Ἡ περὶ κτιστῆς χάριτος παπικὴ κακοδοξία

ΜΙΑ ΑΠΟ τὶς φοβερὲς ἀκόμη πλάνες τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι καὶ αὐτὴ τῆς περὶ «κτιστῆς χάριτος», ἡ ὁποία ἐνέχει τεράστιες σωτηριολογικὲς συν­έπειες. Ἐπ’ αὐτοῦ παραθέτουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἐμπεριστατωμένου κείμενου ἀπὸ φυλλάδιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς: «Μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες πλάνες τοῦ Παπισμοῦ εἶναι τὸ ὅτι ταυτίζει τὴν ἄκτιστη οὐσία τοῦ Θεοῦ μὲ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειές Του. Καί, ἐπιπλέον, τὸ ὅτι ἀποδίδει στὸν Θεὸ κτιστὲς ἐνέργειες. Κτιστὲς ἐνέργειες, ὅμως, ἔχουν μόνο τὰ κτίσματα. Ὁ ἄκτιστος Θεὸς ἔχει μόνο ἄκτιστες ἐνέργειες. Στὴν ὀρθόδοξη θεολογία γίνεται διάκριση τῆς ἄκτιστης οὐσίας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειές Του. Μὲ τὴν οὐσία, βέβαια, τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἐντελῶς ἀκατάληπτη καὶ ἀνέκφραστη, ὁ πιστὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἔλθει σὲ κοινωνία. Κοινωνεῖ, ὅμως, μὲ τὶς θεῖες ἐνέργειές Του (θεία χάρη). Αὐτές, ὅπως καὶ ἡ θεία οὐσία, εἶναι ἄκτιστες καὶ ἀδημιούργητες. Εἶναι δηλαδὴ κάτι ἄλλο ἀπὸ τὴ θεία οὐσία, ἀλλὰ ὄχι κάτι ἄλλο ἀπὸ τὴ Θεότητα. Ὁ πιστός, μὲ τὴ μετάνοια, τὴν ἄσκηση, τὴν προσευχὴ καὶ τὴ συμμετοχή του στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, κοινωνεῖ μὲ τὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες, γίνεται “θείας κοινωνὸς φύσεως” (Β΄ Πέτρ.1:4). […] Οἱ Παπικοί, ἀντίθετα, δὲν δέχονται ἄκτιστες ἐνέργειες στὸν Θεό. Πιστεύουν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι οὐσία ἀπρόσιτη καὶ δὲν ἐπικοινωνεῖ προσωπικὰ μὲ τὸν ἄνθρωπο. Ἐνεργεῖ στὸν κόσμο ὄχι ἄμεσα, ἀλλὰ μόνο ἔμμεσα, μὲ κτιστὲς ἐνέργειες. Γι’ αὐτοὺς ἡ θεία χάρη εἶναι μέγεθος κτιστό, ποὺ τὸ δημιουργεῖ ὁ Θεός, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Κτιστὴ εἶναι ἐπίσης ἡ χάρη τῶν Μυστηρίων, ὅπως κτιστὸ ἦταν καὶ τὸ θαβώρειο φῶς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ»! Ἰδοὺ ἡ ἄβυσσος τῶν παπικῶν κακοδοξιῶν! Ἰδοὺ γιατί δὲν ὑπάρχει σωτηρία στὸν Παπισμὸ καὶ τὶς αἱρέσεις!