Η πανσεβάσμια κοίμηση της

Υπεραγίας Θεοτόκου

(Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος)

 

 

“Ας επικαλούμαστε πάντοτε την Παναγία, γέροντες, νέοι, γυναίκες, παιδιά. Όλοι στο στόμα μας ας έχουμε το όνομα της Παναγίας”

---

 

Ὅταν ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, ἀναχωρῶντας ἀπό τή πατρική ἑστία, ἐξ αἰτίας τῆς κατ’ αὐτοῦ ἀπειλῆς τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Ἠσαύ, ἔφθασε κοντά στή δύση τοῦ ἡλίου σέ ἔρημο τόπο, πῆρε ἕναν λίθο, τόν ἔβαλε κάτω ἀπό τό κεφάλι του καί κοιμήθηκε.

Εἶδε τότε σκάλα στηριγμένη στή γῆ, τῆς ὁποίας ἡ κεφαλή ἔφθανε στόν οὐρανό καί οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἀνέβαιναν καί κατέβαιναν σέ αὐτήν, ὁ δέ Κύριος στηριζόταν πάνω της... Ὅταν σηκώθηκε ὁ Ἰακώβ ἀπό τόν ὕπνο, εἶπε: «Ὡς φοβερός ὁ τόπος οὗτος! Οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ’ ἤ οἶκος Θεοῦ καί αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ» (Γέν. 28:17).

Ἡ σκάλα ἐκείνη ἡ μυστική ἦταν τύπος καί εἰκόνα τῆς νοητῆς κλίμακας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ὁποίας τήν σεβάσμια Κοίμηση περιχαρώς ἑορτάζουμε.

Μετά τήν παράβαση καί παρακοή τῶν πρωτοπλάστων, μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς δέν ὑπῆρχε καμία ἐπικοινωνία. Πεθαίνοντας οἱ ἄνθρωποι μετέβαιναν στόν Ἅδη. Πέρασαν περίπου πέντε χιλιάδες ἔτη καί δέν βρισκόταν μέσον γιά νά ἐπικοινωνήσει ἡ γῆ μέ τόν οὐρανό, ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό. Ὑπῆρχε τεῖχος. Ὑπῆρχε φραγμός ἀδιάρρηκτος. Βρέθηκε, τέλος, τό μέσον πού χάλασε τόν μεσότοιχο, διέρρηξε τόν φραγμό, κατέβασε ἀπό τούς οὐρανούς τόν Θεό, ἀνέβασε τόν ἄνθρωπο στόν οὐρανό, ἕνωσε τά ἐπίγεια μέ τά ἐπουράνια καί ἔγινε εὔκολη ἡ διάβαση καί ἡ ἀνάβαση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τή γῆ στά οὐράνια. Ὅλα, ὅλα αὐτά γνωρίζετε, ἀγαπητοί μου, ποιός τά ἐπετέλεσε; Ἡ πανύμνητη Παρθένος πού ἑορτάζουμε σήμερα!

Ω μεγαλεῖα, μεγαλεία τῆς Παρθένου! Τά μεγαλεῖα σου, Παρθένε, ποιός θά τά διηγηθεῖ! Ἄν ἐκεῖνος ὁ οὐρανόπεμπτος ἀρχάγγελος Γαβριήλ, πού ὑπηρέτησε στό μέγα αὐτό μυστήριο, ἐξεπλάγη ἀπό θαυμασμό, πῶς ἐμεῖς οἱ ταλαίπωροι, ὑλικοί καί χοϊκοί νά μήν ἔλθουμε σέ ἀπορία καί ἔκσταση; Ἀλλά ἄς παραλείψουμε τά τοῦ ὕψους τοῦ μυστηρίου, καί ἄς στραφοῦμε στό ζήτημα τῆς σωτηρίας. Στό πῶς δηλαδή θά σωθοῦμε καί πῶς θά μπορέσουμε νά ἀνεβοῦμε στόν οὐρανό μέσῳ τῆς νοητῆς κλίμακας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ὅσοι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐπιθυμεῖτε νά ἀνεβεῖτε ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, νά γίνετε πολῖτες της ἄνω Ἱερουσαλήμ, συμπολῖτες τῶν Ἀγγέλων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, υἱοί Θεοῦ καί θεοί κατά χάριν, ἐλᾶτε καί ἀκοῦστε. Στρέψετε τά αὐτιά τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί προσέξτε τούς λόγους μου, τοῦ ἐλαχίστου καί εὐτελοῦς. Σᾶς μιλῶ μέ ἀγάπη καί ἀλήθεια καί μέ συγκίνηση καρδιᾶς. Σᾶς λέω μέ πλήρη πεποίθηση ὅτι δέν θά βρεῖτε ἄλλο μέσον οὔτε εὐκολότερο οὔτε ἀσφαλέστερο νά ἀνεβεῖτε στούς οὐρανούς ἀπό αὐτή τή νοητή κλίμακα, τήν Παναγία Παρθένο καί Θεοτόκο Μαρία.

Κανείς ἄς μή διστάσει. Κανείς ἄς μή δειλιάσει. Κανείς ἄς μήν ἀμφιβάλλει. Καί ἄν κανείς εἶναι βεβαρημένος καί βαρυφορτωμένος ἀπό πολλές καί ποικίλες ἁμαρτίες, ἄς γίνει πρόθυμος, ἄς ἔχει θάρρος, ἄς μήν ἀπελπίζεται.

Ἀλλά πῶς καί μέ ποιόν τρόπο εἶναι δυνατόν νά ἀνεβοῦμε ἀπό τή γῆ στούς οὐρανούς; Τόσο ὕψος! Αὐτό εἶναι κόπος, κίνδυνος, φόβος. Αὐτό κι ἐγώ τό ὁμολογῶ, ὅτι εἶναι κόπος καί πόνος, ἀλλά ὑπάρχει μέσον εὔκολο, ἡ Παναγία Παρθένος, ἡ νοητή κλίμακα, μέσῳ τῆς ὁποίας θά ἀνέλθουμε στούς οὐρανούς.

Ὅσοι πιστεύετε στόν Θεό, πιστεύετε ὅτι ὑπάρχει μέλλουσα κρίση καί ἀνταπόδοση καί ὅτι «οἱ τά ἀγαθά ποιήσαντες ἀπελεύσονται εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δέ τά φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως» (Ἰω. 5:29), καί γι’ αὐτό ζεῖτε ἐνάρετη ζωή, γιά νά ἀξιωθεῖτε τῆς οὐρανίου βασιλείας, μή λησμονεῖτε, ἀλλά πάντοτε, στό στάδιο τῆς παρούσας ζωῆς, νά ἐπικαλεῖσθε τήν Θεοτόκο, διότι αὐτή μέ τή μεσιτεία της μπορεῖ νά σᾶς εἰσαγάγει στούς οὐρανούς.

Ὅσοι εἶστε ἁμαρτωλοί, ἀπορρῖψτε μέ εἰλικρινῆ καί καθαρή μετάνοια καί ἐξομολόγηση τίς ἁμαρτίες καί ἐπικαλεσθεῖτε μέ ὅλη σας τήν ψυχή τή Θεοτόκο, γιά νά μπορέσετε νά ἀνεβεῖτε στούς οὐρανούς. Δέν βρίσκεται ἄλλο μέσον νά σᾶς βοηθήσει περισσότερο ἀπό τήν Παναγία. «Πολλά ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου».

Αὐτή εἶναι ἡ πρόξενος τῆς σωτηρίας μας. Αὐτή κατέρριψε τόν μεσότοιχο τῆς μεταξύ ἡμῶν καί τοῦ Θεοῦ ἔχθρας. Αὐτή συμφιλίωσε ἐμᾶς μέ τόν Θεό καί μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τή αἰώνια καταδίκη καί μᾶς προξένησε τήν ἀφθαρσία. Αὐτή εἶναι ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα πρός τήν αἰώνιον ζωήν, ἡ κλίμακα πού μᾶς ἀνεβάζει στούς οὐρανούς καί ἡ ὁλκάς (τό πλοῖο) πού μᾶς ὁδηγεῖ στό ἀκύμαντο λιμάνι τοῦ Παραδείσου. Αὐτή εἶναι τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ σωτηρία καί τῶν Ἀγγέλων ὁ γλυκασμός. Ὁ ἰατρός τῶν νοσούντων καί ἡ τροφή τῶν πεινώντων. Τῶν πονεμένων ὁ πλοῦτος καί τῶν τυφλῶν ἡ βακτηρία. Τῶν ἀδικουμένων προστάτης καί τῶν ξένων ἡ παράκληση.

Καί τί νά πῶ; Στούς πάντες εἶναι τά πάντα ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί μητέρα ἡμῶν τῶν χριστιανῶν. Ὅλοι ὅσοι βρισκόμαστε σέ θλίψεις, συμφορές καί ἀνάγκες πρός αὐτήν καταφεύγουμε, καί ὅλοι ὅσοι μέ πίστη προστρέχουμε, τά αἰτήματα λαμβάνουμε. «Οὐδείς προστρέχων ἐπί σοί κατησχυμένος ἀπό σοῦ ἐκπορεύεται, ἁγνή Παρθένε Θεοτόκε...».

Ὅσοι ὅμως εἶναι ἄπιστοι, ὅσοι εἶναι βλάσφημοι καί ὑβριστές τῆς Θεοτόκου, ὄχι μόνον τά αἰτήματά τους δέν λαμβάνουν, ἀλλά θά ἔχουν καί ἀντίδικη τήν Παναγία, ἐάν δέν σπεύσουν νά μετανοήσουν.

Ἄς σπεύσουμε, ἀγαπητοί φιλόχριστοι, μέ τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό κάθε ἁμαρτία, πρίν ἔλθει ἡ ὥρα καί ἡ στιγμή τοῦ θανάτου. Ἄς ἐπικαλούμαστε πάντοτε τήν Παναγία, γέροντες, νέοι, γυναῖκες, παιδιά. Ὅλοι στό στόμα μας ἄς ἔχουμε τό ὄνομα τῆς Παναγίας. Τό πρωί ὅταν σηκωνόμαστε, τό βράδυ ὅταν πρόκειται νά ἀναπαυθοῦμε, τό ὄνομα τῆς Παναγίας, τοῦ Ἰησοῦ καί τῶν Ἁγίων Τοῦ ἄς μή λείπει ἀπό τό στόμα μας. Καί ὅταν εἴμαστε ὑγιεῖς καί ὅταν ἀσθενεῖς καί ὅταν ψυχορραγοῦμε, ἄς ἐκπνεύσουμε μέ τό ὄνομα τῆς Παναγίας καί τοῦ Ἰησοῦ στό στόμα, γιά νά δοξασθοῦμε μαζί τους στούς αἰῶνες. Ἀμήν.

(Ἀπό τό περιοδικό «Ὅσιος Φιλόθεος τῆς Πάρου» 29, Ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, σελ. 67.)