«Ποῦ βρίσκονται οἱ ψυχὲς τῶν ἁμαρτωλῶν ποὺ πέθαναν ἀμετανόητοι καὶ ἀσυγχώρητοι;»

(Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)

 

 

Ἀμέσως μετὰ τὸ σωματικὸ θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, εἴτε ἐνάρετου εἴτε ἁμαρτωλοῦ, ἡ ψυχή του ὑφίσταται τὴ λεγόμενη μερική-ἀτομικὴ κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σὲ μιὰ πρώτη φάση ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ στὴ συνέχεια τοποθετεῖται σ' ἕναν ὑπεραισθητὸ χῶρο, ὅπου, περιμένοντας τὴν τελικὴ καὶ καθολικὴ Κρίση, προγεύεται εἴτε τὴν εὐφροσύνη τοῦ παραδείσου, ἂν ἦταν δίκαιη, εἴτε τὸ βασανισμὸ τῆς κολάσεως, ἂν ἦταν ἁμαρτωλὴ καὶ δὲν μετανόησε ὡς τὴν ὥρα τῆς ἐξόδου της ἀπὸ τὸ σῶμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ' αὐτὸν τὸ χῶρο, τὸν καθορισμένο ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ γνωστὸ μόνο σ' Αὐτόν, οἱ ψυχὲς τῶν ἀμετανόητων ἁμαρτωλῶν περιμένουν μὲ τρόμο, φρίκη καὶ ὀδύνη τὴ στιγμὴ τῆς ὁριστικῆς τους καταδίκης.

Ἡ στάση μας ἀπέναντι στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο

Ἡ ἐπιθυμία σας νὰ ζήσετε εἶναι φυσικὴ καὶ δὲν ἔχει τίποτε τὸ ἐφάμαρτο. Ὡστόσο ἡ χριστιανικὴ στάση ἀπέναντι στὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο εἶναι: «Τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου γινέσθω» (Πράξ. 21:14). Γιατί, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, κανένας μας δὲν ζεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ κανένας μας δὲν πεθαίνει γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅταν ζοῦμε, ζοῦμε γιὰ τὸν Κύριο. Καὶ ὅταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε γιὰ τὸν Κύριο. Εἴτε, λοιπόν, ζοῦμε εἴτε πεθαίνουμε, σ' Ἐκεῖνον ἀνήκουμε (Ρώμ. 14:7-8). Αὐτὴ τὴ διάθεση πρέπει νὰ καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο καὶ κάθε ἀνησυχία.

«Πῶς νὰ παρουσιαστῶ στὸν Κύριο, ὅταν πεθάνω;», ἀναρωτιέστε. Νὰ παρουσιαστεῖτε ἔχοντας καθαριστεῖ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σας μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἐξομολόγηση, ἔχοντας λάβει τὸ ἐφόδιο τῆς αἰώνιας ζωῆς, τὰ ἄχραντα Μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντας στὸ νοῦ σας ἀγαθοὺς λογισμοὺς καὶ στὴν καρδιά σας ἅγια αἰσθήματα -πίστη, ἐλπίδα, ταπείνωση, φόβο Θεοῦ... Τὰ αἰσθήματα αὐτὰ ἀντικαθιστοῦν ὅλα τὰ καλὰ ἔργα, ποὺ ἡ ἀρρώστια δὲν σᾶς ἐπιτρέπει νὰ κάνετε.

 

(Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, «Χειραγωγία στὴν πνευματικὴ ζωή», Ι. Μ. Παρακλήτου)