Μητροπολίτης Ζαπορόζιε Λουκάς: Θέλουν να παρασύρουν την Ουκρανία σε πνευματικό γκρεμό με το πρόσχημα της ένταξης στην Ευρώπη

 

Μητροπολίτης Ζαπορόζιε Λουκάς: Θέλουν να παρασύρουν την Ουκρανία σε πνευματικό γκρεμό με το πρόσχημα της ένταξης στην Ευρώπη

 

   Ο Μητροπολίτης Ζαπορόζιε και Μελιτούπολης κ.Λουκάς έκανε σφοδρή κριτική για τις απαιτήσεις εκ μέρους των δυτικών πολιτικών προς την Ουκρανία αναφορικά με τη νομιμοποίηση των γάμων ομοφύλων ως προϋπόθεση για την ένταξή της στην Ευρώπη. Σε δημόσια δήλωσή του, ο αρχιερέας δήλωσε ότι δεν πρόκειται για ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά για συστηματική πνευματική βία κατά του ουκρανικού λαού και για προσπάθεια να απομάκρυνσής του από τον Χριστό. Αυτό έγραψε ο Σεβασμιώτατος στον κανάλι του στο Telegram.

   «Σήμερα, μας βάζουν ξανά μπροστά στο αρχαίο δίλημμα: ο Θεός ή ο «χρυσός μόσχος», η αλήθεια ή το κέρδος, η αιωνιότητα ή το «ευρωπαϊκό όνειρο», ένα όνειρο το οποίο υπόσχονται εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, αλλά το οποίο πολύ γρήγορα μεταμφιέστηκε σε δικτατορία της αμαρτίας», σημείωσε ο μητροπολίτης.

    Ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι την Εκκλησία την αναγκάζουν να απαρνηθεί το Ευαγγέλιο και το λαό τον εκβιάζουν να αναγνωρίσει την αμαρτία ως κανονικότητα. «Πρόκειται για μια προσπάθεια πνευματικής βίας εναντίον του λαού, της συνείδησής του, του πολιτισμού του και της χιλιετούς χριστιανικής παράδοσης. Αν αναγκάσει κανείς μια φορά τον λαό να αποκαλέσει το κακό καλό, στη συνέχεια μπορεί κανείς χωρίς αντίσταση να διαμορφώσει περαιτέρω τη συνείδησή του», τόνισε ο αρχιερέας.

   Κατά την άποψη του μητροπολίτη, σε συνθήκες πολέμου δεν υπάρχει μόνο ένοπλη αναμέτρηση, αλλά και πόλεμος για την ψυχή του ουκρανικού λαού. «Τι νόημα έχει να κερδίσεις τον πόλεμο για τη γη, αν χάνεις τον πόλεμο για την ψυχή; Τα βασίλεια της Χαναάν ήταν επίσης λαμπρά και «προοδευτικά», αλλά θυσίαζαν τα παιδιά τους στο Μολώχ. Πού είναι τώρα; Δεν υπάρχουν πια. Ο Θεός δεν ανέχεται την χλεύη εναντίον Του», είπε ο Μητροπολίτης Λουκάς.

   Υπενθύμισε ότι υποφέρει ιδιαίτερα η νεολαία, την οποία προσπαθούν να την γαλουχήσουν μακριά από τις χριστιανικές αρχές. «Είναι ιδιαίτερα τρομακτικό το γεγονός ότι πλήττονται τα παιδιά και οι νέοι, το αναπαραγωγικό μέλλον του έθνους, εκείνοι οι «μικροί τούτοι» για τους οποίους ο Χριστός έδωσε εντολή να προστατεύουμε ιδιαίτερα», δήλωσε ο αρχιερέας.

   «Η Ουκρανία είναι μια γη που έχει ποτιστεί με το αίμα των μαρτύρων και τις προσευχές των αγίων... Η καθιέρωση του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου δεν είναι «ευρωπαϊκή αξία», αλλά πνευματική προδοσία, ένα νέο «βάπτισμα» στην άβυσσο, όχι στο Φως», – συνόψισε ο μητροπολίτης.

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru : Αναστασία Νταβίντοβα raskolamnet.info 5/8/2025

 

«Προσωπικός Ἀριθμός: Ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας»

 

Τήν Κυριακή 27/7/2025 πραγματοποιήθηκε ὁμιλία ἀπό τόν κ. Δημήτριο Δασκαλάκη μέ θέμα«Προσωπικός Ἀριθμός: Ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας»

=========================================================

  Ἐγγραφεῖτε στό κανάλι τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου στό Youtube πιέζοντας στον ακόλουθο σύνδεσμο https://www.youtube.com/channel/UCn4UA2uTJ0d72RyGC_nxOAA, γιά νά λαμβάνετε ἐνημερώσεις σχετικά μέ τίς Ὁμιλίες τῆς Π.Ο.Ε. Πιέστε τό πλήκτρο Ἐγγραφής (Subscribe) καί πατῆστε στήν καμπάνα γιά νά λαμβάνετε εἰδοποιήσεις μόλις δημοσιεύονται νέα βίντεο.

 

           Μητρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, Η φωνή από τον ουρανό

Του μακαριστού επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη

«Αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. 17,5)

---

Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος

Ἂς ἀνεβοῦμε, ἀδελφοί μου, ἂς ἀνεβοῦμε κ᾿ ἐμεῖς σήμερα στὸ ὄρος Θαβώρ. Ὄχι σωματικῶς, ἀλλὰ ψυχικῶς· ἂς ἀνεβοῦμε νοερῶς, διὰ τῆς πίστεως. Καὶ τότε μὲ τὰ μάτια τῆς πίστεως θὰ δοῦμε τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὡραία εἶνε ἡ ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου· ἀλλὰ πιὸ ὡραῖα εἶνε ὅταν ἀνατέλλει στὸν κόσμο ὁ Χριστὸς καὶ φέγγει τὸ γλυκύ του φῶς. Ὡραῖα εἶ­νε τὰ ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ· ἀλλὰ πιὸ ὡραῖα εἶνε τὰ πνευματικὰ ἀστέρια. Καὶ σήμερα κον­τὰ στὸν πνευματικὸ ἥλιο, τὸ Χριστό, παρουσι­άστηκαν πέντε ἄστρα. Τρία ἄστρα εἶνε οἱ μαθηταί· ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης. Αὐτοὶ οἱ τρεῖς, ὅπως λένε οἱ πατέρες, ἐκπροσωποῦν τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία. Τὰ ἄλ­λα δύο ἄστρα εἶνε ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἠλίας, ποὺ εἶχαν φύγει πρὶν πολλὰ χρόνια ἀπὸ τὴ ζωή. Ἡ παρουσία τους ἀποδεικνύει, ὅτι ὁ ἄν­θρωπος δὲν πεθαίνει. Ὁ Μωυσῆς εἶχε ζήσει 1.500 χρό­νια, ὁ δὲ Ἠλίας 850 χρόνια πρὸ Χριστοῦ. Καὶ ὅμως βλέπουμε σήμερα στὸ θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως νὰ συνομιλοῦν αὐτοὶ οἱ δύο μὲ τὸν Κύριο. Ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἠλίας ἐκ­προσωποῦν τὴν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία.

Στρατευομένη καὶ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία βρίσκεται ἐπάνω στὴν κορυφὴ τοῦ Θαβώρ. Ἐκεῖ, λέει τὸ εὐαγγέλιο, ἔλαμψε τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου «ὡς ὁ ἥλιος», καὶ τὰ «ἱμάτια αὐ­τοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς» (Ματθ. 17,2). Καὶ μέσα ἀπὸ τὴ νεφέλη τὴ φωτεινή, ποὺ τοὺς ἐπισκίασε, ἀκούστηκε κάποια γνώριμη φωνή. Ἡ φωνή, ποὺ κατὰ τὴ βάπτισι εἶχε ἀκουστῆ στὸν Ἰορδάνη ποταμό, ἐπαναλαμβάνεται τώρα στὸ Θαβώρ· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (ἔ.ἀ. 17,5). Εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Τί μᾶς συνιστᾷ ἡ φωνὴ αὐτὴ τοῦ Θεοῦ; Νὰ ἔχουμε τὰ αὐτιά μας ἀνοιχτὰ γιὰ νὰ ἀκοῦμε τὸν Χριστό. Διότι ὁ Χριστὸς εἶνε ὄχι ἁπλῶς ἄν­θρωπος, ἀλλὰ Θεός. Εἶνε τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος.

Ἐφ᾿ ὅσον λοιπὸν ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός, πρώ­τη ὑποχρέωσί μας εἶνε νὰ τὸν προσκυνοῦμε. «Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν Χριστῷ τῷ βασιλεῖ ἡμῶν Θεῷ». Δευτέρα δὲ καὶ σπουδαιοτέρα ὑποχρέωσί μας εἶνε νὰ ἐκ­τελοῦμε στὴ ζωή μας κατὰ γράμμα καὶ νὰ ἐ­φαρμόζουμε ὅλες τὶς ἐντολές του, μικρὲς καὶ μεγάλες.

Κλεῖστε πρὸς στιγμὴν τὰ μάτια σας καὶ φαν­ταστῆτε. Μπορεῖτε νὰ συλλάβετε, τί θὰ ἦταν αὐτὸς ὁ κόσμος, ἐὰν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὴ γῆ ἐφάρμοζαν τὴν ἐντολὴ τοῦ οὐρανοῦ «Αὐτοῦ ἀκούετε» (ἔ.ἀ.); Πώ – πώ τί θὰ ἦταν αὐτὸς ὁ κόσμος· παράδεισος θὰ ἦταν!

* * *

«Αὐτοῦ ἀκούετε». Νὰ ἐκτελῆτε ὅ,τι λέει ὁ Χριστός. Ἐὰν γινόταν αὐτό, θὰ ἐκπληρωνόταν ἡ προφητεία ποὺ λέει· «Ἐὰν θελήσετε νὰ μ᾽ ἀκούσετε, θὰ φᾶτε τῆς γῆς τὰ ἀγαθά· ἐὰν ὅ­μως δὲν θελήσετε καὶ δὲν μ᾽ ἀκούσετε, μάχαιρα θὰ σᾶς καταφάῃ» (Ἠσ. 1,19). Ἐὰν ἀκούγαμε τὸ Χριστό, θὰ τρώγαμε, ὅπως λένε, μὲ χρυσᾶ κουτάλια. Τώρα, κόλασι ἔγινε ἡ γῆ. Καὶ ἔγινε κόλασι, γιατὶ στὴν ἐποχή μας οἱ ἄνθρωποι δὲν θέλουν ν᾽ ἀκούσουν τὸ Χριστό.

Μοῦ ἔλεγαν, ὅτι ὡρισμένοι ἀκοῦνε τὸ ῥαδι­όφωνο ὧρες ὁλόκληρες, ἀλλὰ ἂν καμμιὰ φο­ρὰ βάλῃ κανένα κήρυγμα, ἔστω καὶ μικρὸ καὶ σύντομο, ἀμέσως μὲ μανία τὸ κλείνουν. Δὲν θέλουν ν᾿ ἀκούσουν τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, μισοῦν τὴ φωνὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Μοιά­ζουν αὐ­τοί, ὅπως λέει ὁ ψαλμῳδός, μὲ κάποιο φαρμα­κερὸ φίδι ποὺ λέγεται ἀσπίς. Ὅταν ὁ ἐπαοιδός, ὁ μάγος, παίζῃ μουσική, ὅλα τὰ φίδια μαζεύονται κοντά του καὶ τιθασεύονται. Ἀρέσκονται στὸ τραγούδι τοῦ θηριοδαμαστοῦ τὰ φίδια· ἀλλὰ ἕνα φίδι δὲν ἀκούει καθόλου. Κλείνει τ᾿ αὐτιά του καὶ φεύγει μακριά. Αὐτὸ τὸ φίδι εἶνε ἡ ἀσπίς. «…Ὡσεὶ ἀσπίδος κωφῆς καὶ βυούσης τὰ ὦτα αὐτῆς» (Ψαλμ. 57,5). Ἀσπίδες εἶνε οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Μισοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

Βρισκόμαστε στὴν ἐποχή, ποὺ προφήτευσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Οἱ ἄνθρωποι, εἶπε, στοὺς ἐσχάτους καιροὺς θὰ κλείσουν τ᾿ αὐ­τιά τους μὲ βουλοκέρι, γιὰ νὰ μὴν ἀκοῦνε τὴ φωνὴ τῆς ἀληθείας, τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, καὶ θ᾿ ἀνοίξουν τ᾿ αὐ­τιά τους στοὺς μύθους, στὴ φω­νὴ τοῦ διαβόλου (βλ. Β΄ Τιμ. 4,4). Τὸ πρωὶ δὲν ἔρχονται στὴν ἐκκλησία. Τὸ βράδι ὅμως, ἑκατομμύρια ἄν­θρωποι, ἀνοίγουν τὶς τηλεοράσεις καὶ τὰ ῥαδιόφωνα, γιὰ νὰ δοῦν καὶ ν᾿ ἀκούσουν ὅλες τὶς βλακεῖες, ὅλες τὶς ἀσχημίες, ὅλα τὰ ἄτοπα καὶ ἁμαρτωλὰ πράγματα.

Ἔχουν κλείσει λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι τ᾿ αὐτιά τους στὴ φωνή τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Μισοῦν καὶ καταδιώκουν τοὺς κήρυκες τοῦ εὐαγγελίου· ἂν ἦταν δυνατόν, νὰ τοὺς ἐξον­τώσουν ὅλους, γιὰ νὰ μὴν ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στὴ γῆ. Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ζοῦμε, ἀγαπητοί μου.

* * *

«Αὐτοῦ ἀκούετε». Μᾶς ἔδωσε αὐτιὰ ὁ Θεός, γιὰ νὰ ἀκοῦμε τὸ λόγο του καὶ νὰ τὸν ἐ­φαρμόζουμε. Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐποχή μας ἔγιναν κουφοί, ἀδιάφοροι καὶ ἀναίσθητοι. Κλείνουν τ᾿ αὐτιά τους στὸ Θεό, καὶ τ᾿ ἀνοίγουν στὸν διάβολο.
Ἀλλὰ μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, τῆς ἀπιστίας καὶ διαφθορᾶς, ὑπάρχουν, ναί ὑπάρχουν, καὶ Χριστιανοὶ ποὺ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶ­νε ἄγνωστοι Χριστιανοί. Στὴν Ἀλβανία ἀχούρια ἔκαναν τὶς ἐκκλησιὲς οἱ ἄθεοι, καὶ ἔλυωναν τὶς καμπάνες, καὶ καταδίωκαν τοὺς Χριστιανούς· ἀλλὰ τὴ νύχτα οἱ πιστοὶ κατέβαιναν στὰ ὑπόγεια καὶ προσκυνοῦσαν τὶς εἰκόνες, καὶ τὴν Κυριακὴ ἄνοιγαν τὰ ῥαδιόφωνα ν᾿ ἀ­κούσουν τὴ θεία λειτουργία, καὶ ἔκλαιγαν.

Τώ­ρα ἐμεῖς γίναμε ἀναίσθητοι. Καὶ ἂν ἐκκλη­σιαζώμαστε, τυπικὰ καὶ ἀδιάφορα ἐκκλησιαζόμαστε· χωρὶς αἴσθημα, χωρὶς συγκίνησι, χω­­­ρὶς ἀγάπη καὶ λατρεία πρὸς τὸ Θεό. Ἐνῷ στὶς χῶρες ὅπου καταδιώκεται ὁ χριστιανισμός, ὅ­σοι πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, πηγαίνουν πρα­γματικὰ γιὰ τὸ Θεό. Θὰ ἔρθουν ὅμως χρό­νια καὶ σ᾿ ἐ­μᾶς, ποὺ δὲν θὰ μποροῦμε νὰ πᾶμε στὴν ἐκ­κλησία. Θὰ τιμωρηθοῦμε, γιατὶ περιφρονήσαμε τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ.

Τώρα δὲν μᾶς στοιχίζει τίποτε ὁ Χριστός. Διασκέδασι· πᾶμε στὰ πανηγύρια, ἀνεβαίνουμε στὸ βουνό, παίρνουμε καθαρὸ ἀέρα, ἀ­γναν­τεύουμε τὰ πελάγη. Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀκίνδυνος χριστιανισμός. Ἀλλὰ ἔρχονται ἡμέρες, ποὺ τὸ νὰ εἶνε κανεὶς Χριστιανὸς θὰ στοιχίζῃ πάρα πολύ· καὶ τότε θὰ φανοῦν οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοί.

* * *

«Αὐτοῦ ἀκούετε». Ποιός λοιπὸν ἔχει αὐτὶ γιὰ ν᾿ ἀκούσῃ; Ἕνας ποὺ εἶνε κουφός, ὅ,τι μουσικὴ καὶ νὰ τοῦ παίξῃς, Μπετόβεν νὰ παί­ξῃς, δὲν καταλαβαίνει καὶ δὲν αἰσθάνεται τίποτε. Ὅπως λοιπὸν ὁ κουφὸς δὲν εἶνε εἰς θέσιν ν᾿ ἀκούσῃ καὶ νὰ καταλάβῃ τίποτε κι ἀπὸ τὴν πιὸ ὡραία μουσικὴ κι ἀπὸ τὸ καλύτερο βιολί, ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι σήμερα εἶνε κουφοὶ καὶ ἀδιάφοροι καὶ ἀναίσθητοι.

«Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 11,28). Ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι; Ὑπάρ­χουν. Καὶ ἄντρες καὶ γυναῖκες, καὶ παιδιὰ καὶ γέροι, καὶ ἀγράμματοι καὶ ἐγγράμματοι καὶ ἐ­πιστήμονες. Λίγοι εἶνε, ὅμως ὑπάρχουν. Ἀλλὰ ἡ μικρὴ αὐτὴ ἡ μειοψηφία δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀπογοητεύῃ.

Θὰ ἔρθῃ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία μὲ βρον­τὲς καὶ ἀστραπὲς θ᾿ ἀνοίξουν τ᾿ αὐτιὰ τῆς ἀν­θρωπότητος. Ὅταν θὰ πέφτουν κεραυνοὶ κι ἀστροπελέκια, θ᾿ ἀνοίξουν τ᾿ αὐτιά· τότε ὅ­μως θὰ εἶνε ἀργά. Τώρα δὲν ἀκοῦνε, ὅπως δὲν ἄκουγαν καὶ στὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε. Κανείς δὲν ἄκουγε τὸ Νῶε. Τὸν κορόϊδευαν. Ὅταν ὅμως ἄνοιξαν οἱ καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ καὶ πλημμύρησε ἡ γῆ, τότε ἄνοιξαν τὰ μάτια τους καὶ τ᾿ αὐτιά τους· ἀλλὰ ἦταν ἀργά. Θ᾿ ἀ­νοίξουν λοιπὸν τ᾿ αὐτιὰ τῆς ἀνθρωπότητος ὅ­ταν θ᾿ ἀκούσουν τὶς βροντὲς καὶ τὶς ἀστρα­πὲς καὶ τὴ φοβερὴ καταστροφὴ τοῦ κόσμου, τότε ποὺ θὰ λαλήσῃ ὁ Θεός. Ἀλλὰ τί τὸ ὄφελος; Τότε δὲν θὰ ἔχῃ καμμία ἀξία.

Σήμερα λοιπόν, ποὺ ἑορτάζουμε τὴ Μεταμόρφωσι τοῦ Σωτῆρος, ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεό, ν᾿ ἀνοίξη τ᾿ αὐτιὰ τῆς ἀνθρωπότητος, ν᾿ ἀνοίξῃ τ᾿ αὐτιά μας, γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε μικροὶ καὶ μεγάλοι. Κι ὅταν τὰ ἐφαρμόσουμε, τότε θὰ εἴμαστε ἄξιοι μακαρισμοῦ. Γιατὶ εἶπε ὁ Κύριος «Μακάριοι», καλότυχοι, – ποιοί; Ὄχι οἱ πλούσιοι, ἀλλὰ «οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11,28).

Εἴθε μεταξὺ τῶν ἐκλεκτῶν τῆς εὐλογημένης αὐτῆς μερίδος, ἐκείνων ποὺ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐφαρμόζουν, νὰ εἶστε κ᾿ ἐσεῖς ὅλοι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ποὺ ἀ­κοῦτε καὶ διαβάζετε τὰ λόγια αὐτά.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ὑψώματος 1020 Φλωρίνης τὴν 6-8-1977.

 

 

Πατερικὸς λόγος εἰς τὴν θείαν Μεταμόρφωσιν

 

   ΓΙΑ ΤΗΝ ἑορτὴ τῆς Θείας Μεταμορφώσεως ἔγραψαν οἱ θεῖοι Πατέρες θαυμάσιους ἐγκωμιαστικοὺς λόγους. Παραθέτουμε ἕνα σχετικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ λόγο τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου: «Ὑπέδειξε, (ὁ Χριστός, μὲ τὴν Μεταμόρφωσή Του ) τὴν βασιλεία Του πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατο. Καὶ τὴν δόξα Του πρὶν ἀπὸ τὴν ὕβρη. Καὶ τὴν δύναμή Του πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος. Καὶ τὴν τιμή Του πρὶν ἀπὸ τὴν ἀτίμωση. Ὥστε, ὅταν δεθεῖ καὶ σταυρωθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, νὰ γνωρίσουν οἱ μαθητές Του, ὅτι δὲν σταυρώνεται ἀπὸ ἀδυναμία ἀλλὰ κατὰ τὸ ἀγαθό Του θέλημα, γιὰ νὰ δωρίσει τὴν χάρη, ποὺ θὰ σώσει ὅλο τὸν κόσμο. Δείχνει καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τὴν δόξα Του, ὥστε, ὅταν ἐγερθεῖ ἐκ νεκρῶν στὴν θεϊκὴ δόξα τῆς φύσεώς Του, νὰ γνωρίσουν ὅτι δὲν ἔλαβε τὴν δόξα ὡς μισθὸ γιὰ τὸν κόπο του, σὰν νὰ μὴ τὴν εἶχε, ἀλλ’ ἦταν ἡ δόξα Του ἀπ’ ἀρχῆς καὶ προαιώνια κοντὰ καὶ μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα Του. Αὐτή, λοιπόν, τὴν δόξα τῆς θεότητάς Του, τὸ ἄδηλο καὶ κρυμμένο μέσα στὴν ἀνθρώπινη φύση Του, ἔδειξε στοὺς ἀποστόλους κατὰ τὴν ἀνάβαση στὸ ὄρος. Διότι ἔγινε τὸ πρόσωπό Του ὅπως ὁ ἥλιος καὶ τὰ ροῦχα Του λευκὰ σὰν τὸ φῶς. […]. Μὲ αὐτὰ ἔδειξε, ὅτι ἀπὸ ὅλο τὸ σῶμα Του ἐκχύθηκε ἡ δόξα Του καὶ ἀπὸ ὅλη τὴ σάρκα Τοῦ ἔλαμψε τὸ φῶς Του, καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ μέλη Του ἐκπορεύονταν οἱ ἀκτῖνες τῆς θεότητάς Του. […] Δικό Του ἦταν τὸ φῶς. Ὅμως δὲν φανέρωσε ὁλόκληρη τὴν ἄβυσσο τῆς δόξας Του στοὺς μαθητές Του, ἐφόσον τὰ μάτια τους δὲν εἶχαν τέτοια δυνατότητα. Ἀλλὰ τοὺς ἔδειξε κατὰ τὸ μέτρο τῆς ὀπτικῆς τους δυνάμεως». Ἅγιε Ἐφραὶμ βοήθησέ μας νὰ μεταμορφωθοῦμε ὡς ἄνθρωποι!

 

 

ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΝ

  Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«Αὐτοῦ ἀκούετε»(Ματθ.17,5)

    [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 6-8-1988]   (Γ103Β)   

                                  

       Ο σκοπός μιας εορτής, αγαπητοί μου, είναι να ξαναζωντανέψει ένα γεγονός και να δημιουργήσει, αν τούτο βέβαια είναι δυνατόν, τα ίδια βιώματα, όπως όταν το γεγονός ελάβαινε χώρα.

       Έτσι, όταν οι μαθηταί Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης είδαν το υπερφυές αυτό θαύμα της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, εκινήθησαν ανάμεσα σε δύο ακραία αισθήματα. Αυτά που μέσα στην Ιστορία καλείται ο κάθε πιστός, όπως σας είπα, αυτός ο σκοπός των εορτών, να κινηθεί. Ήταν η γοητεία της θέας, ώστε ο Απόστολος Πέτρος να φθάσει να ζητήσει από τον Κύριο να μείνουν για πάντα στο Θαβώρ. Αλλά και ο τρομακτικός φόβος, ώστε να πέσουν πρηνείς, όπως πολύ ωραία το εκφράζει κατά δυναμικότατον τρόπον η βυζαντινή αγιογραφία, όταν άκουσαν την φωνήν του Ουρανίου Πατρός από το κέντρον της νεφέλης: «Καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε». «Και να, φωνή εκ της νεφέλης, η οποία έλεγε: Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός -δηλαδή ο Ιησούς- εις τον Οποίον αναπαύομαι· Αυτόν να ακούτε».

     Ήτο η μεγάλη μαρτυρία του Πατρός υπέρ του Υιού, που χάριν αυτής της μαρτυρίας, όπως λέγαμε εχθές εις τον Εσπερινόν, εστήθη το σκηνικόν της φωτεινής νεφέλης. Η μαρτυρία του Πατρός έχει μία άπειρη βαρύτητα γιατί είναι μία άμεση αποκάλυψη.

    Τίνος ήτο η φωνή; Έπρεπε να δοθεί και δια την φωνήν μία μαρτυρία, δια να εξασφαλιστεί η γνησιότητα της φωνής. Αλλά η μαρτυρία της φωνής, που θα έδιδε την μαρτυρίαν δια τον Ιησούν, εδόθη από την παρουσίαν της φωτεινής νεφέλης. Το ένα δηλαδή δίδει τη μαρτυρίαν δια το άλλο. Η νεφέλη δίδει την μαρτυρίαν της γνησιότητος της φωνής και η γνησιότητα της φωνής τη μαρτυρίαν περί του προσώπου του Υιού. Γι΄αυτό ακριβώς λέγει ένας ερμηνευτής: «Νεφέλη καί φωνή, ἳνα βεβαιωθῶσιν ὃτι φωνή Θεοῦ ἐστίν». Μαζί η φωνή με τη νεφέλη, δια να βεβαιωθούν οι μαθηταί ότι πρόκειται περί της φωνής του Θεού. Και η φωνή ήτο του Πατρός, του Ουρανίου Πατρός. Εδώ πάλι βλέπομε, όπως εις την Βάπτισιν, έχομε μία πλήρη Θεοφανία. Το κέντρον της Θεοφανίας στην Μεταμόρφωσιν κατέχει ο Υιός. Όπως και εις την Βάπτισιν το κέντρον της Θεοφανίας κατέχει πάλι ο βαπτιζόμενος Υιός. Το Πνεύμα το Άγιον, εκεί, εις την Βάπτισιν ήτο ωσεί περιστερά. Το Πνεύμα το Άγιον εδώ είναι ως νεφέλη φωτεινή. Ο Πατήρ εμφανίζεται ως φωνή και εκεί εις την Βάπτισιν και εδώ και πάντοτε με την ιδίαν μαρτυρίαν. Ότι «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός». Ακροατής εκεί εις την Βάπτισιν ήταν κυριότατα ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Εδώ ακροαταί της φωνής είναι ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Δεν είναι τολμηρό να πούμε και ο Μωυσής και ο Ηλίας. Θα το δούμε λίγο πιο κάτω. Έτσι έχομε άλλη μία μαρτυρία εδώ του Πατρός με φωνήν. Είναι η δεύτερη μαρτυρία μέσα εις τα Ευαγγέλια.

      Έχομε όμως και μία τρίτη μαρτυρία της φωνής του Ουρανίου Πατρός. Όταν κάποτε ο Κύριος ομίλει εις τα πλήθη, έκανε μία μικράν προσευχήν εις την οποίαν εδόθη μία συγκλονιστική απάντησις: «Πάτερ, δόξασόν σου τὸ ὄνομα. ἦλθεν οὖν φωνὴ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ· καὶ ἐδόξασα καὶ πάλιν δοξάσω». «Ἀπεκρίθη ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν· οὐ δι’ ἐμὲ αὕτη ἡ φωνὴ γέγονεν, ἀλλὰ δι’ ὑμᾶς». «Πατέρα, δόξασέ μου το όνομά Σου. Ήλθε λοιπόν μία φωνή από τον ουρανό. ‘’Και εδόξασα και πάλι δοξάσω’’. Τότε απεκρίθη ο Ιησούς προς τα πλήθη και είπε: ‘’Αυτή η φωνή δεν έγινε για μένα αλλά για σας’’». Δηλαδή «να σας δοθεί μία μαρτυρία Ποιος είμαι,  πού αποτείνομαι και πώς απαντά Εκείνος προς τον Οποίον Εγώ αποτείνομαι».

     Έχομε λοιπόν τρεις μαρτυρίες σαν φωνή του ουρανίου Πατρός· στην Βάπτισιν, στην Μεταμόρφωσιν και τώρα εις τα πλήθη, υπέρ της ταυτότητος του Υιού. Και ποια είναι αυτή εν προκειμένω η μαρτυρία; Το είπαμε: «Οὗτος ἐστίν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Αυτή είναι η μαρτυρία, σπουδαιοτάτη μαρτυρία, που όπως είδαμε είναι η δευτέρα χρονολογικά.

    Η μαρτυρία του Αποστόλου Πέτρου, όπως θα ενθυμείσθε, όταν ο Κύριος έθεσε εκείνη την ερώτηση στους μαθητάς: «Οἱ ἄνθρωποι τίνα με λέγουσιν εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;(:Οι άνθρωποι για μένα τι λένε; Για μένα τον Υιόν του ανθρώπου, ποιος είμαι;)». Και τότε… -γιατί υπήρχαν ποικίλες απόψεις περί του προσώπου του Ιησού. Και τότε ο Απόστολος Πέτρος, εξ ονόματος και των άλλων μαθητών είπε εκείνα τα βαρυσήμαντα λόγια: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος(: Συ είσαι ο Μεσσίας· ο κατεξοχήν Υιός του Θεού, του Θεού του ζώντος Θεού)». Βέβαια ήτο μία μεγάλη μαρτυρία, που ο Κύριος την μαρτυρίαν αυτήν επήνεσε και είπε ότι επί της μαρτυρίας αυτής θα θεμελιωθεί η Εκκλησία. Ελέγετο Σίμων ή Κηφάς ο Πέτρος. Και τον αποκαλεί εκεί, τον μετονομάζει και τον λέγει Πέτρον, πέτρα δηλαδή, βράχον και ότι επ’ αυτού του βράχου -ποιου βράχου;- αυτής της ομολογίας -ποιας ομολογίας; : ότι ο Ιησούς είναι ο κατεξοχήν Υιός του Θεού-, θα θεμελιωθεί η Εκκλησία· της οποίας τα θεμέλια δεν θα μπορέσουν αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις του Άδου να τα κλονίσουν μέσα εις την Ιστορίαν.

    Αλλά αυτή όμως η μαρτυρία του Πέτρου ήτο μία έμμεση μαρτυρία· διότι απλώς του απεκαλύφθη. Το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος, όταν του λέγει: «Σίμων Βαριωνᾶ (:Σίμων, παιδί του Ιωνά, αυτό που είπες δεν ήταν δικό σου) ὅτι σάρξ καὶ αἷμα -δηλαδή άνθρωπος- οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι (:Δεν σου το απεκάλυψε αυτό άνθρωπος, ότι Εγώ είμαι ο Υιός του Θεού του ζώντος), ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Συνεπώς και εδώ έχομε και την αποκάλυψη και τη μαρτυρία του Πατρός, μόνο που γίνεται έμμεσα, δια της μαρτυρίας ενός μαθητού.

     Εδώ όμως στη Μεταμόρφωση έχομε άμεσον μαρτυρίαν του Πατρός δια τον Υιόν. Αλλά αυτής της μαρτυρίας του Πατρός, προηγήθηκε μια άλλη μαρτυρία δια τον Υιόν. Ήτο η μαρτυρία του Μωυσέως· ο οποίος τη στιγμή που εδίδετο η μαρτυρία του Πατρός, ο Μωυσής ήτο παρών. Και την είχε δώσει τη μαρτυρίαν αυτή 15 περίπου αιώνες προ Χριστού.

     Ακούστε πώς το λέγει ο ίδιος ο Μωυσής εις το βιβλίον του Δευτερονομίου στο 18^ο κεφάλαιον, στίχος 15. Είναι η πλέον βαρυσήμαντος θέσις, όχι μόνο μέσα εις το βιβλίον του Δευτερονομίου, αλλά εις αυτήν την Πεντάτευχον, αλλά εις αυτήν ολόκληρην την Παλαιάν Διαθήκην. Τι λέγει εκεί ο Μωυσής; «Προφήτην ἐκ τῶν ἀδελφῶν σου ὡς ἐμὲ -δηλαδή «Προφήτην από τους αδελφούς σου», λέει στον λαό, «σαν εμένα», ὡς ἐμὲ, δηλαδή τι είμαι εγώ; Νομοθέτης. Προσέξτε: Υπογραμμίζω. Νομοθέτης. Θα το πω δια τρίτην φορά. Νομοθέτης- ἀναστήσει σοι Κύριος ὁ Θεός σου, αὐτοῦ ἀκούσεσθε». Θα εγείρει, θα αναστήσει, θα φέρει στην Ιστορία, έναν άλλον Νομοθέτην. Αὐτοῦ ἀκούσεσθε. Ακούστε αυτήν την φράσιν: «Αὐτοῦ ἀκούσεσθε». Αυτόν να ακούσετε. Ο Πατήρ τι είπε; «Αὐτοῦ ἀκούσεσθε». Ώστε λοιπόν είναι Αυτός ο άλλος Νομοθέτης, ο άλλος προφήτης. Και ο Θεός βεβαιώνει αυτήν την ρήσιν την προφητικήν του Μωυσέως, με τα εξής λόγια, λίγο πιο κάτω από αυτό που σας διάβασα: «Προφήτην ἀναστήσω αὐτοῖς -δηλαδή στους Εβραίους- ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν -δηλαδή από τον λαό τους-, ὥσπερ σε -όπως και ο Ιησούς εκ του λαού του Ισραήλ κατάγεται κατά σάρκα. Όπως κι εσένα· δηλαδή Νομοθέτην-, καὶ δώσω τὰ ῥήματα ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ(:θα του βάλω τα λόγια μου στο στόμα του), καὶ λαλήσει αὐτοῖς καθ᾿ ὅ,τι ἂν ἐντείλωμαι αὐτῷ -Ο Χριστός είπε: «Ἐγὼ ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ οὐδέν λαλῶ: Ό,τι ο Πατήρ θέλει, αυτό λαλώ-· καὶ ὁ ἄνθρωπος, -συνεχίζει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη- ὃς ἐὰν μὴ ἀκούσῃ ὅσα ἂν λαλήσῃ ὁ προφήτης ἐκεῖνος ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ἐκδικήσω ἐξ αὐτοῦ». «Εκείνος ο οποίος θα δείξει ανυπακοή σε Αυτόν τον νέον Νομοθέτην, Εγώ θα τον τιμωρήσω».

     Και ποιο το περιεχόμενο αυτής της μαρτυρίας; Ότι «Αυτός τώρα που μεταμορφούται, όπως στην Βάπτιση, Αυτός τώρα που βαπτίζεται, ότι Αυτός που τώρα μεταμορφούται ενώπιον των τριών μαθητών, Πέτρου, Ιακώβου και Ιωάννου και ενώπιον των ουρανίων επισκεπτών, Μωυσέως και Ηλιού, Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός». Αυτό το «Οὗτος», «Οὗτος ἐστιν», αυτό το «Οὗτος» είναι δεικτικόν(Από το δείχνω) που σημαίνει ότι Αυτός είναι και όχι κάποιος άλλος. Δεν υπάρχει κανείς άλλος παρά μόνον Αυτός. Είναι εκείνο που θα γράψει αργότερα ο Απόστολος Παύλος: «Ἐν οὐδενὶ ἑτέρῳ υπάρχει η σωτηρία». Δεν υπάρχει εις κανέναν άλλον η σωτηρία, παρά μόνον εις τον Ιησούν Χριστόν.

     «Οὗτος ἐστίν»· που σημαίνει, Αυτός είναι. Αυτός είναι πάντοτε. Δεν είναι σήμερα και δεν ήταν χθες. Αλλά Αυτός που είναι πάντοτε. Θα γράψει αργότερα ο Απόστολος Παύλος εις την προς Εβραίους επιστολήν του: «Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός εἰς τούς αἰῶνας». Ο Ένας, ο μοναδικός, ο αιώνιος, ο παντοτινός, ο ένας μόνος Σωτήρ. Και Αυτός που Εγώ τώρα, ως να λέγει ο Πατήρ με εκείνο το «οὗτος», όταν λέμε «οὗτος», αυτός, δείχνομε, Εγώ τώρα ο Πατήρ δακτυλοδεικτώ· Αυτός είναι ο Υιός μου. Όχι υιός μου· αλλά ο Υιός μου. Έναρθρα, με ὁ μπροστά· που δείχνει ότι είναι Υιός όχι κατ’ υιοθεσίαν ή κάποιος, όπως λεγόμεθα όλοι «Παιδιά του Θεού». Όπως και οι Εβραίοι έλεγαν…- καλώς το κατενόησαν οι Εβραίοι, ξέρετε, και πήραν λίθους να λιθοβολήσουν τον Κύριον, καλώς το κατενόησαν. «Γιατί», λέει, «με λιθοβολείτε;», ερώτησε ο Κύριος. «Επειδή κάνω καλά έργα; Για ποιο καλό έργο με λιθοβολείτε;». «-Όχι, δεν σε λιθοβολούμε για κανένα καλό έργο, αλλά γιατί είπες ότι είσαι ο Υιός του Θεού».

     Δηλαδή; Κι εκείνοι δεν ήσαν υιοί του Θεού; Δεν απεκλήθησαν «Ο υιός μου ο πρωτότοκος» ολόκληρος ο Ισραήλ; Τον οποίον καλώ εξ Αιγύπτου. Άλλο ότι αυτή η προφητεία, σε δεύτερο πλάνο αφορά τον Ιησούν Χριστόν. Ναι, καλώς το κατενόησαν. «Γιατί έκανες», λέει, «τον εαυτόν σου Υιόν του Θεού;». Τι; Μοναδικόν Υιόν του Θεού. Με ιδιότητα μοναδικήν. Και όπως λέγει ο Ζιγαβηνός: «Οὐχ ἁπλῶς υἱὸς ὡς οἱ δι’ ἀρετῆς υἱοποιούμενοι μοι». «Εκείνοι οι οποίοι γίνονται παιδιά μου, επειδή αποκτούν αγιότητα». Όπως και η μαρτυρία του Πέτρου που είπε: «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς(:Συ είσαι ο Χριστός) ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» κ.τ.λ. Ενάρθρως.

     Μάλιστα, όταν ο Κύριος έκανε την θάλασσα να σιγήσει, εκοιμάτο μες στο καΐκι κι έγινε ταραχή μεγάλη και Τον ξύπνησαν. «Κύριε», λέγει, «ξύπνα, γιατί χανόμαστε». Τότε σηκώθηκε ο Κύριος, είπε στον άνεμο, στη θάλασσα: «Σιώπα, πεφίμωσο», κλείσε το στόμα σου, βάλε φίμωτρο. Αμέσως γαλήνη. Ακαριαία. Και τότε πήγαν και Τον προσκύνησαν εκείνοι που ήσαν εις το καΐκι και είπαν -προσέξτε ακρίβεια- : «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἐστίν οὗτος». Είναι πράγματι αληθινός Υιός, όχι «ο υιός», υιός, δηλαδή πολύ καλός άνθρωπος, που τον ακούει ο Θεός. Γιατί; Ακόμη δεν εγνώριζαν Ποιος ήταν ο Ιησούς. Όταν όμως Τον εγνώρισαν, δεν ήταν υιός, αλλά ο Υιός, ο Ένας και ο μοναδικός. Και ο Υιός Αυτός είναι εκ της ουσίας του Πατρός, είναι αΐδιος, δηλαδή χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, όπως και ο Πατήρ. Είναι το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος. Είναι Εκείνος για τον οποίον εγράφη στον 2^ον Ψαλμόν: «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγώ σήμερον γεγέννηκά σε». «Συ είσαι ο Υιός μου, τον Οποίον εγώ σήμερα έχω γεννήσει». Και είναι ομοούσιος προς τον Πατέρα. Γιατί; Γιατί «Εγώ», λέει «Σε γέννησα, Εγώ, Εγώ ο Πατήρ. Συνεπώς είσαι ομοούσιος με Εμένα». Αυτό το «σήμερον» και το «γεγέννημαι» υπάρχει σε αυτά το παρόν και το παρελθόν, που εκφράζεται η προαιώνιος γέννησις του Υιού. Και ο Υιός Αυτός είναι αγαπητός. Αγαπητός ως Μονογενής, εκ της φύσεως του Πατρός. Αγαπητός και ως άνθρωπος· γιατί ευρίσκεται ενώπιον του Πατρός ως άνθρωπος, ανά πάσα στιγμή ευαρεστών. «Ἐν ᾧ εὐδόκησα»· «στον Οποίον Εγώ αναπαύομαι». Και επιμαρτυρεί ο Πατήρ.

    Γι΄αυτό το «εὐδόκησα» λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Ὡσανί ἔλεγεν: Ἐν ᾧ ἀναπαύομαι, ᾧ  ἀρέσκομαι». «Σ’ αυτόν που εγώ αναπαύομαι, σε Αυτόν που εγώ αρέσω». Και όπως λέγει ο Ζιγαβηνός: «Φιλῶ γάρ ὡς υιόν μου (:Τον αγαπώ σαν παιδί μου) καί ὡς ἀγαπητόν καί ὡς ἀναπαύοντα καί ἀρέσκοντά μοι (:και σαν υιόν, σαν αγαπητόν και σαν αναπαύοντά με, με αναπαύει, γιατί κάνει το θέλημά μου· και ακόμη είναι Εκείνος που αρέσω)».

     Και συνεπώς; Συνεπώς: «Αὐτοῦ ἀκούετε». Αυτόν να ακούτε. Και τούτο διότι είναι ο άλλος προφήτης, που επροφήτευσε ο Μωυσής, όπως σας είπα, είναι ο νέος Νομοθέτης. Γιατί ο Μωυσής είπε: «Προφήτην ὡς ἐμέ». Αυτό το «προφήτην ὡς ἐμέ», το βρίσκομε εις το δεύτερον κεφάλαιον του Ησαΐου, ο οποίος λέγει το εξής καταπληκτικόν: «Ἐξελεύσεται νόμος καὶ λόγος Κυρίου ἐξ ῾Ιερουσαλήμ». Ναι, αλλά ο νόμος εξήλθε εκ Σινά. Από εκεί βγήκε ο νόμος, από το Σινά. Εδώ λέγει ο Ησαΐας, 800 χρόνια προ Χριστού, ότι θα βγει νόμος από τη Σιών, δηλαδή από την Ιερουσαλήμ. Και λόγος από τα Ιεροσόλυμα. Αλλά μόνον ο Χριστός νομοθέτησε εις τον χώρον της Παλαιστίνης. Αλλά ο Μωυσής πήρε τον νόμο εις το Σινά. Αυτό δείχνει ότι πράγματι ο Χριστός είναι ο νέος Νομοθέτης, μιας νέας τάξεως.

    Και συνεπώς, όπως λέει ο Ζιγαβηνός: «Τούτῳ οὕτω πείθεσθε(εις Αυτόν να πείθεσθε) τούτῳ πιστεύετε(:εις Αυτόν να πιστεύετε) εἰ τι ἂν καί λέγῃ καί ποιῇ(:Ό,τι κι αν σας λέγει, ό,τι κι αν κάνει· εις Αυτόν να πείθεσθε και να πιστεύετε). Αὐτοῦ ἀκούετε. Πλήρωμα γάρ νόμου καί προφητῶν ὁ Χριστός(:Γιατί ο Χριστός είναι το πλήρωμα, η εκπλήρωσις και του Νόμου και των προφητών). Καί λοιπόν ἐκεῖνα πάντα συνετελέσθησαν ἂχρι τούτου μόνον ἐκτεινόμενα». «Και όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν», λέγει, «μέχρι Τούτου μόνον, μέχρι το πρόσωπον του Ιησού Χριστού και δεν πήγαν πιο πέρα». Στο πρόσωπον όλα του Χριστού εξεπληρώθησαν, όλες οι προφητείες.

     Και όπως λέγει ο Θεοφύλακτος: «Αὐτοῦ ἀκούετε· κἂν σταυρωθῆναι θέλῃ, μή ἐναντιοῦσθε αὐτῷ (:Αυτόν να ακούτε. Κι αν ακόμη θέλει να σταυρωθεί, μην έρχεστε σε αντίθεση)». Ο Απόστολος Πέτρος είπε: «Ἵλεώς σοι, Κύριε», «μη γένοιτο» δηλαδή, «έλεος σε Σένα να μη γίνει αυτό, να πας στα Ιεροσόλυμα, που λες ότι οι Εβραίοι θα σε φονεύσουν». Και ο Κύριος δέχεται αντίθεσιν από τον Πέτρον. Άκοντος, δεν το καταλάβαινε. Ήταν πίσω από τον Πέτρον ο διάβολος. Και τότε λέγει στον Πέτρον ο Κύριος: «Ὓπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ».

     Το «Αὐτοῦ ἀκούετε», το «Αὐτοῦ» γιατί το ἀκούω συντάσσεται με γενική, το «Αὐτοῦ ἀκούετε» μόνον και όχι άλλου, αποτείνεται τόσο εις τους τρεις μαθητάς, όσο και εις τους Μωυσή και Ηλία, που ήδη είχαν προφητεύσει γι’ Αυτόν και τώρα βρίσκονται μπροστά εις τον προφητευόμενον. Κι εκείνοι έπρεπε να ακούν τον Κύριον. Όλοι οι άγιοι στη Γη, έχουν ανάγκη να ακούσουν και να πειθαρχήσουν στο «Αὐτοῦ ἀκούετε».

      Αυτός ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, αγαπητοί μου, λέει το εξής: «Κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν(: «Εγώ λέει δεν Τον γνώριζα». Ακούτε; «Δεν Τον εγνώριζα τον Ιησούν»), ἀλλ' ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ' ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ' αὐτόν, οὗτός ἐστιν(:Αυτός είναι. Αυτό το σημάδι)· κἀγὼ ἑώρακα, καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ(:Είδα και δίνω τη μαρτυρία μου ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού)». Δεν εγνώριζε. Είχε λοιπόν και ο Ιωάννης ανάγκη αυτού του «Αὐτοῦ ἀκούετε». Και ο Αβραάμ στη Γη όσο ζούσε, αλλά και στον Άδη, αυτό το «Αὐτοῦ ἀκούετε» είχε ανάγκη. Και περίμενε τον Ιησούν. Και ηγαλλιάσατο εις τον Άδη, όταν είδε την Ενανθρώπηση του Υιού στη Γη. Πώς την είδε…-ο Κύριος το αποκαλύπτει αυτό. Ο Κύριος γνωρίζει. Όλοι οι άγιοι στην Παλαιά Διαθήκη και όλοι οι δίκαιοι και οι προφήται, Αυτού ήκουσαν. Γιατί ο Υιός επικρατεί εις την Παλαιά Διαθήκη και εδικαιώθησαν και εσώθησαν. Γιατί τον Ιησούν, προ της Ενανθρωπήσεώς Του Τον είχαν ακούσει. Οι προφήται Αυτού ήκουσαν κλπ. Όποιος λοιπόν, Αυτού, του Ιησού ακούει, θα έχει ζωήν αιώνιον. Διότι σ’ Αυτόν θα έχει πιστεύσει και τις εντολές Του θα έχει βιώσει. Όποιος Αυτού ακούει, ποτέ δεν θα αποπροσανατολιστεί στη ζωή του. Ποτέ κανένα πρόβλημα υπαρξιακόν δεν θα τον βασανίσει. Γιατί είναι Αυτός που κρατά τα κλειδιά του θανάτου και του Άδου.

     Λέγει στο βιβλίον της Αποκαλύψεως, 1,18: «Καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου». Όποιος Αυτού ακούει, αγαπητοί μου, θα έχει κοινωνίαν μετά του Θεού. Όπως σημειώνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή: «Καί ἡ κοινωνία δὲ ἡ ἡμετέρα μετὰ τοῦ πατρὸς καὶ μετὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ταῦτα γράφομεν ὑμῖν(:κι αυτά σας τα γράφομε), ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη(:Για να είναι η υπερπλήρης η χαρά σας για να έχετε κι εσείς κοινωνία μετά του Πατρός και του Υιού)».

     Και τέλος, όποιος Αυτού, του Ιησού ακούει, δεν ακούει του Αντιχρίστου ή των αντιχρίστων φωνών. Αν δεν θέλομε να ακούσομε τη φωνήν του Αντιχρίστου και να τον πιστέψομε, δεν έχομε παρά πάντα να ακούμε τη φωνή Εκείνου, για τον Οποίον μαρτύρησε ο Πατήρ, του Ιησού Χριστού.

      Αγαπητοί, τι να πούμε και τι να περιγράψουμε για την εποχή μας, που είναι βάραθρον, μια κοιλάδα κλαυθμώνος κι ένας Άδης. Είναι τέτοια η εποχή μας, γιατί δεν ακούει τον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Κι όχι απλώς δεν Τον ακούει αλλά Τον υβρίζει και Τον αποκηρύττει. Εμείς όμως που πιστεύομε στον Κύριον, Αυτού ακούομεν. Κι έτσι τηρούμε και την εντολήν του Ουρανίου Πατρός που είπε να Τον ακούμε. Εμείς δεν είμεθα τέκνα απειθείας και οργής. Είμεθα τέκνα φωτός και υπακοής.

    Αγαπητοί μου, το υπερφυές αυτό θαύμα της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μας δίνει το μήνυμα και της δικής μας μεταμορφώσεως που είναι η κορυφαία υπακοή εις τον Υιόν, κατά την εντολή του Πατρός. «Μεταμορφοῦσθε -γράφει στην προς Ρωμαίους ο Απόστολος Παύλος- τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον».

                ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

     και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

    μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• Ομιλία εις την Αγίαν Μεταμόρφωσιν, 6-8-1988, σειρά Γ103Β.
• 
  
  
  

 

 

«ΕΘΕΑΣΑΜΕΘΑ ΤΗΝ ΔΟΞΑΝ ΑΥΤΟΥ, ΔΟΞΑΝ ΠΛΗΡΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» (Ιωάν.1,14)

(Θεολογικό σχόλιο στη Θεία Μεταμόρφωση του Κυρίου)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

       Η μεγάλη Δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι ένας σημαντικός εορτολογικός σταθμός στον ενιαυτό του Θεού, διότι το μεγάλο και θαυμαστό αυτό γεγονός ενέχει βαθύτατα νοήματα και υψηλές θεολογικές παραμέτρους. Δεν είναι τυχαίος άλλωστε ο χρόνος που έλαβε χώρα, λίγο πριν το πάθος του Κυρίου. 

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είδαν στο μεγάλο γεγονός της Θείας Μεταμορφώσεως την ανάγκη των τριών κορυφαίων αποστόλων να δουν, με τα ίδια τους τα μάτια, ένα μικρό μέρος της θείας δόξας και να στηριχτούν όταν θα έβλεπαν τον Κύριο της Δόξης στο σταυρό. Να στηρίξουν και τους άλλους αποστόλους, οι οποίοι δεν είχαν την ευκαιρία να δουν τον Κύριο λουσμένο με τη θεϊκή Του δόξα. Μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν πως αν δεν είχε προηγηθεί η Θεία Μεταμόρφωση δε θα  είχε γίνει εύκολα πιστευτή η Ανάσταση! Άλλωστε υπάρχει μια θαυμαστή αλληλουχία όλων των σωτηριωδών γεγονότων μεταξύ τους.  

     Αλλά ας δούμε μερικές από τις θεολογικές παραμέτρους του μεγάλου αυτού γεγονότος, ενός από τα μεγαλύτερα και πιο θαυμαστά γεγονότα της επί γης παρουσίας του Λυτρωτή μας Χριστού.

      Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, το «απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, φέρων τε τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού» (Εβρ.1,3). Ο αιώνιος και άναρχος Θεός, ο «ήν εν αρχή προς τον Θεόν» και «Πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (Ιωάν.1,2-3).

      Αυτός χάριν της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους «σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιωάν.1,14). Έγινε, συνάμα με τη θεία Του φύση, αληθινός και τέλειος άνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος, για να είναι σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, η σωτηρία μας πραγματική και βεβαία. Ταπείνωσε τόσο πολύ το θεανδρικό Του πρόσωπο, ώστε ήρθε στον κόσμο ως ένας άσημος άνθρωπος. Το ίδιο άσημος έζησε σε ολόκληρη την επί γης ζωή Του. Καταδέχτηκε και βίωσε την ανθρώπινη κακοδαιμονία στο έπακρο.

      Όταν άρχισε τον δημόσιο βίο Του κάλεσε με απλότητα τους συνεργάτες Του αποστόλους, για να τον πλαισιώσουν στο έργο της σωτηρίας του κόσμου. Το ίδιο άσημοι υπήρξαν και αυτοί. Όλοι τους ήταν ολιγογράμματοι ψαράδες της Γενησαρέτ. Οι ισχυροί και οι σοφοί του κόσμου ήταν γεμάτοι με έπαρση και άρα ακατάλληλοι να συμβάλλουν στο έργο της σωτηρίας του κόσμου.

       Οι μαθητές του Κυρίου δεν ήταν απαλλαγμένοι από την ιδιότυπη εθνικιστική πίστη των υπολοίπων Ιουδαίων για τον Μεσσία. Τον περίμεναν ως έναν εθνικό κραταιό ηγέτη, προικισμένο με υπερφυσικές ιδιότητες, ο οποίος θα ανάσταινε τον ένδοξο θρόνο του Δαβίδ και θα εγκαθιστούσε παγκόσμιο βασίλειο με συγκυβερνήτες τον «περιούσιο λαό»! Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο σκάνδαλο του Χριστού απέναντι στο ιουδαϊκό έθνος! Ας μη λησμονούμε πως ποτέ δεν μπόρεσαν να απεμπλακούν από αυτή την αλλόκοτη προσμονή!

      Μέσα στα ιερά Ευαγγέλια έχουμε σαφείς μαρτυρίες και εκδηλώσεις των μαθητών αυτής της περίεργης πίστεως. Τρανταχτό παράδειγμα η περίπτωση των υιών Ζεβεδαίου, οι οποίοι λίγο πριν το πάθος του Ιησού του ζητούσαν πρωτοκαθεδρίες στην μελλοντική βασιλεία Του (Ματθ.20,17-28). Επίσης ακόμα και μετά την ανάσταση το σύνολο των μαθητών «συνελθόντες επηρώτων αυτόν λέγοντες΄ Κύριε, ει εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν τω Ισραήλ;» (Πράξ.1,6). Ο Κύριος δεν παρέλειπε σε κάθε περίπτωση να τους δώσει να καταλάβουν ότι σφάλλουν και πως ο ίδιος δεν ήρθε στον κόσμο, να κυριαρχήσει, ως εγκόσμιος ηγέτης, ούτε να διακονηθεί, αλλά «διακονήσαι και δούναι την ψυχή Του λύτρον αντί πολλών» ( Ματθ.20,28).

      Το σπουδαιότερο γεγονός, το οποίο ανέτρεψε την λαθεμένη αντίληψη των κορυφαίων μαθητών για το Χριστό και το έργο Του υπήρξε η θεία Μεταμόρφωση. Είναι ασφαλώς μια προσπάθεια να απαγκιστρωθούν, τουλάχιστον οι κορυφαίοι απόστολοι, από τις παχυλές μικροεθνικιστικές αντιλήψεις, να μυηθούν στα  μυστήρια του Θεού και να γίνουν μάρτυρες της θείας δόξας. Μόνο χάρη σε αυτή την συγκλονιστική εμπειρία θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη δοκιμασία και το σκάνδαλο του σταυρού. Μόνο έτσι δεν θα λύγιζαν μπροστά στο πάθος και τον θάνατο του Χριστού. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να πιστέψουν στην ανάσταση του Κυρίου, διότι Εκείνος που μεταμορφώθηκε μπροστά τους και περιβλήθηκε την θεία δόξα θα μπορούσε να αναστηθεί από τους νεκρούς!

     Το λαμπρό γεγονός της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας έχει επίσης και άλλες σπουδαίες διδακτικές παραμέτρους. Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας άντλησαν από αυτό σπουδαίες αλήθειες της χριστιανικής μας πίστεως. Η Ορθόδοξη θεολογία μας έχει αφιερώσει ολόκληρα κεφάλαια στο μεγάλο και θαυμαστό αυτό γεγονός και αντλεί θεμελιώδεις αλήθειες από αυτό.

      Η προσωπική μεταμόρφωση του Θεανθρώπου Κυρίου μας, αποτελεί τον προάγγελο και της δικής μας μεταμορφώσεως. Αυτό μας το βεβαιώνει ο αληθής λόγος του Κυρίου μας: «ημείς δε οι πάντες ανακεκαλυμμένω προσώπω την δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενοι την αυτήν εικόνα μεταμορφούμεθα από δόξης εις δόξαν, καθάπερ από Κυρίου Πνεύματος» (Β΄Κορ.3,18). Όλοι οι πιστοί του Χριστού, ως «σύμμορφοι της εικόνος του Θεού» (Ρωμ.8,29), θα μεταμορφωθούμε και εμείς και θα συνδοξασθούμε με Αυτόν. Τόσο μεγάλο είναι το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού, Οποίος τόσο πολύ μας αγαπά, ώστε θέλει να μας χαρίσει μέρος της δικής Του δόξας!

       Τα ιερά Ευαγγέλια αναφέρουν πως μαζί με το πρόσωπο Κυρίου μεταμορφώθηκαν και τα ενδύματά Του και έγιναν «στίλβοντα, λευκά λίαν ως χιών, οια γναφεύς επί της γης ου δύναται ούτω λευκάναι» (Μαρκ.9,3). Αυτό σημαίνει πως μαζί με μας τους υιούς του Θεού (Ρωμ.8:14) θα μεταμορφωθεί και ολόκληρη η δημιουργία. Ο απόστολος Παύλος τονίζει σαφέστατα την μελλοντική της μεταμόρφωση. «Και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ.8,21). Η ιερά Αποκάλυψη, το ευαγγέλιο του τελικού θριάμβου της Εκκλησίας μας, ομιλεί για την εσχατολογική δημιουργία καινούριου ουρανού και καινούριας γης, διότι ο «πρώτος ουρανός και η πρώτη γη απήλθον» (Αποκ.21,1). Μέσα στην παραζάλη και στον οίστρο της ασύλληπτης  καταστροφής του περιβάλλοντος στις μέρες μας, αυτή η πίστη είναι η πιο παρήγορη ελπίδα του κόσμου!

       Η παράδοξη εμφάνιση του Μωυσή και του Ηλία κατά την μεταμόρφωση του Κυρίου επιβεβαιώνει περίτρανα την χριστιανική πίστη στην μετά θάνατον ζωή. Ο Μωυσής είχε ζήσει περισσότερα από χίλια τριακόσια χρόνια πριν από την γέννηση του Κυρίου και ο Ηλίας πάνω από οκτακόσια. Και όμως εμφανίστηκαν ζωντανοί μπροστά στους έντρομους και δύσπιστους μαθητές «συλλαλούντες τω Ιησού» (Μάρκ.9,4). Ο ίδιος ο Κύριος είχε πει πως ο Θεός «ούκ έστιν ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων» (Ματθ.22,33). Με την ζωοφόρο ανάστασή Του έγινε «πρωτότοκος εκ των νεκρών» (Κολ.1,18, Αποκ.1,5), απαρχή της αναστάσεως όλων των πιστών σε Αυτόν ανθρώπων, καθότι «δει το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν… κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Α΄Κορ.15,54).Αυτή είναι η πιο χαροποιός και ελπιδοφόρα πίστη της ανθρωπότητας!

        Για την ορθόδοξη πνευματικότητα η Μεταμόρφωση του Κυρίου έχει ιδιάζουσα σημασία. Στα βυζαντινά χρόνια τέθηκε ως πρόκληση από την δυτική αιρετική σχολαστική θεολογία κατά πόσον μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει και να βιώσει την θεία δόξα. Οι αιρετικοί δυτικοί υποστήριζαν πως η δόξα και το φως της Μεταμορφώσεως ήταν κτιστό φυσικό φως, μετεωρολογικό φαινόμενο, διότι εντελώς αυθαίρετα ταύτιζαν την ουσία με τις ενέργειες του Θεού. Αντίθετα οι ορθόδοξοι Πατέρες με προεξάρχοντα τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά (1296-1359) στηριζόμενοι στην αγία Γραφή και την παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας έκαμαν την διάκριση μεταξύ ουσίας και ακτίστων ενεργειών του Θεού και αποφάνθηκαν πως το φως και η δόξα της θείας Μεταμορφώσεως ήταν φανέρωση του ακτίστου θείου φωτός και των ακτίστων ενεργειών του Θεού. Ο άνθρωπος μπορεί με την χάρη του Θεού και τον δικό του προσωπικό αγώνα να φτάσει να δει και να γίνει μέτοχος αυτού του ακτίστου φωτός και της δόξας του Θεού και από αυτή τη ζωή. Πρόκειται για το γνωστό πνευματικό κίνημα των Ησυχασμού, το οποίο μεσουράνησε τον 14^ο αιώνα. Η αιρετική σχολαστική δυτική διδασκαλία περί ταυτίσεως της ουσίας και των ενεργειών του Θεού είναι η αφετηρία όλων των συγχρόνων κακοδοξιών κατά της ορθής πίστεως του Θεού και αυτής ακόμη της αρνήσεως της υπάρξεώς Του!

      Ζούμε σε ένα απίστευτο ζόφο, στα πυκνά και αδιαπέραστα σκοτάδια της αμαρτίας και της φθοράς. Βιώνουμε ίσως την πιο χειρότερη πνευματική και ηθική κατάπτωση όλων των εποχών. Τα πνευματικά υποκατάστατα του ξεπεσμένου κόσμου και οι λογής «πυγολαμπίδες» του δε μπορούν να μας λύσουν τα άλυτα υπαρξιακά μας προβλήματα και να μας φωτίσουν το δρόμο της ανοδικής πνευματικής μας πορείας. Όλα τα εγκόσμια σχήματα, θρησκείες, φιλοσοφίες, κοινωνικές «μεταρρυθμίσεις» κλπ, απέτυχαν παταγωδώς να αλλάξουν την πορεία της ανθρωπότητας. Η σημερινή παγκόσμια εφιαλτική κατάσταση μαρτυρεί ξεκάθαρα την παταγώδη χρεωκοπία τους! Μόνο μια ελπίδα υπάρχει: ο διαχρονικός Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου, ο ένσαρκος Λόγος του Θεού, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Αυτός που νίκησε τον αίτιο της ανθρώπινης κακοδαιμονίας, τον διάβολο, και μας απάλλαξε (όσοι το θέλουμε) από την φρικτή του δουλεία.

       Βεβαίως υπάρχουν και εκείνοι που δεν θέλουν το φώς του Χριστού και τους αρέσει να είναι δούλοι του διαβόλου και της αμαρτίας. Είναι εκείνοι που μοιάζουν με τους εκ γενετής τυφλούς, οι οποίοι δεν είδαν ποτέ το φως και την όμορφη πλάση του Θεού και γι’ αυτό επαναπαύονται στο έρεβος του σκότους!  Υπάρχουν επίσης και εκείνοι, που, αντί να σπεύδουν να πιουν νερό στις καθάριες πηγές των βουνών, τους αρέσουν τα λασπόνερα και τα λύματα των βόθρων, καταφεύγοντας, δηλαδή, στα κοσμικά χρεωκοπημένα σχήματα να βρουν τις λύσεις των προβλημάτων τους! Αυτή είναι άλλωστε και η αιτία των φοβερών προβλημάτων μας που αντιμετωπίζουμε ως πρόσωπα και κοινωνία! Η λύση υπάρχει και είναι πανεύκολη: να ατενίσουμε το ανέσπερο φως του Χριστού μας και να απορρίψουμε το κακό και την αμαρτία, η οποία κατατρώει τις σάρκες μας και κατασπαράζει τις ψυχές μας! Να θέσουμε οριστικά στο περιθώριο όλα τα εγκόσμια χρεωκοπημένα σχήματα, έστω και αν κάποιοι επιτήδειοι μας τα «σερβίρουν» ως δήθεν αξίες και «αρχαία κλέη»! Να πάψουμε να ελπίζουμε και να περιμένουμε λύτρωση από ανθρώπους, και μάλιστα από πρόσωπα που δίνουν απτά δείγματα υποδούλωσής τους στα πάθη τους. Να κλείσουμε τέλος τα αυτιά μας στις κακόηχες σειρήνες της όψιμης προγονοπληξίας, η οποία μας υπόσχεται λύτρωση από το παρελθόν, όταν η κατάσταση του κόσμου ήταν παρασάγγας εφιαλτικότερη, από τη δική μας  την όντως εφιαλτική!   

      Το γεγονός της θείας Μεταμορφώσεως του Κυρίου πρέπει να καταυγάζει την ψυχή μας κάθε στιγμή της ζωής μας. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι ο φιλάνθρωπος Θεός μας, εξαιτίας της άμετρης αγάπης Του για μας, μας δίνει το  ύψιστο δικαίωμα να μετέχουμε και αυτής της ίδιας της δόξας Του, διότι εμείς οι πιστοί χριστιανοί δεν είμαστε οπαδοί θρησκείας, όπως οι οπαδοί άλλων θρησκειών, αλλά υιοθετημένα παιδιά του Θεού, μέτοχοι της θείας μακαριότητάς Του! Αυτή την μεγάλη τιμή δε θα τη συναντήσουμε σε καμιά άλλη πίστη. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να απαγκιστρωθούμε από τα σκύβαλα του κόσμου (Φιλιπ.3,8), να παραδώσουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού και να έχουμε οδηγό στη ζωής μας τον αιώνιο νόμο Του. Τότε το άκτιστο θαβώρειο φως θα καταυγάζει πλέρια την ψυχή μας, καθ’ όλη τη διάρκεια της ακανθώδους επί γης πορείας μας και θα μας οδηγεί ασφαλώς  στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή και στη θέωση!   

 

 

Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργόπουλου

Ἀναπλ. Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Ὁ Ἀριθμός 144.000 στήν Ἀποκάλυψη καί αἱρετικές ἑρμηνεῖες

    Ὁ ἀριθμός 144.000 ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης ἔχει προκαλέσει ἔντονο θεολογικό, ἐσχατολογικό καί ἑρμηνευτικό ἐνδιαφέρον, καί ἔχει μελετηθεῖ ἀπό τήν ἀκαδημαϊκή βιβλική ἐπιστήμη. Ὁ ἀριθμός 144.000 (12x12x1000) θεωρεῖται συμβολικός ἀριθμός πληρότητας καί τελειότητας. Δέν δηλώνει συγκεκριμένα ἄτομα ἀλλά τό πλῆρες σύνολο τῶν πιστῶν πού ἀνήκουν στόν Θεό. Ὡστόσο, χρησιμοποιεῖται παραλλήλως καί ἀπό ποικίλα αἱρετικά καί παραχριστιανικά κινήματα. Οἱ εἰκόνες καί τά σύμβολα πού περιέχει ἡ Ἀποκάλυψη, ἀπό διαφορές αἱρετικές κινήσεις ἐκλαμβάνονται κυριολεκτικά, γεγονός πού ὁδηγεῖ σέ παρερμηνεῖες. Ἡ ἑρμηνεία καί ἡ χρήση αὐτοῦ τοῦ ἀριθμοῦ στίς διάφορες αἱρετικές κινήσεις ποικίλει καί εἶναι ἀμφιλεγόμενη.

Ἀντιπροσωπευτικά ἀναφέρουμε:

α) Ἀντβεντιστές τῆς Ἕβδομης Ἡμέρας. Οἱ Ἀντβεντιστές θεωροῦν τόν ἀριθμό 144.000 ὡς συμβολικό. Τόν ἐξισώνουν μέ τό «μεγάλο πλῆθος ἀπό κάθε ἔθνος καί φυλή καί λαό καί γλῶσσα» τοῦ Ἀποκ. 7:9. Πιστεύουν, ἐπίσης, ὅτι ὑποδηλώνει μία σαφῶς καθορισμένη ὁμάδα τοῦ «ὑπολοίπου» πού τηρεῖ πιστά τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί σχετίζεται μέ τή σημασία τοῦ μηνύματος τῶν τριῶν Ἀγγέλων (Ἀποκ 14). Ἡ ἀποστολή τους εἶναι ἡ διακήρυξη τῆς «σφραγίδας τοῦ Θεοῦ», δηλαδή τοῦ μηνύματος τήρησης τῆς λατρείας τοῦ Σαββάτου ὡς διακριτικοῦ σημείου τῶν ἀληθινῶν πιστῶν οἱ ὁποῖοι, κατά τήν αἵρεση, δέν λαμβάνουν τό χάραγμα τοῦ Ἀντίχριστου. Συνεπῶς, οἱ 144.000 ταυτίζονται μέ τήν ἴδια τήν αἵρεση τῶν Ἀντβεντιστῶν τῆς Ἕβδομης Ἡμέρας. Μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ Χριστοῦ, οἱ δίκαιοι –νεκροί καί ζωντανοί– θά δοξαστοῦν καί θά ἁρπαχθοῦν γιά νά εἶναι μαζί Του. Κατά τή διάρκεια τῆς χιλιετίας, ὁ Χριστός καί οἱ 144.000 θά βασιλέψουν στόν οὐρανό.

β) Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ/Ἐλοχιστῶν. Ἡ Παγκόσμια Ἱεραποστολική κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, προερχόμενη ἀπό τόν Ἀντβεντισμό, θεωρεῖ ὅτι οἱ 144.000 εἶναι ὁ κυριολεκτικός ἀριθμός τῶν μελῶν τοῦ ὑπολοίπου – δηλαδή τῶν «παιδιῶν τῆς ὑπόσχεσης». Δέν διαχωρίζει Ἑβραίους καί Ἐθνικούς. Ὁ ἀριθμός ἀφορᾶ τούς ζωντανούς ἁγίους πού θά συναντήσουν τόν Ἰησοῦ κατά τήν ἁρπαγή καί θά εἰσέλθουν ζωντανοί στό οὐράνιο βασίλειο. Ὁ Γ´ Παγκόσμιος Πόλεμος, κατ᾽ αὐτούς, θά ξεσπάσει μόλις σφραγιστοῦν οἱ 144.000.

γ) Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ θεωροῦν τόν ἀριθμό 144.000 κυριολεκτικό. Πρόκειται γιά τούς «χρισμένους» – τό λεγόμενο «μικρό ποίμνιο», ὅπως τό ἀποκαλοῦν, σέ ἀντίθεση μέ τόν «πολύ ὄχλο» ἤ τό «μεγάλο πλῆθος», σύμφωνα μέ τήν ὁρολογία τῆς ὀργάνωσης. Τό «μεγάλο πλῆθος», σέ ἀντίθεση μέ τούς χρισμένους, ἔχει μόνο γήινη ἐλπίδα· δηλαδή νά ζήσει στή Γῆ γιά 1.000 χρόνια, ὑπό θεοκρατική διακυβέρνηση, μέ τούς 144.000 νά εἶναι βοηθοί τοῦ Χριστοῦ κατά τήν περίοδο αὐτή. Ἀπαράβατη προϋπόθεση γιά τή γήινη αὐτή ἐλπίδα ἔχουν μόνο ὅσοι θά καταστοῦν μέλη τῆς ἑταιρίας «Σκοπιά». Σύμφωνα μέ τούς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ πραγματοποιήθηκε ἀοράτως τό 1914. Τό 1918 εἰσῆλθε στόν «ναό» Του, καί ὅσοι εἶχαν ἤδη πεθάνει καί ἀνῆκαν στούς 144.000 ἀναστήθηκαν ἀπό τόν Χριστό καί βρίσκονται πλέον στόν οὐρανό. Οἱ ὑπόλοιποι «χρισμένοι» θά ἑνωθοῦν μαζί Του μετά τόν θάνατό τους. Ὁ ἀριθμός ἐκείνων πού συγκαταλέγονται στούς 144.000 «ἔκλεισε» τό 1935. Φυσικά, ἡ κοινή λογική ὑπαγορεύει ὅτι, καθώς περνοῦν τά χρόνια καί δεδομένου ὅτι ζοῦσαν ἤδη τό 1935, ὁ ἀριθμός αὐτός θά ἔπρεπε νά μειώνεται σταδιακά ἕως τήν πλήρη ἐξαφάνισή του. Ὡστόσο, στά ἔντυπα τῆς «Σκοπιᾶς» παρατηρεῖται τό ἀντίθετο, ἀφοῦ κατά περιόδους ὁ ἀριθμός αὐτός αὐξάνεται. Ἐπιπλέον, τά λεγόμενα «ἐμβλήματα» –δηλαδή τά σύμβολα πού προσφέρονται κατά τήν ἐτήσια ἑορτή τῆς ἐπετείου τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ (ὄχι τῆς Ἀνάστασής Του, πού δέν ἑορτάζεται ἀπό τούς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ)– δικαιοῦνται νά λάβουν μόνο ὅσοι ἀνήκουν στούς 144.000.

δ) Shinchonji. Ἡ κορεατική αἵρεση Shinchonji στοχεύει στή συγκέντρωση 12.000 μελῶν σέ 12 φυλές. Μόλις ἐπιτευχθεῖ ὁ ἀριθμός 144.000, θά κατέβει ἡ Νέα Ἱερουσαλήμ καί οἱ 144.000 σφραγισμένοι θά ἑνωθοῦν μέ τίς ψυχές τῶν μαρτύρων. Αὐτοί θά ὑπηρετήσουν ὡς ἱερεῖς καί βασιλεῖς στόν ἑπόμενο αἰῶνα. Ὁ Σατανᾶς θά ἡττηθεῖ ὁριστικά καί μόνο ὁ Θεός, οἱ 144.000 καί τό μεγάλο πλῆθος μέ λευκά ἐνδύματα θά κατοικοῦν τή γῆ.

ε) Νεοαποστολική Ἐκκλησία. Ἡ Νεοαποστολική Ἐκκλησία ἀντιλαμβάνεται τόν ἀριθμό ὡς συμβολικό, σχετιζόμενο μέ τούς σφραγισμένους ἀπό τόν «πνευματικό Ἰσραήλ». Γιά νά συγκαταλεχθεῖ κανείς στούς 144.000, πρέπει νά βαπτιστεῖ καί νά σφραγιστεῖ ἀπό ἕναν ἀπόστολο. Οἱ 144.000 περιλαμβάνουν τόσο ζωντανούς ὅσο καί νεκρούς πιστούς, ἀκόμη καί δίκαιους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στόν γάμο τοῦ Ἀρνίου εἶναι ἡ «νύφη τοῦ Χριστοῦ» καί θά ἐπιστρέψει μέ τόν Χριστό ὡς ὁ στρατός Του. Θά εἶναι ἱερεῖς καί δικαστές στό βασίλειο τῆς εἰρήνης καί θά βασιλεύουν μέ τόν Χριστό γιά χίλια χρόνια. Ἀργότερα θά συγκαταλεχθοῦν στούς κατοίκους τῆς Νέας Ἱερουσαλήμ.

Διαπιστώνουμε λοιπόν ὅτι ὁ ἀριθμός 144.000, πού ἀναφέρεται ἀποκλειστικά στήν Ἀποκάλυψη καί πουθενά ἀλλοῦ στήν Ἁγία Γραφή, χρησιμοποιεῖται σέ κάποιες αἱρετικές ὁμάδες γιά τή δημιουργία μίας ἐλίτ, μίας “ἁγνῆς” ὁμάδας, μέ δικά της προνόμια πού ξεχωρίζει ἀπό τήν ὑπόλοιπη κοινωνία.

ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ: Τεῦχος 4ον Ἰούλιος – Αὔγουστος 2025

σημ. entaksis: Αναφέρουμε μερικές ακόμη αιρέσεις που δέχονται τον αριθμό 144.000 ως κυριολεκτικό:

Philadelphia Church of God (PCG): Ιδρύθηκε το 1989 από τον Gerald Flurry. Προέρχεται από τη Worldwide Church of God του Herbert W. Armstrong και διδάσκει πως οι 144.000 είναι κυριολεκτικά άτομα που θα εξουσιάσουν μαζί με τον Χριστό κατά τη χιλιετή βασιλεία. Αντιλαμβάνονται τον αριθμό ως πνευματικό Ισραήλ, αλλά πάντα με κυριολεκτικό πληθυσμιακό περιορισμό.

The Church of Bible Understanding (πρώην Forever Family): Ιδρύθηκε από τον Stewart Traill στις ΗΠΑ. Παρόλο που είναι λιγότερο γνωστή, διδάσκει έναν αυστηρά αριθμητικό προσδιορισμό των εκλεκτών, με αναφορά στους 144.000 ως κυριολεκτικούς σωζόμενους. Ο ηγέτης θεωρούσε την ομάδα του το μοναδικό μέσο σωτηρίας εντός αυτού του αριθμού.

Assemblies of the Called Out Ones of Yah: Μια εβραιοχριστιανική ομάδα με ρίζες στη θεολογία του “ιερού ονόματος” (Sacred Name Movement).
Δέχονται τον αριθμό των 144.000 κυριολεκτικά ως μια τάξη “αγίων του Ισραήλ” που θα επιλεγούν τις τελευταίες ημέρες. Συσχετίζουν τον αριθμό με φυσικό ή πνευματικό Ισραήλ, με ερμηνείες που συχνά αγγίζουν το φυλετικό ή γενεαλογικό κριτήριο.

Branch Davidians (παρακλάδι των Αντβεντιστών): Αν και το άρθρο του π.Βασιλείου αναφέρει ήδη τους Αντβεντιστές της 7ης Ημέρας, οι Branch Davidians (ιδίως υπό τον David Koresh) διδάσκουν πως οι 144.000 είναι κυριολεκτικοί άνθρωποι που θα επιβιώσουν στην «τελική σφαγή» και θα συγκροτήσουν τη νέα Θεία Βασιλεία στη Γη.

Church of the Great God: Αποσχίστηκε από την Worldwide Church of God. Ο αριθμός 144.000 θεωρείται κυριολεκτικός, και αφορά εκλεκτούς πιστούς από την εποχή του Χριστού έως τη Δευτέρα Παρουσία. Ορίζουν χρονικό και αριθμητικό περιορισμό, αρνούμενοι τη συμβολική προσέγγιση των παραδοσιακών Εκκλησιών.

Restored Church of God (RCG) του David C. Pack: Αυτή η ομάδα διατείνεται ότι αποτελεί τη μοναδική αληθινή Εκκλησία και πως ο αριθμός των 144.000 αντιστοιχεί αυστηρά στους «πρώτους καρπούς» που θα αναστηθούν κατά την Παρουσία του Χριστού. Η προσέγγιση είναι αριθμητικά κυριολεκτική και αφορά επιλεγμένα μέλη της RCG.