ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ:

ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­να­σί­ου Ἀναστασίου

Προη­γου­μέ­νου Ἱ.Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου

Ἅγια Μετέωρα 17 Ἰουνίου 2025

«Ἡ παραλαβή καί ἡ χρήση τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ καί τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας μᾶς εἰσάγουν σέ μία ἁμαρτητική βιοθεωρία ἐθελούσιας ὑποδούλωσης στήν καθοδήγηση, χειραγώγηση, ἐνοχοποίηση καί ποινικοποίηση τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, ἀντίθετα πρός τίς προδιαγραφές τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ μας».

Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ (Π.Α.) καί τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας ἀπό τήν ἑλληνική πολιτεία ἀποτελεῖ μία σημαντική ἐξέλιξη στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο τό κράτος διαχειρίζεται τήν ταυτοποίηση τῶν πολιτῶν. Παράλληλα μέ τίς ποικίλες τεχνικές, νομικές καί διοικητικές παραμέτρους, ὑπάρχουν καί οἱ βαθύτερες διαστάσεις αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς. Τό παρόν κείμενο θά ἐπιχειρήσει, σύν Θεῷ, νά ἀναδείξει κάποιες ἀπό τίς πνευματικές, θεολογικές καί ἀνθρωπολογικές ἐπιπτώσεις πού συνεπιφέρει ἡ καθολική καί ὑποχρεωτική ἐφαρμογή τοῦ Π.Α. καί τῆς ἠλεκτρονικῆς παρακολούθησης.

Εἶναι καθῆκον ὅλων μας νά μήν σιωπήσουμε. Εἶναι καθῆκον μας νά ἐκφράσουμε τήν ἱερατική καί μοναχική μας συνείδηση, τόν διαχρονικό ἁγιοπνευματικό λόγο τῶν Ἁγίων Πατέρων, τόν αὐθεντικό καί ζωντανό λόγο τῶν συγχρόνων διακριτικῶν γερόντων μας καί ὅλων ὅσοι παραμένουν πιστοί στήν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας καί πορεύονται «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι». Εἶναι καθῆκον μας νά ἀναλάβουμε τό μερίδιο τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης, ἀλλά καί τῆς εὐθύνης μας ἔναντι τῶν πνευματικῶν μας τέκνων καί πολλῶν πιστῶν, πού μᾶς ἐμπιστεύονται τήν ἀγωνία, τήν ἀνησυχία καί τήν ἀντίθεσή τους στά τεκταινόμενα.

Μία ἀντίθεση πού ἐκφράζεται μέσῳ πο­λυ­ά­ριθ­μων δι­α­μαρ­τυ­ρι­ῶν, ἀ­να­φο­ρῶν, ἀ­πο­φά­σε­ων, ἀ­να­κοι­νώ­σε­ων, κει­μέ­νων, ψη­φι­σμά­των, ἄρ­θρων, ἐ­πι­στο­λῶν, δη­μο­σι­ευ­μά­των, συ­ζη­τή­σε­ων πού πα­ρή­χθη­σαν ἀπό κλη­ρι­κούς, μο­να­χούς, φο­ρεῖς καί συλ­λό­γους.

Σκο­πός μας δέν εἶ­ναι, σέ καμ­μί­α πε­ρί­πτω­ση, νά ἐν­σπεί­ρου­με τόν πα­νι­κό ἤ νά πα­ρα­στή­σου­με τούς «προ­φῆ­τες», ἀλ­λά νά ἐ­νη­μέ­ρω­σου­με μέ βάση καί τά νεώτερα δεδομένα καί νά συμ­βά­λου­με στήν καλ­λι­έρ­γεια τῆς κα­λῆς ἀ­νη­συ­χί­ας καί τοῦ ὁ­μο­λο­για­κοῦ φρο­νή­μα­τος. Κα­τα­θέ­του­με, ἁ­πλά, τήν ἀ­νη­συ­χί­α, τόν προ­βλη­μα­τι­σμό μας, κα­θώς καί τήν ἄρ­νη­σή μας νά συ­νο­μο­λο­γή­σου­με τήν ὑ­πα­γω­γή καί τήν ἐ­θε­λού­σια δέ­σμευ­σή μας στό ἀν­τί­χρι­στο ἠ­λε­κτρο­νι­κό δε­σμω­τή­ριο καί τόν συ­σχη­μα­τι­σμό μας μέ τήν ἀ­πο­στα­σί­α τῆς ἐ­πο­χῆς μας.

Τό αὐτεξούσιο

Ἡ ψηφιακή ταυτοποίηση καί ἡ ἀριθμοποίηση τοῦ προσώπου ἐγείρουν σοβαρά θεολογικά ζητήματα. Στήν Ὀρθόδοξη παράδοση, τό πρόσωπο δέν ταυτίζεται μέ κάποιον ἀριθμό ἤ λειτουργική μονάδα τοῦ κράτους, ἀλλά εἶναι μία ἀνεπανάληπτη ὀντότητα, φορέας τῆς θείας εἰκόνας. Ἡ μετατροπή τοῦ ἀνθρώπου σέ ἀριθμό, ἰδίως μέσῳ συστημάτων ψηφιακῆς παρακολούθησης, ἀντιστρατεύεται τή θεόσδοτη ἐλευθερία, τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου καί προσβάλλει τήν ἱερότητα καί μοναδικότητα τοῦ προσώπου. Δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά ἕνα τεχνικό ἤ διοικητικό ζήτημα, ἀλλά γιά ἀλλοίωση τῆς ὀρθόδοξης ἀνθρωπολογίας.

Ἡ ἔννοια  τοῦ αὐτεξουσίου, ὅπως αὐτή διατυπώνεται στήν ὀρθόδοξη θεολογία, συνιστᾶ θεμέλιο τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Τό αὐτεξούσιο εἶναι πραγματικά μοναδική καί μεγαλειώδης δωρεά τοῦ Παναγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας πρός τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νά ἐξουσιάζει τόν ἑαυτό του, νά ἐπιλέγει ἐλεύθερα καί ἀβίαστα τόν τρόπο τῆς ζωῆς του καί τῆς δραστηριότητάς του.

Ὁ ἄνθρωπος ἔλαβε ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς ἐλεύθερης βούλησης. Ἔλαβε δηλαδή στά χέρια του τό πηδάλιο τῆς ἐλευθερίας του. Μέ τό χάρισμα αὐτό θά μποροῦσε νά κινηθεῖ πρός τήν καλή ἀλλοίωσή του, πρός τό «καθ’ ὁμοίωσιν», τήν κατά χάριν θέωσή του δηλαδή, ἀξιοποιώντας τή σύμφυτη μέ τή φύση του θεία Χάρη. Θά μποροῦσε, ὅμως, μέ τήν αὐτεξούσια κίνησή του νά ἐπιλέξει καί τή διακοπή τῆς κοινωνίας του μέ τόν Θεό καί ἑπομένως τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν σκοπό τῆς δημιουργίας του.

Ὁ Πανάγιος Τριαδικός Θεός μας χαρίζοντας στόν ἄνθρωπο τό αὐτεξούσιο, τοῦ παρέχει τή δυνατότητα καί τό δικαίωμα ὄχι μόνον νά Τόν ἀρνεῖται, ἀλλά καί νά Τόν ὑβρίζει καί νά Τόν βλασφημεῖ! Πρέπει ἀπό μόνος του ὁ ἄνθρωπος, ἐλεύθερα καί ἑκούσια, νά θέλει νά ἀγαπᾶ τόν Θεό, νά θέλει νά σωθεῖ. Γι’ αὐτό καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας χαρακτηρίζουν τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου καί ὡς ἰσόθεο, φυσικά κατά χάριν. «Ἰσόθεον γάρ ἔστι τό αὐτεξούσιον»[1], μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης.

Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Καθηγητής Δογματικῆς κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, «Δημιουργώντας ὁ Θεός ἐλεύθερο (αὐτεξούσιο) τόν ἄνθρωπο στέρησε τήν δυνατότητα καί στόν διάβολο νά ἀσκεῖ βία ἐπάνω στόν ἄνθρωπο. Ἔτσι μόνο μέ τήν πειθώ ἤ τόν δόλο [ὄχι ἀναγκαστικά] μπορεῖ ὁ πονηρός διάβολος νά ἐπηρεάσει τήν θέληση τοῦ ἀνθρώπου καί νά τόν κάνει κοινωνό τῆς ἀποστασίας του»[2].

Τό αὐτεξούσιο δέν εἶναι ἁπλῶς μία ψυχολογική ἤ κοινωνική ἰδιότητα, ἀλλά δῶρο θεϊκό, πού σχετίζεται ἄμεσα μέ τό κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν. Ὅπως ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, ἔτσι καί τό αὐτεξούσιο εἶναι ἀμετάκλητο καί ἀμετακίνητο, «ἀμεταμέλητα γὰρ τὰ χαρίσματα καὶ ἡ κλῆσις τοῦ Θεοῦ»[3] (διότι τά χαρίσματα καί ἡ κλήση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμετάκλητα).

Τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου δέν μπορεῖ νά τό ἀφαιρέσει κανείς ἐπίβουλος. Μπορεῖ, ὅμως, κάποιος μέ πάσης φύσεως πανουργίες καί μηχανορραφίες νά πειθαναγκάσει, νά ἐξαναγκάσει, νά συσκοτίσει καί τελικά νά πλανήσει τόν ἄνθρωπο, ὥστε νά ἀποδεχθεῖ εἴτε ἑκουσίως εἴτε ἀκουσίως (ἤ ἐξ ἀνάγκης) τήν ὑποταγή του σέ βλάσφημα καί ἀντίθεα κελεύσματα καί νομοθετήματα, πού στόχο ἔχουν τόν περιορισμό τῶν ἐλευθεριῶν καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁποιαδήποτε προσπάθεια περιορισμοῦ αὐτῆς τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας, ὅπως ἡ ὑποχρεωτική ἀποδοχή ἑνός ἀριθμητικοῦ προσδιορισμοῦ (Π.Α.) καί τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας ἐπιχειρεῖ νά ὑπονομεύσει, νά περιστείλει καί τελικῶς νά χειραγωγήσει τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἐπιβολή τοῦ Π.Α., πού θά συνοδεύει κάθε πολίτη σέ ὅλες τίς πτυχές τῆς δημόσιας καί ἰδιωτικῆς του ζωῆς, μετατρέπει τήν ἠλεκτρονική ταυτότητα σέ πολυεργαλεῖο καταστρατήγησης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί φαλκίδευσης τῶν ἐλευθεριῶν, παραπέποντας στή θεοποίηση τῆς πληροφορίας καί τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης καί ἀνοίγοντας διάπλατα τόν δρόμο στόν μετανθρωπισμό.

Τό φαινόμενο τοῦ μετανθρωπισμοῦ (transhumanism), μέ τήν προώθηση τῆς τεχνολογικῆς ἀναβάθμισης τοῦ ἀνθρώπου, βρίσκεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τήν Ὀρθόδοξη θεώρηση γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ εἰσαγωγή τεχνολογικῶν παρεμβάσεων στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου συνιστᾶ σοβαρή ἀπειλή κατά τῆς ἱερότητας τῆς ἀνθρώπινης ὑπόστασης. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀντικείμενο βιοτεχνολογικοῦ πειραματισμοῦ, ἀλλά πρόσωπο προορισμένο γιά κοινωνία μέ τόν Δημιουργό καί Θεό του. Σκοπός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἁγιασμός του, δηλαδή ἡ κατά χάριν θέωσή του.

Στόν ἀντίποδα τοῦ δημιουργικοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ οἱ σύγχρονες τεχνολογικές παρεμβάσεις μᾶς εἰ­σά­γουν καί μᾶς δε­σμεύ­ουν σέ ἕνα ἀ­νε­λεύ­θε­ρο, ἀν­τί­θε­ο καί ἀντίχριστο σύ­στη­μα μέ ποικίλες πνευματικές προεκτάσεις καί συνέπειες.

Βλασφημία

Ἡ ἐκούσια καί συνειδητή ἀντιστράτευση στό δημιουργικό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ συνιστᾶ βλασφημία κατά τοῦ Παναγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. Τέτοιες περιπτώσεις βλασφημίας ἀποτελοῦν οὐσιαστικά ἡ νομοθέτηση τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ  (ἄρθρο 11 τοῦ ν. 4727, ΦΕΚ 184 Α – 23/9/2020) καί τῆς ἠλεκτρονικῆς-ψηφιακῆς ταυτότητας (Ὑπουργική Ἀπόφαση 3021/19/84, ΦΕΚ Β’ 5328/7-9-2023). Κι αὐτό, διότι ὄχι μόνο διαστρέφει καί ἀμφισβητεῖ, ἀλλά καί ἀντιστρατεύεται μέ περισσή ἔπαρση καί ἀλαζονεία τόν Ἴδιο τόν Δημιουργό μας, περιφρονώντας τή μεγίστη δωρεά Του, τή θεία δωρεά τοῦ αὐτεξουσίου. Πρόκειται γιά πραγματική ἀχαριστία πρός τόν Οὐράνιο Πατέρα μας· γιά ἀνταρσία καί ἀνυπακοή πρός τό θέλημά Του· γιά παραβίαση καί καταπάτηση τῶν προδιαγραφῶν τῆς δημιουργίας μας, βάσει τῶν ὁποίων μᾶς ἔπλασε ὁ Πάνσοφος Δημιουργός μας.

Ἡ διαρκής, ὅμως, συστηματική καί στοχευμένη θεσμοθέτηση ἀντίχριστων νομοθετημάτων ἀποτελεῖ σταθερή ἐπιλογή τοῦ σύγχρονου ἀντίθεου καί ἀντίχριστου πολιτικοῦ συστήματος, πού ἐθίζει τούς ἀνθρώπους σέ ἕναν ἀνάλογο τρόπο ζωῆς, πού θά φαν­τά­ζει πλέ­ον μο­νό­δρο­μος γιά τόν κα­θέ­να.

Μία ἀκραία ἐκδήλωση, ἀλλά καί ἡ τραγικότερη, αὐτῆς τῆς βλάσφημης πολιτικῆς εἶναι ἡ πρόσφατη ψήφιση τοῦ νόμου γιά τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων (Ν. 5089/2024, ΦΕΚ Α' 27). Ὑποστήκαμε, δυστυχῶς, οἱ Ἕλληνες καί αὐτή τή μεγίστη ντροπή, νά θεσμοθετηθεῖ ἡ παρά φύσιν ἁμαρτία μέ νόμο τῆς Πολιτείας. Ἕνα νόμο πού δυστυχέστατα τόν ἐπικύρωσε καί τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας (Ὁλομέλεια ΣτΕ 30/5/2025), προσθέτοντας στό δικαίωμα τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καί τήν υἱοθεσία παιδιῶν(!). Δυστυχῶς, ἔχουμε τό τραγικό προνόμιο νά εἴμαστε ἡ πρώτη ὀρθόδοξη χώρα πού νομοθέτησε τόν πολιτικό γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων καθώς καί τό δικαίωμα υἱοθεσίας παιδιῶν.

Εἶναι πραγματικά τραγικό ὅτι οἱ ἐμπνευστές καί θεσμοθέτες τῶν ἀνίερων αὐτῶν νόμων ξεπέρασαν ἀκόμη καί τούς Σοδομίτες καί Γομορρίτες καθώς καί τούς κατοίκους στήν ἐποχή τοῦ Νῶε. Διότι ὅλοι ἐκεῖνοι, παρότι ἦσαν ὑπόδουλοι στά σαρκικά πάθη τους καί κυρίως στά παρά φύσιν ἁμαρτήματα, δέν τόλμησαν, ὅμως, νά τά νομιμοποιήσουν καί νά τά θεσμοθετήσουν μέ κάποιον θρησκευτικό ἤ πολιτικό νόμο.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως ἀποτυπώνει μέ τόν πλέον χαρακτηριστικό καί ἀποκαλυπτικό τρόπο καί ἀναδεικνύει τή βαθιά σύνδεση μεταξύ τῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί τῆς συμπεριφορᾶς του στήν κοινωνία. Κατά τόν Ἅγιο Νεκτάριο, ἡ βλασφημία δέν εἶναι μόνο προσβολή πρός τόν Θεό, ἀλλά καί ἔνδειξη ἠθικῆς κατάπτωσης πού ἐπηρεάζει τήν κοινωνική συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς λέγει συγκεκριμένα ὁ Ἅγιος:

«Ὁ βλάσφημος... ἠρνήθη τό πρός τόν Θεόν καθῆκον αὐτοῦ, ἠρνήθη τό κῦρος τοῦ θείου νόμου καί ἐγκατέλιπεν αὐτόν, ὑβρίσας καί νόμον καί νομοθέτην... Πῶς ὁ τά θεῖα ἐκφαυλίσας θέλει σεβασθῆ τά ἀνθρώπινα; Πῶς θέλει ἐκπληρώσει καθῆκον πρός τήν κοινωνίαν ὁ τό ὕψιστον τῶν ἑαυτοῦ καθηκόντων παραλιπών;»[4].

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἐπισημαίνει ὅτι ὁ βλάσφημος εἶναι ἐπικίνδυνος γιά τήν κοινωνία, διότι ἡ καρδιά του ἔχει πωρωθεῖ καί ἔχει χάσει τήν εὐαισθησία τῆς συνείδησης, καθιστῶντας τον ἱκανό γιά κάθε κακουργία. Ἄν κάποιος δέν σέβεται τόν Θεό, πῶς μπορεῖ νά σεβαστεῖ τούς ἀνθρώπους; Ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τόν Θεό ὁδηγεῖ σέ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Ἡ πνευματική κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου ἐπηρεάζει ἄμεσα τή συμπεριφορά του στήν κοινωνία. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό καί ἡ περιφρόνηση τοῦ θείου νόμου ὁδηγεῖ σέ ἠθική ἀποσύνθεση καί κοινωνική ἀνευθυνότητα.

Καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος τονίζει γιά τούς βλασφήμους τά ἑξῆς:  «Ὁ μέν ἁμαρτάνων παραβαίνει νόμον, ὁ δέ βλασφημῶν, εἰς αὐτήν ἀσεβεῖ τήν θεότητα»[5]. Γι’ αὐτό καί οἱ θεσμοθέτες ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνίερων καί ἀντίθεων νομοθετημάτων ἀσεβοῦν καί βλασφημοῦν τόν Πανάγιο Τριαδικό Θεό μας.

Ἡ ἄνεση καί ἡ βία ὡς ἐργαλεῖα ἐπιβολῆς

Ὅπως ἔχουν ἐπισημάνει πολλοί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, παλαιοί καί σύγχρονοι, βασικό σημεῖο πνευματικῆς παράλυσης καί πτώσης εἶναι οἱ ἀνέσεις. Ἡ ἄ­νε­ση ἀ­σκεῖ μί­α ἰ­δι­ό­μορ­φη βί­α καί ἀ­πο­συν­θέ­τει τήν πνευ­μα­τι­κή μας ὑ­πό­στα­ση· τμηματικά ἤ συστηματικά ἡ ἄνεση παραλύει τήν πνευματική ζωή τοῦ χριστιανοῦ καί αὐτό ὁδηγεῖ σέ εὐκολότερες πτώσεις καί ἐκ-πτώσεις τῆς πίστεως. Ὅταν ὁ χριστιανός ἀποδυναμωμένος πνευματικά, συναντᾶ καί τή βία τῆς ἐξουσίας, πολύ εὔκολα ὁδηγεῖται σέ συμβιβασμούς καί παραδίδεται στήν ἀλλοίωση τῆς συνειδήσεώς του καί τῆς πίστεώς του.

Ἡ ἄ­νε­ση σέ συνδυασμό μέ τόν φόβο δη­μι­ουρ­γοῦν ἰ­σχυ­ρή καί διαρκή ψυ­χο­λο­γι­κή ἐ­ξάρ­τη­ση στήν ὁ­ποί­α βα­σί­ζον­ται ὅ­λα τά συ­στή­μα­τα ἐ­λέγ­χου τῶν ἀν­θρώ­πων. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού ὅλες οἱ κυβερνήσεις μᾶς ὑπόσχονται καί μᾶς παρέχουν συνεχῶς πλεῖστες ὅσες ἀνέσεις καί εὐκολίες σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς, κυρίως στόν τεχνολογικό καί ψηφιακό, ἀπό τίς ὁποῖες δέν θά μποροῦμε νά ἀποδράσουμε. Ὁ φόβος καί ἡ ἐξάρτηση προκαλοῦνται ἀπό τόν κίνδυνο τῆς στέρησης, ἀπό τόν κίνδυνο νά πονέσουμε ἤ νά ὑποβληθοῦμε σέ κάποια δοκιμασία. Ἡ αἴσθηση ὅτι μπορεῖ νά μήν ἀπoλαύσουμε ὅσα ἐπιθυμοῦμε ἤ ὅτι θά ἀπωλέσουμε αὐτά στά ὁποῖα εἴμαστε προσκολλημένοι ἤ ὅτι θά ἐκδιωχθοῦμε, μᾶς προκαλεῖ ἔντονο καί διαρκή φόβο καί ψυχολογική βία. Ὅλες αὐτές οἱ παρεχόμενες καί ἐπιβαλλόμενες ἀνέσεις στίς ὁ­ποῖ­ες ἐθιζόμαστε καί ἀ­πό τίς ὁ­ποῖ­ες δέν δι­α­νο­ού­μα­στε κἄν νά ἀ­πεγ­κλω­βι­στοῦ­με, μᾶς εἰ­σά­γουν σέ ἕ­ναν μο­νό­δρο­μο ἀπό τόν ὁποῖο τελικά ἀδυνατοῦμε νά ἐπιστρέψουμε.

Γι’ αὐτό καί σύγχρονοι ἐνάρετοι καί διακριτικοί γέροντες τονίζουν ὅτι «ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καί οἱ ἅγιοι στενοχωροῦνται πολύ καί δέν θέλουν νά πάρουμε οὔτε Προσωπικό Ἀριθμό οὔτε ἠλεκτρονικές ταυτότητες».

Ἡ παραλαβή προσωπικοῦ ἀριθμοῦ καί ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας δέν συνιστοῦν βεβαίως τή μεγάλη καί ὁριστική πτώση τοῦ χαράγματος. Ἁγιογραφικά καί πατερικά ΜΟΝΟ τό χάραγμα εἶναι ἡ ΠΤΩΣΗ, πού μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό καί τήν Αἰώνιο Βασιλεία Του τελειωτικά καί ἀνεπίστροφα. Τό χάραγμα θά δοθεῖ μόνο μέ τή συγκατάθεσή μας πού θά ἰσοδυναμεῖ μέ ξεκάθαρη ἄρνηση τοῦ Θεοῦ. Ὁ προσωπικός ἀριθμός καί οἱ ἠλεκτρονικές ταυτότητες εἶναι βέβαια πτώσεις, πού μποροῦν, ὅμως, νά ἰατρευθοῦν μέ εἰλικρινή καί ἔμπρακτη μετάνοια. Πῶς, ὅμως, μποροῦμε νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θά προλάβουμε νά μετανοήσουμε, πρίν ἔλθει ὁ θάνατος, καθώς κανείς δέν γνωρίζει πόσο θά ζήσει καί ἄν θά ἔχει χρόνο νά μετανοήσει.

Ἡ ἐπέλαση τῆς τεχνητῆς νοημοσύνης, χωρίς ὅρους καί ὄρια, μέ ἀπρόβλεπτα ἀποτελέσματα καί συνέπειες στή ζωή τῶν ἀνθρώπων· ἡ συνεχής παρακολούθηση, βαθμολόγηση, ἀξιολόγηση τοῦ ἀνθρώπου μέ βάση τό μοντέλο τῆς Κίνας· ἡ ἐπιβολή ποινῶν καί εἰδικῶν συμπεριφορῶν δημιουργοῦν μία συνθήκη ἐξαναγκασμοῦ ἀπό τήν ὁποία πολύ δύσκολα θά μποροῦμε νά ἐξέλθουμε.

Τό ἴδιο δύσκολο ἕως ἀδύνατο θά εἶναι νά ἀπεγκλωβιστοῦμε καί νά ἀπεξαρτηθοῦμε ἀπό τήν ψυχοφθόρο συνήθεια τῶν ὑπερβολικῶν ἀνέσεων καί τεχνολογικῶν εὐκολιῶν μέ μοιραία συνέπεια οἱ προδρομικές αὐτές πτώσεις νά μᾶς ὁδηγήσουν τελικά στή μεγαλύτερη καί ἀνεπανόρθωτη πτώση τοῦ χαράγματος.

Κατά συνέπεια, ὁ προσωπικός ἀριθμός καί ἡ ἠλεκτρονική ταυτότητα δέν εἶναι μία ἁπλή πτώση, πού συγχωρεῖται μέ μία τυπική ἐξομολόγηση. Ἡ μετάνοια ἀπαιτεῖ θλίψη, στενοχωρία καί ἀποκατάσταση τῆς πτώσης, πράγμα πολύ δύσκολο ἕως ἀκατόρθωτο. Δέν εἶναι εὔκολο νά ἀφήσει κανείς τίς πάμπολλες ἀνέσεις καί διευκολύνσεις πού τοῦ παρέχει τό σύστημα καί νά ἐπιστρέψει στήν πτωχεία, τήν ἀφάνεια, τίς δυσκολίες καί νά τεθεῖ ἐκτός τοῦ κοινωνικοῦ σώματος.

Ὁ ἐνάρετος καί διακριτικός μακαριστός γέροντας Μελέτιος Κυραλάκης (ἐκοιμήθη στίς 7 Δεκμβρίου τοῦ 2024 σέ ἡλικία 96 ἐτῶν), ὁ πρώην ἐρημίτης ἁγιορείτης μοναχός, σέ συνάντησή μας στίς 9 Ἰουλίου 2024 μᾶς ἔλεγε ὅτι: «Ὁ προσωπικός ἀριθμός καί ἡ ταυτότητα εἶναι δίδυμα· ὅποιος θά πάρει τόν ἀριθμό θά πάρει καί τήν ταυτότητα. Ἡ ταυτότητα εἶναι σκλαβιά καί βαρβαρότητα πού θά τήν ἐπιλέξει κανείς μόνος του».

Ἡ παραλαβή καί ἡ χρήση τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ καί τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας μᾶς εἰσάγουν σέ μία ἁμαρτητική βιοθεωρία ἐθελούσιας ὑποδούλωσης στήν καθοδήγηση, χειραγώγηση, ἐνοχοποίηση καί ποινικοποίηση τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς, ἀντίθετα πρός τίς προδιαγραφές τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ μας.

Γι’ αὐ­τό καί ἀρ­νού­μα­στε ἐκ τῶν προ­τέ­ρων τήν εἴ­σο­δό μας στό συγ­κεν­τρω­τι­κό, ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κό, ὀ­λέ­θριο, ἀν­τί­θε­ο καί ἀν­τί­χρι­στο αὐ­τό σύ­στη­μα. Ἀρ­νού­μα­στε ἐξ ἀρ­χῆς ὁ­ποι­α­δή­πο­τε δέ­σμευ­ση καί πα­γί­δευ­σή μας σέ μί­α ἀ­δι­έ­ξο­δη καί θα­νά­σι­μη πνευ­μα­τι­κά πο­ρεί­α ἀ­πό τήν ὁ­ποί­α δέν θά ἔ­χου­με τή δύ­να­μη καί τή δυ­να­τό­τη­τα νά ἐ­ξέλ­θου­με. Ἀρ­νού­μα­στε νά προχωρήσουμε σέ ὀ­λι­σθη­ρούς μο­νό­δρο­μους χω­ρίς ἐ­πι­στρο­φή· ἀρ­νού­μα­στε νά γί­νου­με ὄρ­γα­να τῶν ἀν­τί­θε­ων δυ­νά­με­ων τῆς σύγ­χρο­νης ἀ­πο­στα­σί­ας· ἀρ­νού­μα­στε τίς με­θο­δεῖ­ες τῆς Νέ­ας Ἐ­πο­χῆς, τῆς Παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης καί τῆς Νέ­ας Τά­ξης Πραγ­μά­των.

Ἀρνούμαστε, τέλος, τήν ἐθελούσια ἐκχώρηση τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας μας καί τή μετατροπή μας ἀπό πρόσωπα μέ ὄνομα σέ ἀπρόσωπους ἀριθμούς. Ὁ διάβολος μισεῖ τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τό ὄνομα πού παίρνει ὁ κάθε χριστιανός. Μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα ἐκθρονίζεται ὁ διάβολος πού ἐμφωλεύει στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί εἰσέρχεται καί ἐγκαθίσταται τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ταυτόχρονα ὁ κάθε χριστιανός ἀποκτᾶ προσωπικό φύλακα καί συνοδό ἄγγελο. Μέ τό χριστιανικό δἐ ὄνομα, τό ὄνομα τῆς Παναγίας ἤ τῶν Ἁγίων, ὁ κάθε χριστιανός ἀποκτᾶ καί προστάτη Ἅγιο πού εὔχεται καί μεσιτεύει γιά τή ζωή του καί τή σωτηρία του.

Δυστυχῶς, σήμερα, πολλοί ἄνθρωποι συζοῦν χωρίς θρησκευτικό γάμο καί δέν βαπτίζουν τά παιδιά τους. Πρόκειται γιά μία τραγική συνήθεια, ἡ ὁποία ἔχει ἤδη ξεκινήσει καί αὐξάνεται γεωμετρικά, προσφέροντας πολύ μεγάλη χαρά καί ἱκανοποίηση στόν διάβολο.

Κατά τόν Ἅγιο Νεκτάριο, «Ὁ βλάσφημος εἶναι ἐπίορκος, διότι ἠθέτησε τήν ἐν τῷ βαπτίσματι ὁμολογίαν του, ὑποσχεθείς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅτι συντάσσεται αὐτῷ [τῷ Χριστῷ]· ὁ βλάσφημος ἠρνήθη τόν Χριστόν!»[6].

Ἄς μήν λυπήσουμε τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό μας, τήν Παναγία μας καί τούς ἁγίους μας. Ἄς πράξουμε, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, τό πρέπον πού εἶναι νά ἀρνηθοῦμε τόν προσωπικό ἀριθμό καί τήν ἠλεκτρονική ταυτότητα μέ ὅποια θυσία καί ὅποιο κόστος. Ὁ Κύριός μας, βλέποντας τήν ὁμολογία μας, θά φροντίσει ὁ Ἴδιος, ὡς στοργικός Πατέρας, γιά τά παιδιά Του.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν σωτήρα τοῦ γένους μας: «Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται. Αὐτά τά δύο ὅλος ὁ κόσμος νά πέσῃ, δέν ἠμπορεῖ νά σᾶς τά πάρη, ἐκτός καί τά δώσετε μέ τό θέλημά σας»[7].

Ἄς μήν τά ἐκχωρήσουμε, λοιπόν, καί ἄς ἐκφράσουμε τήν ἀντίστασή μας μέ τήν χάρη, τήν εὐλογία καί τήν δύναμη τοῦ Παναγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας καί τίς πρεσβεῖες τῆς Κυρίας μας Θεοτόκου καί τῶν μυριάδων Ἁγίων μας, μέ ἡρωικό καί ὁμολογιακό φρόνημα, προσευχή καί μετάνοια.

Καί ἐπιτέλους ἄς βροντοφωνάξουμε παντί σθένει καί πάσῃ δυνάμει στά βλάσφημα καί ἀπάνθρωπα σχέδιά τους, τήν πιό ὄμορφη, τήν πιό ἔνδοξη, τήν πιό ἡρωική ἑλληνική λέξη: ΟΧΙ !!!

ΟΧΙ στόν Προσωπικό Ἀριθμό

ΟΧΙ στή νέα ἠλεκτρονική ταυτότητα

ΟΧΙ στή Νέα Τάξη Πραγμάτων           

Μέγα τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος

---

[1] Ἁγίου Γρη­γο­ρίου Νύσ­σης, Εἰς τοὺς κοι­μη­θέν­τας, G.N.O. IX.1, σ. 54.1-10, ΕΠΕ 10, σελ. 182-183. Μετάφραση: Ἐπειδή δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὅμοιος μέ τόν Θεό καί μακάριος, τιμημένος μέ τό αὐτεξούσιο (γιατί ἡ αὐτεξουσιότητα καί ἡ ἐλευθερία εἶναι ἰδιότητες τῆς θείας μακαριότητας)... Ἄν δηλαδή ἀποσποῦσε τήν ἀνθρώπινη φύση μέ τήν βία καί τόν καταναγκασμό ἀπό ὅ,τι τῆς ἄρεσε, ὅταν εἶχε ὁρμήσει σύμφωνα μέ τήν αὐτεξούσια κίνησή της σέ πράγματα ἀνεπίτρεπτα, τό γεγονός θά ἦταν ἀφαίρεση τοῦ ἐξαίρετου ἀγαθοῦ καί ἀποστέρηση τῆς ἰσόθεης τιμῆς (γιατί τό αὐτεξούσιο εἶναι ἰσόθεο).

[2] Ὁμιλία στούς φοιτητές τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, Holy Cross, τῆς Βοστώνης, Η.Π.Α., τό ἐαρινό ἑξάμηνο τοῦ 2005

[3] Ρωμ. 11, 29

[4] Ἁγίου Νεκταρίου, Μελέτη περί βλασφημίας, Ἅπαντα, τόμ. Ε΄,  Ἱ. Μ. Ἁγ. Τριάδος Αἰγίνης, Ἀθῆναι 2011, γραμμή 1061-1067, σελ. 143

[5] Μεγάλου Ἀθανασίου, Ἐπιστολή πρός τόν αὐτόν Σεραπίωνα ὁμοίως περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, PG26, 653Β, στό ἁγ. Νεκταρίου, Μελέτη περί βλασφημίας, ὅ.π., γραμμή 1115-1117, σελ. 146

[6] Ἁγίου Νεκταρίου, Μελέτη περί βλασφημίας, ὅ.π.,  γραμμή 1039-1042, σελ. 143

[7] Ἁγ. Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ, Διδαχή Δ’

 

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 17η Ιουνίου 2025 

ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ…

(Σχόλιο σε άρθρο παπικού «αρχιεπισκόπου»)

      Η αγάπη είναι βασική χριστιανική αρετή, την οποία δίδαξε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, κύρια με το προσωπικό Του παράδειγμα, «κενώνοντας» τον εαυτό Του από τη άρρητη θεία δόξα Του, γενόμενος άνθρωπος, «υιός ανθρώπου», για να απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος από την αιχμαλωσία του Σατανά, την δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο. Με την Ενανθρώπησή Του πραγματοποίησε «τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ» (Εφ.2,14-16). 

Ήρθε ευαγγελιζόμενος την πολυπόθητη ειρήνη, να συμφιλιώσει την σπαρασσόμενη ανθρωπότητα από την έχθρα, την οποία σπέρνει ο «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» διάβολος (Ιωάν.8,44), να ενώσει τους «μακράν» με «τους εγγύς» σε ένα σώμα και εν «ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν Πατέρα», ώστε στο εξής να μην είμαστε «ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ» (Εφ.2,19-20).

     Αυτό είναι το άμετρο μέγεθος της θείας αγάπης, ο «Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ» (Εφ.2,4-5).     

    Αυτή είναι λοιπόν η νέα κοινωνία της ειρήνης και της αγάπης, που ευαγγελίστηκε ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας Χριστός, η οποία δεν είναι ένα αφηρημένο σχήμα και μέγεθος, αλλά μια απτή πραγματικότητα, τουτ’ έστιν, η Αγία Του Εκκλησία, το δικό Του Σώμα, του οποίου κεφαλή είναι ο Ίδιος, καθότι, «αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας» (Κολ.1,18). Όσοι ενσυνείδητα ενσωματώνονται σε αυτό, βιώνουν από αυτή τη ζωή της βασιλεία του Θεού!

     Αλλά ο μισόκαλος και μισάνθρωπος διάβολος πασχίζει εξ’ αρχής να προσβάλλει το πανάγιο αυτό Σώμα του Χριστού, να ματαιώσει τη σωτηρία των ανθρώπων, δια των αιρέσεων. Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια η Αγία μας Εκκλησία δέχεται τα βέλη των αιρετικών, χωρίς φυσικά να καταλύεται οντολογικά η ίδια, αλλά να αποσπώνται μέλη της και να εντάσσονται στις αιρετικές ομάδες.

    Τι είναι η αίρεση; Παραχάραξη, νόθευση κουτσούρεμα της αλήθειας, η οποία είναι βασική προϋπόθεση της σωτηρίας. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας έδωσε τιτάνιους αγώνες στην ιστορική της πορεία, ώστε να διασώσει την αλήθειά της και να καταδείξει τις πλάνες ως «σπέρματα του διαβόλου».

     Δυστυχώς όμως στις δύστηνες ημέρες μας, κατά την οποία η αμαρτία έχει υπερπερισσεύσει και οι πλάνες έχουν υπερπληθυνθεί, ο διάβολος εφεύρε νέα δόλια μέθοδο να σπέρνει πλάνες και να αμβλύνει τις χαώδεις διαφορές τους με την σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας. Βλέποντας ότι η κατά μέτωπον επίθεση εναντίον Της δεν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα, μηχανεύτηκε  την «αγαπολογία». Δι’ αυτής υποβαθμίζει την αξία και την μοναδικότητα της αλήθειας, ως βασική προϋπόθεση της σωτηρίας και προβάλλει μια περίεργη και σκιώδη αγάπη, ως βάση της διασαλευθείσας ενότητας του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου. Άλλωστε το αίτημα της αγάπης, σε έναν σπαρασσόμενο κόσμο, γεμάτο έριδες και αντιθέσεις, γίνεται θελκτικό και αποδεκτό από πολλούς.

     Έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές με το πρόβλημα της σύγχρονης «αγαπολογίας» και επισημάναμε τις μεγάλες αόρατες παγίδες που κρύβει. Και δεν θα πάψουμε να ασχολούμαστε, όταν μάλιστα διαπιστώνουμε προκλήσεις από μέρους των αιρετικών.

      Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από δημοσίευμα γνωστού παπικού «αρχιεπισκόπου», με τίτλο: «Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω…»[1]. Σ’ αυτό, αφού παραθέτει έναν καταιγισμό «αγαπολογίας», σαν να θεωρεί ότι δεν γνωρίζουμε ότι ο Παπισμός δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη. Σαν να νομίζει ότι η ιστορία έχει απαλείψει το μισάνθρωπο και εγκληματικό του παρελθόν της τελευταίας χιλιετίας, καίγοντας στην πυρά εκατομμύρια «αιρετικούς» και «απίστους» με την σατανική «Ιερά Εξέταση», τις γενοκτονίες τύπου «νύχτας Αγίου Βαρθολομαίου», τις σταυροφορίες, τα εγκλήματα της ουνίας, το φοβερό και ανείπωτο έγκλημα κατά των Ορθοδόξων Σέρβων με τους 880.000 νεκρούς, τις χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας από χιλιάδες εγκληματίες φραγκοπαπάδες, κ.α. Νομίζει ο εν λόγω παπικός «κληρικός» και οι συν αυτώ, φορώντας την προσωπίδα της «αγάπης», μπορεί να μας παραπλανήσουν, να μας παρουσιάσουν το επίπλαστο, το δήθεν «αγγελικό πρόσωπο» του Παπισμού, ο οποίος κυριολεκτικά τα χέρια του στάζουν ποταμούς αιμάτων αθώων, των οποίων το μόνο «έγκλημά» τους ήταν (και είναι) ότι δεν σκύβουν το κεφάλι και δεν κλίνουν τα γόνατα στον αυτοανακηρυγμένο «αντιπρόσωπο του Χριστού στη γη», στον κυριευμένο από αβυσσαλέα εωσφορική έπαρση φράγκου καταληψία του άλλοτε ορθοδόξου πατριαρχικού θρόνου της Δύσεως, του «Πάπα»!

     Ο εν λόγω «αγαπολόγος» παπικός «αρχιεπίσκοπος» με περισσή …αγάπη, στιγματίζει όσους δεν χαρήκαμε με την εκλογή του νέου «Πάπα»! Έγραψε: «Υπάρχει μία κακόβουλη συνήθεια, όταν στον κόσμο συμβαίνει κάποιο ευτυχισμένο παγκόσμιο γεγονός που αφορά την πλειονότητα των ανθρώπων, μια μερίδα κακόβουλων αρθρογράφων να δημοσιεύουν άρθρα τα οποία προσπαθούν “επί ματαίω” βέβαια, να δηλητηριάσουν την πανηγυρική ατμόσφαιρα και να δημιουργήσουν μία περίεργη εχθρική κατάσταση σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων η ποία γιορτάζει και πανηγυρίζει το ευχάριστο αυτό γεγονός. Τέτοια παραδείγματα παρατηρούμε πχ  για τις εορτές των Χριστουγέννων, την Εορτή των εορτών που είναι το Πάσχα κλπ. Αυτό διαπιστώνω ότι συμβαίνει και τον τελευταίο καιρό με το ευχάριστο γεγονός την εκλογή του νέου Πάπα Λέοντα ΙΔ’ η οποία ενώ  αφορά άμεσα ενάμισι δισεκατομμύριο  πιστών που ανήκουν στην Καθολική Εκκλησία δεν αφήνει αδιάφορους και όλους τους Χριστιανούς αλλά και κάθε άνθρωπο καλή θέλησης».

     Να γνωρίσουμε στον παπικό «κληρικό» πως η εκλογή ενός αιρεσιάρχη και κύρια ενός εκ των χειρίστων αιρετικών, όπως είναι ο «Πάπας», σίγουρα δεν αφήνει αδιάφορους χριστιανούς, όχι τους συνειδητούς πιστούς, αλλά τους αδιάφορους, ως προς την πίστη! Για μας τους συνειδητούς Ορθοδόξους, οι οποίοι γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι η αίρεση και τι είναι ο αιρετικός Παπισμός, η εκλογή κάθε αιρεσιάρχη και μάλιστα του αρχηγέτη των αιρεσιαρχών του «Πάπα», όχι μόνο ευκαιρία για πανηγυρισμούς δεν μπορεί να είναι, αλλά μάλλον γεγονός θρήνων και οδυρμών! Η εκλογή του νέου «Πάπα», όχι μόνο δεν μπορεί να λογιστεί από μέρους μας «ευτυχισμένο παγκόσμιο γεγονός που αφορά την πλειονότητα των ανθρώπων», αλλά μάλλον διαιώνιση μιας ζοφερής κατάστασης. Εκλογή ενός ακόμη αιρεσιάρχη, ο οποίος θα κρατεί πολλά εκατομμύρια οπαδών του (σ.σ. όσα του έχουν απομείνει) μακριά από την σώζουσα αγκαλιά της Εκκλησίας του Χριστού. Αυτή η «πλειονότητα των ανθρώπων», δηλαδή το ενάμισι δισεκατομμύριο οπαδών της παπικής «εκκλησίας», (για το αριθμό, που επαίρεται), είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται εγκλωβισμένοι στις δεκάδες φρικώδεις παπικές αιρέσεις, μη έχοντας ελπίδα  σωτηρίας.

     Βεβαίως και δεν χαιρεκακούμε και ούτε διακατεχόμαστε από «κακόβουλες συνήθειες», όπως μας προσάπτει την μομφή, αλλά με πραγματικό πόνο ψυχής, ασκούμε το αναφαίρετο και δημοκρατικό μας δικαίωμα της κριτικής. Ας καταλάβει ο παπικός «αρχιεπίσκοπος» ότι η Ορθοδοξία μας σεβόμενη το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, δεν είναι Παπισμός, ο οποίος διαιωνίζει τον απάνθρωπο και βάρβαρο φραγκικό φεουδαρχισμό, καταστρατηγώντας την ανθρώπινη ελευθερία, την ελευθερία του λόγου και την κριτική. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας διασώζει, μόνον Αυτή, την αρχέγονη και ανόθευτη χριστιανική διδασκαλία περί ελευθερίας, «γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελεθερώση υμάς»  (Ιωάν.8,32) και «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν» (Μάρκ.8,34), μη καταδυναστεύοντας και μη βιάζοντας κανέναν να γίνει με τη βία χριστιανός ορθόδοξος. Είναι απόλυτα ιστορικά βεβαιωμένο ότι κανένας άνθρωπος δεν διώχτηκε ποτέ, πολλώ δε μάλλον δεν βασανίστηκε και δεν θανατώθηκε για τις προσωπικές του επιλογές από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Το «προνόμιο» της καταναγκαστικής  φίμωσης και της καύσης στην πυρά, κάθε αντιτιθέμενου το έχει η αιματοβαμμένη «εκκλησία» του παπικού «αρχιεπισκόπου»!

     Εκφράζει επίσης την λύπη του, γιατί υπάρχουν ορθόδοξοι που δεν συμμερίζονται την  άποψη για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα.  Για το ότι δεν συμμεριζόμαστε αυτή την άποψη, ή μάλλον την θέληση κάποιων εκκλησιαστικών προσώπων το έχουμε αναλύσει με προηγούμενη ανακοίνωσή μας με τίτλο: «ΟΧΙ ΜΟΝΟ «ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ», ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ!»[2]. Διότι, όπως τονίσαμε και αναλύσαμε επαρκώς «Δυστυχώς για τον παπικό “αρχιεπίσκοπο”,  δεν εορτάζουμε το ίδιο Πάσχα, και εξηγούμεθα: Η Μία και Αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού εορτάζει το Άγιο Πάσχα, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, ίδια και απαράλλακτα, όπως η αρχαία Εκκλησία. Όπως ορίζεται μέσα από τις Άγιες και θεόπνευστες Γραφές και κατανοήθηκε και ορίστηκε από τις Άγιες Συνόδους. […]  Αλλά δυστυχέστατα, η παποσύνη έφτασε στην κατάντια να παραλλάξει και το περιεχόμενο του Πάσχα, με το πλέον βλάσφημο παπικό “δόγμα”: “Περί Ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης”. Ο Χριστός δεν ήρθε ως σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου, αλλά για να “ικανοποιήσει την τρωθείσα θεία δικαιοσύνη, εξαιτίας της ανθρώπινης ανταρσίας κατά του Θεού”! Ήρθε στην ουσία να “σώσει” το Θεό και όχι τον άνθρωπο! Σύμφωνα με αυτή την βλασφημία το Αίμα του Χριστού και τα φρικτά άλγη της σταυρώσεως “καταλάγιασαν την θεία οργή” και ως εκ τούτου “συντελέστηκε η σωτηρία”! Κατά συνέπεια, εμείς οι ορθόδοξοι τιμάμε την αγία ημέρα του Πάσχα τον αληθινό Θεό Πατέρα της αγάπης και των οικτιρμών, ενώ εκείνοι τιμάνε έναν αιμοσταγή, σαδιστή και οργίλο “θεό”, ο οποίος διψά για εκδίκηση, προκειμένου να καταλαγιάσει η οργή του! Εμείς τιμάμε τον δι’ ημάς παθόντα, θανόντα και αναστάντα αληθινό Χριστό, ο Οποίος σαρκώθηκε για να απελευθερώσει τον άνθρωπο από την αιχμαλωσία του Σατανά, την δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο, ενώ εκείνοι έναν “Χριστό”, “θύμα” της θείας οργής, του σαδιστή “Θεού” του αιρετικού δυτικού Χριστιανισμού! Κι’ ακόμα έναν «Χριστό» άγνωστο στην Εκκλησία, ο οποίος «εκπορεύει» το Άγιο Πνεύμα!»!

      Ο παπικός «αρχιεπίσκοπος», με μια απίστευτα ρηχή θεολογική και ιστορική αναφορά του, θέλησε να εξάρει τον φετινό εορτασμό των 1700 χρόνων από την σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, θέλοντας να παρουσιάσει την «εκκλησία» του ότι δήθεν την τιμά, καθότι, όπως σημείωσε: «το Θεόπνευστο δώρο που πρόσφερε στην Εκκλησία του Χριστού η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας, και το οποίο δώρο συμπλήρωσε η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως που είναι το “ΣΥΛΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ” της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Η Καθολική Εκκλησία όταν απαγγέλει το αυτό το Σύμβολο της Πίστεως της Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως στην ελληνική γλώσσα  χρησιμοποιεί το πρωτότυπο κείμενο, χωρίς δηλαδή την επεξηγηματική σύνθετη λέξη “filioque”, η οποία στα λατινικά αποδίδει καλύτερα το ελληνικό ρήμα “εκπορεύομαι” το οποίο και αναφέρεται στην εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος»!

      Αυτή είναι λοιπόν η «τιμή» της παπικής «εκκλησίας» προς την Αγία Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, να παραχαράσσει το «ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ», με «την επεξηγηματική σύνθετη λέξη “filioque”»! Οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Α΄ και Β΄ Οικουμενικών Συνόδων, το διατύπωσαν λάθος και έπρεπε να έρθει ο αιρετικός φραγκικός Παπισμός να το συμπληρώσει! Αλλά ο λαλίστατος παπικός «αρχιεπίσκοπος» παρασιωπά ότι η φρικτή αίρεση του φιλιόκβε έχει φραγκική προέλευση και έχει καταδικασθεί από μια σειρά Συνόδων, όπως αυτή της Κωνσταντινουπόλεως 879-880 (Η΄ Οικουμενική) και την συνυπογραφή (της ακόμα Ορθόδοξης) Εκκλησίας της Δύσης και του τότε Ορθοδόξου Πάπα Ιωάννου!  

        Αλλά, τι αξία έχει να μας το διατυμπανίζει κάθε φορά ότι οι εν Ελλάδι παπικοί απαγγέλλουν το «Πιστεύω» χωρίς την αιρετική προσθήκη; Καμιά! Διότι μόνο λεκτικά την αρνούνται. Η επόμενη παράγραφος του άρθρου του το αποδεικνύει: «Ποιος αρνείται ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται  εκ του Πατρός και πέμπεται  στην Εκκλησία εκ του  Υιού;. “Όταν δε έλθη ο Παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας ο παρά του Πατρός εκπορεύεται…..”» (Ιωάν.15:26-27)»! Το αρνείται η Ίδια η Εκκλησία, η οποία με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος κατανόησε ότι άλλο πράγμα είναι η εκπόρευση και άλλο η εν χρόνω πέμψη! Η Εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα ορίζει την ίδια την προαιώνια προέλευση και τον τρόπο ύπαρξής Του. Αντίθετα η εν χρόνω πέμψη Του στον κόσμο, η οποία έγινε με την παράκληση του Υιού, «εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα» (Ιωάν.14,16) και «ο δε Παράκλητος το Πνεύμα το Άγιον, ό πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα ά είπον υμίν» (Ιωάν.14,25-26) έχει εντελώς διαφορετική σημασία. Η εκπόρευσή Του γίνεται μόνον από τον Πατέρα, κατά ρητή ρήση του Κυρίου: «το Πνεύμα της αληθείας ο παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιωάν.14,27). Αν εκπορεύεται και εκ του Υιού ο Χριστός θα μας το αποκάλυπτε!

       Στη συνέχεια ο παπικός «αρχιεπίσκοπος» γίνεται λίαν αποκαλυπτικός για το πώς ο νέος «Πάπας» Λέων 14^ος βλέπει την Ορθόδοξη Εκκλησία μας: «Ήταν λοιπόν φυσικό, μετά τον θάνατο του, (σ.σ. του “Πάπα” Φραγκίσκου) ο άξιος διάδοχός του να προχωρήσει στην υλοποίηση της επιθυμίας του αφού είναι επιθυμία και όλης της Καθολικής Εκκλησίας. Γι’ αυτό και στην πρώτη συνάντηση που είχε με τον Παναγιότατο Αδελφό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, του  δήλωσε ότι επιθυμεί  να προχωρήσει μαζί του στην υλοποιήσει μαζί την ευλογημένης από το Θεό απόφασή τους. Και αυτό διότι και αυτός όπως όλοι οι προκάτοχοι του θέλει να συμβάλει στην πορεία των Χριστιανών προς την ενότητα. Μια ενότητα που δε σημαίνει ομοιότητα, αλλά, όπως ο ίδιος εξέφρασε ήδη από τις πρώτες ημέρες της Ποντιφικής του αποστολής: “Παρόλο που  δεν μπορούμε να πούμε ότι με όλους τους Χριστιανούς αποτελούμε τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και από σεβασμό προς αυτούς, σε κάθε περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι όλοι μαζί είμαστε η μόνη “Κοινότητα των μαθητών του Χριστού”»! Και επεξηγεί ο παπικός «κληρικός»: «Στην αυτογνωσία της Καθολικής Εκκλησίας υπάρχει η πεποίθηση ότι είναι η αρχική Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός, η οποία υπάρχει σε αυτήν. Αλλά αυτή η πεποίθηση δεν αποκλείει ότι, από μια άλλη άποψη, μπορούμε να μιλήσουμε για τη μόνη “Κοινότητα των μαθητών του Χριστού” που σχηματίζουμε από όσους  δέχονται τον Χριστό, τον αγαπούν και τον προσκυνούν με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ως αληθινό άνθρωπο και ως τον «ομοούσιο Υιό του Θεού Πατέρα»»!

     Ως τώρα γνωρίζαμε, ότι μετά το «Περί Οικουμενισμού» διάταγμα της Β΄ Βατικανής «Συνόδου» (1962-1965), το Βατικανό αναγνώριζε «εκκλησιαστικότητα» και τις εκτός της παπικής «εκκλησίας» «εκκλησίες», καθώς και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, έστω και «ελλειμματική», όπως την χαρακτήριζε. Αλλά, με την ως άνω σαφή δήλωσή του, ο νέος «Πάπας» Λέων 14^ος, δεν τις θεωρεί ως Εκκλησίες, αλλά ως «Κοινότητα των μαθητών του Χριστού»! Και όλα αυτά ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχη.

     Με άλλα λόγια ο νέος «Πάπας» 14^ος, ως συνεχιστής του «σκληρού» «Πάπα» Λέοντα 13^ου (1878-1903), του οποίου επέλεξε το όνομα και ο οποίος έστελνε «τελεσίγραφα» στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για την υποταγή της «αιρετικής» και «σχισματικής» Ορθόδοξης Εκκλησίας στην εξουσία του, δεν αναγνωρίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ως Εκκλησία και ζητά εμμέσως πλην σαφώς την υποταγή της στην εξουσία του! Μας «κάνει τη χάρη» να μας «τσουβαλιάζει» με την πανσπερμία των αιρετικών ομάδων του κατακερματισμένου χριστιανικού κόσμου και μας εντάσσει στην κατηγορία της «Κοινότητας των μαθητών του Χριστού», ανήκοντες απλά σε αυτούς που «δέχονται τον Χριστό, τον αγαπούν και τον προσκυνούν με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ως αληθινό άνθρωπο και ως τον «ομοούσιο Υιό του Θεού Πατέρα»»! Απίστευτα πράγματα!

      Κατόπιν επανέρχεται στο θέμα του συνεορτασμού του Πάσχα, επισημαίνοντας: «Συχνά τον τελευταίο καιρό γίνεται αναφορά στην πρόθεση του Πάπα και του Οικουμενικού Πατριάρχη να μελετήσουν τρόπους για τον συνεορτασμού της Εορτής των εορτών του Πάσχα του Κυρίου. Τι το πιο όμορφο θα μπορούσε να συμβεί, αν πράγματι αυτό αποφασιστεί όχι μόνο από τον Πάπα και τον Οικουμενικό αλλά και από την πρώτη Πενταρχία των Πατριαρχών. Προσωπικά πιστεύω ότι τότε θα γίνει μεγάλη χαρά και στον Ουρανό και στη Γη»! Απαντάμε στον παπικό «αρχιεπίσκοπο», πως για να καθίσει ο «άγιος πατέρας» του μαζί με τους Προκαθημένους της «πρώτης» Πενταρχίας των Πατριαρχών, απαιτείται να απεκδυθεί την εωσφορική του έπαρση, να γίνει, όπως ορίζει η δισχιλιόχρονη παράδοση της Εκκλησίας, ίσος προς ίσους με τους Ορθοδόξους Πατριάρχες, όπως ήταν οι ορθόδοξοι Πάπες μέχρι την εκδίωξή τους από τους αιρετικούς και βαρβάρους Φράγκους τον 11^ο αιώνα, και ταυτόχρονα αποβάλλοντας τις δεκάδες παπικές πλάνες. Μόνο τότε θα γίνει μεγάλη χαρά και στον Ουρανό και στη Γη! Στην αντίθετη περίπτωση, μόνο οδυρμός μπορεί να γίνει! Αν «κάτι τέτοιο αποφασιστεί μόνο ο Διάβολος θα δυσαρεστηθεί», έγραψε, αλλά αυτός είναι που θα χαρεί και θα πανηγυρίζει!

      Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας, απαντώντας στην ερώτηση του παπικού «αρχιεπισκόπου»: «Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω…», τουτ’ έστιν την «κακόβουλη συνήθειά μας» να μην χαιρόμαστε για την εκλογή του νέου «Πάπα» και να αντιδρούμε για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα, του γνωρίζουμε ότι εμείς καταλαβαίνουμε πολύ καλά, γιατί δεν χαιρόμαστε με την εκλογή ενός ακόμη αιρεσιάρχη, διότι γνωρίζουμε κάλλιστα τι είναι ο Παπισμός, πόσο κακό έχει φέρει και προξενήσει στην Εκκλησία του Χριστού και στην ανθρωπότητα γενικότερα! Όσον αφορά την «διαγραφή» της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας από τα παπικά κατάστιχα και τον υποβιβασμό της σε «Κοινότητα των μαθητών του Χριστού», από τον εγκάθετο αιρετικό φράγκο «αλάθητο», «άγιο πατέρα» του, αφήνουμε την ιστορία να μιλήσει για τους ποταμούς αιμάτων εκατομμυρίων θυμάτων του Παπισμού! Τους πόνους και αναστεναγμούς των χιλιάδων αθώων παιδιών (τα περισσότερα ανάπηρα), τα οποία υπέστησαν φρικώδεις σεξουαλικές και ανώμαλες κακοποιήσεις και ανείπωτα μαρτύρια, στα βέβηλα χέρια πολλών χιλιάδων εγκληματιών φραγκοπαπάδων! Αυτοί και όλοι όσοι υπέστησαν τις διαχρονικές εγκληματικές πρακτικές από το «κράτος του Θεού», μπορούν να μας βεβαιώσουν για το ποια είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού: ο αιρετικός και αιματοβαμμένος Παπισμός, ή η αμίαντη και απόλυτα πιστή στην δισχιλιόχρονη εκκλησιαστική παράδοση, Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας! Το διακηρύσσει άλλωστε και ο Πανάγιος Κύριος, ο Οποίος διατηρεί άφθαρτο, άσηπτο και αλώβητο τον Αγιασμό της Εκκλησίας Του και παραδίδει στη φθορά και την σήψη τον «αγιασμό» του Παπισμού!   

       Καλούμε τέλος τον παπικό «αρχιεπίσκοπο», με πραγματική αγάπη, συνοδευόμενη απαραίτητα και πάντα από την αλήθεια, να αφήσει τις ανούσιες και υποκριτικές «αγαπολογίες» και να δει κατάματα την οικτρή πραγματικότητα της «εκκλησίας» του, για να καταλάβει, ό, τι «δεν μπορεί να καταλάβει»!   

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκει

---

[1] https://aktines.blogspot.com/2025/05/blog-post_773.html

[2] https://imp.gr/%CE%BF%CF%87%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB/

 

 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς:

Η Εκκλησία είναι μία, οι αιρέσεις είναι πολλές!

 

“Κατὰ καιροὺς ἀπεσπάσθησαν καὶ ἐξεβλήθησαν ἀπὸ τὴν μοναδικὴν ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοί…”

---

«Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον μία, ἀλλὰ καὶ μοναδική. Ἐν τῷ Κυρίῳ Ἰησοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν πολλὰ σώματα κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν ἐν αὐτῷ πολλὲς Ἐκκλησίες. Ἐν τῷ θεανθρωπίνῳ αὐτοῦ σώματι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ μοναδική, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Χριστός, εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός.

 

Διʼ αὐτὸν τὸν λόγον διαίρεσις, σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως ἕνα πράγμα ὀντολογικῶς ἀδύνατον. Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξη, πλὴν ὑπῆρξε καὶ θὰ ὑπάρξη ἔκπτωσις ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν τρόπον, ποὺ πίπτουν τὰ ξερὰ καὶ ἄγονα κλήματα ἀπὸ τὴν θεανθρωπίνην καὶ αἰωνίως ζῶσαν ἄμπελον, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς (Ἰω. 13,16).

Κατὰ καιροὺς ἀπεσπάσθησαν καὶ ἐξεβλήθησαν ἀπὸ τὴν μοναδικὴν ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοί, οἱ ὁποῖοι ἔκτοτε ἔπαψαν νὰ ἀποτελοῦν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ μέρη τοῦ θεανθρωπίνου σώματός της.

Ἔτσι ἔχουν κατ’ ἀρχὴν ἀποκοπῆ οἱ Γνωστικοί, κατόπιν οἱ Ἀρειανοί, κατόπιν οἱ Πνευματομάχοι, κατόπιν οἱ Μονοφυσῖται, κατόπιν οἱ Εἰκονομάχοι, κατόπιν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οἱ Προτεστάνται, κατόπιν οἱ Οὐνῖται καὶ ἐν συνεχείᾳ ὅλα τὰ ἄλλα μέλη τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν λεγεώνων.»

Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», (Γαλλικὴ μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 – Ἀναδημοσιεύτηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στὶς 29/6/2007

 

Προσωπικὸς ἀριθμὸς καὶ ἠλεκτρονικές ταυτότητες: Εἶναι πνευματικὸ θἐμα;

 

Προσωπικὸς ἀριθμὸς καὶ ἠλεκτρονικές ταυτότητες: Εἶναι πνευματικὸ θἐμα;

 

«Ὑπέρ βωμῶν κ ἑστιῶν» 13.06.2025: «Προσωπικὸς ἀριθμὸς καὶ ἠλεκτρονικές ταυτότητες: Εἶναι πνευματικὸ θἐμα;»

Α'και Β' μέρος μαζί (στο Extra Channel έπειξαν τα δύο μέρη ως δύο ξεχωριστές εκπομπές 13.06.25 και 20.06.25)

ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ: Πρωτοπρεσβύτερος Πατήρ Ἰωάννης Φωτόπουλος, Νομικός-Θεολόγος

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: Δημήτριος Χιωτακάκος - Δρ. Πληροφορικῆς κ Τηλ/νιῶν

Ἡ σύγχρονος βλάσφημος πλάνη τῆς

 

                            Ἡ σύγχρονος βλάσφημος πλάνη τῆς 

                                «Οἰκονομίας τοῦ Πνεύματος»

ΤΗΝ ΑΓΙΑ Πεντηκοστὴ ἑορτάζουμε τὴν ἐπιδημία τοῦ Παναγίου Πνεύματος στὸν κόσμο, γιὰ νὰ μείνει «εἰς τὸν αἰῶνα», ὁδηγώντας μας «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16,13), μοιράζοντάς μας χαρίσματα καὶ κάνοντάς μας κοινωνοὺς τοῦ Θεοῦ, μέσῳ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Συγκρότησε τὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ πύλη σωτηρίας, τὸ μοναδικὸ πνευματικὸ θεραπευτήριο γιὰ ὅσους θέλουν νὰ...σωθοῦν.

Καὶ ὅμως, στοὺς σύγχρονους χρόνους τῆς ἀποστασίας, τοὺς προδρομικοὺς χρόνους τοῦ Ἀντιχρίστου, πολλοὶ κληρικοὶ ὅλων τῶν βαθμῶν καὶ θεολόγοι διέστρεψαν τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας περὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς προωθητὲς τοῦ συγχρόνου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καὶ οἰκουμενισμοῦ, διετύπωσαν βλάσφημες θεωρίες. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ἡ διαβόητη «Οἰκονομία τοῦ Πνεύματος», σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «διεύρυνε» τὴν «Οἰκονομία τοῦ Υἱοῦ», «ἐνεργοποιώντας» τὴ σωτηρία καὶ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ στὰ σχίσματα, στὶς αἱρέσεις καὶ στὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου!

Γιὰ νὰ στηρίξουν αὐτὴ τὴν δαιμονικὴ πλάνη ἐπικαλοῦνται τὸ χωρίο «τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰωάν.3,8), παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πνεῦμα αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ ὁ ἄνεμος! Ὡς ἐκ τούτου, γιὰ τοὺς θιασῶτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ, δὲν χρειάζεται πλέον κανένας εὐαγγελισμὸς καὶ ἱεραποστολὴ γιὰ τὴν ἔνταξη τῶν πλανεμένων καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων στὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ μποροῦν νὰ «σωθοῦν» στὶς θρησκευτικές τους πίστεις! Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου καθίσταται ἄσκοπη καὶ ἀνωφελής! Ἡ βλασφημία αὐτὴ κηρύσσεται «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», χωρὶς συνέπειες! Σημεῖα τῶν καιρῶν!

Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα

 

                 Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα

Ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ πρόκειται γιὰ μιὰ ἐμπειρικὴ πίστη καὶ ὄχι στοχαστικὴ διακήρυξη (Β, 48). Οἱ θεοπτες, κατὰ τὴν ἐμπειρία, βλέπουν «τρίφωτον θεότητα». Τὰ δυὸ Φῶτα ἔχουν πηγὴ τὸ πρώτον Φῶς, τὸ δεύτερο προέρχεται ἀπὸ τὸ...πρῶτο, ἀλλὰ ἔχει σῶμα, καὶ τὸ τρίτο ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸ πρῶτο Φῶς, ἀλλὰ δὲν ἔχει σῶμα (Β, 49).

Κατὰ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μόνη ἀπόδειξη περὶ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεού δεν εἶναι ἡ εὐδαιμονία (Θωμὰς Ἀκινάτης), ἀλλά η ἀποκάλυψή Του στοὺς ἁγίους μεσα στὴ δόξα Του καὶ ἡ μετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὴν θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς θεώσεώς του (Β, 50). Ὁ Θεὸς ἀνήκει στὸ ἀΐδιο, οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἄγγελοι στὸ αἰώνιο καὶ ὁ ἄνθρωπος στὸν χρόνο. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζεῖ στὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ συλλάβει ὅλα ὅσα γίνονται στὸν χρόνο Β, 52).

Γιὰ τὴν τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ δὲν ὁμιλεῖ μόνον ἡ Καινὴ Διαθήκη, ἀλλὰ καὶ ἡ Παλαιά, μὲ ἄλλη ὁρολογία. Ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὀκτακόσια χρόνια πρὸ Χριστοῦ, εἶδε «τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου» καὶ ἦταν «πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ». Ἐδῶ ὑπάρχει ἐμφάνιση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ Κυρίου τῆς δόξης, τοῦ Γιαχβέ. Ἔτσι εἶναι: ὁ Θεὸς (Ἐλοχίμ), ὁ Κύριος της δόξης (Γιαχβὲ) καὶ τὸ «Πνεῦμα Κυρίου» (Β, 60).

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐμφανίσθηκε στὴν καταφλεγόμενη καὶ μὴ κατακαιόμενη βάτο καὶ ὁ Μωϋσῆς ἔβλεπε τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ ὡς φῶς καὶ αὐτὴ ἡ δόξα-φῶς εἶναι ταυτόσημη στὰ πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος Ἔχουν τὴν ἴδια δόξα, ὅπως φαίνεται καὶ στὴν ἐμπειρία (Β, 64). Ὁ ἄγγελος ποὺ ἐμφανίσθηκε στὸν Ἰακὼβ καὶ πάλεψε μαζί του ἤταν ο Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοὺ (Β, 66).

Τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι οἱ Προφῆτες ἐν τῷ ἀσάρκω Λόγω ἔβλεπαν τὸν Πατέρα καὶ γενικὰ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ ὡς δόξα, ὡς φῶς. Οἱ Προφῆτες γνώρισαν τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ στὴν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ ἐμφανίσθηκαν μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας (Β, 67).

Σὲ ὅλες τὶς θεοφάνειες εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ ἐμφανίζεται στοὺς Προφῆτες. Σὲ ὅλες τὶς θεοφάνειες. Ὁ Χριστὸς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι ὁ Ἄγγελος Κυρίου, ὁ Κύριος τῆς δόξης, ὁ Γιαχβέ, ὁ Κύριος Σαβαώθ, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος κ.ο.κ. (Β, 69)...

 

 

ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ  Θεολόγου - Καθηγητού

     Οι αλεξανδρινοί Πατέρες έβαλαν και εκείνοι τη δική τους σφραγίδα στην ανάπτυξη της Θεολογίας της Εκκλησίας μας. Με κέντρο ανάπτυξης των θεολογικών σπουδών την περίφημη Κατηχητική Σχολή, η Εκκλησία της Αλεξάνδρειας ανέδειξε μεγάλες μορφές. Μια από αυτές είναι και ο άγιος Κύριλλος αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, ο κορυφαίος δογματικός θεολόγος και υπερασπιστής της Ορθοδοξίας. Αλλά και ένας από τους πλέον συκοφαντημένους Πατέρες και αγίους της Εκκλησίας μας.

     Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια περί το 378 από εύπορους γονείς και ήταν ανεψιός του πατριάρχη Θεοφίλου. Οι γονείς του φρόντισαν να του δώσουν σοβαρή μόρφωση. Σπούδασε γραμματική, ρητορική και φιλοσοφία στις ονομαστές εθνικές σχολές της Αλεξάνδρειας και τέλος σπούδασε θεολογία και βιβλικές σπουδές στην ονομαστή Κατηχητική Σχολή. Περί το 400 χειροτονήθηκε από το θείο του Θεόφιλο αναγνώστης και στη συνέχεια διάκονος και πρεσβύτερος, ο οποίος έδειξε νωρίς τα χαρίσματά του και την βαθιά προσήλωσή του στην ορθόδοξη παράδοση. 

      Το 403 συνόδευσε το Θεόφιλο προκειμένου να συμμετάσχει στην λεγομένη παρά την Δρυν Σύνοδο, η οποία καθαίρεσε τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. Ήταν η πρώτη ατυχής συγκυρία της ζωής του. Μετά την επιστροφή του στην Αλεξάνδρεια ένοιωσε την ανάγκη για να αναπτύξει περαιτέρω την πνευματική του ανάπτυξη και τον καταρτισμό του. Γι’ αυτό κατέφυγε στα ονομαστά μοναστήρια της Αιγύπτου, όπου υπήρχαν άγιοι ασκητές, για να πάρει από αυτούς τα πνευματικά εφόδια, τα οποία θα του ήταν απαραίτητα για την κατοπινή εκκλησιαστική του διακονία. Ο θείος του Θεόφιλος τον έστειλε στις Μονές της Νιτρίας, για να εντρυφήσει στην ευσέβεια. Έμεινε πέντε χρόνια στην Μονή του Αγίου Μακαρίου, μελετώντας την Αγία Γραφή υπό την καθοδήγηση του αγίου Σεραπίωνος.

      Στις 15 Οκτωβρίου του 412 στην Αλεξάνδρεια για να παραστεί στην κηδεία του Θεόφιλου και να διεκδικήσει τον επισκοπικό θρόνο. Αν και η αριστοκρατία της Αλεξάνδρειας προωθούσε για τον επισκοπικό θρόνο τον Τιμόθεο, όπως και η πολιτική διοίκηση της πόλεως, εν τούτοις εξελέγη ο Κύριλλος, ο οποίος ενθρονίστηκε στις 17 Οκτωβρίου του 412 και ποίμανε την Εκκλησία της Αλεξανδρείας για 32 χρόνια.

       Η επισκοπική του διακονία δεν υπήρξε ειρηνική, διότι η μεγάλη πόλη των αλεξανδρινών ταρασσόταν από συχνές επαναστάσεις και η τοπική Εκκλησία σπαράσσονταν από αιρέσεις και σχίσματα. Στη μεγαλούπολη και πολυεθνική Αλεξάνδρεια είχαν βρει καταφύγιο υπολείμματα αρχαίων αιρετικών και σχισματικών ομάδων, όπως των αρειανών, των μαρκιωνιτών, των οπαδών του Παύλου Σαμοσατέως, των νοβατιανών, κ.α. οι οποίοι δημιουργούσαν σοβαρά προβλήματα στους Ορθοδόξους. Ο άγιος Κύριλλος ανέπτυξε μια αξιοθαύμαστη αντιαιρετική ποιμαντική, ώστε εξουδετέρωσε στην ουσία τις αιρετικές ομάδες, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο στόχαστρο των αιρεσιαρχών.

        Προβλήματα δημιουργούσαν επίσης και οι εναπομείναντες φανατικοί ειδωλολάτρες του θνήσκοντος εθνισμού. Οι ιερείς των ειδώλων, οι μάντεις και όλα τα παράσιτα της αρχαίας θρησκείας, βλέποντας τα συμφέροντά τους να θίγονται σοβαρά από την ερήμωση των ναών και των μαντείων, καλλιεργούσαν στις αμαθείς και φανατισμένες μάζες των εθνικών μίσος και εκδίκηση κατά της Εκκλησίας και των Χριστιανών και ιδιαιτέρως κατά του επισκόπου Κυρίλλου.     

        Τέλος η πολυπληθής ιουδαϊκή κοινότητα της Αλεξάνδρειας, συνεχίζοντας την αρχαία έχθρα προς τους Χριστιανούς, κρυβόταν συχνά πίσω από ραδιουργίες, εξωθώντας τους φανατισμένους ειδωλολάτρες κατά των Χριστιανών, καθώς και την πολιτική διοίκηση της πόλεως, η οποία συντάσσονταν με τους εχθρούς της Εκκλησίας.

       Ο άγιος Κύριλλος προσπαθούσε να είναι ειρηνοποιός ανάμεσα στις αντίπαλες παρατάξεις, που όμως δεν το κατόρθωνε πάντα. Μια από τις ατυχέστερες στιγμές της ποιμαντορίας του αγίου Κυρίλλου υπήρξε η δολοφονία της αλεξανδρινής φιλοσόφου Υπατία το 416, στον οποίο αποδίδουν κάποιοι κακεντρεχείς και ανιστόρητοι ευθύνες. Αφορμή υπήρξε η ενεργοποίηση κάποιου νόμου για τη δήμευση των ιουδαϊκών συναγωγών, διότι ο ιουδαϊκός όχλος  είχε βιαιοπραγήσει κατά των Χριστιανών. Κάποιοι Ιουδαίοι προσεταιρίστηκαν τον δύστροπο Έπαρχο Ορέστη, τον οποίο έστρεψαν κατά του Κυρίλλου. Σε μια διαδήλωση άνθρωποι του Ορέστη σκότωσαν κάποιον μοναχό Αμμώνιο, με αποτέλεσμα οι Χριστιανοί να εξαγριωθούν και να κινηθούν κατά του Επάρχου. Οι Ιουδαίοι βρήκαν αφορμή και κινήθηκαν κατά των Χριστιανών, έχοντας μαζί τους πλήθος ειδωλολατρών της πόλεως, οι οποίοι, όπως είπαμε, μισούσαν τους Χριστιανούς. Σε αυτή την άγρια συμπλοκή, άγνωστο πως και από ποιους, συνελήφθη η Υπατία, η οποία δολοφονήθηκε οικτρά. Αλλά οι μόνοι που δεν είχαν λόγο να δολοφονήσουν τη φιλόσοφο ήταν οι Χριστιανοί, διότι, εκτός από το ότι είχε μαθητές διακεκριμένους Χριστιανούς της πόλεως, όπως τον Συνέσιο επίσκοπο Πτολεμαΐδας, βρισκόταν στο στάδιο της κατηχήσεώς της και το επόμενο Πάσχα επρόκειτο να βαπτισθεί χριστιανή! Οι μόνοι που είχαν λόγο να τη δολοφονήσουν ήταν οι ειδωλολάτρες, που τη θεωρούσαν αποστάτη και οι υποκινητές της στάσεως Ιουδαίοι. Επίσης είναι ιστορικά βεβαιωμένο πως ο Κύριλλος δε φέρει ευθύνη για τη δολοφονία, διότι έλειπε από την πόλη.

       Ο άγιος Κύριλλος υπήρξε ένας από τους κορυφαίους δογματικούς θεολόγους της εποχής του, ο οποίος κατανόησε και διατύπωσε το χριστολογικό δόγμα με απόλυτη σαφήνεια και ακρίβεια. Πρωτοστάτησε στην Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία καταδίκασε τον αιρετικό Νεστόριο, ο οποίος αρνούνταν τη θεία φύση του Χριστού. Στα βαθυστόχαστα θεολογικά του συγγράμματα εκφράζει την πίστη της Εκκλησίας στην αληθινή σάρκωση του Θεού Λόγου και την τέλεια ένωση της θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο πρόσωπο του Θεανθρώπου. Επίσης ο άγιος Κύριλλος είναι ο κατ’ εξοχήν θεολόγος της Θεοτόκου.

        Κοιμήθηκε στις 27 Ιουνίου του 444. Τιμάται ως άγιος και οικουμενικός διδάσκαλος από την Εκκλησία και η μνήμη του εορτάζεται στις 9 Ιουνίου και στις 18 Ιανουαρίου, μαζί με τον Μ. Αθανάσιο.