ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ Ἡ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

24 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Μεγαλομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας δέν ὑπῆρξαν μόνον ἄνδρες, ἀλλά καί γυναῖκες, οἱ ὁποῖες τους συναγωνίστηκαν ἐπάξια σέ ἡρωισμό καί ὁμολογιακό φρόνιμα. Πολλές ἀπό αὐτές ὑπέστησαν τά μαρτύρια ἀπό τούς φανατικούς εἰδωλολάτρες γονεῖς τους. Μιά ἀπό αὐτές ὑπῆρξε καί ἡ ἁγία Χριστίνα ἡ Μεγαλομάρτυς.

Καταγόταν ἀπό τήν πόλη Τύρο τῆς Συρίας. Γεννήθηκε περί τό 200 καί ἦταν κόρη τοῦ στρατηγοῦ Οὐρβανοῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν φανατικός εἰδωλολάτρης. Ἔκτισε μάλιστα ἕναν πύργο, τόν ὁποῖο γέμισε μέ εἰδωλολατρικά ἀγάλματα. Σέ αὐτόν ἔκλεισε τήν κόρη του, τήν ὁποία ὑποχρέωνε νά θυσιάζει καθημερινά στούς ἀνύπαρκτους καί γελοίους εἰδωλολατρικούς «θεούς». Ἐκείνη ὅμως ἀρνιόταν, διότι ἦταν συνειδητή Χριστιανή. Ὅταν πιέστηκε πολύ ἀπό τόν πατέρα της γκρέμισε καί κομμάτιασε τά ἀγάλματα. Ὁ θρησκομανής πατέρας της ὀργίστηκε πάρα πολύ, ἅρπαξε τήν κόρη του ἀπό τά μαλλιά, τήν κτύπησε ἀλύπητα καί τήν ὑπέβαλε σέ ἐπώδυνα βασανιστήρια. Κατόπιν τήν ἔριξε σέ σκοτεινή καί ὑγρή φυλακή. Ἔδωσε μάλιστα διαταγή νά μήν τῆς δώσει κανείς τροφή καί νερό, ὥστε νά πεθάνει ἀπό τήν πεῖνα καί τή δίψα. Γιά πολλές ἡμέρες δέν τήν πλησίασε κανένας ἀπό τό φόβο των ἀντίποινων τοῦ Οὐρβανοῦ.

Ὅλοι εἶχαν πιστέψει ὅτι ἡ Χριστίνα εἶχε πεθάνει. Ἀλλά τό πρῶτο κιόλας βράδυ την ἐπισκέφτηκε ἄγγελος Κυρίου, τῆς ὁποίας θεράπευσε τίς πληγές καί τῆς ἔφερνε καθημερινά τροφή καί νερό. Ὅταν πῆγαν νά πάρουν τό πτῶμα της, νομίζοντάς την νεκρή, τήν βρῆκαν ἀπόλυτα ὑγιῆ, ἡ ὁποία προσεύχονταν καί δοξολογοῦσε τό Θεό. Ἀνήγγειλαν στόν πατέρα της τό γεγονός καί ἐκεῖνος περισσότερο ὀργισμένος, ἔδωσε διαταγή στούς στρατιῶτες του νά τήν ὁδηγήσουν στή θάλασσα καί νά τήν πνίξουν. Τήν ἔριξαν στό πιό βαθύ σημεῖο, πιστεύοντας ὅτι εἶχε καταποντιστεῖ. Ὅμως καί πάλι ἄγγελος Κυρίου ἐμφανίστηκε καί τήν ἔσωσε. Μάλιστα ἀναφέρει ἡ βιογραφία της, πώς δέν εἶχε βαπτιστεῖ ὡς ἐκείνη τή στιγμή καί ἔλαβε τό ἅγιο Βάπτισμα στή θάλασσα ἀπό τόν Ἴδιο τό Χριστό. Ὁ ἄγγελος τήν πῆρε καί τήν ἔβγαλε στή στεριά.

Ὁ Οὐρβανός ἔγινε καί πάλι θηρίο ἀπό τό θυμό του γιά τή νέα διάσωση τῆς κόρης του. Ἔδωσε ἐκ νέου διαταγῆ νά τήν κλείσουν ξανά στή φυλακή, ἀφοῦ τήν μαστιγώσουν ἄγρια καί νά τήν ἀφήσουν νά πεθάνει ἀπό τήν πεῖνα, τή δίψα καί τίς πληγές της. Ὅμως συνέβη τό ἀπροσδόκητο. Τό ἴδιο βράδυ πέθανε ξαφνικά ὁ Οὐρβανός. Τόν διαδέχτηκε κάποιος Δίων, τό ἴδιο φανατικός εἰδωλολάτρης μέ ἐκεῖνον καί ἐξίσου θηριώδης καί ἀπάνθρωπος. Μισοῦσε θανάσιμα τούς Χριστιανούς καί ἔδειχνε ὑπέρμετρο ζῆλο γιά τήν ἐξόντωσή τους. Πληροφορήθηκε γιά τήν ἡρωική Χριστίνα καί ἀνάλαβε ὁ ἴδιος νά τήν μεταστρέψει στήν λατρεία τῶν εἰδώλων. Διέταξε νά τήν ὁδηγήσουν μπροστά του καί νά τήν ἀνακρίνει ὁ ἴδιος.

Οἱ ἄνθρωποί του ἔβγαλαν τήν Χριστίνα ἀπό τή σκοτεινή καί ὑγρή φυλακή καί τήν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ στρατηγοῦ Δίωνα. Στάθηκε μέ θάρρος ἀπέναντί του καί ἀπολογήθηκε χωρίς τόν παραμικρό δισταγμό γιά τήν πίστη της στό Χριστό, τόν μόνο ἀληθινό Θεό. Παράλληλα στηλίτευσε μέ ἡρωισμό τήν εἰδωλολατρία ὡς τήν χειρότερη πνευματική κατάπτωση τῆς ἀνθρωπότητας. Ἡ λατρεία τῶν ψεύτικων «θεῶν» δέν εἶναι ἁπλά μιά πλάνη, ἀλλά πραγματική λατρεία στόν πατέρα τοῦ ψεύδους καί τῆς πλάνης διάβολο, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή «οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψάλμ.95,5). Κατόπιν αὐτοῦ ἀπέκλεισε κάθε ἐνδεχόμενο νά δεχτεῖ νά θυσιάσει στούς ψευτοθεούς τῆς αὐτοκρατορίας καί νά ἐκτελέσει τήν αὐτοκρατορική διαταγή.

Ὁ Δίων ὀργίστηκε καί ἔγινε σωστό θηρίο ἀπό τήν θαρραλέα ὁμολογία της Μάρτυρος. Διέταξε νά τήν ὑποβάλλουν σέ φρικτά βασανιστήρια, ἐλπίζοντας ὅτι ὁ φόβος τῶν φρικτῶν πόνων καί ἡ ἀπειλή τοῦ θανάτου θά τήν μετέστρεφαν στήν

εἰδωλολατρία. Ὅμως παρ’ ὅλα αὐτά ἡ ἁγία ἔμεινε ἀταλάντευτη στήν πίστη της. Πολλοί ἀπό τούς βασανιστές της καί ἀπό τούς παρισταμένους εἰδωλολάτρες, βλέποντας τόν ἡρωισμό της, μεταστρέφονταν στόν Χριστιανισμό.

Μετά τον Δίωνα, ἀνάλαβε τούς βασανισμούς τῆς Χριστίνας κάποιος Ἰουλιανός, πραγματικά δαιμόνιος γιά τίς ἐπιλογές του κατά τῶν Χριστιανῶν. Τήν ἅρπαξε καί τήν ἔριξε σέ πυρακτωμένο καμίνι, ἀλλά διασώθηκε θαυματουργικά. Κατόπιν γέμισε ἕνα κλουβί μέ φαρμακερά φίδια, στό ὁποῖο τήν ἔριξε, πιστεύοντας ὅτι θά ξεμπέρδευε μέ αὐτή. Ὅμως καί πάλι διασώθηκε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Τά δηλητηριώδη ἑρπετά, ἀντί νά τήν δαγκώσουν, τῆς ἔγλυφαν τά πόδια! Μετά ἔδωσε διαταγή νά τῆς κόψουν τούς μαστούς. Ἀλλά ἀντί γιά αἷμα ἔτρεξε γάλα! Μετά τῆς ἔκοψαν τή γλῶσσα.

Τά βασανιστήρια συνεχίστηκαν γιά μέρες. Ἡ ἁγία ὑπέμεινε μέ καρτερία τά μαρτύρια, χωρίς νά διαμαρτυρηθεῖ, χωρίς νά βγάλει οὔτε ἕνα στεναγμό! Ὁ Ἰουλιανός βλέποντας ὅτι δέν ἦταν δυνατόν νά μεταστραφεῖ ἡ Χριστίνα, ἔδωσε διαταγή σούς δημίους νά τῆς τρυπήσουν τό κορμί μέ κοντάρια. Ἔτσι τέλειωσε τήν ἐπίγεια ζωή της, ἀνταλλάσσοντάς την μέ τήν οὐράνια ἀτελεύτητη ὄντως ζωή.

Τό ἱερό της λείψανο τό παρέλαβαν κρυφά κάποιοι θαρραλέοι Χριστιανοί, τό ὁποῖο ἔθαψαν μέ τιμές. Μετά τή λήξη τῶν διωγμῶν ἔγινε ἡ ἐκταφῇ καί βρέθηκε ἄφθορο νά εὐωδιάζει! Ἀργότερα, ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς, μεταφέρθηκε ἀπό τή Συρία στήν Κωνσταντινούπολη σέ ναό τοῦ Ἱεροῦ Παλατίου, ὁ ὁποῖος χτίστηκε ἐπ’ ὀνόματί της. Τό 1204 τό ἅρπαξαν οἱ αἱρετικοί φραγκολατίνοι καί τό μετέφεραν στή Βενετία. Τό 1252 τοποθετήθηκε στή Μονή τοῦ Ἁγίου Μάρκου Τορσέλλου καί τό 1340 μεταφέρθηκε στό ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στό Μουράνο. Τό 1435 ὁ πάπας Εὐγένιος τό μετέφερε στό ναό τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου Τορσέλλου. Τό 1793 τοποθετήθηκε στή Μονή τῆς ἁγίας Ἰουστίνης στή Βενετία. Τέλος τό 1810 τοποθετήθηκε στό ναό τοῦ ἁγίου Φραγκίσκου τῆς Ἀμπέλου, ὅπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα σέ κρυστάλλινη λάρνακα. Ἡ μνήμη της τιμᾶται στίς 24 Ἰουλίου. Πολλές Χριστιανές φέρουν μέ καμάρι τό σεπτό της ὄνομα.