ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ -ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (01-06-2025)
ΑΛΩΣΙΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ…
Γράφει ὁ κ. Νικόλαος Ζαχαριάδης, Καθηγητὴς Θεολόγος – Συγγραφεύς
Ἀπὸ τὸν 16ο αἰώνα μὲ τὴ σύνοδο τῆς Βρέστης τὸ 1596, ἀρχίζει ἡ οὐνία νὰ παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ.
Ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξεως οὐνία, προέρχεται ἀπὸ τὴν πολωνικὴ λέξη unia = ἕνωση. Οἱ παπικοὶ κατάλαβαν ὅτι δὲ μπορεῖ νὰ γίνει ἡ ἕνωση μὲ τοὺς ὀρθοδόξους καὶ ὅτι οἱ διάλογοι συνεχῶς ἀποτυγχάνουν…
Ἐξαπέλυσαν τὸ τάγμα τῶν Ἰησουϊτῶν, γιὰ νὰ προσηλυτίσουν καὶ νὰ καθυποτάξουν ὀρθοδόξους λαούς, κάτω ἀπὸ τὴν μπότα τοῦ Πάπα. Τότε ἐξαπέλυσαν τρομεροὺς διωγμοὺς ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων, ἰσάξιους μὲ τοὺς διωγμοὺς τοῦ Νέρωνα καὶ Διοκλητιανοῦ. Καταδυνάστευσαν τὸν ὀρθόδοξο πληθυσμό, μὲ ἐντυπωσιακὰ ἀποτελέσματα!! Ἡ οὐνία εἶχε ἀποτελέσματα σὲ διάφορες ὀρθόδοξες χῶρες.
Τώρα τί πιστεύουν οἱ οὐνίτες;
Τονίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχει καμία διαφορὰ μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν, ἀρκεῖ οἱ ὀρθόδοξοι νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ «Πρωτεῖο» καὶ τὸ «Ἀλάθητο» τοῦ αἱρεσιάρχη πάπα.
Δέχονται ὅλα τὰ παπικὰ δόγματα, καὶ τελοῦν μόνον τὶς ἱερουργίες σύμφωνα μὲ τὸ ἀνατολικὸ ἔθιμο.
Στὴν Ἀθήνα ὑπάρχει ναὸς οὐνιτῶν καὶ στὴν Ἔδεσσα. Στὴν Ἀθήνα σήμερα ἀριθμοῦνται 14.000 οὐνίτες.
Νὰ διευκρινίσω, ὅταν μπαίνεις μέσα σὲ οὐνιτικό ναό, θὰ ἀκούσεις ὀρθόδοξες ψαλμωδίες, ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους μὲ ὀρθόδοξη ἀμφίεση, καντήλια – θυμίαμα κ.λπ. Δηλ. καθαρὰ ὀρθόδοξο τελετουργικό, μόνο πού μνημονεύει τὸν πάπα.
Ὅταν μπαίνει κάποιος σὲ οὐνιτικὸ ναό, παρασύρεται καὶ λέει ὀρθόδοξος ναός. Λάθος! Μία γυναίκα στὴν Ἀθήνα μοῦ τηλεφώνησε, ὅτι κοινώνησε καὶ μετὰ ἄκουσε νὰ μνημονεύουν τὸν πάπα. Τὰ ἔχασε!! Κυρία μου παρασύρθηκες – συγχωρεμένη τῆς λέω, ἤσουν σὲ οὐνιτικὴ ἐκκλησία καὶ τῆς ἐξήγησα.
Τὸ Ἰησουϊτικὸ δόγμα τοῦ παπισμοῦ μὲ τὴν οὐνία, σκοπὸν ἔχει νὰ καθυποτάξει καὶ νὰ ἀφομοιώσει ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους, στὸν ἄθεο παπισμό. Ὁ ἀθεϊσμὸς κηρύττει τὸ μηδέν. Ὁ παπισμὸς προχωράει πιὸ πέρα καὶ κηρύττει ἕνα διαστρεβλωμένο Χριστὸ καὶ ἕνα Χριστὸ ἀντίθετο τοῦ Χριστοῦ! «Ὁ πάπας διεκήρυξε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν μποροῦσε νὰ βασιλέψει, χωρὶς τὴν ἐπίγεια βασιλεία». Ἔτσι ὁ πάπας ἅρπαξε γῆ, ἔκατσε σὲ θρόνο καὶ πῆρε ξίφος στὰ χέρια του. (Ντοστογιέφσκι).
Ὁ ἀείμνηστος καὶ πεφωτισμένος Γέροντας π. Γεώργιος Καψάνης, ἡγούμενος τῆς Μονῆς Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, ἐφώναζε ὅτι: «Ὁ παπισμός, ἔχει τόσο βαρύτατα ἀσθενήσει, ἀπὸ τὸ ἀνθρωποκεντρικὸν καὶ ὀρθολογιστικόν του πνεῦμα, ὥστε ἡ θεραπεία του νὰ φαίνεται τουλάχιστον κατ’ ἄνθρωπον ἀδύνατος – ἀδύνατος…».
Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοὺς ὡς κληρικοὺς ἐνεργῆσαί τι καθαιρείσθω». (ΞΕ’ – Ἀποστολικὸς κανόνας).
Ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς ὀρθόδοξης δογματικῆς, οἱ οὐνίτες εἶναι τέλειοι Ρωμαιοκαθολικοί, πού κρύπτουν τὴν πίστη τους, κάτω ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο τυπικό, γιατί «ὁ σκοπὸς τῶν Ἰησουϊτῶν, ἁγιάζει τὰ μέσα», ἀφοῦ τὸ τελετουργικὸ καὶ μυστήρια φαίνονται ὀρθόδοξα, σκοπὸς τους εἶναι νὰ προσηλυτίσουν τοὺς ὀρθοδόξους στὴν παπικὴ παναίρεση.
Τελευταῖα ὁ δόλιος πάπας ἔστειλε καρδινάλιους, σὲ μουσουλμανικὲς χῶρες – ἔκαναν τὸ χότζα μαζὶ μὲ τὸ χότζα στὸ τζαμί, ἀρκεῖ νὰ ἀναγνωρίσουν οἱ ἰσλαμιστὲς μουσουλμάνοι τὸν πάπα.
Ἂν δὲν λυθοῦν οἱ κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις τοῦ παπισμοῦ, τὸ φωνάζουμε, δηλ. α) Πρωτεῖο, β) Ἀλάθητο, γ) Φιλιόκβε, δ) Κτιστὴ χάρις, ε) Παποκαισαρισμὸς καὶ στ’) Ἡ οὐνία, δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἕνωση. Ὅμως τί εἴδους ἕνωση; Νὰ ἔλθει ὁ πάπας καὶ νὰ μετανοήσει, μὲ συντριβὴ καρδίας – νὰ γίνει ὀρθόδοξος.
Κάποιοι καὶ ἱερωμένοι καὶ ὑψηλόβαθμοι πηγαίνοντας στὴ Δύση γιὰ μεταπτυχιακὰ ἔρχονται καὶ μιλᾶνε γιὰ μία διηρημένη Ἐκκλησία ἢ ὅτι οἱ παπικοὶ δὲν εἶναι αἱρετικοὶ – ἁπλῶς ἔχουμε διακοπή κοινωνίας.
Ἀλήθεια ποῦ βαίνομεν; Δὲν ἀποτειχιζόμεθα ΠΡΟΣΟΧΗ – ΠΡΟΣΟΧΗ!!!οὔτε προσχωροῦμε σὲ φατρίες παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος. Μένουμε ἐντὸς Ἐκκλησίας καὶ δίνουμε τὴν μάχη – ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ ὁποία γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες εἶναι ὅπλο δυνατό!!!
Ὁ Ἀπ. Παῦλος διὰ μέσου τῶν αἰώνων, μᾶς φωνάζει ὅτι: «Μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε». (Ἐφεσίους, κεφ.5ο στίχ.11).
Ἂν συμβεῖ, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶστες, κάτι τέτοιο μὲ ἕνωση μὲ τὸν πάπα, πῶς θὰ ἀντιδράσουμε· θὰ ἐφαρμόσουν, νὰ εἴμαστε μέλη τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μεταλαμβάνουμε κοινὸ ποτήριο, ἐνῶ θὰ πιστεύουμε καὶ θὰ ὁμολογοῦμε ἄλλα πράγματα.
Αὐτὸ ἐπικρατεῖ στὸν Ἀγγλικανισμό, ἡ λεγόμενη κακοδοξία τῆς «περιεκτικότητας».
Ἔτσι θὰ θριαμβεύσει ἡ θεωρία τῶν κλάδων πού λέει ὅτι ἀφοῦ διασπάστηκε ἡ ἐκκλησία σὲ διάφορους κλάδους, μόνον μὲ τὴν ἐπανένωση θὰ βροῦμε τὴν ἀλήθεια.
Ἔτσι δυστυχῶς στὶς μέρες μας, θὰ χωριστοῦμε σὲ «Ἑνωτικοὺς» καὶ «Ἀνθενωτικούς», ὅπου ἡ ὀρθοδοξία μας, θὰ δοκιμαστεῖ σκληρὰ μὲ ἀπανωτὰ σχίσματα, πού θὰ διαταράξουν τὸν ἄρραφο χιτῶνα τοῦ Κυρίου.
Σήμερα στὸ ἐξωτερικὸ σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις παπικοὶ καὶ προτεστάντες ζητοῦν νὰ γίνουν ὀρθόδοξοι καὶ τοὺς ἀποτρέπουν, γιατί; Ἀκοῦστε πιὸ κάτω, στὴ Σαρδηνία ἕνα νησὶ κοντὰ στὴ Σικελία – στὴν Ἰταλία, δύο παπικοὶ παπάδες, ἔγιναν ὀρθόδοξοι καὶ χειροτονήθηκαν ὀρθόδοξοι ἱερεῖς. Αὐτοὶ εἶχαν 10.000 πιστοὺς παπικούς. Ζήτησαν οἱ ἱερεῖς νὰ γίνουν βαπτίσεις, τῶν 10.000 σὲ ὀρθόδοξους. Ἀρνήθηκαν καὶ τοὺς εἶπαν: Μείνετε ἐκεῖ πού εἶσθε, παπικοί, γιατί σὲ λίγο θὰ γίνει ἡ ἕνωση μὲ τὸν πάπα. Εἴπατε τίποτα;
Αὐτὸ ἔγινε τὸ 2018. Οἱ 10.000 παπικοὶ καὶ 2 ἱερεῖς προσχώρησαν δυστυχῶς σὲ μία ἀπὸ τὶς φατρίες τῶν παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος. Τὰ σχόλια δικά σας.
Ἡ οὐνία εἶναι ὁ δούρειος ἵππος τοῦ παπισμοῦ, γιὰ νὰ ἁλώσει τὴν Ὀρθοδοξία. ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!! ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!!!
«Τὰς τῶν αἱρέσεων ἐπαναστάσεις, ταχέως κατάλυσον, τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος».
(Λειτουργία – Μ. Βασιλείου).
«Ἡ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία, ὀφείλει ἐπισήμως, νὰ καταδικάσει τὴν θεωρία τῶν κλάδων, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ δεινὴν κατάλυσιν τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας» (Καθηγ. Παν. Ἀνδρέας Θεοδώρου).
Οἱ παπικοί καί οἱ λατινόφρονες εἶναι ἐχθροί τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ μας. Τό εἶπε ἡ ἴδια ἡ Παναγία.
Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τοῦ ’’ΧΑΙΡΟΒΟ’’
Βρισκόμαστε στά 1274. Αὐτοκράτορας στήν Πόλη εἶναι ὁ Μιχαήλ Παλαιολόγος καί πατριάρχης ὁ ἀμείλικτος διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγιορειτῶν πατέρων, ὁ λατινόφρων Ἰωάννης Βέκκος. Μόλις ἔχει ὑπογραφεῖ στήν Λυών ἡ ψευδοένωση Ὀρθοδόξων και παπικῶν, και ἀπεσταλμένοι τοῦ πάπα μαζί με ’’δικούς μας’’ ἑνωτικούς καταφθάνουν στο Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ἐπιβάλλουν την ἐφαρμογή τῆς προδοτικῆς συμφωνίας.
Σέ ἔνα κελλί, πού βρίσκεται σέ ἀπόσταση ἀπό την Ἱερά Μονή Ζωγράφου, ἀσκήτευε τότε ἕνας γέροντας πολύ μεγάλης ἀρετῆς.
Κάποια ἡμέρα και ἐνῷ βίωνε ὑψηλές πνευματικές καταστάσεις λέγοντας μέ λαχτάρα τό ’’Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε’’, ἄκουσε τήν Παναγία ἀπό την ἱερή Της εἰκόνα νά τοῦ λέει: ’’Χαῖρε και σύ, Γέρων τοῦ Θεοῦ. Μή φοβοῦ, ἀλλά ἀπελθών ταχέως εἰς την Μονήν, ἀνάγγειλον τοῖς ἀδελφοῖς και τῷ Καθηγουμένῳ, ὅτι οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε και τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις οὖν ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ κρυβήτω, ἕως παρελθεῖν τον πειρασμόν. Οἱ δέ στεφάνων μαρτυρικῶν ἐφιέμενοι, παραμενέτωσαν ἐν τῇ Μονῇ. Ἄπελθε οὖν ταχέως...’’.
Ὁ γέροντας ἀμέσως ξεκίνησε γιά τό μοναστήρι, την ἱερά Μονή Ζωγράφου, γιά νά ἐνημερώσει τούς πατέρες καί νά τούς μεταφέρει τίς ὁδηγίες τῆς Παναγίας.
Οἱ πατέρες ἔπραξαν, ὅπως άκριβῶς ὥρισε ἡ Παναγία. Οἱ ἀσθενέστεροι κρύφθηκαν μέσα στό δάσος. Οἱ πιό δυνατοί, ὁ ἡγούμενος και ἄλλοι 25 μοναχοί, παίρνοντας μαζί τους τήν θαυματουργό εἰκόνα τῆς Παναγίας κλείστηκαν στόν πύργο τῆς Μονῆς, περιμένοντας τούς ἐχθρούς Της.
Πράγματι, σέ λίγο κατέφθασαν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ ἑνωτικοῦ αὐτοκράτορα και τοῦ λατινόφρονα πατριάρχη Βέκκου, συνοδευόμενοι και ἀπό ὁμάδα ἀπεσταλμένων τοῦ πάπα.
Οἱ 26 ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως πατέρες ἀρνήθηκαν ἐξ ἀρχῆς νά συλλειτουργήσουν μέ τούς παπικούς καί τούς λατινόφρονες ’’δικούς μας’’. Ἐπέκριναν ἐντονώτατα τίς ἑνωτικές ἀπόπειρες καί κατεδίκασαν εὐθέως τίς πλάνες τῶν παπικῶν.
Σέ λίγο, ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ ὁ πύργος τῆς Μονῆς παραδόθηκε στήν πυρά. Οἱ πατέρες ὅλοι ἔγιναν στάχτη. Ἀπό τόν πύργο τόν κατακαμμένο σώθηκε μονάχα ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού φυλάσσεται στήν ἱερά Μονή Ζωγράφου.
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ αὐτούς τούς Ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κάθε χρόνο στίς 10 Ὀκτωβρίου, την ἡμέρα δηλαδή τοῦ μαρτυρίου τους.
---------------------------------
Ἐπιμέλεια κειμένου Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός
π.
Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Τὸ σωστὸ εἶναι οἱ Καθολικοί νὰ βαπτίζονται, ὄχι νὰ
«ἀναβαπτίζονται», οὔτε νὰ τοὺς χρίουν διὰ χρίσματος, εἶναι λανθασμένη αὐτὴ ἡ
πρακτική!
Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπὸ
ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου ποὺ ἔγινε
στὶς 10/3/2006 στὸ πλαίσιο τῆς ἑρμηνείας τῆς θεολογίας τῆς εἰκόνας τῆς
Πεντηκοστῆς.
...Εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ ἡ Ἐκκλησία, γιατί στηρίζεται στὴ
συνέχεια τῶν Ἀποστόλων, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι ὁ Χριστὸς παρέδωσε στοὺς Ἀποστόλους
αὐτὲς τὶς ἀλήθειες ποὺ εἶπα. Ἀλλὰ πέρα ἀπὸ τὴν ἀλήθεια ποὺ παρέδωσε, εἶναι καὶ
ἔκφραση (συμβολίζει) τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς. «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον», εἶπε ὁ
Χριστὸς στοὺς Μαθητές του τὴν πρώτη μέρα τῆς Ἀναστάσεως. «Ἂν τινων ἀφῆτε τὰς
ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἂν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται». Τοὺς παραδίδει ἐδῶ
τὴν ἔννοια τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας καὶ παραδίδει τή χάρη τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος ὡς λειτουργικὸ γεγονὸς... ἱεροσύνης, τὸ ὁποῖο
μεταδίδεται ἀπὸ ἱεροσύνη σὲ ἱεροσύνη. Ἂν ψάξετε καὶ πεῖτε ποιός χειροτόνησε τὸν
πατέρα Κωνσταντῖνο; Ἕνας Ἐπίσκοπος. Ποιός χειροτόνησε τὸν Ἐπίσκοπο; Τὸν
χειροτόνησε ἕνας ἄλλος Ἐπίσκοπος. Ποιός ἄλλος Ἐπίσκοπος; Ἂν βρεῖτε αὐτὴν τὴν
ἁλυσίδα ἱστορικά –καὶ μπορεῖτε νὰ τὴ βρεῖτε, γιατί ὑπάρχουν δίπτυχα καὶ
ὑπάρχουν ἀναφορὲς τῆς συνέχειας τῶν Ἐπισκόπων– θὰ καταλήξει στὸ Χριστό. Ὅταν
δὲν καταλήγει στὸν Χριστό, δὲν ὑπάρχει ἀποστολικὴ διαδοχή, ἄρα δὲν ὑπάρχει
Ἐκκλησία. Βλέπετε; Στὴν προτεσταντικὴ κατ’ ἐπίφασιν «ἐκκλησία» δὲν ὑπάρχει
ἀποστολικὴ διαδοχή. Ὁ Λούθηρος, ὡς μοναχός, κατάργησε τὴν ἱεροσύνη καὶ εἶπε ὅτι
μπορεῖ νὰ κάνει ὁ καθένας ὅ,τι θέλει, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀποστολικὴ διαδοχή. Στὴ
λεγόμενη Βατικάνεια «ἐκκλησία», ὅπου ἐξ ἀπόψεως συνεχείας αὐτῆς τῆς ἁλυσίδας,
ὑπάρχει διαδοχή. Ὑπάρχει ὅμως ἄλλη διαστρέβλωση. Τὸ θέμα δὲν εἶναι ὅτι σοῦ
παραδίδω αὐτὸ τὸ φροῦτο καὶ τὸ πᾶς - μεταφέρεις ἐκεῖ. Τὸ θέμα εἶναι ἂν τὸ
παραδίδεις σωστά. Ἐγώ σοῦ παραδίδω. Θὰ συνεχιστεῖ ὅμως ἡ παράδοση αὐτοῦ
τοῦ φρούτου, αὐτοῦ τοῦ δώρου, αὐτῆς τῆς δωρεᾶς, αὐτοῦ τοῦ χαρίσματος; Ἂν ἐσεῖς
πάρετε –ὁ διάδοχος, γιὰ παράδειγμα, ἀπὸ μένα– πάρει αὐτὸ τὸ φροῦτο καὶ τὸ
παραδώσει στὸν ἄλλο, ἀλλὰ ἐκεῖνος τὸ κάνει χυμό, τὸ κάνει πορτοκαλάδα, δὲν θὰ
παραλάβετε τὸ πορτοκάλι. Διαδοχὴ ὑπάρχει, ἀλλὰ μυστήριο δὲν ὑπάρχει· δὲν ἔχει
παραδώσει τίποτα. Καταλάβετε, ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει τέτοια
διαδοχή. Γι’ αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε τὰ λεγόμενα μυστήρια τῆς Βατικάνειας
«ἐκκλησίας». Γιατί ὑπάρχει ἡ διαδοχή, ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ ἡ διαδοχή. Πρέπει κι αὐτὸ
ποὺ παραδίδεις νὰ τὸ παραδίδεις ἀμόλυντο καὶ μὴ ἀλλοτριωμένο ἐξ ἀπόψεως
αἱρέσεων. Αὐτὰ εἶναι πολὺ σπουδαῖα γεγονότα. Μερικοὶ λένε: Ὑπάρχει ἀποστολικὴ
διαδοχή, ἄρα ἕνας βαπτισμένος τῆς λεγομένης Ρωμαιοκαθολικῆς «ἐκκλησίας» εἶναι
βαπτισμένος. Ποιός τὸ εἶπε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα; Λείπουν δύο πράγματα: Λείπει τὸ μυστήριο μεταδιδόμενο ἐν ἀληθείᾳ καί, δεύτερον, λείπει τὸ ἴδιο τὸ
βάπτισμα. Παράδειγμα σᾶς λέω: γιατί δὲν
βαπτίζονται, ὅπως λέει ἡ παράδοσή μας, διὰ τριπλῆς καταδύσεως, ἀλλὰ βαπτίζονται
διὰ ραντισμοῦ. Δὲν ὑπάρχει τέτοιο βάπτισμα ὅμως. Βλέπετε, ἔχουν ἀλλοτριωθεῖ τὰ
πράγματα. Οὔτε λοιπὸν ἀρκεῖ ἡ διαδοχὴ γιὰ νὰ
καταξιωθεῖ ὁποιαδήποτε ἱεροσύνη. Γι' αὐτὸ τὸ σωστὸ εἶναι οἱ Καθολικοί/Ρωμαιοκαθολικοὶ τῆς Βατικάνειας
«ἐκκλησίας» νὰ βαπτίζονται, ὄχι νὰ «ἀναβαπτίζονται». Γιατί γιὰ ἐμᾶς δὲν εἶναι βαπτισμένοι. Νὰ
βαπτίζονται. Γιὰ λόγους οἰκονομίας ἐπικράτησε, καὶ ἐπικρατεῖ σὲ ἀρκετὲς τοπικὲς Ἐκκλησίες, νὰ τοὺς χρίουν διὰ χρίσματος. Εἶναι
λανθασμένη αὐτὴ ἡ πρακτική. Δὲν
μπορεῖ νὰ χρίονται· πρέπει νὰ βαπτιστοῦν. Τώρα, ὅ,τι ἔγινε ἔγινε, τὰ ὑπόλοιπα
τὰ ξέρει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ πρέπει ὅλοι αὐτοὶ νὰ βαπτίζονται.
Εἶναι λανθασμένες ἔννοιες. Ἐδῶ κατέληξαν καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ χρίουν καὶ τοὺς
Προτεστάντες, ὅπου εἶναι δεδηλωμένο ὅτι ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει οὔτε κἂν ἀποστολικὴ
διαδοχὴ ὑπὸ τὴν τυπικὴ ἔννοια. Νὰ λοιπόν, αὐτὲς εἶναι οἱ ἔννοιες τῆς
Ἐκκλησίας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 26 Μαΐου 2025
ΤΟ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Η ανθρωπότητα βιώνει στις
μέρες μας μια από τις χειρότερες πνευματικές συγχύσεις της στην ιστορία της.
Και ενώ θα περίμενε ο κάθε νοήμων ο σύγχρονος κόσμος να βαίνει στην πρόοδο, την
ειρήνη και την ευημερία, χάρις στην δισχιλιόχρονη επίδραση του χριστιανικού
μηνύματος, το οποίο είναι, όχι απλά η τελειότερη πνευματική καταξίωση του
ανθρώπου, αλλά και η βάση του παγκόσμιου πολιτισμού και ο οποίος είναι απόλυτα
διαποτισμένος από τις αρχές της χριστιανικής διδασκαλίας και του Ευαγγελίου.
Πάνω απ’ όλα απελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από τον σκοτασμό των ψεύτικων
θρησκευτικών σχημάτων του προχριστιανικού παρελθόντος, τα οποία ήταν φρικώδεις
ανθρώπινες συλλήψεις και δημιουργίες δαιμονικής εμπνεύσεως. Ο αποκομμένος από
την κοινωνία του Θεού άνθρωπος, πνευματικά αποπροσανατολισμένος,
δημιουργούσε θρησκείες ατελέστατες, με στόχο να αποκαταστήσει την
χαμένη κοινωνία με Αυτόν. Μη έχοντας τη δυνατότητα να συλλάβει την έννοια του
αληθινού Θεού, επινοούσε «θεούς», όχι απλά ειδωλικούς και
ψεύτικους, αλλά και ανήθικους και απάνθρωπους, πλάσματα της σκοτισμένης
φαντασίας του, «κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική του.
Ο Θεός της αγάπης
και των οικτιρμών, έστειλε στον κόσμο τον Υιό Του να απολυτρώσει το ανθρώπινο
γένος από την αιχμαλωσία του Σατανά, τη δουλεία της αμαρτίας, την φθορά και το
θάνατο. Ήρθε να είναι ο Ίδιος το «φως του κόσμου» (Ιωάν.8,12), θέτοντας
στο περιθώριο τα προχριστιανικά σκοτάδια. Παρά ταύτα η πλειονότητα
των ανθρώπων δεν Τον δέχτηκαν. Οι πιστοί Του στην ιστορική πορεία της επί γης
Εκκλησίας Του, ήταν το «μικρό ποίμνιο».
Στις δύστηνες ημέρες μας η κατάσταση είναι τραγική.
Η πίστη στον αληθινό Θεό έχει περιθωριοποιηθεί και τη θέση της πήρε το νοσηρό
πνευματικό – θρησκευτικό παγκόσμιο κίνημα της λεγομένης «Νέας Εποχής του
Υδροχόου», το οποίο δεν έχει απλά διαφορετικές αρχές με αυτά της
χριστιανικής πίστης, αλλά έχει και σφοδρό αντιχριστιανικό χαρακτήρα,
αμφισβητώντας την υγιή «θρησκευτικότητα» του Χριστιανισμού.
Προβάλλει μια διαφορετική θρησκευτικότητα, η οποία έχει ως υπόβαθρο τον
αποκρυφισμό και στοχεύει στην επίτευξη και επικράτηση ενός παγκόσμιου
θρησκευτικού συγκρητισμού, με την ανάμειξη όλων των θρησκευτικών πίστεων του
παρελθόντος και του παρόντος, την δημιουργία μιας παν-θρησκείας, της παγκόσμιας
θρησκείας των εσχάτων, η οποία θα εκφράσει την πλέον έσχατη διαβολική πλάνη της
ιστορίας του ανθρωπίνου
γένους!
Αυτός ο σύγχρονος θρησκευτικός
συγκρητισμός αποκαλείται Οικουμενισμός. Δεν είναι βεβαίως τυχαία
και η ονομασία του, καθότι στοχεύει στην θρησκευτική ενοποίηση της οικουμένης.
Ο Οικουμενισμός είναι «πνευματικό τέκνο» της «Νέας
Εποχής», η οποία αποτελεί μια φρικτή και ανατρεπτική κατάσταση στην
σύγχρονη πνευματικά αποπροσανατολισμένη και διατελούσα σε πρωτοφανή σύγχυση
κοινωνία. Επινοήθηκε από σκοτεινά κέντρα των αφανών ηγητόρων της και προωθείται
για την επικράτηση μιας «νέας πνευματικής και θρησκευτικής
κατάστασης στην ανθρωπότητα», ως δήθεν «νέο φως» και να
αποδιώξει τα δήθεν «σκοτεινά» κατάλοιπα του παρελθόντος, να
φέρει την «ειρήνη» και την «συμφιλίωση» στην
ανθρωπότητα, θέτοντας τέρμα στις θρησκευτικές διαμάχες και έριδες! Διαδίδει την
οικτρή σατανική πλάνη ότι «όλες οι θρησκείες» και γενικά οι
θρησκευτικές πίστεις «είναι καλές» και «διαφορετικοί
δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο Θεό», οι οποίες όμως από μόνες τους «είναι
ατελείς» για να εκφράσουν την «πλήρη αλήθεια», η οποία
βρίσκεται στην σύγκλησή τους και εν τέλει στην συνένωσή τους!
Βασική αρχή του Οικουμενισμού είναι
ο θρησκευτικός πλουραλισμός. Σύμφωνα
με αυτή την αρχή, όλες οι θρησκείες και όλες οι πίστεις είναι «αξίες» και
αποτελούν επιμέρους εκφάνσεις του θρησκευτικού φαινομένου και διαφορετικοί
λυτρωτικοί δρόμοι, ισότιμοι και ασφαλείς ατραποί σωτηρίας, του ενός Θεού, ο
οποίος ονομάζεται με διαφορετικά ονόματα και λατρεύεται με διαφορετικό
τρόπο! Επομένως μπορεί κανείς να πιστεύει σε όποια θρησκεία θέλει,
αρκεί να μην είναι μην θεωρεί αποκλειστικά αληθινή τη δική του θρησκεία. Δεν
υπάρχει στην «Νέα Εποχή» η έννοια της θρησκευτικής
αποκλειστικότητας. Κάθε αντίληψη που δεν κατανοεί ισοπεδωτικά και
εξισωτικά όλες τις πίστεις και τις θρησκείες θεωρείται φανατισμός και
μισαλλοδοξία. Αντίθετα οι θιασώτες του θρησκευτικού συγκρητισμού και της θρησκευτικής
σχετικότητας, θεωρούνται «ανοιχτά μυαλά», «φωτισμένοι», «ανεκτικοί»,
«προοδευτικοί», κλπ.
Θα μπορούσαμε να πούμε,
τηρουμένων των αναλογιών, ότι το κίνημα της «Νέας Εποχής» εμφανίστηκε
και λειτουργεί όπως ο «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός», πριν τριακόσια
χρόνια, καθότι διατείνεται ότι είναι το «νέο φως», που «ήρθε να φέρει
στον κόσμο», να τον «απαλλάξει από τον σκοταδισμό του παρελθόντος»,
από την «κακοδαιμονία, για την οποία ευθύνεται η πρότερη θρησκευτικότητα»
και κύρια ο «σκοταδιστικός Χριστιανισμός»! Και το κυριότερο: να «καταδείξει
στον άνθρωπο την θεϊκή του φύση», να τον αποκολλήσει από την «δυναστεία
της θεότητας» και να συνειδητοποιήσει ότι «ο Θεός είναι ο εαυτός του και
δεν υπάρχει άλλος Θεός από τον ίδιο»! Όντως δαιμονικά
διδάγματα!
Ο
π. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Επικ. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του
ΑΠΘ, συνεργάτης της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου,
επισήμανε τα εξής σε σχετική αποκαλυπτική εργασία του, για την «Νέα
Εποχή» και την νέα θρησκευτικότητα, που λανσάρει στον σύγχρονο κόσμο:
«Σε πολλούς και ποικίλους χώρους γίνεται λόγος για την ανεκτικότητα, την
συμφιλίωση, την συνεργασία και την προσφορά στην πρόοδο του ανθρώπου
από την ποικιλόμορφη συνεργασία των διαφόρων θρησκειών. Η προβληματική αυτή
υιοθετήθηκε από τους θιασώτες της λεγόμενης “Νέας Εποχής” ή Εποχής του
Υδροχόου. Πρόκειται περί ενός παγκόσμιου φαινομένου, άκρως αντιχριστιανικού ως
προς το χαρακτήρα, αποκρυφιστικού ως προς την προέλευση και πολυσυνθέτου ως
προς τη διάρθρωση. Η “Νέα Εποχή” διαφημίζει την εποχή τη δική της ακριβώς ως
εποχή αρμονικής συμβίωσης των θρησκειών αφ’ ενός και υπέρβασης των προβλημάτων
αφ’ ετέρου και στο θρησκευτικό πεδίο, που δημιούργησε η εποχή του Ιχθύος καθώς
κυριαρχούσε ο Χριστιανισμός. Όλες οι θρησκείες αλλά και αυτά τα παραθρησκευτικά
μορφώματα, σύμφωνα με τη νεοεποχίτικη αντίληψη, είναι ισότιμοι τρόποι
προσέγγισης και δρόμοι εναλλακτικής πρόσβασης προς το Θεό, που βεβαίως δεν
είναι ο Τριαδικός Θεός της εν Χριστώ Ιησού θείας Αποκαλύψεως. Για τη “Νέα
Εποχή” κάθε αντίληψη περί μοναδικότητας του Ιερού Ευαγγελίου, κάθε θέση που δεν
αποδέχεται ως ισόκυρες όλες τις θρησκευτικές δοξασίες, θεωρείται φανατισμός,
μισαλλοδοξία, παρωχημένη και διχαστική προσέγγιση»[1].
Είναι
αποδεδειγμένο πως αυτές οι απόψεις απηχούν αποκρυφιστικούς κύκλους, όπως είναι
ο Τεκτονισμός και η Θεοσοφία, οι οποίοι θεωρούνται
και οι «δεξαμενές» από τις οποίες «τροφοδοτείται» τόσον
η «Νέα Εποχή», όσο και ο Οικουμενισμός. Είναι επίσης γνωστό πως οι
καταβολές του θρησκευτικού συγκρητισμού βρίσκονται στο βασικό δόγμα της
Θεοσοφίας, ότι «δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη από την αλήθεια. Όλες οι
θρησκείες, μαζί και ο Χριστιανισμός, έχουν μέρος μόνον της αλήθειας, οπότε όλες
θα πρέπει να συνεισφέρουν το μερίδιό τους, ώστε η κάθε μια να εμπλουτίσει τις
άλλες και να εμπλουτιστεί από τις άλλες. Ο αληθινός ερευνητής της αλήθειας
οφείλει να χάσει τελείως από τα μάτια του όλες τις δογματικές πίστεις και όλες
τις θρησκείες. Συμφιλιώνει όλες τις θρησκείες, αποφλοιώνει την κάθε μια τους
από τα εξωτερικά ανθρώπινα ενδύματα και αποκαλύπτει ότι η ρίζα της κάθε μιας
ταυτίζεται με τη ρίζα κάθε άλλης μεγάλης θρησκείας…». Περαιτέρω και σαν
συνέπεια των προηγουμένων η ιδρύτρια της Θεοσοφίας Έλενα Μπλαβάτσκυ «προτείνει
τη συναδέλφωση όλων των λαών, πέρα από διαφορές θρησκείας, χρώματος και φυλής
και προβλέπει λαμπρό το μέλλον της Θεοσοφίας. Έτσι θέτει τις βάσεις για την
ανοικοδόμηση της πανθρησκείας και τη διάβρωση του χριστιανικού κόσμου»[2].
Ο Καθηγητής π.
Βασίλειος Γεωργόπουλος στην προειρημένη εργασία του, παραθέτει και
άλλες αποδείξεις για το ότι η Θεοσοφία είναι η «μήτρα» του
θρησκευτικού συγκρητισμού, τον οποίο καλλιεργεί και διαδίδει. Έλληνες
εκπρόσωποι του ευρύτερου αυτού χώρου αποκαλύπτουν πως, «κατά την εποχή αυτή
της σύγκλισης των πάντων επί Γης, το ζητούμενο από τους ανθρώπους του πνεύματος
είναι η απόρριψη κάθε ετικέτας και κάθε θεώρησης μιας θρησκείας ή πνευματικής
αγωγής ως μοναδικής ή έστω ανώτερης».[3] Η Θεοσοφία: «Ευρίσκει ότι
εις την βάσιν των, την ουσίαν των, όλαι αι θρησκείαι κρύπτουσι την αυτήν
αλήθειαν, παρουσιαζομένην υπό διαφόρους μορφάς, αναλόγως της εποχής και του
λαού προς ον αποτείνονται»[4]. Στα ίδια πλαίσια κινείται και ο Γάλλος
Θεοσοφιστής Th. Pascal όταν ομιλεί για την «απόδειξιν της
πνευματικής ενότητος πασών των θρησκειών»[5]. Την ίδια θέση εκπροσωπεί και
ένα ελληνικό νεοεποχίτικο έντυπο «Η Αλήθεια, αν και ίδια πάντα δόθηκε με
διαφορετικό μανδύα, κάθε φορά από άλλη όψη, ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο»[6].
Κατά
συνέπεια οι ρίζες και οι καταβολές του Οικουμενισμού είναι αποκρυφιστικές,
διότι, όπως είναι γνωστό η Θεοσοφία «νεκρανάστησε» όλα τα
θρησκευτικά σχήματα του παρελθόντος, τα οποία είχαν ως βάση τον αποκρυφισμό και
λειτουργούσαν βάσει αυτού.
O Οικουμενισμός είναι το τρίτο σκέλος της
Παγκοσμιοποίησης, για την πνευματική και θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητας.
Η απαρχή του ανάγεται στον περασμένο αιώνα και συμπίπτει απόλυτα με τις
ενοποιητικές πολιτικές και οικονομικές τάσεις του κόσμου (Κοινωνία των Εθνών,
Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, κλπ). Είναι γνωστές οι
τιτάνιες προσπάθειες για διοργάνωση παγκόσμιων συνεδρίων των θρησκειών και
δημιουργία παγκόσμιων φόρων θρησκειών, κλπ.
Το 1893 ιδρύθηκε
το «Κοινοβούλιο Θρησκειών του Κόσμου» στο Σικάγο,
εκπροσωπώντας 40 και πλέον θρησκείες και διακηρύσσοντας ότι «αυτή
θα ήταν η πρώτη μιας σειράς διεθνών συγκρητιστικών συγκεντρώσεων που θα
συντελούσαν στην κατανόηση, στην ειρήνη και στην πρόοδο».
Επίσης το 1948 ιδρύθηκε
το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» (WorldCouncilofChurches),
στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, «υπό την μορφή μίας διαχριστιανικής
Ομοσπονδίας (με συμμετοχή και ορθοδόξων), αποτέλεσε το πρωταρχικό βήμα για τη
δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας. Η αρχή ουσιαστικά είχε γίνει με τη
λεγόμενη “Πατριαρχική Εγκύκλιο’’ του 1920, όπου ο τότε Πατριάρχης Κων/πόλεως
πρότεινε την ίδρυση μίας “Κοινωνίας Εκκλησιών’’, κατά το πρότυπο της τότε
“Κοινωνίας των Εθνών’’ (πρόδρομος του σημερινού Ο.Η.Ε.)»[7].
Το πνεύμα
της συγκρητιστικής πανθρησκείας εκφράζει επακριβώς η ομιλία του Ινδού γκουρού
Βιβεκανάντα στο πρώτο «Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου» του
οποίου η πρώτη οργάνωση έγινε στο Σικάγο το 1893.
Θεωρούνται από τους ειδικούς ως οι
προγραμματικές δηλώσεις για την θεμελίωση του κατοπινού θρησκευτικού
συγκρητισμού και του Οικουμενισμού. Μεταξύ των άλλων είχε δηλώσει: [8]«Αν
κάποιος από το ακροατήριο ελπίζει ότι αυτή η ενότης θα έρθει με τον θρίαμβο
μιας οποιασδήποτε θρησκείας και τον αφανισμό των άλλων, σ’ αυτόν δεν έχω παρά
να πω: Αδελφέ μου, οι ελπίδες σου θα διαψευστούν. Μήπως επιθυμώ οι Χριστιανοί
να γίνουν Ινδουιστές; Προς Θεού. Μήπως επιθυμώ οι Ινδουιστές ή οι Βουδιστές να
γίνουν Χριστιανοί; Προς Θεού. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να γίνουν Ινδουιστές,
ούτε Βουδιστές. Ούτε και αυτοί να γίνουν Χριστιανοί. Αλλά τι; Κάθε θρησκεία θα
πρέπει να αφομοιώσει το πνεύμα των άλλων θρησκειών, διατηρώντας ωστόσο τις
ιδιαιτερότητές της προκειμένου να αναπτυχθεί σύμφωνα με τους δικούς της νόμους»[9]!
Από ορθοδόξου απόψεως, ο Οικουμενισμός είναι
μια φρικτή δαιμονική σύλληψη και κατάσταση, έχοντας αποκλειστικό στόχο και
σκοπό την υποβίβαση του Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστού στην κατηγορία των
διαφόρων ιδρυτών θρησκειών και μυστών, την εξομοίωση της Εκκλησίας με τις
αιρέσεις και τις θρησκείες του κόσμου και την απομείωση της μόνης σώζουσας
Ορθοδόξου Πίστεως, ορίζοντάς την ως μια από τις πολλές παραδόσεις του
κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου, οι οποίες, σε καμιά περίπτωση δεν
χαρακτηρίζονται κακόδοξες, αλλά «ιδιαίτερες παραδόσεις»!
Αποκαλυπτική αυτού του τραγικού στόχου υπήρξε εγκύκλιος του Σεβ.
Μητροπολίτη μας κ. Σεραφείμ, ο οποίος είχε τονίσει τα εξής: «Ο
Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησιολογική αίρεση όλων των εποχών, επειδή
εξισώνει όλες τις θρησκείες και τις πίστεις. ….Αν σύμφωνα με τους
οικουμενιστές, όλες οι ομολογίες και οι θρησκείες είναι το ίδιο, αν όλοι στον
ίδιο Θεό πιστεύουμε, αν οι αιρέσεις και οι θρησκείες είναι διαφορετικοί, αλλά
αποδεκτοί τρόποι προσεγγίσεως του ίδιου Θεού, τότε γιατί πέθαναν οι άγιοι και
οι μάρτυρες μας και γιατί ο Θεός χαρίτωσε τα λείψανά τους;»[10]!
Εξίσου αποκαλυπτική είναι αναφορά στον Οικουμενισμό του μακαριστού λόγιου
αγιορείτη μοναχού Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου: «Εἶναι ἕνα
δυσθεώρητο ψεῦδος, ἀλλ᾿ ὡραῖο ψεῦδος, ὅπου θέτει εἰς δοκιµασίαν τάς
συνειδήσεις, τάς πεποιθήσεις, τήν πίστιν. Εἶναι ἕνα γοητευτικόν µηδέν… Ἡ
διάρθρωσή του εἶναι δαιµονική. Ὑποστηρίζει ὅτι οὐδαµοῦ ὑπάρχει ἀλήθεια.
Ὑπόσχεται ὅτι µέ τήν µωσαϊκήν του σύνθεσιν θά δώσῃ λύσιν εἰς ὅλα τά προβλήµατα
τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό µέσον µιᾶς νέας θεωρήσεως τῆς ζωῆς. Εἶναι ἄθεος µέσα
εἰς τήν πολυθεΐαν του. Εἶναι ἀσεβής ἐν τῇ ἀποδοχῇ του ὑπό τήν στέγην του, ὅλων
τῶν ἀσεβῶν. Παντοῦ βλέπει κλάσµατα ἀληθείας κλάσµατα ἑνός τεθραυσµένου
καθρέπτου, τά ὁποῖα φιλοδοξεῖ νά ἑνώσῃ. Δέν παραδέχεται προσωπικόν Θεόν.
Ἀρνεῖται νά δεχθῇ αὐθεντικά, θεόπνευστα δόγµατα. Δέν πιστεύει εἰς
ἀποκεκαλυµµένην ἀλήθειαν. Δέν ὑπάρχει µία ἀλήθεια, ἀλλά πολλαί, µερικαί,
ἀτελεῖς”. Δέν στενοχωρεῖ κανένα, γι᾿ αὐτόν δέν ὑπάρχουν πατρίδες, δέν ὑπάρχουν
θρησκεῖες. Ὑπάρχει µόνο ἕνας ἀόριστος θεός. Στοχεύει στήν πανθρησκεία, δηλαδή
οἱ λαοί ἄς ἔχουν τούς θεούς τους, ἄς εἶναι καί εἰδωλολάτρες, ἀρκεῖ νά µή
ὑπάρχουν φανατισµοί, γιά νά ἐπικρατήσει στόν κόσµο ἡ εἰρήνη καί οἱ µεγάλοι
ἔνοχοι γιά τή δυστυχία τοῦ κόσµου νά ἔχουν ἐλεύθερο πεδίο καί ἀδιατάρακτη
δραστηριότητα, γιά νά ἐκµεταλλεύονται τούς λαούς καί νά τούς ἔχουν ὑπό
καταπίεση καί πλήρη ἐξάρτηση. Μπροστά σ᾿ αὐτόν τόν µεγάλο κίνδυνο τῆς
παναίρεσης τοῦ οἰκουµενισµοῦ χρειάζεται ἐγρήγορση καί γενναῖο φρόνηµα.
Χρειάζεται δηµόσια κατακραυγή καί δυναµική ἀντίσταση»!
Παρά ταύτα δεν είναι λίγοι εκείνοι οι
ορθόδοξοι, με προεξάρχοντα υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία έχουν
ασπασθεί τις αρχές του Οικουμενισμού, βλέποντάς τες ως δήθεν «αίτημα
των καιρών» και το χειρότερο: «συμβατές με την ορθόδοξη πίστη»!
Κάποιοι επίσης στρεβλώνουν την οικουμενική – καθολική διάσταση της Εκκλησίας,
ταυτίζοντάς Την με τις αρχές και τις επιδιώξεις του Οικουμενισμού! Άλλοι την
θέλουν «στρατευμένη» στον περιρρέοντα θρησκευτικό συγκρητισμό,
ισχυριζόμενοι ότι έτσι «εξέρχεται από την εσωστρέφειά της» και
«δίνει τη μαρτυρία της στον σύγχρονο κόσμο»! Μάλιστα ακούμε συχνά από
επίσημα χείλη υψηλά ιστάμενων εκκλησιαστικών προσώπων ότι δήθεν «ο
οικουμενισμός ήταν στο επίκεντρο της ποιμαντικής διακονίας της Εκκλησίας από
τους πρώτους αποστολικούς χρόνους»! Ότι «αν η Ορθοδοξία δεν
πραγματοποιεί συνεχώς διαλόγους είναι δείγμα ανεπίτρεπτου φόβου» και «θα
αποτύχει στην αποστολή της και θα πάψει να είναι η καθολική και οικουμενική
Εκκλησία». Αντίθετα, θα γίνει εσωστρεφής και κλειστή στον εαυτό της,
ένα «γκέτο» στο «περιθώριο της ιστορίας» και «θα
μείνει αμέτοχη στις σύγχρονες ραγδαίες παγκόσμιες εξελίξεις»!
Αυτό το «πνεύμα» δυστυχώς
επικράτησε και πέρασε στα κείμενα της «Συνόδου» της Κρήτης
(2016), όπως στο ακόλουθο: «Αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι καλούνται να συμβάλλουν
εις την διαθρησκειακήν συνεννόησιν και συνεργασίαν, δι’ αυτής δε εις την
απάλειψιν του φανατισμού από πάσης πλευράς και τοιουτοτρόπως εις την
συμφιλίωσιν των λαών και επικράτησιν της ελευθερίας και της ειρήνης εις τον
κόσμον προς εξυπηρέτησιν του ανθρώπου, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος»[11]! Με
άλλα λόγια, το Συνοδικό Κείμενο, αγνοώντας και διαγράφοντας τον θεόπνευστο λόγο
του αποστόλου: «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;», (Β΄
Κορ.6,14), θεωρεί αναγκαία τη συνεργασία του φωτός της Ορθοδοξίας με το σκότος
των άλλων θρησκειών, για την «επικράτησιν της ελευθερίας και της
ειρήνης εις τον κόσμον», δηλαδή για τη επικράτηση μιας κοσμικού
τύπου ελευθερίας και ειρήνης και καλεί τους πάντες να εργαστούν προς την
κατεύθυνση αυτή.
Αλλά δυστυχώς ύστερα από έναν
αιώνα «τολμηρών ανοιγμάτων» της Εκκλησίας μας στους αιρετικούς
και αλλοθρήσκους, οι ως άνω στόχοι όχι μόνον δεν ευοδώθηκαν, αλλά μάλλον το
αντίθετο συνέβη. Οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι παραμένουν απαθείς στις «μαρτυρίες» των
συμμετεχόντων ορθοδόξων στα διαχριστιανικά και διαθρησκειακά φόρα και το
χειρότερο: διοχετεύουν στον ορθόδοξο χώρο τις πλάνες τους, ώστε να παρατηρείται
σοβαρή αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος, πολύ ανησυχητική άμβλυνση του
ορθοδόξου αισθητηρίου του ορθοδόξου λαού μας, ο οποίος, εναποθέτοντας την πνευματική
του καθοδήγηση στους εκκλησιαστικούς του ταγούς, πλείστοι εξ αυτών τον
κεντρίζουν με τον θρησκευτικό συγκρητισμό, τον αποξενώνουν από την πίστη στην
μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας και της Εκκλησίας Του, ως το μοναδικό
πνευματικό θεραπευτήριο και την μοναδική θύρα της σωτηρίας των ανθρώπων.
Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας,
εκφράζουμε την ανησυχία μας για τα όσα άτοπα και ανησυχητικά συμβαίνουν στο
χώρο του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητισμού. Ο Οικουμενισμός
είναι, όπως αποφάνθηκαν θεόφρονες και θεοφώτιστοι σύγχρονοι άγιοι και
ομολογητές της Εκκλησίας μας, ο πρόδρομος του ταχέως ερχομένου Αντιχρίστου.
Είναι η τρομερότερη και χείριστη αίρεση όλων των εποχών, η παναίρεση, κατά
τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, διότι, εκτός από το ότι είναι η
συνένωση όλων των πλανών και αιρέσεων που εμφανίστηκαν στην δισχιλιόχρονη
ιστορική πορεία της Εκκλησίας μας, συνενώνει και τις ποικίλες θρησκευτικές
πίστεις από καταβολής κόσμου, ακόμα και τις πιο ακραίες και εξωφρενικές! Η
δαιμονική του αρχή είναι, να μην δέχεται τίποτε ως μοναδική «αλήθεια» και
να μην απορρίπτει τίποτε! Τα πάντα χωρούν και αποκτούν «αξία» μέσα
στον οικουμενιστικό κυκεώνα! Ακόμα, βασική αρχή του είναι: «πίστευε ό, τι
θέλεις, μόνο μην πιστεύεις στην μοναδικότητα της πίστης σου»! Βεβαίως ο
απώτερος στόχος του είναι η σταδιακή πολιτική, οικονομική,
πολιτισμική και θρησκευτική ενοποίηση της ανθρωπότητας, και η πραγματοποίηση
και εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας θρησκείας, διά της ομογενοποιήσεως
και ισοπεδώσεως όλων των θρησκειών, την αλλοτρίωση του Χριστιανισμού και την
εξαφάνιση της Εκκλησίας.
Καλούμε λοιπόν τους πιστούς της
μητροπολιτικής μας περιφέρειας και τους αναγνώστες μας, να μείνουν μακριά από
αυτά τα ολέθρια διδάγματα, τα οποία έχουν σατανική προέλευση, την οποία μας
επιβεβαίωσε και ο νεοφανής Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης,
με μια συγκλονιστική πνευματική εμπειρία του: «Πῆγα στό κελλί μου
καί προσευχήθηκα καί ρώτησα τόν Χριστό νά μέ πληροφορήσει τί εἶναι ὁ
Οἰκουμενισμός. Πῆρα τήν ἀπάντησή του, ἡ ὁποία εἶναι, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει
πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα. Μετά τήν προσευχή
γέμισε τό κελλί μου ἀπό ἀφόρητη δυσωδία, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερνε ἀσφυξία στήν ψυχή,
δέν μποροῦσα νά ἀναπνεύσω πνευματικά»[12]!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων
και Παραθρησκειών
[1] Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2051, 26 Δεκεμβρίου 2014
[3] Περ. ΖΕΝΟΦΙ, τεύχ. 2, (1991), σ. 52).
[4](Π. Π. Χατζηπέτρος, Θεοσοφία, Μ.Ε.Ε., τόμ 12 (1930), σ. 530)
[5] (Βλ. Th. Pascal, Α.Β.Γ. της Θεοσοφίας, 1925, σ. 19).
[6] (Βλ. Περ. ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, τ. 13, 2004).
[7]https://www.vimaorthodoxias.gr/eipan/o-thriskeytikos-oikoymenismos-diavronei-tis-thriskeies-kai-proothei-ti-dimioyrgia-mias-pagkosmias-thriskeias/#goog_rewarded
[11] (Βλ. Συνοδικό Κείμενο με τίτλο: «Η αποστολή της Ορθοδόξου
Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω», κεφ. Α΄ §5)
[12] https://enromiosini.gr/arthrografia/25ag-efraim-katoynakiotis/
Η έκπτωση ενός Μητροπολίτου και η πτώση μιας Εκκλησίας [1]
Γράφει ο Πρεσβύτερος π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, Εφημέριος του Ι.Ν.Αγ. Νικολάου Πατρών
Η έκπτωση του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Τυχικού από τον Θρόνο της
Αποστολικής Μητροπόλεως Πάφου πλημμύρισε με θλίψη, οργή και αγανάκτηση τις
ψυχές όχι μόνο του ποιμνίου του αλλά και πολλών πιστών σε όλες σχεδόν τις
τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες[2]:
Α. Ευτελισμός επισκοπικής Αξίας – έκπτωση
Εκκλησίας.
Δυστυχώς, με συνοχή καρδίας, γινόμαστε κοινωνοί των όσων συμβαίνουν σε μια
Αποστολική Εκκλησία. Ασφαλώς, όταν σε μία Εκκλησία υπάρχει περιφρόνηση και
απαξίωση του επισκοπικού λειτουργήματος υπάρχει σοβαρότατη κρίση στην Εκκλησία
αυτή. Όταν, μάλιστα, ο υποβιβασμός και η απαξίωση συντελείται συνοδική αποφάσει
τότε αναμφισβήτητα και με πόνο ψυχής διαπιστώνουμε πλέον έκπτωση.
Ως κληρικός-εφημέριος διαπιστώνω με φρίκη ότι ένας απλός εφημέριος μιας
επαρχιακής πόλης στην Εκκλησία της Ελλάδος έχει περισσότερες εγγυήσεις να
παραμένει στην εφημεριακή μου θέση από όσες έχει ένας Μητροπολίτης της δεύτερης
τη τάξει Μητροπόλεως της Αποστολικής Εκκλησίας της Κύπρου να παραμείνει ως
Ποιμενάρχης της! Είναι φοβερό να είναι πολύ πιο εύκολο να εκπέσει ένας
Μητροπολίτης του Θρόνου του, παρά ένας απλός εφημέριος από την εφημεριακή του
θέση! Αλήθεια, πώς μπορούμε να μην πονάμε και ταυτόχρονα να μην θυμώνουμε για
τον ευτελισμό της επισκοπικής Αξίας, για το πώς υποβίβασαν κάποιοι το
επισκοπικό Αξίωμα…
Ας σκεφτούμε τους πιστούς της Εκκλησίας της Κύπρου και ιδιαιτέρως τους
Παφίτες. Τι ιδέα θα έχουν πλέον για την Ιεραρχία τους; Πώς θα αντιμετωπίζει η
συνείδησή τους πλέον τους 10 Αρχιερείς που ψήφισαν με συνοπτικότατες
διαδικασίες να εκπέσει ο Μητροπολίτης τους; Η κρίση που προκαλείται στις
συνειδήσεις των απλών πιστών πώς μπορεί να θεραπευτεί; Η εξουσία και ο
δεσποτο-συνοδική αυθαιρεσία μπορεί να φαίνεται ότι νίκησε αλλά δεν πρέπει να
μας διαφεύγει ότι εύκολα θα επιστρέψει ως μπούμερανγκ και τότε αυτός που θα
πληγεί δεν θα είναι κάποια πρόσωπα αλλά το ίδιο το κύρος, η αξιοπρέπεια
και η αξιοπιστία της ίδιας της Συνόδου και κατ΄επέκταση και της Εκκλησίας.
Και τότε, ποιος θα φταίει;
Πάντως, όχι ο Τυχικός και το ποίμνιό του!
Β.
Τώρα, και επίσκοποι υπό διωγμό…
Επί πλέον δε, η προχθεσινή μέρα (22.5.25) ήταν ζοφερή για την ανά την
Οικουμένη Ορθόδοξη Εκκλησία και για ένα ακόμη λόγο: Στους καιρούς μας μέχρι
τώρα, μόνο πρεσβύτεροι και διάκονοι ήταν επικηρυγμένοι και διώχθηκαν από τους
οικουμενιστές και τους συνοδοιπόρους τους λόγω του Ορθοδόξου φρονήματός τους
και της προσπάθειάς τους να μείνουν πιστοί στην εκκλησιαστική παράδοση και
τάξη.
Από προχθές ο αγώνας αυτός παίρνει άλλη διάσταση, διότι έχουμε για πρώτη
φορά στα χρόνια μας δίωξη και επιβολή ιδιαίτερα αυστηρής ποινής σε Ορθόδοξο
Επίσκοπο, ο οποίος αγωνίζεται να τηρήσει την εκκλησιαστική τάξη και παράδοση.
Ναι, γι’ αυτό διώχθηκε και εξέπεσε ο Μητροπολίτης Πάφου Τυχικός, ο οποίος με
μία αυθαίρετη απόφαση της Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου εκθρονίστηκε από την
Αποστολική Μητρόπολη της Πάφου
Ποιο ήταν το αδίκημά του;
Μήπως είναι ανήθικος; Ασφαλώς ΟΧΙ!
Μήπως είναι φιλάργυρος και καταχραστής; Ασφαλώς, ΟΧΙ!
Μήπως έσφαλε περί την πίστη, συμπροσευχόμενος και συναγελαζόμενος με
αιρετικούς; Ασφαλώς ΟΧΙ!
Μήπως συγκάλυπτε, ανομίες και παρανομίες; Ασφαλώς Όχι!
Το
“έγκλημά” του ήταν ότι θέλησε να μείνει πιστός στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική
παράδοση και τάξη.
Γ.
Και ο Καταστατικός Χάρτης υπό διωγμό…
Όσο περνούν οι ημέρες και δημοσιεύεται το τι διημείφθη στην Ι. Σύνοδο, με
ποια διαδικασία και ποιον τρόπο δικάστηκε και καταδικάστηκε ο Μητροπολίτης
Τυχικός προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, θλίψη και οργή η απροκάλυπτη καταπάτηση
του Καταστατικού Χάρτη (Κ.Χ.) από τη συνοδική πλειοψηφία της Κύπρου.
Ακούω και βλέπω με πολλή προσοχή τις δηλώσεις και συνεντεύξεις του
Αρχιεπισκόπου Κύπρου Γεωργίου αναφορικά με τη διαδικασία που τηρήθηκε στην Ι.
Σύνοδο κατά τη δίκη του Μητροπολίτου Πάφου Τυχικού και τις αντιπαραβάλλω με όσα
προβλέπει ο Καταστατικός Χάρτης αναφορικά με τη λειτουργία της Εκκλησιαστικής
Δικαιοσύνης στην Εκκλησία της Κύπρου.
Ειλικρινά, σεβόμενος την αρχιερωσύνη, προτιμώ να σιωπήσω…
Ας δούμε, λοιπόν, τι προβλέπει ο Κ.Χ. της Εκκλησίας της Κύπρου[3] για
Αρχιερέα που έχει περιπέσει σε εκκλησιαστικό αδίκημα.
Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄ στην εισαγωγική ομιλία ενώπιον
της Ι. Συνόδου (13.9.2010) για την έγκριση του νέου Καταστατικού Χάρτη
αναφερόμενος στις διατάξεις του περί «απονομής της Εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης»
είχε καυχηθεί ότι «με το νέο Καταστατικό Χάρτη, ρυθμίζεται λεπτομερώς η
εκδίκαση εκκλησιαστικών αδικημάτων, εις τα οποία είναι δυνατόν να υποπέσουν
κληρικοί παντός βαθμού… Στον Καταστατικό Χάρτη του 1980 δεν υπήρχε τέτοια
λεπτομερής αναφορά, η δε απονομή της δικαιοσύνης αφηνόταν στον οικείο Επίσκοπο,
ή στην Ιερά Σύνοδο, η οποία και αυτοσχεδίαζε πολλάκις, λόγω της μη υπάρξεως
πλαισίων, στα οποία θε έπρεπε να εκινείτο»[4]. Εμμέσως πλην σαφώς ο
Μακαριώτατος μέμφεται παλαιότερες αποφάσεις της Ι. Συνόδου «η οποία και
αυτοσχεδίαζε πολλάκις» αλλά ταυτόχρονα τη δικαιολογεί «λόγω της μη
υπάρξεως πλαισίων [σ.σ. στον παλαιό Κ.Χ.], στα οποία θε έπρεπε να εκινείτο».
Κατά τον Αρχιεπίσκοπο ο ισχύον Κ.Χ. «ρυθμίζει λεπτομερώς την εκδίκαση των
Εκκλησιαστικών αδικημάτων» ώστε να μην έχουμε συνοδικούς αυτοσχεδιασμούς…
Ας δούμε λοιπόν επιγραμματικά τι προβλέπει ο ισχύων Κ.Χ. και τι υποχρεούτο
η Ι. Σύνοδος να εφαρμόσει κατά τη διαδικασία κρίσης του Μητροπολίτου Τυχικού
για να μην «αυτοσχεδιάζει»:
Άρθρο 14 § 2: «Του Θρόνου απομακρύνεται ο Αρχιερεύς λόγω
τελεσιδίκου καταδίκης εις καθαίρεσιν, ή εις εκπτωσιν από του Θρόνου».
Άρθρο 14 § 3: «Σε περίπτωση που υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις
περί τελέσεως υπό Αρχιερέως σοβαρού Εκκλησιαστικού αδικήματος, η Ιερά Σύνοδος
δύναται, δι΄ αποφάσεως, λαμβανομένης δια πλειονοψηφίας των τριών τετάρτων των
μελών αυτής, να αφαιρέση απ΄ αυτού την διοίκησιν και διαποίμανσιν της Επαρχίας
αυτού, μέχρι της εκδόσως τελεσιδίκου δικαστικής αποφάσεως».
Άρθρο 79 Δ § 2: «Η Ιερά Σύνοδος, υπό σύνθεσιν
εις ην μετέχουν ο Πρόεδρος αυτής και τουλάχιστον δώδεκα Αρχιερείς, εκδικάζει τα
εκκλησιαστικά αδικήματα Αρχιερέων, επιβάλλουσα τας ποινας… γ) της εκπτώσεως…».
Ο Κ.Χ. απαιτεί τελεσίδικη δικαστική απόφαση για την έκπτωση Μητροπολίτου
από το Θρόνο του. Η απόφαση θα εκδοθεί από το αρμόδιο Δικαστήριο (Ι. Σύνοδο) με
συγκεκριμένη διαδικασία που προβλέπει ο Κ.Χ. ώστε να μην «αυτοσχεδιάζει» η
Σύνοδος. Όταν υπάρχει σοβαρό εκκλησιαστικό αδίκημα μπορεί η Σύνοδος «να
αφαιρέση απ΄ αυτού την διοίκησιν και διαποίμανσιν της Επαρχίας αυτού» ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ. Τότε απαιτείται» πλειονοψηφία
των τριών τετάρτων των μελών αυτής», δηλαδή 13 μέλη-Αρχιερείς.
Για την προσωρινή παύση από τη διοίκηση ο Κ.Χ. απαιτεί 13 ψήφους. για
την οριστική έκπτωση από το Θρόνο έφτασαν μόνο οι 10 ψήφοι!
Σύμφωνα με το από 22.5.25 Ανακοινωθέν της Εκτάκτης Συνεδρίας της Ιεράς
Συνόδου, η Ιερά Σύνοδος «συνῆλθε ὡς Δικαστήριον, κατὰ τὸ ἄρθρον 79Δ2 τοῦ
Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου»[5].
Τι σημαίνει ότι η Ιερά Σύνοδος «συνήλθε ως Δικαστήριον»;
Σημαίνει ότι η Σύνοδος δεν θα λειτουργεί πλέον βάσει των διατάξεων του Κ.Χ.
που αφορά στη συνοδική λειτουργία (άρθρα 4-7 του Κ.Χ.) αλλά με βάση τις
διατάξεις του Κ.Χ. που αφορούν στα Δικαστικά Δικαιοδοτικά Όργανα της Εκκλησίας
της Κύπρου (άρθρα 78-82 του Κ.Χ. και Παράρτημα Β΄ άρθρα 1-54) . Ό,τι
προβλέπεται για τα Εκκλησιαστικά Δικαστήρια αυτό προβλέπεται και για την Ι.
Σύνοδο όταν «συνέρχεται ως Δικαστήριο».
Αξίζει να επισημάνουμε ότι με την «ακροτελεύτιο διάταξη» (άρθρο 54 του
Παραρτήματος Β΄ του Κ.Χ.) ενσωματώνονται στην εκκλησιαστική ποινική δικονομία
και ρυθμίσεις της (κοσμικής) Κυπριακής Ποινικής Δικονομίας: «Όπου δεν
προβλέπεταί τι ειδικώς εν τω παρόντι, ισχύουν αι ρυθμίσεις της ποινικής
δικονομίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, αναλόγως εφαρμοζόμεναι». Η διάταξη αυτή
είναι κεφαλαιώδους σημασίας, διότι ουσιαστικά εντάσσει στην εκκλησιαστική
δικονομία και τις απαιτήσεις για δίκαιη δίκη που προβλέπει ένα σύγχρονο Κράτος
Δικαίου (και η Κυπριακή Δημοκρατία) καθώς και το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής
Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Με άλλα λόγια ένας κληρικός της
Εκκλησίας της Κύπρου μπορεί να επικαλεστεί και τις διατάξεις της ΕΣΔΑ (αρμοδίως
ερμηνευόμενες, π.χ. από ΕΔΔΑ) διότι αυτό προβλέπει ο Κ.Χ. της Εκκλησίας
του!
Επειδή ορισμένοι δεν έχουν άμεση πρόσβαση στο κείμενο του Κ.Χ. παραθέτουμε
τις πλέον σημαντικές διατάξεις του που αφορούν στην περίπτωση του Μητρ. Πάφου:
Ο ισχύον Κ. Χ. στο Παράρτημα Β’ αναφερόμενος στην «Ποινική
Δικονομία» και ιδιαιτέρως στην «Προδικασία» (άρθρα 1-19) απαιτεί:
Άρθρο 2 § 1: «Η καταγγελία [σ.σ. για οποιονδήποτε κληρικό]
υποβάλλεται εις τα δικαιοδοτικά όργανα της Εκκλησίας της Κύπρου, άτινα
παραπέμπουν ταύτην εις την Ανακριτικήν Επιτροπήν[6], εκτός εάν η καταγγελία
αφορά εις ήσσονος σημασίας εκκλησιαστικά αδικήματα κληρικών…».
Άρθρο 13 § 1: «Η Ανακριτική Επιτροπή αποφασίζει, μετά από
καταγγελία του οικείου Αρχιερέως… ή κατά παραγγελία της Ιεράς Συνόδου, περί της
διεξαγωγής, ή μη, ανακρίσεως προς διερεύνησιν: α) εάν υφίστανται αποχρώσαι
ενδείξεις ότι Αρχιερεύς τις έχει διαπράξει οιοδήποτε εκκλησιαστικό
αδίκημα».
Άρθρο 13 § 2: «[σ.σ. η Ανακριτική Επιτροπή] Εάν κρίνη
το αναγκαίον διεξαγωγής ανακρίσεως, ορίζει ως Ανακριτήν ένα εκ των μελών
αυτής…»
Άρθρο 13 § 3: «Η Ανακριτική Επιτροπή παρακολουθεί την πορεία
του έργου του Ανακριτού»
Άρθρο 14 §§ 1-6: Στο εκτενές άρθρο περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια το
ιδιαίτερα κρίσιμο και καθοριστικό έργο του Ανακριτού. Ενδεικτικά: «Ο Ανακριτής οφείλει να προσπαθήση να διερευνήση όλας τας πτυχάς
της υποθέσεως, προς ανεύρεσιν της ουσιαστικής αλήθειας. Προς τούτο, συλλέγει
οιανδήποτε σχετικήν μαρτυρίαν, ανεξαρτήτως εάν αυτή τείνη προς θεμελίωσιν της
ενοχής, ή προς απαλλαγήν, του καθ΄ ου η ανάκρισις» (§ 1), «Ο Ανακριτής
καλεί εις το γραφείον του ή επισκέπτεται τους, κατά την κρίσιν αυτού, πιθανούς
μάρτυρας, περιλαμβανομένων και όσων τυχόν υποδεικνύει εκάστοτε ο καθ΄ ου
η ανάκρισις» (§ 2) και «Όταν ο Ανακριτής έχη, κατά την κρίσιν αυτού,
συλλέξει το απαιτούμενον αποδεικτικόν υλικόν, συντάσσει το πόρισμα αυτού, το
οποίον και υποβάλλει, ομού μετά του φακέλου της ανακρίσεως, εις την Ανακριτικήν
Επιτροπήν. Το πόρισμα του Ανακριτού περιλαμβάνει περίληψιν των μαρτυριών και
την εισήγησιν αυτού, εάν στοιχειοθετήται, ή όχι, διάπραξις εκκλησιαστικού
αδικήματος, και, εν καταφατική περιπτώσει, εάν το αποδεικτικόν υλικόν
δικαιολογή την δίωξιν, κατά συγκεκριμένου προσώπου, ή προσώπων» (§
6).
Άρθρο 15 § 1: «Μετά το πέρας της ανακρίσεως η Ανακριτική
Επιτροπή προβαίνει εις την εξέτασιν και αξιολόγησιν του υποβληθέντος εις αυτήν
φακέλου της ανακρίσεως και πορίσματος Ανακριτού και αποφαίνεται διά την
άσκησιν διώξεως κατά συγκεκριμένου προσώπου, ή προσώπων, και διά την παραπομπήν
των κατηγορουμένων εις την, επ’ ακροατηρίω, διαδικασίαν».
Ο Κ.Χ. είναι απολύτως σαφής: Καταγγελία κατά Αρχιερέως διαβιβάζεται από την
Ι. Σύνοδο στην 5μελή Ανακριτική Επιτροπή (3 τουλάχιστον Αρχιερείς και
πρεσβύτεροι) και –πλέον όχι η Σύνοδος αλλά– η Ανακριτική Επιτροπή
θα κρίνει αν συντρέχει λόγος διεξαγωγής ανακρίσεων σε βάρος του Αρχιερέα! Αν η
Επιτροπή κρίνει αναγκαίες ανακρίσεις ορίζει έναν Αρχιερέα από τα μέλη της ως
Ανακριτή, το έργο του οποίου αυτή παρακολουθεί! Το έργο του Ανακριτού είναι
κεφαλαιώδους σημασίας κρίσιμο και καθοριστικό και αποβλέπει στην ανεύρεση της
ουσιαστικής αλήθειας της καταγγελίας. Σημαντική είναι και η εισήγηση-πόρισμα
του Ανακριτού εάν στοιχειοθετείται ή όχι η διάπραξη του εκκλησιαστικού
αδικήματος που είχε καταγγελθεί. Όμως για την άσκηση δίωξης αποφασίζει η 5μελής
Ανακριτική Επιτροπή (και όχι μόνος του ο Αρχιερέας-Ανακριτής) προς την οποία
αποστέλλεται όλος ο φάκελος της ανακρίσεως μαζί με το πόρισμα του Ανακριτού!
Κατά τον Κ.Χ. μόνο η 5μελής Ανακριτική Επιτροπή -ΚΑΙ ΟΧΙ Η Ι.
ΣΥΝΟΔΟΣ- θα αποφασίσει αν θα ασκηθεί δίωξη ή όχι κατά του Αρχιερέως! Η Ι.
Σύνοδος δεν έχει την παραμικρή συμμετοχή και εμπλοκή! Περιμένει…
Άρθρο 15 § 2: «Εφ΄ όσον αποφασίσει την άσκησιν διώξεως και
την παραπομπήν ορίζει τον κληρικόν, ο οποίος θα εκπληρώση χρέη Εκκλησιαστικού
Εισαγγελέως, διά την παρουσίαν της υποθέσεως ενώπιον του αρμοδίου
εκκλησιαστικού διακαιοδοτικού οργάνου, και αναθέτει εις τούτον την σύνταξιν του
κατηγορητηρίου. Εάν ο κατηγορούμενος είναι Αρχιερεύς, ο οριζόμενος
Εκκλησιαστικός Εισαγγελεύς πρέπει να είναι και αυτός Αρχιερεύς και, ει δυνατόν,
να προηγήται κατά τα πρεσβεία του κατηγορουμένου»
Άρθρο 15 § 3: «Εάν η Ανακριτική Επιτροπή κρίνη ότι δεν
υφίστανται αποχρώσαι ενδείξεις διά την άσκησιν διώξεως και την παραπομπήν,
θέτει τον φάκελον της ανακρίσεως εις το αρχείον».
Άρθρο 16: «Ο Εκκλησιαστικός Εισαγγελεύς συντάσσει το
κατηγορητήριον, βάσει του ανακριτικού υλικού και της αποφάσεως της Ανακριτικής
Επιτροπής, προς τούτο δε ακολουθεί τους κανόνας συντάξεως κατηγορητηρίου, ως
αυτοί εκτίθενται εν τω επομένω άρθρω».
Άρθρο 17 §§ 1-10. Στο άρθρο αυτό (το πλέον εκτενές του Κ.Χ. που αφορά στην
απονομή της δικαιοσύνης!) εκτίθενται λεπτομερώς οι κανόνες συντάξεως του
κατηγορητηρίου ως προς τη μορφή και το περιεχόμενό του.
Άρθρο 19: «Μετά τη σύνταξιν του κατηγορητηρίου, ο
Εκκλησιαστικός Εισαγγελεύς καταχωρίζει το κατηγορητήριον εις την γραμματείαν
του αρμοδίου Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου και, ακολούθως, αποστέλλει εις τον
κατηγορούμενον αντίγραφα των μαρτυρικών καταθέσεων, το κατηγορητήριον και
κλήσιν απευθυνομένην προς τον κατηγορούμενον, όπως εις συγκεκριμέην ημέραν και
ώραν εμφανισθή ενώπιον του Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου».
Άρθρο 21 § 4: «Όταν, καθ’ οιονδήποτε στάδιον της δίκης,
φαίνεται εις το Δικαστήριον ότι το κατηγορητήριον είναι τύποις, ή ουσία,
ελαττωματικόν, το Δικαστήριον δύναται να εκδώση διάταγμα δια την μεταβολήν του
κατηγορητηρίου…». Σε αυτή την περίπτωση κατά την κρίση του
Δικαστηρίου αναβάλλεται η δίκη (άρθρο 22 § 3).
Εάν η 5μελής Ανακριτική Επιτροπή κρίνει ότι δεν υφίστανται αποχρώσες
ενδείξεις για άσκηση διώξεως η καταγγελία τίθεται στο αρχείο, χωρίς την
παραμικρή συμμετοχή και εμπλοκή της Ι. Συνόδου! Αν η Επιτροπή ασκήσει δίωξη
κατά του Αρχιερέως, τότε ορίζει έναν άλλον Αρχιερέα ως Εκκλησιαστικό Εισαγγελέα
για να συντάξει το κατηγορητήριο σύμφωνα με συγκεκριμένους κανόνες που
προβλέπει ο Κ.Χ. και με βάση το ανακριτικό υλικό τού Ανακριτού-Αρχιερέως και
την απόφαση της Ανακριτικής Επιτροπής! Αφού συνταχθεί το κατηγορητήριο ο
Εκκλησιαστικός Εισαγγελέας το καταθέτει στην Γραμματεία της Συνόδου (αφού
πρόκειται για κατηγορούμενο Αρχιερέα), κοινοποιεί ολόκληρο το φάκελο με το
κατηγορητήριο και τις μαρτυρικές καταθέσεις στον κατηγορούμενο και του
απευθύνει κλήση να εμφανιστεί συγκεκριμένη ημέρα και ώρα ενώπιον της Ι. Συνόδου
ως αρμοδίου Δικαστηρίου (αφού πρόκειται για Αρχιερέα, άρθρο 79Δ2) για να
δικαστεί σύμφωνα με το συγκεκριμένο κατηγορητήριο. Ο Κ.Χ. απαιτεί το
κατηγορητήριο βάσει του οποίου δικάζεται ο Αρχιερέας να είναι άψογο. Τυχόν
διαπιστωθέν ελάττωμα «τύποις ή ουσία» απαιτείται τροποποίησή του που
μπορεί να οδηγήσει και σε αναβολή της δίκης!
Άρθρο 26: «Πας κατηγορούμενος ενώπιον οιουδήποτε
Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου έχει τα ακόλουθα δικαιώματα:… β) Να προβάλη τους
ισχυρισμούς αυτού ενώπιον του δικάζοντος Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου και να έχη
επαρκή χρόνον, και διευκόλυνσιν, διά την προπαρασκευήν της υπερασπίσεως αυτού,
γ) Να εξετάζη, ή να προκαλή την εξέτασιν μαρτύρων κατηγορίας, και να ζητή την
προσέλευσιν και εξέτασιν μαρτύρων υπερασπίσεως… δ) Να έχη συνήγορον,
επιλεγόμενον υπό του ιδίου, μεταξύ κληρικών, ή δικηγόρων…».
Άρθρο 31 §§ 1-10. Εκτίθεται λεπτομερώς ο «τρόπος διεξαγωγής της
ακροαματικής διαδικασίας» με την σύντομη έκθεση των απόψεων του Εκκλησιαστικού
Εισαγγελέως και του κατηγορουμένου προς υποστήριξιν ή αναίρεσιν της κατηγορίας,
την ενδελεχή εξέταση των προτεινομένων μαρτύρων, την προσκόμιση των
αποδεικτικών μέσων εκατέρωθεν προς απόδειξη ή αναίρεση της κατηγορίας,
την αγόρευση του Εκκλησιαστικού Εισαγγελέως και του κατηγορουμένου.
Άρθρο 33 § 2. «…Προ της επιβολής της ποινής, ο
Εκκλησιαστικός Εισαγγελεύς και ο κατηγορούμενος αγορεύουν, ως προς την
επιβλητέαν ποινήν. Προσέτι, ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου ερωτά τον
κατηγορούμενον, εάν συντρέχη λόγος μη επιβολής της ποινής».
Άρθρο 40: «Το Δικαστήριον έχει εξουσίαν να ρυθμίζη, κατ΄
ελευθέραν κρίσιν, την ενώπιον αυτού διαδικασίαν, κατά τον εκάστοτε κρινόμενον,
ως επιθυμητόν, τρόπον, και υπό την προϋπόθεσιν ότι ούτος δεν αντίκειται εις τας
διατάξεις του παρόντος».
Επίσης, αξίζει να επισημάνουμε ότι:
Σύμφωνα με το άρθρο 3 «Τα κυριώτερα αποδεικτικά μέσα
εις την εκκλησιαστικήν δίκην είναι: α) οι μάρτυρες, β) τα έγγραφα, γ) η
ομολογία του κατηγορουμένου, δ) η πραγματογμωμοσύνη, ε) η αυτοψία».
Άρθρο 7 § 2: «…δικαστικά πρόσωπα είναι εξαιρετέα και εάν
διήγειρον, ή διεγείρουν, υπονοίας μεροληψίας, ήτοι υφίστανται γεγονότα ικανά να
δικαιολογήσουν εμφανώς δυσπιστίαν διά την αμερόληπτον άσκησιν των καθηκόντων
αυτών»
Άρθρο 7 § 3: «Τα ανωτέρω δικαστικά πρόσωπα οφείλουν να
δηλώσουν αμέσως εις την Ανακριτικήν Επιτροπήν, ή εις το Δικαστήριον, τον
γνωστόν εις ταύτα λόγον εξαιρέσεως αυτών, αιτούμενα την εξαίρεσιν αυτών».
Άρθρο 7 § 4: «Ο εν γένει τρόπος διευθύνσεως της
διαδικασίας, ή της υποβολής ερωτήσεων προς τους μάρτυρας, ή τον κατηγορούμενον,
δεν δύναται, καθ’ εαυτόν, να θεμελιώση λόγον εξαιρέσεως. Δύναται, εν
τούτοις, να θεμελιώση την εξαίρεσιν, όταν συνδυάζηται ούτος προς άλλα
περιστατικά, μαρτυρούντα ότι ο δικαστής διακατέχεται δυσμενώς προς τον
κατηγορούμενον».
Σύμφωνα με τον Κ.Χ. είναι καθοριστικός ο ρόλος του Εκκλησιαστικού
Εισαγγελέως, ο οποίος, ασφαλώς, διαφοροποιείται από αυτόν του δικαστού ή του
Προέδρου του Δικαστηρίου (του Προέδρου της Ι. Συνόδου και Αρχιεπισκόπου
σε περίπτωση δίκης Αρχιερέως). Δεν είναι δυνατόν να εκτελεί χρέη Εκκλησιαστικού
Εισαγγελέως ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου!
Τέλος, ο Κ.Χ. προβλέπει τα θεμελιώδη δικαιώματα μίας δίκαιης δίκης που
υποχρεούται να παρέχει μία σύγχρονη Πολιτεία (και ασφαλώς και προπαντός η
Εκκλησία του Χριστού!) που θέλει να σέβεται τον εαυτό της και θέλει να υπάγεται
στον νομικά πολιτισμένο κόσμο. Μεταξύ άλλων μία δίκαιη δίκη απαιτεί χωρίς την
παραμικρή έκπτωση:
· Σεβασμό των αρχών του κράτους δικαίου.
· Αντικειμενικούς και αμερόληπτους δικαστές που δεν εγείρουν
υπόνοιες μεροληψίας εις βάρος του κατηγορουμένου.
· Διαφοροποίηση του προσώπου του καταγγέλλοντος, του Ανακριτού,
του Εισαγγελέως και των Δικαστών. Είναι αδιανόητο να υπάρχει ταύτιση σε
ένα και το αυτό πρόσωπο των ανωτέρω ιδιοτήτων!
· Διαδικαστικές εγγυήσεις με συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο
λειτουργίας των Οργάνων απονομής της δικαιοσύνης κατά το στάδιο της προδικασίας
και της ακροαματικής διαδικασίας.
· Επαρκή χρόνο και κάθε θεμιτή διευκόλυνση στον κατηγορούμενο
για την προπαρασκευή της υπερασπίσεώς του.
· Δυνατότητα εξετάσεως μαρτύρων κατηγορίας και υπερασπίσεως.
· Παρουσία συνηγόρου υπερασπίσεως.
Δ.
Τελικά, ποια σχέση έχει η Συνοδική συνεδρία της 22.5.25 με τις προβλέψεις του
Κ.Χ.;
Επισήμανση: Πριν προχωρήσω στο σημείο αυτό, θέλω να καταστήσω σαφές ότι
κατέβαλα ιδιαίτερη προσπάθεια να επιβεβαιώσω τα όσα αναφέρω στην παράγραφο αυτή
με προσωπική επικοινωνία με σημαίνοντα στελέχη της Εκκλησίας της Κύπρου
[ενώπιον Θεού δηλώνω κατηγορηματικά ότι πέραν ενός μηνύματος συμπαραστάσεως εκ
μέρους μου ουδεμία επικοινωνία είχα με τον Πανιερώτατο Τυχικό μέχρι της
δημοσιεύσεως του παρόντος]. Παρ’ όλα αυτά επειδή δεν έχω όλα τα δεδομένα της
διαδικασίας αν σε κάποιο σημείο αδικώ πρόσωπα ή καταστάσεις παρακαλώ να μου
υποδειχθεί και είμαι πρόθυμος να ανακαλέσω.
Νομίζω, ότι οι πλέον αρμόδιοι να απαντήσουν στο ερώτημα ποια σχέση έχει η
Συνοδική συνεδρία της 22.5.25 με τις προβλέψεις του Κ.Χ. είναι οι
Συνοδικοί Ιεράρχες και ιδιαιτέρως οι 10 Αρχιερείς που καταδίκασαν τον
Μητροπολίτη Πάφου.
Πάντως από όσα έχει δηλώσει ο πολυεμφανισθείς στους τηλεοπτικούς δέκτες
Αρχιεπίσκοπος Κύπρου δεν φαίνεται να τηρήθηκε καμία
από τις προβλέψεις του Κ.Χ. τόσο κατά την προδικασία όσο και κατά τη διαδικασία
της δίκης! Ακριβέστερα, δεν φαίνεται να υπήρχε καν προδικασία!
Είναι πολλοί μήνες τώρα που καλλιεργείται από κύκλους της Αρχιεπισκοπής
πολεμικό κλίμα εναντίον του Μητροπολίτου Πάφου με βασικό στοιχείο την άρνησή
του να συμμετάσχει στις τυχόν εκδηλώσεις για τη μεταφορά της Αγ. Κάρας του Απ.
Παύλου από τη Ρώμη στην Κύπρο. Όπως ο ίδιος ο Μητρ. Τυχικός είχε δηλώσει, τότε,
για λόγους συνειδήσεως δεν θα ήθελε να συν-παρασταθεί και προπαντός να
συμπροσευχηθεί με παπικούς (καρδιναλίους) παραβιάζοντας ιερούς κανόνες και
προκαλώντας σύγχυση στον πιστό λαό της επαρχίας του. Ασφαλώς, δεν απαγόρευσε σε
κανένα να παραστεί και να υποδεχθεί την Αγ. Κάρα στην Πάφο. Ο ίδιος δεν θα
συμμετείχε! Η στάση αυτή του Μητροπολίτου Πάφου είχε εξοργίσει τον
Αρχιεπίσκοπο, οποίος είχε εκφραστεί τότε με ασυνήθιστα σκληρούς χαρακτηρισμούς
κατά του συνεπισκόπου του. Ήταν πρόδηλο ότι ο Αρχιεπίσκοπος είχε πάρει το θέμα
πολύ προσωπικά και δεν ανεχόταν τον παραμικρό αντίλογο…
Ακόμα και με πρόταση για αλλαγή του Κ.Χ. αναφορικά με την τοποτηρητεία του
Αρχιεπισκοπικού θρόνου είχε απειλήσει δημόσια…
Παρά τη σιωπή και τις ελάχιστες δηλώσεις του Μητροπολίτου Πάφου -πάντοτε σε
χαμηλούς τόνους, με συγκατάβαση και σεβασμό στον
Αρχιεπίσκοπο- το ζήτημα συνέχιζε να τροφοδοτεί συγκεκριμένο
δημοσιογραφικό χώρο, ο οποίος, προφανώς σε διατεταγμένη υπηρεσία, δημιουργούσε
και συντηρούσε μια ανεξήγητη για τον πολύ κόσμο ένταση. Η προχθεσινή εξέλιξη
και η χθεσινή επιλεγμένη δημοσίευση στοιχείων της δικογραφίας εναντίον του
Μητροπολίτη Πάφου καθιστά σαφές ποιους εξυπηρετούσε…
Προφανώς, η άρνηση του Μητρ. Πάφου να υποδεχθεί και να συμπροσευχηθεί με
καρδιναλίους ως κανονικούς επισκόπους, ιερείς και διακόνους της Εκκλησίας του
Χριστού είναι το κρίσιμο που οδήγησε την έκπτωσή του. Βέβαια αυτό δεν θα
μπορούσε να γραφεί ως αιτιολογία για την καταδικαστική απόφαση. Και βρέθηκαν
άλλα εκκλησιαστικά “εγκλήματα”!
Από όσα δήλωσε ο Μακαριώτατος σε πολλές συνεντεύξεις του σε διαφορετικά
τηλεοπτικά κανάλια προκύπτει ότι:
Υπήρξαν κάποιες καταγγελίες κατά του Μητροπολίτου Πάφου. Οι καταγγελίες
αφορούσαν: στη μη έκδοση αδείας γάμου Ορθοδόξου με ετερόδοξο, μη αναγνώριση
βαπτίσματος ετεροδόξων-αιρετικών, πρόταση για (ανα)βαπτισμό προσερχομένων στην
Ορθοδοξία από τον προτεσταντικό χώρο και καταγγελίες με ασαφές περιεχόμενο από
Υπουργό Παιδείας Ελλάδος, από Υπουργείο Εξωτερικών Ελλάδος, από Εκκλησία
Ελλάδος, από Μητροπόλεις Ελλάδος, από Αρχιεπισκοπή Αμερικής, από Οικουμενικό
Πατριαρχείο, από πρεσβείες, από, από, από… Όχι το Βατικανό δεν διαμαρτυρήθηκε…
Ούτε ο Δαλάι Λάμα…
Σύμφωνα με δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου, κατά τις συνεδρίες της Ι.
Συνόδου (Σεπτέμβριος 2024 και Φεβρουάριος 2025) έγιναν κάποιες υποδείξεις
στον Μητροπολίτη Τυχικό και αυτός υποσχέθηκε συμμόρφωση. Αλλά δεν συμμορφώθηκε…
Έτσι, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος συνέταξε ένα κείμενο 38 σελίδων που
συμπεριέλαβε όλες τις καταγγελίες που είχε δεχθεί από τον Σεπτέμβριο 2024 και
εξής. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτήρισε το κείμενό του ως «κατάθεση».
Συγκάλεσε την Ιεραρχία της Κύπρου σε έκτακτη συνεδρίαση ως Ι. Σύνοδο και όχι ως
Δικαστήριο. Κατά τη συνεδρίαση διάβασε την πολυσέλιδη (38 σελίδες) «κατάθεση»
που ο ίδιος είχε συντάξει και πρώτη φορά έβλεπαν και άκουγαν τόσο οι λοιποί
αρχιερείς όσο και ο Μητροπολίτης Πάφου. Ζήτησε εξηγήσεις από τον Μητροπολίτη
Τυχικό τις οποίες και έλαβε. Στη συνέχεια ζήτησε από τον Τυχικό να βγει από την
αίθουσα, συζήτησαν οι Αρχιερείς και η δίκη ολοκληρώθηκε με την καταδικαστική
απόφαση: οριστική έκπτωση από τον Θρόνο της Αποστολικής Μητροπόλεως Πάφου!
Το
επίσημο ανακοινωθέν αναφέρει ότι η Σύνοδος «συνήλθε ως Δικαστήριο»!
Διάρκεια
δίκης: λιγότερο από 4 ώρες!
Ούτε νεωκόρο δεν απολύουμε με τέτοια διαδικασία…
Προς δόξαν του Συνοδικού συστήματος, της δίκαιης δίκης και του κράτους
δικαίου…
Από τις πολλές εμφανίσεις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου στα
τηλεοπτικά κανάλια έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η δήλωσή του στην εκπομπή
«Ενημέρωση Τώρα» της 23.5.25 του OMEGATV στην οποία αποκαλύπτει το πλέον
κρίσιμο σημείο της ενώπιον της Συνόδου διαδικασίας:
«Μακαριώτατος: Και για να καταρτήσω εκείνη την πολυσέλιδη κατάθεσίν μου,
για να μαζέψω όλα αυτά τα περιστατικά, είναι όλα αυτά τα οποία μαζεύτηκαν από
τον Σεπτέμβρη και εντεύθεν.
Δημοσιογράφος: Του δώσατε την ευκαιρία Μακαριώτατε, σε αυτή την πολύσελιδη
κατάθεσή σας να απαντήσει γραπτώς, ή να σας πει εσάς προσωπικά την απάντησή
του;
Μακαριώτατος: Δεν… ναι… βεβαίως… χθες τα πήρε γραπτώς…
Δημοσιογράφος: Όχι χθες, τις προηγούμενες μέρες…
Μακαριώτατος: Τα ανέγνωσα εχθές, τα είχε μπροστά του και τα ανέγνωσα. Και
ζητήθηκε να τοποθετηθεί πάνω σε αυτές τις τρεις κατηγορίες τις οποίες
ήξερε. Δεν τις θέλαμε γραπτώς, ήταν προφορικές»[7].
Τόσο απλά!
Οι πρόνοιες του Κ.Χ. για προδικασία και ακροαματική διαδικασία τι έγιναν;
Τίθενται,
λοιπόν, κάποια ερωτήματα στα οποία, νομίζω, οι αρμόδιοι πρέπει να δώσουν
κάποιες απαντήσεις στο λαό του Θεού:
Αν από το Σεπτέμβριο 2024 υφίσταται ζήτημα με καταγγελίες κατά του
Αρχιερέως Τυχικού, γιατί δεν παραπέμφθηκαν οι καταγγελίες αυτές, εντολή της
Συνόδου, στην προβλεπόμενη από τον Κ.Χ. 5μελή εξ Αρχιερέων και πρεσβυτέρων
«Ανακριτική Επιτροπή»;
Υπάρχει απόφαση «Ανακριτικής Επιτροπής» ότι υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις
για διάπραξη εκκλησιαστικού αδικήματος εκ μέρους του Πανιερ. Τυχικού, όπως
προβλέπεται στον Κ.Χ.;
Γιατί δεν ορίστηκε Ανακριτής για να διεξάγει κανονικές ανακρίσεις ώστε να
επιβεβαιωθούν ή μη οι καταγγελίες, όπως προβλέπει ο Κ.Χ.;
Γιατί δεν υπάρχει πόρισμα Ανακριτού, όπως προβλέπεται στον Κ.Χ. ;
Γιατί δεν ασκήθηκε κανονική δίωξη, από την «Ανακριτική Επιτροπή» σύμφωνα με
τον Κ.Χ.;
Γιατί δεν ορίστηκε «Εκκλησιαστικός Εισαγγελέας» από την «Ανακριτική
Επιτροπή» σύμφωνα με τις προβλέψεις του Κ.Χ.;
Ποιο είναι το κατηγορητήριο; Υπάρχει κατηγορητήριο ή μήπως δεν υφίσταται
καθόλου;
Ποιος το συνέταξε;
Βάσει ποιου ανακριτικού υλικού και ποιας αποφάσεως της Ανακριτικής
Επιτροπής συνετάγη το κατηγορητήριο;
Ποιοι εξετάστηκαν ως μάρτυρες κατηγορίας και ποιοι προτάθηκαν από τον
κατηγορούμενο;
Κατατέθηκε από τον Εκκλησιαστικό Εισαγγελέα και πότε στη Γραμματεία της Ι.
Συνόδου το κατηγορητήριο, όπως προβλέπει ο Κ.Χ.;
Πότε κοινοποιήθηκε στον κατηγορούμενο το κατηγορητήριο και πότε το σύνολο
των μαρτυρικών καταθέσεων;
Υπήρξε εκ μέρους του Εκκλησιαστικού Εισαγγελέως κλήση στον Μητρ. Τυχικό ως
κατηγορούμενο για να εμφανιστεί ενώπιον Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου;
Υπήρξε συνήγορος του κατηγορουμένου, όπως προβλέπεται στον Κ.Χ.;
Ποιος ήταν ο Εκκλησιαστικός Εισαγγελέας κατά την ακροαματική
διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου-Συνόδου;
Ποιο το περιεχόμενο της αγόρευσης και ποια η πρόταση του Εκκλησιαστικού
Εισαγγελέως περί της ενοχής κατά το προτελευταίο στάδιο της ακροαματικής
διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου-Συνόδου;
Ποια η εισήγηση του Εκκλησιαστικού Εισαγγελέως αναφορικά με την επιβλητέα
ποινή κατά την ακροαματική διαδικασία ενώπιον του Δικαστηρίου-Συνόδου;
Μήπως ο Αρχιεπίσκοπος με τις εμπαθείς δηλώσεις του τους τελευταίους μήνες
εναντίον του Μητρ. Πάφου «διεγείρει υπονοίας μεροληψίας» που «δικαιολογούν
δυσπιστία διά την αμερόληπτον άσκησιν των καθηκόντων του» ως Δικαστού και
Προέδρου του Δικαστηρίου;
Ο Αρχιεπίσκοπος δήλωσε ότι ανέγνωσε στη Σύνοδο την 38σέλιδη «κατάθεσή» του
με τις καταγγελίες και κάλεσε τον Τυχικό να παράσχει εξηγήσεις επ΄ αυτών.
Εκτιμάται ότι η διαδικασία αυτή παρέχει «επαρκή χρόνον, και διευκόλυνσιν, διά
την προπαρασκευήν της υπερασπίσεως» του κατηγορουμένου, όπως ρητά προβλέπει ο
Κ.Χ. αλλά και όλες οι διατάξεις του Κυπριακού Ποινικού Δικαίου και της ΕΣΔΑ για
δίκαιη δίκη;
Αν στην υπόθεση του Μητροπολίτου Τυχικού δεν υπήρχε ούτε Ανακριτική
Επιτροπή, ούτε Ανακριτής, ούτε ανακρίσεις, ούτε πόρισμα Ανακριτού, ούτε
Εκκλησιαστικός Εισαγγελέας, ούτε απόφαση για άσκηση δίωξης, ούτε κατηγορητήριο,
ούτε μάρτυρες κατηγορίας και υπερασπίσεως, ούτε κλήση σε κατηγορούμενο,
ούτε πρόταση ενοχής και ποινής από τον Εκκλησιαστικό Εισαγγελέα, μπορούμε να
μιλάμε για δίκαιη δίκη ή για παρωδία δίκης που προσβάλει όχι μόνο όσους
συνέπραξαν αλλά ολόκληρη την Εκκλησία που την ανέχεται;
Μπορούμε να μιλάμε για τελεσίδικη απόφαση με την οποία εκθρονίστηκε ο
Μητροπολίτης Πάφου;
Υφίσταται, απόφαση και ποιου “Δικαστηρίου” στις 22.5.25,;
Τελικά, τι, σημαίνει ότι η Ι. Σύνοδος «συνήλθε ως Δικαστήριον»;
Δεν είναι στις προθέσεις του παρόντος η απάντηση στην ουσία της Συνοδικής
αποφάσεως.
α) Δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω την καταγγελία Β΄ του επισήμου
«Ανακοινωθέντος της εκτάκτου συνεδρίας της Ι. Συνόδου»[8] περί συστηματικής
άρνησης τελέσεως μεικτών γάμων και άρνησης του Μυστηρίου του Χρίσματος εκ
μέρους του Μητροπολίτου Τυχικού:
Σύμφωνα με απόλυτα αξιόπιστες πληροφορίες στην Ι. Μητρόπολη Πάφου το 2023
εκδόθηκαν 19 άδειες, το 2024 15 άδειες και το 2025 (μέχρι 22.5.) 4 άδειες!
Μάλιστα εντός του 2025 τελέστηκαν δύο γάμοι όπου το ένα μέρος είχε γίνει δεκτό
στην Ορθόδοξη Εκκλησία (εκτός Κύπρου) με το Μυστήριο του Χρίσματος! Και όμως ο
Μητροπολίτης καταδικάστηκε, όπως αναφέρει το επίσημο «Ανακοινωθέν» γιατί
δεν τελούσε μεικτούς γάμους και δεν έκανε δεκτό το Χρίσμα!
Προφανώς ο Μητροπολίτης Τυχικός ασκεί κατά γράμμα και πνεύμα την πρόνοια
του Κανονικού Δικαίου περί οικονομίας τόσο στο Μυστήριο του Γάμου όσο και στην
εισδοχή των ετεροδόξων[9] και δεν έχει μετατρέψει οικονομία σε
κανονικότητα αντίθετα στο πνεύμα της αληθούς εκκλησιαστικής οικονομίας.
β) Επίσης, ζητείται από τον Μητροπολίτη Πάφου να «ὑποβάλει, γραπτῶς,
Ὁμολογίαν Πίστεως, στὴν ὁποία νὰ περιλαμβάνεται καταδίκη τοῦ ἀποτειχισμοῦ».
Κύριε ελέησον! Είναι δυνατόν Σύνοδος να ζητά από Μητροπολίτη ο οποίος έχει
υποσχεθεί κατά τη χειροτονία του να τηρήσει τους Ιερούς Κανόνες και την
Εκκλησιαστική παράδοση να υποβάλει τώρα Ομολογία Πίστεως που να αρνείται τον
15ο κανόνα της Πρωτοδευτέρας επί Μ. Φωτίου Συνόδου και την πρακτική των Πατέρων
της Εκκλησίας μας (ενδεικτικά: Αγ. Γρηγορίου Παλαμά, Μάρκου Ευγενικού, Αγ.
Παϊσίου Αγιορείτου);
Συμπερασματικά:
Είναι απολύτως σαφές ότι η συνοδική απόφαση της 22.5.25 με την οποία
εκθρονίστηκε ο Μητροπολίτης Πάφου Τυχικός θα καταγραφεί στην εκκλησιαστική
ιστορία της Κύπρου ως μνημείο συνοδικής αυθαιρεσίας και περιφρόνησης της
κανονικής τάξης της Αποστολικής Εκκλησίας της Κύπρου.
Τυχόν υλοποίησή της θα αποτελέσει τραγικό άλλοθι για επανάληψή της
και για άλλους Αρχιερείς που δεν είναι «υπάκουα παιδιά» (Αρχιεπίσκοπος Κύπρου)
στα κελεύσματα μια συγκυριακής συνοδικής πλειοψηφίας ευπρόσβλητης από
εξωθεσμικά και εξωεκκλησιαστικά κέντρα ακόμα και της αλλοδαπής.
Με
την απόφαση της 22.5.25 δεν δικάστηκε, δεν καταδικάστηκε ο Μητροπολίτης
Τυχικός, αλλά στο πρόσωπό του καταδικάστηκε η εκκλησιαστική τάξη.
Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
Πρεσβύτερος
……………………………………..
[1] Αφιερούται στους κάθε εποχής «γονείς» του Τυφλού Ομολογητού του
σημερινού Ευαγγελίου (Ιω. 9, 1-37), οι οποιοι «ινα μη αποσυνάγωγοι γένηνται»
προτιμούν πάντοτε τη συμπόρευση με τη διεφθαρμένη εξουσία εγκαταλείποντας τους
υιούς της Αληθείας στη μανία της, με την ελπίδα ότι κάποτε θα ανοίξουν
και αυτών οι οφθαλμοί της καρδίας ώστε να δουν και να χαρούν την Αλήθεια του
Χριστού.
[2] Ο κάθε επίσκοπος ανήκει σε μία τοπική Εκκλησία αλλά ταυτόχρονα
είναι και επίσκοπος της ανά την Οικουμένη Εκκλησίας του Χριστού και οφείλει να
μεριμνά για σύμπασα την Εκκλησία, ανεξάρτητα και πέρα από δικαιοδοσίες.
Αντίστοιχα, λοιπόν, και εμείς οι πιστοί οφείλουμε να ενδιαφερόμαστε, να
προσευχόμαστε και να μετέχουμε στη χαρά και τη θλίψη του Επισκόπου στον οποίο
άμεσα υπαγόμαστε, αλλά ταυτόχρονα έχουμε χρέος να συμπαριστάμεθα, ανεξάρτητα
από το κόστος, στο έργο και τη διακονία κάθε Ορθοδόξου Αρχιερέως.
Ιδιαιτέρως μάλιστα όταν προδήλως διώκεται για την πιστότητά του στην Ορθόδοξη
πίστη και εκκλησιαστική παράδοση. Άλλωστε η Παύλεια προτροπή «ει πάσχει εν
μέλος συμπάσχει πάντα τα μέλη» δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους όταν μάλιστα
δεν πρόκειται περί απλού μέλους αλλά περί επισκόπου.
[3] Καταστατικός Χάρτης της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Κύπρου, Λευκωσία 2010,
στο διαδίκτυο
https://churchofcyprus.org.cy/wp-content/uploads/2015/10/KATASTATIKO_KAThAREYOYSA.pdf
[4] Καταστατικός Χάρτης της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Κύπρου, Λευκωσία 2010,
σελ. 8.
[5] https://churchofcyprus.org.cy/97978
[6] Σύμφωνα με το άρθρο 12 § 1 «Η Ανακριτική Επιτροπή συγκροτείται εκ πέντε
κληρικών, εκ των οποίων οι τρεις, τουλάχιστον, είναι Αρχιερείς»
[7] Χρον. στιγμή 3:38-4:23 στο
https://www.youtube.com/watch?v=ocne1iFoMKo&t=76s
8] https://churchofcyprus.org.cy/97978
[9] Μ. Βασιλείου, Κανόνας 1ος: «Ἐὰν μέντοι μέλλῃ τῇ καθόλου οἰκονομίᾳ
ἐμπόδιον ἔσεσθαι τοῦτο, πάλιν τῷ ἔθει χρηστέον καὶ τοῖς οἴκονομήσασι τὰ καθ᾽
ἡμᾶς Πατράσιν ἀκολουθητέον. Ὑφόρομαι γὰρ μήποτε, ὡς βουλόμεθα ὀκνηροὺς αὐτοὺς
περὶ τὸ βαπτίζειν ποιῆσαι, ἐμποδίσωμεν τοῖς σῳζομένοις διὰ τὸ τῆς προτάσεως
αὐστηρόν», πρβλ. Μ. Βασιλ-47.
