ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 28η Ιουλίου 2025
Η ΠΑΠΙΚΗ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ «ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΠΥΡΟΣ»
Ο Παπισμός δεν είναι απλά αιρετικός, αλλά παναιρετικός, διότι, διαστρέφοντας την γνήσια βιβλική και αγιοπατερική παράδοση της Εκκλησίας, εφεύρε δεκάδες πλάνες, τις οποίες ενέταξε στο θρησκειοφιλοσοφικό και πολιτικοοικονομικό του σύστημα. Κοντολογίς, δεν άφησε σχεδόν τίποτε απαραχάρακτο από την πνευματική κληρονομιά της αρχαίας και αδιαίρετης Εκκλησίας του Χριστού. Μια λεπτομερής μελέτη των παπικών δοξασιών και πρακτικών, αποδεικνύει ότι αυτές είναι καταβολές του βάρβαρου και αιρετικού φραγκισμού, ο οποίος σταδιακά και με την χρήση βίαιων προελάσεων, κατέλαβε τον Πατριαρχικό θρόνο της Ρώμης και την μετέβαλε σε ένα από τα πολλά φραγκικά κράτη, το ισχυρότερο, ορίζοντάς την ως έδρα του Φράγκου υπερ-ηγεμόνα, ο οποίος περιβλήθηκε και την παπική εξουσία (καισαροπαπισμός – παποκαισαρισμός).
Για να εδραιωθεί αυτή η υπερ-εξουσία, η Δυτική Εκκλησία άρχισε να απογυμνώνεται από την γνησιότητα της ορθόδοξης παράδοσής της και να μεταλλάσσεται σε ένα ισχυρό φεουδαρχικό υπερ-κράτος. Άρχισε το «ξήλωμα» όλων των αρχών της χριστιανικής πίστεως, που ήταν αντίθετα με τις κοσμοκρατορικές βλέψεις του φραγκισμού. Έτσι άρχισαν να εισβάλλουν αιρετικές δοξασίες, οι οποίες θα έδιναν «θεολογική» θεμελίωση στις αρχές και τις πρακτικές του. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός, πως όλες οι παπικές κακοδοξίες έχουν άμεση σχέση με την στήριξη του πολιτικοοικονομικού συστήματος, το οποίο μας είναι σήμερα γνωστό ως Παπισμός και είναι απόρροια των φεουδαρχικών αρχών, που εφεύρε και εφάρμοσε ο φραγκισμός!
Έχουμε αναφερθεί, στις πολλές ανακοινώσεις μας, στις παπικές κακοδοξίες, αναλύοντας τες και αποδεικνύοντας ότι αυτές αποτελούν φρικώδεις αιρετικές διδασκαλίες, οι οποίες ορίζουν τον Παπισμό ως αίρεση, ως σύστημα αιρέσεων και κακοδοξιών.
Μια από τις αιρετικές δοξασίες του Παπισμού είναι και αυτή «Περί Καθαρτηρίου Πυρός», η οποία, όπως θα αναφέρουμε στη συνέχεια, ενέχει τεράστιες σωτηριολογικές επιπτώσεις στους πιστούς της παπικής «εκκλησίας». Δεν θεωρεί την σωτηρία δώρο του Θεού, ύστερα από μετάνοια του ανθρώπου, αλλά δικανικά, ως δούναι και λαβείν, μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού! Μάλιστα αυτή αποτελεί «δόγμα πίστεως» για την παπική «εκκλησία»!
Αλλά ας δούμε τι είναι αυτή η παπική πλάνη. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα από ένα πολύ κατατοπιστικό φυλλάδιο του μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου, με τίτλο: «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ»[1].
Στην παράγραφο για το «ΤΟ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ ΠΥΡ» σημείωσε: «Οἱ ψυχές πού ἔφυγαν ἀπροετοίμαστες γιά τήν ἄλλη ζωή, σύμφωνα μέ την πρωτοφανῆ καί νομικιστική ἀντίληψι τοῦ Παπισμοῦ, δέν πηγαίνουν οὔτε στον παράδεσο, οὔτε στήν κόλασι. Διέρχονται μέσα ἀπό ἕνα πῦρ. Κατά τήν παπική διδασκαλία τό Καθαρτήριο πῦρ εἶναι ἕνα εἶδος κολάσεως. Οἱ τιμωρίες εἶναι δύο: Ἡ στέρησις τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί ἡ τιμωρία τῶν αἰσθήσεων, μέ μόνη τήν διαφορά ὅτι τό πῦρ αὐτό ἔχει τέλος, ἐνῶ ἡ κόλασις εἶναι ἀτελεύτητη. Λέγουν οἱ Παπικοί: Ὅταν ἐξομολογεῖται κάποιος χριστιανός τους, ἀπαλλάσσεται ἀπό τίς ποινές τῶν βασάνων τῆς κολάσεως καί ἀπό τήν ἐνοχή τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά δέν ἀπαλλάσσεται ἀπό τίς πρόσκαιρες ποινές. Τί εἶναι οἱ πρόσκαιρες ποινές; Πιστεύουν ὅτι ὁ Θεός, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ χριστιανοῦ, εἶναι ἐξοργισμένος καί θα πρέπει τώρα ὁ χριστιανός νά ἐφαρμόση μία σειρά ἐπιτιμίων πού τοῦ ἐπέβαλλε ὁ Πνευματικός του, ὥστε νά ἐξευμενίση τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ. Δέν πιστεύουν ὅτι ἀρκεῖ για τήν ἐξιλέωσι τοῦ ἀνθρώπου ἡ Θυσία τοῦ Χριστοῦ στόν Γολγοθᾶ. Μέ τήν ἐκτέλεσι τῶν ἐπιτιμίων, πιστεύουν, ὅτι θά ἱκανοποιήσουν τήν θεία δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Ἐάν κάποιος πεθάνη, χωρίς νά ἐκτελέση τόν κανόνα τῶν ἐπιτιμίων, πηγαίνει στο Καθαρτήριο Πῦρ. Αὐτό εἶναι μία προσωρινή κόλασις, ὅπου ἡ ψυχή σταδιακά καθαρίζεται καί ἐξαγνίζεται. Κι αὐτό τό ἔργο γίνεται, πρίν ἀπό τήν τελική Κρίσι. Ἔτσι, σύμφωνα μέ τήν γελοία αὐτή διδασκαλία, δέν θά εὑρεθῆ κανείς παπικός χριστιανός στήν κόλασι, διότι ὅλοι, πρίν τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, θα ἔχουν μεταπηδήσει μέ τά «ταχυδακτυλουργικά» μέσα τοῦ πάπα στόν παράδεισο. Ἡ ὑπόθεσις ἔχει ἀκόμη πολύ ἐνδιαφέρον! Σύμφωνα μέ τήν παπική διδασκαλία, ἡ ἐκκλησία τους μπορεῖ νά ἐπιταχύνη τήν ἔξοδο μιᾶς ψυχῆς ἀπό τό Καθαρτήριο Πῦρ και νά τήν ἀπαλλάξη ἀπό τίς ποινές της. Πῶς γίνεται αὐτό; Λέγει ἡ διδασκαλία τους: Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἱκανοποίησε ὑπέρμετρα τόν Θεό Πατέρα, ὁπότε ὑπάρχει ἄφθονο περίσσευμα ἐξιλαστικῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ μας. Τό περίσσευμα αὐτό τό παίρνει ὁ πάπας καί τό προσφέρει σέ κάθε ψυχή πού τό χρειάζεται, ἀρκεῖ οἱ συγγενεῖς τους νά πληρώσουν στά ταμεῖα τοῦ Βατικανοῦ γιά λογαριασμό τῶν προσφιλῶν νεκρῶν τους!!! Τότε ὁ πάπας τούς χορηγεῖ τά πιστοποιητικά ἀφέσεως, τά λεγόμενα συγχωροχάρτια μέ τά ὁποῖα οἱ νεκροί τους μπαίνουν ἀπό τό “πῦρ” στον παράδεισο».
Και διευκρινίζει: «Οἱ παπικοί θεολόγοι προσπάθησαν νά στηρίξουν ἁγιογραφικά τήν παράξενη αὐτή διδασκαλία καί παρερμήνευσαν τόν χωρίο τοῦ Ματθαίου (12,32): “καὶ ὃς ἄν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι”. Λέγουν, ὅτι ἀπ᾿ αὐτό τό χωρίο εἶναι δυνατόν νά συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες καί στόν μέλλοντα αἰῶνα. Ἀλλά ἡ ἑρμηνεία δέν εἶναι αὐτή. Λέγοντας αὐτό τόν λόγο ὁ Χριστός ἐννοεῖ ὅτι οὐδέποτε θά συγχωρηθῆ ἡ βλασφημία αὐτή κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά θά τιμωρηθῆ καί σ᾿ αὐτή καί στήν ἄλλη ζωή.
Ἐπίσης οἱ παπικοί θεολόγοι ἐπικαλοῦνται καί τό παρόν χωρίο γιά νά στηρίξουν αὐτή τήν διδασκαλία τους: “εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός”. (Α΄Κορ. 3,15). Τό πῦρ, γιά τό ὁποῖον κάνει λόγον ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, δέν εἶναι πῦρ πού ἐνεργεῖ κατά τήν διάρκειαν παραμονῆς τῶν ψυχῶν στήν “μέσην κατάστασιν”, ὅπως λέγεται τό χρονικόν διάστημα πού μεσολαβεῖ ἀπό τήν ὥραν τοῦ θανάτου μας μέχρι τήν Δευτέραν Παρουσίαν. Μέ τό πῦρ αὐτό «θά δοκιμασθοῦν τά ἔργα πάντων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀνθρώπων κατά τήν ἐσχάτην ἡμέραν τῆς κρίσεως» (ΘΗΕ 8,1017-1018). Εἶναι δηλαδή κάτι ἐντελῶς διαφορετικόν ἀπό τήν κακοδοξίαν τοῦ Παπισμοῦ, ἡ ὁποία στήν οὐσίαν της προσβάλλει καί ὑποτιμᾶ τήν λυτρωτικήν θυσίαν τοῦ Θεανθρώπου. Ὡσάν νά μή ἦτο δηλαδή ἀρκετή ἡ θυσία του, τά λύτρα πού κατέβαλεν Ἐκεῖνος γιά τήν σωτηρίαν μας, καί πρέπει νά πληρώσωμεν καί ἐμεῖς! (Ἀπειλή γιά τήν Ὀρθοδοξίαν μας, Γ. Ψαλτάκη, Ἀδελφ.Σωτήρ. 2007, σελ.173).
Ἐφ᾿ὅσον ὁ πάπας, διατυμπανίζεται καί λέγεται ὅτι εἶναι φιλάνθρωπος και ἀγαθός, γιατί δέν συγχωρεῖ μέ μιᾶς ὅλες τίς ἁμαρτίες τῶν ἀποθανόντων ν᾿ ἀπαλλαγοῦν κι αὐτοί ὁριστικά ἀπό τά βάσανα τοῦ καθαρτηρίου πυρός; Γιατί βγάζει μόνο αὐτούς πού θά πληρώσουν οἱ συγγενεῖς τους στά ταμεῖα του γενναῖα ποσά, και ἀφήνει νά καίγωνται οἱ πτωχότεροι χριστιανοί του στίς φωτιές τῆς προσωρινῆς κολάσεως; Εἶναι αὐτό ἀγάπη ἀπό μέρους του;»!
Η παπική κακοδοξία «Περί Καθαρτηρίου Πυρός» διατυπώθηκε ενωρίς από τους σχολαστικούς θεολόγους και είναι απόρροια της άλλης σοβαρής κακοδοξίας «Περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης». Μάλιστα υπήρξε το πρώτο θέμα συζητήσεων στην ψευδο-«σύνοδο» Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439), όπου οι ορθόδοξοι, με επικεφαλής του Άγιο Μάρκο Ευγενικό, την αντέκρουσαν με επιτυχία, αποδεικνύοντας ότι αυτή είναι εντελώς αμάρτυρη στην διδασκαλία της αρχαίας (και αεί αδιαίρετης) Εκκλησίας. Ότι αυτή είναι μια από τις πολλές πλάνες, τις οποίες εισήγαγαν στην Δυτική Εκκλησία οι αιρετικοί Φράγκοι.
Όπως αναφέρει ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος σε σχετική εργασία του με θέμα: «Η ζωή μετά θάνατον», επισημαίνει πως, «Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν γίνεται διάκριση μεταξύ αιωνίου και παρόντος πυρός. Στην ορθόδοξη ερμηνεία του αποστολικού χωρίου εννοείται το αιώνιο πυρ, οι ψυχές των αμαρτωλών πορεύονται σε τόπο σκοτεινό, τόπο λύπης “και λυπούνται μερικώς, και κολάζονται υστερούμενοι του θείου φωτός”, καθαίρονται δε δια των δεήσεων και των προσευχών της Εκκλησίας. Αυτή η κάθαρση και η αναψυχή δεν γίνεται δια κάποιου υπάρχοντος πυρός, αλλά δια της ενεργείας της προσευχής, της δεήσεως και της ελεημοσύνης»[2].
Στο προαναφερόμενο έργο του ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου, αναφέρεται και στις αιτίες που οδήγησαν τον αιρετικό Παπισμό να θεσπίσει αυτή την αλλόκοτη και αντιχριστιανική πλάνη. «Πρώτον, η έλλειψη νηπτικής θεολογίας. Η δυτική θεολογία με την απομάκρυνσή της από την ορθόδοξη θεολογία, και κυρίως από την νηπτική παράδοση για την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νου και την θεωρία του Θεού, δημιούργησε τις προϋποθέσεις αναπτύξεως και της διδασκαλίας περί καθαρτηρίου πυρός. […] Δεύτερο αίτιο της εμφανίσεως της διδασκαλίας περί καθαρτηρίου πυρός είναι η ταύτιση ουσίας και ενεργείας στον Θεό, που δημιούργησε πολλά κακά στην Δύση. […] Τρίτον, η διδασκαλία περί καθαρτηρίου πυρός είναι συνάρτηση της όλης φραγκολατινικής παραδόσεως, όπως εκφράζεται από την λεγομένη σχολαστική θεολογία. Πραγματικά, όπως είπαμε και προηγουμένως, η σχολαστική θεολογία, που αποδεσμεύθηκε από την εμπειρική, ησυχαστική και νηπτική θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γέννησε πολλά κακά στην Δύση. […] Τέταρτο αίτιο είναι η διδασκαλία των Λατίνων περί ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης. Κατά τον Άνσελμο Καντερβουρίας, η απαίτηση της τιμωρίας και η απαίτηση της σωτηρίας του ανθρώπου είναι ανάγκη της θείας φύσεως. Αντίθετα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, στους οποίους γίνεται λόγος για την αμαρτία ως ασθένεια και την σωτηρία ως αγάπη του Θεού, δια της οποίας επιτυγχάνεται η θεραπεία του ανθρώπου με την δική του, βέβαια, συνέργεια, ο Άνσελμος κάνει λόγο για την προσβολή της δικαιοσύνης του Θεού και την εξιλέωσή της. […] Πέμπτο αίτιο της εμφανίσεως της διδασκαλίας περί καθαρτηρίου πυρός είναι η πολιτικοοικονομική διάρθρωση του Παπισμού. Αφού οι Φραγκολατίνοι έχασαν την εμπειρική θεολογία της ανατολικής Εκκλησίας και αποδεσμεύθηκαν από την νηπτική - ησυχαστική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ήταν επόμενο να περιπέσουν σε ανθρωποκεντρικές καταστάσεις. Η φεουδαλιστική αντίληψη για την συγκρότηση της κοινωνίας, ο κτιριακός οργασμός και η οικονομική ανύψωση, η σύγκρουση με την πολιτική εξουσία, κ.λ.π. συνετέλεσαν στο δόγμα περί καθαρτηρίου πυρός. Με αυτόν τον τρόπο και ο λαός καταπιέζεται, αλλά και βοηθείται η "Εκκλησία" στην ανοικοδόμηση κτισμάτων»
Αλλά η αλλόκοτη και αντιχριστιανική παπική πλάνη «Περί Καθαρτηρίου Πυρός» είναι συνδεδεμένη ιστορικά και με την διαχρονική οικονομική πολιτική του «κράτους του Θεού», όπως αυτο-χαρακτηρίζεται ο Παπισμός. Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι η πλάνη αυτή προβλήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για τον πλουτισμό της παπικής «εκκλησίας» και κύρια για την κατασκευή των κολοσσιαίων κτηριακών κατασκευών του Βατικανού. Είναι γνωστό πως στα τέλη του 15ου αιώνα απέστειλε παπικούς «ιεραποστόλους» σε όλη την Ευρώπη, για την πώληση των διαβόητων «συγχωροχαρτιών», διατυμπανίζοντας ότι όποιος τα αγοράσει απαλλάσσεται τόσον ο ίδιος από το μελλοντικό «πυρ του καθαρτηρίου», όσο και πεθαμένα συγγενικά τους πρόσωπα! Ο διαβόητος Γερμανός Δομινικανός μοναχός Γιόχαν Τέτσελ (1460 –1519) «είχε καταστρώσει τιμοκατάλογο για κάθε είδος αμαρτίας. Οι τιμές ήσαν διαφορετικές ανάλογα με την κοινωνική θέση, π.χ. οι εύποροι έμποροι επλήρωναν ακριβότερα από τεχνίτες ή χωρικούς. Μπορούσε κανείς να πληρώσει προκαταβολικά για αμαρτίες που δεν είχε ακόμα διαπράξει»[3]! Μάλιστα υπόσχονταν πως «αφότου ακουστεί ο ήχος από τα νομίσματα, αμέσως η ψυχή του νεκρού ανεβαίνει στον παράδεισο»! Ας σημειωθεί πως αυτή η αντίχριστη πρακτική οδήγησε στην βίαιη διάσπαση του δυτικού Χριστιανισμού, από τον Προτεσταντισμό.
Με την πλάνη αυτή είναι συνδεδεμένη και μια άλλη παπική πλάνη, η «περί αξιομισθιών των αγίων», η οποία και αυτή έχει δικανικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με αυτή, ο κάθε άνθρωπος «εξαγοράζει» τον Παράδεισο με τις επί γης «καλές πράξεις» του. Εννοείται ότι οι άγιοι έπραξαν πολύ περισσότερες «καλές πράξεις» από όσες τους χρειάζονταν να εξαγοράσουν στον Παράδεισο. Αυτά τα «περισσεύματα» τα διαχειρίζεται ο «Πάπας», τα οποία μπορεί κατά την δική του θέληση να τα χορηγήσει σε όσους τους «λείπουν», ακόμα και να τα πουλήσει! Αυτό συμπεραίνεται πως ως «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη» του «χορηγήθηκαν» ιδιότητές Του, μεταξύ των οποίων να σώζει! Έτσι μπορεί, υπό προϋποθέσεις και κύρια οικονομικές, να ελευθερώσει ψυχές από το «Καθαρτήριο»! Απίστευτα πράγματα!
Η Εκκλησία μας έχει ξεκάθαρη θέση για την κατάσταση των ανθρώπων στην μετά θάνατον ζωή. Ομόφωνα οι Πατέρες έχουν αποφανθεί πως ο θάνατος παγιώνει τελεσίδικα την μετά θάνατον κατάστασή του. Ο Χριστός μας διαβεβαίωσε πως «έρχεται νύξ, ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι» (Ιωάν.9,3), όπως και με την παραβολή των Δέκα Παρθένων, ότι μετά το θάνατο δεν θα υπάρξει καμιά μεταβολή. Ο άγιος Κλήμης ο Ρώμης στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του αναφέρει σχετικά ότι: «έως εσμέν εν τούτω τω κόσμω, εν τη σαρκί, ά επράξαμεν πονηρά μετανοήσωμεν εξ’ όλης καρδίας, ίνα σωθώμεν υπό του Κυρίου, έως έχομεν καιρόν μετανοίας. Μετά γαρ τω εξελθείν ημάς εκ του κόσμου ουκέτι δυνάμεθα εκεί εξομολογήσασθαι, ή μετανοείν έτι». Επίσης στις «Διαταγές των Αποστόλων» είναι άγνωστη η μετάνοια στον Άδη: «Άδηλος η έξοδός σου εκ του βίου υπάρχει και εν αμαρτία τελευτήσαντι, μετάνοια ουκ έστιν, ως λέγει διά του Δαυΐδ, ‘εν δε τω άδη τις εξομολογήσεταί σοι;». Κατά παρόμοιο τρόπο αποφαίνεται και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Ουκ έστιν εν άδη τοις απελθούσιν εξομολόγησις και διόρθωσις. Συνέκλεισε γαρ ο Θεός ενταύθα μεν και βίον και πράξιν, εκεί δε των πεπραγμένων εξέτασιν». Και ο Μέγας Βασίλειος δεν αφήνει περιθώρια μετανοίας και καθάρσεως μετά θάνατον, γνωρίζει δε μόνον κρίση και ανταπόδοση μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα: «Της μετανοίας και της αφέσεως των αμαρτιών ο παρών εστί καιρός. Εν δε τω μέλλοντι αιώνι η δικαία κρίσις της ανταποδόσεως… Μετά την εντεύθεν απαλλαγήν ουκ έστι καιρός κατορθωμάτων, του Θεού τον παρόντα καιρόν επιμετρήσαντος εν μακροθυμία εις εργασίαν των προς την αυτού ευαρέστησιν». Σε απόλυτη συμφωνία με τους προηγουμένους και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρεί αδύνατη την μετά θάνατον άφεση οιασδήποτε αμαρτίας: «Ποία ελπίς, ειπέ μοι, μετά αμαρτημάτων απελθείν ένθα ουκ έστι αμαρτήματα αποδύσασθαι; Έως μεν γαρ ήσαν ενταύθα, ίσως ήν προσδοκία πολλή, ότι μεταβαλούνται, ότι βελτίους έσονται. Αν δε απέλθωσιν εις τον άδην, ένθα ουκ έστιν από μετανοίας κερδάναι τι, πως ου θρήνων άξιοι;». Τέλος, ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, για να περιοριστούμε μόνον στους παρά πάνω Πατέρες, γράφει: «Ουχ οι νεκροί αινέσουσί σε Κύριε. Τούτο δηλοί ότι της μετανοίας και της αφέσεως εν τη ζωή ταύτη μόνον την προθεσμίαν εχούσης, εφ’ ή και οι απολαύοντες αινέσουσί σε»[4].
Η Αγία μας Εκκλησία το μόνο που κάνει για τους κεκοιμημένους είναι να τελεί και γι’ αυτούς την Θεία Ευχαριστία, και δια των Ιερών Μνημοσύνων, να επικαλείται το άπειρο θείο έλεος, για την ανάπαυση των ψυχών τους. Και αυτό διότι, ζώντες και κεκοιμημένοι, συναποτελούμε το ενιαίο σώμα της Εκκλησίας και ως τούτου έχουμε την υποχρέωση, σύμφωνα με την ρητή προτροπή του Αποστόλου Παύλου, να διατελούμε αέναα, «ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων» (Εφ.6,18).
Περαίνουμε την ανακοίνωσή μας με την δικαιολογημένη απορία μας: Γιατί ως τώρα, στον μισό αιώνα των ατέρμονων και αναποτελεσματικών διαλόγων, μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και του Βατικανού, δεν τέθηκε και η παπική κακοδοξία «Περί Καθαρτηρίου Πυρός», η οποία προσβάλλει καίρια την περί απολυτρώσεως και σωτηρίας διδασκαλία της Εκκλησίας και της προσδίδει έναν παιδαριώδη δικανικό χαρακτήρα; Δεν μπορούν οι δικοί μας ορθόδοξοι αντιπρόσωποι να αντιληφθούν ότι οι παπικές κακοδοξίες είναι πολλές και διατρέφουν την «άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις» πίστη (Ιουδ.3), κακοποιούν την σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας και την απογυμνώνουν από την σωστική της δύναμη και λειτουργία;
Να αναφέρουμε, παρεμπιπτόντως, πως αυτά τα 50 χρόνια αναλώθηκαν, όχι στην κατάδειξη των παπικών πλανών, αλλά στην ανάδειξη των κοινών στοιχείων της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον αιρετικό Παπισμό! Και το επίσης χειρότερο: όταν αποφάσισαν να συζητήσουν κάποιες από τις παπικές κακοδοξίες, κατά κανόνα, οι ορθόδοξοι αντιπρόσωποι, όχι μόνο δεν τις στιγματίζουν και δεν ζητούν ευθέως, όπως έκαναν οι άγιοι Πατέρες, τη μετάνοια των αιρετικών Παπικών, αλλά επιχειρούν να τις «κατανοήσουν ως διαφορετικές παραδόσεις» και όχι ως κακοδοξίες!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
[3] https://www.olympia.gr/1504466/istoria/giochan-tetsel-o-monachos-poy-poyloyse-sygchorochartia/
