Ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν: 27/06/25 Οὐκρανικὸ Ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα: Μὶα ἀνοικτὴ πληγὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία
Τίτλος Ἐκπομπὴς: «Οὐκρανικὸ Ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα: Μὶα ἀνοικτὴ πληγὴ γιὰ τὴν Παγκόσμια Ὀρθοδοξία»! ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Βασίλειος Τουλουμτσἠς - Ὑπ. Διδάκτωρ Δογματικῆς. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Χαράλαμπος Ἂνδραλης - Νομικός, Συγγραφέας.
Ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Αἰγύπτου Ἀνουάρ Σαντάτ (1918-1981)
Ἡ «Ἑστία» ἀποκαλύπτει: Ἀνατροπή στήν ὑπόθεση μέ τό ΠΔ 263/79 – Ἐρευνητές πατριῶτες τά ἀνεκάλυψαν καί ἐξέθεσαν τό ἀνύπαρκτο Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν! – Γι’ αὐτόν τόν λόγο ἐπικοινώνησε ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μέ τόν Αἰγύπτιο Πρόεδρο
Επί τέλους ἡ Ἑλλάς κινεῖται στήν ὑπόθεση τῆς διασώσεως τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ. Διότι ὑπάρχουν πράγματι ἰσχυρά τεκμήρια γιά τό ἰδιοκτησιακό καθεστώς τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ. Τεκμήρια πού ἀποδεικνύουν ὅτι ἔχει ἀναγνωρίσει τό Κράτος τῆς Αἰγύπτου τά περιουσιακά της δικαιώματα. Συγκεκριμένα, τό Προεδρικό Διάταγμα ὑπ’ ἀριθμόν 263 καί μέ ἡμερομηνία 26 Νοεμβρίου 1979, τό ὁποῖο εἶχε ὑπογράψει ὁ ἀείμνηστος Πρόεδρος Ἀνουάρ Σαντάτ. Τό Προεδρικό αὐτό Διάταγμα ἀνεκάλυψαν στά ἀρχεῖα τῆς Αἰγύπτου Ἕλληνες ἐρευνητές πού κινητοποιήθηκαν γιά τήν σωτηρία τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ καί, συμφώνως πρός πληροφορίες τῆς «Ἑστίας», τό περιεχόμενό του ἔθεσε στόν Αἰγύπτιο Πρόεδρο Ἀμπντέλ Φατάχ ἀλ Σίσι ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τήν τηλεφωνική ἐπικοινωνία πού εἶχαν προχθές.
Οἱ ἀρχειοδίφες τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ ἔπραξαν αὐτό πού ἔπρεπε νά εἶχε κάνει τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, στήν εὐθύνη τοῦ ὁποίου περιλαμβάνεται ἡ προετοιμασία καί ἡ τεκμηρίωσις τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς τῆς χώρας ὥστε νά προστατεύεται καί ἡ πολιτιστική καί θρησκευτική κληρονομιά τῆς Ἑλλάδος. Γιά μιάν ἀκόμη φορά τό ΥΠΕΞ ἀποδεικνύεται ἀνύπαρκτο. Εὐτυχῶς πού ὑπάρχουν Ἕλληνες πατριῶτες, οἱ ὁποῖοι ἀναλαμβάνουν τά δύσκολα. Διότι ἄν περιμέναμε ἀπό τόν κ. Γεραπετρίτη, θά μέναμε στούς χαριεντισμούς μέ τόν ὁμόλογό του.
Παραθέτουμε λοιπόν σέ μετάφραση τό Προεδρικό Διάταγμα 263:
Προεδρικό Διάταγμα ὑπ’ ἀριθμ. 263 τοῦ 1979
Πρόεδρος τῆς Ἀραβικῆς Δημοκρατίας τῆς Αἰγύπτου (Πρόεδρος Μοχάμεντ Ἀνουάρ ἀλ Σαντάτ)
Ἡμερομηνία ἐκδόσεως: 26 Νοεμβρίου 1979
Θέμα: Καθορισμός τῆς κυριότητος τῶν γαιῶν τῆς Μονῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, πού βρίσκονται στήν περιοχή τοῦ Ὄρους Σινᾶ στό Νότιο Σινᾶ.
Κύριο κείμενο τῆς ἀποφάσεως: «Ὅλες οἱ γαῖες πού περιβάλλουν τήν Μονή τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης –ὅπως καθορίζονται στούς συνημμένους τοπογραφικούς χάρτες αὐτῆς τῆς ἀπόφασης– θεωροῦνται ἰδιόκτητες περιουσίες τῆς Μονῆς καί διαχειρίζονται ὑπό τόν πλήρη ἔλεγχό της, σύμφωνα μέ τά ἱστορικά φιρμάνια καί προηγούμενα διατάγματα».
Καθορισμένη ἔκταση: Περίπου 1.200 φαντάνια (σύμφωνα μέ παλαιούς τοπογραφικούς χάρτες).
6. Νομική βάσις: Ἐπιβεβαίωσις τῶν ἱστορικῶν τίτλων κυριότητος τῆς Μονῆς, ἰδίως τοῦ ὀθωμανικοῦ φιρμανιοῦ τοῦ 1609 ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ Σουλτάνου Ἀχμέτ Α΄.
Ἄρθρο 1: Τό Κράτος ἀναγνωρίζει τήν Μονή Ἁγίας Αἰκατερίνης ὡς κυρία ὅλων τῶν γαιῶν πού τήν περιβάλλουν –ὅπως καθορίζονται στούς συνημμένους τοπογραφικούς χάρτες– σύμφωνα μέ τά ἱστορικά της δικαιώματα καί τά σουλτανικά φιρμάνια.
Ἄρθρο 2: Ὅλες οἱ διοικητικές Ἀρχές ὀφείλουν νά μήν παρέμβουν ἤ νά διαθέσουν μέ ὁποιονδήποτε τρόπο τίς ἐν λόγῳ ἐκτάσεις.
Ἄρθρο 3: Ἡ παροῦσα ἀπόφασις νά δημοσιευθεῖ στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως. Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας: Μωχάμεντ Ἀνουάρ ἀλ Σαντάτ 26 Νοεμβρίου 1979.
Οἱ ἐρευνητές παραθέτουν καί τίς πηγές γιά τήν ἀπόκτηση τοῦ ἐπίσημου κειμένου, πού εἶναι:
1. Ἡ ἐπίσημη Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως Αἰγύπτου: τεῦχος τῆς 29ης Νοεμβρίου 1979 (ἀρ. 48 – Συμπλήρωμα)
Τρόπος ἀναζητήσεως: Ἐπίσκεψις στό ἀρχεῖο τῆς ἐφημερίδος (διεύθυνσις: 111 ὁδό Ἀλ-Κάσερ Ἀϊνί, Κάιρο).
2. Βιβλιοθήκη τῆς Μονῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης: Φυλάσσει αὐθεντικό ἀντίγραφο τῆς ἀποφάσεως μεταξύ τῶν ἱστορικῶν ἐγγράφων της.
3. Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης τῆς Αἰγύπτου (Τμῆμα Τεκμηριώσεως): Δυνατότητα αἰτήσεως ἐπικυρωμένου ἀντιγράφου μέ ἀριθμό καί ἡμερομηνία ἀποφάσεως.
4. Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας τῆς Αἰγύπτου: Ἡ ἀπόφασις τηρεῖται στά ἀρχεῖα τῶν ὑποθέσεων πού σχετίζονται μέ τίς ἰδιοκτησίες τῶν μοναστηριῶν (Τεχνικό Τμῆμα).
Ὅπως ἀναφέρεται, ἡ ἀπόφασις ἐκδόθηκε κατόπιν τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Προέδρου Σαντάτ στήν Μονή τό 1979, ταυτόχρονα μέ τήν ὑπογραφή τῆς Συμφωνίας Εἰρήνης μέ τό Ἰσραήλ, διά τῆς ὁποίας τό Σινᾶ ἐπέστρεψε στήν κυριαρχία τῆς Αἰγύπτου. Ὑπογραμμιζόταν ἔτσι ἡ δέσμευσις γιά τήν προστασία τῆς χριστιανικῆς κληρονομιᾶς στό Σινᾶ ὡς συμβόλου εἰρήνης.
Τό διάταγμα αὐτό ἀποτελεῖ σύγχρονο τίτλο ἰδιοκτησίας, προστιθέμενο στά ὀθωμανικά φιρμάνια, καί μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ ὡς ἀποδεικτικό στοιχεῖο στίς τρέχουσες νομικές διαμάχες.
Ἡ «Ἑστία» μέ ἄρθρο της στίς 16 Ἰουνίου εἶχε προειδοποιήσει τόν Πρόεδρο Σίσι ὅτι δέν πρέπει νά ὑποτιμᾶ τόν ἑλληνισμό ἐπισημαίνοντας ὅτι ὑπάρχουν σημεῖα τά ὁποῖα ἴσως καί ὁ ἴδιος δέν γνωρίζει. Ἀναφέραμε τότε μεταξύ ἄλλων:
«Προφανῶς, ἡ ἑλληνική Κυβέρνηση εἶναι ἐνήμερη γιά τίς προτάσεις αὐτές τῆς Αἰγύπτου καί γι’ αὐτό συμπεριφέρεται κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο. Αὐτό πού δέν γνωρίζει ὅμως οὔτε ἡ ἴδια οὔτε ἡ αἰγυπτιακή εἶναι μερικά ξεχασμένα νομικά κείμενα πού δέν θυμᾶται ὅτι ἔχει καταθέσει ἡ Αἴγυπτος σέ διεθνεῖς ὀργανισμούς προσφάτως, ἄγνωστα, τά ὁποῖα ἐπιβεβαιώνουν πλήρως τούς ἰσχυρισμούς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης.
Θά ἔρθει στιγμή πού θά δημοσιοποιηθοῦν καί νά δοῦμε τότε ποιά θά εἶναι ἡ ἀντίδραση τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη καί τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Γιώργου Γεραπετρίτη, τό μέγεθος τῆς ἱστορικῆς ἄγνοιας τοῦ ὁποίου γιά τά συμφέροντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἀπύθμενο».
Τα
γνωρίσματα του ορθόδοξου δεσπότη
και
παπά
(Απόσπασμα
ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνουτου 1971)
Τελειώνω με το σύνθημα του Απόστολου
Παύλου· «Εἴ τις ὑμᾱς εὐαγγελίζεται παρʼ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». Προσέξετε
τι λέει ο Απόστολος Παύλος; Εάν κανείς λέει πράγματα τα οποία είναι
αντίθετα από την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας, τότε αυτός, «ει τις»· όποιος
νάναι. Μπορεί να είναι λαϊκός, αυτός που ζητάει, να βάλει δυναμίτη και να
ανατρέψει την Εκκλησία του Χριστού· ανάθεμα. Ή μπορεί να είναι
γυναίκα· ανάθεμα. Ή μπορεί να είναι παπάς· ανάθεμα. Μπορεί να είναι
δεσπότης· ανάθεμα. Μπορεί να είναι αρχιεπίσκοπος· ανάθεμα. Μπορεί να είναι
πατριάρχης· ανάθεμα. Μπορεί να είναι βασιλεύς· ανάθεμα. Ακόμα προχωρεί ο
απόστολος και λέει· Απόστολος εγώ· “ανάθεμα”. Αν ακόμα υποθέσουμε ότι άγγελος
έρθει από τα ουράνια και διδάξει ενάντια προς τα δόγματα· “ανάθεμα”. Αυτό το
ανάθεμα ακούγεται μέσα στην προς Γαλάτας επιστολή και σε όλη την ιστορία της
Εκκλησίας του Χριστού μας.
Αγαπητοί. Πρέπει να ομολογήσουμε μια πικρά
αλήθεια. Ότι όσοι είναι ορθόδοξοι, μέσα εις το έθνος μας και προσπαθούν και
αγωνίζονται να κρατήσουν την Oρθοδοξία είναι ολίγοι, πολύ ολίγοι. Το ρεύμα το
μεγάλο, το απέραντο ρεύμα είναι εκείνοι οι οποίοι σιγά-σιγά έχουν απομακρυνθεί
από την ορθόδοξη πίστη μας. Θα πω ένα λόγο που ποτέ δεν τον είπα. Θα τον πείτε
εγωιστικό, θα τον πείτε όπως θέλετε, αλλά σας δίνω μια ζυγαριά. Μια ζυγαριά για
ζυγίσετε παπάδες, δεσποτάδες και όλο τον κλήρο και όλους τους θεολόγους. Η ζυγαριά
αυτή πια είναι;
Πιο είναι το γνώρισμα του παπά; Να μαζεύει
πρόσφορα, να λειτουργάει, να κάνει ωραίες ακολουθίες; Να κηρύττει χαριτωμένα
και να χριστολογεί από τον άμβωνα και να δακρύζουν τα μάτια μερικών
δεσποιναρίων δια τους στοχαστικούς του λογισμούς; Πιο είναι το γνώρισμα του
παπά, του δεσπότη σε αυτά τα δύσκολα χρόνια;
Το γνώρισμα του δεσπότη και παπά είναι η
μαχητικότης. Είναι η παρρησία. Είναι εκείνο
που είπε ο Απόστολος Παύλος, ότι· «οι θέλοντες ευσεβώς ζειν
διωχθήσονται». Όσοι διώκονται. Εάν δείτε παπά, αν δείτε
θεολόγο, αν δείτε μητροπολίτη, αρχιεπίσκοπο που δεν διώκεται, αλλά απολαμβάνει
της αγάπης και εκτιμήσεως όλων(*) είναι εκείνο που είπε ο Χριστός· «όταν είπωσι
πάντες οι άνθρωποι εύγε-ευγε». Να ξέρετε πολύ καλά
ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς. Ή εάν είναι ορθόδοξος, δεν θέλει να
αντιμετωπίσει το ρεύμα, τη χιονοστοιβάδα αυτή η οποία κατέρχεται για να
διαλύσει τον κόσμο.
Ο παπάς ο ορθόδοξος πάει κόντρα με τα ρεύματα. Ο Μέγας Αθανάσιος ολίγος, ένας ήτο, αλλά κράτησε ως Άτλας ολόκληρη την
Ορθοδοξία. Ο Μάρκος ο Ευγενικός ένας ήτο, αλλά κράτησε στα χέρια του την πίστη
ολόκληρη, ολόκληρη την Ορθοδοξία. Ο Ιερός Φώτιος. Τα ίδια. Ολίγοι είναι. Αλλά
δεν νικάει κανείς με τα νούμερα. Νικάει με την πίστη. Γιατί όσα
αξίζει ένας πιστός παπάς, όσο αξίζει ένας πιστός επίσκοπος, όσο αξίζει ένας
πιστός αρχιεπίσκοπος. Όσο αξίζει ένας λαϊκός ή μια γυναίκα, δεν αξίζει
ολόκληρος ο ντουνιάς.
Λοιπόν, μη πτωούμεθα. Διότι γίνεται αυτή
η προδοσία δεξιά και αριστερά. Ένα μόνο σας λέγω· Μην μου λέτε· ότι αυτός
είναι καλός, αυτός είναι θεολόγος σπουδαίος, αυτός κάνει διαλεκτική. Αυτός
άνοιξε Ακαδημία του Πλάτωνος. Αν το ακούσεις· Θαύμα. Θαύμα! Μέτρησε τον·
μέτρησε τον αν έχει μια σπίθα από τον Μάρκο τον Ευγενικό. Μετρήσε τον αν έχει
μια σπίθα από τον Ιερό Φώτιο. Μετρήσετε τον αν έχει μια σπίθα από Κυρουλάριο.
Μέτρησέ τον αν έχει μια σπίθα από τον Παπουλάκο· αγράμματος αυτός στάθηκε
απέναντι ολόκληρου του κόσμου. Το λέγω· Έχω επίγνωση της θέσεως μου ως Έλληνος
Επισκόπου, έχοντας τεραστίας ευθύνας. Έχοντας επίγνωση ότι τα πάντα είμαστε
έτοιμοι να θυσιάσουμε.· τολμώ, ίσως τελευταία φορά από του βήματος τούτου να
πω: Όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι αγαπάτε την Εκκλησία, η Παναγιά, μαζί μας,
μαζί με όλους εκείνους που αγωνίζονται για την Εκκλησία. Όσοι είναι με τον
διάβολο, να κάτσουν κάτω. Να κλείσουν τα στόματα τους, διότι διάβολος είναι η
δειλία των, διάβολος είναι η διαλεκτικότητά των, διάβολος είναι τα επιχειρήματα
τους, που ζητούν να ψυχράνουν μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι
βασανίζονται και τυρρανιούνται και διώκονται για την πίστη του Χριστού μας.
Εμείς έχουμε ανέκαθεν ως σύνθημα τον όρκο των
εφήβων των Αθηνών. Τα παλικάρια της αρχαίας Ελλάδος, επάνω στην Ακρόπολη
ορκιζόταν και λέγανε: »Η μόνος ή μετʼ άλλων, τα όσια και ιερά υπερασπιώ».
Και εγώ μικρός στρατιώτης, το δηλώνω παρρησία ότι· Ή μόνος ή μετʼ άλλων
τα όσια και τα ιερά της πίστεως θα τα υπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανίδος του
αίματος μου.
Εσείς αντί χειροκροτημάτων ματαίως, τα οποία
ουδέν λέγουν, αντί επαίνων – να προσευχηθείτε πολύ, γιατί οι ορθόδοξοι έμειναν
ολίγοι και η μάχη εκτραχύνεται και θα βρεθούμε προ νέων γεγονότων, όχι μόνο
στην μικρά μας Ελλάδα, όπου τέλος πάντων κρατιέται ακόμα η ιδέα της ορθοδοξίας,
αλλά εις όλα τα πλάτη και τα μήκη ο Εωσφόρος έχει εκστρατεύσει και λυσσάει για
να ξεριζώσει μέσα από τα βάθη των ανθρώπων την Ορθόδοξο Πίστη.
Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι
διωγμούς θα υποστώμεν. Δεν ξέρω σε πιο Άγιον Όρος θα καταφύγουμε. Δεν
ξέρω τι θα υποστούν οι επίσκοποι οι οποίοι έκοψαν το μνημόσυνο του [πατριάρχου]
Αθηναγόρα και άλλοι κληρικοί οι οποίοι είναι γύρω μας. Δεν ξέρω τι θα
γίνει, ένα γνωρίζω· Ότι και αν γίνει, ότι και αν συμβεί και τα άστρα να πέσουν
και οι ποταμοί να ξηρανθούν και άνω κάτω να γίνει ο κόσμος, ένα γνωρίζω, το
πιστεύω ακραδάντως ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία.
Ο λόγος μου απόψε ηδύνατο να γίνει οξύτερος. Σας
μίλησα από περιοπής. Όταν φτάσει η στιγμή του αγώνος τότε και εμείς έχουμε το
σχέδιο μας και πας πιστός, και εσείς όλοι στον αγώνα. Είστε εδώ τρεις χιλιάδες. Αυτά
τα οποία σας είπα, να τα σκορπίσετε παντού. Ο ένας να γίνει δύο. Οι δύο,
τέσσερις. Οι τέσσερις, οκτώ. Να γίνει κύμα θαλάσσης. Μεγάλο κύμα
θαλάσσης. Να ξεπλύνουμε την πατρίδα μας. Εις τρόπον η Ελλάς να γίνει άστρον
του ουρανού. Ορθόδοξος τόπος. Παράδεισος ορθοδοξίας. Αμήν.
Όπου ακούετε ορθόδοξο κήρυγμα, όπου υπάρχουν
αγωνισταί οι οποίοι διώκονται· το τονίζω· Όποιος δεν διώκεται, δεν είναι
γνήσιος. Είναι κάλπικος παράς. Όπου διώκεται επίσκοπος, αρχιμανδρίτης,
ηγούμενος, κήρυκας του Ευαγγελίου, κοντά του να είστε. Τους άλλους μακριά. Δεν είναι γνήσια τέκνα της Ορθοδοξίας, υστερούνται της παρρησίας, η
οποία είναι το πρώτο προσόν εις τας τοιαύτας κρίσιμους στιγμάς.
Καταδικάστηκε ποτέ η αίρεση του παπισμού από Σύνοδο;
Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου (1917-1984)
Μέσα στο πλήθος των άστατων κραυγών που προσπαθούν απεγνωσμένα με πομπώδη φληναφήματα να υποστηρίξουν τον Οικουμενισμό ακούγεται το ανεδαφικό επιχείρημα ότι ο Παπισμός δεν έχει καταδικασθεί από Σύνοδο (!;). Όσοι το υποστηρίζουν αυτό εννοείται πως δεν κατέχουν τίποτε από θεολογία αλλά συνάμα αγνοούν και πλήρως την ιστορική πραγματικότητα.
Ως απάντηση δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την καταπληκτική μελέτη του Μακαριστού Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου που είχε εκπονήσει κατά την περίοδο των αδίστακτων ανοιγμάτων προς τον Παπισμό του Πατριάρχου Αθηναγόρα. Ο Μητροπολίτης αναφέρει μια λίστα Ιερών Συνόδων που κατεδίκασαν των Παπισμό και τις πλάνες του. Επίσης και ονόματα Αγίων που θεωρούσαν ξεκάθαρα τον Παπισμό ως Αίρεση (φυσικά δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Άγιος που να μην ήταν σύμφωνος ως προς αυτό).
...Είναι λοιπόν «κατεγνωσμέναι» παρά Συνόδων ή Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως;
Άς ίδωμεν:
Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει, η υπό πολλών θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε, εδογμάτισε:
«Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν. Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας, τω αναθέματι καθυποβάλλομεν. Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη, κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος. Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας, τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω!» (αυτόθι, σελ. 263-264).
Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη, επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!
Ότε ο Πάπας Ρώμης Σέργιος ο Δ΄ εχρησιμοποίησε το Σύμβολον μετά της προσθήκης του Φιλιόκβε (1009), ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος.., μετ' άπόφασιν Συνόδου, διέγραψε το όνομα του μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου εκ των διπτύχων της Ανατολικής Εκκλησίας, έκτοτε δε μέχρι σήμερον ουδέν παπικόν όνομα ετέθη εν αυτοίς» (Βασ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδ. α΄, σελ. 344).
Τα ονόματα των Προκαθημένων Εκκλησιών δεν διαγράφονται βεβαίως δια «τοπικά έθιμα», αλλα δι αιρέσεις!
Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε και η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1054, οπότε εγένετο και το οριστικόν Σχίσμα, αποκαλέσασα ειδικώς το «Φιλιόκβε», όχι «τοπικόν έθιμον», αλλά «βλάσφημον δόγμα» (αυτόθι,σελ.344).
Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν και αι με τον Ησυχασμόν ασχοληθείσαι Σύνοδοι του 1341, του 1347 και του 1351.
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1440, Σύνοδος εν Ρωσία κατά το 1441, Σύνοδος εν Ιεροσολύμοις κατά το 1443, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1450, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1484, κατεδίκασαν και απεκήρυξαν την ψευδοσύνοδον της Φλωρεντίας, η οποία είχε δεχθή την «ένωσιν»επί ψευδούς και ασυστάτου βάσεως, ήτοι μη θεωρήσασα ως αιρέσεις τας καινοτομίας της Δύσεως.
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1722 καταδικάζει «της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα» και αποφαίνεται ότι οι Λατίνοι δι αύτών «εξαπατώσι τους απλουστέρους, ευγάνοντές τους από τα ευσεβή Δόγματα της του Χριστού Εκκλησίας και σύροντές τους αθλίως εις τον βυθόν της απωλείας».(αυτόθι,το. Β΄,σελ. 823-824).
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1727 αποκηρύσει τας ετεροδιδασκαλίας των Λατίνων, παλαιάς τε και νέας και χαρακτηρίζει ταύτας» λήρον μακρόν και Κολακείας ψυχοβλαβούς εφευρέματα και ηπατημένης διανοίας γεννήματα» (αυτόθι, σελ.867).
Σύνοδος εν Κωσταντινουπόλει κατά το 1838 καταδικάζει δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως «βλασφημίας κατά της Ευαγγελικής αληθείας», ως «εωσφορικήν πλάνην», ως «απομάκρυνσιν από του Θεού και της αμώμου και αδόλου Πίστεως του Ιησού Χριστού» κ.λ.π.(αυτόθι,σελ.896,902).
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1848 καταδικάζει τον Παπισμόν ως αίρεσιν! «Τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ήν ποτε ο Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός», όν χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια των πλανών του! (Αυτόθι, σελ.906).
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1895 καταδικάζει τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως «φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας», ως «καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς»,ως «ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της Πίστεως Δόγματα, ως «αντιευαγγελικάς και παναθέσμους», ως «σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς», της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Ορων των Αγίων Συνόδων», και επάγεται: «Διό και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη πλάνη αυτού»(αυτόθι, σελ. 933, 935, 936, 938, 942).
Ερωτώμαι: ΄Επρεπε ο Πατριάρχης να ηρώτα προηγουμένως εμέ αν ενέκρινον τα διάφορα διαβήματά του; Βεβαίως όχι! Ποίος ειμαι εγώ ώστε να με ερωτήση ο Πατριάρχης; Θα ήτο τραγική δι έμέ τοιαύτη αξίωσις!
Είχον όμως μίαν αξίωσιν.
Να ερωτήση τας Συνόδους του 867, του 879, του 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895, να ερωτήση τους αγίους Πατέρας και τους σοφούς Διδασκάλους της Εκκλησίας, να ερωτήση τον άγιον Φώτιον, τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον Παλαμάν, Συμεών τον Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικόν, τον Ευγένιον Βούλγαρην, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον άγιον Νεκτάριον και λοιπούς και λοιπούς και λοιπούς, να ερωτήση, πολλώ μάλλον, τας σεπτάς και θεοκινήτους Οικουμενικάς Συνόδους, αι οποίαι δια των αγίων και ιερών Κανόνων των απαγορεύουν, επί ποινή καθαιρέσεως, πάσαν συμπροσευχήν μετά αιρετικών, σχισματικών ή και ακοινωνήτων και αν όλοι αυτοί ενέκρινον τα διαβήματά του, τας δηλώσεις του, τας συμπροσευχάς του, τους εν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα!
Ουδείς θα είχε δικαίωμα να διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να εμποδίση. Όταν όμως ο Παναγιώτατος ενεργή αντιθέτως προς Συνόδους, προς Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν αγάπην και να μη ενδιεφέροντο διακαώς δια την πλήρωσιν του αιτήματος του Κυρίου «ινα πάντες έν ώσιν», αλλά να ήσαν πλήρεις μίσους και αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντες;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς τον Παναγιώτατον!
Δι' ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι άγιοι Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, οι ιεροί Κανόνες. Και, ευρισκόμενοι τυχόν προ θλιβερών διλημμάτων υπακοής...
Πηγή: Ἱ.Ἡ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου (πρόσβαση 23/6/2025)
του Nικ. Ἰω. Σωτηροπούλου
Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως εἶνε ὁ Oἰκουμενισμὸς
Tὸ γράψαμε καὶ
τὸ ἐπαναλαμβάνουμε, καὶ σὺν Θεῷ θὰ τὸ ἐπαναλαμβάνωμε, ὡς τὸ σοβαρώτερο
θέμα Πίστεως, γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ πλεῖστοι βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι
Xριστιανοὶ εἶνε ἀκατήχητοι καὶ ἀπληροφόρητοι. Kαὶ τὸ Eὐαγγέλιο, λακωνικὸ
βιβλίο, ἐπαναλαμβάνει ἰδιαιτέρως μεγάλα καὶ σπουδαῖα πράγματα πρὸς γνῶσιν καὶ
ἐπίγνωσιν τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας, τοῦ Kυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Xριστοῦ.
Ποιός εἶνε ὁ
μεγαλύτερος ἐχθρ ὸς τῆς Πίστεως; Δὲν θὰ ὑπερβάλω οὔτε στὸ ἐλάχιστο. Ὁ
μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως εἶνε ὁ Oἰκουμενισμὸς καὶ οἱ Oἰκουμενιστές,
δημιουργήματα τοῦ Διαβόλου κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς προφητευμένης ἀποστασίας τῶν
χαλεπῶν καιρῶν μας. Ἀρχιοικουμενιστὴς δὲ σήμερα εἶνε ἀξιωματοῦχος τῆς
Ἐκκλησίας, ποὺ λέγεται κορυφὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ’ εἶνε οὐρά.
Διαβάζουμε τὴν
Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Kαὶ διαπιστώνουμε, ὅτι μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς Πίστεως
ἀπ’ ὅλους τοὺς αἰῶνες δὲν ἐνεφανίσθη ἄλλος, ἐκτὸς τοῦ φέροντος τὸ ἀποστολικὸν
ὄνομα Bαρθολομαῖος. Aὐτὸς ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης δὲν
πιστεύει «εἰς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»,
ποὺ ἵδρυσεν ὁ Xριστὸς ἐπὶ «τῆς πέτρας» τῆς πίστεως καὶ ὁμολογίας τοῦ Πέτρου καὶ
ὄχι βεβαίως ἐπὶ τοῦ Πέτρου. Ἄλλο πέτρα καὶ ἄλλο Πέτρος. Ἡ «μία Ἐκκλησία»
ὀνομάζεται καὶ «μία ποίμνη» (Ἰωάν. 10:16). Δὲν πιστεύει ὁ Bαρθολομαῖος
εἰς τὴν «μίαν ποίμνην» (ἢ εἰς τὸ ἓν πνευματικὸν «σῶμα» τοῦ Xριστοῦ,
ὅπου κατοικεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο (Ἐφ. 4:4), ἀλλὰ πιστεύει στὶς Aἱρέσεις,
ἀποκαλώντας αὐτὲς Ἐκκλησίες. Ἡ Ἐκκλησία κατ’ αὐτὸν δὲν εἶνε μία, ἀλλὰ πολλές.
Tὸν παρελθόντα αἰῶνα δημιουργήθηκε καὶ συντηρεῖται ἀκόμη τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιον
Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν». Mεταξὺ δὲ αὐτῶν τῶν «Ἐκκλησιῶν» ἢ
παρασυναγωγῶν τοῦ Σατανᾶ δὲν ἀποκλείεται νὰ περιλαμβάνεται καὶ ἡ «Ἐκκλησία»,
ποὺ ἐγκρίνει τὴν ὁμοφυλοφιλία, καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, καὶ τὴ
χειροτονία δεδηλωμένων ὁμοφυλοφίλων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν!
Ὁ Παῦλος
κήρυξε «ἓν βάπτισμα» (Ἐφ. 4:5), τὸ βάπτισμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὑπάρχει ἡ
ἀληθινὴ Πίστις, ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ περιλαμβάνει τὶς ἀναγκαῖες
γιὰ τὴ σωτηρία μας οὐράνιες ἀλήθειες. «Ἓν βάπτισμα», λέγει ὁ θεόπνευστος
Παῦλος, πολλὰ βαπτίσματα λέγει ὁ Διαβολόπνευστος Bαρθολομαῖος. Kαὶ τὰ
βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν εἶνε ἔγκυρα κατὰ τὸν δεσπότη τοῦ Φαναρίου.
Ὁ Oἰκουμενισμὸς εἶνε παναίρεσι. Ἀλλ’ εἶνε καὶ πανθρησκεία. Ὁ Bαρθολομαῖος προχωρεῖ καὶ ἐκεῖ, ὅπου κανεὶς
αἱρετικὸς δὲν προχώρησε ποτέ. Ἐγκρίνει καὶ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, τὶς ψεύτικες,
τὶς θρησκεῖες δαιμονίων κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή. Ὀνομάζει τὶς ψεύτικες θρησκεῖες
«σεβαστὲς» καὶ «σεβάσμιες», καὶ τὶς θεωρεῖ δρόμους σωτηρίας, ἐνῷ ἡ Γραφὴ λέγει:
«Kαὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν
οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4:12).
Λέγει
ἀκόμη ὁ ἀρχιοικουμενιστὴς Bαρθολομαῖος, ὅτι σ’ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὁ
αὐτὸς Θεὸς ὑπάρχει καὶ λατρεύεται ἀπὸ ὅλους τοὺς λαοὺς κατὰ διαφορετικὸ τρόπο,
ἐνῷ στὸ Xριστιανισμὸ μόνον ὁ Tριαδικὸς Θεὸς ὑπάρχει καὶ λατρεύεται.
Ὁ Bαρθολομαῖος εἶνε ἀντιπατερικός. Φρονεῖ, ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ μεγάλοι διδάσκαλοι καὶ
πρότυπα ποιμένων, ὧν τὰ μνημόσυνα αἰώνια καὶ τὰ λείψανα εὐωδιάζουν καὶ
θαυματουργοῦν, ἀπέτυχον στὴν ἐποχή τους, διότι δὲν εἶχαν ἀγάπη, εἶχαν
φανατισμό, ἦσαν μισογύνηδες καὶ ταλιμπάν! Ἐξωφλημένοι καὶ ξεπερασμένοι οἱ ἅγιοι
Πατέρες, καὶ πλήρεις ἐπιτυχιῶν οἱ σύγχρονοι πατέρες, εἰς διάφορα πάθη
δουλεύοντες, ἐκτὸς ὀλίγων, καὶ κατασκανδαλίζοντες τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ. Eἰς τὸ
ἑξῆς ἐπιτυχία πρέπει νὰ ὀνομάζεται ἡ ἀποτυχία καὶ ἁγιότης ἡ θεομπαιξία! Ἐπὶ
πλέον ὁ Bαρθολομαῖος, τοὺς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀπέσχισαν τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ τὸ
σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, θεωρεῖ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ ὑποδίκους ἐνώπιον τοῦ
Θεοῦ! Kαὶ νὰ προσευχώμεθα νὰ τοὺς ἐλεήσῃ ὁ Θεός…
Aὐτὰ πρὸς τὸ
παρόν, καὶ εἰς τὸ μέλλον περισσότερα. Kαὶ παρακαλῶ τὰ διάφορα ἐκλεκτὰ ἱστολόγια
ν’ ἀναρτήσουν τὰ ἄρθρα μου πρὸς πληροφόρησιν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν
χειρότερο ἐχθρὸ τῆς Πίστεως, τὸν Oἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς Oἰκουμενιστές, ἰδίως
ἱεράρχες. Ὄχι δὲ μόνον ἠλεκτρονικά, ἀλλὰ καὶ προφορικὰ οἱ διαχειριζόμενοι
ἱστολόγια καὶ ἄλλοι πληροφορούμενοι ἐξ αὐτῶν νὰ διαφωτίζουν τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ
γιὰ τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ τῆς Πίστεως. Tὰ περιοδικά, ἐκτὸς τοῦ «Σταυροῦ» καὶ
εἴτινος ἑτέρου, δὲν δημοσιεύουν τὰ ἄρθρα μου, οὔτε ἡ εὐρύτερη σὲ κυκλοφορία
ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Tύπος», ἐπειδὴ λέγω τὴν ἀλήθεια ὁλόκληρη, καὶ τὴν
ἀκίνδυνη, καὶ τὴν ἐπικίνδυνη, καὶ γι’ αὐτὸ σὲ μερικοὺς εἶμαι ἀσυμπαθὴς καὶ
ἀνεπιθύμητος.
Η ΠΛΕΟΝ σχιζοφρενικὴ οἰκουμενιστικὴ θεωρία εἶναι αὐτὴ τῆς σχίσεως καὶ διασπάσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ταυτόχρονα τὴν ἑνότητά της! Τὸ ἀντιαιρετικὸ Γραφεῖο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, σὲ σχετικὴ ἀνακοίνωσή του ἔγραψε: «Ἡ θεωρία τοῦ (μαζὶ μὲ αὐτὴ τῶν θιασωτῶν τοῦ οἰκουμενιστικοῦ συγκρητισμοῦ) ὅτι ἡ Ἐκκλησία «σχίστηκε» καὶ «διασπάστηκε», δὲν εἶναι ἁπλὰ αἴολοι ἰσχυρισμοί, ἀλλὰ σοβαρὴ κακοδοξία, ἡ ὁποία προσβάλλει, ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὴν ἀεὶ ἀδιαίρετη φύση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὸν Ἴδιο τὸ Χριστό, ὁ Ὁποῖος, ἐνῶ εἶναι “κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος” (Ἐφ. 5, 23), τοῦ ἑνὸς ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ὁρίζεται ὡς κεφαλὴ πολλῶν σωμάτων! Πῶς μπορεῖ νὰ νοηθεῖ μία κεφαλὴ μὲ πολλὰ σώματα; Μόνο ὡς μία τερατώδη καὶ μυθικὴ σύλληψη μπορεῖ νὰ νοηθεῖ! Σύμφωνα μὲ τὸν μακαριστὸ Καθηγητὴ Κ. Μουρατίδη: “ὅπως δὲ εἰς τὴν κεφαλὴν ἕν σῶμα ἀναλογεῖ, οὕτω καὶ εἰς τὴν αἰώνιον τῆς Ἐκκλησίας κεφαλὴν τὸν Κύριον Ἰησοῦν, ἕν ἐπίγειον δύναται νὰ ἀναλογεῖ σῶμα, εἷς ἐπίγειος θεῖος καὶ ἀνθρώπινος ὀργανισμός, ὁ ὁποῖος συνιστᾶ τὸ ἕν σῶμα τῆς Ἐκκλησίας”. Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ εἶναι ἄτρωτη, ἀκηλίδωτη, ὥστε οὔτε “πύλαι Ἅδου κατισχύσουσιν αὐτῆς” (Ματθ. 16, 18). Κι ἀκόμα πιὸ εὐτελιστικὴ γιὰ τὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία, εἶναι ἡ θεωρία τῶν «δύο πνευμόνων», ἀγγίζοντας τὰ ὅρια τῆς φαιδρότητας!
Κυριακή Β’ Ματθαίου,
Πάντων των Αγορειτών Αγίων
Κήρυγμα του μακαριστού πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη
Την Κυριακή
αμέσως μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, τιμούμε τους Αγίους Πατέρες,
που ασκήτεψαν στο Αγιώνυμο Όρος, αυτό που ονομάζουμε το Όρος του Άθω ή
αλλιώς την Αγιορείτικη Πολιτεία. Τους Αγίους που τιμούμε αυτήν την Κυριακή, η
Εκκλησία μας τους επιλέγει μέσα από τον χορό πάντων των Αγίων και τους
κατατάσσει στην κατηγορία των Αγιορειτών Πατέρων και Αγίων και Ομολογητών και
Ιεραρχών και Μοναστών και Ασκητών και Μαρτύρων.
Oι Αγιορείτες
Πατέρες είναι αυτοί οι οποίοι τόσο πολύ αγαπούν και τιμούν το πρόσωπο της
Υπεραγίας Θεοτόκου, της Παρθένου Μαρίας, της Μητέρας μας, που γι’ αυτήν
αφιέρωσαν την ζωή τους, αφιερώνουν την πίστη τους.
Είναι αυτοί οι
οποίοι βίωσαν, βρέθηκαν στον Ουρανό και άκουσαν πράγματα τα οποία δεν μπορούσαν
να πουν και είδαν πράγματα τα οποία δεν μπορούσαν να περιγράψουν. Είναι αυτοί
οι γνήσιοι συνεχιστές αυτής της πραγματικά Θείας Παρουσίας του Θεού μέσα
στον κόσμο. Είναι όντως αυτοί τους οποίους αναφέρει η διδασκαλία του
πατρός Παϊσίου του συγχρόνου Αγίου Αγιορείτου Γέροντος. Όπως στο
στράτευμα λέγει ο Άγιος Γέροντας, υπάρχει ο τακτικός στρατός, το πεζικό, η
αεροπορία και το ναυτικό, αλλά εκτός από αυτά υπάρχουν οι καταδρομείς και οι
λοκατζήδες, υπάρχουνε και οι ασυρματιστές οι οποίοι πάνε κάπου πιο μακριά από
τους άλλους για να πιάσουν καλύτερο σήμα με το Αρχηγείο να παίρνουν τις εντολές
και να κατευθύνουν πως θα γίνει ο πόλεμος. Ετούτοι οι ασυρματιστές στον
στρατό τον Ορθόδοξο είναι οι Αγιορείτες Πατέρες, οι οποίοι κάπου
απομακρύνονται για να πιάνουν καλύτερη επικοινωνία με τον Θεό. Σα να μιλούν
στον ασύρματο με το Θεό, να έχουν άμεση επαφή να μας καθοδηγούν και να μας
δείχνουν τον δρόμο της Πίστεως οι σύγχρονοι αυτοί Άγιοι Πατέρες.
Μεταξύ αυτών
υπάρχουνε αστέρες και διαμάντια της ερήμου για τους οποίους πολύ λίγα
γνωρίζουμε, που έτρεξαν στον ελληνικό χώρο, στην χερσόνησο του Άθω, αλλά και
στην εν γένει ορθόδοξο επικράτεια.
Ποιόν να
ξεχάσουμε, για ποιόν να μιλήσουμε και ποιόν να αφήσουμε; Τον Πατροκοσμά
τον Αιτωλό, τον Ευγένιο Βούλγαρη, τους μεγάλους κολλυβάδες
αγίους, τον μεγάλο περίφημο αστέρα, τον φωστήρα της Εκκλησίας, τον Άγιο
Νικόδημο τον Αγιορείτη. Μέσα στην χωρία αυτών των Αγιορειτών μεγάλων
Πατέρων, Ηγουμένων, απλών Μοναχών, Παπάδων, έχουμε τους μεγάλους Μάρτυρες
Αγίους από δεκαοκτώ Μονές. Είναι οι σφαγιασθέντες και μαρτυρήσαντες υπό
του αιρεσιάρχου, κακοδόξου και λατινόφρονος πατριάρχου της
Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννου Βέκκου. Μας κάνει εντύπωση στην σημερινή
εποχή που θυσίασαν την ζωή τους για την αγάπη της Ορθοδοξίας. Στολίζουν την
Εκκλησία μας και τους τιμούμε σε δεκαοκτώ διαφορετικές ημερομηνίες μέσα στο
εκκλησιαστικό έτος.
Αλλά δυστυχώς,
ενώ η Εκκλησία μας τιμά αυτούς τους Αγιορείτες Πατέρες Μάρτυρες και Ομολογητές,
κάποιοι ορθόδοξοι αρχιερείς πραγματοποιούν συλλείτουργα και συμπροσεύχονται με
τους αιρετικούς παπικούς και πασχίζουν να αναγνωρίσουν τις αιρέσεις ως
Εκκλησίες, ακολουθώντας κατά γράμμα το πνεύμα του κακόδοξου Πατριάρχου Βέκκου.
Αδελφοί μου
μην κλονίζεσθε, μην ταράζεσθε και μην αμφιβάλλετε. Όλα αυτά τα ανοίγματα, οι
συμπροσευχές και τα συλλείτουργα, είναι εκτός της Ορθόδοξης γραμμής.
Ξεκάθαρος είμαι και με παρρησία σας λέγω, είναι έξω από την εκκλησιαστική
συνείδηση. Η Εκκλησία μας μέχρι τον περασμένο αιώνα δεν ήξερε από τέτοια
πράγματα. Τι είδους φιλοδοξίες είναι αυτές;
Να
προσευχηθούμε αυτή η ημέρα, να ποτίσει τις συνειδήσεις των Ορθοδόξων να
ακολουθούν γραμμή Ορθόδοξη. Αυτή η ημέρα να φωτίσει και τους ταγούς της
Εκκλησίας μας που κάνουν αυτά τα περίεργα ανοίγματα προς τον αιρετικό και
αντίχριστο πάπα. Να τους υποδείξει να κατανοήσουν την πλάνη και τον λάθος δρόμο
του πήραν. Και να ζητήσουν συγνώμη από το πλήρωμα της Εκκλησίας μας για το
σκανδαλισμό και την ταραχή και την στεναχώρια που προκαλούν.
Με την ελπίδα
ότι ο Θεός θα συνετίσει αυτούς τους ασύνετους και θα φέρει
στην Πίστη την Ορθόδοξή τους ασεβείς και βλάσφημους, ας ευχηθούμε οι Άγιοι
Πατέρες του Αγίου Όρους, με τις προσευχές τους, να ελκύσουν την Χάρη του Θεού
για εμάς τους αμαρτωλούς. Αμήν!
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
“Ο παπισμός αποτελεί μεγάλην απειλήν δια την εν Χριστώ
ελευθερίαν του ανθρώπου”
†Aρχιμανδρίτου ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΨΑΝΗ,
Καθηγουμένου της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους
(Εκοιμήθη στις 8 Ιουνίου το 2014)
Ο
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, δηλαδή η κίνησις δια την ένωσιν των “εκκλησιών”, όπως διεξάγεται
σήμερον, φαίνεται ότι έχει ουμανιστικόν – ανθρωποκεντρικόν χαρακτήρα και όχι
θεολογικόν και πνευματικόν. Παραμερίζει την Πίστιν (δόγμα) και την Παράδοσιν
της Εκκλησίας και αποβλέπει περισσότερον εις πρακτικούς σκοπούς. Βλέπει την
Εκκλησίαν κυρίως ως ανθρώπινον ίδρυμα, το οποίον ηνωμένον θα δυνηθή να
αντιμετωπίση καλλίτερον τους εχθρούς του.
Δι’ αυτό δεν
λαμβάνονται σοβαρώς υπ’ όψιν αι βασικαί διαφοραί περί την πίστιν και το πνεύμα
των “εκκλησιών”, ούτε η ιστορία και η συνείδησις της Εκκλησίας. Εξ άλλου
“δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επιθυμία για ένωση, ένας εύκολος
ενθουσιασμός, που πιστεύει πως μπορεί με την συναισθηματική του θερμότητα να
ρευστοποιήση την πραγματικότητα και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία.
Δημιουργείται ακόμα μία διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νομίζει πως
μπορεί να συμφιλιώση με αμοιβαίες υποχωρήσεις ωρισμένες δογματικές θέσεις ή
γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες” (π. Δημήτριος
Στανιλοάε). Η εκκλησιολογία, η οποία υπόκειται ως βάσις εις τον οικουμενισμόν,
είναι επίσης λανθασμένη. Δεν αναγνωρίζει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν ως την Μίαν,
Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, αλλ’ ως τμήμα ή κλάδον της
Καθολικής Εκκλησίας. Δι’ αυτό και πολλοί Ορθόδοξοι βλέπουν εις τον
οικουμενισμόν μίαν εκκλησιολογικήν αίρεσιν χωρίς να σημαίνη ότι αναπαύονται και
εις τον ζωλωτισμόν, ο οποίος αποτελεί επίσης εκκλησιολογικήν παρέκκλησιν.
Οικουμενισμός και ζηλωτισμός δεν εκφράζουν την Ορθοδοξίαν. Αισθανόμεθα τον
οικουμενισμόν ως κάτι που απομακρύνει την ένωσιν και μάλιστα τόσον όσον
φαίνεται να την φέρη πλησίον μας. Αγαπώμεν τους ετεροδόξους χριστιανούς και δι’
αυτό θέλομεν μίαν πραγματικήν και αγίαν ένωσιν μαζί των. Δεν θέλομεν συνύπαρξιν
ή μίαν ανοχήν ή μίαν ποικιλίαν “πίστεων”, διότι αυτό δεν είναι η αγάπη του
Χριστού, ούτε ασφαλής και διαρκής ένωσις εις την Αγίαν Τριάδα. Θέλομεν να
πιστεύωμεν ό,τι κοινωνούμεν και να κοινωνούμεν ό,τι πιστεύωμεν, τον Θεάνθρωπον
Χριστόν, ολόκληρον εις ολόκληρον το Σώμα Του.
Μόνον ο όλος
Θεάνθρωπος ημπορεί να σώση και τον όλον άνθρωπον. Εν ονόματι αυτού του όλου
Θεανθρώπου Χριστού και του όλου Σώματός Του, της Ορθοδοξίας, δεν δυνάμεθα να
διαπραγματευθώμεν “επί ίσοις όροις” με τους “παραμορφωμένους Χριστούς” των
δυτικών, Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών. Ούτε θέλωμεν να προδώσωμεν τον
άνθρωπον, που αναμένει την σωτηρίαν του από τον όλον Θεάνθρωπον. Δι’ αυτό
ημπορούμεν να ομολογήσωμεν, ημπορούμεν και να αποθάνωμεν, αλλ’ όχι να
συμβιβασθώμεν. Ειδικώτερον όσον αφορά εις τον παπισμόν αισθανόμεθα, αυτό που
πάντοτε ησθάνοντο οι Ορθόδοξοι, ότι παραμορφώνει την Αγίαν Τριάδα, ότι
παραμερίζει τον Χριστόν, ότι δεν φανερώνει την Εκκλησίαν ως Εικόνα της Αγίας
Τριάδος, αλλ’ ως ανθρωπίνην μονοκρατορίαν, ότι δίδει εις το Άγιον Πνεύμα
διακοσμητικήν μόνον θέσιν. Έτσι ο άνθρωπος δεν βοηθείται και δεν σώζεται. Ο
παπισμός αποτελεί μεγάλην απειλήν δια την εν Χριστώ ελευθερίαν του ανθρώπου. Η
μελέτη αυτή αποτελεί μίαν διαμαρτυρίαν και μίαν ομολογίαν έναντι των Ορθοδόξων
εκείνων που λησμονούν τα ανωτέρω, βιάζονται να χαρακτηρίσουν τον πάπαν ως
“άγιον” και την ρωμαϊκήν εκκλησίαν ως “αγίαν” χωρίς να σκέπτωνται ότι με αυτόν
τον τρόπον αδικούν περισσότερον από όλους τους δυτικούς, διότι δεν τους βοηθούν
να αντιληφθούν την αυθεντίαν των. Δεν σκέπτωνται επίσης ότι με όσα λέγουν δεν
εκφράζουν την πίστιν και το φρόνημα των Εκκλησιών, των οποίων προΐστανται. Αλλά
και η δικαιολογία ότι όλα αυτά γίνονται “διπλωματικώς” αποτελεί ήδη μίαν
πνευματικήν πτώσιν εν σχέσει προς την απαίτησιν του Ευαγγελλίου να “αληθεύωμεν
εν αγάπη” (Εφ. δ’ 15) και συμβιβασμόν με το κοσμικόν πνεύμα. […] Εάν μάλιστα
ημείς ως Αγιορείται ομιλήσωμεν διαφορετικά απ’ ό,τι ομίλησε ο άγιος Γρηγόριος ο
Παλαμάς, οι μη συλλειτουργήσαντες με τους Λατινόφρονας και θανατωθέντες
Αγιορείται, ο όσιος Νικόδημος και οι λοιποί Πατέρες μας, οι εν ασκήσει και
αθλήσει διαλάμψαντες, τούτο θα είναι Θεού εγκατάλειψις. Και τα οστά μας θα
διασκορπισθούν με τα οστά των ανθρωπαρέσκων. (Ψαλμ. 52,6) Με αυτό το πνεύμα ας
ακούσουν και οι αδελφοί μας την ταπεινήν φωνήν μας.
“Ορθόδοξος
Παράδοσις και Παπισμός, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1979”
Η επικίνδυνη μόδα της «ευεξίας» που κρύβει πνευματικές παγίδες
Προειδοποίηση για τις Εκδηλώσεις Γιόγκα, Διαλογισμού και Εναλλακτικών Θεραπειών στη Βόρεια Εύβοια
Του Πρωτ. Στέφανου Στεφόπουλου
Τους τελευταίους μήνες, στη Βόρεια Εύβοια έχουν προγραμματιστεί πολλές εκδηλώσεις και retreats που υπό την προβιά της «ευεξίας», της «ηρεμίας του νου» και της «σωματικής υγείας» προβάλλουν πρακτικές όπως η γιόγκα, ο διαλογισμός, οι ενεργειακές θεραπείες και η ομοιοπαθητική.
Εκδηλώσεις όπως:
Wellness Retreat με Yoga, Breathwork & Sound Healing (Ροβιές, Ιούλιος-Αύγουστος 2025)
Yoga, Art & Mindfulness Retreat (Κάβος, 8-14 Σεπτεμβρίου 2025)
Wellness Oasis 3ήμερο Yoga Retreat (Νησί, 30 Μαΐου-1 Ιουνίου 2025)
Agia Anna Yoga & Spa Weekend (Αγία Άννα, Σεπτέμβριος 2025)
φαίνεται να έχουν κατακλύσει την περιοχή, υπόσχοντας αρμονία σώματος και πνεύματος. Ωστόσο, πίσω από αυτό το φαινομενικό καλό κρύβεται μια βαθύτερη πνευματική απάτη, που δεν πρέπει να αγνοηθεί.
Πνευματικοί και επιστημονικοί λόγοι για την ανησυχία
Στο νησί μας παρατηρείται τα τελευταία χρόνια έξαρση των λεγόμενων εναλλακτικών θεραπειών και διαλογιστικών πρακτικών, που υπόσχονται πνευματική και σωματική υγεία. Ωστόσο, μια προσεκτική εξέταση αυτών των φαινομένων από την πλευρά της Ορθόδοξης θεολογίας και της ιατρικής επιστήμης αποκαλύπτει σοβαρές επιφυλάξεις.
Η ομοιοπαθητική, για παράδειγμα, δεν αποτελεί απλώς μια εναλλακτική μορφή ιατρικής· ενσωματώνει ένα κοσμοείδωλο που βλέπει τον άνθρωπο ως φορέα «ενέργειας» και την ασθένεια ως διαταραχή ενεργειακής ισορροπίας. Η θεραπεία βασίζεται σε αραιώσεις ουσιών και «ενεργειακή μνήμη», έννοιες χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, και με φιλοσοφικό υπόβαθρο που προέρχεται από πνευματιστικά και θεοσοφικά ρεύματα, ξένα προς την Ορθοδοξία.
Παρόμοια προβληματική είναι και η τάση προς τις ενεργειακές θεραπείες, όπως το Reiki, που υποστηρίζουν την ύπαρξη παγκόσμιας ενέργειας την οποία ο άνθρωπος μπορεί να διοχετεύει ή να χειρίζεται. Αυτές οι πρακτικές βασίζονται σε αντιλήψεις ανατολικών θρησκειών και σε συστήματα που υποκαθιστούν τη θεία χάρη με απρόσωπες κοσμικές δυνάμεις. Αυτό αλλοιώνει τη χριστιανική ανθρωπολογία και μετατρέπει την υγεία σε τεχνική υπόθεση μαγείας, αντί για καρπό ζωής εν μετανοία.
Ο διαλογισμός, που συχνά προβάλλεται ως αντίστοιχος της προσευχής, είναι στην πραγματικότητα κάτι τελείως διαφορετικό. Στην Ορθόδοξη παράδοση, η προσευχή είναι μια προσωπική σχέση με τον Θεό, διάλογος του ανθρώπου με τον Δημιουργό, πράξη ταπείνωσης και εμπιστοσύνης. Αντίθετα, ο διαλογισμός επιδιώκει την ένωση με το απρόσωπο σύμπαν, την απορρόφηση του προσώπου, και τελικά την αυτοθέωση. Αυτή η πρακτική δεν έχει θέση στην Ορθόδοξη πνευματικότητα και εγκυμονεί πνευματικούς κινδύνους.
Εν γένει οι ενεργειακές θεραπείες και οι διαλογιστικές πρακτικές αποτελούν συστήματα με ιδεολογικό, φιλοσοφικό και μεταφυσικό υπόβαθρο που αντιστρατεύονται τόσο την επιστημονική προσέγγιση όσο και την ορθόδοξη χριστιανική κοσμοθεώρηση.
Το επικίνδυνο πρόσωπο της «ευεξίας»: μια σύγχρονη πνευματική απειλή
Το φαινόμενο της γιόγκα και του διαλογισμού ως «σωτήριας» μεθόδου υγείας και πνευματικής ισορροπίας βασίζεται σε διδασκαλίες που ουδεμία σχέση έχουν με τη χριστιανική πίστη και, ιδίως, την Ορθοδοξία. Η γιόγκα προέρχεται από τον ινδουισμό και έχει έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα, με πρακτικές που περιλαμβάνουν μάντρα, ενεργειακά κέντρα (τσάκρας), και στόχο την ένωση με τον απρόσωπο θεό. Ο διαλογισμός που προβάλλεται σε αυτές τις εκδηλώσεις συχνά προσεγγίζει τεχνικές βουδισμού ή νεοεποχίτικες θεωρίες, αποπροσωποποιώντας τον άνθρωπο και απομακρύνοντάς τον από τον ζωντανό Θεό.
Επιπλέον, η «ευεξία» που προωθούν αυτές οι πρακτικές συχνά συνδέεται με ενεργειακές θεραπείες όπως το Reiki, ο βιοσυντονισμός, και διάφορες μορφές ομοιοπαθητικής που δεν έχουν επιστημονική βάση και πολλές φορές κρύβουν πνευματικούς κινδύνους, παραπλανώντας ανθρώπους που αναζητούν υγεία και ψυχική γαλήνη.
Πνευματικοί κίνδυνοι και ψευδολατρεία
Οι μέθοδοι αυτές καλλιεργούν την ιδέα του «ανώτερου εαυτού» ή «ανώτερης συνείδησης», η οποία στην ουσία είναι μία πνευματική απάτη, που θέτει τον άνθρωπο ως θεό του εαυτού του και αρνείται την ανάγκη της μετάνοιας και της σχέσης με τον Χριστό. Αυτή η αυταπάτη οδηγεί σε πνευματική πτώση, αποξένωση από την Εκκλησία και τελικά σε σοβαρές συνέπειες για την ψυχική υγεία.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία καλεί σε επαγρύπνηση, καθώς αυτές οι πρακτικές αποτελούν μια σύγχρονη μορφή πλάνης και ειδωλολατρίας που δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή στους κόλπους της Εκκλησίας ή στην κοινωνία γενικότερα.
Η πραγματική ευεξία, σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση, βρίσκεται στην ένωση με τον Θεό μέσα από την προσευχή, τη συμμετοχή στα μυστήρια, τη νηστεία και την αγάπη προς τον πλησίον. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός προσφέρει τη μοναδική σωτηρία και γνήσια ειρήνη, που καμία γιόγκα ή διαλογισμός δεν μπορούν να υποκαταστήσουν. Παράλληλα, η σύγχρονη ιατρική επιστήμη προσφέρει ασφαλείς και δοκιμασμένες μεθόδους θεραπείας που πρέπει να εμπιστευόμαστε, αποφεύγοντας αμφίβολες και ανεπαρκώς μελετημένες εναλλακτικές μεθόδους.
