἀπό ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἁμαρτήσει, μέ λόγο, μέ ἔργο ἤ κατά διάνοια,
Ἐσύ πού ἔχεις ἐξουσία πάνω στή γῆ νά συγχωρεῖς τούς ἀνθρώπους,
Συγχώρεσε καί ἐμένα, Κύριε μου.·
Θά πάρει ἔτσι, θάρρος ἡ ψυχή μου·γιά νά σταθεῖ ἐνώπιόν Σου, ὅταν πιά ἀποθέσω τό σῶμα μου· καί ὄντας ἀπαλλαγμένη ἀπό κάθε ρύπο ἡ ψυχή μου, καθάριο καί εὐωδιαστό θυμίαμα, νά προσφερθεῖ σέ Σένα. 

 

ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ: ΕΝΑΣ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού 

 

     Μεγάλη μερίδα του αγιολογίου της Εκκλησίας μας ανήκει στη ρωσική Ορθοδοξία, η οποία αποτέλεσε και αποτελεί μια ακένωτη πηγή ανάδειξης αγίων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο μεγάλος ασκητής και στάρετς.   

      Γεννήθηκε στα 1759 στην πόλη Κουρκ και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Πρόχορος. Οι φτωχοί αλλά ευσεβείς γονείς του του ενέπνευσαν την ευσέβεια. Έμεινε στον τόπο του ως τα δεκαεννιά του χρόνια και κατόπιν πήρε την απόφαση να γίνει μοναχός και αποσύρθηκε στη Μονή του Σάρωφ. Ενώ ακόμη ήταν δόκιμος αρρώστησε βαριά από υδρωπικία και θεραπεύτηκε θαυματουργικά από τη Θεοτόκο. Το 1786 εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Σεραφείμ. Την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε διάκονος και μετά από επτά χρόνια πρεσβύτερος. Η άσκηση, η προσευχή και η κάθαρση τον αξίωσαν να βλέπει την ώρα της Θείας Λειτουργίας θαυμαστά οράματα, να πετά στα ουράνια και να ακούει αγγελικές μελωδίες. 

      Ένα χρόνο μετά τη χειροτονία του ζήτησε από τον ηγούμενο της Μονής να αποσυρθεί σε ερημική περιοχή για να αφοσιωθεί στην ησυχία, την προσευχή και στη σιωπή. Εγκαταστάθηκε στο βάθος ενός πυκνού δάσους, ζώντας ως άγγελος για δεκαέξι χρόνια. Πάνω σε μια μεγάλη πέτρα προσευχόταν αδιάκοπα. Λέγεται πως πάνω σ’ αυτή πέρασε χίλιες νύχτες προσευχόμενος! Παράλληλα μελετούσε ακατάπαυτα την Αγία Γραφή, την οποία θεωρούσε ως την τροφή της ψυχής του. Είχε συνεχώς στο μυαλό του τη μορφή της Θεοτόκου, την οποία είχε ως προστάτη και  συντροφιά του στην ερημία του δάσους. Η τροφή του αποτελούνταν από άγρια χόρτα και φρούτα του δάσους.

       Τρεις φορές αντιμετώπισε επιθέσεις ληστών, οι οποίοι του άρπαζαν ό, τι είχε στην καλύβα του και τον τραυμάτιζαν βαριά. Όμως η Κυρία Θεοτόκος, η μόνιμη συντροφιά και προστασία του, τον προστάτευε από το θάνατο και τον θεράπευε θαυματουργικά. Φανερό δείγμα της αγιότητάς του ήταν η φιλία του με τα πουλιά και τα άγρια ζώα του δάσους. Μια πελώρια γκρίζα αρκούδα ερχόταν καθημερινά στην καλύβα του και φιλεύονταν από τα αγιασμένα χέρια του! Ο αγιασμένος ασκητής Σεραφείμ ζούσε την προπτωτική παραδείσια κατάσταση των πρωτοπλάστων!

       Στα 1810 αποφάσισε να επιστρέψει στη Μονή του Σάρωφ, μένοντας έγκλειστος στο κελί του, ασκώντας την αρετή της σιωπής και της ησυχίας. Ατέλειωτες ώρες έμεινε εκστατικός, ζώντας ουράνιες πνευματικές εμπειρίες, για τις οποίες δε μιλούσε σε κανέναν από ταπείνωση. Απέφευγε να δέχεται κόσμο. Όμως αργότερα σε ηλικία 56 ετών άνοιξε το κελί του και άρχισε να δέχεται επισκέψεις. Ένοιωσε ώριμος πια να βοηθήσει πνευματικά τους συνάνθρωπους του. Η φήμη του ως φωτισμένου αγίου έφτασε μακριά και για τούτο πλήθος πονεμένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων έφταναν ως το κελί του για να πάρουν την ευλογία του, τις πνευματικές του νουθεσίες και να παρηγορηθούν. Όμως για δέκα ακόμη χρόνια δεν είχε βγει από το κελί του.

       Στα 1825, ήδη 66 χρονών, είδε σε όραμα τη Θεοτόκο, η οποία του υπόδειξε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη διακονία των πιστών, να γίνει στάρετς, δηλαδή πνευματικός καθοδηγητής και δάσκαλος. Χιλιάδες διψασμένες ψυχές συνέρρεαν στο ταπεινό κελί του για να βρουν γαλήνη και σωτηρία. Όσοι δε μπορούσαν να πάνε αυτοπροσώπως επικοινωνούσαν με επιστολές.

      Δεν απόπαιρνε κανέναν, ούτε τους μεγάλους αμαρτωλούς. Αλλά, ως έμπειρος πνευματικός ιατρός, εισχωρούσε στα βάθη των ψυχών και ξετρύπωνε τις ολέθριες αιτίες που τους βασάνιζαν. Τους μύρωνε με λάδι από το ακοίμητο κανδήλι της Παναγίας και τους ευλογούσε. Μια μυστική δύναμη τους διαπερνούσε και τους

μεταμόρφωνε σε ειρηνικούς και πράους ανθρώπους. Έφευγαν με την καρδιά τους γεμάτη από τη χάρη του Θεού, που σκορπούσε ο άγιος Σεραφείμ, ως πολύτιμο δοχείο

της. Επέστρεφαν στα σπίτια τους αλλαγμένοι και ζούσαν πλέον με μετάνοια και ελπίδα στο Θεό.

      Είχε αξιωθεί από το Θεό να έχει προορατικό χάρισμα, μπορούσε να διαβάζει τα μυστικά των ψυχών των ανθρώπων και να τις θεραπεύει. Μιλούσε στους αναρίθμητους επισκέπτες του σαν να τους γνώριζε από παλιά και να ήξερε τα μυστικά τους! Απαντούσε σε επιστολές, που δεν τις είχε ανοίξει και διαβάσει! Ο Θεός τον αξίωσε να κάνει στο όνομά Του και θαύματα. Πλήθος αρρώστων βρήκαν τη γιατρειά τους, επισκεπτόμενοι τον άγιο.

     Ο άγιος Σεραφείμ ήταν λουσμένος από το Άγιο Πνεύμα και εξέπεμπε τις άκτιστες ενέργειές Του. Στους επισκέπτες του συνήθιζε να λέει: «ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος». Δίδασκε πως η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας εκδηλώνεται ως ειρήνη. Ζούσε επίσης οντολογικά το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. Μιλούσε γι’ αυτή και χαιρετούσε τους επισκέπτες του αποκλειστικά με το «Χριστός Ανέστη χαρά μου»! Κάθε φορά που κοινωνούσε έψαλλε τον κανόνα του Πάσχα: «Αναστάσεως ημέρα…»!

        Στις 2 Ιανουαρίου του 1833 βρέθηκε νεκρός στο κελί του, γονατισμένος την ώρα που προσευχόταν και είχε τα μάτια του προσηλωμένα στην εικόνα της Θεοτόκου. Την προηγούμενη ημέρα είχε αποχαιρετήσει τους αδελφούς του και είχε κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Το 1903 έγινε η αγιοκατάταξή του και η μνήμη του ορίστηκε στις 2 Ιανουαρίου, την ημέρα της οσιακής κοίμησής του και στις 19 Ιουλίου, την ημέρα ανακομιδής του ιερού των λειψάνων, τα οποία επί κομουνισμού είχαν εξαφανιστεί. Όμως το 1990 βρέθηκαν και αποτελούν πηγή αγιασμού των Ορθοδόξων πιστών. 

      Ο άγιος Σεραφείμ ανήκει στους μεγάλους μυστικούς αγίους της Εκκλησίας μας, ο οποίος, με τον προσωπικό του αγώνα κατέστη δοχείο των ακτίστων ενεργειών του Θεού. Ας έχουμε τις αέναες πρεσβείες του στο θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού, τις έχουμε απόλυτη ανάγκη!