ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ:

ΕΝΑΣ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΗΣ

ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Μεγάλη μερίδα τοῦ ἁγιολογίου τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνήκει στή ρωσική Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἀποτέλεσε καί ἀποτελεῖ μιά ἀκένωτη πηγή ἀνάδειξης ἁγίων. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι καί ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, ὁ μεγάλος ἀσκητής καί στάρετς.

Γεννήθηκε στά 1759 στήν πόλη Κούρσκ καί τό βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Πρόχορος. Οἱ φτωχοί ἀλλά εὐσεβεῖς γονεῖς του τοῦ ἐνέπνευσαν τήν εὐσέβεια. Ἔμεινε στόν τόπο του ὡς τά δεκαεννιά του χρόνια καί κατόπιν πῆρε τήν ἀπόφαση νά γίνει μοναχός καί ἀποσύρθηκε στή Μονή τοῦ Σάρωφ. Ἐνῷ ἀκόμη ἦταν δόκιμος ἀρρώστησε βαριά ἀπό ὑδρωπικία καί θεραπεύτηκε θαυματουργικά ἀπό τή Θεοτόκο. Τό 1786 ἐκάρη μοναχός καί ἔλαβε τό ὄνομα Σεραφείμ. Τήν ἴδια χρονιά χειροτονήθηκε διάκονος καί μετά ἀπό ἑπτά χρόνια πρεσβύτερος. Ἡ ἄσκηση, ἡ προσευχή καί ἡ κάθαρση τόν ἀξίωσαν νά βλέπει τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας θαυμαστά ὁράματα, νά πετᾶ στά οὐράνια καί νά ἀκούει ἀγγελικές μελωδίες.

Ἕνα χρόνο μετά τή χειροτονία του ζήτησε ἀπό τόν ἡγούμενο τῆς Μονῆς νά ἀποσυρθεῖ σέ ἐρημική περιοχή γιά νά ἀφοσιωθεῖ στήν ἡσυχία, τήν προσευχή καί στή σιωπή. Ἐγκαταστάθηκε στό βάθος ἑνός πυκνοῦ δάσους, ζῶντας ὡς ἄγγελος γιά δεκαέξι χρόνια. Πάνω σέ μιά μεγάλη πέτρα προσευχόταν ἀδιάκοπα. Λέγεται πώς πάνω σ’ αὐτή πέρασε χίλιες νύχτες προσευχόμενος! Παράλληλα μελετοῦσε ἀκατάπαυτα τήν Ἁγία Γραφή, τήν ὁποία θεωροῦσε ὡς τήν τροφή τῆς ψυχῆς του. Εἶχε συνεχῶς στό μυαλό του τή μορφή τῆς Θεοτόκου, τήν ὁποία εἶχε ὡς προστάτη καί συντροφιά του στήν ἐρημία τοῦ δάσους. Ἡ τροφή του ἀποτελοῦνταν ἀπό ἄγρια χόρτα καί φροῦτα τοῦ δάσους.

Τρεῖς φορές ἀντιμετώπισε ἐπιθέσεις ληστῶν, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἅρπαζαν ὅ, τί εἶχε στήν καλύβα του καί τόν τραυμάτιζαν βαριά. Ὅμως ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ μόνιμη συντροφιά καί προστασία του, τόν προστάτευε ἀπό τό θάνατο καί τόν θεράπευε θαυματουργικά. Φανερό δεῖγμα τῆς ἁγιότητάς του ἦταν ἡ φιλία του μέ τά πουλιά καί τά ἄγρια ζῶα τοῦ δάσους. Μιά πελώρια γκρίζα ἀρκούδα ἐρχόταν καθημερινά στήν καλύβα του καί φιλεύονταν ἀπό τά ἁγιασμένα χέρια του! Ὁ ἁγιασμένος ἀσκητής Σεραφείμ ζοῦσε τήν προπτωτική παραδείσια κατάσταση τῶν πρωτοπλάστων!

Στά 1810 ἀποφάσισε νά ἐπιστρέψει στή Μονή τοῦ Σάρωφ, μένοντας ἔγκλειστος στό κελί του, ἀσκῶντας τήν ἀρετή τῆς σιωπῆς καί τῆς ἡσυχίας. Ἀτέλειωτες ὧρες ἔμεινε ἐκστατικός, ζῶντας οὐράνιες πνευματικές ἐμπειρίες, γιά τίς ὁποῖες δέ μιλοῦσε σέ κανέναν ἀπό ταπείνωση. Ἀπέφευγε νά δέχεται κόσμο. Ὅμως ἀργότερα σέ ἡλικία 56 ἐτῶν ἄνοιξε τό κελί του καί ἄρχισε νά δέχεται ἐπισκέψεις. Ἔνοιωσε ὥριμος πιά νά βοηθήσει πνευματικά τους συνάνθρωπους του. Ἡ φήμη του ὡς φωτισμένου ἁγίου ἔφτασε μακριά καί γιά τοῦτο πλῆθος πονεμένων καί ταλαιπωρημένων ἀνθρώπων ἔφταναν ὡς τό κελί του γιά νά πάρουν τήν εὐλογία του, τίς πνευματικές του νουθεσίες καί νά παρηγορηθοῦν. Ὅμως γιά δέκα ἀκόμη χρόνια δέν εἶχε βγεῖ ἀπό τό κελί του.

Στά 1825, ἤδη 66 χρονῶν, εἶδε σέ ὅραμα τή Θεοτόκο, ἡ ὁποία τοῦ ὑπόδειξε νά ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά στή διακονία τῶν πιστῶν, νά γίνει στάρετς, δηλαδή πνευματικός καθοδηγητής καί δάσκαλος. Χιλιάδες διψασμένες ψυχές συνέρρεαν στό ταπεινό κελί του γιά νά βροῦν γαλήνη καί σωτηρία. Ὅσοι δέ μποροῦσαν νά πᾶνε αὐτοπροσώπως ἐπικοινωνοῦσαν μέ ἐπιστολές.

Δέν ἀπόπαιρνε κανέναν, οὔτε τούς μεγάλους ἁμαρτωλούς. Ἀλλά, ὡς ἔμπειρος πνευματικός ἰατρός, εἰσχωροῦσε στά βάθη τῶν ψυχῶν καί ξετρύπωνε τίς ὀλέθριες αἰτίες πού τούς βασάνιζαν. Τούς μύρωνε μέ λάδι ἀπό τό ἀκοίμητο κανδήλι τῆς Παναγίας καί τούς εὐλογοῦσε. Μιά μυστική δύναμη τούς διαπερνοῦσε καί τούς

μεταμόρφωνε σέ εἰρηνικούς καί πράους ἀνθρώπους. Ἔφευγαν μέ τήν καρδιά τους γεμάτη ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, πού σκορποῦσε ὁ ἅγιος Σεραφείμ, ὡς πολύτιμο δοχεῖο

της. Ἐπέστρεφαν στά σπίτια τους ἀλλαγμένοι καί ζοῦσαν πλέον μέ μετάνοια καί ἐλπίδα στό Θεό.

Εἶχε ἀξιωθεῖ ἀπό τό Θεό νά ἔχει προορατικό χάρισμα, μποροῦσε νά διαβάζει τά μυστικά τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων καί νά τίς θεραπεύει. Μιλοῦσε στούς ἀναρίθμητους ἐπισκέπτες του σάν νά τούς γνώριζε ἀπό παλιά καί νά ἤξερε τά μυστικά τους! Ἀπαντοῦσε σέ ἐπιστολές, πού δέν τίς εἶχε ἀνοίξει καί διαβάσει! Ὁ Θεός τόν ἀξίωσε νά κάνει στό ὄνομά Του καί θαύματα. Πλῆθος ἀρρώστων βρῆκαν τή γιατρειά τους, ἐπισκεπτόμενοι τόν ἅγιο.

Ὁ ἅγιος Σεραφείμ ἦταν λουσμένος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἐξέπεμπε τίς ἄκτιστες ἐνέργειές Του. Στούς ἐπισκέπτες του συνήθιζε νά λέει: «ὁ πραγματικός σκοπός τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Δίδασκε πώς ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή μας ἐκδηλώνεται ὡς εἰρήνη. Ζοῦσε ἐπίσης ὀντολογικά τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Μιλοῦσε γι’ αὐτή καί χαιρετοῦσε τούς ἐπισκέπτες τοῦ ἀποκλειστικά μέ τό «Χριστός Ἀνέστη χαρά μου»! Κάθε φορά πού κοινωνοῦσε ἔψαλλε τόν κανόνα τοῦ Πάσχα: «Ἀναστάσεως ἡμέρα...»!

Στίς 2 Ἰανουαρίου τοῦ 1833 βρέθηκε νεκρός στό κελί του, γονατισμένος τήν ὥρα πού προσευχόταν καί εἶχε τά μάτια του προσηλωμένα στήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Τήν προηγούμενη ἡμέρα εἶχε ἀποχαιρετήσει τούς ἀδελφούς του καί εἶχε κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Τό 1903 ἔγινε ἡ ἁγιοκατάταξή του καί ἡ μνήμη του ὁρίστηκε στίς 2 Ἰανουαρίου, τήν ἡμέρα τῆς ὁσιακῆς κοίμησής του καί στίς 19 Ἰουλίου, τήν ἡμέρα ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ τῶν λειψάνων, τά ὁποῖα ἐπί κομουνισμοῦ εἶχαν ἐξαφανιστεῖ. Ὅμως τό 1990 βρέθηκαν καί ἀποτελοῦν πηγή ἁγιασμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.

Ὁ ἅγιος Σεραφείμ ἀνήκει στούς μεγάλους μυστικούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος, μέ τόν προσωπικό του ἀγῶνα κατέστη δοχεῖο τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Ἄς ἔχουμε τίς ἀέναες πρεσβεῖες του στό θρόνο της μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ, τίς ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη!