ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ 

ΚΑΙ 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ 

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινό ὄνομα γιά τούς ψευτοχριστιανισμούς, γιά τίς ψευτοεκκλησίες τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του βρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευτοχριστιανισμοί, ὅλες οἱ ψευτοεκκλησίες δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά αἵρεση δίπλα στήν ἄλλη.

Ὁ σύγχρονος «διάλογος τῆς ἀγάπης», ὁ ὁποῖος τελεῖται μέ τή μορφή γυμνοῦ συναισθηματισμοῦ, εἶναι στήν πραγματικότητα ὀλιγόπιστη ἄρνηση τοῦ σωτηριώδους ἁγιασμοῦ τοῦ Πνεύματος καί τῆς πίστεως τῆς Ἀληθείας (Β’ Θέσ. 2:13), δηλαδή τῆς μοναδικῆς σωτηριώδους «ἀγάπης τῆς ἀληθείας» (Β’ Θέσ. 2:10). Ἡ οὐσία τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἀλήθεια· ἡ ἀγάπη ζεῖ καί ὑπάρχει ἀληθεύουσα.

Ἄς μήν ἀπατόμαστε. Ὑπάρχει καί ὁ «διάλογος τοῦ ψεύδους», ὅταν οἱ διαλεγόμενοι συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα ψεύδονται ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Τέτοιος διάλογος εἶναι οἰκεῖος στόν «πατέρα τοῦ ψεύδους», τόν Διάβολο, «ὅτι ψεύστης ἐστι καί ὁ πατήρ αὐτοῦ» (Ἰω. 8:44). Οἰκεῖος εἶναι καί σέ ὅλους τούς ἑκουσίους ἤ ἀκουσίους συνεργάτες του, ὅταν αὐτοί θελήσουν νά πραγματοποιήσουν τό καλό τους μέσῳ τοῦ κακοῦ, νά φθάσουν στήν «ἀλήθεια» τους μέ τή βοήθεια τοῦ ψεύδους. Δέν ὑπάρχει «διάλογος τῆς ἀγάπης» χωρίς τόν διάλογο τῆς ἀληθείας. Διαφορετικά, ὁ τέτοιος διάλογος εἶναι ἀφύσικος καί ψευδής. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου ζητᾶ νά εἶναι «ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος» (Ρώμ. 12:9).

Μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία, στό μοναδικό αὐτό Παμμυστήριο τοῦ Χριστοῦ, μπορεῖ νά γίνει λόγος περί τῶν Μυστηρίων. Διότι ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξη, ὡς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ πηγή καί τό κριτήριο τῶν Μυστηρίων καί ὄχι τό ἀντίθετο. Τά Μυστήρια δέν μποροῦν νά ἀναβιβάζονται ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας οὔτε νά θεωροῦνται ἔξω ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Γι’ αὐτό τόν λόγο, σύμφωνα πρός τό φρόνημα τῆς Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί σύμφωνα πρός ὁλόκληρη τήν ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν παραδέχεται τήν ὕπαρξη ἄλλων μυστηρίων ἔξω ἀπό αὐτήν, οὔτε θεωρεῖ αὐτά ὡς μυστήρια, ἕως ὅτου κανείς προσέλθει μέ τή μετάνοια ἀπό τήν αἱρετική «ἐκκλησία», δηλαδή ψευτοεκκλησία, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ὅσο ὅμως μένει κανείς ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, μή ἑνωμένος μέ αὐτήν μέ τή μετάνοια, μέχρι τότε εἶναι αὐτός γιά τήν Ἐκκλησία αἱρετικός καί ἀναπόφευκτα βρίσκεται ἐκτός τῆς σωτηριώδους Κοινωνίας. Διότι «ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχει ἡ δικαιοσύνη μέ τήν ἀνομία, ἤ ποιά κοινωνία το φῶς μέ τό σκοτάδι;» (Β’ Κόρ. 6:14)

 

Ἀπό τό βιβλίο: Ἄρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός, Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 224 (ἀποσπάσματα, μέ γλωσσική ἁπλοποίηση) 

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ 

      

      Οἱ  φωτογραφίες εἶναι ἀπό τό ναό τῆς Κωνσταντινούπολης (Παναγία τοῦ Πέραν).  Στίς 18 Ἰανουαρίου 2025   Ὀρθόδοξοι κληρικοί ;;; , μαζί μέ παπικούς, προτεστάντισες ἱέρειες καί μέ άλλους  αιρετικούς   «συμπροσευχήθηκαν» , στό πλαίσιο μίας  καινοφανοῦς νεοεποχίτικης ἀκολουθίας. 

       Η πραγματικότητα ἦταν, εἶναι καί θά παραμείνει ξεκάθαρη: χριστιανική ἑνότητα ΔΕΝ νοεῖται καί ΔΕΝ μπορεῖ νά ὑπάρξει, παρά μόνο ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀληθείας καί διά τῆς ἐπιστροφῆς τῶν αἱρετικῶν σέ αὐτήν τήν ἀλήθεια (δηλαδή στήν Ὀρθοδοξία) . 

      Τό ἴδιο ἀπολύτως ξεκάθαρο παραμένει καί τό ὅτι, ὅπως ρητά ὁρίζουν οἱ Ἱεροί Κανόνες, ὅποιος συμπροσεύχεται μέ αἱρετικούς, πρέπει νά ἀφορίζεται (ἄν εἶναι λαϊκός) καί νά καθαιρεῖται (ἄν εἶναι κληρικός).

      Τήν παναίρεση του Οικουμενισμού  δέν θά μᾶς τήν βαφτίσουν οὔτε πνευματική πρόοδο, οὔτε «ἔργο ἀγάπης», οὔτε πορεία ὑλοποίησης τῆς γνωστῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐχῆς «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Πνευματικός βοῦρκος καί δαιμονικός κατήφορος εἶναι. 

Παναίρεση σύμφωνα μέ τόν ¨Αγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. 

Ακολουθεί τό βίντεο της συμπροσευχής .