Φωνή εξ ουρανού. Η συνάντησις Πατριάρχου και Πάπα κατά τον όσιον Γέροντα Φιλόθεον Ζερβάκον

 

Άρθρο του πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

Ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τῶν ἑνωτικῶν προσπαθειῶν ἀπό τό 1054 μέχρι σήμερα δείχνει ὅτι ἐπιδιώκεται ἡ ὑποταγή τῶν Ὀρθοδόξων στόν πάπα…

---

Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης 
Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλά κείμενα τοῦ ὁσίου Φιλοθέου πού ἀναφέρονται στίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί σέ ἄλλες, στίς προσπάθειες τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα γιά ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί στούς θεολογικούς διαλόγους μέ τούς αἱρετικούς.

Οἱ γνῶμες του ἀποκτοῦν ἐνισχυμένη ἐπικαιρότητα γιατί ἔχει ἤδη ἐξαγγελθῆ καί θά πραγματοποιηθεῖ στά Ἱεροσόλυμα στίς 25 Μαΐου συνάντηση τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόν πάπα Φραγκίσκο, ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῶν πενήντα ἐτῶν ἀπό τήν συνάντηση τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα μέ τόν πάπα Παῦλο Στ´ τόν Ἰανουάριο τοῦ 1964. Ἡ συνάντηση ἐκείνη ἐπικρίθηκε δικαιολογημένα ἀπό τόν τότε ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Β´ Χατζησταύρου, τόν ἀπό Φιλίππων, πολλούς ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τό Ἅγιον Ὄρος, καί ἀπό τόν Γέροντα Φιλόθεο. Καί ἐνῶ σήμερα τά φιλοπαπικά καί οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα, μετά ἀπό πενήντα χρόνια, εἶναι ἀσυγκρίτως χειρότερα, λόγῳ τῆς οἰκουμενιστικῆς διαβρώσεως καί ἀλλοτριώσεως δέν ἀναμένονται δυστυχῶς ἀνάλογες ἀντιδράσεις.

Ἐμεῖς ὅμως ἄς ἀκούσουμε τίς φωνές τῶν παλαιῶν, πού ἐκφράζουν τήν διαχρονική συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καί τό φρόνημα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ἄς δοῦμε τί λέγει γιά τά θέματα αὐτά ὁ ὅσιος Φιλόθεος. Εὐτυχῶς γιά τόν ἐρευνητή καί μελετητή βρίσκονται αὐτά καταχωρισμένα καί ὁμαδοποιημένα στούς δύο ὀγκώδεις τόμους τῶν ἐκδόσεων τῆς «Ὀρθοδόξου Κυψέλης», ἀλλά καί συγκεντρωμένα σέ ἕνα εἰδικό μικρό βιβλίο πού ἐξέδωσε ὁ ἴδιος ἐκδοτικός οἶκος τό 2007 μέ τίτλο «Ἐπίκαιρα κείμενα Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί πατερικῆς γραμμῆς γιά τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καί τήν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν».

Τό συνοπτικώτερο καί περιληπτικώτερο ὅλων εἶναι ἕνα γράμμα πού ἔστειλε ὁ ὅσιος Φιλόθεος πρός τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, στό ὁποῖο τοῦ ἐπισημαίνει τούς κινδύνους ἀπό τίς ἀντικανονικές καί ἀντιπαραδοσιακές του πρωτοβουλίες γιά τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν». Τό κείμενο ἐγράφη μετά τή συνάντηση πατριάρχου καί πάπα στά Ἱεροσόλυμα τόν Ἰανουάριο τοῦ 1964. Ἐπισημαίνει κατ᾽ ἀρχήν ὅτι εἶχε σκοπό νά γράψει ἐνωρίτερα «ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἐσπευσμένων καί ἀδιστάκτων ἐνεργειῶν» τοῦ Ἀθηναγόρα γιά τήν ἕνωση «τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας μετά τῆς κακοδόξου Παπικῆς». Δείχνει ἀπό τήν ἀρχή ποιά εἶναι ἡ γνώμη του γιά τήν Ρώμη, τήν ἐκκλησία τὴν ὁποίαν ὀνομάζει «παπική» καί «κακόδοξη», δηλαδή αἱρετική, ὅπως τό λέγει σαφέστερα καί αὐστηρότερα στή συνέχεια καί σέ ἄλλα κείμενα.

Ἀνέβαλε νά γράψει, διότι ἤδη εἶχαν γράψει ἐπιφανεῖς ἱεράρχες, ἐκλεκτοί κληρικοί, εὐσεβέστατοι καθηγηταί, ἐνάρετοι μοναχοί καί λαϊκοί, λόγιοι καί διανοούμενοι ἐναντίον τῆς «βεβιασμένῳ τῷ τρόπῳ καί δουλικῷ ψευδοενώσεως». Οἱ ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν Ἑλλήνων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἐθνικές συμφορές ἔπρεπε νά συνετίσουν τόν πατριάρχη καί, ἀντί νά προωθεῖ τήν παράτολμη καί ψυχοβλαβέστατη ἀπόφασή του γιά ἕνωση μέ τόν πάπα, ἔπρεπε νά προσπαθήσει νά ἑνώσει προηγουμένως τά διεστῶτα μέσα στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, νά ἐπαναφέρει τήν ἑνότητα στήν Ἐκκλησία μας, μετά ἀπό τό σχίσμα καί τήν διαίρεση πού προκάλεσε «ἡ ἀπρομελέτητος, ἄσκοπος, ἄκαιρος καί διαβολική καινοτομία, ἤτοι ἡ εἰσαγωγή τοῦ Γρηγοριανοῦ (Παπικοῦ) ἡμερολογίου ὑπό τοῦ μασώνου προκατόχου σας Μελετίου Μεταξάκη, παρασύραντος τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον». Πρίν ἀπ᾽ ὅλα ὅμως καί πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὁ ὕπατος τῆς Ὀρθοδοξίας πατριάρχης ἔπρεπε νά κηρύξει μετάνοια σέ ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί στόν ἁμαρτωλό ἑλληνικό λαό, νά δώσει τό σύνθημα τῆς ἐπι στροφῆς στόν Παντοκράτορα Κύριο, νά ἐπιδιώξει τήν φιλία καί τήν ἕνωση μέ τόν φιλοστοργότατο οὐράνιο Πατέρα, διότι ἡ καταφρόνηση τῶν θείων Του ἐντολῶν, ἡ ἀνυπακοή καί ἡ ἀγνωμοσύνη ὁδηγοῦν στά σχίσματα καί στίς διαιρέσεις.

ΑΝΤΙ αὐτῶν τῶν θεαρέστων ἐνεργειῶν ὁ πατριάρχης ἐνισχύει τό σχίσμα καί τήν διαίρεση στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μέ τό νά σπεύδει «γοργῷ τῷ βήματι καί δουλικῷ τῷ φρονήματι» νά πραγματοποιήσει τήν ἀρχική του ὕποπτη ἀπόφαση γιά ψευδοένωση μέ τόν ψευδοαλάθητο πάπα, ὁ ὁποῖος μᾶς καλεῖ ὡς πεπλανημένους νά ἐπιστρέψουμε στήν παπική μάνδρα.

Ἐπειδή, λοιπόν, ἐξετίμησε ὁ ὅσιος Φιλόθεος ὅτι τόν πατριάρχη δέν τόν ἀπασχολεῖ νά ἐπιτύχει, πρίν ἀπό κάθε ἄλλη ἕνωση, τήν οὐσιαστική ἕνωση καί φιλία μέ τόν Τριαδικό Θεό καί τήν ἐπαναφορά τῆς ἑνότητος στήν Ὀρθόδοξη καί πολυπαθῆ Ἑλλαδική Ἐκκλησία, πού διαιρέθηκε λόγῳ τοῦ ἡμερολογίου, ἀναγκάσθηκε νά γράψει τό γράμμα φοβούμενος ὅτι θά ἁμαρτήσει, ἐάν σιωπήσει καί δέν ὁμολογήσει τήν ἀλήθεια. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἄφησε ὁ πατριάρχης τόν λύκο νά ἁρπάζει καί νά διασκορπίζει τά πρόβατα πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος, καί ἡ μόνη του φροντίδα εἶναι πῶς «παντί σθένει καί τρόπῳ» θά ἐπιτύχει τήν ἕνωση καί τήν ὑποταγή καί τοῦ ἰδίου καί τοῦ ποιμνίου στόν πάπα. Τό ποίμνιο, ὅμως εἶναι λογικό καί δέν θά ἀκούσει πλέον τήν ἀλλότρια φωνή του, θά τόν ἀκολουθήσουν μόνον τά ἐκτός τῆς αὐλῆς τοῦ Χριστοῦ πρόβατα, «τά ἐκ τῆς παπικῆς καί λουθηροκαλβινικῆς μάνδρας, τά ἑτεροδόξως καί κακοδόξως φρονοῦντα». Ἤδη οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἔδωσαν τό καλό παράδειγμα καί διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου, ὑπάρχουν δέ μυριάδες Ἑλλήνων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἀπό τούς ὁποίους ἄλλοι ἀπεκήρυξαν καί ἄλλοι εἶναι ἕτοιμοι νά ἀποκηρύξουν τόν πατριάρχη, ἐφ᾽ ὅσον ἐπιμένει στήν ὕποπτη καί σκόπιμη ψευδοένωση.

Πρέπει μέ θάρρος ὁ πατριάρχης νά πεῖ στόν πάπα καί στούς ἄλλους αἱρετικούς: Καί ἐμεῖς θέλουμε τήν ἕνωση καί τήν ἐπιθυμοῦμε διακαῶς. Σᾶς δεχόμαστε εὐχαρίστως, ἀφοῦ προηγουμένως ἀποβάλετε τίς κακοδοξίες καί τίς πλάνες σας καί ὅσα εἶναι ἀντίθετα πρός τούς Ἱερούς Κανόνες καί στίς Πατερικές παραδόσεις τῶν ἑπτά ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Εἶναι βέβαια δεδομένο ὅτι αὐτό δέν πρόκειται νά συμβεῖ, διότι «οἱ Παπικοί ἐμμένουν πεισμόνως καί ἀμεταθέτως εἰς τάς κακοδοξίας καί αὐθαιρεσίας των», ὅπως ἐκτιμᾶ καί ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στό βιβλίο του «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτίων τοῦ σχίσματος… καί περί τοῦ ἀδυνάτου ἤ δυνατοῦ τῆς ἑνώσεως». Ἐκεῖ λοιπόν συμπερασματικά διαπιστώνει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὅτι «ἐν ὅσῳ τά κύρια αἴτια τοῦ χωρισμοῦ μένωσι τά αὐτά, αἱ δέ Ἐκκλησίαι ἀνέχονται τά ἑαυτῶν, ἡ ἕνωσις εἶναι ἀδύνατος· ἵνα θεμελιωθῆ αὕτη, πρέπει νά στηρίζεται ἐπί τῶν αὐτῶν ἀρχῶν, ἄλλως πᾶς πόνος μάταιος».

Η ΕΝΩΣΗ εἶναι καλόν νά γίνει, ἀλλά νά γίνει ὅπως τήν θέλει ὁ Χριστός, κατά Χριστόν, μακρυά ἀπό κάθε κοσμική σκοπιμότητα καί κάθε συμβιβασμό. Δέν ὠφελεῖ ἁπλῶς μία ἐξωτερική ἕνωση, ὅπως ἐπιδιώχθη κε πολλές φορές καί ἀπέτυχε. Ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τῶν ἑνωτικῶν προσπαθειῶν ἀπό τό 1054 μέχρι σήμερα δείχνει ὅτι ἐπιδιώκεται ἡ ὑποταγή τῶν Ὀρθοδόξων στόν πάπα. Ἐπί δέκα αἰῶνες κάνουμε θεολογικό διάλογο μαζί τους, καί τά ἀποτελέσματα τῶν διαλόγων δέν εἶναι ἁπλῶς μηδαμινά, ἀλλά καί ἀντίθετα πρός ὅσα περιμέναμε. Ὑπάρχει ἄλλωστε τό λυπηρό γεγονός, πού μᾶς καθιστᾶ διστακτικούς, ἡ ὕπαρξη καί ἡ ἐνίσχυση ἀπό τούς πάπες τῆς προβατόσχημης, ἁρπακτικῆς καί ἄγριας λύκαινας, τῆς Οὐνίας, ἡ ὁποία δηλητηριάζει τίς σχέσεις μεταξύ τῶν δύο πλευρῶν. Πρίν ἀπό κάθε ἑνωτική προσπάθεια ἔπρεπε ὁ πατριάρχης νά θέσει δύο ὅρους γιά τήν ἔναρξη τῶν συζητήσεων· τήν ἄμεση διάλυση τῆς Οὐνίας καί τήν ὑποχρέωση τοῦ πάπα νά ἐγκαταλείψει τό πρωτεῖο καί νά δεχθεῖ ὅτι εἶναι ἰσότιμος μέ τούς ἄλλους πατριάρχες καί ἔτσι νά συμπεριφέρεται καί στίς συναντήσεις καί ὄχι ὡς μεγαλόψυχος πατέρας πού δέχεται τούς ἀσώτους υἱούς στήν ἀγκαλιά τῆς Ρώμης.

Δέν ὑπάρχει ἀληθινός Χριστιανός πού μένει ἀσυγκίνητος μπροστά στήν χριστοπόθητη εὐχή τῆς ἑνώσεως, «ἀρκεῖ ὑπό τό γλυκύτατον ὄνομα αὐτῆς νά μή ὑποκρύπτεται δόλος καί ἐπονείδιστος ὑποδούλωσις». Πρέπει ἡ Δυτική Ἐκ κλησία νά κάνει ὄχι ἁπλῶς βήματα, ἀλλά ἅλματα γενναῖα, γιά νά φθάσει ἐκεῖ πού ἄλλοτε στεκόταν ἀδελφωμένη μέ τήν Ἀνατολική Ἐκκλησία. Ἐφ᾽ ὅσον ὅμως μένει στίς ἀρχές τοῦ Παπισμοῦ, «θά εἶναι πρᾶξις ἐσχάτης ἀφροσύνης ν᾽ ἀνοίγωμεν ἡμεῖς οἱ  Ὀρθόδοξοι συζητήσεις μέ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν τήν διάθεσιν νά μετακινηθοῦν ἐκ τῶν θέσεών των οὐδέ κατ᾽ ἐλάχιστον, ἀντιθέτως δέ ἐκδηλώνουν τάσεις ἀπορροφήσεως ὅλων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν. Ἀσκόπους δέ καί ματαίας συζητήσεις ἀποκρούει ἡ ὑγιής καί ἀδιάφθορος συνείδησις τῶν Ὀρθοδόξων».

Καθιστᾶ προσεκτικό τόν πατριάρχη μπροστά στόν κίνδυνο μέ τίς ψευδοενωτικές κινήσεις του νά προκαλέσει νέα σχίσματα, διότι θά ἀναγκασθοῦν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἤ πέντε ἕως δέκα μητροπολίτες νά ἀντιδράσουν, γιά νά προφυλάξουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ἄκαιρη «ἕνωση». Ὑπενθυμίζει τά σχετικά ρητά τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἁγίασε τόν Οἰκουμενικό Θρόνο: «Οὐδέν οὕτω παροξύνει τόν Θεόν ὡς τό τήν Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι» καί «Οὐδέ αἷμα μαρτυρίου δύναται νά ἐξαλείψῃ τήν ἁμαρτίαν τοῦ διαιροῦντος τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας». Καλεῖ τόν πατριάρχη νά ρυθμίζει τά ἐκκλησιαστικά πράγματα «μακράν πάσης ξένης ἐπιρροῆς καί παντός ξένου διπλωματικοῦ ὑπολογισμοῦ». Ὁ Θεός ἔθεσε τήν Ἐκκλησία μέσα στόν κόσμο, καί ὁ Σατανᾶς προσπαθεῖ νά θέσει τόν κόσμο μέσα στήν Ἐκκλησία. Μέ τήν ἀντικανονική καί πρωτότυπη συνάντησή του μέ τόν πάπα στά Ἱεροσόλυμα ὁ πατριάρχης δέν πέτυχε ἀπολύτως τίποτε. Ἀντίθετα ἐνίσχυσε ἐν πρώτοις τήν λατινική θέση ὅτι ἐμεῖς οἱ «σχισματικοί» προστρέχουμε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν πάπα καί δεύτερον μέ τούς θεαματικούς, ἐξεζητημένους ἀσπασμούς, τούς γλοιώδεις ἐναγκαλισμούς καί τήν ἐναντίον τῶν ἱερῶν κανόνων ἀνταλλαγή δώρων ἔγινε πολύ πιό μεγάλος ὁ κίνδυνος, διότι στήν ψυχή τῶν πιστῶν ἀμβλύνεται ἡ συνείδηση ὅτι οἱ Παπικοί εἶναι αἱρετικοί. Ὁ διάλογος, οἱ συμπροσευχές, οἱ δωροληψίες, οἱ ἐλευθεριάζουσες καινοτομίες εἶναι ἀσυγχώρητες, διότι νοθεύουν καί ἀλλοιώνουν τά παραδεδεγμένα ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους Πατέρες, ἀπό Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους. Διαβεβαιώνει τόν πατριάρχη ὅτι θά συναντήσει μεγάλη ἀντίσταση ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα, πού τό ὁδηγεῖ αἰχμάλωτο στήν Βαβυλῶνα τῶν δυτικῶν ἐθῶν καί δογμάτων, σ᾽ αὐτήν τήν πορεία πρός τήν δουλόφρονα καί ἀντίχριστη ἕνωση (ὑποταγή) μέ τόν αἱρετικώτατο Παπισμό. Θά συμβεῖ ὅτι συνέβη μέ τήν Φερράρα-Φλωρεντία. Θά σαρώσει ὁ Θεός τούς προδότες μέ ἄλλους Φωτίους, Κηρουλαρίους καί Μάρκους Εὐγενικούς.

Μπροστά στήν ἑωσφορική φυσίωση τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ρώμης, πού ἔθεσε καί αὐτός τόν θρόνο του ὑπεράνω τῶν ἄστρων, πρέπει ὁ πατριάρχης νά φωνάξει: «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν πάντες ἐν ταῖς σεπταῖς τῶν Πατέρων παραδόσεσιν».

Ὅλα διαλαλοῦν τόν κίνδυνο πού διατρέχουμε, ὅταν συνδιαλεγόμε θα μέ ἐπίμονους αἱρετικούς. Μέ τό νά μένουμε ἀντίθετα ριζωμένοι καί ἀμετακίνητοι στήν Ὀρθοδοξία μας, δίνουμε τήν δυνατότητα καί στούς οἱουσδήποτε αἱρετικούς νά ἀνανήψουν καί νά ἐνσωματωθοῦν στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ὥστε νά βροῦν τήν σωτηρία τους. Ὅταν τούς κολακεύει ὁ πατριάρχης, τούς βλάπτει, διότι ὅπως ἤδη διεπίστωσε ὁ Μ. Βασίλειος «θεραπευόμενα τά ὑπερήφανα ἤθη αὐτῶν ὑπεροπτικώτερα γίνεσθαι πέφυκε» καί «ἐάν ἐπιμείνῃ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ποία βοήθεια ἡμῖν ἐκ τῆς δυτικῆς ὀφρύος;».

Τελειώνει τήν ἐπιστολή του αὐτή πρός τόν Ἀθηναγόρα ὁ ὅσιος Φιλόθεος γράφοντας ὅτι τό πρωταρχικό κύριο μέλημά μας πρέπει νά εἶναι τό πῶς θά ἐξιλεώσουμε τόν παροργισμένο γιά τίς ἁμαρτίες μας Κύριο καί θά τόν καταστήσουμε εὐμενῆ καί εὐδιάλλακτο. Κορυφώνοντας δέ τήν παρρησία καί τήν ὁμολογητική του διάθεση, ὅπως ἔπραξε σέ ἀνάλογης σημασίας ἐπιστολή του πρός τόν Ἀθηναγόρα καί ὁ ὅσιος Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, γράφει τά ἑξῆς ἀποκαλυπτικά ἐπι καλούμενος καί τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου: «Ὁμολογουμένως φοβοῦμαι πώς διά τό ἀτυχές Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀλλά καί δι᾽ ἄλλας περιπτώσεις, ἐπαναλαμβάνεται τό Γραφικόν “οἱ ἱερεῖς ἠθέτησαν νόμον μου καί ἐβεβήλωσαν τά ἅγιά μου. Ἀναμέσον ἁγίου καί βεβήλου οὐ διέστειλαν”. Βλέπω δέ μέ τούς νοερούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς μου καί ἀκούω μέ τά ὦτα τῆς καρδίας μου -φοβερόν καί νά τό εἴπω!τόν ἄγγελον τῆς Ἀποκαλύψεως νά λέγη εἰς τόν πρῶτον τῆς Ὀρθοδοξίας: “Μνημόνευε πόθεν πέπτωκας καί μετανόησον… εἰ δέ μή ἔρχομαί σοι ταχύ καί κινήσω τήν λυχνίαν σου ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆς, ἐάν μή μετανοήσης” (Ἀποκ. 2, 5). Ὁποία ἔκπτωσις! Ὁποία συμφορά».

Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2023, 23 Μαΐου 2014

 

 

 

ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ:
Η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΑΝΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ
ΤΗΝ KΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ.

Ψηφίστηκε στίς 23 Μαρτίου ἀπὸ τὸ Ἑλληνικό Κοινοβούλιο, ἡ τροπολογία στὸ Σχέδιο Νόμου τοῦ Ὑπουργείου Ἠλεκτρονικῆς Διακυβέρνησης (ν. 4727/2020 (Α 184), περί ψηφιακῆς διακυβέρνησης καὶ ἠλεκτρονικῶν ὑπηρεσιῶν) σχετικά μὲ τὴν ὑποχρεωτική ἀναγραφή καὶ ἀποθήκευση τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ (ΠΑ) στὴν Νέα Ἠλεκτρονική Ταυτὸτητα.

Πέρασαν πλέον σχεδόν 40 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀρχική προσπάθεια τῆς Πολιτείας νὰ θέσει τὸν Ἑλληνικό Ὀρθόδοξο Λαό σέ τροχιά ψηφιακοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ μὲ τὸν γνωστὸ «νόμο Κουτσόγιωργα» (Ν.1599/1986) περί Ἑνιαίου Κωδικοῦ Ἀριθμοῦ Μητρώπου (ΕΚΑΜ) ὁ ὁποῖος δέν ἐφαρμόστηκε ποτέ. Ἔκτοτε πολλά τά «κύματα», συνθήκη Σένκγεν, Νόμος Ραγκούση, Κάρτα τοῦ Πολίτη καὶ ἄλλα ἐνδιάμεσα στάδια καταλήγοντας στὴν πρώτη Ἠλεκτρονική Ταυτὸτητα ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2023 καὶ … μὲ καθυστέρηση … 18 μηνῶν ἡ ὁριστικοποίηση τῆς ἀναγραφῆς καὶ ἀποθήκευσης τοῦ ΠΑ στὴ Νέα Ἠλεκτρονική Ταυτὸτητα.

Θά λέγαμε ὅτι σέ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα, ἰδιαίτερα ὅμως τά δυό τελευταῖα χρόνια,  χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία σωρεία παραπλάνησης τῶν πολιτῶν μὲ κεντρικά σημεῖα α) ὅτι ἡ Νέα Ἠλεκτρονική Ταυτὸτητα δέν θά ἀποτελέσει ποτέ κάρτα δικαιωμάτων καὶ β) ὅτι ἔπρεπε νά δοθεῖ ἕνα τέλος στὴν ἁπλή χάρτινη ταυτὸτητα πού ἀντιγραφόταν εὔκολα καὶ δέν πληροῦσε τὶς προβλεπόμενες προδιαγραφές ἀσφαλείας.

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν ἔχει ἐπανειλημμὲνως τοποθετηθεῖ στὸ θέμα τῆς ψηφιακῆς φυλακῆς πού πλέον εἶναι ἐντὸς τῶν πυλῶν, ἔχοντας συμβουλευτεῖ τεχνικούς στά θέματα πληροφορικῆς, ἀσφαλείας, νομικούς, Συνταγματολόγους, Θεολόγους καὶ βεβαίως ἰδιαιτέρως πνευματικούς ἀνθρώπους, φωτισμὲνους γέροντες, καὶ Ἱερεῖς πού δέν ἔχουν τίποτα λιγότερο ἤ περισσότερο ἀπὸ τὴν «καλή ἀνησυχία» ὅπως λέει χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Παΐσιος.

Εἴμαστε πλέον στὸ «ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ» - ἐννοώντας ὅτι ἡ Ἠλεκτρονική ταυτὸτητα σέ συνδυασμό μὲ τὸν ΠΑ μετατρέπεται σέ κάρτα δικαιωμάτων.  Περιμὲνουμε βέβαια καὶ τὴν ΚΥΑ (Κοινή Ὑπουργική Ἀπόφαση) πού θά παραθέτει ὅλες τίς λεπτομὲρειες.  Ὅλες ὅμως οἱ ἀνακοινώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης κ. Παπαστεργίου καὶ τὸν πρωθύστερων ἀκάματων ἐργατῶν τῆς ὑλοποίησης τοῦ Ψηφιακοῦ Ὁλοκληρωτισμοῦ, κρυπτομὲνου πίσω ἀπὸ τὴν ἐξυπηρέτηση, τὴν εὐκολία, τὴν πάταξη τῆς γραφειοκρατίας  καὶ τὴν φοροδιαφυγή, δείχνουν ὅτι δέν θά μπορεῖς νά ζήσεις χωρίς τὴν χρήση τους.  Οὔτε πρόσβαση στὴν Ὑγεία θά ἔχεις οὔτε μισθοδοσία οὔτε δυνατὸτητα γιὰ  ἀγοροπωλησίες.  Καὶ φυσικά, ἀναμὲνουμε νά συμπληρώσουν πονηρά τά ὁποιαδήποτε «κενά» (ἑκούσια καὶ ἀκούσια) τῆς ΚΥΑ οἱ τράπεζες μὲ τίς ὑποχρεωτικές πολιτικές καὶ διαδικασίες πού θά ἐπιβάλουν.

Παράλληλα ψηφίστηκε νέος νόμος περί σύνδεσης τοῦ ΑΦΜ (σήμερα τοῦ ΑΦΜ αὔριο τοῦ ΠΑ) μὲ τὸ IP μας, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς καταπολέμησης πειρατείας λογισμικοῦ.  Ἡ παρακολούθηση γίνεται στενότερη ἀπὸ ποτέ!

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος μᾶς ἔχει προειδοποιήσει μέ τὸ χειρόγραφο φυλλάδιό του «Σημεῖα τῶν Καιρῶν».

• «Πίσω λοιπόν καὶ ἀπὸ τὸ τέλειο σύστημα “κάρτας ἐξυπηρετήσεως” ἀσφαλείας κομπιοῦτερ, κρύβεται ἡ παγκόσμια δικτατορία, ἡ σκλαβιά τοῦ Ἀντιχρίστου»
• «Μετά λοιπόν ἀπὸ τὴν κάρτα, καὶ τὴν ταυτὸτητα, “τὸ φακέλλωμα” γιὰ νὰ προχωρήσουν πονηρά στὸ σφράγισμα»
• «Τί θά μᾶς πεῖ ὁ Χριστὸς; “ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπο τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τά δἐ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύναστε γνῶναι;” Ματθ. κεφ. β’, 5 !»

Δέν ἔχουμε πλέον καμμία ἀμφιβολία γιὰ τὸ τί ἔρχεται. Πρέπει νά ἐξαντλήσουμε κάθε νόμιμο μὲσο νά καθίσταται προαιρετική ἡ χρήση τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ γι΄αὐτό καὶ χαιρόμαστε ἰδιαίτερα γιὰ τὴν ἐπιστολή τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος Ἁγίου Ὄρους πρός τὸν κο Ὑπουργό σχετικά μὲ τὴν προαιρετικότητα.

Τὰ πράγματα εἶναι πολύ σοβαρά. Ἄν θέλει ὁ καλός Θεός θά βάλει φρένο. Ἄν ὄχι, πρέπει νὰ εἴμαστε πνευματικά ἕτοιμοι γιὰ ὅλα. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί γνωρίζουμε ὅτι ὁ Νικητής στὸ τέλος εἶναι ὁ Χριστὸς !

Στῶμεν Καλῶς ! Χριστὸς Ἀνέστη! 

---

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑΣ

Στον ν. 4727/2020 (Α' 184), περί ψηφιακής διακυβέρνησης και ηλεκτρονικών υπηρεσιών, μετά το άρθρο 11 προστίθεται άρθρο 11Α ως εξής:

«Άρθρο11Α
Αναγραφή Προσωπικού Αριθμού

1.0 προσωπικός αριθμός (Π.Α.) του άρθρου 11 αναγράφεται στο Δελτίο Ταυτὸτητας Ελλήνων πολιτών, όπως αυτὸ ορίζεται στο ν.δ. 127/1969 (Α' 26) και στην υπ' αρ. 8200/0- 297647/10.4.2018 κοινή απόφαση των αναπληρωτών Υπουργών Οικονομικών και Εσωτερικών (Β' 1476), που εκδόθηκε σύμφωνα με το άρθρο 4 του ν.δ. 127/1969, και αποθηκεύεται στο ενσωματωμὲνο ηλεκτρονικό μὲσο αποθήκευσης του δελτίου ταυτὸτητας, με σκοπό την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και τη διευκόλυνση των συναλλαγών του Δημοσίου με τους πολίτες.

Κατά παρέκκλιση των παρ. 6 και 7 του άρθρου 11 και για τις ανάγκες εκτύπωσης του Π.Α. στα δελτία ταυτὸτητας και αποθήκευσης στο ενσωματωμὲνο ηλεκτρονικό μὲσο αποθήκευσης, αυτὸς αντλείται κατά τη διαδικασία έκδοσης, μὲσω διαλειτουργικότητας, από το Μητρώο Προσωπικού Αριθμού της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων και Ψηφιακής Διακυβέρνησης του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Ο Π.Α. αναγράφεται επί της σχετικής αίτησης και τηρείται στο ειδικό αρχείο ταυτοτήτων της Ελληνικής Αστυνομίας του άρθρου 3 του ν.δ. 127/1969.

Με κοινή απόφαση των Υπουργών Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών ορίζονται ο τρόπος αναγραφής και αποθήκευσης του Π.Α., καθώς και κάθε άλλη σχετική λεπτομὲρεια.

Δελτία ταυτὸτητας που δεν περιλαμβάνουν τον Π.Α. ισχύουν μὲχρι την αντικατάστασή τους ή μὲχρι την ημερομηνία λήξης τους, εφόσον έχουν εκδοθεί πριν ή το αργότερο εντὸς τριάντα (30) ημερών από την ημερομηνία δημοσίευσης της κοινής υπουργικής απόφασης της παρ. 3. Η υποχρέωση της παρ. 1 δεν εφαρμόζεται στις περιπτώσεις μη επιτυχούς ολοκλήρωσης της διαδικασίας έκδοσης Π.Α.»

 

Τα τρία όπλα των αποστόλων

 

Του μακαριστού επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη

«Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά» (Πράξ. 5,12)

---

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ (Πράξ. 5,12-20)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἢ τοῦ Ἀντίπασχα. Θὰ πῶ λίγες λέξεις ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἀποστόλου, ἐπὶ τοῦ ῥητοῦ ποὺ εἶπα στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας, καὶ παρακαλῶ νὰ προσέξετε.

Ὅποιος σκεφθῇ, ὅτι ἡ θρησκεία μας ἄρχισε ἀπὸ τὸ τίποτα, ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου ἦταν μικρός, ὅτι κι ἀπ᾽ αὐτοὺς τοὺς λίγους μαθητάς του ὁ ἕνας τὸν πρόδωσε καὶ τὸν πούλησε ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων, ὁ ἄλ­λος τὸν ἀρνήθηκε, κ᾽ οἱ ἄλλοι κρύφτηκαν φοβι­σμένοι· κι ὅταν κατόπιν σκεφθῇ, ὅτι οἱ ἕν­δε­κα μαθηταὶ ἔγιναν ἑβδομήντα, οἱ ἑβδομήν­τα ἔγιναν τρεῖς χιλιάδες, οἱ τρεῖς χιλιάδες πέν­τε χιλιάδες, ὅτι αὐτὸ τὸ ῥυάκι ἔγινε Ἁλι­άκμονας ποὺ δροσίζει τὴν οἰκουμένη, τοῦ γεν­νιέται ἡ ἀπορία· ποιά τὰ αἴτια τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ χριστιανισμοῦ; τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε τὴ θρησκεία μας ν᾽ ἁπλωθῇ τόσο πολύ;

Γιὰ νὰ διαδοθῇ μιὰ ἰδέα, ἕνα σύστημα ἢ ἕ­να συγκρότημα, χρειάζονται –κατὰ κόσμον– α΄) χρῆμα, β΄) ὅπλα – βία, γ΄) γνῶσις – ἐπιστήμη. Ποιός ὑπολογίζει μικρὰ κράτη; ὁ νοῦς ὅ­λων εἶνε στραμμένος στοὺς κολοσσούς, στοὺς γίγαντες· αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χρῆμα, ποὺ διαθέ­τουν τὰ τελειότερα ὅπλα, ποὺ ἔχουν τοὺς μεγαλύτερους ἐπιστήμονες. Ἀλλὰ εἶχε τέτοια πράγματα ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ; διέθετε λεπτά, ὅπλα, σοφοὺς καὶ ἐπιστήμονες;

Ἡ γῆ δὲν εἶδε οὔτε θὰ δῇ πιὸ φτωχοὺς ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους. Κι ἂν εἶχαν λίγα χρήματα, τά ᾽δωσαν κι αὐτὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ κ᾽ ἔμειναν πάμπτωχοι. Χρήματα δὲν εἶχαν· μή­πως εἶχαν ὅπλα; Μὰ ὁ Χριστὸς τοὺς ἀφώπλισε, τοὺς ἀπαγόρευσε νὰ ὁπλοφοροῦν. Στὸν θερμόαιμο Πέτρο, ποὺ ἔβγαλε μαχαίρι κ᾽ ἔ­κοψε τὸ αὐτὶ τοῦ δούλου Μάλχου, λέει «Βάλε τὴν μάχαιράν σου εἰς τὴν θήκην»· «ὅ­ποιος μα­χαιρώ­σῃ, ἀπὸ μαχαίρι θὰ πάῃ» (Ἰω. 18,11. Ματθ. 26,52)· τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ παράδειγμα τῶν ἀπο­στόλων εἶνε τὸ ὑπόδειγμα τοῦ ἀφοπλισμοῦ γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Χρήματα δὲν εἶχαν, ὅ­πλα δὲν εἶχαν· μήπως εἶχαν σοφία – ἐπιστήμη; οὔτε ῥήτορες τῶν Ἀθηνῶν οὔτε φιλόσοφοι τῆς Ρώμης οὔτε ἄλλοι ἐγγράμματοι ὑπῆρχαν μετα­ξύ τους. Πάμπτωχοι, ἄοπλοι, ἀγράμματοι οἱ ἁ­λιεῖς τῆς Γαλιλαίας. Πῶς λοιπὸν διαδόθηκε ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ μας; τί συνετέλεσε;

Τὰ αἴτια τῆς ἐξαπλώσεώς της δὲν πρέπει νὰ τ᾽ ἀναζητήσουμε σὲ ἐξωτερικοὺς παράγον­τες, δὲν εἶνε ὑλικὰ – οἰκονομικά· θὰ τ᾽ ἀναζητήσουμε στὸν ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ κόσμο καὶ θὰ τὰ βροῦμε στὰ βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Ἐκεῖ βρίσκονται. Ποιά λοιπὸν εἶνε αὐτά; Οἱ ἀπόστολοι εἶχαν τρία μεγάλα ὅπλα.

⃝    Τὸ πρῶτο ποιό ἦταν; Τὸ λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος· ἦταν «τὰ ῥήματα τῆς (αἰωνίου) ζωῆς» (Πράξ. 5,20)· κρατοῦσαν στὰ χέρια τους τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ὤ τὰ λόγια αὐτά! Ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσῃ; Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶνε μέσα στὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο, οὔτε εἰ­πώθηκαν ἀπὸ ἄλλον οὔτε θὰ εἰπωθοῦν ποτε στὸν κόσμο.

«Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρε­λεύσον­ται, οἱ δὲ λόγοι» τοῦ Κυρίου δὲν θὰ πα­ρέλθουν (βλ. Ματθ. 24,35). Δὲν ἔχουν ῥητορεία Δημοσθένους καὶ φι­­λοσοφία Σωκράτους καὶ Πλάτωνος, δὲν ἔχουν φαντασία καὶ λογοτεχνία, ἔχουν ὅμως βάθος καὶ πλάτος, περιεχόμενο ἐννοιῶν ὠκεανὸν ὁ­λόκληρο. Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶνε γιὰ ὅλους· εἶνε ἄρτος – ψωμὶ γιὰ τοὺς πεινασμένους, νε­ρὸ δροσερὸ γιὰ τοὺς διψασμένους, μέλι γλυ­κὸ γιὰ τὰ παιδιά, γάλα γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, λιπα­ρὰ τροφὴ γιὰ τοὺς ὡρίμους, παρηγοριὰ γιὰ τοὺς πο­νεμένους καὶ πενθοῦντας, ῥομφαία καὶ σπαθὶ ἐναντίον τῶν ὀργάνων τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, ἡ πανοπλία τοῦ Παύλου. Γι᾽ αὐτὸ εἶπε κάποιος ὅτι, καὶ ἂν ὑπῆρχαν σὲ ἄλ­λους πλανῆ­τες ὄντα λογικά, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν ἄλλη πίστι ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀποστόλων. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ «μάγευαν» τὶς καρδιὲς καὶ ἔτσι διαδόθηκε τὸ εὐαγγέλιο.

⃝    Δὲν ἦταν ὅμως μόνο τὰ λόγια, ἦταν καὶ τὰ ἔρ­γα· ὡραία ὄχι μόνο ἡ διδασκαλία τῶν ἀποστόλων ἀλλὰ καὶ ἡ ζωή τους. Ὅ,τι δίδασκαν, τὸ ἐφάρμοζαν στὸν ἑαυτό τους. Ἔλαμπε ἡ ζωή τους ἀπὸ τὴν ἀρετή· τὴ ζωντανὴ ἐλπίδα, τὴν ἀ­κράδαντη πίστι, καὶ πρὸ παντὸς τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη ποὺ θυσίαζε τὰ πάντα γιὰ τοὺς ἄλ­λους ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τοῦ ἐσταυρωμένου Λυτρωτοῦ. Καὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τοὺς ἔ­βλε­παν νὰ ζοῦν μιὰ ζωὴ ἀνώτερη καὶ νὰ πετοῦν ψηλά, νὰ γίνωνται ἄγγελοι, ἔλεγαν· Μιὰ θρησκεία, ποὺ ἔχει τὴ δύναμι νὰ παίρνῃ τὸ κάρβουνο καὶ νὰ τὸ κάνῃ διαμάντι, νὰ παίρνῃ ἕνα λύκο καὶ νὰ τὸν κάνῃ ἀρνί, νὰ παίρνῃ τὸν ἁμαρτωλὸ λῃστὴ καὶ νὰ τὸν κάνῃ ἅγιο, νὰ παίρ­νῃ τὸ κτῆνος καὶ νὰ τὸ κάνῃ χερουβὶμ καὶ σεραφίμ –«οἱ τὰ χερουβὶμ μυστικῶς εἰκονίζον­τες»–, μιὰ τέτοια θρησκεία δὲν εἶνε δυνατὸν παρὰ νὰ εἶνε θεϊκή, καὶ αὐτὸς ποὺ τὴν ἵδρυσε δὲν εἶνε ἁπλὸς ἄνθρωπος ἀλλὰ εἶνε Θεός. «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15).

⃝    Ἕνα λοιπὸν μέσο ποὺ διαδόθηκε ἡ θρησκεία μας εἶνε τὰ ῥήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς, τὸ ἄλλο εἶνε ἡ λάμπουσα ζωὴ τῶν ἀποστόλων, καὶ τὸ τρίτο τὸ λέει πάλι ὁ ἀπόστολος σήμερα· «διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά» (Πράξ. 5,12). Ἔκαναν, δηλαδή, καὶ θαύματα οἱ ἀπόστολοι. Δὲν ἐξ­ηγεῖται ἡ διάδοσις τοῦ εὐ­αγ­γελίου μόνο διὰ τοῦ λόγου καὶ τῆς ἁγίας τους ζωῆς· ἦταν ὡπλι­σμένοι καὶ μὲ δύναμι θαυματουργική. Ἔκαναν «σημεῖα καὶ τέρατα». Ποιά εἶνε τὰ «σημεῖα»; οἱ ὑπερφυσι­κὲς εὐεργεσίες· ὅτι ἄνθρωποι ἄρρωστοι ἐπὶ χρόνια, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς γιατρέ­ψῃ κανένας γιατρὸς καὶ κανένα φάρμακο καὶ καν­ένας μάγος, μέσα σ᾽ ἕνα λεπτὸ θεραπεύον­ταν. Καὶ μόνο «ἡ σκιὰ» τοῦ Πέτρου νά ᾽πεφτε πάνω τους, ἔφτανε νὰ τοὺς θεραπεύσῃ. Καὶ τὰ μαντήλια ἀκόμα καὶ τὰ ροῦχα, ποὺ ἄγ­γιζαν τὸ σῶμα τῶν ἀποστόλων, ἦταν θαυματουργικά (βλ. Πράξ. 5,15· 19,12). Καὶ ποιά εἶνε τὰ «τέρατα»; τὰ ἐκπληκτικὰ γεγονότα, ποὺ ὁ ἄπιστος δὲν τὰ πιστεύει ἀλλὰ ἐμεῖς τὰ πιστεύουμε. Στὴ ζωὴ τῶν ἀποστόλων ὁ κόσμος εἶδε π.χ. μέσα στ᾽ ἀμ­φιθέατρα λιοντάρια νὰ γίνωνται ἀρνιά, νὰ πλη­σιάζουν καὶ νὰ φιλοῦν τὰ πόδια τῶν ἁ­γίων· εἶδε τὴ φωτιὰ νὰ μὴν καίῃ τὰ κορμιά τους· εἶδε ν᾽ ἀνοίγουν τὶς φυλακὲς ἄγγελοι καὶ νὰ τοὺς ἐλευθερώνουν. Οὔτε φυλακὲς τοὺς περιώριζαν, οὔτε ποτάμια καὶ θάλασσες τοὺς ἔ­πνιγαν· καὶ τὰ βουνὰ ἀκόμα παραμέριζαν στὸ πέρασμά τους. «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά». Ὅ­πως ἕνα ἔγγραφο, γιὰ νά ᾽νε ἔγκυρο, πρέπει κάτω ἀπ᾽ τὸ κείμενο νά ᾽χῃ καὶ σφραγῖ­δα, ἔτσι καὶ αὐ­τὰ ποὺ κήρυτταν οἱ ἀπόστολοι δὲν ἦταν μόνο ὡραῖα λό­για ἀλλὰ εἶχαν καὶ σφρα­γῖ­δα· καὶ ἡ σφραγίδα, ποὺ βεβαίωνε τὴ θεϊκὴ προέλευ­σι τοῦ κηρύγματός τους, ἦταν τὰ θαύματα ποὺ τελοῦσαν. Ἡ δι­δαχὴ τῶν ἀποστόλων ἐβεβαιοῦτο «διὰ τῶν ἐπα­κολουθούν­των σημείων» (Μᾶρκ. 16,20). Ὤ τί θὰ βλέπαμε ἂν ζού­­σαμε «ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις»!…

* * *

Θὰ πῇ κάποιος· Αὐτὰ συνέβαιναν «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», σήμερα για­τί δὲν γίνονται θαύματα;… Γιὰ νὰ γίνῃ τὸ θαῦμα, ἀγαπητοί μου, χρειάζεται πίστι. Ἂν σήμερα δὲν γίνωνται θαύματα, δὲν εἶ­νε δι­ό­τι ἀδυνάτισε ὁ Χριστός, ἀλλὰ δι­ότι ἀδυνά­τισε ἡ δική μας πίστι· εἶ­νε μᾶλ­λον ὀλιγοπιστία – νὰ μὴν πῶ ἀπιστία. Ὅ­που ὅ­μως ὑ­πάρχει πίστι, καὶ σήμερα γίνονται θαύματα. Ἀκοῦστε ἕνα.

25 χιλιόμετρα ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, κοντὰ στὸ Μαραθῶνα, μιὰ φτωχὴ οἰκογένεια εἶχε ἕ­να κοριτσάκι τῆς δευτέρας δημοτικοῦ. Αὐτό, καθὼς μάζευε λουλούδια γιὰ νὰ τὰ φέρῃ στὴ γιαγιά του, τὸ δάγκωσε ὀχιά. Τὸ μετέφεραν ἀν­­αίσθητο στὸ καλύτερο νοσοκομεῖο τῶν Ἀθη­νῶν, ἀλλὰ οἱ γιατροὶ εἶπαν· Δὲν ὑπάρχει πιὰ σω­τηρία· ὅ,τι μπορέσαμε τὸ κάναμε… Τὸ παι­δὶ εἶ­χε βυθιστῆ, ἦταν σὰν νεκρό. Μὰ ἡ μάνα πίστευε. Γονάτισε σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ παρακαλοῦ­σε μὲ δάκρυα τὸ Χριστὸ νὰ τὸ κάνῃ καλά. Καὶ τὸ πρωί, ἐνῷ ὅλοι τὸ εἶχαν ξεγραμμένο, τὸ κο­ριτσάκι ἄνοιξε τὰ ματάκια του καὶ εἶπε· Μάνα μου, εἶμαι καλά!… Κι αὐτοὶ ἀκόμα οἱ ἄπιστοι γιατροὶ ἔμειναν κατάπληκτοι. Ἡ φω­τογραφία του δημοσιεύθηκε στὶς ἐφημερίδες.

Γονεῖς, στηρίξτε τὸ σπιτάκι σας πάνω στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ μας. Καὶ νά ᾽χετε χαρὰ καὶ ἀ­γαλλίασι ποὺ γεννηθήκατε μέσα σ᾽ αὐτήν.

Ἀδελφοί μου, στὰ ἴχνη τῶν ἀ­ποστόλων! Ἂς καυχῶνται ἄλλα ἔθνη γιὰ τὶς μηχανὲς καὶ τὰ ὅ­πλα τους· ἡ μικρή μας πατρίδα ἔχει τὸ ἀνώτε­ρο ὅπλο, τὴν πίστι. Κι ἂν σκιάσῃ ὁ οὐρανὸς ἀπὸ ἀεροπλάνα, κι ἂν γεμίσῃ ἡ γῆ ἀπὸ διαβόλους, ἐὰν ἐμεῖς, ὁ μικρὸς Δαυΐδ, ἔχουμε στὴν καρδιά του τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ, αὐτὴ θὰ νικήσῃ. Ἂς πλησιάσουμε, ἂς ἑνωθοῦμε, ἂς γίνουμε ἕνα μὲ τὸ Χριστό. Ἂς ἀποδείξουμε καὶ στὴ γενεά μας, ὅτι ὁ Χριστὸς ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Δημητρίου Κοζάνης τὴν 21-4-1963. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 28-2-2015.

 

 

                               ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ

«Ἀγαπήσατε τόν Θεό μέ ὅλη σας τήν ψυχή καί καρδιά, καί τηρεῖτε τίς ἐντολές Του».

Στίς πονηρές ἡμέρες μας κινδυνεύει ὅλος ὁ κόσμος νά ἀπωλεσθῇ γιά τίς πολλές ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι, ἐνῷ βλέπουν τούς κινδύνους (πολέμους, λοιμούς, λιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς κ.λ.π.), ὅχι μόνον δέν μετανοοῦν καί δέν διορθώνονται οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά γίνονται χειρότεροι. Γίνονται ἄπιστοι, ἀσεβεῖς, βλάσφημοι, ὑπερήφανοι, φθονεροί, ψεῦστες, ἄδικοι, κλέπτες, ἅρπαγες, συκοφάντες, ἀσελγεῖς, ἀκόλαστοι, ἄγριοι, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄσπονδοι, προδότες, προπετεῖς, ὑποκριτές, δόλιοι, πανοῦργοι, φονεῖς, κακοῦργοι.

Φυλαχθῆτε, παιδιά μου, ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς γενεᾶς αὐτῆς τῆς πονηρᾶς, σκολιᾶς, διεστραμμένης καί διεφθαρμένης.

Ἀγαπήσατε τόν Θεό μέ ὅλη σας τήν ψυχή καί καρδιά, καί τηρεῖτε τίς ἐντολές Του.

---------------------------------- 

Ἀπό τό βιβλίο «Σοφές Πατρικές διδαχές καί σωτήριες ἀλήθειες τοῦ Ὁσίου γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου», τῶν ἐκδόσεων ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

 

ΑΓΙΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ  Θεολόγος – Καθηγητής

     Οι όσιες γυναίκες συναγωνίστηκαν επάξια στην άσκηση, στην αρετή και στην αγιότητα τους άνδρες οσίους. Τα συναξάρια της Εκκλησίας μας είναι γεμάτα από άγιες γυναίκες, οι οποίες αναδείχτηκαν σε ύψη αγιότητας και αξιώθηκαν να θαυματουργούν. Μια από αυτές είναι και η αγία Ελισάβετ η Θαυματουργός.

     Καταγόταν από τα μέρη της Ηράκλειας της Θράκης και έζησε τον 5^ο αιώνα. Οι γονείς της ονομαζόταν Ευνομιανός και Ευφημία. Ήταν γνωστοί για την ευσέβειά τους και τις αρετές τους. Ανήκαν στους εύπορους κατοίκους της περιοχής. Κατοικούσαν στην κωμόπολη Θρακοκρήνη, η οποία αργότερα είχε μετονομαστεί σε Αβυδηνούς. Ασκούσαν ιδιαίτερα την αρετή της ελεημοσύνης. Σκορπούσαν απλόχερα τα πλούτη τους σε όσους είχαν ανάγκη. Είχαν όμως έναν καημό, ήταν άτεκνοι, αν και είχαν περάσει δεκαέξι χρόνια παντρεμένοι. Γι’ αυτό παρακαλούσαν το Θεό νύχτα και ημέρα να τους χαρίσει παιδί.

       Υπήρχε στην περιοχή ένα παλιό έθιμο. Οι Χριστιανοί συγκεντρώνονταν κατά τη μνήμη της Αγίας Γλυκερίας για να την τιμήσουν. Οι εορτές κρατούσαν μία εβδομάδα. Έκαναν ακολουθίες, ολονυχτίες και λιτανείες ιερών λειψάνων και κυρίως την κάρα της Αγίας Γλυκερίας. Κατά τη διάρκεια μιας ακολουθίας, της οποίας προΐστατο ο επίσκοπος της πόλεως Λέων, ο ευσεβής Ευνομιανός έβλεπε την κάρα της Αγίας Γλυκερίας πότε να χαμογελά και πότε να λυπάται. Το θαύμα αυτό το θεώρησε σημαδιακό. Πίστεψε ότι ο Θεός άκουσε τις προσευχές τις δικές του και της συζύγου του. Το ίδιο βράδυ είδε στον ύπνο του την Αγία Γλυκερία, η οποία του ανήγγειλε ότι ο Θεός θα τους αξιώσει να γίνουν γονείς. Ότι η σύζυγός του Ευφημία θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει κορίτσι. Του ζήτησε να το ονομάσει Ελισάβετ, γιατί θα μοιάσει με την αγία Ελισάβετ, τη μητέρα του Ιωάννου του Βαπτιστού. Ο Ευνομιανός αποδέχτηκε το αίτημα της Αγίας. Εκείνη τον σταύρωσε και έφυγε. Σε μερικές ημέρες φάνηκαν τα σημάδια ότι η Ευφημία ήταν έγκυος και μετά εννέα μήνες γέννησε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, την οποία ονόμασαν Ελισάβετ!

       Όταν  έγινε δώδεκα ετών πέθανε η μητέρα της και μετά από τρία χρόνια ο πατέρας της. Η μικρή Ελισάβετ έμεινε ορφανή και εμπιστεύτηκε τη ζωή της στα χέρια του Θεού. Όταν ενηλικιώθηκε μοίρασε τα πλούτη της στους φτωχούς και στους εργαζομένους στην περιουσία της και αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη. Όταν έφτασε στη Βασιλεύουσα κατέφυγε στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου, η οποία είχε την ονομασία «Μικρός Λόφος». Εκεί ήταν ηγουμένη μια θεία της, εξαδέλφη του πατέρα της, από την οποία ζήτησε να τη δεχτεί να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα. Εκείνη τη δέχτηκε με χαρά και την ενέταξε στην αδελφότητα της Μονής. Η Ελισάβετ έδωσε την υπόσχεση ότι εγκαταλείπει τα εγκόσμια και έγινε η μοναχική κουρά της.

       Ενωρίς έδωσε σημάδια συνεπούς μοναχικής ζωής. Ζούσε με σκληραγωγία, νηστεία, προσευχή και υπακοή. Αρνούνταν να φορά υποδήματα και περπατούσε ανυπόδητη. Καθημερινά έχυνε ποταμούς δακρύων για τη σωτηρία της και τη σωτηρία του κόσμου. Σύντομα διαπίστωσαν οι άλλες μοναχές ότι η Ελισάβετ είχε φτάσει σε μεγάλα ύψη αγιότητας. Ο Θεός την αξίωσε να έχει διορατικό και προορατικό χάρισμα, καθώς και χάρισμα θαυματουργίας.

       Μετά από δύο χρόνια κοιμήθηκε η ηγουμένη θεία της. Είχε αφήσει ως διάδοχό της στην ηγουμενία της Μονής την Ελισάβετ. Την εγκατέστησε ο Πατριάρχης Γεννάδιος (458-471). Ως ηγουμένη πια ενέτεινε τον πνευματικό της αγώνα. Αισθάνονταν ότι είχε αυξημένη την υποχρέωση να ποιμαίνει θεοφιλώς τη Μονή και να μεριμνά για την πνευματική προκοπή της αδελφότητας. Θεωρούσε τον εαυτό της ως την πνευματική μητέρα των άλλων μοναχών και γι’ αυτό συμπεριφέρονταν ανάλογα.

         Έδινε η ίδια το φωτεινό παράδειγμα. Ακτινοβολούσε από τις αρετές της και την αγιότητά της. Ο Θεός την προίκισε να έχει και σπάνιες αγιοπνευματικές εμπειρίες. Συχνά κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας και συγκεκριμένα τη στιγμή του Χερουβικού, έβλεπε τον λειτουργό ιερέα να τον λούζει ένα υπερφυσικό φως. Διέκρινε ότι ήταν η χάρις του Αγίου Πνεύματος.  Η ίδια πλημμυριζόταν από θάμβος και ουράνια αγαλλίαση. Πλήθος πονεμένων ανθρώπων συνέρρεαν στη Μονή για να δουν την αγία ηγουμένη και να λάβουν παρηγοριά και δύναμη από την πίστη της και τις συμβουλές της. Η φήμη της είχε φτάσει μακριά.

         Τα χρόνια πέρασαν και το τέλος της επί γης ζωής της έφτασε. Η εξαντλητική ασκητική ζωή έφθειρε το άγιο σαρκίο της. Λίγο πριν την κοίμησή της ζήτησε να την οδηγήσουν στην αγαπημένη πατρίδα της. Ήθελε να δει τον τόπο που είδε το φως της ζωής για τελευταία φορά. Ήθελε να προσκυνήσει τα τίμια λείψανα, τα οποία είχαν προσκυνήσει οι γονείς της, προκειμένου να συλληφθεί και να έρθει στη ζωή. Οι  μοναχές της Μονής την οδήγησαν στην Ηράκλεια και πραγματοποίησε τα προσκυνήματά της. Στο ναό της Θεοτόκου αξιώθηκε να δει σε όραμα την Παναγία. Το πρόσωπό της αναγνώρισε σε εικονογραφία του ναού του Αγίου Ιερομάρτυρα Ρωμανού. Η Παναγία την συμβούλεψε να μην αργήσει να επιστρέψει στην Μονή της μετανοίας της διότι είχε έρθει ο καιρός της κοίμησής της. Πράγματι εκείνη επίσπευσε την επιστροφή της. Λίγες ημέρες μετά κοιμήθηκε ειρηνικά, παραδίνοντας την ψυχή της στο Νυμφίο Χριστό, που τόσο είχε αγαπήσει στη ζωή της. Το σεπτό της σώμα θάφτηκε στον ναό του Αγίου Γεωργίου. Όταν έγινε η εκταφή του βρέθηκε άφθορο, να ευωδιάζει. Η μνήμη της εορτάζεται στις 24 Απριλίου.

      Τέτοιες προσωπικότητες, σαν την αγία Ελισάβετ, λάμπρυναν και λαμπρύνουν τον ορθόδοξο μοναχισμό και γι’ αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία και αξία για την Εκκλησία μας και απολαμβάνει την εκτίμηση και το σεβασμό των πιστών.  

 

Μήνυμα επί τη εορτή του Πάσχα​ ​(​1984​)​​, 

​μακαριστού ​αρχιμ​. Γεωργίου,​ ​καθηγουμένου Ι.Μονής Οσίου Γρηγορίου​ Αγίου Όρους​

 

Ἀνάστασιν Χριστοῦ Θεασάμενοι

---

Τήν ἁγία καί λαμπρά νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, στόν ὄρθρο και στήν Θεία Λειτουργία ὅλα ἀστράπτουν καί λάμπουν στό φῶς τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας

Τό φῶς αὐτό φωτίζει καί χαροποιεῖ τούς Χριστιανούς καί ὅλη τήν κτίσι, ὁρατή καί ἀόρατο, «οὐρνόν τε καί γῆν καί τά καταχθόνια» (Ἀναστάσιμος Κανών).

Ὁ Ἀναστάς Κύριος ἔρχεται ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ Του καί ἐκπληρώνει τήν ὑπόσχεσί Του: «ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαράν γενήσεται… καί την χαράν ὑμῶν οὐδείς αἴρει ἀφ’ ὑμῶν» (Ἰωάν. ιστ΄, 20,22). Ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἀναφαίρετος. Εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή χαρά.

Ὁ μεγάλος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος «ἵνα γένηται τῆς ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς ἀρχηγός καί πίστωσις, λύσας τήν ἀπόγνωσιν ΄ἵνα υἱός ἀνθρώπου γενόμενος καί τῆς θνητότητος μεταβαλών υἱούς Θεοῦ τούς ἀνθρώπους ἀπεργάσηται, κοινωνούς ποιήσας τῆς θείας ἀθανασίας» (Περί τῆς κατά σάρκα τοῦ Κυρίου ἡμῶν οἰκονομίας).

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι λοιπόν ὁ ἀρχηγός καί ἡ βεβαίωσις τῆς ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνιοτητός μας. Ἔγινε ἄνθρωπος καί συμμερίστηκε τήν θνητότητά μας, ὥστε νά μᾶς κάνῃ υἱούς Θεοῦ, κοινωνούς τῆς θείας ἀθανασίας. Ἕτσι ἔλυσε τήν ἀπόγνωσι.

Πράγματι, ὅ,τι καί νά κάνῃ ὁ ἀλύτρωτος ἀπό τόν θάνατο ἄνθρωπος, στό τέλος τόν περιμένει ἡ ἀπόγνωσις, γιατί ὅλα «θάνατος διαδέχεται. Ὅλα ἐκμηδενίζονται καί ἀφανίζονται.

Ὁ ἑνωμένος ὅμως μέ τόν Ἀναστάντα Ἰησοῦ ἄνθρωπος, ὅσα βάσαννα, δοκιμασίες, ἀρρώστιες, κατατρεγμούς, θανάτους καί ἐάν περάσῃ, στό βάθος ἔχει χαρά, γιατί γνωρίζει ὅτι συμμετέχει στόν Σταυρό τοῦ Κυρίου του συμμετέχει στήν Ἀνάστασι καί τήν αἰώνιο ζωή Του.

Τώρα ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ἠμποροῦμε νά ἀγωνιζόμαστε, νά χαιρόμαστε, νά ἑορτάζουμε, νά ἐλπίζουμε. Ὁ Κύριος μας ἔλυσε τήν ἀπόγνωσι.

Χωρίς τόν Ἀναστάντα Ἰησοῦ, οἱ ἑορτές τῶν ἀνθρώπων εἶναι πένθιμες καί γι’ αὐτό κατ’ οὐσίαν δέν εἶναι ἑορτές. Εἶναι προσπάθειες φυγῆς ἀπό τήν μονοτονία, τήν πλήξι, τήν μοναξιά. Εἶνι θορυβώδεις ἐκδηλώσεις, γιά νά μή ἀκούεται ὁ τρομακτικός ἀπόηχος τοῦ μηδενός.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού λύει τήν ἀπόγνωσι, εἶναι ἡ Ἑορτή μας, γατί εἶναι τό Πάσχα μας, ἡ διάβασις ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή.

Γιά τόν πιστό χριστιανό ὅλη ἡ ζωή εἶναι Πάσχα καί Ἑορτή, γιατί ὅλη ἡ ζωή του φωτίζεται, χαριτώνεται καί ἁγιάζεται ἀπό τήν Χάρι τοῦ Ἀναστάντος. Οἱ ἐκκλησιαστικές Ἑορτές εἶναι ἀφετηρίες, γιά νά γίνεται ὅλη ἡ ζωή ἑορτή.

Πολύ ἀδικοῦν τόν λαό μας ὅσοι θέλουν νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τίς Ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας καί νά ἀντικαταστήσουν τίς Ἐορτές τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων μέ ἄθεες ἑορτές, ἀθλητικές, πολιτιστικές, ἱστορικές, οἰκογενειακές. Τόν ξαναφέρουν στήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωσι.

Στά νέα ἀναγνωστικά τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου πρέπει να ἐπανέλθῃ ὁ Χριστός, ἡ Αἰωνιότητς, οἱ Ἑορτές τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ λαοῦ μας. Ἀλλοιῶς ἑτοιμάζουμε παιδιά δίχως ἐλπίδα τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως.

Στήν ἑλληνορθόδοξο παιδεία μας τά παιδιά μορφώνονται σέ «υἱούς τῆς Ἀναστάσεως». Στήν ἄθεο παιδεία σέ «υἱούς θανάτου».

Ὁ ἑλληνορθόδοξος χριστιανικός λαός μας, παρά τίς ἀδυναμίες του, ἔχει τήν εὐλογία νά εἶναι λαός τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ κατ’ ἐξοχήν ἑορτή τῶν Ἑλλήνων εἶναι τό Πάσχα. Γι’ αὐτό καί ὁ λαός μας ἔχει πάντα ἐλπίδα.  Συμμαρτυρεῖ πρός τοῦτο τό πλῆθος τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων τῆς Τουρκοκρατίας καί ὁ πιστός μάρτυς τῆς ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας Μακρυγιάννης.

Ὅσοι μάχεσθε γιά τόν ἀθεϊσμό, μή προσπαθῆτε νά τόν ἐπιβάλετε στόν λαό μας. Σεβασθῆτε τήν παράδοσι καί τήν ἐλευθερία του. Πιστεύω ὅτι ἡ ἀθεΐα δέν ἐκφράζει οὔτε τόν ἰδικό σας βαθύτερο ἑαυτό, ἀφοῦ καί σεῖς εἶστε βαπτισμένοι καί προέρχεσθε ἀπό τά σπλάχνα τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας.

Ἀφῆστε τόν λαό μας νά εἶναι ἀναστάσιμος, ὀρθόδοξος, νά ἐλπίζῃ καί ἡ ζωή του νά εἶναι Ἑορτή. Μή σκοτώνετε τήν ἐλπίδα ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Ἀδελφοί μου, «δεῦτε λάβωμεν Φῶς ἐκ τοῦ Ἀνεσπέρου Φωτός καί δοξάσωμεν Χριστόν τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν»

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ἅγιον Πάσχα 1984

Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Ἀνάστασιν Χριστοῦ  Θεασάμενοι».
Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα ,

Ἔκδοση της Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους
Ἔτος 2005

 

Kανὼν Ἀναστάσεως - Κελλὶ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου

 

Kανὼν Ἀναστάσεως - Κελλὶ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου

Οἱ Πατέρες τοῦ Κουτλουμουσιανοῦ Ἱεροῦ Κελλιοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸ Ἅγιον Ὅρος, ψάλλουν τὸν Ἀναστάσιμο Κανόνα τοῦ Πάσχα!