ΟΡΘΟΔΟΞΙA@ΚΑΙ   ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ- ΩΡΩΠΟΥ  

 

Ο ΓΙΑΧΒΕ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ

+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ γέροντα

 

Ἰανουάριος τοῦ 1993:  μιὰ ὁλόκληρη οἰκογένεια ποὺ εἶχε μπλέξει ἐπὶ χρόνια μὲ τὴν αἵρεση τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ ἑτοιμαζόταν νὰ ἐνταχθεῖ στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Πατέρας μητέρα καὶ 4 παιδιά. Ὁ πατέρας σὲ μιὰ στιγμή μας λέει: κάθε φορὰ ποὺ περνούσαμε μὲ τὰ παιδιά μου ἔξω ἀπὸ ἐκκλησία τούς ἔλεγα : «αὐτὴ εἶναι ἡ Βαβυλῶνα, τὸ ἄντρον τοῦ Διαβόλου». Καταλαβαίνετε πόσο δυσκολεύθηκα νὰ τὰ μεταπείσω καὶ νὰ τὰ μάθω νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ τὰ προετοιμάσω γιὰ τὸ βάπτισμα.

Τὸ ξέρετε αὐτὸ ἀγαπητοὶ ἀκροατές; οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ μόλις δοῦν μιὰ ἐκκλησία λένε στὰ παιδιά τους αὐτὰ τὰ φοβερὰ λόγια, στάζουν δηλητήριο στὶς ἁπαλὲς ψυχές τους ἐναντίον τῶν Χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν. Αὐτὸ βέβαια εἶναι ἕνας καρπὸς ἀπὸ τὸ ἀγκαθερὸ δέντρο.

Οἱ ρίζες καὶ ὁ κορμὸς αὐτοῦ τοῦ δέντρου, ἂν εἶχαν ἐπάνω τους ἐπιγραφή θὰ ἔγραφαν : «Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι Θεός».

Ἀρνοῦνται τὴν θεϊκὴ φύση τοῦ Χριστοῦ καὶ κατὰ συνέπεια μποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν καὶ ὅτι ἀνήκει στὸ Χριστό. Προηγεῖται τὸ μεγάλο κακὸ καὶ ἕπονται τὰ ὑπόλοιπα.

Γιὰ ἐμᾶς τούς Χριστιανούς, ὁ Χριστός, εἶναι ὁ Γιαχβὲ τῆς δόξης. Αὐτὸ τὸ ἀποκρούουν οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ.

Κάτοχος τῆς αἰωνίου δόξης, πηγὴ τῆς αἰωνίου δόξης, γι' αὐτοὺς εἶναι μόνο ὁ Πατήρ, ὄχι ὁ Ὑιός. Ἐδῶ τὸ τραγελαφικὸ εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ παρουσιάζονται σὰν μελετητὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς...

Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως τί λέει ἐπ' αὐτοῦ ἡ Γραφή, συμμερίζεται τὶς ἀπόψεις τῶν αἱρετικῶν;

Ξεκινοῦμε ἀπὸ τὸ χωρίο θ'4 τῆς πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς: «οἵτινὲς εἰσιν Ἰσραηλῖται, ὤν ἡ υἱοθεσία καὶ ἡ δόξα καί αἱ διαθῆκαι καί ἡ νομοθεσία καί ἡ λατρεία καί αἱ ἐπαγγελίαι...»  , ἐδῶ σημειώνει ὁ ἀπόστολος ὅτι οἱ ὁμοεθνεῖς του Ἰσραηλῖτες κατὰ τὸν παλαιὸ καιρὸ εἶχαν υἱοθετηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεόν, ἦταν σὰν παιδιὰ Του, σὰν περιουσία Του, σὰν περιούσιος λαός, σὰν οἰκεῖοι Του.

 Έρχεται καὶ σὲ ἕνα δεύτερο θέμα. Στοὺς Ἰσραηλῖτες συνέβαινε κάτι τὸ ὑπέροχο, κάτι ἐντελῶς ἄγνωστο σὲ ὅλους τοὺς ἄλλους λαοὺς τῆς Γῆς. Κατὰ καιρούς, ἐμφανιζόταν σὲ αὐτοὺς ὁ Θεός, μὲ τὴν ἀπερίγραπτη Θεϊκή του δόξα.

Ἐμφανιζόταν ἐνδόξως, εἴτε σὲ ὁρισμένα πρόσωπα, εἴτε καὶ σὲ ὁλόκληρο τὸ λαό.

Ἂς δοῦμε κάποια σχετικὰ περιστατικά.

Στεκόμαστε στὸ 16ο κεφάλαιο τῶν Ἀριθμῶν.

Ἐκεῖ ἀναφέρεται, ὅτι κάποιοι ἐγωιστὲς Ἰσραηλῖτες, ὁ Κορέ, ὁ Δαθάν, ὁ Ἀβηρῶν, διάφορα ἐπίσημα πρόσωπα, διάφοροι ἀρχηγοὶ ὁμάδων, ἔκαναν πραξικόπημα, ἀμφισβητοῦσαν τὴν ἀρχηγία τοῦ Μωυσῆ καὶ τὴν ἀρχιεροσύνη του Ἀαρῶν.

Ὁ Κορὲ ἐπειδὴ καταγόταν καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὴν φυλή του Λεβί, τὸ ἔφερε βαρέως το ὅτι δὲν εἶχε ἱεροσύνη ὅπως ὁ Ἀαρῶν.

Οἱ Δαθὰν καὶ Ἀβειρῶν, ποὺ ἦταν καὶ ἀδελφοί, κατηγοροῦσαν σκληρὰ τὸν Μωυσῆ ὅτι ἀντὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει σὲ γῆ ὅπου ἔτρεχε γάλα καὶ μέλι, σὲ γῆ μὲ εὔφορους ἀγροὺς καὶ ἀμπέλια, τοὺς ταλαιπωροῦσε σὲ γῆ ἔρημη καὶ ἄνυδρη, καὶ εἶχε τὸ θράσος, ὁ Μωυσῆς, νὰ κάνει καὶ τὸν ἀρχηγό.

Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωί, μπροστά στὴν σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου θὰ γίνονταν κρίσις, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Θὰ ἔδειχνε ὁ Θεὸς ἂν εἶχαν δίκιο οἱ πραξικοπηματίες ή ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἀαρῶν.

Πράγματι τὴν ἄλλη μέρα, ὁ Θεὸς ἐπενέβη, καὶ τιμώρησε παραδειγματικὰ τοὺς Κορέ, Δαθὰν καὶ Ἀβειρῶν καὶ ὅσους τοὺς εἶχαν ἀκούσει.

Δὲν θὰ ἐπισέλθουμε σὲ λεπτομέρειες, οὔτε θὰ περιγράψουμε πὼς ἄνοιξε ἡ γῆ καὶ κατάπιε τοὺς ἀπειθεῖς καὶ ἐγωιστές, ἀλλὰ θὰ σταθοῦμε στὴν πρώτη σκηνὴ τοῦ δράματος.

Ἀριθ ιστ' 19-21: «καὶ ἐπισυνέστησεν ἐπ αὐτοὺς Κορὲ τὴν πᾶσαν αὐτοῦ συναγωγὴν παρὰ τὴν θύραν τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου. καὶ ὤφθη ἡ δόξα Κυρίου πάση τὴ συναγωγή,  καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς τόν Μωυσὴν καὶ τόν Ἀαρῶν λέγων· ἀποσχίσθητε ἐκ μέσου τῆς συναγωγῆς ταύτης, καὶ ἐξαναλώσω αὐτοὺς εἰσάπαξ».

Ἐδῶ λοιπὸν ἐμφανίστηκε ὁ Γιαχβέ, ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραὰμ τοῦ Ἰσαὰκ καὶ τοῦ Ἰακώβ, καὶ κατ' ἀρχὴν μίλησε στὸν Μωυσῆ καὶ στὸν Ἀαρῶν.  Ο Γιαχβέ, ὁ Κύριος δηλαδή, ἐμφανίστηκε μὲ ἄρρητη Θεϊκὴ δόξα, γι'αυτό τὸ ἱερὸ κείμενο σημειώνει: «καὶ ἡ δόξα τοῦ Κυρίου ἐφάνη εἰς πᾶσαν τὴν συναγωγήν».

Ἡ φράσις, ἡ δόξα τοῦ Γιαχβὲ ἐφάνη, ἡ δόξα τοῦ Κυρίου ἐφάνη, ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν φράση, ὁ ἔνδοξος Κύριος, ὁ ἔνδοξος Γιαχβὲ ἐφάνη ἡ ἀλλιῶς ὁ Κύριος τῆς δόξης ὁ Γιαχβὲ τῆς δόξης, ἐφάνη.

Αὐτὸς ὁ ἔνδοξος Κύριος γιὰ ἐμᾶς, εἶναι ὁ Γιαχβὲ Υἱός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι Θεὸς καὶ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι Γιαχβὲ καὶ Υἱός του Γιαχβέ.

Γιὰ ἐμᾶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ Κύριος τῆς δόξης, εἶναι ὁ Γιαχβὲ τῆς δόξης, εἶναι ὁ κάτοχος τῆς θεϊκῆς δόξης, ὁ φορεὺς τῆς θεϊκῆς δόξης.

Ἔτσι τὸ ἔζησαν καὶ τὸ ἐκήρυξαν οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας, ἔτσι τὸ ἔνιωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἔτσι τὸ διετράνωσε καὶ ο ἀπόστολος Παῦλος. Μάλιστα ὁ ἀπόστολος Παῦλος μας τὸ παρέδωσε καὶ ἐγγράφως.

Ἂς ξεφυλλίσουμε τὶς πρῶτες σελίδες τῆς Α' πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολῆς καὶ ἂς σταθοῦμε ἐκεῖ ποὺ ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος γιὰ τὶς δυὸ σοφίες, γιὰ τὴν σοφία τοῦ παρόντος κόσμου, καὶ γιὰ τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἕναν ἄλλον κόσμο.

Πρόκειται γιὰ μιὰ ἀπὸ τὶς ὡραιότερες περικοπὲς τοῦ Παύλου.  «Σοφίαν δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων· ἀλλὰ λαλοῦμεν σοφίαν Θεοῦ ἐν μυστηρίῳ, τὴν ἀποκεκρυμμένην, ἢν προώρισεν ὁ Θεὸς πρὸ τῶν αἰώνων εἰς δόξαν ἡμῶν, ἢν(την ὁποίαν) οὐδεὶς τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἔγνωκεν· εἰ γὰρ ἔγνωσαν, οὐκ ἂν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν» Α' Κορινθίους β'6-8.

Ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ 8ος στίχος, Α΄ Κορινθίους β'8. Αὐτὸς ὁ στίχος εἶναι καταπέλτης ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν ἐκείνων ποὺ ἀρνοῦνται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.

Μὲ τὸ ρῆμα ἐσταύρωσαν, δηλώνεται ἡ ἀνθρώπινη φύσις τοῦ Χριστοῦ, σὰν ἄνθρωπος πάσχει, σταυρώνεται, θανατώνεται, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἔχει καὶ Θεϊκὴ φύση, γι'αυτό καὶ χαρακτηρίζεται μὲ τὴν ὑπέροχη φράση, τὴν γεμάτη οὐράνιο μεγαλεῖο, Κύριος τῆς δόξης.

Α' Κορινθίους β'8 :  ἐὰν ἐγνώριζαν οἱ ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ κόσμου τὴν σοφίαν τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ἐσταύρωναν τὸν Κύριον τῆς δόξης. Αὐτὸ τὸ β'8 ἂς τὸ ἀποτυπώσουμε στὸ μυαλό μας, εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ ὅπλο κατά τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ. Γιὰ νά τό θυμόμαστε τὸ 8 εὔκολα, νὰ φέρουμε στὸ νοῦ μας τὴν κιβωτὸ τοῦ Νῶε ποὺ εἶχε μέσα 8 ἀνθρώπους.

Α' Κορινθίους β'8 : «εἰ γὰρ ἔγνωσαν, οὐκ ἂν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν».  Οἱ ταλαίπωροι μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, αὐτοὶ θὰ ἤθελαν νὰ γράφει: εἰ γὰρ ἔγνωσαν οὐκ ἂν τὸν ἀρχάγγελον Μιχαὴλ ἐσταύρωσαν. Γι' αὐτοὺς ὁ Χριστὸς γίνεται ἀρχάγγελος καὶ ὄχι ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ἡ Ραφαὴλ ἀλλὰ Μιχαήλ.

Μεγαλύτερη διαστρέβλωση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ δὲν μποροῦσε νὰ γίνει!

Ὅταν αὐτοὶ οἱ αἱρετικοὶ γυροφέρνουν κάποιον Ὀρθόδοξο Χριστιανό, δὲν τοῦ λένε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται μὲ τὸν ἀρχάγγελο Μιχαήλ. Αὐτὸ θὰ τὸ ποῦν ἀργότερα, ἀφοῦ θὰ τοῦ ρίξουν ἀρκετὸ σκοτάδι στὰ μάτια τῆς ψυχῆς του.

 Ἡ αἵρεσις καὶ ἡ πονηρία πηγαίνουν μαζί, χέρι μὲ χέρι.

Ἕνας ποὺ μελετᾶ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ διαθέτει στοιχειώδη νόηση, γνωρίζει καλά, ὅτι ποτὲ ἕνας ἄγγελος ὅσο μεγάλος καὶ νὰ εἶναι, δὲν μπορεῖ νὰ ὀνομαστεῖ Κύριος τῆς δόξης.

Ὁ προφήτης Ἠσαΐας εἶδε τὸν Γιαχβὲ Σαβαώθ, δηλαδὴ τὸν Κύριο Παντοκράτορα, τὸν εἶδε γεμᾶτο δόξα. Ὅταν ζοῦσε ὁ προφήτης, ἔνδοξα πρόσωπα ἐπάνω στὴν Γῆ ἦταν οἱ ἐπικεφαλεὶς τῶν διαφόρων αὐτοκρατοριῶν, ὅπως ὁ αὐτοκράτωρ των Ἀσσυρίων, ὅπως ὁ Φαραὼ τῆς Αἰγύπτου. Ὅταν καθόταν ὁ βασιλεὺς ἐπάνω στὸ θρόνο του, μὲ τὸ διάδημα, μὲ τὸ σκῆπτρο, μὲ τὰ βασιλικὰ ἐμβλήματα, μὲ τὴ μεγαλοπρεπή ἀμφίεση του, ἦταν ὅτι ποιό λαμπρὸ καὶ ποιό ἔνδοξο μποροῦσε νὰ ἀντικρίσει κανεὶς ἐπάνω στὴν Γῆ. Ὁ Γιαχβὲ Σαβαώθ, ἐμφανίστηκε στὸν Ἠσαΐα ὡς βασιλεὺς καθισμένος σὲ ὑψηλὸ καὶ μεγαλοπρεπή θρόνο.

Ἀνθρώπινος νοῦς δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει τὸ μέγεθος τῆς δόξης ποὺ ἀντίκρισαν τὰ μάτια τοῦ Προφήτου. Εδῶ βέβαια δὲν ἐπρόκειτο γιὰ ἀνθρώπινη βασιλικὴ δόξα, ἀλλὰ γιὰ τὴν δόξα τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, τοῦ Βασιλέως τῶν αἰώνων.

Ἡ δόξα του Γιαχβὲ Σαβαὼθ ἐπετείνετο ἀπὸ τὴν παρουσία καὶ τὴν μελωδία ἀνωτάτων ἀγγέλων, τῶν Σεραφείμ. Αὐτὰ πετοῦσαν γύρω ἀπὸ τὸν θεϊκὸ θρόνο, ἀναμέλποντας τὸν Τρισάγιον ὕμνον, Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ.

Τὸν ὑπερένδοξο Θεὸ δὲν ἄντεχαν νὰ τὸν ἀτενίσουν κατὰ πρόσωπο, δὲν μποροῦσαν νὰ ὑπομείνουν τὴν ἀκτῖνα τῆς Θείας δόξης, γι' αὐτὸ μὲ δύο φτερὰ σκέπαζαν τὸ πρόσωπό τους. Ὁ Ἠσαΐας εἶδε νὰ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὸν Θεὸ μιὰ ἀπερίγραπτη Θεϊκὴ δόξα καὶ νὰ ξεχύνεται σὲ ὅλη τὴ Γῆ. Γι' αὐτὸ καὶ τὰ Σεραφεὶμ ἔλεγαν: πλήρης πᾶσα ἡ Γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ.

Ὅτι νὰ ποῦμε καὶ ὅτι νὰ ὑποψιαστοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀδυνατοῦμε νὰ συλλάβουμε τὸ ἔνδοξο μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶδε ὁ Ἠσαΐας. Εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸν Βασιλέα, τὸν Κύριον τῶν δυνάμεων, ἔγραψε ὁ προφήτης, ἐδῶ πρόκειται γιὰ ἀπερινόητη βασιλικὴ δόξα, ὁ Ἠσαΐας εἶδε τόν Γιαχβὲ τῆς δόξης.

Στὰ κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης, οἱ Ἀπόστολοι ἀρκετὲς φορὲς ἐπεξηγοῦν αὐτὰ ποὺ περιγράφονται στὶς σελίδες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Ἔτσι στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, διακηρύσσεται ὅτι, ἡ δόξα ποὺ ἀντίκρισε ὁ Ἠσαΐας, ἦταν ἡ δόξα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Δηλαδὴ ὁ ἔνδοξος Κύριος, ὁ Γιαχβὲ τῆς δόξης, ποὺ καθόταν πάνω σὲ ὑψηλὸ καὶ ἐπηρμένον θρόνον, ἦταν ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι μᾶς λέει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. Ποὺ τὸ λέει; Στὸ δωδέκατο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του. Καὶ ὁ μὲν Ἰωάννης τὸ λέει, οἱ αἱρετικοὶ ὅμως δὲν τὸ βλέπουν; Τί σόϊ διάβασμα κάνουν στὴν Ἁγία Γραφή; Μὰ εἶναι διάβασμα ἄλλα νὰ διδάσκει ἡ Γραφή, καὶ ἀλλὰ νὰ καταλαβαίνεις ἐσύ;

Ποὺ ἀκριβῶς τὸ γράφει ὁ Ἰωάννης; στοὺς στίχους 37 ἕως 43 τοῦ ιβ', τοῦ δωδεκάτου δηλαδὴ κεφαλαίου.

Σὲ αὐτοὺς τοὺς ἑπτὰ στίχους μεταξὺ τῶν ἄλλων γίνεται λόγος καὶ γιὰ δυὸ δόξες, τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων.

Γίνεται ἀναφορὰ σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀγάπησαν περισσότερο τὴν ἀνθρώπινη δόξα, καὶ λιγότερο τὴν Θεϊκή. Ὑπάρχει καὶ μιὰ ἀναφορὰ στὴ δόξα ποὺ ἀντίκρισε ὁ προφήτης Ἠσαΐας, καὶ τονίζεται καθαρά, ὅτι ἡ δόξα ποὺ εἶδε ὁ προφήτης, εἶναι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ.

Ταῦτα εἶπεν Ἠσαίας ὅτε εἶδεν τὴν δόξαν αὐτοῦ καὶ ἐλάλησε περὶ αὐτοῦ ὅμως μέντοι καὶ ἐκ τῶν ἀρχόντων πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν, ἀλλὰ διὰ τοὺς Φαρισαίους οὐχ ὡμολόγουν, ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγοι γένωνται· ὁ Ἠσαΐας εἶδε τὴν δόξα αὐτοῦ, δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν, δηλαδὴ στὸν Χριστόν.

Ἡ ἀντωνυμία, αὐτός, ἐδῶ ἀφορᾶ τὸ ἴδιο πρόσωπο, τὸν Χριστό, διότι στὴν συνέχεια, λέει, πολλοὶ ἄρχοντες ἐπίστευσαν σὲ αὐτὸν ἀλλὰ φοβοῦνταν νὰ τὸ ὁμολογήσουν γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἀφορίσουν οἱ Φαρισαῖοι.

Ἐὰν ἐπρόκειτο γιὰ τὸν Θεὸ Πάτερα, δὲν συνέτρεχε κίνδυνος ἀφορισμοῦ, τέτοιος κίνδυνος ὑπῆρχε ἐὰν πίστευαν στὸν Χριστό, στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ.

Τὸν Ἰησοῦ δὲν τὸν δέχονταν οἱ Φαρισαῖοι.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ λοιπόν, καταδεικνύει ὅτι ὁ Κύριος τῆς δόξης, εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι μᾶς διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος μὲ τὸ χωρίο Α' Κορινθίους β'8, ἔτσι μᾶς διδάσκει καὶ ὁ Θεολόγος Ἰωάννης, ὅταν διευκρινίζει ὅτι ὁ προφήτης Ἠσαΐας εἶδε τὴν βασιλικὴ δόξα καὶ μεγαλοπρέπεια τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.

Βέβαια ὅταν λέμε ὅτι ὁ Ἠσαΐας εἶδε τὴν δόξα τοῦ Γιαχβὲ Υἱοῦ , αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶδε καὶ τὴν δόξα του Γιαχβὲ Πατρός, διότι ἔχουν τὴν ἴδια δόξα.Αὐτὸ στηρίζεται στὸ ὁμοούσιον. Διαφορετικὰ τὰ πρόσωπα ἀλλὰ κοινὴ ἡ Θεϊκὴ οὐσία, κοινὴ ἡ Θεϊκὴ ἐνέργεια, ἡ δὲ Θεϊκὴ δόξα, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ Θεϊκὴ ἐνέργεια.

Ἡ λαμπρότητα τοῦ Υἱοῦ εἶναι καὶ λαμπρότητα τοῦ Πατρός . Αὐτὸ καταφαίνεται καὶ ἀπὸ ὅσα γράφονται στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως στὸ 21^ο  κεφάλαιο. Εκεῖ περιγράφεται ὁ Παράδεισος μὲ τὴν συμβολικὴ εἰκόνα ἐπουρανίου δοξασμένης πόλεως.

Στὸ ἐδάφιο 23 διαβάζουμε: «καὶ ἡ πόλις οὐ χρείαν ἐχει τοῦ Ἥλιου οὐδὲ τῆς Σελήνης ἵνα φαίνωσιν ἐν αὐτῇ , ἡ γὰρ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτὴν καὶ ὁ λύχνος αὐτῆς τὸ Ἀρνίον».

Δηλαδή, ἡ πόλις δὲν χρειάζεται Ἥλιο ἡ Φεγγάρι γιὰ νὰ τὴν φωτίζουν, διότι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ τὴν περιέλουσε μὲ φῶς, καὶ σὰν λάμπα της ἔχει τὸ Ἀρνίον, δηλαδὴ τὸν Χριστό.

Ἂς προσέξουμε καλὰ τὶς ἔννοιες. Η ἄνω Ἱερουσαλὴμ δὲν χρειάζεται τὸ ὑλικὸ φῶς τοῦ Ἥλιου ή τῆς Σελήνης, ἡ πόλις εἶναι πνευματική, οὐρανία, καὶ διαθέτει ἄϋλο, οὐράνιο φωτισμό, ὁ ὁποῖος προέρχεται ἀπὸ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ.

Καὶ προχωροῦμε, χρειάζεται φωτισμὸ ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἕναν οὐράνιο λαμπτῆρα, τὸν Χριστό. Μὲ ποιό ἁπλὰ λόγια, ἡ πόλις δὲν φωτίζεται ἀπὸ ὑλικὰ φῶτα. Η  πόλις φωτίζεται ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό.

Τὸ ἔνδοξο φῶς τῆς οὐρανίου πόλεως, πηγάζει ἀπὸ τὸ λυχνάρι ποὺ λέγεται Θεός, ἀλλὰ προέρχεται καὶ ἀπὸ τὸ λυχνάρι ποὺ λέγεται Υἱός τοῦ Θεοῦ, Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, Ἀρνίον.

Ἔνδοξο φῶς διαχέεται ἀπὸ τὸ λυχνάρι τοῦ Θεοῦ, ἔνδοξο φῶς ξεχύνεται καὶ ἀπὸ τὸ λυχνάρι τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πρόκειται γιὰ τὸ ἴδιο Θεϊκὸ φῶς.

Ἂν ὁ Πατέρας εἶναι ἄκτιστος καὶ ὁ Υἱός εἶναι κτιστός, τότε δὲν μπορεῖ τὸ φῶς ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἕνα ἄκτιστο καὶ ἄπειρο φῶς, νὰ τίθεται στὸ ἴδιο ἐπίπεδο λάμψεως καὶ φωτεινότητος, μὲ ἕνα φῶς κτιστὸ καὶ πεπερασμένο.

Τότε τὸ ἱερὸ κείμενο δὲν χρειαζόταν νὰ πεῖ ὅτι τὴν Ἄνω Ἱερουσαλὴμ τὴν φωτίζει ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱός. Θὰ ἀρκοῦσε μόνο το φῶς τοῦ Θεοῦ Πατρός, δὲν θὰ προσετίθετο ἡ φράσις, καὶ τὸ λυχνάρι ποὺ τὴν φωτίζει εἶναι τὸ Ἀρνίον, αὐτὸ θὰ ἦταν περιττό.

Γιὰ φανταστεῖτε μιὰ αἴθουσα ποὺ φωτίζεται ἀπὸ μιὰ λάμπα τῶν χιλίων κηρίων.Θὰ ἦταν ἀστεῖο νὰ τοποθετηθεῖ σὲ αὐτὴ καὶ μιὰ δεύτερη λάμπα τοῦ ἑνὸς κηρίου καὶ νὰ βρεθεῖ κάποιος σοβαρὸς συγγραφεὺς καὶ νὰ γράψει ὅτι ἡ ἐν λόγῳ αἴθουσα φωτίζεται ἀπὸ τὶς δύο αὐτὲς λάμπες. Θὰ ἦταν ἀστεῖο καὶ καταγέλαστο.

Γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ὅμως καὶ ὁ Υἱός εἶναι Κύριος τῆς δόξης, Κύριος τῆς λαμπρότητος, Κύριος τοῦ φωτός.

Στὰ Εὐαγγέλια ὀνομάζεται τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, τὸ Φῶς τὸ ἀληθινόν, γι' αὐτὸ δὲν δημιουργεῖτε κανένα πρόβλημα ὅταν ἡ Ἀποκάλυψις πλάϊ στὴ φωτεινὴ πηγὴ τοῦ Θεοῦ, τοποθετεῖ καὶ τὴ φωτεινὴ  πηγὴ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐπισημαίνει ὅτι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δυὸ φωταγωγεῖται ἡ οὐρανία πόλις.

Ἡ φωτεινὴ λάμψις ποὺ ξεχύνεται ἀπὸ τὸν πρῶτο, εἶναι ἴδια φωτεινὴ λάμψις ποὺ ξεπροβάλλει ἀπὸ τὸν δεύτερο. Καὶ αὐτὸ διά τήν κοινήν οὐσίαν.

 

Μελετώντας τόν προφήτη Μαλαχία , ενισχύουμε  τὴν ὀρθόδοξη ἄποψη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος τῆς δόξης . Πρὸς τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ προφητικοῦ βιβλίου γίνεται λόγος γιὰ τὴν φοβερὴ ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας καὶ παγκοσμίου κρίσεως . Ὁ  κριτής, δηλαδὴ ὁ Χριστός, χαρακτηρίζεται ὡς Γιαχβέ, χαρακτηρίζεται ὡς Γιαχβὲ ποὺ θὰ ἔχει σὰν πρόδρομο τῆς ἐπιφανοῦς παρουσίας του τὸν προφήτη Ἠλία.

Θυμηθεῖτε τὸ ἀπολυτίκιο τοῦ προφήτου Ἠλία .

 Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ...

Σὲ αὐτὸ τὸ κείμενο, χαρακτηρίζεται ὁ Χριστός, ὡς ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, «ἰδοὺ ἔρχεται ἡμέρα ἡ ὁποία θὰ καίει ὡς κλίβανος καὶ ὅλοι οἱ ὑπερήφανοι  καὶ ὅλοι ὅσοι ἀσεβοῦν, θὰ εἶναι σὰν τὸ ἄχυρο καὶ ἡ μέρα ποὺ ἔρχεται θὰ τοὺς κατακαύσει, λέγει ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων, ὥστε δὲν θὰ ἀφήσει σὲ αὐτοὺς ρίζαν καὶ κλάδους, εἰς ἐσᾶς ὅμως ποὺ φοβήσθαι τὸ ὄνομά μου θὰ ἀνατείλει ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης μὲ ἴασιν εἰς τὰς πτέρυγας αὐτοῦ».

Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι γιὰ τοὺς ὑπερήφανους καὶ τοὺς ἀσεβεῖς πῦρ καταναλίσκον, ἀλλὰ γιὰ τοὺς δικαίους καὶ ταπεινοὺς θὰ εἶναι ἔνδοξος, ἀνατολὴ ὡραιότατου Ἡλίου, θὰ ἀνατείλει ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης.

Η φωτεινότητα καὶ ἡ λάμψις τῆς θεϊκῆς φύσεως τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία θὰ ἐκδηλωθεῖ ἐπίσημα κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως δὲν μπορεῖ νὰ δηλωθεῖ μὲ ποιό ἐκφραστικὴ εἰκόνα ἀπὸ αὐτὴ τοῦ Ἡλίου.  

Θὰ μπορούσαμε νὰ ὀνομάσουμε τὸν Χριστὸ ὄχι μόνο Κύριον τὴν δόξης, ἀλλὰ καὶ Ἥλιον τῆς δόξης. Πρόκειται βέβαια γιὰ Ἥλιο πνευματικῆς, ἄϋλης, ἐπουρανίου δόξης, γι' αὐτὸ καὶ ὁ προφήτης τὸν περιγράφει ὡς Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης.

Αὐτὸς ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης θὰ ἀνατέλλει μὲ ἄρρητη δόξα κατὰ τὴν ἐπιφανῆ ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Τότε ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς θὰ νιώσουν γεμᾶτοι ἀγαλλίαση ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Γιαχβὲ τῆς δόξης, τότε ὅλοι τους θὰ περιλουστοῦν ἀπὸ τὴν Θεϊκή του δόξα.

Στὴ διάρκεια τοῦ παρόντος αἰῶνος, κρύβει τὴ δόξα Του. Τότε ὅμως ἡ δόξα Του θὰ διαπεράσει ὅλους τοὺς δίκαιους, τότε ὅλοι οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοὶ θὰ ἀκτινοβολοῦν, θὰ λάμπουν ἀπὸ δόξα.

Σχετικῶς ἂς θυμηθοῦμε κάποιο χωρίο ἀπο τὴν πρὸς Κολλασαεὶς Ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. «ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ».

Μέσα στοὺς ἀληθινοὺς Χριστιανούς, ὑπάρχει κρυμμένη ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἐκείνη τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἡ δόξα θὰ λάμψει περίτρανα καὶ ἔτσι οἱ Χριστιανοὶ θὰ ἐμφανιστοῦν ὅλο δόξα καὶ λαμπρότητα.

Ὅλοι οἱ ἅγιοι τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας θὰ λάμπουν σὰν τὸν Ἥλιο, διότι θὰ φωτίζονται ἀπὸ τὸν ἥλιο Χριστό, τὸν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης .

Ας θυμηθοῦμε τὸν 109^ο  Ψαλμὸ : «μετά σου ἡ ἀρχὴ ἐν ἡμέρᾳ τῆς δυνάμεώς σου ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου» · ἂς φέρουμε στὸ νοῦ μας τὴν Θεϊκὴ λάμψη ποὺ ἀντίκρισε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ τότε Σαῦλος ὅταν συνάντησε τὸν Χριστὸ στὸ δρόμο πρὸς τὴ Δαμασκὸ. Πράξεις Θ΄3 : «καί ἐξαίφνης περιήστραψεν αὐτόν φώς ἀπό τοῦ οὐρανοῦ», ξαφνικά περιήστραψεν αὐτὸν φῶς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ.   Πραξ κστ' 13 «ἡμέρας μέσης κατὰ τὴν ὁδὸν εἶδον, βασιλεῦ, οὐρανόθεν ὑπὲρ τὴν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου περιλάμψαν με φῶς καὶ τοὺς σὺν ἐμοὶ πορευομένους» . Τότε ὁ ἀπόστολος Παῦλος κατάλαβε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος τὴν δόξης, ἦταν τόσο ὑπερβολικὰ ἔνδοξη ἡ λαμπρότητά του ὥστε δὲν τὸ ἄντεξε ἡ ὅρασίς του, ἐπὶ τρεῖς ἡμέρες δὲν μποροῦσε νὰ δεῖ.

Οἱ τρεῖς κορυφαῖοι ἀπόστολοι, ὄχι στὸ δρόμο πρὸς τὴ Δαμασκό, ἀλλὰ στὴν κορυφὴ τοῦ ὅρους Θαβώρ, κατενόησαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος τῆς δόξης.

Ἡ δόξα τῆς Θεότητός Του ποὺ ἦταν κρυμμένη πίσω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ παραπέτασμα τῆς σάρκας, ἀφέθηκε γιὰ κάποιες στιγμὲς ἐλεύθερη νὰ ἐκδηλωθεῖ.

Μέσα ἀπὸ τὸν Χριστὸ ξεχύθηκε ἡ Θεϊκὴ δόξα καὶ ὅλα γύρω του τὰ κατέστησε ἔνδοξα.

Ἀκόμη καὶ τὰ ἐνδύματά Του διαποτίστηκαν ἀπὸ Θεϊκὴ δόξα καὶ ἀπέκτησαν τέτοια λευκότητα ποὺ κανένας λευκαντὴς τῆς Γῆς δὲν μποροῦσε νὰ δώσει.

Καὶ οἱ δύο μεγάλοι προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ Μωυσῆς καὶ ὁ Ἠλίας ποὺ ἐμφανίστηκαν τότε, διαπεράστηκαν καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὴ δόξα ποὺ πήγασε ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ , «καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο συνελάλουν αὐτῷ, οἵτινες ἦσαν Μωϋσὴς καὶ Ἠλίας, οἱ ὀφθέντες ἐν δόξῃ...» καὶ λοιπά.

Ὅποιος διαβάσει προσεκτικὰ τὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων, τὰ κείμενα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀλλὰ καὶ κείμενα σύγχρονα, ὅπως τοῦ πατρὸς Σωφρονίου Σαχάρωφ, θὰ κατανοήσει πράγματι ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος τῆς δόξης, θὰ βοηθηθεῖ νὰ τὸ κατανοήσει.

Ὅσοι παραδέχονται τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς, ἂς προσεύχονται καρτερικὰ καὶ γιὰ τοὺς πλανεμένους ἀδελφούς μας, τοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ποὺ ἔχουν τόσο πολὺ διαστρεβλωμένη ἀντίληψη γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Εἴθε νὰ ἀνανήψουν καὶ νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, εἶναι φῶς ἀληθινὸν, ποὺ γεννᾶται ἐκ φωτὸς ἀληθινοῦ, εἶναι ὁ Γιαχβὲ Σαβαώθ, κατὰ τὴ μαρτυρία τοῦ Ἠσαΐα καὶ τοῦ Εὐαγγελιστου Ἰωάννου.

Εἶναι ὁ Κύριος τῆς δόξης, ἂς τὸ καταλάβουν. Ἀμήν.