ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 31η Μαρτίου 2025

ΟΧΙ ΜΟΝΟ «ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ», ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ!

(Απάντηση σε άρθρο παπικού «αρχιεπισκόπου)

        «Αρχιεπίσκοπος» της εν Ελλάδι «Καθολικής Εκκλησίας» δημοσίευσε πρόσφατα μακρόσυρτη ανοικτή επιστολή, με την οποία πάσχισε να αποδείξει την «αναγκαιότητα» του συνεορτασμού του Πάσχα όλων των χριστιανών, αλλά και να πείσει ότι «όλοι το ίδιο είμαστε», «δεν μας χωρίζει τίποτε», ότι «δεν υπάρχουν δογματικές διαφορές, αλλά παρεξηγήσεις» κ.α.

        Θεωρήσαμε λοιπόν σκόπιμο να δώσουμε τις δέουσες απαντήσεις, στην παρούσα ανακοίνωσή μας, διότι διαπιστώσαμε στοιχεία ανακριβειών και αποπροσανατολισμού σε αυτή.

       Αρχίζουμε την ανασκευή των γραφομένων του με μια απαραίτητη διευκρίνιση. Βάζουμε τους εκκλησιαστικούς όρους, τους οποίους χρησιμοποιεί ο συντάκτης, σε εισαγωγικά, διότι θεωρούμε ότι αυτοί είναι όροι και ιδιότητες της Μίας και Αδιαίρετης Εκκλησίας του Χριστού. Δεν μπορούμε να τους χαρίζουμε στον οποιοδήποτε εκτός Αυτής να τους χρησιμοποιεί διότι μας το απαγορεύει η ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας. Μας το απαγορεύει η γνήσια εκκλησιολογία της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, όπως αυτή έχει οριοθετηθεί από τις Άγιες Συνόδους, κατανοήθηκε από τους Αγίους και θεοφόρους Πατέρες και βιώνεται, εν Αγίω Πνεύματι, από το εκκλησιαστικό πλήρωμα. Κι’ αυτό διότι δεν υπάρχουν «πολλές εκκλησίες», ούτε «μητέρες», ούτε «αδελφές», αλλά Μία και Μοναδική, Αυτή που ίδρυσε ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας Χριστός και συνέπηξε του Πανάγιο Πνεύμα την Αγία Ημέρα της Πεντηκοστής και φανερώνεται σε κάθε λειτουργική σύναξη, η οποία συνάζεται με γνώμονα την γνήσια πίστη. Αυτή που ομολογούμε στο γνήσιο (και όχι παραχαραγμένο) «Σύμβολο της Πίστεως», την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, η οποία, μόνη Αυτή, διασώζει και βιώνει με κάθε ακρίβεια την «άπαξ αποκαληφθείση τοις αγίοις πίστη» (Ιουδ.3), χωρίς καμιά προσθαφαίρεση, σε αντίθεση με τη δική του «εκκλησία», η οποία, αφότου αποκόπηκε από την Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία και έπαψε να είναι Εκκλησία παραλλάσσει συνεχώς την πίστη της Εκκλησίας. Είναι η αληθινή Εκκλησία, η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία, διότι έχει ως κεφαλή Της τον Κύριο Ιησού Χριστό, όπως θεοπνεύστως αποφάνθηκε ο Απόστολος των Εθνών Παύλος «αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας» (Κολ.1,18) και όχι κάποιον «Πάπα», ο οποίος Του πήρε τη θέση, εξορίζοντάς Τον στον ουρανό, και ορίζοντας τον εαυτό του, με δαιμονική αλαζονεία, ως «επί γης αντιπρόσωπό» Του, παρά το γεγονός ότι ο Ίδιος μας διαβεβαίωσε ότι θα είναι αιωνίως παρών στην Εκκλησία Του, «έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20) και ως εκ τούτου, Αυτού αεί παρόντος, δεν έχει ανάγκη αντιπροσώπου!  

       Η θεωρία του (μαζί με αυτή των θιασωτών του οικουμενιστικού συγκρητισμού) ότι η Εκκλησία «σχίστηκε» και «διασπάστηκε», δεν είναι απλά αίολοι ισχυρισμοί, αλλά σοβαρή κακοδοξία, η οποία προσβάλλει, αφ’ ενός μεν την αεί αδιαίρετη φύση της Εκκλησίας και αφ’ ετέρου τον Ίδιο το Χριστό, ο Οποίος, ενώ είναι «κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος» (Εφ.5,23), του ενός εκκλησιαστικού σώματος, ορίζεται ως κεφαλή πολλών σωμάτων! Πως μπορεί να νοηθεί μια κεφαλή με πολλά σώματα; Μόνο ως μια τερατώδη και μυθική σύλληψη μπορεί να νοηθεί! Σύμφωνα με τον μακαριστό Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Παν. Αθηνών Κ. Μουρατίδη, «όπως δε εις την κεφαλήν εν σώμα αναλογεί, ούτω και εις την αιώνιον της Εκκλησίας κεφαλήν τον Κύριον Ιησούν, εν επίγειον δύναται να αναλογεί σώμα, εις επίγειος θείος και ανθρώπινος οργανισμός, ο οποίος συνιστά το εν σώμα της Εκκλησίας»[1]. Και γι’ αυτό η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού είναι άτρωτη, ακηλίδωτη, ώστε ούτε «πύλαι Άδου κατισχύσουσι αυτής» (Ματθ.16,18).  Κι ακόμα πιο ευτελιστική για την Αγία μας Εκκλησία, είναι η θεωρία των «δύο πνευμόνων», αγγίζοντας τα όρια της φαιδρότητας!

      Η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας αναγνωρίζει ως κανονικούς και γνήσιους επισκόπους στις περιοχές που «λειτουργούν» και «επίσκοποι» ετεροδόξων, μόνο όσους βρίσκονται και λειτουργούν στην αληθινή Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία, με ορθόδοξο φρόνημα, οι οποίοι έλκουν την διαδοχή τους στους ιδρυτές των Επισκοπών αυτών. Δεν μπορούμε να θεωρούμε ως Εκκλησίες τις «εκκλησίες» των αιρετικών,  διότι μας το απαγορεύει και αυτή ακόμη η Σύνοδος της Κρήτης του 2016 (παρά τις διαφωνίες μας), η οποία ως «ιστορικές ονομασίες εκκλησιών» και τίποτε περισσότερο! 

      Αρχίζουμε την κριτική τα μακρόσυρτης ανοιχτής επιστολής του, με τίτλο: «ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ», με μια καίρια για μας παρατήρηση. Τόσο η απλότητα, όσο κυρίως η ταπεινότητα είναι έννοιες απόλυτα ασύμβατες με τον Παπισμό. Αν ήθελε πραγματικά να το διαπιστώσει, ας μελετήσει το παρελθόν και το παρόν της «εκκλησίας» του, την χλιδή, την παπική αλαζονεία, η οποία αναγάγει τον «Πάπα» σε επί γης «θεό». Να του θυμίσουμε πως ως το 1978 δεν καταδεχόταν να πατεί στη γη και γι’ αυτό τον κουβαλούσαν στην πλάτη τους, στον ειδικό θρόνο γνωστό ως «sedia gestatoria» και όταν, είδε ο «Πάπας»  Ιωάννης Παύλος Α΄, ότι η συνήθεια αυτή είχε αγγίξει πια την φαιδρότητα και ήταν καταγέλαστη, η οποία δεν απαντάται ούτε στους ανιμιστές της Αφρικής και της Πολυνησίας, αναγκάστηκε να την καταργήσει. Να σας θυμίσουμε επίσης ότι οι Φράγκοι «Πάπες», καταληψίες του σεβασμίου πατριαρχικού θρόνου της Δύσεως, απαιτούσαν και ανάγκαζαν τους πάντες, αντί για το χειροφίλημα, τον ασπασμό της …παντόφλας τους! Αυτό απαιτούσε και ο υπερφίαλος «Πάπας» Ευγένιος, από τα μέλη της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, πριν την Ψευδοσύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας (1438). Όλα αυτά αναγκάστηκε η «Αγία Έδρα» να τα καταργήσει, αλλά η ιστορία δεν μπορεί να καταργηθεί, για να μας θυμίζει ότι ο «Πάπας» ενσάρκωνε και ενσαρκώνει την απόλυτη αντιστροφή της ταπεινότητας του Ιησού Χριστού, η οποία έχει σαφώς εωσφορική υφή, εφόσον αντίκειται στο λόγο Του: «εἴ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος» (Μαρκ.9,35).

      Κύριο θέμα της επιστολής του ο μελετώμενος συνεορτασμός του Πάσχα. Αναφέρθηκε σε κάποια «μειοψηφία» αρνητών, η οποία αντιδρά και σε μια «πλειοψηφία», η οποία θέλει τον περιβόητο συνεορτασμό και μάλιστα, όπως αναφέρει, «Σίγουρα η πλειονότητα των Χριστιανών εύχεται και προσεύχεται, το Πανάγιο Πνεύμα να φωτίσει  όλους τους Πνευματικούς Ηγέτες της Χριστιανοσύνης αλλά και τον Κλήρο και το Λαό όλων των τοπικών Εκκλησιών, να πούνε ένα μεγάλο και αυτονόητο ΝΑΙ στον συνεορτασμό». Δεν γνωρίζουμε από που αντλεί αυτή την πληροφορία, ότι αυτή «η πλειοψηφία» προσεύχεται στο Άγιο Πνεύμα για τον συνεορτασμό. Έχει μήπως κάποιο ειδικό χάρισμα και γνωρίζει το περιεχόμενο των προσευχών των πιστών; Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, η συντριπτική πλειοψηφία των ορθοδόξων Ελλήνων, είτε αδιαφορεί, είτε (όσον αφορά τους συνειδητούς πιστούς) αντιτίθεται! Ας δει την πληθώρα των δημοσιευμάτων!

      Με την ανωτέρω φράση του, εκουσίως – ακουσίως προσβάλλει το Άγιο Πνεύμα, ότι θέλει παρακάλια για να φωτίσει  «όλους τους Πνευματικούς Ηγέτες της Χριστιανοσύνης αλλά και τον Κλήρο και το Λαό όλων των τοπικών Εκκλησιών, να πούνε ένα μεγάλο και αυτονόητο ΝΑΙ στον συνεορτασμό». Το Πανάγιο Πνεύμα, σύμφωνα με την θεσπέσια και θεολογικότατη ορθόδοξη υμνολογία, σε αντίθεση με την «γλυκανάλατη» δυτική, αναφέρει ότι «Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν. Ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας…»[2]. Το έργο Του είναι η συνοχή της εκκλησιαστικής ενότητας και ο φωτισμός κάθε ανθρώπου και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται τις δικές μας παρακλήσεις για να επιτελέσει το έργο Του. Με τις «εβδομάδες προσευχών για την ενότητα των Χριστιανών», δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσβάλλουν το Θεό, σαν να θεωρείται Εκείνος ότι δεν την επιθυμεί! Εφόσον λοιπόν ο Θεός θέλει να είμαστε ενωμένοι «ίνα πάντες εν ώσιν» (Ιωάν.17,21), γιατί δεν κάνει την πολυπόθητη ενότητα και τις μακροχρόνιες παρακλήσεις σας; Εν προκειμένω, γιατί δεν φωτίζει τους εκκλησιαστικούς (και μη) ηγέτες να συμφωνήσουν για τον συνεορτασμό του Πάσχα; Ευθύνεται Εκείνος; Ασφαλώς όχι! Τότε ποιοι ευθύνονται; Ξεκάθαρα οι αιρετικοί, οι οποίοι παραμένουν αμετανόητοι στις δαιμονοκίνητες πλάνες τους και ως εκ τούτου ο Θεός καθίσταται «ανίσχυρος» να κάμει την οποιαδήποτε «ενότητα», διότι σέβεται την ανθρώπινη ελευθερία. Επειδή δεν θέλουν οι αιρετικοί παπικοί να αποβάλλουν τις δεκάδες πλάνες τους! Ο Θεός ως η απόλυτη αλήθεια, δεν μπορεί να μειχθεί με τα ψεύδη και τις πλάνες!  Ας σεβαστούν όλοι οι εκτός της Μιας και Αδιαίρετης Εκκλησίας του Χριστού, όχι μόνο το «πνεύμα», αλλά και το «γράμμα» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, για τον εορτασμό του Πάσχα και ας εορτάσουν μαζί μας, αν το επιθυμούν τόσο πολύ. Εμείς καθόλου, όσο μένουν στις πλάνες τους!

     Ακολούθως εκφράζει την «αισιοδοξία», ότι «Μια τέτοια απόφαση σίγουρα θα φέρει πιο κοντά όλους τους Χριστιανούς και ιδιαίτερα τις δύο Αδελφές Εκκλησίας Καθολική και Ορθόδοξη που έχουν τόσα κοινά μεταξύ τους και ελάχιστες διαφορές, που δυστυχώς μεγαλοποιούνται και συχνά παρερμηνεύονται»! Ότι με τον συνεορτασμό του Πάσχα θα «έρθουμε πιο κοντά». Αλλά οι έλληνες «καθολικοί», που «συνεορτάζουν», σύμφωνα με το ορθό και το ορθόδοξο πασχάλιο, πόσο κοντά ήρθαν σε μας; Πόσο συνειδητοποίησαν τις δεκάδες φρικώδεις παπικές πλάνες και πόσες απέβαλαν; Πόσο κοντά ήρθαν εκείνοι στην Ορθοδοξία και εμείς στον Παπισμό; Καθόλου! Ας μην τρέφουν λοιπόν αυταπάτες. Ο συνεορτασμός των ελλήνων παπικών οφείλεται σε σκοπιμότητες και όχι διότι αγάπησαν ξαφνικά την «ελλειμματική» Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όπως την χαρακτήρισε ο προηγούμενος «Πάπας», με όλη την εωσφορική του έπαρση!

      Η επόμενη φράση του, φανερώνει πως, ο εδώ και μισό αιώνα συνεορτασμός μαζί μας, ουδόλως οδήγησε τους εν Ελλάδι παπικούς να συνειδητοποιήσουν ότι βρίσκονται σε κατεγνωσμένες κακοδοξίες, τις οποίες αποκαλεί «ελάχιστες διαφορές» και μάλιστα «μεγαλοποιημένες» και «παρερμηνευμένες»! Μόνο που αυτές οι «διαφορές» βρίσκονται στη δική του «εκκλησία», σε αντίθεση με την Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη, η οποία δεν προσθαφαίρεσε τίποτε και δεν παραχάραξε την «άπαξ αποκαλυφθείση τοις αγίοις πίστη» (Ιουδ.3), όπως την οριοθέτησαν οι Άγιες Σύνοδοι της πρώτη χιλιετία! Δεν μπορούν να βρουν κανένα ψεγάδι, να μας καταλογίσουν έστω μια ελάχιστη πλάνη! Αν μπορούσαν θα το έκαναν! Εμείς μπορούμε γιατί είναι υπαρκτές! 

       Έκαμε επίσης λόγο για «πολλά κοινά μεταξύ» μας, αλλά ξέχασε τον κατηγορηματικό λόγο του Χριστού, πως «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ.5,19). Και δυστυχώς δεν είναι μια μόνο εντολή που έλυσε και διδάσκει ο Παπισμός, αλλά, οι δεκάδες κακοδοξίες του και η αλαζονική ιστορική πορεία της «εκκλησίας» του (συνακολουθούσης και της διαχρονικής ανηθικότητας των χιλιάδων περιπτώσεων παιδεραστίας ανά τον κόσμο), η οποία έχει ανατρέψει ολόκληρο το εκκλησιαστικό οικοδόμημα! Και αν ακόμα, αποβάλει όλες τις κακοδοξίες του και αφήσει έστω μία, πάλι δεν μπορούμε να έχουμε κοινωνία!

     Η αμέσως επόμενη φράση του προδίδει, όχι απλά την απουσία συνειδητοποίησης των παπικών κακοδοξιών και  διάθεση μετάνοιας, αλλά την ανεπιτυχή προσπάθειά του να αρνηθεί ότι αυτές είναι φρικαλέες αιρετικές πλάνες και το χειρότερο: να ρίξει, εμμέσως πλην σαφώς, την ευθύνη στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι θεωρεί τον Παπισμό αδίκως ως αιρετικό ενώ γι’ αυτόν, «Το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πλήρη ενότητα των δύο Αδελφών Εκκλησιών, Καθολικής και Ορθοδόξου,  δεν είναι ούτε το αλάθητο, ούτε το πρωτείο, ούτε το filioque, αλλά η μεταξύ τους αποξένωση για τόσους αιώνες»! Προφανώς, είτε έχει άγνοια για το τι είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία οι ως άνω παπικές πλάνες, είτε νομίζει ότι απευθύνεται σε αφελείς και ανενημέρωτους! Ως «επίσκοπος» της «εκκλησίας» του δεν έτυχε να μελετήσει την απέραντη ορθόδοξη πατερική γραμματεία, των τελευταίων δέκα αιώνων για τις αναφερόμενες στην επιστολή του πλάνες; Δεν γνωρίζει ότι η φρικώδης αίρεση του φιλιόκβε, είναι καταδικασμένη συνοδικά από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο (431), η οποία απαγορεύει ρητά την οποιαδήποτε αλλοίωση του Συμβόλου της Πίστεως και την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (879-880), η οποία την καταδίκασε ως φρικτή αίρεση, με την συνυπογραφή και της  (ακόμα ορθόδοξης) Δυτικής Εκκλησίας; Κατ’ αυτήν, και, όπως αναφέρει ο διαπρεπής Καθηγητής της Εκκλησιαστικής Ιστορίας κ. Βλ. Φειδάς, «Κατά την έκτη συνεδρία με πρόταση του αυτοκράτορα αποφασίσθηκε να αναγνωσθή και να επικυρωθή το Σύμβολο Νικαίας-Κπόλεως αντί της συντάξεως νέου Όρου της συνόδου, αφού η σύνοδος είχε συγκληθή ως Οικουμενική: “Εξ άπαντος τρόπον οφείλει ο της Νίκαιας συνόδου Όρος, όν και αι λοιπαί άγιαι και οικουμενικαί σύνοδοι επεκύρωσάν τε και επωκοδόμησαν, τούτον και εν ταύτη τη μεγάλη και οικουμενική συνόδω αναγνωσθήναι”. Πράγματι, οι παπικοί αντιπρόσωποι συμφώνησαν με την πρόταση αυτή και δήλωσαν, ότι “πρέπον εστί μη έτερον Όρον καινουργηθήναι, αλλ’ αυτόν τον αρχαίον και ανά πάσαν την οικουμένην κρατουμένόν τε και δοξαζόμενον αναγνωσθήναί τε και επιβεβαιωθήναι”»[3]! Τι έχει να πει γ’ αυτή την ξεκάθαρη συνοδική καταδίκη; Δεν γνωρίζει ότι ο ορθόδοξος Πάπας Λέων Γ΄ ανάρτησε τις δύο πλάκες στο ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη με το απαραχάρακτο Σύμβολο της Πίστεως, δηλώνοντας: «Λέων Γ΄ κατά ζήλον τε και προφυλακήν τής ορθοδόξου πίστεως τάδ' εθέμην»[4]; Άλλωστε «Η ιστορία της εισαγωγής του Filioque είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μελέτες που έχουν γίνει από τον Καθηγητή π. Ιωάννη Ρωμανίδη έφεραν στο φως ιστορικά γεγονότα ότι το Filioque χρησιμοποιήθηκε από τους Φράγκους εναντίον των Ρωμαίων, τόσο του Δυτικού όσο και του Ανατολικού τμήματος της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι Ορθόδοξοι Πάπες αντιδρούσαν ηρωικά εναντίον της εισαγωγής του Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως»[5]!

      Δεν γνωρίζει ότι την αίρεση αυτή εισήγαγαν οι αιρετικοί Φράγκοι, (οι οποίοι είχαν καταδικάσει και την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (στη «Σύνοδο» της Φραγκφούρτης 794), στο ως τότε ορθόδοξο Πατριαρχείο της Δύσης το 1012 και επίσημα το 1014, οπότε και έχουμε το πρώτο σχίσμα – απόσχιση της αιρετικής Δύσης, που μας είναι γνωστό ως «σχίσμα των δύο Σεργίων» και από τότε, εξαιτίας το φιλιόκβε δεν έχουμε κοινωνία, ενώ το «σχίσμα» του 1054 ήταν μια τυπική πια οριστικοποίηση της ακοινωνησίας Ανατολής Δύσης; Ότι τελικά «ο καισαροπαπισμός τών αυτοκρατόρων τής Δύσεως επέβαλε τελικώς την δεινήν αίρεσιν τού Filioque, την οποίαν απέρριπτε η Βυζαντινή Εκκλησία και ηρνείτο επί μακρόν και αυτή η Εκκλησία τής Ρώμης»[6]! Παρενθετικά να ρωτήσουμε τον παπικό «αρχιεπίσκοπο»: Ποιοι από τους δυο Πάπες ήταν «αλάθητοι», ο Λέων Γ΄ που ανάρτησε τις πλάκες με το απαραχάρακτο Σύμβολο της Πίστεως, ή ο Σέργιος Δ΄ και ο Βενέδικτος Η΄ που το παραχάραξαν;

      Γράφει για το φιλιόκβε: «Το filioque και η προσθήκη του στο Σύμβολο της Πίστεως της Οικουμενικής Συνόδου  Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, δεν είναι conditio sine qua non, απόδειξη ότι η Καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα που το απαγγέλει στην  ελληνική γλώσσα δεν προσθέτει το “και εκ Υιού”. Όλα μπορούν να ξεπεραστούν με μια καλή θέληση και χωρίς φανατισμούς και προκαταλήψεις!»! Το φιλιόκβε είναι «conditio sine qua non» για την παπική «εκκλησία» θεμελιώδες «δόγμα»! Αν δεν το γνωρίζει να του το  γνωρίσουμε εμείς. Καθιερώθηκε από την Δ΄ «Σύνοδο» του Λατερανού (1215) επί «Πάπα» Ιννοκεντίου Γ΄. Στον πρώτο της κανόνα, όπου περιγράφεται το Σύμβολο της Πίστεως, διακήρυξε ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται «εκ του Πατρός και εκ του Υιού» (ex Patre Filioque procedit), καταδικάζοντας όσους δεν αποδέχονται αυτή τη διδασκαλία! Επίσης το 1274, η Δεύτερη «Σύνοδος» της Λυών, καταδίκασε όσους δεν δέχονταν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό.[7] Όλοι εμείς που σεβόμαστε και ακολουθούμε το απαραχάρακτο Σύμβολο της Πίστεως είμαστε για την παπική «εκκλησία» «καταδικασμένοι», «αφορισμένοι» και «προορισμένοι για την κόλαση»! Απίστευτα πράγματα!

      Ο μακαριστός Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Παν. Αθηνών Α. Θεοδώρου έγραψε πως το φιλιόκβε «δεν είναι “θεολογούμενον”, μία δηλαδή αμφιλεγόμενη δογματική δοξασία, της οποίας η αθέτηση δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Τουναντίον, για τη Ρωμαϊκή Εκκλησία είναι κορυφαίο δόγμα πίστεως (De fide), του οποίου η άρνηση στερεί τον άνθρωπο της σωτηρίας· για δε την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αθέτηση κορυφαίας στιγμής της περί Αγίας Τριάδος διδασκαλίας, της οποίας η αποδοχή καταδικάζει αιώνια τον άνθρωπο»[8].

     Διερωτόμαστε, η «καθολική εκκλησία» Ελλάδος απλά «απαγγέλλει» το Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το φιλιόκβε ή το έχει απαλείψει; Δεν το «απαγγέλλει» επειδή το θεωρεί αίρεση, ή το κάνει για λόγους προσηλυτιστικούς; Μάλλον το δεύτερο!

      Έγραψε πως «Όλα μπορούν να ξεπεραστούν με μια καλή θέληση και χωρίς φανατισμούς και προκαταλήψεις!». Συμφωνούμε, αλλά «καλή θέληση» απαιτείται από μέρους τους, αφού εκείνοι νόθευσαν την γνήσια και σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας. Εμείς έχουμε την καλή θέληση να τους υποδεχτούμε μόνον εφόσον αποβάλλουν όλες τις προσθαφαιρέσεις και κακοδοξίες τους. «Καλή θέληση» από μέρους μας για αποδοχή των πλανών τους ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ! 

        Όσον αφορά το πρωτείο και το αλάθητο είναι αναγκαστικά παρεπόμενα της απόλυτης αποκοπής και αποξένωσης του Παπισμού από την Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία! Και συνεχίζει το «ρεσιτάλ», αποπροσανατολισμού των αναγνωστών της επιστολής του. «Το αλάθητο, όταν ερμηνευτεί σωστά, γίνεται δεκτό, διότι δεν αφορά ένα πρόσωπο αλλά τον Θεανδρικό Θεσμό, που είναι η Μία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και έχει ως Κεφαλή τον ίδιο τον Ιησού Χριστό». Μόνο που αυτή είναι η ορθόδοξη θέση! Η δικής του «εκκλησία», έχει εντελώς διαφορετική άποψη για το «αλάθητο του ρωμαίου ποντίφικα» από αυτή της Εκκλησίας. Ότι «αλάθητο» είναι το πρόσωπο του «Πάπα» και όχι η Εκκλησία, διότι απλά «εκκλησία» «είναι» ο Πάπας, χωρίς αυτόν δεν υπάρχει Εκκλησία! Δεν χρειάζεται κάποια ερμηνεία, διότι το «δόγμα» περί του «αλαθήτου του ρωμαίου ποντίφικα», της Α΄ Βατικανής «Συνόδου» είναι σαφέστατο!  Όποιος δεν δέχεται τον «Πάπα» ως αλάθητο, είναι «αφορισμένος» και «πάει στην κόλαση»! Ας κάμει τον κόπο να διαβάσει τον «όρο» και τους αφορισμούς της «Συνόδου» του! Ιδού τι είπε ο ιερός Χρυσόστομος για τις ανθρώπινες «αυθεντίες» στην Εκκλησία: «ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος εργάσασθαι τι δύναται εις τα δεδομένα παρά Θεού, αλλά Πατήρ και Υιός και Άγιον Πνεύμα πάντα οικονομεί, ο δε ιερεύς την εαυτού δανείζει γλώτταν και την εαυτού παρέχει χείρα»[9]

      Αλλά και το «πρωτείο» είναι αδιαπραγμάτευτο για εκείνον. Διερωτάται: «Ποιος αρνείται, ότι όταν υπάρχει στην Εκκλησία το Πρωτείο και γίνεται σεβαστό, τότε εξασφαλίζεται η ενότητα της Εκκλησίας;». Απαντάμε: Το αρνείται η ίδια η Εκκλησία, και η δισχιλιόχρονη συνοδική της παράδοση! Ισχυρίζεται ο ίδιος πως «Το πρωτείο στην Εκκλησία δεν είναι εξουσία αλλά υπηρεσία».. αλλά ο ιερός Χρυσόστομος είχε άλλη γνώμη: «ουκ άνθρωπος τας αυτού κυβερνώσιν Εκκλησίας, αλλά αυτός έστιν ο Πανταχού Ποιμαίνων τους πιστεύοντας εις αυτόν»[10].

       Η αρχαία Εκκλησία, για χίλια χρόνια διοικούνταν από το σύστημα της «Πενταρχίας», δίνοντας στους Προκαθημένους της Παλαιάς και Νέας Ρώμης (3^ος Κανών της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου), ίσα δικαιώματα να προΐστανται των Συνόδων. Αυτό το ευλογημένο σύστημα το κατέλυσαν οι καταληψίες του Πατριαρχείου της Δύσης βάρβαροι Φράγκοι, επιβάλλοντας μια στυγνή μορφή εξουσίας, άγνωστη και ξένη στην αρχαία Εκκλησία. Το αν είναι η παπική εξουσία «υπηρετική» και όχι εξουσιαστική το μαρτυρεί η θλιβερή ιστορική πορεία της «εκκλησίας» σας. Ιδού η «αλάθητες» παπικές αποφάσεις: Οι «ευλογίες» των δολοφόνων σταυροφόρων, οι χιλιάδες παπικές «βούλες» για την εξόντωση εκατομμυρίων «αιρετικών», δια των σατανικής «Ιεράς Εξετάσεως», οι «ευλογίες» των φανατικών «ιεραποστόλων» να συμβάλλουν στην γενοκτονία των αποικιοκρατών, οι «ευλογίες» και οι συνεργασίες του Βατικανού με τον φασισμό και το ναζισμό τον περασμένο αιώνα, κ.α. πολλά!  Το εωσφορικό «πρωτείο» είναι φράγκικη επινόηση και εφαρμογή της αντιχριστιανικής και απάνθρωπης φεουδαρχίας και στην παπική «εκκλησία». Και είναι θλιβερό πως το φράγκικο φεουδαρχικό σύστημα, αυτή η κατάρα της ανθρωπότητας, παραμένει ως θεσμός στο «Κράτος του Θεού», ως ένα μεσαιωνικό απολίθωμα στον σύγχρονο φιλελεύθερο πολιτισμένο κόσμο! 

       Επ’ αυτού σημείωσε τα εξής σημαντικά ο Καθηγητής της Εκκλ. Ιστορίας Βλ. Φειδάς: «Ο πάπας προβαλλόταν συνήθως ως η “κεφαλή” της Εκκλησίας της Δύσεως, ως ο αντιπρόσωπος του Ιησού Χριστού σε αυτήν (vicarius Christi) και ως ο κάτοχος, όπως ο Πέτρος, των κλειδών της Βασιλείας του Θεού. Η εξάρτηση της εξουσίας των “υπερασπιστών” και των προστατών της Εκκλησίας βασιλέων της Δύσεως από την “κεφαλή” της Εκκλησίας υποστηριζόταν ήδη κατά τον Η' αιώνα, αφού η “Καθέδρα” του Πέτρου εθεωρείτο ως η ανεξάντλητη πηγή, από την οποία απέρρεε όχι μόνο η ιερατική, αλλά και αυτή ακόμη η βασιλική εξουσία. Υπό την έννοια αυτή ο παπικός θρόνος μπορούσε να παρουσιασθή ως ο κύριος φορέας της προβαλλομένης “μοναρχίας” του αποστόλου Πέτρου, η οποία θα ήταν κατά προέκταση και μοναρχία των παπών Ρώμης, αφού οι πάπες προεκτείνουν την παρουσία του Πέτρου στη ζωή της Εκκλησίας και υποστήριζαν ότι ενεργούν στην Εκκλησία ως ο ίδιος ο Πέτρος (Petrus ipse)»[11]. Απίστευτα και αδιανόητα πράγματα! 

       Εμείς να προσθέσουμε πως, τόσο το εωσφορικό «πρωτείο», όσο και οι άλλες παπικές πλάνες είναι «θεμελιωμένες» στις φρικτές μεσαιωνικές πλαστογραφίες «Ψευδοκλημέντια, ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, κλπ), τις οποίες, παρόλο που έχει αποδειχτεί περίτρανα από την επιστήμη η πλαστότητά τους, η παπική «εκκλησία» τις χρησιμοποιεί και τις επικαλείται! Διερωτόμαστε, αν προσωπικά αποδέχεται και χρησιμοποιεί και αυτός αυτά τα δόλια και γελοία κείμενα! 

      Ακολούθως αναφέρεται στα τραγικά γεγονότα του «Σχίσματος» του 10154. Υποστηρίζει, όπως και οι θιασώτες του θρησκευτικού συγκρητισμού και της χωρίς την προϋπόθεση της μετάνοιας των αιρετικών, «ενώσεως των εκκλησιών», ότι την μοιραία εκείνη εποχή δεν υπήρξε σχίσμα Ανατολής – Δύσης και πως τα εκατέρωθεν «αναθέματα» αφορούσαν τα πρόσωπα (Μιχαήλ Κηρουλάριος και Ουμβέρτος). Ίσως και να έχει εν μέρει δίκιο, αφού το πραγματικό σχίσμα (να ακριβολογούμε, η απόσχιση της Δυτικής Εκκλησίας) έγινε το 1009 - 1014, με την προσθήκη του φιλιόκβε, για λόγους δογματικούς και το οποίο δεν ήρθη και ισχύει ως τα σήμερα! Επίσης ο καρδινάλιος Ουμβέρτος είχε ξεκάθαρη εντολή από τον «Πάπα» Λέοντα 9^ο πριν εκείνος πεθάνει να καταθέσει τον αφορισμό! Σαφέστατη απόδειξη αυτού ότι δεν «παρανόμησε», είναι η θερμή υποδοχή του στη Ρώμη και η κατοπινή αναβάθμισή του! Όσον αφορά την άρση των αναθεμάτων του 1054 από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και τον «Πάπα» Παύλο ΣΤ΄, για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ουδεμία αξία έχει, διότι δεν ήρθησαν τα αίτια της απόσχισης της «εκκλησίας» του. Μάλλον το αντίθετο συνέβη, ο λαός του Θεού διείδε την επιπόλαια πράξη του μακαριστού Αθηναγόρα και συνειδητοποίησε έτι περισσότερο τα χάσμα μεταξύ της Εκκλησίας και του Παπισμού, ακούγοντας με φρίκη μια ενδεχόμενη ένωση της αλήθειας με τις πλάνες!

      Έκαμε επίσης λόγο για τους διμερείς θεολογικούς διαλόγους μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της παπικής «εκκλησίας» και μάλιστα ότι «γίνονται αργά αλλά σταθερά βήματα προς τα εμπρός». Ας μας επιτρέψει να διαφωνήσουμε, διότι οι θεολογικοί διάλογοι έχουν κυριολεκτικά βαλτώσει. Έχουν καταντήσει, κατά τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κυρό Στυλιανό και συμπρόεδρο της κοινής επιτροπής, «ανούσιο και ανόσιο παίγνιο» και δυστυχώς, την κύρια ευθύνη φέρνει η δική του πλευρά, η οποία δεν διανοείται να αποβάλλει καμιά από την πληθώρα των παπικών πλανών και πασχίζει να μας πείσει ότι δεν είναι κακοδοξίες, αλλά «διαφορετικές παραδόσεις»! Ο λαός του Θεού γνωρίζει ότι αυτές είναι κακοδοξίες και δεν θα τις αποδεχτεί ποτέ, άρα ξεχάστε την «ένωση», όπως την φαντάζεται η «εκκλησία» του και την προωθεί!  Όσες «ενώσεις» και αν κάμουν τα «υψηλά κλιμάκια», ο λαός δεν θα τις αποδεχτεί, όπως έκανε επανειλημμένα και στο παρελθόν!

     Τελειώνει την μακροσκελή ανοικτή επιστολή του με την επισήμανση ότι,  «Η επέτειος των 1700 χρόνων από τη Σύνοδο της Νικαίας του 325 και ο εορτασμός του Ιωβηλαίου έτους 2025 προσφέρει και τις δύο Εκκλησίες μια καλή ευκαιρία να βιώσουν και πάλι το πνεύμα της πρώτης αυτής Οικουμενικής Συνόδου που άρχισε να ορίζει το “Σύμβολο της Πίστεως”, το οποίο ολοκλήρωσε η δεύτερη  Οικουμενική Σύνοδο του  381 και ταυτόχρονα καθόρισε τον τρόπο υπολογισμού της ημερομηνίας για τον εορτασμό του Πάσχα». Και συνεχίζει: «Για να συνεορταστεί το Πάσχα από όλους τους Χριστιανούς χρειάζεται ρεαλισμός, θάρρος, αποφασιστικότητα και ως μόνο κριτήριο το πνευματικό όφελος των Χριστιανών, τηρώντας το πνεύμα της Συνόδου της Νικαίας και όχι απλώς το γράμμα. Το έτος 1973 η Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος κάνοντας αυτή την υπέρβαση, αποφάσισε να συνεορτάζει το Πάσχα με την Αδελφή Ορθόδοξη Εκκλησία. Ποιο πρόβλημα δημιούργησε αυτή η απόφαση μας στην Ορθόδοξη Εκκλησία; Κανένα απολύτως. Αντιθέτως όλες οι  μικτές οικογένειες της Πατρίδας μας συνεχίζουν, να μας ευγνωμονούν και να χαίρονται, διότι   από αυτή τη θαρραλέα απόφαση μας ωφελούνται πνευματικά και κοινωνικά. Τι πιο όμορφο, πιο διδακτικό και ποιο ευαγγελικό, αν τελικά αποφασιστεί κατά το παρόν σωτήριο έτος 2025 και στο εξής όλοι οι Χριστιανοί της γης, να εύχονται την ίδια ημέρα: τα ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και το ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!».

       Αλλά, το πιο όμορφο, διδακτικό και ευαγγελικό θα ήταν να συνειδητοποιήσει η παπική «εκκλησία» τις πλάνες της και να επιστρέψει στην Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, διότι οι «ευχές» για καλά Χριστούγεννα και καλό Πάσχα, ουδεμία ουσιαστική αξία έχουν! Τον τρόπο εορτασμού του Πάσχα τον έχει καθορίσει η Συνοδική Παράδοση της Εκκλησίας και δεν αλλάζει, πολλώ δε μάλλον όταν τον αλλάζουν οι εκτός της Εκκλησίας αιρετικοί και ζητούν να τους ακολουθήσουμε. Με αποφασιστικότητα, ρεαλισμό και θάρρος πρέπει να οπλιστούν όσοι έχουν παρεκκλίνει από αυτή. Αντίθετα όσοι μένουμε πιστοί στην απαραχάρακτη εκκλησιαστική παράδοση οφείλουμε να προσευχόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση και το κάνουμε κάθε Κυριακή, δεόμενοι για την ενότητα των πάντων, στο ένα και αδιαίρετο Σώμα του Χριστού.

      Μιλάει με ενθουσιασμό για έναν υποτιθέμενο κοινό εορτασμό του Πάσχα. Αλλά επ’ αυτού υπάρχει μια ουσιώδης παρατήρηση. Ποιο Πάσχα θα συνεορτάσουμε, το εκκλησιαστικό, δηλαδή το ορθόδοξο, ή το παραχαραγμένο, το παπικό; Δυστυχώς για τον παπικό «αρχιεπίσκοπο»,  δεν εορτάζουμε το ίδιο Πάσχα, και εξηγούμεθα: Η Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού εορτάζει το Άγιο Πάσχα, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, ίδια και απαράλλακτα, όπως η αρχαία Εκκλησία. Όπως ορίζεται μέσα από τις Άγιες και θεόπνευστες Γραφές και κατανοήθηκε και ορίστηκε από τις Άγιες Συνόδους. Το Πάθος του Κυρίου υπήρξε το αποκορύφωμα της θείας αγάπης, καθότι, «Ούτω ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.3,16) και «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» (Ιωάν.15.13). Και συμπληρώνει ο Απόστολος Παύλος: ο Θεός «του ιδίου Υιού ουκ εφήσατο» (Ρωμ.8,32), δεν λυπήθηκε τον Υιό Του τον Μονογενή να στείλει στον κόσμο, να γίνει άνθρωπος, να ταπεινωθεί για χάρη μας, να υποφέρει και να πεθάνει ως κακούργος για τη δική μας σωτηρία. Ναι, ως εκεί φτάνει η αγάπη Του! Η αληθινή αγάπη είναι εντελώς ασύμβατη από κάθε σκοπιμότητα. Πέθανε Εκείνος για να χαρίσει σε μας την αθανασία, «θανάτω θάνατον πατήσας» και την αγία ημέρα του Πάσχα ψάλλουμε: «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν Άδου την καθαίρεσιν»!

       Αλλά δυστυχέστατα, η παποσύνη έφτασε στην κατάντια να παραλλάξει και το περιεχόμενο του Πάσχα, με το πλέον βλάσφημο παπικό «δόγμα»: «Περί Ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης». Ο Χριστός δεν ήρθε ως σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου, αλλά για να «ικανοποιήσει την τρωθείσα θεία δικαιοσύνη, εξαιτίας της ανθρώπινης ανταρσίας κατά του Θεού»! Ήρθε στην ουσία να «σώσει» το Θεό και όχι τον άνθρωπο! Σύμφωνα με αυτή την βλασφημία το Αίμα του Χριστού και τα φρικτά άλγη της σταυρώσεως «καταλάγιασαν την θεία οργή» και ως εκ τούτου «συντελέστηκε η σωτηρία»! Κατά συνέπεια, εμείς οι ορθόδοξοι τιμάμε την αγία ημέρα του Πάσχα τον αληθινό Θεό Πατέρα της αγάπης και των οικτιρμών, ενώ εκείνοι τιμάνε έναν αιμοσταγή, σαδιστή και οργίλο «θεό», ο οποίος διψά για εκδίκηση, προκειμένου να καταλαγιάσει η οργή του! Εμείς τιμάμε τον δι’ ημάς παθόντα, θανόντα και αναστάντα αληθινό Χριστό, ο Οποίος σαρκώθηκε για να απελευθερώσει τον άνθρωπο από την αιχμαλωσία του Σατανά, την δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο, ενώ εκείνοι έναν «Χριστό», «θύμα» της θείας οργής, του σαδιστή «Θεού» του αιρετικού δυτικού Χριστιανισμού! Κι’ ακόμα έναν «Χριστό» άγνωστο στην Εκκλησία, ο οποίος «εκπορεύει» το Άγιο Πνεύμα!

      Κατόπιν αυτού, ας εορτάσουν οι παπικοί όποτε θέλουν το δικό τους «Πάσχα», ακόμα και με το αληθινό ορθόδοξο Πάσχα. Κανένα πρόβλημα δεν έχουμε, εφόσον δεν εορτάζουμε το ίδιο Πάσχα! Ας το εορτάσουν, όπως το εορτάζει η πανσπερμία των αιρετικών Προτεσταντών, οι Κόπτες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι Ιουδαίοι  και όλοι οι λοιποί, χωρίς να μας αγγίζει ως ορθοδόξους!

      Αλλά, ο Θεός, ο Οποίος οδηγεί εν τέλει τα ανθρώπινα πράγματα στην σωστή τους πορεία, που είναι η σωτηρία όλων των ανθρώπων, απ’ ότι φαίνεται μέχρι στιγμής, ακύρωσε για εφέτος (τουλάχιστον)  αυτόν τον ανίερο συνεορτασμό, με την ασθένεια του «Πάπα» Φραγκίσκου, τον οποίο, ως άνθρωπο, τον αγαπούμε και προσευχόμαστε για την ίασή του και προπάντων για την μετάνοιά του και τη σωτηρία του!

      Αφήνουμε, τέλος, να απορούν, «οι επώνυμοι, μεγάλοι και αντικειμενικοί Θεολόγοι Ανατολής και Δύσης (αν) υπάρχει πράγματι μεταξύ των δύο Αδελφών Εκκλησιών, Καθολικής και Ορθοδόξου, Σχίσμα ή Αίρεση», όπως έγραψε στην προμετωπίδα της επιστολής του ο συντάκτης παπικός «αρχιεπίσκοπος». Εμείς δεν έχουμε καμιά απορία και ουδεμία αμφιβολία. Ναι, είναι υπαρκτή η απόσχιση της «εκκλησίας» του από την Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία! Ναι, υπάρχει απύθμενη άβυσσος, η οποία μας χωρίζει, την οποία άνοιξαν και συντηρούν οι δεκάδες παπικές αιρέσεις και η δαιμονική εμμονή σ’ αυτές! Δεν το λέμε εμείς, αλλά η «ενί στόματι» μαρτυρία των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της δεύτερης χιλιετίας, με προεξάρχοντα τον άγιο και ομολογητή Ιουστίνο Πόποβιτς, ο οποίος θεοπνεύστως αποφάνθηκε: «Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τὴν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια: τὸ νὰ θέλη κανεὶς νὰ γίνη καλὸς διὰ τοῦ ἐαυτοῦ του∙ τὸ νὰ θέλη κανεὶς νὰ γίνη τέλειος διὰ τοῦ ἐαυτοῦ του. Ἀλλὰ τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μὲ τὸν διάβολον. Διότι καὶ αὐτὸς ἤθελε νὰ γίνη Θεὸς διὰ τοῦ ἐαυτοῦ του, νὰ ἀντικαταστήση τὸν Θεὸν μὲ τὸν ἐαυτόν του. Καὶ εἰς τὴν ὑψηλοφροσύνην του αὐτὴν διὰ μιᾶς ἔγινε διάβολος, τελεῖος κεχωρισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ὅλος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ»[12]! Αυτή είναι και η πεμπτουσία του Παπισμού και γενικά του δυτικού αιρετικού Χριστιανισμού!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

---

[1] Κ. Μουρατίδου, Οικουμενική Κίνησις, Θεσσαλονίκη 2016.

[2] 3^ο τροπ. στιχηρών Εσπερινού Κυριακής της Πεντηκοστής

[3] Καθηγητή Βλ. Φειδά Εκκλησιαστική Ιστορία στο https://www.sostis.gr/blog/item/1510-istoria-tou-sxismatos-orthodokswn-kai-rwmaiokatholikwn

[4] Αρχιμ. Σπυρίδωνος Σπ. Μπιλάλη, Η αίρεσις τού Filioque,  εκδ. Ορθοδόξου Τύπου, Αθήναι 1972, σελ. 82 κ. εξ

[5] Περ. «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ» ΕΤΟΣ Γ . ΤΕΥΧΟΣ 2 . ΑΠΡΙΛΙΟΣ  -  ΙΟΥΝΙΟΣ 2001

[6] Αρχιμ. Σπυρίδωνος Σπ. Μπιλάλη, όπου ανωτέρω, σελ. 72 κ. εξ.

[7] https://el.wikipedia.org/wiki/Filioque

[8] Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 86-88)

[9] Ι. Χρυσόστομος, P.G.59,472

[10] Ι. Χρυσόστομος, P.G.50,592

[11] Καθηγητή Βλ. Φειδά Εκκλησιαστική Ιστορία στο https://www.sostis.gr/blog/item/1510-istoria-tou-sxismatos-orthodokswn-kai-rwmaiokatholikwn

[12] Ἁγίου Ιουστινου Πόποβιτς: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», σελ. 212-213, Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο, Σερβία.

 

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ (30-03-2025)

 

"ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ"

 

 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Η κλίμαξ του παραδείσου και η σκάλα της κολάσεως!

 

Κυριακή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος! Γιατί ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ αὐτόν τόν Ἅγιο στό μέσον τῆς νηστείας, ὡσάν τήν πιό ἅγια εἰκόνα, ὥστε νά ἀτενίζουν ὅλοι σέ Αὐτόν;

---

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Δ´ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (1965)

Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐβίωσε καί ἔγραψε τήν Κλίμακα τοῦ Παραδείσου, πού ἐβίωσε τήν ἀνάβασι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κόλασι μέχρι τόν Οὐρανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Αὐτός ἐβίωσε τήν κλίμακα ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τήν κλίμακα πού ἐκτείνεται ἀπό τόν πυθμένα τῆς κολάσεως τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοῦ παραδείσου. Ἐβίωσε καί ἔγραψε.

Ἄνθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. Ἄνθρωπος πού ὡδήγησε τήν ψυχή του εἰς τάς ὁδούς τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ὡδήγησε ὁλόκληρη ἀπό τήν κόλασι στόν παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ἀναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μᾶς περιέγραψε ὅλη αὐτή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία.

Μέ τήν ἁμαρτία μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, καί μένα καί σένα, ἀδελφέ μου καί ἀδελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε ἁμαρτία. Μήν ἀπατᾶσαι, μή νομίζῃς πώς κάποια μικρή καί ἀσθενής δύναμις σοῦ ἐπιτίθεται. Ὄχι! Αὐτός σοῦ ἐπιτίθεται! Ἀκόμη κι’ ἄν εἶναι ἕνας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε ὅτι αὐτός ὁρμᾶ κατεπάνω σου. Λογισμός ὑπερηφανείας, κακῆς ἐπιθυμίας, φιλαργυρίας,… ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος λογισμῶν ἔρχεται κατεπάνω σου ἀπό ὅλες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εἶσαι ἐσύ;

Ὤ, Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Πῶς, πάτερ Ἰωάννη, μπόρεσες νά στήσῃς αὐτή τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό; Δέν τήν ἔσχισαν οἱ δαίμονες, δέν τήν ἔκοψαν, δέν τήν ἔσπασαν; Ὄχι!… Ἡ νηστεία του ἦταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ἄντεχε; Ὅλοι ἔφυγαν πανικοβλημένοι, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν κινηγημένοι ἀπό τήν ἔνδοξη καί θεία του προσευχή, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν τρομοκρατημένοι ἀπό τήν νηστεία του, ὅλοι οἱ δαίμονες ἐξαφανίσθηκαν ἀπό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του.

Ἡ Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Τί εἶναι αὐτή; Εἶναι οἱ ἅγιες ἀρετές, οἱ ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές: ἡ ταπείνωσις, ἡ πίστις, ἡ νηστεία, ἡ πραότης, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγαθότης, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ φιλαλήθεια, ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, τά παθήματα χάριν τοῦ Χριστοῦ. Αὐτές καί ἄλλες πολλές ἅγιες καινοδιαθηκικές ἀρετές. Κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου· αὐτό εἶναι ἀρετή. Τήν τηρεῖς; Τήν ἐφαρμόζεις; Π.χ. τήν ἐντολή του περί νηστείας τήν τηρεῖς, τήν ἐφαρμόζεις; Ἡ νηστεία εἶναι ἁγία ἀρετή, εἶναι σκαλοπάτι τῆς κλίμακος ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό. Ἡ νηστεία, ἡ εὐλογημένη νηστεία, ὅπως καί ὅλη ἡ κλίμακα ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό.

Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνας μικρός παράδεισος. Κάθε ἀρετή τρέφει τήν ψυχή σου, τήν κάνει μακαρία, κατεβάζει στήν ψυχή σου θεία, οὐράνια ἀνάπαυσι. Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνα χρυσό καί διαμαντένιο σκαλοπάτι στήν κλίμακα τῆς σωτηρίας σου, στήν κλίμακα πού ἑνώνει τήν γῆ μέ τόν Οὐρανό, πού ἐκτείνεται ἀπό τήν δική σου κόλασι μέχρι τόν δικό σου παράδεισο. Γι’ αὐτό καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἡ πίστις στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἐκδηλώνεται μέ τήν προσευχή, μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν ταπείνωσι, μέ τά παθήματα χάριν τοῦ πλησίον. Ὅχι μόνο ἐκδηλώνεται ἀλλά καί ζῆ κάθε ἀρετή, ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ἄλλη ἀρετή. Ἡ πίστις ζῆ μέ τήν προσευχή, ἡ προσευχή ζῆ μέ τήν νηστεία, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν προσευχή, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τρέφεται μέ τήν εὐσπλαχνία. Ἔτσι κάθε ἀρετή ζῆ διά τῆς ἄλλης. Καί ὅταν μία ἀρετή κατοικήσῃ στήν ψυχή σου, ὅλες οἱ ἄλλες θά ἀκολουθήσουν, ὅλες σιγά-σιγά ἀπό αὐτήν θά προέλθουν καί θά ἀναπτυχθοῦν δι’ αὐτῆς καί μαζί μέ αὐτήν.

Ναί, ἡ κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἐξαρτᾶται ἀπό σένα. Πές ὅτι νηστεύω μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια, μέ πένθος, μέ δάκρυα. Μετά ὅμως τά παρατάω. Νά, ἄρχισα νά κτίζω τήν κλίμακα καί ἐγώ ὁ ἴδιος τήν γκρέμισα, τήν ἔσπασα. Ἐσύ πάλι, ἐσύ, νηστεύεις συχνά, ἐγκρατεύεσαι ἀπό κάθε σωματική τροφή. Ἀλλά νά, τόν καιρό τῆς νηστείας ἀφήνεις νά κατοικήσῃ στήν ψυχή σου ἡ ἁμαρτία, νά σπείρωνται στήν ψυχή σου διάφοροι ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἐπιθυμίες. Σέ σένα ἀνήκει νά τούς διώχνῃς ἀμέσως μακρυά σου μέ τήν προσευχή, τό πένθος, τήν ἀνάγνωσι ἤ μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἄσκησι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ, ἐνῶ νηστεύῃς σωματικῶς, τρέφῃς τήν ψυχή σου μέ κάποια ἁμαρτία ἤ μέ κάποιο κρυφό πάθος, νά! ἐσύ, ἐνῶ ἀρχίζῃς νά χτίζῃς ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τῆς νηστείας ἀπό τήν γῆ πρός τόν Οὐρανό, ἐσύ ὁ ἴδιος πάλι τά γκρεμίζεις, τά καταστρέφεις.

Ἡ νηστεία ἀπαιτεῖ εὐσπλαχνία, ταπείνωσι, πραότητα. Ὅλα αὐτά πᾶνε μαζί. Εἶναι σάν ἕνα συνεργεῖο οἰκοδόμων, τῶν ὁποίων ἀρχηγός εἶναι ἡ προσευχή. Αὐτή εἶναι ὁ ἀρχιμάστορας, ὁ ἀρχιτέκτονας, ὁ ἀρχιμηχανικός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τῶν πνευματικῶν μας ἐφέσεων, τῆς κλίμακος πού θά στήσουμε μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ. Ἡ προσευχή κατέχει τήν πρώτη θέσι. Ὅταν ἡ προσευχή ἐγκατασταθῇ στήν καρδιά σου καί αὐτή φλέγεται ἀπό ἀδιάλειπτη δίψα γιά τόν Κύριο, ὅταν Αὐτόν συνέχεια βλέπει, Αὐτόν συνέχεια αἰσθάνεται, τότε μέ τήν προσευχή εἰσάγεις στήν ψυχή σου ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές. Τότε ὁ μηχανικός (ἡ προσευχή) ἔχει ἄριστους τεχνίτες, κτίζει γρήγορα-γρήγορα θαυμάσιες κλίμακες ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τίς κλίμακες τῶν σταδιακῶν σου ἀναβάσεων πρός τόν Θεό, πρός τήν τελειότητά Του. Ὅταν ἔχῃς δύναμι, δυνατή προσευχή, τότε καμμία νηστεία δέν θά σοῦ εἶναι δύσκολη, τότε καμμία ἀγάπη δέν θά σοῦ εἶναι ἀδύνατη. Ἁγία εὐαγγελική ἀγάπη!

Ἡ προσευχή ἁγιάζει τά πάντα μέσα σου, τήν κάθε ἄσκησί σου, τόν κάθε λογισμό σου, τήν κάθε αἴσθησί σου, τήν κάθε διάθεσί σου. Προσευχή! Δύναμις θεϊκή, τήν ὁποία μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος γιά νά ἁγιάζουμε ὁ,τιδήποτε ἐναγές μέσα μας, στήν ψυχή μας. Ἡ προσευχή σέ ἑνώνει μέ τόν Πανεύσπλαχνο Κύριο, καί Αὐτός ἐκχέει μέσα στήν καρδιά σου τήν συμπάθεια γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν ἁμαρτωλό, γιά τόν ἀδελφό πού εἶναι ἀδύναμος ὅπως καί σύ, πού πέφτει ὅπως καί σύ, ἀλλά καί πού μπορεῖ νά σηκωθῇ ὅπως καί σύ· πού τοῦ χρειάζεται ὅμως ἡ δική σου βοήθεια, ἡ ἀδελφική σου βοήθεια, ἡ προσευχητική σου βοήθεια, ἡ ἐκκλησιαστική σου βοήθεια. Τότε, ὅταν δώσῃς βοήθεια, χωρίς ἀμφιβολία θά κτίσῃς τήν δική σου κλίμακα, τήν κλίμακα πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν κόλασί σου στόν παράδεισό σου· τότε, μέ βεβαιότητα στήν καρδιά θά ἀνεβαίνῃς ἀπό σκαλοπάτι σέ σκαλοπάτι, ἀπό ἀρετή σέ ἀρετή, καί θά φθάσῃς ἔτσι στήν κορυφή τῆς κλίμακος, στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν οὐράνιο Παράδεισο.

Ὅλα τά ἔχουμε, καί σύ καί ἐγώ: ἐννέα Μακαρισμοί, ἐννέα ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς νηστείας, τό εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἀρετές, ἀδελφοί, μεγάλες ἀρετές. Τίς δύσκολες ἀσκήσεις τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως, ὁ Κύριος τίς παρουσίασε ὡς Μακαρισμούς. Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ε΄ 3)…

Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πίστεώς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναβάσεώς μας πρός τόν Οὐρανό, αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς κλίμακός μας. Κύριε, ἐγώ εἶμαι ἕνα τίποτα, Ἐσύ εἶσαι τό πᾶν! Ἐγώ τίποτα, Ἐσύ τό πᾶν! Ὁ νοῦς μου εἶναι τίποτα μπροστά στόν δικό Σου Νοῦ, τό πνεῦμα μου εἶναι τίποτα μπροστά στό Πνεῦμα Σου, ἡ καρδιά μου, ἡ γνῶσις μου… ὤ! τίποτα, τίποτα, μπροστά στήν γνῶσι Σου Κύριε! Ἐγώ, ἐγώ, μηδέν, μηδέν… καί πίσω ἀπό αὐτό ἀναρίθμητα ἄλλα μηδενικά. Αὐτό εἶμαι ἐγώ μπροστά Σου, Κύριε.

Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἁγία ἀρετή, ἡ πρώτη χριστιανική ἀρετή. Ὅλα ἀρχίζουν ἀπό αὐτήν…
Ἀλλά οἱ Χριστιανοί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού οἰκοδομοῦμε τήν κλίμακα τῆς σωτηρίας μας, πάντοτε κινδυνεύουμε ἀπό τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις. Ποιές εἶναι αὐτές; Οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἁμαρτίες μας, τά πάθη μας. Καί πίσω ἀπό αὐτές ὁ διάβολος, … Ὅπως οἱ ἅγιες ἀρετές οἰκοδομοῦν τήν οὐράνια κλίμακα μεταξύ Οὐρανοῦ καί γῆς, ἔτσι καί οἱ ἁμαρτίες μας φτιάχνουν μία σκάλα γιά τήν κόλασι. Κάθε ἁμαρτία. Ἄν ὑπάρχουν ἁμαρτίες στήν ψυχή σου, πρόσεχε! Ἄν κρατᾶς μῖσος στήν ψυχή σου μιά, δυό, τρεῖς, πενήντα μέρες, πρόσεξε νά δῇς σέ τί κόλασι ἔχει μεταβληθῆ ἡ ψυχή σου. Τό ἴδιο κι ἄν κρατᾶς θυμό, φιλαργυρία, αἰσχρή ἐπιθυμία… Καί σύ, τί κάνεις; Πραγματικά, μόνος σου φτιάχνεις μιά σκάλα γιά τήν κόλασι.

Ἀλλά ὁ Ἀγαθός Κύριος μᾶς δίνει θαυμαστό παράδειγμα. Νά, στό μέσον τῆς νηστείας, προβάλλει τόν μεγαλώνυμο, τόν θαυμάσιο, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Ὅλος λάμπει ἀπό τίς ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Τόν βλέπουμε πῶς ἀνεβαίνει γρήγορα καί σοφά τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποία ἔστησε ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό. Ὡς διδάσκαλος, ὡς ἅγιος ὁδηγός, μᾶς δίνει τήν Κλίμακά του σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ὡς πρότυπο γιά νά ἀνεβοῦμε ἀπό τήν κόλασι στόν Παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό…

Εὔχομαι ὁ ἐλεήμων καί μέγας ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης τῆς Κλίμακος… νά μᾶς χειραγωγῇ στούς ἀγῶνες μας ἐναντίον ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ στόχο τίς ἅγιες ἀρετές· νά οἰκοδομήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν βοήθειά του τήν δική μας κλίμακα καί ἀκολουθώντας τον νά φθάσωμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο, ὅπου ὑπάρχουν ὅλες οἱ οὐράνιες ἀναπαύσεις, ὅλες οἱ αἰώνιες χαρές, ὅπου μαζί του ἐκεῖ θά δοξάζουμε τόν Βασιλέα ὅλων ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, τόν Αἰώνιο Βασιλέα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ᾯ ἡ δόξα καί ἡ τιμή νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 

 

«Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην»

  ΤΟ ΠΛΕΟΝ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας εἶναι ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος τῆς ἀνάγγειλε ὅτι θὰ ἀξιωθεῖ νὰ γίνει ἡ κατὰ σάρκα μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἡ σωτήρια αὐτὴ ἀγγελία ἦλθε νὰ ἀλλάξει τὴν ροὴ τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ἀνθρωπότητα. Νὰ τὴν ἀπελευθερώσει ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Σατανᾶ καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσει στὴ σωτηρία καὶ τὴν κατὰ χάριν θέωση. Ἡ ταπεινὴ Κόρη τῆς Ναζαρὲτ ἔμελλε νὰ γίνει τὸ ὑπέρτατο μέσον τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ πεσόντος στὴν ἁμαρτία ἀνθρωπίνου γένους. Νὰ γίνει ἡ νοητὴ γέφυρα, ἡ ὁποία θὰ ἕνωνε ξανὰ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ Θεό. Ἡ Ἐκκλησία μας τὴν κατανόησε ὡς τὴ δεύτερη Εὔα, μέσῳ τῆς ὁποίας ἀναγεννήθηκε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων. Ἡ πρώτη Εὔα κατέστη αἴτιος τῆς πτώσεως καὶ τῆς καταστροφῆς μας, ἡ δεύτερη Εὔα κατέστη αἴτιος τῆς ἀπολύτρωσής μας. Ἡ πρώτη διὰ τῆς παρακοῆς της μᾶς ὁδήγησε στὴν ἁμαρτία, τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο, ἡ δεύτερη μὲ τὴν ὑπακοή της καὶ τὴν ταπείνωσή της, μᾶς ὁδήγησε στὴ σωτηρία, στὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀνάσταση. Ὅμως στὶς τραγικὲς ἡμέρες μας τὸ ὑπέρτατο αὐτὸ γεγονὸς ὑποβαθμίζεται ἀπὸ τοὺς θιασῶτες τοῦ οἰκουμενιστικοῦ συγκρητισμοῦ, οἱ ὁποῖοι «εὐαγγελίζονται» σωτηρία καὶ ἐκτὸς τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ὡς «διαφορετικοὺς τρόπους σωτηρίας»! Μὲ ἄλλα λόγια ὁμολογοῦν, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ὅτι ἡ Σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἦταν περιττή, ἀφοῦ οἱ ὑπάρχουσες θρησκεῖες προσφέρουν σωτηρία! Προφανῶς μεγαλύτερη βλασφημία ἀπὸ αὐτὴ δὲν εἰπώθηκε ποτὲ στὰ δύο χιλιάδες χρόνια τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας! Εἶναι ἡ δαιμονικότερη πλάνη ὅλων τῶν ἐποχῶν!

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ-ΩΡΩΠΟΥ

 

 

«ΠΡΕΜΙΕΡΑ»

25 ΜΑΡΤΙΟΥ 7.ΟΟ μ.μ

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ

ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΣΤΟ YOUTUBE: ΑΝΟΙΞΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

 

ΘΕΜΑ:

«ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ»

 

 

Εκ του Ιερού Ναού : π. Διονύσιος Ν. Μπουρνιάς

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ  Τ.Κ 19015 -  ΤΗΛ . ΝΑΟΥ: 22950 34407

ΜΗΝΥΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ (23-03-2025)

 

Γ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν – Σταυροπροσκυνήσεως

 

             Γ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν – Σταυροπροσκυνήσεως

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Πρός Φιλιππησίους 13· ΕΠΕ 22, 8-10 

Χριστιανός καί Σταυρός

Χριστιανός σημαίνει μικρός Χριστός κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ.
Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καί ξένο στόν χριστιανό νά ἀναζητᾶ τίς εὐκολίες καί τήν ἀνάπαυση.
Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στό σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τήν ἄνεση καί ζῆς μέ πολυτέλεια;
Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος.
Σταύρωνε τόν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δέν σέ σταυρώνει κανείς.
Καί σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου.
Σταυρώνεις τό «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νά ἱκανοποιήσεις τίς κακές ἐπιθυμίες σου.
Κρεμᾶς τόν ἑαυτό σου στό σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τόν Θεό νά κατευθύνει... τή ζωή σου χωρίς τίς δικές σου λογικές παρεμβάσεις.
Πεθαίνεις σάν τόν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στό θέλημά του χωρίς τά ἀτέλειωτα «γιατί».
Ὁ Κύριος ζήτησε καί ζητᾶ νά τόν ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νά σηκώσουν τό σταυρό τους, ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν, νά ἀρνηθοῦν τίς ἀπολαύσεις καί τήν τρυφή.
Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀσφάλεια καί τίς ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ σταυροῦ, τοῦ σταυροῦ πού ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ καί σηκώνει μέ ὑπομονή γιά χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου του Κυρίου!… 

 Ο ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ: ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΤΟ ΑΗΤΤΗΤΟΝ ΤΡΟΠΑΙΟΝ

(Θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως)

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου- Καθηγητού

       Φθάσαμε, με τη χάρη του Θεού, στην Γ΄ Κυριακή των Νηστειών, στην Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, κατά την οποία  προβάλλεται ο Τίμιος Σταυρός για προσκύνηση, για να αντλήσουμε από αυτόν δύναμη, να συνεχίσουμε ως την Ανάσταση, τον πνευματικό μας αγώνα. Να συνέρθουμε από την κόπωση των προηγούμενων ημερών και να αντικρούσουμε νικηφόρα τις λυσσώδεις επιθέσεις του διαβόλου εναντίον μας αυτή την ιερή περίοδο, ο οποίος πασχίζει να μας ματαιώσει τον αγώνα μας. Κι αυτό διότι, ο Τίμιος Σταυρός είναι το μεγάλο μας όπλο κατά του διαβόλου και των παγίδων του. Είναι το μεγάλο τρόπαιο νίκης κατά των αντιθέων δυνάμεων και η παρηγοριά κάθε πονεμένου.

       Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική μας πίστη, κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών Χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η Θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία της για τη ζωή της Εκκλησίας.

        Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ’ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν καύχηση. «Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου  ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6,13), διότι «ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι» (Α΄ Κορ.1,17). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως αίσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος.

      Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμονος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού, από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.

     Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό και στην  σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία και να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του, όπως και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν κάποιοι παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή, οι οποίοι σταυρώνονται σε ξύλο σταυρού, αλλά να σταυρώσει, όχι το σώμα του, αλλά τον αμαρτωλό και κακό εαυτό του, «ταις του βίου ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος, «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)».

     Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό του, λοιπόν,  ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο! Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς, μάχονται με λύσσα το σημείο του Σταυρού, χαρακτηρίζοντάς το ως

ειδωλολατρικό σύμβολο, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε για περισσότερα από εβδομήντα χρόνια το λογότυπο του περιοδικού τους! Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και άντ’ αυτού τον ονομάζουν «πάσαλο». Στην Καινή Διαθήκη έχουν αντικαταστήσει την λέξη Σταυρός με τη λέξη «ξύλο», σε αντίθεση με τον απόστολο Παύλο, ο οποίος καυχιέται για τον Σταυρό του Κυρίου (Ρω.6,13)!

     Εμείς οι Ορθόδοξοι, που διατηρούμε ανόθευτη τη χριστιανική διδασκαλία, προσκυνούμε τον τίμιο Σταυρό και αντλούμε από αυτόν δύναμη και αγιασμό. Κάθε χρόνο, εκτός από τις πολλές εορτές προσκύνησης του Σταυρού του Κυρίου, τον προσκυνούμε και την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, για να λάβουμε, όπως προαναφέραμε, δύναμη στον πνευματικό μας αγώνα αυτή την ιερή περίοδο. 

     Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων έγραψε τα εξής σημαντικά για την δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού: «Το σημείο του Σταυρού είναι μεγάλη ασφάλεια. Δεν απαιτεί καμιά δαπάνη και για τούτο είναι προσιτό και στους φτωχούς. Δεν είναι κόπος ούτε για τους αρρώστους, επειδή η Χάρη είναι από το Θεό και είναι σημάδι των πιστών και φόβος για τους δαίμονες. Διότι πάνω στο Σταυρό, κατανίκησε τους δαίμονες, τους διαπόμπευσε, ολοφάνερα τους κατεξευτέλισε. Όταν, λοιπόν, δουν το Σταυρό, έρχεται στο νου τους ο Εσταυρωμένος. Φοβούνται Αυτόν, που σύντριψε τις κεφαλές του νοητού δράκοντα».

        Ο ιερός Χρυσόστομος μας προτρέπει: «Σχημάτισε στο μέτωπό σου το σημείο του Σταυρού και τότε δεν θα μπορέσει να σε βλάψει, σε τίποτε ο Διάβολος. Με την δύναμη του Σταυρού, έπαψαν πλέον οι δαίμονες να είναι φοβεροί και έγιναν ευκολοκαταφρόνητοι και δι’ αυτού, κατανικήθηκε και εξαφανίστηκε ο θάνατος και ταυτόχρονα έπαψε ο θάνατος να είναι θάνατος, αλλά ύπνος. O Σταυρός είναι το τρόπαιο νίκης εναντίον των δαιμόνων, είναι η μάχαιρα κατά της αμαρτίας, το ξίφος με το οποίο ο Xριστός κέντησε το φίδι. O Σταυρός που είναι το θέλημα του Πατέρα, η δόξα του Mονογενούς, το αγαλλίαμα του Πνεύματος, το κόσμημα των αγγέλων, η ασφάλεια της Eκκλησίας, το καύχημα του Παύλου, το τείχος των Αγίων, το φως όλης της οικουμένης». 

      Ο άγιος Γερμανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, εγκωμιάζοντας τον Τίμιο Σταυρό, ο οποίος προβάλλεται για προσκύνηση, τον ονομάζει «βασιλική κλίνη». Κλίνη, πάνω στην οποία αναπαύθηκε ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, κατά τη φρικτή θυσία του Γολγοθά.

     Η κατάνυξη και η χαρμολύπη της Μ. Τεσσαρακοστής και ιδιαίτερα η βίωση των Αγίων και Αχράντων Παθών του Χριστού μας, μπορούν να μας δώσουν την πραγματική χαρά της Αναστάσεως. Αυτό μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό (Ματθ.16,24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση, η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση χωρίς το σταυρό. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά. Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή: «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ.6,8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση, η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να συναναστηθεί με Αυτόν. Η Ορθοδοξία μας είναι η Εκκλησία του Σταυρού γι’ αυτό

βιώνει και ζει αδιάκοπα την ανείπωτη χαρά της Αναστάσεως, ως η πραγματική και μοναδική Εκκλησία της Αναστάσεως.

      Ο Χριστός μας καλεί, με την ανάγνωση του Ευαγγελίου της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως, να αναλάβουμε τον προσωπικό μας σταυρό και να Τον ακολουθήσουμε. Ο δικός μας σταυρός είναι η προσωπική μας υποχρέωση, ο αγώνας

μας, να αποβάλλουμε από μέσα μας το κακό και  την αμαρτία. Να κόψουμε τα πάθη μας. Να πολεμήσουμε το κακό όπου και αν βρίσκεται. Να εναντιωθούμε στο διάβολο, ο οποίος βρίσκεται δίπλα μας και προσπαθεί να μας παρασύρει στην αμαρτία, για να μας καταστρέψει. Να αποκολληθούμε από το βούρκο των αμαρτωλών έξεων και να στολιστούμε με αρετές. Να τρανώσουμε την πίστη μας στο Χριστό και να αποβάλλουμε από μέσα μας τα ολέθρια σπέρματα και ζιζάνια της απιστίας, τα οποία μας σπέρνει ο σατανάς. Να ζήσουμε βίο ενάρετο, προσαρμόζοντας τη ζωή μας στο μεγάλο πρότυπο, το Χριστό μας.

       Να δούμε τους συνανθρώπους μας ως αδελφούς μας και να πάψουμε να τους θεωρούμε εχθρούς μας και αντίζηλους. Να σταματήσουμε κάθε εχθρική διάθεση προς τον οποιοδήποτε θεωρούμε εχθρό μας, ό, τι κακό και αν μας προξένησε, και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Να κάνουμε πράξη την αγάπη προς αυτούς, με έργα φιλανθρωπίας, έχοντας την βεβαιότητα πως ό, τι προσφέρουμε στον αναξιοπαθούντα συνάνθρωπό μας το προσφέρουμε στο Χριστό.

      Να εντάξουμε στην προσωπική μας σταυρική πορεία, την συνειδητή εκκλησιαστική μας ζωή. Να εκκλησιαζόμαστε ανελλιπώς. Να βρισκόμαστε συνεχώς σε κατάσταση μετάνοιας, να εξομολογούμαστε, να κοινωνάμε τακτικά το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Και τέλος καλούμαστε να ομολογούμε ευθαρσώς το Θεό σε κάθε μας λόγο, οπουδήποτε  βρισκόμαστε. Να δηλώνουμε την ορθόδοξη πίστη μας, ως την μόνη σώζουσα πίστη, για να έχουμε την ελπίδα ότι, όπως  ομολογούμε το Χριστό μας, έτσι θα μας ομολογήσει και Εκείνος, ενώπιον του Ουράνιου Πατέρα μας!

       Μπορεί να μας φαίνεται βαρύς αυτός ο σταυρός, αλλά δεν είναι. Είναι χρηστός, εύχρηστος, ελαφρός, όπως μας διαβεβαίωσε ο Κύριός μας. Αυτός με τη λυτρωτική Του χάρη τον κάνει ανάλαφρο και την σταυρική μας πορεία ευχάριστη.  Μας καλεί: Ελάτε κοντά μου όλοι οι κουρασμένοι και βαρυφορτωμένοι από το άχθος της αμαρτίας, από τα προβλήματα και τα βάσανα της ζωής και Εγώ θα σας αναπαύσω. Μπείτε στο δικό μου ζυγό, βαδίστε στη δική μου πορεία, παραδειγματιστείτε από τη δική μου πραότητα και ταπεινή και καταδεκτική καρδιά, η οποία φλέγεται από αγάπη για σας και βρείτε πραγματική και μόνιμη ανάπαυση στις κουρασμένες και ταλαιπωρημένες ψυχές σας. Εγώ θα κάνω ελαφρό και εύχρηστο το σταυρικό φορτίο της ζωής μας! Τέτοια παρηγορητικά λόγια αγάπης και συμπόνιας προς τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο δεν ξεστόμισε ποτέ κανένας ιδρυτής θρησκείας, φιλόσοφος, κοινωνικός αναμορφωτής. Τα διακήρυξε ο μόνος πραγματικός φιλάνθρωπος, ο Ενανθρωπήσας Θεός μας, ο Κύριός μας και Λυτρωτής μας Χριστός. Εμείς δεν έχουμε παρά να αποδεχτούμε την πρόσκληση της σωτηρίας μας, να Του πούμε το μεγάλο και αποφασιστικό, Ναι! Να Του παραδοθούμε ψυχή τε και σώματι, να ανήκουμε μόνο σ’ Αυτόν. Να αλλάξουμε πορεία στη ζωή μας.

       Το κατανυκτικό κλίμα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής μπορεί να μας βοηθήσει να πραγματοποιήσουμε αυτό το μεγάλο άλμα μας, από τους κακοτράχαλους και σκοτεινούς δρόμους της αμαρτίας, οι οποίοι οδηγεί στη φθορά και το θάνατο, στο ολόφωτο δρόμο της σωτηρίας, στην ένωσή μας με το Σωτήρα μας Χριστό, στην ουράνια βασιλεία του Θεού, στην αιώνια ζωή και μακαριότητα. Και κάτι τελευταίο και σημαντικό: να βάλλουμε το Σταυρό στη ζωή μας. Να Θωρακιστούμε με αυτόν. Να κάνουμε το σημείο του σταυρού, όταν σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας, όταν

τρώμε, όταν φεύγουμε από το σπίτι και σταυρώνουμε την πόρτα, όταν περνάμε μπροστά από εκκλησία. Όταν ακούμε κάτι καλό ή κακό. Όταν πάμε για ύπνο το βράδυ. Να Φοράμε πάντα επάνω μας σταυρό. Διότι «Χριστιανός χωρίς το σημείο του Σταυρού, μοιάζει με στρατιώτη χωρίς όπλο», όπως μας βεβαιώνει ο άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος!

      Την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί να προσκυνήσουμε τον Τίμιο Σταυρό, για να πάρουμε δύναμη και κουράγιο, να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος τον πνευματικό μας αγώνα. Να τρέψουμε σε άτακτη φυγή τον αντίδικό μας διάβολο, ο οποίος πασχίζει να μας πάρει με το μέρος του και να μας αποσπάσει από το Θεό. Να καταλάβουμε ότι το πραγματικό μας συμφέρον είναι να είμαστε με το Θεό, έστω και αν μας φαίνεται δύσκολη αυτή η σχέση, παρά με τον πλάνο, ο οποίος μας ωραιοποιεί την αμαρτία, για να μας παρασύρει στον όλεθρο. Ας σπεύσουμε λοιπόν να γονατίσουμε μπροστά στο υπέρτατο και σωτήριο αυτό σύμβολο της Εκκλησίας μας, για να λάβουμε τη χάρη του Θεού και τη δύναμη να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα, φθάνοντας καθαρμένοι και αγιασμένοι στο Άγιο Πάσχα, να βιώσουμε οντολογικά το μέγα και κοσμοσωτήριο γεγονός της Θείας Εγέρσεως, την κατάργηση του θανάτου και την ελπίδα της δικής μας αναστάσεως!