«Ὑπέρ βωμῶν κ ἑστιῶν» 13.06.2025: «Προσωπικὸς ἀριθμὸς καὶ ἠλεκτρονικές ταυτότητες: Εἶναι πνευματικὸ θἐμα;»
Α'και Β' μέρος μαζί (στο Extra Channel έπειξαν τα δύο μέρη ως δύο ξεχωριστές εκπομπές 13.06.25 και 20.06.25)
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Πρωτοπρεσβύτερος Πατήρ Ἰωάννης Φωτόπουλος, Νομικός-Θεολόγος
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Δημήτριος Χιωτακάκος - Δρ. Πληροφορικῆς κ Τηλ/νιῶν
† Ὁ Μητροπολίτης Ἀντινόης Παντελεήμων Λαμπαδάριος
Ἐφησυχάζων Μητροπολίτης Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς
Μὲ ἀφορμὴ πρόσφατες δηλώσεις τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ΓΕΩΡΓΙΟΥ, περὶ ἀναγνώρισης τοῦ Βαπτίσματος τῶν ἑτεροδόξων ποὺ τελέστηκε στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔχω νὰ παρατηρήσω τὰ ἑξῆς:
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τὴν ἡμέρα ποὺ ἀναλήφθηκε ὁ Κύριος στοὺς οὐρανούς, ἔλαβαν τὴν ἐντολὴ νὰ πορευθοῦν καὶ ἀφοῦ διδάξουν τοὺς ἀνθρώπους τὰ ὅσα Ἐκεῖνος δίδαξε, προέτρεψε νὰ βαπτίζουν ὅσοι θὰ πιστέψουν στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τονίζοντας ὅλως ἰδιαιτέρως νὰ τηροῦν ὅσα Ἐκεῖνος δίδαξε.
Τὸ μόνον κανονικὸ Βάπτισμα εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τελεῖται ἀπὸ κανονικὸ Ἐπίσκοπο ἢ Πρεσβύτερο μὲ τὴν τριττή βύθιση καὶ ἀνάδυση τοῦ βαπτιζομένου, ἐπικαλουμένου τό ὄνομα τῆς ἉγίαςΤριάδος. Οὕτως ὥστε νὰ συμβολίζει τὴν τριήμερο Ταφὴ καὶ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ τοὺς πρώτους αἰῶνες ἡ παγκόσμια Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν ἀναγνώρισε ποτὲ τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν. Ἀπαιτοῦσε τὴν ἄρνηση τῆς αἱρέσεως καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων Δογμάτων.
Τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν (ἑτεροδόξων) καὶ σχισματικῶν θεωρεῖται ἄκυρο μὴ δυνάμενο νὰ ἀναγεννήσει τὸν ἄνθρωπο. Ἑπομένως, οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοί, εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὸ κανονικὸ Σῶμα τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, δὲν ὑπάρχει σωτηρία.
Οἱ αἱρετικοὶ-ἑτερόδοξοι καὶ σχισματικοὶ δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ κοινωνοῦν Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ.
Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία δέχτηκε νὰ γίνονται μικτοὶ γάμοι, αὐτὸ τὸ ἔπραξε μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι τὸ Ὀρθόδοξο μέλος θὰ ὁδηγήσει τὸ ἕτερο μέλος στὴν ὀρθὴ Πίστη.
Τὸ ὅτι γίνονται μικτοὶ γάμοι, δὲν σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζομε καὶ τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τονίζουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ βαπτίζεται ἀπὸ τὴν ὅποια αἵρεση, δὲν καθαρίζεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ μᾶλλον μολύνεται ἀκόμα περισσότερο.
Σήμερα, δυστυχῶς, περιφρονοῦμε τὴν ὀρθὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας δῆθεν γιὰ “ἀγάπη καὶ ἑνότητα” τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Κάλυμνος, 31 Μαΐου 2025
Τα ψυχοσάββατα, τα κόλλυβα και η
περιφρόνησή τους
Άρθρο του μακαριστοῦ πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη
Δυστυχῶς, τά κόλλυβα, ἡ οὐσιαστική αὐτή προσφορά πρός
τούς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, ἒχει ὑποστεῖ ἀλλοιώσεις καί διαφοροποιήσεις
πού τείνουν νά ἀπαξιώσουν τή σημασία καί τό μέγεθος τοῦ Μυστηρίου…
Τά Σάββατα, πρό τῆς Κυριακῆς τῆς
Ἀπόκρεω καί πρό τῆς Πεντηκοστῆς, εἶναι Ψυχοσάββατα, δηλαδή “μνεία
πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς Χριστιανῶν”.
Τό ἐσπέρας τῆς
Παρασκευῆς καί τό πρωί τοῦ Σαββάτου, πλῆθος λαοῦ, προσέρχεται εἰς τούς
κοιμητηριακούς ἢ ἐνοριακούς Ναούς. Ἐκεῖ ψάλλεται ὁ νεκρώσιμος κανόνας καί τό
μνημόσυνο “ὃ οἱ θειότατοι πατέρες ἐθέσπισαν” ὑπέρ πάντων τῶν “ἐπ’ ἐλπίδι
ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου κεκοιμημένων εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν”.
Πρός τιμήν τους προσκομίζουν οἱ πιστοί κόλλυβα. Τό ἒθιμο τῶν κολλύβων
εἶναι πάρα πολύ παλαιό. Οἱ ρίζες του χάνονται στίς πρό Χριστοῦ ἐποχές.
Τά κόλλυβα εἶναι σιτάρι βρασμένο. Ἒχουν τή μορφή στολισμένου δίσκου ἢ πιάτου μέ ξηρούς καρπούς, καρύδια,
σταφίδα, ρόδι καί κυρίως ζάχαρη. Συμβολίζουν τήν κοινή μας ἀνάσταση.
Ὃπως ὁ σπόρος τοῦ σιταριοῦ πέφτει στή γῆ, θάβεται, χωνεύεται, σαπίζει καί στή
συνέχεια φυτρώνει καλύτερος καί ὡραιότερος, ἒτσι καί τό νεκρό σώμα τοῦ ἀνθρώπου
θάβεται στή γῆ, λιώνει καί σαπίζει, γιά νά ἀναστηθῇ καί πάλι ἂφθαρτο,
ἒνδοξο καί αἰώνιο. Αὐτήν τήν εἰκόνα μᾶς δίδει ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος
στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή, καθώς καί ὁ Χριστός γιά τήν Ἀνάστασή Του.
“Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν ἀποθάνῃ,
αὐτός μόνος μένει˙ ἐάν δέ ἀποθάνῃ πολύν καρπόν φέρει”.(Ἰω. 12,24).
Δυστυχῶς, ἡ οὐσιαστική αὐτή προσφορά
πρός τούς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, τόσο ἀπό λειτουργική ὃσο καί ἀπό
σωτηριολογική ὁπτική, τά τελευταῖα χρόνια ἒχει ὑποστεῖ ἀλλοιώσεις καί
διαφοροποιήσεις πού τείνουν νά ἀπαξιώσουν τή σημασία καί τό μέγεθος τοῦ Μυστηρίου.
Ὁ χαρακτήρας τῶν κολλύβων ἒχει ἀπό πολλούς ἀλλοιωθεῖ μέ τήν ἀνοχή, ἀλλά
καί τήν παρότρυνση, σέ μερικές περιπτώσεις, τῶν ὑπευθύνων
ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, πού χαράζουν μιά διαφορετική γραμμή ἀπό αὐτήν τῆς
παραδόσεως. Ἒτσι δυστυχῶς παρουσιάζεται μιά εἰκόνα κωμικοτραγική,
πού οὐδόλως συνάδει μέ τό πνεῦμα καί τή σημασία τοῦ Σαββάτου τῶν ψυχῶν.
Ἀντί, λοιπόν, κολλύβων, γεμίζει ὁ
Ἱερός Ναός μέ πάσης φύσεως πίττες καί γλυκίσματα. Πρόσφορα, κουλούρια καί
τσουρέκια, ἕως φροῦτα ἐποχῆς ἀπό τόν μανάβη, τά ἐποχιακά ροδάκινα, κεράσια καί
βερίκοκα, συνθέτουν εἰκόνα ἀπρέπειας πρός τό Ναό καί προσβολῆς πρός τήν
μνήμη τῶν κεκοιμημένων. Οἱ γιαγιάδες μας τά παλαιότερα χρόνια, προσέφεραν
κεράσματα, πίττες καί γλυκά κατά τά Ψυχοσάββατα, ἀλλά ἒξω, στήν αὐλή τῆς
Ἐκκλησίας. Μέσα στό Ναό, προσκόμιζαν τά κόλλυβα μόνο γιά τήν
ἀκολουθία.
Εἶναι παράξενο, σέ μιά ἐποχή πού οἱ νοικοκυρές, καταφέρνουν νά παρασκευάσουν τά πιό πολύπλοκα γλυκά, νά μήν ἒχουν διάθεση νά βράσουν λίγο στάρι, γιά νά τιμήσουν τούς κεκοιμημένους συγγενεῖς τους. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ἡ ἐτοιμασία τῶν κολλύβων ἀποτελεῖ ἓνα εὐλογημένο ἐργόχειρο πρός ὠφέλεια τῆς ψυχῆς καί ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου σέ συνδυασμό μέ τήν μονολόγιστη εὐχή ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων κατά τήν προετοιμασία τῶν κολλύβων, ὃπως καί κατά τό ζύμωμα προσφόρου γιά τήν Θεία Λειτουργία, βοηθοῦν πολύ στήν ἐγρήγορση τῆς ψυχῆς. Μέ αὐτόν τόν τρόπο τιμᾶται ἡ παράδοση καί ἐπισφραγίζεται τό νόημα μέ τό ὁποῖο περιβάλλει ἡ Ἐκκλησία τό εὐλογημένο Ψυχοσάββατο.
ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
Μεγάλο προβληματισμὸ καὶ ἀνησυχία μᾶς προκάλεσε ἡ ἔκπτωση τοῦ Πανιερωτάτου Ἐπισκόπου Τυχικοῦ ἀπὸ τὸ Μητροπολιτικὸ Θρόνο τῆς Πάφου, τόσο ὡς πρὸς τὸ κατηγορητήριο, ὅσο καὶ ὡς πρὸς τὴ διαδικασία ποὺ ἀκολουθήθηκε, μὲ τὴν ὁποία παραβιάστηκε κατάφωρα ὁ καταστατικὸς χάρτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀλλὰ καὶ οἱ στοιχειώδεις δικονομικοὶ κανόνες, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ τηροῦνται πρωτίστως ἀπὸ τὰ ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια, ὥστε νὰ μὴν ἀφήνεται οὔτε ὑποψία ἄδικης μεταχείρισης τοῦ κατηγορουμένου, ποὺ θὰ προκαλοῦσε σκανδαλισμὸ στοὺς πιστοὺς καὶ ἀπώλεια τῆς ἐμπιστοσύνης στὴν δικαιοκρισία τῶν δικαζόντων Ἀρχιερέων.
Ἐδῶ καὶ μῆνες, ἦλθε στὸ φῶς τῆς δημοσιότητας ἡ ἄρνηση τοῦ Μητροπολίτου Τυχικοῦ νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν Πάπα τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποφασιστεῖ νὰ κομίσει τὴν κάρα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴν Πάφο. Βεβαίως εἶναι ἀμφισβητούμενη ἡ γνησιότητα τῶν λειψάνων πού κατέχουν οἱ παπικοί, ἄν δέν εἶναι ἀπό τό μεγάλο πλιάτσικο τῶν σταυροφόρων τοῦ 1204, ὅπου ἅρπαξαν χιλιάδες ἱερά λείψανα ἀπό τήν Ἀνατολή. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἡ κάρα τοῦ Ἁγίου Λαζάρου βρίσκεται στήν Κύπρο, ἀλλά παρουσιάζεται καί σέ παπικό ναό τῆς Μασσαλίας!
Ἀλλά δέν εἶναι μόνο ἐκεῖ τό πρόβλημα. Τέτοιες ὑποδοχὲς συνοδεύονται συνήθως μὲ συμπροσευχὲς καὶ οἰκουμενιστικοὺς λόγους, ποὺ ἀμβλύνουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ καὶ ἐμπεδώνουν τὴν πλάνη ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἔχει οὐσιαστικὲς διαφορὲς ἀπό τὸν παπισμό.
Ἡ ἐπαινετὴ αὐτὴ ἄρνηση τοῦ Πανιερωτάτου προκάλεσε τὴν ὀργὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου καὶ ἔφερε σὲ δυσμένεια τὸν Ἐπίσκοπο Τυχικό, δρομολογώντας τὶς ἐξελίξεις γιὰ τὴν ἔκπτωσή του.
Ἡ ἐπιφυλακτικότητα τοῦ Πανιερωτάτου ἀπέναντι στοὺς μικτοὺς γάμους Ὀρθοδόξων μὲ ἑτεροδόξους ἀποτέλεσε μέρος τοῦ κατηγορητηρίου, παρ' ὅτι αὐτοὶ οἱ γάμοι ἀπαγορεύονται ρητὰ ἀπὸ τοὺς θεοπνεύστους Ἱεροὺς Κανόνες! Συγκεκριμένα οἱ μικτοὶ γάμοι ἀπαγορεύονται ἀπὸ τὸν ιδ΄ Ἱερὸ Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν οβ΄ Ἱερὸ Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τοὺς ι΄ καὶ λα΄ Ἱεροὺς Κανόνες τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου καὶ τὸν κθ΄ Ἱερὸ Κανόνα τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου.
Ὡς Ποιμένας πού νοιάζεται γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ καὶ σωτηρία τῶν πνευματικῶν του τέκνων, ὁ Ἐπίσκοπος προέτρεπε τό ἑτερόδοξο μέρος νά βαπτισθεῖ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μένοντας πιστὸς στὶς ἀρχιερατικές του ὑποσχέσεις νὰ τηρεῖ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες. Δικάστηκε ἐπειδὴ ἐνδιαφέρθηκε ὡς λόγον ἀποδώσων, γιά νά βοηθήσει τίς ψυχές πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός καί ὄχι γιά νά κάνει δημόσιες σχέσεις. Οἱ πιστοί τῆς Πάφου μαρτυροῦν ὅτι τά δύο ἔτη πού εἶναι Μητροπολίτης τους, ἐπικεντρώθηκε στά πνευματικά καί ἡ περιφέρειά τους γνώρισε πνευματική ἄνθιση.
Ἡ ἀντιαιρετικὴ στάση τοῦ Μητροπολίτου Πάφου, εἶναι ἄξια ἐπαίνου καὶ ὄχι τιμωρίας. Δὲν γνωρίζουμε ἐπί μέρους καταστάσεις καὶ ἐνδεχόμενα λάθη του, ὅμως αὐτὰ ποὺ εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας, δὲν μποροῦν νὰ ἀποτελοῦν σὲ καμμία περίπτωση αἰτία τόσο σκληρῆς καὶ πρωτοφανοῦς τιμωρίας, ὅταν τὴν ἴδια στιγμὴ ἀμνηστεύονται στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς σοβαρὲς καταπατήσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὅπως οἱ συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, ἡ χειροτονία κωλυματούχων κληρικῶν, τὸ μεταθετὸ καὶ ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.
Μάλιστα, διέρρευσε ὅτι σὲ ἀντίστοιχη δυσμένεια βρίσκεται καὶ ὁ Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, ἐπειδὴ διετύπωσε εὐθέως τὴν ἀντίθεσή του στὸν Πάπα καὶ τὸν παπισμό!
Εἶναι σημεῖο πνευματικῆς κατάπτωσης, ἡ ποινικοποίηση τοῦ ἀντιαιρετικοῦ λόγου. Οἱ Ἅγιοι Ἱεράρχες ὅλων τῶν ἐποχῶν εἶχαν ὡς κύριο ἔργο τους τὴν καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων, ὄχι ἐπειδὴ μισοῦσαν τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ διότι ἡ αἵρεση εἶναι διαστροφὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἀπομακρύνει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ σωτηρία. Κανένας ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἱεράρχες δὲν ἁγίασε κάνοντας διπλωματία μὲ τὸν Πάπα καὶ τὶς χιλιάδες παραφυάδες τοῦ προτεσταντισμοῦ. Αὐτὲς οἱ κινήσεις διπλωματικῆς προσέγγισης μὲ συμπροσευχὲς καὶ ὑποχωρήσεις, εἶναι οἱ «κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου» κατὰ τὸν Ἅγιο Παΐσιο καὶ θὰ ἔπρεπε οἱ Ἱεράρχες ποὺ νοιάζονται γιὰ τὴ σωτηρία τὴ δική τους καὶ τοῦ ποιμνίου τους νὰ τὶς ἀποφεύγουν.
Ἐκφράζουμε τὴ θλίψη μας γιὰ τὴν παράνομη κατὰ τὸν ἐκκλησιαστικὸ χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου διαδικασία ἔκπτωσης τοῦ Μητροπολίτου Πάφου Τυχικοῦ. Ἡ θλίψη μας εἶναι ἀκόμα μεγαλύτερη ἐπειδὴ στὸ ἐπίσημο ἀνακοινωθὲν τῆς κυπριακῆς Συνόδου ὑπῆρξε παραδοχὴ ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση πίεσε τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου γιὰ αὐτὴ τὴν ἀπόφαση, διὰ τῆς ὑπουργοῦ παιδείας! Ἐπιπλέον παραδοχὴ ὑπῆρξε καὶ γιὰ τὴν ἀναρμόδια ἀνάμιξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, γεγονὸς ποὺ δείχνει ὅτι ὄχι μόνο ἀμνηστεύεται ἐκκλησιαστικὰ ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας, ἀλλὰ ὅτι χρησιμοποιοῦνται καὶ ἀπὸ τὰ ὄργανα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οἱ ἀντιχριστιανικὲς παπικὲς πρακτικὲς τοῦ ἀστήρικτου θεολογικὰ πρωτείου ἐξουσίας.
Κλείνοντας, ἀφιερώνουμε στὸν Μητροπολίτη Τυχικὸ τὰ προφητικὰ λόγια τοῦ λαοφιλοῦς μακαριστοῦ Ἱεράρχου, Αὐγουστίνου Φλωρίνης: «Χίλιες φορὲς διάκος, χίλιες φορὲς καλόγερος μὲ Χριστό, παρὰ πατριάρχης ποδοπατῶν θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας! Χίλιες φορὲς ἐξόριστος στὰ μπουντρούμια, παρὰ ἄθλιος ρασοφόρος κηρύττων τὸ ψεῦδος!»
Μετάφραση 15ου Κανόνα Α’-Β’ Συνόδου
15ος Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου επί Μεγάλου
Φωτίου (861) – Μετάφραση και πρωτότυπο κείμενο
Οι λέξεις μέσα σε αγκύλες ([ ]) είναι δική μας
προσθήκη για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
«Ἐκεῖνα πού
έχουν ορισθεί [ἀπό τούς προηγούμενους Ἱερούς Κανόνες, δηλ. τόν 13ο καί 14ο τῆς
Πρωτοδευτέρας Συνόδου] γιά πρεσβυτέρους, ἐπισκόπους καὶ μητροπολίτες, πολύ
περισσότερο ἰσχύουν καί γιά τούς Πατριάρχες. Ὥστε, ὅποιος
πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκοπος ἤ μητροπολίτης τολμήσει νά σταματήσει τήν
[ἐκκλησιαστική] κοινωνία μέ τόν πατριάρχη στόν ὁποῖο ὑπόκειται καί δέν τόν
μνημονεύει ὀνομαστικῶς ―ὅπως εἶναι ὁρισμένο καί διατεταγμένο στήν
τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας―, ἀλλά κάνει σχίσμα πρίν ἀπό τη συνοδική απόφανση
καί ὁριστική του καταδίκη [ἐννοεῖ τοῦ Πατριάρχη], αὐτόν [τόν
κληρικό] ὅρισε ἡ ἁγία Σύνοδος [δηλ. ἐκείνη πού νομοθετεῖ τά παρόντα, ἡ
Πρωτοδευτέρα ἐπί Μ. Φωτίου] νά μήν ἱερουργεῖ καθόλου, ἐφ’ ὅσον [πρώτα] ἐλεγχθεῖ
ἄν ὄντως παρανόμησε. Καί, βέβαια, αὐτά ἔχουν μέν ὁρισθεῖ καί θεσμοθετηθεῖ γιά
ἐκείνους [τούς κληρικούς] πού βρίσκουν πρόφαση νά διακόψουν την κοινωνία γιά
κάποια παραπτώματα [δηλ. προσωπικά ἁμαρτήματα] πού ἐγκαλοῦνται οἱ δικοί τους
Πρόεδροι [δηλ. οἱ πνευματικοί τους προϊστάμενοι], προκαλώντας σχίσμα καί
διασπώντας τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐκεῖνοι ὅμως [οἱ κληρικοί] πού ἐξ αἰτίας κάποιας αἱρέσεως ―καταδικασμένης
ἀπό Ἃγιες Συνόδους ἤ Πατέρες― διέκοψαν τήν [ἐκκλησιαστική] κοινωνία μέ τόν
Πρόεδρό τους [δηλ. τον πνευματικό τους προϊστάμενο], ἐπειδή ἐκεῖνος
κήρυττε τήν αἵρεση δημόσια καί ἀπροκάλυπτα, αὐτοί λοιπόν ὄχι μόνο δέν
ὑπόκεινται σέ Κανονικό ἐπιτίμιο ―ἀποτειχιζόμενοι ἀπό τόν, κατ’
ὄνομα, ἐπίσκοπο καί πρίν ἀπό τή συνοδική ἀπόφαση [πού θά τόν καταδικάσει]―, ἀλλά
καί πρέπει, από τους Ορθοδόξους, νά τούς ἀποδοθεῖ ἡ τιμή πού τούς ἀξίζει! Διότι
δέν ἐναντιώθηκαν σέ ἐπισκόπους [ὅπως τούς θέλει ὁ Χριστός] ἀλλά σέ
ψευδεπισκόπους καί σέ ψευδοδιδασκάλους! [Κι ὄχι μόνο] δέν κατατεμάχισαν μέ
σχίσμα τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά, [ἀντιθέτως], προφύλαξαν τήν Ἐκκλησία
ἀπό σχίσματα».
ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ:
«Τὰ ὁρισθέντα
ἐπὶ πρεσβυτέρων καὶ ἐπισκόπων καὶ μητροπολιτῶν, πολλῷ μᾶλλον καὶ ἐπὶ
πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε, εἴ τις πρεσβύτερος ἤ ἐπίσκοπος ἢ μητροπολίτης
τολμήσειεν ἀποστῆναι τῆς πρὸς τὸν οἰκεῖον πατριάρχην κοινωνίας καὶ μὴ ἀναφέρει
τὸ ὄνομα αὐτοῦ, κατὰ τὸ ὡρισμένον καὶ τεταγμένον, ἐν τῇ θείᾳ μυσταγωγίᾳ, ἀλλὰ
πρὸ ἐμφανείας συνοδικῆς καὶ τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως σχίσμα ποιήσει,
τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία σύνοδος, πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι, εἰ
μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας. Καὶ ταῦτα μὲν ὥρισται καὶ ἐσφράγισται περὶ
τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων καὶ σχίσμα
ποιούντων καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. Οἱ γὰρ δι’ αἱρεσίν τινα,
παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας
ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ
γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ
κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς
τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς
τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οἱ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ
ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον,
ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».
Η Νέα Εποχή και οι διδασκαλίες της είναι μια πραγματικότητα σήμερα που έχει να αντιμετωπίσει κάθε άνθρωπος που πιστεύει στο Χριστό. Στο βίντεο εξηγείται γιατί αυτές οι διδασκαλίες και οι αντίστοιχες πρακτικές της Νέας Εποχής είναι ξένες και ασύμβατες στην αληθινή χριστιανική πίστη.
Επιμέλεια Βασίλειος Ευσταθίου
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 2α Ιουνίου 2025
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΤΗΣ «ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑΣ» ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
Κατά την μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής εορτάζουμε το μέγα και κοσμοσωτήριο γεγονός της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο, το Οποίο φώτισε τους Αγίους Αποστόλους, τους ενδυνάμωσε και τους ετοίμασε για το ιεραποστολικό τους έργο. Την ίδια αυτή ημέρα, με το φλογερό κήρυγμα του Αποστόλου Πέτρου, «ἀσμένως ἀποδεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι» (Πραξ.2,41). Δηλαδή ιδρύθηκε η επί γης η Αγία Εκκλησία του Θεού. Το μεγάλο και υπερφυσικό αυτό γεγονός συνοδεύτηκε και από άλλα θαυμαστά φαινόμενα, όπως η ισχυρή βοή, οι διαμοιραζόμενες γλώσσες «ὡσεὶ πυρός» και η γλωσσολαλιά, όταν οι Απόστολοι «ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» (Πραξ.2,4).
Εν όψει της μεγάλης εορτής έρχεται στο νου μας μια σοβαρή παρεκτροπή από μέρους πολλών αιρετικών και κυρίως των Πεντηκοστιανών, οι οποίοι, για να δώσουν κύρος και υπόσταση στις ποικίλες ομάδες του χώρου, συνδυάζουν τις δοξασίες τους με το μεγάλο γεγονός της Πεντηκοστής.
Να αναφέρουμε, κατ’ αρχήν, ότι οι συναθροίσεις των Πεντηκοστιανικών Ομάδων ανήκουν στο χώρο του αιρετικού Προτεσταντισμού και πιο συγκεκριμένα, στον κλάδο του «Νεοπροτεσταντισμού». Οι Πεντηκοστιανοί ως κίνημα ξεκινούν επίσημα στις αρχές του 20ου αιώνα, στην Αζούσα της Καλιφόρνιας στις Ηνωμένες Πολιτείες και εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο. Βασική διδασκαλία τους είναι ότι «αναβιώνουν» το «γεγονός της Πεντηκοστής», λαμβάνοντας οι πιστοί των ομάδων τους «το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος», όπως οι Άγιοι Απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής, παρερμηνεύοντας το λόγο του Κυρίου «ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Ιωάν.3,5). Με άλλα λόγια, θεωρούν ότι το Βάπτισμα δεν αρκεί να σωθεί κάποιος, αλλά απαιτείται να «βαπτισθεί και με Πνεύμα Άγιο».
Όποιοι προσχωρήσουν στις συγκεκριμένες αυτές ομάδες και «βαπτίστηκαν με Πνεύμα Άγιο», εκδηλώνουν το φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς». Οι «αναγεννημένοι» οπαδοί τους, «πληρώνονται» από το Άγιο Πνεύμα, όπως οι Απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής και «λαλούν ετέρες γλώσσες». Στην αντίθετη περίπτωση η «αναγέννηση» δεν έγινε! Επίσης διδάσκουν ότι η γνησιότητα των «εκκλησιών» τους έγκειται κύρια στο φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς» και ορίζουν ως «νόθες» όλες τις άλλες χριστιανικές «εκκλησίες» και μαζί την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, επειδή εξέλειπε το φαινόμενο αυτό!
Πριν δούμε αν το φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς» είναι όντως «έμπνευση» του Αγίου Πνεύματος και άρα δηλώνει την γνησιότητα των «εκκλησιών» του χώρου, να γνωρίσουμε στους αναγνώστες μας ότι η «γλωσσολαλιά» είναι ένα πολύ παλιό φαινόμενο, το οποίο το συναντάμε αρχικά σε ειδωλολατρικές θρησκευτικές τελετουργίες. Σε σχετική μελέτη διαβάζουμε: «Η πιο γνωστή περίπτωση είναι ίσως το μαντείο των Δελφών όπου η Πυθία, αφού μύριζε τον καπνό από καιόμενα φύλα δάφνης, έβγαζε άναρθρους, ακατανόητους φθόγγους, παρόμοιους της σύγχρονης γλωσσολαλιάς, που υποτίθεται ήταν προφητεία από τους θεούς. Εκπαιδευμένοι ιερείς “μετέφραζαν” αυτή τη “γλώσσα των θεών” και έδιναν τις προφητείες τους στους ερωτώντες. Και γνωρίζουμε τι είδους «προφητείες» ήταν – αμφίσημες και ερμηνευόμενες κατά το συμφέρον. Παρόμοια περιστατικά γλωσσολαλιάς αναφέρονται στα γραπτά του Βεναμόν, Αιγύπτιου περιηγητή του 11 αιώνα π.Χ., στους Διαλόγους του Πλάτωνα και στην Αινειάδα του Βιργίλιου, καθώς και στη λατρεία του Απόλλωνα όπου οι “προφήτισσες” Σίβυλλες γλωσσολαλούσαν. Στην Αίγυπτο έχουν βρεθεί πάπυροι μαγείας, κάποιοι από τους οποίους καταγράφουν συλλαβές που δεν βγάζουν νόημα σε κάποια γνωστή γλώσσα. Επιστήμονες πιστεύουν ότι καταγράφουν αρχαία μορφή γλωσσολαλιάς. Περιστατικά γλωσσολαλιάς αναφέρονται από τη ζωή του Μωάμεθ, την θρησκευτική ισλαμική ομάδα των Μπεκτασήδων, στους Ινδουιστές φακίρηδες που πραγματοποιούν υπερφυσικά κατορθώματα, και πιο ανησυχητικά, τις δαιμονολατρικές δοξασίες της βουντού και της Σαντέρια στη λατινική Αμερική. Εμφανίζεται ακόμη σε άτομα που πάσχουν από σχιζοφρένεια»[1].
Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, το θαυμαστό φαινόμενο του «λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις» (Πραξ.2,4) κατά την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν ένα έκτακτο θαυμαστό φαινόμενο για να πληροφορηθεί το συγκεντρωμένο πλήθος κάτω από το υπερώο της Ιερουσαλήμ, όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι Απόστολοι, το κήρυγμά τους. Όπως μας αναφέρει ο ιερός συγγραφέας του Βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων, είχε συγκεντρωθεί πλήθος Ιουδαίων από όλες τις χώρες, για να εορτάσουν την εβραϊκή εορτή της Πεντηκοστής, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν γνώριζαν την Αραμαϊκή γλώσσα. Για τούτο, «Εξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ ᾿Ελαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, ᾿Ιουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν ᾿Ασίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, ᾿Ιουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ ῎Αραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;» (Πραξ.2,7-11). Ο Ιερός Χρυσόστομος μάς λέει, «ότι αυτό το χάρισμα το είχαν ανάγκη οι Απόστολοι, για να μπορέσουν να διδάξουν σέ όλους τούς λαούς το μήνυμα τού Ευαγγελίου». Οι Απόστολοι μιλούσαν στη γλώσσα τους και οι παριστάμενοι άκουγαν το κήρυγμα στη γλώσσα τη δική τους.
Είναι επίσης μαρτυρημένο πως στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες, υπήρχαν χαρισματικοί πιστοί, οι οποίοι είχαν το χάρισμα να μιλούν γλώσσες και να προφητεύουν, χωρίς να γνωρίζουμε επακριβώς πως ασκούνταν αυτό. Ο Απόστολος Παύλος βρήκε στην Κόρινθο κάποιους «μαθητές» πού είχαν βαπτισθεί στο βάπτισμα Ιωάννου και αγνοούσαν το Άγιο Πνεύμα. Τούς βάπτισε στο νερό και όταν έθεσε τα χέρια του στις κεφαλές τους «ήλθε το Πνεύμα το Άγιον επ’ αυτούς, ελάλουν τε γλώσσαις καί προεφήτευον» (Πράξ.19,1-7). Αυτό έγινε για να πεισθούν, αφ’ ενός οι ίδιοι ότι το Άγιο Πνεύμα δρα μέσα στην Εκκλησία, κι ακόμα, και αφ’ ετέρου για τους Ιουδαίους και Εθνικούς, να πεισθούν ότι η πίστη στο Χριστό είναι η μόνη αληθινή (Α΄ Κορ.14,22). Αλλά ο Απόστολος Παύλος διευκρινίζει κάτι πολύ σημαντικό: «Ο λαλών γλώσση ούκ ανθρώποις λαλεί αλλά τώ Θεώ· ουδείς γάρ ακούει, πνεύματα δε λαλεί μυστήρια» (Α΄ Κορ.14,2). Δηλαδή η γλώσσα δεν ακούγεται και δεν απευθύνεται στους ανθρώπους τούς πιστούς της Εκκλησίας σε ώρα ακολουθίας. Απευθύνεται στο Θεό. Κινείται η γλώσσα, χωρίς να ακούγεται φωνή. Κάτι που πολλοί την ταυτίζουν με την «νοερά προσευχή».
Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε πως το χάρισμα της γλωσσολαλιάς ο Παύλος το θέτει τελευταίο, μεταξύ των οκτώ χαρισμάτων: «Ο Θεός έθετο εν τή Εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών» (Α΄ Κορ.12,28). Αν είχε πρωταρχική σημασία, όπως ισχυρίζονται οι Πεντηκοστιανοί, θα το ανέφερε πρώτο. Επί πλέον θέτει πάνω από το χάρισμα της γλωσσολαλιάς την άσκηση της αγάπης, «Ζηλούτε τά χαρίσματα τά κρείττονα», «εάν ταίς γλώσσαις τών ανθρώπων λαλώ καί τών αγγέλων, αγάπην δέ μή έχω γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» (Α΄Κορ.13,1). Είναι επίσης μαρτυρημένο ότι συχνά στις συνάξεις γινόταν ακαταστασία και αταξία, από την εκδήλωση τέτοιων ενθουσιαστικών τάσεων και πρακτικών, τις οποίες ο Παύλος τις στηλίτευσε, διευκρινίζοντας ότι δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να μιλούν γλώσσες, «μη πάντες γλώσσαις λαλούσι» (Α΄ Κορ.12,30).
Είναι ιστορικά βεβαιωμένο πως το χάρισμα αυτό εξέλειπε ενωρίς από την Εκκλησία, διότι δεν εξυπηρετούσε πλέον την σκοπιμότητα για την οποία εμφανίστηκε. Επίσης εξέλειπε και για έναν άλλο λόγο, διότι ασκούσαν νόθα «γλωσσολαλιά» πολλές αιρετικές ομάδες (Γνωστικοί, Μοντανιστές, κλπ), για προσέλκυση οπαδών. «Τέτοια φαινόμενα παρουσιάσθηκαν κατά τον ΙΖ' αιώνα στους Ουγενόττους και κατά τον ΙΗ' αιώνα στους Γιανσενίτες της Γαλλίας. Στην Αγγλία το φαινόμενο παρουσιάσθηκε στους Κουάκερους και στους Μεθοδιστές, στους Μορμόνους και σε άλλες αμερικανικές Αιρέσεις»[2].
Το φαινόμενο αυτό αναβίωσαν κάποιες νεο-προτεσταντικές ομάδες στις Η.Π.Α., στα μισά του 19ου αιώνα. Ο Νέο-Προτεσταντισμός εμφανίστηκε στην αμερικανική ήπειρο και επικράτησε κυρίως ανάμεσα στους μετανάστες, οι οποίοι βίωναν άθλια ζωή, τεράστια προβλήματα, χαρακτηριζόμενος με ενθουσιαστικά και αποκαλυπτικά στοιχεία. Διάφοροι ηγήτορες αιρετικών ομάδων, προκειμένου να τους προσελκύσουν στις ομάδες τους, τους διέδιδαν την προσδοκία της «ταχέως ελεύσεως του Χριστού και της εγκαθίδρυσης της επί γης χιλιετούς βασιλείας του», ότι «ήταν κοντά η λύτρωσή τους από τα δεινά και τις κακουχίες που βίωναν», με την προϋπόθεση ότι έπρεπε να εναχθούν στις ομάδες τους, οι οποίες «κατείχαν την αυθεντικότητα του Ευαγγελικού Μηνύματος». Και για λόγους εντυπωσιασμού, αναβίωσαν και την «γλωσσολαλιά», όχι φυσικά της αρχαίας Εκκλησίας (πως θα μπορούσαν άλλωστε;), αλλά αυτή των αρχαίων αιρετικών! Από αυτούς την πήραν οι Πεντηκοστιανοί, οι οποίοι, όπως προαναφέραμε, την ανήγαγαν σε πρώτιστη «απόδειξη γνησιότητας» των «εκκλησιών» τους και της «πιστότητας» των οπαδών τους.
Αλλά τι είναι το φαινόμενο αυτό; Μας εξηγεί κατατοπιστικό άρθρο: «Η γλωσσολαλιά όπως τη συναντάμε είναι η ομιλία σε ακατανόητες συλλαβές και φράσεις. Κάποιες φορές μπορεί να είναι σε μία άλλη γλώσσα. Τις περισσότερες φορές όμως οι φθόγγοι δεν έχουν σχέση με καμία γνωστή γλώσσα. Υποστηρικτές λένε ότι οι ακατανόητες γλώσσες είναι γλώσσες αγγέλων. Όμως οι άγγελοι, όποτε εμφανίζονται στη Γραφή μιλούν σε ανθρώπινες γλώσσες. Αν υπάρχουν αγγελικές γλώσσες δεν τις γνωρίζουμε. Μαζί με τη γλωσσολαλιά εμφανίζονται επίσης προφητείες, θεραπείες, και μερικές φορές ακραία φαινόμενα όπως ήχοι ζώων, πτώση στο έδαφος, ακατάπαυστο γέλιο»[3]. Και συνεχίζει το αποκαλυπτικό δημοσίευμα: «Τα περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά η σύγχρονη γλωσσολαλιά τα έχει με τη γιόγκα, ειδικά στην πιο ακραία μορφή της, την γιόγκα κουνταλίνι. Μάλιστα στην κουνταλίνι γιόγκα όχι μόνο υπάρχει γλωσσολαλιά, αλλά και άλλα φαινόμενα που συναντάμε σε πιο ακραίους χαρισματικούς, όπως ακατάπαυστο γέλιο, ήχοι ζώων, πτώση στο έδαφος και αδυναμία κίνησης»[4]. Να διευκρινίσουμε πως η γιόγκα κουνταλίνι είναι μια ακραία μορφή άσκησης γιόγκα, έχοντας ως βάση την άκρατη σεξουαλικότητα, και «στόχος της πρακτικής είναι να "ξυπνήσει" αυτή την ενέργεια και να την οδηγήσει προς τα πάνω μέσα από τα τσάκρα (ενεργειακά κέντρα), ώστε να επιτευχθεί πνευματική αφύπνιση και ανώτερη συνείδηση»[5]!
Κατόπιν αυτών έγινε νομίζουμε κατανοητό ότι το αγιοπνευματικό χάρισμα του «λαλείν ετέραις γλώσσαις» της αρχαίας Εκκλησίας, ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με τα σύγχρονα φαινόμενα «γλωσσολαλιάς». Η άσκηση του γνησίου αυτού χαρίσματος είχε τον χαρακτήρα της ηρεμίας, της γαλήνης, της νηφαλιότητας και προπάντων της ενσυνείδητης κατάστασης. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στους Αγίους Αποστόλους, οι οποίοι έμπλεοι από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, «λαλούντων … τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ» (Πραξ.2,11), είχαν πλήρη πνευματική διαύγεια, μιλώντας στις καρδιές των παρισταμένων, ώστε «ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον» (Πραξ.2,7).
Αντίθετα το φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς» στους διαφόρους αιρετικούς (παλαιούς και σύγχρονους) δεν έχει το χαρακτήρα ηρεμίας και κυρίως της ενσυνείδητης κατάστασης. Είναι γνωστό, και όπως διαβάζουμε στο ανωτέρω παράθεμα, οι ασκούντες αυτό το «χάρισμα» όχι μόνο δεν διακατέχονται από νηφαλιότητα, αλλά αρχίζουν να φωνασκούν, να βγάζουν άναρθρες κραυγές, να τραβούν τα μαλλιά τους, να βγάζουν αφρούς από το στόμα, να θορυβούν και συχνά να πέφτουν σε κατάσταση έκστασης, ώστε να μην έχουν καμιά συναίσθηση της ύπαρξής τους! Κι’ ακόμα, εφόσον παρόμοια φαινόμενα συναντάμε και σε ομάδες του εξωχριστιανικού και αποκρυφιστικού χώρου, είναι δυνατόν να ταυτίζονται αυτά με το αγιοπνευματικό χάρισμα της Εκκλησίας; Κάθε άλλο!
Πως μπορεί να εξηγηθεί το σύγχρονο φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς» στους Νέο-προτεστάντες και κύρια στους Πεντηκοστιανούς; Από ψυχολογικής απόψεως εξηγείται ως ομαδική ψύχωση των οπαδών, ύστερα από κάποιο «φλογερό» κήρυγμα κάποιου «χαρισματικού» ομιλητή, ως ισχυρός μιμητισμός, αφού το «κάνουν οι άλλοι, ας το κάμω κι εγώ, γιατί πρέπει». Από θρησκευτικής απόψεως, ως απόλυτη υποταγή στην θρησκευτική ομάδα, της οποίας οφείλει ο οπαδός να ασπάζεται όλες τις δοξασίες και να εκτελεί με πιστότητα όλες τις πρακτικές της. Εν προκειμένω, οι οπαδοί έχοντας ταυτιστεί με την ομάδα, και εφ’ όσον η «γλωσσολαλιά» ορίζει την πιστότητα των οπαδών στην ομάδα, οφείλουν να την ασκούν, ακόμα και αν δεν είναι αυθόρμητη! Τέλος από θεολογικής απόψεως, χωρίς να απορρίπτουμε τους ψυχολογικούς και θρησκευτικούς λόγους, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ίσως είναι και δαιμονική κατάσταση. Και τούτο διότι, εφόσον απουσιάζει η Θεία Χάρις στις αιρετικές ομάδες, εισχωρούν οι δαιμονικές δυνάμεις, εμβάλλοντας στους πιστούς των θρησκευτικών ομάδων τέτοια φαινόμενα, τα οποία υπαγορεύουν ως «θεία», να τους παραπλανούν και να τους κρατούν στην πλάνη! Υπάρχουν μάλιστα και μαρτυρίες ότι κάποιοι (κυρίως αλλοδαποί) ακούν στη γλώσσα τους βλασφημίες στις αίθουσες των αιρετικών, κατά την άσκηση της «γλωσσολαλιάς», που σημαίνει ότι τα δαιμόνια βλασφημούν το Θεό, με τα στόματα των άτυχων πλανεμένων!
Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι η κριτική μας στο σύγχρονο φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς», η οποία ασκείται σε θρησκευτικές ομάδες και κοινότητες, εκτός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, τουτ’ έστιν της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, δεν έχει στόχο να μειώσει τους συνανθρώπους μας οι οποίοι ασπάζονται τις αρχές τους και επέλεξαν να είναι ενταγμένες σ’ αυτές, αλλά να καταδείξουμε σ’ αυτούς, με γνώμονα την αγάπη προς κάθε άνθρωπο, τις πλάνες, οι οποίες τις διαφοροποιούν από την Εκκλησία και τους στερούν την δυνατότητα της σωτηρίας. Ασκώντας το ποιμαντικό μας έργο, τις καταδεικνύουμε ως παγίδες του Σατανά, ο οποίος πασχίζει να ματαιώσει το έργο της σωτηρίας μας. Εν προκειμένω, θεωρούμε ότι το φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς» είναι ξένο προς την Εκκλησία και άρα έργο του «απαρχής αναθρωποκτόνου» (Ιωάν.6,44) διαβόλου, μια ακόμα θανάσιμη παγίδα του, να κρατά, με τοιούτου είδους «θαυμαστές» εκδηλώσεις, τους πλανεμένους στις πλάνες και πιστούς και αφοσιωμένους στις αιρετικές ομάδες.
Ως ισχυρή και ηχηρή απάντηση στους πλανεμένους, που θεωρούν ότι η άσκηση της «γλωσσολαλιάς» έχει πρωτεύουσα σημασία γι’ αυτούς και είναι δήθεν «καρπός» του Αγίου Πνεύματος, παραθέτουμε ένα σημαντικό λόγιο του Αποστόλου Παύλου, με το οποίο ο μεγάλος Απόστολος δίνει άλλη διάσταση στην «γλωσσολαλιά», συνδέοντάς την με την κατήχηση: «εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ μου πάντων ὑμῶν μᾶλλον γλώσσαις λαλῶν· ἀλλ᾿ ἐν ἐκκλησίᾳ θέλω πέντε λόγους διὰ τοῦ νοός μου λαλῆσαι, ἵνα καὶ ἄλλους κατηχήσω, ἢ μυρίους λόγους ἐν γλώσσῃ». Και συνεχίζει, στηλιτεύοντας φαινόμενα αταξίας, τα οποία προέρχονται από νόθες μορφές «γλωσσολαλιάς»: «᾿Αδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε. ἐν τῷ νόμῳ γέγραπται ὅτι ἐν ἑτερογλώσσοις καὶ ἐν χείλεσιν ἑτέροις λαλήσω τῷ λαῷ τούτῳ, καὶ οὐδ᾿ οὕτως εἰσακούσονταί μου, λέγει Κύριος» (Α΄Κορ.14,19-21). Σε άλλη περίπτωση επισήμανε πως το Άγιο Πνεύμα δεν μιλά στις καρδιές των γνησίων πιστών Του κατά τρόπο θορυβώδη και αλλοπρόσαλλο, αλλά, «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού... Ωσαύτως δε και το Πνεύμα συναντιλαμβάνεται ταις ασθενείαις ημών· το γαρ τι προσευξόμεθα καθό δει ουκ οίδαμεν, αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις· ο δε ερευνών τας καρδίας οίδε τι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι κατά Θεόν εντυγχάνει υπέρ αγίων» (Ρωμ.8, 14-16, 26, 27)! Και «στεναγμοί αλάλητοι» δεν είναι τίποτε άλλο από την γαλήνια εσωτερική, μη εξωτερικευμένη, βίωση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στους «αγίους», δηλαδή τους αληθινούς πιστούς, ένα αγιασμένο βίωμα, διαμετρικά αντίθετο με τις θορυβώδεις και αλλοπρόσαλλες εκδηλώσεις «γλωσσολαλιάς» των αιρετικών!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
[1]https://pisteuo.gr/%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF/
[3]https://pisteuo.gr/%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF/
[4] Όπου ανωτέρω
